Η αγία σταρίτσα Αναστασία του Βλαδικαυκάζ η Ελληνίδα, η προστάτιδα της πόλης Βλαδικαυκάζ.

site analysis

Η Αναστασία Αντρέγιεβνα (Andreeva) γεννήθηκε στο Βλαντικαβκάζ του Καυκάσου στην πλούσια οικογένεια εμπόρων, του Ανδρέα και της Ιουστινας Αντρέεβιτς (Ανδρέου). Είχε τρεις ακόμα αδελφούς. Η καταγωγή του πατέρα της ήταν ελληνική από την Κύπρο.
Μικρή την πάντρεψαν με έναν αξιοσέβαστο στρατηγό του τσαρικού στρατού, ο οποίος όμως έφυγε πολύ γρήγορα από την ζωή, αφήνοντάς την πολύ νέα χήρα. Οι γονείς της την πάντρεψαν για δεύτερη φορά με έναν χήρο όπου είχε δύο κόρες. Μένοντας χήρα για δεύτερη φορά, η Αναστασία δεν ξανασκέφτηκε πια τον γάμο.
Όλα αυτά έγιναν μέχρι την ημέρα που άγγελος Κυρίου της εμφανίστηκε σε όνειρο και της είπε: «Αναστασία, ακολούθησε τον Θεό!» Ο άγγελος δεν της εξήγησε τίποτα, έτσι η Αναστασία άρχισε να πηγαίνει την εκκλησία πιο συχνά, να προσεύχεται πιο θερμά και να ψάλλει στην εκκλησιαστική χορωδία.
Τον τέταρτο χρόνο της χηρείας της, άγγελος Κυρίου της εμφανίστηκε για δεύτερη φορά και της είπε: «Αναστασία, δώσε όλη σου την περιουσία σε όσους έχουν ανάγκη και ακολούθησε τον δρόμο του Θεού!». Αυτή τη φορά, χωρίς δισταγμό, μοίρασε όλη την περιουσία της -προς δυσαρέσκεια των αδελφών της- και πήγε στο γυναικείο μοναστήρι στο Vladikavkaz όπου έδωσε τον εαυτό της ολοκληρωτικά στον Θεό. Όταν αναχώρησε από το μοναστήρι, της ήταν ξεκάθαρο ότι αποχαιρέτησε για πάντα την κοσμική ζωή. Από εδώ και πέρα ​​ήταν πιο φτωχή από τον πιο φτωχό άνθρωπο της πόλης.
Όταν για πρώτη φορά, η θαυματουργή εικόνα της Παναγίας των Ιβήρων μεταφέρθηκε από το Mozdok στο Vladikavkaz τότε εκδηλώθηκε η αγία μωρία, κι ότι η δια Χριστόν σαλότητα θα ήταν ο αγώνας της στο εξής.
Από τότε, διαδόθηκε ​​ότι ο Θεός την επέλεξε ως μεσήτρια, ως ένα προσευχητάρι για όλους και της έδωσε το δώρο της προφητείας, αυτό μαθεύτηκε σε όλη την πόλη κι οι άνθρωποι άρχισαν να πηγαίνουν κοντά της.
Έμοιαζε ή ήταν ήδη μια ηλικιωμένη γυναίκα, καμπουριασμένη, κουβαλώντας συνεχώς ένα σακουλάκι με άμμο στην πλάτη της και κρατώντας πάντα ένα ραβδί στο χέρι της.
Για την πόλη του Βλαδικαυκάζ, η Αναστασία Αντρέγιεβνα έγινε η εκλεκτή του Θεού.

Πριν τελειώσει το επίγειο ταξίδι της, η Αναστασία πήγαινε από σπίτι σε σπίτι. Έμπαινε στην αυλή ή ανέβαινε στην εξώπορτα του σπιτιού και έλεγε: “Σύντομα θα γίνει πόλεμος!” Κοντοστέκονταν, και μετά πήγαινε σε άλλη πόρτα ή αυλή. Σχεδίαζε ένα σταυρό με ένα ραβδί, σκεφτική και λυπημένη. Όλοι γνώριζαν ότι στις πράξεις της υπάρχει πάντα ένας οιωνός για το μέλλον.
Κι όταν ξεκίνησε ο Μεγάλος Πατριωτικός Πόλεμος, σε εκείνα τα σπίτια όπου, σύμφωνα με τις αναμνήσεις των παλαιοτέρων ανθρώπων, η Αναστασία έκανε τους σταυρούς, εκεί υπήρξαν νεκροί.

Το 1942, οι Ναζί είχαν ήδη πλησιάσει το Βλαδικαυκάζ. Στην εκκλησία του Προφήτη Ηλία υπήρχαν στρατιώτες που φρουρούσαν τα σύνορα της πόλης. Ένα βράδυ είδαν στο νεκροταφείο όπου ήταν θαμμένη η μακαρία Αναστασία, μια γριά με μοναχικό ένδυμα με ένα παλιό όπλο. Περπατούσε γύρω από το νεκροταφείο. Οι στρατιώτες προσπάθησαν να τη σταματήσουν: «Φύγε, γιαγιά, από εδώ θα σε πυροβολήσουν!», κι αυτή απάντησε: « Εδώ δεν θα πυροβολήσουν, γιατί η γιαγιά Αναστασία δεν θα επιτρέψει στους Γερμανούς να πατήσουν τους τάφους.»
Μετά τον πόλεμο, διηγηθηκαν ότι οι τότε Ρώσοι στρατιώτες στέκονταν στην εκκλησία του Προφήτη Ηλία, περιμένοντας επίθεση και, καθώς άκουσαν κίνηση στο νεκροταφείο, νόμισαν ότι ήταν Γερμανοί. Αλλά αποδείχθηκε ότι ήταν μια γερόντισσα μοναχή με ένα μεγάλο σταυρό στο στήθος της και ένα ραβδί στο χέρι όπου ακουμπούσε. Όταν θέλησε να μπει στο ναό, οι στρατιώτες δεν την άφησαν. Τότε ζήτησε να συναντήσει τον διοικητή. Ο διοικητής βγήκε έξω και άρχισε να την ρωτάει ποια είναι και από πού έρχεται. Κι εκείνη του είπε: «Είμαι η Αναστασία, φυλάω την πόλη μας».
Ο διοικητής, δεν κατάλαβε καλά τι είπε και την ρώτησε: «Ποιο είναι το επίθετό σου;»

Η ηλικιωμένη γυναίκα συνέχισε: «Μη φοβάστε, όλοι θα μείνετε ζωντανοί».

Ο διοικητής ξαφνικά την έχασε, κοίταξε τριγύρω, η γερόντισσα είχε φύγει. Ρώτησε τους κατοίκους της πόλης, και του εξήγησαν ότι αυτή ήταν η προφήτισσα μακαριστή Αναστασία, και του έδειξαν τον τάφο της.

Αρκετές δεκάδες άνθρωποι προσεύχονταν στον τάφο της μακαρίας Αναστασίας το 1944 και όλοι τους είδαν ολοζώντανη την Θεοτόκο με τον Χριστό μας μωρό στην αγκαλιά της πάνω από τον τάφο. Ανάμεσα σε αυτούς που είδαν αυτό το όραμα ήταν και η μητέρα του σημερινού Πατριάρχης Γεωργίας Ηλία Β’. Σε αυτό το θαυμαστό γεγονός, 17 άτομα ήταν μάρτυρες.

Σύμφωνα με τις διηγήσεις μιας στρατιωτικού πιλότου, το μαχητικό της οποίας φλεγόταν κοντά στην πόλη, προσευχήθηκε: «Βοήθησέ με, μητέρα Αγία Αναστασία!» Το αεροπλάνο της κάηκε, αλλά αυτή επέζησε.

