Αγία Πουλχερία: H ευσεβής Αυγούστα του Βυζαντίου

site analysis

Του Λάμπρου Κ. Σκόντζου Θεολόγου – Καθηγητού

---

Ανάμεσα στη χορεία των αγίων της Εκκλησίας μας υπάρχουν και πολλοί βασιλείς, αυτοκράτορες και μέλη των ανακτόρων, οι οποίοι δεν αλλοτριώθηκαν από την εξουσία.

Ενέταξαν την εγκόσμια δόξα στη δόξα του Θεού και στη διακονία της Εκκλησίας. Γι’ αυτό και ανακηρύχτηκαν άγιοι για την προσφορά τους στο εκκλησιαστικό σώμα. Μια από αυτούς υπήρξε και η αγία Πουλχερία, η ευσεβής Αυγούστα του Βυζαντίου.

Γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη το 399. Ήταν η μεγαλύτερη κόρη του αυτοκράτορα Αρκαδίου (395-408) και της Ευδοξίας και αδελφή του Θεοδοσίου Β΄ (408-450).

Είχε δε την τιμή να λάβει το άγιο Βάπτισμα από τον ιερό Χρυσόστομο. Αν και βρέθηκε μέσα στην χλιδή των ανακτόρων και συναναστρέφονταν και με ραδιούργους παλατιανούς, είχε καλλιεργήσει στην ψυχή της βαθειά πίστη στο Θεό και απόκτησε σπάνιες αρετές. 

Μετά το θάνατο του πατέρα της Αρκαδίου, το 408, η Πουλχερία, εννέα μόλις ετών, ανάλαβε την κηδεμονία του επτάχρονου αδελφού της Θεοδοσίου Β΄, ο οποίος ανάλαβε τον αυτοκρατορικό θρόνο, ως ο νόμιμος διάδοχος του πατέρα τους.

Παρά το παιδικό της ηλικίας της, τη διέκρινε σπάνια ωριμότητα και σωφροσύνη. Το πρώτο, που έκαμε ήταν να διαπλάσει το χαρακτήρα του αδελφού της, ώστε να βασιλέψει θεοφιλώς.

Του παραστάθηκε με αφοσίωση και προσπάθησε να σταλάξει στην ψυχή του τις αρχές της χριστιανικής πίστεως και να του καλλιεργήσει τις ευαγγελικές αρετές.

Τον ήθελε να ξεχωρίζει από τους άλλους ηγεμόνες της εποχής του, οι οποίοι μεθούσαν από την εξουσία και συμπεριφέρονταν με αλαζονεία και τυραννία στους υπηκόους τους.

Θεωρούσε την βασιλική και κάθε άλλη εξουσία ως διακονία, έχοντας υπόψη της τα λόγια του Χριστού: «ος αν θέλη γενέσθαι μέγας εν υμίν, έσται υμών διάκονος, και ος αν θέλη υμών γενέσθαι πρώτος, έσται πάντων δούλος» (Μαρκ.9,42-44).

Όμως ο Θεοδόσιος δεν διέθετε τα απαιτούμενα προσόντα να επιτελέσει τα υψηλά του καθήκοντα, σε αντίθεση με την Πουλχερία, η οποία διακρινόταν για την δυναμικότητά της, τη σωφροσύνη της και την αξιολογότατη μόρφωσή της.

Διέθετε μια σπάνια σωματική ομορφιά και έναν πλουσιότατο ψυχικό κόσμο. Σπούδασε τις επιστήμες της εποχής της και μιλούσε, εκτός από τη λατινική γλώσσα, και την ελληνική.

Θαύμαζε τον ελληνικό πολιτισμό και μελετούσε τους αρχαίους έλληνες φιλοσόφους. Ήταν αξιολάτρευτη για την πραότητά της, την ευγένειά της, την ανεκτικότητά της, τη σεμνότητά της και την έκδηλη αγάπη της για το λαό. 

Το 414, σε ηλικία μόλις δεκαέξι ετών αναδείχτηκε Αυγούστα, με τη θέληση του αδελφού της Θεοδοσίου.

Υπήρξε δε πραγματικός ηγεμόνας του απέραντου βυζαντινού κράτος, ως το τέλος της βασιλείας του Θεοδοσίου (450), το οποίο σημείωσε ημέρες δόξας, χάρις στην συγκυβέρνηση με την δυναμική και σώφρονα Πουλχερία. Η ίδια αφιερώθηκε ολοκληρωτικά στο Θεό και στο λαό.

Αποφάσισε να μείνει σε όλη τη στη ζωή παρθένος και γι’ αυτό φορούσε συνεχώς τη μοναχική καλύπτρα. Προσευχόταν και νήστευε, μη συμμετέχοντας στα πολυτελή τραπέζια του παλατίου.

Παράλληλα άρχισε την αναδιοργάνωση του κράτους με την εποπτεία της. Αναδιοργάνωσε το στρατό, εξασφαλίζοντας εξωτερική ασφάλεια και ευημερία στους υπηκόους.

Σε κάθε της απόφαση προηγούνταν θερμή προσευχή στο Θεό. Φρόντισε δε να έχει κοντά της ευσεβείς και ειδήμονες συμβούλους όλα τα χρόνια της εξουσία της. 

Ασκούσε μεγάλη επιρροή στον αδελφό της αυτοκράτορα Θεοδόσιο, στερούμενος, όπως προαναφέραμε, προσόντων και αποφασιστικότητας, στην οποία άκουε και υπολήπτονταν και έτρεφε για το πρόσωπό της απεριόριστη εμπιστοσύνη. Ο δε λαός την υπεραγαπούσε, για τη συνετή και φιλολαϊκή της διακυβέρνηση. 

Η αγάπη της για την ελληνική παιδεία και τον ελληνικό πολιτισμό την ώθησε να νυμφεύσει τον Θεοδόσιο, με τη λόγια κόρη του αθηναίου φιλοσόφου Λεοντίου Αθηναΐδα, η οποία έφθασε στην Κωνσταντινούπολη, βαπτίσθηκε και ονομάστηκε Ευδοκία.

Σκοπός της Πουλχερίας ήταν να μεταλαμπαδευτεί στη Βασιλεύουσα ο ελληνικός πολιτισμός. Και πράγματι, η Αθηναΐδα έφερε μαζί της εκατοντάδες φιλοσόφους και διδασκάλους, οι οποίοι μετέβαλαν την Κωνσταντινούπολη σε «μικρή Αθήνα».

Μεγάλης σημασίας γεγονός υπήρξε η ίδρυση, το 425, με τη φροντίδα της Πουλχερίας και την αρωγή της Ευδοκίας, το φημισμένο «Πανδιδακτήριο» (Πανεπιστήμιο) της Κωνσταντινουπόλεως, το πρώτο οργανωμένο πανεπιστήμιο της Ευρώπης και του κόσμου!

Επίσης σημαντικό γεγονός υπήρξε και η καθιέρωση της ελληνικής γλώσσας, ως επίσημης γλώσσας του κράτους. Τα δύο αυτά μεγάλα γεγονότα υπήρξαν η απαρχή για τον εξελληνισμό του Ρωμαϊκού κράτους. 

Η Πουλχερία πρωτοστάτησε και για την περιφρούρηση της ορθοδόξου πίστεως. Με δική της δυναμική παρέμβαση, πέτυχε να πείσει τον Θεοδόσιο να συγκαλέσει την Γ΄ Οικουμενική Σύνοδο (431), η οποία καταδίκασε την αίρεση του Νεστορίου.

Φρόντισε ακόμα να χτίσει λαμπρούς ναούς, όπως το ναό των Βλαχερνών στην Κωνσταντινούπολη και μοναστήρια, όπως τις Μονές Εσφιγμένου και Ξηροποτάμου στο Άγιον Όρος. Ίδρυσε πλήθος ευαγών ιδρυμάτων (νοσοκομεία, πτωχοκομεία, ορφανοτροφεία, κλπ), όπου έβρισκαν ανακούφιση χιλιάδες ενδεείς.

Το 438 φρόντισε να αρθεί μια μεγάλη αδικία που διέπραξαν οι γονείς της Αρκάδιος και Ευδοξία. Να αποκαταστήσει τη μνήμη του αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου και να μεταφέρει τα λείψανά του στη Βασιλεύουσα, παρακαλώντας γονατιστή τον άγιο να συγχωρήσει τους διώκτες του γονείς της. 

Οι αιρετικοί νεστοριανοί την μισούσαν θανάσιμα και πέτυχαν με συκοφαντίες, να την απομακρύνουν από το θρόνο, αλλά για λίγο, διότι το 450 πέθανε ο Θεοδόσιος και έμεινε αυτή, ως η μόνη νόμιμη διάδοχος του θρόνου.

Όντας 52 ετών νυμφεύτηκε τον ευσεβή συγκλητικό Μαρκιανό (450-457), στον οποίο παρέδωσε το θρόνο, με την προϋπόθεση να σεβαστεί την απόφασή της να μείνει παρθένα. Εκείνος σεβάστηκε την απόφασή της, διότι ήταν το ίδιο θεοσεβής με την Πουλχερία.

Το 451 συγκάλεσαν την Δ΄ Οικουμενική Σύνοδο στη Χαλκηδόνα, η οποία καταδίκασε την αίρεση του μονοφυσιτισμού. Ο Μαρκιανός και η Πουλχερία είχαν μια σύντομη βασιλεία, την οποία αφιέρωσαν στη στήριξη της Ορθοδοξίας και στην φιλανθρωπία.

Το 453 σε ηλικία πενήντα τεσσάρων ετών κοιμήθηκε ειρηνικά η Πουλχερία, αφιερώνοντας την περιουσία της στους φτωχούς.

Τη θρήνησε ολόκληρη η αυτοκρατορία και η Εκκλησία την ανακήρυξε αγία. Η μνήμη της εορτάζεται στις 10 Σεπτεμβρίου. Ο Μαρκιανός κοιμήθηκε το 457 και ανακηρύχτηκε και αυτός άγιος.
ΠΗΓΗ.ΡΟΜΦΕΑ

Το τάμα προς τη Μικρασιάτισσα μάνα

site analysis

ΓΙΩΡΓΟΣ Σ. ΑΤΣΑΛΑΚΗΣ*

Η κυρία Σταυρούλα, στα 75 χρόνια της, την Πέμπτη 30/8/2012 εκπλήρωσε το τάμα που είχε υποσχεθεί στη μακαρίτισσα μάνα της.  

