Εμφανίσεις της Αγίας Παρασκευής.

site analysis

Η Αγία Παρασκευή εμφανίζεται και προλέγει στον Άγιο Ιάκωβο Τσαλίκη: «Στη ζωή σου θα δεις δόξες και τιμές πολλές και το χρυσάφι θα περνάει από τα χέρια σου, αλλά δεν θα σ’ αγγίζει».

 Αγία Παρασκευή η Οσιομάρτυς 
 Εορτάζει στις 26 Ιουλίου 

Θεώ παρεσκεύασας αγνόν ως δόμον, Σαυτήν άγουσα, Σεμνή, εις κατοικίαν. Παρασκευήν έκτανεν εικάδι χαλκός εν έκτη. 

Η εμφάνιση της Αγίας Παρασκευής στον Άγιο Ιάκωβο Τσαλίκη 

Έξω από το χωριό τους την Φαράκλα υπήρχε σε κάποιο λόφο το εξωκλήσι της Αγίας Παρασκευής, αυτό ήταν και το σχολείο του στα πρώτα χρόνια. Εκεί πήγαινε πολύ τακτικά ο μικρός Ιάκωβος και προσηύχετο στην Αγία. Αφηγείται λοιπόν ο ίδιος ο Άγιος Γέροντας Ιάκωβος την συνάντηση με την Αγία: «Με τα χέρια μου έσκαψα το χώμα και δημιούργησα λαξευτή σκάλα, για να μπορούν άνετα οι προσκυνητές να ανεβαίνουν στο εξωκλήσι. Έκοβα έναν φουντωτό θάμνο, σκούπιζα την εκκλησία, άναβα και τα καντηλάκια και καθόμουνα και κοίταζα τις εικόνες, μέσα στην απόλυτη σιωπή της νύκτας πάνω στο ερημικό λόφο. Ούτε φοβόμουν μόνος, ούτε λογισμός δειλίας μ’ ενόχλησε ποτέ. Έβλεπα τότε την Αγία σαν μοναχή, να βγαίνει από το Ιερό, να διασχίζει το ναό της και έξω στην αυλή να σκύβει και να πλένει τα καντήλια της. Με το παιδικό μου το μυαλό έλεγα ότι η Αγία πλένει τα πιάτα της, όπως η μητέρα μου κάθε βράδυ, όσο κουρασμένη και να ήταν, πάντα έπλενε τα πιάτα , γιατί σκεφτόταν μην τυχόν πεθάνει τη νύκτα και το πρωί βρουν οι γυναίκες άπλυτα πιάτα και σκανδαλιστούν για την έλλειψη νοικοκυροσύνης. Έχοντας υπ’ όψιν μου το γεγονός αυτό, νόμιζα ότι και η Αγία τη νύκτα έπλενε τα πιάτα της. Ένα βράδυ καθώς πήγαινα ως συνήθως στο εξωκλήσι και ενώ βρισκόμουν λίγα μέτρα μακριά από την εκκλησία, βλέπω την Αγία σαν μοναχή να στέκεται απ’ έξω και να μου λέει: – Έλα εδώ, Ιάκωβε, να σου μιλήσω! 
Εγώ δείλιασα, κόπηκαν τα πόδια μου και της λέω: – Φοβούμαι να έρθω κοντά σου. Πες μου από εδώ που στέκομαι, τι θέλεις να μου πεις. Κοντά σου φοβούμαι να έρθω. 

Τότε μου λέει η Αγία: – Γιατί με φοβάσαι; Εσύ τόσο καιρό έρχεσαι και περιποιείσαι την εκκλησία μου και μου ανάβεις τα καντήλια μου! Θέλω πολλά να σου πω. Ζήτησέ μου τι χάρη θέλεις από μένα, τι χάρισμα να σου δώσω.

 Τότε της λέω: – Να ρωτήσω την μητέρα μου και θα σου πω, και αμέσως γύρισα και έφυγα τρέχοντας για το σπίτι μου. Λέω στην μητέρα μου ότι είδα την Αγία Παρασκευή και μου ζήτησε να της πω τι χάρη θέλω να μου κάνει. 
– Είδες παιδί μου την Αγία Παρασκευή; Πως την είδες; Τι συνέβη ακριβώς; Με ρώτησε η μητέρα μου. Αφού λοιπόν της εξήγησα λεπτομερώς τα γεγονότα, μου είπε: – Παιδί μου, να ζητήσεις από την Αγία την τύχη σου να σου δώσει. Το άλλο βράδυ πήγα στο εξωκκλήσι και βλέπω πάλι την Αγία σαν μοναχή να με περιμένει έξω από το ναό της.

 Στέκομαι λίγο μακριά και της λέω: – Την τύχη μου θέλω να μου δώσεις. Τότε η Αγία μου λέει: – Η τύχη σου…; Στη ζωή σου θα δεις δόξες και τιμές πολλές και το χρυσάφι θα περνάει από τα χέρια σου (και έκανε μια κίνηση με το χέρι της η Αγία δείχνοντας τη μεγάλη ποσότητα, την αφθονία), αλλά δεν θα σ’ αγγίζει. Και πράγματι, έλεγε ο γέροντας, αμέτρητα χρήματα πέρασαν από τα χέρια μου, αλλά όλα πήγαν στον προορισμό τους, στους πάσχοντες, στους φτωχούς, στους έχοντες ανάγκη. Και άλλα πολλά μου είπε η Αγία Παρασκευή και πάλι τρέχοντας γύρισα στο σπίτι μου». «Εύρισκα σπηλιές και μέσα κεί προσευχόμουν…» Μ’ όλ’ αυτά, από εννέα περίπου ετών, το Ιακωβάκι το φωνάζανε πάντοτε να διαβάσει ευχές και να σταυρώσει. Ο παπα-Θοδόσης ήτανε σε άλλο χωριό. Τον καλούσανε στις αρρώστιες και σε κάθε δύσκολη περίσταση. Αρρώσταιναν τα ζώα; φωνάζανε το Ιακωβάκι να τα διαβάσει και γινόσανε καλά. Στα παιδάκια πάλι το ίδιο. Ακόμα και για τις γυναίκες, που δυσκολευόσανε να γεννήσουν, καλούσανε το Ιακωβάκι. 

Πήγαινε με λαδάκι της αγίας Παρασκευής, σταύρωνε την πόρτα του σπιτιού, προσευχότανε κι έφευγε. Η γυναίκα ελευθερωνόταν. Από την Εκκλησία του χωριού είχε το Ευχολόγιο και από το σπίτι τους τη Σύνοψη. Αλλά στις περιπτώσεις ασθενειών, που τον φωνάζανε να διαβάσει ευχές, διάβαζε, όσο ήτανε κάτω από δέκα-έντεκα ετών, ό,τι τύχαινε, ό,τι πρωτοάνοιγε στα δύο τούτα βιβλία, γιατί δεν μπορούσε να κρίνει κάθε φορά ποια ευχή ακριβώς χρειάζεται στην περίπτωση. Αργά το απόγευμα κάθε μέρα μετά το σχολείο πήγαινε και άναβε τα καντηλάκια στο εκκλησάκι της Αγίας Παρασκευής (το σχολείο του). Πήγαινε μόνο του και του άρεσε να μένει μέχρι το νύχτωμα. 

Από το βιβλίο: «Ένας άγιος γέροντας – ο μακαριστός π. Ιάκωβος» (Έκδοση Ιεράς Μονής Οσίου Δαβίδ Γέροντος,1996)


Στο Γεροντικό του Αγίου Όρους 
διαβάζουμε: «Από το χωριό «Αγία Παρασκευή» της Χαλκιδικής, πριν από πολλά χρόνια (το 1860) στην ιερά Μονή Δοχειαρίου, μόναζε, ένας περίφημος και πολύ καλλίφωνος ψάλτης με το όνομα Συνέσιος. Ο Μοναχός αυτός ιδιαίτερη ευλάβεια είχε στην Αγία Παρασκευή και πάντοτε μετά από τον καθορισμένο κανόνα της προσευχής του — μετάνοιες και κομβοσχοίνια — που ήταν υποχρεωμένος να κάνει, απαραίτητα έκανε και ιδιαίτερη προσευχή στην Αγία Παρασκευή. Στην προσευχή του αυτή παρακαλούσε την Αγία να τον βοηθήση, για να σώση την ψυχή του, κι αν σαν άνθρωπος έχη επάνω του κάτι που είναι εμπόδιο για την ψυχική του σωτηρία, να του το αφαιρέση με όποιο τρόπο γνωρίζει εκείνη. Πολλά χρόνια συνέχιζε να λέη αυτή την προσευχή και ένα πρωί, μετά την πανηγυρική ιερή Ακολουθία και τη θεία Λειτουργία, στην μνήμη του μαρτυρίου της Αγίας Παρασκευής (26 Ιουλίου) αισθάνθηκε λίγο μία μικρή ενόχληση στο λαρύγγι του, κι από την ενόχληση αυτή λίγο λίγο άρχισε η φωνή του να γίνεται βραχνή. Από τότε έκανε πολλές προσπάθειες, για να καθαρίση τη φωνή του, αλλά βελτίωση και θεραπεία δεν υπήρχε, απεναντίας όσο πήγαινε και χειροτέρευε η βραχνάδα στη φωνή του. Επειδή ήταν καλός μουσικός και περίφημος ψάλτης λυπήθηκε ο ίδιος κι όλοι οι αδελφοί της Μονής αυτής, αλλά και όλοι οι πατέρες που τον γνώριζαν σ’ ολόκληρο το Άγιον Όρος. Έκαναν όλοι θερμή προσευχή στο Θεό, για την θεραπεία του αδελφού αυτού Συνεσίου, οπόταν μετά από ικανό διάστημα, φανερώθηκε στον ύπνο του ηγουμένου της Μονής η αγία Παρασκευή και του είπε: «Γιατί, πάτερ, ενοχλείτε τον Κύριο, με τις καθημερινές προσευχές σας, για τον αδελφό Συνέσιο; Και γιατί παραπονείστε, εφ’ όσον ο ίδιος με παρακαλούσε τώρα και πολλά χρόνια να του αφαιρέσω εκείνο που είναι εμπόδιο στην ψυχική του σωτηρία;». Ο ηγούμενος κάλεσε τον αδελφό Συνέσιο και τον ρώτησε, για ποιό πράγμα παρακαλούσε την Αγία Παρασκευή; 

