Κυριακή 31 Ιανουαρίου 2021

Σπουδές ανωτέρου επιπέδου!!!


 


Αγαπημένη μου μητέρα...

Όταν νόμιζες ότι δεν κοιτούσα, σε παρακολουθούσα και έμαθα τα περισσότερα "μαθήματα ζωής"! Πήρα τα εφόδια για να γίνω καλύτερο και παραγωγικότερο άτομο τώρα που μεγάλωσα...

Όταν νόμιζες ότι δεν κοιτούσα, σε είδα να φτιάχνεις για μένα το αγαπημένο μου γλυκό και έμαθα ότι..."Τα μικρά πράγματα είναι αυτά που κάνουν κάποιους ανθρώπους να έχουν ξεχωριστή θέση στη ζωή μας"!

Όταν νόμιζες ότι δεν κοιτούσα, σε είδα να κρεμάς την ζωγραφιά μου στο ψυγείο και αμέσως ήθελα να ζωγραφίσω την επόμενη. Έτσι έμαθα ότι... "Το ενδιαφέρον μας κάνει τους άλλους να δώσουν τον καλύτερο τους εαυτό"!

Όταν νόμιζες ότι δεν κοιτούσα, ακόμη και όταν ήσουν θυμωμένη, με συμβούλευσες ήρεμα και απλά για να καταλάβω το γιατί, και έτσι έμαθα ότι... "Ο διάλογος και η επικοινωνία είναι απαραίτητα ακόμη και όταν τα πράγματα είναι δύσκολα"!

Όταν νόμιζες ότι δεν κοιτούσα, σε είδα να φτιάχνεις φαγητό για κάποια φίλη σου που ήταν άρρωστη και έμαθα ότι... "Όλοι μας πρέπει να νοιαζόμαστε και να φροντίζουμε ο ένας τον άλλο"!

Όταν νόμιζες ότι δεν κοιτούσα, σε είδα να φροντίζεις το σπίτι και όσους ζούμε σε αυτό και έμαθα ότι... "Πρέπει να εκτιμάμε ότι μας προσφέρεται και αυτούς που μας τα προσφέρουν"!

Όταν νόμιζες ότι δεν κοιτούσα, σε είδα να φροντίζεις ένα αδέσποτο γατάκι και έμαθα ότι... "Είναι καλό να είσαι ευγενικός με τα ζώα, να τα αγαπάς και να τα προσέχεις"!

Όταν νόμιζες ότι δεν κοιτούσα, σε είδα να κλαις και έμαθα ότι... "Κάποια πράγματα στη ζωή μας πληγώνουν και έχεις το δικαίωμα να είσαι στενοχωρημένος"!

Όταν νόμιζες ότι δεν κοιτούσα, σε είδα να αναλαμβάνεις τις ευθύνες σου, ακόμα και όταν οι καταστάσεις ήταν δύσκολες, και έμαθα ότι... "Πρέπει να είμαι υπεύθυνο άτομο"!

Όταν νόμιζες ότι δεν κοιτούσα, σε έβλεπα ότι "νοιαζόσουν" για όλους και για όλα, και έμαθα ότι... "Πάντοτε μπορώ να γίνω λίγο καλύτερος!!!

Σ' ευχαριστώ πολύ για όλα μαμά!!!

Τελικά τα μεγαλύτερα μαθήματα δίνονται, όχι όταν προσπαθούμε με λόγια να διδάξουμε κάτι, αλλά στα "διαλείμματα" των μαθημάτων, μέσα από τις πράξεις μας!!!

Ας το έχουμε αυτό υπόψιν μας, όλοι οι γονείς αλλά και οι "δάσκαλοι"....

( Ανώνυμος εκπαιδευτικός)

ΠΗΓΗ facebook

Δευτέρα 25 Ιανουαρίου 2021

Ιστορίες της Ηγουμένης Μακαρίας (Σεμιόνοβα)

«Πίσω από τον τοίχο να έχουν πάρτι, κι εγώ να κάνω μετάνοιες»


Η καθηγούμενη της Ιεράς Μονής Παναγίας Βλαδιμήρσκαγια στην πόλη Βόλσκ, της επαρχίας Σαράτοβ, Ηγουμένη Μακαρία (Σεμιόνοβα) διηγείται πώς και γιατί έγινε μοναχή, για τα μαθήματα του μοναχικού βίου και την αναστήλωση της Μονής στο Βολσκ.

Η Ηγουμένη Μακαρία (Σεμιόνοβα)Η Ηγουμένη Μακαρία (Σεμιόνοβα)

Ήθελα να γίνω συγγραφέας

Από πολύ μικρή ηλικία διάβαζα πολύ. Μετά το σχολείο, μπήκα στο Κρατικό Πανεπιστήμιο της πόλης Καζάν, στη σχολή δημοσιογραφίας. Έχοντας φοιτήσει τέσσερα χρόνια, πήγα στη Μόσχα για να μπω στο Πανεπιστημιακό Ινστιτούτο Λογοτεχνίας Α.Μ.Γκόρκι. Ήθελα να γίνω συγγραφέας, και ήδη όλο και κάτι έγραφα. Και μπήκα με αυτά που είχα γράψει. Έψαχνα το στιλ μου, ονειρευόμουν να μάθω να γράφω.

Ούτε εγώ ούτε γνωστοί μου δεν είχαμε πνευματικά βιβλία. Ποτέ κανείς δε μας μιλούσε για την πίστη. Μόνο πολύ αργότερα κατάλαβα γιατί οι μπολσεβίκοι κατέστρεφαν τα λειτουργικά και πνευματικά βιβλία: αφού είναι ο λόγος του Θεού, είναι η χάρη. Η πραγματική λογοτεχνία μαλακώνει την ψυχή, ετοιμάζει τον άνθρωπο για τη συνάντηση με τον Θεό. Η πνευματική λογοτεχνία οδηγεί σε Αυτόν.

Όταν άρχισα να διαβάζω την «Διήγηση περί περασμένων χρόνων» του Οσίου Νέστωρα του Χρονογράφου, αμέσως ένιωσα το βάθος του έργου αυτού. Και μετά κατάφερα να διαβάσω το Ευαγγέλιο. Εντυπωσιάστηκα τόσο πολύ με αυτό το θεόπνευστο βιβλίο που το όνειρο να γίνω συγγραφέας με εγκατέλειψε για πάντα: δε θα γράψει κανείς τίποτα καλύτερο από το Ευαγγέλιο!

Πίσω από τον τοίχο να έχουν πάρτι κι εγώ να κάνω μετάνοιες

Γεννήθηκα το 1967 και μεγάλωσα, όπως όλοι οι συνομήλικοι μου, σε ατμόσφαιρα αθεϊσμού. Βέβαια, η γιαγιά μου ήταν πιστός άνθρωπος και, μετά από παράκλησή της, η μαμά την βοηθούσε να πάει στην εκκλησία, όπου η ίδια ποτέ δεν είχε μπει. Θεωρούνταν ότι η πίστη είναι για τις γιαγιάδες και είναι απομεινάρι του παρελθόντος. Οι γονείς μου (ο μπαμπάς αρχιμηχανικός, η μαμά καθηγήτρια) δε με είχαν βαπτίσει καν.

Η φίλη μου από το Ινστιτούτο Λογοτεχνίας με έφερε στην εκκλησία και είπε:

– Πάτερ Βλαδίμηρε, πρέπει να βαπτίσουμε την Ελένη (έτσι με λέγανε στον κόσμο)!

– Ας ετοιμαστεί και στο τέλος της Μεγάλης Τεσσαρακοστής θα την βαπτίσουμε, - απάντησε ο παππούλης.

Ήταν το 1994 και σπούδαζα στο προτελευταίο έτος. Μετά από τη βάπτιση, το ενδιαφέρον μου για τη συγγραφή εξαφανίστηκε, όπως και το ενδιαφέρον μου για φοιτητική ανέμελη ζωή. Θυμάμαι: στην εστία, πίσω από τον τοίχο να έχουν πάρτι, μουσική, γέλιο, και εγώ να προσεύχομαι, να κάνω μετάνοιες.

Οι διάσπαρτες συναντήσεις στη διαδρομή της ζωής μου

Στον κόσμο, η πρώτη μου ενορία ήταν ο Ιερός Ναός των Αγίων Αναργύρων Κοσμά και Δαμιανού στον παράδρομο Στολέσνικοβ. Εκεί πήγαινα κάθε Κυριακή. Ακόμα και τώρα νιώθω τη βοήθεια αυτών των Αγίων. Οι συναντήσεις μαζί τους είναι διάσπαρτες σε όλη τη διαδρομή της ζωής μου. Έτσι, στο μοναστήρι η πρώτη μου βοηθός ήταν η μοναχή Δαμιάνα. Όταν αναστηλώναμε την Ιερά Μονή Γρεμιάτσεβ, χρειαζόμασταν πολύ τσιμέντο. Στη γιορτή των Αγίων Κοσμά και Δαμιανού κατάλαβα πώς να το βρούμε, και μας το έφερε ο άνθρωπος που τον λέγανε Κοσμά.

Όταν, όντας έφηβη, ετοιμαζόμουν να πάω στη Μόσχα από την πόλη Καζάν, μια ξαδέλφη μου είχε γεννήσει το γιο της, τον Αρτέμιο. Ο άντρας της την είχε εγκαταλείψει με το μωρό και η ψυχή μου πονούσε για αυτόν το κοκκινομάλλικο αγοράκι. Τότε, δεν είχα βαπτιστεί και δεν ήξερα να προσεύχομαι. Όμως, μου φαίνεται ότι ο Κύριος δέχτηκε αυτόν τον πόνο ψυχής ως προσευχή. Μετά, έχοντας βαπτισθεί ήδη, προσευχόμουν πραγματικά για τον Αρτέμιο. Και τώρα έχω την αίσθηση ότι ο Άγγελος-φύλακάς του με βοηθάει παντού: όλοι οι ευεργέτες μου έχουν το όνομα Αρτέμιος.

