13/10/19 : ΜΝΗΜΗ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΝΕΟΜΑΡΤΥΡΟΣ ΧΡΥΣΗΣ !

 site analysis 

Η Αγία Χρυσή γεννήθηκε στο χωριό Σλάτενα (σημερινή Χρυσή) της επαρχίας Αλμωπίας Νομού Πέλλης. Ο πατέρας της ήταν φτωχός και είχε τέσσερις θυγατέρες. Η Χρυσή ήταν ωραία στο σώμα και στην ψυχή.

Κάποτε, ενώ βρισκόταν μαζί με άλλες γυναίκες στους αγρούς και μάζευε καυσόξυλα, την απήγαγε κάποιος Τούρκος και τη μετέφερε στο σπίτι του. Ο Τούρκος προσπάθησε με κολακείες να την εξισλαμίσει και να την κάνει γυναίκα του. Η Χρυσή όμως αντιστάθηκε και δυναμικά απάντησε: «Εγώ τον Χριστό μόνο γνωρίζω για νυμφίο μου, που δεν θα αρνηθώ και αν ακόμα με κομματιάσεις». Οι γονείς και οι συγγενείς της Χρυσής, με εξαναγκασμό των Τούρκων, την παρακαλούσαν να δεχτεί τον μωαμεθανισμό για να σωθεί. Αλλά η μεγαλόψυχη Χρυσή τους απάντησε ότι: «πατέρα έχω τον Κύριό μου Ιησού Χριστό, μητέρα την Κυρία Θεοτόκο, αδελφούς δε και αδελφές έχω τους Αγίους και τις Αγίες της Εκκλησίας μας».

Μπροστά λοιπόν στη σταθερότητα της Χρυσής, οι Τούρκοι απάντησαν με φρικτά βασανιστήρια. Τελικά στις 13 Οκτωβρίου 1795 μ.Χ., κατέκοψαν το σώμα της με μαχαίρια και έτσι πανάξια έλαβε το στεφάνι του μαρτυρίου από τον Νυμφίο Χριστό.

Φεύγω, μάνα.

site analysis


Φεύγω, μάνα.
Αν δεν γυρίσω,
θα ‘μια ένα λουλούδι σε αυτό το βουνό
ένα κομμάτι γης για έναν κόσμο
μεγαλύτερο από αυτόν.
Φεύγω μάνα.
Αν δεν γυρίσω,
το κορμί μου θα εκραγεί εκεί όπου βασανίζουν
και το πνεύμα μου θα μαστιγώσει όπως
η καταιγίδα, όλες τις πόρτες τους.
Εγώ φεύγω…Μάνα…
Αν δεν γυρίσω,
Η ψυχή μου θα ΄ναι λόγος
για όλους τους ποιητές.

Κουρδικό ποίημα στην μνήμη της ηρωίδας Asia Ramazan Antar, που αυτοκτόνησε όταν την  περικύκλωσαν  τζιχαντιστές στα 20 της χρόνια  για να μην πέσει στα χέρια τους.

Μετάφραση Ioannis Skarlatos

Οι Τρείς Άγιες Ανάργυρες Ιατροί, Ζηναΐδα, Φιλονίλλα και Ερμιόνη

site analysis

---

---

Γράφει ο  Καθηγητής Χρήστος Γερ. Σιάσος

Η Ορθόδοξη Εκκλησία μας κάθε ημέρα του χρόνου τιμά τη μνήμη, ενός ή περισσοτέρων Αγίων. Θεωρεί τους Αγίους μεγάλες προσωπικότητες, που διέπρεψαν σε αρετή, σε αγώνες υπέρ πίστεως, σε διάκριση. «Αστήρ αστέρος διαφέρει εν δόξη», διακηρύσσει ο λόγος του Θεού. Ο γέρων Παΐσιος έλεγε, «…την Ορθοδοξία μας ως Έλληνες την οφείλουμε στον Χριστό και στους Αγίους Μάρτυρες και Πατέρες της Εκκλησίας μας…».

Για τους πιστούς οι Άγιοι είναι οι οδοδείκτες και οι φωτεινοί Αστέρες που δείχνουν τη θέωση, τον ουρανό και που όλοι τους δίδαξαν τον λόγο του Θεού και μαρτύρησαν για την πίστη τους στον Τριαδικό Θεό, στο Θεό της Αγάπης. Αυτοί φύλαξαν τους θησαυρούς της φυλής μας, διασφάλισαν τα ιερά και τα όσια του γένους μας, αγωνίστηκαν για τα απαραίτητα εφόδια που δίνει η Εκκλησία μας, την αγάπη, την ευγένεια, τη γαλήνη των ψυχών μας.

Τα αδέλφια, Κοσμάς και Δαμιανός, θαυματουργοί Άγιοι γιατροί στο επάγγελμα, γιάτρευαν όλους όσους είχαν ανάγκη, πρόσφεραν τις υπηρεσίες τους χωρίς να παίρνουν χρήματα, το μόνο που ζητούσαν από τους ασθενείς ήταν να πιστεύουν και να έρθουν κοντά στο Χριστό.

Την ιατρική Επιστήμη υπηρέτησαν και οι τρείς Άγιες Ανάργυρες, η Ζηναΐδα, η Φιλονίλλα και η Ερμιόνη. Η  Ζηναΐδα και η Φιλονίλλα ήταν αδελφές και καταγόταν από την Ταρσό της Κιλικίας, αναφέρεται ότι είχαν και κάποια συγγένεια με τον Απόστολο Παύλο. Οι γονείς των ήταν πλούσιοι και ευκατάστατοι για την εποχή εκείνη, γι΄ αυτό και σπούδασαν την ιατρική και στη συνέχεια ασκούσαν φιλανθρωπικό έργο εντελώς δωρεάν. Βρίσκονταν κοντά σε κάθε άρρωστο και στην οικογένειά του και παράλληλα δίδασκαν το λόγο του Θεού. Πολλοί άπιστοι ερχόταν κοντά τους και γινόντουσαν χριστιανοί.

Σε πολλές περιπτώσεις ακολούθησαν το δρόμο του Αποστόλου Παύλου. Έφθασαν στην Αρχαία Δημητριάδα, στην σημερινή πόλη του Βόλου και διέμεναν σε ένα σπήλαιο. Από αυτή τη θέση θεράπευαν ασθενείς και δίδασκαν το λόγο του Θεού. Κάποια ημέρα φεύγουν από το Βόλο και πηγαίνουν στην Πάφο, εκεί βρίσκουν πάλι ένα μεγάλο σπήλαιο, στη θέση Κισσόνεργα που είναι μια από τις μεγαλύτερες κοινότητες της επαρχίας Πάφου.

Εκεί εγκαταστάθηκαν και άρχισαν τη θεραπεία ασθενών κυρίως σε γυναίκες. Οι ταλαιπωρίες, οι κακουχίες και οι κακές συνθήκες μέσα στο σπήλαιο κούρασαν τις Αγίες. Πρώτη η Ζηναΐδα και μετά η Φιλονίλλα παρέδωσαν την ψυχή τους στο Χριστό. Οι πιστοί της περιοχής ενταφίασαν τις αδελφές στη Κισσόνεργα και αργότερα στον τόπο εκείνο έκτισαν ναό στη μνήμη τους. Οι Αγίες,  Ζηναΐδα και Φιλονίλλα, γιορτάζουν κάθε χρόνο στις 11 Οκτωβρίου και θεωρούνται θεραπεύτριες πολλών ασθενών κυρίως όμως των γυναικών.

