Ἡ Μητέρα καί ἡ Γιαγιά ὡς παιδαγωγοί* -- Γράφει ἡ κ. Βαρβάρα Καλογεροπούλου ― Μεταλληνοῦ, Δρ. Θεολογίας - πτυχ. Φιλολογίας

site analysis

ΠΟΙΟΣ εἶναι ὁ βασικός σκοπός τῆς ἀγωγῆς; Γιά μᾶς τούς Ὀρθοδόξους Χριστιανούς εἶ ναι ἡ γνώση καί μετάδοση στά νεαρά μέλη τῆς οἰκογένειάς μας τοῦ «τί εἶναι καλό», ὣστε καλλιεργώντας το νά «φθάσουν στήν τελειότητα», πού μέτρο της εἶναι ὁ Θεάνθρωπος  Ἰησοῦς Χριστός. Περιεχόμενο τοῦ «καλοῦ» εἶναι κυρίως ἡ ἐσωτερική κατάσταση τῆς χαρᾶς, τῆς εἰρήνης καί τῆς ἀγάπης πρός ὃλα τά δημιουργήματα τοῦ Θεοῦ καί ἰδιαιτέρως στόν συνάνθρωπο. Τό ἒργο τῆς ἀγωγῆς εἶναι «τέχνη τεχνῶν καί ἐπιστήμη ἐπιστημῶν» (Γρηγ. Θεολόγος), καί ἀφορᾶ τήν σωματική, προπάντων ὃμως τήν ψυχική καί ἁγιοπνευματική ἀνάπτυξη τοῦ παιδιοῦ. Ἡ τέχνη τῆς ἀγωγῆς γίνεται δύσκολη, ἐπειδή δέν εἶναι ἀρκετό νά ὑποδεικνύεις μόνο καθήκοντα στούς παιδαγωγούμενους, ἀλλά προπάντων νά τούς προσφέρεις πρότυπα. Προπάντων ἀπαιτεῖται ὁ ἲδιος ὁ παιδαγωγός νά ἀναδεικνύεται «σιωπῶσα παραίνεσις». Πῶς ὀφείλουν νά λειτουργήσουν ὡς παιδαγωγοί ἡ μητέρα καί ἡ γιαγιά. «Ἡ γυναίκα θά σωθεῖ διά τῆς τεκνογονίας», ἀρκεῖ νά μείνει στήν πίστη καί στήν ἀγάπη καί στήν ἃγια ζωή καί νά ἒχει κοσμιότητα (Ἀπ.Παῦλος) Τό «κλειδί» ἑπομένως τῆς σωτηρίας ἒχει προσφερθεῖ σέ μᾶς τίς γυναῖκες ἀπό τόν Ἲδιο τόν Θεάνθρωπο καί Λυτρωτή μας, φυσικά ἐάν ἱερουργοῦμε τό μυστήριο τῆς ζωῆς, μέ τό λόγο καί τό παράδειγμά μας, καί τήν βιολογική ζωή τήν μεταποιοῦμε σέ Χριστοζωή.

Σ’ αὐτή τήν πορεία ὁ ἱ. Χρυσόστομος μᾶς συνιστᾶ: «τήν ἀγωγή νά μή τήν ἀσκοῦμε μόνο μέ λόγια, ἀλλά καί μέ προσευχές νά ζητᾶμε τή θεία συμμαχία γιά τούς διδασκομένους».

 Ἑπομένως ὃλη ἡ ζωή τῆς μητέρας καί τῆς γιαγιᾶς ὀφείλουν νά ἐκφράζουν ἀγάπη καί φροντίδα, μεταφέροντας μηνύματα ἀσφάλειας, ἠρεμίας καί θυσιαστικῆς ἀγάπης. Σέ ἀντίθετη συμπεριφορά τό παιδί μεγαλώνει μέσα στήν συναισθηματική στέρηση. Ὁ Φιοντόρ Ντοστογιέφ- σκυ τονίζει: «’Εκεῖνος πού μπορεῖ νά ἒχει καλές ἀναμνήσεις ἀπό τήν παιδική του ἡλικία εἶναι σωσμένος γιά ὃλη του τή ζωή» (Ἀδελφοί Καραμαζώφ). Κατά τήν περίοδο τῆς ἐγκυμοσύνης ἡ Μητέρα ὀφείλει νά βιώνει τήν ψυχική ἠρεμία καί γαλήνη, στοιχεῖα πού ἐπηρεάζουν θετικά τό ἒμβρυο. Ἑπομένως, ἀποφεύγει κάθε τι αἰσχρό, σκληρό καί δυσάρεστο. Ἀντίθετα ἐπιδιώκει ἀκούσματα καί θεάματα, συναναστροφές καί συζητήσεις, πού προκαλοῦν ἐνδιαφέρον καί μεταγγίζουν γνώσεις γιά τό «μυστήριο» τῆς ζωῆς, πού ἢδη κυοφορεῖ.