Η μάνα της, η κα Θεογνωσία (φωτ.) γεννήθηκε το 1907, ήταν 15 ετών, όταν τον Μάιο του 1922 έζησε τον ξεριζωμό των Ελλήνων της Μικρής Ασίας. Ηταν τυχερή γιατί κατάφερε και έζησε έστω και ορφανή και έφθασε στην Ελλάδα. Η μάνα της κας Θεογνωσίας η κα Μαρία πέθανε όταν οι Τούρκοι τους υποχρέωσαν σε πεζοπορία, δήθεν για να τους πάνε στην Ελλάδα, ενώ στην πραγματικότητα τους κατεύθυναν στο εσωτερικό της Τουρκίας, μέχρι να πεθάνουν από την εξάντληση. Πέθανε η κα Μαρία από την πείνα καθώς ό,τι φαγητό είχε πάρει μαζί της το έδινε στα παιδία της για να ζήσουν  και έτσι εξαντλήθηκε και απεβίωσε στην πορεία. Ο πατέρας της κας Θεογνωσίας, ο κ. Αποστόλης σφαγιάστηκε από τους Τούρκους, έτσι ορφανή, με τα αδέλφια της και τους θείους της, κατάφερε να φθάσει στην Αλεξανδρούπολη.

Στην Ελλάδα παντρεύτηκε έναν Μικρασιάτη και έκαναν 7 παιδιά. Η κυρία Σταυρούλα, ένα από τα παιδιά της, άκουγε τη μάνα της να τους λέει ιστορίες από το χωριό τους το Νεοχώρι δίπλα από το Χιλί (Seli) στη βόρεια Τουρκία κοντά στη Μαύρη Θάλασσα. Ακουγε για τη βρύση του χωριού, για την εκκλησία του χωριού, για το νεκροταφείο των Ελλήνων που ήταν θαμμένοι οι πρόγονοί τους, για το καταπράσινο χωριό, για το δάσος που περιστοίχιζε το χωριό κ.λπ.

Ηθελε η κα Θεογνωσία να πει και άλλες ιστορίες στην κόρη της, την κα Σταυρούλα, αλλά πάντα κόμπιαζε, δεν μπορούσε να μιλήσει. Ο λόγος που της κοβόταν η μιλιά, ήταν διότι όπως έλεγε: «δεν μπορεί παιδί μου να πει το στόμα μου αυτά που είδαν τα μάτια μου».

Τα λόγια της μάνας της τριγύριζαν για πάρα πολλά χρόνια στον νου της κας Σταυρούλας και μιλούσε συνεχώς για τις αναμνήσεις της μάνας της και στα δικά της παιδιά. Πολύ συχνά έκφραζε τον πόθο της να εκπληρώσει το χρέος της προς τη μάνα. Ηθελε όσο τίποτα άλλο στον κόσμο να την αξιώσει ο θεός να επισκεφτεί τα μέρη που γεννήθηκε και αναγκάστηκε να εγκαταλείψει η δεκαπεντάχρονη τότε μάνα της.

Ο γιος της κας Σταυρούλας, ο Γιάννης, ο αγαπημένος της ανιψιός Κώστας και η νύφη της, η Ευαγγελία, προετοίμασαν το ταξίδι. Ξεκινήσαμε με ένα αυτοκίνητο το απόγευμα από την Κωνσταντινούπολη για να βρούμε το χωριό Χιλί. Μετά από δυόμισι ώρες, όσο πλησίαζε το αυτοκίνητο τόσο ανέβαινε η συγκίνηση της κας Σταυρούλας, συνεχώς μονολογούσε, όλοι εμείς την ακούγαμε με προσοχή, η ίδια συγκίνηση άρχισε να διακατέχει και εμάς… θα έφτανε μετά από 90 χρόνια για πρώτη φορά στα εδάφη που έζησε η μάνα της. 

Οταν είδε το πανέμορφο Χιλί από τους λόφους άρχισαν να τρέχουν τα πρώτα δάκρυα συγκίνησης. Η μάνα της, της είχε πει τόσα πολλά για την ομορφιά αυτού του χωριού. Υπήρχαν ακόμα εγκαταλελειμμένα ελληνικά σπίτια. Αρχισε να ρωτάει τους ντόπιους κατοίκους για να βρει το Νεοχώρι, το χωριό που γεννήθηκε η μάνα της. Σύντομα ένας χωρικός κατάλαβε πιο χωριό εννοούσε και της είπε τη νέα ονομασία του χωριού. Δεν το έλεγαν πια Νεοχώρι, είχε πλέον τουρκικό όνομα (Γενικιού). 

Το αυτοκίνητο περνούσε μέσα από ένα καταπράσινο δάσος, ώσπου μετά από ένα μισάωρο φάνηκαν τα πρώτα σπίτια του χωριού και η πινακίδα με το νέο όνομα του χωριού. Σταματάμε στο πρώτο καφενείο, ρωτάμε και ένας κάτοικος δέχτηκε να μπει στο αυτοκίνητο να μας πάει στο παλιό νεκροταφείο του χωριού. Περάσαμε μέσα από το χωρίο, βγήκαμε από το άλλο άκρο και ανεβήκαμε στον λόφο που ήταν το πρώην νεκροταφείο. Ηταν σκεπασμένο από χώματα, βάτα, δέντρα και άγρια χόρτα, δεν φαινόταν κανένας τάφος. Φαινόταν μόνο ο μαντρότοιχος του νεκροταφείου. Η κα Σταυρούλα με μια απερίγραπτη συγκίνηση, με μια απίστευτη χαρά, έτρεξε μέσα στο δάσος. Πατώντας τα αγριόχορτα προσπαθούσε να βρει κάποιο τάφο, περπάτησε πολλά μέτρα μέσα στο άβατο δάσος. Περπατήσαμε και εμείς, αλλά δυστυχώς τα πάντα ήταν σκεπασμένα με χώμα, κανένα σημάδι από τάφους. Επέστρεψε στον μαντρότοιχο και άναψε θυμίαμα να θυμιάσει τους πρόγονους της? τα δάκρυα έρρεαν άφθονα από όλους μας, ήταν τόσο απερίγραπτη η συγκίνηση! Ευχαριστούσε τον Θεό που την έφερε στα «άγια χώματα των προγόνων της». Πήρε λίγο από αυτό το άγιο χώμα σε μια τσάντα. Γι? αυτήν αυτό το χώμα ήταν ο μεγαλύτερος θησαυρός της ζωή της.

Μια γειτόνισσα Τουρκάλα βγαίνει από την αυλή της και μας κάνει την παρατήρηση να σβήσουμε το θυμίαμα μη τυχόν και πάρει φωτιά το δάσος (που να ήξερε την ιστορία? της κας Θεογνωσίας). Μπαίνουμε πάλι στο αυτοκίνητο και ψάξαμε για να βρούμε την εκκλησία που έλεγε η κα Θεογνωσία ότι είχε βαφτιστεί. Βρήκαμε ένα ερείπιο, είχαν απομείνει μόνο τρεις τοίχοι και τη χρησιμοποιούσαν ως πάρκινγκ αυτοκινήτων. Επιμελημένα είχε σβηστεί κάθε σημάδι που θα μπορούσε να μαρτυρά ότι το χωριό ήταν ελληνικό πριν 90 χρόνια. Είχε αποικηθεί από Τούρκους που ήρθαν από τη Γιουγκοσλαβία.

Η κα Θεογνωσία πέθανε το 1998, δεν κατάφερε ποτέ να γυρίσει στα εδάφη που γεννήθηκε και έζησε τα πρώτα της δεκαπέντε χρόνια. Η κόρη της όμως η κα Σταυρούλα, 90 χρόνια μετά, έκανε το χρέος προς τη μάνα της. Ηταν ένα χρέος και μια πλειάδα συναισθημάτων που μοιραστήκαμε μαζί της. Σίγουρα είχε και άλλα πιο βαθιά συναισθήματα τα οποία εμείς δεν θα μπορούσαμε να καταλάβουμε.

Για μας έγινε πλήρως κατανοητή η σημασία της μικρασιατικής καταστροφής για τον Ελληνισμό. Ημασταν τυχεροί που συνολικά 8 άνθρωποι ζήσαμε αυτή τη συγκίνηση της κας Σταυρούλας. Ετσι προέκυψε και το δικό μας χρέος να διαδώσουμε αυτό που βιώσαμε,  γι? αυτό αισθάνθηκα την ανάγκη να καταγράψω αυτή την ιστορία ώστε  να τη μάθουν και άλλοι.

 *οικονομολόγος

Αγία Κασσιανή η μεγάλη ποιήτρια του Βυζαντίου

site analysis

Του Λάμπρου Κ. Σκόντζου Θεολόγου – Καθηγητού

---

Η γυναίκα καταξιώθηκε, για πρώτη φορά, στον Χριστιανισμό και αναδείχτηκε ως ισότιμο, με τον άνδρα, ανθρώπινο πρόσωπο.

Τρανή απόδειξη η ανάδειξη μυριάδων αγίων γυναικών, οι οποίες συναγωνίστηκαν επάξια τους άνδρες αγίους σε αγιότητα και αξιοσύνη. Μια από αυτές υπήρξε η αγία Κασσιανή, η λόγια μοναχή, η φημισμένη ποιήτρια και υμνογράφος του Βυζαντίου. 

Το όνομά της απαντάται ως Κασσιανή ή Κασ(σ)ία, ή Εικασία, ή Ικασία. Γεννήθηκε περί το 805 – 810 στην Κωνσταντινούπολη από οικογένεια επιφανών φεουδαρχών. Ο πατέρας της ήταν εξέχον μέλος της αυτοκρατορικής αυλής και είχε τον τίτλο του Κανδιδάτου.

