Κυριακή 20 Φεβρουαρίου 2011

ΜΟΝΑΧΗ ΜΑΡΙΑ, Η ΚΛΑΙΟΜΑΡΙΑ ΤΟΥ ΠΕΡΙΣΣΟΥ. Υποτακτική του Γέροντος του Ησυχαστού.



site analysis




Στοιχεία για την ψυχή αύτη μας έδωσε ή μακαριστή Γερόντισσα Βρυαίνη Μπατιστάτου, Ηγουμένη της Ιεράς Μονής Παναγίας Μυρτιδιωτίσσης Σταμάτας - Αττικής. Τό μοναστηράκι αυτό υπήρξε τόπος αγαπημένος των παιδικών χρόνων το οποίο επισκεπτόμασταν με συγγενείς.
Ή Κλαιομαρία λοιπόν του Περισσού ήταν πρόσφυγας από τα μέρη τής Καππαδοκίας. Χήρεψε σε νεαρά ηλικία έτσι όπως όλοι πίστευαν, καθόσον ό άντρας της υπήρξε αιχμάλωτος στους Τούρκους και κανείς ποτέ δεν έμαθε νέα γι` αυτόν. Είχε δύο γιους και μία κόρη.
Όταν ήλθε στην Αθήνα βρήκε ένα φτωχικό προσφυγικό σπιτάκι στο όποιο έκανε αγρυπνίες, αλέθοντας με το χειρόμυλο σιτάρι και λέγοντας με δάκρυα και κατάνυξη την ευχή τού Ιησού.
Μοναχή έγινε από τον Όσιο Γέροντα Ιωσήφ τον Ησυχαστή. Ή ζωή της ήταν ένας μεγάλος αγώνας, μία συνεχής άσκησης, μία προς το Θεό διάπυρος και αδιάκοπος αγάπη και εις αντιμισθία έλαβε το κατά Θεόν χαρμόσυνο πένθος.
Ή ροή των ιερών δακρύων της ήταν ακατάπαυστος εις τον καιρόν μάλιστα των Ιερών Ακολουθιών και θείων Λειτουργιών.
Ή θέση της στον ενοριακό Ναόν ήταν μόνιμος. Μπροστά της βρισκόταν ένα μεγάλο προσκυνητάρι για να κρύπτεται ή εργασία της. Αριστερά της ήταν ό τοίχος τής Εκκλησίας και εις το όπισθεν μέρος έστέκετο διακριτικά ή Γερόντισσα Βρυαίνη ως λαϊκή, έως ότου έφυγε για μοναχή. Ή μητέρα τής Γεροντίσσης Βρυαίνης την έβαζε να στέκεται εκεί για να βλέπει το ζωντανό παράδειγμα τής Κλαιομαρίας.
Διηγείτο ή μακαριστή πλέον Γερόντισσα Βρυαίνη ότι καθ' όλο το διάστημα της Θείας Λειτουργίας άκουγε έναν υπόκωφο κλαυθμό διότι έκάθητο όπισθεν της και τον άκουγε μόνον αύτη. Μετά την απόλυση έβαζε την συνηθισμένη μετάνοια στην Κλαιομαρία και εκείνη αφού την σταύρωνε στο κεφάλι σιώπησα, έπαιρνε το αντίδωρο και σαν αστραπή έχάνετο εις ούδένα ομιλούσα για να μη χάση διά της ομιλίας, τον θησαυρό της καρδιάς της (το πένθος) και επανερχόταν εις την οικία της, ενοριακό μέσω των πικριών και των εκεί των τέκνων της δοκιμασιών μετά των οποίων έμενε. Τις δοκιμασίες δεν αυτές με καρτερία και αγόγγυστα υπέμεινε έως τέλους της ζωής της.
Οι γιοί της δημιούργησαν οικογένειες, ή μονάκριβη όμως θυγατέρα της Μαγδαληνή όχι. Πολύ νέα έχασε το λογικό της και το τέλος της υπήρξε οικτρό. Ενώ καθόταν αμέριμνος και ασθενούσα εις την περιοχή τού Ελληνικού, κάποιο αεροπλάνο πού κατέπεσε από λάθος χειρισμό την διαμέλισε και την κατέκαψε.
Ήπιε και αυτόν το δηλητήριο ή ευλογημένη Γερόντισσα Μαρία, ή οποία από την συνεχή ροή των δακρύων, ονομάστηκε από τον Άγιο Γέροντά της Ιωσήφ τον Ησυχαστή «Κλαιομαρία» και με αυτόν το όνομα παρέμεινε γνωστή σ' όλον τον κύκλο τής πνευματικής συγγενείας.
Κατά την διάρκεια τής νύχτας, στα διαλείμματα τής αγρυπνίας πού έκανε κάθε βράδυ, έβγαινε από το σπίτι της και σταύρωνε τις πόρτες των γειτόνων της. Στεκόταν σε κάθε πόρτα, έλεγε την ευχή, σταύρωνε τούς ανθρώπους πού κάθονταν στο σπίτι και προχωρούσε σε άλλο», για την ίδια εργασία.
Όταν έκοιμήθη και είχαν το τίμιο λείψανο της στο φτωχικό σπιτάκι της προς προσκύνησαν, εκείνο ευωδίασε έντονα και ή ευωδίασε ξεχύθηκε μέχρι τρείς μαχαλάδες.
Ή ταφή της έγινε εις την Ιερά Μονή τού Πατρός Ακακίου στο Λιόπεσι Αττικής.