Πριν λίγο καιρό, οι ηλικιωμένοι κάτοικοι που ζούσαν ακόμα έλεγαν ότι κατά τον Μεγάλο Πατριωτικό Πόλεμο συνάντησαν την γερόντισσα Αναστασία, που κοιμήθηκε το 1932, στην πόλη αφού είχε περικυκλωθεί από τον γερμανικό στρατό. Ερχόταν από τον δρόμο του ναού του Προφήτη Ηλία. Την ρώτησαν: «Πού πας, μητέρα;» – κι η Αναστασία τους απάντησε: «Να προστατέψω την πόλη!». Και στην πρώτη γραμμή άμυνας της πόλης του Βλαδικαυκάζ εμφανίστηκε ολοζώντανη. Όπως γνωρίζετε, ο γερμανικός στρατός δεν μπόρεσε ποτέ να μπει στην πόλη, αλλά, αντίθετα, υποχώρησε με μεγάλες απώλειες. Όταν τελείωσε ο πόλεμος, όλοι οι στρατιώτες και ο διοικητής που βρίσκονταν τότε στο ναό, σύμφωνα με την πρόβλεψη της γεροντισσας, έμειναν ζωντανοί και γύρισαν σπίτι τους.
Κάθε χρόνο, για περισσότερα από τριάντα χρόνια, οι στρατιώτες και ο διοικητής τους έρχονταν από διάφορα μακρυνά μέρη στην εκκλησία του Προφήτη Ηλία για να προσκυνήσουν την μακαρία Αναστασία. Και όλοι πίστευαν ότι η Αναστασία έσωσε την πόλη της, ως προστάτιδα του Vladikavkaz.»

Τρία πράγματα άφησε η μακαριστή Αναστασία στους απογόνους της.
Το πλεκτό καπέλο που φορούσε. Το ραβδί στο οποίο ακουμπούσε και το κλειδί του κελιού της. Το καπέλο το κράτησε η οικογένεια Kanishchev, η οποία ήταν πολύ οικεία στην γερόντισσα και βρίσκεται στο Vladikavkaz.
Το ραβδί και το κλειδί τα κατέχει ο Πατριάρχης Γεωργίας Ηλία ο Β’ που γεννήθηκε και σπούδασε στην πόλη του Βλαντικαβκάζ. Ο Παναγιώτατος Ηλίας ο Β’ όταν έχει να λάβει δύσκολες αποφάσεις σε συνόδους του πατριαρχείου παίρνει πάντα μαζί του το ραβδί της αγίας Αναστασίας του Βλαδικαυκάζ.

Γερόντισσα Μαριάμ ἡ Κυπραῖα, ὁ σύγχρονος Ἰὼβ

site analysis

Τοῦ Ἐπισκόπου Ἀμαθοῦντος Νικολάου

Ὅπως εἶναι γνωστό, στὶς 18 Αὔγουστου 2004 ἐκοιμήθη ἐν Κυρίω ἡ Ἀδελφὴ Μαριάμ, ἡ γνωστή μας κυρία Μαρούλα, σὲ ἡλικία 79 ἐτῶν. Τοὺς τελευταίους περίπου πέντε μῆνες τοῦ πόνου καὶ τοῦ μαρτυρίου της τοὺς εἶχε περάσει εἰς τὸ Μέλαθρο Ἀγωνιστῶν τῆς ΕΟΚΑ εἰς τὴν Παλώδια, ὅπου ἄφησε καὶ τὴν τελευταία της πνοή, παραδίδοντας τὴν ἐξαγνισμένη ψυχὴ της εἰς τὸν Ἀθλοθέτη Θεό.

Βέβαια, εἶναι πράγμα δύσκολο καὶ συγχρόνως ἐπικίνδυνο νὰ μιλήσει κανεὶς γιὰ ἀνθρώπους οἱ ὁποῖοι μὲ τὴ μαρτυρικὴ ὑπομονὴ καὶ τὴν ἀσάλευτη πίστη τους στὸν Χριστὸ ἔχουν γίνει πραγματικὸ κατοικητήριο τῆς χάρης τοῦ Θεοῦ. Τολμοῦμε ὅμως νὰ τὸ κάνουμε αὐτὸ ὡς ἕνα πνευματικὸ χρέος καὶ ὡς ἕνα ἱερὸ μνημόσυνο πρὸς τὴ φωτεινὴ αὐτὴ λαμπάδα, ποὺ ἐπὶ σειρὰ ἐτῶν, ἐνῶ αὐτὴ ἔλιωνε κυριολεκτικὰ στὸ κρεβάτι τοῦ πόνου καὶ τῆς ταλαιπωρίας, ἐν τούτοις ἐφώτιζε ὅλους ὅσοι τὴν γνώριζαν ἢ τὴν ἐπισκέπτονταν -ὄχι μόνο ἀπὸ τὴν πόλη μας, ἀλλὰ καὶ ἀπὸ ὁλόκληρη τὴν Κύπρο καὶ ἔξω ἀπὸ αὐτὴν- δείχνοντάς τους μὲ τὸ ταπεινὸ παράδειγμά της τὴν ἀπλανῆ ὁδὸ τοῦ ἁγιασμοῦ καὶ τῆς χαριτώσεως.

Ἡ ἀδελφὴ Μαριάμ, ποὺ γιὰ τριάντα καὶ πλέον χρόνια ἦταν καθηλωμένη τελείως στὸ κρεβάτι, ἔδειξε τέτοια ὑπομονὴ καὶ πίστη μπροστὰ στὸν πόνο καὶ τὴν ἀσθένειά της, ὥστε ἔχει...

ἀποδειχθεῖ ἕνας σύγχρονος μάρτυρας ποὺ ποτὲ της δὲν γόγγυζε, ἀλλὰ ὅλα της τὰ λόγια στολίζονταν μὲ τὸ ἐπιφώνημα «Δόξα σοι ὁ Θεός!».

Ἡ Ἀδελφὴ Μαριάμ, ἡ πραγματικὴ αὐτὴ παρηγοριὰ καὶ μητέρα χιλιάδων ἀνθρώπων, ἦταν πραγματικὰ μία ζωντανὴ μαρτυρία τῆς παρουσίας τοῦ Θεοῦ στὴ ζωὴ τῶν ἀνθρώπων. Ἦταν μία ἐπαλήθευση τοῦ Εὐαγγελίου στὴ σύγχρονη ὀρθολογιστικὴ καὶ ὑλιστικὴ ἐποχή μας καὶ μία ἀπάντηση στὰ ἀτελείωτα "γιατί" ποὺ προβάλλουμε ὅλοι μας μπροστὰ στὸν πόνο καὶ τὶς θλίψεις μας. Ὅσοι πήγαιναν κοντά της γιὰ νὰ τῆς συμπαρασταθοῦν καὶ νὰ τὴν παρηγορήσουν, τελικὰ ἔφευγαν αὐτοὶ ὠφελημένοι καὶ πιὸ δυνατοὶ γιὰ συνέχιση τοῦ πνευματικοῦ τους ἀγώνα.

Πολλὲς ἦταν οἱ θεῖες ἐπισκέψεις καὶ παρηγοριὲς ποὺ εἶχε, οἱ ὁποῖες καὶ τὴ στήριζαν, ὅπως διαβάζουμε καὶ στὰ συναξάρια τῶν Μαρτύρων. Ἡ πιὸ χαρακτηριστικὴ περίπτωση εἶναι ἡ ἐπίσκεψη τοῦ Ἐσταυρωμένου Ἰησοῦ μετὰ ἀπὸ πολλοὺς πειρασμοὺς καὶ θλίψεις, ἡ ὁποία ὄχι μόνο ἔδωσε χαρὰ καὶ δύναμη στὴν ψυχή της, ἀλλὰ καὶ γέμισε μὲ ἄρρητη εὐωδία ὁλόκληρο τὸ δωμάτιό της.

