Σάββατο 30 Μαΐου 2015

Αγία Εμμελεία



site analysis


Εορτάζει στις 30 Μαΐου εκάστου έτους.
Βιογραφία
Η Οσία Εμμελεία καταγόταν από ευσεβή οικογένεια της Καισαρείας της Καππαδοκίας. Ο πατέρας αυτής αναδείχθηκε σε Μάρτυρα κατά τους τελευταίους διωγμούς. Ο βίος της Αγίας είναι η αγαθή ρίζα από την οποία βλάστησαν γλυκύτατη καρποί, τα παιδιά της, τα οποία ανεδείχθησαν εξέχοντα μέλη της κοινωνίας και τα περισσότερα Άγιοι της Εκκλησίας, όπως ο Μέγας Βασίλειος, ο Γρηγόριος Νύσσης, ο Πέτρος Σεβαστείας, η μοναχή Μακρίνα και ο μοναχός Ναυκράτιος. Από αγία ρίζα προήλθαν αγιασμένοι βλαστοί, δηλαδή από αγίους γονείς προήλθαν ευλογημένα και άγια τέκνα.
Η Οσία Εμμελεία δοκίμασε στη ζωή της, όπως συμβαίνει συνήθως με τους εκλεκτούς, πολλές θλίψεις. Ο θάνατος των γονέων της, πριν ακόμα νυμφευθεί, ο θάνατος του συζύγου της, μόλις γεννήθηκε ο υιός τους Πέτρος και ο πρόωρος θάνατος του υιού της Ναυκρατίου, αλλά και το να αναθρέψει μόνη της με παιδεία και νουθεσία Κυρίου, από ένα σημείο και μετά, τα τέκνα της, ήταν μερικές από αυτές. τις αντιμετώπισε όμως με υποδειγματική πίστη, ανδρεία και υπομονή. Δίδασκε τα παιδιά της κυρίως με το παράδειγμά της. Τους έδωσε, μαζί με το δικό της γάλα, το ανόθευτο γάλα της πίστεως και τους δίδαξε το μυστήριο της Εκκλησίας.
Τελείωσε τη ζωή της ως μοναχή με ηγουμένη τη θυγατέρα της Οσία Μακρίνα.
Ἀπολυτίκιον
Ἦχος δ’. Ταχὺ προκατάλαβε.
Σωφρόνως τὸν βίον σου κατ’ ἐναντίον Θεοῦ, ἐτέλεσας πρότερον σὺν Βασιλείω σεμνῶ, Ἐμμέλεια πάνσεμνε, εἴτα δὲ ἐν ἐρήμῳ, ἀναβάσεις διέθου ἅμα τοὶς σοὶς ἐκγόνοις, ὡς τὰ ἄνω ποθοῦσα, διὸ σὲ ὁ Χριστὸς πανοικοί, ὑπερεδόξασε.

Πηγή:  saint.gr

ΑΓΙΑ ΥΠΟΜΟΝΗ : η μητέρα του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου



site analysis



29 Μαΐου 1453. Εάλω η Πόλις…
αγια ΥπομονηΟ τελευταίος αυτοκράτορας του Βυζαντίου, library_antibaro_gr_ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος, αρνήθηκε να συνθηκολογήσει και να παραδώσει εθελοντικά τη διοίκηση της Κωνσταντινούπολης στους εχθρούς, έστω κι αν έβλεπε την επερχόμενη καταστροφή.Αρνήθηκε επίσης να εγκαταλείψει την πόλη, όπως του συνιστούσαν οι συγκλητικοί και ο πατριάρχης. «Μπορεί η απομάκρυνσή μου να είναι ευνοϊκή για μένα», απάντησε, «μου είναι όμως αδύνατο να φύγω. Πώς να αφήσω τις εκκλησίες του Κυρίου μας και το θρόνο και το λαό μου σε τέτοιο κακό;».Το ήθος αυτό είχε προφανώς διδαχθεί από την πολύτεκνη και καλλίτεκνη μητέρα του αυτοκράτειρα Ελένη, σύζυγο του Μανουήλ Β’ Παλαιολόγου (1349-1425), η οποία ανέθρεψε έξι αγόρια και δύο κορίτσια.
Κωνσταντίνος, υιός Ελένης, ίδρυσε την Κωνσταντινούπολη και
Κωνσταντίνος, υιός Ελένης έπεσε μαχόμενος υπέρ της πόλεως αυτής….
Η αυτοκράτειρα Ελένη είναι η μετέπειτα μοναχή και αγία Υπομονή. Η μνήμη της Οσίας και Θεοφόρου μητρός ημών Υπομονής, τελείται τη 13η Μαρτίου και 29η Μαΐου.
AgiaYpomoni01 Ο βίος της αγίας Υπομονής
  Η Αγία Υπομονή, κατά κόσμον Ελένη Δραγάση, και αργότερα, ως σύζυγος του Μανουήλ Β’ Παλαιολόγου,«Ελένη η εν Χριστώ τω Θεώ αυγούστα και αυτοκρατόρισσα των Ρωμαίων η Παλαιολογίνα», ήταν θυγατέρα του Κωνσταντίνου Δραγάση, ενός από τους πολλούς ηγεμόνες – κληρονόμους του μεγάλου Σέρβου κράλη (=βασιλιά) Στεφάνου Δουσάν. Καταγόταν από βασιλική και ευλογημένη γενιά. Στους προγόνους της συγκαταλέγονται άνθρωποι που αγίασαν (όπως  ο Στέφανος Νεμάνια, σέρβος βασιλέας και κτίτορας της Ιεράς Μονής Χιλανδαρίου του Αγίου Όρους = όσιος Συμεών ο Μυροβλύτης).
Η γέννησή της τοποθετείται στα αμέσως μετά τον θάνατο το Δουσάν χρόνια. Η ανατροφή, η μόρφωση, η αγωγή της, ήταν διαποτισμένα με ό,τι ανώτερο υπαγόρευε το βυζαντινό ιδεώδες, διότι οι Σέρβοι είχαν επηρεαστεί πολύ από τον βυζαντινό πολιτισμό. Ένοιωθε τον εαυτό της περισσότερο ταυτισμένο με τον πολιτισμό και κυρίως με την εθνική συνείδηση της Βυζαντινής αυτοκρατορίας.Κοντά σ’ αυτά και πάνω απ’ αυτά, γαλουχήθηκε με την πατροπαράδοτη στην οικογένειά της, ακράδαντη ορθόδοξη πίστη στο Θεό. Αυτή η πίστη είναι που θα την οδηγεί, θα την φωτίζει, και θα την εμπνέει στην πολυτάραχη γεμάτη θλίψεις και δοκιμασίες ζωή της.
Θα ήταν 19 περίπου χρονών όταν παντρεύτηκε τον Μανουήλ Β’ Παλαιολόγο (τέλη του 1390), λίγους μήνες πριν γίνει Αυτοκράτορας.Η καινούργια ζωή της Ελένης – αγίας Υπομονής, από την αρχή της έδειξε ότι θα ήταν Γολγοθάς. Πολλές ήταν οι φορές που χρειάστηκε να πιει το ποτήρι της προσβολής και του εξευτελισμού στο πλευρό του συζύγου της όχι μόνο από τους αλλόθρησκους, αλλά και από τα κατ’ όνομα χριστιανικά κράτη της Δύσεως,στην απεγνωσμένη προσπάθειά του να βρει τρόπους σωτηρίας της ετοιμοθάνατης Αυτοκρατορίας.
Η Ελένη – αγία Υπομονή απεδείχθη εξαιρετικός άνθρωπος που συγκέντρωνε πολλές και μεγάλες αρετές, και ψυχική δύναμη. Έδειξε ότι είχε απόλυτη συναίσθηση τόσο της θέσης της και των περιστάσεων, όσο και του ρόλου που αυτές της υπαγόρευαν, σε όλα τα επίπεδα.Αγαπούσε το λαό. Ήταν η μεγάλη μάννα που ο καθένας μπορούσε να προστρέξει.Συμμεριζόταν τις αγωνίες του και ανησυχίες του ενώπιον των φοβερών εθνικών κινδύνων και προσπαθούσε πάντοτε με την προσευχή, με την πραότητά της και με γλυκά και παρηγορητικά της λόγια να τον ενισχύσει. Στάθηκε αντάξια του φιλόσοφου και φιλόχριστου συζύγου της Μανουήλ. Στάθηκε άξια δίπλα του για 35 χρόνια, «συνευδοκόντας», σύμφωνα με σύγχρονή τους μαρτυρία, δηλ. όλα γινόντουσαν με συμφωνία, ομόνοια, συναπόφαση, εν πνεύματι Χριστού και αγωνιστική αγιότητα. Κατόρθωναν να τιμούν την αρετή με λόγια και έργα. «Λόγω μεν διδάσκοντας το πρακτέον, έργω δε γενόμενοι πρότυπα και εικόνες εφηρμοσμένης αγάπης».
Κων.νος ΠαλαιολόγοςΣτο ευλογημένο ζευγάρι ο Θεός χάρισε οκτώ παιδιά. Έξι αγόρια από τα οποία τα δύο ανέβηκαν στον αυτοκρατορικό θρόνο, ο Ιωάννης Η’ και ο Κωνσταντίνος ΙΑ’, ο τελευταίος θρυλικός αυτοκράτορας. Ο Θεόδωρος, ο Δημήτριος και ο Θωμάς διετέλεσαν δεσπότες του Μυστρά, και ο Ανδρόνικος της Θεσσαλονίκης. Και δύο κορίτσια, τα οποία όμως πέθαναν σε μικρή ηλικία. Η πολύτεκνη και φιλότεκνη μητέρα γαλούχησε τα παιδιά της με τα νάματα της πίστεως και τη γλυκύτατη διδασκαλία της Ορθόδοξης Εκκλησίας μας, τα οδηγούσε σε ιερά προσκυνήματα και σεβάσμια Μοναστήρια της Βασιλεύουσας, και επιζητούσε υπέρ αυτών τις ευχές των αγίων ασκητών και Γερόντων. Τα ανέθρεψε «εν παιδεία και νουθεσία Κυρίου», και ποτέ δεν «έπαυσε μετά δακρύων προσευχής και αγάπης να νουθετή ένα έκαστον».
Με υπομονή και επιμονή, με προσοχή και προσευχή σμίλεψε τους χαρακτήρες τους, τους έδωσε μαζί με το «ζην»και το «εύ ζην». Έτσι, κατάφερε, μεταξύ άλλων, να θέσει τέρμα στις επί 90 περίπου χρόνια συγκρούσεις μεταξύ των μελών της αυτοκρατορικής οικογένειας για την εξουσία που είχαν εξαντλήσει την αυτοκρατορία. Οι όποιες διαφορές απόψεων η διενέξεις παρουσιάζονταν (μετά το θάνατο του Μανουήλ), ξεπερνιόνταν ήσυχα με το κύρος της μητρικής της παρέμβασης ).
Είναι χαρακτηριστικό ότι, όταν ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος έστειλε στον Μιστρά ως διοικητές τα αδέλφια του Θωμά και Δημήτριο, μεταξύ των οποίων υπήρχε κάποια ψυχρότητα, η Υπομονή δεν έμεινε μόνο στον εθιμοτυπικό χαιρετισμό. Κάλεσε στο μοναστήρι τον αυτοκράτορα και υιό της, τα άλλα δύο παιδιά της, τους συγκλητικούς και τον κοινό φίλο Φραντζή και αφού τα συμβούλεψε, τα δέσμευσε με όρκους να τηρήσουν τις συμφωνίες και τις συμβάσεις, «Ίνα μηδείς του ετέρου τους τόπους και τα όρια υπερπηδά και αρπάζει, αλλά ειρηνικώς να συνεργάζονται». Επέτυχε δηλαδή, ως καλή παιδοτρόφος και αρίστη μητέρα, το «ομόγνωμον». Κι αυτό συνέβαινε πάντοτε, όπως σημειώνει ο Γεώργιος Πλήθων – Γεμιστός. Έτσι οι γιοι της ήσαν ομονοούντες και με το κύρος της μητρικής παρέμβασης «αθορύβως και ησύχως επέλυον τας διαφοράς των».
Ιδιαίτερη ήταν η αγάπη της για τα Μοναστήρια. Εκεί αναπαυόταν, ξεκουραζόταν η ψυχή της, αντλούσε δύναμη και κουράγιο για τη συνέχεια. Αυτό, το ενέπνευσε σε όλη την οικογένειά της. Ο σύζυγός της αφού παρέδωσε τον θρόνο στον πρωτότοκο Ιωάννη, δύο μήνες πριν τον θάνατό του (29 Μαρτίου 1425), απεσύρθη στη Μονή του Παντοκράτορος στην Κωνσταντινούπολη, όπου εκάρη μοναχός με το όνομα Ματθαίος. Η ίδια, μετά το θάνατο του συζύγου της έγινε μοναχή (1425) στη Μονή της κυράς Μάρθας, με το όνομα Υπομονή. Και τρία από τα παιδιά τους επίσης έγιναν μοναχοί, ο Θεόδωρος και ο Ανδρόνικος (μ. Ακάκιος) στη Μονή του Παντοκράτορος, και ο Δημήτριος (μ. Δαυίδ) στο Διδυμότειχο.
Ακόμα, εν όσω βρισκόταν στην πατρίδα της, μαζί με τον πατέρα της έκτισαν την Ι.Μ. Παναγίας Παμμακαρίστου στο Πογάνοβο της πόλης Δημήτροβγκραντ της Ν.Α. Σερβίας. Στην Κωνσταντινούπολη είχε συνδεθεί με την Ι. Μ. του Τιμίου Προδρόμου της Πέτρας, όπου φυλαγόταν το ιερό λείψανο του οσίου Παταπίου του θαυματουργού, στον οποίο η αγία Υπομονή έτρεφε ιδιαίτερη ευλάβεια. Η Μονή είχε ιδρυθεί από τον συνασκητή του οσίου Παταπίου στην Αίγυπτο, όσιο Βάρα, έξω από την πύλη του Ρωμανού πριν από το 450μ.Χ. Με την συμβολή της αγίας ιδρύθηκε στη Μονή γυναικείο γηροκομείο με την επωνυμία «Η ελπίς των απηλπισμένων».