’Ακόμη ὑγιεῖς καί φιλάν- θρωπες σκέψεις μέ ἀνάλογα βιώματα καί προσευχητική διάθεση δημιουργοῦν στήν μητέρα ψυχική εὐφορία, ἀγάπη δέ μέχρι θυσίας γι’ αὐτό, πού σκιρτᾶ ἢδη μέσα της, μέ ἀποτέλεσμα νά ἀρνεῖται κάθε τι , πού τήν ἐπιβαρύνει σωματικά καί ψυχικά. Κι’ αὐτό ἒχει ὡς συνέπεια νά διατηρεῖ τόν ψυχικό της κόσμο καί τή βιολογική της κατάσταση «ὑγιῆ», μεταδίδοντας ἒτσι τήν ψυχική καί σωματική της ὑγεία καί στό παιδί. Ἡ γιαγιά σ’ αύτή τήν περίοδο θά εἶναι ὁ φύλακας ἂγγελος, ὁ συμπαραστάτης καί ἐνισχυτής τῆς μητέρας, τρέφοντας καί ἐκείνη τήν ἲδια ἀγάπη γιά τό πλασματάκι πού ἒρχεται...Θά παρέχει στή μητέρα, σιωπηρά, μέ τή στάση της, τήν βεβαιότη- τα ὃτι θά βρίσκεται κοντά της καί θά συμπαραστέκεται ἠθικά καί, ἐάν χρειάζεται, καί ὑλικά, στίς πιό ἀπαιτητικές πλέον συνθῆκες, πού δημιουργεῖ ὁ ἐρχομός τῆς νέας ζωῆς. Ἒτσι ἡ μητέρα ξεπερνᾶ τό ἂγχος καί τήν ἀγωνία καί περιμένει μέ ἀγαλλίαση τό παιδί της, φέρνοντας στή σκέψη της τά λόγια τοῦ Κυρίου μας: «Ἡ γυνή ὃταν τίκτῃ λύπην ἒχει, ὃτι ἦλθεν ἡ ὣρα αὐτῆς· ὃταν δέ γεννήσῃ τό παιδίον, οὐκέτι μνημονεύει τῆς θλίψεως διά τήν χαράν, ὃτι ἐγεννήθη ἂνθρωπος εἰς τόν κόσμον» (Ἰω. 16,21). Βρεφική καί νηπιακή ἡλικία (μέχρι 6 ἐτῶν). Ἡ βασικότερη καί δυναμικότερη ἡλικία ἀπό πλευρᾶς ψυχολογικῆς. Ὡς βρέφος καί νήπιο τό παιδί χρειάζεται τήν φροντίδα, στοργή καί ἀγάπη, ἀλλά καί τήν εὐχάριστη κατάσταση, πού δημι- ουργεῖ ἡ ζεστασιά τῆς μητρικῆς ἀγκαλιᾶς καί τό γλυκό μητρικό χάδι. Καί εἶναι ἐξακριβωμένο, ὃτι ἡ κάλυψη τῶν σωματικῶν ἀναγκῶν τοῦ βρέφους, ἀλλά καί ἡ σταθερότητα τῆς προσφορᾶς τοῦ ἢρεμου καί συνεχοῦς ἐνδιαφέροντος, συντελοῦν καθοριστικά στήν ὁμαλή ψυχοσωματική ἀνάπτυξή του. Τό μητρικό γάλα συνοδευόμενο καί μέ τή γλύκα τῆς τρυφερότητας, δημιουρ- γοῦν εὐεργετικές σωματικές καί ψυχικές προϋποθέσεις γιά τήν φανέρωση, ἀργότερα, ἑνός ἰσορροπημένου καί ὁλοκληρωμένου ἀνθρώπου. Ἀλλά καί τό γλυκό νανούρισμα καί τά τρυφερά παιγνιδίσματα ἀπό τή γιαγιά, ἀφήνουν ἀνεξίτηλα ἀποτυπώματα στήν παιδική ψυχή, τά ὁποῖα θά τό συντροφεύουν δυναμικά καί εὐχάριστα σ’ ὃλη του τή ζωή. Ἀπό αὐτή ὃμως τήν ἡλικία πρέπει νά ἀρχίσει καί τό σμίλευμα τοῦ χαρακτήρα του. Μητέρα καί γιαγιά, σέ μιά ἀγαστή συνεργασία, ὀφείλουν νά «μπολιάζουν» τό παιδί μέ ὃ,τι «καλό» προσφέρει ἡ ἑλληνορθόδοξη παράδοσή μας, καί μέ τέχνη, νά κόβουν τάσεις καί ἐλαττώματα, πού ἢδη ἀρχίζουν νά ἀναδύονται, ἐνῶ συγχρόνως νά «καλλιεργοῦν» κλίσεις καί προτερήματα, πού διαφαίνονται. Τὸ ἀντίδοτον εἰς τὴν Ἐκκλησίαν Τό βρέφος καί τό νήπιο -εἶναι καί ἐπιστημονικά διαπιστωμένο- συσσωρεύει ἐμπειρίες καί πληροφορίες, χωρίς φυσικά νά μπορεῖ νά σκεφθεῖ καί κρίνει πάνω σ’ αὐτές. Ἒτσι δημιουργεῖται, σ’ αὐτή τήν ἡλικιακή φάση τό ὑποσυνείδητο τοῦ κάθε ἀνθρώπου, τό ὁποῖο γνωρίζουμε πόσον οὐσιαστικό ρόλο παίζει στήν ψυχική ἐξέλιξή του. 

Ὃσο λιγότερες δυσάρεστες ἐμπειρίες ἒχει ὁ ἂνθρωπος σ’ αὐτή τήν ἡλικία, τόσο τό ὑποσυνείδητό του δέν εἶναι βεβαρυμένο καί ὁ ψυχικός του κόσμος ἀναδύεται ὑγιής. Ἀντίθετα τό βεβαρυμένο ὑποσυνείδητο ἐκδηλώνεται ἀργότερα ἀρνητικά μέ ἐλαφρότερες ἢ βαρύτερες ψυχικές διαταραχές. Ἡ Ἐκκλησία μας ὡς στοργική Μητέρα, ἰδιαίτερα σ’ αὐτή τήν ἡλικία, ἒρχεται νά «μπολιάσει» καί ἐνδυναμώσει μέ τή Θεία Χάρη τό παιδί, μέσῳ τῶν ἁγιαστικῶν πράξεων, ὃπως τοῦ Σαραντισμοῦ, τῆς Βάπτισης, τῆς Θείας Κοινωνίας, ὡς ἀντίδοτο στίς ἀρνητικές ἐπιδράσεις, πού καί ἀπό αὐτή τήν ἡλικία δέχεται. Στή βρεφική καί νηπιακή ἡλικία, ἰδιαιτέρως ἡ γιαγιά μπορεῖ νά ἀποβεῖ ὁ τελειότερος παιδαγωγός. Ἡ γιαγιά μέ τήν ψυχική της ἠρεμία, τήν πεῖρα τῶν χρόνων καί τό καταστάλαγμα ὡς πρός τό περιεχόμενο τῆς ζωῆς μέ ποιότητα, εἶναι ἱκανή νά τροφοδοτήσει τόν ἀναπτυσσόμενο ἂνθρωπο μέ ἀρχές καί ἀξίες, πού θά νοηματοδοτοῦν πλέον τήν ὑπόλοιπη ζωή του. Μέσα ἀπό τά νανουρίσματα, τά τραγούδια, τίς ἱστορικές διηγήσεις , μέ τίς παραβολές , ἢ μέ τίς ἀναφορές στή ζωή τοῦ Κυρίου καί τῶν Ἁγίων, τό παιδί θά γνωρίσει σιγά-σιγά τά πρότυπα ἐκεῖνα, πού θά τό ἐνισχύουν ἀργότερα στόν ἀγώνα του γιά συνέπεια ζωῆς. 