Πώς με τις σκέψεις μας και με τις πράξεις μας υφαίνουμε το «χαλί» της ζωής μας

Όταν αναρωτιέμαι για τις συμπτώσεις στη ζωή μας, μου φαίνεται ότι με τις σκέψεις μας και με τις πράξεις μας υφαίνουμε το «χαλί» της. Ο Κύριος μας στέλνει κάποιους ανθρώπους, μας καλεί σε κάποιες περιστάσεις και παρακολουθεί πώς θα συμπεριφερθούμε σε αυτές. Το χαλί είναι λείο ύφασμα, όμως από την ανάποδη έχει όλο κόμβους. Ο Κύριος το πλέκει μαζί μας, υφαίνει το μοτίβο της ζωής μας.

Αν δε δεχόμαστε αυτό που μας δίνει ο Κύριος, τότε μελλοντικά ερχόμαστε αντιμέτωποι με τους ίδιους «κόμβους»

Αν δε δεχόμαστε αυτό που μας δίνει ο Κύριος, τότε μελλοντικά ερχόμαστε αντιμέτωποι με τους ίδιους κόμβους, που οι ίδιοι φτιάξαμε με τη λανθασμένη μας αντίδραση σε όσα συμβαίνουν. Όταν δεν συμπονέσαμε κάποιον ή αρνηθήκαμε τη βοήθειά μας σε κάποιον, έτσι και εμείς οι ίδιοι στο μέλλον θα βρεθούμε χωρίς βοήθεια, καθώς δε θα βρίσκουμε βοηθό όταν θα τον έχουμε ανάγκη.

Πρέπει να εξελισσόμαστε πνευματικά, όμως συχνά δεν το κάνουμε, δεν αποκτούμε χάρη, δεν κάνουμε καλές πράξεις που περιμένει από μας ο Κύριος. Και ξανά επιστρέφουν σε μας παρόμοιες περιστάσεις, λες και μας αφήνουν στην ίδια τάξη στο σχολείο και ξανά μας δίνουν να λύνουμε προβλήματα που δεν είχαμε κάποτε λύσει.

Οι περιστάσεις που μας περιμένουν στο μέλλον, ορίζονται από τις πράξεις μας στο παρελθόν. Και τα βάρη της τωρινής μας ζωής ορίζονται από τα παραπτώματα του παρελθόντος. Όταν το συνειδητοποιούμε, τότε ανοίγει ο δρόμος προς την μετάνοια.

Σέρνονται από τα κακά πάθη, όπως τα σύννεφα από τον αέρα

Παλιά υπήρχε η κουλτούρα της ορθόδοξης ανατροφής. Οι άνθρωποι καταλάβαιναν καλά τι είναι η αμαρτία, τι είναι το πάθος. Όταν το παιδί από μικρός συνηθίζει στην εξομολόγηση, μαθαίνει να διακρίνει τους καλούς και τους κακούς λογισμούς, έχει στο μυαλό του ότι πρέπει να αποκρούει τους κακούς λογισμούς.

Και τώρα βλέπω πολλούς νέους να βαρύνονται από πάθη, αν και είναι πολύ νέοι. Δεν έχουν την παραμικρή ιδέα από πνευματική ζωή, πνευματικό αγώνα και συχνά σέρνονται από τα κακά πάθη, όπως τα σύννεφα από τον αέρα.

Άπειροι, χωρίς να καταλαβαίνουν τι τους συμβαίνει, πραγματικά μωρά από πνευματική άποψη, που δεν ξέρουν ούτε τι είναι εξομολόγηση, ούτε τι είναι Θεία Κοινωνία. Χάνουν την αγνότητα και την υγεία τους ακόμα και στην εφηβεία, καθώς πέφτουν σε πολλά και θανάσιμα αμαρτήματα και σταματάνε μόνο στα 25-27 τους. Και αυτό γιατί δεν έχουν πλέον ούτε δυνάμεις, ούτε υγεία για να συνεχίζουν να ζουν ακολουθώντας τα πάθη τους. Βλέπεις πολύ νέους ανθρώπους να ταλαιπωρούνται ολοκληρωτικά από πάθη.

Παντρεύονται και αμέσως χωρίζουν. Κάνουν παιδιά και δεν μπορούν να τους δώσουν τίποτα το καλό, επειδή και οι ίδιοι δεν είχαν πάρει τίποτα καλό. Δεν ξέρουν πώς θα οδηγήσουν τα παιδιά τους στην πίστη, πώς να τους μάθουν να αγωνίζονται ενάντια στα πάθη, επειδή οι ίδιοι δεν τα είχαν μάθει έτσι.

Οι δεκαετίες διωγμών της Εκκλησίας έχουν κάνει καλά τη δουλειά τους. Ολόκληρες γενιές δεν έχουν ούτε την παραμικρή ιδέα για τον Θεό, για την πνευματικότητα, και ακόμα και τώρα θεωρούν ότι η πίστη είναι η μοίρα των γιαγιάδων και όσων δεν έχουν γευτεί την «επιτυχημένη» ζωή. Και χρειάζεται πραγματικό ταρακούνημα για να ξυπνήσουν αυτοί οι άνθρωποι και να σκεφτούν το νόημα της ζωής και την πίστη και όχι απλά να κολυμπάνε στο ταραγμένο πέλαγος της καθημερινότητας και να πολιορκούνται από τα διάφορα πάθη.

Γιατί τελικά ήρθαμε στο μοναστήρι;

Μετά το πέμπτο έτος, η φίλη μου πήγε στην Ιερά Μονή Αγίου Νικολάου Τσερνοόστροβσκιϊ στην πόλη Μαλογιαροσλάβετς. Τώρα είναι η μητερούλα Νεκταρία (μητερούλα στη ρωσική παράδοση είναι ευγενική προσφώνηση για τις ηγουμένες, ηλικιωμένες μοναχές και πρεσβυτέρες – σημ.μεταφρ.). Το 1995, τελείωσα το Πανεπιστημιακό Ινστιτούτο Λογοτεχνίας και ακολούθησα τη φίλη μου.

Στον κόσμο δε με έλκυε, πλέον, τίποτα. Αν και είχα πολύ καλές σπουδές, επάγγελμα, φίλους, ακόμα και έναν άξιο αρραβωνιαστικό είχα.

Ο Μητροπολίτης Πσκόβ και Πορχόβ Τύχωνας (Σεβκουνόβ) διηγούταν ότι, όταν πίστεψε στον Θεό νεαρός στην ηλικία, άλλαξε όλη η ζωή του:

«Το μοναδικό μέρος όπου ένιωθα καλά ήταν η εκκλησία. Ούτε οι φίλοι, ούτε η διασκέδαση, ούτε η αγαπημένη κάποτε δουλειά, τίποτα δεν άγγιζε την καρδιά μου. Ακόμα και τα βιβλία, οι αγαπημένοι μου Ντοστοέβσκιϊ και Τολστόϊ δεν προσέλκυαν την προσοχή μου. Κατάλαβα ότι είχα αλλάξει εντελώς. Μπορεί κιόλας να είχα γίνει απελπιστικά άχρηστος για τον τόσο αγαπημένο μου, παλιότερα, κόσμο. Αποκαλύφθηκε μια άλλη ζωή, έτσι που τα όσα είχα ζήσει στα 24 μου χρόνια δεν άντεχαν να συγκριθούν μαζί της».

Ο Κύριος, ήδη, είχε καλέσει τον νεαρό και η κλήση αυτή ήταν παρόμοια με αυτή που άκουσαν κάποτε οι νεαροί ψαράδες από την Καπερναούμ: απλά δεν μπορούσαν να συνεχίζουν τη συνηθισμένη τους ζωή και, εγκαταλείποντας τα πάντα, έσπευσαν προς τον Κύριον, έχοντας γίνει μαθητές Του.

Αργότερα, έχοντας ασκητεύσει ήδη μερικές δεκαετίες σε μοναχικό σχήμα, ο Σεβασμιώτατος Τύχωνας έλεγε:

«Γιατί όμως ήρθαμε στο μοναστήρι και με όλη τη ψυχή μας θέλαμε να μείνουμε εδώ για πάντα; Επειδή στον καθένα μας αποκαλύφθηκε ένας υπέροχος, ασύγκριτος με οτιδήποτε άλλο κόσμος. Και αυτός ο κόσμος αποδείχθηκε πολύ πιο ελκυστικός από εκείνον στον οποίον είχαμε ζήσει μέχρι τότε, τα δικά μας λίγα και κατά κάποιον τρόπον πολύ ευτυχισμένα χρόνια».

Αυτά τα λόγια του Σεβασμιωτάτου Τύχωνα αποδίδουν πολύ καλά την τότε κατάστασή μου και τις βλέψεις μου.

Μοναστική καθημερινότητα

Ξεκίνησε η μοναστική μου καθημερινότητα. Είχα πνευματική ανάταση, παρά το γεγονός ότι το μοναστήρι δεν ήταν καλά οργανωμένο, επειδή αναστηλωνόταν και κτιζόταν. Η ρασοφορία μου έγινε το 1996 και η μοναχική κουρά το 2001, με το όνομα Μακαρία. Λένε, ότι στην ρασοφορία ο άνθρωπος πετάει από τη χάρη που του χαρίζει ο Κύριος. Του δίνει να γευτεί τη χαρά την μοναχικής ζωής για να την θυμάται και να κατευθύνεται προς αυτήν.

Στο μοναχισμό, ήδη, νιώθει το βάρος της μοναχικής του ενδυμασίας και του στέλνονται δυσκολίες για την πνευματική εξέλιξη. Ο Κύριος επιτρέπει να υπάρχουν πειρασμοί έτσι ώστε να αποκτήσουμε πνευματική εμπειρία.

Στον μοναχισμό υπάρχουν πολλές δυσκολίες, όμως θυμάμαι μόνο φωτεινά και χαρούμενα πράγματα

Όταν κοιτάω πίσω τη μοναχική μου ζωή, βλέπω ότι υπήρχαν δυσκολίες, όμως θυμάμαι μόνο φωτεινά και χαρούμενα πράγματα. Η χαρά του επιτελεσμένου καθήκοντος. Αν τότε δεν είχα ξεπεράσει τις δυσκολίες, τώρα δε θα είχα τόση χαρά.

