Δευτέρα 21 Μαρτίου 2011

ΜΕΓΑΛΟΜΑΡΤΥΡΑΣ ΦΩΤΕΙΝΗ Η ΣΑΜΑΡΕΙΤΙΔΑ (1ος αἰ.)



site analysis




Σειρά: Ἀδιάφθοροι Ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας (ἀπό τό ὁμώνυμο ἔργο τοῦ Καθηγητοῦ Ἀντ. Μάρκου).

Πρόκειται γιά τήν ἀναφερόμενη στό Εὐαγγέλιο Σαμαρείτιδα πού συνομίλησε μέ τόν Κύριο στό Φρέαρ τοῦ Ἰακώβ. Μετά τό Πάθος καί τήν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ, ἀκολούθησε τούς Ἁγίους Ἀποστόλους στόν ἱεραποστολικό τους ἔργο καί ἐπέστρεψε πολλούς στήν θεοσέβεια.
Μαρτύρησε στή Ρώμη κατά τόν διωγμό τοῦ Νέρωνα, μαζί μέ τούς γιούς της Βίκτωρα (πού ὑπηρετοῦσε στό Ρωμαϊκό Στρατό μέ τόν βαθμό τοῦ Στρατηλάτη καί ὀνομάστηκε Φωτεινός ἀπό τόν Ἴδιο τόν Κύριο) καί Ἰωσῆ καί τίς ἀδελφές της Ἀνατολή, Φωτώ, Φωτίδα, Παρασκευή καί Κυριακή. Μαζί τους μαρτύρησαν ὁ "φαρμακός" Λαμπάδιος (ὁ ὁποῖος κατά τό Ἅγιο Βάπτισμα ὀνομάσθηκε Θεόκλητος) καί ὁ Δοῦκας Σεβαστιανός (τόν ὁποῖο μετέστρεψε ὁ ἅγ. Φωτεινός). Οἱ Ἅγιοι τελειώθηκαν μετά ἀπό φοβερά βασανιστήρια μέ τούς ἀκόλουθους τρόπους:
Ἡ ἁγ. Φωτεινή τελειώθηκε στήν φυλακή, ἀφοῦ προηγουμένως "ἐξεδάρη τό δέρμα"! Οἱ ἁγίες Ἀνατολή, Φωτώ, Παρασκευή καί Κυριακή τελειώθηκαν μέ ἀποκεφαλισμό, ἀφοῦ ἔκοψαν τούς μαστούς καί τίς ἔγδαραν! Ἡ ἁγ. Φωτίς δέθηκε στίς λυγισμένες κορυφές δύο δέντρων στούς βασιλικούς κήπους καί "διεμοιράσθη εἰς δύο μέρη"! Οἱ ἅγιοι Σεβαστιανός, Φωτεινός καί Ἰωσῆς τελειώθηκαν μέ ἀποκεφαλισμό, ἀφοῦ τούς ἔκοψαν "τά παιδογόνα μόρια" καί τούς ἔγδαραν!
Ἀπό τά Λείψανα τῆς ἁγ. Φωτεινῆς, μία ὠλένη μέ ἄφθαρτη σάρκα σώζεται στή Μονή Παντοκράτορος Ἁγίου Ὄρους. Σώζονται ἀκόμη ἡ τιμία της Κάρα στή Μονή Γρηγορίου Ἁγίου Ὄρους, ἕνας τῶν ποδῶν της καί μία ὠμοπλάτη στή Μονή Ἰβήρων Ἁγίου Ὄρους καί ἀποτμήματα Λειψάνων της στίς Μονές Ἁγίας Λαύρας Καλαβρύτων, Γηρομερίου Φιλιατῶν καί Κύκκου Κύπρου.
Ἡ μνήμη της τιμᾶται τήν 26η Φεβρουαρίου.

Παρασκευή 11 Μαρτίου 2011

Η Ουράνια Φωνή που Άκουσε.... Από Μοναχή Πρίσκιλλα της Ιεράς Μονής Αγίας Τριάδος Μπάσου Κορινθίας



site analysis




Η κατά κόσμον Παναγιώτα, θυγατέρα των ευσεβών Φωτίου και Διαμάντως Δερβεντζή γεννήθηκε εις το χωρίον Μπάσι του νομού Κορινθίας γύρω στα 1900 (τότε τα κορίτσια δεν αναγράφοντα στα μητρώα).