Εἶχε τὴν εὐλογία νὰ λάβει τὸν Ἀπρίλιο τοῦ 2000 τὸ Μέγα καὶ Ἀγγελικὸ Σχῆμα ἀπὸ τὰ χέρια τοῦ Πανιερωτάτου Μητροπολίτη μας κ. Ἀθανασίου, τὸν ὁποῖο καὶ ἀγαποῦσε πολὺ καὶ εὐχόταν καθημερινὰ γι’ αὐτόν, κυρίως κατὰ τὴν περίοδο τῶν πειρασμῶν καὶ τῶν θλίψεών του. Ἡ ἐξόδιος ἀκολουθία τῆς μακαριστῆς Ἀδελφῆς Μαριὰμ ἐψάλη εἰς τὸν Μητροπολιτικὸ Ναὸ Παναγίας Παντανάσσης Καθολικῆς στὶς 19 Αὐγούστου στὶς 3.00 μ.μ. 

Πρῶτα ἐψάλη ἡ ἐξόδιος ἀκολουθία εἰς Μοναχοὺς καὶ ἀκολούθως ἡ συνήθης ἀκολουθία, προϊσταμένου τοῦ Πανιερωτάτου Μητροπολίτη μας κ. Ἀθανασίου καὶ παρισταμένου πλήθους ἱερέων καὶ κόσμου, οἱ ὁποῖοι προσέτρεξαν ἀπὸ νωρὶς γιὰ νὰ πάρουν τὴν εὐχή της γιὰ τελευταία φορὰ καὶ νὰ δώσουν τὸν τελευταῖο ἐν Κυρίω ἀσπασμό εἰς τὴν πνευματική τους μητέρα. Τὸ πολύαθλο καὶ μαρτυρικὸ λείψανό της ἐτάφη εἰς τὸ κοιμητήριο τοῦ Ἁγίου Νικολάου Λεμεσοῦ. Ἂς ἔχομεν τὴν εὐχή της καὶ τὸ φωτεινὸ παράδειγμά της ἂς εἶναι πάντοτε ὁδηγὸς στὴ ζωή μας. Αἰωνία της ἡ μνήμη!

(Δημοσιεύθηκε στὸ περιοδικό Παράκληση.

Διμηνιαία Ἔκδοσις Ἱερᾶς Μητροπόλεως Λεμεσοῦ, τεῦχος 21)

-----------

A΄

Φως για τις δικές μας δοκιμασίες

Αδελφή Μαριάμ

Όταν μνημονεύεις ένα δίκαιο οι λαοί σκιρτούν από εσωτερική χαρά και ελπίδα. Βρίσκουν σ’ αυτόν το στήριγμα στον προσωπικό τους αγώνα και κάτω από τη σκιά της δοκιμασίας του ξεκουράζονται, αναπνέουν, αναθάλλουν και προχωρούν. Μια ηρωίδα του πόνου είναι και η “αδελφή Μαριάμ” η γνωστή “Θεία Μαρούλα” από τη Λεμεσό.

Αυτά που θα αναφέρω προέρχονται από προσωπικές εμπειρίες και συνομιλίες μαζί της. Είναι αυτά που στριφογυρίζουν στο μυαλό μου από την μέρα της κηδείας της. Θεώρησα καλό να τα αποτυπώσω στο χαρτί γιατί με ωφελούν πάρα πολύ και δεν θέλω να τα ξεχάσω.

Στα δέκα χρόνια γνωριμίας μου με το “σύμβολο» της υπομονής, τη Θεία Μαρούλα, απεκόμισα πάρα πολλά, που θα μπορούσα να γράψω ολόκληρο βιβλίο, εδώ θα περιγράφω ελάχιστα από αυτά που εντυπώθηκαν έντονα στη μνήμη μου.

Ήταν ξαπλωμένη στο κρεβάτι του πόνου για 30 ολόκληρα χρόνια. Το σώμα της μαρτυρικό. Δεν είχε μέρος στο σώμα και στη ψυχή της που να μη μαρτύρησε.

Μας έλεγε:

Μπορώ να καταλάβω τον κάθε πόνο, γιατί πόνεσα με τον κάθε πόνο.

Η καρδιά της έγινε ευαίσθητη σαν μικρού παιδιού.

“Είσαστε όλοι παιδιά μου”, έλεγε. “Εγώ δεν ευλογήθηκα από το Θεό με παιδιά για να μπορώ να σας νοιώθω όλους παιδιά μου. Μια φορά προσπαθήσαμε να υιοθετήσουμε ένα παιδί και το παιδί αυτό δεν άντεξε να με βλέπει στο κρεβάτι και μας εγκατέλειψε. Δεν πειράζει όμως, το καταλαβαίνω. Είναι δύσκολη η κατάστασή μου. Πολλές φορές μάλιστα είπα στον άνδρα μου, τον Χριστάκη να με χωρίσει και να ξανανυμφευθεί, να ξαναφτιάξει την ζωή του. Αυτός, όμως, μου έλεγε: “Εγώ μια Μαρούλα αγάπησα και δεν πρόκειται να υπάρξει άλλη”. (Κλαίει)

Τί θυσία πράγματι και για τους δύο. Η αγάπη τελικά υπερβαίνει όλο τον κόσμο και αυτοί οι δύο είχαν “αγάπη”. Ήταν πρότυπο ανδρογύνου. Όποτε πήγαινα στο σπίτι της συνειδητοποιούσα πόσο φτωχός από αγάπη ήμουν.

Τις μεγάλες ψυχές ο Θεός τις δοκιμάζει ως χρυσό στο χωνευτήρι. Η θεία Μαρούλα ήταν μεγάλη ψυχή.

Η ίδια η Παναγία είπε σε κάποια κοπέλα για το πατρικό σπίτι της Μαρούλας.

-“Στο σπίτι αυτό κατοικούν άνθρωποι δικοί μου”. Ιδού πώς έχει το περιστατικό:

Β΄

Οι φίλοι της Παναγίας

Μια κοπέλα, που ο πατέρας της πέθανε και η μητέρα της ξαναπαντρεύτηκε, βρέθηκε σε πολύ δύσκολη θέση. Ο πατριός της ήθελε να την παρασύρει στην πορνεία. Αυτή για να γλιτώσει κατέφυγε απελπισμένη στην εκκλησία της Παναγίας της Καθολικής (Λεμεσός). Η εκκλησία ήταν κλειστή και αυτή απ’ έξω να κλαίει. Ξαφνικά μια γυναίκα την αγγίζει γλυκά στην Πλάτη.

-“Μην φοβάσαι, εδώ κοντά έχω ανθρώπους δικούς μου που θα σε βοηθήσουν”. Την παίρνει από το χέρι και την οδηγεί στο φιλόξενο πατρικό σπίτι της θείας Μαρούλας. Όταν έφτασε εκεί, η παράξενη μαυροφορεμένη, γλυκιά γυναίκα εξαφανίζεται. Μετά συνειδητοποίησε ότι ήταν η Παναγία. Η κοπέλα αυτή φιλοξενήθηκε αρκετό καιρό μέχρι που η δυσκολία ξεπεράστηκε.

Με τέτοια οικογένεια η θ. Μαρούλα έμαθε να αγαπά τους ανθρώπους και να τους συμπονεί. Όπου άκουγε ότι μια ηλικιωμένη ή άρρωστη γυναίκα ήθελε βοήθεια, με πολλή χαρά έτρεχε.

