site analysis
Σε κλίμα βαθειάς συγκίνησης και με την παρουσία εκατοντάδων πιστών πραγματοποιήθηκε η εξόδιος ακολουθία της Γερόντισσας Νεκταρίας κατά το μοναχικό τυπικό προεξάρχοντος του Σεβασμιωτάτου Ποιμενάρχου Κυδωνίας κ.κ. Δαμασκηνού την Δευτέρα 26 Μαρτίου στην Ιερά Μονή Τιμίου Προδρόμου Κορακιών Ακρωτηρίου.
Οπως αναφέρει ανακοίνωση της Μητρόπολης: «Τον επικήδειο λόγο για την αγαπητή προς όλους και σεβάσμια Γερόντισσα εκφώνησε με ευλογία του Σεβασμιωτάτου Ποιμενάρχου μας κ.κ. Δαμασκηνού, ο Πανοσιολογιώτατος Πρωτοσύγκελλος μας Αρχιμ. Δαμασκηνός Λιονάκης ο οποίος εξήρε την προσωπικότητα και το έργο της μακαριστής Γερόντισσας, αναφέροντας ότι έφυγε από την παρούσα ζωή πλήρης ημερών και πλήρης αρετών.
Ακολουθεί ο επικήδειος του Πρωτοσυγκέλλου μας:
Σήμερα η τοπική μας Εκκλησία προπέμπει στην αιωνιότητα τήν πολιά και πολυσέβαστη πνευματική Μητὲρα, μακαριστή Μοναχή Νεκταρία, η οποία «διά πίστεως της του Χριστού θεοσεβείς και δικαίους ανέπλαττε» η ίδια θεοσεβής και δικαία εκ νεότητος γενόμενη.
Όμως «πολλοί οι δίκαιοι και ουδείς αυτών της του θανάτου εξουσίας εαυτόν ηδυνήθη λυτρώσασθαι». Συνεπώς και η αοίδιμος Γερόντισσα ήταν φυσικό να ακολουθήσει την εν είδει ρέοντος ποταμού ασυγκράτητη ροή του ανθρωπίνου βίου, του «πεπληρωμένου με αλλεπάλληλα κύματα», κατά τον ουρανοφάντορα Πατέρα της Εκκλησίας μας, Μέγα Βασίλειο.
Προτού της αποδώσουμε τον τελευταίο ασπασμό και αποθέσουμε το σκήνωμά της προσώρας στη γη εξ ης ελήφθη, ας ανατρέξουμε με την σκέψη μας στην προσωπική ιστορική της διαδρομή, διότι από αυτήν πολλούς και ευχύμους πνευματικούς καρπούς θα αποκομίσουμε.
Η μακαριστή Γερόντισσα γεννήθηκε το 1932 στον Άστρικα Κισάμου. Ήταν το τέταρτο παιδί του ενάρετου ιερέως Πέτρου Πλευράκη και της Μαρίας, μετέπειτα Μυροφόρας μοναχής..
Η Αργυρώ Πλευράκη αναθρεμμένη σε εκκλησιαστικό περιβάλλον προσήλθε επίσημα στην Μονή Κορακιών, στο λιμάνι της οποίας παιδιόθεν έκανε τις διακοπές της, στις 5 Ιουλίου του 1950 σε ηλικία 18 ετών και έλαβε τη Μοναχική Κουρά τό 1961, λαβούσα το μοναχικό όνομα Νεκταρία.
Εκεί εγκαταβίωσε στο ίδιο Κελί με την κατά σάρκα μητέρα της Μοναχή Μυροφόρα και τη θεία της, Μοναχή Βλασία, την και ηγουμένη της Μονής διατελέσασα, ως υποτακτική της οποίας ασκήθηκε στην ισάγγελο μοναστική πολιτεία.
.Έκτοτε, η αοίδιμος Μοναχή ανέβαινε ένα-ένα τα σκαλοπάτια της προσωπικής της τελείωσης, έχοντας καθηγητές και αλληλογραφώντας με οσίους Γέροντες, όπως τον Γαβριήλ Διονυσιάτη, Αβιμέλεχ τον Μικραγιαννανίτη και Γεράσιμο τον Υμνογράφο.
Αφοσιώθηκε στο Θεό και το συνάνθρωπο….
Κατέφευγε στο Θεό και οι άνθρωποι κατέφευγαν σ` αυτήν.