Στην τρυφερά ηλικία των 8 ετών έχασε τον πατέρα της και αναγκάστηκε όπως και τα αδέλφια της Πάτρα, Κατίνα, Αλέκος και Φώτης να ξενιτευτεί για να αντιμετώπιση μόνη της τη ζωή. Έτσι Βρέθηκε στο σπίτι κάποιων ευλαβών ομογενών στην Αίγυπτο, οι όποιοι την προσέλαβαν ως οικιακή Βοηθά. Οι άνθρωποι αυτοί καθώς είδαν τον απλό και σεμνό χαρακτήρα της και την εργατικότητα, προθυμία και ειλικρίνεια της την ξετίμησαν και την είχαν σαν παιδί τους. Της φέρθηκαν καλά χωρίς να την εκμεταλλεύονται ή να την στενοχωρούν. Τούς μισθούς της δε, τούς κατέθεταν ακέραιους σε Τράπεζα του Καΐρου.

Στα 30 της χρόνια αξιώθηκε να πραγματοποίηση ένα άγιο και ευσεβή πόθο της: να προσκυνήσει εις τα θεοβάδιστα μέρη της Αγίας Πόλεως Ιερουσαλήμ. Στην Ιερουσαλήμ οραματίστηκε 3 άνδρες πού της έδωσαν εντολή να επιστρέψει στο χωριό της στην Ελλάδα και να κτίση ένα ναό προς τιμήν τους. Εκείνη με την απλότητα πού διέθετε, θεώρησε ότι ήταν οι 3 Ιεράρχες και φρόντισε να προμηθευθεί σύντομα κάποια εικόνα τους. Όμως οι μορφές της εικόνας δεν έμοιαζαν με εκείνες πού οραματίστηκε. Τις μορφές ανεγνώρισε στο εικόνισμα της Αγίας Τριάδος πού της έδωσε ό πνευματικός της.

Με την ευλογία του αγίου εκείνου ανδρός και την αμέριστη συμπαράσταση ιών αφεντικών της, έθεσε σε εφαρμογή το θεάρεστο έργο της.
Έγραψε στ' αδέλφια της Αλέκο και Κατίνα και τους ανέθεσε να αναλάβουν το έργο άνεργέσεως του ναού της Αγίας Τριάδος δίπλα στο ναΐσκο της Αγίας Κυριακής στην γενέτειρά της στο Μπάσι. Με χρήματα από την προσωπική της εργασία λοιπόν και χάρις στις ανύσταχτες της ενέργειες αναγκάστηκε και ήταν ολιγογράμματος, έθεμελιώθη το έτος 1936 ό ιερός ναός της Αγίας Τριάδος. Με τους μισθούς της επίσης αγοράστηκε και ικανή έκταση γύρω από το ναό με σκοπό την μελλοντική ίδρυση Μονής.

Το 1946 έρχεται οριστικά στην Ελλάδα και έγκαταβιώνει στο μοναδικό τότε κελλάκι πού βρίσκεται στα ΒΑ τού ναού. Με τη συμπαράσταση του πρώτου εξαδέλφου της Παναγιώτου Σκούρα ιερέως και διδασκάλου κείρεται μοναχή υπό τού τότε Μητροπολίτου Κορινθίας και κατόπιν Αρχιεπισκόπου Αμερικής Μιχαήλ στον ιερό ναό Παμμεγίστων Ταξιαρχών Γκούρας Κορινθίας το έτος 1949 λαμβάνουσα το όνομα Πρίσκιλλα.

Με τις σύντονες προσπάθειές της και την συμπαράσταση των Μπασιωτών μετέβαλε σύντομα τον αγριεμένο τόπο σε οίκον Θεού, σε συγκροτημένο μοναστήρι πού το στόλιζαν οι δίδυμες εκκλησίες τής Αγίας Τριάδος και τής Αγίας Κυριακής.