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ. ΜΟΝΑΖΟΥΣΩΝ ΣΥΝΑΞΙΣ. ΙΕΡΟΜΑΝΑΧΟΥ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ ΚΑΒΒΑΔΙΑ 2005 ΑΘΗΝΑ.

Σάββατο 19 Φεβρουαρίου 2011

Αναχώρησε για τον Κύριο “η ηγουμένη πάσης Ρωσίας”



site analysis



Στις 8 Φεβρουαρίου, 7.00 π.μ. αναχώρησε για τον Κύριο η ηγουμένη της Ιεράς Μονής Κοιμήσεως Pyuhtitskogo γερόντισσα Βαρβάρα. Δικαίως αποκαλείται “η ηγουμένη πάσης Ρωσίας» …
Δεν είναι υπερβολή να πούμε ότι η μητέρα Βαρβάρα αντιπροσωπεύει μια ολόκληρη εποχή στην ύπαρξη του ρωσικού γυναικείου μοναχισμού και γενικά του μοναχισμού. Περισσότερα από 50 χρόνια, αυτή δούλευε στη μοναστική ζωή, εκ των οποίων 43 χρόνων – ως ηγουμένη του μοναστηριού Pyuhtitskogo. Αυτό το μοναστήρι, δεν ήταν κλειστό κατά τη διάρκεια της σοβιετικής εποχής. Η μητέρα Βαρβάρα ήταν ένα είδος «πηγής του γυναικείου μοναχισμού. Είχε αυθεντική χριστιανική αγάπη, ευγένεια, φιλοξενία, γενναιοδωρία πνευματική, και βαθύ μοναχικό πνεύμα.
Η Ηγουμένη Βαρβάρα ήταν από καιρό σοβαρά άρρωστη και είχε ακόμη και δυσκολία στο περπάτημα. Τον Αύγουστο του περασμένου έτους, η μητέρα γιόρτασε τα γενέθλιά της έγινε 80 ετών.
Κατά τη συνετή διαχείριση της μητέρας Βαρβάρας η διαμονή της στην ιερά μονή την μεταμόρφωσε και έγινε ένα πραγματικό προπύργιο της Ορθοδοξίας στη γη της Εσθονίας. Κάθε μέρα εκατοντάδες των Εσθονών έρχονταν στην μονή και επίσης προσκυνητές από όλο τον κόσμο, και πολλή τουρίστες που επισκέπτονταν την μονή και έγινε ένα σημείο καμπής στη ζωή τους, δέχονταν το βάπτισμα και άρχιζαν να ζήσουν μια χριστιανική ζωή. Η Ηγουμένη BΑΡΒΆΡΑ απόλαυσε μεγάλη φήμη όχι μόνο μεταξύ των απλών προσκυνητών, αλλά και μεταξύ των κοσμικών αρχών, από κυβερνητικά στελέχη κλπ.
Η Ηγουμένη BΑΡΒΆΡΑ (γεννημένη Βαλεντίνα Mills) γεννήθηκε 17, Αυγούστου, 1930 στην περιοχή Chudovo Νόβγκοροντ, από ευσεβή οικογένεια, όπου έλαβε βαθιά ορθόδοξη ανατροφή . Στην αρχή του πολέμου η οικογένεια έφυγε στην πόλη της Luga της περιφέρειας Λένινγκραντ Η Valentine έλαβε δευτεροβάθμια εκπαίδευσή. Μετά την αποφοίτησή του από τα μαθήματα λογιστικής εργάστηκε στην ειδικότητα.
Αλλά η καρδιά του νεαρού κοριτσιού φιλοδοξούσε σε μια νέα ζωή, και το 1952 η επιθυμία της να πληρούνται: έγινε μοναχή στο μοναστήρι της Μητέρας του Θεού – στην Κοίμηση της Θεοτόκου στο γυναικείο μοναστήρι Pyuhtitskom. Στις 3 του Ιανουαρίου 1968 με απόφαση του Πατριάρχη Μόσχας και πασών των Ρωσιών Αλέξιο Ι (Simansky) η Μοναχής Βαρβάρας διορίστηκε ηγουμένη του Μοναστηριού Pyuhtitskoy.