Ο Θεός ευδόκησε να μην ζήσει τις τελευταίες τραγικές στιγμές της Αυτοκρατορίας. Την κάλεσε κοντά Του στις 13 Μαρτίου 1450, έχοντας διανύσει 35 χρόνια ως Αυτοκρατόρισσακαι 25 ως ταπεινή μοναχή.
Η «Αγία Δέσποινα»,όπως την ονομάζει ο Γεώργιος Φραντζής, συνέδεσε την έννοια του μοναχικού της ονόματος (Υπομονή) με τον τρόπον αντιμετωπίσεως και των ευτυχών στιγμών και των απείρων δυσκολιών της όλης ζωής της. Υπομονή κατά βίον, πράξιν και μοναχικό όνομα. «Τη υπομονή αυτής εκτήσατο την ψυχήν αυτής».
Από τις εκδόσεις ‘Ορθόδοξος Κυψέλη’, (Πνευματικά Ορθόδοξα Μηνύματα Σωτηρίου Οικοδομής).
Αγ.Πατάπιος
Η αγία Υπομονή τιμάται ιδιαίτερα στην Ιερά Μονή του Οσίου Παταπίου, στο Λουτράκι Κορινθίας.
Είναι αρκετές οι εμφανίσεις και τα θαύματά της.
Δείτε ολόκληρο το κείμενο του βίου της, ένα συγκινητικό θαύμα και  το απολυτίκιό   της στο:
Στοιχεία από το άρθρο του Καθηγητή της Θεολογικής Σχολής ΑΠΘ π. ΒασιλείουΚαλλιακμάνη  Η ΑΓΊΑ ΥΠΟΜΟΝΉ ΚΑΙ Ο ΚΩΝΣΤΑΝΤΊΝΟΣ ΠΑΛΑΙΟΛΌΓΟΣ http://www.makthes.gr/news/opinions/88723/

Παρασκευή 29 Μαΐου 2015

Ευχές γέννησης παιδιού και σαραντισμού



site analysis


Φωτο:imverias.blogspot.com

Φωτο:imverias.blogspot.com

Πότε διαβάζονται; Υπάρχει μισή ευχή;

Πως και γιατί γίνεται ο Σαραντισμός;

Πότε διαβάζονται οι ευχές. Υπάρχει μισή ευχή;
 Με τη γέννηση του παιδιού πρέπει να κληθεί ο ιερέας (επειδή είναι δύσκολο στο Μαιευτήριο), όταν η μητέρα επιστρέψει στο σπίτι, ώστε με τις ευχές γέννησης που θα διαβάσει, να αγιασθεί και η μητέρα και το παιδί.
Διαβάζονται αι «ευχαί εις γυναίκα λεχώ τη πρώτη ημέρα της γεννήσεως του παιδιού αυτής». Εύχεται ο ιερέας να βάλει ο Κύριος και Θεός μας την χείρα Του την κραταιά στη μητέρα και να της χαρίσει γρήγορη ανάρρωση από τον τοκετό, να της καθαρίσει κάθε ρύπο που άφησε η γέννα και να της ανακουφίσει τους πόνους που προκάλεσε ο επώδυνος τοκετός. Ζητάει επίσης την ευρωστία της ψυχής και του σώματος αυτής, όπως και την περιφρούρησή της από ζήλεια, φθόνο και βασκανία.
Δυστυχώς, από άγνοια, από κακή πληροφόρηση ή για να εξέλθουν πιο γρήγορα από το σπίτι, ζητούν από τον ιερέα να τους διαβάσει τη «μισή» ευχή στις είκοσι ημέρες, δηλαδή να γίνει μισοσαραντισμός. Μισή ευχή και μισοσαραντισμός δεν υπάρχει. Στο ευχολόγιο υπάρχει μόνο η ευχή της πρώτης ημέρας και του σαραντισμού, την 40η η μέρα από την γέννηση του παιδιού στον ιερό Ναό.