Το τηλέφωνο στο κελί της ποτέ δεν έπαψε να χτυπά. Όλοι ζητούσαν μία προσευχή. Αμέσως, κατέβαζε το τηλέφωνο, ξεκινούσε την παράκληση και όταν τελείωνε, έβαζε πάλι το τηλέφωνο στη θέση του, το οποίο και πάλι χτυπούσε και πάλι ένα αίτημα πνευματικό μετέφερε και πάλι μια νέα παράκληση άρχιζε…
Από το κελί της πέρασαν χιλιάδες άνθρωποι, από όλα τα μέρη του κόσμου. Μπαίνανε παραμορφωμένοι και βγαίνανε μεταμορφωμένοι. Ο λόγος της, γλυκύς σαν νέκταρ, δικαίωνε το όνομά της, μαλάκωνε την καρδιά τους, τούς ενίσχυε η γνώση της, τους δυνάμωνε η με παρρησία προσευχή της.
Μιλούσε μαζί τους μετρώντας ασταμάτητα το κομποσχοίνι της, ενδιαφερόνταν για όλους, τους εγγύς και τους μακράν και όταν έφευγαν τους σφράγιζε με το σημείο του Σταυρού και τους συνόδευε με αμέτρητες ευχές.
Φύση ευαίσθητη, αγαπούσε τους πονεμένους, συμπονούσε τους ασθενείς. Την είδα πολλές φορές με το κομποσχοίνι στο χέρι να υψώνει τα χέρια της και να μνημονεύει δυνατά ονόματα ασθενών.
Ελεήμων, συμπαθής και φιλάνθρωπη, την είδα επίσης πολλές φορές να βγάζει κάτω από το καρεκλόπανο τα χρήματα της σύνταξης της και να τα μοιράζει στους αναγκεμένους αδελφούς, οι οποίοι γνώριζαν πότε παίρνει τη σύνταξή της και προσέφευγαν σ`αυτήν.
«Τι να τα κάνω εγώ τα λεφτά» μου έλεγε; «Μοναχή είμαι». Είχε κατακτήσει σε μεγὰλο βαθμό την αρετή της ακτημοσύνης, έχοντας στα 68 χρόνια της μοναστικής της ζωής, ένα δυό ράσα, που ήταν στο μοναστήρι και λίγα ζωστικά τριμμένα και φθαρμένα.
Υπήρξε άνθρωπος της ησυχίας, της νηστείας και της προσευχής. Ενθυμούμαι μικρό παιδί να χτυπώ την πόρτα της και να μην ανοίγει. Και ως ανώριμος και αδιάκριτος, να πηγαίνω από την πίσω πόρτα του κελιού της, για να την δώ γονατιστή μαζι με την Βλασία και την Μυροφόρα προσευχόμενες.
Δεν έτρωγε πολλές φορές τιποτα. Έκανε τρία τριήμερα την μεγάλη Σαρακοστή και την μεγάλη εβδομάδα . Και πάντα έλεγε «προς δόξαν Θεού, από τις πολλές μου αμαρτίες», για τις οποίες έκλαιγε μετά δακρύων, φοβούμενη μην χάσει την ψυχή της.
Ευσεβής και φιλακόλουθος διάβαζε ανελλιπώς το Ευαγγέλιο, το Ψαλτήρι και τις Παρακλήσεις των Αγίων.
Πρωτοψάλτρια και Εκκλησιάρχισσα μετείχε βιωματικά στους ιερούς ύμνους. Δύο φορές ως εφημέριος στο μοναστήρι μεγάλη εβδομάδα ψάλλοντας το ιδού αναβαίνομεν είς Ιεροσόλυμα έκλαιγε γοερώς. Το ζούσε. Ήταν αλλού, συνοδεύοντας το Χριστό στο δρόμο του προς το Σταυρό!
Ως εκκλησιαρχισα αγάπησε την ευπρέπεια του Οίκου του Κυρίου, άναβε ανελλιπώς τα κανδήλια κι όταν χρειάσθηκε να επισκευασθεί ο ναός μου είχε παράπονο έξι μήνες. Μου έλεγε «μας έκλεισες τον ναό αλλά εγώ όλα τα κανδήλια των Αγίων τα ανάβω στο κελί μου για να μας συγχωρήσει ο Θεός». Τέτοια αγνή και άδολη αγάπη είχε για το Θεό και τούς αγίους του.