Ὁ Γέροντας Φιλόθεος ἒλεγε, «ὃπως τό ἁπαλό κερί, πού τό πλάθεις, ὃπως θέλεις, καί δέχεται ὃ,τι σφραγίδα τοῦ θέσεις, ἒτσι καί τό μικρό παιδί, ὃ,τι μάθει ἀπό μικρό, αὐτό τοῦ μένει ἀνεξάλειπτο...». Καί αὐτό πιστοποιεῖται στά μαῦρα χρόνια τῆς σκλαβιᾶς μας... ὁ παπούς καί ἡ γιαγιά γαλούχησαν τά μικρά παιδιά μέ τίς ἱστορίες τῶν ἡρώων μας, τά συναξάρια τῶν ἁγίων μας, μέ τούς Ψαλμούς καί τό «Χτωήχι», καί σμιλεύοντας μ’ αὐτά τίς παιδικές ψυχές, κατόρθωσαν μετά ἀπό 400 καί 500 χρόνια σκληρῆς σκλαβιᾶς, οἱ Ἓλληνες νά ξεσηκωθοῦν καί νά ἀγωνιστοῦν «γιά τοῦ Χριστοῦ τήν πίστη τήν ἁγία καί τῆς πατρίδος τὴν ἐλευθερία». Ἡ ἁγιοπνευματικὴ διάστασις Μέσα σ’ αὐτό τό πνευματικό κλῖμα, ἡ οἰκογένεια ἀναπτύσσει καί τό θρησκευτικό συναίσθημα, πού ἢδη ἒχει ἀρχίσει νά ἀναδύεται. Καί αὐτό τό χρέος πρός τό ἀναπτυσσόμενο παιδί κατ’ ἐξοχή ἀναλαμβάνει ἡ γιαγιά καί ἡ μητέρα. Ὁ ἲδιος ὁ Κύριος, ὃταν οἱ Μαθητές ἐμπόδιζαν τίς μητέρες νά φέρουν τά παιδιά τους σ΄Ἐκεῖνον, Αὐτός «ἀγανάκτησε» καί εἶπε, ὃτι σ’ αὐτά ἀνήκει ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ, καί ὃτι, ὃποιος δέν δέχεται τή βασιλεία Του, ὃπως τό μικρό παιδί, δέν θά γίνει δεκτός σ’ αὐτήν· (Μαρκ. 10,13-16). Στή συνέχεια ἀφοῦ τά ἀγκάλιασε, τά εὐλόγησε. Δέν ἒμεινε δηλ. μόνο στή διδασκαλία, ἀλλά τά πλησίασε καί μέσῳ τῶν αἰσθήσεων. Μητέρα καί γιαγιά ἑπομένως μέσῳ καί αἰσθητῶν κινήσεων καί πραγμάτων μποροῦν νά μεταγγίζουν καί τή χριστιανική πίστη. Τό νήπιο π.χ. νά ἀγγίξει καί φιλήσει τήν εἰκόνα, τό βαφτιστικό του σταυρό, νά παρακολουθήσει τό ἂναμμα τοῦ καντηλιοῦ, νά ἀκούσει τίς ψαλμωδίες, νά συμμετέχει στήν πανηγυρική ἀτμόσφαιρα τῶν ἑορτῶν , κ.λπ. 

Ἒτσι προσφέρεται καί ἀναπτύσσεται σιγά-σιγά καί ἡ ἂλλη διάσταση στή ζωή τοῦ παιδιοῦ, ἡ ἁγιοπνευματική, ἡ ὁποία τοῦ χαράσσει πορεία ζωῆς καί τοῦ χαρίζει ἂγκυρα ἐλπίδας, στοιχεῖα τόσο σημαντικά καί εὐεργετικά στή ζωή τοῦ κάθε ἀνθρώπου. Μέση καί ὂψιμη παιδική ἡλικία (6- 13 ἐτῶν). Χαρακτηριστικό τῆς ἡλικίας αὐτῆς ἡ ἔναρξη τῆς ἀπομάκρυνσης τοῦ παιδιοῦ ἀπό τό οἰκογενειακό περιβάλλον. Ἡ μετάβαση στό σχολεῖο, ἡ ἐπικοινωνία μέ τούς συμμαθητές, οἱ φίλοι πού ἐπιθυμεῖ συχνά νά βρίσκεται κοντά τους, τοῦ ἀνοίγουν ἓνα νέο ὁρίζοντα καί τοῦ προσφέρουν νέες ἐμπειρίες καί προκλήσεις. Ἡ παρουσία τοῦ παιδιοῦ στό σχολεῖο, ἡ προσαρμογή του στούς σχολικούς κανόνες, οἱ σχολικές ὑποχρεώσεις, ὃλα αὐτά διαφοροποιοῦν κατά πολύ τήν εἰκόνα καί τήν συμπεριφορά του ἀπό τήν προηγούμενη ἡλικιακή φάση. Τά ἀνοίγματα, φυσικά, ἀκόμη εἶναι μικρά. Γι’ αὐτό καί ἐξακολουθοῦν νά παιδαγωγοῦνται ἀπό τίς ἐμπειρίες πού προσλαμβάνουν κυρίως στό σπίτι. Ἡ εὐγένεια, ἡ καλοσύνη, ἡ εἰλικρίνεια καί συνέπεια τῶν γονέων, ἡ τρυφερότητα καί γλυκύτητα τῆς μητέρας, τό «γέμισμα» τῆς ἐλεύθερης ὣρας μέ τή χαρούμενη συντροφιά τῆς γιαγιᾶς, εἲτε μέ τόν περίπατο, εἲτε μέ τό διάβασμα καί τίς διηγήσεις ἐκείνης, εἲτε ἀκόμη καί μέ τήν παρακολούθηση μιᾶς παιδικῆς ἐκπομπῆς, πού ἐκείνη θά βρεῖ τήν εὐκαιρία νά ἀναδείξει ὃ,τι καλό προσφέρει καί νά ὑποδείξει τό ἀρνητικό, ὃλα αὐτά ἐπιδροῦν καί ἀφήνουν μιά εὐχάριστη γεύση, πού τά συνοδεύει γιά πάντα. Ἡ βάση τῆς σχέσης μητέρας-παιδιοῦ, γιαγιᾶς-παιδιοῦ, διαποτίζεται ἀπό ὑπεύθυνη καί σταθερή προσ - φορά ἀγάπης, πού περιλαμβάνει τόν σεβασμό καί τήν κατανόηση στήν προσωπικότητα τοῦ παιδιοῦ, καί δέν παρασύρεται σ’ ἓνα ἀθεμελίωτο συν αισθηματισμό. Ἡ γνήσια ἀγάπη, ἀπό τή μητέρα καί γιαγιά ὀφείλει νά συνοδεύεται ἀπό τήν ὑπευθυνότητα, ἡ ὁποία γνωρίζει νά λέει «ὂχι», καί νά ἀρνεῖται νά ἀνταποκριθεῖ σέ κάθε παιδική ἀπαίτηση. Τά δείγματα ἀγάπης, πού ἱκανοποιοῦν κάθε παιδική ἀπαίτηση, ἡ συν εχής ἱκανοποίηση τοῦ «θέλω» καί πολλά ἂλλα, ἒχουν ὡς ἀποτέλεσμα νά ἀναπτύσσεται ὁ ἐγωκεντρισμός τοῦ παιδιοῦ, καί νά διαμορφώνονται ἒτσι ἂτομα ἀπαιτητικά καί καταναλωτικά. Ὄχι εἰς τὴν μετάθεσιν τῶν ὑποχρεώσεων Ἐπίσης δέν θά πρέπει νά διευκολύνεται , πέραν τοῦ φυσικοῦ καί κανονικοῦ ἡ ζωή τοῦ παιδιοῦ. 