Οι γονείς της φρόντισαν να της παράσχουν λαμπρές σπουδές. Η υψηλή της μόρφωση, η σπάνια ομορφιάς της και τα σωματικά και ψυχικά της χαρίσματα, την ανέδειξαν ως μια από τις πλέον χαρισματικές κοπέλες του Βυζαντίου και περιζήτητη νύφη για τους ευγενείς νέους της Βασιλεύουσας.

Οι βιογράφοι της Συμεών ο Μεταφραστής, Γεώργιος Αμαρτωλός και Λέων ο Γραμματικός, αναφέρουν πως υπήρξε υποψήφια νύφη του αυτοκράτορα Θεόφιλου (829-842).

Σύμφωνα με το χρονικό, η μητέρα του Θεόφιλου Ευφροσύνη οργάνωσε τελετή επιλογής νύφης για τον αυτοκράτορα στο παλάτι, στην οποία πήρε μέρος και η όμορφη και καλλιεργημένη αρχοντοπούλα Κασσιανή.

Το γεγονός αυτό τοποθετείται ανάμεσα στα έτη 821 – 830. Σύμφωνα με το τελετουργικό, περνούσαν μπροστά από τον αυτοκράτορα οι υποψήφιες νύφες και ο αυτοκράτορας εξέταζε την εξωτερική τους εμφάνιση και την πνευματική τους καλλιέργεια. Όταν κατέληγε, έδινε ένα χρυσό μήλο στην υποψήφια της αρεσκείας του. 

Όταν ήρθε η σειρά τη Κασσιανής να περάσει μπροστά από τον Θεόφιλο, εκείνος έμεινε έκθαμβος από την σωματική της ομορφιά και θέλησε να δοκιμάσει και την πνευματική της καλλιέργεια και το ήθος της.

Της απεύθυνε το εξής: «Ως άρα δια γυναικός ερρύη τα φαύλα» δηλαδή: «από μία γυναίκα έχουν προέλθει οι συμφορές στην ανθρωπότητα», εννοώντας την παρακοή της Εύας.

Τότε η Κασσιανή του αποκρίθηκε με στόμφο: «Αλλά και δια γυναικός πηγάζει τα κρείττω», δηλαδή «όμως και από μια άλλη γυναίκα πηγάζουν οι ευλογίες για την ανθρωπότητα», εννοώντας το ρόλο της Θεοτόκου στη σωτηρία του ανθρωπίνου γένους.

Ο διάλογος αυτός και ο σπάνιος αυθορμητισμός της Κασσιανής πλήγωσε προφανώς τον εγωισμό και την υπεροψία του Θεόφιλου. Περισσότερο όμως τον θορύβησε η διαφαινόμενη δυναμικότητά της. Γι’ αυτό την απέρριψε και επέλεξε ως σύζυγό του την σεμνή αρχοντοπούλα Θεοδώρα από την Παφλαγονία.

Πολλοί μελετητές θεωρούν το γεγονός αυτό ανύπαρκτο, υποστηρίζοντας ότι το δημιούργησαν οι υποστηρικτές των Ιερών Εικόνων, προκειμένω να μειώσουν τον εικονομάχο Θεόφιλο και να εξυψώσουν την Θεοδώρα, η οποία αναστήλωσε οριστικά τις Ιερές Εικόνες το 843 και έβαλε τέλος στην εκατονταετή εικονομαχική διαμάχη.

Μετά από λίγο καιρό η Κασσιανή επέλεξε τη μοναχική ζωή. Στα 843 ίδρυσε δικό της κοινόβιο στα περίχωρα, δυτικά της Κωνσταντινουπόλεως, έξω από τα δυτικά τείχη, όπου έγινε ηγουμένη.

Κάποιοι ερευνητές υποστηρίζουν ότι η απόφασή της να γίνει μοναχή ήταν αποτέλεσμα του πληγωμένου εγωισμού της για την μη επιλογή της ως σύζυγος του αυτοκράτορα.

Όμως αυτό δεν μπορεί να είναι αλήθεια. Η υπέροχη εκείνη κόρη ήταν αδύνατον να κανονίζει τη ζωή της με τέτοια ευτελή πάθη. Μια επιστολή του αγίου Θεοδώρου Στουδίτου έρχεται να επιβεβαιώσει ότι η επιλογή της να γίνει μοναχή ήταν συνειδητή και απαλλαγμένη από φτηνά εγωιστικά κίνητρα.

Μάλιστα είναι γνωστό ότι η Μονή της Κασσιανής είχε πνευματικούς δεσμούς με την περίφημη Μονή Στουδίου και ο άγιος Θεόδωρος τη γνώριζε καλά. Άλλωστε η Κασσιανή αποφάσισε να μονάσει υπερασπίζοντας την Κυρία Θεοτόκο, με την αυθόρμητη και σοφή απόκρισή της στον αυτοκράτορα. 

Εκεί ασχολήθηκε με την πνευματική της τελείωση. Με προσευχή νηστεία, αγρυπνία και τον αγώνα της κατά των παθών της ανήλθε σε ανώτερα πνευματικά επίπεδα. Ταυτόχρονα με τον πνευματικό της αγώνα καλλιεργούσε και τη μεγάλη της αγάπη για την εκκλησιαστική ποίηση, ώστε αναδείχτηκε ως μια από τις μεγαλύτερες ποιητικές και υμνογραφικές φυσιογνωμίες της Εκκλησίας και της παγκοσμίου λογοτεχνίας. 

Δυστυχώς οι πληροφορίες μας είναι σχεδόν ανύπαρκτες για την κατοπινή ζωή της και μόνο από τα ποιήματά της παίρνουμε κάποιες πληροφορίες. Λέγεται ότι ταξίδεψε στα τέλη της ζωής της ως τη Ρώμη και την Κρήτη και τη Κάσο, όπου κοιμήθηκε ειρηνικά το 890.

Η Εκκλησία μας εκτιμώντας την αγία ζωή της και την ανεκτίμητη προσφορά της στην υμνογραφία της, την κατέταξε στους αγίους και όρισε να εορτάζεται η μνήμη της στις 7 Σεπτεμβρίου. 

Στην αγία Κασσιανή αποδίδονται αρκετοί ύμνοι της Εκκλησίας μας. Ξεχωρίζουμε το τετραώδιο του περίφημου κανόνα του Μεγάλου Σαββάτου. Της αποδίδονται επίσης 21 Στιχηρά Ιδιόμελα, σε Δεσποτικές, Θεομητορικές και εορτές Αγίων.

Συνέγραψε επίσης μια σειρά από 789 θαυμαστά επιγράμματα, με τον χαρακτηρισμό «Γνώμαι», σε βυζαντινό 12σύλλαβο ρυθμό. Σ’ αυτά περιγράφονται και στιγματίζονται ανθρώπινα πάθη, όπως η φιλαργυρία, το ψεύδος, η απάτη κ.α. και εξαίρονται ανθρώπινες αρετές και δεξιότητες, όπως η αγάπη, η φιλία, η εξυπνάδα, η σύνεση κλπ. 

Όμως η αγία Κασσιανή είναι γνωστή κυρίως για το θαυμάσιο ομώνυμο τροπάριό της, «Κύριε η εν πολλαίς αμαρτίαις περιπεσούσα γυνή». Το εξαίσιο δοξαστικό των αποστίχων του όρθρου της Μεγάλης Τετάρτης, το οποίο ψάλλεται το βράδυ της Μεγάλης Τρίτης.

Σε αυτό κάνει λόγο, σε πρώτο ενικό πρόσωπο, για την αμαρτωλή γυναίκα, η οποία, αφού μετανόησε, ένιψε τα πόδια του Χριστού με ακριβά μύρα, τα έπλυνε με τα δάκρυά της και τα σκούπισε με τα μαλλιά της.

Πρόκειται για σπάνια μεγαλοφυή ποιητική σύνθεση, ένα αληθινό αριστούργημα λόγου, υψηλής θεολογίας και σοφίας, το οποίο εντάσσεται στα σπουδαιότερα ποιήματα όλων των εποχών.

Επειδή η αγία ποιήτρια μεταχειρίζεται πρώτο ενικό πρόσωπο στον ύμνο, κάποιοι αμαθείς, χαρακτήρισαν την ίδια ως αμαρτωλή και γι’ αυτό είναι παρεξηγημένη, μη έχοντας αυτό σχέση με την αλήθεια.

ΠΗΓΗ.ΡΟΜΦΕΑ

Γυναίκες προς Μίμηση: Ηρώ Κωνσταντοπούλου. Εκτελέστηκε 17 ετών 5 Σεπ 1944 (Αφιέρωμα )

site analysis

Ηρώων Αφιέρωμα: 

Ηρώ Κωνσταντοπούλου

της Σοφίας Ντρέκου

Το σώμα της ηρωικής Ελληνίδας, Ηρώς 

Κωνσταντοπούλου, έγινε λευτεριάς, λίπασμα:

«Εσύ δε θα μου πεις ευχαριστώ

όπως δε λες ευχαριστώ

στους χτύπους της καρδιάς σου

που σμιλεύουν το πρόσωπο της ζωής σου. 

Όμως εγώ θα σου λέω ευχαριστώ

γιατί γνωρίζω γιατί σου λέω ευχαριστώ

γιατί γνωρίζω τι σου οφείλω

Αυτό το ευχαριστώ

είναι το τραγούδι μου». 

Γιάννης Ρίτσος

Η 17χρονη ηρωίδα που «γάζωσαν» οι Γερμανοί με 17 σφαίρες για παραδειγματισμό. Η Ηρώ Κωνσταντοπούλου έκρυβε όπλα και προκηρύξεις κάτω από τη σχολική ποδιά. Εκτελέστηκε φωνάζοντας: «Χτυπάτε! Κτήνη»... Γεννήθηκε στις 16 Ιουλίου 1927 και εκτελέστηκε στις 5 Σεπτεμβρίου 1944 σε ηλικία 17 χρονών, ήταν αγωνίστρια της εθνικής αντίστασης.

«Έτσι ως αντικρίζω τα χώματα

ματωμένα, αναρριγώ, 

κορίτσια της Καισαριανής 

ραντίστε με τριανταφυλλόνερο 

τα ηρωικά κορμιά μας».