Το 1970 ο τότε Μητροπολίτης Δημητριάδος Ηλίας καθιέρωσε τη γιορτή των δύο Αγίων και επί Μακαριστού Αρχιεπισκόπου Χριστοδούλου οι Αγίες τιμώνται από κοινού με τους Αγίους που ασκήθηκαν και μαρτύρησαν στη περιοχή της Ιεράς Μητροπόλεως Δημητριάδος.

Το απολυτίκιο των Αγίων:

Την πολυθαύμαστον Ταρσόν τιμήσωμεν την εξανθήσασαν άνθη τα τίμια, την Ζηναΐδα την σοφήν και Φιλονίλλαν. Άμα δε έχουσαι της πίστεως την κρηπίδα ασάλευτον, πάσαν πλημμυρίδα των δαιμόνων κατήσχυναν. Διό και συν Αγγέλοις χορεύουσαι, υπέρ ημών αεί πρεσβεύουσιν.

Ο  Απόστολος Φίλιππος από την Καισάρεια της Παλαιστίνης, ήταν ένας από τους επτά διακόνους της εκκλησίας των Ιεροσολύμων και είχε τέσσερις κόρες, την Ερμιόνη, την Ευτυχίδα, την Γλαύκη και την Καλλίστη.  Η Ερμιόνη, που ξεχώρισε από τις αδελφές της,  σπούδασε την ιατρική Επιστήμη της εποχής και θεράπευε τους ασθενής  χωρίς να τους παίρνει χρήματα, σπούδασε επίσης και Φιλοσοφία. Είχε πολλά χαρίσματα, με πίστη και προσευχή συντελούσε στη διάδοση του Χριστιανισμού.  Μαζί με την αδελφή της, την Ευτυχίδα, πήγαν να συναντήσουν τον Άγιο Ιωάννη τον Ευαγγελιστή στην Έφεσο, δεν πρόλαβαν γιατί είχε πεθάνει. Συνάντησαν όμως  τον μαθητή του Αποστόλου τον Πετρώνιο ο οποίος κήρυττε το λόγο του Θεού στην περιοχή και ο οποίος φρόντισε να παραμείνουν οι δύο αδερφές στην Έφεσο.

Την εποχή εκείνη αυτοκράτορας στη Έφεσο ήταν ο Τραϊανός ο οποίος μόλις πληροφορήθηκε για τις δραστηριότητες των γυναικών διέταξε να τις συλλάβουν και να τις βασανίσουν. Στα βασανιστήρια η Ερμιόνη υπέμεινε με μεγάλη πίστη στο Χριστό. Στη συνέχεια ο Αυτοκράτορας άφησε την Ερμιόνη ελεύθερη. Τότε η Αγία ίδρυσε νοσοκομείο στο οποίο δεχόταν τους ασθενείς και όλους όσους είχαν ανάγκη για αγάπη και ιατρική φροντίδα.

Τα πράγματα όμως άλλαξαν και στον αυτοκρατορικό θρόνο τοποθετείτε ο Αδριανός ο οποίος διέταξε τη φρουρά του να συλλάβουν την Ερμιόνη και να την υποβάλλουν σε φρυκτά βασανιστήρια μέσα σε καζάνι από λιωμένα μέταλλα. Η Ερμιόνη μόλις οδηγήθηκε σ΄ αυτό το βασανιστήριο έκαμε το σημείο του σταυρού, η φωτιά από το καζάνι έσβησε και η Αγία δεν έπαθε τίποτε. Μετά από πολλά άλλα βασανιστήρια και βλέποντας ότι δεν παθαίνει τίποτα, ο Αυτοκράτορας έδωσε εντολή στους στρατιώτες του και αποκεφάλισαν την Ερμιόνη αφού πρώτα προσευχήθηκε μέσα στο Ναό.

Στη συνέχεια οι δήμιοι την πήγαν έξω από την πόλη για να την αποκεφαλίσουν, την ώρα που σήκωσαν τα ξίφη τους τα χέρια τους έμειναν ακίνητα και αμέσως ζήτησαν από την Αγία Ερμιόνη να προσευχηθεί γι΄ αυτούς, έτσι και έγινε, λίγο αργότερα παρέδωσε την ψυχή της στον Κύριο και Θεό της. Οι χριστιανοί με σεβασμό και ευλάβεια ενταφίασαν το ιερό λείψανο της στην Έφεσο. Αργότερα, εικόνα της Αγίας Ερμιόνης μεταφέρθηκε στη Χίο όπου κτίσθηκε Ιερός Ναός. Η πρώτη Θεία Λειτουργία έγινε τον Δεκέμβριο του 1754, από τότε η Αγία τιμάτε στη Χίο κάθε χρόνο στις 4 Σεπτεμβρίου.

Τα τελευταία χρόνια  στο Μέγα Δένδρο – Θέρμου Τριχωνίδας, Πατρίδα του Αγίου Κοσμά του Αιτωλού,  δεξιά και στην είσοδο του Μοναστηριού με τη φροντίδα της Ευθυμίας Μοναχής, Ηγουμένης της Ιεράς Μονής του Αγίου Κοσμά, έχει κτιστεί παρεκκλήσιο στη μνήμη των Αγίων Αναργύρων Γυναικών,  Ζηναΐδα, Φιλονίλλα και Ερμιόνη όπου κάθε χρόνο στις 11 Οκτωβρίου τελείται  Θεία Λειτουργία. Στο εκκλησάκι υπάρχουν φορητές εικόνες των  Αγίων Αναργύρων καθώς και πολλών άλλων Αγίων. Στη μνήμη των τριών Αγίων Αναργύρων την Πέμπτη 11 Οκτωβρίου θα τελεσθεί Πανηγυρική Θεία Λειτουργία.

Απολυτίκιο Αγίας Ερμιόνης:

Παρθένος ακήρατος διατελούσα, σεμνή, Τω λόγω νενύμφευσαι τω εκ Παρθένου Αγνής Σαρκί ομιλήσαντι΄ Όθεν την σοί δοθείσαν θεοπάροχον χάριν Άθλοις της ευσεβείας τους εν πλάνη φωτίζεις΄ Διό σε Ερμιόνη, Χριστός αξίως εδόξασε.

Υπάρχει μια αγία επιμονή... εντελώς σαλή και ασυμβατική! (8 Oκτωβρίου, Δύο πόρνες πού αγίασαν! Πελαγία και Ταϊσία...Το αντέχει ο κόσμος μας;)

site analysis

Δύο Αγίες «από εταιρίδων» Πελαγία και Ταϊσία: Μόνο ένας γενναίος και ελεύθερος άνθρωπος μπορεί να λογιστεί ως χριστιανός

της Σοφίας Ντρέκου

«Να αξιωθούμε μια μέρα να ζήσουμε σαν ελεύθεροι άνθρωποι, 

δηλαδή σαν άνθρωποι που αρνιούνται να ασκήσουν 

καθώς και να υποστούν τη φρίκη.» Αλμπέρ Καμύ

(Δικό μας σχόλιο:
Δες και πάθε με το παράδειγμα της επιστροφής αυτών των σπάνιων γυναικών! Μέχρι και το τελευταίο συγκλονιστικό περιστατικό της ανάρτησης από την sophia-ntrekou...)

