Τετάρτη 10 Σεπτεμβρίου 2014
Κυριακή 7 Σεπτεμβρίου 2014
Βίος της Αγίας Μάρτυρος Σουσανίκης της εκ Γεωργίας
site analysis
Η αποστασία του βασιλιά.
Η ευσεβής Σουσανίκη έζησε τον 5ο αιώνα. Ήταν κόρη ενός Αρμένιου στρατηγού, του Βαρδάν, και γυναίκα του ηγεμόνα της Κάρτλης Βαρσκέν, γιου του Αρσουσά, με τον οποίο είχε αποκτήσει τέσσερα παιδιά, τρεις γιους και μία θυγατέρα.
Ο Βαρσκέν, μολονότι βαπτισμένος χριστιανός, ήταν πολύ ασεβής. Η Σουσανίκη θλιβόταν για την ασέβεια του συζύγου της, αλλά σήκωνε υπομονετικά το σταυρό της με αδιάλειπτη προσευχή.
Τελικά ο Βαρσκέν αλλαξοπίστησε. Το 466 πήγε στο βασιλιά της Περσίας Φερούζ Μουρντανάχ (459-484), από τον οποίο ήταν τότε εξαρτημένη η Κάρτλη, και, θέλοντας να κερδίσει την εύνοιά του, αρνήθηκε τον Χριστό κι έγινε πυρολάτρης, όπως οι Πέρσες.
Ο Φερούζ, γεμάτος χαρά, πρόσφερε πλούσια δώρα στον Βαρσκέν και τον κατευόδωσε για την πατρίδα του. Κι εκείνος, φτάνοντας στην περιοχή της Ερέτης, στα σύνορα της Κάρτλης, έστειλε κάποιον υπηρέτη του με γρήγορο άλογο, για να ειδοποιήσει τους υπηκόους του, που θα του έκαναν επίσημη υποδοχή.
Ο Βαρσκέν, μολονότι βαπτισμένος χριστιανός, ήταν πολύ ασεβής. Η Σουσανίκη θλιβόταν για την ασέβεια του συζύγου της, αλλά σήκωνε υπομονετικά το σταυρό της με αδιάλειπτη προσευχή.
Τελικά ο Βαρσκέν αλλαξοπίστησε. Το 466 πήγε στο βασιλιά της Περσίας Φερούζ Μουρντανάχ (459-484), από τον οποίο ήταν τότε εξαρτημένη η Κάρτλη, και, θέλοντας να κερδίσει την εύνοιά του, αρνήθηκε τον Χριστό κι έγινε πυρολάτρης, όπως οι Πέρσες.
Ο Φερούζ, γεμάτος χαρά, πρόσφερε πλούσια δώρα στον Βαρσκέν και τον κατευόδωσε για την πατρίδα του. Κι εκείνος, φτάνοντας στην περιοχή της Ερέτης, στα σύνορα της Κάρτλης, έστειλε κάποιον υπηρέτη του με γρήγορο άλογο, για να ειδοποιήσει τους υπηκόους του, που θα του έκαναν επίσημη υποδοχή.
Εγκατάλειψη του αποστάτη.
Ο καβαλάρης έφτασε στην Τσουρτάβη, ζήτησε ακρόαση από την αρχόντισσα Σουσανίκη και, αφού τη χαιρέτησε, της ανάγγειλε την επιστροφή του συζύγου της.
-Αν παραμένει στην πίστη του, είπε εκείνη, τότε με το καλό να έρθει. Αν όχι, τότε δεν θέλω ούτε να τον δω ούτε ν’ ακούσω γι’ αυτόν.
Προαισθανόταν η αρχόντισσα κάτι δυσάρεστο, γι’ αυτό ζήτησε επίμονα από τον υπηρέτη να της φανερώσει την αλήθεια. Όταν άκουσε ότι ο Βαρσκέν αλλαξοπίστησε, ταράχτηκε και είπε με δάκρυα:
-Πόσο αξιολύπητος είναι! Αρνήθηκε το Χριστό, τον αληθινό Θεό, και πήγε με τους απίστους!
Ύστερα σηκώθηκε, πήρε τους γιους και την κόρη της κι έτρεξε στην εκκλησία. Έβαλε τα παιδιά να σταθούν μπροστά στο ιερό και άρχισε να προσεύχεται:
-Κύριε και Θεέ μου! Εσύ μου έδωσες αυτά τα παιδιά. Εσύ φύλαξέ τα στην αγία πίστη. Μην τα στερήσεις από τη χάρη του Αγίου Πνεύματος, για να μην τα απομακρύνουν από την ποίμνη Σου.
Τελειώνοντας, έστειλε τα παιδιά στο παλάτι, ενώ η ίδια μπήκε σ’ ένα κελλάκι, κοντά στο ναό, και βυθίστηκε σε βαρύ πένθος.
Την ώρα εκείνη ο επίσκοπος του παλατιού Φώτιος απουσίαζε στο σπίτι κάποιου πιστού μαζί με τον πρεσβύτερο Ιάκωβο, μετέπειτα επίσκοπο Τσουρτάβης, πνευματικό της αγίας Σουσανίκης και βιογράφο της. Ο διάκος του επισκόπου έτρεξε ως εκεί και τους διηγήθηκε τα καθέκαστα – ότι ο ηγεμόνας ερχόταν και ότι η γυναίκα του εγκατέλειψε το παλάτι.
«Λυπηθήκαμε πολύ», σημειώνει ο π. Ιάκωβος. «Άφησα τον επίσκοπο και πήγα όσο πιο γρήγορα μπορούσα στο κελλάκι, όπου είχε κλειστεί η Σουσανίκη. Τη βρήκα πικραμένη.
»-Αρχόντισσά μου, της είπα, έχεις μπροστά σου σκληρό αγώνα. Θα παλέψεις με τις πανουργίες του εχθρού, για να φυλάξεις την πίστη σου. Οπλίσου, λοιπόν, με θάρρος και υπομονή.
»-Γνωρίζω πως με περιμένει μεγάλη δοκιμασία, είπε η αγία. Είμαι όμως έτοιμη για όλα.
»-Η θλίψη σου είναι θλίψη μας και η χαρά σου χαρά μας. Τί σκέφτεσαι σχετικά με το μαρτύριο;…
-Αν παραμένει στην πίστη του, είπε εκείνη, τότε με το καλό να έρθει. Αν όχι, τότε δεν θέλω ούτε να τον δω ούτε ν’ ακούσω γι’ αυτόν.
Προαισθανόταν η αρχόντισσα κάτι δυσάρεστο, γι’ αυτό ζήτησε επίμονα από τον υπηρέτη να της φανερώσει την αλήθεια. Όταν άκουσε ότι ο Βαρσκέν αλλαξοπίστησε, ταράχτηκε και είπε με δάκρυα:
-Πόσο αξιολύπητος είναι! Αρνήθηκε το Χριστό, τον αληθινό Θεό, και πήγε με τους απίστους!
Ύστερα σηκώθηκε, πήρε τους γιους και την κόρη της κι έτρεξε στην εκκλησία. Έβαλε τα παιδιά να σταθούν μπροστά στο ιερό και άρχισε να προσεύχεται:
-Κύριε και Θεέ μου! Εσύ μου έδωσες αυτά τα παιδιά. Εσύ φύλαξέ τα στην αγία πίστη. Μην τα στερήσεις από τη χάρη του Αγίου Πνεύματος, για να μην τα απομακρύνουν από την ποίμνη Σου.
Τελειώνοντας, έστειλε τα παιδιά στο παλάτι, ενώ η ίδια μπήκε σ’ ένα κελλάκι, κοντά στο ναό, και βυθίστηκε σε βαρύ πένθος.
Την ώρα εκείνη ο επίσκοπος του παλατιού Φώτιος απουσίαζε στο σπίτι κάποιου πιστού μαζί με τον πρεσβύτερο Ιάκωβο, μετέπειτα επίσκοπο Τσουρτάβης, πνευματικό της αγίας Σουσανίκης και βιογράφο της. Ο διάκος του επισκόπου έτρεξε ως εκεί και τους διηγήθηκε τα καθέκαστα – ότι ο ηγεμόνας ερχόταν και ότι η γυναίκα του εγκατέλειψε το παλάτι.
«Λυπηθήκαμε πολύ», σημειώνει ο π. Ιάκωβος. «Άφησα τον επίσκοπο και πήγα όσο πιο γρήγορα μπορούσα στο κελλάκι, όπου είχε κλειστεί η Σουσανίκη. Τη βρήκα πικραμένη.
»-Αρχόντισσά μου, της είπα, έχεις μπροστά σου σκληρό αγώνα. Θα παλέψεις με τις πανουργίες του εχθρού, για να φυλάξεις την πίστη σου. Οπλίσου, λοιπόν, με θάρρος και υπομονή.
»-Γνωρίζω πως με περιμένει μεγάλη δοκιμασία, είπε η αγία. Είμαι όμως έτοιμη για όλα.
»-Η θλίψη σου είναι θλίψη μας και η χαρά σου χαρά μας. Τί σκέφτεσαι σχετικά με το μαρτύριο;…
Από το βιβλίο: Οι Αγιοι της Γεωργίας. Έκδοσις: Ιεράς Μονής Παρακλήτου, Ωροπός Αττικής. 2004.
Η/Υ επιμέλεια Σοφίας Μερκούρη.-ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΠΟΡΕΙΑ
Βίος Οσίας Κασσιανής της Υμνογράφου
site analysis
Η Οσίας Κασσιανή η Υμνογράφος εορτάζει στις 7 Σεπτεμβρίου
Πρόλογος
«Κύριε, ἡ ἐν πολλαῖς ἁμαρτίαις περιπεσοῦσα γυνή....» Ποιος Χριστιανός δεν έχει ακούσει το θαυμάσιο και κατανυκτικό αυτό τροπάριο της Κασιανής και το όνομα της μεγάλης αυτής υμνωδού και μελωδού της Εκκλησίας μας; Όλοι μας περιμένουμε το βράδυ της Μ. Τρίτης (Όρθρος της Μ. Τετάρτης) για να ακούσουμε τον υπέροχο αυτόν ύμνο της μετανοημένης ψυχής, πού παρακαλεί τον Κύριο να την συγχώρηση!