Πως και γιατί γίνεται ο Σαραντισμός:
 Όταν το νήπιο συμπληρώσει σαράντα ημέρες από τη γέννησή του, (όχι 39 ή 38), τότε οδηγείται από την μητέρα του να εκκλησιασθεί στο ναό του Κυρίου μας, δηλαδή να  σαραντήσει όπως έγινε και με τον Κύριό μας υπό της μητρός Του.
Αποτελεί μια εκδήλωση ευγνωμοσύνης του ανθρώπου προς τον Θεό Δημιουργό του, που τον αξίωσε να γίνει συνδημιουργός Του.
Ο ιερέας λαμβάνει μετά τις ευχές το βρέφος στην αγκαλιά του, το οδηγεί έμπροσθεν του Ιερού Βήματος λέγοντας μερικές ευχές. Τα βρέφη ως «άγια» δύνανται να εισαχθούν στα «Άγια των Αγίων». Όμως η Εκκλησία μας εισάγει μόνο τα άρρενα τέκνα επειδή μόνο αυτά μπορούν να γίνουν κληρικοί.

 Απόσπασμα από το βιβλίο του π. Γεωργίου Καλπούζου «ΣΥΜΒΟΥΛΕΥΤΙΚΟ ΕΓΧΕΙΡΙΔΙΟ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΛΑΤΡΕΥΤΙΚΗΣ ΖΩΗΣ- Αυτονόητα αλλά τόσο άγνωστα θέματα», Εκδόσεις ΦΩΤΟΔΟΤΕΣ σελ. 102-103
Πηγή:  themata-orthodoxias.blogspot.gr 

Ένα κομμάτι σοκολάτα…!



site analysis


7fe1970dc7bf0db57d27eb1f93d54ae2 edited

Την ιστορία αυτή την αφηγήθηκε η μητέρα μιας Μοναχής και αφορούσε την δική της οικογένεια.
«Κατά την διάρκεια της γερμανικής κατοχής υποφέραμε πολύ.
Έφθασε ημέρα που στο σπίτι μας δεν υπήρχε τίποτε άλλο εκτός από νερό!
Τότε ο πατέρας μου μας πήρε από το χέρι και ανεβήκαμε ψηλά στο βουνό, που δέσποζε πάνω από το χωριό που μέναμε, και μαζέψαμε λούπινα.
Τα χιλιοέβρασε η καημένη η μητέρα μου, αλλά δεν λέγανε να ξεπικρίσουν.
Με αυτά ξεγελούσαμε την πείνα μας, αλλά τα μάτια μας έκαιγαν από την πίκρα.
Και να φανταστεί κανείς ότι είχαμε και σοβαρά άρρωστη την μεγαλύτερη αδελφούλα μου.
Αλλά και τα δύο αδέλφια μου αγόρια που εργάζονταν κι ήταν πάνω στην ανάπτυξή τους τί να φάνε;
Κάποτε η μητέρα εξοικονόμησε ένα κομματάκι σοκολάτα!
Κανένας Άγγλος στρατιώτης της την έδωσε; από καμμιά φιλανθρωπική οργάνωση την πήρε;
Δεν γνωρίζω.
Η καλή μας μητέρα ούτε που την άγγιξε.
Την έφερε και κρυφά την έδωσε στην άρρωστη αδελφούλα μου, με την ελπίδα πως θα δυνάμωνε. Μάταια όμως.
Σε λίγο καιρό πέθανε, την πήρε ο Θεός κοντά Του.
Ούτε όμως και η άρρωστη την έφαγε.
Επειδή άκουσε πως την άλλη μέρα η μητέρα κι εγώ θα κατεβαίναμε στην πόλη με το γαϊδουράκι για κάποια αναγκαία εργασία και θα περπατούσαμε τουλάχιστον οκτώ με δέκα ώρες, με φώναξε κρυφά κοντά της και δίνοντάς μου το κομματάκι της σοκολάτας, μου είπε:
- Πάρε το, να το φας εσύ, αδελφούλα μου, γιατί έχεις να περπατήσεις πολύ αύριο και πρέπει να δυναμώσεις.
Την πήρα και την φύλαξα για την αυριανή οδοιπορία. ¨
Όμως η καλή μου μητέρα έβαλε εμένα στο γαϊδουράκι κι εκείνη περπατούσε δίπλα με τα πόδια.
Την παρακαλούσα ν΄ ανέβει κι εκείνη, αλλά δεν θέλησε.
Με λυπόταν γιατί ήμουν μικρό.
Τότε έβγαλα από την τσεπούλα μου την σοκολάτα και της την έδωσα λέγοντας:
- Πάρε, μαμά, φάε εσύ σοκολάτα να δυναμώσεις που περπατάς τόσες ώρες, αφού εμένα με πάει το γαϊδουράκι!
Πριν προλάβει να αρνηθεί, την έβαλα στα χέρια της.
Τότε κοντοστάθηκε και την κοίταξε δακρυσμένη.
Είχε ξαναγυρίσει στα χέρια της!»
Μια ελληνική οικογένεια βασανισμένη από την φτώχεια και την αρρώστια είχε τέτοιο ήθος, τέτοια αγάπη, τέτοια αυταπάρνηση!
Ας την θαυμάσουμε αλλά και ας την μιμηθούμε!
Πηγή: tokandylaki.blogspot.gr