Έρχεται πάλι σήμερα να ...σκανδαλίσει η εκκλησία. Να ανατρέψει, να προβληματίσει, να αναστατώσει. Υπάρχει μια αγία επιμονή... εντελώς σαλή και ασυμβατική, όσο σαλή είναι η φωτεινή αλήθεια, να μην κρύβει τους δικούς της ανθρώπους, να προβάλει το παρελθόν τους, όχι για να κλονίσει, αλλά για να τονίσει το μέγεθος του παρόντος τους.

Σου δίνει λοιπόν ελεύθερα κάποιους ανθρώπους του περιθωρίου, χωρίς ψευτοντροπές και ηθικισμούς, σε πρώτο πλάνο και τους επιδεικνύει, όπως η μεγαλοκυρά τα κοσμήματα της σαν τρόπαια και καμάρι.

Στο μέσον εν τω μεταξύ υπάρχει μια συγκλονιστική επαναστατική πράξη πού λέγεται μεταστροφή, μετάνοια. Δύο πόρνες πού αγίασαν! Το αντέχει ο κόσμος μας; Πελαγία και Ταϊσία (8 Oκτωβρίου, μέρα που γιορτάζουν δύο πόρνες: Πελαγία και Ταϊσία). Δυο πρώην πόρνες. Δύο οσίες μητέρες των χριστιανών. Τις πρεσβείες τους να έχουμε.

Τα μωρά του κόσμου διάλεξε ο Θεός για να ταπεινώσει τα σοφά και τα μη όντα για να καταργήσει τα όντα. Οι τελώνες και οι πόρνες προάγουσιν ημάς εις την βασιλείαν του Θεού. Άλλωστε και ο ίδιος επέλεξε το περιθώριο πλην της αμαρτίας.

Ο Ιερός Χρυσόστομος δεν εντρέπεται να πεί πώς ο Χριστός επεθύμησε πόρνη. Μεγαλώνει στην Γαλιλαία. Οι φαρισαίοι αρέσκονταν να τον ονομάζουν γέννημα πορνείας και σαμαρείτη. Ο Ίδιος πεθαίνει στον σταυρό και κατεβαίνει στον άδη με τους δεσμίους.

Στην παραβολή της κρίσης ταυτίζεται με απόβλητα στοιχεία χωρίς να κωλύεται από ανθρώπινη ντροπή και συστολή. Η αμαρτωλή, Του αγγίζει τα πόδια και τα σπογγίζει με τα μαλλιά της. Ακουμπά σε ένα φέρετρο, αφήνει τους λεπρούς να προσπέσουν στα πόδια Του και τρώει με χέρια πού δεν έχουν πλυθεί σε τελετουργικούς καθαρμούς.

Διαλέγεται με την Σαμαρείτιδα με τους πολλούς άντρες. Μπαίνει στο σπίτι του Ζακχαίου και του Ματθαίου. Λογίζεται με τους δούλους και τους ανόμους. Επισύρει τον οίκτο και τον σκανδαλισμό των δικαίων, διότι ουκ έχει πού την κεφαλήν κλίναι. Και αυτό για τους Ιουδαίους είναι κατάρα από τον Θεό. Μακαρίζει τον Λάζαρο και ονειδίζει τον πλούσιο. Και αυτό πρόκληση για την βαριά «κατάρα» πού δέρνει τους λαζάρους και την «ευλογία» των γνησίων παιδιών του Μωϋσή.

Και δεν θα αναφερθώ στο αγιολόγιο μας, πού γεννάει τόσα σκάνδαλα στους εντός και στους εκτός και προκαλεί πολυσέλιδους τόμους κατηγοριών και απολογιών. Δεν πρέπει να αγαπάμε και να εξιδανικεύουμε το περιθώριο. Η έννοια του περιθωρίου προϋποθέτει καταναγκαστικά όρια, εννοεί την επιλογή ακοινωνησίας και από τις δύο πλευρές. Ο Χριστός πλησίασε και έζησε το περιθώριο όχι για να το προβάλει ως εναλλακτική λύση, αλλά για να καταργήσει αυτά τα όρια. Και για τους από μέσα και για τους απ' έξω του περιθωρίου.

Οι χριστιανοί δεν έζησαν στις κατακόμβες επειδή το ήθελαν. Αυτό ήταν διωγμός και δοκιμασία. Δεν αξίζει σε κανέναν το περιθώριο, με την ίδια ακριβώς δύναμη και σημασία πού δεν αξίζει σε κανέναν να υπερασπίζεται το δικαίωμα ασφαλείας του εντός των ανθρωπίνων ορίων, όσο μια ανθρώπινη ψυχή ζεί στο περιθώριο. Μας βομβαρδίζει το ευαγγέλιο, μας πολιορκεί η Εκκλησία. Ταλανίζει και προκαλεί το αίσθημα στεγανών, θρησκευτικότητας και ασφαλείας μας. 

π. Παντ. Κρούσκος

• Μόνο ένας γενναίος και ελεύθερος άνθρωπος μπορεί να λογιστεί ως χριστιανός. Το να είσαι χριστιανός σημαίνει απλόχωρη, τεράστια καρδιά. Δεν είναι του κόσμου τούτου κατόρθωμα.

8 Oκτωβρίου, μέρα που γιορτάζουν 

δύο πρώην πόρνες: Πελαγία και Ταϊσία

Η ΟΣΙΑ ΠΕΛΑΓΙΑ

Ζούσε στην Αντιόχεια και ανήκε στην τάξη των ελαφρών γυναικών. Ήταν πόρνη. Ή ζωή της ήταν βουτηγμένη μέσα στον οίστρο των αμαρτωλών ηδονών. Ή ακολασία είχε πωρώσει τόσο τη συνείδηση της, ώστε καμιά έννοια μετανοίας να μη μπορεί να εισχωρήσει στην ψυχή της. Επομένως, θα μπορούσε να πει κανείς, ήταν καταδικασμένη εξαιτίας των πονηρών έργων της.

Όμως όχι! Ο πολυεύσπλαχνος Κύριος μας διαβεβαίωσε ότι «τελῶναι καί αἱ πόρναι προάγουσιν ἡμᾶς εἰς τήν βασιλείαν τῶν οὐρανῶν» (Ματθαίου, κα' 31). Δηλαδή, οι τελώνες και οι πόρνες, πού στην αρχή έδειξαν απείθεια στο Νόμο του Θεού, αλλά κατόπιν ειλικρινά μετάνιωσαν, προλαμβάνουν στη βασιλεία του Θεού εσάς, πού μόνο με τα λόγια δείξατε υπακοή στο Θεό, στην πράξη όμως υπήρξατε απειθείς και άπιστοι. Η άποψη αυτή ξενίζει τούς Φαρισαίους κάθε εποχής, οι οποίοι σκανδαλίζονται επί πλέον, γιατί ο Ιησούς δεν περιφρονεί, αλλά αγκαλιάζει τούς αμαρτωλούς.

Πράγματι ή Πελαγία τυχαία σε κάποια σύναξη χριστιανών άκουσε θερμό κήρυγμα περί αγνότητας, του επισκόπου Νόννου. Τα λόγια του ήλεγξαν και συγκλόνισαν την ψυχή της. Με τη χάρη του Θεού, απαρνήθηκε την άσωτη ζωή της, πούλησε τα διάφορα κοσμήματα της και τα χρήματα διαμοίρασε στους φτωχούς. Αφού κατηχήθηκε και βαπτίσθηκε, μετά οκτώ μέρες πήγε στην Ιερουσαλήμ, στο όρος των Ελαιών, όπου με σκληρή άσκηση πέρασε την υπόλοιπη ζωή της.