Ο Κύριος πάντα δίνει αυτό που μπορεί να σου χρειαστεί

Σε μας, στην Ιερά Μονή Αγίου Νικολάου, έρχονταν γέροντες αγιορείτες και μαθαίναμε από αυτούς, από στόμα σε στόμα, τις παραδόσεις εξαγόρευσης των λογισμών, την προσευχή του Ιησού, την ικανότητα να βλέπεις τα πάθη και να τα πολεμάς.

Οι αδελφές της μονής μας είχαν τη συνήθεια να πηγαίνουν με τη σειρά για διακόνημα στην Ιερά Μονή Γκόρνενσκιϊ στα Ιεροσόλυμα. Στην αρχή, είχα ζήσει εκεί για έξι μήνες και ύστερα για τρείς μήνες ακόμα. Βοηθούσα στην κουζίνα, στην τράπεζα. Είχα τη δυνατότητα να επισκέπτομαι τους Αγίους Τόπους. Αυτό ήταν το ορατό Ευαγγέλιο. Έτσι, όταν αργότερα διάβαζα το Ευαγγέλιο, όλες αυτές τις εικόνες τις είχα μπροστά στα μάτια μου.

Η μητερούλα Ηγουμένη έστελνε τις αδελφές στα μετόχια. Αναστηλώναμε τα μετόχια στην περιοχή Γκρεμιάτσεβο, Ροζντέστβενο, Καρίζα. Αναγκαζόμασταν να αρμέγουμε αγελάδες, να ετοιμάζουμε άχυρα, να δουλεύουμε στους λαχανόκηπους και να μαθαίνουμε τη δουλειά του οικοδόμου. Ο Κύριος πάντα δίνει αυτό που μπορεί να σου χρειαστεί: μάθαινα να προσεύχομαι, να κτίζω ναούς. Και όλο αυτό μου χρειάστηκε, όταν έγινα Ηγουμένη. Περνώντας από όλα τα διακονήματα, έμαθα πολλά.

Στο Ιερά Μονή «Όπτινα Πούστιν». Στο κέντρο η Ηγουμένη της Ιεράς Μονής Αγίου Νικολάου, η μητερούλα Νικολάη και τα πνευματικά της τέκνα: δεξιά η Ηγουμένη Μακαρία και αριστερά η Ηγουμένη ΘεοδοσίαΣτο Ιερά Μονή «Όπτινα Πούστιν». Στο κέντρο η Ηγουμένη της Ιεράς Μονής Αγίου Νικολάου, η μητερούλα Νικολάη και τα πνευματικά της τέκνα: δεξιά η Ηγουμένη Μακαρία και αριστερά η Ηγουμένη Θεοδοσία

Εκεί που σκεφτόμουν την αγελάδα, έγινα Ηγουμένη

Κάποτε ο Μητροπολίτης Σαράτοβ και Βολσκ Λογγίνος απευθύνθηκε στην Ηγουμένη μας, με την παράκληση να βρει μοναχή η οποία θα μπορούσε να γίνει Ηγουμένη σε μοναστήρι που ήταν υπό αναστήλωση. Η μητερούλα πρότεινε δύο αδελφές. Μια άλλη αδελφή και εμένα. Με προειδοποίησε για αυτό, αλλά (για να με ταπεινώσει) συμπλήρωσε:

– Οι ευκαιρίες να γίνεις ηγουμένη είναι κοντά στο μηδέν: τι ηγουμένη είσαι εσύ!

Γι’ αυτό, δε σκεφτόμουν την ηγουμενία και δεν είχα και ιδιαίτερο άγχος. Όλη μου έγνοια εκείνη τη στιγμή ήταν η αγελάδα η οποία επρόκειτο να γεννήσει στο μετόχι όπου έμενα.

Ο Σεβασμιώτατος Λογγίνος μας εξήγησε ότι στην πόλη Βόλσκ επέστρεψαν επιτέλους το πρώην μοναστήρι, το οποίο για πολλά χρόνια δεν αξιοποιούνταν για αυτό που προοριζόταν. Επίσης, μας ενημέρωσε ότι ο ναός του μοναστηριού είναι κατεστραμμένος και χρειάζεται να κτιστεί εκ νέου.

Η άλλη αδελφή με την οποία παρουσιαστήκαμε στο Σεβασμιώτατο, ήταν πολύ καλή οικοδόμος. Και του είπα:

– Άγιε Σεβασμιώτατε, εδώ είναι η αδελφή, μια άριστη οικοδόμος.

Αυτός μας μίλησε και, τελικά, για κάποιο λόγο επέλεξε εμένα.

Δεν ήθελα να εγκαταλείψω το αγαπημένο μου μοναστήρι

Επιστρέφω στο μετόχι για να πάρω τα λιγοστά μου πράγματα και να πάω σε μια ξένη, άγνωστη πόλη. Η ψυχή μου με όλα αυτά είναι γεμάτη γογγυσμό: δεν ήθελα καθόλου να εγκαταλείψω το αγαπημένο μου μοναστήρι.

Κάθομαι στο τιμόνι αγχωμένη. Άρχισε να χιονίζει. Ο δρόμος γλιστρούσε. Το αυτοκίνητο που προπορευόταν φρέναρε απότομα, και εγώ δεν πρόλαβα να φρενάρω και χτύπησα λίγο τον προφυλακτήρα του. Ο οδηγός βγήκε, με κοίταξε, αναστέναξε και είπε:

– Μητερούλα, πόσο δύσκολη μέρα είναι σήμερα!

Και δε με μάλωσε. Μπήκε στο αυτοκίνητό του και έφυγε. Ο γογγυσμός στην ψυχή μου σταμάτησε, επειδή αμέσως συνειδητοποίησα ότι γογγύζω για την απόφαση του αρχιερέα.

Στον Ιερό Ναό της Ιεράς Μονής της Παναγίας Βλαδιμήρσκαγια στην πόλη ΒολσκΣτον Ιερό Ναό της Ιεράς Μονής της Παναγίας Βλαδιμήρσκαγια στην πόλη Βολσκ

Πώς αναστηλώναμε το μοναστήρι

Το 2013, έφτασα στην πόλη Βολσκ για να αναστηλώσω το κατεστραμμένο μοναστήρι. Εμένα και την αδελφή-βοηθό μας υποδέχτηκαν με αγάπη. Μέσα σε ένα μήνα είχαμε μετατρέψει την πρώην αίθουσα συναυλιών σε εκκλησία του Αγίου Νικολάου και τελέσαμε την πρώτη ακολουθία. Διαβάζαμε τον παρακλητικό κανόνα στον Άγιο και νιώθαμε την υποστήριξή του.

Τον Μάιο του 2014 αρχίσαμε να σκάβουμε θεμέλια για την ανέγερση νέου ναού. Τον κτίσαμε μέσα σε δύο χρόνια.

Στο μοναστήρι μας λειτουργεί Κέντρο για γυναίκες σε δύσκολη κατάσταση

Στο μοναστήρι μας λειτουργεί Κέντρο για γυναίκες σε δύσκολη κατάσταση. Αυτή τη στιγμή έχουμε εκεί εφτά μαμάδες και δέκα παιδιά, από εννέα μηνών έως τριών χρονών. Ως επί το πλείστον, αυτές οι μαμάδες είναι οι ίδιες ορφανές που δεν είχαν πάρει ούτε την πρέπουσα ανατροφή ούτε αγάπη. Βρίσκονται σε μας με πλήρη κάλυψη. Αν αγοράζω τρόφιμα για τις αδελφές, ακριβώς το ίδιο κάνω για τις μητέρες και τα παιδιά του Κέντρου μας. Έχουν δική τους τράπεζα, κουζίνα, καθαριστήριο. Τους επισκέπτονται καθηγητές, ψυχολόγος, νομικός, γιατροί.

Έτσι ζούμε στην Ιερά Μονή μας στο Βολσκ. Τώρα έχουμε εννέα αδελφές.

Λιτανεία στην Ιερά Μονή της Παναγίας Βλαδιμήρσκαγια στην πόλη ΒολσκΛιτανεία στην Ιερά Μονή της Παναγίας Βλαδιμήρσκαγια στην πόλη Βολσκ

Στο μοναστήρι μας κάθε χρόνο έρχεται η λιτανεία από όλες τις εκκλησίες της πόλης. Οι κάτοικοι της πόλης Βολσκ περίμεναν πολύ την αναστήλωση του παλαιού μας μοναστηριού.

Οι μοναχές της Μονής μας που είχαν εκτελεστεί για την πίστη τους, προσεύχονται για μας και θέλουμε να κτίσουμε ένα εκκλησάκι προς τιμή τους

Μετά την επανάσταση είχαν εκτελεστεί 37 μοναχές της Μονής μας και θέλουμε να κτίσουμε ένα εκκλησάκι προς τιμήν αυτών που μαρτύρησαν για τον Χριστό. Από ό, τι φαίνεται, αυτές προσεύχονται για εμάς. Εδώ νιώθουμε την πολύ ισχυρή πνευματική τους υποστήριξη.

Νομίζω ότι χάρη στις προσευχές τους μπορέσαμε τόσο γρήγορα να αναγεννήσουμε το μοναστήρι και να κτίσουμε το ναό.

Ο Ιερός Ναός της Παναγίας της Βλαδιμήρσκαγια στις αρχές του 20ου αιώναΟ Ιερός Ναός της Παναγίας της Βλαδιμήρσκαγια στις αρχές του 20ου αιώνα

Ο εκ νέου κτισμένος Ιερός Ναός της Ιεράς Μονής Παναγίας ΒλαδιμήρσκαγιαΟ εκ νέου κτισμένος Ιερός Ναός της Ιεράς Μονής Παναγίας Βλαδιμήρσκαγια

Το Κέντρο βρίσκεται στο νέο κτίριο, έτσι ώστε οι μαμάδες και τα παιδιά να μπορούν να ζουν με ανέσεις. Οι αδελφές ζουν ακόμα στο παλαιό κτίριο, το οποίο δεν έχει αναστηλωθεί ακόμα. Για αυτό το έργο απαιτούνται πολλά χρήματα. Γι’ αυτό, θα προσευχόμαστε για όσους θελήσουν να μας βοηθήσουν.