Ο π. Συνέσιος είπε πως παρακαλούσε την Αγία να του αφαιρέση ό,τι πράγμα εμποδίζει την σωτηρία της ψυχής του και πρόσθεσε στον ηγούμενο πως, όταν έψαλε, αισθάνονταν μία ιδιαίτερη ευχαρίστηση και γλυκαίνονταν επάνω στην μελωδική φωνή του τόσο, που ξεχνιόταν ο νους του και ξέφευγε από την έννοια των θείων λόγων και αντί να δοξολογή, με τους θείους ύμνους αυτούς τον Ύψιστον, όπως ο Ψαλμός του Δαυίδ λέγει: «Ηδυνθείη αυτώ η διαλογή μου, εγώ δε ευφρανθήσομαι επί τω Κυρίω» (Ψαλμ. ΡΓ’ 103) αυτός γλυκαινόταν για την φωνή του που ήταν γλυκιά και μελωδική, κι έμπαινε μέσα στην ψυχή του, στο λογισμό του ένα είδος κρυφής υπερηφάνειας και με τον τρόπο αυτόν, κατάφερνε ο δαίμων της υπερηφάνειας, να χάνη αυτός την επαφή των ψαλλομένων και την ένωση του νου του με το Θεό, σαν ψάλτης, και έτσι μετατρεπόταν η προσευχή του σε αμαρτία, όπως και πάλι λέγει το Πνεύμα το Άγιον «και η προσευχή αυτού γενέσθω εις αμαρτίαν…» (Ψαλμ. ΡΗ 7). 

***
Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου

 ”Είναι ζωντανή η παρουσία των Αγίων! 
Και όταν ακόμη εμείς δεν τους βρίσκουμε, εκείνοι μας βρίσκουν! 
_Γέροντα, διάβασα κάπου ότι οι Άγιοι την ημέρα της μνήμης τους δίνουν δώρα σε όσους τους επικαλούνται.

 Έτσι είναι; – Ναι, κερνούν πνευματικά κανταΐφια! Άμα γλυκαίνουμε τους Αγίους με την ζωή μας, μας κερνούν γλυκά πνευματικά. Οι Άγιοι με την πολλή τους αγάπη μου προσφέρουν από τον ουράνιο άρτο και από το παραδεισένιο μέλι. 
– Μόνον ο Θεός είναι πανταχού παρών· οι Άγιοι πηγαίνουν από το ένα μέρος στο άλλο με τέτοια ταχύτητα, που οι αποστάσεις καταργούνται· δεν υπάρχουν γι’ αυτούς κοντινές ή μακρινές αποστάσεις. Όταν ήμουν στο Σανατόριο, ήταν ένας, ο καημένος, χρόνια άρρωστος – Χαράλαμπο τον έλεγαν. Είχε αρραβωνιασθή και μια νοσοκόμα από το Σανατόριο. Τότε οι γιατροί δεν είχαν τα μέσα για την θεραπεία της φυματίωσης, και κινδύνευε να πεθάνη. Η μάνα του, πάνω στον πόνο της, πήγε σε ένα Μοναστήρι της Αγίας Παρασκευής, για να προσευχηθή. Εν τω μεταξύ αυτόν τον είχαν στην εντατική και δεν άφηναν ούτε την αρραβωνιαστικιά του να μπή μέσα. Κάποια στιγμή την παίρνει τηλέφωνο η μάνα του και της λέει: «Μη στενοχωριέσαι. Η Αγία Παρασκευή μου είπε ότι ο Χαράλαμπος θα γίνη καλά. Μου είπε ακόμη: “Τώρα πάω και στο Σανατόριο της Λαμίας· κινδυνεύει κι εκεί κάποιος”». Εκείνη την ώρα ο άρρωστος έγινε καλά. Τηλεφωνεί μετά η νοσοκόμα στο Σανατόριο της Λαμίας και ακριβώς εκείνη την ώρα κάποιος που κινδύνευε εκεί έγινε καλά ως εκ θαύματος. Με τί ταχύτητα πήγε η Αγία! Αν έτρεχε ένα αυτοκίνητο με τέτοια ταχύτητα, θα είχε διαλυθή. Εκείνη ούτε βενζίνη σούπερ έκαψε, ούτε τα λάστιχα χάλασαν! 
Αυτή είναι και η δουλειά όλων γενικά των Αγίων∙ να βοηθούν και να προστατεύουν εμάς τους ταλαίπωρους ανθρώπους από τους ορατούς και αοράτους πειρασμούς. Δική μας δουλειά είναι, όσο μπορούμε, να ζούμε πνευματικά, να μη στεναχωρούμε τον Χριστό, να ανάβουμε το καντηλάκι στους Αγίους και να τους παρακαλούμε να μας βοηθούν. Σε αυτήν την ζωή έχουμε ανάγκη βοηθείας, για να μπορέσουμε να πάμε κοντά στον Χριστό. Στην άλλη ζωή, εάν ο Θεός μας αξιώση και πάμε κοντά Του, ούτε και τους Αγίους θα «κουράζουμε», αλλά ούτε και θα υπάρχη λόγος να τους παρακαλούμε να μας βοηθήσουν. Το θαύμα είναι μυστήριο· μόνο ζήται και δεν εξηγείται· το μυαλό δεν μπορεί να το ερμηνεύση. 

(Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου. Λόγοι ΣΤ’. Περί Προσευχής)

πηγή

Η αγία Παρασκευή

site analysis

Ἡ ἁγία Παρασκευὴ ἦτο δώδεκα χρονῶν κόρη ἀπὸ γένος εὐγενικόν. Μείνασα ὀρφανὴ ἐμοίρασεν ὅλην της τὴν περιουσίαν εἰς τοὺς πτωχούς, καὶ μὲ αὐτὰ ἠγόρασεν τὸν παράδεισον. Καὶ μετεχειρίζετο ὡς φτιασίδια τὰ δάκρυα, ἐνθυμουμένη τὰς ἁμαρτίας της. Ὡς σκουλαρίκια εἶχε τὰ ὦτα της ἀνοικτὰ διὰ ν᾿ ἀκούη τὰς Ἁγίας Γραφάς. Ὡς κορδόνι εἶχε τὰς πολλὰς νηστείας, ὁποὺ ἔκαμνον τὸν λαιμόν της καὶ ἔλαμπεν ὡς ἥλιος. Ὡς δακτυλίδια τοὺς κόμβους τῶν δακτύλων της ἀπὸ τὰς πολλὰς μετανοίας ὁποὺ ἔκαμνεν. Ὡς χρυσοῦν ζωνάριον τὴν παρθενίαν ὁποὺ ἐφύλαξεν εἰς ὅλην της τὴν ζωήν. Ὡς φόρεμα τὴν ἐντροπὴν ὁποὺ εἶχε εἰς τὸν ἑαυτόν της καὶ ὁ φόβος τοῦ Θεοῦ ὁποὺ τὴν ἐσκέπαζεν. Ἔτσι ἐστολίζετο ἡ Ἁγία. Ἀνίσως καὶ εἶνε κανένα κορίτσι καὶ θέλη νὰ στολίζεται, ἂς στοχασθῆ τί ἔκαμνεν ἡ Ἁγία, νὰ κάμνη καὶ ἐκείνη, ἂν θέλη νὰ σωθῆ.Ἔτσι, ἀδελφοί μου, ἡ ἁγία Παρασκευὴ ἔμαθε γράμματα καὶ ἔγινε σοφώτατη. Καὶ διὰ τὴν καθαρότητά της τὴν ἠξίωσεν ὁ Θεὸς καὶ ἔκαμνε καὶ θαύματα. Ἰατρευε τυφλούς, κωφούς· ἀνέστηνε νεκρούς. Δυὸ Ἑβραῖοι, τέκνα τοῦ διαβόλου, βλέποντες τὴν Ἁγίαν νὰ κάμνη θαύματα, τὴν ἐφθόνησαν καὶ τὴν διέβαλον εἰς τὸν βασιλέα Ἀντωνίνον ὡς χριστιανήν. Τὴν κράζει λοιπὸν ὁ βασιλεὺς καὶ τῆς λέγει ν᾿ ἀρνηθῆ τὸν Χριστὸν καὶ νὰ προσκυνήση τοὺς θεούς, νὰ τὴν κάμνη βασίλισσαν. Λέγει του ἡ Ἁγία: Ἐγὼ δὲν εἶμαι ἀνόητη ὡσὰν ἐσένα, νὰ ἀρνηθῶ τὸν Χριστόν μου καὶ νὰ ὑπάγω εἰς τὸν διάβολον· ν᾿ ἀφήσω τὴν ζωὴν καὶ νὰ ὑπάγω εἰς τὸν θάνατον. Ἄμποτε νὰ ἄφηνες καὶ σὺ τὸ σκότος καὶ νὰ ἤρχεσο εἰς τὸ φῶς. Ἀκούετε, ἀδελφοί μου, ἕνα κορίτσι νὰ ὁμιλῆ μὲ τοιαύτην παρρησίαν ἐμπρὸς εἰς ἕνα βασιλέα; Ὅστις ἔχει τὸν Χριστὸν μέσα εἰς τὴν καρδίαν του, δὲν φοβεῖται ὅλον τὸν κόσμον. Ἀνίσως θέλωμεν καὶ ἡμεῖς νὰ μὴ φοβούμεθα μήτε ἀνθρώπους μήτε δαίμονας, νὰ ἔχωμεν τὸν Θεὸν εἰς τὴν καρδίαν μας. Λέγει ὁ βασιλεὺς τῆς Ἁγίας: Σοῦ δίδω τρεῖς ἡμέρες διορίαν· ἂν δὲν μοῦ ὑπακούσῃς, θὰ σὲ θανατώσω. Λέγει του ἡ ἁγία: Βασιλεῦ, ἐκεῖνο ὁποὺ θέλεις νὰ κάμης εἰς τρεῖς ἡμέρας, κᾶμε τὸ τώρα, διότι ἐγὼ δὲν ἀρνοῦμαι τὸν Χριστόν μου. Τότε προστάζει ὁ βασιλεὺς καὶ ἄναψαν μίαν μεγάλην πυρκαϊὰν καὶ βάνουν ἕνα καζάνι γεμάτο πίσσαν καὶ θειάφι καὶ βράζει καλά. Βλέπουσα ἡ Ἁγία τὸ καζάνι ἐχαίρετο, ὅτι ἔμελλε ν᾿ ἀναχωρήσῃ ἀπὸ τοῦτον τὸν ψεύτικον κόσμον καὶ νὰ ὑπάγη εἰς ἐκεῖνον τὸν ἀληθινὸν καὶ αἰώνιον. Προστάζει ὁ βασιλεὺς νὰ βάλουν τὴν ἁγίαν εἰς τὸ καζάνι διὰ νὰ καῆ. Ἡ Ἁγία ἔκαμε τὸν σταυρόν της καὶ ἐμβαίνει μέσα. Περιμένει δυὸ - τρεῖς ὥρας ὁ βασιλεὺς καὶ βλέπων ὁποὺ δὲν καίεται ἡ Ἁγία της λέγει: Παρασκευὴ διατὶ δὲν καίεσαι; Λέγει του ἡ Ἁγία: Διότι ὁ Χριστὸς ἐδρόσισε τὸ νερὸ καὶ δὲν καίομαι. Λέγει της ὁ βασιλεύς: Ραντισόν με καὶ ἐμὲ διὰ νὰ ἴδω, καίει; Ἐπῆρεν ἡ Ἁγία μὲ τὰς δυό της χείρας καὶ τοῦ ρίπτει εἰς τὸ πρόσωπον καὶ εὐθύς, ὢ τοῦ θαύματος! ἐτυφλώθη καὶ ἐγδάρθη τὸ πρόσωπόν του. Φωνάζει ὁ βασιλεύς: Μέγας ὁ Θεὸς τῶν χριστιανῶν καὶ εἰς αὐτὸν πιστεύω καὶ ἐγώ· καὶ ἔβγα νὰ μὲ βαπτίσῃς. Ἐβγῆκεν ἡ Ἁγία καὶ τὸν ἐβάπτισε μὲ ὅλον του τὸ βασίλειον. Ἔπειτα τὴν ἀπεκεφάλισεν ἄλλος βασιλεὺς καὶ ὑπῆγεν εἰς τὸν παράδεισον νὰ χαίρεται πάντοτε.