ΟΣΙΑ ΤΑΪΣΙΑ η έγκλειστη

Η ομορφιά της ήταν από τις σπάνιες. Πλεονέκτημα, πού αποβαίνει ολέθριο, όταν δεν είμαστε σε θέση να το διατηρούμε αγνό με το φόβο του Θεού, τη φωτεινή διάκριση, την αδιάλειπτη προσευχή και την ταπεινοφροσύνη.

Δυστυχώς για την Ταϊσία, αυτή πού επιβουλεύτηκε την τιμή της ήταν ή ίδια ή μητέρα της. Γυναίκα πού ήθελε πολύ πλούτο, και δεν δίστασε να εκμεταλλευτεί την κόρη της για να τον αποκτήσει. Έτσι ή Ταϊσία, παρασύρθηκε στο δρόμο της ατιμίας μόλις 17 ετών. Έγινε και ή ίδια πλούσια αλλά και πόρνη. Οι τίμιοι άνθρωποι την απεχθάνονταν. Καμιά οικογενειακή πόρτα δεν ήταν ανοικτή γι' αυτήν.

Οι ίδιοι οι εκμεταλλευτές της σάρκας της, ποτέ δεν θα την έφερναν να γνωριστεί με τις μητέρες τους και τις αδελφές τους. Διότι είχε καταντήσει ένα αντικείμενο σαρκικής Ικανοποίησης και τίποτα περισσότερο. Τότε η Ταϊσία έπεσε σε θλίψη μεγάλη, αλλά και ή Εκκλησία μπορεί να έχασε ένα πρόβατο, όμως δεν έπαψε να το αναζητεί. Όταν λοιπόν ο Παφνούτιος από τη Σιδώνα έμαθε την ψυχική της κατάσταση, προσευχήθηκε και αποφάσισε να εργαστεί για την ψυχή της. Και δεν αστόχησε. Την επισκέφθηκε και με τη χάρη του Θεού πέτυχε το θαύμα! Καυτά δάκρυα μετανοίας κύλησαν στα μάγουλα της Ταϊσίας.

Πέταξε όλα της τα πλούτη στη θάλασσα, διότι το τίμημα της ατιμίας δεν άξιζε να χρησιμοποιηθεί στο Ιερό έργο της ελεημοσύνης. Από τότε έζησε φτωχά, αλλά πλούσια σε πίστη, σε μετάνοια, σε σωφροσύνη, σε προσευχή, σε υπακοή, σε ταπείνωση και καλοσύνη. Έγινε δεκτή σε ευσεβή όμιλο γυναικών και πέθανε φροντίζοντας αρρώστους και ανήμπορους ανθρώπους,περί το 340 μΧ.

Ο αββάς Παύλος ο απλούς είδε σε όραμα την ψυχή της μετανοημένης πόρνης να απολαμβάνει τα αγαθά της Βασιλείας του Θεού, δίνοντας μεγάλη χαρά στον γέροντα Παφνούτιο.

In English:

• St. Pelagia and St. Taisia (The Harlots go into the Kingdom of God before you)

Βιωμένη Θεολογία εκ της Τρούμπας

Όλα ενυπάρχουν στο πριν και στο μετά. 

Η μετάνοια της ψυχής και του νοός εμπράκτως 

και ζωντανά και σήμερα. Χριστιανά τα τέλη ημών.

Misha Sarov: Σε ένα κήρυγμά του, καθώς ακούγονταν τα μεγάφωνα απ' έξω από το ναό (Αγίου Σπυρίδωνος Πειραιώς) και υπήρχε πολύς κόσμος, μπροστά από το ναό πέρασε μία πόρνη γυναίκα, η οποία πήγαινε στη δουλειά της (στην παρακείμενη Τρούμπα). Μόλις πέρασε μπροστά από το ναό και άκουσε από τα μεγάφωνα το κήρυγμα του αείμνηστου π. Χρυσοστόμου, κάτι τσίμπησε μέσα στην καρδιά της. Κοντοστάθηκε, άκουσε καλά τα λόγια του π. Χρυσοστόμου και τότε σταματάει, μπαίνει μέσα στο ναό, κάθεται κι ακούει το κήρυγμα του Ιεροκήρυκα.

Όταν τελείωσε το κήρυγμα, ζήτησε να δει τον Ιεροκήρυκα και να εξομολογηθεί. Εξομολογήθηκε στον π. Χρυσόστομο με δάκρυα στα μάτια, γεμάτη μετάνοια. Και, τελειώνοντας -ήταν αργά βράδυ- του ζήτησε τη χάρη να μείνει το βράδυ μέσα στο ναό, διότι δεν είχε πού να πάει, και την άλλη μέρα θα ετακτοποιείτο.

Πράγματι, έμεινε μέσα στο ναό όλο το βράδυ και, όταν το πρωί πήγαν οι ιερείς ν’ ανοίξουν το ναό, βλέπουν την πρώην πόρνη, τη μετανιωμένη αυτή γυναίκα, μπροστά στην εικόνα του Χριστού μας μπρούμυτα πεσμένη, μέσα σε μια λίμνη από δάκρυα, νεκρή. Την ώρα της μεγάλης μετάνοιάς της, έφυγε στον ουρανό αυτή η ψυχή, και σ’ αυτό, συνετέλεσε με τον δείκτη του λόγου του, με τον δείκτη της μετανοίας, ο αείμνηστος π. Χρυσόστομος Γιαλούρης.

Ο π. Χρυσόστομος, ο εκ Λέσβου μητροπολίτης Χίου, ετάφη στη Νέα Μονή Χίου. Η ανακομιδή των λειψάνων του έγινε το 2004 και μοσχοβόλησε ο ασκητικομαρτυρικός αυτός τόπος, απ' την ευωδιά, της Θείας Χάρης που εξέπεμπαν.

Για την μετανοημένη κοπέλα τι να πούμε... είναι ακριβώς σαν την οσία Ταϊσία του αγιολογίου μας!

Πηγή: www.sophia-ntrekou.gr

Γέροντας Ιωσήφ Βατοπεδινός: Η γριούλα προσευχόταν μετέωρη

site analysis

Ο γέρο-Ιωσὴφ ο Βατοπεδινός διηγήθηκε ότι συνάντησε μία γριούλα στα Γιάννενα που του είπε τα εξής «Προσεύχομαι στο Θεό. Και να θέλω δεν μπορώ να Τον ξεχάσω αλλά συμβαίνει και ένα άλλο με μένα. Όταν προσεύχωμαι σηκώνομαι στον αέρα και στέκομαι ένα μέτρο ψηλά. Θέλω να κατεβώ αλλά δεν μπορώ. Για να κατέβω πρέπει να σταματήσω την προσευχή.»

***

Άλλη ζώσα γερόντισσα προσεύχεται συνεχώς και διακονεί αρρώστους. Κάποτε υψώθηκε από το έδαφος καθώς προσευχόταν. Τρόμαξε, σταμάτησε τη προσευχή της και αμέσως προσγειώθηκε.

Πηγή: «Ασκητές Μέσα Στον Κόσμο», Τόμος Α΄, Άγιον Όρος, 2008. Έκδοσις Ιερού Ησυχαστηρίου «Άγιος Ιωάννης Ο Πρόδρομος» Μεταμόρφωσις Χαλκιδικής.