Παρασκευή 11 Φεβρουαρίου 2011

ΜΑΡΤΥΡΑΣ ΑΓΑΘΗ ΤΗΣ ΣΙΚΕΛΙΑΣ (3ος αἰ.)



site analysis






Γεννήθηκε στήν Κατάνη τῆς Σικελίας, ὅπου μαρτύρησε κατά τόν διωγμό τοῦ Δεκίου (249 - 251), σέ ἡλικία μόλις 15 ἐτῶν! Οἱ γονεῖς της ἦσαν εὐγενεῖς στήν καταγωγή καί πλούσιοι καί ἡ ἴδια μετά τόν θάνατό τους διέθεσε τήν μεγάλη τους περιουσία σέ ἔργα εὐποιϊας.
Τόν καιρό ἐκεῖνο Ἔπαρχος τῆς Σικελίας ἦταν ὁ δυσεβέστατος Ἀκυλῖνος, ὁ ὁποῖος θελγόμενος ἀπό τήν σωματική ὀμορφιά καί τήν περιουσία τῆς Ἀγάθης, ζήτησε νά τήν νυμφευθεῖ, ἐκείνη ὅμως εἶχε ὑποσχεθεῖ παρθενία στό Νυμφίο της Χριστό καί δέν ἔστερξε στίς ὀρέξεις του. Τότε ὁ Ἀκυλῖνος, μέ πρόσχημα τό διωγμό κατά τῶν Χριστιανῶν, τήν ὑπέβαλλε σέ πολλές πιέσεις, ψυχικές (τήν ἔκλεισε γιά ἕνα μῆνα σέ πορνεῖο!) καί σωματικές (τήν ἔδειρε μέ βούνευρα, ἔκαψε διάφορα σημεῖα τοῦ σώματός της, τῆς ἀπέκοψε τούς μαστούς, ἀλλά ὁ Ἀπόστολος Πέτρος τήν ἀποκατέστησε ὑγιή στήν φυλακή!). Τελικά ἡ Ἁγία ὑπέστη τόν "διά πυρᾶς" θάνατο.
Σχετικά μέ τό Λείψανο τῆς ἁγ. Ἀγάθης οἱ Ρωμαιοκαθολικοί δέχονται (βλ. ἔργα Γρηγορίου DAHMAN), ὅτι αὐτό ἀνακομίσθηκε ἀδιάφθορο καί τόν 11ο αἰ. μεταφέρθηκε στήν ΚΠολη, ἀπ' ὅπου τό 1204 κλάπηκε ἀπό τούς Σταυροφόρους καί μετεφέρθηκε καί πάλι στήν Σικελία, ὅπου διαμοιράσθηκε μεταξύ διαφόρων προσώπων. Σήμερα στήν Κατάνη φυλάσσονται: Τά χέρια, τά πόδια καί τό στῆθος τοῦ Λειψάνου σέ ἀδιάφθορη κατάσταση, ἐκτεθημένα σέ γυάλινη θήκη. Ἡ Κάρα καί τά μεγάλα ὀστά βρίσκονται μέσα σέ ἀνθρωπόσχημη Λειψανοθήκη, στήν ὁποία εἰκονίζεται ἡ Ἁγία μέχρι τήν μέση. Στό κεφάλι αὐτῆς τῆς λειψανοθήκης - ἀγάλματος, εἶναι τοποθετημένο πολύτιμο στέμμα, ἐνῶ ὅλο τό ἄγαλμα εἶναι καλλυμένο μέ πολύτιμα ἀφιερώματα κατοίκων, οἱ ὁποῖοι ἔχουν διασωθεῖ σέ διάφορες ἐποχές διά πρεσβειῶν της ἀπό ἐκρήξεις τοῦ ἡφαιστείου τῆς Αἴτνας.
Στό χῶρο τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, Κάρα πού ἀποδίδεται στήν ἁγ. Ἀγάθη φυλάσσεται στή Μονή ἁγ. Παύλου Ἁγίου Ὄρους καί ἀποτμήματα τῶν Λειψάνων της στή Μονή Λουκούς Κυνουρίας.
Ἡ μνήμη της τιμᾶται τήν 5η Φεβρουαρίου. Οἱ Ρωμαιοκαθολικοί τήν τιμοῦν ἐπίσης τήν 12η Φεβρουαρίου (Ἀπόδοση τῆς ἑορτῆς) καί τήν 17η Αὐγούστου (μεταφορά τῶν Λειψάνων).

2/02 - μνήμη της Oσίας Mαρίας της μετονομασθείσης Mαρίνος.



site analysis

Στολή Mαρίνον μαρτυρεί την Mαρίαν,
Tαφή Mαρίαν δεικνύει τον Mαρίνον.

Aύτη η Oσία αλλάξασα τα γυναικεία φορέματα, εφόρεσεν ανδρίκεια, και αντί Mαρίας μετωνομάσθη Mαρίνος. Eμβαίνουσα δε μέσα εις Mοναστήριον, ομού με τον κατά σάρκα πατέρα της, εκουρεύθη Mοναχός και υπηρέτει μετά των νεωτέρων Mοναχών, χωρίς να γνωρισθή τελείως ότι ήτον γυνή. Mίαν φοράν δε κονεύσασα εις ένα πανδοχείον, ήτοι ξενοδοχείον, ομού με άλλους αδελφούς, εδιαβάλθη ότι έφθειρε την θυγατέρα του πανδοχέως, και δέχεται ευχαρίστως την συκοφαντίαν αυτήν και το όνειδος, και ομολογεί πως έπραξε την αμαρτίαν εκείνην, οπού δεν έπραξεν. Όθεν εδιώχθη έξω από το Mοναστήριον, και εις τρεις ολοκλήρους χρόνους εταλαιπωρήθη η αοίδιμος τρέφουσα το παιδίον εκείνο, οπού δεν εγέννησεν. Eπειδή δε μίαν φοράν εδέχθη μέσα εις το Mοναστήριον, είχε μαζί της και το εκ πορνείας παιδίον αρσενικόν. Eφανερώθησαν όμως τα κατά την Oσίαν, αφ’ ου ετελεύτησεν. Όταν γαρ ενταφιάζετο, εγνωρίσθη, ότι ήτον γυναίκα. H δε θυγάτηρ του πανδοχέως η συκοφαντήσασα την Oσίαν, εκυριεύθη από πονηρόν δαιμόνιον. Όθεν ωμολόγησε φανερά και είπεν, ότι διεφθάρη από ένα στρατιώτην. Kαι λοιπόν ο Hγούμενος και οι Mοναχοί, οπού πρότερον ωνόμαζον αθλίαν την Oσίαν, τότε ωνόμαζον αυτήν μακαρίαν, και πολλών τιμών ταύτην ηξίωσαν.