Ο Ἀγιος Κοσμάς ο Αιτωλός γιά τήν Αγία Παρασκευή

«Νὰ εἰποῦμεν καὶ διὰ τὴν καλὴν γῆν. Ἡ ἁγία Παρασκευὴ ἦτο δώδεκα χρονῶν κόρη ἀπὸ γένος εὐγενικόν. Μείνασα ὀρφανὴ ἐμοίρασεν ὅλην της τὴν περιουσίαν εἰς τοὺς πτωχούς, καὶ μὲ αὐτὰ ἠγόρασεν τὸν παράδεισον. Καὶ μετεχειρίζετο ὡς φτιασίδια τὰ δάκρυα, ἐνθυμουμένη τὰς ἁμαρτίας της.

Ὡς σκουλαρίκια εἶχε τὰ ὦτα της ἀνοικτὰ διὰ ν᾿ ἀκούη τὰς Ἁγίας Γραφάς.

Ὡς κορδόνι εἶχε τὰς πολλὰς νηστείας, ὁποὺ ἔκαμνον τὸν λαιμόν της καὶ ἔλαμπεν ὡς ἥλιος.

Ὡς δακτυλίδια τοὺς κόμβους τῶν δακτύλων της ἀπὸ τὰς πολλὰς μετανοίας ὁποὺ ἔκαμνεν.

Ὡς χρυσοῦν ζωνάριον τὴν παρθενίαν ὁποὺ ἐφύλαξεν εἰς ὅλην της τὴν ζωήν.

Ὡς φόρεμα τὴν ἐντροπὴν ὁποὺ εἶχε εἰς τὸν ἑαυτόν της καὶ ὁ φόβος τοῦ Θεοῦ ὁποὺ τὴν ἐσκέπαζεν.

Ἔτσι ἐστολίζετο ἡ Ἁγία. Ἀνίσως καὶ εἶναι κανένα κορίτσι καὶ θέλη νὰ στολίζεται, ἂς στοχασθῆ τί ἔκαμνεν ἡ Ἁγία, νὰ κάμνη καὶ ἐκείνη, ἂν θέλη νὰ σωθῆ. Ἔτσι, ἀδελφοί μου, ἡ ἁγία Παρασκευὴ ἔμαθε γράμματα καὶ ἔγινε σοφώτατη. Καὶ διὰ τὴν καθαρότητά της τὴν ἠξίωσεν ὁ Θεὸς καὶ ἔκαμνε καὶ θαύματα. Ἰάτρευε τυφλούς, κωφούς· ἀνέστηνε νεκρούς.

Δυὸ Ἑβραῖοι, τέκνα τοῦ διαβόλου, βλέποντες τὴν Ἁγίαν νὰ κάμνη θαύματα, τὴν ἐφθόνησαν καὶ τὴν διέβαλον εἰς τὸν βασιλέα Ἀντωνίνον ὡς χριστιανήν. Τὴν κράζει λοιπὸν ὁ βασιλεὺς καὶ τῆς λέγει:

Ν᾿ ἀρνηθῆς τὸν Χριστὸν καὶ νὰ προσκυνήσης τοὺς θεούς, νὰ τὴν κάμνη βασίλισσαν.
Λέγει του ἡ Ἁγία:

Ἐγὼ δὲν εἶμαι ἀνόητη ὡσὰν ἐσένα, νὰ ἀρνηθῶ τὸν Χριστόν μου καὶ νὰ ὑπάγω εἰς τὸν διάβολον· ν᾿ ἀφήσω τὴν ζωὴν καὶ νὰ ὑπάγω εἰς τὸν θάνατον. Ἄμποτε νὰ ἄφηνες καὶ σὺ τὸ σκότος καὶ νὰ ἤρχεσο εἰς τὸ φῶς.

Ἀκούετε, ἀδελφοί μου, ἕνα κορίτσι νὰ ὁμιλῆ μὲ τοιαύτην παρρησίαν ἐμπρὸς εἰς ἕνα βασιλέα; Ὅστις ἔχει τὸν Χριστὸν μέσα εἰς τὴν καρδίαν του, δὲν φοβεῖται ὅλον τὸν κόσμον. Ἀνίσως θέλωμεν καὶ ἡμεῖς νὰ μὴ φοβούμεθα μήτε ἀνθρώπους μήτε δαίμονας, νὰ ἔχωμεν τὸν Θεὸν εἰς τὴν καρδίαν μας.

Λέγει ὁ βασιλεὺς τῆς Ἁγίας:

Σοῦ δίδω τρεῖς ἡμέρες διορίαν· ἂν δὲν μοῦ ὑπακούσῃς, θὰ σὲ θανατώσω.

Λέγει του ἡ ἁγία:

Βασιλεῦ, ἐκεῖνο ὁποὺ θέλεις νὰ κάμης εἰς τρεῖς ἡμέρας, κᾶμε τὸ τώρα, διότι ἐγὼ δὲν ἀρνοῦμαι τὸν Χριστόν μου.

Τότε προστάζει ὁ βασιλεὺς καὶ ἄναψαν μίαν μεγάλην πυρκαϊὰν καὶ βάνουν ἕνα καζάνι γεμάτο πίσσαν καὶ θειάφι καὶ βράζει καλά. Βλέπουσα ἡ Ἁγία τὸ καζάνι ἐχαίρετο, ὅτι ἔμελλε ν᾿ ἀναχωρήσῃ ἀπὸ τοῦτον τὸν ψεύτικον κόσμον καὶ νὰ ὑπάγη εἰς ἐκεῖνον τὸν ἀληθινὸν καὶ αἰώνιον.

Προστάζει ὁ βασιλεὺς νὰ βάλουν τὴν ἁγίαν εἰς τὸ καζάνι διὰ νὰ καῆ. Ἡ Ἁγία ἔκαμε τὸν σταυρόν της καὶ ἐμβαίνει μέσα. Περιμένει δυὸ – τρεῖς ὥρας ὁ βασιλεὺς καὶ βλέπων ὁποὺ δὲν καίεται ἡ Ἁγία τῆς λέγει:

Παρασκευὴ διατὶ δὲν καίεσαι; Λέγει του ἡ Ἁγία: Διότι ὁ Χριστὸς ἐδρόσισε τὸ νερὸ καὶ δὲν καίομαι.

Λέγει της ὁ βασιλεύς: -Ράντισόν με καὶ ἐμὲ διὰ νὰ ἴδω, καίει;

Ἐπῆρεν ἡ Ἁγία μὲ τὰς δυό της χείρας καὶ τοῦ ρίπτει εἰς τὸ πρόσωπον καὶ εὐθύς, ὢ τοῦ θαύματος! ἐτυφλώθη καὶ ἐγδάρθη τὸ πρόσωπόν του.

Φωνάζει ὁ βασιλεύς:

Μέγας ὁ Θεὸς τῶν χριστιανῶν καὶ εἰς αὐτὸν πιστεύω καὶ ἐγώ· καὶ ἔβγα νὰ μὲ βαπτίσῃς.

Ἐβγῆκεν ἡ Ἁγία καὶ τὸν ἐβάπτισε μὲ ὅλον του τὸ βασίλειον. Ἔπειτα τὴν ἀπεκεφάλισεν ἄλλος βασιλεὺς καὶ ὑπῆγεν εἰς τὸν παράδεισον νὰ χαίρεται πάντοτε.

Αὐτὴ ἡ Ἁγία ἔκαμε τὰ ἑκατὸν κατὰ τὸν λόγον τοῦ Κυρίου». (Διδαχή Β΄)

ΑΧ ΑΝΝΟΥΛΑ ΤΟΥ ΚΑΥΣΩΝΑ!

site analysis

Η ΑΓΙΑ ΑΝΝΑ ἑορτάζει δυό φορές.Στό κρύο καί στήν ζέστη.Εἶναι κεντρισμένη καί Ἀγκαλιαζει  Χειμώνα καί καλοκαίρι.