Ὃ,τι ἐκεῖνο μπορεῖ νά κάμει νά τό ἀφήνουμε νά τό φέρει σέ πέρας. Στίς σχολικές ὑποχρεώσεις του π.χ. μη- τέρα καί γιαγιά συμπαραστέκονται, δέν τό ἀντικαθιστοῦν. Ἡ διευκόλυνση καί ὑπεραπλούστευση τῆς ζωῆς του, λόγῳ τῆς βοήθειας τῶν μεγαλυτέρων, ὁδηγεῖ στήν μετάθεση τῶν ὑποχρεώσεών του, στή νωχέλεια καί διστακτικότητα στήν περαιτέρω ζωή του. Ἡ διεκδίκηση μόνο δικαιωμάτων καί διευκολύνσεων ἐκ μέρους τοῦ παιδιοῦ δημιουργεῖ τόν αὐριανό ἀπαιτητικό καί ἀνεύθυνο πολίτη. Οἱ παιδαγωγοί, καί ἐδῶ ἡ μητέρα καί γιαγιά, ὀφείλουν ἀνάλογα μέ τήν ψυχοσωματική ὡριμότητα τοῦ παιδιοῦ νά ἀναθέτουν καθήκοντα καί ὑποχρεώσεις, πού προκύπτουν μέσα στήν οἰκογένεια, ἀλλά καί στούς χώρους, πού δραστηριο- ποιεῖται. Ὁ μεγάλος παιδαγωγός ἃγιος Ἰωάννης Χρυσόστομος προτρέπει σέ μιά ρεαλιστική καί ὠφέλιμη ἀγωγή: «Οὒτε τά ροῦχα του νά τοῦ φέρνει ἂλλος, οὒτε στό λουτρό νά περιμένει νά ὑπηρετηθεῖ ἀπό ἂλλον, ἀλλά ὃλα νά τά κάνει μόνο του· αὐτό καί δυνατό θά τό κάνει καί ταπεινό καί πρόσχαρο». Αὐτά ὃλα δέν σημαίνουν ὃτι θά χρησιμοποιεῖται ἀπό τούς μεγάλους ὁ αὐταρχισμός, ἀλλά μέ τίς ὑποδεί- ξεις, τά καλοπιάσματα, τή συζήτηση καί τήν ὑπογράμμιση τῆς ὠφελιμότητας καί χαρᾶς, πού θά δοκιμάζει, ὃταν ὁ ἲδιος θά δημιουργεῖ καί θά πετυχαίνει. Προπάντων μητέρα καί γιαγιά ὀφείλουν συχνά νά τοῦ ὑπενθυμίζουν ὃτι ὁ ἂνθρωπος δέν ἒχει μόνο δικαιώματα στή ζωή, ἀλλά ἒχει καί καθήκοντα καί ὑποχρεώσεις. Τότε ἡ καλή συνήθεια θά γίνει καί καλή δεύτερη φύση. Στό πλαίσιο τῆς ἂσκησης ἀγωγῆς ὑπάρχει καί ἡ παιδαγωγική μέθοδος τῆς τιμωρίας. Ὁ ἱ. Χρυσόστομος μᾶς ὐποδεικνύει τόν τρόπο: «Ἂν δεῖς, ὃτι παραβαίνει τήν ἐντολή σου, τιμώρησέ το, ἂλλοτε μέ ὓφος αὐστηρό, ἂλλοτε μέ λόγια πού μποροῦν νά πληγώσουν, ἂλλοτε μέ ἐπιτιμήσεις, καί ἂλλοτε πάλι κολάκευσέ το καί δός του ὑποσχέσεις». 

Φυσικά ἡ τιμωρία δέν ἐπιβάλλεται γιά ἐκδίκηση, ἀλλά καί αὐτή ὀφείλει νά εἶναι καρπός ἀγάπης καί ἐνδιαφέροντος, κάτι πού τό ὑποδεικνύουμε καί στό παιδί, ἐνῶ συγχρόνως τοῦ τονίζουμε ὃτι λειτουργοῦμε, ὃπως ὁ γιατρός, πού καταπολεμᾶ τήν ἀρρώστια, φροντίζει ὃμως καί ἀγαπᾶ τόν ἂρρωστο. Οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας Ἐφηβεία (13-16 ἐτῶν). Ἡ πιό δύσκολη ἡλικιακή φάση. Πολλές ψυχοσωματικές ἀλλαγές συμβαίνουν σέ σύντομο χρονικό διάστημα. Ὁ ἲδιος ὁ ἒφηβος ἐντοπίζοντας τίς ραγδαῖες ἀλλαγές στόν ἑαυτό του, πού εἶναι σωματικές καί ψυχικές, ζεῖ ἒντονες καταστάσεις ἀμφιθυμίας. Πότε εἶναι αἰσιόδοξος, χαρούμενος, δυναμικός, ἀλλά καί πολύ σύντομα ἀλλάζει, δείχνει ἀδιάφορος, ἀμήχανος, ἀπαισιόδοξος, ἀπορριπτικός, ἀρνεῖται νά δώσει ἀγάπη, ἀλλά καί γρήγορα μεταβάλλει διαθέσεις, γίνεται ἐκδηλωτικός, τρυφερός, εὐγενικός, καλωσυνᾶτος. Ἡ εὐχάριστη αἲσθηση νά ζήσει ἀνεξάρτητος τόν ἐνθουσιάζει, ἀλλά καί ἡ εὐθύνη τῆς ἐλευθερίας, ἡ ἀνάληψη ὑποχρεώσεων καί εὐθυνῶν ἐκ μέ- ρους του τόν τρομάζει. Σ’ αὐτές τίς ἀντιφατικές συμπεριφορές καί ἀπειλές τοῦ ἐφήβου χρειάζεται ἐκ μέρους τῶν παιδαγωγῶν, νά ὁπλιστοῦν μέ πολλή ὑπομονή, ταπείνωση, ἀνεξικακία καί εὐελιξία στό χειρισμό τῶν κρίσεων. Ὂχι, φυσικά, χρήση βίας. Ὁ ἱ. Χρυσόστομος συνιστᾶ: Θά πρέπει νά ἀγωνιστοῦμε μέ τήν ἀνοχή καί τήν ὑπομονή, μέ τήν πειθώ καί τήν ἐπι- είκεια. Ἀλλά καί ὁ λόγος τοῦ εὐαγγελίου δίνει περιθώρια καί γιά ἂλλη μορφή γονεϊκῆς συμπεριφορᾶς: τοῦ σεβασμοῦ δηλ. τῆς ἐλευθερίας τοῦ προσώπου. Στήν ἐπιμονή τοῦ Νέου, ἂς τόν ἀφήσουμε «νά πάθει, γιά νά μάθει», ὃπως ὑποδεικνύεται στήν παραβολή τοῦ ἀσώτου. Μόνο, πού θά παρέχουμε πολλά δείγματα, ὃτι ἡ γονεϊκή ἀγάπη παραμένει ἀμείωτη, καί ὃτι πάντοτε ἡ «ἐπιστροφή» εἶναι καλοδεχούμενη καί ἰδιαίτερη εὐλογία. Στήν Ἐφηβεία ἀναδύονται ἒντονες ἀμφιβολίες, ἀλλά καί σύγχυση ἐσωτερική, πού σχετίζεται μέ τήν θρησκευτικότητα. Ὃ,τι χριστιανικό εἶχε παραλάβει ὁ Νέος ἁπλά ὡς παιδί, στήν ἐφηβεία τό ἀμφισβητεῖ ἢ καί τό ἀπορρίπτει. Ἡ συμμετοχή του στή Λατρεία περιορίζεται. Αὐτό δέν σημαίνει ἀπιστία, ἀλλά μιά ἀνακατάταξη κι’ ἕνα βασανισμό τοῦ «πιστεύω» του –καί εἶναι φυσιολογικό. Καί ἐδῶ χρειάζεται πολλή τέχνη ἀπό τή μητέρα καί γιαγιά, ὣστε μέ τήν ὑπομονή καί ἀνεκτικότητα, μέ τόν σεβασμό τῆς θρησκευτικῆς ἐλευθερίας καί τήν ἒλλειψη αὐταρχικότητας, προπάντων δέ μέ τόν διάλογο, τό παράδειγμα καί τή θερμή προσευχή νά ἐπιτύχουμε τό καλύτερο. Στά θέματα τῆς πίστεως δέν χωρεῖ ἐξαναγκασμός. «Εἲ τις θέλει ὀπίσω μου ἐλθεῖν» (Ματθ. 16,24), ἡ δέ θρησκευτική ζωή δέν ἀναπτύσσεται τόσο μέ τή διδασκαλία, ὃσο μέ τήν ἐπίδραση ζωντανῶν θρησκευτικῶν προσωπικοτήτων.