«Κύριε, ἡ ἐν πολλαῖς ἁμαρτίαις περιπεσοῦσα γυνή....» Και περιπεσούσα γυνή δεν είναι η ίδια η υμνογράφος, όπως νομίζουν μερικοί, αλλά η κάθε ψυχή, πού μετανοεί και αναζητεί τον αιώνιο Νυμφίο της Ιησού Χριστό.
Βίος και πολιτεία της Υμνωδού Κασσιανής
Αηδόνι της εκκλησιαστικής υμνογραφίας η Κασιανή, γεννήθηκε στο Βυζάντιο, πιθανόν στα περίχωρα της Κωνσταντινουπόλεως, από αρχοντική οικογένεια και έζησε την εποχή του αυτοκράτορα Θεοφίλου του εικονομάχου και των διαδόχων του (9ος - 10ος αιώνας), σε μια ταραγμένη για το Βυζάντιο εποχή. Δεν είναι γνωστός ο ακριβής τόπος και χρόνος της γεννήσεως της, αλλά μόνον κατά προσέγγισιν. Βέβαιον είναι μόνον το ζήτημα της προελεύσεώς της από πλούσια και αριστοκρατική οικογένεια, εκ των ευπατριδών, όπως αναφέρουν οι ιστορικές πηγές. Ήταν δηλαδή κόρη, και μάλλον μοναχοκόρη, πλούσιας και αριστοκρατικής οικογενείας γι’ αυτό και είχε τους πόρους να τύχη καλής παιδείας και να μορφωθεί πολύ καλά.
Άλλες πηγές αναφέρουν ότι ήταν ορφανή κόρη, πιθανόν να είχε χάσει τον έναν ή και τους δύο γονείς της, και ότι ο πατέρας της ήταν αυλικός και πλούσιος πολύ, αλλά δεν είχε παιδί. Καημός των γονιών της Κασιανής ήταν να αποκτήσουν απόγονο, ένα δικό τους παιδί. Και επειδή ήταν θεοσεβείς, παρακαλούσαν τον Θεό και την μεγάλη Μητέρα των Χριστιανών την Παναγία Θεοτόκο, να τους χαρίσει ένα τέκνο.
Πρέπει να πούμε ότι το όνομά της γράφεται με πολλές παραλλαγές και συνήθως με δύο σίγμα. Το σωστό είναι με ένα σίγμα, διότι προέρχεται από την Εικασία η Κασία η Ικασία, όπως το αναφέρουν διάφορα χειρόγραφα της εποχής της.
Η Κασιανή μεγάλωνε και γινόταν μια ωραία κοπέλα, πού είχε στην καρδιά της δύο πολύ μεγάλους πόθους. Πρώτον την αγάπη προς τον Θεό και την λατρεία του και δεύτερον την αγάπη προς την ποίηση και την αξιοποίηση του πηγαίου λογοτεχνικού ταλέντου της.
Πως έχασε την βασιλείαν του κόσμου
Το έτος 830 μ.Χ. η βασιλομήτωρ (ήταν μητριά του) του αυτοκράτορα Θεοφίλου, κάλεσε στο τρικλίνιο των ανακτόρων δώδεκα καλλίστους παρθένους, δώδεκα ωραιότατα κορίτσια, για να διαλέξει ο Θεόφιλος την μέλλουσα σύζυγο του. Ανάμεσα σε αυτές τις δώδεκα εκλεκτές και πανέμορφες κοπέλες ήταν και η Κασιανή, πού ξεχώριζε από όλες για την ομορφιά της και την προσωπικότητά της. Ήταν εξαίρετη από κάθε άποψη και η όλη εμφάνιση της έδειχνε αρχοντιά και μεγαλείο σπάνιο. Έμοιαζε με άγγελο στην ομορφιά και με βασίλισσα στην εμφάνιση. Επόμενο λοιπόν ήταν να γοητευτεί ο Θεόφιλος από την Κασιανή, σχεδόν συγκλονίστηκε, αλλά συγκράτησε τον εαυτόν του για να μην εκδηλώσει την προτίμηση του άκαιρα.
Όταν τελείωσε την εξέταση των δέκα πρώτων νεανίδων, έμειναν ακόμη δύο, η Κασιανή και η Θεοδώρα από την Παφλαγονία της Μικράς Ασίας. Θέλησε όμως να δοκιμάσει τον χαρακτήρα και την εξυπνάδα της Κασιανής πριν από την εκλογή της ως συζύγου του. Με αργά βήματα πλησίασε την Κασιανή και αφού έδειξε να θαυμάζει την εκθαμβωτική ομορφιά της, την κοίταξε στα μάτια και της είπε την φράση:
— Ὡς ἄρα διά γυναικός ἐρρύη τά φαῦλα.
Δηλαδή, όπως λέγεται, όλα τα κακά, πού βρήκαν το ανθρώπινο γένος, πηγάζουν από την γυναίκα, και εννοούσε την πρώτη γυναίκα, την Εύα.
Τότε η Κασιανή, «μετ’ αἰδοῦς ἀντέφησε», λένε οι χρονικογράφοι, δηλαδή με σεμνότητα του ανταπάντησε:
— Ἀλλά καί διά γυναικός πηγάζει τά κρείτονα.
Δηλαδή, και από την γυναίκα επίσης πηγάζουν και όλα τα αγαθά, εννοώντας την Παναγία Θεοτόκο, η οποία με την γέννηση του Θεανθρώπου έγινε πηγή των αγαθών της συγχωρήσεως και της σωτηρίας του γένους των ανθρώπων.
Η γενναία αυτή απόκριση της Κασιανής, πού είναι και μια ομολογία πίστεως στην κορυφαία μορφή της Θεοτόκου Μαρίας, συγκλόνισε αρνητικά τον Θεόφιλο. Θεώρησε προσβλητική την απάντηση της Κασιανής, πού τόλμησε να διαφωνήσει μαζί του και να τον διορθώσει, λέγοντας την αλήθεια κατά πρόσωπον, χωρίς κανένα φόβο για τις συνέπειες. Άρα, δεν ταίριαζε για βασίλισσα. Έτσι προσέφερε το μήλο της προτιμήσεώς του στην Θεοδώρα, της Παφλαγονίας της Μικράς Ασίας.
Πως κέρδισε την βασιλείαν των ουρανών
Κατά βάθος η Κασιανή δεν έχασε. Κέρδισε. Βγήκε νικήτρια από αυτήν την αναμέτρηση της με τον αυτοκράτορα Θεόφιλο. Διότι μπορεί να απώλεσε την βασιλεία του κόσμου τούτου, άλλα κέρδισε την αιώνια βασιλεία του Θεού, την βασιλεία των ουρανών.
Δεν ένοιωσε η ψυχή της ότι έχασε. Μάλλον ελευθερώθηκε. Μάλλον χάρηκε. Διότι νίκησε την μεγάλη νίκη της ζωής. Γιατί βρήκε οριστικά τον αληθινό Κύριο της υπάρξεως της, τον Νυμφίο της ψυχής της. Και χωρίς δεύτερη σκέψη αναχώρησε εκ του κόσμου. Διότι ο κόσμος χαίρεται να ζει μέσα στην υποκρισία και την πονηρία.
Έχτισε ένα Μοναστήρι και αφού εκάρη Μοναχή, άρχισε την κατά Θεό άσκηση και ασχολείτο με τα πνευματικά θέματα, ζώντας μόνον για τον Κύριο, σε όλον της τον Βίο μέχρι της τελευταίας της πνοής.
Η ωραία ψυχή της Κασιανής, αλλά και η ζωή της ολόκληρη αφιερώνεται στην ασκητική ζωή και λατρεύει τον Θεό εξ όλης της ψυχής και εξ όλης της καρδίας και εξ όλης της διανοίας και εξ όλης της ισχύος της. Ο κόσμος γι’ αυτήν έγινε παρελθόν και η ζωή της μια διαρκής αιωνιότητα. Ζει την μυστηριακή ζωή της Εκκλησίας, μελετά την Άγια Γραφή συνεχώς και τούς Βίους των Αγίων, συνθέτει ύμνους αγάπης και μετανοίας προς τον Κύριο του ελέους και ενδιαφέρεται ιδιαιτέρως για τις παραστρατημένες γυναίκες, για τις χήρες, για τα ορφανά και για κάθε δυστυχισμένη ύπαρξη. Η αγάπη της δεν είναι τυπική , αλλά ουσιαστική. Με έργα, όχι με λόγια. Μοιράζει τα πλούτη της στους φτωχούς και τούς ασθενείς. Μέρα και νύχτα αγωνίζεται τον καλόν αγώνα της σωτηρίας. Δεν σταματά ούτε λεπτό.
Η Κασιανή μας άφησε υποδείγματα βίου, με το έργον και την ζωή της. Και μάλιστα πολλά πρότυπα βίου. Από αυτά θα επιλέξουμε τρία, τα σημαντικότερα, πού μπορούν να θεωρηθούν και ως η καίρια πνευματική προσφορά της. Έκτος λοιπόν από το πολύτιμο έργον των ποιητικών υμνογραφιών της, πού δεν μπορεί ο καθένας μας να το φτάσει, διότι προαπαιτεί το Θεοδώρητο τάλαντο, πρώτον και κύριο είναι το πρότυπο του θάρρους της καλής ομολογίας της πίστεώς μας.
Δεύτερον πρότυπο ζωής και υπόδειγμα για όλους μας είναι η ολοκληρωτική αφιέρωση της στον Κύριο, με την επιλογή του ασκητικού βίου.
Τρίτον πρότυπο και παράδειγμα βίου είναι η αδιάκοπη προσπάθειά της υπέρ της Εκκλησίας και των ανθρώπων. Διότι η Κασιανή δεν απεσύρθη από την κοσμική ζωή στην ησυχία και την απομόνωση για να ζήση ήσυχα και ξεκούραστα, αλλά για να παλέψει και να αγωνιστεί με κάθε τρόπο τον καλόν αγώνα και να νικήσει και τον κόσμο και τούς κοσμοκράτορες, πού πολεμούν εναντίον των ανθρώπων και της σωτηρίας τους.