Ἔτσι καί κάθε Μητερα  στέκεται  σέ ὅλα τά περάτα τοῦ κοσμου  καί ταυτισμένη μέ τήν ἀγάπη ἀγκαλιάζει αὐτήν τήν ζωή καί τήν αἰωνιότητα.

Σήμερα λοιπόν  τιμᾶμε μία ΑΞΙΑ ΜΗΤΕΡΑ τήν Κωνσταντινα , πού ἐπί 18 χρόνια,μαζί με τον σύζυγό της , ἔγινε ἀγκαλιά και      ὀξυγονο  γιά τό δεύτερο παιδί της, μέ εἰδικές ἀνάγκες σηκώνοντας τόν Σταυρό τοῦ κοινωνικοῦ ρατσισμοῦ καί τῆς ἀπαξίωσης τῶν "ὑγειων"-ἀνθρώπων .

Κατόπιν πῆρε στίς πλάτες τῆς μαζί μέ τόν Γιαννάκη τό ἀσήκωτο βάρος τοῦ ακρωτηριασμού και του καρκίνου με ό,τι αυτό συνεπάγεται…καί ἐχθες τό προέπεμψε   μακριά στήν αἰωνιότητα ἀλλά ἐντουτοις  πάντα κοντά καί μέσα στήν ψυχή της.

Μα αλησμόνητη θα μου μείνει η ερώτηση που μου έκαμε κάποτε αυτή η ευλογημένη και αγκρίνιαστη Μητέρα:

-Πάτερ είναι αμαρτία αυτό που κάνω;

-Τι δηλαδή;

_Νά! Κάθε μέρα που προσεύχομαι στην Παναγία και κάμω τους Χαιρετισμούς της, δεν της ζητάω τίποτε! Τι να της ζητήσω άλλωστε αφού μου τα έχει δώσει όλα;

Σήμερα στίς 5 μμ, θά γίνει ἡ ἐξοδιος ἀκολουθία στήν Ἐκκλησούλα μας ἐκεῖ πού περπάτησε και διακόνησε ἀπό μικρό παιδάκι ὁ Γιαννάκης ὡς Παπαδάκι καί Ἀγγελάκι τῶν οὐρανίων αψίδων.

π.Διονύσιος Ταμπάκης

Ι.Ν.Γενεσίου Της Θεοτόκου  παλαιού Ναυπλίου

Οσία Ολυμπιάδα η Διακόνισσα

site analysis

Εορτάζει στις 25 Ιουλίου εκάστου έτους.

Oλυμπιάς πεσούσα πατρίδος φίλης,

Προς την άνω χαίρουσα βαίνει πατρίδα.

ΑΓΙΑ ΟΛΥΜΠΙΑΔΑ Η ΑΦΟΣΙΩΜΕΝΗ ΔΙΑΚΟΝΙΣΣΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

ΛΑΜΠΡΟΥ Κ. ΣΚΟΝΤΖΟΥ Θεολόγου - Καθηγητού

      Στο πολυπληθές στερέωμα των αγίων γυναικών της Εκκλησίας μας ξεχωρίζει ένα λαμπρό άστρο, το οποίο φωτίζει στους αιώνες και φανερώνει την γυναικεία αξία, την οποία ανήγαγε στη σωστή της διάσταση μόνον ο Χριστιανισμός και καταξίωσε η αγία μας Εκκλησία. Πρόκειται για την αγία Ολυμπιάδα, την ηρωική και αφοσιωμένη διακόνισσα, της οποίας η ζωή και το έργο είναι συνδεδεμένα με τον μέγα ιεράρχη της Εκκλησίας μας τον ιερό Χρυσόστομο και καταδεικνύει το μεγαλείο της κοινωνικής διακονίας.

      Γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη το 368 από αριστοκράτες και πολύ πλούσιους γονείς. Ο πατέρας της ονομαζόταν Σέλευκος και η μητέρα τηςΘεοδοσία, η οποία ήταν αδελφή του αγίου Αμφιλοχίου, επισκόπου Ικονίου (344-394). Ο παππούς της Αβλάβιος είχε διατελέσει κυβερνήτης της Ασίας και της Θράκης. Οι εύποροι γονείς της προσπάθησαν να της δώσουν τη μεγαλύτερη δυνατή μόρφωση. Όμως ενωρίς ένοιωσε τη θλίψη στη ζωή της. Παιδί όντας, πέθαναν οι γονείς της και έμεινε ορφανή και απροστάτευτη. Την προστασία της ανάλαβε ο συγγενής της Προκόπιος, ένας βυζαντινός αξιωματούχος, έπαρχος της Κωνσταντινουπόλεως και φίλος του αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου, ο οποίος βρισκόταν, από το 379, στη Βασιλεύουσα για να αντιμετωπίσει τη λαίλαπα της αρειανικής αιρέσεως.

     Μέσω του θείου της Προκοπίου συνδέθηκε με τον άγιο Γρηγόριο, τον οποίο αισθάνονταν και τον αποκαλούσε«πατέρα» της. Ο άγιος Γρηγόριος εκτίμησε και αυτός το σεμνό χαρακτήρα της και τα χαρίσματά της και την αγάπησε σαν παιδί του. Μάλιστα αυτή η αγάπη του είναι αποτυπωμένη σε ποίημά του, το οποίο αφιέρωσε στο γάμο της. Μια θαυμάσια ποιητική σύνθεση, η οποία εξυμνεί τη γυναικεία φύση και παρουσιάζει το ιδεώδες της έγγαμης γυναίκας. Αλλά και εκείνη ωφελήθηκε από το μεγάλο άγιο και δεινό θεολόγο Γρηγόριο. Η θεολογία του υπήρξε σταθμός για εκείνη.

     Ένας αριστοκράτης νέος, ο Νεβρίδιος, έπαρχος Κωνσταντινουπόλεως, τη ζήτησε σε γάμο. Εκείνη δέχτηκε και παντρεύτηκαν. Όμως μια νέα συμφορά χτύπησε την αριστοκράτισσα Ολυμπιάδα. Λίγο καιρό μετά το γάμο τους, ο Νεβρίδιος αρρώστησε και πέθανε. Η Ολυμπιάδα βιώνει το πρόβλημα της χηρείας. Ο ιστορικός Παλλάδιος αναφέρει πως ήταν τόσο σύντομη η συζυγική της ζωή ώστε «λέγεται αμίαντος κεκοιμήσθαι παρθένος»!  

     Η ομορφιά της, τα πλούτη της και η κοινωνική της θέση την κάνουν αξιοζήλευτη υποψήφια νύφη στην Κωνσταντινούπολη. Εκατοντάδες επιφανείς νέοι την πολιορκούν να δεχτεί να τους παντρευτεί. Όμως εκείνη παραμένει αμετάπειστη στη μνήμη του συζύγου της. Η απάντησή της ήταν σταθερή: «αν ο Θεός ήθελε να ξαναπαντρευτώ δεν θα μου έπαιρνε τον πρώτο σύζυγό μου». Ο ίδιος ο αυτοκράτορας Θεοδόσιος (379-395) ασκεί τεράστια πίεση να εξαναγκαστεί να παντρευτεί το συγγενή του Ελπίδιο. Αλλά η Ολυμπιάδα αρνείται κατηγορηματικά, διότι θεώρησε την πρώιμη χηρεία της ως κλήση από το Θεό να υπηρετήσει την Εκκλησία Του και τους πονεμένους ανθρώπους. Ο αυτοκράτορας επιμένει και αρχίζει να ασκεί διώξεις εναντίον της, δημεύοντας μεγάλο μέρος της πατρικής της περιουσίας. Η Ολυμπιάδα του έστειλε επιστολή με βαρυσήμαντη απάντηση και σκωπτική διάθεση. Ο δε Ελπίδιος, τυφλωμένος από το πάθος του έρωτα για εκείνη, της στερεί το δικαίωμα να πηγαίνει στην εκκλησία.  Ούτε αυτό το μέτρο την έκανε να αλλάξει γνώμη. Έτσι βλέποντας ο αυτοκράτορας ότι ήταν ανώφελο να προσπαθεί να την πείσει, αλλάζει γνώμη, παύοντας τις διώξεις. Της επέστρεψε την δημευμένη περιουσία της και της υποσχέθηκε ότι δεν θα την ενοχλήσει ξανά.

      Η ευσεβής Ολυμπιάδα, ελεύθερη πλέον από κάθε εξαναγκασμό, ρυθμίζει τη ζωή της ανάλογα με τις εσωτερικές της παρορμήσεις. Φλέγεται να αφιερώσει τη ζωή της στην υπηρεσία του Χριστού, στα έργα αγάπης. Πρώτη της ενέργεια να απαλλαγεί από την μέριμνα του πλούτου. Μοιράζει το μεγαλύτερο μέρος  της τεράστιας περιουσίας της σε χρυσάφι, πολύτιμους λίθους, ασήμι, έπιπλα, κτήματα και επαύλεις, στην Εκκλησία, με τον όρο να χρησιμοποιηθούν για την ανακούφιση των ενδεών.

     Ήταν ήδη τριάντα ετών. Το 393 τίθεται στη διάθεση του αρχιεπισκόπου Κωνσταντινουπόλεως Νεκταρίου(381-397) να εργαστεί στον κοινωνικό τομέα. Ο Νεκτάριος τη χειροτόνησε διακόνισσα και την ενέταξε στον εθελοντικό στρατό της αγάπης των 250 γυναικών, οι οποίες υπηρετούσαν το κοινωνικό έργο της Εκκλησίας. Τίθεται στις διαταγές των ομαδαρχών και εκτελεί, αυτή η αρχοντοπούλα, με θαυμαστή προθυμία και τις πιο κοπιαστικές και τις πλέον ταπεινές υπηρεσίες. 

      Το 397 πεθαίνει ο Νεκτάριος και στο θρόνο της Κωνσταντινουπόλεως ανεβαίνει το 398 ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος. Η Ολυμπιάδα είναι από τα πρόσωπα που θα γίνει στενός συνεργάτης του αγίου αρχιεπισκόπου. Δώρισε την εναπομείνασα περιουσία της και έκτισε μικρή μονή στο κέντρο της Πόλης, δίπλα στην Αγία Σοφία, όπου έμεινε πλέον, συγκεντρώνοντας μια ομάδα πολυπληθών γυναικών τις οποίες έχρισε συνεργάτες της. Μαζί της η Πενταδία, χήρα ενός στρατηγού, η Καρτερία, η Χαλκιδία, κ.α. οι οποίες πλαισίωσαν το έργο του Χρυσοστόμου. 