Πέμπτη 28 Μαΐου 2015

Η Αγία Υπομονή και ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος



site analysis


α) Το σημείο του σταυρού που αποκαλύφθηκε στον Μέγα Κωνσταντίνο, τον πρώτο βυζαντινό αυτοκράτορα που συνέβαλε στην εδραίωση της χριστιανικής πίστης, δεν προμήνυε απλώς την πανηγυρική δικαίωση του χριστιανισμού. Σφράγιζε ταυτόχρονα και υπογράμμιζε την αλήθεια ότι εκείνος που αναλαμβάνει οποιαδήποτε εξουσία πρέπει να είναι έτοιμος να θυσιαστεί για το λαό του ή μαζί με το λαό του.
β) Έτσι και ο τελευταίος αυτοκράτορας του Βυζαντίου, ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος, αρνήθηκε να συνθηκολογήσει και να παραδώσει εθελοντικά τη διοίκηση της Κωνσταντινούπολης στους εχθρούς, έστω κι αν έβλεπε την επερχόμενη καταστροφή. Αρνήθηκε επίσης να εγκαταλείψει την πόλη, όπως του συνιστούσαν οι συγκλητικοί και ο πατριάρχης. «Μπορεί η απομάκρυνσή μου να είναι ευνοϊκή για μένα», απάντησε, «μου είναι όμως αδύνατο να φύγω. Πώς να αφήσω τις εκκλησίες του Κυρίου μας και το θρόνο και το λαό μου σε τέτοιο κακό;».
γ) Το ήθος αυτό είχε προφανώς διδαχθεί από την πολύτεκνη και καλλίτεκνη μητέρα του αυτοκράτειρα Ελένη, σύζυγο του Μανουήλ Β’ Παλαιολόγου (1349-1425), η οποία ανέθρεψε έξι αγόρια και δύο κορίτσια. Η Ελένη μετά το θάνατο του συζύγου της αναχώρησε από το κοσμικό παλάτι και έζησε για 25 χρόνια στο μοναστήρι της κυρα-Μάρθας ως μοναχή με το όνομα Υπομονή. Πέθανε λίγα χρόνια πριν από την Άλωση και η Εκκλησία την τιμά ως αγία και την εορτάζει στις 29 Μαΐου. Η Αγία Υπομονή μπορεί να επέλεξε το μοναχικό κελί, αλλά πάντοτε ενέπνεε το ανδρείο, φιλειρηνικό αλλά και θυσιαστικό φρόνημα στα παιδιά της.
δ) Είναι χαρακτηριστικό ότι, όταν ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος έστειλε στον Μιστρά ως διοικητές τα αδέλφια του Θωμά και Δημήτριο, μεταξύ των οποίων υπήρχε κάποια ψυχρότητα, η Υπομονή δεν έμεινε μόνο στον εθιμοτυπικό χαιρετισμό. Κάλεσε στο μοναστήρι τον αυτοκράτορα και υιό της, τα άλλα δύο παιδιά της, τους συγκλητικούς και τον κοινό φίλο Φραντζή και αφού τα συμβούλεψε, τα δέσμευσε με όρκους να τηρήσουν τις συμφωνίες και τις συμβάσεις, «Ίνα μηδείς του ετέρου τους τόπους και τα όρια υπερπηδά και αρπάζει, αλλά ειρηνικώς να συνεργάζονται». Επέτυχε δηλαδή, ως καλή παιδοτρόφος και αρίστη μητέρα, το «ομόγνωμον». Κι αυτό συνέβαινε πάντοτε, όπως σημειώνει ο Γεώργιος Πλήθων – Γεμιστός. Έτσι οι γιοι της ήσαν ομονοούντες και με το κύρος της μητρικής παρέμβασης «αθορύβως και ησύχως επέλυον τας διαφοράς των».
ε) Η Αγία Υπομονή δεν ωφέλησε μόνο την οικογένειά της. Καθένας που βρισκόταν κοντά της αποκόμιζε καρπούς πνευματικούς. Είναι χαρακτηριστικά όσα αναφέρει ο Γ. Σχολάριος που μετά την Άλωση αναδείχθηκε πατριάρχης: Όταν την επισκεπτόταν κάποιος σοφός, έφευγε κατάπληκτος από τη σοφία της. Όταν τη συναντούσε κάποιος ασκητής, αποχωρούσε, μετά τη συνάντηση, ντροπιασμένος για τη φτώχεια της αρετής του. Όταν τη συναντούσε κάποιος συνετός, πλουτιζόταν με περισσότερη σύνεση. Όταν την έβλεπε κάποιος νομοθέτης, γινόταν προσεκτικότερος. Όταν συνομιλούσε μαζί της κάποιος δικαστής, διαπίστωνε ότι έχει ενώπιόν του έμπρακτο κανόνα Δικαίου.
στ) Και συνεχίζει ο Σχολάριος: Όταν την επισκεπτόταν κάποιος θαρραλέος, ένιωθε νικημένος, αισθανόμενος έκπληξη από την υπομονή, τη σύνεση και τη δύναμη του χαρακτήρα της. Όταν την πλησίαζε κάποιος φιλάνθρωπος, αποκτούσε εντονότερο το αίσθημα της φιλανθρωπίας. Όταν τη συναντούσε κάποιος φίλος των διασκεδάσεων, αποκτούσε σύνεση και μετανοούσε, αναγνωρίζοντας στο πρόσωπό της την ταπείνωση. Όταν τη γνώριζε κάποιος ζηλωτής της ευσεβείας, αποκτούσε μεγαλύτερο ζήλο. Κάθε πονεμένος καταλάγιαζε κοντά της τον πόνο του. Κάθε αλαζόνας περιόριζε τη φιλαυτία του. Και γενικά κανένας δεν υπήρξε, που να ήλθε σε επικοινωνία μαζί της και να μην έγινε καλύτερος.
ζ) Στο Βυζάντιο υπήρξε το φαινόμενο αυτοκράτορες, μέλη αυτοκρατορικών οικογενειών άνδρες και γυναίκες, ή άλλοι αξιωματούχοι που είχαν ασκήσει διοίκηση να ασπάζονται ύστερα από κάποιο γεγονός το μοναχικό βίο. Όμως, η εγκατάλειψη των κοσμικών αξιωμάτων και η επιλογή του «εμφιλόσοφου μοναχικού βίου», της «πρακτικής φιλοσοφίας», της άσκησης και της προσευχής, συνοδεύονταν από διαφορετικά κίνητρα. Ορισμένοι «δυσημερούσαν», βρίσκονταν σε δυσμένεια ή σε έκπτωση από το αξίωμά τους και προκειμένου να οδηγηθούν στη φυλακή ή την εξορία αναγκάζονταν να κλεισθούν σε μοναστήρι. Υπήρχαν όμως κι εκείνοι, που εκουσίως εγκατέλειπαν τα εγκόσμια και ζούσαν «εν μετανοία», όπως η Αγία Υπομονή, η οποία αναδείχθηκε πρότυπο συζύγου και μητέρας, αλλά και υπόδειγμα οσιακού βίου.
Πηγή: Εφημερίδα “Μακεδονία” 

Τετάρτη 27 Μαΐου 2015

Ο Άρης Βελουχιώτης κάνει Εσπερινό με τη Γερόντισσα Ευπραξία στην Ιερά Μονή Καλάμου Αττικής



site analysis



«Ευχόμενος από μέσης καρδιάς ο Πανάγαθος Θεός ημών Κύριος Ιησούς Χριστός να ευλογήσει έτσι ώστε το κείμενο που ακολουθεί να γίνει αιτία συνεκτική για το έθνος. Σας προτείνω να το αναγνώσετε με προσοχή και δυνατή προοπτική απόφαση υψίστης εθνικής συνοχής».
Γέρων Νεκτάριος Μοναχός
Αγιορείτης
Ηγουμένη στην Ιερά Μονή Καλάμου
Βρισκόμαστε γύρω στο 1930. Η Γερόντισσα Ευπραξία, αφού εγκατέλειψε, κάτω από τις συνθήκες που προαναφέραμε, τη μετάνοιά της για να βρεθεί όπου την οδηγήσει ο Θεός, βρίσκεται ηγουμένη στην Ιερά Μονή του Καλάμου με μερικές υποτακτικές. Πριν πάει η ίδια στη Μονή αυτή οι βοσκοί της περιοχής καταπατούσαν τα χωράφια και τους χώρους της Μονής. Η Γερόντισσα ζήτησε από αυτούς να απομακρυνθούν και όπως ήταν φυσικό αντέδρασαν και μίλησαν άσχημα στη Γερόντισσα και κάποια ένας από αυτούς ήλθε στη Μονή οπλισμένος θέλοντας να τη σκοτώσει. Σήκωσε το όπλο και τη σημάδεψε, την ώρα που εκείνη προσευχόταν στον καλό Θεό να τη σώσει. Πριν όμως προλάβει να πατήσει τη σκανδάλη παρέλυσε το χέρι του, το όπλο έπεσε καταγής και ο βοσκός γύρισε στο χωριό και στο σπίτι του παράλυτος. Την άλλη μέρα ήλθε μαζί με την οικογένειά του και πολλούς χωριανούς στο Μοναστήρι και ζητούσε από τη Γερόντισσα να τον συγχωρήσει γι’ αυτό που πήγε να κάνει και να παρακαλέσει το Θεό να τον κάνει πάλι καλά. Έτσι και έγινε. Αυτή ως ανεξίκακη παρακάλεσε το Θεό να κάνει καλά το βοσκό, τον παρ’ ολίγον δολοφόνο της. Πράγματι σε λίγο, το παράλυτο χέρι επανήλθε στην πρότερα κατάσταση. Όλοι απορούσαν για τη δύναμη της προσευχής αυτής της Γερόντισσας.
Ακολούθησε ο πόλεμος του ’40. Δύσκολα χρόνια, γεμάτα φόβο και πείνα. Οι υποτακτικές της γερόντισσας Ευπραξίας άρχισαν να γκρινιάζουν και να της λένε ότι θα φύγουν από το Μοναστήρι να πάνε στον κόσμο να βρούνε τροφή. Εκείνη τις παρακαλούσε να μη φύγουνε και συγχρόνως τις νουθετούσε να έχουν πίστη στην πρόνοια του Θεού. Τις έλεγε ότι δυνατός είναι ο Θεός να τις θρέψει. Αυτές όμως μπρος στο φάσμα της πείνας ολιγοπίστησαν και αποφάσισαν να φύγουνε από το Μοναστήρι για να μην πεθάνουν της πείνας.
Έτσι και έγινε, εντός ολίγου εγκατέλειψαν την Μονή. Η Γερόντισσα προσευχόταν για αυτές με πολύ θέρμη καθώς δεν γνώριζε ούτε που θα πήγαιναν. Πολύ αργότερα έμαθε ότι όλες πέθαναν από την πείνα, ενώ η ίδια παραμένοντας στο Μοναστήρι και ελπίζοντας απόλυτα στην πρόνοια του Θεού επέζησε.
Έκλαψε το χαμό τους, αλλά ο άνθρωπος είναι ελεύθερος να διαλέξει τι θα κάνει στη ζωή του.
Πέρασαν ένα-ένα τα χρόνια της κατοχής και την κατοχή διαδέχθηκε ο εμφύλιος.
Μια ημέρα, έτσι όπως ήταν μόνη στο μοναστήρι, είδε να έρχονται οι στρατιώτες. Δεξιοί, του Ζέρβα. Του υποδέχθηκε. Εκείνοι ζήτησαν να φάνε και να κοιμηθούν στο Μοναστήρι και η Γερόντισσα δεν αρνήθηκε. Τους παρέθεσε τράπεζα με ό,τι είχε και τους έβαλε να κοιμηθούν. Την επόμενη ημέρα αφού την ευχαρίστησαν έφυγαν. Το απόγευμα κατέφθασαν οι αριστεροί, ο Άρης Βελουχιώτης με την ομάδα του.
 