Η μακαρία Γερόντισσα Νεκταρία, διεκρίνετο και για το γνήσιο Εκκλησιαστικό της ήθος!
Σεβάστηκε και τίμησε όλους τους Αρχιερείς που κατά καιρούς διαποίμαναν τη Μητρόπολή μας, και ιδιαίτερα εσάς, Σεβασμιώτατε!
«Τον αγαπώ», έλεγε, «γιατί όταν με κοινωνά μου δίνει πολύ Χριστό! Μεγάλη μερίδα. Μου γεμίζει χαρά το στόμα μου»! Και όταν ασθενήσατε, Σεβασμιώτατε, κατά τις ημέρες της νοσηλείας σας στην εντατική όλη νύχτα ήταν στο προσκεφάλι σας.
Αμέτρητα κομποσχοίνια!
Αμέτρητες παρακλήσεις!
Αμέτρητα δάκρυα!
Μου είχε πει τότε χαρακτηριστικά «παρακαλώ τον άγιό μου, Νεκτάριο, να μην τον αφήσει»!
Και δεν σας άφησε, Σεβασμιώτατε, αλλά σας απέδωσε και πάλι στην Εκκλησία μας υγιή και δυνατό, ποιμένα και πατέρα μας πνευματικό!
Είχα το προνόμιο να την γνωρίσω από δέκα ετών παιδί, όταν ο μακαριστός Γέροντας του χωριού μου π. Γεώργιος οδήγησε τα βήματά μου προς αυτήν. Πάντα την έβλεπε κανείς να αποδίδει σεβασμό στην ιεροσύνη, να ασπάζεται το χέρι μικρών και μεγαλυτέρων ιερέων ενώ όλοι οι διατελέσαντες εφημέριοι της Μονής την ενθυμούνται ως μία ευλαβέστατη και ευγενέστατη ψυχή.
Η μοναχή Νεκταρία υπήρξε το πρότυπο της αυθεντικής Κρητικιάς Μοναχής!
Γνήσια ασκήτρια, έλαμψε και έλιωσε φωτίζοντάς μας σα λαμπάδα πνευματική!
Η ζωή της ένα διαρκές θυμίαμα προσευχής, δοξολογίας και αγάπης, προς το Θεό, τους ανθρώπους, ακόμα και προς τα λουλούδια, που και αυτά, ως δημιουργήματα του Θεού θυμίαζε.
Στη σεπτή μορφή της όλοι βλέπαμε τη στοργική μας μανούλα, την αθόρυβη, άκακη, ελεήμονα, ευσπλαχνική, φιλόξενη, γεμάτη αγάπη για το Θεό και τους ανθρώπους…
Αλλά, πάνω απ’ όλα γεμάτη διάκριση! Κανένα ποτέ δεν κατέκρινε, έζησε μακριά από μερισμούς, διπλωματίες, αργολογίες, διχόνοιες, φατριασμούς και υπόγειες διαδρομές, με το γλυκό της λόγο σβήνοντας τις φωτιές της ανθρώπινης μικρότητας, με το αγγελικό της χαμόγελο και ένα «να ναι ευλογημένο πάντα στα χείλη της»!
Αξιώθηκε να καλωσορίσει τη σημερινή Γερόντισσα Θεοφόρα, που ήλθε στη Μονή της από την Μονή της Χρυσοπηγής, την οποία με το λόγο της στήριξε και με την αγιασμένη ψυχή της αγάπησε και στην κατ’ άνθρωπο θλίψη της όλοι συμμετέχουμε.
Ο βίος και η πολιτεία της προσθέτουν χρυσές σελίδες στο Μητερικό της Εκκλησίας μας, και μας καλούν προς μίμηση των αρετών της
Προς την ταπείνωσή της επέβλεψε και η Κυρία Θεοτόκος, γι’ αυτό την πήρε κοντά της τη μέρα του Ευαγγελισμού της, με αρετές κεκοσμημένη και πεποικιλμένη, από την πολυετή καθήλωση στο κρεββάτι του πόνου κεκαθαρμένη, αγιασμένη από τό Σώμα και το Αίμα του Κυρίου!
Η μακαριστή Νεκταρία, με το οσιακό της τέλος, ευαγγελίσθηκε την απαρχή της αιωνιότητας.