Ηγουμένη Μακαρία (Σεμιόνοβα)
Κατέγραψε η Όλγα Ροζνιόβα
Μετάφραση για την πύλη gr.pravoslavie.ru: Αναστασία Νταβίντοβα

Pravoslavie.ru

1/11/2021



 

Σάββατο 23 Ιανουαρίου 2021

Η μάρτυρας Αναστασία του Όρους των Ελαιών και ο π.Ιωακείμ



Ο Αρχιμανδρίτης Ιωακείμ Στρογγυλός (1950-2009) ασκήτευσε στα Ιεροσόλυμα, στο Άγιο Όρος των Ελαιών. Είχε κτίσει εκεί ιερά μονή και ναό, έχοντας λάβει για αυτό την ευλογία από τον Ίδιο τον Κύριο ημών Ιησού Χριστό, όταν ήταν μικρό παιδί.
Την εντολή του Θεού την εκτέλεσε, αλλά τι του κόστισε!
Θα σας μιλήσουμε για αυτό το έργο-ανδραγάθημα του πατέρα Ιωακείμ και της θαρραλέας μητέρας του Αναστασίας. Το 2020 συμπληρώνονται 25 χρόνια από την κοίμηση της μάρτυρος Αναστασίας και 11 χρόνια από την κοίμηση του πατέρα Ιωακείμ.


Η μητέρα

Η μητέρα του πατρός Ιωακείμ – Αναστασία Παναγοπούλου-Στρογγυλού – γεννήθηκε το 1912 στην Ελλάδα και έζησε 73 χρόνια, έχοντας λάβει το μαρτυρικό στεφάνι στους Αγίους Τόπους, στα Ιεροσόλυμα, το 1995. Είχε βαθιά πίστη, ήταν ευλαβής και μορφωμένη γυναίκα (σύμφωνα με κάποια στοιχεία, η Αναστασία ήταν καθηγήτρια φυσικομαθηματικών επιστημών). Πρώτα ζούσε στο νησί της Χίου, στο Αιγαίο, όπου είχε μεγάλη υπόληψη ανάμεσα στους συντοπίτες της.

Ο πατήρ Ιωακείμ έλεγε:
«Η μητέρα μου είχε διατελέσει δήμαρχος του Βροντάδου της Χίου, λυκειάρχης και γυμνασιάρχης. Και τα περισσότερα της χρόνια είχε διατελέσει καθηγήτρια φυσικών στο Λιβάνειο Γυμνάσιο Θηλέων Χίου» .
 Το 1950 γέννησε το γιο της, τον μέλλοντα αρχιμανδρίτη Ιωακείμ. Η ζωή της κυλούσε με τους συνήθεις ρυθμούς έως το αποκαλυπτικό 1957, τότε που ο γιος της συμπλήρωνε τα 7 του χρόνια. Τότε ένα τεράστιο γεγονός σημάδεψε συνολικά τον τρόπο της ζωής τους: στο παιδί εμφανίστηκε ο Ίδιος ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός και του ανέθεσε ένα διακόνημα στην εκπλήρωση του οποίου αφιέρωσε όλη τη ζωή του. Και η πιστή μητέρα του έγινε άγγελος-φύλακάς του. Τα εγκατέλειψε όλα και πήγε μαζί με τον γιό της στους Αγίους Τόπους για να εκπληρώσει την εντολή του Χριστού.

Προφητικό όνειρο

Ο πατήρ Ιωακείμ λέει:
«Όταν ήμουν περίπου εφτά χρονών, είχα δει ένα παιδικό όνειρο. Είχα δει ότι έφυγα από τη Χίο, ήρθα στα Ιεροσόλυμα και ότι ανέβηκα στο Όρος των Ελαιών. Πάνω στο Όρος των Ελαιών ήταν ένας νεαρός ιερωμένος. Σύμφωνα με αυτό το όνειρο, ήταν ο Χριστός. Και μου είπε: ‟Από εδώ έφυγα για τους Ουρανούς, εδώ ξανακατεβαίνω. Ο τόπος τώρα δεν είναι δικός Μου, να Μου τον ετοιμάσεις”».

 Η μάνα μου το ήξερε από τότε… Και της μάνας μου η δύναμη ήταν το παιδικό αυτό όνειρο. Η μάνα μου μού είχε πει: 
‟Αυτό σημαίνει θάνατος, αφού ο τόπος δεν είναι Δικός Του και εσύ θα πας να Του τον ετοιμάσεις. Μόνο ένα πράγμα παρακαλώ τον Θεό: Πρώτη εγώ σαν μάνα και ύστερα εσύ. Αν πάθω πρώτη εγώ και μετά εσύ, τότε είναι όλα καλά”».«Πέρασαν τα χρόνια, αυτό δούλευε μέσα μου και με έκανε παπά. Δεν μπορούσα να ξεφύγω από αυτό. Και όταν ήρθα εδώ πάνω, δεν υπολόγισα κανένα κίνδυνο, ούτε το θάνατο. Ούτε τώρα τον υπολογίζω. Και τώρα, απόψε και να με σκοτώσουνε, αυτό είναι η δύναμή μου. Είμαι ζυμωμένος με το αίμα μου με αυτό το παιδικό ενύπνιο.
Αυτά τα λόγια της ήταν προφητικά, έτσι και έγινε…Εκπληρώθηκε!


Ο μικρός Ιωακείμ μεγάλωσε, εκπλήρωσε τη στρατιωτική του θητεία, τελείωσε το Πανεπιστήμιο Αθηνών όπου σπούδασε θεολογία και νομική, έλαβε τη μοναχική κουρά και έγινε ιερέας.
 Το 1984, το Πάσχα, ο πατήρ Ιωακείμ σε ηλικία 34 ετών, επιτέλους, ήρθε στα Ιεροσόλυμα, μαζί με τη μητέρα του Αναστασία. Σύντομα τον δέχτηκαν στην Αγιοταφική Αδελφότητα, και στη συνέχεια έγινε καθηγητής στη Πατριαρχική Σχολή της Σιών. Λειτουργούσε κάποιο διάστημα στη Γεθσημανή, στον τάφο της Υπεραγίας Θεοτόκου.

 Μια φορά τον είχε καλέσει ο Πατριάρχης Ιεροσολύμων κ. Διόδωρος (ήταν επίσης από τη Χίο)… Ο πατήρ Ιωακείμ διηγείται αυτό το γεγονός το 2007 ως εξής:

«Ο Πατριάρχης παρακαλούσε έναν-έναν τους τότε κληρικούς του Πατριαρχείου να έρθουν στο χώρο αυτό, κάποιος να έρθει… Αλλά δεν είχαν μέσα τους κάτι που να τους παρακινεί, δεν έπαιρναν την απόφαση να έρθουν να κατοικήσουν εδώ. Τελικά το είπε σε μένα. 
Μου λέει: ‟Θα σε στείλω στο Όρος των Ελαιών, θα σου δώσω το χώρο της Αναλήψεως, θα βάλεις εσύ τις οικονομίες σου τις προσωπικές, ό,τι έχεις αυτή τη στιγμή ως κληρικός, και από οικογενειακή περιουσία αν έχεις και την εξουσιάζεις, θα τα διαθέσεις και θα βάλεις μπρος. Αλλά αυτά θα είναι η μαγιά, διότι οι προσκυνητές και οι χριστιανοί δε θα μείνουν έτσι, θα συμβάλλουν μετά όσο μπορούν. Και έτσι θα ξαναποκτήσουμε το χώρο της Αναλήψεως και θα ξαναγίνει χώρος λατρείας”. Και έτσι ξεκίνησα από το μηδέν».

 Λοιπόν, το 1987, 3 χρόνια μετά τον ερχομό του στο Ισραήλ, ο Πατριάρχης ευλόγησε τον πατέρα Ιωακείμ να οργανώσει μοναστήρι στο Όρος των Ελαιών. Εκπληρώθηκε αυτό που είχε αποκαλυφθεί στο παιδί 30 χρόνια πριν!Μάλλον, ο πατήρ Ιωακείμ φύλαγε κρυφή την αποκάλυψη που του είχε δώσει ο Κύριος και περίμενε την ώρα. Αυτό δείχνει τα υπέροχα χαρακτηριστικά της ψυχής του: σεμνότητα και ταπείνωση.
Από τότε, όλη η ζωή του πατέρα Ιωακείμ ήταν αφιερωμένη στην εκπλήρωση της εντολής του Χριστού!

Η ηρωική καθημερινότητα!

 Αυτό ήταν πολύ δύσκολη, ακόμα και επικίνδυνη υπόθεση. Πολύ γρήγορα, ο πατήρ Ιωακείμ σήκωσε κι ένιωσε επάνω του όλο το βάρος του διακονήματος. Εκείνη την εποχή, ο χώρος του Πατριαρχείου Ιεροσολύμων, στο Όρος των Ελαιών, ήταν ένα περιφραγμένο σχεδόν εγκαταλελειμμένο οικόπεδο που είχε δέντρα φυτεμένα χωρίς κανένα σχέδιο και ένα σκουπιδότοπο που είχε προκλητικά στηθεί από Άραβες (αυτό είναι το αγαπημένο τους βάσανο για τους χριστιανούς στο Ισραήλ).
 Πρέπει να πούμε ότι δεν υπήρχε τότε μεγάλη ροή προσκυνητών στους Αγίους Τόπους, πόσο μάλλον σε αυτόν τον χώρο. Ζούσαν φτωχικά, σχεδόν αποκλειστικά με τη σύνταξη της μητέρας. 