 Ὁ Μ. Βασίλειος μέ πολλή σεβασμό καί εὐγνωμοσύνη ἀναφέρεται στή για- γιά του Μακρίνα καί στή μητέρα του Ἐμμέλεια, εὐγνωμονώντας τες γιά τή βαθειά πίστη, πού τοῦ ἐνέπνευσαν μέσῳ τῆς δικῆς τους πίστης καί ζωῆς. Τό ἲδιο καί ὁ ἃγιος Νεκτάριος θυμᾶται τήν ζωντανή πίστη τῆς γιαγιᾶς του, πού τόν ἐνέπνεε. Ὁ Πάγκαλος  Ἰωσήφ Στήν πρόκληση τοῦ πανσεξουαλισμοῦ πού ὁπωσδήποτε ταλανίζει καί τούς ἐφήβους μας, Μητέρα καί Γιαγιά ὀφείλουν νά βρίσκουν εὐκαιρίες, γιά νά ὑποδεικνύουν τήν ὀμορφιά τῆς ἀγαπητικῆς συνάντη- σης τῶν δύο φύλων, ἀλλά νά ὑποδεικνύουν ὃτι αὐτή θά πρέπει νά πραγματωθεῖ μέσα στήν βιολογική, ψυχική καί πνευματική ὡριμότητα τῶν Νέων. Διότι ὃπως, ὃταν κόβεται ἓνας ἂγουρος καρπός, δέν τρώγεται καί πετιέται, πολλές φορές δέ εἶναι καί ἐπικίνδυνος, κάτι ἀνάλογο συμβαίνει καί μέ τήν πρόωρη καί ἀπροϋπόθετη ψυχοσωματική αὐτή ἓνωση. Παράδειγμα ἐγκράτειας καί σωφροσύνης ὁ Πάγκαλος Ἰωσήφ. Ἡ οὐσιαστική χρησιμοποίηση τοῦ ἐλεύθερου χρόνου τοῦ Ἐφήβου μέ σημαντικές δραστηριότητες, ἡ ἀνάπτυξη τῆς ἐργατικότητας καί ὑπευθυνότητας, θά πρέπει νά ὑποδεικνύεται ἀπό τή Μητέρα καί Γιαγιά. Στό τέλος ὃλα αὐτά θά ἱκανοποιοῦν τό Νέο καί θά τοῦ προσφέρουν διέξοδο στά ἀδιέξοδά του. Συμπερασματικά οἱ γονεῖς καί παιδαγωγοί ὀφείλουν μέ τή δική τους παραδειγματική ζωή νά ἐμπνέουν στούς Νέους ἐνθουσιασμό γιά τή ζωή, πού ἒχει πληρότητα καί ποιότητα. 

Ὁ γογγυσμός, ἡ πικρή ἀγανάκτηση καί ἡ ἀπόρριψη τῶν παιδιῶν, πού παρεκτρέπονται, δείχνουν ἒλλειψη ἐλπίδας καί ἀπομακρύνουν περισσότερο τά παιδιά ἀπό τούς παιδαγωγούς τους. Καί ἂς μή ξεχνᾶμε ὃτι οἱ προσευχές καί τά δάκρυα τῆς ἁγίας Μόνικας, μετέστρεψαν τόν ἂσωτο γιό της Αὐγουστῖνο σέ ἃγιο... καί ὃτι τά δάκρυα τῶν φυσικῶν παιδαγωγῶν , τῆς Μητέρας δηλ. καί τῆς Γιαγιᾶς, γιά τά παιδιά τους, πού ἀπομακρύνονται ἀπό τήν Παναλήθεια-Χριστό, μετατρέπονται σέ θεραπευτικά φάρμακα. Γιατί εἶναι δύσκολο στό Νέο νά λησμονήσει τά δάκρυα τῆς Μάνας καί Γιαγιᾶς, πού προέρχονται ἀπό τή δική του ἀνάρμοστη συμπεριφορά.

* Ὁμιλία εἰς τὴν αἴθουσαν τοῦ Ἱ. Ν. Ἁγ. Νεκταρίου τῆς Π.Ο.Ε., εἰς τὴν Ν. Ἐρυθραίαν, Κυριακὴ 5.10.2014.

Η αγάπη της μάνας...

site analysis

 

Βρισκόμαστε στη Μόσχα, στη δεκαετία του 1980.

Στις δώδεκα τα μεσάνυχτα, χτύπησαν την πόρτα στην εκκλησία. Ήταν μια γριούλα. Και ζητούσε παπά, να πάει να κοινωνήσει έναν άρρωστο.

Ο παπάς ετοιμάστηκε και βγήκε αμέσως μαζί της. Πλησιάζουν σε ένα φτωχό σπιτάκι, τύπου παράγκας…

Η γριούλα ανοίγει την πόρτα και μπάζει τον ιερέα σε ένα δωμάτιο.

Καί να ξαφνικά ο παπάς ευρίσκεται εκεί μόνος με μόνο τον άρρωστο.

Ο άρρωστος του δείχνει με χειρονομίες την πόρτα και σκούζει.

– Φύγε από εδώ! Ποιος σε εκάλεσε; Εγώ είμαι άθεος. Και άθεος θα πεθάνω.

Ο παπάς τα έχασε…

– Μα δεν ήλθα από μόνος μου! Με εκάλεσε η γριά..!

– Ποια γριά; Εγώ δεν ξέρω καμμιά γριά..!

Ο παπάς, καθώς στέκει απέναντί του, βλέπει επάνω από το κεφάλι του άρρωστου, μια φωτογραφία με την γυναίκα που τον εκάλεσε.

Του λέει, ενώ του δείχνει το πορτραίτο.

– Να αυτή!

– Ποια αυτή, Ξέρεις, τί λες, παπά;

– Αυτή είναι η μάνα μου. Και έχει πεθάνει χρόνια τώρα!