Πάνος Ν. Παναγιωτούνης

Στα δεκάξι της, μιλούσε γαλλικά, αγγλικά, ιταλικά και γερμανικά: Ήταν πρώτη στον αγώνα, πρώτη στα μαθήματα… Πρώτη σ’ όλες τις εκδηλώσεις, ενάντια στους κατακτητές – βρισκόταν – πάντα στις πρώτες γραμμές της σκληρής πάλης. Αψηφούσε τους κινδύνους.

Δύο φορές συνελήφθη – ξυλοκοπήθηκε – βασανίστηκε, την τρίτη φορά, στις 2 μετά τα μεσάνυχτα, οι χιτλερικοί, με τα ελληνόφωνα όργανά τους, σπάνε την πόρτα της, στην οδό Βεΐκου 57. Την οδηγούν στο άντρο των βασανιστηρίων της οδού Μέρλιν.

Εκτελέστηκε με 17 σφαίρες, όσα ήταν και τα χρόνια της, ανάμεσα σε 50 Έλληνεςδίνοντας τη ζωή της για τη πατρίδα. Μέχρι την τελευταία στιγμή η δεκαεφτάχρονη ηρωίδα της κατοχής αντιμετώπισε με περιφρόνηση τις κάννες του αποσπάσματος. Η Ηρώ Κωνσταντοπούλου γεννήθηκε στην Αθήνα στις 16 Ιουλίου του 1927, από ευκατάστατους γονείς καταγόμενους από τη Σπάρτη.

Μαθήτρια ακόμη του Αρσακείου, οργανώθηκε στην ΕΠΟΝ και ανέπτυξε αντιστασιακή δράση. Ήταν άριστη μαθήτρια και μιλούσε τέσσερις γλώσσες. Πολύ γρήγορα αναδείχθηκε σε ένα από τα πιο αγωνιστικά στελέχη τη ΕΠΟΝ. Έκρυβε όπλα και προκηρύξεις κάτω από την σχολική της ποδιά, έγραφε συνθήματα στους τοίχους και κολλούσε αφίσες, προκαλώντας τους Γερμανούς.

Στις 16 Ιουλίου του 1944, την ημέρα των γενεθλίων της, μία ομάδα των Ταγμάτων Ασφαλείας εισέβαλε στο σπίτι της οικογένειάς της στην οδό Βεΐκου 57 στο Κουκάκι και τη συνέλαβε. Τη μετέφεραν στο αρχηγείο όπου βασανίστηκε αλύπητα από τον «Αγήνορα», διαβόητο συνεργάτη των Γερμανών.

• Η Ηρώ φτύνει κατάμουτρα και μπατσίζει τον «Ελληνα» μεταφραστή.

Μετά από λίγες μέρες οι βασανιστές της δεν κατάφεραν να της αποσπάσουν καμιά πληροφορία. Οι γονείς της χρησιμοποίησαν τις γνωριμίες τους και κατόρθωσαν να την απελευθερώσουν. Η Ηρώ συνέχισε τη δράση της, ως τις 31 Ιουλίου, οπότε συνελήφθη και πάλι από άνδρες των Ες- Ες, ύστερα από ένα σαμποτάζ σε τρένο που μετέφερε πυρομαχικά.

• Την μετέφεραν στα κρατητήρια της «Κομαντατούρ» στην οδό Μέρλιν, όπου με κτηνώδη βασανιστήρια προσπαθούσαν ματαίως επί τρεις εβδομάδες να της αποσπάσουν πληροφορίες για τις δραστηριότητες των αντιστασιακών οργανώσεων. Ωστόσο εκείνη δεν λύγισε και οι Γερμανοί δεν κατάφεραν να της αποσπάσουν κουβέντα. Οι προσπάθειες των δικών της να τη σώσουν, αυτή τη φορά απέτυχαν.

Οι Γερμανοί τη μετέφεραν στο στρατόπεδο συγκέντρωσης του Χαϊδαρίου, στο θάλαμο των μελλοθανάτων. Ακόμα κι εκεί στην απομόνωση του στρατοπέδου, στο περιβόητο Μπλοκ 15 συνέχιζε τον αγώνα της. Κάποιες γυναίκες θα επιλέγονταν για τα στρατόπεδα της Γερμανίας και μερικές το είδαν ως λυτρωμό στο μαρτύριο τους.

• Η Ηρώ τότε φώναξε: «Ντροπή σας. Δεν είστε Ελληνίδες!… Μα δεν ντρέπεστε; Καμιά δεν πρέπει να πάει στη Γερμανία!… Μα τι φοβάστε… Μη σας τουφεκίσουνε; Καλύτερα να μας τουφεκίσουν παρά να υποστούμε εξευτελισμούς»!

Εκεί η Ηρώ γνώρισε τη Λέλα Καραγιάννη, που έγινε δεύτερη μάνα της. Κοιμόταν κάθε βράδυ στην αγκαλιά της. Βλέποντας κάποιες περίεργες κινήσεις μέσα στο στρατόπεδο, η Λέλα Καραγιάννη κατάλαβε τι θα επακολουθούσε. Ρώτησε ένα Ουγγρογερμανό φύλακα, τον Βαλεντίνο και εκείνος με σπασμένα ελληνικά της είπε: «Ηρώ αύριο πρωί πρωί…» και με το χέρι του έκανε την κίνηση του δείκτη που τραβάει τη σκανδάλη.

Στις 5 Σεπτεμβρίου 1944, η Ηρώ οδηγήθηκε μαζί με άλλους 49 κρατουμένους στο Σκοπευτήριο της Καισαριανής. Εκεί οι χιτλερικοί έστησαν στον τοίχο την έφηβη που δεν είχε καν δικαστεί και τη «γάζωσαν» με 17 σφαίρες- όσα ήταν και τα χρόνια της -για «παραδειγματισμό», όπως είπαν.

Η ίδια λίγο πριν οι εκτελεστές της ανοίξουν πυρ έσκισε το φόρεμά της και φώναξε: «Χτυπάτε! Κτήνη».

• Όταν ρώτησαν έναν Γερμανό στρατηγό «γιατί τη σκοτώσατε; Ήταν μόλις 17 χρονών…», εκείνος απάντησε: «Γιατί τέτοιοι άνθρωποι είναι επικίνδυνοι για εμάς».

• Η Ηρώ έπεσε για τη λευτεριά τής πατρίδας, 37 μέρες προτού απελευθερωθεί η Ελλάδα.

Η Ηρώ Κωνσταντοπούλου βασανίστηκε απάνθρωπα στα μπουντρούμια της οδού Μέρλιν, χωρίς να προδώσει τις ιδέες και τους συντρόφους της. Άντεξε ακόμα κι όταν τα ανθρωπόμορφα κτήνη που την βασάνιζαν είχαν την διεστραμμένη ιδέα να της κάψουν τις μασχάλες με αναπτήρα.

Στη συνέχεια βρέθηκε στο Χαϊδάρι, στην απομόνωση του φοβερού «μπλοκ 15» και μετά στο θάλαμο των μελλοθανάτων.

• Δυο μέρες πριν την πάρουν οι δήμιοι για εκτέλεση έγραψε σ’ ένα κομμάτι χαρτί τους παρακάτω στίχους. Το ποίημα διασώθηκε από τις συγκρατούμενές της:

Υπομονή κι υπομονή

Καρτέρει και καρτέρει

Και τούτος ο Σεπτέμβριος

Τη Λευτεριά θα φέρει.

Ως την Τετάρτη βρε παιδιά

Θ’ ανάψουνε τα φώτα

Θάχουμε λεύτερο ψωμί

Και μπόλικο σαν πρώτα.

Ως την Τετάρτη βρε παιδιά

Θάχουμε γεγονότα

Και στην ωραία Αθήνα μας

Θα λάμψουνε τα φώτα.

Με σεβασμό στον Άγνωστο

Θα πάνε οι Χαϊδαριώτες

Θα καταθέσουν στέφανο

Σα γνήσιοι πατριώτες.

Στις 29 Δεκεμβρίου του 1977 η Ακαδημία Αθηνών, με εισήγηση του καθηγητή της Φιλοσοφίας, Ιωάννη Θεοδωρακόπουλου, τίμησε την ηρωίδα με μεταθανάτιο βραβείο για την υπέρτατη θυσία της, αναγνωρίζοντας έτσι και τη συμβολή της ΕΠΟΝ στον απελευθερωτικό αγώνα.

Το αρχοντικό της στην οδό Βεΐκου στο Κουκάκι έχει μείνει ερειπωμένο. Δεν θυμήθηκε ποτέ κανείς μια επιγραφή να βάλει να θυμίσει με δυο κουβέντες ποια γεννήθηκε εκεί και πως το θάρρος της δεν το είχαν δει ούτε στον ύπνο τους οι άνδρες σύγχρονοί της, πόσο μάλλον ο νεοέλληνας.

ΜΝΗΜΕΙΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΗΡΩ ΚΩΝΣΤΑΝΤΟΠΟΥΛΟΥ

Βρίσκεται στη πλατεία Παλαιών Πατρών Γερμανού στην Ηλιούπολη, τιμώντας την δεκαεπτάχρονη Ηρώ, που εκτελέστηκε για την αντιστασιακή της δράση, στις 5 Σεπτεμβρίου του 1944, στο σκοπευτήριο της Καισαριανής.

Στο βάθρο του γλυπτού αναγράφεται:

πεθαίνω τώρα που χαράζει

στη λευτεριά όμως κάνω χαλάλι

τα νιάτα μου για την Ελλάδα.

ΗΡΩ ΚΩΝΣΤΑΝΤΟΠΟΥΛΟΥ

ΕΤΩΝ 17

ΕΠΟΝΙΤΙΣΑ

ΕΚΤΕΛΕΣΤΗΚΕ ΑΠΟ ΤΟΥΣ

ΓΕΡΜΑΝΟΥΣ ΚΑΤΑΚΤΗΤΕΣ

ΣΤΙΣ 5 – 9 – 1944

ΣΤΗΝ ΚΑΙΣΑΡΙΑΝΗ

• Το τι ταίριαζε σε ένα κορίτσι 17 ετών μας το δείχνει ο γλύπτης Νικόλας (1909-1990): ένα αρκουδάκι δίπλα στα πόδια της.