Με τη συντροφιά των Αγίων και τής προσευχής ζούσε ευτυχισμένη στο ερημητήριο της από το όποιο έξήρχετο· μόνο για να λειτουργηθεί και να κοινωνήσει στις πλησιόχωρες ενορίες και πάντοτε πεζή. Πεζή έξαλλου επεσκέφθη και την Ιερά Μητρόπολη τρεις φορές όταν χρειάστηκε να μεταβεί εκεί για υποθέσεις του μοναστηρίου της. Και αυτό γιατί θεωρούσε κάθε άνεση ανεπίτρεπτη για τις μοναχές.
Στο ταπεινό αλλά ευλογημένο μοναστηράκι της έζησε και αρκετές δύσκολες στιγμές ιδίως κατά τη διάρκεια τού δεύτερου αντάρτικου (1946- 1949). Τότε οι αντάρτες χρησιμοποιούσαν τις εκκλησίες για κατάλυμα και άναβαν φωτιά για να ζεσταθούν με τα ξύλα από την ξυλεία πού προοριζόταν για την επένδυση των κελιών. Κάποια φορά ξέχασαν αναμμένη τη φωτιά και έτσι κατεκάη ή επίπλωση τού ναού χωρίς όμως να καταστραφούν οι εικόνες τού τέμπλου.

Ή απλοϊκή Γερόντισσα έκτοτε υπέφερε από φοβίες. Κάποια νύχτα όταν μετά τον κανόνα της έγειρε να κοιμηθεί, άκουσε μια ουράνια φωνή να τής υπαγορεύει μία προσευχούλα την οποία αποστήθισε και ή οποία έκτοτε έγινε ή παρηγοριά της μέσα στην ερημιά.

Ή προσευχή εκείνη έλεγε τα έξης:
«Βρίσκομαι στην ερημιά, κι έχω απέναντι μου υψηλά Βουνά, κι έχω τον Θεό Πατέρα, τον Ιησού παρηγοριά. Τα πουλάκια πού πετούνε, δω και εκείνες μες τα κλαδιά τσίου - τσίου τα καημένα, πώς πετούν χαριτωμένα τί ευχάριστο για μένα, πού δεν βλέπω άλλον κανένα! Με το βλέμμα ιλαρό τα υποδέχομαι και γώ και μαζί συνομιλώ. 'Ω Ποιητά μου, Λυτρωτά μου, δώσε θάρρος στην καρδιά μου να ξεχνώ την ερημιά μου, στα ιερά καθή­κοντα μου, στην καλή την Παναγιά μου, πούχω πάντα συντροφιά μου, στην καλή μου Παναγιά, συντροφιά μου και ελπίδα».

Ή αείμνηστος Γερόντισσα ήταν καλοσυνάτη και ευγενής με όλους, αποφεύγοντας κάθε κοσμικότητα στην συμπεριφορά της. Διακρίθηκε για την ακλόνητο πίστη και την ευσέβεια της, τη βαθειά ταπείνωση, την πραότητα και την συγχωρητικότητά της ως επίσης και την εντιμότητα της, χάρισμα σπάνιο και το όποιο την καθιέρωσε στην συνείδηση των Μπασιωτών σαν πνευματική τους Μητέρα.

Το στόμα της δεν εξέφρασε ποτέ άπρεπη ή πικρό λόγο, ή δε διδαχή της κινούσε τον τυχόντα συνομιλητή της εις μετάνοια και διόρθωση. Το κομποσκοίνι και η ευχή ήταν αχώριστοι σύντροφοι της.

Η δίαιτα της ήταν λιτότατη και λιγοστή. Το κελάκι της απλό και απέριττο πρόδιδε την πνευματική εργασία που ετελείτο εκεί σε όποιον εισερχόταν σε αυτό.
Διάθετε και το ιαματικό χάρισμα το οποίο πλουσιοπάροχα της χορήγησε η Θεία Χάρις για την αγία βιωτή της και την καθαρή προσευχή της. Έτσι εξελίχθηκε σε μάνα κάθε πονεμένου ο οποίος την πλησίασε και ο οποίος έφευγε χαρούμενος με τη
βεβαίωση ότι θα ενεργήσει για ιό πρόβλημα του ή ταπεινή προσευχή της αγίας εκείνης γυναικός.