Για μια στιγμή πάγωσαν και οι δύο. Αισθάνθηκαν δέος. Ο άρρωστος άρχισε να κλαίει…

Καί αφού έκλαψε, ζήτησε να εξομολογηθεί, και μετά, εκοινώνησε…

Η μητέρα του είχε φροντίσει από τον ουρανό, να του δείξει τον δρόμο της σωτηρίας…

Από το βιβλίο “Στο σταυροδρόμι”, Δημητρίου Ντούντκο, Μόσχα 1994

ΠΗΓΗ ieramonopatia

Η μητρότητα ως διακονία τής γυναίκας (Άγιος Σωφρόνιος Σαχάρωφ του Έσσεξ)

site analysis

Ἡ θέση τῆς γυναίκας κατὰ τοὺς περασμένους αἰῶνες ἦταν ἐξαιρετικὰ δύσκολη, ἐνῶ ἀκόμη ὡς τὶς ἡμέρες μας δὲν ἔχει πλήρως τακτοποιηθεῖ. Σὲ ὅλα τὰ ἐπίπεδά της ζωῆς τὸ πρόβλημα αὐτὸ ἀποδεικνύεται ὑπερβολικὰ πολύπλοκο· καὶ στὸ ἐπίπεδο τῆς κρατικῆς νομοθεσίας, καὶ στὸ ἐπίπεδο τῆς δομῆς τῆς κοινωνίας, καὶ στὸ ἐπίπεδό τῆς ἐκπαιδεύσεως καὶ τῆς μορφώσεως, καὶ στὸ ἐπίπεδο τέλος τῆς ἐκκλησιαστικῆς ζωῆς. Πολλὰ ἔχουν ἀλλάξει κατὰ τὶς τελευταῖες δεκαετίες· ἀπὸ πολλὲς ἀπόψεις ἡ γυναίκα ἀπέκτησε θέση ἀσύγκριτα καλύτερη ἀπὸ τὴν προηγούμενη, ἀλλὰ ὡστόσο δὲν ἔχει βρεῖ τὴ θέση της στὴν κοινωνία· δὲν ἔχει βρεθεῖ πραγματικὰ τὸ σωστὸ μέτρο γιὰ τὴν ἀξιολόγησή της.

Κατὰ τοὺς προηγούμενους αἰῶνες ὁ ἄνδρας ἦταν ὁ νομοθέτης, ὁ κύριος. Ἡ γυναίκα ὅμως συχνὰ ἦταν ὑπερβολικὰ ὑποβιβασμένη, καὶ κατὰ τὴν ἀναζήτηση ἀλήθειας καὶ δικαιοσύνης ὅλοι ὅσοι ἐπιθυμοῦσαν βελτίωση τῆς θέσεως τῆς γυναίκας εἶχαν τὴ σκέψη: νὰ τὴν ἐξισώσουν στὰ δικαιώματα μὲ τὸν ἄνδρα σὲ ὅλα τὰ ἐπίπεδα. Ἡ ὁδὸς αὐτὴ ἔδωσε ὑπέροχους καρπούς. Πολλὲς γυναῖκες ἀπέκτησαν μεγάλη μόρφωση, κατέχουν ὑπεύθυνες θέσεις στὴν κρατικὴ μηχανή, ἄρχισαν νὰ διαδραματίζουν ἱστορικὸ ρόλο συμμετέχοντας στὶς ἐκλογὲς κυβερνήσεων. Στὴν οἰκογένεια ἐπίσης ἡ θέση τῆς γυναίκας ἄλλαξε πρὸς ὄφελός της.

Πραγματικά, ὅλα αὐτὰ ἔτσι εἶναι. Ἀλλὰ μποροῦμε ἄραγε νὰ θεωρήσουμε λυμένα τὰ προβλήματα ὄχι μόνο τῆς ἐργασίας τῆς γυναίκας, ἀλλὰ ἀκόμη καὶ τῆς οἰκογενειακῆς θέσεώς της; Ἡ πείρα τῆς ἱστορίας ἔδειξε ὅτι τὸ τεράστιο σῶμα τῆς ἀνθρωπότητας ἀποτελεῖται ἀπὸ κύτταρα, καὶ ἕνα τέτοιο κύτταρο εἶναι ἡ οἰκογένεια. Στὸ μέτρο ποὺ τὰ κύτταρα εἶναι ὑγιῆ ὑγιαῖνει καὶ τὸ σῶμα.

Συνεπῶς ἡ ὑγεία στὸ τεράστιο σῶμα τῆς ἀνθρωπότητας ἐξαρτᾶται ἀπὸ τὴν ὑγεία τοῦ κυττάρου τοῦ σώματος αὐτοῦ, τῆς οἰκογένειας. Μποροῦμε ἄραγε νὰ θεωρήσουμε τὴ σύγχρονη θέση της ὡς εὐτυχῆ; Λόγω τοῦ ὅτι ἡ γυναίκα γίνεται οἰκονομικὰ ἐντελῶς ἀνεξάρτητη, ἐργαζόμενη ὅπως ἐργάζεται κάθε ἄνδρας, πλήθυναν οἱ διαλύσεις τῶν οἰκογενειῶν, δηλαδὴ τὰ διαζύγια. Καὶ στὴν περίπτωση ποὺ δὲν ὑπάρχει διάλυση τῆς οἰκογένειας, ὅταν ἀναγκάζεται νὰ ἐργασθεῖ ἡ γυναίκα ἐκτὸς σπιτιοῦ, πάλι ὑποφέρει ἡ οἰκογένεια, ἐφόσον γιὰ τὰ παιδιὰ δὲν ὑπάρχει στὸ σπίτι πλέον οὐσιαστικὰ οὔτε πατέρας οὔτε μητέρα. Τὰ παιδιὰ μένουν ἀρκετὴ ὥρα μόνα τους ἢ ἀνατρέφονται ἀπὸ συγγενικὰ ἢ ξένα χέρια ἢ ἀνατίθενται σὲ σχολεῖα γιὰ τὴν ἀνατροφή τους. Βασικὰ ὅμως στεροῦνται τῆς μητρικῆς στοργῆς[1].

Ἂν ἡ γυναίκα ἐργάζεται ἐξίσου μὲ τὸν ἄνδρα, τότε πάλι καταργεῖται ἡ δικαιοσύνη, ἐπειδὴ ἡ γυναίκα στὴν οἰκογένεια, παράλληλα μὲ τὴν ἐργασία, βαστάζει καὶ ἄλλα βάρη, ἐπιπρόσθετα καθήκοντα, ἐπειδὴ ἀκριβῶς αὐτὴ εἶναι ἡ μητέρα τῶν παιδιῶν. Θὰ νόμιζε κάποιος ὅτι, ἐπειδὴ ἡ γυναίκα βαρύνεται ἀπὸ μεγαλύτερες εὐθύνες καὶ ἀσκεῖ πολυπλοκότερο ρόλο, σὲ αὐτὴν πρέπει νὰ ἀνήκει τὸ προνόμιο νὰ «κατευθύνει» τὴν οἰκογένεια. Ἀσφαλῶς κάποιος πρέπει νὰ κατευθύνει τὴν οἰκογένεια, ὅπως καὶ κάθε ἄλλο ἀνθρώπινο καθίδρυμα. Ἔτσι, σὲ πολλὲς οἰκογένειες ἀνακύπτει ἡ πάλη γιὰ ἐξουσία, ποὺ πολὺ συχνὰ γίνεται καταστροφικὴ γιὰ τὴν οἰκογένεια. Συνεπῶς, ὅπου καὶ ἂν στρέψουμε τὴν προσοχή μας, παντοῦ βλέπουμε ὑπερβολικὰ πολύπλοκα προβλήματα, καὶ δὲν πλησιάσαμε ἀκόμη στὴν ἐπίλυσή τους.