Έγινε θρύλος, ακολουθώντας τον ηρωικό δρόμο των παιδιών της ΕΠΟΝ, που έπεφταν στο «σπίτι – κάστρο» της οδού Μπιζανίου, στην Καλλιθέα: 

«Πούθε έβγαινε; Απ’ τα Νιάτα απ’ τη θυσία,

τάχεν η ΕΠΟΝ γεννήσει η ηρωική, 

να ξαναγράψουν μία παλιά Ιστορία 

σε νέα σελίδα ακόμη πιο λαμπρή» 

Σοφία Μαυροειδή – Παπαδάκη.

Τα βλαστάρια που τραγουδούσαν πάντα τον Εθνικό Υμνο: «Χαίρε, ω Χαίρε, λευτεριά…». Ένιωσαν το χρέος τους στη ζωή – και επλήρωσαν τις ιδέες τους, με συνέπεια.

Αλλά, ήταν κοπέλα πολλαπλών ταχυτήτων. Έζησε με τους ήχους των λόγων του Ρήγα Φεραίου, «τα δίκαια του Ανθρώπου» και το «όποιος ελεύθερα συλλογάται, συλλογάται καλά». Έδωσε μαθήματα ελευθερίας στους διώκτες της, στον περιβόητο συνεργάτη των χιτλερικών Αγήνορα. Σ’ αυτούς που φορούσαν τις γερμανικές στολές – «Έλληνες» – με επικεφαλής τον ταγματασφαλίτη Βάρβαλη – θύμιζε τα λόγια του Ρήγα Φερραίου, λίγο πριν την παραδώσουν στα γερμανικά SS:

• «Χάνει τα δίκαια του πολίτου, εκείνος οπού έγινεν εντόπιος εις ξένον βασίλειον και δε βοηθεί την πατρίδα του κι απ’ εκεί, με όποιον τρόπον ημπορεί, αλλ’ αδιαφορεί εις τας προσταγάς της. Ομοίως κι εκείνος όπου δέχεται οφίκιον ή δούλευσιν ή χαρίσματα από χέρι τυράννου. Ο τοιούτος δε λέγεται πλέον πολίτης, αλλά προδότης…».

Η ζωή της έγινε ταινία

Το 1981 ο σκηνοθέτης Νίκος Φώσκολος μετέφερε στη μεγάλη οθόνη τη ζωή της («17 σφαίρες για έναν άγγελο: Η αληθινή ιστορία της Ηρώς Κωνσταντοπούλου»), με πρωταγωνίστρια τη Μαίρη Βιδάλη. Ολόκληρη την ταινία βλέπετε πατώντας παρακάτω, την εικόνα ή τον σύνδεσμο «17 ΣΦΑΙΡΕΣ ΓΙΑ ΕΝΑΝ ΑΓΓΕΛΟ (1981) - YouTube»

Το όνειρο της 17χρονης Ηρωίδας εκπληρώθηκε 

λίγες βδομάδες αργότερα. Η ίδια δεν πρόλαβε 

να γευτεί τη λευτεριά. Αθάνατη! 

www.sophia-ntrekou.gr

Αγία Νεομάρτυς Λυγερή η Χιοπολίτης

site analysis

Του Λάμπρου Κ. Σκόντζου Θεολόγου – Καθηγητού 

---

Ανάμεσα στην πληθώρα των ηρωικών Νεομαρτύρων μας υπάρχουν και πολλές Χριστιανές κόρες, οι οποίες αντάλλαξαν με τη ζωή τους την ομολογία τους στο Χριστό και διαφύλαξαν την τιμή τους από τους αισχρούς και αλλόθρησκους τυράννους. Μια από αυτές είναι και η αγία και ένδοξος Νεομάρτυς Λυγερή η Χιοπολίτης.

Γεννήθηκε περί το 1804 στο χωριό Ανάβατο του μαρτυρικού νησιού της Χίου, η οποία δοκίμασε το πλέον σκληρό πρόσωπο της τουρκικής δουλείας. Οι γονείς της ήταν απλοϊκοί νησιώτες, οι οποίοι όμως είχαν ακλόνητη πίστη στο Θεό, δίνοντάς τους δύναμη να συνεχίζουν την πικρή ζωή της δουλείας. Να υπομένουν τους εξευτελισμούς, τις αγγαρείες, τη βαριά φορολογία και τον υποβιβασμό τους στην κατηγορία των κτηνών. Ως «άπιστοι», σύμφωνα με το Κοράνιο και τις ισλαμικές παραδόσεις, η ζωή τους είχε μικρή αξία για τους μουσουλμάνους κατακτητές και τυράννους. 

Μια από τις μεγάλες χαρές τους ήταν η χαριτωμένη κορούλα τους Λυγερή, ένα πραγματικά θεόσταλτο δώρο στη ζωή τους. Την ανάθρεψαν με παιδεία και νουθεσία Κυρίου. Με την απλοϊκή, αλλά βαθειά πίστη τους στο Θεό, στάλαξαν στην αγνή ψυχή της την πίστη στον αληθινό Τριαδικό Θεό και με το παράδειγμά τους της δίδαξαν την αρετή, τη σεμνότητα, την τιμιότητα και την αγνότητα. Μεγάλωσε και έγινε μια άρτια προσωπικότητα, με πνευματικά χαρίσματα και σπάνιο σωματικό κάλλος. Οι χωριανοί της την αγαπούσαν, την τιμούσαν και τη θαύμαζαν.

Στα 1822 ορίστηκε από την Υψηλή Πύλη (οθωμανική διοίκηση) ένας σκληρός, απάνθρωπος και φιλήδονος πασάς. Η πλειοψηφία των τούρκων αξιωματούχων θεωρούσαν τους υπόδουλους Χριστιανούς ως κτήμα τους και αντικείμενα εκμετάλλευσής τους. Τους άνδρες ως υποζύγια, να εργάζονται και να τους φορολογούν και τις γυναίκες να τις χρησιμοποιούν, τις μεν όμορφες και νεαρές για την ικανοποίηση των κτηνωδών ορέξεων τους, τις δε άσχημες και προχωρημένης ηλικίας για υπηρέτριες των σπιτιών τους. Όποια γυναίκα τους άρεσε, χωρίς να ρωτήσουν την ίδια, ή τους οικείους της, την άρπαζαν και την έκλειναν στα σκοτεινά και αμαρτωλά χαρέμια τους. 

Ο ακόλαστος αυτός πασάς, σε μια από τις περιοδείες του στο νησί έτυχε να δει την δεκαοχτάχρονη τότε Λυγερή. Η ομορφιά της και το αρχοντικό της παράστημα του έκαμε εντύπωση και την επιθύμησε ερωτικά. Έδωσε εντολή να την οδηγήσουν μπροστά του και με παρακάλια και ταξίματα της ζήτησε να ενδώσει στις αμαρτωλές του έξεις. Της έταξε πλούτη, δόξα, τιμές και δύναμη, αν ήθελε να την πάρει στο σαράι του. Να την κάμει ερωμένη του. Αλλά εκείνη, χωρίς να το σκεφτεί καθόλου, απέρριψε τις ανήθικες προτάσεις του. Μάλιστα σήκωσε το κεφάλι της προς τον ουρανό, στο Νυμφίο της ψυχής της, προς τον Οποίο προσεύχονταν μυστικά, για να την ενδυναμώσει και να μη πέσει θύμα των δολωμάτων του πασά. Αναλογιζόταν τα ουράνια αγαθά, τα άφθαρτα και αιώνια, ασύγκριτα ανώτερα από αυτά που της έταζε ο ακόλαστος μουσουλμάνος αξιωματούχος. Σκεφτόταν την ατέρμονη Βασιλεία των Ουρανών, η οποία δεν έχει καμιά ομοιότητα με την σαθρή και τυραννική βασιλεία των τυράννων αλλοθρήσκων Οθωμανών. 

Ο πασάς προσπάθησε να συγκρατήσει το θυμό του, ελπίζοντας ότι με τον καιρό θα την έπειθε να ικανοποιήσει την αμαρτωλή του επιθυμία. Έστελνε συχνά ανθρώπους του στο χωριό της, παρακαλώντας την και παροτρύνοντάς την να δεχτεί τις προτάσεις του. Όσο περνούσε ο καιρός, τόσο θέριευε το αμαρτωλό του πάθος για την Χριστιανή κοπέλα. Αλλά εκείνη έμεινε αμετάπειστη. 

Στις 6 Σεπτεμβρίου του έτους 1822 οι κάτοικοι του χωριού είχαν πανηγύρι, γιόρταζαν την εορτή του εν «Χώναις θαύματος» του Αρχαγγέλου Μιχαήλ, όπου ο Ταξιάρχης των ουρανίων δυνάμεων είχε σώσει θαυματουργικά την πόλη της Μ. Ασίας. Αυτή την ημέρα διάλεξε ο ακόλαστος πασάς να αρπάξει την Λυγερή. Έστειλε ένα απόσπασμα στρατιωτών, για να τη συλλάβουν, την ώρα που οι χωριανοί της γλεντούσαν, χαίρονταν και χόρευαν αμέριμνοι. Οι χωριανοί, βλέποντας τους τούρκους στρατιώτες αναστατώθηκαν και άρχισαν να τρέχουν να σωθούν. Μόνο η Λυγερή έμεινε ατρόμητη στη θέση της. Της ζήτησαν να τους ακολουθήσει με τη θέλησή της και όταν αυτή αρνήθηκε, την άρπαξαν με το ζόρι και έτρεξαν προς το σημείο που λεγόταν Ελίντα, όπου την περίμενε ο πασάς. 

