Η ευλαβέστατη γερόντισσα Μαρία από τη Ρόδο υμνεί και παρακαλεί την Παναγιά μας, μπροστά στην εικόνα της.

site analysis

Ω,Παναγιά μου, Δέσποινα, γλυκύτατη Παρθένα
εις τον αγώνα της ζωής, βοήθα με και εμένα.
Βοήθησε με Παναγιά, γλυκιά μου Παναγία,
γιατί η ζωή είναι θάλασσα, μεγάλη τρικυμία.
Και ναυαγός ευρίσκομαι μέσα στη βιοπάλη,
στη χάρη σου στηρίζομαι, Παρθένα τη μεγάλη.
Και σαν μητέρα ευσπλαχνική, ελπίζω να μας σώσεις,
και από ορατούς και αόρατους εχθρούς να μας γλιτώσεις.
Στη σκέπη των πτερύγων σου σκέπασε Παναγιά μου,
όλου του κόσμου τα παιδιά και ύστερα τα δικά μου.
Και φώτισέ τα, Παναγιά, Χριστό να ακολουθήσουν
και στον αγώνα της ζωής με πίστη να βαδίσουν.
Την πίστη, την πραότητα, μην την αμελήσουν,
καθώς και την εγκράτεια μην την καταπατήσουν.
Ναι, Παναγιά μου, Δέσποινα, λυπήσου και ευσπλαχνίσου
και άφεση αμαρτιών ζήτησε απ' το Παιδί Σου.
Να συγχωρήσει πταίσματα και τα αμαρτήματά μας,
να οδηγήσει στο καλό και εμάς και τα παιδιά μας.

Το θαύμα σε μουσουλμάνους που συγκλονίζει

site analysis

Μια από τις πολλές φορές που πηγαίναμε με τον ιερέα του χωριού μου, τον παπά Αλέκο, να εξυπηρετήσουμε τον συνοικισμό της Αμφιπόλεως» [ανατ. Μακεδονία κοντά στο Στρυμώνα], διηγήθηκε ο Γέροντας Γρηγόριος της Ι. Μ. Τιμίου Προδρόμου Μεταμορφώσεως, συναντήσαμε κάποιον ηλικιωμένο που τότε βοηθούσε στην εκκλησία της Αμφιπόλεως. Συζητώντας μαζί του μας διηγήθηκε ένα γεγονός που συνέβη επί τουρκοκρατίας, όταν αυτός ήταν παιδί δώδεκα ετών:

Είχε αρρωστήσει βαριά ο Αγάς, έτρεχε σε γιατρούς στα κοντινά μέρη, έφτασε μέχρι την Θεσσαλονίκη αλλά δεν μπορούσε να τον κάνη κανείς καλά και η υγεία του πήγαινε προς το χειρότερο. Καθηλώθηκε στο κρεββάτι. Κάποια μέρα απελπισμένος θυμήθηκε την αγία Φωτίδα, το εξωκλήσι της αγίας που ήταν κατά σάρκα αδελφή της αγίας Φωτεινής [εορτάζουν την ίδια μέρα, 26 Φεβρουαρίου], το οποίο απέχει περίπου ένα χιλιόμετρο από τον συνοικισμό και στο οποίο μέχρι σήμερα αναβλύζει αγίασμα. Το “αγίασμα της αγίας Φωτίδος”. “Η αγία Φωτίδα θα με κάνει καλά”, είπε ο Αγάς. Διέταξε λοιπόν τον τότε επίτροπο της εκκλησίας της Αμφιπόλεως να πάη να του φέρη αγίασμα από την αγία Φωτίδα.

Ο επίτροπος δεν μπορούσε να κάνη διαφορετικά. Βγαίνοντας όμως από το σπίτι του Αγά ψιθύρισε: “Γουρούνι, θα σου φέρω, νομίζεις, αγίασμα από την αγία μας να το μαγαρίσης;”. Έφυγε, υπολόγισε την ώρα που θα έκανε να πάη και να επιστρέψη από το εξωκλήσι για να μην αντιληφθή την απάτη ο Αγάς και τον τιμωρήση, πήρε κοινό νερό και το πήγε αντί για αγίασμα στον Αγά.

Ο Αγάς, όταν έφθασε το δήθεν αγίασμα της αγίας Φωτίδος, διέταξε τους παρισταμένους να τον ανασηκώσουν στο κρεββάτι του, έκλαψε και με ευλάβεια και δάκρυα στα μάτια είπε δυο φορές: “Αγία Φωτίδα, βοήθησέ με. Αγία Φωτίδα, βοήθησέ με”. Πήρε το “αγίασμα”, όπως το θεωρούσε, το ήπιε και την άλλη μέρα ήταν καλά. Όλοι έμειναν κατάπληκτοι, ειδικά ο επίτροπος που ήξερε τι έκανε. Η πίστη, ο πόθος και η εμπιστοσύνη του Αγά στην αγία Φωτίδα, καθώς και οι πρεσβείες της αγίας, τον έκαναν καλά .

Το γεγονός καταγράφεται στον τόμο Ασκητές μέσα στον κόσμο, που εκδόθηκε από το Ησυχαστήριο «Άγ. Ιωάννης ο Πρόδρομος» στη Μεταμόρφωση Χαλκιδικής, 2008, σελ. 315-317.

Στην αγρότισσα μάνα της γενιάς μου (Ευαγγελία Μπίτου)

site analysis

 

Στην αγρότισσα μάνα της γενιάς μου

 της Ευαγγελίας Μπίτου, φιλολόγου

Πολλοί της γενιάς μου γεννηθήκαμε και μεγαλώσαμε σε χωριά  αγροκτηνοτροφικής περιοχής, σε κοινωνία με ανθρώπους αγράμματους και μερικούς ολιγογράμματους, που είχαν όμως σε μεγάλη εκτίμηση τους «γραμματισμένους», τους «σπουδαγμένους», και ήθελαν πολύ να σπουδάσουν τα παιδιά τους. Τα χωριά μας τότε έσφυζαν από ζωή και ήταν παραγωγικές μονάδες.  Δεν γνωρίζαμε βέβαια ανέσεις, αλλά χορτάσαμε παιγνίδι.  Τα βιβλία ήταν λιγοστά, αλλά όσοι αγαπούσαν το σχολείο “μάθαιναν γράμματα” με κόπο και στερήσεις,  και όλοι  μαθαίναμε παράλληλα να διαβάζομε  το ανοικτό και καθόλου εύκολο βιβλίο της φύσεως∙  ζούσαμε τη φύση με τις ομορφιές και τις δυσκολίες της.  Την αγκαλιά της μάνας ομολογουμένως δεν την χορτάσαμε, αλλά ξαποσταίναμε στη δροσιά που μας χάριζε και από μακριά ο ίσκιος της θυσιαστικής της αγάπης.

Σε αυτή την αγρότισσα μάνα της γενιάς μου το αφιέρωμα τούτο. Ως παιδιά της  ζήσαμε από κοντά τη συμβολή της στην παραγωγή,  την προσφορά της στην αγωγή των παιδιών, των πολλών της παιδιών, και στην  κοινωνία γενικότερα.  Ζήσαμε τις δύσκολες συνθήκες της ζωής της, μα γνωρίσαμε και την αντοχή της και την ψυχική της δύναμη και τη δωρική στην έκφραση αλλά μεγάλη  καρδιά της, που μας συμβούλευε απλά και φυσικά ανάμεσα στα άλλα και τούτο: «Όταν τρώτε, να δίνετε και στα άλλα παιδάκια∙ δεν κάνει να κοιτάνε στα μάτια».