Αξιώθηκε να απόκτηση και μία υποτακτική, την αδελφή Θωμαϊδα ή οποία με αυταπάρνηση την εξυπηρέτησε όταν γύρω στα ογδόντα της χρόνια έσπασε το πόδι της. Δοξάζοντας το ύπερύμνητον όνομα της Αγίας Τριάδος και αδιαλείπτως προσευχόμενη έκοιμήθη στις 22 Αυγούστου 1984.
Τις πληροφορίες μας έδωσε το πνευματικόν τέκνον της Γεροντίσσης, ό εκείνες Κιάτου Κορινθίας καταγόμενος Θεολόγος Γεώργιος Μαγκιρίδης, ό οποίος σαν παιδί έπεσκέπτετο τακτικά την Γερόντισσα και ρουφούσε αχόρταγα τη διδαχή της.

ΒΙΒΛΙΟΓ. ΜΟΝΑΖΟΥΣΩΝ ΣΥΝΑΞΙΣ. ΙΕΡΟΜΟΝΑΧΟΥ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ ΚΑΒΒΑΔΙΑ
Αναρτήθηκε από PROSKINITIS

Κυριακή 20 Φεβρουαρίου 2011

ΜΟΝΑΧΗ ΜΑΡΙΑ, Η ΚΛΑΙΟΜΑΡΙΑ ΤΟΥ ΠΕΡΙΣΣΟΥ. Υποτακτική του Γέροντος του Ησυχαστού.



site analysis




Στοιχεία για την ψυχή αύτη μας έδωσε ή μακαριστή Γερόντισσα Βρυαίνη Μπατιστάτου, Ηγουμένη της Ιεράς Μονής Παναγίας Μυρτιδιωτίσσης Σταμάτας - Αττικής. Τό μοναστηράκι αυτό υπήρξε τόπος αγαπημένος των παιδικών χρόνων το οποίο επισκεπτόμασταν με συγγενείς.
Ή Κλαιομαρία λοιπόν του Περισσού ήταν πρόσφυγας από τα μέρη τής Καππαδοκίας. Χήρεψε σε νεαρά ηλικία έτσι όπως όλοι πίστευαν, καθόσον ό άντρας της υπήρξε αιχμάλωτος στους Τούρκους και κανείς ποτέ δεν έμαθε νέα γι` αυτόν. Είχε δύο γιους και μία κόρη.
Όταν ήλθε στην Αθήνα βρήκε ένα φτωχικό προσφυγικό σπιτάκι στο όποιο έκανε αγρυπνίες, αλέθοντας με το χειρόμυλο σιτάρι και λέγοντας με δάκρυα και κατάνυξη την ευχή τού Ιησού.
Μοναχή έγινε από τον Όσιο Γέροντα Ιωσήφ τον Ησυχαστή. Ή ζωή της ήταν ένας μεγάλος αγώνας, μία συνεχής άσκησης, μία προς το Θεό διάπυρος και αδιάκοπος αγάπη και εις αντιμισθία έλαβε το κατά Θεόν χαρμόσυνο πένθος.
Ή ροή των ιερών δακρύων της ήταν ακατάπαυστος εις τον καιρόν μάλιστα των Ιερών Ακολουθιών και θείων Λειτουργιών.
Ή θέση της στον ενοριακό Ναόν ήταν μόνιμος. Μπροστά της βρισκόταν ένα μεγάλο προσκυνητάρι για να κρύπτεται ή εργασία της. Αριστερά της ήταν ό τοίχος τής Εκκλησίας και εις το όπισθεν μέρος έστέκετο διακριτικά ή Γερόντισσα Βρυαίνη ως λαϊκή, έως ότου έφυγε για μοναχή. Ή μητέρα τής Γεροντίσσης Βρυαίνης την έβαζε να στέκεται εκεί για να βλέπει το ζωντανό παράδειγμα τής Κλαιομαρίας.
Διηγείτο ή μακαριστή πλέον Γερόντισσα Βρυαίνη ότι καθ' όλο το διάστημα της Θείας Λειτουργίας άκουγε έναν υπόκωφο κλαυθμό διότι έκάθητο όπισθεν της και τον άκουγε μόνον αύτη. Μετά την απόλυση έβαζε την συνηθισμένη μετάνοια στην Κλαιομαρία και εκείνη αφού την σταύρωνε στο κεφάλι σιώπησα, έπαιρνε το αντίδωρο και σαν αστραπή έχάνετο εις ούδένα ομιλούσα για να μη χάση διά της ομιλίας, τον θησαυρό της καρδιάς της (το πένθος) και επανερχόταν εις την οικία της, ενοριακό μέσω των πικριών και των εκεί των τέκνων της δοκιμασιών μετά των οποίων έμενε. Τις δοκιμασίες δεν αυτές με καρτερία και αγόγγυστα υπέμεινε έως τέλους της ζωής της.
Οι γιοί της δημιούργησαν οικογένειες, ή μονάκριβη όμως θυγατέρα της Μαγδαληνή όχι. Πολύ νέα έχασε το λογικό της και το τέλος της υπήρξε οικτρό. Ενώ καθόταν αμέριμνος και ασθενούσα εις την περιοχή τού Ελληνικού, κάποιο αεροπλάνο πού κατέπεσε από λάθος χειρισμό την διαμέλισε και την κατέκαψε.
Ήπιε και αυτόν το δηλητήριο ή ευλογημένη Γερόντισσα Μαρία, ή οποία από την συνεχή ροή των δακρύων, ονομάστηκε από τον Άγιο Γέροντά της Ιωσήφ τον Ησυχαστή «Κλαιομαρία» και με αυτόν το όνομα παρέμεινε γνωστή σ' όλον τον κύκλο τής πνευματικής συγγενείας.
Κατά την διάρκεια τής νύχτας, στα διαλείμματα τής αγρυπνίας πού έκανε κάθε βράδυ, έβγαινε από το σπίτι της και σταύρωνε τις πόρτες των γειτόνων της. Στεκόταν σε κάθε πόρτα, έλεγε την ευχή, σταύρωνε τούς ανθρώπους πού κάθονταν στο σπίτι και προχωρούσε σε άλλο», για την ίδια εργασία.
Όταν έκοιμήθη και είχαν το τίμιο λείψανο της στο φτωχικό σπιτάκι της προς προσκύνησαν, εκείνο ευωδίασε έντονα και ή ευωδίασε ξεχύθηκε μέχρι τρείς μαχαλάδες.
Ή ταφή της έγινε εις την Ιερά Μονή τού Πατρός Ακακίου στο Λιόπεσι Αττικής.