Η Λυγερή προσευχόταν καθ’ οδόν, παρακαλώντας το Χριστό, το Νυμφίο της ψυχής της να την ενδυναμώσει στη νέα περιπέτειά της. Να διατηρήσει ανόθευτη την πίστη της σε Εκείνον και αγνό το κορμί της. Όσο εκείνη αντιστέκονταν, τόσο οι τραχείς και σκληρόκαρδοι στρατιώτες την κακομεταχειρίζονταν, την έβριζαν, την έδερναν και την απειλούσαν. Όταν έφτασαν σε κάποιο απόκρημνο σημείο η Λυγερή πιάστηκε από μια αγριοβερυκοκιά, με τόση δύναμη, ώστε ήταν αδύνατο στους στρατιώτες να την αποκολλήσουν από το δένδρο. Τότε άρχισαν να την κακοποιούν, να τη βρίζουν και να την απειλούν περισσότερο. Την βλασφημούσαν και την απειλούσαν ότι θα την σκότωναν επί τόπου, αν δεν άφηνε το δένδρο. Εκείνη απαντούσε: «Εγώ Χριστιανή γεννήθηκα και Χριστιανή θα πεθάνω, την πίστη δεν αλλάζω. Παρακάτω δεν πρόκειται να πάω, κάντε μου ό, τι θέλετε». 

Τότε πλησίασε ένας θηριώδης μαύρος σκλάβος Λαζός, ο οποίος έβγαλε το γιαταγάνι του και της έκοψε το κεφάλι, το άρπαξε και έφυγε τρέχοντας για την Ελίντα. Μερικοί Χριστιανοί τον κυνήγησαν μάταια να του το πάρουν. Το ιερό της σώμα σπαρταρούσε ακέφαλο και πότιζε με το τίμιο αίμα του το χώμα της χιακής γης. Έτρεξε και η μητέρα της, με κλαμένα μάτια, μα και καμάρι, καθότι η κόρη της αξιώθηκε του μαρτυρίου για το Χριστό, πήρε τρεις χούφτες από το αίμα της κάνοντας τρεις σταυρούς στα βράχια. Ο ένας από αυτούς διακρίνεται μέχρι σήμερα. Ο σκλάβος όταν πήγε το κεφάλι στον πασά εκείνος θύμωσε, διότι ήθελε ζωντανή την Λυγερή και αποκεφάλισε το σκλάβο, φεύγοντας λυπημένος για την πόλη της Χίου και υψώνοντας μαύρη σημαία στο πλοιάριό του. Ο τόπος του μαρτυρίου έγινε τόπος προσκυνήματος για τους Χιώτες, οι οποίοι ευλαβούνται την αγία Λυγερή. 

Η μνήμη της τιμάται στις 6 Σεπτεμβρίου.

Θα είμαι και Εγώ εκεί…( Νώντα Σκοπετέα) …

site analysis

Θα είμαι και Εγώ εκεί…( Νώντα Σκοπετέα)

…ἡμεῖς δὲ οὐ τὸ Πνεῦμα τοῦ κόσμου ἐλάβομεν, ἀλλὰ τὸ Πνεῦμα τὸ ἐκ τοῦ Θεοῦ, ἵνα εἰδῶμεν τὰ ὑπὸ τοῦ Θεοῦ χαρισθέντα ἡμῖν. ἃ καὶ λαλοῦμεν οὐκ ἐν διδακτοῖς ἀνθρωπίνοις σοφίας λόγοις, ἀλλ᾿ ἐν διδακτοῖς Πνεύματος Ἁγίου, πνευματικοῖς πνευματικὰ συγκρίνοντες. ψυχικὸς δὲ ἄνθρωπος οὐ δέχεται τὰ τοῦ Πνεύματος τοῦ Θεοῦ· μωρία γὰρ αὐτῷ ἐστι, καὶ οὐ δύναται γνῶναι, ὅτι πνευματικῶς ἀνακρίνεται. ὁ δὲ πνευματικὸς ἀνακρίνει μὲν πάντα, αὐτὸς δὲ ὑπ᾿ οὐδενὸς ἀνακρίνεται....

( Κορ.Α΄ β΄12-15)

-Πάλι λιβάνισες καλέ μαμά ; Το πρωί δεν ξαναθύμιασες το σπίτι ;

-Καλά παιδί μου , ευωδιαστό άρωμα είναι αυτό , τι σε ενοχλεί ;

-Δεν με ενοχλεί και το ξέρεις …απλά περιμένω να έρθει η Μαργαρίτα η συμμαθήτριά μου να κάνουμε εκείνη την εργασία στην Λογοτεχνία , που σου είπα !

-Ε , και τι την ενοχλεί την Μαργαρίτα μας καλή μου το λιβανάκι ;

-Να , την άλλη φορά που είχε έρθει , πριν το Πάσχα , που είχες λιβανίσει μου είπε : Πάλι κηδεία είχατε ;

-Α , έτσι το ευλογημένο …Στο δικό της σπίτι δεν λιβανίζουν ;

-Όχι …ούτε πολλές εικόνες έχουν παντού όπως εμείς , μόνο σε μια γωνία στον διάδρομο υπάρχει ένα εικόνισμα της Παναγίας , ούτε καντηλάκι έχω δει …

-Και εσύ Κοραλία μου , της μιλάς καθόλου , της λες τίποτα εσύ για όσα τόσα χρόνια έμαθες …για την εξομολόγηση , την Θεία Κοινωνία , τον Εκκλησιασμό , την πνευματική Ζωή ;

-Όχι , διστάζω κάπως …στην εκδρομή που πήγαμε τις προάλλες και καθίσαμε κάπου να φάμε με όλα τα παιδιά απ την τάξη , έκανα τον Σταυρό μου και εκείνη παραξενεύτηκε και μου είπε …τι είσαι βρε , γριά να σταυροκοπιέσαι ; Μα είναι καλό κορίτσι η Μαργαρίτα μαμά , την θέλω για φίλη μου , είναι όμορφη και διάσημη στο σχολείο…είναι αυτό που λέμε πολύ …famous !Bέβαια κάποιες φορές το παρακάνει και εκείνη και καμώνεται την μεγάλη …

Χαμογέλασε και σιώπησε η μάνα της …Εφηβεία σκέφτηκε …Μα είχε εμπιστοσύνη στην μικρή της κόρη …Προσπάθησε τόσα χρόνια με τον άντρα της, βίωμα σταθερό να δώσουν στα παιδιά τους ..εικόνες , παραστάσεις αληθινού Θεού και των Αγίων Του . Έκαναν το σπίτι τους κατ οίκον Εκκλησία …Χριστό τους έδιναν συνέχεια για εφόδιο …Μοναδική τους προίκα ο Χριστός …Η κληρονομιά των παιδιών τους και η εν Κυρίω και μόνο δική τους καύχηση …

Γι αυτό τον λόγο δεν την πίεζε πολύ τώρα στις απότομες αλλαγές του σώματός της , στην δύσκολη αυτή περίοδο για κάθε κορίτσι που σχοινοβατεί ανάμεσα στην γυναίκα και το παιδί …

-Θέλεις να της μιλήσω της φίλης σου εγώ σαν έρθει ; Να της πούμε δυο λόγια για τον Χριστό μας , να την καλέσουμε μια μέρα με τους γονείς της και τον αδελφό της για φαγητό ;

-Μπα ….άσε καλύτερα ….Δεν ταιριάζετε καθόλου μ αυτούς !

-Καλά όπως θες κορίτσι μου ! Μόνο αν σου δοθεί ευκαιρία πες της κάτι …ή καλύτερα να σου πω …βρες μια αφορμή και πηγαίνετε λίγο πάνω στην γιαγιά σου την Κοραλία …Αυτή πάντα βρίσκει έναν τρόπο να σε μαγεύει με τις μνήμες και τις διηγήσεις της …Θα χαρεί να την γνωρίσει η φίλη σου ! Τι λες ;

-Θα το σκεφτώ ! Και εμένα με συναρπάζουν οι ιστορίες της γιαγιάς οι αληθινές !

-Με συγκινείς που λες ότι είναι αληθινές , οι ιστορίες της Μάνας μου …Ξέρεις , πολλοί την έχουν λοιδορήσει , την έχουν κοροϊδέψει για αλαφροΐσκιωτη ..Ζουρλοκοραλία την φώναζαν κάποιοι παλιά …Ο Θεός να μην τους ξεσυνεριστεί τώρα που έφυγαν απ την ζωή …Που να πιστέψουν αυτά που έβλεπε η μάνα μου ! Πρέπει να χεις και συ καθαρή καρδιά για να τα πιστέψεις , για να τα νοιώσεις όλα τούτα ! Η μανούλα μου ! Έφτασε ογδόντα χρονών και το μυαλό της ξυράφι …ο λόγος της τόσο χαρισματικός …οι μνήμες της τόσο ζωντανές …Πόσο λαχταρά τον τόπο της …ειδικά τώρα που την φέραμε μόνιμα εδώ μαζί μας …Της λείπει πολύ το χωριό …Αλλά πλέον δεν την βαστούν τα πόδια της …Πρέπει να την φροντίζουμε , να την προσέχουμε …Σ ευχαριστώ που τόσο την αγαπάς κι όλο ανεβαίνεις πάνω να της κρατήσεις συντροφιά …Εδώ που τα λέμε σου χει και αδυναμία …έχεις το όνομά της ..είσαι και η μικρότερη απ τους 3 σας …

Δεν είχε καταλάβει πως τα λεγε μόνη της τούτα τα τελευταία λόγια η Διαμαντούλα !Εξακολουθούσε να θυμιάζει το σπίτι σε όλα τα δωμάτια και νόμιζε πως η κόρη της την παρακολουθούσε …Μα η μικρή είχε βγει ήδη στην αυλή του σπιτιού τους και περίμενε την φίλη της να έρθει …

-Μονολογούσα τόση ώρα …Αχ παιδάκι μου …δόξα τω Θεώ , σκέφτηκε και για λίγο μόνο συννέφιασε στην θέα της κόρης της , που έμπαινε στο σπίτι μαζί με την συμμαθήτριά της …

-Καλώς τις συμμαθήτριες είπε, μα η ματιά της δεν έφευγε από το πρόσωπο της Μαργαρίτας …Ένα μικρό αστεράκι τατουάζ στο πλάι του λαιμού της και ένα σκουλαρίκι στην μύτη της , την έκαναν για λίγο να κομπιάσει … ιδίως μόλις την άκουσε να λέει στην κόρη της :

-Δεν μου είπες με γειά …για το τατουάζ και το σκουλαρίκι …

-Πότε τα έκανες;

-Xθες το απόγευμα και τα δύο …Το τατουάζ είναι προσωρινό! Φεύγει με νερό ! Δεν μου είπες όμως σ΄ αρέσουν ;

-Ναι …δεν λέω …ωραία είναι …μα δεν πόνεσες που τρύπησες την μύτη σου ;

-E …λιγάκι …μα μπρος στα κάλλη τι είναι ο πόνος ; που λέει και η γιαγιά μου …

-Δεν την έχω γνωρίσει την γιαγιά σου Μαργαρίτα !