Σε μια μικρή συνέντευξη το 1992 η μητέρα του πατέρα Ιωακείμ αγαθόψυχα είχε πει:
«Ο παπάς ό,τι του αφήνουν, τα μαζεύει όλα και τα δίνει για την εκκλησία. Έχει όνειρο να κτίσει εδώ την εκκλησία. Όλα τα διαθέτει για αυτό το σκοπό».

Είχε πει επίσης ότι: «Στην αρχή, δεν ήθελα να έρθει επειδή έχω διαβάσει και έχω ακούσει ότι παπάς παπά καλό δε θέλει. Και όταν είδα την υπομονή του, τού λέω: ‟Γιέ μου, με την ευχή μου! Και σου εύχομαι να μην μετανιώσεις”. Και σταμάτησα να του μιλάω για αυτό».

Στην ερώτηση του δημοσιογράφου αν η ζωή είναι δύσκολη εδώ, η μητέρα του πατέρα Ιωακείμ απάντησε:
«Πάρα πολύ δύσκολη επειδή βρισκόμαστε μέσα σε εχθρική περιοχή μουσουλμάνων οι οποίοι είναι όλο να ζητούν λεφτά και τα λοιπά. Και εμείς ζούμε με σαλάτες…».

Επίσης είχε πει:
 Οι δυο τους έκαναν οικονομία σε όλα, μόνο και μόνο να συνεχιστεί η οικοδομή. Σύμφωνα με αυτόπτες μάρτυρες, η Αναστασία αγόραζε από τους Άραβες χαλασμένα λαχανικά και μαγείρευε με αυτά. Μετά από κάποιο διάστημα, άρχισαν να φέρνουν τρόφιμα από το Πατριαρχείο. Αργότερα, και οι προσκυνητές, όταν γνώρισαν τον παππούλη, προσπαθούσαν να επισκέπτονται αυτόν τον ευλογημένο τόπο. Οπότε, ήταν λίγο πιο εύκολα τα πράγματα.«Θα ήθελα να δω το γιό μου με οικογένεια και παιδιά διότι η ζωή του τώρα δεν υποφέρεται. Αλλά εφόσον τον ικανοποιεί και το θέλει ολόψυχα, δεν έχω αντίρρηση».

 Ο πατήρ Ιωακείμ έκανε τιτάνια προσπάθεια: καθάρισε τον χώρο του μοναστηριού, ανακάλυψε το σπήλαιο μέσα στο οποίο ενδέχεται να επισκέπτονταν ο Σωτήρας με τους μαθητές Του. Βρήκε ενταφιασμένους από παλαιά μοναχούς που είχαν σκοτωθεί από μουσουλμάνους. Έκτισε εκκλησάκι προς τιμήν αυτών των αγνώστων μαρτύρων και άναψε τα καντήλια στους παλαιούς τάφους. Τέλος, ο πατήρ Ιωακείμ έφτιαξε στη μονή έναν υπέροχο κήπο με ροδιές, φιστικιές, αμυγδαλιές, ελιές, καλλωπιστικούς θάμνους, φοίνικες και λουλούδια. Και το σημαντικότερο: άρχισε να κτίζει τον Ναό!

 Ο Κύριος φώτισε τον πατέρα Ιωακείμ πρώτα να κτίσει την κάτω εκκλησία ως ρεζέρβα, «σε περίπτωση που γκρεμιζόταν ο επάνω ναός». Αυτό είχε γίνει προφητικά, αφού αν δεν υπήρχε αυτός ο ναός, ίσως, δε θα υπήρχε ούτε το μοναστήρι… Έχοντας κτίσει τον κάτω ναό, ο παππούλης άρχισε να λειτουργεί, πρώτη φορά στην ιστορία της ελληνικής Μονής της Αναλήψεως.

Πόσα σημαντικά ιστορικά γεγονότα συνέβησαν χάρη στους ακούραστους ηρωικούς κόπους του πατέρα Ιωακείμ και της θαρραλέας του μητέρας Αναστασίας η οποία του ήταν στήριγμα και αποκούμπι! Ήταν δίπλα του σε όλες τις δοκιμασίες. Έκανε το ανδραγάθημά της.
Γενικώς, στο Ισραήλ είναι πολύ δύσκολη η κατάσταση επειδή επικρατεί ιστορικά μια συνεχής αντιπαράθεση ανάμεσα στους Ισραηλίτες-ιουδαίους και τους Άραβες-μουσουλμάνους. Και ο παπούλης είχε βρεθεί ανάμεσα σε δύο πυρά.

Προσβολές από τη μεριά των μουσουλμάνων

 Από τη μεριά των μουσουλμάνων είχαν δεχτεί πολλές προσβολές, μια και το μοναστήρι βρίσκεται στην μουσουλμανική περιοχή των Ιεροσολύμων. Οι ισλαμιστές ενοχλούσαν τον πατέρα Ιωακείμ γιατί δυσφορούσαν με την παρουσία εδώ ορθόδοξου ιερέα. Κατά το προτελευταίο έτος της ζωής του στη γη (το 2008), ο πατήρ Ιωακείμ είχε ομολογήσει:
«Όταν ένας ορθόδοξος ιερομόναχος πηγαίνει σε έναν χώρο και ο χώρος αυτός κατοικείται από μουσουλμάνους, και θέλει να κτίσει εκκλησία, σε έναν χώρο που δεν υπάρχει ούτε υπήρχε χριστιανός, καταλαβαίνετε τι τον περιμένει. Αλλά με τη δύναμη του Θεού και με υπομονή το ξεπεράσαμε αυτό το στάδιο».

Αυτό είναι υπερβολικά σεμνό. Στην πραγματικότητα απειλούσαν τον παπούλη, κάμποσες φορές τον έδερναν, τον εκβίαζαν, συχνά τον εκβίαζαν για χρήματα, έβαζαν φωτιά στο Ναό, τον λήστευαν και του έκαναν και άλλες πολλές κακίες. Ο πατήρ Ιωακείμ είχε μιλήσει μόνο για ένα συμβάν, τότε που έβαλαν φωτιά στο Ναό:

«Μια φορά ήρθαν κι έβαλαν φωτιά στην εκκλησία αλλά εκ θαύματος πάλι σώθηκε. Δεν μπορούσα να κοιμηθώ εκείνη τη νύχτα… Ξύπνησα αλλά δεν ξέρω από τι. Βλέπω ξαφνικά τη μητέρα μου εκείνη την ώρα να μου λέει: ‟Τρέξε στην εκκλησία. Πήγαινε γρήγορα”. Ήρθα εδώ πέρα. Παντού καπνοί… Εγώ νόμιζα ότι η εκκλησία είχε καεί τελείως… Ούτε καν μπορούσα να μπω μέσα. Φώναξα τους μουσουλμάνους που δούλευαν εδώ, ήρθανε, βάλανε βρεγμένες πετσέτες στο πρόσωπο και ό,τι βρήκαν μπροστά τους, τυλίχθηκαν και μπήκαμε στο Ναό. Και με το λάστιχο σβήσαμε τη φωτιά…».

Η επίθεση από τη μεριά φανατικών Εβραίων

Κάποτε ο πατήρ Ιωακείμ είχε πει ότι κάθε βράδυ που φεύγει από τον Ναό, δεν ξέρει αν θα δει αυτόν τον Ναό το πρωί ξανά… Μόνο να φανταστούμε σε τι περιβάλλον βρίσκονταν ο πατήρ Ιωακείμ και η ηλικιωμένη του μητέρα, μας πιάνει ρίγος: κάθε νύχτα ήταν και μια δοκιμασία, είτε θα έδερναν, είτε θα σκότωναν, είτε θα κατέστρεφαν τον Ναό… Κάθε μέρα σαν σε πόλεμο, στην εμπροσθοφυλακή: να αντιμετωπίζεις συνεχώς φόβο και ένταση… Μόνο αυτοί που βρίσκονταν σε ανάλογες περιστάσεις μπορούν να το καταλάβουν. Αλλά ο πατήρ Ιωακείμ ηρωικά τα κατάφερε και άντεξε όλα τα δεινά. Τώρα για κάποιο λόγο αυτό αποσιωπάται.

Να πώς ο ίδιος ο πατήρ Ιωακείμ μιλάει για την επίθεση που δέχτηκε από φανατικούς Εβραίους:
«Μια φορά μου έγινε επίθεση στη Σιών, εκεί που βρίσκεται το σχολείο του Πατριαρχείου. Μου επιτέθηκε κάποιος φανατικός Εβραίος με μαχαίρι και μου είπε αυτά τα πολύ αξιοσημείωτα λόγια: ‟Εσείς οι Έλληνες χριστιανοί μας κρατάτε τους καλύτερους τόπους. Να το πάρετε είδηση ότι η Ελλάδα είναι για τους Έλληνες και το Ισραήλ είναι για τους Εβραίους. Και δεν έχετε θέση εδώ”. Αυτό τα λέει όλα.

 Μια άλλη φορά που συνόδευα περίπου εκατό προσκυνητές για να προσκυνήσουμε τον Πανάγιο Τάφο, με έπιασαν στο δρόμο φανατικοί Εβραίοι και με έφτυσαν στο πρόσωπο. Πριν προλάβω να συνέλθω, το είχαν βάλει στα πόδια. Τότε, αυτό μου είχε κάνει μεγάλη εντύπωση…

Εμένα, την ελληνική σημαία μού την έχουν τεμαχίσει με μαχαίρι 10 φορές. Σαν να μου έλεγαν ότι ‟κι εσύ θα έχεις την ίδια τύχη! Όσο μας κολλάς σημαίες μπροστά μας, με το σταυρό επάνω, θα έχεις να λογαριαστείς μαζί μας!”
Εγώ τους αγνοώ και συνεχίζω, φυσικά, να υψώνω την ελληνική σημαία και το σταυρό. Και αν κάποια μέρα λογαριαστώ μαζί τους, αυτό δε με φοβίζει».

Η καταστροφή του Ναού

 Πάνω στον κάτω Ναό ο πατήρ Ιωακείμ άρχισε να κτίζει και τον πάνω Ναό, αντίγραφο της περίφημης Νέας Μονής Χίου του 11ου αιώνα. Είχε κάνει σχέδιο και μεγάλη μεταλλική μακέτα του Ναού που ακόμα και σήμερα μπορεί κανείς να δει στο μοναστήρι.