«Για να υπενθυμίζει τη συμβολή της γυναίκας στην αγροτική παραγωγή  και την αγροτική  κοινωνία εν γένει  και τις προκλήσεις τις οποίες αντιμετωπίζει», ο ΟΗΕ με απόφαση Γενικής συνέλευσής του στις 18 Δεκεμβρίου 2007, καθυστερημένα δηλαδή, καθιέρωσε την 15η Οκτωβρίου ως Παγκόσμια ημέρα της αγρότισσας, όταν τα χωριά ερήμωσαν και η αγροτιά που γνωρίσαμε αργοσβήνει.  Ευτυχώς,  στη συνείδησή των παιδιών της ήταν προ πολλού τιμώμενο πρόσωπο και δικαιολογημένα  η αρχόντισσα της καρδιάς τους!

Αναμφισβήτητα η κάθε μάνα   κατέχει ξεχωριστή θέση στην καρδιά των παιδιών της.  Η αγρότισσα μάνα όμως, η κατά κανόνα αγράμματη ή ολιγογράμματη, τις περισσότερες φορές ιδρωμένη και κάποτε λερωμένη από το χώμα της γης που δούλευε, διακόνησε, υπηρέτησε,  με πολύ κόπο τα παιδικά μας χρόνια.

 Τώρα λοιπόν που η ωριμότητα  βάζει ως μέτρο τη γνησιότητα του ήθους, τώρα που αναγνωρίζει την αξία  της πείρας ως ισότιμη προς την  πολύτιμη γνώση, της αναγνωρίζει την πρακτική σοφία, τη δύναμη της υπομονής και τη θέληση της επιμονής, καθώς και την αγάπη με την οποία  πάντα έθετε τον εαυτό της,  χωρίς δεύτερη σκέψη, στην υπηρεσία των άλλων.

Δούλευε στο χωράφι συνήθως μαζί με τον άνδρα, και επιπλέον είχε τη φροντίδα του νοικοκυριού, των  παιδιών της, αλλά και  των ζώων, που τα έβλεπε ως βοηθούς και συνεργάτες και τα αγαπούσε∙ δεν είναι τυχαίο πως πολλές φορές τους έδινε ονόματα προσώπων. Ο ήλιος του καλοκαιριού δεν την πτοούσε, το κρύο δεν το φοβόταν, τα μπουρίνια του καιρού τα υπέμεινε και έμαθε να υπομένει και τις μπόρες της ζωής. Με ανακούφιση δεχόταν τα πρωτοβρόχια, όπως και η γη την οποία δούλευε. Τον χειμώνα τον καρτερούσε, γιατί χόρταινε το σπίτι της και χαιρόταν τα παιδιά της.

Γνώρισε τον πόλεμο και τον αδελφοκτόνο Εμφύλιο, όπου έπρεπε να αντιμετωπίσει την Κατοχή και την πείνα και να ισορροπήσει αργότερα  ανάμεσα σε φανατισμένους αντιπάλους. Όπλο κρατούσε κι ο ένας και ο άλλος. Κάποτε η καρδιά της βρέθηκε στο δίλημμα με ποιο από τα παιδιά της να συνταχθεί, τίνος το μέρος να πάρει,  μα καρδιά της μάνας πονάει αλλά δεν μοιράζεται με το μαχαίρι. Γι’ αυτό πάντα τις σχετικές διηγήσεις τις τέλειωνε με το «να μην ξανάρθουν τέτοια χρόνια».

Από τα σημαντικότερα  για την αγωγή μας υπήρξαν  η χαρά και το τραγούδι της στη δουλειά αλλά και στις δύσκολες ώρες. Πονεμένα και τα τραγούδια με τα οποία χόρευε και γλεντούσε. «Κάναμε τον πόνο τραγούδι και συνεχίζαμε», είπε κάποια.  Σημαντικός και ο τρόπος μύησης των παιδιών της στην εργασία.   Η εργασία μας στα παιδικά μας χρόνια  δεν έχει καμιά σχέση με την εκμετάλλευση της παιδικής εργασίας. Οικειοθελώς μπαίναμε στη διαδικασία της παραγωγής, και η συμμετοχή ήταν “κατά δύναμη”.  «Μη συνερίζεσθε», μας έλεγε συχνά, τουτέστιν μη συγκρίνετε αυτό που κάνατε με των άλλων το αποτέλεσμα. Μας δημιουργούνταν έτσι η αίσθηση ότι και εμείς κάτι μπορούμε να κάνομε, κάπου να φανούμε χρήσιμα. Μας ενθάρρυνε να δοκιμάζομε, και τα λάθη  ήταν στο πρόγραμμα.

Με τον τρόπο της μας ενθάρρυνε επίσης να παίρνομε πρωτοβουλία και να προσπαθούμε για λύσεις σε ό τι ανέκυπτε, να αυτενεργούμε, όταν δεν ήταν παρούσα. Κατ’ ανάγκη μας έδειχνε εμπιστοσύνη. Έπρεπε να σπουδάσομε, κάποιοι να μάθουν τέχνη,  και φυσικά συνεχίζαμε τη ζωή μόνοι μας, από τα ένδεκα ή τα δώδεκα, μακριά τους. Η τεχνολογία ανύπαρκτη, η επίβλεψη αδύνατη,  η ελευθερία δεδομένη και η εμπιστοσύνη  αναγκαία. Άλλωστε, με την απλή της πίστη μας εναπόθετε στα χέρια του Θεού.  Έκανε ό τι μπορούσε, και από εκεί και πέρα «ο Θεός βοηθός», έλεγε. Όμως η συναίσθηση ότι κουράζονται για μας, μας εμπιστεύονται,  μας καθιστούσε υπευθύνους.

Η αγωγή δινόταν με παραμύθια,  διηγήσεις από τη ζωή τις μεγάλες νύχτες του χειμώνα, με παροιμίες κατάλληλες στην κάθε περίπτωση, αλλά είχε ισχύ και το «όπου δεν πίπτει ο λόγος, πίπτει η ράβδος». Η απλότητα και η φυσικότητα ήταν τα χαρακτηριστικά της.

Τώρα σκυφτή πια από το φορτίο των χρόνων και από τον πολύ κόπο της σκληρής τότε χειρωνακτικής αγροτικής δουλειάς, με  πρόσωπο χαραγμένο βαθιά  από τον γλύπτη χρόνο, αλλά και τον αέρα και τον ήλιο και τον ιδρώτα και τα δάκρυα, και σφραγισμένο από της υπομονής τη δύναμη  και της επιμονής τη θέληση,  παρά την αδυναμία των γηρατειών,  σε κάνει να  αισθάνεσαι κοντά της μια σιγουριά. Είδε πολλά, άκουσε περισσότερα κι από τους παλαιότερους,  έζησε δύσκολες καταστάσεις κι άντεξε, έχοντας την ελπίδα στον Θεό.  Με καταπληκτική ηρεμία και ρεαλισμό καρτεράει το πέρασμα στην άλλη ζωή. «Ήρθαμε, θα φύγομε. Κανένας δεν είναι αιώνιος».