Για το ζήτημα της αγιοποιήσεως της Κασιανής δεν υπάρχουν γραπτές μαρτυρίες και κάθε άλλο συμπέρασμα είναι αυθαίρετο. Καταφεύγουμε στα όσα γράφει ένας γνωστός αγιολόγος, πού έχει κάνει σχετικές έρευνες και κατέθεσε γραπτώς την γνώμη του. Πρόκειται για τον Μητροπολίτη πρώην Λεοντοπόλεως Σωφρόνιο.
Με λίγα λόγια ο Μητροπολίτης Σωφρόνιος λέγει ότι δεν υπάρχει καμία επίσημη ανακήρυξης της Κασιανής ως Άγιας της Εκκλησίας, κατά την κανονική τάξη, αλλά μόνον οι Κάσιοι, για λόγους συναισθηματικούς και λόγω τού ονόματος της νήσου και της Κασιανής, ως δήθεν παραγόμενο από την Κάσο, θέλησαν να την συνδέσουν με το μικρόν αυτό νησί. Δεν υπάρχουν όμως σχετικές μαρτυρίες, όχι μόνον ότι γεννήθηκε ή εκοιμήθη στην Κάσον, αλλά ούτε καν εάν επεσκέφθηκε η υμνογράφος το νησί αυτό. Συνεπώς δεν υπάρχει θέμα αγιοποιήσεως της Κασιανής. Άλλωστε πλήθος Αγίων παραμένουν έξω από το επίσημο Αγιολόγιο της Εκκλησίας, το όποιον θεοφώτιστος το προστατεύει και το διατηρεί για να μην αλλοιωθεί και εισαχθούν σ’ αυτό αλλότρια στοιχεία στερούμενα των προϋποθέσεων της αγιότητος, όπως είναι η μυροβλυσία η θαυματοποιία η αφθαρσία των ιερών λειψάνων κ.λ.π.
Τροπάρια
— «Κύριε, ἡ ἐν πολλαῖς ἁμαρτίαις περιπεσοῦσα γυνή...»
— «Κύματι θαλάσσης τόν κρύψαντα πάλαι διώκτην τύραννον.»
— «Αὐγούστου μοναχήσαντος ἐπί τῆς γής....»
Και πλήθος άλλα τροπάρια, δοξαστικά και ύμνους, όπως σημειώνουν οι Βυζαντινές πηγές: πολλά ίδια συγγράμματα αυτής καταλυπούσα. Διότι έκτος από τα γνωστά υμνογραφήματά της υπάρχουν και άλλα, πού μένουν χειρόγραφα σε μοναστηριακές βιβλιοθήκες και παραμένουν ανέκδοτα.
Το Τροπάριο της Κασιανής που το Βράδυ της Μεγάλης Τρίτης (Ορθός της Μεγάλης Τετάρτης)
Κύριε, ἡ ἐν πολλαῖς ἁμαρτίαις περιπεσοῦσα γυνή,
τὴν σὴν αἰσθομένη θεότητα, μυροφόρου ἀναλαβοῦσα τάξιν,
ὀδυρομένη, μύρα σοι, πρὸ τοῦ ἐνταφιασμοῦ κομίζει.
Οἴμοι! λέγουσα, ὅτι νύξ μοι ὑπάρχει, οἶστρος ἀκολασίας,
ζοφώδης τε καὶ ἀσέληνος ἔρως τῆς ἁμαρτίας.
Δέξαι μου τὰς πηγὰς τῶν δακρύων,
ὁ νεφέλαις διεξάγων τῆς θαλάσσης τὸ ὕδωρ·
κάμφθητί μοι πρὸς τοὺς στεναγμοὺς τῆς καρδίας,
ὁ κλίνας τοὺς οὐρανοὺς τῇ ἀφάτῳ σου κενώσει.
Καταφιλήσω τοὺς ἀχράντους σου πόδας,
ἀποσμήξω τούτους δὲ πάλιν τοῖς τῆς κεφαλῆς μου βοστρύχοις·
ὧν ἐν τῷ παραδείσῳ Εὔα τὸ δειλινόν,
κρότον τοῖς ὠσὶν ἠχηθεῖσα, τῷ φόβῳ ἐκρύβη.
Ἁμαρτιῶν μου τὰ πλήθη καὶ κριμάτων σου ἀβύσσους
τίς ἐξιχνιάσει, ψυχοσῶστα Σωτήρ μου;
Μή με τὴν σὴν δούλην παρίδῃς, ὁ ἀμέτρητον ἔχων τὸ ἔλεος.
ΠΗΓΗ.xristianos.gr
Πρόλογος
«Κύριε, ἡ ἐν πολλαῖς ἁμαρτίαις περιπεσοῦσα γυνή....» Ποιος Χριστιανός δεν έχει ακούσει το θαυμάσιο και κατανυκτικό αυτό τροπάριο της Κασιανής και το όνομα της μεγάλης αυτής υμνωδού και μελωδού της Εκκλησίας μας; Όλοι μας περιμένουμε το βράδυ της Μ. Τρίτης (Όρθρος της Μ. Τετάρτης) για να ακούσουμε τον υπέροχο αυτόν ύμνο της μετανοημένης ψυχής, πού παρακαλεί τον Κύριο να την συγχώρηση!
«Κύριε, ἡ ἐν πολλαῖς ἁμαρτίαις περιπεσοῦσα γυνή....» Και περιπεσούσα γυνή δεν είναι η ίδια η υμνογράφος, όπως νομίζουν μερικοί, αλλά η κάθε ψυχή, πού μετανοεί και αναζητεί τον αιώνιο Νυμφίο της Ιησού Χριστό.
Βίος και πολιτεία της Υμνωδού Κασσιανής
Αηδόνι της εκκλησιαστικής υμνογραφίας η Κασιανή, γεννήθηκε στο Βυζάντιο, πιθανόν στα περίχωρα της Κωνσταντινουπόλεως, από αρχοντική οικογένεια και έζησε την εποχή του αυτοκράτορα Θεοφίλου του εικονομάχου και των διαδόχων του (9ος - 10ος αιώνας), σε μια ταραγμένη για το Βυζάντιο εποχή. Δεν είναι γνωστός ο ακριβής τόπος και χρόνος της γεννήσεως της, αλλά μόνον κατά προσέγγισιν. Βέβαιον είναι μόνον το ζήτημα της προελεύσεώς της από πλούσια και αριστοκρατική οικογένεια, εκ των ευπατριδών, όπως αναφέρουν οι ιστορικές πηγές. Ήταν δηλαδή κόρη, και μάλλον μοναχοκόρη, πλούσιας και αριστοκρατικής οικογενείας γι’ αυτό και είχε τους πόρους να τύχη καλής παιδείας και να μορφωθεί πολύ καλά.
Άλλες πηγές αναφέρουν ότι ήταν ορφανή κόρη, πιθανόν να είχε χάσει τον έναν ή και τους δύο γονείς της, και ότι ο πατέρας της ήταν αυλικός και πλούσιος πολύ, αλλά δεν είχε παιδί. Καημός των γονιών της Κασιανής ήταν να αποκτήσουν απόγονο, ένα δικό τους παιδί. Και επειδή ήταν θεοσεβείς, παρακαλούσαν τον Θεό και την μεγάλη Μητέρα των Χριστιανών την Παναγία Θεοτόκο, να τους χαρίσει ένα τέκνο.
Πρέπει να πούμε ότι το όνομά της γράφεται με πολλές παραλλαγές και συνήθως με δύο σίγμα. Το σωστό είναι με ένα σίγμα, διότι προέρχεται από την Εικασία η Κασία η Ικασία, όπως το αναφέρουν διάφορα χειρόγραφα της εποχής της.
Η Κασιανή μεγάλωνε και γινόταν μια ωραία κοπέλα, πού είχε στην καρδιά της δύο πολύ μεγάλους πόθους. Πρώτον την αγάπη προς τον Θεό και την λατρεία του και δεύτερον την αγάπη προς την ποίηση και την αξιοποίηση του πηγαίου λογοτεχνικού ταλέντου της.
Πως έχασε την βασιλείαν του κόσμου
Το έτος 830 μ.Χ. η βασιλομήτωρ (ήταν μητριά του) του αυτοκράτορα Θεοφίλου, κάλεσε στο τρικλίνιο των ανακτόρων δώδεκα καλλίστους παρθένους, δώδεκα ωραιότατα κορίτσια, για να διαλέξει ο Θεόφιλος την μέλλουσα σύζυγο του. Ανάμεσα σε αυτές τις δώδεκα εκλεκτές και πανέμορφες κοπέλες ήταν και η Κασιανή, πού ξεχώριζε από όλες για την ομορφιά της και την προσωπικότητά της. Ήταν εξαίρετη από κάθε άποψη και η όλη εμφάνιση της έδειχνε αρχοντιά και μεγαλείο σπάνιο. Έμοιαζε με άγγελο στην ομορφιά και με βασίλισσα στην εμφάνιση. Επόμενο λοιπόν ήταν να γοητευτεί ο Θεόφιλος από την Κασιανή, σχεδόν συγκλονίστηκε, αλλά συγκράτησε τον εαυτόν του για να μην εκδηλώσει την προτίμηση του άκαιρα.
Όταν τελείωσε την εξέταση των δέκα πρώτων νεανίδων, έμειναν ακόμη δύο, η Κασιανή και η Θεοδώρα από την Παφλαγονία της Μικράς Ασίας. Θέλησε όμως να δοκιμάσει τον χαρακτήρα και την εξυπνάδα της Κασιανής πριν από την εκλογή της ως συζύγου του. Με αργά βήματα πλησίασε την Κασιανή και αφού έδειξε να θαυμάζει την εκθαμβωτική ομορφιά της, την κοίταξε στα μάτια και της είπε την φράση:
— Ὡς ἄρα διά γυναικός ἐρρύη τά φαῦλα.
Δηλαδή, όπως λέγεται, όλα τα κακά, πού βρήκαν το ανθρώπινο γένος, πηγάζουν από την γυναίκα, και εννοούσε την πρώτη γυναίκα, την Εύα.
Τότε η Κασιανή, «μετ’ αἰδοῦς ἀντέφησε», λένε οι χρονικογράφοι, δηλαδή με σεμνότητα του ανταπάντησε:
— Ἀλλά καί διά γυναικός πηγάζει τά κρείτονα.