  Η ανέγερση του Ναού ήταν επιπρόσθετα δύσκολη λόγω της συμπεριφοράς των Ισραηλινών Αρχών. Ο πατήρ Ιωακείμ συνέχεια τους ζητούσε άδεια για ανοικοδόμηση του Ναού. Το θέμα ήταν ότι στο ιστορικό κέντρο των Ιεροσολύμων επιτρέπεται να ανακαινίζουν μόνο παλαιά κτίρια, και απαγορεύεται να κτίζουν καινούργια, γι’ αυτό χρειάζεται ειδική άδεια για νέα οικοδομή. Οι εκπρόσωποι των Αρχών τη μια υπόσχονταν να δώσουν την άδεια την άλλη όχι. Τον περιέπαιζαν διπλωματικά, με πειράγματα και ειρωνείες. Ώσπου μια φορά τελικά έδωσαν την άδεια να κτιστεί ο Ναός, αλλά μόνο προφορικά, αλλά είχαν υποσχεθεί ότι αργότερα θα έδιναν και τα σχετικά έγγραφα για αυτό. Ισχυρίζονταν ότι επειδή είναι εκκλησία κάτι θα κάνουν για αυτό, κάπως θα διευθετηθεί το ζήτημα.

 Τώρα κυκλοφορούν ψευδείς πληροφορίες, ότι δήθεν ο πατήρ Ιωακείμ χωρίς άδεια, αυτοβούλως, άρχισε να κτίζει την εκκλησία και δικαίως ταλαιπωρήθηκε για αυτό. Αλλά αυτό είναι ψέμα. Υπάρχει διαβεβαίωση του ίδιου πατρός Ιωακείμ που έχει βιντεοσκοπηθεί

 Λοιπόν, ο πατήρ Ιωακείμ πίστεψε στις Ισραηλινές Αρχές και για αυτό ξεκίνησε την οικοδομή. Το 1992 είχε οικοδομήσει σχεδόν πλήρως το σκελετό του Ναού από μπετό. Και τότε οι Αρχές ξαφνικά αποφάσισαν να γκρεμίσουν τον Ναό. 
Τον Ιούλιο του 1992, όταν απουσίαζε ο πατήρ Ιωακείμ από το μοναστήρι, μπήκαν μέσα ισραηλινοί στρατιώτες με αστυνομία και μπουλντόζες και άρχισαν να γκρεμίζουν τον Ναό. Ο πάνω Ναός καταστράφηκε τελείως. Αλλά όταν άρχισαν να γκρεμίζουν και τον κάτω Ναό, έγινε θαύμα: όταν ο κουβάς της μπουλντόζας άρχισε να χτυπάει την οροφή του Ναού, η εικόνα του Χριστού Σωτήρος βρέθηκε μπροστά από την μπουλντόζα και το μηχάνημα ξαφνικά έπαθε βλάβη. Η εύθραυστη ξύλινη εικόνα αποδείχτηκε πιο ανθεκτική από το μέταλλο! Δεν μπορούσαν με κανένα τρόπο να φτιάξουν τα μηχανήματα.
 
Η θαυματουργή εικόνα του Παντοκράτορα     

  Ο πατήρ Ιωακείμ άφησε την πάνω γωνία του Ναού που είχε παραβιαστεί με την μπουλντόζα, ως υπενθύμιση της λεηλασίας που έγινε και της προστασίας του Θεού. Η εικόνα που έσωσε τον Ναό, βρίσκεται τώρα μέσα και τιμάται ως θαυματουργή.Σύμφωνα με τον πατέρα Ιωακείμ, ο ίδιος ο ναός αντιστάθηκε στην κατεδάφιση. Όλοι ήταν τόσο συγκλονισμένοι με το θαύμα που σταμάτησαν τις εργασίες κατεδάφισης και έφυγαν. Φαίνεται, αυτό άγγιξε ακόμα και τις ισραηλινές αρχές οι οποίες αποχώρησαν, έχοντας καταλάβει ότι ο Ίδιος ο Θεός τους αντιστέκεται και δεν ξαναγύρισαν. Ο Κύριος είχε σταματήσει την κατεδάφιση του Ναού.
 Είναι λυπηρό που ο πατήρ Ιωακείμ, παρά τους πραγματικά πολύ μεγάλους κόπους για το καλό της Εκκλησίας, δεν είχε καλή αντιμετώπιση από όλη την αδελφότητα των Ιεροσολύμων. Κάποιοι τον αντιπαθούσαν. Ο πατήρ Ιωακείμ ποτέ δεν παραπονιόταν, αλλά μία φορά είχε ομολογήσει με πικρία:
«Όταν γκρεμίστηκε η εκκλησία, μου έκοψαν το μισθό και το φαγητό για 2 χρόνια… Για το Πατριαρχείο υπάρχω όσο τα πράγματα πάνε όλα καλά. Όταν παρουσιαστεί έστω και το παραμικρό εμπόδιο, η παραμικρή διαμαρτυρία είτε εκ μέρους του Ισραήλ είτε εκ μέρους των Αράβων ισλαμιστών, τότε στο Πατριαρχείο κάνουν πως δε με ξέρουν…»
Μέσα σε τέτοιες συνθήκες ζούσε ο πατήρ Ιωακείμ.

Η μοιραία βραδιά

Το 1995, τρία χρόνια μετά το γκρέμισμα της εκκλησίας, στον αρχιμανδρίτη Ιωακείμ έγινε δολοφονική επίθεση, αλλά τον έσωσε ένας Ρώσος προσκυνητής. Ο Κύριος έσωσε τη ζωή του πατέρα Ιωακείμ, αλλά η μητέρα του η Αναστασία είχε μαρτυρικό θάνατο, καθώς πρώτη βρέθηκε στο δρόμο των κακοποιών. Έτσι εκπληρώθηκε η παράκλησή της προς τον Κύριο.

  «Η επίθεση έγινε στις 20 Ιουλίου, ξημέρωνε 21. Ήταν απόγευμα. Δεν είχε νυχτώσει, αλλά ετοιμαζόταν να σκοτεινιάσει. Συνήθως τέτοια ώρα, πάντοτε, έρχομαι για να ανάψω τα καντήλια στην εκκλησία. Η μητέρα μου προηγουμένως μού είχε κάνει τον τελευταίο καφέ, μου είχε δώσει το τελευταίο ποτήρι νερό… Και καθώς ήρθα να ανάψω τα καντήλια, σε λίγη ώρα κατέβηκε κι εκείνη κάτω, στην εκκλησία. 
 Μπήκε από την πόρτα. Κρατούσε στο ένα της χέρι ένα ξύλο, σαν μπαστούνι. Και μου λέει: ‟Ωραία την έκανες την εκκλησία! Σου τα γκρέμισαν, σε εμπόδισαν, σε σταμάτησαν, αλλά εσύ την εκκλησία την έκανες! Και έκανες πολύ ωραίες τοιχογραφίες. Έβαλες πολύ ωραία μάρμαρα. Έκανες πολύ ωραίο εικονοστάσι. Αφού δε μου έκανες εγγονάκια, αυτό είναι το εγγονάκι που μου έκανες. Ικανοποιούμαι που είδα εγγονάκι με αυτόν τον τρόπο… Είναι μεγάλο πράγμα το ότι πιστεύουμε στη θρησκεία μας ότι αναλήφθηκε ο Χριστός εδώ. Και το ότι πριν από σένα δεν είχε πατήσει παππάς στον τόπο αυτό, όλους αυτούς τους αιώνες και όλο αυτό το παρελθόν. Ότι είσαι ο πρώτος παπάς που πάτησε, μετά τον Χριστό, στον τόπο αυτό για να γίνει εκκλησία. Φεύγω ευχαριστημένη”.
 Μετά με πλησιάζει και μου βάζει το χέρι της στο στόμα και μου λέει: 
‟Φίλησέ μου το χέρι”. 
Εγώ ξαφνιάστηκα γιατί δε μου το έχει κάνει άλλη φορά. Και της λέω:
 ‟Γιατί, παπάς είσαι να σου φιλήσω το χέρι;”
 Και αυτή: ‟Έλα! Εγώ να φιλήσω το χέρι το δικό σου και εσύ να φιλήσεις το χέρι το δικό μου”. Και κάπως ξαφνιάστηκα, δεν ξέρω, συγκλονίστηκα… Και μετά μου λέει: ”Φεύγω, πηγαίνω επάνω… Και θα σε περιμένω, να μην αργήσεις, να έρθεις γρήγορα”. Και βγήκε έξω. Αυτά ήταν τα τελευταία της λόγια».
Να πώς το διηγείται ο ίδιος ο πατήρ Ιωακείμ:

Η μητέρα του πατέρα Ιωακείμ πήγε να μαρτυρήσει…

Μετά από 10 λεπτά, βγήκε από την εκκλησία και κατευθύνθηκε προς το σπίτι. Ξαφνικά του επιτέθηκαν δύο εύσωμοι γεροδεμένοι κακοποιοί με μαύρα ρούχα με κουκούλες. Τα πρόσωπά τους ήταν πλήρως καλυμμένα, έμειναν μόνο οι τρύπες για τα μάτια τους. Ο πατήρ Ιωακείμ διηγούταν:

«Στην συμπεριφορά τους, στο ειρωνικό χαμόγελό τους διέκρινα μία δόση ειρωνείας. Δηλαδή σαν να έλεγαν: ‟Σε βρήκαμε!” Την ίδια στιγμή εγώ, χωρίς να υποψιάζομαι τον κίνδυνο, τους χτυπάω φιλικά στην πλάτη, νομίζοντας ότι είναι κάποιοι που ήρθαν για να μου κάνουν φάρσα».
 Οι κακοποιοί έριξαν στα μάτια του παπούλη σπρέι από φιάλη αερίου, αλλά με την πρώτη το αέριο δεν έπιασε. Ο παπούλης δεν έχασε την ψυχραιμία και σκέφτηκε ότι πρέπει να υποκριθεί ότι έχει χάσει τις αισθήσεις του και έπεσε κάτω. Οι κακοποιοί απομακρύνθηκαν και ο πατήρ Ιωακείμ άρχισε να καλεί σε βοήθεια. Αμέσως αυτοί γύρισαν πίσω και άρχισαν να τον χτυπάνε με χέρια και με πόδια. Προσπάθησαν να του βγάλουν τα μάτια με ένα αιχμηρό αντικείμενο και να του σχίσουν το στόμα. Του έκοψαν τη γλώσσα… Μετά, με ταινία συσκευασίας, έκλεισαν το στόμα και τη μύτη για να του κόψουν την αναπνοή. Εν τω μεταξύ ένας Ρώσος προσκυνητής, ο Βλαδίμηρος, άκουσε τις φωνές και έτρεξε προς το μέρος που ακούγονταν οι φωνές, έδιωξε τους κακοποιούς και έσωσε τον παππούλη.