Ήρθε η ηλικία του γάμου. Παντρεύτηκε τον “Χριστάκη” της. Δεν έφτασε να χαρεί τον γάμο της όταν ο Χριστάκης καταντά στο νοσοκομείο με κίνδυνο να πεθάνει.

Η Μαρούλα προσεύχεται. Ζητά το θαύμα. Πάνω στην αγάπη της παροξύνεται. Γονατίζει.

-Θεέ μου, δεν θέλω να πεθάνει ο Χριστάκης μου. Καλύτερα δώσε μου εμένα όσες αρρώστιες θέλεις αλλά αυτός να ζήσει. Ο πάνσοφος Θεός που ακούει την προσευχή της, οικονομεί τη θεραπεία του Χριστάκη.

Άγνωστο για ποιο λόγο, ο Κύριος γνωρίζει, σε λίγο αρχίζει ο δικός της 30χρονος Γολγοθάς. Ασθενεί και κάνει την πρώτη εγχείρηση. Αποτυγχάνει. Πέφτει στο κρεβάτι. Ακολούθησαν άλλες 13 εγχειρήσεις. Καρκίνος στο στήθος, πρόβλημα στομάχου, συκώτι, έρπης, πρόβλημα στα μάτια …κ.α.

Δεν πτοείται, δεν τα βάζει με το Θεό. Ο Χριστάκης στέκει δίπλα της ως αληθινός ήρωας της αγάπης, που δίνει χωρίς να ζητά αντάλλαγμα. Οπότε πηγαίναμε στο σπίτι τους, ήταν γεμάτο κόσμο. Ο Χριστάκης με το χαμόγελο κερνούσε και καλοδεχόταν τους πάντες. Ο ίδιος μαγείρευε, ψώνιζε, έπλενε, σιδέρωνε, σκούπιζε και γενικά διακονούσε τη μεγάλη του αγάπη Μαρούλα. Η θ. Μαρούλα στενοχωριόταν σε σημείο που λέει μια μέρα στο Χριστάκη της.

-Δεν με βάζεις σ’ ένα ίδρυμα και να ξαναφτιάξεις την ζωή σου; Δεν θέλω να σε κάνω δυστυχισμένο.

-Τι λες Μάρω μου! Εγώ χωρίς εσένα δεν μπορώ να ζήσω. Και παρακαλώ το Θεό να πάω πρώτος εγώ, γιατί αν σε χάσω δεν θα το αντέξω αλλά θα πεθάνω πάνω από τον τάφο σου.

ΠΗΓΕΣ:ΠΕΜΠΤΟΥΣΙΑ-ΡΩΜΑΙΪΚΟ ΟΔΟΙΠΟΡΙΚΟ

Γερόντισσα Μαριάμ, o σύγχρονος Ιώβ

site analysis

Επισκόπου Αμαθούντος Νικολάου

Όπως είναι γνωστό, στις 18 Αύγουστου 2004 εκοιμήθη εν Κυρίω η Αδελφή Μαριάμ, η γνωστή μας κυρία Μαρούλα, σε ηλικία 79 ετών. Τους τελευταίους περίπου πέντε μήνες του πόνου και του μαρτυρίου της τους είχε περάσει εις το Μέλαθρο Αγωνιστών της ΕΟΚΑ εις την Παλώδια, όπου άφησε και την τελευταία της πνοή, παραδίδοντας την εξαγνισμένη ψυχή της εις τον Αθλοθέτη Θεό.

Βέβαια, είναι πράγμα δύσκολο και συγχρόνως επικίνδυνο να μιλήσει κανείς για ανθρώπους οι οποίοι με τη μαρτυρική υπομονή και την ασάλευτη πίστη τους στον Χριστό έχουν γίνει πραγματικό κατοικητήριο της χάρης του Θεού. Τολμούμε όμως να το κάνουμε αυτό ως ένα πνευματικό χρέος και ως ένα ιερό μνημόσυνο προς τη φωτεινή αυτή λαμπάδα, που επί σειρά ετών, ενώ αυτή έλιωνε κυριολεκτικά στο κρεβάτι του πόνου και της ταλαιπωρίας, εν τούτοις εφώτιζε όλους όσοι την γνώριζαν ή την επισκέπτονταν-όχι μόνο από την πόλη μας, αλλά και από ολόκληρη την Κύπρο και έξω από αυτήν- δείχνοντάς τους με το ταπεινό παράδειγμά της την απλανή οδό του αγιασμού και της χαριτώσεως.

Η αδελφή Μαριάμ, που για τριάντα και πλέον χρόνια ήταν καθηλωμένη τελείως στο κρεβάτι, έδειξε τέτοια υπομονή και πίστη μπροστά στον πόνο και την ασθένειά της, ώστε έχει αποδειχθεί ένας σύγχρονος μάρτυρας που ποτέ της δεν γόγγυζε, αλλά όλα της τα λόγια στολίζονταν με το επιφώνημα «Δόξα σοι ο Θεός!».

Η Αδελφή Μαριάμ, η πραγματική αυτή παρηγοριά και μητέρα χιλιάδων ανθρώπων, ήταν πραγματικά μια ζωντανή μαρτυρία της παρουσίας του Θεού στη ζωή των ανθρώπων. Ήταν μια επαλήθευση του Ευαγγελίου στη σύγχρονη ορθολογιστική και υλιστική εποχή μας και μια απάντηση στα ατελείωτα "γιατί" που προβάλλουμε όλοι μας μπροστά στον πόνο και τις θλίψεις μας. Όσοι πήγαιναν κοντά της για να της συμπαρασταθούν και να την παρηγορήσουν, τελικά έφευγαν αυτοί ωφελημένοι και πιο δυνατοί για συνέχιση του πνευματικού τους αγώνα.

Πολλές ήταν οι θείες επισκέψεις και παρηγοριές που είχε, οι όποιες και τη στήριζαν, όπως διαβάζουμε και στα συναξάρια των Μαρτύρων. Η πιο χαρακτηριστική περίπτωση είναι η επίσκεψη του Εσταυρωμένου Ιησού μετά από πολλούς πειρασμούς και θλίψεις, η οποία όχι μόνο έδωσε χαρά και δύναμη στην ψυχή της, αλλά και γέμισε με άρρητη ευωδία ολόκληρο το δωμάτιό της.

Είχε την ευλογία να λάβει τον Απρίλιο του 2000 το Μέγα και Αγγελικό Σχήμα από τα χέρια του Πανιερωτάτου Μητροπολίτη μας κ. Αθανασίου, τον οποίο και αγαπούσε πολύ και ευχόταν καθημερινά γι’ αυτόν, κυρίως κατά την περίοδο των πειρασμών και των θλίψεών του. Η εξόδιος ακολουθία της μακαριστής Αδελφής Μαριάμ εψάλη εις τον Μητροπολιτικό Ναό Παναγίας Παντανάσσης Καθολικής στις 19 Αυγούστου στις 3.00μ.μ. Πρώτα εψάλη η εξόδιος ακολουθία εις Μοναχούς και ακολούθως η συνήθης ακολουθία, προϊσταμένου του Πανιερωτάτου Μητροπολίτη μας κ. Αθανασίου και παρισταμένου πλήθους ιερέων και κόσμου, οι οποίοι προσέτρεξαν από νωρίς για να πάρουν την ευχή της για τελευταία φορά και να δώσουν τον τελευταίο εν Κυρίω ασπασμό εις την πνευματική τους μητέρα. Το πολύαθλο και μαρτυρικό λείψανο της ετάφη εις το κοιμητήριο του Αγίου Νικολάου Λεμεσού. Ας έχομεν την ευχή της και το φωτεινό παράδειγμά της ας είναι πάντοτε οδηγός στη ζωή μας. Αιωνία της η μνήμη!