Αγία Οσιομάρτυς Μαρία Σκομπτσόβα του Παρισιού, η διά Χριστόν σαλή

site analysis

Χαιρετισμοί από την Ποιητική Συλλογή “Ζωγραφίζοντας Φύλλα” του Άβελ-Αναστασίου Γκιουζέλη

Αγία Οσιομάρτυς Μαρία Σκομπτσόβα του Παρισιού,

η διά Χριστόν σαλή, από Λετονία (+1945)

31 Μαρτίου

Οι δια Χριστόν σαλοί ήταν οι άγιοι της ελευθερίας. Η ελευθερία μας καλεί, ενάντια σ’ όλο τον κόσμο, ενάντια όχι μόνο στους ειδωλολάτρες, αλλά και σε πολλούς που αρέσκονται να λέγονται Χριστιανοί, να αναλάβουμε το έργο της Εκκλησίας σ’ αυτό το δρόμο ο οποίος είναι και ο πιο δύσκολος. Και θα γίνουμε σαλοί δια Χριστόν, γιατί γνωρίζουμε όχι μόνο τη δυσκολία αυτού του δρόμου, αλλά και την απέραντη ευτυχία του να νιώθουμε το χέρι του Θεού σε ό,τι κάνουμε.

Η Μητέρα Μαρία ανακηρύχθηκε επίσημα Αγία από το Οικουμενικό Πατριαρχείο τον Μάρτιο του 2004. Ήδη όμως, στη συνείδηση των ανθρώπων που ήξεραν τις λεπτομέρειες της ζωής της αναγνωριζόταν σαν μια από τις μεγαλύτερες Αγίες του 20ου αιώνα. Ήταν μια λαμπρή θεολόγος που υπηρέτησε με γενναιότητα την πίστη της σε εφιαλτικούς καιρούς και είχε μαρτυρικό θάνατο στο στρατόπεδο συγκέντρωσης του Ράβενσμπρουκ στη Γερμανία το 1945″ (
Τζιμ Φόρεστ).

Η αγία Μαρία Σκομπτσόβα, κατά κόσμον Ελισαβέτα Πιλένκο, γεννήθηκε το 1891 στην πόλη Ρίγα της Λεττονίας, η οποία τότε ήταν κομμάτι της Ρωσικής αυτοκρατορίας. Έζησε μια επική ζωή, γεμάτη ανατροπές, προσωπικές και εθνικές τραγωδίες, αλλά και μια σημαδιακή γνωριμία με το Χριστό, στο νεκροκρέβατο της κορούλας της Νάστιας, η οποία θα καθόριζε το υπόλοιπο της ζωής της, στην απόφασή της να ζήσει ως μοναχή, όντας ακόμη νέα με μικρά παιδιά, στην προσφορά της για το συνάνθρωπο με όλη της την ψυχή και τέλος στον μαρτυρικό της θάνατο στα κρεματόρια του Ράβενσμπρουκ, για χάρη των διωκόμενων Εβραίων από τους Ναζί, στις 30 Μαρτίου του 1945, ανήμερα της Μεγάλης Παρασκευής του Πάσχα.
 Η ζωή της πέρασε από τα λογοτεχνικά σαλόνια της Αγίας Πετρούπολης, από τη συμμετοχή της στο κίνημα των Μενσεβίκων σοσιαλιστών (της είχε δοθεί η εντολή να δολοφονήσει τον Τρότσκυ), από το πόστο της Δημάρχου της Ανάπα, στην εξορία στην Ευρώπη ως μητέρα τριών παιδιών. Με κέντρο το Παρίσι, έζησε τα πιο μεστά χρόνια της ζωής της. 
Το 1932 έλαβε το μοναχικό σχήμα, το οποίο υπηρέτησε με φλεγόμενη καρδιά από αγάπη για τον συνάνθρωπό της, την εικόνα του Θεού, μια αλήθεια που είχε νιώσει ως το μεδούλι της ύπαρξής της. 
Παρέδωσε την ψυχή της στον θάλαμο αερίων με μια τελευταία κίνηση αυτοθυσίας (πήρε τη θέση μιας άλλης γυναίκας), επισφραγίζοντας έτσι την αγιασμένη της ζωή με έναν ταιριαστό για εκείνη θάνατο.
 Ο ασυμβίβαστος τρόπος με τον οποίο υπηρέτησε τον Χριστό, η εκρηκτική της προσωπικότητα και η ελευθερία στην οποία την οδήγησε η αλήθεια του Θεού, τη χαρακτήρισαν σαν σαλή δια Χριστόν και οι σύγχρονοί της, αλλά κι έτσι παρέμεινε στη συνείδηση των πιστών μέχρι σήμερα. Εκτός από το παράδειγμα της ζωής της, άφησε πλήθος γραπτών, ποιήματα, άρθρα, δοκίμια· από τις αγιογραφίες της σώζονται πολλές στο Παρίσι, στη μονή του Τιμίου Προδρόμου του μακαριστού Γέροντος Σωφρονίου στο Έσσεξ και στη Ρωσία.

Πηγή:

Αγία Μαρία Σκομπτσόβα (1891-1945)

Η θυσία του αδελφού

εκδ. Δορκάς

Αθήνα 2007

Χαιρετισμοί στην Αγία Μαρία Σκομπτσόβα & σε άλλους Αγίους

Απο την Ποιητική Συλλογή

του

Άβελ-Αναστασίου Γκιουζέλη

“Ζωγραφίζοντας Φύλλα”

╰⊰¸¸.•¨*

Χαιρετισμοί στήν Ὁσία Ἐντάνα (St Edana) τήν ἐρημίτρια
στούς ποταμούς Boyle καί Shannon τῆς Ἰρλανδίας (5/7, +? αἰ.)
καί στήν Ἁγ. ὁσιομάρτυρα μοναχή Μαρία Σκομπτσόβα,
τή διά Χριστόν σαλή, ἱεραπόστολο Γαλλίας καί ἱδρύτρια “Μονῆς”
στό Παρίσι, ἀπό Ρίγα Λεττονίας (31/3, +1945) [σύναξι 20/7]

Χαῖρε, ὁσία Ἐντάνα τῆς Ἰρλανδίας
Χαῖρε, ὁσιομάρτυς Μαρία Σκομπτσόβα

Χαῖρε, Ἐντάνα ὑποστύλωμα τῆς καρδιᾶς μας
Χαῖρε, ὑδρόβιο πτηνό τῶν Ἰρλανδικῶν ποταμῶν

Χαῖρε, Μαρία ὅτι ἄσκησες τό Μοναχισμό μέσα στήν πόλι·
Χαῖρε, Μαρία Σκομπτσόβα ὅασι στήν ἔρημο τῶν ἀνθρωπίνων καρδιῶν·

Χαῖρε, Μαρία ὅτι δεχόσουν κάθε παραστρατημένο ἄνθρωπο·
Χαῖρε, ὅτι τούς περιέβαλλες μέ τήν χωρίς ὅρια ἀγάπη σου·

Χαῖρε, Ἐντάνα ροδόδενδρο στήν προσευχή μας
Χαῖρε, γαλάζια ξεκούρασι τῆς ψυχῆς μας

Χαῖρε, Ἐντάνα ροδόχρωμη ἀγάπη
Χαῖρε, ἐρημίτρια τῆς ἐλπίδος

Χαῖρε, Ἁγίες Μαρία Σκομπτσόβα καί Ἐντάνα!