Η ζωή της, ποτισμένη από την πολιτιστική μας παράδοση, ήταν μάθημα ζωής και η αγωγή της αποτελεσματική, παρόλο που η παιδαγωγική ήταν άγνωστη και ως λέξη. Θεωρώ πολύ σημαντική τη συμβολή της στην ανάπτυξη της πρωτοβουλίας μας, στην ανάληψη ευθυνών, στην αυτενέργεια  και την ελεύθερη σκέψη.

Ευχαριστώ από καρδιάς τούτες οι λέξεις γι’ αυτή της την προσφορά.

ΠΗΓΗ.ΑΚΤΙΝΕΣ

Η Οσία Παρασκευή η Επιβατηνή και τα Βαλκάνια (14 Οκτωβρίου)

site analysis

.

Πρω­το­πρε­σβύ­τε­ρου Πέ­τρου Σιν­το­ρε­άκ

Εἶ­ναι γνω­στό ὅ­τι ὁ κά­θε Ἅ­γιος ἀ­νή­κει σ᾿ ὁ­λό­κλη­ρη τήν τοῦ Χρι­στοῦ Ἐκ­κλη­σί­α, ἀ­νε­ξάρ­τη­τα ἀ­πό τόν τό­πο πού γεν­νή­θη­κε ἤ καί δρα­στη­ρι­ο­ποι­ή­θη­κε. Μπο­ρεῖ ἕ­νας Ἅ­γιος νά μήν εἶ­ναι καί τό­σο γνω­στός κά­που. Αὐ­τό δέν ση­μαί­νει ὅ­τι δέν εὐ­λο­γεῖ καί δέν προ­στα­τεύ­ει τούς πι­στούς ἐ­κεί­νου τοῦ τό­που. Πολ­λές φο­ρές ἐμ­φα­νί­ζε­ται καί κά­νει θαύ­μα­τα ἐ­κεῖ, ἀ­πο­κα­λύ­πτον­τας στοι­χεῖ­α ἀ­πό τή ζω­ή του γιά τήν πνευ­μα­τι­κή ἐ­νί­σχυ­ση τοῦ εὑρύ­τε­ρου κοι­νοῦ. Εἶ­ναι ὅ­μως πο­λύ πιό αἰ­σθη­τή ἡ πα­ρου­σί­α τοῦ Ἁ­γί­ου στά μέ­ρη πού εὐ­λο­γή­θη­καν ἀ­πό τό πέ­ρα­σμά του ἐν ζω­ῇ ἤ ἀ­πό τό πέ­ρα­σμα τῶν Λει­ψά­νων του, με­τά τήν κοί­μη­ση Αὐ­τοῦ.  Μί­α τέ­τοι­α πε­ρί­πτω­ση εἶ­ναι τῆς Ὁ­σί­ας Πα­ρα­σκευ­ῆς τῆς Ἐ­πι­βα­τη­νῆς. Ἀ­πό τόν Βί­ο της βλέ­που­με ὅ­τι ὅ­ταν ζοῦ­σε δι­έ­σχι­σε τήν χρι­στι­α­νι­κή γῆ ἀ­πό τήν Ἀ­να­το­λι­κή Θρά­κη μέ­χρι τούς Ἁ­γί­ους Τό­πους, καί με­τά τόν θά­να­το εὐ­λό­γη­σε τά Βαλ­κά­νια διά μέ­σου τῶν Λει­ψά­νων Αὐ­τῆς. Γι᾿ αὐ­τό, θε­ω­ρῶ ὅ­τι μπο­ρεῖ εὐ­στό­χως νά ὀ­νο­μα­στῆ «Ὁ­σί­α Πα­ρα­σκευ­ή τῶν Βαλ­κα­νί­ων».

Ἡ Ὁ­σί­α Πα­ρα­σκευ­ή ἡ Ἐ­πι­βα­τη­νή (14 Ὀ­κτω­βρί­ου) γεν­νή­θη­κε στούς Ἐ­πι­βά­τες Ἀ­να­το­λι­κῆς Θρά­κης (ση­με­ρι­νή Selimpasa), πε­ρί­που 40 χλμ. δυ­τι­κά τῆς Κων­σταν­τι­νου­πό­λε­ως, στήν θά­λασ­σα τοῦ Μαρ­μα­ρᾶ. Γνω­ρί­ζου­με ἀ­κό­μα δύ­ο ὀ­νό­μα­τα ἀ­πό τήν οἰ­κο­γέ­νειά της. Ὁ πα­τέ­ρας της λε­γό­ταν Νι­κή­τας. Ὁ ἀ­δελ­φός της Εὐ­θύ­μιος ἔ­γι­νε Ἐπί­σκο­πος Μα­δύ­του. Γιά τήν χρο­νο­λο­γί­α γεν­νή­σε­ως οἱ ἀ­πό­ψεις δι­α­φέ­ρουν. Το­πο­θε­τεῖ­ται ἀ­πό τίς ἀρ­χές τοῦ 10^ου αἰ­ῶ­νος μέ­χρι τό πρῶ­το μι­σό τοῦ 12^ου αἰ­ῶ­νος.

Ἡ Ὁ­σί­α με­γά­λω­σε «ἐν παι­δεί­ᾳ καί νου­θε­σί­ᾳ Κυ­ρί­ου». Στήν ἡ­λι­κί­α 10 χρο­νῶν μί­α Εὐ­αγ­γε­λι­κή πε­ρι­κο­πή (Μᾶρ­κος 8,34) πού ἄ­κου­σε στήν Ἐκ­κλη­σί­α, τήν κά­νει νά προ­σφέ­ρη συ­στη­μα­τι­κά ἐ­λε­η­μο­σύ­νη στούς πτω­χούς, πρᾶγ­μα πού θά τῆς γί­νη βα­σι­κό χα­ρα­κτη­ρι­στι­κό γνώ­ρι­σμα, ἄν καί γι᾿ αὐ­τό ἔ­πρε­πε νά ἀν­τι­με­τω­πί­ζη τίς ἀ­πα­γο­ρεύ­σεις τῆς μη­τέ­ρας της.