Ἔκανα τὶς λίγες αὐτὲς παρατηρήσεις, γιὰ νὰ δῶ τὰ πράγματα ἔτσι ὅπως τὰ βλέπει ἡ πλειονότητα τῶν ἀνθρώπων. Νομίζω ὅμως ὅτι ἐμεῖς ὡς χριστιανοὶ βλέπουμε ἀκόμη καὶ ἐκεῖνα ποὺ οἱ ἄλλοι δὲν προσέχουν. Θεωροῦμε ὅτι τὸ σπουδαιότερο θέμα γενικὰ γιὰ κάθε ἄνθρωπο εἶναι τὸ ἐρώτημα: Τί εἶναι ὁ ἄνθρωπος; Ποιὸς εἶναι ὁ προορισμός του; Γιατί καὶ γιὰ ποιὸν λόγο ἐμφανίστηκε στὸν κόσμο; Ποιὸς σκοπὸς ὑπάρχει μπροστά του; Ποιὸ εἶναι τὸ νόημα τῆς ὑπάρξεώς του; Ἂν δὲν ἀπαντήσουμε στὰ ἐρωτήματα αὐτά, δὲν θὰ μπορέσουμε ποτὲ νὰ λύσουμε τὰ προβλήματα ποὺ ἀντιμετωπίζουμε· οὔτε σὲ ἕνα ἐπίπεδο. Εἶναι ἀδύνατον γιὰ παράδειγμα νὰ ἐπιτύχουμε ἀληθινὰ δίκαια δομὴ τῆς κοινωνίας χωρὶς τὴ γνώση αὐτή. Δὲν μποροῦμε νὰ λύσουμε τὸ πρόβλημα τῆς κρατικῆς ὀργανώσεως, ἂν δὲν ἔχουμε ἀπάντηση στὸ κύριο αὐτὸ ἐρώτημα. Ὅλη ἡ ἱστορία τῆς ἀνθρωπότητας γράφεται μὲ ἄσκοπη περιδίνηση, παράλογους πολέμους, ἄδικη καταπίεση τοῦ ἰσχυροῦ ἐπάνω στὸν ἀσθενῆ, ὅπως βλέπουμε στὸν ζωϊκὸ κόσμο. Συνεπῶς, τί εἶναι ὁ ἄνθρωπος; Τὴν ἀπάντηση στὸ ἐρώτημα αὐτὸ τὴν παίρνουμε ἀπὸ τὴν Ἁγία Γραφή: «Καὶ ἐποίησεν ὁ Θεὸς τὸν ἄνθρωπο, κατ’ εἰκόνα Θεοῦ … ἄρσεν καὶ θῆλυ ἐποίησεν αὐτοὺς» (Γέν. 1,27). Καὶ λίγο πιὸ κάτω διαβάζουμε: «Ἐπλασεν ὁ Θεὸς τὸν ἄνθρωπον, χοῦν ἀπὸ τῆς γῆς, καὶ ἐνεφύσησεν εἰς τὸ πρόσωπον αὐτοῦ πνοὴν ζωῆς, καὶ ἐγένετο ὁ ἄνθρωπος εἰς ψυχὴν ζῶσαν» (Γέν. 2,7).

Ἂν λοιπὸν ὁ Θεὸς δημιούργησε τὸν ἄνδρα καὶ τὴν γυναῖκα ὡς ἑνιαία ἀνθρωπότητα, τότε εἶναι φυσικὸ ὅτι τὸ θέλημα τῆς σχέσεως μεταξὺ ἀνδρὸς καὶ γυναικὸς ἦταν καὶ θὰ εἶναι πάντοτε ἕνα ἀπὸ τὰ σπουδαιότερα ζωτικὰ θέματα. Ἂν στρέψουμε τὴν προσοχή μας στὰ φυσικὰ χαρίσματα τῆς γυναίκας καὶ τὰ συγκρίνουμε μὲ τὰ ἀντίστοιχά τους στὸν ἄνδρα, θὰ δοῦμε ἀπὸ τὴν μακρόχρονη πείρα ὅτι τὰ χαρίσματα αὐτὰ εἶναι ποικίλα· κάποτε συμπίπτουν, ἐνῶ κάποτε γίνονται συμπληρωματικὰ τὸ ἕνα του ἄλλου. Γνωρίζουμε ἐπίσης ἀπὸ τὴν ἱστορία καὶ ἀπὸ τὴν Ἁγία Γραφὴ ὅτι στὴν Ἀνατολή, ὅπου γεννήθηκαν ὅλες οἱ μεγάλες θρησκεῖες, ἡ κυριότητα τοῦ ἄνδρα ἐπάνω στὴ γυναίκα ἦταν ὑπερβολικὰ ἰσχυρή. Ἡ γυναίκα στὴ συνείδηση τῆς Ἀνατολῆς ἦταν κατὰ κάποιον τρόπο κατώτερο ὄν. Ἀκόμη καὶ στὸ Εὐαγγέλιο βλέπουμε παρόμοια χωρία, ὅπως γιὰ παράδειγμα: «Οἱ δὲ ἐσθίοντες ἦσαν ἄνδρες ὡσεὶ πεντακισχίλιοι χωρὶς γυναικῶν καὶ παιδίων» (Μάτθ. 14,21). Ἐλάμβαναν ὑπ’ ὄψιν μόνο τοὺς ἄνδρες, ἐνῶ τὶς γυναῖκες οὔτε καν τὶς μετροῦσαν. Ἀλλὰ αὐτὸ δὲν τὸ βλέπουμε μόνο στὴν Ἀνατολή.

Ἔτυχε νὰ διαβάσω, ὅταν ἤμουν νέος, κάποιες στατιστικὲς ποὺ ἔκαναν μερικοὶ Γερμανοὶ μορφωμένοι ἄνθρωποι γιὰ τὸν ρόλο τοῦ ἄνδρα καὶ τὸν ρόλο τῆς γυναίκας στὴν ἱστορία τοῦ πολιτισμοῦ. Οἱ πολυμαθεῖς αὐτοὶ Γερμανοὶ παρουσίαζαν τὰ κατορθώματα τοῦ ἄνδρα ὡς ἄκρως σημαντικὰ (παρομοιάζοντάς τα ὡς ὅρη ὑψηλά), ἐνῶ ἀπὸ τὰ κατορθώματα τῆς γυναίκας σημείωναν μόνο μερικὰ ποὺ οὕτως ἢ ἄλλως γράφτηκαν στὴν ἱστορία τοῦ πολιτισμοῦ.