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ. ΜΟΝΑΖΟΥΣΩΝ ΣΥΝΑΞΙΣ. ΙΕΡΟΜΑΝΑΧΟΥ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ ΚΑΒΒΑΔΙΑ 2005 ΑΘΗΝΑ.

Σάββατο 19 Φεβρουαρίου 2011

Αναχώρησε για τον Κύριο “η ηγουμένη πάσης Ρωσίας”



site analysis



Στις 8 Φεβρουαρίου, 7.00 π.μ. αναχώρησε για τον Κύριο η ηγουμένη της Ιεράς Μονής Κοιμήσεως Pyuhtitskogo γερόντισσα Βαρβάρα. Δικαίως αποκαλείται “η ηγουμένη πάσης Ρωσίας» …
Δεν είναι υπερβολή να πούμε ότι η μητέρα Βαρβάρα αντιπροσωπεύει μια ολόκληρη εποχή στην ύπαρξη του ρωσικού γυναικείου μοναχισμού και γενικά του μοναχισμού. Περισσότερα από 50 χρόνια, αυτή δούλευε στη μοναστική ζωή, εκ των οποίων 43 χρόνων – ως ηγουμένη του μοναστηριού Pyuhtitskogo. Αυτό το μοναστήρι, δεν ήταν κλειστό κατά τη διάρκεια της σοβιετικής εποχής. Η μητέρα Βαρβάρα ήταν ένα είδος «πηγής του γυναικείου μοναχισμού. Είχε αυθεντική χριστιανική αγάπη, ευγένεια, φιλοξενία, γενναιοδωρία πνευματική, και βαθύ μοναχικό πνεύμα.
Η Ηγουμένη Βαρβάρα ήταν από καιρό σοβαρά άρρωστη και είχε ακόμη και δυσκολία στο περπάτημα. Τον Αύγουστο του περασμένου έτους, η μητέρα γιόρτασε τα γενέθλιά της έγινε 80 ετών.
Κατά τη συνετή διαχείριση της μητέρας Βαρβάρας η διαμονή της στην ιερά μονή την μεταμόρφωσε και έγινε ένα πραγματικό προπύργιο της Ορθοδοξίας στη γη της Εσθονίας. Κάθε μέρα εκατοντάδες των Εσθονών έρχονταν στην μονή και επίσης προσκυνητές από όλο τον κόσμο, και πολλή τουρίστες που επισκέπτονταν την μονή και έγινε ένα σημείο καμπής στη ζωή τους, δέχονταν το βάπτισμα και άρχιζαν να ζήσουν μια χριστιανική ζωή. Η Ηγουμένη BΑΡΒΆΡΑ απόλαυσε μεγάλη φήμη όχι μόνο μεταξύ των απλών προσκυνητών, αλλά και μεταξύ των κοσμικών αρχών, από κυβερνητικά στελέχη κλπ.
Η Ηγουμένη BΑΡΒΆΡΑ (γεννημένη Βαλεντίνα Mills) γεννήθηκε 17, Αυγούστου, 1930 στην περιοχή Chudovo Νόβγκοροντ, από ευσεβή οικογένεια, όπου έλαβε βαθιά ορθόδοξη ανατροφή . Στην αρχή του πολέμου η οικογένεια έφυγε στην πόλη της Luga της περιφέρειας Λένινγκραντ Η Valentine έλαβε δευτεροβάθμια εκπαίδευσή. Μετά την αποφοίτησή του από τα μαθήματα λογιστικής εργάστηκε στην ειδικότητα.
Αλλά η καρδιά του νεαρού κοριτσιού φιλοδοξούσε σε μια νέα ζωή, και το 1952 η επιθυμία της να πληρούνται: έγινε μοναχή στο μοναστήρι της Μητέρας του Θεού – στην Κοίμηση της Θεοτόκου στο γυναικείο μοναστήρι Pyuhtitskom. Στις 3 του Ιανουαρίου 1968 με απόφαση του Πατριάρχη Μόσχας και πασών των Ρωσιών Αλέξιο Ι (Simansky) η Μοναχής Βαρβάρας διορίστηκε ηγουμένη του Μοναστηριού Pyuhtitskoy.