Ὁ πό­θος γιά ἀ­σκη­τι­κή ζω­ή τήν κά­νει νά ἐγ­κα­τα­λεί­ψη κρυ­φά τό σπί­τι καί νά ξε­κι­νή­ση μί­α μα­κρινή πε­ρι­ο­δεί­α. Ἐ­πι­σκέ­πτε­ται τήν Κων­σταν­τι­νού­πο­λη ὅ­που προ­σκυ­νεῖ τά πολ­λά Λεί­ψα­να πού φυ­λάσ­σον­ταν στούς να­ούς της καί συμ­βου­λεύ­ε­ται τούς πιό γνω­στούς Γε­ρον­τάδες. Με­τά, πη­γαί­νει στήν Χαλ­κη­δό­να (ση­με­ρι­νή Kadikoy) γιά νά προ­σκυ­νή­ση τά Λεί­ψα­να τῆς Ἁ­γί­ας Με­γα­λο­μάρ­τυ­ρος Εὐ­φη­μί­ας. Ἑ­πό­με­νη στά­ση εἶ­ναι ἡ Ἡ­ρά­κλεια τοῦ Πόν­του (ση­με­ρι­νή Eregni) ὅ­που ἡ Ὁ­σί­α θά ὑ­πη­ρε­τή­ση γιά πέν­τε χρό­νια σ᾿ ἕ­να να­ό τῆς Πα­να­γί­ας μέ κά­θε εἴ­δους ἀ­σκή­σεις. Ἀ­πό δῶ φεύ­γει στήν Ἱ­ε­ρου­σα­λήμ καί ἀ­φοῦ προ­σκυ­νεῖ ὅ­λα τά προ­σκυ­νή­μα­τα τῆς Ἱ­ε­ρᾶς Πό­λης ἐγ­κα­θί­στα­ται σ᾿ ἕ­να γυ­ναι­κεῖ­ο Μο­να­στή­ρι στήν ἔ­ρη­μο τοῦ Ἰ­ορ­δά­νου. Με­τά ἀ­πό ἕ­να χρο­νι­κό δι­ά­στη­μα, ἕ­νας ἄγ­γε­λος Κυ­ρί­ου τήν ἀ­ναγ­γέλ­λει νά γυ­ρί­ση στήν πα­τρί­δα της ὅ­που θά ἔ­φευ­γε στήν αἰ­ώ­νια ζω­ή, στόν ἀ­γα­πη­μέ­νο της Νυμ­φί­ο.

Στόν γυ­ρι­σμό ἐ­πι­σκέ­πτε­ται δεύ­τε­ρη φο­ρά τήν Κων­σταν­τι­νού­πο­λη καί με­τά ἐγ­κα­θί­στα­ται στήν Καλ­λι­κρά­τεια (ση­με­ρι­νή Mimar Sinan), μί­α κω­μό­πο­λη πού βρι­σκό­ταν μό­λις 17 χλμ. ἀ­πό τή γε­νέ­τει­ρά της, τούς Ἐ­πι­βά­τες. Ἀ­φοῦ ὑ­πη­ρε­τεῖ δύ­ο χρό­νια στό να­ό τῶν 12 Ἀ­πο­στό­λων, ἀ­να­παύ­ε­ται στήν ἡ­λι­κί­α 27 χρο­νῶν καί ἐν­τα­φι­ά­ζε­ται σάν ξέ­νη κον­τά στή θά­λασ­σα. Ὁ Θε­ός ὅ­μως ἤ­θε­λε νά δο­ξά­ση τήν πι­στή δού­λη Του. Με­τά ἀ­πό ἕ­να δι­ά­στη­μα ἐν­τα­φι­ά­στη­κε κον­τά της τό πτῶ­μα ἑ­νός ναύ­τη. Ἡ Ὁ­σί­α ἐμ­φα­νί­στη­κε στό ὄ­νει­ρο σέ δύ­ο εὐ­λα­βεῖς ἀν­θρώ­πους καί τούς προ­έ­τρε­πε νά ξε­χω­ρί­ζουν τά Λεί­ψα­νά της ἀ­πό τό πτῶ­μα τοῦ ἁ­μαρ­τω­λοῦ ναύ­τη. Μ᾿ αὐ­τό τόν τρό­πο ἔ­γι­νε γνω­στή ὅ­λη ἡ ζω­ή τῆς Ὁ­σί­ας. Τά Λεί­ψα­νά της με­τα­φέρ­θη­καν μέ πομ­πή στό να­ό τῆς Καλ­λικρά­τειας ὅ­που ξε­κί­νη­σαν νά κά­νουν πά­ρα πολ­λά θαύ­μα­τα.

Ἀρ­γό­τε­ρα ὅ­μως οἱ ἱ­στο­ρι­κές συν­θῆ­κες ἔ­κα­ναν τά Λεί­ψα­να νά με­τα­φέ­ρον­ται σέ δι­ά­φο­ρα μέ­ρη. Κα­τό­πιν δι­α­πραγ­μα­τεύ­σε­ων τοῦ Τσά­ρου Ἰ­ω­άν­νου Ἀ­σᾶν ΙΙ, βρέ­θη­καν στό Τύρ­νο­βο τῆς Βουλ­γα­ρί­ας με­τα­ξύ πε­ρί­που 1230 καί 1393. Στή συ­νέ­χεια,  οἱ Τοῦρ­κοι θά εἶ­ναι ἡ αἰ­τί­α ἄλ­λων πε­ρι­ο­δει­ῶν τῶν Λει­ψά­νων. Γιά νά μήν πέ­σουν στά χέ­ρια τους, με­τα­φέρ­θη­καν γιά πέν­τε χρό­νια στή Βουλ­γα­ρι­κή πό­λη Βυ­δύ­νιο, κον­τά στόν πο­τα­μό Δού­να­βη. Ἡ ἑ­πό­με­νη πο­ρεί­α θά εἶ­ναι στό Βε­λι­γρά­δι τῆς Σερ­βί­ας, μέ­χρι τό 1521, καί με­τά στήν Κων­σταν­τι­νού­πο­λη γιά 120 χρό­νια. Ἐ­δῶ με­τα­φέρ­θη­καν σέ δι­ά­φο­ρους να­ούς: Παμ­μα­κά­ρι­στο, τοῦ Ἁ­γί­ου Δη­μη­τρί­ου Ξυ­λό­πορ­τας καί τε­λι­κά στό ση­με­ρι­νό Πα­τρι­αρ­χει­κό να­ό τοῦ Ἁ­γί­ου Γε­ωρ­γί­ου. Στόν τε­λευ­ταῖ­ο να­ό φυ­λάσ­σον­ται καί τώ­ρα τρί­α Λεί­ψα­να: Τῆς Ἁ­γί­ας Με­γα­λο­μάρ­τυ­ρος Εὐ­φη­μί­ας, τῆς Ἁ­γί­ας Σο­λο­μω­νῆς καί τῆς Ἁ­γί­ας Θε­ο­φα­νοῦς, πρώ­της συ­ζύ­γου τοῦ Αὐ­το­κρά­το­ρος Λέ­ον­τος ΣΤ’ τοῦ Σο­φοῦ.

Τό 1641, ἡ Ἱ­ε­ρά Σύ­νο­δος τοῦ Οἰ­κου­με­νι­κοῦ Πα­τρι­αρ­χεί­ου χά­ρι­σε τά Λεί­ψα­να τῆς Ὁ­σί­ας Πα­ρα­σκευ­ῆς στόν ἡ­γε­μό­να τῆς Μολ­δο­βλα­χί­ας, Βα­σί­λει­ο Λού­που, ὡς ἔν­δει­ξη εὐ­γνω­μο­σύ­νης γιά τήν ἐ­πα­νει­λημ­μέ­νη οἰ­κο­νο­μι­κή βο­ή­θειά του. Ἀ­πό τό­τε φυ­λάσ­σον­ται στό Ἰ­ά­σιο καί προ­στα­τεύ­ουν τό­σο τούς ὁ­μό­δο­ξους Ρου­μά­νους ὅ­σο καί ὅ­λους τούς προ­σκυ­νη­τές πού ἀ­να­τρέ­χουν στή χά­ρη Της. Ἡ προ­κή­ρυ­ξη τῆς Ἐ­πα­να­στά­σε­ως πού ἔ­κα­νε ὁ Ἀ­λέ­ξαν­δρος Ὑ­ψη­λάν­της στήν αὐ­λή τῆς Ἱ­ε­ρᾶς Μο­νῆς Τρι­ῶν Ἱ­ε­ραρ­χῶν τοῦ Ἰ­α­σί­ου στίς 23 Φε­βρου­α­ρί­ου 1821 ἔ­γι­νε με­τά τήν προ­σκύ­νη­ση στά Λεί­ψα­να τῆς Ὁ­σί­ας Πα­ρα­σκευ­ῆς πού φι­λο­ξε­νοῦν­ταν ἐ­κεῖ.