(Δημοσιεύθηκε στο περιοδικό Παράκληση. Διμηνιαία Ἔκδοσις Ἱερᾶς Μητροπόλεως Λεμεσοῦ, τεῦχος 21)

Πηγή: http://www.imlemesou.org/index.php/2014-07-31-16-28-51/1537-o

Καλλιόπη Χριστοφόρου: Μια πνευματική μητέρα ανάμεσά μας

site analysis

π. Ανδρέα Αγαθοκλέους

Είναι δεδομένο πως καμία γραφίδα δεν μπορεί να εκφράσει τέλεια την προσωπική εμπειρία. Κυρίως όταν αναφέρεται στη συνάντηση με άνθρωπο που μεταγγίζει ζωή αιώνιο, ως γνήσιο τέκνο του ζωντανού Θεού. Ωστόσο, κάποια γεύση απ’ αυτή την εμπειρία μπορεί να μεταδοθεί με την καταγραφή της.

Δεν θα αναφέρω τα βιογραφικά τής Καλλιόπης Χριστοφίδου, της πνευματικής μητέρας που κηδέψαμε στο Δάλι, την Τρίτη, 21 Μαίου 2013. Ο επικήδειος λόγος του εφημερίου τού ιερού ναού της Ευαγγελίστριας, πρωτοπρεσβυτέρου Σπυρίδωνος Ζαχαριάδη, τα αναφέρει μεταξύ των άλλων σημαντικών αναφορών του. Τον δημοσιεύομεν στη στήλη της ιστοσελίδας μας «Κείμενα Ορθόδοξης Θεολογίας».

Θα γράψω γι’ αυτά που γνωρίζονται «εν ετέρα μορφή», που μεταγγίζονται εν Πνεύματι αγίω και που κατανοούνται πέρα από το λογικό.

Τη συνάντησα στο σπίτι της το Νοέμβριο του 2011, αφού άκουσα γι’ αυτήν ότι είναι αγιασμένη μορφή «όπως τον παππού Παναή». Πήγα με κάποια επιφύλαξη και με βάση αυτό του αποστόλου Θωμά «εάν μη ίδω ου μη πιστεύσω». Ήταν τότε που η συνάντηση έγινε αποκάλυψη και η συνομιλία επιβεβαίωση.

Όντως «Γερόντισσα – Ηγουμένη Μοναστηριού», κατά το χαρακτηρισμό του π. Σπυρίδωνος στον επικήδειο λόγο του. Έλαμπε από χαρά, κι ας έφερνε τον πόνο της ζωής, την αδικία και τα ποικίλα προβλήματα της οικογένειας. Είχε τη βεβαιότητα, και μας τη μετάγγιζε, ότι «ο Θεός αγάπη εστι», ότι συμπορεύεται και συμπάσχει με τον κάθε άνθρωπο, ότι ανατρέπει τα δεδομένα της ζωής, όταν στο τέλος πρόκειται να χαρεί ο άνθρωπος.

Οι συναντήσεις αργότερα στο γηροκομείο, όπου μεταφέρθηκε για περίθαλψη, επιβεβαίωναν την πρώτη μου εμπειρία. Η συνεχής προσευχή της αγκάλιαζε όλο τον κόσμο και οι Παρακλήσεις σε διάφορους αγίους γίνονταν για συγκεκριμένα προβλήματα συγκεκριμένων ανθρώπων.

Τα δικά της προβλήματα επιβεβαίωναν την πραγματικότητα ότι «τεθλιμμένη του βίου η οδός» και ότι οι άνθρωποι του Θεού είναι όπως όλοι οι άλλοι στις δυσκολίες και τους πειρασμούς της ζωής. Η ελπίδα, η πίστη ως εμπιστοσύνη, η απουσία της απελπισίας και της απόγνωσης, βεβαίωναν την αλήθεια ότι «τον τελευταίο λόγο στη ζωή δεν τον έχει ο διάβολος αλλά ο Κύριος και Θεός μας».

Ο Γέροντας Σωφρόνιος του Essex, σ’ ένα από τα βιβλία του, αναφέρει ότι «σημείο που δείχνει αν κάποιος πήγε στον παράδεισο, είναι η αίσθηση που κυριαρχεί κατά την ώρα της κηδείας». Εδώ η κηδεία προκαλούσε χαρμολύπη, όπως της Μ. Σαρακοστής. Μια αίσθηση λύπης και ειρήνης, πνευματικής αγαλλίασης. Κηδεύαμε μια σύγχρονη «πνευματική μητέρα»! Η μεγάλη εκκλησία του Δαλίου γέμισε από αδελφούς και τέκνα της. Η συμμετοχή του Μητροπολίτη Τριμυθούντος κ. Βαρνάβα, δέκα ιερέων και ενός διακόνου, επιβεβαίωνε ότι ήταν άνθρωπος της εκκλησίας. Η θέα του προσώπου της θύμιζε το λόγο του αγίου Σεραφείμ «βρες εσύ την εσωτερική σου ειρήνη και χίλιοι άνθρωποι θα αναπαυτούν κοντά σου».

Στην αναστάσιμη ατμόσφαιρα, με το «Χριστός Ανέστη» το σκήνωμα της δούλης του Θεού Καλλιόπης κατέβαινε στον τάφο προσδοκώντας την κοινή ανάσταση. Κι εμείς αναχωρούσαμε πεπεισμένοι ότι «οι εν Κυρίω αποθνήσκοντες» δεν φεύγουν από κοντά μας αλλά μεταβαίνουν «εκ του θανάτου εις την ζωήν» και, βλέποντας «πρόσωπο προς πρόσωπο» τον Αναστάντα Χριστό, πρεσβεύουν για μας και συμπορεύονται.

Πηγή:isagiastriados.com 

Τρυφωνού: μια αθόρυβη ζωογονούσα παρουσία

site analysis

Π. Ανδρέας Αγαθοκλέους

Ευρισκόμενοι στον κόσμο της επίδειξης, της προβολής με τα συνεχή «τα εν οίκω εν δήμω», όπου κάθε κίνηση προσωπική ή οικογενειακή προβάλλεται στο διαδίκτυο, θα’ θελα να παρουσιάσω τη μορφή μιας γυναίκας που έλαμψε στην αφάνειά της.  Πρόκειται, για όσους τη γνώρισαν, για τη γιαγιά Τρυφωνού, την κατά σάρκα μικρότερη αδελφή του οσίου Γέροντα της Λύσης, Παναή του Ιλαμιού.

Από μικρή, μεγαλώνοντας στην παραδοσιακή κοινωνία της Λύσης, κάτω από την προστασία των γονιών και συγγενών της, γνώρισε την Εκκλησιαστική ζωή με τις ακολουθίες, τις νηστείες και προσευχές, μα και με τη διακονία που ζητά να προσφέρεις αντί να παίρνεις.

Φτάνοντας στην ηλικία που θα πρέπει να προχωρήσει «εις γάμου κοινωνίαν», παίρνει τη μεγάλη απόφαση να μείνει με τους άγαμους αδελφούς της Παναή και Βασίλη, για να τους φροντίζει, μια και είναι η πιο μικρή στην οικογένεια.  Μια απόφαση που απαιτεί αυταπάρνηση, αλλά και τη Χάρη του Θεού που βοηθά στην πορεία ώστε «να μην γυρίσει πίσω».