 Ο Βλαδίμηρος είναι αγιογράφος από την Αγία Πετρούπολη. Γνωριζόμασταν και μπορώ να πω ότι έμοιαζε με νεαρό Ρώσο παλληκάρι των παραμυθιών: ψηλός, όμορφος, ευγενής και θαρραλέος. Εκείνη τη μοιραία βραδιά χτύπησε την πόρτα του μοναστηριού και είπε στον πατέρα Ιωακείμ ότι δεν είχε κοιμηθεί για κάμποσες νύχτες. Τη μια προσευχόταν στον Πανάγιο Τάφο, την άλλη πήγαινε στον Γολγοθά, την άλλη στη Γεθσημανή. Δεν είχε λεφτά για ξενοδοχείο. Και ζήτησε να κοιμηθεί μέσα, συμπληρώνοντας: «Ο Θεός θα πληρώσει τη φιλοξενία σου!» Ο πατήρ Ιωακείμ τον λυπήθηκε, του έδωσε δωμάτιο να κοιμηθεί και την ίδια νύχτα σώθηκε από αυτόν! Θαυμαστά τα έργα του Κυρίου! Ο παπούλης έλεγε ότι ήταν θαύμα.

Τώρα, ο Βλαδίμηρος είναι μοναχός στο Άγιο Όρος, ως πατήρ Βαρσανούφιος. Και στο μοναστήρι όπου έλαβαν χώρα αυτά τα γεγονότα, τώρα ασκητεύουν Ρωσίδες μοναχές μαζί με Ελληνίδες. Πιστεύουμε ότι αυτή η παράδοση είναι ευλογία του πατέρα Ιωακείμ από τους ουρανούς.

  Ο πατήρ Ιωακείμ είχε σπάνιο χάρισμα λόγου. Κάθε χρόνο, τη Μεγάλη Εβδομάδα, τη Μεγάλη Παρασκευή, ο Πατριάρχης μόνο σε αυτόν ανέθετε να κάνει το κήρυγμα στη Σταύρωση. Ο πατήρ Ιωακείμ μαζί με τον Πατριάρχη και τους δεσποτάδες των Ιεροσολύμων κάθονταν στα σκαλιά του παρεκκλησίου των Κλαπών και, κρατώντας τον Τίμιο Σταυρό, κήρυττε. Πολύς κόσμος από διάφορες χώρες τον άκουγαν, καθώς βρίσκονταν μπροστά στον Ναό του Παναγίου Τάφου. Είμαι αυτόπτης μάρτυρας: με τη συγκλονιστική του ομιλία έκλαιγαν σχεδόν όλοι όσοι βρίσκονταν εκεί, αν και πολλοί δεν ήξεραν ελληνικά. Αλλά, η θλίψη των ματιών του και η σπαρακτική του φωνή έφταναν στα μύχια της καρδιάς…

Ίσως, γι’ αυτό οι εγκληματίες προσπαθούσαν να του αφαιρέσουν τη γλώσσα. Ο ίδιος ο σατανάς με τη μορφή δολοφόνων προσπαθούσε να κάνει κομμάτια τη Θεολάλητη γλώσσα του παππούλη, που μαλάκωνε τις καρδιές πολλών ανθρώπων και άναβε μέσα τους την Θεία αγάπη.



Λοιπόν, ο πατήρ Ιωακείμ που από θαύμα σώθηκε, όλος τραυματισμένος, με μώλωπες και αίματα, σηκώθηκε και κατευθύνθηκε προς το σπίτι. Ήλπιζε ότι η μητέρα του θα τον περιμένει εκεί. Αλλά στο δρόμο βρήκε τη μητέρα του πεσμένη κάτω στο χώμα. Δεμένα τα χέρια της, το στόμα τυλιγμένο με ταινία, και ο λαιμός τυλιγμένος και αυτός κάμποσες φορές με ταινία. Η Αναστασία ήταν ήδη νεκρή…

Ο παπούλης έλεγε ότι, όταν δεχόταν το διακόνημα στο Όρος των Ελαιών, φανταζόταν ότι θα υπάρχουν επιθέσεις, τα είχε σκεφτεί όλα, μέχρι και που ότι μπορούν να σκοτώσουν τον ίδιον. Ήταν έτοιμος για θάνατο. Αλλά δεν μπορούσε ποτέ να υποψιαστεί ότι θα σκότωναν τη μητέρα του, μια ηλικιωμένη αδύναμη γυναίκα…
Ποιοι ήταν οι δολοφόνοι: φανατικοί ιουδαίοι ή φανατικοί ισλαμιστές; Στον παπούλη είχαν γίνει επιθέσεις και από τους μεν και από τους δε.
Τους δολοφόνους δεν τους βρήκαν τελικά.

Η μάρτυρας Αναστασία του Όρους των Ελαιών

 Πρέπει να πούμε και κάτι άλλο σημαντικό για την ηρωϊκή Αναστασία, μητέρα του αρχιμανδρίτη Ιωακείμ. Αυτή, ως μυροφόρα, ακολούθησε τον γιό της στο αποστολικό του έργο στους Αγίους Τόπους. Είναι γνωστό ότι κάποια φορά αυτή είχε διαβάσει το βίο ενός αγίου ο οποίος τόσο πολύ την είχε συγκινήσει ώστε να το εκμυστηρευτεί στο γιό της: «Θα ήμουν ευτυχισμένη αν ο Κύριος με αξίωνε και εμένα να γνωρίζω τον ερχομό του θανάτου». Και ο Σωτήρας εκπλήρωσε την επιθυμία της…



   Τρία χρόνια μετά την εκδημία της, με την ευλογία του Πατριάρχη Διόδωρου, έγινε η εκταφή των λειψάνων της: το σώμα της μάρτυρος Αναστασίας ήταν άφθαρτο και ευωδίαζε. Την ξαναέθαψαν, και μετά από επτά χρόνια, και στη δεύτερη εκταφή, βρήκαν το σώμα της και πάλι άφθαρτο. Μόνο τα δάχτυλα στο δεξί χέρι ήταν λυγισμένα για το σημείο του σταυρού.

 Σύμφωνα με παλαιά βυζαντινή παράδοση, ο πατήρ Ιωακείμ άρχισε να τιμά τη μητέρα του ως μάρτυρα του Χριστού, αμέσως, με το γεγονός του θανάτου της.Από τότε έγινε η αγιοκατάταξή της στη χορεία των τοπικών αγίων στη Χίο. Τα άφθαρτα λείψανα της Αναστασίας του Όρους των Ελαιών βρίσκονται σε ειδική λάρνακα που εφάπτεται στον κάτω Ναό.

Όπως έλεγε: «Αναμφίβολα, είναι μάρτυς. Ήταν για μένα πιο οδυνηρό και πιο σκληρό από το αν ο ίδιος θα το πλήρωνα αυτό με το θάνατό μου. Ο θάνατος της μητέρας μου είναι δύο φορές θάνατος δικός μου»

 Στο σημείο της δολοφονίας της μητέρας του, ο παπούλης έχει βάλει την Αγία Τράπεζα, με τη σκέψη μετά να κτίσει εδώ εκκλησάκι. Όμως, ο νυν εφημέριος έβγαλε την περίφραξη και τώρα αυτός ο άγιος τόπος πατιέται από τους προσκυνητές που δεν το υποψιάζονται…

 Δίπλα στην εκκλησία, ο πατήρ Ιωακείμ έκτισε ένα ειδικό χώρο όπου έβαλε τα λείψανα της μητέρας σε γυάλινη λάρνακα. Τα λείψανα ήταν ανοιχτά. Είχαν βαθύ χρώμα μελιού και μερικές φορές ανέβλυζαν πλούσια μύρο, οπότε ο πατήρ Ιωακείμ έβαζε στο βαμβάκι το μύρο και το έδινε σε όσους επιθυμούσαν. Αλλά, δυστυχώς, τώρα τα μυρόβλυτα λείψανα της μάρτυρος Αναστασίας τα έχουν βάλει στο χώμα.

 Όσο ζούσε ακόμα ο πατήρ Ιωακείμ έπαιρνε επιστολές με μαρτυρίες για τις εμφανίσεις της μάρτυρος Αναστασίας και της βοήθειάς της προς τους ανθρώπους. Είναι γνωστή η περίπτωση που εμφανίστηκε με τα αποτυπώματα πληγών στο πρόσωπό της. Είχε πει τότε ότι το αίμα της χύθηκε για την εκκλησία.

Ο λαός νιώθει την αγιότητα της νεομάρτυρος Αναστασίας. Οι Ρώσοι προσκυνητές είχαν φέρει στον πατέρα Ιωακείμ την εικόνα της μητέρας του. Επίσης, Έλληνες αγιογράφοι είχαν φιλοτεχνήσει την εικόνα της νεομάρτυρος του Όρους των Ελαιών. Ο παππούλης είχε χαρεί πολύ και οι εικόνες είχαν εκτεθεί για προσκύνημα.