Τό 1888 τά Λεί­ψα­να σώ­θη­καν μέ θαυ­μα­στό τρό­πο ἀ­πό μί­α με­γά­λη πυρ­κα­γιά. Με­τα­φέρ­θη­καν ἀ­μέ­σως στό και­νούρ­γιο Κα­θε­δρι­κό να­ό τοῦ Ἰ­α­σί­ου, τό με­γα­λύ­τε­ρο τῆς χώ­ρας. Μέ­χρι σή­με­ρα ἡ γι­ορ­τή τῆς Ὁ­σί­ας Πα­ρα­σκευ­ῆς ἀ­πο­τε­λεῖ τό πιό γνω­στό καί με­γά­λο πα­νη­γύ­ρι τῆς Ρου­μα­νί­ας. Εἰ­δι­κοί πού ἀ­σχο­λή­θη­καν μέ τό θέ­μα, δι­α­πί­στω­σαν ὅ­τι πρό­κει­ται γιά ἕ­να ἀ­πό τά με­γα­λύ­τε­ρα πα­νη­γύ­ρια τοῦ Ὀρ­θο­δό­ξου κό­σμου, ἔ­χον­τας ὑπ᾿ ὄ­ψη τόν ἀ­ριθ­μό τῶν προ­σκυ­νη­τῶν πού πᾶ­νε στό Ἰ­ά­σιο ἀ­πό ὅ­λη τή χώ­ρα καί ἀ­πό τό ἐ­ξω­τε­ρι­κό, κα­θώς καί τίς θρη­σκευ­τι­κές καί πο­λι­τι­στι­κές ἐκ­δη­λώ­σεις πού γί­νον­ται μέ τήν εὐ­και­ρί­α τοῦ πα­νη­γυ­ριοῦ. Εἶ­ναι γνω­στό ὅ­τι ἡ σει­ρά τῶν πι­στῶν πού ἐ­πι­θυ­μοῦν νά προ­σκυ­νή­σουν τά ἱ­ε­ρά Λεί­ψα­να ἐ­πε­κτεί­νε­ται καί 3-4 χλμ, καί ὅ­τι αὐ­τοί πε­ρι­μέ­νουν μέ ὑ­πο­μο­νή ἕ­ως καί 30 ὧ­ρες καί πα­ρα­πά­νω. Κα­τά τή διά­ρκεια τοῦ πα­νη­γυ­ριοῦ, ὅ­λη ἡ πό­λη ζων­τα­νεύ­ει μέ μο­να­δι­κό τρό­πο. Πέ­ρα ἀ­πό τήν προ­σπά­θεια τῆς Ἱ­ε­ρᾶς Μη­τρο­πό­λε­ως καί τῶν ἐ­νο­ρι­ῶν τῆς πό­λης νά ἐ­ξα­σφα­λί­σουν τίς πνευ­μα­τι­κές ἀλ­λά καί τίς ὑ­λι­κές ἀ­νάγ­κες τῶν προ­σκυ­νη­τῶν (χι­λιά­δες πα­κέ­τα μέ φα­γη­τό, ζε­στά τσά­για κ.τ.λ.), γί­νε­ται με­γά­λος ἀ­γῶ­νας καί ἐκ μέ­ρους πολ­λῶν ἄλ­λων φο­ρέ­ων πού βο­η­θᾶ­νε ὁ κα­θέ­νας μέ τόν δι­κό του τρό­πο. Ὁ Δῆ­μος Ἰ­α­σί­ου, ὁ Στρα­τός, ἡ Ἀ­στυ­νο­μί­α, τά Νο­σο­κο­μεῖ­α, ἡ Πυ­ρο­σβε­στι­κή βά­ζουν στή δι­ά­θε­ση τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας ἑ­κα­τον­τά­δες ὑ­παλ­λή­λους γιά νά πραγ­μα­το­ποι­η­θῆ μέ τίς κα­λύ­τε­ρες συν­θῆ­κες τό πέ­ρα­σμα τῶν 1,5 ἑ­κα­τομ­μυ­ρί­ων προ­σκυ­νη­τῶν πού βρί­σκουν τήν μό­νη αἰτία τῆς πα­ρου­σί­ας τους στό Ἰ­ά­σιο ἐ­κεῖ­νες τίς μέ­ρες τήν Ὁ­σί­α Πα­ρα­σκευ­ή πού εὐ­λα­βοῦν­ται πο­λύ βα­θειά.

Ἡ Ὁ­σί­α Πα­ρα­σκευ­ή καί ἡ Ἑλ­λά­δα

Γιά νά δι­α­τη­ρή­ση καί νά ἐμ­πλου­τί­ση τήν κοι­νή ἱ­στο­ρί­α καί τήν πνευ­μα­τι­κή κοι­νω­νί­α τῶν Βαλ­κα­νι­κῶν λα­ῶν, ἡ Ἱ­ε­ρά Μη­τρό­πο­λη Μολ­δα­βί­ας καί Μπου­κο­βί­νας μέ ἕ­δρα τό Ἰ­ά­σιο προ­σκα­λεῖ συ­στη­μα­τι­κά στό πα­νη­γύ­ρι τῆς Ὁ­σί­ας Πα­ρα­σκευ­ῆς ἐκ­προ­σώ­πους τῶν ὑ­πο­λοί­πων Ὀρ­θο­δό­ξων Βαλ­κα­νι­κῶν Ἐκ­κλη­σι­ῶν πού συ­σχε­τί­ζον­ται μέ τήν ἀ­να­φε­ρό­με­νη Ἁ­γία προ­στά­τι­δα.