– Τρυφωνού, αφιερώθηκες στον Παναή και στο Βασίλη και δεν παντρεύτηκες.  Μετάνιωσες;

– Δεν μετάνιωσα, αλλά ξέρω απ’ εδώ και μπρος;

Κι ήταν γύρω στα 70 όταν της έκανα την ερώτηση, ευρισκόμενος κοντά στο κρεββάτι του Παναή που προχωρούσε στη χώρα των ζώντων.  Η απάντησή της φανέρωνε την ταπείνωσή της, τη σύνεση και τη σοφία της, που ξέρει να εμπιστεύεται την Πρόνοια του Θεού κι όχι τις ανθρώπινες δυνάμεις.

Η παρουσία του παππού Παναή στη Λάρνακα μετά την προσφυγιά, θεωρήθηκε ιδιαίτερη ευλογία για όσους ποθούσαν «ακούσαι λόγον Κυρίου».  Γι’ αυτό κόσμος πολύς μπαινόβγαινε στο τουρκοκυπριακό σπίτι κοντά στον άγιο Ιωάννη το Θεολόγο κατ’ αρχήν, καθώς και στο σπίτι του συνοικισμού αγίων Αναργύρων αργότερα.  Τότε η Τρυφωνού όχι μόνο δεν μεμψιμοιρούσε, αλλά το θεωρούσε πηγή χαράς να υποδεχτεί με ευγένεια και να κεράσει ό,τι είχε τους φιλοξενουμένους, όχι ως καθήκον αλλά ως αγάπη. Σιωπηλά, αθόρυβα, να φέρει τον καφέ, το χαλούμι με το κουλλούρι ή ελιές οφτές, αν ήταν νηστεία, όπως και τα φρούτα της εποχής.  Και μέσα στη φασαρία του διακονήματός της, τον κόπο του μαγειρέματος, πλυσίματος, καθαρίσματος, να έχει την επιθυμία, να θέλει κι αυτή ν’ ακούσει για να ωφεληθεί από τα λόγια που έβγαιναν από το στόμα του Παναή ή του Βασίλη. Κοντόστεκε στην πόρτα της κουζίνας για να ακούσει λόγον Θεού από τα αδέλφια της.

Μεταξύ των πολλών κληρικών και λαϊκών, επώνυμων και απλών ανθρώπων που επισκέπτονταν τους παππούδες, βρέθηκε κι ο Καθηγητής της Θεολογικής Σχολής Αθηνών Δρ. Γεώργιος Πατρώνος με τον Ηγούμενο της Ι. Μονής Αγίου Γεωργίου Μαυροβουνίου Αρχιμ. Συμεών.  Μιλούσε με τον παππού Παναή κι εμείς ακούγαμε σιωπηλοί.  Φεύγοντας ρωτήσαμε τη γνώμη του.  Μας είπε:

– Είναι ξεκάθαρο πως ο Παναής έχει φώτιση Θεού, πνευματικές εμπειρίες δυνατές.  Εμένα όμως μου έκαμε εντύπωση πιο πολύ η Τρυφωνού που δεν παντρεύτηκε κι αφιέρωσε τη ζωή της για να διακονεί τα δύο αδέλφια της.

Μετά την κοίμηση του Παναή το 1989 και του Βασίλη το 2003, η Τρυφωνού έμεινε μόνη, με τα προβλήματα και τις δυσκολίες των γερατειών.  Ποιος θα μπορούσε να την περιποιηθεί και να τη φροντίσει καθώς αυτή περιποιήθηκε και φρόντισε έως τέλους τα δύο της αδέλφια;  Ο Κύριος που αγαπά τους αγαπώντας Αυτόν δεν εγκατέλειψε τη δούλη Του Τρυφωνού.

Η κυρία που ήλθε με τη μέριμνα του αδελφότεχνού της κ. Φίλιππου Φωκαϊδη (πατέρα του Υπουργού Άμυνας) για να τη φροντίζει, δεν εκπλήρωνε απλά ένα καθήκον για να πληρωθεί αλλά την περιποιείτο και την φρόντιζε ως να ήταν μάνα της.  Όσοι την επισκεπτόμασταν βεβαιώναμε το ίδιο.

Η Τρυφωνού άφησε τον κόσμον αυτό το Σάββατο των κεκοιμημένων στις 29 Μαΐου 2004, κατά τη διάρκεια του Εσπερινού της Πεντηκοστής.  Όπως απλά, αθόρυβα, ταπεινά έζησε, έτσι κι έφυγε για την άλλη ζωή.  Την Κυριακή της Πεντηκοστής, την «τελευταία και μεγάλη εορτή» την οποία πάντα γιόρταζε με πεντάρτι στην Εκκλησία, έγινε η κηδεία της από τον ιερό ναό της Αγίας Θέκλας, στο συνοικισμό των αγίων Αναργύρων.  Τάφηκε στο κοιμητήριο του αγίου Γεωργίου Κοντού στη Λάρνακα.

Ο Γέροντας Βασίλειος Γοντικάκης θα πει: Την «κοινωνία του Αγίου Πνεύματος» την δέχονται «τα μη όντα», οι «ανύπαρκτοι», οι ταπεινοί• και υπάρχουν κάποιοι «ανύπαρκτοι» που βγάζουν μία ευωδία που ανασταίνει νεκρούς. Γι’ αυτό είναι δράμα να είσαι «επιτυχημένος».  Αυτό ακριβώς ταιριάζει και στη γιαγιά Τρυφωνού, την οσία μητέρα, που μας δίδαξε με τη σιωπηλή παρουσία της τι σημαίνει να θυσιάζεσαι μια ζωή, να διακονείς αθόρυβα, να ζεις ως ανύπαρκτος και να υπάρχεις για να ζουν οι άλλοι.  Μας δίδαξε δηλαδή το νόημα της όντως Ζωής που φέρνει στην καρδιά ειρήνη, στο πρόσωπο φως, στην ύπαρξη τη χαρά του Παραδείσου.

Πηγή: isagiastriados.com-ΠΕΜΠΤΟΥΣΙΑ

Η μακαριστή ψυχούλα Θεογνωσία!

site analysis

Πανιερωτάτου Μητροπολίτου Μόρφου κ. Νεοφύτου

Η μακαριστή Θεογνωσία Πατέρες και αδελφοί,

μεταβαίνει σήμερον εκ του θανάτου εις την ζωήν ένας ευλογημένος και ενάρετος άνθρωπος, η δούλη του Θεού Θεογνωσία. Ένας άνθρωπος, ο οποίος ανακάλυψε ενωρίς στη ζωή του το αυθεντικό και αληθές νόημα της ζωής και του θανάτου. Είναι όντως ευλογημένη η Θεογνωσία, όχι μόνον γιατί πήρε στην κολυμβήθρα της βαπτίσεώς της τη γνώση του Θεού, αλλά επειδή αξιώθηκε να επαληθεύσει το όνομά της.

Όντως η προκείμενη νεκρή Θεογνωσία είχε γνώση του Θεού, κι ας μην ήταν θεολόγος. Και επιβεβαίωνε τη γνώση τούτη με τη ζωή της, με την όραση των θείων μυστηρίων, τη γεύση του Θεού, δηλαδή αυτή την εμπειρία, που εμείς διαβάζουμε στα πατερικά και θεολογικά βιβλία μας. Παράδοξο, θα πει κάποιος! Δεν είναι όμως παράδοξο!