Δηλαδή, και από την γυναίκα επίσης πηγάζουν και όλα τα αγαθά, εννοώντας την Παναγία Θεοτόκο, η οποία με την γέννηση του Θεανθρώπου έγινε πηγή των αγαθών της συγχωρήσεως και της σωτηρίας του γένους των ανθρώπων.
Η γενναία αυτή απόκριση της Κασιανής, πού είναι και μια ομολογία πίστεως στην κορυφαία μορφή της Θεοτόκου Μαρίας, συγκλόνισε αρνητικά τον Θεόφιλο. Θεώρησε προσβλητική την απάντηση της Κασιανής, πού τόλμησε να διαφωνήσει μαζί του και να τον διορθώσει, λέγοντας την αλήθεια κατά πρόσωπον, χωρίς κανένα φόβο για τις συνέπειες. Άρα, δεν ταίριαζε για βασίλισσα. Έτσι προσέφερε το μήλο της προτιμήσεώς του στην Θεοδώρα, της Παφλαγονίας της Μικράς Ασίας.
Πως κέρδισε την βασιλείαν των ουρανών
Κατά βάθος η Κασιανή δεν έχασε. Κέρδισε. Βγήκε νικήτρια από αυτήν την αναμέτρηση της με τον αυτοκράτορα Θεόφιλο. Διότι μπορεί να απώλεσε την βασιλεία του κόσμου τούτου, άλλα κέρδισε την αιώνια βασιλεία του Θεού, την βασιλεία των ουρανών.
Δεν ένοιωσε η ψυχή της ότι έχασε. Μάλλον ελευθερώθηκε. Μάλλον χάρηκε. Διότι νίκησε την μεγάλη νίκη της ζωής. Γιατί βρήκε οριστικά τον αληθινό Κύριο της υπάρξεως της, τον Νυμφίο της ψυχής της. Και χωρίς δεύτερη σκέψη αναχώρησε εκ του κόσμου. Διότι ο κόσμος χαίρεται να ζει μέσα στην υποκρισία και την πονηρία.
Έχτισε ένα Μοναστήρι και αφού εκάρη Μοναχή, άρχισε την κατά Θεό άσκηση και ασχολείτο με τα πνευματικά θέματα, ζώντας μόνον για τον Κύριο, σε όλον της τον Βίο μέχρι της τελευταίας της πνοής.
Η ωραία ψυχή της Κασιανής, αλλά και η ζωή της ολόκληρη αφιερώνεται στην ασκητική ζωή και λατρεύει τον Θεό εξ όλης της ψυχής και εξ όλης της καρδίας και εξ όλης της διανοίας και εξ όλης της ισχύος της. Ο κόσμος γι’ αυτήν έγινε παρελθόν και η ζωή της μια διαρκής αιωνιότητα. Ζει την μυστηριακή ζωή της Εκκλησίας, μελετά την Άγια Γραφή συνεχώς και τούς Βίους των Αγίων, συνθέτει ύμνους αγάπης και μετανοίας προς τον Κύριο του ελέους και ενδιαφέρεται ιδιαιτέρως για τις παραστρατημένες γυναίκες, για τις χήρες, για τα ορφανά και για κάθε δυστυχισμένη ύπαρξη. Η αγάπη της δεν είναι τυπική , αλλά ουσιαστική. Με έργα, όχι με λόγια. Μοιράζει τα πλούτη της στους φτωχούς και τούς ασθενείς. Μέρα και νύχτα αγωνίζεται τον καλόν αγώνα της σωτηρίας. Δεν σταματά ούτε λεπτό.
Η Κασιανή μας άφησε υποδείγματα βίου, με το έργον και την ζωή της. Και μάλιστα πολλά πρότυπα βίου. Από αυτά θα επιλέξουμε τρία, τα σημαντικότερα, πού μπορούν να θεωρηθούν και ως η καίρια πνευματική προσφορά της. Έκτος λοιπόν από το πολύτιμο έργον των ποιητικών υμνογραφιών της, πού δεν μπορεί ο καθένας μας να το φτάσει, διότι προαπαιτεί το Θεοδώρητο τάλαντο, πρώτον και κύριο είναι το πρότυπο του θάρρους της καλής ομολογίας της πίστεώς μας.
Δεύτερον πρότυπο ζωής και υπόδειγμα για όλους μας είναι η ολοκληρωτική αφιέρωση της στον Κύριο, με την επιλογή του ασκητικού βίου.
Τρίτον πρότυπο και παράδειγμα βίου είναι η αδιάκοπη προσπάθειά της υπέρ της Εκκλησίας και των ανθρώπων. Διότι η Κασιανή δεν απεσύρθη από την κοσμική ζωή στην ησυχία και την απομόνωση για να ζήση ήσυχα και ξεκούραστα, αλλά για να παλέψει και να αγωνιστεί με κάθε τρόπο τον καλόν αγώνα και να νικήσει και τον κόσμο και τούς κοσμοκράτορες, πού πολεμούν εναντίον των ανθρώπων και της σωτηρίας τους.
Για το ζήτημα της αγιοποιήσεως της Κασιανής δεν υπάρχουν γραπτές μαρτυρίες και κάθε άλλο συμπέρασμα είναι αυθαίρετο. Καταφεύγουμε στα όσα γράφει ένας γνωστός αγιολόγος, πού έχει κάνει σχετικές έρευνες και κατέθεσε γραπτώς την γνώμη του. Πρόκειται για τον Μητροπολίτη πρώην Λεοντοπόλεως Σωφρόνιο.
Με λίγα λόγια ο Μητροπολίτης Σωφρόνιος λέγει ότι δεν υπάρχει καμία επίσημη ανακήρυξης της Κασιανής ως Άγιας της Εκκλησίας, κατά την κανονική τάξη, αλλά μόνον οι Κάσιοι, για λόγους συναισθηματικούς και λόγω τού ονόματος της νήσου και της Κασιανής, ως δήθεν παραγόμενο από την Κάσο, θέλησαν να την συνδέσουν με το μικρόν αυτό νησί. Δεν υπάρχουν όμως σχετικές μαρτυρίες, όχι μόνον ότι γεννήθηκε ή εκοιμήθη στην Κάσον, αλλά ούτε καν εάν επεσκέφθηκε η υμνογράφος το νησί αυτό. Συνεπώς δεν υπάρχει θέμα αγιοποιήσεως της Κασιανής. Άλλωστε πλήθος Αγίων παραμένουν έξω από το επίσημο Αγιολόγιο της Εκκλησίας, το όποιον θεοφώτιστος το προστατεύει και το διατηρεί για να μην αλλοιωθεί και εισαχθούν σ’ αυτό αλλότρια στοιχεία στερούμενα των προϋποθέσεων της αγιότητος, όπως είναι η μυροβλυσία η θαυματοποιία η αφθαρσία των ιερών λειψάνων κ.λ.π.
Τροπάρια
— «Κύριε, ἡ ἐν πολλαῖς ἁμαρτίαις περιπεσοῦσα γυνή...»
— «Κύματι θαλάσσης τόν κρύψαντα πάλαι διώκτην τύραννον.»
— «Αὐγούστου μοναχήσαντος ἐπί τῆς γής....»
Και πλήθος άλλα τροπάρια, δοξαστικά και ύμνους, όπως σημειώνουν οι Βυζαντινές πηγές: πολλά ίδια συγγράμματα αυτής καταλυπούσα. Διότι έκτος από τα γνωστά υμνογραφήματά της υπάρχουν και άλλα, πού μένουν χειρόγραφα σε μοναστηριακές βιβλιοθήκες και παραμένουν ανέκδοτα.
Το Τροπάριο της Κασιανής που το Βράδυ της Μεγάλης Τρίτης (Ορθός της Μεγάλης Τετάρτης)
Κύριε, ἡ ἐν πολλαῖς ἁμαρτίαις περιπεσοῦσα γυνή,
τὴν σὴν αἰσθομένη θεότητα, μυροφόρου ἀναλαβοῦσα τάξιν,
ὀδυρομένη, μύρα σοι, πρὸ τοῦ ἐνταφιασμοῦ κομίζει.
Οἴμοι! λέγουσα, ὅτι νύξ μοι ὑπάρχει, οἶστρος ἀκολασίας,
ζοφώδης τε καὶ ἀσέληνος ἔρως τῆς ἁμαρτίας.
Δέξαι μου τὰς πηγὰς τῶν δακρύων,
ὁ νεφέλαις διεξάγων τῆς θαλάσσης τὸ ὕδωρ·
κάμφθητί μοι πρὸς τοὺς στεναγμοὺς τῆς καρδίας,
ὁ κλίνας τοὺς οὐρανοὺς τῇ ἀφάτῳ σου κενώσει.
Καταφιλήσω τοὺς ἀχράντους σου πόδας,
ἀποσμήξω τούτους δὲ πάλιν τοῖς τῆς κεφαλῆς μου βοστρύχοις·
ὧν ἐν τῷ παραδείσῳ Εὔα τὸ δειλινόν,
κρότον τοῖς ὠσὶν ἠχηθεῖσα, τῷ φόβῳ ἐκρύβη.
Ἁμαρτιῶν μου τὰ πλήθη καὶ κριμάτων σου ἀβύσσους
τίς ἐξιχνιάσει, ψυχοσῶστα Σωτήρ μου;
Μή με τὴν σὴν δούλην παρίδῃς, ὁ ἀμέτρητον ἔχων τὸ ἔλεος.
ΠΗΓΗ.xristianos.gr
Σάββατο 6 Σεπτεμβρίου 2014
Mια ηρωίδα, σύμβολο
site analysis
Ο Τολιόπουλος, το ανθρωπόμορφο τέρας, ο ταγματάρχης των γερμανοτσολιάδων, της
είχε πει ότι θα την πήγαιναν στη φυλακή, για να συνεχιστεί την επομένη η
πολύωρη νυχτερινή ανάκριση…
Οι γερμανοτσολιάδες, που τη συνόδευαν όμως, όταν έφτασαν
μπροστά στη φυλακή, ξαφνικά άλλαξαν πορεία. Τότε η Μαρία με ήρεμη φωνή τους
είπε: «Σας παρακαλώ από εδώ είναι η φυλακή, γιατί με πηγαίνετε προς τα
εκεί»! Αλλά, όταν είδε να τη σπρώχνουν, να τη σβαρνίζουν και να τη
βρίζουν τότε κατάλαβε ότι την ξεγέλασαν και την παγίδεψαν. Στο μεταξύ το
εκτελεστικό απόσπασμα με βάση το δολοφονικό σχέδιο του σατανικού Τολιόπουλου
είχε προπορευτεί. Και όταν η Μαρία το αντίκρυσε, κατάλαβε ότι χανόταν και η
τελευταία ελπίδα και πως έφτασε το τέλος της. Σταμάτησε στύλωσε τα πόδια της κι
έβγαλε λυπητερές φωνές. Κραυγάζοντας απελπισμένα: «Θέλω να ιδώ τον
κύριο Τολιόπουλο»!