Ἡ σχέ­ση με­τα­ξύ τῆς Ἑλ­λά­δας καί τῆς Ὁ­σί­ας Πα­ρα­σκευ­ῆς ἔ­χει ἕ­να ἰ­δι­αί­τε­ρο χα­ρα­κτή­ρα. Τά Λεί­ψα­νά της δέν πέ­ρα­σαν ἀ­πό δῶ, ἀλ­λά ἡ μνή­μη της εἶ­ναι πο­λύ ζων­τα­νή σέ δι­ά­φο­ρα Ἑλ­λη­νι­κά μέ­ρη. Πρό­κει­ται γιά τρεῖς ἐ­νο­ρί­ες πού τήν ἔ­χουν προ­στά­τι­δα. Μέ τήν Ἀν­ταλ­λα­γή τοῦ πλη­θυ­σμοῦ, οἱ πρό­σφυ­γες ἀ­πό τούς Ἐ­πι­βά­τες ἵ­δρυ­σαν ἕ­να και­νούρ­γιο χω­ριό κον­τά στή Θεσ­σα­λο­νί­κη, τούς Νέ­ους Ἐ­πι­βά­τες, ἐ­νῶ με­ρι­κοί ἐγ­κα­τα­στά­θη­καν στήν Πτο­λε­μα­ΐ­δα. Ἀ­πό τήν Καλ­λι­κρά­τεια ἵ­δρυ­σαν τή Νέ­α Καλ­λικρά­τεια στή Χαλ­κι­δι­κή. Σ᾿ αὐ­τά τά μέ­ρη ὑ­πάρ­χουν ἱ­ε­ρά Κει­μή­λια ἀ­πό τήν Ἀ­να­το­λι­κή Θρά­κη πού μαρ­τυ­ροῦν, μα­ζί μέ τούς λί­γους ἡ­λι­κι­ω­μέ­νους ἐ­πι­ζῶν­τες, γιά τή δό­ξα τοῦ πα­ρελ­θόν­τος.

Ἄλ­λο χα­ρα­κτη­ρι­στι­κό στοι­χεῖ­ο εἶ­ναι ἡ με­τα­φο­ρά δι­α­φό­ρων Λει­ψά­νων ἀ­πό τήν Ἑλ­λά­δα στό Ἰ­ά­σιο μέ τήν εὐ­και­ρί­α τοῦ Πα­νη­γυ­ριοῦ τῆς Ὁ­σί­ας Πα­ρα­σκευ­ῆς. Ἀ­να­φέ­ρου­με ἐν­δει­κτι­κά: Τό 1996 –Λεί­ψα­να τοῦ Ἀ­πο­στό­λου Ἀν­δρέ­ου τοῦ Πρω­το­κλή­του ἀ­πό τήν Πά­τρα, τό 2000 –Λεί­ψα­να τοῦ Ἁ­γί­ου Με­γα­λο­μάρ­τυ­ρος Γε­ωρ­γί­ου ἀ­πό τή Λει­βα­διά, τό 2001 –ἡ Ἁ­γί­α Ζώ­νη τῆς Πα­να­γί­ας ἀ­πό τήν Ι.Μ. Κά­τω Ξε­νιά Βό­λου, τό 2003 –Λεί­ψα­να τοῦ Ἁ­γί­ου Με­γα­λο­μάρ­τυ­ρος Δη­μη­τρί­ου ἀ­πό τή Θεσ­σα­λο­νί­κη, τό 2005 –τε­μά­χιο τοῦ Τι­μί­ου Σταυ­ροῦ ἀ­πό τήν Πα­να­γί­α Σου­με­λᾶ, τό 2006 –Λεί­ψα­να τοῦ Ἁ­γί­ου Νε­κτα­ρί­ου ἀ­πό τήν Αἴ­γι­να, τό 2007 –Λεί­ψα­να τοῦ Ἁ­γί­ου Ἰ­ω­άν­νου τοῦ Χρυ­σο­στό­μου ἀ­πό τήν Ι.Μ. Βαρ­λα­άμ, Με­τέ­ω­ρα, τό 2008 –Λεί­ψα­να τοῦ Ἀ­πο­στό­λου Παύ­λου ἀ­πό τήν Ι.Μ. Πα­να­γί­α Δο­βρᾶ, Βέ­ροι­α, τό 2010 –Λεί­ψα­να τοῦ Ἁ­γί­ου Μα­ξί­μου τοῦ Ὁ­μο­λο­γη­τοῦ ἀ­πό τήν Ι.Μ. Ἁ­γί­ου Παύ­λου, Ἅ­γιον Ὅ­ρος.

Ὅ­λα αὐ­τά στό Ἰ­ά­σιο. Στήν Ὁ­σί­α Πα­ρα­σκευ­ή. Στήν νε­α­ρή Ἑλ­λη­νί­δα πού χά­ρη στήν ἁ­γνή καί ἀ­σκη­τι­κή ζω­ή της συ­νέ­βα­λε γιά 1000 πε­ρί­που χρό­νια στήν φα­νέ­ρω­ση τῆς δύ­να­μης τοῦ Θε­οῦ πού ἀ­νυ­ψώ­νει τόν πέ­νη­τα, δί­νον­τάς του τό δῶ­ρο τῆς ἀ­φθαρ­σί­ας, τῆς θαυ­μα­τουρ­γί­ας καί τῆς πα­ρα­κλή­σε­ως. Ἔ­τσι ἐ­ξη­γοῦν­ται τά ἀ­να­ρίθ­μη­τα θαύ­μα­τα πού ἔ­χουν γί­νει καί συ­νε­χί­ζουν νά γί­νον­ται κον­τά στά ἄ­φθαρ­τα Λεί­ψα­νά της. Ἔ­τσι ἐ­ξη­γεῖ­ται ἐ­πί­σης ἡ δι­α­χρο­νι­κή εὐ­λά­βεια τῶν προ­σκυ­νη­τῶν Της πού καλ­λι­ερ­γεῖ­ται καί αὐ­ξά­νε­ται συ­νε­χῶς πρός δό­ξα τοῦ Θε­οῦ καί τῶν Ἁ­γί­ων Του.

Ἱ­κε­τεύ­ω τα­πει­νά τήν Ὁ­σί­α Πα­ρα­σκευ­ή τήν Ἐ­πι­βα­τη­νή νά ἑ­νώ­νη καί πά­λι πνευ­μα­τι­κά ὅ­λους τούς Ὀρ­θο­δό­ξους λα­ούς τῶν Βαλ­κα­νί­ων γιά νά ἀν­τι­με­τω­πί­ζουν, σύμ­φω­να μέ τό θέ­λη­μα τοῦ Θε­οῦ, τούς δύ­σκο­λους και­ρούς πού δι­α­σχί­ζου­με.

Πηγή: Ενωμένη Ρωμηοσύνη

Asia Bibi.Καταδικασμένη σε θάνατο για τον Χριστό στο Πακιστάν

site analysis

Από Dimitri Lalushi-facebook

Εσείς έχετε ακούσει για την Asia Bibi; Σίγουρα, οι περισσότεροι από εσάς δεν έχουν ακούσει τίποτα. Όπως δεν είχα ακούσει και εγώ μέχρι πολύ πρόσφατα. Πως να ακούσουμε με όλα αυτά τα τόσο ‘‘έγκυρα’’ μέσα που άρχουν στον κόσμο της ενημέρωσης; Χρειάζεται κανείς να ψάχνει σε ‘σαμιζντάτ’ ειδήσεις για να μαθαίνει πλέον.

Η Bibi είναι μια χριστιανή του Πακιστάν. Ηλικίας 47 χρονών, μητέρα πέντε παιδιών. Από το 2009 βρίσκεται στην φυλακή. Καταδικάστηκε με την κατηγορία εξύβρισης του Μωάμεθ (του προφήτη του Ισλάμ).

Όλα ξεκίνησαν μια μέρα στον αγρό, όπου εργαζόταν η Bibi: της ζήτησαν να φέρει νερό από την βρύση στις άλλες εργαζόμενες (που ήταν μουσουλμάνες)… ήπιε και αυτή από ένα σκεύος που βρισκόταν στην βρύση, θεωρήθηκε πως το ‘μόλυνε’ (ως ‘‘άπιστη’’ που ήταν) και πάνω στον διαπληκτισμό που ακολούθησε είπε στις άλλες ‘ναι εγώ πιστεύω στον Χριστό που σταυρώθηκε για την ανθρωπότητα… ο Μωάμεθ τι έκανε γι’αυτήν;’. Έτσι ξεκίνησε η βαρύτατα οδυνηρή περιπέτεια της. Πήγαν να την λιντσάρουν, μετά δυσκολίας σώθηκε. Και κατέληξε φυλακή.

Το 2010 καταδικάστηκε σε εκτέλεση δι’απαγχωνισμού αλλά η ποινή δεν εκτελέστηκε λόγω της αντίδρασης που προκλήθηκε στο εξωτερικό της χώρας (επενέβη και ο τότε πάπας Βενέδικτος). Μάλιστα, έχουν δολοφονηθεί δύο υψηλά ιστάμενα πρόσωπα της κοινωνικής και πολιτικής ζωής του Πακιστάν επειδή τάχθηκαν υπέρ της αμνήστευσής της.

Η Bibi βρίσκεται μέχρι σήμερα στην φυλακή, σε απομόνωση και η τροφή της παρέχεται υπό ειδική επίβλεψη, λόγω φόβου απόπειρας δηλητηρίασής της (απόπειρα που έχει συμβεί στο παρελθόν). Της έχει γίνει, βέβαια, και πρόταση για να ασπαστεί το Ισλάμ αλλά έχει αρνηθεί.

Παρ’ότι αρκετές χώρες έχουν προθυμοποιηθεί να της παράσχουν άσυλο, οι αρχές του Πακιστάν φοβούνται να την απελευθερώσουν επειδή κάτι τέτοιο μπορεί να οδηγήσει σε ξέσπασμα εκτεταμένης βίας εκ μέρους του όχλου και σε δολοφονίες των όσων θα’χουν αποφασίσει την απελευθέρωσή της. Πρόκειται για μια φρικτή ομηρία! Αλλά και για ένα ξεκάθαρο σύγχρονο παράδειγμα χριστιανικής ομολογίας!

Στην φωτό η Bibi με δύο από τα παιδάκια της.

Η ηρωίδα μάνα – Οσίου Παϊσίου Αγιορείτου «Ωφέλιμες Διηγήσεις»

site analysis

≈ Σχολιάστε

Η ηρωίδα μάνα – Οσίου Παϊσίου Αγιορείτου «Ωφέλιμες Διηγήσεις».

Το κανάλι RumOrthodox, έκανε μια πραγματικά εξαιρετική προσπάθεια, μεταφέροντας στο YouTube, σε οπτικοακουστική μορφή, ιδιόχειρες επιστολές του Αγίου Παϊσίου του Αγιορείτου με πολύ ωφέλιμες διηγήσεις του, οι οποίες περιλαμβάνονται στο ομώνυμο Βιβλίο των Εκδόσεων της Ιεράς Μονής Αγίου Ιλαρίωνος, Πρόμαχοι Αριδαίας.

Παραγωγή: RumOrthodox

πηγή: ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΕΝ ΟΨΕΙ

Οι Θεραπεύτριες και προστάτες των γυναικών οι Αγίες Ανάργυρες Ιατροί Ζηναΐδα, Φιλονίλλα και Ερμιόνη!

site analysis

Οι Τρείς Άγιες Ανάργυρες Ιατροί, Ζηναΐδα,  Φιλονίλλα και  Ερμιόνη. 

Γράφει ο Καθηγητής Χρήστος Γερ. Σιάσος

          Η Ορθόδοξη Εκκλησία μας κάθε ημέρα του χρόνου τιμά τη μνήμη, ενός ή περισσοτέρων Αγίων. Θεωρεί τους Αγίους μεγάλες προσωπικότητες, που διέπρεψαν σε αρετή, σε αγώνες υπέρ πίστεως, σε διάκριση. «Αστήρ αστέρος διαφέρει εν δόξη», διακηρύσσει ο λόγος του Θεού. Ο γέρων Παΐσιος έλεγε, «…την Ορθοδοξία μας ως Έλληνες την οφείλουμε στον Χριστό και στους Αγίους Μάρτυρες και Πατέρες της Εκκλησίας μας…». 

         Για τους πιστούς οι Άγιοι είναι οι οδοδείκτες και οι φωτεινοί Αστέρες που δείχνουν τη θέωση, τον ουρανό και που όλοι τους δίδαξαν τον λόγο του Θεού και μαρτύρησαν για την πίστη τους στον Τριαδικό Θεό, στο Θεό της Αγάπης....

   

   Αυτοί φύλαξαν τους θησαυρούς της φυλής μας, διασφάλισαν τα ιερά και τα όσια του γένους μας, αγωνίστηκαν για τα απαραίτητα εφόδια που δίνει η Εκκλησία μας, την αγάπη, την ευγένεια, τη γαλήνη των ψυχών μας. 

       Τα αδέλφια, Κοσμάς και Δαμιανός, θαυματουργοί Άγιοι γιατροί στο επάγγελμα,  γιάτρευαν όλους όσους είχαν ανάγκη, πρόσφεραν τις υπηρεσίες τους χωρίς να παίρνουν χρήματα, το μόνο που ζητούσαν από τους ασθενείς ήταν να πιστεύουν και να έρθουν κοντά στο Χριστό.  

         

           Την ιατρική Επιστήμη υπηρέτησαν και οι τρείς Άγιες Ανάργυρες, η Ζηναΐδα, η Φιλονίλλα και η Ερμιόνη. Η  Ζηναΐδα και η Φιλονίλλα ήταν αδελφές και καταγόταν από την Ταρσό της Κιλικίας, αναφέρεται ότι είχαν και κάποια συγγένεια με τον Απόστολο Παύλο. Οι γονείς των ήταν πλούσιοι και ευκατάστατοι για την εποχή εκείνη, γι΄ αυτό και σπούδασαν  την ιατρική και στη συνέχεια ασκούσαν φιλανθρωπικό έργο εντελώς δωρεάν. Βρίσκονταν κοντά σε κάθε άρρωστο και στην οικογένειά του και παράλληλα δίδασκαν  το λόγο του Θεού. Πολλοί άπιστοι ερχόταν κοντά τους και γινόντουσαν χριστιανοί. 

         Σε πολλές περιπτώσεις ακολούθησαν το δρόμο του Αποστόλου Παύλου. Έφθασαν στην Αρχαία Δημητριάδα, στην σημερινή πόλη του Βόλου και διέμεναν σε ένα σπήλαιο. Από αυτή τη θέση θεράπευαν ασθενείς και δίδασκαν το λόγο του Θεού. Κάποια ημέρα φεύγουν από το Βόλο και  πηγαίνουν στην Πάφο, εκεί βρίσκουν πάλι ένα μεγάλο σπήλαιο, στη θέση Κισσόνεργα που είναι μια από τις μεγαλύτερες κοινότητες της επαρχίας Πάφου. 

        Εκεί εγκαταστάθηκαν και άρχισαν τη θεραπεία ασθενών κυρίως σε γυναίκες. Οι ταλαιπωρίες, οι κακουχίες και οι κακές συνθήκες μέσα στο σπήλαιο κούρασαν τις Αγίες. Πρώτη η Ζηναΐδα και μετά η Φιλονίλλα παρέδωσαν την ψυχή τους στο Χριστό. Οι πιστοί της περιοχής ενταφίασαν τις αδελφές στη Κισσόνεργα και αργότερα στον τόπο εκείνο έκτισαν ναό στη μνήμη τους. Οι Αγίες, Ζηναΐδα και Φιλονίλλα, γιορτάζουν κάθε χρόνο στις 11 Οκτωβρίου και θεωρούνται θεραπεύτριες πολλών ασθενών κυρίως όμως των γυναικών. 

        Το 1970 ο τότε Μητροπολίτης Δημητριάδος Ηλίας καθιέρωσε τη γιορτή των δύο Αγίων και επί Μακαριστού Αρχιεπισκόπου Χριστοδούλου οι Αγίες τιμώνται από κοινού με τους Αγίους που ασκήθηκαν και μαρτύρησαν στη περιοχή της Ιεράς Μητροπόλεως Δημητριάδος. 

   

Το απολυτίκιο των Αγίων:

Την πολυθαύμαστον Ταρσόν τιμήσωμεν την εξανθήσασαν άνθη τα τίμια, την Ζηναΐδα την σοφήν και Φιλονίλλαν. Άμα δε έχουσαι της πίστεως την κρηπίδα ασάλευτον, πάσαν πλημμυρίδα των δαιμόνων κατήσχυναν. Διό και συν Αγγέλοις χορεύουσαι, υπέρ ημών αεί πρεσβεύουσιν. 

         

Ο  Απόστολος Φίλιππος από την Καισάρεια της Παλαιστίνης, ήταν ένας από τους επτά διακόνους της εκκλησίας των Ιεροσολύμων και είχε τέσσερις κόρες, την Ερμιόνη, την Ευτυχίδα, την Γλαύκη και την Καλλίστη.  

       Η  Ερμιόνη, που ξεχώρισε από τις αδελφές της,  σπούδασε την ιατρική Επιστήμη της εποχής και θεράπευε τους ασθενής  χωρίς να τους παίρνει χρήματα, σπούδασε επίσης και Φιλοσοφία. Είχε πολλά χαρίσματα, με πίστη και προσευχή συντελούσε στη διάδοση του Χριστιανισμού.  Μαζί με την αδελφή της, την Ευτυχίδα, πήγαν να συναντήσουν τον Άγιο Ιωάννη τον Ευαγγελιστή στην Έφεσο, δεν πρόλαβαν γιατί είχε πεθάνει.  Συνάντησαν όμως  τον μαθητή του Αποστόλου τον Πετρώνιο ο οποίος κήρυττε το λόγο του Θεού στην περιοχή και ο οποίος φρόντισε να παραμείνουν οι δύο αδερφές στην Έφεσο. 

      Την εποχή εκείνη αυτοκράτορας στη Έφεσο ήταν ο Τραϊανός ο οποίος μόλις πληροφορήθηκε για τις δραστηριότητες των γυναικών διέταξε να τις συλλάβουν και να τις βασανίσουν. Στα βασανιστήρια η Ερμιόνη υπέμεινε με μεγάλη πίστη στο Χριστό. Στη συνέχεια ο Αυτοκράτορας άφησε την Ερμιόνη ελεύθερη. Τότε η Αγία ίδρυσε νοσοκομείο στο οποίο δεχόταν τους ασθενείς και όλους όσους είχαν ανάγκη για αγάπη και ιατρική φροντίδα.

        Τα πράγματα όμως άλλαξαν και στον αυτοκρατορικό θρόνο τοποθετείτε ο Αδριανός ο οποίος διέταξε τη φρουρά του να συλλάβουν την Ερμιόνη και να την υποβάλλουν σε φρυκτά βασανιστήρια μέσα σε καζάνι από λιωμένα μέταλλα. Η Ερμιόνη μόλις οδηγήθηκε σ΄ αυτό το βασανιστήριο έκαμε το σημείο του σταυρού, η φωτιά από το καζάνι έσβησε και η Αγία δεν έπαθε τίποτε.  Μετά από πολλά άλλα βασανιστήρια και βλέποντας ότι δεν παθαίνει τίποτα, οΑυτοκράτορας έδωσε εντολή στους στρατιώτες του και αποκεφάλισαν την Ερμιόνη αφού πρώτα προσευχήθηκε μέσα στο Ναό.  

           Στη συνέχεια  οι δήμιοι την πήγαν έξω από την πόλη για να την αποκεφαλίσουν, την ώρα που σήκωσαν τα ξίφη τους τα χέρια τους έμειναν ακίνητα και αμέσως ζήτησαν από την Αγία Ερμιόνη να προσευχηθεί γι΄ αυτούς, έτσι και έγινε, λίγο αργότερα παρέδωσε την ψυχή της στον Κύριο και Θεό της. Οι χριστιανοί με σεβασμό και ευλάβεια ενταφίασαν το ιερό λείψανο της στην Έφεσο. Αργότερα, εικόνα της Αγίας Ερμιόνης μεταφέρθηκε στη Χίο όπου κτίσθηκε Ιερός Ναός. Η πρώτη Θεία Λειτουργία έγινε τον Δεκέμβριο του 1754, από τότε η Αγία τιμάτε στη Χίο κάθε χρόνο στις 4 Σεπτεμβρίου. 

      Τα τελευταία χρόνια  στο Μέγα Δένδρο – Θέρμου Τριχωνίδας, Πατρίδα του Αγίου Κοσμά του Αιτωλού,  δεξιά και στην είσοδο του Μοναστηριού με τη φροντίδα της Ευθυμίας Μοναχής, Ηγουμένης  της Ιεράς Μονής του Αγίου Κοσμά, έχει κτιστεί παρεκκλήσιο στη μνήμη των Αγίων Αναργύρων Γυναικών,  Ζηναΐδα, Φιλονίλλα και Ερμιόνη όπου κάθε χρόνο στις 11 Οκτωβρίου τελείται  Θεία Λειτουργία. Στο εκκλησάκι υπάρχουν φορητές εικόνες των  Αγίων Αναργύρων καθώς και πολλών άλλων Αγίων. Στη μνήμη των τριών Αγίων Αναργύρων την Πέμπτη 11 Οκτωβρίου θα τελεσθεί Πανηγυρική Θεία Λειτουργία.   

Απολυτίκιο Αγίας Ερμιόνης:

Παρθένος ακήρατος διατελούσα, σεμνή, 

Τω λόγω νενύμφευσαι τω εκ Παρθένου Αγνής

Σαρκί ομιλήσαντι. 

Όθεν την σοί δοθείσαν θεοπάροχον χάριν.

Άθλοις της ευσεβείας τους εν πλάνη φωτίζεις.

Διό σε Ερμιόνη, Χριστός αξίως εδόξασε.

Οι Τρείς Άγιες Ανάργυρες  Ιατροί,  Ζηναΐδα, Φιλονίλλα και Ερμιόνη.

Το Παρεκκλήσι των Τριών  Αγίων Αναργύρων Ιατρών, Ζηναΐδα, Φιλονίλλα και Ερμιόνη.