  Δόξα τω Θεώ, η Κύπρος έχει ακόμα, ας είναι και μεταλλαγμένη και σκλαβωμένη, αρκετές «Θεογνωσίες»∙ ανθρώπους δηλαδή της λαϊκής ευσέβειας, οι οποίοι πολύ νωρίς αντιλήφθηκαν ποια είναι η αληθινή γεύση, ο πραγματικός σκοπός αυτού του βίου. Κι ότι αυτός ο βίος, αν δεν ενώνεται με την αιώνια ζωή του αιώνιου Θεού, είναι βίος ανεόρταστος, άχαρος, χωρίς τη χάρη του Τριαδικού μας Θεού. Δόξα τω Θεώ, που αξιωθήκαμε να γνωρίσουμε αυτού του είδους τη γνώση του ανθρώπου αυτού.

  Κι εσείς, τα παιδιά της, οι κόρες της, οι γαμπροί, τα εγγόνια της, τα δισέγγονά της, οι επίλοιποι συγγενείς, οι χωριανοί μας Ζωδιάτες και όλοι εσείς, που αξιωθήκατε να έχετε γνώση της Θεογνωσίας, είστε όντως ευλογημένοι.

Κι αν κρίνω από τους δύο επικήδειους λόγους που άκουσα, μπορώ να πω ότι αντιληφθήκατε τον θησαυρό της οικογένειάς σας. Κι έτσι μπορείτε να στηρίζετε τη δική σας οικογένεια, είτε τη τωρινή, είτε τη μελλοντική, στο παράδειγμα αυτής της ευλογημένης γιαγιάς, της Θεογνωσίας.

 Αν είμαι εδώ παρών, δεν είναι γιατί είμαστε χωριανοί με τη Θεογνωσία, ούτε πως είμαστε και μακρινοί συγγενείς, όπως πράγματι είμαστε από την πλευρά της γιαγιάς μου, αλλά γιατί, κατά ένα μυστικό τρόπο, στα ύστερα χρόνια της η Θεογνωσία μού εμπιστεύτηκε πολλά από τον εσωτερικό, πνευματικό της κόσμο, από την εμπειρία του Θεού, που απεκόμισε.

 Θα ήθελα να αναφέρω ενδεικτικά μερικά από αυτά τα εν Χριστώ βιώματά της, προς ωφέλεια και των κληρικών και εσάς των οικείων της. Καταρχάς, η αγαπητή μας Θεογνωσία γεννήθηκε με μια μεγάλη προίκα, όχι όπως νόμιζαν οι Ζωδιάτες τα πολλά περιβόλια και τα πολλά πλούτη, όχι αυτή την προίκα. Αυτή αποδείχτηκε φαντασία, την οποία τώρα νέμονται οι κατακτητές μας. Η προίκα της ήταν η μάνα της, η Παναγιωτού· άνθρωπος του Θεού, με βαθιά απλότητα αλλά και βαθιά πνευματική εσωτερικότητα.

  Η ίδια μας διηγήθηκε το εξής γεγονός, το οποίο είναι καταγραμμένο σε ένα από τα πιο λαοφιλή βιβλία, που σήμερα κυκλοφορούν, και που τιτλοφορείται Ασκητές μέσα στον κόσμο, και έχουν μέχρι σήμερα εκδοθεί δύο τόμοι.   Επιτρέψτε μου εδώ να αναφερθώ και στην προϊστορία του βιβλίου. Τη σειρά αυτή των βιβλίων επιμελήθηκε ο ιερομόναχος π. Ε. της Καψάλας, ένας από τους μεγαλύτερους ασκητές του συγχρόνου Αγίου Όρους και προσωπικός μας φίλος, πνευματικό δε τέκνο του οσίου πατρός ημών Παϊσίου του Αγιορείτου, του οποίου η αγιότητα ανακηρύχθηκε επίσημα μόλις προ ενός μηνός.

Είχε ειπεί λοιπόν ο γερο-Παΐσιος στον π. Ε. να καταγράψει, όχι μόνο τον βίο και τη διδασκαλία συγχρόνων μοναχών και ασκητών του Αγίου Όρους, αλλά και ανθρώπων που έζησαν στις μέρες μας ασκητικά μέσα στον κόσμο, ούτως ώστε και οι έγγαμοι να έχουν πρότυπα βίου, και όχι μόνον οι μοναχοί με τους ασκητές. Έτσι ο καλός μας π. Ε. μπήκε σε αυτή τη διαδικασία, και χάρηκα που στον δεύτερο τόμο της σειράς που αναφέραμε (Ασκητές μέσα στον κόσμο) έχει 

περιλάβει και έξι Κυπρίους λαϊκούς, ανθρώπους ενάρετους και αγιασμένους.

  Μια από τις έξι αυτές βιογραφίες είναι η βιογραφία της Παναγιωτούς, της μάνας της Θεογνωσίας.Ας είναι καλά ο παπα-Θεοδόσης, ο ιερέας εδώ του ναού, που διέσωσε, κατέγραψε και παρέδωσε στον π. Ε. το γεγονός, που τώρα θα σας διηγηθώ.

 Γράφει, λοιπόν, μέσα σ᾽ αυτό το βιβλίο, για όσους δεν το διαβάσατε, το εξής: 

Πήγε η Παναγιωτού μαζί με την κόρη της Θεογνωσία και άλλους στον εξωκκλήσι της Κάτω Ζώδιας -προ της εισβολής, βεβαίως-, στον άγιο Γεώργιο των Ξαλώνων, αλλά ήταν κλειστή η εκκλησία.

Η Παναγιωτού είχε τέτοια απλότητα αλλά και τέτοια φυσική πίστη, που με δυνατή φωνή είπε: 

«Άγιε Γεώργιε, είσαι μέσα; Αν είσαι μέσα, άνοιξέ μας!» Και άκουσε τη φωνή του αγίου Γεωργίου από μέσα, που της απάντησε: «Είμαι μέσα! Ελάτε!»

 Αλλά, για να ακούσει τη φωνή του αγίου, σημαίνει και αυτή είχε καθάρισει τις αισθήσεις τις και μπορούσε, ήταν άξια, να ακούσει αυτή τη φωνή. Γι αυτό, όσοι δεν έχουμε την εμπειρία του Θεού, να εμπιστευόμαστε την εμπειρία των αγίων, την εμπειρία των εναρέτων ανθρώπων του Θεού.

  Η Παναγιωτού, λοιπόν, μεγάλωσε αυτή την κόρη. Μου έλεγε η μακαριστή Θεογνωσία, ότι από τον καιρό που ζοῦσε στη Ζώδια έμαθε να κάνει πολλές μετάνοιες, αλλά κρυφά από τους άλλους. Να μην τη βλέπουν, ούτε τα παιδιά της, ούτε και ο άντρας της ο Γιαννής. Γιατί είχε μάθει και από τη μάνα της και από τη γιαγιά της -δείτε δηλαδή πόσο δυνατή παράδοση ήταν αυτή-, ότι ο Θεός ευλογεί το μυστικό, αυτό που δεν δοξάζουν οι άνθρωποι, αυτό που δεν βλέπουν, δεν ζηλεύουν, δεν φθονούν και δεν επαινούν. Γι᾽ αυτό φρόντιζε η ζωή της η προσωπική και πνευματική να είναι μυστική. 

Μου λέει: «Εν᾽ ναι (δεν είναι) για τούτο, Δεσπότη μου, που τζιαι τούτα που κάμνετε εσείς οι παπάδες μέσα στο ιερό λέγονται μυστήρια;» 

Ναί, πράγματι, γιατί τα Μυστήρια έχουν μια μυστική διάσταση, την οποία δεν μπορούν να δουν πολλοί, αλλά έχουν τη δυνατότητα να τη γευθούν όλοι.

 Είναι και ακόμη λίγα πράγματα, που μπορώ να καταθέσω για τη μακαριστή δούλη του Θεού Θεογνωσία. 