        Χάρις σ’ αυτή και τις συνεργάτιδές της, συνεχίζεται και επεκτείνεται το κοινωνικό έργο της Εκκλησίας της Βασιλεύουσας. Αυτή προΐσταται, με τις ευλογίες του Ιωάννη, στο μεγαλειώδες ανθρωπιστικό έργο του. Οι αναξιοπαθούντες όχλοι της Πόλεως σιτίζονται και στεγάζονται από την Εκκλησία, χάρις στη μέριμνα και το έργο εκείνης. Παράλληλα εργάζεται και για την προετοιμασία των πολυπληθών ιεραποστόλων, οι οποίοι στέλνονται από το Χρυσόστομο σε χώρες, που δεν είχε κηρυχτεί το Ευαγγέλιο.

       Συνδέεται με στενούς πνευματικούς δεσμούς με τον άγιο ιεράρχη. Έγινε ο πατέρας της και εκείνη η κόρη του, η οποία μοιράζεται πια τις ανυπέρβλητες δυσκολίες, τα προβλήματα και κυρίως τις πίκρες και τις διώξεις του από την διεφθαρμένη αριστοκρατία και την εξουσία. Τα βάσανα, οι διώξεις και οι εξορίες του πνευματικού της πατέρα της τρυπούν ως δίστομη ρομφαία την ευαίσθητη καρδιά της. Τα προβλήματα εκείνου γίνονται και δικά της προβλήματα. Εξαντλεί όλες τις δυνατότητές της να αποδείξει την αθωότητα του δασκάλου της και να αποκαλύψει τις σκευωρίες της δαιμονικής βασίλισσας Ευδοξίας, η οποία είχε θέσει ως σκοπό της ζωής της να καταστρέψει τον Ιωάννη. Άλλωστε δεν άργησαν, οι διώκτες του Χρυσοστόμου, να στραφούν και εναντίον της. Κατά την πρώτη εξορία του Ιωάννη (404) επιχειρεί να πάει κοντά του, αλλά συλλαμβάνεται και εξορίζεται στηΝικομήδεια.

     Κατόπιν τη συκοφαντούν ως ανήθικη. Στη συνέχεια τη σέρνουν στα δικαστήρια με την κατασκευασμένη κατηγορία ότι ευθύνεται για την πυρκαγιά του ναού της Αγίας Σοφίας, η οποία κάηκε από στάση του λαού της Βασιλεύουσας, κατά την πρώτη εξορία του ιερού Χρυσοστόμου. Στο δικαστήριο, με μειλίχιο, αλλά και σοβαρό ύφος απολογείται και προσπαθεί να αποδείξει την αθωότητά της. Μάλιστα δε διστάζει, όταν οι ψευδομάρτυρες αποθρασύνθηκαν, να χρησιμοποιήσει σκωπτικό και ειρωνικό ύφος, προκειμένου να δείξει τον οίκτο της για αυτούς τους τραγικούς ανθρώπους, οι οποίοι, κατ’ αυτήν, δεν ήξεραν τι κάνουν!

     Το αποτέλεσμα της δίκης ήταν πολύ οδυνηρό για την ηρωική διακόνισσα. Της επιβλήθηκε βαρύτατο χρηματικό πρόστιμο, το οποίο δεν είχε τη δυνατότητα να εξοφλήσει, διότι δεν είχε πια καθόλου δική της περιουσία. Την εξόρισαν σε διαφόρους τόπους, χρησιμοποιώντας εξευτελιστικούς τρόπους να τη μειώσουν και να

την πικράνουν, επειδή δεν ήθελε κοινωνία με τον μοιχεπιβάτη αρχιεπίσκοπο Κωνσταντινουπόλεως Αρσάκιο. Η όλη κατάσταση επιβαρύνει την υγεία της. Αρρώστησε βαριά. Μόνη της παρηγοριά, η αλληλογραφία της με τον αγαπημένο της πνευματικό πατέρα, το Χρυσόστομο από την εξορία του. Της έστειλε 17 υπέροχες επιστολές, αληθινά διαμάντια ευσέβειας, τρυφερότητας και αγάπης προς εκείνη για την άδολη αφοσίωσή της.

     Έκτοτε δεν έχουμε πληροφορίες για το υπόλοιπο της ζωής της. Δεν γνωρίζουμε που και πότε έφυγε από τη γήινη ζωή. Προφανώς ακολούθησε το δάσκαλό της στην αιωνιότητα, από πίκρα, λίγο μετά το θάνατο του, το407. Η μόνη πληροφορία που έχουμε είναι, αυτή του ιστορικού Παλλαδίου, ο οποίος έγραψε το γνωστό σύγγραμμά του στα 408, για τον δάσκαλό του Ιωάννη Χρυσόστομο, αναφέροντας και την Ολυμπιάδα. Σε αυτό εκθειάζει την πίστη της, το ήθος της, τον ηρωισμό της και την αφοσίωση της στον μαρτυρικό αρχιεπίσκοπο και πνευματικό της πατέρα.

     Η Εκκλησία μας την ανακήρυξε αγία και όρισε να τιμάται η μνήμη της στις 25 Ιουλίου.

   

Καταθλιπτική και αγία! Γίνεται;

Η Αγία Ολυμπιάδα που η μνήμη της τιμάται στις 25 Ιουλίου, έπασχε από κατάθλιψη.

Μα θα απορήσει κανείς, καταθλιπτική και Αγία γίνεται; Και όμως!

Το ότι έπασχε από κατάθλιψη το φανερώνουν οι Επιστολές του Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου που της έστελνε για να την στηρίζει όταν εκείνος είχε εξοριστεί. Το αναφέρει στα γραπτά του και ο μακαριστός Γέροντας Επιφάνιος Θεοδωρόπουλος, στα οποία εξηγούσε την χρησιμότητα της Ψυχιατρικής, ως Ιατρικής Επιστήμης και τις διαφορές της από την ψυχοθεραπεία/ψυχολογία. Η κατάθλιψη έχει απτά αποτελέσματα στην βιοχημεία του εγκεφάλου, όπως μπορούμε να δούμε και από σχετική εικόνα, που δείχνει εγκέφαλο καταθλιπτικού και υγιούς: 

Πέρα από την ενδεχόμενη ευαισθησία που είχε στην νευροχημεία του εγκεφάλου της, (νευροδιαβιβαστές που ρυθμίζουν την διάθεση σεροτονίνη, νοραδρεναλίνη κ.α.), πιθανόν να ήταν τρία τα σημαντικά γεγονότα που οδήγησαν στην κατάθλιψη:

α) Εξόρισαν τον Αγ. Ιωάννη Χρυσόστομο, Πνευματικό της Πατέρα.

β) Έμεινε χήρα δυο χρόνια μετά το γάμο της.

γ) Έμεινε ορφανή, πολύ μικρή.

Ο άνθρωπος πέρα από το πνευματικό κομμάτι έχει και βιολογικό του μέρος, το σώμα. Όταν πάσχει σωματικά, δεν εκδηλώνονται σωστά και οι ψυχικές λειτουργίες. Έναν ολοκληρωμένο ορισμό για την ψυχή μας δίνει ο όσιος Νικήτας Στηθάτος. Γράφει: «Ουσία δε ψυχής εστίν, ως και άλλοις πεφιλοσόφηται κάλλιστα, απλή, ασώματος, ζώσα, αθάνατος, αόρατος, σωματικοίς οφθαλμοίς μηδαμώς θεωρουμένη, λογική τε και νοερά, ασχημάτιστος, οργανικώ κεχρημένη σώματι και παρεκτική τούτω ζωής κινήσεως, αυξήσεως, αισθήσεως και γεννήσεως, νουν έχουσα μέρος αυτής το καθαρώτατον, πατέρα και προβολέα του λόγου, αυτεξούσιος φύσει, θελητική τε και ενεργητική και τρεπτή ήτοι εθελότρεπτος, ότι και κτιστή». (Νικήτα Στηθάτου: Μυστικά συγγράμματα, εκδ. Παν. Χρήστου, Θεσσαλονίκη 1957, σελ. 98).

Τι σημαίνουν τα παραπάνω; Πώς μπορούμε να τα ερμηνεύσουμε εμείς; 

• Δεν στεναχωριόταν ο Άγιος Ιωάννης που τον έστειλαν εξορία, αλλά η Αγία Ολυμπιάδα. Ο Χρυσόστομος της έλεγε ξανά και ξανά «Δόξα τω Θεώ πάντων ένεκεν» και «Τον εαυτόν μη αδικούντα ουδείς παραβλάψαι δύναται» ενώ η Αγία Ολυμπιάδα έκανε συνέχεια καταθλιπτικές σκέψεις.

• Διαβάζοντας τον βίο της ας δούμε πόσο αγία ήταν και πόσο είχε εμπεδώσει όλες τις Xριστιανικές αρετές. Η κατάθλιψη της Αγίας δεν οφείλεται (μόνο) σε αμαρτίες (το «από των πολλών μου αμαρτιών ασθενεί το σώμα, ασθενεί μου και η ψυχή» ισχύει για όλους, όλοι έχουμε αρκετές αμαρτίες είτε καταθλιπτικοί είτε όχι, ακόμα και οι Άγιοι) αλλά και σε παθολογικά αίτια (εγκεφαλική νευροχημεία) τα οποία σε συνδυασμό με γεγονότα ζωής, τα οποία είναι φυσικό να προκαλούν θλίψη. Η κατάθλιψη δεν φαίνεται να αποτελεί εμπόδιο στην Αγιότητα. Μπορεί ίσως να δυσκολέψει την πορεία, είναι ένας ακόμα Σταυρός που καλείται ο Άγιος να ξεπεράσει. Από τα παραπάνω γίνεται κατανοητό πως Αγιότητα και Κατάθλιψη μπορεί να συνυπάρχει. Άποψη με την οποία συμφωνεί και ο Γερ. Επιφάνιος Θεοδωρόπουλος.