Στο μεταξύ καταφτάνει ο ανθυπολοχαγός Αποστολίδης,
αφρίζοντας από θυμό και κραυγάζοντας: «Μωρή στάσου αυτού και θα σου
φέρω τον κύριο Τολιόπουλο»! Και με μιας έδωσε διαταγή στο απόσπασμα:
«Επί σκοπόν, πυρ»!«Μαννούλα»! κραύγασε η Μαρία και σωριάστηκε νεκρή.
Και ο ταγματαλήτης ανθυπολοχαγός της έδωσε τη χαριστική βολή»…
Και βέβαια πρόκειται για τη μεγάλη ηρωίδα της εθνικής
αντίστασης, τη Μαρία ΔΗΜΑΔΗ, στην οποία τα παλικάρια των ταγμάτων
αλητείας επιφύλαξαν στις 31 Αυγούστου 1944, πριν από 70 χρόνια, έναν τόσο
«ρομαντικό» επίλογο της ζωής της! Όπως μας τον περιγράφει στο βιβλίο του
Φίλιππα Γελαδόπουλου «Ντοκουμέντα, Μαρία Δημάδη» ο αρχιφύλακας των φυλακών Αγίας
Τριάδας Αγρινίου, Ευάγγελος Κουκούλης, ο οποίος ήταν αυτόπτης μάρτυρας.
Η Μαρία γεννήθηκε στα 1907 στο Αγρίνιο, όπου ο πατέρας της,
ήταν μεγαλογιατρός και της έδωσε την καλύτερη δυνατή για την εποχή εκείνη
μόρφωση. Αλλά η κατοχή την έφερε κοντά στο λαό, για τα δεινοπαθήματα του οποίου
υπέφερε κυριολεκτικά kαι
ήθελε γι’ αυτό να κάνει ο, τι ήταν δυνατόν προκειμένου να τον ανακουφίσει.
Αρχικά στράφηκε στον «καλό κόσμο» του περιβάλλοντός της. Αλλά συνάντησε τη
γνωστή σε όλες, σχεδόν, τις εποχές αδιαφορία των βολεμένων. Γεγονός, που την
έκανε να νιώσει για όλους αυτούς ντροπή και αηδία. Και δεν δίστασε να
προσχωρήσει στο ΕΑΜ. Παρά τις έντονες αντιδράσεις του περιβάλλοντός της, που
της τόνιζαν ότι ο χώρος του ΕΑΜ ήταν, κατά κύριο λόγο, κομμουνιστικός.
Ωστόσο η Μαρία, μη δίνοντας καμιά σημασία στους μεγαλοαστικούς καθωσπρεπισμούς,
πήρε αποφασιστικά θέση ανάμεσα σ’ αυτούς που αγωνίζονταν και θυσιάζονταν για
την πατρίδα και το λαό της!...
Αρχικά συμμετείχε στην φιλανθρωπική οργάνωση Εθνική
Αλληλεγγύη, που ιδρύθηκε τον Οκτώβριο του 1941) και η οποία προσπαθούσε, κάτω
απ’ τις αντίξοες συνθήκες, να επουλώσει τις ανάγκες του λαού, αλλά και των
ανταρτών. Όμως η Μαρία ήθελε να κάνει κάτι πολύ περισσότερο. Και η ευκαιρία της
δόθηκε. Γνώριζε γερμανικά και γαλλικά. Και οι Γερμανοί, με δεδομένη την πλούσια
και αρχοντική προέλευσή της, θέλησαν να την προσεταιριστούν. Και γι αυτό
επανειλημμένα ζήτησαν τη συνεργασία της με την ιδιότητα της μεταφράστριας.
Αλλά πώς θα μπορούσε να συμβιβαστεί με την απέχθεια, που
αισθανόταν γι’ αυτούς, όταν από το άλλο μέρος ήδη είχε ενταχθεί στο ΕΑΜ! Κι
όμως βρήκε τη δύναμη να υπερνικήσει και τις εσωτερικές της αναστολές αλλά και
τις εξωτερικές της δεσμεύσεις. Δεδομένου ότι τελικά δεν είχε άλλη επιλογή, αφού
την επιστράτευσαν. Μάλιστα θεώρησε την εξέλιξη αυτή ευκαιρία, προκειμένου να
προσφέρει όσο το δυνατόν μεγαλύτερες υπηρεσίες στην πατρίδα. Προσποιήθηκε,
λοιπόν, τη θαυμάστρια του Χίτλερ και του Γ.΄ Ράιχ και προσαρμόστηκε στο τόσο
αποκρουστικό γι’ αυτήν περιβάλλον της κομαντατούρας (γερμανικού
φρουραρχείου). Με αποτέλεσμα να κερδίσει την απόλυτη εμπιστοσύνη των Γερμανών.
Έτσι ώστε να μπορεί κάτω απ’ αυτές τις συνθήκες να παρακολουθεί, μέσα απ’ τα
έγγραφά και τις συζητήσεις τις οποιεσδήποτε κινήσεις τους. Γεγονός, που έδωσε
τη δυνατότητα στο ΕΑΜ να δημιουργήσει δίκτυο πληροφοριών (Φλεβάρης του 1942)
και να στήνει ενέδρες στους Γερμανούς, με άκρως οδυνηρά γι’ αυτούς
αποτελέσματα.
Έτσι, λοιπόν, είχαν τα πράγματα, μέχρις ότου στις αρχές του
1944 ήρθαν στο Αγρίνιο οι ταγματασφαλίτες. Αυτοί, δηλαδή, που επαγρυπνούσαν,
όχι φυσικά για την ασφάλεια των Ελλήνων, αλλά των Γερμανών και των δικών τους
συμφερόντων. Όπως, πάνω κάτω, κάνουν και οι τωρινοί ταγματαλήτες του 4ουράιχ.
Οι ταγματασφαλίτες, λοιπόν, εστίασαν την αιτία των αλλεπάλληλων γερμανικών αποτυχιών
στη Μαρία Δημάδη. Και περίμεναν να βρουν την κατάλληλη ευκαιρία, για να τη
βγάλουν απ’ τη μέση και να της κλείσουν το στόμα». Δεδομένου ότι, εκτός απ’ τα
μυστικά των Γερμανών, ήξερε πολλά και για τα δικά τους κακουργήματα, τα οποία
θα έρχονταν στο φως, εφόσον η κατάσταση άλλαζε. Το σκοπό των γερμανοτσολιάδων
είχε πληροφορηθεί και το ΕΑΜ, το οποίο έστειλε επανειλημμένα μηνύματα στη
Μαρία να φύγει, για να πάει στον τομέα των ανταρτών, αλλά εκείνη στερεότυπα
απαντούσε: «Δεν κινδυνεύω. Κάνω το χρέος μου στο λαό»!
Και είχε το αποτέλεσμα, που έχουν οι περισσότεροι απ’
αυτούς, που κάνουν το χρέος τους. Που, τελικά δολοφονούνται και
σταυρώνονται απ’ τους προδότες και τους σταυρωτές της πατρίδας και του
λαού!...
Για να γίνει έτσι η Μαρία Δημάδη η μεγάλη ηρωίδα της εθνικής
αντίστασης. Σύμβολο της πατρίδας μας, που και σήμερα σύρεται στο εκτελεστικό
απόσπασμα απ’ τη συμμορία των τοκογλύφων και δολοφονείται απ’ τους ταγματαλήτες
του 4ου ράιχ…
παπα-Ηλίας
Η ιστορία της Κυράς της Ρήνειας.: Η γυναίκα που ζούσε μόνη της επί 54 χρόνια σε ακατοίκητο νησί απέναντι απ' τη Μύκονο
site analysis
Η Κατερίνα Σαντοριναίου (1915-1990) είναι γνωστή με το προσωνύμιο «Κυρά της Ρήνειας» ή «Διαφεντού της Μεγάλης Δήλου». Η Ρήνεια είναι ένα μικρό νησί κοντά στη Μύκονο και σχεδόν «κολλημένο» με τη Δήλο. Στο παρελθόν είχε πλούσια ιστορία και συνέδεσε το όνομα της με τη γειτονική Δήλο. Οι παλιοί Μυκονιάτες ακόμα ταυτίζουν τα δύο νησιά και τα αποκαλούν με την ονομασία «Δήλες».
Η γυναίκα που δεν εγκατέλειψε ποτέ το νησί
Η Κατερίνα Σαντοριναίου πέρασε όλη της ζωή στη Ρήνεια. Τα πρώτα χρόνια ζούσε με τον σύζυγό της και μεγάλωσαν εκεί τα εφτά παιδιά τους. Συντροφιά της οικογένειας ήταν οι καλλιεργητές και οι βοσκοί που επισκέπτονταν το νησί αυθημερόν και το βράδυ επέστρεφαν στη Μύκονο. Φυσικά αν τους το επέτρεπε ο καιρός. Τις ημέρες που το καΐκι κατάφερνε να δέσει στη Ρήνεια, η Κατερίνα κατέβαινε στο λιμανάκι να πάρει κάποιες προμήθειες, αλλά και να υποδεχτεί τους λιγοστούς επισκέπτες.