Παρασκευή 11 Φεβρουαρίου 2011

ΜΑΡΤΥΡΑΣ ΑΓΑΘΗ ΤΗΣ ΣΙΚΕΛΙΑΣ (3ος αἰ.)



site analysis






Γεννήθηκε στήν Κατάνη τῆς Σικελίας, ὅπου μαρτύρησε κατά τόν διωγμό τοῦ Δεκίου (249 - 251), σέ ἡλικία μόλις 15 ἐτῶν! Οἱ γονεῖς της ἦσαν εὐγενεῖς στήν καταγωγή καί πλούσιοι καί ἡ ἴδια μετά τόν θάνατό τους διέθεσε τήν μεγάλη τους περιουσία σέ ἔργα εὐποιϊας.
Τόν καιρό ἐκεῖνο Ἔπαρχος τῆς Σικελίας ἦταν ὁ δυσεβέστατος Ἀκυλῖνος, ὁ ὁποῖος θελγόμενος ἀπό τήν σωματική ὀμορφιά καί τήν περιουσία τῆς Ἀγάθης, ζήτησε νά τήν νυμφευθεῖ, ἐκείνη ὅμως εἶχε ὑποσχεθεῖ παρθενία στό Νυμφίο της Χριστό καί δέν ἔστερξε στίς ὀρέξεις του. Τότε ὁ Ἀκυλῖνος, μέ πρόσχημα τό διωγμό κατά τῶν Χριστιανῶν, τήν ὑπέβαλλε σέ πολλές πιέσεις, ψυχικές (τήν ἔκλεισε γιά ἕνα μῆνα σέ πορνεῖο!) καί σωματικές (τήν ἔδειρε μέ βούνευρα, ἔκαψε διάφορα σημεῖα τοῦ σώματός της, τῆς ἀπέκοψε τούς μαστούς, ἀλλά ὁ Ἀπόστολος Πέτρος τήν ἀποκατέστησε ὑγιή στήν φυλακή!). Τελικά ἡ Ἁγία ὑπέστη τόν "διά πυρᾶς" θάνατο.
Σχετικά μέ τό Λείψανο τῆς ἁγ. Ἀγάθης οἱ Ρωμαιοκαθολικοί δέχονται (βλ. ἔργα Γρηγορίου DAHMAN), ὅτι αὐτό ἀνακομίσθηκε ἀδιάφθορο καί τόν 11ο αἰ. μεταφέρθηκε στήν ΚΠολη, ἀπ' ὅπου τό 1204 κλάπηκε ἀπό τούς Σταυροφόρους καί μετεφέρθηκε καί πάλι στήν Σικελία, ὅπου διαμοιράσθηκε μεταξύ διαφόρων προσώπων. Σήμερα στήν Κατάνη φυλάσσονται: Τά χέρια, τά πόδια καί τό στῆθος τοῦ Λειψάνου σέ ἀδιάφθορη κατάσταση, ἐκτεθημένα σέ γυάλινη θήκη. Ἡ Κάρα καί τά μεγάλα ὀστά βρίσκονται μέσα σέ ἀνθρωπόσχημη Λειψανοθήκη, στήν ὁποία εἰκονίζεται ἡ Ἁγία μέχρι τήν μέση. Στό κεφάλι αὐτῆς τῆς λειψανοθήκης - ἀγάλματος, εἶναι τοποθετημένο πολύτιμο στέμμα, ἐνῶ ὅλο τό ἄγαλμα εἶναι καλλυμένο μέ πολύτιμα ἀφιερώματα κατοίκων, οἱ ὁποῖοι ἔχουν διασωθεῖ σέ διάφορες ἐποχές διά πρεσβειῶν της ἀπό ἐκρήξεις τοῦ ἡφαιστείου τῆς Αἴτνας.
Στό χῶρο τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, Κάρα πού ἀποδίδεται στήν ἁγ. Ἀγάθη φυλάσσεται στή Μονή ἁγ. Παύλου Ἁγίου Ὄρους καί ἀποτμήματα τῶν Λειψάνων της στή Μονή Λουκούς Κυνουρίας.
Ἡ μνήμη της τιμᾶται τήν 5η Φεβρουαρίου. Οἱ Ρωμαιοκαθολικοί τήν τιμοῦν ἐπίσης τήν 12η Φεβρουαρίου (Ἀπόδοση τῆς ἑορτῆς) καί τήν 17η Αὐγούστου (μεταφορά τῶν Λειψάνων).