╰⊰¸¸.•¨*

Χαιρετισμοί στόν Ὅσιο Χειμέριο τόν ἐρημίτη
τοῦ Val-Saint-Imier στήν ὄροσειρά Jura Ἑλβετίας (12/11, +610)
καί στήν Ἁγ. ὁσιομάρτυρα μοναχή Μαρία Σκομπτσόβα,
τή διά Χριστόν σαλή, ἱεραπόστολο Γαλλίας καί ἱδρύτρια “Μονῆς”
στό Παρίσι, ἀπό Ρίγα Λεττονίας (31/3, +1945) [σύναξι 20/7]

Χαῖρε, ὅσιε Χειμέριε
Χαῖρε, ἁγία Μαρία Σκομπτσόβα

Χαῖρε, Χειμέριε ἐρημίτη τῆς Jura Ἑλβετίας
Χαῖρε, Μαρία Σκομπτσόβα πανδοχεῖο τοῦ Παρισιοῦ·

Χαῖρε, Χειμέριε ὅτι ἡ προσευχή σου εἶναι σιωπητήριο τῶν παθῶν
Χαῖρε, Χειμέριε ὅτι ἡ προσευχή σου εἶναι προσκλητήριο πρός τό Θεό

Χαῖρε, Μαρία ὁσιομάρτυς ὅτι ἔγινες “τά πάντα τοῖς πᾶσι”·
Χαῖρε, Μαρία Σκομπτσόβα ποιήτρια καί ζωγράφε·

Χαίρετε, Μαρία καί Χειμέριε ὑπότιτλοι στό βιβλίο
τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ μέσ’ στήν καρδιά μας

Χαίρετε, ὅτι οἱ πρεσβεῖες σας
πάντα μᾶς περιστοιχίζουν.

Χαῖρε, Ἅγιοι Μαρία καί Χειμέριε!

╰⊰¸¸.•¨*

Χαιρετισμοί στήν Ἁγ. ὁσιομάρτυρα μοναχή Μαρία Skobtsova,
τή διά Χριστόν σαλή, ἱεραπόστολο Γαλλίας καί ἱδρύτρια “Μονῆς”
στό Παρίσι, ἀπό Ρίγα Λεττονίας (31/3, +1945)
καί στό Γάλλο συνεργάτη της Ἅγ. Δημήτριος Klépin
τόν Πρεσβύτερο ἱερομάρτυρα στό Παρίσι Γαλλίας (9/2, +1944)
[σύναξι 20/7]

Χαῖρε, ὁσιομάρτυς Μαρία Skobtsova·
Χαῖρε, ἱερομάρτυρα Δημήτριε Klépin·

Χαῖρε, Μαρία στήριγμα τῶν ἀπεγνωσμένων·
Χαῖρε, γάργαρο νερό τοῦ ποταμοῦ Σηκουάνα·

Χαῖρε, Δημήτριε Klépin Γαλλέ Πνευματικέ Πατέρα·
Χαῖρε, ἐγκάρδιο καλλωπιστικό φυτό τοῦ Λούβρου ποταμοῦ·

Χαῖρε, Μαρία Skobtsova ἀγάπη τῆς ὄμορφης Λεττονίας·
Χαῖρε, διά Χριστόν σαλή στούς μοντέρνους καιρούς·

Χαίρετε, ἅγιοι Δημήτριε Klépin καί Μαρία Skobtsova
σύγχρονοι ἱεραπόστολοι τῆς Πόλεως τοῦ Φωτός·

Χαίρετε, συνεργάτες στό ἔργο τῆς ἀγάπης
πρός κάθε ταλαιπωρημένη ψυχή.

Χαίρετε, Ἅγιοι Δημήτριε καί Μαρία!

╰⊰¸¸.•¨*

Χαιρετισμοί στήν Ἁγ. ὁσιομάρτυρα μοναχή Μαρία Skobtsova,
τή διά Χριστόν σαλή, ἱεραπόστολο Γαλλίας καί ἱδρύτρια “Μονῆς”
στό Παρίσι, ἀπό Ρίγα Λεττονίας (31/3, +1945) [σύναξι 20/7]
καί στήν Ἁγ. ὁσιομάρτυρα Μαργαρίτα τήν ἡγουμένη
Μονῆς στό Μένζελισκ Ρωσίας, ἀπό Ἑλλάδα
(25/1 καί 19/10, +1917)

Χαῖρε ὁσιομάρτυς Μαργαρίτα·
Χαῖρε, ὁσιομάρτυς Μαρία Skobtsova·

Χαῖρε Μαργαρίτα καύχημα τῆς Ἑλλάδος·
Χαῖρε νέα ὁσιομάρτυς στή Μαρτυρική Ρωσία·

Χαῖρε, Μαρία Skobtsova μοναχικό ἄνθος τοῦ Παρισιοῦ·
Χαῖρε, Μητέρα Μαρία ὅτι ἡ Μονή σου ἦταν ὅλη ἡ Γαλλία·

Χαῖρε ὁσιομάρτυς Μαργαρίτα ὅτι ὁ Ἅγιος Νικόλαος σοῦ
ἐμφανίσθηκε καί σοῦ εἶπε μή φοβηθεῖς τό Μαρτύριο·

Χαῖρε, Μαρία Skobtsova ὅτι θυσιάσθηκες στό
θάλαμο ἀερίων γιά τήν ἀγάπη τοῦ πλησίον·

Χαίρετε, ἄρπες τοῦ Θεοῦ ὅτι ἀρπάξατε
τήν Οὐράνια Βασιλεία Του.

Χαίρετε, Ἅγίες Μαρία καί Μαργαρίτα!

╰⊰¸¸.•¨*

Χαιρετισμοί στήν Ἁγ. ὁσιομάρτυρα μοναχή Μαρία Skobtsova,
τή διά Χριστόν σαλή, ἱεραπόστολο Γαλλίας καί ἱδρύτρια “Μονῆς”
στό Παρίσι, ἀπό Ρίγα Λεττονίας (31/3, +1945) [σύναξι 20/7]
καί στόν Ἅγ. Ἰωάννη Μαξίμοβιτς,
Ἐπίσκοπο San Francisco τῆς California τῶν ΗΠΑ
καί Παγκόσμιο Ἰσαπόστολο (19/6 & 2/7, +1966)

Χαῖρε, ἅγιε Ἰωάννη Μαξίμοβιτς·
Χαῖρε, ὁσιομάρτυς Μαρία Skobtsova·

Χαῖρε, Ἰωάννη Ἰσαπόστολε τῶν τεσσάρων Ἡπείρων·
Χαῖρε, διά Χριστόν σαλή ἀγάπη πρός τό Θεό·

Χαῖρε, Skobtsova ἱεραπόστολε τῶν νυχτερινῶν κέντρων·
Χαῖρε, Skobtsova Ὀρθόδοξο χαμόγελο τῆς Παρισιοῦ·

Χαῖρε, Μαξίμοβις ἄγγελε Θεοῦ μέ ἀνθρώπινη μορφή·
Χαῖρε, Skobtsova διά Χριστόν σαλή τῆς Πόλεως τοῦ Φωτός·

Χαίρετε, Ἰωάννη Μαξίμοβις καί Μαρία Skobtsova
ὀμορφοστολισμένα καμπαναριά τῆς Εὐρώπης·

Χαίρετε, ὅτι ὁ Κύριος κτυπάη τίς καμπάνες
τῆς ψυχῆς σας μέσ’ στίς καρδιᾶς μας.