Με χαρά τους ξεναγούσε στο νησί της και δεν ήταν λίγες οι φορές που τους φιλοξενούσε στο σπίτι της. Εκτός από φύλακας και ξεναγός, η γυναίκα φρόντιζε και τις πέντε εκκλησίες του νησιού. Άναβε τα καντήλια, καθάριζε τους χώρους και τις αυλές και περιποιούνταν τους κήπους. Όταν ο σύζυγός της έφυγε από τη ζωή και τα παιδιά της εγκατέλειψαν το νησί, η ίδια δε θέλησε να φύγει. Έμεινε μόνη της στην έρημη Ρήνεια με μόνη συντροφιά τα δύο σκυλιά της. Τον πρώτο καιρό συνέχισε τις παλιές της δραστηριότητες.
Όταν τα κατάφερνε μάλιστα, παρήγαγε και δικό της τυρί. Με το πέρασμα του χρόνου απέκτησε και το μοναδικό τηλέφωνο του νησιού, που ήταν για εκείνη σημαντική συντροφιά, ιδιαίτερα τα χειμωνιάτικα βράδια με κακοκαιρία που κανείς δεν μπορούσε να προσεγγίσει τη Ρήνεια. Όσο κι αν οι βοσκοί και οι καλλιεργητές που επισκέπτονταν το νησί την παρότρυναν να το εγκαταλείψει, εκείνη αρνιόταν πεισματικά.
Η Κατερίνα Σαντοριναίου έμεινε τελικά στην αγαπημένη της Ρήνεια για 54 συνεχή χρόνια, μέχρι που έφυγε από τη ζωή τον Απρίλιο του 1990. Ετάφη στη Μύκονο με την παραδοσιακή της φορεσιά την οποία επίσης αρνούνταν να εγκαταλείψει. Ένας από τους γιους της φροντίζει μέχρι σήμερα την περιουσία της οικογένειας στο νησί, καθώς και το εκκλησάκι του Αγίου Γεωργίου.
Το 530 π.Χ. ο τύραννος της Σάμου Πολυκράτης κατέλαβε τη Ρήνεια και τη «δώρισε» στη Δήλο, που ήταν το ιερό νησί του Απόλλωνα. Μάλιστα, σύμφωνα με τη μυθολογία ο τύραννος έδεσε τα δύο νησιά μεταξύ τους με μια αλυσίδα γι’ αυτό βρίσκονται τόσο κοντά το ένα με το άλλο. Στις μέρες μας χρησιμοποιείται σαν χώρος βοσκής ζώων από τη Μύκονο. Τα τελευταία χρόνια τα μικρό νησί έχει συζητηθεί πολύ λόγω καταγγελιών για παράνομη ανοικοδόμηση, ωστόσο παραμένει μέχρι σήμερα ακατοίκητο.
Η Ρήνεια είναι σχεδόν κολλημένη με τη Δήλο γι αυτό και τα δύο νησιά ονομάζονταν παλιά Δήλες.
πηγή : Μηχανή του Χρόνου
Τετάρτη 3 Σεπτεμβρίου 2014
Βίος Αγίας Ιερουσαλήμ και των τέκνων αυτής των μαρτύρων
site analysis
Η Αγία Ιερουσαλήμ και τα τέκνα αυτής Κέγουρος, Σεκενδίνος και Σέκενδος οι Μάρτυρες εορτάζουν στις 4 Σεπτεμβρίου
Ένδοξος καταγωγή
Η Αγία έζησε και μαρτύρησε τότε, που αυτοκράτορας στη Ρώμη ήταν ο Μάρκος Αυρήλιος Πρόβος (276-282 μ.Χ.). Γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου, από πλούσια οικογένεια. Οι γονείς της ήσαν Χριστιανοί και την ανέθρεψαν «εν παιδεία και νουθεσία Κυρίου». Την έβαλαν εις ένα Παρθενώνα. Εκεί έμαθε τα Ιερά Γράμματα και εννόησε την ματαιότητα του κόσμου τούτου. Καίτοι ήθελε να μείνει αφιερωμένη παρθένος εις τον Θεό, εν τούτοις οι γονείς της και χωρίς να θέλει την παντρέψανε. Γέννησε τρία παιδιά τον Σεκένδο, Σεκένδικο και Κήγορο. Τα παιδιά της η Αγία τα οδηγούσε με επιμέλεια στο δρόμο του Θεού. Αλλά και εκείνα ήσαν καλόγνωμα. Έπειτα όμως από οκτώ χρόνια, πέθανε ο
σύζυγός της και αυτή έμεινε χήρα σε νεαρή σχετικά ηλικία. Ζούσε, όπως ήθελε ο Θεός, ζωήν αγία.
Αποφασίζει να κηρύξει τον Χριστό
Μετά το θάνατο του συζύγου της, γύρισε πολλούς τόπους κηρύττοντας τον Χριστό και όπου έφτασε στη Ρώμη. Εκεί στην πρώτευουσα του Ρωμαϊκού κράτους, η αγία της ζωή, οι κόποι της, οι νηστείες της, οι προσευχές, οι διδασκαλίες, η πραότητα, η ταπείνωσις και άλλες αρετές της, τράβηξαν πολλούς στον Χριστιανισμό. Επισκεπτόταν τους αρρώστους, τους φυλακισμένους και τους βοηθούσε όσο μπορούσε. Τα παιδιά της τα συμβούλευε κάθε μέρα να μισήσουν τα φθαρτά και μάταια και γήινα και ν’ αγαπήσουν τα άφθαρτα και αιώνια.
Την εποχή εκείνη ο Αυτοκράτωρ Αυρηλιανός γιόρταζε τα γενέθλιά του. Έκανε θυσίες γι’ αυτό διέταξε να τιμώνται και να διευκολύνονται όσοι θα δέχονταν την λατρεία του πυρός του ήλιου. Αφ’ ετέρου να τιμωρούνται και να εξοντώνονται όσοι λάτρευαν τον Χριστό. Άναψε παντού ο διωγμός. Η Άγια τότε ανέπτυξε μεγάλη δραστηριότητα. Αψηφούσε τους κινδύνους και τους επισκεπτόταν στις φυλακές ή πήγαινε κοντά τους εις τα μαρτύρια και τους τόνωνε να μείνουν πιστοί μέχρι θανάτου, για την αγάπη του Χριστού. Επίσης παρελάμβανε τα λείψανα των μαρτύρων και τα ενταφίαζε με αρώματα και πολλή ευλάβεια.
Η Άγια είχε μαζί της και μία συγγενή της, που τη λέγανε Σεβαστιανή. Αυτή ήταν εξαιρετικά όμορφη Ο βασιλιάς πληροφορήθηκε για το κάλλος της και έστειλε ανθρώπους να την φέρουν μπροστά του. Έτσι και έγινε. Ο αυτοκράτωρ, όταν είδε το κάλλος της, εξεπλάγη. Συζήτησε αρκετή ώρα κι έμαθε από την Σεβαστιανή για την Ιερουσαλήμ, για την ευγένεια της καταγωγής της, τις αρετές της και τα φυσικά προτερήματα της.
Έστειλε τότε ο βασιλεύς το παιδί του με στρατιώτες να συλλάβουν την Αγία και να την φέρουν μπροστά του. Στο δρόμο όμως, που πήγαιναν, εξαγριώθηκε τ’ άλογο του Φιλοδώρου, έτσι τον έλεγαν το υιό του βασιλέως, και τον έριξε κάτω σε ένα γκρεμό. Συντρίφτηκε το ένα του πόδι και είχε σφοδρούς πόνους. Τον έφεραν επάνω σ' ένα αμάξι στον βασιλέα. Ο βασιλεύς, λυπήθηκε πολύ. Η Σεβαστιανή είπε, ότι η Ιερουσαλήμ μπορεί με τις προσευχές της να κάμει καλά τον υιό του. Αυτό, όταν το άκουσε ο Φιλόδωρος, ο υιός του, τον παρεκάλεσε να στείλει και να την φέρει. Πράγματι, ο βασιλεύς έστειλε ανθρώπους με δώρα για την Αγία και να την παρακαλέσουν να έλθει να προσευχηθεί, για να λάβει ο Φιλόδωρος την υγεία του. Η Αγία δεν πήγε, αλλά έγραψε στον βασιλέα το εξής γράμμα:
-Βασιλεύ, Αυρηλιανέ, αν πιστέψεις στον Κύριον μου Ιησούν Χριστόν τον επουράνιον βασιλέα και Θεόν των απάντων, θα ιατρευθεί ο υιός σου Φιλόδωρος.
Ο βασιλεύς έλαβε το γράμμα με ευλάβεια και με πίστη, το έβαλε επάνω εις το συντριμμένο πόδι του γιου του, που πονούσε φοβερά. Αμέσως τότε ο Φιλόδωρος έγινε τελείς καλά, όπως προηγουμένως και περπατούσε χαρούμενος. Ο βασιλεύς, η Σεβαστιανή, ο θεραπευθείς Φιλόδωρος και πολλοί μεγιστάνες πήγαν στην Ιερουσαλήμ. να την ευχαριστήσουν.
Τότε βρήκε ευκαιρία η Αγία και τους μίλησε για τον Χριστόν και πως θα σωθούν και να κερδίσουν την ευτυχία της άλλης ζωής. Πολλοί από αυτούς βαπτίσθηκαν.
Στη Βέροια
Η Αγία κατόπιν ξεκίνησε από την Ρώμη και από πόλι, σε πόλι, αφού πέρασε από τα μέρη των Αθηνών, της Βοιωτίας και της Θεσσαλίας έφθασε στη Βέροια της Μακεδονίας. Στο δρόμο της πολλούς έκανε με την διδαχή της να πιστέψουν εις τον Χριστόν. Αλλά και στη Βέροια εξακολουθούσε να διδάσκει με θάρρος για την πίστη του Χριστού. Το 276 μ.Χ.
όμως πέθανε ο Αυρηλιανός κι έγινε αυτοκράτορας ο Μάρκος Αυρήλιος Πρόβος. Αυτός καίτοι φαινόταν άνθρωπος των γραμμάτων, εν τούτοις κατεδίωξε τους Χριστιανούς.
Έστειλε διαταγές στους Τοπάρχες του και σε όλα τα Κάστρα, που διοικούσαν, να εξοντώσουν όλους τους Χριστιανούς, αφού προηγουμένως τους βασανίζουν σκληρά. Πολλοί μαρτύρησαν για την πίστη υπέρ του Χριστού.
Καταγγέλλεται στο Δούκα
Δούκας, δηλαδή ηγεμόνας της Θεσσαλονίκης, ήταν ένας, Κιντιανός ονόματι. Μερικοί κόλακες για να αρέσουν στον Δούκα, κατήγγειλαν την Αγία Ιερουσαλήμ με τα εξής λόγια:
- Είναι κάποια γυναίκα στη Βέροια, του είπαν, Χριστιανή. Την λένε Ιερουσαλήμ. Έχει τρία καλά παιδιά. Αυτή ομολογεί θαρρετά, ότι είναι Χριστιανή. Γιατρεύει και πολλούς κατά
φαντασία ασθενείς με την δύναμιν του Χριστού δήθεν, αλλά κατ' ουσίαν με μαγείες. Και έτσι τραβάει πολλούς από την θρησκεία μας στη πίστη τη δική της. Αυτήν, αν δεν διατάξεις να εξοντωθεί υπάρχει φόβος με τις μαγείες της και μας και σένα να παραπλανήσει.
Σαν τ' άκουσε αυτό ο θηριόψυχος εκείνος άρχοντας, έγινε έξω φρένων. Και έδωσε διαταγή στους στρατιώτες του να πάνε στην Βέροια μαζί του. Η Αγία Ιερουσαλήμ, μόλις έμαθε τον ερχομό του, δεν φοβήθηκε καθόλου τον θάνατον. Τουναντίον χάρηκε, διότι της δινόταν η ευκαιρία να ομολογήσει τον Χριστόν και να μαρτυρήσει γι’ Αυτόν. Φοβήθηκε μόνον δια τα παιδιά της, μήπως από τις υποσχέσεις και τα δώρα του άρχοντα, ή από τα σκληρά βασανιστήρια δειλιάσουν και χάσουν τον στέφανον του μαρτυρίου. Γι’ αυτό τα αγκάλιασε, τα ασπάσθηκε και τους είπε:
- Παιδιά μου και σπλάγχνα μου, ξέρετε με τι κόπους και πόνους και βάσανα σας έθρεψα, σας μεγάλωσα και σας δίδαξα την πίστη του Χριστού. Τώρα ακούστε με: Περιφρονήστε τα βασανιστήρια. Μη φανείται κατώτεροι από τους τρεις παίδες, τους παλαιούς, σεις οι νέοι παίδες. Μη δειλιάσετε, ούτε να φοβηθείτε τα σπαθιά, τους αγριεμένους τυράννους και τα άγρια θηρία. Δώστε ένα γερό μάθημα στον Τύραννο, για να μάθει ποιοι είναι οι στρατιώτες του Χριστού. Λίγο θα πονέσουμε, αιώνια θα χαρούμε. Ακουστέ με, παιδιά μου.
Αγαπήστε τον Χριστό και ντροπιάστε τον διάβολο.
Η μακαρία με αυτά τα λόγια προσπαθούσε να τονώσει και να δυναμώσει τα παιδιά της.
Έψησαν τον μικρότερο στη σχάρα
Ο Κιντιανός όμως ήταν γεμάτος θυμό και λύσσα κατά των Αγίων διατάζει να τους χωρίσουν, το δε πιο μικρό παιδί, τον Κήγορον, να τον φέρουν μπροστά του. Νόμιζε ο δυστυχής, ότι θα τον δελεάσει με τις υποσχέσεις, ή με τις φοβέρες θα τον τρομάξει και θα τον έκανε να αρνηθεί τον Χριστό και την πίστη του.
Μόλις άκουσε το ευλογημένο παιδί τις υποσχέσεις και τις φοβέρες του τυράννου του είπε:
- Εάν δεν ήσουνα ένας ασεβής, άπιστος και ειδωλολάτρης και ήσουνα ένας πιστός Χριστιανός, θα με έπειθες να σε αγαπώ και χωρίς τα δώρα αυτά. Αλλ’ επειδή συ είσαι εχθρός του Χριστού και λατρεύεις τους δαίμονες, εγώ δε τουναντίον είμαι φίλος του Χριστού, δεν θα με καταφέρεις ποτέ να με ξεκόψεις από την πίστη μου, έστω και αν με κάμεις βασιλιά.
Αυτά τα αγαθά, η μητέρα μου τα έλεγε όνειρο και σκιά και αέρα και μάταια και χαμένα πράγματα.
Έπειτα από αυτά γύρισε προς την μητέρα του και της είπε:
- Δεν θα ξεχάσω, μητέρα ποτέ τις συμβουλές σου. Θα υπομείνω κι ένας τάφος θα μας δεχτεί. Δεν θα πάθω κανένα κακό. Ούτε θέλω να με κλάψεις. Μείνε ήσυχη. Ο δικαστής
πιστεύει, ότι θα με πλανέψει από την πίστη του Χριστού. Άδικα κοπιάζει. Ας έλθουν και άλλοι δέκα Κιντιανοί. Δεν θα μπορέσουν ποτέ να με χωρίσουν από την αγάπη του Χριστού μας.
- Άκουσε, Τύραννε, είπε κατόπιν, με πήρες εμένα σαν μικρότερο, αλλά δεν ξέρεις, ότι ο Θεός τους μικρότερους δυναμώνει. Εμπρός, λοιπόν, κάνε ότι βασανιστήρια σκέφθηκες.
Είμαι έτοιμος με την δύναμιν του Κυρίου μου να τα βαστάξω.
Σαν τα άκουσε αυτά ο Κιντιανός, άναψε από το θυμό του και σηκώθηκε ορθός από τον θρόνο του. Διέταξε δε ν’ ανάψουν μεγάλη φωτιά και να τον κάψουν ζωντανό. Πράγματι, ανάψανε τη φωτιά! Έβαλαν μέσα σ' αυτή ένα σιδερένιο κρεββάτι να κοκκινίσει. Κατόπιν πέταξαν επάνω τον Κήγορον να καεί. Την ώρα δε, που ψηνόταν, τον ετόξευαν με ψιλά και μυτερά βέλη. Όλα δε αυτά τα έκαναν για να φοβηθούν τ’ αδέλφια του. Σε λίγο το σώμα του μάρτυρος έγινε παρανάλωμα του πυρός και η Αγία του ψυχή πήγαινε στον Παράδεισο, με την συνοδεία των Αγγέλων, για να ευφραίνεται παντοτινά κοντά στον Θεό. Από το φρικτό μαρτύριο, που υπέμεινε ο μικρότερος, πήραν πιο πολύ θάρρος οι άλλοι μεγαλύτεροι
αδελφοί του. Η Αγία μητέρα του πονούσε, βεβαίως, σαν μητέρα, αλλά χαιρόταν, διότι εξασφαλίσθηκε ο ένας της υιός για πάντα στον Παράδεισο. Τι ευλογημένη και γενναία μητέρα!
Το φρικτό μαρτύριο του Σεκένδου
Κατόπιν έφεραν και παρουσίασαν μπροστά στον τύραννο τον Σέκενδον. Αυτός πήγαινε με το κεφάλι ψηλά και με χαρούμενο το πρόσωπο, λες και πήγαινε σε γιορτή και πανηγύρι και όχι σε εξέταση για μαρτύριο. ΟΔούκας τον φοβερίζει, κι αυτός με γενναιότητα του αποκρίνεται:
- Μη πλανάσαι, παράνομε, ότι με δαρμούς και ξίφη, με άγρια θηρία και φωτιά θα μπόρεσης να με χωρίσεις από τον Παντοδύναμο Θεό. Δεν σου έβαλε μυαλό η υπομονή του μικρού μου αδελφού και επιχειρείς τώρα να με κάμεις να αλλαξοπιστήσω εγώ, που είμαι μεγαλύτερος; Σου τονίζω, ότι δεν θα φανώ κατώτερος από εκείνον και δεν θα σε κάμω να χαρείς εσύ και ο πατέρας σου διάβολος. Όχι. Πάρε το απόφαση.
Ο τύραννος στα λόγια αυτά του μάρτυρος αναψοκοκκίνισε από το θυμό του και διέταξε να αρχίσουν τα βασανιστήρια. Πρώτα τον ξαπλώσανε κατά γης και του καρφώσανε με μεγάλα καρφιά τα χέρια και τα πόδια. Κατόπιν άρχισαν να τον δέρνουν με σιδερένιες ράβδους. Και εν συνεχεία του περάσανε στο κεφάλι μια περικεφαλαία πυρακτωμένη και κατακόκκινη. Έπειτα και από αυτήν την τιμωρία δεν άντεξε άλλο το σώμα του και παρέδωσε τη αγία ψυχή του στα χέρια του Θεού.
Το μαρτυρικό τέλος του Σεκένδικου
Κατόπιν διέταξε να του φέρουν εις το κριτήριο και τον τρίτον αδελφό, τον Σεκένδικο. Το παρότρυνε να θυσιάσει στους θεούς γιατί αλλιώς την περίμεναν περισσότερα βασανιστήρια σαν μεγαλύτερος που ήταν. Τότε με παρησία ο Σεκένδικος είπε:
- Γιατί, κακονούστατε Κιντιανέ, με αναγκάζεις να θυσιάσω στους δαίμονες; Δεν είδες ποιους αδελφούς είχα; Σου το είπα και στο επαναλαμβάνω πάλι. Εγώ σε δαίμονες δεν θυσιάζω, ξόανα και είδωλα δεν προσκυνώ, οι βασιλείς άπιστους και αντίχριστους δεν υπακούω, βάσανα και τιμωρίες δεν φοβούμαι. Αρκούν αυτά. Τίποτε άλλο δεν σου λέγω.
Ότι θέλεις κάμε. Τότε ο Τύραννος έγινε έξω φρένων και έβγαλε μια απόφαση. Διέταξε, λοιπόν, ο κακόψυχος και έφεραν άλογα άγρια. Τα έζεψαν σε ξύλο. Κατόπιν τρύπησαν τους αστραγάλους του μάρτυρος και έδεσαν με σχοινιά τα πόδια από το ξύλο. Τα άλογα, με τον μάρτυρα πίσω, τα απέλυσαν κι εκείνα κεντούμενα από τα μηχανήματα και φοβούμενα από τον κρότον, έφευγαν σε τόπους κακοτράχαλους. Με φρικτό μαρτύριο, ο Σεκένδικος παρέδωσε την αγία του ψυχή εις τον Θεό.