Άρης Βελουχιώτης 1905-1945,
στέλεχος του ΚΚΕ και ηγέτης του ΕΛΑΣ
Ο Άρης της λέγει:
- Γερόντισσα έχουμε πληροφορίες ότι φιλοξένησες τους Δεξιούς.
- Ναι παιδί μου, του απαντά η Γερόντισσα.
- Το παραδέχεσαι λοιπόν;
- Ναι παιδί μου, έφαγαν και κοιμήθηκαν να ξεκουραστούν το βράδυ που μας πέρασε.
- Και πού είναι λοιπόν, από πού έφυγαν, προς τα πού πήγαν, ρώτησε ο Άρης Βελουχιώτης.
- Από ‘δω σήμερα το πρωί.
- Και πού πήγαν;
- Αυτό δεν το ξέρω παιδί μου.
- Θα μας φιλοξενήσεις και μας γερόντισσα, όπως έκανες με τους άλλους;
- Βεβαίως παιδί μου. Για μένα, όλοι είσαστε παιδιά του Θεού και εγώ σας αισθάνομαι αδελφούς μου. Δεν μου αρέσει αυτό που γίνεται. Άδικα χύνεται αδελφικό αίμα, ο Θεός να μας ελεήσει.
Η συμπεριφορά της Γερόντισσας τον εντυπωσίασε. Θαύμασε την ειλικρίνειά της, την ευθύτητα, τη φιλοξενία και την αφοβία της. Της λέγει λοιπόν:
Άκου Γερόντισσα και εγώ πιστεύω στο Θεό και ξέρω από Ακολουθίες της Εκκλησίας. Πάμε μαζί στην Εκκλησία να κάνουμε τον Εσπερινό.
Πράγματι οι δυο τους, ο Άρης και η Γερόντισσα, έκαναν Εσπερινό με ακροατές τους στρατιώτες του Άρη. Έμειναν εκεί, έφαγαν, ξεκουράστηκαν, κοιμήθηκαν και το πρωί εγκατέλειψαν τη Μονή, αφού ευχαρίστησε θερμά ο Άρης και φεύγοντας της είπε:
- Γερόντισσα, ζήτησέ μου κάτι να κάνω για σένα. Έχω εξουσία.
Τότε η Γερόντισσα του είπε:
- Δεν έχω ανάγκη από τίποτε. Για όλα με φροντίζει ο Κύριος, μόνο εάν θες πες αυτούς τους βοσκούς να μην ξαναπατήσουν τα χωράφια και τους χώρους της Μονής.
Της το υποσχέθηκε με όλη του την καρδιά και έκτοτε, ουδεμία ενόχληση είχε από τους κατοίκους της περιοχής.
Από το βιβλίο «Γερόντισσα Ευπραξία, Βίος και Πολιτεία Οικογένειας Μπρούλη», συγγραφέας Μοναχή Θεοφιλία, σελ.48-51, Α’ έκδοση Ιανουάριος 2015, Ιερά Μονή Αγίου Μηνά, Περιχώρα-Δράμα 

Τρίτη 26 Μαΐου 2015

ΟΣΙΟΜΑΡΤΥΡΕΣ ΤΟΥ 21ΟΥ ΑΙΩΝΑ. ΒΙΟΣ ΚΑΙ ΜΑΡΤΥΡΙΟ ΤΩΝ ΜΟΥΝΑΖΟΥΣΩΝ ΜΑΚΡΙΝΗΣ ΚΑΙ ΜΑΚΑΡΙΑΣ ΤΗΣ Ι.Μ. ΑΡΤΟΚΩΣΤΑΣ. 1



site analysis




«έμοί δέ λίαν έτιμήθησαν οι φίλοι σου, ό Θεός, λίαν έκραταιώθησαν αι άρχαί αυτών έξαριθμήσομαι αυτούς, καί υπέρ άμμον πληθυνθήσονται»  (Ψαλμός 138, 17-18)



ΠΡΟΛΟΓΟΣ




Είναι αφιερωμένο τούτο το μικρό πόνημα, ώς ένδειξη ελαχίστης ευγνωμοσύνης καί σεβασμού, στις όσιες μοναχές τής σεβάσμιας καί ιεράς μονής Όρθοκωστάς ή Άρτοκωστάς, την Ηγουμένη Μακρίνα καί τήν αδελφή Μακαρία, τις ένσαρκες λαμπάδες τής αυτοθυσίας, τής αγάπης, τής απλότητας, τής σιωπής, τής αδιάλειπτου προσευχής, τής υπομονής καί τής αφάνειας, για όσα διδάχτηκα καί ωφελήθηκα από το αγιασμένο τους παράδειγμα, τούς φωτισμένους λόγους τους καί το μέχρις αίματος μαρτύριό τους.



Εύχεσθε για μένα κι εγώ με τη σειρά μου για όλους εσάς, ή Θεία Χάρις να μάς επισκιάζει πάντοτε καί να έχουμε τήν ευχή τους καί τις πρεσβείες τους. Να τις παρακαλέσουμε επί πλέον να μάς συνοδεύουν στην πορεία τής ζωής μας, δίνοντάς μας το πνεύμα τής θυσίας απέναντι στο Θεό καί το συνάνθρωπο καί τούτο εις δόξαν τού εν Τριάδι 'Αγίου Θεού μας, ό όποιος δοξάζεται καί υμνείται από τούς Αγίους καί Μάρτυρας, τά λογικά θύματα, πού γίνονται δεκτά ενώπιον του, σαν στολίδια πνευματικά τής ουράνιας Βασιλείας Του.


Ιερομόναχος π. Άμφιλόχιος Κοντός Έν ’Άργει τη 25η Μαΐου 2014
 Ιερά Μονή Αρτοκωστάς.




Σύντομο ιστορικό τής Ιεράς Μονής



Παναγίας Άρτοκωστάς ή Όρθοκωστάς


Αυτό το ιστορικό καί γραφικό μοναστήρι, το αρχαιότερο μοναστικό κέντρο τής Τσακωνιάς, βρίσκεται στον Πάρνωνα, πάνω από τον Άγιο Ανδρέα - Πραστό Κυνουρίας. Είναι αφιερωμένο στην Κοίμηση τής Θεοτόκου καί εορτάζει στις 23 Αύγουστου. Ιδρύθηκε το 1617 καί διαθέτει σημαντικό ιστορικό αρχείο τοΰ 18ου αιώνα. Στο ναό φυλάσσονται κειμήλια, Ιερά λείψανα καί ή 'Ιερά καί θαυματουργός εικόνα τής Παναγίας, πού αποδίδεται στον Ευαγγελιστή Λουκά. Ή εικόνα, με τις αφιερώσεις τοΰ αυτοκράτορα Ιωάννη Η' Παλαιολόγου καί Ιωάννη Κατακουζηνού βρέθηκε στα χέρια των ενετών το 1460, καί από εκεί καί μετά τήν κατάκτηση τής Πελοποννήσου υπό των Τούρκων, μεταφέρθηκε στο ένετοκρατούμενο Ναύπλιο.



Σήμερα, ή θαυματουργός εικόνα, εντοπίζεται στο Ναό σαν Σάμθελε τής Βενετίας καί περιβάλλεται με τιμές, αφού εισακούει κάθε αίτημα των προστρεχόντων σ’ αυτήν. Εξάλλου, έχει κάνει αισθητή τήν παρουσία της, με θαύματα, σ’ όσους με πίστη καί απλανή απλότητα εισέρχονται στη Μονή της καί τήν παρακαλούν, σύμφωνα με τά λόγια τού Κυρίου μας πού λέγει: «Αιτείτε, καί δοθήσεται υμίν ζητείτε, καί εύρήσετε' κρούετε, καί άνοιγήσεται ύμίν πας γάρ ό αιτών λαμβάνει καί ό ζητών ευρίσκει καί τώ κρούοντι άνοιγήσεται» (Ματθ. 7, 7-8).


Ή Μονή, πυρπολήθηκε το 1826 από τον Ιμπραήμ. Τά ερείπια της, σώζονται ακόμη. Το καθολικό ξανακτίσθηκε τήν ίδια χρονιά.
Διαθέτει αρκετά μετόχια, όπως τού Αγίου Δημητρίου Ροντινό, των 'Αγίων Θεοδώρων, των Τριών Ιεραρχών, τού 'Αγίου Ιωάννου καί τού Ευαγγελισμού τής Θεοτόκου, πού βρίσκεται σέ απόσταση 1,5 χιλιομέτρου από τον Άγιο Ανδρέα Κυνουρίας. Το κατανυκτικότατο ναΐδριο τού Ευαγγελισμού, μικρό, γεμάτο μαυρισμένες τοιχογραφίες, είναι ιδανικός χώρος για προσευχή καί αναγέννηση τής ψυχής τού ανθρώπου. Ή όλη ατμόσφαιρα τής Μονής προσφέρεται να πάρει τον πόνο καί τη θλίψη τών ανθρώπων. Τά  δέντρα, οι ελιές, το μικρό δασάκι κυπαρισσιών καί αμυγδαλιών στην αυλή γαληνεύουν τήν ψυχή. Ή Κυρία Θεοτόκος, με τη ζωντανή παρουσία της, μεσιτεύει ακούραστα στον Υιό καί Θεό της καί Θεό μας για τούς ευλαβείς προσκυνητές.