-Α είναι πολύ προχώ η γιαγιά μου …Αμα την δεις δεν θα πιστέψεις ότι είναι 73 χρονών ! Ξανθό μαλλί , περιποιημένη πάντα , στην τρίχα …κοκέτα ! Ούτε 60 δεν την κάνεις !

-Α πρέπει να γνωρίσεις και την δική μας την γιαγιά …την κυρά Κοραλία ! βρήκε ευκαιρία και μίλησε τότε η Διαμαντούλα …Κοίταξε για λίγο την κόρη της μήπως και της θυμώσει , που έκανε εκείνη τελικά την πρόταση μα δεν κατάλαβε να πειράχτηκε …

-Μόλις τελειώσετε Κοραλία μου, αν έχει λίγο χρόνο και η Μαργαρίτα μας, ανεβείτε πάνω να την γνωρίσει !

-Θες να ανέβουμε μετά Μαργαρίτα στην γιαγιά μου ;

-Ναι αμέ ! no problem ! Είναι και η γιαγιά σου προχώ;

-Κατά μια έννοια είναι ! είπε η Κοραλία χαμογελώντας με νόημα στην μάνα της και πόσο το ευχαριστήθηκε εκείνη αυτόν της τον λόγο ! Είπαμε , είχε εμπιστοσύνη στην κόρη της ! Πολλές φορές από πολύ μικρή της έλεγε , ο δικός της ο καθρέφτης να ναι πάντα η μορφή της Παναγίας μας !

Η πιο όμορφη γυναίκα του κόσμου ! Τούτη την στιγμή σαν να αισθάνθηκε πως το κορίτσι της είχε την ωριμότητα και την δύναμη πλέον να καταλάβει τα αληθινά , μα και πως είχε την ευλογημένη σοφία της γερόντισσας μάνας της σαν πέπλο και πίστης σκέπη να την προστατεύει …Κάτι θα έβρισκε εκείνη πάλι να θυμηθεί και να φωτίσει τα… σκοτεινά !

Έτσι και έγινε λοιπόν ! Δυο ώρες ύστερα , η γιαγιά Κοραλία υποδεχόταν με χαρά πολύ την εγγόνα της την συνονόματη και την φίλη της την Μαργαρίτα ! Καθισμένη την συνάντησαν στην μικρή της πολυθρόνα, με την μαγκουρίτσα της , το πάλλευκο κεφάλι της , την μπελερίνα της την πλεχτή και την ποδιά της , με το ραδιοφωνάκι δίπλα της συντονισμένο στον σταθμό της Μητροπόλεως να ακούει τα λόγια και τα τραγούδια του Θεού !

-Καλώς μου τες ! Καλώς μου τες, τις κοπελιές μου τις φωτεινές ! Πως σε λένε εσένα καμαράκι μου;

-Μαργαρίτα ! Απάντησε η μικρή με ένα συνεχές απορημένο βλέμμα , αφού αλλιώς είχε συνηθίσει τις γιαγιάδες…

-Αχ τι όμορφο όνομα ! Καλά ψυχή μου , Κοραλία μου, γιατί δεν μου είχες πει πως είχες φίλη με την οποία γιορτάζετε την ίδια μέρα ;

-Μα …η Μαργαρίτα γιαγιά , γιορτάζει των Αγίων Πάντων ! Έτσι δεν είναι Μαργαρίτα ;

-Ναι απ ότι ξέρω …Βασικά εγώ στα γενέθλιά μου γιορτάζω …αλλά ναι των Αγίων Πάντων είναι η γιορτή μου κάπου προς το Καλοκαίρι !

-Παιδί μου γλυκό υπάρχει Αγία Μαργαρίτα , που τιμάται μαζί με την Αγία Κοραλία την 1η Σεπτεμβρίου !

-Αλήθεια γιαγιά ; Και η Μαργαρίτα είναι μέσα στις 40 παρθένες που γιορτάζουν ; Όπως και η μαμά μου , η Διαμαντούλα …η Αδαμαντίνη έτσι;

-Ναι μάτια μου ακριβώς ! Ήταν 40 ασκήτριες ,πάναγνες παρθένες και πανέμορφες , η Αδαμαντίνη , η Αθηνά , η Ερασμία , η Ασπασία, η Μαργαρίτα , η Κοραλία , η Σαπφώ , η Ερατώ , η Θεανώ , η Τερψιχόρη , η Αφροδίτη , η Ακριβή , η Καλλιρόη και πολλές ακόμα που με τον δάσκαλό τους τον Αμμούν , που ήταν διάκονος στην Θράκη μαρτύρησαν με φριχτά βασανιστήρια από τον ηγεμόνα … Αυτός άλλες τις έκαψε ζωντανές, άλλες τις σκότωσε με μαχαίρια και πυρωμένα σπαθιά , άλλες τις αποκεφάλισε, μαζί με τον δάσκαλό τους στο μαρτύριο ! Μεγάλες Αγίες όλες τους ! Και η Μαργαρίτα βασανίστηκε και θανατώθηκε για την αγάπη του Χριστού μας !

-Πώς τα θυμάστε όλα αυτά …απόρησε η Μαργαρίτα … -Αχ μάτια μου , οι Άγιοι θα μας δικάσουν ! -Αχ το Άγιο συναξάρι ! Μια ζωή παιδάκι μου !Μέσα στην Εκκλησία! Κάθε μέρα τόσα χρόνια ! Μα και τώρα, όποτε μπορώ, εκεί λαχταρώ να βρίσκομαι ! Μέσα στην Εκκλησία , στις ακολουθίες , στους Εσπερινούς , την ώρα που ξεκινά η γιορτή των Αγίων της ημέρας μετά το Νυν απολύεις του παπά !

-Λίγο ακαταλαβίστικα μου φαίνονται όλα τούτα , είπε η Μαργαρίτα …Εσύ Κοραλία τα καταλαβαίνεις ;

-Ναι , απόλυτα ! Και εμένα μου αρέσει πολύ να βρίσκομαι στην Εκκλησία, ιδίως τις Κυριακές ! Παλιά πήγαινα μαζί με την γιαγιά από πολύ πρωί ! Τώρα , πάω βέβαια τακτικά , αλλά καθυστερώ κάποτε-κάποτε και κλέβω μερικές φορές και λίγο ύπνο! Αλλά προσπαθώ να είμαι κάθε Κυριακή …μεταλαμβάνω κιόλας !

-Α , δεν μας τα χες πει αυτά ! Δεν ήξερα πως ήσουν τόσο της Εκκλησίας !

-Όλοι ψυχή μου της Εκκλησίας είμαστε ! μίλησε η γεροντισούλα με την απαλή της φωνή ! Δεν είσαι εσύ της Εκκλησίας νομίζεις ; Βαπτισμένη είσαι στο όνομά Του ! Δικοί Του είμαστε όλοι ! Δεν πηγαίνεις εσύ αγάπη μου γλυκιά στην Εκκλησία ;Κάθε Κυριακή ; Να συναντήσεις τον Χριστό μας;

- Ναι … να σας πω , πηγαίνουμε κάποιες φορές , σίγουρα την Μεγάλη Εβδομάδα στον Επιτάφιο και στην Ανάσταση! Και το καλοκαίρι στο χωριό του μπαμπά που έχει ξωκκλήσια …Και με το σχολείο όταν μας πάνε αλλά όχι και κάθε Κυριακή ! Άλλωστε έχουμε και ένα Εκκλησάκι , την Αγιά Μαρίνα ακριβώς δίπλα στο σπίτι μας ! Πάμε καμιά φορά με την αδελφή μου και καθόμαστε μόνες μας ! Είναι ωραία ! Έχει ησυχία ! Μας αρέσει και μένουμε αρκετά ! Ανάβουμε και κεράκια ! Φιλάμε τις εικόνες ! H μητέρα μου λέει πως ο Θεός είναι παντού εξ άλλου ! Όπου κι αν είσαι και του μιλήσεις λέει σε ακούει ! Και εκείνη δεν πάει στην Εκκλησία πολύ συχνά ! Μερικές μόνο φορές , όταν υπάρχει κάποιο μνημόσυνο μας σηκώνει και εμάς και πηγαίνουμε προς το τέλος ! Άλλωστε δεν συμπαθεί και τον παπά μας ! Είναι λένε κουτσομπόλης και φιλοχρήματος !

-Ναι παιδάκι μου , καταλαβαίνω ότι μπορεί να μην την αναπαύει ο παππούλης , μα δεν πάμε για τους παπάδες στην Εκκλησία , πάμε μόνο για τον Δεσπότη Χριστό ! Εκείνοι σαν άνθρωποι αμαρτάνουν όπως όλοι μας , μα μόνο αυτοί μπορούν να μας μεταδίδουν τον Χριστό ! Κι ας είναι τα χέρια κάποιων τους βρώμικα , χρυσό μας δίνουν , ατόφιο θησαυρό , αμόλυντο ! Ακούστε να σας πω μια ιστορία από όταν ήμουν και εγώ στην ηλικία των μανάδων σας !