Χαίρετε, Ἅγιοι Μαρία καί Ἰωάννη!

╰⊰¸¸.•¨*

Χαιρετισμοί στήν Ἁγ. Δάφνη
τήν ἐρημίτρια καί παρθενομάρτυρα
στό Gheel Βελγίου καί 1η ἱδρύτρια ψυχιατρικοῦ
ἱδρύματος, ἀπό Ἰρλανδία (15/5, +7ος αἰ.)
καί στήν Ἁγ. ὁσιομάρτυρα Μαρία Skobtsova,
τή διά Χριστόν σαλή, μοναχή ἱεραπόστολο Γαλλίας
καί ἱδρύτρια “Μονῆς” στό Παρίσι,
ἀπό Ρίγα Λεττονίας (31/3, +1945) [σύναξι 20/7]

Χαῖρε, ἁγία Μαρία Skobtsova
Χαῖρε, ἁγία παρθενομάρτυς Δάφνη

Χαῖρε, Μαρία Skobtsova χελιδονοφωλιά τοῦ Παρισιοῦ
Χαῖρε, διαμόρφωσι τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ στήν καρδιά μας

Χαῖρε, παρθενομάρτυς Δάφνη φωσφορική ἀγάπη τῆς Ἰρλανδίας
Χαῖρε, ροδόπεπλη μαρτυρική μελωδία τοῦ Gheel Βελγίου

Χαῖρε, Μαρία Skobtsova ὅτι ἔγινες μητέρα γιά ὅλους
Χαῖρε, Δάφνη ὅτι ἡ καρδιά σου εἶναι ροδότοπος ἀρετῶν

Χαῖρε, Μαρία ὅτι λυπόταν ἡ καρδιά σου πού
“δέν μποροῦσε νά στεγάση τό σύμπαν”·

Χαῖρε, Δάφνη ὅτι ἀκολούθησες μέχρι
τέλους τό δρόμο τῆς ἀγάπης

Χαῖρε, Ἁγίες Δάφνη καί Μαρία!
πηγή

ΑΝΑΚΟΜΙΔΗ ΛΕΙΨΑΝΩΝ Γεροντίσσης ΑΝΑΣΤΑΣΙΑΣ ΒΛΑΧΟΥ (Κέρκυρα, 5.10.2019)

site analysis

Η ΟΣΙΑ ΜΗΤΗΡ ΗΜΩΝ ΠΕΛΑΓΙΑ

site analysis

«Η οσία Πελαγία έζησε επί βασιλέως Νουμεριανού και καταγόταν από την πόλη της Αντιόχειας. Ζούσε μέσα στις ορχήστρες και τα θέατρα της εποχής και ήταν πόρνη, μαζεύοντας από την πονηρή αυτή εργασία πάρα πολλά χρήματα. Όταν όμως κατηχήθηκε στη χριστιανική πίστη από τον επίσκοπο Νόνο, που ήταν άγιος άνθρωπος, και μετανόησε θερμά, βαπτίσθηκε και άφησε ό,τι σχετιζόταν με την προηγούμενη αμαρτωλή ζωή της σαν σκουπίδια. Στη συνέχεια, περιβλήθηκε τρίχινα ρούχα, και αφού παρουσιάστηκε ως άνδρας, πήγε κρυφά στο όρος των Ελαιών, όπου και εγκλείστηκε σ’ ένα κελί, ζώντας το υπόλοιπο της ζωής της εκεί, κατά τρόπο θεάρεστο. Στο κελί αυτό αναπαύτηκε εν Κυρίω». Η οσία Πελαγία ανήκει σε εκείνη τη χορεία των ανθρώπων, για τους οποίους ο Κύριος, απευθυνόμενος στους Φαρισαίους,  είχε πει: «Οι τελώναι και αι πόρναι προάγουσιν υμάς εις την βασιλείαν των Ουρανών». Πρόκειται δηλαδή για ανθρώπους, οι οποίοι ναι μεν από πλευράς κοινωνικής δεν έχουν καλό όνομα, σαν τους Φαρισαίους για παράδειγμα, που θεωρούνταν οι καλύτεροι Ιουδαίοι και συνεπώς οι πιο κοντινοί στον Θεό, αλλά διακρίνονται για την καλή τους διάθεση, την καλή τους προαίρεση, και που γι’  αυτό, μόλις δοθεί η πρόκληση από πλευράς του Θεού, αμέσως ανταποκρίνονται και ακολουθούν τον Θεό. Ο Κύριος για τέτοιους ανθρώπους είπε την παραβολή του τελώνου και του Φαρισαίου ή και την παραβολή του ασώτου, να δείξει δηλαδή ότι εκείνο που μετράει ενώπιον του Θεού τελικώς είναι η συναίσθηση της αμαρτωλότητας, το «ο Θεός ιλάσθητί μοι τω αμαρτωλώ», και όχι μία εικόνα αυτοδικαίωσης του ανθρώπου, λόγω πιθανόν κάποιων καλών πράξεών του, η οποία το μόνο που επισύρει από τον Θεό είναι η καταδίκη του. Με την οσία Πελαγία, όπως και με τις αντίστοιχες παρόμοιες περιπτώσεις: την οσία Μαρία την Αιγυπτία, για παράδειγμα,  την οσία Ταϊσία την πόρνη (που και αυτήν εορτάζουμε σήμερα) κ.ά., βρισκόμαστε με ανάγλυφο θα λέγαμε τρόπο, μπροστά στο φαινόμενο της μετανοίας, το οποίο αποτελεί και τη μόνη προϋπόθεση εισόδου του ανθρώπου στη Βασιλεία του Θεού. Ο Θεός μας δηλαδή, όπως απαρχής έδειξε ο Κύριος, δεν ζητάει από τον άνθρωπο την αναμαρτησία του, η οποία ασφαλώς και δεν υπάρχει – όλοι γνωρίζουμε ότι ο μόνος αναμάρτητος είναι ο ίδιος ο ενανθρωπήσας Θεός μας, ο Ιησούς Χριστός – αλλά τη μετάνοιά του, ως συναίσθηση της αμαρτίας του και ελπίδα στη φιλανθρωπία Εκείνου. Δεν είναι τυχαίο ότι και ο τελευταίος των Προφητών, Ιωάννης ο Πρόδρομος, που ετοίμαζε το έδαφος για την έλευση του Μεσσία, και ο ίδιος ο Κύριος, εκείνο που ετόνιζαν απαρχής και στη συνέχεια των δράσεών τους, ήταν το «μετανοείτε, ήγγικεν γαρ η βασιλεία των Ουρανών». Γι’  αυτό και η Εκκλησία μας τονίζει πάντοτε ότι η μόνη διάκριση των ανθρώπων που γίνεται αποδεκτή, δεν είναι από πλευράς φυλετικής, κοινωνικής, μορφωτικής, γένους κλπ., αλλά από το αν οι άνθρωποι είναι μετανοημένοι ή όχι. Άνθρωπος που συναισθάνθηκε τις αμαρτίες του και στράφηκε με ελπίδα στον Θεό, αυτός θεωρείται και ο άγιος άνθρωπος, αυτός θεωρείται ο πολίτης του Ουρανού. Άνθρωπος που νιώθει «καλά» με τον εαυτό του, με την έννοια ότι μπορεί να καυχάται για τις αρετές του, συνεπώς να μη νιώθει κανένα έλλειμμα μέσα του, είναι ο άνθρωπος από τον οποίο ο Θεός αποστρέφει το πρόσωπό Του. Η περίπτωση της παραβολής του τελώνου και του Φαρισαίου, που μνημονεύσαμε και παραπάνω, είναι παραπάνω από ενδεικτική. Με την οσία Πελαγία λοιπόν καταλαβαίνουμε τι σημαίνει μετάνοια. Σημαίνει  αλλαγή τρόπου ζωής, και μάλιστα χωρίς υπεκφυγές και αναβολές. Μόλις κατάλαβε η οσία ότι η ζωή της δεν ήταν ευάρεστη στον Θεό, αμέσως μετανόησε και εξέφρασε τη γνησιότητα της μετανοίας της με την αλλαγή της ζωής της, και μάλιστα με τρόπο συγκλονιστικό: κλείστηκε διά παντός σ’  ένα κελί, αλλάζοντας ακόμη και την εμφάνισή της. Κι αυτό είναι ακριβώς το σημάδι της γνήσιας μετάνοιας: η άμεση αλλαγή της ζωής∙ η στροφή προς τον Θεό και η τήρηση του αγίου θελήματός Του. Και τονίζουμε την αλήθεια αυτή, διότι πολλές φορές μας εμπαίζει ο διάβολος, ο οποίος δεν έρχεται να μας πει να μη μετανοήσουμε. Εκείνο στο οποίο μας σπρώχνει είναι να αναβάλουμε τη μετάνοιά μας. Το αύριο είναι η αιχμή του δόρατος του Πονηρού, γιατί ξέρει ότι το αύριο γίνεται μεθαύριο, το μεθαύριο η μεθεπομένη κ.ο.κ., συνεπώς ο άνθρωπος παραμένει πάντοτε στα ίδια. Η υμνολογία της ημέρας, σχεδόν καθ’  ολοκληρίαν, αυτήν τη μετάνοια τονίζει στο πρόσωπο της οσίας Πελαγίας, για να μας πει ότι αφενός η μετάνοια οδηγεί στην πλήρη συγχώρηση των αμαρτιών του ανθρώπου και την πλήρωσή του με όλες τις δωρεές του Θεού, αφετέρου αποτελεί τον μονόδρομο και για εμάς, αν θέλουμε να δούμε Θεού πρόσωπο. Ας ακούσουμε τον οίκο του κοντακίου της ημέρας: «Όσοι εν βίω αμαρτίαις εμολύνθημεν, ως ο τάλας εγώ, ζηλώσωμεν την μετάνοιαν, τον οδυρμόν τε μετά δακρύων της οσίας Μητρός ημών Πελαγίας, ίνα ταχύ εκ Θεού την συγχώρησιν λάβωμεν∙ καθάπερ η μακαρία, έτι ζώσα, τον ρύπον απέπλυνε της αμαρτίας, και έλαβεν εκ Θεού την τελείαν συγχώρησιν, οδόν μετανοίας υποδείξασα».  Όσοι μολυνθήκαμε από τις αμαρτίες στη ζωή μας, όπως ο ταλαίπωρος εγώ, ας ζηλέψουμε τη μετάνοια και τον οδυρμό με δάκρυα της οσίας Μητέρας μας Πελαγίας, για να λάβουμε γρήγορα τη συγχώρηση από τον Θεό. Όπως συνέβη και με τη μακαρία Πελαγία: όσο ήταν ακόμη στη ζωή, έπλυνε καλά τη βρωμιά της αμαρτίας και έλαβε από τον Θεό την τέλεια συγχώρηση, υποδεικνύοντάς μας το δρόμο της μετανοίας. ΠΗΓΗ.ΑΚΟΛΟΥΘΕΙΝ