Ό Κύριος είπε: «Δεύτε προς με πάντες οι κοπιώντες καί πεφορτισμένοι κάγώ αναπαύσω υμάς. άρατε τον ζυγόν μου έφ’ υμάς καί μάθετε απ’ εμού, ότι πράος ειμί καί ταπεινός τη καρδία, καί εύρήσετε άνάπαυσιν ταις ψυχαίς υμών» (Ματθ. 11, 28-29).



Καί όλοι βρίσκουν τήν ξεκούραση στον ιερό τούτο χώρο.


Το βαρύ χειμώνα, ενώ οι έγκαταβιοΰσες μοναχές κατεβαίνουν στο μετόχι, φροντίζουν, όμως, ή ακοίμητη κανδήλα ενώπιων τής θαυματουργής εικόνας, να παραμένει άσβεστη, ξεπερνώντας τά οποιαδήποτε εμπόδια, όπως τά ακραία καιρικά φαινόμενα.


Αυτά τά σύντομα ιστορικά στοιχεία τής 'Ιεράς Μονής, κάνουν τον προσκυνητή πού έρχεται στη μονή, να τήν οικειοποιηθεί καί να αισθανθεί το χώρο γνώριμο. Εντυπωσιάζεται κανείς από τήν αβραμιαία φιλοξενία με τήν οποία τον περιβάλλουν οι ενασκούμενες μοναχές, είτε είναι γνωστός ή όχι, είτε είναι άσημος ή σπουδαίος άνθρωπος. Τον αναπαύουν όμως με έμμεσο τρόπο καί ό παραδεισένιος αύλιος χώρος με τά εύοσμα άνθη, τά νοικοκυρεμένα παρτέρια καί το κρυστάλλινο νερό, πού ξεδιψά κάθε καταρρακωμένη καί διψασμένη ψυχή.


Αυτήν ακριβώς τη Μονή, διακόνησαν μοναχοί καί μοναχές με μεγάλο πνευματικό ανάστημα, με τελευταίες, τη μακαριστή πλέον Γερόντισσα καί Ηγουμένη Μακρίνα Μαννιακούρα καί τήν αδελφή τής μονής, μοναχή Μακαρία Βλαχάκη, οι όποιες μαρτύρησαν για τήν πίστη τους, εντός τής μονής, βρίσκοντας τραγικό θάνατο από τά χέρια αδίστακτων ληστών.
Στην παρούσα έκδοση, γίνεται λόγος γι’ αυτά τά δύο δοχεία χάριτος, όπως χαρακτηριστικά τις είχε αποκαλέσει καί ό σεβάσμιος Γέροντας Έφραίμ ό Φιλοθεΐτης, πού βρίσκεται σήμερα στην Αριζόνα, ένα από τά μεγαλύτερα πνευματικά αναστήματα τής εποχής μας.


Υπήρξαν καί οι δύο λαμπάδες, πού φώτιζαν τήν μορφή τοΰ Κυρίου καί τής Παναγίας Μητρός του, αλλά τώρα, πολύ περισσότερο φωτίζουν καί λάμπουν στον παράδεισο. Επίσης φωτίζουν καί τήν δική μας πορεία, για να άκολουθήσουμε καί αποδώσουμε τήν πρέπουσα λατρεία στον Θεό καί τήν τιμητική προσκύνηση πάντων των 'Αγίων Του.



Βίος, Θαυμαστά Γεγονότα καί Μαρτύριο των Μοναζουσών Μακρινής και Μακαρίας εν τη Ί. Μονή Άρτοκωστάς


Ή οσιότατη ηγούμενη τής Ιεράς Μονής Παναγίας Άρτοκωστάς, κατά κόσμο Θεοδώρα Μαννιακούρα, τού Κωνσταντίνου καί τής Αναστασίας, γεννήθηκε στον Πύργο Βαρθολομίου τοΰ νομού Ηλείας, το 1921.
Ανατράφηκε εν παιδεία καί νουθεσία Κυρίου, σύμφωνα καί με τά λόγια τού Αποστόλου Παύλου, μαζί με τά υπόλοιπα παιδιά τής οικογενείας της, τον Νικόλαο, τήν Διονυσία, μετέπειτα μοναχή Νεκταρία, τήν Φλώρα, τον Χαρίλαο, τον Αλέξανδρο καί τήν Ελευθερία, μετέπειτα μοναχή Μαρκέλλα. Σέ πολύ μικρή ηλικία, διακρίθηκε ή Θεοδώρα για το ήθος καί τήν ευσέβεια της, καθώς ή φλόγα τού πόθου τής αφιερώσεως στον Θεό είχε νωρίς ανάψει. Διέθετε επίσης διάφανη καθαρότητα νοός, στραμμένη στην ενθύμηση του θείου προσώπου του λυτρωτή καί αρχηγού τής πίστεώς μας Ιησού Χριστού καί τής μητέρας του, άειπαρθένου Μαρίας, αγωνιζόμενη τον καλόν αγώνα. Ανταποκρίθηκε λοιπόν στο κάλεσμά Του για τήν αγιότητα του ανθρώπου, διότι είναι γεγραμμένον: «Άγιοι γίνεσθε, διότι Εγώ είμαι Άγιος» (Α' Πέτρου 1, 15-16), καί αλλού: «διώκετε... καί τον αγιασμόν, ού χωρίς ουδείς όψεται τον Κύριον» (Έβρ. 12, 14).



Έτσι, έφτασε σέ μέτρα αγιότητας καί αρετών καί καταστολίστηκε με τη διόραση καί τήν προόραση, με τήν υπακοή, τήν υπομονή στις θλίψεις καί τήν Αγάπη στον Θεό καί τον άνθρωπο, πού στο πρόσωπό του, έβλεπε τον ίδιο τον Θεό, κατά το: «είδες τον άδελφόν σου... είδες Κύριον τον Θεόν σου». Βίωνε καί έπραττε στη ζωή της, τήν πιστή εφαρμογή τών κανόνων τής Εκκλησίας, ιδιαιτέρως τής νηστείας, αφού έχουμε τήν εξακριβωμένη μαρτυρία, ότι νήστευε παιδιόθεν. (Από βρέφος, δεν θήλαζε τις ημέρες νηστείας, Τετάρτη καί Παρασκευή).


Εργαζόμενη ώς ράπτρια, για να μάθει όπως έλεγε να ράβει αργότερα τά ράσα καί τά άμφια στο μοναστήρι, προσπαθεί, ενώ βρίσκεται ακόμη μέσα στον κόσμο, να έχει το νου της συνεχώς στην αδιάλειπτη προσευχή στην Παναγία. Ή προστασία καί μέριμνα τής Θεοτόκου για τήν ίδια, φάνηκε εξ άλλου καθαρά από νωρίς με τον εξής τρόπο: Κάποτε, ό αντίδικος, βλέποντας τον θεάρεστο στόχο καί σκοπό τής ζωής της, έβαλε έναν κακόβουλο να τήν πειράξει. Όμως, διά μέσου τής προσευχής της, αυτός αισθανόταν μια αόρατη δύναμη πού τον εμπόδιζε να τήν πλησιάσει, γεγονός πού αποδείκνυε, τη φρούρησή της από τήν Κυρία Θεοτόκο.

Ή εποχή πού ζούσαν ήταν πολύ δύσκολη, λόγω ελλείψεως καί των απαραίτητων ακόμη στη δημόσια υγεία, καθόσον είχε ξεσπάσει μία ε-πιδημική νόσος. Ή μητέρα της Αναστασία, προσευχόμενη, βλέπει τήν Παναγία, ή οποία τής έδωσε οδηγίες να φτιάξει μια αλοιφή, πού θα έφερνε τήν ίαση στους ασθενείς πού είχαν προσβληθεί από τη νόσο αυτή. Καί πράγματι πολλοί σώθηκαν.

Κοντά σέ τέτοια πρότυπα καί μέσα σέ κλίμα αγάπης καί μέριμνας με τά αδέλφια της, παίρνει τη γενναία απόφαση να αφήσει τήν πατρική της οικία. Χωρίς τις αντιδράσεις τών γονέων της, ιδίως τού πατέρας της πού ήταν ψάλτης, αλλά καί τής ευσεβούς καί αφοσιωμένης στο Θεό μητέρας της, έρχεται στη σεβάσμια Μονή τής Λουκούς, τής αφιερωμένης στη Μεταμόρφωση τού Σωτήρος Χριστού. Βάζει αποφασιστικά μετάνοια για να είσέλθει στη δοκιμασία τής μοναχικής πολιτείας, κάτω από τήν υπακοή τής σεβαστής καί οσίας μητέρας, τής φημισμένης για τήν αγιότητα της, τής αληθινής καθοδηγήτριας στην κατά Θεόν αφιέρωση τών μοναζουσών, τής μακαριστής Ηγουμένης Χριστονύμφης Κάρτσωνα.