Και ιδού, ανεβαίνει προς τον Ουρανό, να συναντήσει το Νυμφίο της Ιησού Χριστό.
Στα χέρια της έχει τα ονόματα όσων την βοήθησαν και της συμπαραστάθηκαν όλα αυτά τα χρόνια, να τα καταθέσει στην αγάπη του Θεού.
Το όνομα της Κατερίνας, που την φρόντιζε τα τελευταία χρόνια υποδειγματικά και από τη φροντίδα της έζησε.
Της πολυαγαπημένης της Σωτηρίας, του συζύγου της και των παιδιών της και ειδικά της Θεοδωρούλας, που ήταν καρπός προσευχής της.
Των ανηψών της με πρώτο τον Φώτη, τον μονάκριβο αδελφό της παπά~Μανώλη, της Άννας, τις κυρίες Μαρίες, την Γιασεμίτσα, την Καλλιόπη που της έδωσαν την καρδιά τους και τόσο χρόνο από την ζωή τους και
τις ιατρούς αδ. Θεοπνεύστη, Κ. Γκόγκου και Κ. Πολυμίλη, οπως και ολο το ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό πού με τόση επιστημοσύνη και αγάπη την περιέθαλψαν όλα αυτά τα χρόνια!
Σεβασμιώτατε Πάτερ, Σεβαστοί πατέρες, Σεβαστές Γερόντισσες, οσιώτατες μοναχές, ευλογημένοι Χριστιανοί,
Ύψος μαζί και βάθος, μεγαλείο και ματαιότητα απαρτίζουν την ανθρώπινη ζωή. Αλλά το βάθος και η ματαιότητα κατανικώνται, όταν εμείς, οι φέροντες τά στίγματα και τα χαράγματα του Ιησού Χριστού, υψώσουμε το βλέμμα στον Αρχηγό της πίστεώς μας, ο Οποίος θανάτω τον θάνατο επάτησε και την κτίση εκαινοποίησε, αποφασισμένοι να ακολουθήσουμε την στενή μά τρισόλβια οδό. Η νίκη αυτή εναντίον του βάθους, της κακότητος, της ματαιότητος και της φθοράς απόκειται στην θέληση του ανθρώπου, ώστε να συνεργασθή με τον Θεό και να αναδειχθή συνετός οικονόμος και να «δώση εν καιρώ το σιτομέτριον»(Λουκ.12, 42), κατά την Ευαγγελική ἔκφραση, όπως αποδίδει τούτο σήμερα η Γερόντισσα Νεκταρία.
Και τώρα αοίδιμε και τιμία Μήτερ, αφού εξεζήτησες εκ νεότητος σου τα βάθη του πνεύματος του Θεού και προσέθεσες σε αυτά το κάλλος των θεοφιλών έργων σου και των μεστών λόγων σου,
κληροδοτείς σε εμάς σοφία Θεού, σύνεση, ζήλο, ταπείνωση, υπομονή και θυσιαστική αγάπη προς το Θεό και τον άνθρωπο.
Πενθεί η τοπική μας Εκκλησία και το Μοναστήρι σου για την έξοδό σου από τον κόσμο αυτό, θρηνεί τον πρόσκαιρο, έστω, αποχωρισμό, όλοι πίνουμε το πικρό ποτήρι της πνευματικής ορφάνιας, όλοι θα σε αναζητήσουμε, οδηγό, σύμβουλο και στήριγμά μας!
Τούτη την ώρα του αποχαιρετισμού, δέξου την έκφραση της ευγνωμοσύνης όλων μας, οι οποίοι μυριόστομη ευχή αναπέμπουμε στον Κύριο υπέρ αναπαύσεως της μακαρίας ψυχής σου και τον έπαινό σου εκδιηγούμενοι, σε προπέμπουμε στην αιωνιότητα, απευθύνοντας το λόγο του ποιητή:
«Πέρνα τώρα Γερόντισσα στο φως,
ζήσε την χαρά του Παραδείσου,
πλούσιος που σε προσμένει ο μισθός,
όλη τούτη η δόξα είναι δική σου».
Καλό παράδεισο γλυκειά μας μανούλα! Σε παρακαλούμε να μας προσέχεις . Καλή αντάμωση».
ΠΗΓΗ.ΕΞΑΨΑΛΜΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου