Τετάρτη 6 Σεπτεμβρίου 2017

Οσία Κασσιανή η Υμνογράφος-αφιερωμα



site analysis




ΚΞΚασσιανή, η αγία υμνογράφος και μουσικός


Μια αγία μουσικοσυνθέτρια και ποιήτρια


Εικόνα από εδώ
Κείμενο από εκεί

Από τα λίγα βιογραφικά στοιχεία που αναφέρουν διάφοροι Βυζαντινοί χρονογράφοι, γνωρίζομε ότι η Κασσιανή είχε ευγενική καταγωγή, με πολύ μόρφωση και αρετή.
Την εικόνα της ζωής και της προσωπικότητάς της την συμπληρώνει το λαμπρό συγγραφικό της έργο. Η ποίησή της μαρτυρεί μια γυναίκα σοφή, με αναπτυγμένο καλλιτεχνικό συναίσθημα, με μεγάλη πνευματική δύναμη, με βαθιά θρησκευτικότητα και θεολογική γνώση της Αγίας Γραφής. Ο Κρουμβάχερ, ο πατέρας της μελέτης της Βυζαντινής λογοτεχνίας, γράφει: 
«Η Κασσιανή υπήρξε η μόνη αξιομνημόνευτη βυζαντινή ποιήτρια, προσωπικότητα ενδιαφέρουσα για το άτομο και τη λογοτεχνική της θέση, και συνδύασε τη λαμπρή συναισθηματικότητα, με τη βαθιά θρησκευτικότητα και τη δραστήρια ειλικρίνεια».
Όταν το 830 μ.Χ. στο Τρίκλινο των ανακτόρων κάλεσε ο αυτοκράτορας Θεόφιλος τις ωραιότερες κόρες του Βυζαντίου για να διαλέξει τη πιο καλή για γυναίκα του, δεν άρχιζε για την Κασσιανή μια ζωή ακολασίας, όπως παρουσιάζουν μερικοί αλλά μια ζωή αγιότητας, που της χάρισε το στεφάνι της αιωνιότητας.
Η ομορφιά και η χάρη της Κασσιανής ξεχώριζε μέσα στις τόσες όμορφες της Πόλης και ο Θεόφιλος την πρόσεξε. Και στην απόφασή του να την κάνει βασίλισσα, ίσως για να δοκιμάσει τη σοφία της, είπε το θρυλικό εκείνο «εκ γυναικός ερρύη τα φαύλα», δηλ. από τη γυναίκα πηγάζουν τα κακά (εννοώντας την Εύα που έφερε το προπατορικό αμάρτημα). 
Η ενάρετη και σοφή Κασσιανή, έχοντας κατά νου το μεγαλείο και την αγιότητα της Παναγίας Θεοτόκου, απάντησε: «Αλλά και δια της γυναικός πηγάζει τα κρείττονα, ω Βασιλεύ» [=αλλά από τη γυναίκα πηγάζουν τα καλύτερα]. Τη σοφή αυτή απάντηση της Κασσιανής ο αλαζονικός αυτοκράτορας τη θεώρησε προσβολή και με θυμό, ίσως και με αόριστο φόβο, της είπε «ω γύναι! Είθε να εσίγας», δηλαδή καλύτερα να σιωπούσες, και έδωσε το μήλο και την εκλογή στη Θεοδώρα.

Θα πρέπει να πιστέψομε, ότι η θεία πρόνοια επενέβη για να γίνει αυτοκράτειρα η Θεοδώρα που με την ορθόδοξη πίστη της και το δυναμικό χαρακτήρα της έμελλε να βοηθήσει στο θρίαμ­βο της Ορθοδοξίας και την τακτοποίηση του θέματος των εικόνων (εικονομαχίες) το 843 μ.Χ. Και η Κασσιανή να φορέσει το μοναχικό σχήμα και μακριά από τους περισπασμούς και την τύρβη του κόσμου να αναδειχθεί η μεγάλη υμνωδός και Αγία της Εκκλησίας μας.
Η Κασσιανή αρνήθηκε την ύλη για το πνεύμα, τα πρόσκαιρα για τα αιώνια, τα φθαρτά για τα άφθαρτα. Εγκατέλειψε το αρχοντικό της, τον κόσμο και τους δικούς της και έγινε μοναχή, και ίδρυσε τη Μονή της Κασσίας ή Εικασίας ή Κασσιανής. Δεν την οδήγησε στο Μοναστήρι "η αμαρτωλή της ζωή", γιατί ποτέ της δεν υπήρξε αμαρτωλή.
Η Εκκλησία μας έχει τη δύναμη να παρουσιάσει στο φως της δημοσιότητας αμαρτωλές ψυχές και να τις προβάλλει ακόμη σαν παράδειγμα μετανοίας, όπως συμβαίνει με τη Οσία Μαρία την Αιγυπτία και την Πόρνη του Ευαγγελίου. Δεν θα της ήταν δύσκολο να διακηρύξει ότι και η Κασσιανή υπήρξε μετανοημένη αμαρτωλή, αν πραγματικά ήταν τέτοια.
Η Κασσιανή δεν νικήθηκε από το ανθρώπινο πάθος και την αδυναμία, διότι η ψυχή της φλεγόταν από θείο έρωτα, που την οδήγησε τελικά στην υπηρεσία του θείου θελήματος και τη μοναδική αφιέρωσή της.

Συγγραφικό έργο της Οσίας Κασσιανής

Η Οσία Κασσιανή μέσα στην ησυχία του Μοναστηριού προσεύχεται, μελετά τη Γραφή και τα πατερικά κείμενα και συγγράφει. Έγραψε ύμνους εκκλησιαστικούς, τροπάρια, γνωμικά, επιγράμματα σε ιάμβους και «γνώμες», που τα βρίσκομε με το όνομα Κασσίας, Ικασίας, Εικασίας και Κασσιανής μοναχής.
Από τα τροπάριά της σώζονται το δοξαστικό του Εσπερινού των Χριστουγέννων «Αυγούστου μοναρχήσαντος», οι ειρμοί του κανόνος του Μ. Σαββάτου «Κύματι θαλάσσης» και το γνωστό «Κύριε η εν πολλαίς αμαρτίαις περιπεσούσα γυνή» που είναι ο πιο δημοφιλής ύμνος της.
Τα στιχηρά που ψάλλονται το βράδυ της Μ. Τρίτης και αναφέρονται στην αμαρτωλή του Ευαγγελίου είναι επίσης έργο της Κασσιανής:
«Ότε η αμαρτωλός προσέφερε το μύρον, τότε ο μαθητής συνεφώνει τοις παρανόμοις, η μεν έ χαιρε καινούσα το πολύτιμον, οδε έσπευδε πωλήσαι τον ατίμητον, αυτή τον Δεσπότην ε­πεγίνωσκεν, ούτος του Δεσπότου εχωρίζετο, αύτη ηλευθερούτο και ο Ιούδας δούλος εγεγό νει του εχθρού ...».
Στα νέα ελληνικά:
Όταν η αμαρτωλή πρόσφερε το μύρο, τότε ο μαθητής συμφωνούσε με τους παράνομους. Από τη μια μεριά αυτή χαιρόταν που άδειαζε το πολύτιμο μύρο και ο άλλος έσπευδε να πουλή­σει τον Ανεκτίμητο. Η ίδια αναγνώριζε τον Κύριο, αυτός απομακρυνόταν από τον Κύριο. Η ίδια ελευθερωνόταν και ο Ιούδας είχε γίνει δούλος του εχθρού …
Με άφθαστη πραγματικά τέχνη και ζωηρές αντιθέσεις περιγράφει λυρικά τους δύο τύπους των ανθρώπων. 
«Ω της Ιούδα αθλιότητος! Εθεώρει την πόρνην φιλούσαν τα ίχνη και εσκέπτετο δόλω προδοσίας το φίλημα, εκείνη τους ποκάμους διέλυσε και ούτος τω θυμώ εδεσμείτο φέρων αντί μύρου την κακίαν, φθόνος γαρ είδε προτιμάν το συμφέρον».
Στα νέα ελληνικά:
«Αλίμονο στην αθλιότητα του Ιούδα! Κοίταζε την πόρνη να φιλά τα πόδια και σκεπτόταν με δόλο το φίλημα της προδοσίας. Εκείνη έλυσε τα μαλλιά της και αυτός κατεχόταν από θυμό, φέροντας αντί για το μύρο την βρωμερή κακία. Γιατί ο φθόνος γνωρίζει να προτιμά το συμφέρον».
Και σε άλλο στιχηρό διαβάζομε: 
«Ήπλωσεν η πόρνη τας τρίχας σοι τω Δεσπότη, ήπλωσεν Ιούδας τας χείρας τοις παρανόμοις. Η μεν, λαβείν την άφεσιν, ο δε λαβείν αργύρια».
Δηλαδή:
«Άπλωσε η πόρνη τα μαλλιά της σε Σένα, το Δεσπότη, άπλωσε τα χέρια ο Ιούδας στους παρανόμους. Αυτή για να πάρει την άφεση, αυτός για πάρει χρήματα …»
Σε όλα τα ιδιόμελα και στιχηρά, που υπερβαίνουν τα 40, διακρίνει κανείς την έξαρση, το βάθος αισθήματος, τη μεγάλη ανεξαρτησία και ευσέβεια, χαρακτηριστικά της μεγάλης ποιητικής της πνοής. Αναφέρονται σε Δεσποτικές και Θεομητορικές εορτές [δηλ. γιορτές του Χριστού & της Παναγίας], καθώς και σε πρόσωπα Αγίων και Πατέρων της Εκκλησίας μας.
Η Κασσιανή δεν είναι μόνο υμνογράφος, δηλ. δεν έγραψε μόνο τους ύμνους, που ανα φέρονται στο όνομά της, αλλά και τους μελοποίησε, δηλ. είναι και μελωδός[=μουσικοσυνθέτρια].
Εκτός από την καθαρά θρησκευτική ποίηση η Κασσιανή ασχολήθηκε και με ποιήματα ποικίλου περιεχομένου. Συνέγραψε ακόμη πολλά γνωμικά και επιγράμματα.
Σε 32 μόνον στίχους διαπραγματεύεται θαυμάσια το μεγάλο και σοβαρό θέμα της φιλίας. Αξίζει να αναφέρουμε μερικούς:
«Ει θέλεις πάντως και φιλείν και φιλείσθαι, των ψιθυριστών και φθονερών απέχου.» 
Στους δύο αυτούς στίχους ο λεπτός νους της Κασσιανής περιέκλεισε ολόκληρη φιλο σοφία. Και παρακάτω σημειώνει:
«Φρόνιμον φίλον, ως χρυσόν, κόλπω βάλλε τον δι’ αύγε μωρόν φεύγε καθάπερ όφιν».
Δηλαδή, τον φρόνιμο φίλον να βάζεις στο πλευρό σου, όπως θα ήθελες να έχεις και τον χρυσό. Τον ανόητον όμως να τον αποφεύγεις όπως και το φίδι.
Και αλλού: «Φραγμόν πέφυκεν η των φίλων αγάπη» που σημαίνει ότι η αγάπη των φίλων δημιουργεί φραγμό προστατευτικό για τον καθένα απ’ αυτούς.
Η αρετή της αγάπης, το πραγματικό γνώρισμα των οπαδών του Ναζωραίου, που πρέπει να θερμαίνει τις καρδιές των ανθρώπων, δεν πρέπει να τους απομακρύνει από την σύνεση, μας συμβουλεύει η μεγάλη υμνωδός.
«Πάντας δ' αγάπα, μη θάρρει δε τοις πάσιν».
Δηλαδή, ο ολοκληρωμένος άνθρωπος, ο τέλειος χριστιανός έχει καθήκον να αγαπά όλους, όχι όμως και να εμπιστεύεται σε όλους. Μόνον όσοι νοσταλγούν και στη ζωή τους επιδιώκουν την ένωση με το Χριστό και μέσα στα στήθη τους κοχλάζει ο πόθος της αρετής, αξίζουν την εμπιστοσύνη σου και μπορεί να εγγίζει η δική σου ψυχή την δική τους, χωρίς τον φόβο της καταστροφής.
Η Κασσιανή, εκτός από το σοφό επίγραμμα «περί φιλίας», έγραψε και άλλα βαθυστόχα στα επιγράμματα και αναφέρονται στον χαρακτήρα του ανθρώπου, στη γυναίκα, στην ευτυχία, την χάρη, το κάλλος, το ήθος, στους τρόπους της αληθινής Ζωής, που οδηγεί με τον κόσμο της αρμονίας στην αληθινή μακαριότητα, γιατί πλημμυρίζει την ζωή αυτή το φως του ουρανού και της αλήθειας.
Η Κασσιανή δεν τιμήθηκε από τους Βυζαντινούς σαν βασίλισσά τους ούτε στον αυτοκρατορικό Οίκο του Θεοφίλου αναφέρεται το όνομά της. Αν όμως δεν κάθισε σε επίγειο θρόνο και δεν τιμήθηκε όσο έπρεπε από τους συγχρόνους της, οι γενεές των ευσεβών Χριστιανών δια μέσου των αιώνων υποκλίνονται ευλαβικά μπρος στην άγια ζωή της και κάθε βράδυ της Μ. Τρίτης με μυστηριακή κατάνυξη και ιερή συγκίνηση παρακολουθούν το μελοποιημένο τροπάριό της και διδάσκονται πως οι χρυσοί θρόνοι είναι μηδαμινοί και οι δόξες του κόσμου αυτού παρέρχονται και δεν πρέπει να τις επιθυμούμε. ["Νεκρός": η Εκκλησία την τίμησε ιδιαίτερα, όπως και έπρεπε, όχι μόνο αναγνωρίζοντας την αγιότητά της και καθιερώνοντας τον εορτασμό της μνήμης της, αλλά και εντάσσοντας τα έργα της στη λειτουργική ζωή, δηλ. ψάλλοντάς τα μέσα στους ναούς και μάλιστα σε πολύ επίσημες ημέρες].
Κατά πληροφορίες από την Κάσσο η Κασσιανή, επειδή την ενοχλούσε στο Μοναστήρι της ο Θεόφιλος, αναχώρησε στην Ιταλία και στη συνεχεία με μια άλλη Μοναχή, την Ευδοκία, πήγε στην Κρήτη και κατέληξε στην Κάσο, όπου και εκοιμήθη στην 7η Σεπτεμβρίου. Μετά το θάνατό της ετοποθέτησαν το σώμα της σε μαρμάρινη λάρνακα και την έβαλαν σε παρεκκλήσιο, που ήταν αφιερωμένο στο όνομά της. Σώζεται σήμερα η λάρνακα και το βυζαντινό ψηφιδωτό του 9ου αιώνα.
Επίσης στο εκκλησάκι υπάρχει εντοιχισμένη πλάκα με σημείο του σταυρού και χρονολογία 890 μ.Χ. Κατά πληροφορίες, πάλι από την Κάσσο, τα οστά της Οσίας έχουν μεταφερθεί στην Ικαρία.
Το πέρασμα της Οσίας Κασσιανής από την Κρήτη, ίσως συνδέεται με την δική μας Αγία Κασσιανή, την αδελφή των Οσίων Eυτυχιανών, που ασκήτεψε στο Κεφάλι, κοντά στο Μάρτσαλο. Το θέμα αυτό όμως χρειάζεται έρευνα από ειδικούς ["Νεκρός": Για τους αγίους Ευτυχιανούς δες εδώ. Δε νομίζω πως η αγία Κασσιανή η Υμνογράφος μπορεί να είναι η ίδια με την ομώνυμη αγία της Κρήτης, έστω κι αν πέρασε κι από εκεί. Όμως είναι πιθανόν η αγία Υμνογράφος, όταν μόναζε στην Κρήτη, να έγινε φίλη ή γερόντισσα (πνευματική δασκάλα) της οικογένειας της Κρητικιάς αγίας Κασσιανής και από σεβασμό και θαυμασμό στην αγιότητά της να πήρε το όνομά της η Κρητικιά αγία].
Η μνήμη της Οσίας Κασσιανής τιμάται σε πολλά μέρη της Ελλάδος και ιδιαίτερα στη Κάσσο, την ιδιαίτερη πατρίδα της, γιορτάζεται κάθε χρόνο στις 7 Σεπτεμβρίου, με ειδική ασματική ακολουθία [μουσικό-ποιητικό έργο που ψάλλεται στην εκκλησία], από την οποία παραθέτομε ένα χαρακτηριστικό τροπάριο ("κάθισμα").
«Τον βίον ευσεβώς, διανύσασα, Μήτερ, δοχείον καθαρόν, Συ του Πνεύματος ώφθης, φωτίζουσα τους πίστει σοι προσιόντας θεόπνευστε, όθεν αίτησαι τον Σον δεσπότην φωτίσαι τας ψυχάς ημών, των ανυμνούντων σε πόθω, Κασσιανή πανθαύμαστε».
πηγη.http://o-nekros.blogspot.gr
--------------------------
Βιογραφία
Η Οσία Κασσιανή (ή Κασσία ή Ικασία ή Εικασία) η Υμνογράφος γεννήθηκε μεταξύ του 805 και του 810 μ.Χ. στην Κωνσταντινούπολη και έζησε στα χρόνια του βασιλιά Θεοφίλου (829 -842 μ.Χ.).

Όταν μεγάλωσε συνδύαζε τη σωματική ομορφιά με την εξυπνάδα της. Τρεις βυζαντινοί χρονικογράφοι, ο Συμεών ο μεταφραστής, ο Γεώργιος Αμαρτωλός και ο Λέων ο Γραμματικός, αναφέρουν ότι έλαβε μέρος στην τελετή επιλογή νύφης για τον αυτοκράτορα Θεόφιλο, την οποία είχε οργανώσει η μητριά του Ευφροσύνη. Σε αυτή ο αυτοκράτορας επέλεγε τη σύζυγο της αρεσκείας του δίνοντας της ένα χρυσό μήλο. Θαμπωμένος από την ομορφιά της Κασσίας, ο νεαρός αυτοκράτορας την πλησίασε και της είπε: «Ως άρα δια γυναικός ερρύη τα φαύλα» «Από μία γυναίκα ήρθαν στον κόσμο τα κακά [πράγματα]», αναφερόμενος στην αμαρτία και τις συμφορές που προέκυψαν από την Εύα. Η Κασσία, ετοιμόλογη, του απάντησε: «Αλλά και δια γυναικός πηγάζει τα κρείττονα» «Και από μία γυναίκα [ήρθαν στον κόσμο] τα καλά [πράγματα]», αναφερόμενη στην ελπίδα της σωτηρίας από την ενσάρκωση του Χριστού μέσω της Παναγίας. Με βάση την παράδοση ο ακριβής διάλογος ήταν:

- Εκ γυναικός τα χείρω.
- Kαι εκ γυναικός τα κρείττω.

Ο εγωισμός του Θεόφιλου τραυματίστηκε με αποτέλεσμα να απορρίψει την Κασσιανή και να επιλέξει τη Θεοδώρα για σύζυγό του.

Οι επόμενες πληροφορίες που σώζονται για την Κασσιανή είναι ότι το 843 μ.Χ. ίδρυσε ένα κοινόβιο στα δυτικά της Κωνσταντινούπολης, κοντά στα τείχη της πόλης, του οποίου έγινε και η πρώτη ηγουμένη. Αν και πολλοί ερευνητές αποδίδουν την επιλογή της αυτή στην αποτυχία της να γίνει αυτοκράτειρα, μία επιστολή του Θεόδωρου του Στουδίτου αποδίδει διαφορετικά κίνητρα στην ενέργεια της αυτή. Διατηρούσε στενή σχέση με τη γειτονική Μονή Στουδίου, η οποία έμελλε να διαδραματίσει σημαντικό ρόλο στην επανέκδοση βυζαντινών λειτουργικών βιβλίων τον 9ο και το 10ο αιώνα μ.Χ., με αποτέλεσμα τη διάσωση των έργων της (Kurt Sherry, σελ. 56).

Με βάση την παράδοση ο αυτοκράτορας Θεόφιλος, συνεχίζοντας να είναι ερωτευμένος μαζί της, επιθυμούσε να την δει για μία τελευταία φορά πριν πεθάνει κι έτσι πήγε στο μοναστήρι όπου βρισκόταν. Η Κασσιανή ήταν μόνη στο κελί της γράφοντας το γνωστό τροπάριο της, που ψάλλεται στις Εκκλησίες το βράδυ της Μεγάλης Τρίτης, όταν αντιλήφθηκε την άφιξη της αυτοκρατορικής ακολουθίας. Τον αγαπούσε ακόμη αλλά πλέον είχε αφιερώσει τη ζωή της στο Θεό γι αυτό και κρύφτηκε, μη επιθυμώντας να αφήσει το παλιό της πάθος να ξεπεράσει το μοναστικό της ζήλο. Άφησε όμως το μισοτελειωμένο ύμνο πάνω σε ένα τραπέζι. Ο Θεόφιλος ανακάλυψε το κελί της και μπήκε σε αυτό ολομόναχος. Την αναζήτησε αλλά μάταια. Εκείνη τον παρακολουθούσε μέσα από μία ντουλάπα στην οποία είχε κρυφτεί. Ο Θεόφιλος στενοχωρήθηκε, έκλαψε και μετάνιωσε που για μία στιγμή υπερηφάνειας έχασε μία τόσο όμορφη και έξυπνη γυναίκα. Στη συνέχεια βρήκε τα χειρόγραφα της Κασσιανής επάνω στο τραπέζι και τα διάβασε. Μόλις ολοκλήρωσε την ανάγνωση κάθισε και πρόσθεσε ένα στίχο στον ύμνο. Σύμφωνα με την παράδοση ο στίχος αυτός ήταν «ὧν ἐν τῷ παραδείσῳ Εὔα τὸ δειλινόν, κρότον τοῖς ὠσὶν ἠχηθεῖσα, τῷ φόβῳ ἐκρύβη». Φεύγοντας εντόπισε την Κασσιανή που κρυβόταν στην ντουλάπα αλλά δεν της μίλησε, σεβόμενος την επιθυμία της. Η Κασσιανή βγήκε από την κρυψώνα της μετά την αναχώρηση του αυτοκράτορα, διάβασε την προσθήκη του και στη συνέχεια ολοκλήρωσε τον ύμνο.

Η μεγάλη αυτή ποιήτρια, υμνογράφος και μελωδός της εκκλησίας μας, η Αγία Κασσιανή, ταξίδεψε στην Ιταλία και την Κρήτη και κατέληξε στην Κάσο ετελείωσε η επίγεια ζωή της. Μετά το θάνατό της, τοποθέτησαν το σώμα της σε μαρμάρινη λάρνακα και την έβαλαν σε παρεκκλήσιο, που ήταν αφιερωμένο στο όνομά της. Σώζεται σήμερα η λάρνακα και το βυζαντινό ψηφιδωτό του 9ου αιώνα μ.Χ. Επίσης στο εκκλησάκι υπάρχει εντοιχισμένη πλάκα με σημείο του σταυρού και χρονολογία 890 μ.Χ. Κατά πληροφορίες, πάλι από την Κάσσο, τα οστά της Οσίας έχουν μεταφερθεί στην Ικαρία.

Παρόλο που την μνήμη της δεν την αναφέρει κανένας Συναξαριστής, οι Κάσιοι, από τη συγγένεια του ονόματος της με το νησί τους, καθιέρωσαν τη μνήμη αυτής την 7η Σεπτεμβρίου και ο Γεώργιος Σασσός ο Κάσιος φιλοπόνησε και ειδική Ακολουθία, που δημοσιεύθηκε στην Αλεξάνδρεια το 1889 μ.Χ. στο τυπογραφείο της «Μεταρρυθμίσεως». Το παράδοξο όμως είναι, ότι η Ακολουθία αυτή αφιερώθηκε στον Πατριάρχη Αλεξανδρείας Σωφρόνιο, που ο ίδιος στην συνέχεια την έδωσε για εκτύπωση στον Μητροπολίτη Θηβαΐδας Γερμανό (την 1η Σεπτεμβρίου 1889 μ.Χ.) και έτσι, επισημοποιήθηκε κατά κάποιο τρόπο η Αγιοκατάταξη της Κασσιανής από την Εκκλησία της Αλεξανδρείας, όπως το ποθούσαν οι κάτοικοι της Κάσου.

Η παρουσία της Κασσιανής έχει επισκιάσει τους υμνογράφους και μελωδούς της εποχής της, διότι αποτελεί την πλέον επιφανή γυναίκα μελωδό (έγραφε και τους ύμνους και τη μελωδία) στην ιστορία της βυζαντινής μουσικής. Έχοντας ιδιαίτερο ταλέντο, ευφυΐα, ευαισθησία και εκφραστικό πλούτο διακρίθηκε στον τομέα της μελουργίας (σ' αυτό τη βοήθησε η μεγάλη μόρφωση, που η ευγενής καταγωγή της, της επέτρεψε να έχει). Γι' αυτό και το έργο της είναι διαχρονικό και πάντα επίκαιρο, και συγκινεί ιδιαίτερα τον ορθόδοξο κόσμο.

Στην Κασσιανή αποδίδονται γύρω στα 45 έργα, από τα οποία τα 23 τουλάχιστον είναι χωρίς αμφιβολία δικά της, ενώ τα υπόλοιπα είναι αγνώστου προελεύσεως. Έχει επίσης μελοποιήσει κείμενα διαφόρων υμνογράφων. Από τα πιο γνωστά τροπάρια είναι το περίφημο «Κύριε, ἡ ἐν πολλαῖς ἁμαρτίαις περιπεσοῦσα γυνή» , σε ήχο πλ. δ΄, που ψάλλεται στους ναούς το βράδυ της Μεγάλης Τρίτης, καθώς και οι ειρμοί από την Α΄Ε΄ ωδή του Κανόνος του Μεγάλου Σαββάτου «Κύματι Θαλάσσης» ). Το μεγαλύτερο μέρος του έργου της αποτελείται από στιχηρά για εορταζομένους Αγίους. Στην ίδια αποδίδεται και ο τετραώδιος κανόνας: «Ἄφρων γηραλέε» , όπως και πολλά δοξαστικά, μεταξύ των οποίων και ένα περίφημο δοξαστικό των Χριστουγέννων, το «Αὐγούστου μοναρχήσαντος», σέ ήχο β΄. Κατά τον βυζαντινολόγο Κρουμβάχερ «η Κασσιανή ήταν μια εξαίρετη μορφή και το έργο της το διακρίνει ισχυρά πρωτοβουλία, βαθεία μόρφωσις, αυτοπεποίθησις και παρρησία. Πολύ συναίσθημα και βαθεία θεοσέβεια». Και ο Σωφρόνιος Ευστρατιάδης, αναφερόμενος στο έργο της, έγραψε ότι «το χαρακτηρίζει γλυκύτης μέλους ακορέστου».

Μερικές σημαντικές επισημάνσεις για το Τροπάριο της Κασσιανής

Αρκετοί πιστοί πιστεύουν (λανθασμένα) ότι η Κασσιανή ήταν αμαρτωλή και διεφθαρμένη γυναίκα, και μιλώντας η Κασσιανή για την πόρνη γυναίκα του Ευαγγελίου βρίσκει ευκαιρία να μιλήσει για τον εαυτό της. Όπως όμως διαβάζουμε στον βίο της, από πουθενά δεν φαίνεται αυτό. Η Κασσιανή ήταν μία οσία μοναχή του Βυζαντίου, προικισμένη με καταπληκτικό ποιητικό ταλέντο. Αντί για τη βασιλική αλουργίδα προτίμησε το ταπεινό σχήμα της μοναχής και έγραψε πολλούς ύμνους.

Ποιά λοιπόν είναι η πόρνη γυναίκα, για την οποία μιλάνε όλα τα τροπάρια της Μεγάλης Τρίτης (βράδυ);

Στην ερώτηση αυτή, αρκετοί απαντούν (λανθασμένα) ότι αφού δεν είναι η Οσία Κασσιανή, τότε η αμαρτωλή και διεφθαρμένη γυναίκα θα πρέπει να είναι η Μαρία η Μαγδαληνή! Η αλήθεια όμως είναι ότι η Μαρία η Μαγδαληνή δεν υπήρξε διεφθαρμένη και πόρνη ποτέ. Ήταν μια ύπαρξη, που έπασχε, και την θεράπευσε ο Χριστός. Ο ευαγγελιστής Λουκάς λέγει χαρακτηριστικά για τη Μαρία τη Μαγδαληνή: «Ακολουθούσαν τον Ιησού οι δώδεκα μαθηταί και γυναίκες, μεταξύ των οποίων η Μαρία, που ονομαζόταν Μαγδαληνή, απ’ την οποία είχε βγάλει εφτά δαιμόνια» (Λουκ. 8, 2). Η Μαρία η Μαγδαληνή ήταν λοιπόν δαιμονισμένη και ο Χριστός της έβγαλε τα δαιμόνια, όπως έβγαλε και τα δαιμόνια τόσων άλλων ανθρώπων.

Και τότε ποιά είναι η πόρνη, που άλειψε με μύρο τα πόδια του Χριστού, η πόρνη, για την οποία μιλάνε τα τροπάρια της Μεγάλης Τρίτης (βράδυ);

Η αμαρτωλή και διεφθαρμένη πόρνη, αυτή που άλειψε με μύρο τα πόδια του Χριστού, μας είναι άγνωστη, είναι ανώνυμη. Ακούσατε σε κανένα τροπάριο το όνομα της πόρνης; Διαβάσατε στον Ευαγγελιστής Λουκά, που περιγράφει τη σχετική σκηνή, να αναφέρει πουθενά το όνομα της; Όχι! Είναι χαρακτηριστικό, ότι οι Απόστολοι, ενώ δεν έκρυβαν τις δικές τους ατέλειες και πτώσεις, όταν μιλάνε για μεγάλους αμαρτωλούς που μετανοούν, δεν αναφέρουν το όνομά τους. Δεν θέλουν να τους διαπομπεύσουν.

Το Τροπάριο της Κασσιανής

Κύριε, ἡ ἐν πολλαῖς ἁμαρτίαις περιπεσοῦσα Γυνή,
τὴν σὴν αἰσθομένη Θεότητα, μυροφόρου ἀναλαβοῦσα τάξιν,
ὀδυρομένη μύρα σοι, πρὸ τοῦ ἐνταφιασμοῦ κομίζει.
Οἴμοι! λέγουσα, ὅτι νὺξ μοι, ὑπάρχει, οἶστρος ἀκολασίας,
ζοφώδης τε καὶ ἀσέληνος, ἔρως τῆς ἁμαρτίας.
Δέξαι μου τὰς πηγὰς τῶν δακρύων,
ὁ νεφέλαις διεξάγων τῆς θαλάσσης τὸ ὕδωρ·
κάμφθητί μοι πρὸς τοὺς στεναγμοὺς τῆς καρδίας,
ὁ κλίνας τοὺς Οὐρανούς, τῇ ἀφάτῳ σου κενώσει·
καταφιλήσω τοὺς ἀχράντους σου πόδας,
ἀποσμήξω τούτους δὲ πάλιν, τοῖς τῆς κεφαλῆς μου βοστρύχοις·
ὧν ἐν τῷ Παραδείσῳ Εὔα τὸ δειλινόν,
κρότον τοῖς ὠσὶν ἠχηθεῖσα, τῷ φόβῳ ἐκρύβη.
Ἁμαρτιῶν μου τὰ πλήθη καὶ κριμάτων σου ἀβύσσους,
τίς ἐξιχνιάσει ψυχοσῶστα Σωτήρ μου;
Μὴ με τὴν σὴν δούλην παρίδῃς, ὁ ἀμέτρητον ἔχων τὸ ἔλεος.

Τρίτη 5 Σεπτεμβρίου 2017

«Θύελλα» (Μένη Παπαηλιού), η πρωταντάρτισσα της Ρούμελης



site analysis

(Άγνωστη μαρτυρία και φωτογραφίες)

Ανάμεσα στις χιλιάδες γυναίκες και άντρες που υπηρέτησαν υψηλά ιδανικά και πολέμησαν στην Εθνική Αντίσταση, κάποια πρόσωπα ξεχώρισαν και έγιναν σύμβολα του αγώνα του λαού μας και τα ονόματά τους αναγράφονται  στα κεφάλαια της Ιστορίας που διαβάζουν οι νεώτερες γενιές. Το γεγονός αυτό δεν το επεδίωξαν, βέβαια, οι ίδιοι (έζησαν και έδρασαν ηρωικά, όχι για να ξεχωρίσουν από τους συναγωνιστές τους αλλά εκτελώντας το χρέος τους απέναντι στο λαό και τη συνείδησή τους), ούτε μειώνει την προσφορά των χιλιάδων ηρώων της Αντίστασης που ο πολύς κόσμος δεν θα μάθει ποτέ τα ονόματά τους. Μια τέτοια περίπτωση ανάμεσα στις γυναίκες της Εθνικής μας Αντίστασης που έδωσαν τη ζωή τους για τη λευτεριά και την κοινωνική προκοπή, αποτελεί η Μένη Παπαηλιού – Ψυχράμη που, με το αντάρτικο ψευδώνυμο «Θύελλα», η δράση της πέρασε στο λαϊκό θρύλο.
Η Θύελλα, πρωταντάρτισσα της 13ης Μεραρχίας του ΕΛΑΣ, ήταν στο Τάγμα Θανάτου με λοχαγό τον Ντίνο Γιαννόπουλο και τον καπετάν Φώτη Παρνασιώτη, ενώ πολέμησε και στο πλευρό του Άρη Βελουχιώτη. Έλαβε μέρος στην ανατίναξη της γέφυρας του Γοργοπόταμου, σε μάχες στην Ευρυτανία, τα Άγραφα και αλλού.  Δεν ήξερε τι πάει να πει φόβος και είχε αποχτήσει όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά που έκαναν τους αντάρτες του ΕΛΑΣ να ξεχωρίζουν. Η κόρη της Κική Σιμιτοπούλου σημειώνει: Η Θύελλα «δεν δίσταζε να κουβαλά, να μεταφέρει τραυματίες σε ασφαλή μέρη αψηφώντας τους κινδύνους για τη ζωή της. Σε μια μάχη είχε μεταφέρει στους ώμους της, την ίδια μέρα, 24 τραυματίες. Πάντα με το χαμόγελο, καβάλα στο άλογό της ήταν σε διαρκή δράση, ένα πραγματικό παλικάρι που πάντα τολμούσε και έτσι της έδωσαν το όνομα “Θύελλα”. Τον Δεκέμβρη του 1944, όταν κατέβηκε η μεραρχία της στη Φυλή Αττικής για τη “μάχη της Ομόνοιας”, στη “Θύελλα” δόθηκε 24ωρη άδεια για νάρθει να δει τα τρία παιδιά της. Ήρθε, μας είδε, μας αποχαιρέτησε. Εκείνη έφυγε για πάντα μακριά μας. Μα ξέρουμε πολύ καλά πως δεν μας εγκατέλειψε. Μεγάλη η περηφάνια μας για σένα.» Η Θύελλα έδωσε τη ζωή της για την Αντίσταση.
Στα λίγα που γνωρίζουμε για τη Θύελλα έρχεται να προστεθεί η μαρτυρία του Κώστα Κουβαρά, αξιωματικού του στρατού των ΗΠΑ, απεσταλμένου της υπηρεσίας  πληροφοριών OSS στο βουνό (περισσότερα παρακάτω). Ο Κ. Κουβαράς θα γνωρίσει τη Θύελλα στα πλαίσια της αποστολής του και θα προσπαθήσει να συνδεθεί ερωτικά μαζί της, παραβλέποντας τους αυστηρούς κανόνες πειθαρχίας του λαϊκού στρατού. Η Θύελλα θα αρνηθεί με αποφασιστικότητα και θα τον βάλει στη θέση του. Σύμφωνα με τον Κ. Κουβαρά θα ακολουθήσουν αρκετές συναντήσεις στις οποίες η Θύελλα θα του διηγηθεί την ζωή της στο διάστημα μέχρι να καταταγεί στον ΕΛΑΣ.
Για την πειθαρχία και τις σχέσεις των δύο φύλων στον ΕΛΑΣ
«Η πειθαρχία ανάμεσα στους αντάρτες είναι θαυμάσια. Για πρώτη φορά στην ιστορία του ελληνικού στρατού η πειθαρχία είναι ζήτημα συνείδησης! Όταν οι αντάρτες μπαίνουν σ’ ένα χωριό δε ζητάνε τίποτε και δεν αρπάζουν τίποτε. Δεν αγγίζουν ούτε φρούτα από τα δέντρα. Πρόβλημα γυναίκας δεν υπάρχει επίσης σε τούτο το στρατό! Ο βιασμός και η κλεψιά τιμωρούνται με θάνατο, αλλά ελάχιστες είναι οι ευκαιρίες για τέτοια τιμωρία, γιατί οι αντάρτες καταλαβαίνουν πως οφείλουν να υπομένουν τα πάντα για χάρη του μεγάλου αγώνα. Υπάρχει μια αξιοθαύμαστη προθυμία για δράση από μέρους των νεαρότερων ανταρτών. Θα ’λεγε κανείς ότι υπάρχει μια άμιλλα μεταξύ τους.
Όλη αυτή η καλή συμπεριφορά είναι φυσικά το αποτέλεσμα της διαφωτιστικής δουλειάς από  τα πάνω, της τέλειας οργάνωσης που υπάρχει στην κάθε μονάδα, καθώς επίσης της εθελοντικής προσχώρησης στο αντάρτικο και των υψηλών ιδανικών που εμπνέουν στους μαχητές του. Ο καθένας που γίνεται αντάρτης ξέρει με ακρίβεια γιατί το έκανε και είναι πολύ σοβαρός στο χρέος που ανέλαβε. Οι τυχοδιώκτες και οι χαραμοφάηδες δε διαλέγουν συνήθως μια τόσο δύσκολη ζωή.»
 (Απόσπασμα από το βιβλίο του Κώστα Κουβαρά «OSS: Με την κεντρική του ΕΑΜ»).
Μέσα από τη μαρτυρία του Κ. Κουβαρά, που παρουσιάζουμε σήμερα, εκτός από τα βιογραφικά στοιχεία της Θύελλας, καταδεικνύεται με τη μορφή του «πριν» και του «μετά» η ποιοτική διαφορά στη ζωή των γυναικών (στην προκείμενη περίπτωση) που ενστερνίστηκαν τα ιδανικά της εαμικής Αντίστασης και πήραν μέρος σ’ αυτή. Η ζωή τους απόχτησε το νόημα που δεν είχε και, στην πλειονότητά τους, αγνοούσαν την ύπαρξή του. Εντασσόμενες στην εαμική Αντίσταση και πολεμώντας για τη λευτεριά, αλλά και για μια άλλη Ελλάδα, οι γυναίκες κατάφερναν να χειραφετηθούν από τα δεσμά της παλιάς κοινωνίας που τις ήθελε διπλά καταπιεσμένες (από το σύστημα της οικονομικής εκμετάλλευσης και από τον άντρα) και στις ελεύθερες περιοχές καταχτούσαν για πρώτη φορά δικαιώματα και την ισοτιμία. Παράλληλα, μέσα από τη μαρτυρία του Κ. Κουβαρά, ξεπηδά η ηθική υπεροχή των ανταρτών και ανταρτισσών του ΕΛΑΣ, που υπεράσπιζαν ιδανικά και αξίες με αυταπάρνηση και αναπτυγμένο το  αίσθημα της προσφοράς και της θυσίας χωρίς να υπολογίζουν «κόστος», διαμορφώνοντας στη συνείδησή τους (χωρίς να το γνωρίζουν εκείνη την περίοδο) το μεγαλείο που θα εκφραστεί γιγαντωμένο στα χρόνια της ηρωικής εποποιίας του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας, στη σύγκρουση που θα ακολουθήσει με το αστικό πολιτικό σύστημα και τον σύμμαχό του αγγλοαμερικάνικο ιμπεριαλισμό.
Το κείμενο του Κώστα Κουβαρά για τη Θύελλα που παρουσιάζουμε δημοσιεύτηκε στο περιοδικό ΑΝΤΙ τον Σεπτέμβρη του 1976 (από όπου η μεταγραφή) και περιλαμβάνεται στο βιβλίο του. Γράφτηκε στις αρχές του 1945, δηλαδή λίγους μήνες μετά τη γνωριμία του με τη Θύελλα. Οι φωτογραφίες της ανάρτησης είναι επίσης του Κώστα Κουβαρά και δημοσιεύτηκαν στο ίδιο τεύχος του ΑΝΤΙ. Όμως πριν προχωρήσουμε στη μαρτυρία ας δούμε πρώτα μερικά επιπλέον στοιχεία για τον συντάκτη της.

Ο Κώστας Κουβαράς στο βουνό (1944)
Ο Κώστας Κουβαράς (1911-1979) αμερικανός αξιωματικός ελληνικής καταγωγής. με το ψευδώνυμο «Οδυσσέας» ήταν επικεφαλής της αμερικανικής αποστολής ΠΕΡΙΚΛΗΣ  που συνδέθηκε με την Κεντρική Επιτροπή του ΕΑΜ, από τα τέλη του Απρίλη 1944 μέχρι την απελευθέρωση, ενώ παρέμεινε στην Ελλάδα για εννιά μήνες και μετά την απελευθέρωση. Ανήκε στο λεγόμενο Labour Desc, ένα παρακλάδι της μοναδικής εκείνη την εποχή αμερικανικής υπηρεσίας πληροφοριών OSS (Office of Strategic Services), που ήταν επιφορτισμένο με τη σύνδεση και παρακολούθηση των ευρωπαϊκών κινημάτων αντίστασης με ευρύτερη λαϊκή βάση. Σε αυτή την υπηρεσία (το αρχηγείο ήταν εγκατεστημένο στο Κάιρο) έστελνε απευθείας τις εκθέσεις του ο Κ. Κουβαράς.
Ο Κ. Κουβαράς ήταν ανηψιός του στοχαστή, αγωνιστή δημοσιογράφου και ποιητή Νίκου Καρβούνη (1880-1947) στιχουργού μεταξύ άλλων και του  αντάρτικου ύμνου «Στ’ άρματα, στ’ άρματα» (Βροντάει ο Όλυμπος), τον οποίο συνάντησε στο βουνό.
Τον Οκτώβρη του 1944 μπαίνει με την Κεντρική Επιτροπή του ΕΑΜ στην απελευθερωμένη Αθήνα, συνδέεται με την ανώτερη αμερικανική αποστολή και γίνεται αυτόπτης μάρτυρας των Δεκεμβριανών και της τρομοκρατίας ενάντια στο εαμικό κίνημα, γεγονότα τα οποία αναφέρει λεπτομερώς στις εκθέσεις του προς  την υπηρεσία του.
Τι προκάλεσε τον εμφύλιο πόλεμο
«Την εποχή που βρισκόμουν στο Βουνό, πίστευα — και δε νομίζω πως είχα λαθέψει— ότι η πολιτική του ΕΑΜ ήταν να δεχτεί, μετά την Απελευθέρωση, την ετυμηγορία του λαού, και ότι η ηγεσία του ΕΑΜ είχε την πεποίθηση ότι ο ελληνικός λαός θα τη δικαίωνε. Το συμπέρασμά μου ήταν ότι η πλειοψηφία των Ελλήνων αγαπούσε και υποστήριζε το ΕΑΜ κι ότι, επιπλέον, το ΕΑΜ είχε κάθε λόγο και δικαίωμα να προσδοκά ότι αυτό θα αναλάμβανε μεταπολεμικά τη διακυβέρνηση της χώρας. Στο κάτω-κάτω, ποιο δικαίωμα είχαν οι Βρετανοί να διευθύνουν τις υποθέσεις της Ελλάδας; Έβλεπα όμως, παράλληλα, την αντίδραση να δυναμώνει, τα παλιά κόμματα να κινούνται, τελικά, για την ανακατάληψη της εξουσίας.
Το ΕΑΜ και το ΚΚΕ διέπραξαν το μεγάλο σφάλμα να πιστέψουν ότι με τη δύναμη που διέθεταν μέσα στο λαό, θα ήταν ακατανίκητα. Δε λογάριασαν πως είχαν να παλέψουν με λύκους κι αλεπούδες. Όταν τα πράγματα φτάσανε στο αδιέξοδο, οι Βρετανοί και η Δεξιά δε δίστασαν να προκαλέσουν τον εμφύλιο πόλεμο για να επιβάλουν τη θέλησή τους. Έχυσαν άφθονο το αίμα του ελληνικού λαού κι έτσι δίχασαν το έθνος. Το επόμενο βήμα ήταν να χρησιμοποιήσουν όλα τα μέσα προπαγάνδας για να κερδίσουν με το μέρος τους τους ταλαντευόμενους. Με τον τρόπο αυτό στήθηκε το Κράτος και το παρακράτος της Δεξιάς που κατόρθωσε να διευθύνει τις τύχες της Ελλάδας τα επόμενα τριάντα χρόνια. Η τρομοκρατία της Δεξιάς άρχισε αμέσως μετά τα Δεκεμβριανά.»
(Απόσπασμα από το βιβλίο του Κώστα Κουβαρά «OSS: Με την κεντρική του ΕΑΜ»).
Ανακαλείται στις ΗΠΑ τον Ιούνη του 1945 και αποστρατεύεται. Στη συνέχεια δραστηριοποιείται πολιτικά εκφράζοντας την αλληλεγγύη του στον δοκιμαζόμενο ελληνικό λαό. Τον Μάρτη του 1947 καταθέτει στην επιτροπή Εξωτερικών Υποθέσεων της Αμερικανικής Γερουσίας για τον εμφύλιο πόλεμο στην Ελλάδα, αποκαλύπτοντας με ντοκουμέντα τη συνεργασία του Ναπ.  Ζέρβα (ΕΔΕΣ) με τους Γερμανούς. Διώκεται από το καθεστώς Μακάρθι («μαύρη λίστα») με επιπτώσεις στην επιστημονική-επαγγελματική του πορεία.
Ο Κώστας Κουβαράς βαθιά δημοκράτης αναλαμβάνει στις ΗΠΑ ενεργό αντιδικτατορική δράση ενάντια στη χούντα των συνταγματαρχών (1967), ενισχύοντας τις αντιστασιακές οργανώσεις στην Ελλάδα και εκφράζει έμπρακτα την αλληλεγγύη και στήριξή του υπέρ του δοκιμαζόμενου κυπριακού λαού.
Στην Ελλάδα έγινε γνωστός από δημοσιεύματά του στον τύπο και από το βιβλίο του «OSS: Με την κεντρική του ΕΑΜ» (μετάφραση: Γιάννης Κρητικός, εκδόσεις Εξάντας, Αθήνα 1976) όπου, σε μορφή ημερολογίου, καταθέτει την μαρτυρία του για την Αντίσταση.
Η μαρτυρία του Κώστα Κουβαρά:
Θύελλα, η πρωταντάρτισσα της Ρούμελης
Αντάρτισσες είδαμε για πρώτη φορά στο Καρπενήσι, ένα μήνα μετά την είσοδό μας στην Ελλάδα. Ντυμένες σαν άντρες πολεμιστές, με σοβαρά πρόσωπα, αυτές οι κοπέλες μοιραζόντουσαν ίσα με  τους άντρες τη σκληρή αντάρτικη ζωή. Οι αντάρτες τις σεβόντουσαν από κάθε άποψη γιατί μερικές απ’ αυτές τις γυναίκες είχαν ήδη αποδείξει την αξία τους στη μάχη. Όταν φτάσαμε στο Καρπενήσι τον Μάη του 1944, οργανωνότανε μόλις μια γυναικεία μονάδα σαν μέρος της XIII Αντάρτικης Μεραρχίας. Οι περισσότερες κοπέλες ήταν καινούργιες στο αντάρτικο, αλλά ανάμεσά τους υπήρχανε μερικές που ανήκανε σε αντάρτικες μονάδες αρκετό διάστημα. Δεν χρειαζότανε να τις ξέρεις για να ξεχωρίσεις αυτές τις «βετεράνες». Το παρουσιαστικό κι η συμπεριφορά τους ήταν πολύ διαφορετική απ’ αυτή των νεοφερμένων. Είχαν αυτοπεποίθηση. Δρούσαν σαν ώριμοι μαχητές με όλη την έννοια της λέξης. Μια απ’ τις κοπέλες τράβηξε την προσοχή μου και σε λίγο ρώτησα τον αντάρτη συνοδό μας γι’ αυτήν.

1944. Η Θύελλα (Μένη Παπαηλιού) φωτογραφημένη από τον Κώστα Κουβαρά
Το όνομά της ήταν Θύελλα! Ψευδώνυμο φυσικά. Το πραγματικό της όνομα δεν ήταν γνωστό στο συνοδό μας. Έπειτα, έμαθα μέρος της ιστορίας της. Δυο χρόνια τώρα, είπε ο συνοδός μας, η Θύελλα έπαιρνε μέρος σ’ όλες τις αντάρτικες εκστρατείες μαζί με τους άντρες.
Στην αρχή ήταν η μόνη κοπέλα, μετά ήλθε και μια άλλη. Οι δυο αυτές κοπέλες συμπεριφερόντουσαν και πολεμούσαν σαν άντρες και οι υπόλοιποι αντάρτες τους φερόντουσαν σαν ίσοι. «Τις σεβόμαστε σαν αδελφές μας», είπε ο Παύλος. Ποτέ δεν γεννήθηκε κανένα ζήτημα στη μονάδα, παρόλο που οι κοπέλες ζούσαν και καμιά φορά ακόμα κοιμόντουσαν στο ίδιο δωμάτιο με τους άντρες.
Γνωρίστηκα με τη Θύελλα λίγο καιρό μετά απ’ αυτό και οι δυο μας γίναμε καλοί φίλοι. Μια μέρα, αφού πήρα φωτογραφίες της μονάδας της, πήγαμε ένα περίπατο λίγο έξω από την πόλη. Εκεί, κάτω απ’ τη σκιά ενός μεγάλου πεύκου, και μπροστά σε μια συναρπαστική θέα από ψηλά βουνά, μικρές κοιλάδες και βαθιές χαράδρες, έγινα ρομαντικός, προσπάθησα να τη δω σα γυναίκα.
Η ηθική στους μαχητές της Αντίστασης ήταν αυστηρή και ήξερα ότι θα γινότανε σοβαρό θέμα, αν μαθευότανε η αδυναμία μου για το άλλο φύλο. Παρόλο που ανήκαμε σε ξένη αποστολή, και η θέση μας ήταν διαφορετική από των υπολοίπων ανταρτών, για τέτοιο παραστράτημα δεν θα ήταν εύκολο ν’ απαλλαγεί κανείς! Μόλις πριν λίγες μέρες, ένας απ’ τους ηγέτες του ΕΑΜ που μας εγκατέστησε στο όμορφο σπίτι μιας χήρας με μια κόρη, μας προειδοποίησε: «Υπάρχει μια όμορφη κοπέλα στο σπίτι αυτό, κοιτάχτε να μη γίνει κανένα θέμα. Είμαστε ιδιαίτερα προσεχτικοί σε τέτοια ζητήματα εδώ!».
Η Θύελλα παρόλα αυτά ήταν μια ελκυστική κοπέλα και καθώς αφήσαμε την Αίγυπτο τέσσερις μήνες ήδη, δεν είχαμε δει γυναίκα ούτε από μακριά· έτσι, αυτή τη ρομαντική στιγμή, τα ξέχασα όλα και θέλησα να τη φιλήσω!
Η έκφραση που πήραν τα μάτια της ήταν κάτι απίστευτο και που θα θυμάμαι για πάντα. Έμεινε εμβρόντητη! Για μια στιγμή έμοιαζε σαν το μοναχικό ζαρκάδι που καταλαβαίνει τον κίνδυνο δίπλα  του. Όμως το «όχι» της ήταν εμφατικό κι αμέσως συγκεντρώθηκε κι είπε με σταθερό τόνο: «Δεν υπάρχει καιρός για έρωτες, συναγωνιστή. Έχουμε ένα μεγάλο καθήκον μπροστά μας και δεν πρέπει να πισωδρομήσουμε!».
Ένα χαμόγελο θαυμασμού, ανάμικτου με δυσπιστία, πρέπει να φάνηκε στα χείλη μου γιατί έσπευσε να προσθέσει: «Μη με παρεξηγείς, συναγωνιστή Οδυσσέα. Δεν είμαι απ’ αυτές τις ηθικές και κάνω έτσι. Πριν να πάω στο αντάρτικο του ΕΛΑΣ ζούσα με τον άντρα μου και τα δυο μου παιδιά κι είχα κι ερωμένο. Άλλαξα όμως από τότε!».
Είτε μου άρεσε είτε όχι, η φιλία μου με τη Θύελλα ήταν γραφτό να μείνει πλατωνική. Προσπάθησα να της εξηγήσω τη θεωρία για «λίγο δουλειά και λίγο παιχνίδι», αλλά κι αυτό δεν οδήγησε πουθενά.  Ήταν σοβαρή κι αποφασισμένη για το σκοπό που είχε βάλει και δεν μπορούσα να μη θαυμάσω το χαρακτήρα της. Εξ άλλου ήταν ένας πραγματικά ενδιαφέρων άνθρωπος και κάθε που βλεπόμαστε,  την κατάφερνα να μου λέει και λίγο από την ιστορία της ζωής της, ώσπου ήρθε καιρός και δεν υπήρχε τίποτε περισσότερο να μου πει.
Η Θύελλα ήταν από εργατική οικογένεια και είχε ζήσει την περισσότερη ζωή της στην Αθήνα. Εκεί πήγε και στο σχολείο μέχρι το Γυμνάσιο. Παντρεύτηκε μετά και σε μικρή ηλικία, μ’ έναν άντρα που δεν αγαπούσε, αλλά που κατάφερε να ζήσει μαζί του ήσυχα για πολλά χρόνια. Τα ενδιαφέροντά της εκείνη την εποχή ήταν σαν και των περισσότερων άλλων γυναικών: η διασκέδαση. Ο άντρας της προσπαθούσε να της δώσει ό,τι μπορούσε με το μικρό μισθό ενός κατώτερου αξιωματικού της Χωροφυλακής. Έπειτα ήρθε η Κατοχή κι η ζωή δυσκόλεψε πολύ περισσότερο.
Κατά τη διάρκεια της πείνας του 1941, η οικογένειά της υπόφερε ανείπωτες στερήσεις. Ευτυχώς όμως, ο άντρας της μετατέθηκε σε μια μικρή πόλη έξω από την Αθήνα σαν τοπικός αρχηγός της Χωροφυλακής, κι εκείνη τη στιγμή, το πρόβλημα διατροφής της οικογένειάς της μετριάστηκε. Σ’ αυτή την πόλη η ανήσυχη φύση της Θύελλας φάνηκε για πρώτη φορά. Στην απουσία άλλων ενδιαφερόντων για πιο συναρπαστική ζωή, απόχτησε ενδιαφέρον στον πατριωτισμό και το Κίνημα  της Αντίστασης.
Η μικρή πόλη ήταν πέρασμα που οδηγούσε από την Αθήνα προς τ’ αντάρτικα λημέρια, στα βουνά, και χρησιμοποιότανε συχνά από τους αγγελιαφόρους και για να περνούν τους νεοσύλλεκτους προς τα βουνά. Στην αρχή η Θύελλα έδινε τροφή σ’ αυτούς που περνούσαν· έπειτα έγινε αγγελιαφόρος — σύνδεσμος ανάμεσα στα χωριά της περιφέρειας. Εκείνο τον καιρό απόκτησε κι ερωμένο, έναν οργανωμένο στην Αντίσταση.
Η Θύελλα κατάφερνε να κρύβει το ερωτικό της μπλέξιμο από τον άντρα της, προφασιζόμενη πάντα την Αντίσταση. Όμως, ούτε αυτό άρεσε στον άντρα της. Οι αντάρτες μπορεί να είναι εντάξει, σκεφτότανε, αλλά τι θα πάθαινε ο ίδιος αν μαθευότανε ότι η γυναίκα του ήταν ανακατεμένη μαζί  τους; Εξάλλου, είχε οδηγίες από τους ανωτέρους του να καταδιώκει το παράνομο κίνημα. Μέχρι τότε η Θύελλα δούλευε για το δεξιό κίνημα του Ναπολέοντα Ζέρβα. Εκτός από τις συγκινήσεις, η υπόθεση είχε και λίγα χρήματα, που εισπράττανε από το κίνημα οι άνθρωποι που προσφέρανε τις υπηρεσίες τους σ’ αυτό, κι αυτό στην αρχή άρεσε στη Θύελλα. Έπειτα, μια ωραία ημέρα ήλθε σ’ επαφή με το αριστερό κίνημα. Μια γειτονοπούλα τής ζήτησε να βοηθήσει και τους αντάρτες του ΕΛΑΣ. «Σα γυναίκα του αρχηγού της αστυνομίας, είναι καθήκον σου να βοηθήσεις»,  της είπε. Για ένα διάστημα, έτσι, η Θύελλα βοηθούσε και τους δεξιούς και τους αριστερούς. Εκείνη  την εποχή δεν είχε αρχίσει ακόμα η ένοπλη σύγκρουση των δύο κινημάτων, και της Θύελλας της άρεσε η ιδέα πως ήταν ο μόνος φιλικός κρίκος ανάμεσα σε ιδεολογικούς αντίπαλους.
Η περίοδος της διπλής σύνδεσης δεν κράτησε πολύ. Σύντομα άρχισε να συμπαθεί περισσότερο τους αριστερούς. «Ήταν καλύτεροι άνθρωποι», μου είπε. «Οι άλλοι μιλούσαν για λεφτά όλη την ώρα, και μετά από λίγο, αυτό μου προξενούσε αηδία». Άρχισε να αισθάνεται ότι ήταν λάθος να πληρώνεται κανείς για πατριωτικές πράξεις κι η φτωχοντυμένη ιδεολογία του ΕΑΜ – ΕΛΑΣ μιλούσε πιο έντονα στην καρδιά της. Όταν οι καβγάδες με τον άντρα της γίνανε συχνοί και ανυπόφοροι, τον άφησε κι ανέβηκε στα βουνά. Εκεί, στην αρχή έγινε νοσοκόμα και αργότερα συντάχτηκε με τους άντρες μαχητές και έτσι απόχτησε τη διάκριση της «Πρώτης Αντάρτισσας», της Ελλάδας.
Όταν πρωτοσυνάντησα εγώ τη Θύελλα, ήταν ήδη φανατική στις ιδέες της. Τα μαρξιστικά διδάγματα που είχε ακούσει κι αφομοιώσει, είχαν βάλει μια νέα θρησκεία στην καρδιά της που δεν υπήρχε ποτέ πριν. Είχε αποκτήσει μια άκρα ηθική και μια ξέφρενη επιθυμία να πολεμήσει γι’ αυτό που πίστευε σωστό.
Στα εικοσιπέντε της η Θύελλα, ήταν όμορφη, αλλά τα σκληρά χαρακτηριστικά της προδίνανε τη δύσκολη ζωή που περνούσε τα τελευταία χρόνια. Τα μαλλιά της, μάλλον κοντά, τα κρεμούσε κοτσίδες στο λαιμό της και τα έδενε όμορφα μ’ ένα κομμάτι σπάγγο. Ζώντας με τους άντρες για  τόσο καιρό, απόκτησε τη συνήθεια να θεωρεί τον εαυτό της σαν ένα απ’ αυτούς. Η μόνη διαφορά ανάμεσα σ’ αυτήν και τους άντρες ήταν το καθαρό της πρόσωπο και τα τακτοποιημένα ρούχα της. Φορούσε πάντοτε στο κεφάλι της το συνηθισμένο στρατιωτικό δίκοχο, με τα διακριτικά του ΕΛΑΣ κεντημένα επάνω του. Ένα χακί αμπέχονο, παντελόνι μπλε και βαριές αρβύλες με καρφιά, αποτελούσαν το ντύσιμό της, που συμπληρώνονταν από το ιταλικό της ντουφέκι και τα φυσεκλίκια σταυρωτά στο στήθος.
Η ιστορία του χοντρού μπλε παντελονιού, το οποίο η Θύελλα δεν αποχωριζότανε ποτέ, είναι ιδιαίτερα διασκεδαστική. Σε μια από τις συγκρούσεις μεταξύ του ΕΛΑΣ και του Ζέρβα, η Θύελλα έπιασε έναν συνταγματάρχη! Στον υπεροπτικό στρατιωτικό δεν άρεσε καθόλου η ιδέα ότι αιχμαλωτίστηκε από μια γυναίκα κι έκφρασε τη οργή του γι’ αυτό. Αλλά η Θύελλα δεν αστειευότανε και θύμωσε ακόμα περισσότερο απ’ την αναίδεια του αιχμαλώτου της. Έτσι λοιπόν, όπλισε το ντουφέκι της, έτοιμο να πυροβολήσει, και διάταξε το συνταγματάρχη να βγάλει το παντελόνι του. Μια και δεν αστειευότανε, ο συνταγματάρχης αναγκάστηκε να συμμορφωθεί. Έπειτα, η Θύελλα έβγαλε τη φούστα της και τον διάταξε να τη φορέσει. Από τότε φορούσε πάντοτε το λάφυρό της κι αρνιότανε να το ανταλλάξει με οτιδήποτε άλλο. Όταν η γυναικεία μονάδα πρωτοοργανώθηκε, ο επικεφαλής αξιωματικός διάταξε τη Θύελλα να αλλάξει το μπλε παντελόνι της μ’ ένα χακί, για να είναι ομοιόμορφη με την υπόλοιπη μονάδα. Αυτή αρνήθηκε να υπακούσει και η υπόθεση οδηγήθηκε στο διοικητή της μεραρχίας, που αποφάσισε ότι η Θύελλα είχε με το σπαθί της κερδίσει  το δικαίωμα να είναι διαφορετική, στην περίπτωση του μπλε παντελονιού!
Το Νοέμβρη (1944) η Θύελλα ήρθε στην Αθήνα. Ήταν αυτό ένα είδος θριάμβου γι’ αυτήν. Στους δρόμους της πόλης, οι άνθρωποι μαζεύονταν γύρω της να τη θαυμάσουν και να τη ρωτήσουν πράγματα. Φορούσε ακριβώς τα ίδια που είχε και στο βουνό, με το μπλε παντελόνι, ντουφέκι, φυσεκλίκια και τα ρέστα. Δυο μέρες μετά την άφιξή της, ο στρατηγός Σκόμπυ έβγαλε διαταγή κι απαγόρευε στους αντάρτες να φέρουν όπλα μέσα στην πόλη. Η Θύελλα έγινε έξω φρενών! «Φοβούνται που μας βλέπουν οπλισμένους!» μου είπε. Αλλά συμμορφώθηκε με τη διαταγή γιατί το Αρχηγείο του ΕΛΑΣ είχε βγάλει, κάτω από βρετανική πίεση, μια παρόμοια διαταγή κι αυτό ήταν αρκετό για να καλμάρει το θυμό της Θύελλας.
Τα Δεκεμβριανά ξέσπασαν, και δεν ξανάδα τη Θύελλα ποτέ. Σήμερα μια γυναίκα, μέλος του Κινήματος Αντίστασης, μου είπε πως η Θύελλα σκοτώθηκε πολεμώντας τους Άγγλους στους δρόμους της Αθήνας.
Έκλαψα το χαμό αυτής της γενναίας κοπέλας, όχι τόσο γιατί ήρθε στην άνοιξη της ζωής της, όσο γιατί ήρθε από τη σφαίρα ενός πρώην συμμάχου κι όχι του εχθρού που μισούσε τόσο πολύ.
Το να πεθάνει πολεμώντας, ήταν ένα ταιριαστό τέλος γι’ αυτή τη μοντέρνα Αμαζόνα!
6 του Μάρτη 1945

Δεκαεπτά σφαίρες για ένα άγγελο»...

site analysis 


- 5 Σεπτέμβρη 1944, εκτελείται η δεκαεπτάχρονη ΕΠΟΝίτισσα Ηρώ Κωνσταντοπούλου μετά από βασανιστήρια 4 ημερών από τους Γερμανούς των SS και Έλληνες ταγματασφαλίτες, ντυμένους μάλιστα με Γερμανικές στολές...
Επικεφαλής ο Βάρβαλης, των Ταγμάτων Ασφαλείας, που όταν τον αντίκρυσε η Ηρώ του απευθύνθηκε με λόγια του Ρήγα Φερραίου, ενώ έπαιρνε μέρος και ο διαβόητος εθνικοσοσιαλιστής Αγήνορας.
Ο Αγήνορας σχετιζόταν με την οργάνωση Μπούντ (Σύνδεσμος), η οποία μεταξύ άλλων το 1943 οργάνωσε έναν λόχο από Έλληνες εθνικοσοσιαλιστές εθελοντές και αφού εκπαιδεύτηκαν από τους Γερμανούς στα Βίλια στάλθηκαν τον Δεκέμβριο στο...
ανατολικό μέτωπο όπου και εντάχθηκαν στην μεραρχία Μπράντεμπουργκ).
Η Ηρώ Κωνσταντοπούλου όχι μόνο δεν λύγισε από τα βασανιστήρια αλλά με την κοφτερή της γλώσσα χτυπούσε Γερμανούς και συνεργάτες, με τα άψογα Γερμανικά που γνώριζε.
¨Ηταν τόσο ατρόμητη (εδώ πραγματικά ταιριάζει η λέξη), που ενώ βρισκόταν κρατούμενη στο Χαιδάρι, κατόρθωσε να αποκόψει τα ηλεκτρικά σύρματα και να βυθίσει στο σκοτάδι το στρατόπεδο των SS!
Τελικά την εκτέλεσαν μαζί με άλλους 49 στο Σκοπευτήριο της Καισαριανής με 17 σφαίρες.
Χαρακτηριστικό είναι ότι όταν ρώτησαν ένα Γερμανό στρατηγό «γιατί τη σκοτώσατε; Ηταν μόλις 17 χρονών…» εκείνος απάντησε:
«Γιατί τέτοιοι άνθρωποι είναι επικίνδυνοι για εμάς».
Εκείνη την μέρα εκτελέστηκε και η 16χρονη Αθηνά Χατζηεσθήρ. Είχαν προηγηθεί στις 17 Αυγούστου οι εκτελέσεις των 17χρονων κοριτσιών Διαμαντώς Κουμπάκη και Αθηνάς Μαύρου, οργανωμένες στην ΕΠΟΝ και οι δύο.
Στις 25 Ιουνίου της ίδιας χρονιάς, Γερμανικό πολυβόλο είχε γαζώσει την 16χρονη ΕΠΟΝίτισσα Ελένη Παπαγεωργίου.
Ακολουθεί ένα κείμενο της ιστορικού και δημοσιογράφου Κατερίνας Μπαλκούρα για την ζωή και την θυσία της Κωνσταντοπούλου.
17 σφαίρες για μια ΕΠΟΝίτισσα
Της Κατερίνας Μπαλκούρα
Η Ηρώ, μαζί με άλλους 49, μεταφέρεται στις 5 Σεπτεμβρίου 1944 στο σκοπευτήριο της Καισαριανής. Εκεί τη γάζωσε το εκτελεστικό απόσπασμα με τόσες σφαίρες όσα ήταν και τα χρόνια της, για παραδειγματισμό.
«Χάνει τα δίκαια του πολίτου εκείνος οπού έγινεν εντόπιος εις ξένον βασίλειον και δε βοηθεί την πατρίδα του κι απ’ εκεί, με όποιον τρόπον ημπορεί, αλλ’ αδιαφορεί εις τας προσταγάς της. Ομοίως κι εκείνος όπου δέχεται οφίκιον ή δούλευσιν ή χαρίσματα από χέρι τυράννου. Ο τοιούτος δε λέγεται πλέον πολίτης, αλλά προδότης…»
Το μικρό αυτό κορίτσι, που έδωσε στους διώκτες της μαθήματα ελευθερίας, θάρρους, αξιοπρέπειας και αυταπάρνησης, ήταν μόλις 17 χρονών όταν την έστησαν στον τοίχο. Η Ηρώ Κωνσταντοπούλου γεννήθηκε στις 16 Ιουλίου 1927 στην Αθήνα από Σπαρτιάτες γονείς. Μαθήτρια ήταν ακόμα του οκτατάξιου Γυμνασίου του Αρσακείου στο Ψυχικό όταν εντάχθηκε, το 1943, στην ΕΠΟΝ.
Ενα κορίτσι από ευκατάστατη οικογένεια, που μιλούσε τέσσερις γλώσσες.
Τα νιάτα, το πάθος, η ορμή την έκαναν να δοθεί ολόψυχα στον αγώνα για τη λευτεριά της πατρίδας. Η μικρή Ηρώ, που κάτω από την μπλε ποδιά της έκρυβε από προκηρύξεις μέχρι όπλα, ήταν ένα απ’ τα πιο μαχητικά μέλη της ΕΠΟΝ. Πρώτη στον αγώνα, πρώτη στα μαθήματα, πρώτη σ’ όλες τις εκδηλώσεις εναντίον των κατακτητών. Αφισοκολλήσεις, συνθήματα στους τοίχους, μεταφορά προκηρύξεων και παράνομου υλικού. Προκαλούσε τους Γερμανούς ακόμα και μπροστά στα μάτια τους. Ενα περίεργο παιχνίδι με τον θάνατο ήταν η ζωή της. Δεν γνώριζε τη λέξη κίνδυνος ή μπορεί το πάθος της σ’ αυτό που τόσο δυνατά πίστευε να την εμπόδιζε να δει τον οποιοδήποτε κίνδυνο.
Δεν λύγισε στα βασανιστήρια
Αρχές Ιουλίου 1944 μια ομάδα των Ταγμάτων Ασφαλείας εισέβαλε στο σπίτι της στο Κουκάκι. Αφού τη χτύπησαν, τη μετέφεραν στα κρατητήρια. Δεν λύγισε, δεν φοβήθηκε, δεν πρόδωσε. Αντίθετα, έβριζε τους φονιάδες και τους δωσίλογους. Ο πατέρας της κατάφερε με ένα αρκετά καλό χρηματικό ποσό για τα δεδομένα της εποχής να πετύχει την προσωρινή απελευθέρωσή της. Οι πληγές στο πρόσωπο και στο κορμί δεν τσάκισαν το ηθικό της. Αντίθετα, συνέχισε πιο έντονα τον αγώνα. Συμμετείχε μάλιστα λόγω των άριστων γερμανικών της σε μια από τις πιο δύσκολες επιχειρήσεις.
Στην ανατίναξη ενός γερμανικού τρένου γεμάτου πυρομαχικά και πολεμοφόδια.
Αυτή η πράξη δεν θα μπορούσε να μείνει ατιμώρητη. Η μικρή αποδείχτηκε ένας πολύ επικίνδυνος μπελάς για τους Γερμανούς. Μια ωρολογιακή βόμβα που μπορούσε να σκάσει ανά πάσα στιγμή εκεί που δεν θα το περίμεναν. Ετσι Γερμανοί των Ες Ες τη συνέλαβαν ξανά στις 31 Ιουλίου 1944. Την οδήγησαν στην Κομαντατούρ, στα κρατητήρια της οδού Μέρλιν, όπου τη βασάνιζαν επί 4 μέρες για να μαρτυρήσει τους συνεργάτες της. Είχε μόλις τελειώσει με τις απολυτήριες εξετάσεις της…
Η Ηρώ δεν είπε κουβέντα. Συνέχιζε να «μαστιγώνει» τους βασανιστές της στη γλώσσα τους για να την καταλαβαίνουν καλύτερα. Στους γερμανοντυμένους «Ελληνες» θύμιζε τα λόγια του Ρήγα Φεραίου: «Χάνει τα δίκαια του πολίτου εκείνος οπού έγινεν εντόπιος εις ξένον βασίλειον και δε βοηθεί την πατρίδα του κι απ’ εκεί, με όποιον τρόπον ημπορεί, αλλ’ αδιαφορεί εις τας προσταγάς της. Ομοίως κι εκείνος όπου δέχεται οφίκιον ή δούλευσιν ή χαρίσματα από χέρι τυράννου. Ο τοιούτος δε λέγεται πλέον πολίτης, αλλά προδότης…».
Οι προσπάθειες των δικών της, αυτή τη φορά, να τη σώσουν απέβησαν άκαρπες. Οδηγήθηκε στο Χαϊδάρι, με τα σκυθρωπά κτίρια, τους ψηλούς τοίχους και τα πυκνά συρματοπλέγματα. Ακόμα κι εκεί στην απομόνωση του στρατοπέδου, στο περιβόητο Μπλοκ 15 συνέχιζε τον αγώνα της. Κάποιες γυναίκες θα τις επέλεγαν για τα στρατόπεδα συγκέντρωσης της Γερμανίας. Κάποιες κρατούμενες το είδαν σαν λύση στο μαρτύριο που περνούσαν. Η Ηρώ τότε φώναξε: «Ντροπή σας. Δεν είστε Ελληνίδες!… Μα δεν ντρέπεστε; Καμιά δεν πρέπει να πάει στη Γερμανία!… Μα τι φοβάστε… Μη σας τουφεκίσουνε; Καλύτερα να μας τουφεκίσουν παρά να υποστούμε εξευτελισμούς»!
Εκεί μέσα η Ηρώ βρήκε μια δεύτερη μάνα. Ηταν η Λέλα Καραγιάννη, η μεγάλη ηρωίδα που έχασε κι εκείνη τη ζωή της τρεις μέρες μετά. Στην αγκαλιά της η μικρή Ηρώ κοιμόταν κάθε βράδυ κι εκείνη στα μάτια της έβλεπε τα δικά της παιδιά που ήξερε ότι δεν θα τα ξανάβλεπε.
Η συνάντηση με τη Λέλα Καραγιάννη
Από τις 3 Σεπτεμβρίου με κοινή απόφαση του πολιτικού επιτρόπου Νοϊμπάχερ και του στρατιωτικού διοικητή Φέλμι διατάχθηκε η τμηματική αποφυλάκιση ορισμένων κρατουμένων από το Χαϊδάρι. Ωστόσο, η Λέλα Καραγιάννη, μια γυναίκα με απίστευτο ένστικτο, βλέποντας τις κινήσεις μέσα στο στρατόπεδο κατάλαβε ότι κάτι άλλο συνέβαινε. Πλησίασε τότε έναν Ουγγρογερμανό φύλακα, τον Βαλεντίνο, και τον ρώτησε. Εκείνος με σπασμένα ελληνικά της είπε: «Ηρώ αύριο πρωί πρωί…» και με το χέρι του έκανε την ανατριχιαστική κίνηση του δείκτη που τραβάει τη σκανδάλη. Η Ηρώ της. Το κοριτσάκι που κοιμόταν κάθε βράδυ στην αγκαλιά της. Το μυστικό διέρρευσε. Ολες ήταν δακρυσμένες. Μπήκε τότε ο φρουρός φωνάζοντας «Ηρώ Κωνσταντοπούλου». «Εγώ είμαι» είπε περήφανα. «Ερχομαι». Η Λέλα την πλησίασε και της είπε: «Μπράβο, Ηρώ μου. Ετσι πεθαίνουν οι Ελληνίδες» κι έσκυψε και τη φίλησε για τελευταία φορά. Ξημέρωνε 5 Σεπτεμβρίου 1944.
Η Ηρώ μαζί με άλλους 49 μεταφέρεται στο σκοπευτήριο της Καισαριανής. Εκεί οι χιτλερικοί έστησαν στον τοίχο μια έφηβη που δεν είχε καν δικαστεί. Στα μάτια της έβλεπαν όλους όσους δεν κατάφεραν να στήσουν στον τοίχο. Τη γάζωσαν με 17 σφαίρες, όσα ήταν και τα χρόνια της -για παραδειγματισμό όπως είπαν. Η ίδια λίγο πριν οι εκτελεστές της ανοίξουν πυρ σκίζει το φόρεμά της και φωνάζει: «Χτυπάτε! Κτήνη». Οταν ρώτησαν ένα Γερμανό στρατηγό «γιατί τη σκοτώσατε; Ηταν μόλις 17 χρονών…» εκείνος απάντησε: «Γιατί τέτοιοι άνθρωποι είναι επικίνδυνοι για εμάς». Η Ηρώ έπεσε για τη λευτεριά του λαού, λίγες μέρες πριν απελευθερωθεί η Ελλάδα.
Το σώμα της ηρωικής Ελληνίδας, Ηρώς Κωνσταντοπούλου, έγινε λευτεριάς λίπασμα: «Εσύ δε θα μου πεις ευχαριστώ / όπως δε λες ευχαριστώ στους χτύπους της καρδιάς σου / που σμιλεύουν το πρόσωπο της ζωής σου /. Ομως εγώ θα σου λέω ευχαριστώ / γιατί γνωρίζω γιατί σου λέω ευχαριστώ / γιατί γνωρίζω τι σου οφείλω /… Αυτό το ευχαριστώ είναι το τραγούδι μου». (Γιάννης Ρίτσος).
«Υπομονή κι υπομονή, καρτέρι και καρτέρι, και τούτος ο Σεπτέμβρης τη Λευτεριά θα φέρει». Ηταν οι τελευταίοι στίχοι που έγραψε λίγο πριν την πάρουν για εκτέλεση. Η απελευθέρωση ήρθε όντως λίγες μέρες μετά. Οσο για τη λευτεριά… αυτή θα αργούσε ακόμα πολύ.

lefteria-news

Δευτέρα 4 Σεπτεμβρίου 2017

Αγ. Ερμιόνη, η γιατρός που νικούσε τις φωτιές (4 Σεπτεμβρίου)



site analysis




Μνήμη της αγίας Ερμιόνης, μιας των τεσσάρων θυ­γατέρων Φιλίππου του αποστόλου (4 Σεπτεμβρίου)
Από τις τέσσερες θυγατέρες του αποστόλου Φιλίππου του διακόνου, οι οποίες κατά την μαρτυρία των Πράξεων των Αποστόλων (21,8-9) ήσαν παρθένοι, και προφήτιδες, η Ερμιόνη και η Ευτυχίς πήγαν στην Έφεσο, για να συναντήσουν τον άγιο Ιωάννη τον Θεολόγο. Επειδή όμως ο ηγαπημένος απόστολος είχε ήδη μεταστεί στους ουρανούς, ακολούθησαν τον μαθητή του Πετρώνιο. Η Ερμιόνη, η οποία γνώριζε την ιατρική τέχνη, έμαθε κοντά του να θεραπεύει και τις ψυχές των ανθρώπων.
Τον καιρό εκείνο, διερχόμενος ο Τραϊανός από την Έφεσο για την εκστρατεία κατά των Πάρθων(114), άκουσε πολλά για τις θαυματουργίες και προφητείες της Ερμιόνης και διέταξε να του την παρουσιάσουν. Στην αρχή δοκίμασε να την εξαναγκάσει να αρνηθεί τον Χριστό, αλλά δεν την έπεισε και πρόσταξε να την ραπίσουν στο πρόσωπο. Η αγία έβλεπε τον Χριστό να κάθεται στο κριτήριο με το σχήμα του Πετρωνίου και δεχόταν με χαρά τα ραπίσματα. Όταν δε του προφήτευσε ότι και τους Πάρθους θα νικήσει και μετά από εκείνον δεν θα πάρει άλλος τον θρόνο αλλά ο γαμβρός του από την θυγατέρα του, ο Τραϊανός την άφησε ελεύθερη. Από τότε η Ερμιόνη ίδρυσε στην Ασία φιλόπτωχο πανδοχείο, στο οποίο εύρισκαν οι ξένοι ψυχική και σωματική παρηγοριά.
Όταν το 117, σύμφωνα με την προφητεία, έλαβε την βασιλεία ο Αδριανός, πληροφορήθηκε για την αγία και έστειλε να του την φέρουν. Στις ερωτήσεις του για την ηλικία και την καταγωγή της η Ερμιόνη αποκρίθηκε: «Ο Χριστός μου γνωρίζει πόσων ετών είμαι και από ποια πατρίδα κατάγομαι». Ο βασιλεύς οργισμένος από την τόλμη της διέταξε να γυμνωθεί, να μαστιγωθεί αλύπητα και να ριφθεί σε λέβητα γεμάτο από κοχλάζουσα πίσσα, θειάφι, άσφαλ­το και μολύβι. Μόλις η Ερμιόνη εισήλθε, η φωτιά σβήσθηκε και η μάρτυς φαινόταν σαν να στέκεται μέσα σε δροσιά. Θέλοντας ο Αδριανός να βεβαιωθεί για τα παράδοξα που έβλεπε, πλησίασε και άγγιξε τον λέβητα με το χέρι του. Αμέσως αποσπάσθηκε το δέρμα του και έπεσαν τα νύχια του. Τότε η Ερμιόνη του φώναξε μέσα από το χάλκωμα: «Μέγας είναι  ο Θεός των χριστιανών». Κατησχυμμένος ο βασιλεύς πρόσταξε να την ρίξουν γυμνή σε μεγάλο πυρα­κτωμένο τηγάνι. Ο άγγελός της όμως την προστάτευσε και διασκόρπισε την φωτιά, κατακαίοντας όσους ευρίσκοντο κοντά.
Μετά τα θαυμαστά αυτά σημεία, η μάρτυς προσποιήθηκε ότι θέλει να προσφέρει θυσίες στους θεούς και οδηγήθηκε σε ειδωλολατρικό ναό. Με την προσευχή της έριξε στην γη και κατασυνέτριψε όλα τα αγάλματα. Ο Αδριανός φέροντας βαρέως τον τελευταίο αυτόν εμπαιγμό την παρέδωσε στους δημίους Θεότιμο και Θεόδουλο, να την αποκεφαλίσουν έξω από την πόλη.
Καθώς εκείνοι όρμησαν να εκτελέσουν την εντολή, τα χέρια τους παρέλυσαν. Φωτίσθηκε τότε ο νους τους, πίστευσαν στον Χριστό και την ίδια στιγμή θεραπεύθηκαν. Παρεκάλεσαν δε την αγία να προσευχηθεί γι’ αυτούς και παρέδωσαν εν ειρήνη το πνεύμα τους. Έχοντας διαφύγει όλα τα τεχνάσματα του διαβόλου, παρέδωσε έπειτα και η αγία Ερμιόνη τη ψυχή της στο Θεό και ετάφη στην Έφεσο.
(Νέος Συναξαριστής της Ορθοδόξου Εκκλησίας, Σεπτέμβριος, εκδ. Ίνδικτος, σ.48-49)

Κυριακή 3 Σεπτεμβρίου 2017

ΟΙ ΔΥΟ ΜΗΤΕΡΕΣ




site analysis 

H Παναγία η Ένθρονος,
χαρακτηριστικό δείγμα της Κρητικής Σχολής
βρίσκεται στην Ενορία της Παναγίας στο Βραχάσι



Του 
Πρωτ. Ευαγέλου Παχυγιαννάκη

Δύο μητέρες. Η μία η Παναγία, η μητέρα του Χριστού. Η άλλη η μητέρα του Ιούδα. Κι οι δυό μητέρες ανέβηκαν η καθεμία τον δικό της Γολγοθά. Η Παναγία τον άδικο θάνατο του Γιού της. Η άλλη τον αδόκητο θάνατο του παιδιού της. Στην πρώτη περίπτωση άλλοι κατέστρωσαν το σχέδιο και το εκτέλεσαν με τον πλέον σατανικό τρόπο, επιδιώκοντας την εξόντωσή Του. Στη δεύτερη περίπτωση το ίδιο το παιδί καταδίκασε τον εαυτόν του στη σκληρότερη έξοδο του ανθρώπου από τον παρόντα βίο, την αυτοχειρία.
Το κρίμα μεγάλο και ο πόνος αβάσταχτος για τις καρδιές των δύο αυτών μανάδων. Κι οι δυό σήκωσαν και καμάρωσαν στα στοργικά χέρια τους τον καρπό των σπλάχνων τους. Με χαρά και με όνειρα μεγάλωσαν τα παιδιά τους και με τις ελπίδες εκείνες που έχουν όλες οι μανάδες του κόσμου να δουν τα παιδιά τους χαρούμενα, τα τρυγούν και να γεύονται τους καρπούς της ζωής. Η μία στους κόλπους της θείας προνοίας αντιμετώπιζε καρτερικά όλους τους πειρασμούς και τα εμπόδια που έσπερναν στο δρόμο της η κακία κι ο φθόνος των ανθρώπων και μεγάλωσε τον Μοναχογιό της με πίστη και ελπίδα στο έλεος του Θεού. Και χάρηκε αρκετές όμορφες στιγμές, βαστάζοντας και συνοδοιπορώντας με το Γιό του Θεού.
Η άλλη, με τις ορμέμφυτες χάρες που έχει η κάθε μάνα για το μεγάλωμα του παιδιού της μεγάλωνε κι εκείνη το παιδί της για να το δει μια μέρα να περπατά ευεργετικά μέσα στην κοινωνία. Κι όταν αυτά τα δύο παιδιά έσμιξαν για ένα σκοπό, η χαρά της μάνας του Ιούδα μεγάλωσε, που ο γιός της τάχθηκε συντροφικά στη συνοδεία του Μεσσία.
Όμως τώρα όλα δείχνουν πως τα πάντα άλλαξαν στην πορεία. «Ἀνεξιχνίαστοι αἱ βουλαὶ τοῦ ὑψίστου»! Κι οι δυό μητέρες βαδίζουν τώρα μές στο σκοτάδι της θλίψεως και του πόνου. Η Παναγιά, με μαχαιρωμένα τα σπλάχνα από τον άδικο πόνο της σταυρώσεως του Παιδιού της, κατέβαινε από τον Γολγοθά με μόνη συντροφιά τον αγαπημένο Ιωάννη πλάι της, μέσα στην αφέγγαρη νύχτα κι οι πέτρες ανατρίχιαζαν από τον μυστικό της θρήνο.
Γύρω, τριγύρω σιγαλιά, βουβός είναι ο δρόμος του πόνου, θαρρείς κι όλο τον κόσμο νέκρωσε κάποιος μεγάλος τρόμος. Κι όσο βαδίζουν σαν σκιές στ’ άχαρα ’κείνα μονοπάτια, λέγοντας μοιρολόγια η Παναγιά τα πιο όμορφα που ξέρειˑ λέει τα κι ο αντίλαλος από όπου και αν διαβαίνει κάθε λουλούδι τρυφερό τ΄ αγγίζει, ξεφυλλίζει το κι άσπλαχνα το μαραίνει.
Όμως, μέσα σ’ αυτή τη νεκρική σιγή ακούγεται κι ένα άλλο μοιρολόγι. Στέκετ’ η Παναγιά και αφουγκράζεται. Αχ, τί φωνή λυπητερή! Ποιος τάχα και γιατί αναστενάζει; Ποιος σαν κι εμένα άλλος πονά και μοιρολόγια λέει, μη του παιδιού της το χαμό και άλλη μανούλα κλαίει;
Ναι, κάποια μητέρα είναι κι αυτή, που απαρηγόρητα θρηνεί μονάχη της, μακριά από τα βλέμματα του κόσμου και χύνει μαύρο δάκρυ. Και τούτη σαν τη Μαριάμ, τον γιό της έχει χάσει και δεν μπορεί τέτοιο κακό ποτέ να το ξεχάσει. Η Μαριάμ τον Ιησού τον είδε σταυρωμένο και τούτη είδε τον γιόκα της στο δέντρο κρεμασμένο. Και κλαίει, μα το κλάμα της δεν συγκινεί κανένανˑ νιώθει όμως τον πόνο της η Παναγιά η Παρθένα, που την ακούει και τραβά και πάει να την γνωρίσει, λόγια αγάπης να της πει, να την παρηγορήσει.
Με ένα γλυκό χαμόγελο γεμάτο από συμπόνια, μάνα της κράζει, δύστυχη, μη δέρνεσαι, προχώρα! Δεν είσαι μόνη που έχασες το φώς των ομματιών σου, είμαι κι εγώ, μην θλίβεσαι, ποιος ήταν πες μου ο γιός σου;
Κι αυτή δειλά, σαν ένοχος της απαντά με κλάμα: Ω, αδελφή πονετική, εμένα το παιδί μου Ιούδας ονομάζεται… και σιωπά… και κλαίει. Μόνο μια μάνα, μόνο αυτή, σ όλο τον κόσμο ξέρει, ποιο κοφτερό νιώθει βαθιά στα σπλάχνα της μαχαίρι . Στους πέντε δρόμους ρίχτηκα, σαν ορφανή ζητιάνα. Αχ, κάλλιο να μην έσωνα, Θεέ, να γίνω μάνα!
Η Παναγιά κατάλαβε, τον γιό της τον γνωρίζει. Όμως σαν μάνα του Χριστού, δεν φεύγει, δεν γογγύζει. Τον εδικό της τον καημό ξεχνά την ώρα εκείνη και για τη μάνα τώρα αυτή τα δάκρυά της χύνει. Σκύβει και την ασπάζεται, χαϊδεύει τα μαλλιά της, και την κρατάει με στοργή μέσα στην αγκαλιά της. Της λέει λόγια της καρδιάς και την γλυκομερώνει, της δίνει θάρρος, δύναμη και απάνω την σηκώνει. Έλα, της λέει, πάμε μαζί στο σπίτι μου, την νύχτα να περάσεις, εκεί και οι δύο τον πόνο μας, τον μητρικό να πούμε, το δάκρυ μας να σμίξουμε και να προσευχηθούμε.
Η μια στης άλλης το πλευρό, σκυφτές, συλλογισμένες, οι δύο μανάδες περπατούν αδελφαγκαλιασμένες.
Αυτή ’ναι η Παναγία μας, η πιο γλυκιά Μητέρα κι η πρώτη που εφάρμοσε την εντολή Κυρίου: για τους εχθρούς να εύχεσθε και ν’ «αγαπάτε αλλήλους»!

Διασκευή, Αύγουστος ’017,† Πρωτ.Ε.Π.

Παρασκευή 1 Σεπτεμβρίου 2017

H «μαμά Ελένη» του Κονγκό



site analysis

H «μαμά Ελένη» του Κονγκό που είναι από την Δυτική Ελλάδα!

Πήγε στο Λουμπουμπάσι της Λαϊκής Δημοκρατίας του Κονγκό για να βοηθήσει και τελικά ένιωσε πως έλαβε μεγαλύτερη βοήθεια. Αγάπησε τους ανθρώπους του και αγαπήθηκε και τώρα λίγο καιρό αφότου γύρισε προγραμματίζει ήδη τον γυρισμό της εκεί και μιλά στην «Π» για τις εμπειρίες της. Η κάθε χώρα είναι ένας διαφορετικός πλανήτης» λέει η Λένα Πρόγκα μιλώντας στην «Π» και η ίδια έχει επισκεφθεί πολλούς πλανήτες: Κίνα, Περού, Βολιβία, Νεπάλ, Βιετνάμ, Κένυα και Κονγκό, ένα ταξίδι που χαράχτηκε στην καρδιά και την ψυχή της και παρουσιάζει στο «Πολύεδρο». Η Λένα Πρόγκα, καθηγήτρια της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης στην πληροφορική και τα μαθηματικά, έχει κάνει πολλά ταξίδια στο εξωτερικό με προγράμματα εθελοντικής εργασίας.
«Ξεκίνησα με την Ευρώπη. Το 2000 αποσπάστηκα σε σχολεία της ομογένειας στηΓερμανία» λέει και συνεχίζει: «Τα πρώτα μου ταξίδια εκτός Ευρώπης ήταν στηΚίνα και στο Περού, όπου έμεινα 3 μήνες. Μου έλεγαν πως μόλις πάω στο Περού θα πάθω πολιτισμικό σοκ, αλλά αυτό το έπαθα όταν γύρισα στη Γερμανία! Βλέποντας το πόσο ευτυχισμένοι είναι οι άνθρωποι εκεί ζώντας με το τίποτα και μετά βλέποντας την Ευρώπη, που έχουμε τα πάντα και γκρινιάζουμε και μιζεριάζουμε…  Αρχισα να προβληματίζομαι για τον λεγόμενο »πολιτισμένο» κόσμο. Με κάθε μου ταξίδι γινόμουν όλο και πιο σίγουρη πως ήθελα να φύγω από την Ευρώπη». Και το έκανε, καθώς ακολούθησαν ταξίδι σε Βολιβία, Νεπάλ, Βιετνάμ και Κένυα. Τα τελευταία επτά χρόνια ζει και εργάζεται στην Ελλάδα, όπου βιώνει την κρίση και πέρυσι αποφάσισε να κάνει αίτηση για την Αφρική και συγκεκριμένα για το Κονγκό όπου ήταν η μόνη ήπειρος στην οποία γίνονταν αιτήσεις για την ειδικότητά της. Ετσι, τον Σεπτέμβριο του 2016 ετοίμασε βαλίτσες για να βρεθεί σε ελληνικό σχολείο του Λουμπουμπάσι, στη Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό όπου και έμεινε δέκα μήνες, γυρίζοντας στην Πάτρα την πρώτη ημέρα του περασμένου Ιουλίου.

ΟΙ ΔΥΣΚΟΛΙΕΣ

Με το που πάτησε το πόδι της στο Λουμπουμπάσι, η Λένα Πρόγκα«προειδοποιήθηκε» για τις δυσκολίες που θα αντιμετώπιζε. «Οι πρώτες συμβουλές που μας έδωσαν στην κοινότητα όπου ανήκε το ελληνικό σχολείο ήταν τρομερές. Να μην περπατάμε μόνες μας, να μην πηγαίνουμε σε καταστήματα Κογκολέζων, να προσέχουμε να μην μας βιάσουν. Για να σε αφήσουν στην ησυχία σου θα πρέπει να πληρώσεις! Η χώρα λειτουργεί με το λάδωμα» λέει χαρακτηριστικά και συνεχίζει: «Θυμάμαι πως ζήσαμε 10 μέρες κλεισμένοι στην κοινότητα γιατί γινόντουσαν κάποια πολιτικά επεισόδια κατά τη διάρκεια των οποίων σκοτώθηκαν πολλά άτομα… Ομως τους 10 μήνες που έμεινα εκεί, μία ήταν η μόνη απορία μου στην οποία δεν είχα απάντηση: Πώς, σε αυτή την πανάκριβη πόλη, υπάρχουν άνθρωποι που επιβιώνουν με λιγότερα από 100 δολάρια τον μήνα, όταν οι μισθοί των λευκών ξεκινούν από3.000 δολάρια και πάνω. Και όμως, όχι μόνο το κάνουν αλλά είναι και χαμογελαστοί!». Σε αυτή την δικτατορία όπως αναφέρει έζησε για 10 μήνες, ενώ τον περασμένο Δεκέμβριο έμειναν για αρκετές ημέρες χωρίς επικοινωνία, καθώς η κυβέρνηση αποφάσισε να κόψει όλα τα δίκτυα, ενώ φυλακίστηκαν δημοσιογράφοι και καλλιτέχνες. «Είναι τέτοια η πολιτική διαφθορά που δεν θα αφήσουν ποτέ τη χώρα να είναι ουσιαστικά αυτόνομη, να αποφασίσει ο λαός. Τα συμφέροντα που κρύβονται στο έδαφός της είναι τρελά και τους βολεύει να αφήνουν τον λαό στη μιζέρια για να εκμεταλλεύονται τον πλούτο της χώρας».

Η «ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ»

«Πέρασα έξι μήνες δύσκολους… Το Κονγκό είναι μια πολύ δύσκολη χώρα, η δυσκολότερη που έχω επισκεφθεί, αλλά είπα πως θα μείνω και τελικά όλα πήγαν καλά. Εζησα τόσες πολλές εμπειρίες… Δεν περιγράφονται αυτά τα βιώματα», μας εξομολογείται. Αυτά τα βιώματα τα κατέγραψε στα ημερολόγιά της. Η ίδια εργαζόταν εθελοντικά σε τρεις φορείς: ένα ίδρυμα για τα παιδιά του δρόμου, ένα καταφύγιο χιμπατζήδων και για μία Μη Κυβερνητική Οργάνωση με στόχο να μην στερείται κανείς τη βασικά. «Υπήρξαν κάποιες καταστάσεις που με έκαναν να πιστέψω ότι έπρεπε να μείνω εκεί και έτσι έμεινα» τονίζει, συνεχίζοντας: «Είναι πρόκληση να καταφέρεις να κάνεις κάτι στο Κονγκό με την πολιτική κατάσταση που επικρατεί εκεί, και η οποία φωτογραφίζει την αποτυχία μας ως είδος. Μιλάμε για την πιο πλούσια χώρα της Αφρικής με τους φτωχότερους ανθρώπους! Η πολιτική διαφθορά κυριαρχεί όπως και η εκμετάλλευση από τους λευκούς… Όμως αυτοί οι φτωχοί άνθρωποι είναι τόσο καθαροί, τόσο ανοικτοί που με έκαναν και εμένα να θέλω να είμαι αυτή που πραγματικά είμαι! Δεν υπάρχουν δεύτερες σκέψεις, τι να πω ή πώς να φερθώ για να μην παρεξηγήσουν.
Αυτή την απελευθέρωση ένιωσα εκεί». Και αυτή η απελευθέρωση που ένιωσε στο Κονγκό δίπλα σε αυτούς τους ανθρώπους όχι μόνο έδωσε τη δύναμη στην Λένα Πρόγκα να μείνει εκεί για δέκα ολόκληρους μήνες αλλά και την επιθυμία να γυρίσει για να συνεχίσει το έργο της. «Ηταν μια πρόκληση το να αποφασίσω να μείνω εκεί, σε μια χώρα που η πολιτική και κοινωνική της κατάσταση σε διώχνει. Είναι μια αφιλόξενη χώρα, αλλά οι άνθρωποί της είναι ακριβώς το αντίθετο. Μια συγκλονιστική αντίθεση. Θέλω να επιστρέψω και να μείνω για να παλέψω με αυτούς τους ανθρώπους που βρήκα, να ανοίξουμε μια πόρτα και να βοηθήσουμε 10-20 παιδιά και ό,τι καταφέρουμε…» μας λέει και συμπληρώνει: «Όταν ήμουν εκεί, έδινα ένα και έπαιρνα 100. Αυτό που κέρδισα ήταν αγάπη και αγκαλιές. Όταν χτυπάς την πόρτα και τα παιδιά τρέχουν να σε αγκαλιάσουν φωνάζοντας ‘μαμά Ελένη’…». Η ελπίδα της χώρας όπως τονίζει η Λένα Πρόγκα κρύβεται στην νέα γενιά της. «Λατρεύω τη φλόγα που είδα στα μάτια τους. Εχουν όμως να παλέψουν με δαίμονες, όπως τους είπα» αναφέρει η ίδια και ήδη έχει βάλει μπροστά τις διαδικασίες για να φύγει πάλι. «Η όλη διαδικασία του να επιστρέψω άρχισε μέσα μου πριν ακόμα φύγω, τον περασμένο Μάριο ή Απρίλιο και το πήρα απόφαση. Οι άνθρωποι εκεί με κάνουν να είμαι ο πραγματικός μου εαυτός…».
πηγη: ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟΣ

Γερόντισσα Μακαρία και γέροντας Σεραφείμ της Βίριτσα ΔΕΝ ΥΠΆΡΧΟΥΝ ΣΧΌΛΙΑ: ΑΠΟΣΤΟΛΉ ΜΕ ΜΉΝΥΜΑ ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΟΎ ΤΑΧΥΔΡΟΜΕΊΟΥ BLOGTHIS! ΜΟΙΡΑΣΤΕΊΤΕ ΤΟ ΣΤΟ TWITTER ΜΟΙΡΑΣΤΕΊΤΕ ΤΟ ΣΤΟ FACEBOOK ΚΟΙΝΟΠΟΊΗΣΗ ΣΤΟ PINTEREST ΕΤΙΚΈΤΕΣ ΣΥΝΑΞΆΡΙΑ ΠΈΜΠΤΗ, 31 ΑΥΓΟΎΣΤΟΥ 2017 Καληνύχτα Αύγουστε... ΔΕΝ ΥΠΆΡΧΟΥΝ ΣΧΌΛΙΑ: ΑΠΟΣΤΟΛΉ ΜΕ ΜΉΝΥΜΑ ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΟΎ ΤΑΧΥΔΡΟΜΕΊΟΥ BLOGTHIS! ΜΟΙΡΑΣΤΕΊΤΕ ΤΟ ΣΤΟ TWITTER ΜΟΙΡΑΣΤΕΊΤΕ ΤΟ ΣΤΟ FACEBOOK ΚΟΙΝΟΠΟΊΗΣΗ ΣΤΟ PINTEREST ΕΤΙΚΈΤΕΣ ΜΟΝΌΛΟΓΟΣ Εμείς σκανδαλιζόμαστε με το παραμικρό, ο Θεός και ο ταπεινός πάλι οχι... Σχετική εικόνα Θεολόγος δεν είναι όποιος διάβασε τόμους βιβλία, και έμαθε απέξω όλες τις ορολογίες. Αλλά εκείνος που μπορεί να διακρίνει τις ενέργειες, αν προέρχονται απο τον Θεο ή απο τον διάβολο. Και αυτό γιατί τις γνωρίζει εμπειρικά, και μπαίνοντας στο ρεύμα του Θείου φωτισμού, καθοδηγείται απο τις ελλάμψεις, ζει την πεντηκοστή, και αποκτά αυτήν την διάκριση. (1) Χωρίς αυτήν, συνεργία της θείας χάρης, δεν μπορούμε πχ. να στείλουμε έναν άθεο στο εξομολογητήριο, ουτε να καταλάβουμε την προαίρεση σε μια πράξη σκανδαλισμού ενός αδερφού. Το μέτρο της αγάπης είναι η συγχώρεση, το να σκεπάζεις το ''σκάνδαλο.'' (2) Η κατανόηση αυτού του μέτρου, η διάκριση της προαίρεσης μιάς πράξης (3), που φαινομενικά σκανδαλίζει, δεν δύναται να επιτευχθεί άνευ βιώσεως της Πεντηκοστής, ή ταπεινού φρονήματος. Μιάζουμε με τον κυνηγό που σκανδαλίστηκε, και θέλησε να ελένξει τον Μέγα Αντώνιο γιατί οι μοναχοί έπαιζαν χιονοπόλεμο... O Eυγένιος καταράστηκε τον ίδιο το Θεο... Και έγεινε ο πατήρ Σεραφείμ Ρόουζ. Ο Άγιος Συλουανός αγανάκτησε απέναντι στόν Θεό αναφωνόντας ''Είσαι Άσπλαχνος!'' και του εμφανίστηκε ο Ίδιος ο Χριστός! Ο Άγιος Ιωάννης Χρυσόστομος και ο Άγιος Επιφάνιος Κύπρου θα διαπληκτιστούν και θα ευχηθούν ο ένας για το τέλος του άλλου! (Αλήθεια πως θα ένιωθες αν είσουν παρών στίς κατάρες;) Είδα και το όνομά σου πάτερ στους αποτοιχισμένους Αγιορείτες... Μου απάντησε: «Από αγάπη υπέγραψα, διότι ο Πατριάρχης ξέφυγε. Η εκοπή του μνημοσύνου του θα τον πονέσει και θα προσέχει... Ό,τι του λένε οι μεγάλοι της γης κάνει...» ~ Μοναχός Φιλοθεΐτης Εμείς σκανδαλιζόμαστε με το παραμικρό, ο Θεός και ο ταπεινός πάλι οχι.... ____________________________________________________ (1) {Διάκρισις, στους μέν αρχαρίους είναι η ορθή επίγνωσις του εαυτού των. Στους μεσαίους είναι η νοερά αίσθησις η οποία διακρίνει αλάνθαστα το πραγματικό αγαθό από το φυσικό αγαθό και από το αντίθετό του κακό. Στους δε τελείους είναι η γνώσις πού έχουν από θεϊκή έλλαμψι και η οποία έχει την δύναμι να φωτίζη πλήρως με την λάμψι της και όσα σκοτεινά υπάρχουν μέσα στους άλλους...} ~ Άγιος Ιωάννης ο Σιναΐτης (2) {Η αρχαία ερμηνεία της λέξεως «σκάνδαλο» που χρησιμοποιείται ιδιαιτέρως στην Αγία Γραφή είναι "παγίδα"... Και σαν τέτοιος ορισμός χρησιμοποιείται στην Ορθόδοξη Θεολογία.. Πολλές φορές για να εξάρουμε την προσωπική μας αρετή δηλώνουμε τον αποτροπιασμό μας για αμαρτήματα που ακούμε άλλους να έχουν διαπράξει...} ~ Αρχιμ. Παλαμάς Κυριλλίδης (3) {Ως ασθενείς, αδυνατούμε να κατανοήσουμε το Αγιοπνευματικό βάθος πράξεων Θεούμενων Πατέρων και Αγίων της Εκκλησίας, πχ. την διακοπή μνημοσύνου του Αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου, ή τα χαστούκια του Αγίου γέροντα Παϊσίου, θεωρώντας πως ''γνωρίζουμαι'' καλύτερα, ή έχουμε πιο πολύ αγάπη απο εκείνους που έφτασαν στήν τέλεια Αγάπη, την ένωση με Τον Θεο...} Συγγραφή κειμένου, Δημήτρης Ρόδης για Πνεύματος κοινωνία ΔΕΝ ΥΠΆΡΧΟΥΝ ΣΧΌΛΙΑ: ΑΠΟΣΤΟΛΉ ΜΕ ΜΉΝΥΜΑ ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΟΎ ΤΑΧΥΔΡΟΜΕΊΟΥ BLOGTHIS! ΜΟΙΡΑΣΤΕΊΤΕ ΤΟ ΣΤΟ TWITTER ΜΟΙΡΑΣΤΕΊΤΕ ΤΟ ΣΤΟ FACEBOOK ΚΟΙΝΟΠΟΊΗΣΗ ΣΤΟ PINTEREST ΕΤΙΚΈΤΕΣ ΦΙΛΟΚΑΛΟΎΜΕΝ ΜΕΤ' ΑΝΤΑΡΣΊΑΣ Πολλοί εκλαμβάνουν τη σιωπή Του, ως ένδειξη τού ότι ο Θεός «δεν υπάρχει», «πέθανε»... Αν όμως σκεφτόμαστε σε ποιά θέση φέρνουμε το Θεό με τα πάθη μας, τότε θα βλέπαμε ότι Αυτός δεν έχει άλλη επιλογή, παρά μόνο να σιωπήσει... ~ Γέροντας Σωφρόνιος του Έσσεξ ΔΕΝ ΥΠΆΡΧΟΥΝ ΣΧΌΛΙΑ: ΑΠΟΣΤΟΛΉ ΜΕ ΜΉΝΥΜΑ ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΟΎ ΤΑΧΥΔΡΟΜΕΊΟΥ BLOGTHIS! ΜΟΙΡΑΣΤΕΊΤΕ ΤΟ ΣΤΟ TWITTER ΜΟΙΡΑΣΤΕΊΤΕ ΤΟ ΣΤΟ FACEBOOK ΚΟΙΝΟΠΟΊΗΣΗ ΣΤΟ PINTEREST ΕΤΙΚΈΤΕΣ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΆ ΜΑΡΓΑΡΙΤΆΡΙΑ Πέρασε . ένα καλοκαιρι τοσο μακρια σου αλλα παντα με την γλυκεια προσμονη σου... ή ένα καλοκαίρι, αλμυρό βότσαλο στη φθαρμένη μου τσέπη ή Ενα καλοκαιρι, πολυχρωμο ή ένα καλοκαίρι, σε μια παραλία, μ' ένα γαλάζιο όνειρο ή ενα καλοκαιρι δυσκολο!! ή αλλά θα έρθουν πολλά ακόμα ή περασε, και χαθηκεεεε ή ένα καλοκαίρι που το πήραν οι άνεμοι μαζί με τ' άλλα ή Ένα καλοκαίρι που δεν το ζήσαμε μαζί... 2 ΣΧΌΛΙΑ: ΑΠΟΣΤΟΛΉ ΜΕ ΜΉΝΥΜΑ ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΟΎ ΤΑΧΥΔΡΟΜΕΊΟΥ BLOGTHIS! ΜΟΙΡΑΣΤΕΊΤΕ ΤΟ ΣΤΟ TWITTER ΜΟΙΡΑΣΤΕΊΤΕ ΤΟ ΣΤΟ FACEBOOK ΚΟΙΝΟΠΟΊΗΣΗ ΣΤΟ PINTEREST ΕΤΙΚΈΤΕΣ ΠΟΊΗΣΗ Παλαιότερες αναρτήσεις Αρχική σελίδα Εγγραφή σε: Αναρτήσεις (Atom) ΛΟΓΟΣ ΜΕ ΠΙΠΕΡΙ ... Ρωτήθηκε κάποτε ο Θεόκριτος ποια είναι τα ωμότερα θηρία,και απάντησε ¨Εν μέν όρεσιν άρκτοι και λέοντες, εν δε πόλεσι τελώναι και συκοφάνται¨ 7,209,400 . . ANAΘΕΜΑΤΑ «Εγώ δε λέγω, ότι οι εν τη γεέννη κολαζόμενοι τη μάστιγι της αγάπης μαστίζονται. Και τι πικρόν και σφοδρόν το της αγάπης κολαστήριον;» Ισαάκ Σύρου . . Άντε και πίστεψα – Τώρα τι κάνουμε; . . Τα Χριστούγεννα στη λογική του Νέου Προγράμματος Σπουδών στα Θρησκευτικά . . Οι Πατέρες της Εκκλησίας ως πρότυπα της Οικουμενικής Κινήσεως. Απάντησις εις τα κατάπτυστα δημοσιεύματα των Ζηλωτών ενάντια στο Κολυμπάριον . . ΕΠΟΙΚΙΣΜΟΣ ΤΕΛΟΣ! . . Σκέψεις με αφορμή κάποιες προτάσεις από το άρθρο του Δοσιθέου Τατάρνας ΣΧΌΛΙΑ ΣΕ ΜΕΡΙΚΈΣ ΑΠΌ ΤΙΣ ΘΕΟΛΟΓΙΚΈΣ ΘΈΣΕΙΣ ΤΟΥ ΜΕΣΣΗΝΊΑΣ ΧΡΥΣΟΣΤΌΜΟΥ Σχόλια σε μερικές από τις θεολογικές θέσεις του Μεσσηνίας Χρυσοστόμου Σχόλια σε θεολογικές θέσεις του Μεσσηνίας Χρυσοστόμου . . Περί Διώ(χ)την το ανάγνωσμα... ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ,ΦΙΛΟΙ Μη διαλέξεις ένα δρόμο χωρίς εμπόδια, πιθανότατα δεν οδηγεί πουθενά . . Η φωτογραφία μου ΠΡΟΒΟΛΉ ΠΛΉΡΟΥΣ ΠΡΟΦΊΛ Ε -ΜΑΙL επικοινωνίας trelogiannis@yahoo.gr Τρελο-γιάννης . . Η παράγκα μας στο YouTube ΠΡΟΣΟΧΗ ΠΡΟΣΟΧΗ . . Η καπιταλιστική μυθολογία της παρακμής αναπαράγεται από κάποιους θλιβερούς «αριστερούς», σαν «ανθρώπινο δικαίωμα»!!! Δημοφιλείς αναρτήσεις . Ή κυρά Φωτεινιώ καί τό Άκτιστο Φώς (χωρίς τίτλο) o άγιος των μικρών πραγμάτων Υπουργείου Παιδείας: Εικόνες της Παναγίας στα σκουπίδια Προσκυνητής στο άφθαρτο λείψανο του Αγίου Μωυσή του Αιθίοπα Αρκεί να θέλεις... ΠΗΡΑΤΕ ΜΥΡΩΔΙΑ, ΤΙ 'ΣΟΚ' ΜΑΣ ΕΤΟΙΜΑΖΕΙ ο κ.Μουζάλας; (Το ..."ξεφούρνιρε" σε αγγλική εφημερίδα! ΔΕΝ ΜΙΛΑ ΟΜΩΣ ΚΑΝΕΙΣ...) (χωρίς τίτλο) πήξαμε, ρε φίλε!... (χωρίς τίτλο) . . Ομοφυλοφιλία και ο «αριστερός» ερμαφροδιτισμός Η ΛΊΣΤΑ ΙΣΤΟΛΟΓΊΩΝ ΜΟΥ Ινφογνώμων Πολιτικά Γιατί ανησυχεί η Τουρκία και κάνει βεβιασμένες κινήσεις στο Κουρδικό; Έστειλαν τη ΜΙΤ "για μαλί και βγήκε κουρεμένη" Ι. Μ.Παντοκράτορος Μελισσοχωρίου Ο Μητροπολίτης Φθιώτιδος Νικόλαος για τη στάση της Συνόδου απέναντι στο μάθημα των Θρησκευτικών ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΑ Επιστολή προς τον Υπουργό Παιδείας, Έρευνας και Θρησκευμάτων κ. Γαβρόγλου για τα θρησκευτικά σύμβολα εργαζομένων στους χώρους εργασίας Κόκκινος Ουρανός Αυτοί που δεν τολμούν μετά από κάθε χτύπημα των τζιχαντιστών να μιλήσουν για «ισλαμική» τρομοκρατία, βγήκαν τώρα και μιλάνε για «χριστιανική» τρομοκρατία, λόγω του… Κολόμβου Προσκυνητής Εσύ θέλεις; Η ΑΛΛΗ ΟΨΙΣ Κυριακή ΙΓ’ Ματθαίου: Ερμηνεία του Ευαγγελίου (Αρχιεπίσκοπος Αστραχάν και Σταυρουπόλεως Νικηφόρος Θεοτόκης) ΑΓΙΟΡΕΙΤΙΚΕΣ ΜΝΗΜΕΣ 9567 - Αγιορείτες Άγιοι εορτάζοντες το Σεπτέμβριο Ενωμένη Ρωμηοσύνη Τὴ λένε Βόρειο Ἤπειρο, τὴν ἀγαπῶ πολύ… ΝΕΚΡΟΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ The Holy Belt Of The Theotokos (August 31) αέναη επΑνάσταση Η ιστορία της Ελένης της Ρωμιάς (Βιβλίο+ταινία) και «Ρώτα την καρδιά σου» (κείμενο+ταινία με ελλ. υπότιτλους) Ἀντίβαρο Κεντροαριστερά: ο Ιανός της μεταπολίτευσης Σαντορινιός «Τι δεν πρέπει να κάνει κάποιος όταν επισκέπτεται την Ελλάδα» Άσμα ασμάτων Δημήτρης Νανόπουλος (Αστροφυσικός) Από το Διαφωτισμό στο Διαφωτονισμό Το Zωντανό Iστολόγιο Οι Δύο Άρρωστοι και το Παράθυρο Φτιάχνω μόνος μου Πως να μην πέφτει ο καρπός των δέντρων Πνεύματος κοινωνία Ε όχι δεν το περίμενα, να τον συναντήσω στο Άγιον Όρος... NOCTOC Τα Τζιόνενα: Κυπριακή Ποιητική Συλλογή της Τζένης Κωνσταντινίδη Ενοριακό ιστο-Λόγιο ΕΙΝΑΙ ΣΩΣΤΟ, ΑΡΑΓΕ, ΝΑ ΛΕΜΕ “ΥΠΕΡΑΓΙΑ ΘΕΟΤΟΚΕ ΣΩΣΟΝ ΗΜΑΣ”; Γεώργιος Καραλής Δεύτερη Ερώτηση για τον Πατέρα Σωφρόνιο του Εσσεξ Ορθόδοξος Τύπος Οι Ιεράρχαι αποδέχονται τας μομφάς του κ. Κουκουνάρα; Τo κάλλος θα σώση τον κόσμο Ομοφοβία και τρανσφοβία στο Δημοτικό σχολείο; «Θε μου τι λέπομεν στις μέρες μας»!! Orthodox Ethos nektarios ΠΑΤΑΡΙ Ορθοδοξη Ποιμαντικη ΟΟΔΕ ΛΕΜΕ ΝΑΙ ΣΤΟ ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑ ΓΙΑ ΤΟ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΤΙΚΟ (Κλίκ στην εικόνα) Οι ορθόδοξοι της Συρίας ΑΡΧΕΙΟΘΗΚΗ ΤΡΕΛΟΓΙΑΝΝΗ ΑΝΑΖΉΤΗΣΗ ΣΤΟΝ ΤΡΕΛΛΟ-ΓΙΆΝΝΗ Αναζήτηση Μαθητεία στην ομορφιά Εικόνες που μιλάνε Ματιές Ποίηση Πατερικός λόγος Αγιορείτικο ταξίδι Τραγούδι Σκόρπια Εντυπώσεις Ρωμαίϊκη άποψη Πνευματικά μαργαριτάρια Είναι ωραίο σαν Παραμύθι ... Συναξάρια Προτάσεις Για το δαιμονισμό της μειοψηφίας Της τέχνης τα καμώματα Σοφές κουβέντες.. Γελοιο-γραφίες Πορτρέτα Γελοιογραφίες Περί του εμού έρωτος Μαθητεία στον πόνο Απρόοπτα Αντί-οικουμενιστικά Aφιερώματα Προτρέτα Πλάνες Απεικονίσεις Ύμνοι Κατήχηση Αναλύσεις -Πολιτική Μονόλογος Μουσική Αντισταθείτε στο μεγάλο αδελφό Σχολιανά με πόνο Περί ορέξεως Γεροντικά Θεολογικός Λόγος Η κτηνωδία του Ισλάμ φωτογραφική ματιά Ιστορικά Νουθεσίες ψυχοθεραπευτικά Βιβλιοπαρουσίαση Ανέκδοτα Επιστήμη Κυπριακός πόνος και άλλα Ρωμαϊκός πολιτισμός Φιλοκαλούμεν μετ' ανταρσίας Ευλαβική -Λαογραφική ματιά ΦΤΙΑΧΝΩ ΜΟΝΟΣ ΜΟΥ Γλώσσα Μεταναστευτικό_Λαθρομετανάστες Προφητείες Αναλύσεις -Γεωπολιτικά Αφιερώματα Λογοτεχνικά ψήγματα Το φαρμακείο της γιαγιάς... Ανακοινώσεις Νηστίσιμα και ευωδιαστά Προσευχές ιατρικά Ελληνοφώνοι Γραικύλοι ισλάμ παπισμός Η βλακεία είναι ανίκητη Ιεραποστολικά Βίντεο Διατροφή Τα αγαπημένα κινηματογραφικά Μαθητεία στην ομορφιά. Βίντεο-τραγούδι sites και blogs από συλλογικότητες Ταξίδι στο χρόνο Θεολογικός πατερικός Λόγος-ομιλία ΕΛΥΤΙΚΑ ΨΗΓΜΑΤΑ Πηγές με δωρεάν ελληνικά ηλεκτρονικά βιβλία (free greek ebooks) Κατήχηση για ορθόδοξους Επισκόπους Λαογραφία Τα αγαπημένα κινηματογραφικά soundtracks English Θεολογικός πατερικός Λόγος-ομιλία Απολογητικά -Πνευματικά μαργαριτάρια Ρατσισμός (έτσι και αλλιώς) H εκκοσμίκευση ως αλοτρίωση blogger Global Orthodoxy Περιβάλον "Εικόνες που μιλάνε Ηγουμένους Μαθήματα Ορθοδόξου κατηχήσεως_Διάλογος Μετά πρωτειομανούς Μεταλαγμένα Νεοπαγανιστικές απάτες Πολιτισμός / Αγιογραφία "Εικόνες που μιλάνε -Πνευματικά μαργαριτάρια Έμπρακτη αντίσταση: Οικιακό Σπορείο! Αποκρυφισμός Λέξεις και Εικόνες Πατερικός λόγος_Καλλιστος Αγγελικούδης Πορτρέτα_π. Ιωάννης Ρωμανίδης κατηχηση Ποίηση Απρόοπτα Τραγούδι Προτάσεις Συναξάρια "Μαθητεία στον πόνο %Περί του εμού έρωτος )Της τέχνης τα καμώματα arabic patristic wisdom saints Αγροτουρισμός Διδαχές του οσίου γέροντα Παναή Εκδηλώσεις Εκπαιδευτικά Ζηζιούλας Θεολογία εικόνας Ισραήλ-Μεσσίας Κλασικά έργα για μικρούς και μεγάλους Κοινωνία - Οικογένεια Μελέτες Ορθόδοξης βιοτής Μουσική εκπαίδευση Νέα Παγκόσμια Τάξη Οικιακό Σπορείο Πορτρέτα_π. Ιωάννης Ρωμανίδης Πρόσφορο Σπίτι ΚΑΙ Κήπος Υγεία Υπέροχοι άνθρωποι άγιοι αμαρτία μοναχοί ταινίες Οτιδήποτε έχει ταπείνωσι είναι θεϊκά ωραίο Αββάς Ισαάκ . . Oρθόδοξη Ησυχαστική Παράδοση «Είδα ψυχές που έρεπαν με μανία στους σαρκικούς έρωτες. Αυτές λοιπόν αφού έλαβαν αφορμή μετανοίας από την γεύση του αμαρτωλού έρωτος, μετέτρεψαν αυτόν τον έρωτα σε έρωτα προς τον Κύριο. Έτσι ξεπέρασαν αμέσως κάθε συναίσθημα φόβου και εκκεντρίσθηκαν στην άπληστη αγάπη του Θεού. Γι αυτό και ο Κύριος στην αγνή εκείνη πόρνη (Λουκ. ζ΄37-40) δεν είπε ότι εφοβήθηκε, αλλά «ότι ηγάπησε πολύ» και κατόρθωσε εύκολα να αποκρούσει τον ένα έρωτα με τον άλλον.» Αγίου Ιωάννου της'' Kλίμακος" O ΚΥΡ-ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ O ΚΥΡ-ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ Ancient Faith Radio - Orthodox Are you Amazed? Στηρίξτε τους πολύτεκνους "Τα δέντρα που έχουν καρπούς πετροβολάνε" Θ.Κολοκοτρώνης Η ΤΈΧΝΗ Ο μεν βίος βραχύς, η δε τέχνη μακρή, ο δε καιρός οξύς, η δε πείρα σφαλερή, η δε κρίσις χαλεπή. Δει ου μόνον εαυτόν παρέχειν τα δέοντα ποιεύοντα, αλλά και τον νοσέοντα, και τους παρεόντας, και τα έξωθεν. Kιβωτός του κόσμου Λευτεριά στην Παλαιστίνη! Αϊ σιχτίρ -για την «ελεύθερη» δημοσιογραφία,την καταστροφή του Γένους. ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΤΕ ΕΛΕΥΘΕΡΑ ΟΤΙ ΣΑΣ ΑΡΕΣΕΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ΤΡΕΛΟ-ΓΙΑΝΝΗ αλλά μην νοιώθετε «λύπη» που αντιγράφουμε τα δικά σας , χωρίς να σας ρωτήσουμε... Για την παράγκα μας είναι γ ε λ ο ι ό τ η τ α η λεγόμενη «δεοντολογία περί πνευματικών δικαιωμάτων!» ΒΡΕ ΑΝΤΕ βρε αντε Εθνική βιβλιοθήκη Καλάμι-Aνεξάρτητη έκδοση onLine Το χαμόγελο του παιδιού Τα απομνημονεύματα του Μακρυγιάννη Παλαμάς Χρωστάμε σε όσους πέρασαν ,θα ρθούνε, θα περάσουν,κριτές θα μας δικάσουν οι αγέννητοι και οι νεκροί. Δεν συμμετέχω στον "σκοταδισμό" της παγκόσμιας οικολογικής ελιτείας το ξέρασμα της υπεραξίας Η εκδίκηση των γουρουνιών Ερωτήσεις Χριστιανών σε Ισλαμιστές για τις πηγές του Ισλάμ Όχι στη φίμωση των blogs Γιάννης Τσαρούχης Γενικά οι Έλληνες είναι αγράμματοι και αγνοούν τους θυσαυρούς της πατρίδας τους.Θα γίνουν θρήσκοι όσο μορφώνονται ,αντίθετα με άλλους που όσο μορφώνονται παύουν να είναι θρήσκοι. ΣΥΛΛΟΓΗ ΥΠΟΓΡΑΦΩΝ ΣΥΛΛΟΓΗ ΥΠΟΓΡΑΦΩΝ (κάντε κλίκ στην εικόνα) ΕΝΆΝΤΙΑ ΣΤΗ ΦΑΣΙΣΤΙΚΉ ΝΟΟΤΡΟΠΊΑ ΤΗΣ GOOGLE ενάντια στη φασιστική νοοτροπία της Google πάπα-Γιάννης Ρωμανίδης : «Από τώρα και στο εξής το πρόβλημα θα είναι οι Δεσποτάδες μας. Ποιά πίστη έχουν»! ΤΑ ΔΎΟ ΕΊΔΗ ΘΕΟΛΟΓΊΑΣ «Υπάρχουν δύο είδη θεολογίας: το έν -ευρέως γνωστόν κατά τους παρελθόντας αιώνας- είναι η επαγγελματική καθέδρα του πολυμαθούς, το άλλο η συσταύρωσις μετά του Χριστού, η γνώσις Αυτού εν τοις ενδομύχοις της καρδίας. Το πρώτον είδος είναι προσιτόν εις το πλήθος των διανοητικώς πεπροικισμένων ανθρώπων, των προτιμώντων την φιλοσοφικήν προσέγγισιν της θεολογίας. Η πραγματική δε πίστις εις την Θεότητα του Χριστού, ήτις εκφράζεται δια ζωής συμφώνου προς το πνεύμα των εντολών Αυτού, δεν είναι απαραίτητος δι’ αυτούς. Το δεύτερον είδος είναι θεολογία ομολογίας, ήτις γεννάται δια του βαθέος φόβου του Θεού εν τω πυρί της φλογεράς μετανοίας, ήτις εισάγει εις την οντολογικήν πραγματικότητα δια της εμφανίσεως του Ακτίστου Φωτός. Η ακαδημαϊκή θεολογία εν συνδυασμώ μετά της ζώσης πίστεως δίδει αγαθά αποτελέσματα. Ευκόλως όμως «εκφυλίζεται», αποβαίνει αφηρημένη θεωρία, παύει να είναι εκείνο, όπερ παρατηρείται εν τη ζωή των Αποστόλων, των Προφητών και των Πατέρων ημών, τουτέστιν άμεσος ενέργεια του Θεού εν ημίν … Η Αγία Τριάς είναι Θεός Αγάπης. Η αγάπη, περί της οποίας γίνεται λόγος εν τω Ευαγγελίω, είναι άκτιστος ζώσα ενέργεια της ανάρχου Θεότητος. Ίδιον αυτής είναι να ενοί ημάς εν αυτώ τούτω τω είναι. ….. φυσική αύξησις εν τω Πνεύματι μέσω της διαμονής εν τω Θείω χώρω δια της τηρήσεως των εντολών του Χριστού. Ο νους αίφνης αποκτά γνώσιν και εκφράζει αυτήν δι’ ανθρωπίνων όρων. Τούτο έρχεται ως λάμψις αστραπής, όταν η καρδία πυρούται δια της αγάπης. Τούτο είναι το “θαυμαστόν φως” της αιωνιότητος, εις το οποίον πάντες ημείς εκλήθημεν. Η συσσώρευσις τοιούτων στιγμών ελλάμψεως της συνειδήσεως ημών εν τη πείρα της Εκκλησίας ωδήγησεν οργανικώς εις την σύνθεσιν αυτών εις έν όλον. Ούτως εμφανίζεται η πρώτη απόπειρα συστηματοποιήσεως της ζώσης θεολογίας, ήτις εγένετο υπό του Αγίου Ιωάννου του Δαμασκηνού, ανδρός ωσαύτως πλουσίου και κατά την προσωπικήν αυτού πείραν. Η ματαίωσις της θαυμαστής αυτής αναβάσεως προς τον Θεόν … προέκυψεν εις εποχάς παρακμής της ζώσης πείραςδια της τάσεως υποβολής των δεδομένων της Αποκαλύψεως εις την κριτικήν του λογικού ημών, δια της στροφής προς την “φιλοσοφίαν της θρησκείας”. Έπακόλουθον τούτου είναι τα σχολαστικά συστήματα θεολογίας, εν τοις οποίοις επικρατεί η φιλοσοφία και ουχί το πνεύμα της ζωής. Γέρων Σωφρόνιος Σαχάρωφ Η ΜΟΝΤΈΡΝΑ ΘΕΟΛΟΓΊΑ ΕΊΝΑΙ ΕΠΙΚΊΝΔΥΝΗ Μητροπολίτης Ναυπάκτου π.Ιερόθεος Για να είμαστε ορθόδοξοι και να έχουμε την βεβαιότητα της σωτηρίας μας δεν μας χρειάζεται καμμιά νεοπατερική, μεταπατερική και συναφειακή θεολογία. Μας χρειάζονται δύο πράγματα: Το πρώτο, να μείνουμε σταθεροί, όπως έχουμε καθήκον, στην ορολογία των Πατέρων των Οικουμενικών Συνόδων, γιατί αυτή η ορολογία αποτελεί σημαντικό μέρος της Ορθοδόξου Παραδόσεως, το αληθινό και αυθεντικό consensus patrum, αλλά να μείνουμε εδραίοι και στην αποκεκαλυμμένη αλήθεια που δόθηκε στους Πατέρες. Και το δεύτερο, να αναζητήσουμε «ζωντανούς οργανισμούς», οι οποίοι ζουν μέσα στο «πνεύμα» του Ευαγγελίου και των Οικουμενικών Συνόδων, δηλαδή βιώνουν τις ορθόδοξες προϋποθέσεις των δογμάτων για να μας καθοδηγήσουν σωστά στην βίωση του δόγματος. Δυστυχώς, μερικοί που ομιλούν για νεοπατερική, μεταπατερική και συναφειακή θεολογία έχουν πρόβλημα και με τις δύο αυτές προϋποθέσεις, δηλαδή και με τους όρους των Οικουμενικών Συνόδων και με τους «ζωντανούς οργανισμούς» της εκκλησιαστικής ζωής. Αν η θεολογία δεν εκφρασθή εμπειρικώς, γίνεται στοχασμός και κουράζει τους ανθρώπους, και αν η εμπειρία δεν στηριχθή στην θεολογία των Οικουμενικών Συνόδων είναι μια ατομική ευσέβεια, η οποία μπορεί να έχη «συναφειακά» στοιχεία με όλες τις άλλες ανατολικές παραδόσεις. Ο π. Ιωάννης Ρωμανίδης φαίνεται ενοχλητικός για τους στοχαστικούς, φιλοσοφούντες θεολόγους που διακατέχονται από την «στοχαστική αναλογία», κατά την έκφραση του αγίου Γρηγορίου του Παλαμά. Ακόμη, αυτός είναι ο λόγος, κατά την γνώμη μου, που αμφισβητούνται από μερικούς σύγχρονες, σημαντικές αγιορειτικές μορφές, όπως ο π. Πορφύριος, ο π. Παΐσιος, ο Γέροντας Ιωσήφ ο Ησυχαστής, ο Γέροντας Σωφρόνιος Σαχάρωφ κλπ. Ενοχλεί την σύγχρονη συγκρητιστική θεολογία ο βίος και η διδασκαλία των συγχρόνων «ζωντανών οργανισμών» της εκκλησιαστικής ζωής. Σε μια εισήγησή μου που έγινε στο παρελθόν προκειμένου να τεκμηριώσω την θεωρητική διδασκαλία της Εκκλησίας χρησιμοποίησα κείμενα του π. Πορφυρίου, ενός εξαγιασμένου Ιερομονάχου της εποχής μας. Αισθάνθηκα βαθύτατη έκπληξη όταν ορθόδοξοι θεολόγοι και Κληρικοί, που ήταν παρόντες, διαφώνησαν με την αναφορά μου σε λόγους του π. Πορφυρίου, διότι σύμφωνα με την άποψή τους, με τον τρόπο αυτό «ιδεολογοποιείται» η ορθόδοξη πίστη. Η έκπληξή μου ήταν βαθύτατη διότι ακόμη και στην επιστήμη η αναφορά σε ανθρώπους, που παράγουν ένα καλλιτεχνικό η φιλοσοφικό έργο είναι τεκμήριο γνησιότητος, ενώ για μερικούς συγχρόνους θεολόγους η αναφορά σε ανθρώπους που ζουν την πραγματική ορθόδοξη θεολογία θεωρείται ιδεολογοποίηση. Έχω απομαγνητοφωνήσει όλη αυτήν την συζήτηση και εάν κάποτε δημοσιευθή, τότε θα αποκαλυφθούν «εκ πολλών καρδιών διαλογισμοί». Αυτός είναι ο λόγος, κατά την γνώμη μου, για τον οποίο επιδιώκεται η μετάφραση της θείας Λειτουργίας και άλλων λειτουργικών κειμένων και στην πραγματικότητα επιχειρείται «η απομυθοποίηση» της λειτουργικής και βιβλικοπατερικής γλώσσας. Δεν εξηγείται διαφορετικά η προσωπική επίθεση μερικών εναντίον εκείνων που με θεολογικό λόγο εκφράζουν τον σεβασμό τους στο γλωσσικό ιδίωμα της θείας Λειτουργίας. Αν η λειτουργική γλώσσα απωλέση τον πατερικό και θεολογικό λόγο, τότε γίνεται μια «συναφειακή», «μεταπατερική» λειτουργική γλώσσα, που μπορεί να χωρέση σε όλους τους σύγχρονους συγκρητισμούς. Άλλωστε οι περισσότεροι από αυτούς, που υπεραμύνονται της μεταφράσεως των λειτουργικών κειμένων και επιτίθενται με εμπάθεια και απρέπεια εναντίον εκείνων που εκφράζουν μια άλλη σκέψη, ανήκουν σε αυτό το κλίμα της «μεταπατερικής» και «συναφειακής» θεολογίας. Το ίδιο συμβαίνει και με αυτούς που αρνούνται την ισχύ των πατερικών λόγων για την εποχή μας. Θέλουν να αφήσουν ελεύθερο τον χώρο για κάθε στοχασμό και συγκρητισμό. Συμπερασματικά, θεωρώ ότι η μοντέρνα θεολογία που αποδεσμεύονται από τους Πατέρες και εκφράζεται με βαρύγδουπους όρους, δήθεν από αγάπη για τον σύγχρονο άνθρωπο, είναι επικίνδυνη για την Εκκλησία και την θεολογία της. Είναι πραγματικά ένας στοχαστικός τρόπος θεολογίας, ένας λαϊκισμός που εξασκείται από «χειροτονητούς θεολόγους», λόγω μιας κακής ερμηνείας του «βασιλείου ιερατεύματος».– «Πως είναι δυνατό να γίνει συζήτηση περί `της θέσεως του επίσκοπου Ρώμης στην Εκκλησία`, αφού ο `επίσκοπος-πάπας` Ρώμης δεν βρίσκεται στην Εκκλησία αλλά στην αίρεση, εκτός της Εκκλησίας; Ως απαραίτητη προϋπόθεση της συζητήσεως περί της θέσεώς του στην Εκκλησία, δεν θα ήτο η επιστροφή του στην Εκκλησία; » Mητροπολίτης Ράσκας π. Αρτέμιος Η Εκκλησία ως η καινή κτίση Aνάθεμα Ρωσικής Εκκλησίας της Διασποράς κατά του Οικουμενισμού Those who attack the Church of Christ by teaching that Christ's Church is divided into so-called "branches" which differ in doctrine and way of life, or that the Church does not exist visibly, but will be formed in the future when all "branches" or sects or denominations, and even religions will be united into one body; and who do not distinguish the priesthood and mysteries of the Church from those of the heretics, but say that the baptism and eucharist of heretics is effectual for salvation; therefore, to those who knowingly have communion with these aforementioned heretics or who advocate, disseminate, or defend their new heresy of Ecumenism under the pretext of brotherly love or the supposed unification of separated Christians, Anathema! Mην παίρνετε τον εαυτό σας πολύ στα σοβαρά!! Πως είπατε κυρ Γιάννη; «.Ελπίζω ότι όσοι εξ' υμών συμμετάσχουν εις την Κυβέρνησιν θέλουν γνωρίσει μεθ' εμού ότι εις τας παρούσας περιπτώσεις, όσοι ευρίσκονται εις δημόσια υπουργήματα δεν είναι δυνατόν να λαμβάνουν μισθούς αναλόγως με τον βαθμό του υψηλού υπουργήματός των και με τας εκδουλεύσεις των, αλλ/ ότι οι μισθοί ούτοι πρέπει να αναλογούν ακριβώς με τα χρηματικά μέσα, τα οποία έχει η Κυβέρνησις εις την εξουσίαν της.» «.εφ'όσον τα ιδιαίτερα εισοδήματά μου αρκούν διά να ζήσω, αρνούμαι να εγγίσω μέχρι και του οβολού τα δημόσια χρήματα, ενώ ευρισκόμεθα εις το μέσον ερειπίων και ανθρώπων βυθισμένων εις εσχάτην πενίαν». Ιωάννης Καποδίστριας πρώτος Κυβερνήτης της Ελλάδος , προς την Δ' Εθνοσυνέλευση .