Βρισκόταν κάποτε στον Μουτουλλά, και είδε εκεί για πρώτη φορά τον φύλακά άγγελό της. Τον είδε εν είδει φωτός και φοβήθηκε και πήγε στη μάνα της και της το διηγήθηκε. Η μάνα της, της εξήγησε: 

«Είναι ο άγγελός σου κόρη μου, που πήρες στο Βάπτισμα. Πρόσεξε, να μην τον προσβάλεις.» 

Αργότερα τον είδε πάλιν και πολλάκις. Όταν κάποτε πήγε στον Κύκκο να προσκυνήσει με έναν από τους γαμπρούς της, καθυστέρησαν, και του έλεγε, «κάμε πιο γρήγορα, γυιέ μου, διότι ήδη μπήκαν στην ευλογημένη βασιλεία», δηλαδή είχε αρχίσει η Λειτουργία. Όταν έφτασαν στο μοναστήρι, έφτασαν την ώρα του χερουβικού. Και η ευλογημένη ψυχή της Θεογνωσίας αξιώθηκε να ιδεί πνευματικά το μυστήριο της θείας Λειτουργίας! Ενώ εμείς, που το τελούμε τόσες πολλές φορές δεν το βλέπουμε, απλοί άνθρωποι του Θεού, που έχουν καθαρίσει τα μάτια της ψυχής τους, βλέπουν αυτά που εμείς δεν βλέπουμε. Και η Θεογνωσία ήταν άνθρωπος που είχε όραση του Θεού, γι᾽ αυτό είπα ότι είχε γνώση του Θεού.

 Έβλεπε λοιπόν μέσα στην αγία πόρτα, όπως λέμε στην Κύπρο, δηλαδή στην Ωραία Πύλη, ένα τεράστιο γαλάζιο φως και ο παπάς ήταν από πίσω προς την αγία Τράπεζα. 

Και όποτε περνούσε από την Ωραία Πύλη για να ειπεί το, «ειρήνη πάσι», περνούσε μέσα από το φως και το φως διαχεόταν δια χειρός του ιερέως σε όλους τους πιστούς. Αν και σε μερικούς, καθώς μου είπε, δεν καθόταν το φως, και λυπήθηκε. Σκεφτείτε δηλαδή αυτή τη γυναίκα, πόσο τη χαρίτωσε ο Θεός, για να βλέπει τα μη ορώμενα. 

 Άλλοτε πάλιν, σε ένα από τους ναούς της Κύπρου -όχι αυτόν εδώ της Λευκωσίας-, έβλεπε τον ιερέα την ώρα που θυμίαζε στο χερουβικό τις τέσσερις πλευρές της αγίας Τραπέζης, και έβλεπε ότι κάτω από την αγία Τράπεζα έβγαινε σε κάθε πλευρά και ένας άγιος και έκαμνε υπόκλιση του ιερέως.

Τη ρώτησα: «Από τις πλευρές έβγαιναν οι άγιοι ή από αλλού;» 

Και μου απάντησε: «Όχι, από τις γωνιές. Από τις τέσσερις γωνιές της αγίας Τραπέζης.» 

 Και ξέρετε, αγαπητοί μου πατέρες, ότι η κανονική τάξη είναι να θυμιάζομε όχι από τις πλευρές, αλλά τις τέσσερεις κεραίες, γωνίες της αγίας Τραπέζης. Γιατί; Γιατί εκεί, κατα την τελετή των Εγκαινίων του ναού, τοποθετούμε τις εικόνες των τεσσάρων Ευαγγελιστών. Έβλεπε λοιπόν η Θεογνωσία τους τέσσερεις Ευαγγελιστές, που έκαναν υπόκλιση στον ιερέα, την ώρα που ο ιερέας θυμίαζε την αγία Τράπεζα. Σ᾽ ένα από τα τελευταία της τηλεφωνήματα, είχε την απορία, μήπως είχε αμαρτία που μου έλεγε αυτά τα πράματα.

Διότι η μάνα της, της έλεγε να μην τα λένε, για να μη δοξαστούν. Της είπα και εγώ: 

«Σου υπόσχομαι, αν ζήσω, θα τα πω μόνον στην κηδεία σου. Εκεί δεν μπορεί να σε πειράξει ο πειρασμός, ούτε μπορείς τότε να υπερηφανευτείς.» Είχε, βλέπετε, την αγωνία, μήπως κενοδοξήσει, μήπως περηφανευτεί από τις πολλές οράσεις που είχε στη θεία Λειτουργία. Όταν για κάποιες Κυριακές δεν είδε τίποτε στη Λειτουργία, ανησύχησε. Με πήρε τηλέφωνο. 

«Μήπως είναι επειδή σου είπα ορισμένα πράματα, και δεν άρεσε του Θεού;», με ρώτησε. 

Της λέω: «Όχι, δεν είναι γι᾽ αυτό. Φαίνεται, εσύ θέλεις να βλέπεις αυτά τα πράματα!» 

«Να μην θέλω λοιπόν;», με ρωτάει. 

«Όχι, να μην θέλεις», της απάντησα. «Να αφήνεις τον Θεό, να σού δείχνει ό,τι θέλει να σου δείξει και να Τον δοξάζεις πάντοτε!»

  Λοιπόν αυτά τα ολίγα είχα να μοιραστώ μαζί σας, για να αντιληφθούμε τι άνθρωπο προπέμπομε σήμερα στον παράδεισο. Έχουμε μεγάλη ευθύνη, που από τη γενιά μας, από το χωριό μας γεννήθηκαν και μεγάλωσαν τέτοιοι άνθρωποι. 

Να συνεχίσετε, όχι μόνον τους ωραίους λόγους της Θεογνωσίας και τα ωραία ήθη και έθιμά της, αλλά εξαιρέτως την τακτική της μυστικής άσκησης και προσευχής, τα πολλά μνημονέματα που έκαμε πολλών κεκοιμημένων όλης της Κάτω Ζώδιας. Έτσι η Κάτω Ζώδια, αν και τόσα χρόνια κατεχόμενη, στον νου της Θεογνωσίας ήταν γνωστή και ελεύθερη και την ένωνε με την άνω μνήμη, την αιώνια μνήμη του αιώνιου Θεού. Αυτή ήταν ενδεικτικά η δούλη του Θεού Θεογνωσία.

 Εύχομαι όλοι εμείς, είτε αρχιερείς, είτε ιερείς και διάκονοι, είτε εσείς, ο λαός του Θεού, να έχουμε τέτοια μίμηση αυτής της λαϊκής ευσέβειας. Και, τι είναι νομίζετε η λαϊκή ευσέβεια; Η λαϊκή ευσέβεια είναι η ευσέβεια των αγίων αποστόλων. Οι άγιοι απόστολοι ήταν άνθρωποι απλοί του λαού, οι πιο πολλοί ψαράδες. Και όμως αυτοί πίστεψαν, πως εκείνος ο τριαντάχρονος Διδάσκαλος, ο Ιησούς, ήταν πράγματι ο σαρκωμένος Υιός του Θεού του ζώντος, ο Μεσσίας, ο νικητής του θανάτου. 

Η Θεογνωσία συνεχίζει την πίστη, την εμπειρία των αγίων αποστόλων. Είναι η αποστολική ευσέβεια, η λαϊκή ευσέβεια της Κύπρου. Ο Θεός να αναδείξει και να κρατήσει τέτοιους ανθρώπους ανάμεσά μας σε αυτές τις τόσο δύσκολες ώρες, που περνά ο τόπος, για να μας διδάξουν τη γνώση του Θεού, όπως η δούλη του Θεού Θεογνωσία. Αιωνία της η μνήμη!

πηγή/αντιγραφή