Ή γερόντισσα Χριστονύμφη, ανεδείχθη μεγάλη πνευματική μητέρα. Με τήν ισχυρή πρόσω-πικότητα καί τήν αγία βιωτή της, επεβλήθη καλοπροαίρετα ώς κυρία καί άρχόντισσα, μάνα τής καρδιάς τους, τόσο των μοναχών, οσο καί τών κατοίκων. Εύλογα καί για τη γερόντισσα, υπήρξε πρότυπο, άφοΰ διδάχτηκε άπ’ αυτήν τήν προσφορά τής αγάπης, με περίσσεια υπομονή στους άνθρώπους πού τήν είχαν άνάγκη. Μοίραζε ακόμη καί τά λιγοστά χρήματα τοΰ ταμείου, καθώς βοηθούσε παιδιά να ντυθούν καί να σπουδάσουν, άστεγους να βρουν καταφύγιο καί ανέργους να βρουν εργασία.


Διακρίθηκε για τήν τελεία απερίεργοι τυφλή υπακοή της στη μακαριστή Χριστονύμφη, ή οποία φαίνεται από το εξής περιστατικό: Κάποτε, ή Γερόντισσα, για να τήν δοκιμάσει, τής έδωσε να φυτέψει ένα ξερό κλωνάρι, με τήν εντολή να το προσέχει (δηλαδή να το ποτίζει). Έτσι, ή αδελφή τότε Μακρίνα, έξετέλεσε τήν προσταγή τής γερόντισσας, ώσπου αυτό, παρά τά τόσα εμπόδια πού προέκυψαν κατά τήν διάρκεια τής υπακοής της, όπως ή ίδια ανέφερε, είχε σαν αποτέλεσμα τελικά να ανθίσει. Αναφέροντας το στη γερόντισσα, χωρίς ή ίδια να καυχηθεί ή να το θεωρήσει κάτι, εκείνη τής είπε ότι αυτό έγινε λόγο τής υπακοής της. Ή γερόντισσα Χριστονύμφη, θεωρούσε τήν υπακοή, «τέλειον μέσον αγιασμού», λόγια πού επαληθεύτηκαν στην περίπτωση πού προαναφέραμε.


Στη Μονή τής Μεταμορφώσεως Λουκούς, υπήρξαν καί άλλα πολλά θαυμαστά γεγονότα, με τά όποια ό Θεός κατέδειξε το σκεύος της εκλογής Του, το όποιο είχε ήδη προετοιμαστεί να δεχτεί τήν παρουσία καί τήν επισκίαση τοΰ Παναγίου Πνεύματος. Όπως μαρτυρείται, ενώ προσευχόταν, τήν είδαν οι άλλες μοναχές, να βρίσκεται 20 περίπου πόντους πάνω από το έδαφος καί να κινείται μπρός - πίσω, (αγαπούσε πολύ τήν προσευχή καί τότε έκανε 3000 μετάνοιες ημερησίως).

Ή σχέση της με τις υπόλοιπες συμμονάστριές της υπήρξε παραδειγματική, καθώς διακρινόταν για τήν Αγάπη, το σεβασμό καί τον αγώνα για τήν τελείωση καί τον αγιασμό.

Μεταξύ αυτών καί ή αδελφή Μακαρία, κατά κόσμο Μαρία Βλαχάκη, τοΰ Ευσταθίου καί τής Καλομοίρας, πού καταγόταν από το ’Άστρος Αρκαδίας καί είδε το φώς τής παρούσης ζωής, το 1944. Μεγάλωσε καί έζησε στο ’Άστρος καί οι γονείς της απέκτησαν καί άλλα δύο τέκνα, τον Νικόλαο καί τήν Παναγιώτα. Από τά πρώτα χρόνια τής ζωής, φάνηκε, ότι το παιδί αυτό τοΰ Θεού, ή μικρή Μαρία, θα είναι εκείνη πού θα θυσιάζεται για να ανακουφίζει τον πόνο τοΰ ανθρώπου καί να τον μεταμορφώνει σέ χαρά τοΰ Κυρίου, τήν οποία ή ίδια βίωνε. Οι γονείς της, υπήρξαν ευσεβείς καί με φόβο Θεού, όπως χαρακτηριστικά έλεγε: Όταν ήμουν μικρή πηγαίναμε με τον αδελφό μου καί ανάβαμε τά καντήλια σ’ ένα εκκλησάκι. Κάποια στιγμή, ό πατέρας μου, διαμαρτυρήθηκε λέγοντας- τί νομίζετε, ότι έχουμε το λιοτρίβι του τάδε; 


Εκείνο το βράδυ άκουσαν μια αναταραχή από τά ζώα πού βρίσκονταν στο κατώι. Ή μητέρα μου ανησύχησε, νομίζοντας πώς θα λύθηκε κάποιο ζώο. Τρέχει γρήγορα στο κατώι καί τί να δει το λυμπί με το λάδι είχε ξεχειλίσει καί έτρεχε κάτω. Τότε άρχισε να παίρνει από το λυμπί καί να ρίχνει λάδι στο διπλανό καζάνι, το όποιο γέμισε μέχρι τη μέση.
Μετά το θαύμα αυτό, ό πατέρας, μάς είπε: Να πηγαίνετε καί να ανάβετε τά καντήλια όποτε θέλετε. Στη συνέχεια όμως, οι οικονομικές δυσχέρειες πού αντιμετώπιζαν οι γονείς τής μικρής Μαρίας, τούς ανάγκασαν να τήν στείλουν στον ενάρετο ιατρό θειο της, στο Άστρος, για να εργαστεί στο κτήμα, αλλά καί στο σπίτι, ώς υπηρέτρια. Όντας άοκνη, δεν παραμελούσε να εξυπηρετεί καί το θειο της, αλλά καί να διακονεί τον συνάνθρωπο, προσευχόμενη στον Θεό. Πολλές φορές λοιπόν οι θερμές καί υπομονετικές δεήσεις της άνοιγαν τον ουρανό καί εισακούονταν, έτσι, ώστε καί οι ασθενείς συνάνθρωποί της να βρίσκουν άμεσα τήν ίαση ψυχής καί σώματος. Διακρίθηκε ώς άνθρωπος τής υπομονής καί τής καρτερίας.


Όταν ήρθε το πλήρωμα τού χρόνου, παίρνει τήν απόφαση να εγκαταλείψει τά εγκόσμια καί μάταια τού κόσμου τούτου καί να ενδυθεί το τιμημένο ράσο. Έτσι, γίνεται ρασοφόρα στη μονή τής Λουκούς, κάνοντας πράξη τον πόθο τής αφιερώσεως. Από κει, αρχίζει ή ανοδική πορεία, για τήν ουράνια Βασιλεία τού Θεού. Ή ίδια διηγείτο. Όταν έγινα ρασοφόρα, είδα το εξής όνειρο: Βγήκα από το κελί μου καί είδα έξω από τήν Εκκλησία, με μεγάλα γράμματα, τη λέξη ΤΕΛΟΣ, καί τότε ρώτησα Πώς θα σωθούμε; καί άκουσα φωνή. «Με το μαρτύριο!»


Ή χάρις τοΰ Θεού, ενώνει τά δύο σκεύη τής εκλογής Του με Αγάπη, αφοσίωση, ενότητα καί σεβασμό. Χωρίς να γνωρίζουν τίποτε οι ίδιες, ό τότε οικείος Επίσκοπος, μακαριστός καί σεβάσμιος γέροντας, ό όποιος διακρίθηκε για το επισκοπικό καί ποιμαντικό αξίωμα καί έργο του, Μητροπολίτης Μαντινείας καί Κυνουρίας Κυρός Θεόκλητος Φιλιππαΐος, ό οποίος σεβόταν καί εκτιμούσε τήν αδελφή Μακρίνα, ζητά από τη μακαριστή Χριστονύμφη, τη μετάβαση τών αδελφών Μακρίνας καί Μακαρίας στη Μονή Άρτοκωστά για να έγκαταβιώνουν εκεί. ’Άς ληφθεί ύπ’ όψιν, ότι μέχρι τότε, ή Ιερά Μονή ήταν άνδρώα καί έγκαταβιούσαν οι γέροντες Παΐσιος καί Σωφρόνιος, οι όποιοι αγωνίζονταν κάτω από δύσκολες συνθήκες διαβίωσης, να κρατήσουν τη Μονή ανοιχτή καί το κανδήλι τής Παναγίας αναμμένο. Αξίζει να ειπωθεί ένα περιστατικό, το όποιο συνέβη πριν τη μετάθεσή τους από τον Επίσκοπο καί δείχνει τήν άμεση σχέση τής αδελφής Μακρίνας με τούς 'Αγίους, τούς φίλους τοΰ Θεού καί ιδιαιτέρως με τον Άγιο Γεώργιο. Ή ίδια είχε διηγηθεί:


Όταν ήμασταν στο μοναστήρι τής Λουκούς, ό Επίσκοπός μας, επέλεξε εμένα καί τήν αδελφή Μακαρία, να έγκαταβιώσουμε στο μοναστήρι τής Αρτοκωστάς. Ή γερόντισσα, μάς επέβαλε απόλυτη σιωπή μεταξύ μας, για να μην δημιουργηθεί συναισθηματικός δεσμός. Εμείς βέβαια δεν ξέραμε τίποτα, σχετικά με τήν απόφαση τοΰ Επισκόπου. Ή αδελφή Μακαρία, το είχε πάρει κατάκαρδα, πού δεν επιτρεπόταν να μιλάμε μεταξύ μας.
Τά κελιά μας, ήταν σ’ ένα διάδρομο δίπλα - δίπλα καί ανάμεσα τους υπήρχε ή εικόνα τοΰ Αγίου Γεωργίου, τον όποιο πολύ αγαπούσαμε καί ευλαβούμασταν. Κάθε βράδυ, πριν αποσυρθούμε στα κελιά μας, περνούσαμε καί ασπαζόμασταν τήν εικόνα του. Ένα βράδυ, ή αδελφή Μακαρία, στέκεται μπροστά στην εικόνα τοΰ Αγίου Γεωργίου καί με δάκρυα στα μάτια προσευχήθηκε καί έκανε τά παράπονά της στον Άγιο: Άγιε μου Γεώργιε, γιατί να μην πρέπει να μιλάω στην αδελφή Μακρίνα; Μετά τήν προσευχή, αποσύρθηκε στο κελί της. Στη συνέχεια, στέκομαι κι εγώ στην ίδια εικόνα καί προσεύχομαι. Τότε, με μεγάλη μου έκπληξη, ακούω τον Άγιο να μου μιλεί. 


Ένοιωσα μια γλυκύτητα στην καρδιά μου, αλλά δεν καταλάβαινα τί μου έλεγε, γιατί μιλούσε στη δική του γλώσσα. Μετά από αυτό το θαυμαστό περιστατικό, πήγα στο κελί τής αδελφήςΜακαρίας, όλο χαρά, να τής το ανακοινώσω καί χωρίς καθόλου να θυμηθώ τήν απαγόρευση τής Γερόντισσάς μας, ενώ πάντοτε τής έκανα τυφλή υπακοή. Ή αδελφή Μακαρία, συγκινήθηκε πολύ από το θαύμα τού Αγίου. Στη συνέχεια, ή Γερόντισσά μας, έδωσε τέλος στην απαγόρευση της.


Έτσι, έχοντας ώς πλοηγό στον πνευματικό τους αγώνα τήν προσευχή, παίρνουν τήν ευχή τού Μητροπολίτη καί τής Γερόντισσάς καί εισέρχονται στο στάδιο τής πνευματικής αθλήσεως. Τίποτα όμως δεν θα ήταν εύκολο για τις δύο υπηρέτριες τού Κυρίου, καθώς ή Ιερά Μονή στερούνταν στοιχειωδών μέσων όπως ή ίδια ή γερόντισσα διηγείτο: Όταν είχαμε πάει στην Άρτοκωστά, οι συνθήκες επιβίωσης ήταν πολύ δύσκολες. Τήν πρώτη μέρα, ή αδελφή Μακαρία, κρέμασε το ράσο της σ’ ένα καρφί καί όταν τήν επομένη το πρωί πήγε να το πάρει για να το φορέσει, πετάχτηκαν διαδοχικά, πέντε ποντίκια από το μανίκι. Εγώ στεναχωριόμουν καί δεν ήθελα να μείνω εκεί. Ήθελα να επιτρέψω στη Λουκού. Τότε, σέ μια Θεία Λειτουργία, όταν ό ιερέας βγήκε για να κοινωνήσει, μαζί με το μάκτρο παρέσυρε καί τη μούσα (σφουγγάρι). Ή μούσα, αντί να πέσει κάτω, όπως ήταν το φυσικό, πέταξε σαν πεταλούδα καί πήγε καί στάθηκε στην εικόνα τού Χριστού, στο τέμπλο. Όταν στράφηκα προς τήν εικόνα τού Χριστού, οπού είχε κολλήσει ή μούσα, άκουσα τη φωνή Του: «Εγώ είμαι καί εκεί (ΛΟΥΚΟΥ), καί εδώ καί παντού». Από τη στιγμή εκείνη αποφάσισα να μείνω στην Άρτοκωστά.


Έτσι, με το σημάδι αυτό τής Θείας Χάριτος καί έχοντας εμπιστοσύνη σ’ Αυτήν, πού τρέφει, ιατρεύει καί προστατεύει, τήν Κυρία Θεοτόκο, αρχίζει το θεάρεστο έργο, για να δοξάσει το Θεό καί να τον ευαρεστήσει, με λόγια καί με έργα, αφού Τον αγαπά με όλο της το είναι.

Ακολούθως, γίνεται από τον Επίσκοπο καί ή ενθρόνισή της ώς Ηγουμένης τής μονής, χωρίς ποτέ να ξεχάσει ότι είναι υποτακτική. Αντίθετα, έμεινε ταπεινή καί έκανε υπακοή μέχρι τέλους στις συμμονάστριές της. Θα ήταν παράλειψη να μην αναφέρουμε ότι εκεί μόναζε καί ή κατά σάρκα αδελφή τής Γερόντισσας, αδελφή Νεκταρία (κατά κόσμο Διονυσία Μαννιακούρα), πού υπήρξε άνθρωπος τής ελεημοσύνης, τής ευσπλαχνίας καί τής θυσίας.
Ή ταπείνωση τής Γερόντισσας φαίνεται κι από το εξής γεγονός, το όποιο μάς διηγήθηκε: Όταν κάποια μέρα, πήγαινε με το δίσκο το πρωινό στους ανήμπορους πλέον Γέροντες, στον προηγούμενο καί στο μοναχό τής Μονής, έβαλε το σταυρό της μέσα από το ράσο, γιατί δεν ήθελε να τη βλέπουν οι γέροντες καί να θεωρούν ότι ήλθε εκείνη καί πήρε τη θέση τους καί να σκέπτονται ότι ήρθε καί μάς παριστάνει τήν «Γουμένισσα».


Με τήν έλκυση τοΰ Θείου ελέους καί τής Θείας βοήθειας, σέ σύντομο χρονικό διάστημα, αρχίζουν ξεκάθαρα να φαίνονται τά αποτελέσματα τής συντηρήσεως καί τής ανακαινίσεως τής Μονής από τις ενασκούμενες μοναχές. Προσκυνητής, ό όποιος είχε επισκεφτεί τη Μονή καί γνώριζε τήν κατάστασή της πριν διαμείνουν οι μοναχές εκεί, μένει έκθαμβος για τήν άμεση μεταμόρφωση τής Μονής.
Με ταχείς ρυθμούς, ή Μονή μεταβάλλεται σ’ έναν πνευματικό κήπο, οπού δεσπόζει ή προσευχή καί ή συμβουλή τής Γερόντισσας. Ένας παραδεισένιος χώρος με αυλή, κληματαριές καί εύοσμα άνθη περιβάλλει τον ευπρεπισμένο Ναό καί δημιουργεί στον προσκυνητή τήν αίσθηση ότι γεύεται ουράνιες εμπειρίες. Ή Μονή Άρτοκωστά άποκόβει τις ψυχές τών ανθρώπων απ’ τούς κοσμικούς αγχώδεις ρυθμούς καί τούς μεταγγίζει ανείπωτη γαλήνη καί ηρεμία.



Άξιο μνείας, είναι το πνεύμα ομόνοιας πού συνέδεε τις δύο μοναχές πού υπηρετούσαν άοκνα τήν Παναγία μας καί συνεννοούνταν συνήθως αθόρυβα με νεύματα. Διακρίθηκαν καί οι δύο τους, στις πολύτιμες αρετές τής ελεημοσύνης καί τής φιλοξενίας, ενώ αγαπούσαν να είναι συνεπείς στις Ακολουθίες καί στις Λειτουργίες. Πάνω απ’ όλα όμως, επαγρυπνούσαν καί βίαζαν καθημερινά τά σώματα καί τις ψυχές τους στην αδιάλειπτη προσευχή κατά τον λόγο τού Κυρίου: «Ή βασιλεία τών ουρανών βιάζεται καί βιασταί άρπάζουσιν αυτήν» (Ματθ. 11, 12).
ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ. ΟΣΙΟΜΑΡΤΥΡΕΣ ΤΟΥ 21ΟΥ ΑΙΩΝΑ. ΒΙΟΣ ΚΑΙ ΜΑΡΤΥΡΙΟ ΤΩΝ ΜΟΥΝΑΖΟΥΣΩΝ ΜΑΚΡΙΝΗΣ ΚΑΙ ΜΑΚΑΡΙΑΣ ΤΗΣ Ι.Μ. ΑΡΤΟΚΩΣΤΑΣ.

ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ
ΠΗΓΗ.ΑΠΑΝΤΑ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