Τα βασανιστήρια της Αγίας
Την άλλη ήμερα ο άγριος τύραννος κάθισε πάλι στο Κριτήριο. Διέταξε να φέρουν μπροστά του την μητέρα των μαρτύρων, την Αγία Ιερουσαλήμ. Όταν την έφεραν, της είπε ο ασεβέστατος με θυμό.
- Δε μου λες, βρωμογύναιο, με ποιες μαγείες έπεισες τα παιδιά σου να αρνηθούν ετούτη την ευχάριστη ζωή και να πεθάνουν για έναν Σταυρωμένο; Είσαι κακούργα και σκληρή μάννα. Άλλες μητέρες, για τα παιδιά τους, κινδύνεψαν και την ζωή τους ακόμη. Συ όμως ενώ τα έβλεπες να πεθαίνουν με τόσες σκληρές τιμωρίες και βάσανα, δεν τα λυπήθηκες.
Τουναντίον χαιρόσουνα. Και τώρα παρουσιάστηκες μπροστά μου με πρόσωπο χαρούμενο. Λες και βρήκες ξαφνικά κανένα θησαυρό. Μα τι Μητέρα είσαι συ; Δεν ντρέπεσαι καθόλου; Άκουσέ με τώρα καλά. Αν δεν θυσιάσεις στους μεγάλους θεούς, θα σου κάνω τέτοια βάσανα και τόσες τιμωρίες, που σε κανέναν άλλον από όσους θανάτωσα, δεν έκαμα.
Αυτά τα άκουσε η μακαρία Ιερουσαλήμ, χωρίς να δειλιάσει καθόλου. Του αποκρίθηκε δε ταπεινά και με θάρρος τα έξης:
- Εγώ, άρχοντα μου, του είπε, τους υιούς μου δεν τους στέρησα τη παρούσα ζωή, με μαγείες και γητεύματα. Εγώ, με την Χάριν του Αγίου Πνεύματος τους χάρισα αθάνατη ζωή
και παντοτινά ευτυχισμένη. Αυτή τη ζωή θα μπορούσες και συ ν’ αποκτήσεις αν έδιωχνες τον δαίμονα της απιστίας, που κατοικεί μέσα σου. Σ’ αυτήν την ατέλειωτη ευτυχισμένη ζωή, θέλω κι εγώ να υπάγω. Επομένως μη βραδύνεις. Εμπρός προχώρησε στο έργο σου. Βασάνισε με, όσο θέλεις.
Ο Κιντιανός θύμωσε πολύ με την απόκριση της Μάρτυρος και διέταξε να αρχίσουν τα βασανιστήρια. Πρώτον την κρέμασαν και άρχισαν με σιδερένια νύχια να ξύνουν τις σάρκες της. Κατόπιν πήραν σάκους τρίχινους και της έδεσαν τις πληγωμένες σάρκες της. Το χώμα κοκκίνισε από το αίμα της, που έτρεχε. Φαινόταν τα κόκκαλά της. Πολλές γυναίκες,που έτρεξαν εκεί, την λυπόταν κι έκλαιγαν. Κατόπιν της έκοψαν οι δήμιοι τα κεφάλι της κι έτσι επήρε τον στέφανον του μαρτυρίου και κέρδησε το παν, το μεγάλο, μοναδικό και ασύγκριτο θησαυρό της αιώνιας ευτυχίας του Παραδείσου.
Μερικοί τότε ευσεβείς και φιλόχριστοι άνδρες πήραν το άγιο και βασανισμένο σώμα της και το έθαψαν εις τον Νότιον μέρος της Βερροίας. Αργότερα έκεί χτίστηκε Ναός έπ'όνόματι της Αγίας Τερουσαλήμ. Έγίνοντο δε πολλά θαύματα σε όσους πήγαιναν και την παρακαλούσαν με πίστι. Ο ναός όμως αυτός κάηκε σε μια μεγάλη πυρκαίά της Βερροίας.
Ἀπολυτίκιον Ἦχος ἅ'.
Τήν σπουδήν σου τή κλήσει κατάλληλον, ἐργασαμένη φερώνυμε, τήν ὁμώνυμόν σου δόξαν εἰς κατοικίαν κεκλήρωσαι, Ἱερουσαλήμ ἀθληφόρε, σύν τοῖς τέκνοις Πανένδοξε.
Ὅθεν προχέεις ἰάματα καί πρεσβεύεις ὑπέρ τῶν ψυχῶν ἠμῶν.
Κοντάκιον. Τά ἄνω ζητῶν...
Ἀσκήσει θερμή τά πάθη θανατώσασα, ἀθλήσει στερρά τυράννους καταισχύνασα, σύν τοῖς τέκνοις, ἔνδοξε. Τό ἀρχαῖον, Μάρτυς ἀντίπαλον, πτερνιστήν ἠμῶν καταβέβληκας
νεανικῶς, καί νίκης οὐρανόθεν στέφος εἴληφας.
Τήν σπουδήν σου τή κλήσει κατάλληλον, ἐργασαμένη φερώνυμε, τήν ὁμώνυμόν σου δόξαν εἰς κατοικίαν κεκλήρωσαι, Ἱερουσαλήμ ἀθληφόρε, σύν τοῖς τέκνοις Πανένδοξε.
Ὅθεν προχέεις ἰάματα καί πρεσβεύεις ὑπέρ τῶν ψυχῶν ἠμῶν.
Κοντάκιον. Τά ἄνω ζητῶν...
Ἀσκήσει θερμή τά πάθη θανατώσασα, ἀθλήσει στερρά τυράννους καταισχύνασα, σύν τοῖς τέκνοις, ἔνδοξε. Τό ἀρχαῖον, Μάρτυς ἀντίπαλον, πτερνιστήν ἠμῶν καταβέβληκας
νεανικῶς, καί νίκης οὐρανόθεν στέφος εἴληφας.
ΠΗΓΗ.xristianos.gr
Πηγή: Από το βιβλίο «Η Αγία Ιερουσαλήμ
Δευτέρα 1 Σεπτεμβρίου 2014
Η κυρα- Σταυρούλα από την Άτταλη της Εύβοιας
site analysis
Διακρινόταν για την βαθειά της ευλάβεια στα πράγματα της εκκλησίας , την υπομονή και το φίλεργο. Προερχόταν από έναν άγιο πατέρα, τον οποίο οι συμμορίτες έπνιξαν στο Αιγαίο, κρεμώντας στον λαιμό του μεγάλη πέτρα, γιατί είχε γιο στον στρατό. Μετά από μέρες βρέθηκε το λείψανό του όρθιο στην θάλασσα, όπως του αγίου Κοσμά του Αιτωλού. Ήτανε μάννα πέντε παιδιών. Δεν κάθισε ποτέ στο τραπέζι να πιάση ψωμί, χωρίς κόπους και ιδρώτες. «Γέροντά μου» και «Θεόκτιστέ μου» ήταν οι προσφωνήσεις της. Το αγαπητικό αυτό «μου» ήταν πάντα κάτω από την γλώσσα της. Ο σύζυγος, κομμάτι σκληρός και μεμψίμοιρος , δεν άφηνε περιθώρια για πολλές χαρές.
Κάπου – κάπου μας έπαιρνε και κάποιο τηλέφωνο.
- Τι κάνεις , κυρα- Σταυρούλα;
- Προσπαθώ να αναπληρώνω τα υστερήματα, τα κενά της νύφης, για να μην οργίζεται ο πεθερός και δημιουργήται παροξυσμός στην οικογένεια.
Όταν κάποτε ο αδελφός της προσπάθησε να την πληγώση, του έδωσε την απάντηση των Αγίων.
- Έμαθε και γράμματα ο γυιός σου, αλλά, αδελφή μου, τι έγινε; Καλογεράκος. Μήπως έγινε δεσπότης;
- Άκουσε, αδελφέ μου∙ το δικό μου το παιδί ήταν άξιο να γίνη μοναχός.
Καύχημα ήτανε για την κυρά- Σταυρούλα πως ο γυιός της ήταν μοναχός και παντού το διεκήρυττε:
- Έχω και γιο μοναχό στο Άγιον Όρος.
Όταν καθόμασταν κατ’ ιδίαν, μου εκμυστηρεύετο:
- Πολλές βολές την νύχτα ξυπνώ και αναρωτιέμαι: «Άραγε αυτά τα παιδιά έχουνε να πορευθούνε; Εγώ απόψε έβαλα κουτάλι στο στόμα μου∙ αυτά πως πορευθήκανε;».
Χρόνια οι χυλοπίτες και ο τραχανάς ήταν δικά της παρασκευάσματα και ευλογίες στο μοναστήρι, μαζί με τα ξερά σύκα για την Σαρακοστή. Κι εμείς οι μοναχοί θέλουμε κάποτε-κάποτε ν’ ακουμπούμε στην θύμηση κάποιας ταπεινής μάννας.
Είχε διάκριση και ντροπαλότητα σαν να ήταν μικρή παιδίσκη. Ήρθε μια νύχτα με τον σύζυγό της στο κονάκι , στην Θεσσαλονίκη και προτιμήσανε να μείνουν όλη την νύχτα πίσω από την πόρτα, να μη μας ενοχλήσουν.
Η τραχειά ύπαιθρος με την σκληρή δουλειά αγιάζει. Μας έδωσε πολλές φορές τρυφερώτερους και γλυκύτερους ανθρώπους από τα σαλόνια και τα σπουδαστήρια των μεγάλων πόλεων. Γι’ αυτό , με όλη μου την καρδιά μπορώ να φωνάζω και να παιανίζω: «Χαίρε έρημος∙ χαίρετε , δάση και βουνά, πλαγιές και κορφοβούνια, για τα καλά σας θρέμματα».
Από το βιβλίο: «Μορφές που γνώρισα να ασκούνται στο σκάμμα της Εκκλησίας»
Ιερά Μονή Δοχειαρίου , Άγιον Όρος
Γραφικές Τέχνες – Εκδόσεις: «Το Παλίμψηστον
Ιερά Μονή Δοχειαρίου , Άγιον Όρος
Γραφικές Τέχνες – Εκδόσεις: «Το Παλίμψηστον
ΠΗΓΗ.www.xristianos.gr»
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)