• Άρα, μπορεί να έχεις Αγίους Πνευματικούς που να σε συμβουλεύουν πνευματικά όπως είχε η Αγία Ολυμπιάδα (Γρηγόριο Θεολόγο, Ιωάννη Χρυσόστομο) αλλά εντούτοις να πάσχεις από κατάθλιψη, ακόμα και αν είσαι ο ίδιος Άγιος.

• Όταν ο Άγιος Πορφύριος λέει “Η κατάθλιψη οφείλεται στον εγωϊσμό”, δεν λέει ψέματα μεν, ούτε κάνει λάθος δε, αλλά δεν σημαίνει πως οι καταθλιπτικοί είναι πάντα εγωιστές. Μια κατηγορία καταθλιπτικών ενδεχομένως. Άλλοι, με προβληματική βιοχημεία, χρειάζονται, ίσως, διαφορετικού είδους αντιμετώπιση. Άλλωστε ποιος δεν είναι εγωιστής; Όλοι μας. Επίσης, ο Άγιος Πορφύριος έλεγε πως και ορισμένες καθαρά σωματικές παθήσεις οφείλονται στον εγωισμό. Ανέφερε συγκεκριμένα, πως κάποιος τυφλώθηκε, επειδή ήταν εγωιστής και δεν εμπιστευόταν τον Κύριο και στεναχωριόταν. Και η στεναχώρια τον οδήγησε και σε σωματικά προβλήματα. Τυφλώθηκε. Δεν είδαμε κάποιον να λέει “τι εγωιστές που είναι οι τυφλοί!” και να τους κατηγορεί γι' αυτό. Ο Άγιος μιλάει κατά καιρούς για θεραπεία παθών και εξηγεί αίτια και θεραπείες, τα οποία όμως διαφέρουν από άνθρωπο σε άνθρωπο, από περίπτωση σε περίπτωση. Ορισμένοι παίρνουν τα λόγια των Αγίων που είναι θεραπευτικά και προσπαθούν να τα μετατρέψουν σε ΟΠΛΑ με τα οποία να δείξουν πόσο ανώτεροι είναι εκείνοι και πόσο κατώτεροι όλοι οι άλλοι. Κάτι τέτοιο αποτελεί κακοποίηση της θέσης του Αγίου. Και δείγμα πολύ μεγαλύτεροι εγωϊσμού, από αυτόν που κατηγορούν. Ο Άγιος δίδασκε για να βοηθήσει και να ενισχύσει. Σε ανθρώπους που ζητούσαν τις συμβουλές του, για να απαλλαγούν από την κατάθλιψη, τους συνιστούσε να ασχοληθούν με κάτι ενδιαφέρον και δημιουργικό: «Η εργασία, το ενδιαφέρον για τη ζωή. Η τέχνη, ο κήπος, τα λουλούδια… πολύ σπουδαία πράγματα. Η μελέτη τής Αγίας Γραφής, το ενδιαφέρον προς τη θρησκεία, προς την αγάπη τού Θεού».

• Η Αγία Ολυμπιάδα είναι παράδειγμά μας γιατί δεν άφησε το πρόβλημα της, να σταματήσει την πορεία προς την Αγιότητα. Όσοι σήμερα πάσχουν από κατάθλιψη μπορούν να ζητούν από εκείνη να πρεσβεύει στον Κύριο για την θεραπεία τους. Γιατί όταν έρθει ο Χριστός, ΟΛΑ μπορούν να διορθωθούν.

Αγία του Θεού πρέσβευε υπέρ ημών!

Πηγή

«Η αγία Μαρία η Μαγδαληνή η σημαντικότερη γυναικεία μορφή της Εκκλησίας, μετά τη Θεοτόκο»

site analysis

Γεώργιος Ζαραβέλας, Θεολόγος

Η αγία Μαρία η Μαγδαληνή είναι η κυριότερη του κύκλου των γυναικών – μαθητριών του Χριστού και η σημαντικότερη γυναικεία μορφή της Χριστιανικής Εκκλησίας, μετά τη Θεοτόκο. Η σημασία της για την Εκκλησία δηλώνεται και από τις εκτεταμένες αναφορές του προσώπου της στα Συναξάρια, με σημαντικότερες για εκείνη, αφενός, στα Βυζαντινά (Μηνολόγιο Βασιλείου (Ι’ αι.), Συναξάριο Εκκλησίας Κωνσταντινουπόλεως (Ι’ αι.) και ανώνυμη βυζαντινή παραλλαγή του τελευταίου (ΙΑ’ αι.), όσο και σε εκείνα των Αρχαίων Ανατολικών Εκκλησιών (αρμενικό, αραβικό – ιακωβιτικό και αιθιοπικό).

Τα στοιχεία σχετικά με τη ζωή της είναι λιγοστά. Γεννήθηκε στα Μάγδαλα, πόλη δυτικά της λίμνης Γεννησαρέτ και νότια της πεδιάδας της Γαλιλαίας, από την οποία φέρει και το προσωνύμιο Μαγδαληνή. Οι γονείς της, Σύρος και Ευχαριστία, ήταν ευσεβείς Ιουδαίοι, με αναπτυγμένα τα αισθήματα της ελεημοσύνης και της φιλευσπλαχνίας, τα οποία μετέδωσαν στη θυγατέρα τους. Η Μαρία συνδέθηκε με τον Κύριο, αφού τη θεράπευσε από επτά δαιμόνια, τα οποία τη βασάνιζαν (Λκ. η, 1-3). Ο Θεοφάνης Κεραμέας ερμηνεύει αλληγορικά τον όρο δαιμόνια. Θεωρεί ότι η Μαγδαληνή δεν ήταν κυριευμένη από επτά συγκεκριμένα πονηρά πνεύματα, αλλά από επτά δαιμονικές ενέργειες, σε αντίθεση με τα επτά χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος, όπως τα απαριθμεί ο προφήτης Ησαΐας. Η Μαρία, επομένως, κυριευμένη από τα πάθη αυτά, βασανιζόταν από τη δαιμονική επήρεια.

Η θεραπεία της Μαρίας ήταν καθοριστική για την μετέπειτα ζωή της, αφού έκτοτε γίνεται πιστή μαθήτρια και ακόλουθος του Χριστού. Στο πρόσωπο του Κυρίου αναγνωρίζει τον Μεσσία, όπως τον ανέμενε από τις επαγγελίες των προφητών, τις οποίες γνώριζε από την επιμελημένη παιδεία που κατείχε.  Η πίστη και η αγάπη της στο Χριστό ως Σωτήρα και Λυτρωτή ήταν ακλόνητη, αφού δεν αποχωρίστηκε Εκείνον, ούτε τη στιγμή του Πάθους, ούτε και μετά από αυτό. Η αγάπη της για τον Σωτήρα ήταν ισχυρότερη από το φόβο του διωγμού, καθώς αισθανόταν έτοιμη να μιμηθεί το Χριστό, παραμένοντας στο πλευρό Του με περίσσιο θάρρος και πλήρη εμπιστοσύνη στον Κύριο και τη Βασιλεία που επαγγελόταν.

Ο ατιμωτικός θάνατος του Χριστού δεν έκαμψε το φρόνημα της Μαρίας, αν και τη γέμισε με θλίψη και απόγνωση, όπως φαίνεται και στην παρουσία της στο κενό μνημείο. Οι ευαγγελικές διηγήσεις την παρουσιάζουν ως πρώτη της ομάδας των μαθητών – μυροφόρων του Κυρίου, οι οποίες έσπευσαν να αποδώσουν τις δέουσες νεκρικές τιμές στο ενταφιασμένο Σώμα Του. Η θέση της επικεφαλής του γυναικείου χορού των μαθητριών αποδίδεται από τους ευαγγελιστές σαν αναγνώριση της σημασίας της συμμετοχής και συμπεριφοράς της στα γεγονότα του Πάθους και της Ανάστασης.

Ο αναστημένος Χριστός εμφανίστηκε πρώτα από όλους στη Μαρία, αφού η βαθειά πίστη της και η άδολη αγάπη της ήταν αδιαμφισβήτητες. Η επιλογή της Μαγδαληνής για τον ευαγγελισμό του μηνύματος της Ανάστασης στους υπόλοιπους μαθητές δεν ήταν τυχαία, εφόσον, σύμφωνα με την ιωάννεια βιβλική παράδοση, εκείνη ήταν σε θέση να αναγνωρίσει τον Αναστάντα και να μεταφέρει με ασφάλεια το μήνυμα της Ανάστασης σε όλους.

Η Μαρία Μαγδαληνή μετά την Πεντηκοστή παρέμεινε στα Ιεροσόλυμα, κοντά στην Παναγία, μέχρι και την Κοίμηση της Θεοτόκου, ενώ, έπειτα, ακολούθησε τον ευαγγελιστή Ιωάννη στην Έφεσο και έμεινε μαζί του μέχρι και την κοίμησή της, η οποία τιμάται από την Ορθόδοξη Εκκλησία στις 22 Ιουλίου. Ο ευαγγελιστής την ενταφίασε εκεί, κοντά στην είσοδο του σπηλαίου των Επτά Παίδων της Εφέσου. Η ανακομιδή των λειψάνων της έγινε το 890μ.Χ. από τον αυτοκράτορα Λέοντα Στ’ τον Σοφό και τιμάται στις 4 Μαΐου. Η σορός της μεταφέρθηκε στην Κωνσταντινούπολη και τοποθετήθηκε σε ασημένια λάρνακα, στο αριστερό κλίτος του ιερού βήματος της Μονής του Αγίου Λαζάρου, την οποία είχε ιδρύσει ο αυτοκράτορας Λέων.

Το πρόσωπο της αγίας Μαρίας είναι ιδιαίτερα παρεξηγημένο, κυρίως στη Δύση. Η Ανατολική Ορθόδοξη Εκκλησία βλέπει ξεκάθαρα πίσω από το όνομά της τη Μαρία, την οποία θεράπευσε ο Κύριος από τα επτά δαιμόνια, μια γυναίκα με απαρασάλευτη πίστη, αγάπη και φιλανθρωπία, σε στενή πνευματική σχέση με το Διδάσκαλο – Χριστό και πρώτη της ομάδας των γυναικών μαθητριών του, χωρίς, όμως, να την προκρίνει από τις υπόλοιπες, σε συμφωνία με τις σχετικές βιβλικές διηγήσεις και την πατερική ερμηνεία τους.

Η χριστιανική Δύση συγχέει το πρόσωπο της Μαρίας με άλλες καινοδιαθηκικές μορφές, μεταξύ των οποίων η Μαρία από τη Βηθανία, μία ανώνυμη πόρνη και κυρίως η άγνωστη γυναίκα – πόρνη, η οποία άλειψε με μύρο τα πόδια του Κυρίου λίγο πριν το Πάθος Του. Η τελευταία σύγχυση προσώπων είναι η πλέον διαδεδομένη, έχει δημιουργήσει πολλές παρανοήσεις και συνιστά τη γενεσιουργό αιτία για διάφορες υποθέσεις συσχετισμού του Κυρίου με τη Μαρία, οι οποίες εκτρέφονται και από την απόκρυφη καινοδιαθηκική γραμματεία. Μόνο κοινό στοιχείο των δύο γυναικών αποτελεί η μυράλειψη του Χριστού α) από την μετανοημένη πόρνη πριν από το Πάθος και β) η πρόθεση της Μαρίας και των υπολοίπων μυροφόρων την επομένη του ενταφιασμού του Κυρίου. Επιδράσεις των συγχύσεων αυτών απαντώνται και στην Ανατολική Εκκλησία, αλλά δεν έχουν αντίκρισμα στη διδασκαλία της.

Η Ορθόδοξη θεώρηση του προσώπου της Μαρίας Μαγδαληνής εδράζεται στις σχετικές βιβλικές μαρτυρίες, οι οποίες απαντώνται και στα τέσσερα Ευαγγέλια, στις Πράξεις των Αποστόλων και χωρίς βεβαιότητα στην προς Ρωμαίους Επιστολή του αποστόλου Παύλου, με αναφορά στο Ρωμ. 16,6. Η απόκρυφη γραμματεία μνημονεύει την Ισαπόστολο και συγκεκριμένα στα: Ευαγγέλιο Πέτρου, Επιστολή των Αποστόλων και τα γνωστικά Ευαγγέλιο Φιλίππου, Ερωτήσεις Μαριάμ και Ευαγγέλιο Μαριάμ.

Η κανονική βιβλική θεώρηση της Μαρίας Μαγδαληνής ερμηνεύεται αυθεντικά στην πατερική γραμματεία. Οι αναφορές στο πρόσωπό της γίνονται στο πλαίσιο της ερμηνείας του Πάθους και της Ανάστασης του Χριστού. Τη μέθοδο αυτή ακολουθούν οι περισσότεροι πατέρες και εκκλησιαστικοί συγγραφείς, όπως οι: Γρηγόριος Νύσσης, Ιωάννης Χρυσόστομος, Ιωάννης Βηρυτού, Λεόντιος Κωνσταντινουπόλεως, Μόδεστος Ιεροσολύμων, Θεοφύλακτος Αχρίδας και Θεοφάνης Κεραμεύς. Εξαίρεση αποτελεί ο Νικηφόρος Κάλλιστος Ξανθόπουλος, η σχετική ομιλία του οποίου περιστρέφεται αποκλειστικά γύρω από την Αγία και υμνεί την προσωπικότητα και τη δράση της.

Η υμνολογία προβάλλει, ομοίως, τη Μαγδαληνή, ιδίως μέσα από τα τροπάρια της ημέρας μνήμης της (22 Ιουλίου), των αναστάσιμων ύμνων της Οκτωήχου και της υμνογραφίας της Γ’ Εβδομάδας από το Πάσχα ή κοινώς των Μυροφόρων, οπότε συνεορτάζεται η μνήμη της, μαζί με τις λοιπές μυροφόρες μαθήτριες και τους κηδευτές του Χριστού. Η εικονογραφία αντίστοιχα την παρουσιάζει είτε μόνη, με μυροδοχείο στο χέρι, είτε να αγγίζει γονατιστή τα πόδια του αναστημένου Χριστού έξω από το κενό μνήμα Του.

πηγή:https://www.pemptousia.gr

Αγία Μακρίνα († 19 Ιουλίου):

site analysis

Η “μεγάλη” αδελφή στην αγιασμένη οικογένεια του Βασιλείου και της Εμμέλειας 

Γιατί τά ἀδέλφια της, οἱ τόσο σπουδαῖοι ἄνδρες «καλοί καί μεγάλοι», ἀπέδωσαν σ’ ἐκείνη τόν τίτλο «μεγάλη»;… 

Ἡ οἰκογένειά της εὐσεβής καί ἐπιφανής. Πρωτότοκη ἡ Μακρίνα (327 μ.Χ.) και ὕστερα ἐννιά ἀδέλφια. Ἀνάμεσά τους τρεῖς ἐπίσκοποι: Βασίλειος ὁ Μέγας, Γρηγόριος Νύσσης, Πέτρος Σεβαστείας, μοναδικά μεγάλες μορφές τῆς Ἐκκλησίας μας.
Ἡ Μακρίνα φανερώνει ἀπό μικρό παιδί ἐντυπωσιακή ἱκανότητα νά μαθαίνει. Ἡ ὑπέροχη μητέρα της, ἡ Ἐμμέλεια, προτιμᾶ νά σπουδάσει ἡ Μακρίνα περισσότερο τή θεία σοφία, ἀλλά ὅλη ἡ μετέπειτα διαγωγή καί δράση τῆς Μακρίνας φανερώνει τή δυνατότητά της νά ἐπιχειρηματολογεῖ καί νά πείθει τούς τόσο ἔξοχα μορφωμένους καί ἱκανούς ἀδελφούς της. Διαθέτει καί ἐξαιρετική ὀμορφιά πού τήν καθιστᾶ περιζήτητη. Ὁ πατέρας της ἐπιλέγει τόν ἐκλεκτό νέο πού θεωρεῖ ἀντάξιό της. Ἀναπάντεχα ὁ Θεός τόν
παίρνει κοντά του καί ἡ Μακρίνα θεωρεῖ ὅτι ἡ ἴδια στό Χριστό πλέον μόνο ἀνήκει. Ὕστερα γίνεται στήριγμα τῆς Μητέρας της καί καθοδηγός τῶν ἀδελφῶν της.
Ἀπό τόν ἀδελφό της Γρηγόριο, ἔξοχο φιλόσοφο ἀλλά καί «Πατέρα Πατέρων» τῆς Ἐκκλησίας μας, μαθαίνουμε κάποιες σημαντικές λεπτομέρειες:
Ὅταν γύρισε ὁ Βασίλειος ἀπό τήν Ἀθήνα, ἤδη διάσημος, εἰσπράττει τήν ἐπιδοκιμασία ὅλων ὡς ρήτωρ καί τῆς ρητορικῆς διδάσκαλος. Τότε ἐπεμβαίνει ἡ Μακρίνα, χρησιμοποιεῖ ὅλο τό κύρος της ἀλλά καί ὅλη τή σοφία πού εἶχε σπουδάσει στά ἱερά γράμματα, γιά νά φανερώσει στόν Βασίλειο πόσο ἀνάξια ἦταν αὐτά τά συνηθισμένα, τά καθημερινά καί ἐπίγεια γιά τίς ἐξαιρετικές δυνατότητες καί τό ὕψος τῆς ἀληθινῆς και βαθιᾶς μόρφωσης πού διέθετε ἐκεῖνος ὁ ἀδελφός της. Καί κατορθώνει ἡ «μεγάλη» ἀδελφή νά στρέψει τόν Βασίλειο στήν ὑπηρεσία τοῦ Θεοῦ, στήν ὑπεράσπιση τῆς πίστεως, στή στήριξη τῆς Ἐκκλησίας, στη μοναδική πρωτοποριακή προσφορά στήν κοινωνία καί τό συνάνθρωπο.
Κατορθώνει ἐκείνη, ἡ Μακρίνα, ν’ ἀναδείξει τόν Βασίλειο Μέγα.
Ἴσως νά βρίσκεται πάλι ἡ δική της προτροπή πίσω ἀπό τή χαριτωμένη διένεξη μεταξύ τῶν ἀδελφῶν της Γρηγορίου καί Πέτρου, ὅταν ὁ Πέτρος ζητᾶ ἀπό τόν Γρηγόριο νά σχολιάσει καί νά συνεχίσει τούς περίφημους λόγους τοῦ Μ. Βασιλείου εἰς τήν «Ἑξαήμερο» δημιουργία τοῦ κόσμου καί διαμαρτύρεται ὁ Γρηγόριος γιά την προτροπή τοῦ Πέτρου νά τολμήσει νά βάλει τή φτωχή «καταβολάδα» τοῦ νοῦ του δίπλα στό «μέγα δένδρο» τῆς διάνοιας τοῦ πρόωρα χαμένου μεγάλου ἀδελφοῦ τους. Τελικά ὅμως ὁ Γρηγόριος ὑπακούει στόν μικρότερο Πέτρο καί ὁλοκληρώνει τούς λόγους.
Πρίν κλείσει ὁ χρόνος ἀπό τό θάνατο τοῦ Μ. Βασιλείου, φθινόπωρο τοῦ 379 μ.Χ. ἡ Μακρίνα, ἡγουμένη Μεγάλης Μονῆς στά κτήματα τῆς οἰκογενείας στόν Πόντο, ἀσθενεῖ. Ὁ ἀδελφός της καί ἐπίσκοπος Νύσσης Γρηγόριος ἴσως τό διαισθάνεται, πάντως ἀποφασίζει ἐκεῖνες τίς ἡμέρες νά τήν ἐπισκεφθεῖ. Ἡ ὁσία «μεγάλη», ἄν και βαριά ἄρρωστη, ἀνασηκώνεται καί δοξολογεῖ τόν Θεό πού τῆς ἔκανε τή χάρη και ἔφερε τόν ὑπηρέτη Του κοντά της. Ἐκεῖ θυμοῦνται τά παιδικά τους χρόνια καί τις εὐλογίες τοῦ Θεοῦ στήν οἰκογένειά τους, ἐκεῖ κάνουν μιά βαθιά φιλοσοφική συζήτηση γιά τά μυστήρια τῆς ἀνθρώπινης φύσης, γιά τό σκοπό καί τό θεῖο σχέδιο πού κρύβεται στίς θλίψεις. Ἐκεῖ ἡ θεόσοφη, πρίν ἀφήσει τήν τελευταία της πνοή στα χέρια τοῦ ἀδελφοῦ της, ἐξέφρασε τή βεβαιότητα ὅτι αὐτός ὁ κόσμος θά γίνει καλός, ὅταν ὁ Θεός γίνει τό πᾶν γιά τόν κάθε ἄνθρωπο, ὅπως κατέγραψε ἀργότερα ὁ Γρηγόριος στό «Περί ψυχῆς καί ἀναστάσεως» ἔργο του, τό ὀνομαζόμενο «Μακρίνεια».