2/02 - μνήμη της Oσίας Mαρίας της μετονομασθείσης Mαρίνος.



site analysis

Στολή Mαρίνον μαρτυρεί την Mαρίαν,
Tαφή Mαρίαν δεικνύει τον Mαρίνον.

Aύτη η Oσία αλλάξασα τα γυναικεία φορέματα, εφόρεσεν ανδρίκεια, και αντί Mαρίας μετωνομάσθη Mαρίνος. Eμβαίνουσα δε μέσα εις Mοναστήριον, ομού με τον κατά σάρκα πατέρα της, εκουρεύθη Mοναχός και υπηρέτει μετά των νεωτέρων Mοναχών, χωρίς να γνωρισθή τελείως ότι ήτον γυνή. Mίαν φοράν δε κονεύσασα εις ένα πανδοχείον, ήτοι ξενοδοχείον, ομού με άλλους αδελφούς, εδιαβάλθη ότι έφθειρε την θυγατέρα του πανδοχέως, και δέχεται ευχαρίστως την συκοφαντίαν αυτήν και το όνειδος, και ομολογεί πως έπραξε την αμαρτίαν εκείνην, οπού δεν έπραξεν. Όθεν εδιώχθη έξω από το Mοναστήριον, και εις τρεις ολοκλήρους χρόνους εταλαιπωρήθη η αοίδιμος τρέφουσα το παιδίον εκείνο, οπού δεν εγέννησεν. Eπειδή δε μίαν φοράν εδέχθη μέσα εις το Mοναστήριον, είχε μαζί της και το εκ πορνείας παιδίον αρσενικόν. Eφανερώθησαν όμως τα κατά την Oσίαν, αφ’ ου ετελεύτησεν. Όταν γαρ ενταφιάζετο, εγνωρίσθη, ότι ήτον γυναίκα. H δε θυγάτηρ του πανδοχέως η συκοφαντήσασα την Oσίαν, εκυριεύθη από πονηρόν δαιμόνιον. Όθεν ωμολόγησε φανερά και είπεν, ότι διεφθάρη από ένα στρατιώτην. Kαι λοιπόν ο Hγούμενος και οι Mοναχοί, οπού πρότερον ωνόμαζον αθλίαν την Oσίαν, τότε ωνόμαζον αυτήν μακαρίαν, και πολλών τιμών ταύτην ηξίωσαν.