Ο γιορτινός θάνατος

Στις 27 Μαΐου του 2009, 14 χρόνια μετά το θάνατο της μητέρας του, ξαφνικά σταμάτησε και η ζωή του πατέρα Ιωακείμ. Η θερμή φιλόχριστη καρδιά του σταμάτησε την παραμονή της εορτής της Αναλήψεως του Κυρίου. Ήταν μόλις 59 ετών. Ο πατήρ Ιωακείμ, έχοντας τελέσει στη δική του μονή της Αναλήψεως του Κυρίου, στο Όρος των Ελαιών, την πανηγυρική ιερή ακολουθία, αποδήμησε εις Κύριον.
Τον παπούλη τον ενταφίασαν σε έναν τάφο με την αγαπημένη του μητέρα μάρτυρα. Όπως στα χρόνια της επίγειας ζωής, η μητέρα με το γιο ήταν μαζί, έτσι είναι και στην αιώνια ζωή.Οι ορθόδοξοι κατάλαβαν από αυτό ότι ο αρχιμανδρίτης Ιωακείμ ήταν εκλεκτός του Θεού.

Όμως, οι προσκυνητές πρέπει να ξέρουν ότι ο τόπος ενταφιασμού του πατέρα Ιωακείμ αναγράφεται λανθασμένα. Η ταμπέλα με το όνομά του βρίσκεται στον απέναντι τοίχο, πίσω από τον οποίον βρίσκεται η εκκλησία.

Η μονή του πατέρα Ιωακείμ σήμερα
 Αμέσως μετά τον θάνατο του πατέρα Ιωακείμ, ο Πατριάρχης Θεόφιλος Γ’ έστειλε στο μοναστήρι τον μοναχό Αχίλλειο. Αυτός δημιούργησε μικρή αδελφότητα από εκπροσώπους διάφορων ορθόδοξων χωρών. Ο κάτω ναός που είχε ανοικοδομηθεί από τον πατέρα Ιωακείμ, λειτουργεί. Κάθε μέρα εκεί τελείται πρωινός και βραδινός μοναχικός κανόνας, και τις Πέμπτες Θεία Λειτουργία. Στον τόπο του γκρεμισμένου Ναού οικοδομείται ανοιχτό εκκλησάκι. Στον τόπο του μαρτυρικού θανάτου της Αναστασίας σώζεται ανοιχτή Αγία Τράπεζα, που είχε τοποθετηθεί από τον πατέρα Ιωακείμ.


 Ο παπούλης στόλιζε την αυλή της μονής με ωραία λαμπερά ψηφιδωτά από τα οποία σώζεται η Παναγία Οδηγήτρια. Δυστυχώς, δε σώθηκε ο ωραίος κήπος που είχε δημιουργηθεί από τον πατέρα Ιωακείμ, και κάποιες οικοδομές του. Έχει καταστραφεί η κολυμβήθρα όπου ο πατήρ Ιωακείμ βάφτιζε κόσμο… Σύμφωνα με μαρτυρίες, στον παπούλη έρχονταν κρυφά και μουσουλμάνοι και ιουδαίοι για να βαπτιστούν. Και αυτός κρατούσε πολύ σχολαστικά αυτό το μυστικό μέχρι το τέλος του.

Τώρα το μοναστήρι το επισκέπτονται προσκυνητές από διάφορες χώρες του κόσμου. Οι αδελφές είναι πρόθυμες να κάνουν ξενάγηση σε οποιονδήποτε προσκυνητή περνάει το κατώφλι του μοναστηριού, και σε διάφορες γλώσσες: ελληνικά, ρωσικά, αγγλικά, σέρβικα, ρουμάνικα.

 Ο πιστός λαός με τις απλές καθαρές καρδιές του νιώθει την αγιότητα της μάρτυρος Αναστασίας και του πατέρα Ιωακείμ. Οι Ρώσοι προσκυνητές θα ήθελαν να ξέρουν περισσότερα για αυτούς. Με την επιθυμία των αδελφών του Όρους των Ελαιών αποφασίσαμε να δημοσιεύσουμε τις αναμνήσεις μας για αυτούς τους ένδοξους ασκητές της πίστης. Είναι καθήκον μας να τιμήσουμε τη μνήμη τους και να μιλήσουμε για το ανδραγάθημά τους, για να μάθει όσος περισσότερος κόσμος γίνεται για αυτούς τους υπέροχους ανθρώπους. Αυτοί είναι κληρονομιά ολόκληρης της Ορθοδοξίας της εποχής μας.

Ο πατήρ Ιωακείμ είχε αγνή καρδιά με πολλή αγάπη. Από αυτή την καρδιά μοίραζε πλουσιοπάροχα χαρά στις ψυχές των ανθρώπων. Ο αγαπημένος χαιρετισμός του παππούλη: «Καλή Ανάσταση! Καλή Ανάληψη!» ας φωτίζει με χαρά και το δικό μας δρόμο προς τον Χριστό.

Πάτερ Ιωακείμ και μάρτυρα Αναστασία του Όρους των Ελαιών, πρεσβεύσατε υπέρ ημών!

μοναχή Ιωάννα (Ροδνινά)
Μετάφραση για την πύλη gr.pravoslavie.ru: Αναστασία Νταβίντοβ
ΠΗΓΗ.ΤΡΕΛΟΓΙΑΝΝΗΣ

Παρασκευή 22 Ιανουαρίου 2021

Η Οσία Ξένη της Πετρουπόλεως η δια Χριστόν Σαλή


Σύντομος βίος της Οσίας:

Η Οσία Ξένη (Γκριγκόριεβνα) καταγόταν από πολύ εύπορη οικογένεια της ανώτερης ρωσικής κοινωνίας. Σε ηλικία 26 ετών, μετά το θάνατο του συζύγου της (συνταγματάρχη του τσαρικού στρατού και πρωτοψάλτη της βασιλικής αυλής), μοίρασε σε πτωχούς τη μεγάλη της περιουσία. Μετά από οκταετή πνευματική προετοιμασία σε ερημητήριο, έζησε την υπόλοιπη ζωή της σε μεγάλη φτώχεια και ταπείνωση, ως ασκήτρια, στους δρόμους της Αγ. Πετρούπολης στο ρωσικό βορρά. Ήταν εντελώς ακτήμων, χωρίς σπίτι ή υλικά υπάρχοντα παρά μόνο τα λίγα ρούχα που φορούσε (κόκκινη φούστα και το σακάκι του συζύγου της), ίδια χειμώνα-καλοκαίρι, παρά το δριμύτατο ψύχος. Το φαγητό της προερχόταν από την ελεημοσύνη των συμπολιτών της. Την ημέρα περιπλανιόταν στους δρόμους της Αγίας Πετρούπολης εμπαιζόμενη και κακομεταχειριζόμενη από πολλούς. Το βράδυ αποσυρόταν στους αγρούς και εκεί γονατιστή προσευχόταν ως το πρωί. Ο αυστηρός ασκητικός αγώνας και η ταπείνωσή της είλκυσαν τη Χάρη του Θεού που την προίκισε με προορατικό, διορατικό και θαυματουργικό χάρισμα. Για να αποφύγει τον ανθρώπινο έπαινο και για να κρύψει τον πνευματικό της αγώνα έζησε μέσα στον κόσμο ως «δια Χριστόν σαλή», κάνοντας δηλαδή περίεργα και ανόητα πράγματα που αποφεύγουν οι συνετοί. Παριστάνοντας την τρελή έκρυβε τα πνευματικά της χαρίσματα και προκαλούσε έτσι τη χλεύη και την αποστροφή των άλλων, ασκούμενη στην ταπείνωση. Αλλά όσο ταπεινωνόταν, τόσο περισσότερο την εξύψωνε ο Θεός. Έτσι, σιγά-σιγά οι συμπολίτες της αναγνώρισαν τα θαυμαστά σημεία που επιτελούσε και παρατήρησαν τα σημάδια αγιότητας που ήταν το υπόστρωμα της φαινομενικά διαταραγμένης ζωής της. Έφτασε μάλιστα σε τέτοιο βαθμό ο σεβασμός και η ευλάβειά τους στην Αγία, ώστε θεωρούσαν την παρουσία της ανάμεσά τους ως ευλογία για την πόλη τους και τη ζωή τους. Εκοιμήθη το 1801 σε ηλικία 71 ετών και ετάφη στο κοιμητήριο Smolensk της Αγ. Πετρούπολης.

http://www.alopsis.gr/alopsis/xenh5.jpg

Ο τάφος της αμέσως έγινε τόπος προσκυνήματος. Με τις προσφορές των πιστών χτίστηκε πάνω στον τάφο παρεκκλήσιο, στο οποίο γίνονταν καθημερινά αγρυπνίες με πολύ μεγάλη προσέλευση του λαού.

http://www.alopsis.gr/alopsis/xenh3.jpg

Στα χρόνια του κρατικού αθεϊσμού σφραγίστηκαν τα παράθυρα και οι πόρτες του παρεκκλησίου. Αυτό όμως δεν εμπόδιζε τον πιστό λαό να προσέρχεται καθημερινά στον κλειστό Ναό και να δέεται στην Οσία Ξένη αιτούμενος τις πρεσβείες και τη βοήθειά της. Μετά την κατάρρευση του αθεϊσμού και την επίσημη αναγνώριση της αγιότητάς της από την Ι. Σύνοδο του Πατριαρχείου Ρωσίας το 1988, η τιμή και ο σεβασμός του λαού στην Αγία είναι αξιοθαύμαστη.

Καθημερινά περνούν από τον τάφο της να προσκυνήσουν και να προσευχηθούν εκατοντάδες άνθρωποι όλων των ηλικιών.

http://www.alopsis.gr/alopsis/xenh4.jpg

Πολλά θαύματαθεραπείες και εμφανίσεις της Αγίας, συμβαίνουν και σήμερα σε εκείνους που εκζητούν τις πρεσβείες της.

ΤΑΙΣ ΑΥΤΗΣ ΑΓΙΑΙΣ ΠΡΕΣΒΕΙΑΙΣ Ο ΘΕΟΣ ΕΛΕΗΣΟΝ ΚΑΙ ΣΩΣΟΝ ΗΜΑΣ.