Μια πόρνη έγινε Αγία!

site analysis

Γράφει ο π. Ηλίας Μάκος στην Romfea.gr

---

Μια ξεχωριστή περίπτωση και πολύ διδακτική είναι η ζωή της αγίας Ταϊσίας, που εορτάζεται η μνήμη της στις 8 Οκτωβρίου.

Η ίδια η μητέρα της, εκμεταλλευόμενη την ομορφιά του σώματός της και κατασπαράσσοντας την ωραιότητα της ψυχής της, την ώθησε στην πορνεία και αυτό στην τρυφερή ηλικία των 17 μόλις ετών.

Παρότι ζούσε μέσα στη βρωμιά, παρότι δεν ήταν τίποτε άλλο από ένα αντικείμενο, που βέβαια, αποκτούσε χρήματα, φαίνεται πως μια σπίθα πίστης σιγόκαιγε στον κατασυντριμμένο εσωτερικό της κόσμο.

Αυτή η σπίθα της προκάλεσε θλίψη και η θλίψη την οδήγησε σε ριζική αναθεώρηση της ζωής και της σκέψης της, σε μεταμόρφωσή της.

Ήρθε γι’ αυτή η ώρα της μεγάλης αλλαγής, της μετάνοιας.

Επειδή τα πλούτη της προέρχονταν από ανομήματα, τα πέταξε στη θάλασσα και μέχρι το τέλος της ζωής της δεν αποχωρίστηκε τη φτώχεια, φροντίζοντας παράλληλα άρρωστα και ανήμπορα άτομα.

Πόνεσε και πληγώθηκε όχι μόνο για το κατάντημά της, όχι μόνο γιατί εξευτελίστηκε τόσο πολύ, αλλά γιατί μέχρι τη μεταστροφή της περιφρόνησε την αγάπη του Θεού.

Προτού πλησιάσει το Χριστό είχε τα μάτια ανοιχτά, αλλά ήταν τυφλή πνευματικά.

Το κύλισμα στο βούρκο δεν την άφηνε να δει το φως της αλήθειας,της κρατούσε κλειστά τα μάτια της ψυχής.

Όταν, όμως, την επισκέφθηκε η χάρη του Θεού, έκλεισαν τα σωματικά μάτια και άνοιξαν για πάντα τα μάτια της ψυχής.

Και μας παρακινεί να ζήσουμε τη μετάνοια όχι σαν κάτι στιγμιαίο και εφήμερο, αλλά σαν κάτι διαρκές και μόνιμο.

Να τη ζήσουμε βαθιά, προσωπικά, ως Ορθόδοξοι με αίσθημα ευθύνης, υπεύθυνα και όχι ανεύθυνα.

Η απόφαση της επιστροφής από την αθλιότητα στη Θεότητα, είναι μια γενναία απόφαση.

Και για να είναι αληθινή τρεις είναι οι απαραίτητες κινήσεις: Στην καρδιά η συντριβή. Στο στόμα η παραδοχή των λαθών. Στη ζωή η διόρθωση.

Έτσι θα δούμε τον εαυτό μας, που πρώτα αγνοούσαμε. Θα δούμε ύπουλες αδυναμίες και πάθη, που πρώτα τα παραβλέπαμε και τα αμνηστεύαμε.

Θα δούμε ότι η αμαρτία δεν είναι αθώο παιχνιδάκι, αλλά ένα παιχνίδι με το θάνατο.

Δεν είναι ικανότητα για να ξεφύγουμε, είναι ψεύτισμα και ξεστράτισμα.

Η Γερόντισσα Αναστασία, ασκήτρια της «Κυράς των Αγγέλων»

site analysis