Αγία Μαρίνα η μεγαλομάρτυς: Η πανέφημη νύμφη του Χριστού

site analysis

ΑΓΙΑ ΜΑΡΙΝΑ Η ΜΕΓΑΛΟΜΑΡΤΥΣ:  Η ΠΑΝΕΦΗΜΗ ΝΥΜΦΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

     ΛΑΜΠΡΟΥ Κ. ΣΚΟΝΤΖΟΥ, Θεολόγου - Καθηγητού

       Οι γυναίκες Μάρτυρες της Εκκλησίας μας δεν υστέρησαν σε ηρωικό φρόνιμα από τους άνδρες. Υπέδειξαν το ίδιο με εκείνους ηρωισμό ή και τους ξεπέρασαν πολλές φορές. Γι’ αυτό και τιμώνται το ίδιο λαμπρά με εκείνους.

     Μια από τις μεγαλομάρτυρες γυναίκες είναι και η αγία Μαρίνα. Γεννήθηκε στην Αντιόχεια της Πισιδίας της Μ. Ασίας περί το 255 μ. Χ. από επιφανείς γονείς. Ο πατέρας της ονομαζόταν Αιδέσιος ήταν ο επίσημος ιερέας των ειδώλων της περιοχής. Η μητέρα της πέθανε λίγες μέρες μετά τη γέννα της μονάκριβης κόρης της, την οποία ονόμασαν Μαρίνα. Ο πατέρας της, μη μπορώντας να φροντίσει το βρέφος το παρέδωσε σε μια γυναίκα έξω από την πόλη για να το φροντίζει μέχρι να μεγαλώσει. Η γυναίκα αυτή ήταν κρυφή και ένθερμη Χριστιανή. Η μικρή Μαρίνα άκουγε στο χριστιανικό εκείνο σπίτι να μιλούν για το Χριστό και να τον λατρεύουν με ευλάβεια και σεμνότητα. Άκουγε ιστορίες για τη θαυμαστή ζωή του, για τα θαύματά του, για τη διδασκαλία του, για τη σταύρωσή του, για την ανάστασή του και τη θεία ανάληψή τους στους ουρανούς. Η παιδική και αθώα ψυχή της απομνημόνευε με θαυμαστό τρόπο ό, τι έβλεπε και άκουγε στο ευλογημένο εκείνο σπιτικό. Συγκινούνταν αφάνταστα με το πάθος του Χριστού. Όταν κατάλαβε, ρωτούσε λεπτομέρειες για τη νέα πίστη, η οποία έγινε σύντομα και δική της πίστη.

        Βρισκόμαστε στην εποχή που είναι σε πλήρη εξέλιξη οι φοβεροί διωγμοί κατά των Χριστιανών. Το νεαρό και χαριτωμένο κορίτσι άκουγε τις συζητήσεις των ευσεβών εκείνων ανθρώπων και λυπόταν αφάνταστα γι’ αυτό. Δε μπορούσε να καταλάβει ότι μπορεί να κρύβεται τόσο μεγάλο μίσος στην καρδιά του ανθρώπου, που να τον οδηγεί σε αποτρόπαια και απάνθρωπα βασανιστήρια και το θάνατο, όπως αυτά των ειδωλολατρών. Άκουγε επίσης να μιλάνε για τον σπάνιο ηρωισμό των Χριστιανών Μαρτύρων, οι οποίοι δε δείλιαζαν μπροστά στα βασανιστήρια και αρνούνταν να θυσιάσουν στα είδωλα και να απαρνηθούν την πίστη τους στο Χριστό, στο μεγάλο Θεό, που προσκυνούσαν στο ευλογημένο σπίτι που την φιλοξενούσε. Δεν άργησε να καλλιεργηθεί στην άγουρη νεανική της ψυχή ένας μεγάλος θαυμασμός για τους Χριστιανούς Μάρτυρες.

     Όταν έγινε δεκαπέντε χρονών άρχισε να εκδηλώνει ανοιχτά την επιθυμία της να γίνει Χριστιανή. Μιλούσε με σεβασμό και δέος για το Χριστό, τον οποίο θεωρούσε τον μόνο αληθινό Θεό, ο οποίος έγινε άνθρωπος, για να σώσει το ανθρώπινο γένος. Μιλούσε με θέρμη για τη νέα πίστη και το Χριστό στις φίλες της και πολλές τις έπεισε να γίνουν και εκείνες Χριστιανές. Αλλά φήμες σαν κι αυτή της μεταστροφής στον Χριστιανισμό όχι μόνο διαδίδονταν ταχύτατα, αλλά είχε τρομακτικές συνέπειες. Έτσι και με τη Μαρίνα. Έφτασε στ’ αυτιά του ειδωλολάτρη ιερέα πατέρα της η φήμη ότι η κόρη του συμπαθεί τους Χριστιανούς. Έστειλε ανθρώπους και την έφεραν κοντά του. Προσποιήθηκε ότι δε γνώριζε τίποτα για τις φήμες και άρχισε να την καλοπιάνει για να θυσιάσει στους «θεούς» του. Εκείνη τότε, με θαυμαστό θάρρος ομολόγησε την πίστη της στο Χριστό και στηλίτευσε την πίστη του στους ψεύτικους και δαιμονικούς «θεούς» του.   

      Ο φανατικός ειδωλολάτρης πατέρας της έγινε θηρίο από το θυμό του. Δεν ήθελε ούτε να την αντικρύσει κατά πρόσωπο. Αλλά και η νεαρή Μαρίνα κατάλαβε ότι ήταν ανώφελο να τον νουθετεί. Παράλληλα γιγάντωσε μέσα της η επιθυμία να μαρτυρήσει και αυτή για το Χριστό.

      Βρισκόμαστε στο έτος 270, όπου έπαρχος στην Πισιδία ήταν ο θηριώδης και φανατικός ειδωλολάτρης Ολύβριος, ο οποίος μισούσε θανάσιμα τους Χριστιανούς και τους καταδίωκε ως επικίνδυνους  εχθρούς της αυτοκρατορίας. Όταν έφτασε στην  Αντιόχεια, έμαθε για την κόρη του ειδωλολάτρη ιερέα, η οποία έγινε Χριστιανή και παρασύρει και άλλους στην πίστη της. Διέταξε να τη δέσουν  και να τη φέρουν μπροστά του. Εκείνη στάθηκε με θάρρος μπροστά του και ομολόγησε με όλη τη δύναμη της ψυχής της το Χριστό. Ο έπαρχος με κολακείες προσπαθούσε να της αλλάξει γνώμη, αλλά εκείνη έμεινε σταθερή στην ομολογία της. Τοτε άρχισαν οι απειλές και τα βασανιστήρια. Όλη τη μέρα τη βασάνιζαν και το βράδυ την έκλειναν στη φυλακή χωρίς τροφή και νερό. Η Μαρίνα προσευχόταν αδιάκοπα. Τη νύχτα ερχόταν ο διάβολος με διάφορες φοβερές μορφές για να τη φοβίσει, αλλά τον  απωθούσε με το σημείο του σταυρού.

      Κατόπιν της ξέσκιζαν τις σάρκες με σιδερένια νύχια και την  χτυπούσαν αλύπητα με σιδερένια αγκαθωτά ραβδιά. Της έκαιγαν το πληγωμένο σώμα με αναμμένους πυρσούς, τη βουτούσαν σε λέβητα με καυτό υγρό. Εκείνη τα υπέμεινε όλα με ηρωισμό και καρτερία. Πλήθος κόσμου παρακολουθούσε τα μαρτύριά της και απορούσαν πως ένα δεκαπεντάχρονο κορίτσι υπέμεινε τέτοια βασανιστήρια και αντί για κραυγές και κατάρες να προσεύχεται και να συγχωρεί τους βασανιστές της. Περισσότερο απ’ όλα θαύμαζαν το γεγονός ότι τη νύχτα θεραπεύονταν εντελώς από τις πληγές της. Γι’ αυτό πολλοί αποφάσιζαν να ασπασθούν την πίστη της Μαρίνας. Χιλιάδες άνθρωποι μεταστράφηκαν από την ομολογία και τον ηρωισμό της χριστιανής κόρης.

        Διέταξε και πάλι ο έπαρχος να την οδηγήσουν μπροστά του, μήπως και την μετέπειθε για ύστατη φορά. Αλλά και πάλι εκείνη φώναζε με όλη της δύναμη την πίστη της στον αληθινό Θεό. Την ίδια στιγμή έγινε σεισμός και ακούστηκε υπερκόσμια φωνή ότι περιμένει τη Μάρτυρα να της χαρίσει τον αιώνιο και αμάραντο στέφανο της δόξης. Το γεγονός αυτό έκαμε να μεταστραφούν δεκαπέντε χιλιάδες άνθρωποι στον Χριστιανισμό. 

       Βλέποντας ο έπαρχος ότι μάλλον ζημία προξενούσε στους ειδωλολάτρες, διέταξε να αποκεφαλίσουν την δεκαπεντάχρονη Χριστιανή και να σφάξουν αλύπητα όσους είχαν μεταστραφεί στη νέα πίστη. Μαζί με τη Μαρίνα έχασαν τη ζωή τους περισσότεροι από δεκαπέντε χιλιάδες Χριστιανοί της επαρχίας Πισιδίας, των οποίων τη μνήμη εορτάζουμε την 16η Ιουλίου, ενώ τη μνήμη της αγίας Μαρίνας στις 17 Ιουλίου.