Ήμασταν τότε στο χωριό μας ! Μην κοιτάς τώρα που ερημώσαν τα χωριά και τραβήχτηκαν όλοι στις πόλεις ! Τότε αντανακλούσαν ζωντάνια οι τόποι μας και είχαν και ενορίες και παπάδες που λειτουργούσαν κάθε μέρα σχεδόν! Εγώ κόρες μου , είχα συνήθειο από μικρό παιδάκι να πηγαίνω πρώτη στη Εκκλησία ! Ιδίως τις Κυριακές , να φιλήσω το Ευαγγέλιο στον Όρθρο και πιο πριν ακόμα ήμουν εκεί ! Να ακούσω και για την Ανάσταση του Κυρίου ! Εκείνη την ώρα που το φως έξω αρχίζει να αγκαλιάζει την πλάση , μέσα στις Εκκλησίες εξιστορούνται μεγάλα γεγονότα , θαυμαστά πολύ , που κάνουν ακόμα και τους Αγγέλους να εκπλήσσονται ! Ξεκινούσα που λέτε από το σπίτι μας στην πάνω γειτονιά και έπαιρνα τον κατήφορο για την Χώρα που ήταν η Κοίμηση , η μεγάλη Εκκλησία του χωριού μας ! Καλοκαίρι ήταν θυμάμαι ! Ιούλιος στις αρχές του! Της Αγίας Κυριακής ήταν και έπεφτε εκείνη την χρονιά και μέρα Κυριακή ! Όπως πήγαινα λοιπόν πολύ πρωί , νωρίτερα από τους άλλους τους δικούς μου τον άντρα μου τον συγχωρεμένο και τις θυγατέρες μας , περνάω μπροστά από την Εκκλησία του Σωτήρα κάτω στο λαγκάδι με τις καρυδιές …Το θυμάσαι Κοραλία μου που σε πήγαινα μικρούλα και ανάβαμε τα καντήλια κάθε απόγευμα !

Περνώντας λοιπόν από την αυλή του Σωτήρα άκουσα ολοκάθαρα από μέσα να έρχονται ήχοι από ψαλμουδιές και θυμιατίσματα ! Μπα λέω ! Δεν είπε ο παπά Λεωνίδας ότι θα λειτουργήσει εδώ σήμερα ! Και μπήκα στον Ναό ! Μόνη μου ήμουν , ούτε η επιτρόπισσα η θειά Κατίνα , ούτε ο Γιώργης ο καντηλανάφτης , ούτε ψάλτης, ούτε κανείς συγχωριανός μου…Νωρίς είπα είναι ακόμα …θα αρχίσουν να φτάνουν σε λίγο ! Μα το ιερό γεμάτο από ιερείς που πηγαινοέρχονταν ! Και ψέλνανε όλοι τους συνέχεια …κάπως αλλιώτικα μου φάνηκαν τα λόγια τους μα ήταν τόσο υπέροχη η μελωδία ! Κάθισα στο στασίδι πίσω απ το παγκάρι και δεν χόρταινα να τους ακούω ! Σκεφτόμουν ! Γιατί τόσοι παπάδες σήμερα και άγνωστοί μου όλοι τους ! Θα ήρθαν από την πόλη …Στην χάρη της Αγίας Κυριακής …Μήπως ο Κυριάκος ο Πετρόγιαννος που γιορτάζει σήμερα , ο πρόεδρος της κοινότητας τους έφερε , που θα κανε και αρτοκλασία , αλλά πάλι που είναι οι άρτοι ; Και εσπερινό γιατί έκανε ο παπά –Λεωνίδας στην Κοίμηση και τίποτε δεν ανέφερε για σήμερα ; Και που είναι ο παπάς μας ; Δεν τον έβλεπα πουθενά ! Έβαλα λογισμό λοιπόν πως μάλλον κάποιος ξένος –επισκέπτης του καλοκαιριού απ τους Αμερικάνους μας , έκανε την λειτουργία και προσκάλεσε τους ιερείς! Μα σε λίγο αυτό που είδα με έκανε να τα χάσω ! Ένας Δεσπότης που φωτοβολούσε το πρόσωπό του και τα άμφιά του λάμπανε , βγήκε και ευλόγησε απ την Ωραία Πύλη ! Μην ήταν ο δικός μας ;Δεν μπορούσα καθόλου να διακρίνω από την λάμψη του ! Έσκυψα το κεφάλι μου ! Δεν γινόταν να δω το πρόσωπό του ! Άκουσα μόνο την γλυκύτατη φωνή του ! Δεν ξέρω και εγώ πόση ώρα πέρασε ! Δεν φαινόταν κανείς να έρχεται στο μεταξύ ! Σκέφτηκα τους δικούς μου που θα πήγαιναν στην Εκκλησία της Κοίμησης και δεν θα με έβρισκαν εκεί ! Φοβήθηκα μη και ανησυχήσουν τόση ώρα που είχε ήδη περάσει ! Φίλησα το εικόνισμα της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος και έκανα να βγω έξω ! Εκείνη την ώρα ξαναπρόβαλλε λουσμένος στο Φως ο Δεσπότης στην Ωραία Πύλη ! Άκουσα την φωνή του να μου λέει :

-Τέκνον που πάς ;

-Του απάντησα με όση φωνή μου είχε μείνει ! Σεβασμιώτατε με συγχωρείτε ! Πρέπει να πάω στην Κοίμηση ! Θα ανησυχούν οι δικοί μου !Δεν τους είχα πει πως θα έρθω εδώ και θα με ψάχνουν !

-Πήγαινε Κοραλία ! μου είπε Εκείνος ! Θα είμαι και εγώ εκεί !

Βγήκα βιαστική έξω και πήρα τον κατήφορο ξανά ! Σκεφτόμουν συνέχεια αυτό που μου είπε : Θα είμαι και εγώ εκεί ! Θα είμαι και εγώ εκεί ! … Κάποια στιγμή με φώτισε ο Κύριος και κατάλαβα ! Συγκινήθηκε η Κοραλία και έβγαλε απ την ποδιά της ένα μαντήλι να σκουπίσει τα δάκρυά της !

-Και τι έγινε τελικά ; ρώτησε η Μαργαρίτα που τόση ώρα άκουγε με ενδιαφέρον την διήγηση της γιαγιάς …Η μικρή Κοραλία και εκείνη εκστασιασμένη ! Δεν την είχε ξανακούσει ποτέ τόσα χρόνια τούτη την ιστορία …

-Τελικά καρδιά μου , πήγα στην Κοίμηση! Μόλις ξεκινούσε η Δοξολογία ! Κοίταξα προσεκτικά μέσα στον Ναό μήπως και δω τον Λαμπρό Δεσπότη…

-Τον είδες γιαγιά ; ρώτησε τώρα η εγγονή της …

-Ναι …ήταν ακόμα στον Δεσποτικό του Θρόνο και ευλογούσε και έπειτα μπήκε μέσα στο Ιερό !Εκεί που βρίσκεται πάντα μαζί με την Μητέρα Του, όλους τους Αγίους και όλους τους Αγγέλους Του ! Σε κάθε Εκκλησία όλες τις μέρες , τις Κυριακές και τις Γιορτάδες ! Εκεί που προσφέρεται αναίμακτα ο Κύριος και Δεσπότης της ζωής μας ! Στην Θεία Λειτουργία! Μόνο εκεί θα τον συναντήσουμε τον Ζώντα Θεό μας ! Και μόνο εκεί θα ενωθούμε μαζί του ! Την ώρα εκείνη μόνο την ευλογημένη ! Όλες τις άλλες ώρες παιδιά μου φυσικά και υπάρχει παντού ο Χριστός μας, μα δεν μπορούμε να ενωθούμε με το Σώμα και το Αίμα Του ! Αυτή είναι η διαφορά ! Γι αυτό είναι ωφέλιμο για τις ψυχές μας να πηγαίνουμε στον Ναό όταν τελείται το μεγάλο αυτό μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας , μετανοημένοι και εξομολογημένοι , να Τον λάβουμε μέσα μας !

Πάντα θα είναι και Αυτός εκεί ! Όπως τότε μου υποσχέθηκε ! Μην τα πείτε αυτά πουθενά παιδιά μου ! Μόνο μετά , που θα φύγω και εγώ ! Πως μου ρθε τώρα και σας το πα ! Σε κανέναν δεν το έχω ομολογήσει τόσα χρόνια που πέρασαν από εκείνη την Κυριακή ! Ούτε στην μάνα σου Κοραλίτσα μου ! Μόνο στον παπά Λεωνίδα το είπα τότε τον μακαρίτη που με εξομολογούσε ! Όχι γιατί φοβόμουνα μήπως με ξαναπούν τρελή και αλαφροΐσκιωτη ,τα χα συνηθίσει όλα τούτα , μα γιατί φοβόμουν μήπως χάσω εκείνο το Φως του Δεσπότη …

-Πέρασε η ώρα , είπε η μικρή Κοραλία ! Νύχτωσε έξω ! Θα θες να φύγεις Μαργαρίτα !

-Όχι , μου άρεσε τόσο αυτή η ιστορία ! Σαν να κατάλαβα πολλά σήμερα ! Είχα ακούσει για την Θεία Ευχαριστία στο σχολείο και κάποτε τυχαία που έκανα ζάπινγκ σε μια εκπομπή , με έναν παππούλη στον Λύχνο , στην τηλεόραση! Μα σήμερα …σαν κάτι να ένιωσα μέσα μου …δεν ξέρω …είναι όντως πολύ προχώ η γιαγιά σου !

-Αφού στο είπα, δεν στο είπα ;

-Να έρχεσαι Μαργαρίτα μου , μίλησε η γιαγιά , όποτε θες με την φιλενάδα σου εδώ να μιλάμε ! Πολύ χάρηκα που σε γνώρισα ψυχούλα μου! Φέτος αν θέλει ο Θεός , να την γιορτάσετε μαζί την γιορτή σας ! Πρώτη φορά και εσύ! Και αν είναι ευλογημένο να κάνουμε μια αρτοκλασία όλες μας στην Εκκλησία , να προετοιμαστούμε πρώτα όμως και να ευχαριστήσουμε τον Δεσπότη Χριστό που θα μας αξιώσει να ενωθούμε μαζί Του !Γιατί παιδιά μου να τον θυμάστε πάντα τον λόγο Του! Δεν φεύγει ποτέ εκείνη η γλυκιά φωνή του από τα αυτιά και την ψυχή μου:

Θα είμαι και εγώ εκεί !

Νώντας Σκοπετέας

Αληθινό περιστατικό , ( η εμφάνιση του Μέγα Αρχιερέως) από κήρυγμα του Πανιερωτάτου Μητροπολίτου Λεμεσού κ.Αθανασίου , έτσι όπως διασκευάστηκε για τις ανάγκες …εφηβικών ψυχών…