Μοῦ φαίνεται ὅτι ἡ παρεξήγηση αὐτὴ ἐμφανίστηκε ὡς συνέπεια τῆς ἀπώλειας τῆς συνειδήσεως ἐκείνης, ποὺ περιέχεται στὴ Γραφή: «Καὶ ἐποίησεν ὁ Θεὸς τὸν ἄνθρωπον κατ’ εἰκόνα Θεοῦ … ἄρσεν καὶ θῆλυ ἐποίησεν αὐτοὺς» (Γέν. 1,27). Αὐτὸ τὸ ξεχνοῦν ὄχι μόνο οἱ ἄνδρες, ἀλλὰ καὶ οἱ ἴδιες οἱ γυναῖκες. Γιὰ νὰ διορθώσουμε λοιπὸν τὴ ζωή μας σὲ ὅλα τὰ ἐπίπεδά της, ἀρχίζοντας ἀπὸ τὴν οἰκογένεια, ὀφείλουν οἱ γυναῖκες νὰ ἀνυψωθοῦν μὲ τὸ πνεῦμα καὶ νὰ φανερώσουν στὸν κόσμο τὴν αὐθεντικὴ ἀξία τους, τὸν ὑψηλὸ ρόλο τους. Γιὰ τὴν χριστιανικὴ Ἐκκλησία τὸ θέμα τοῦ ρόλου τῆς γυναίκας γίνεται κάθε χρόνο διαρκῶς ὀξύτερο.

Βλέπουμε ὅτι στὶς χῶρες ὅπου ὁ ἄθεος κομμουνισμὸς διεξάγει ἀνοικτὴ πάλη ἐναντίον τῆς Ἐκκλησίας μὲ τὴν ἐφαρμογὴ κάθε εἴδους ἐκβιασμῶν, διασώζει τὴν Ἐκκλησία ἡ ἀνδρεία τῶν γυναικών, ἡ αὐτοθυσία τους, ἡ ἑτοιμότητά τους γιὰ κάθε εἴδους παθήματα. Παντοῦ παρατηροῦμε ὅτι οἱ γυναῖκες στὶς Ἐκκλησίες ἀποτελοῦν τὸ μεγαλύτερο ποσοστό. Μποροῦμε νὰ ποῦμε ὅτι στὶς Ἐκκλησίες κατὰ τὶς ἀκολουθίες οἱ γυναῖκες συνιστοῦν τὴν πλειονότητα, κάποτε τὰ τρία τέταρτα, κάποτε ὅμως καὶ περισσότερο. Ἂν τώρα ὅλες οἱ γυναῖκες ἀποχωροῦσαν ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία, τότε αὐτὴ δὲν θὰ μποροῦσε νὰ ὑπάρχει, γιατί οἱ ἄνδρες ποὺ ἐκπληρώνουν ὑψηλὴ ποιμαντικὴ διακονία, κατέχοντας ὑψηλὲς ἱεραρχικὲς θέσεις, θὰ ἔμεναν ὀλιγάριθμοι καί, μὲ ἁπλὰ λόγια, θὰ ἦταν γι’ αὐτοὺς ἀπὸ ὑλικῆς πλευρᾶς ἀδύνατον νὰ διατηρήσουν τὴν Ἐκκλησία.

Συνεπῶς ὁ ρόλος τῆς γυναίκας στὴν Ἐκκλησία εἶναι μεγάλος, καὶ ὅλοι μας πρέπει νὰ σκεφτοῦμε τὸ φαινόμενο αὐτό. Στὴ χριστιανική μας διδασκαλία γιὰ τὸν ἄνθρωπο, μιλώντας θεολογικά, ἡ γυναίκα παρουσιάζεται στὸ ἴδιο ἀκριβῶς μέτρο ὡς ἄνθρωπος, ὅπως καὶ ὁ ἄνδρας. Οἱ δυνατότητες τῆς διακονίας της μέσα στὴν ἱστορία εἶναι ἀπεριόριστες. Τὸ γεγονὸς ὅτι ὁ Θεὸς Λόγος σαρκώθηκε ἀπὸ Γυναίκα καταδεικνύει ὅτι ἡ γυναίκα δὲν εἶναι καθόλου μειωμένη ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ.

Ἐδῶ ὅμως θέλω νὰ ἐκφράσω τὸ βασικότερο νόημα τῆς ὁμιλίας μου. Ὅλα, ὅσα εἶπα μέχρι τὴ στιγμὴ αὐτή, ἦταν μόνο εἰσαγωγικά, γιὰ νὰ σταθοῦμε ὅλοι σὲ σαφῆ πορεία σκέψεως. Ἂν μιλᾶμε γιὰ τὴ μεγάλη σπουδαιότητα τῆς γυναίκας, τότε καὶ οἱ ἴδιες οἱ γυναῖκες ὀφείλουν νὰ δικαιώσουν τὴ σπουδαιότητά τους αὐτή· νὰ δικαιώσουν τὸν ἑαυτό τους σὲ ὅλα τὰ ἐπίπεδά τῆς ζωῆς τῆς ἀνθρωπότητας. Τὸ οὐσιωδέστερο ὅμως γι’ αὐτὲς ἔργο, τὸ σπουδαιότερο λειτούργημά τους, εἶναι ἡ Μητρότητα: «Καὶ ἐκάλεσεν Ἀδὰμ τὸ ὄνομα τῆς γυναικὸς αὐτοῦ Ζωή, ὅτι αὔτη μήτηρ πάντων τῶν ζώντων» (Γέν. 3,20). Γιὰ νὰ ἀνυψώσουν τὴν ἀνθρωπότητα οἱ γυναῖκες, πρέπει νὰ φέρνουν στὸν κόσμο παιδιὰ μὲ τὸν τρόπο ποὺ μᾶς διδάσκει ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ. Ὑπάρχουν ὅμως δύο εἴδη γεννήσεως· τὸ ἕνα κατὰ σάρκα, τὸ ἄλλο κατὰ πνεῦμα. Ὁ Χριστὸς εἶπε στὸν Νικόδημο: «Τὸ γεγεννημένον ἐκ τῆς σαρκὸς σάρξ ἐστι, καὶ τὸ γεγεννημένον ἐκ τοῦ Πνεύματος πνεῦμα ἐστι. Μὴ θαυμάσης ὅτι εἶπον σοί, δεῖ ὑμᾶς γεννηθῆναι Ἄνωθεν» (Ἰωάν. 3,6-7).

Ἐπειδὴ οἱ γυναῖκες τῆς ἐποχῆς μας ἔχασαν τὴν ὑψηλὴ αὐτὴ συνείδηση, ἄρχισαν νὰ γεννοῦν προπαντὸς κατὰ σάρκα. Τὰ παιδιὰ μας ἔγιναν ἀνίκανα γιὰ τὴν πίστη. Συχνὰ ἀδυνατοῦν νὰ πιστέψουν ὅτι εἶναι εἰκόνα τοῦ Αἰωνίου Θεοῦ. Ἡ μεγαλύτερη ἁμαρτία στὶς ἡμέρες μας ἔγκειται στὸ ὅτι οἱ ἄνθρωποι βυθίστηκαν στὴν ἀπόγνωση καὶ δὲν πιστεύουν πιὰ στὴν Ἀνάσταση. Ὁ θάνατος τοῦ ἀνθρώπου ἐκλαμβάνεται ἀπὸ αὐτοὺς ὡς τελειωτικὸς θάνατος, ὡς ἐκμηδένιση, ἐνῶ πρέπει νὰ θεωρεῖται ὡς στιγμὴ ἀλλαγῆς τῆς μορφῆς τῆς ὑπάρξεώς μας· ὡς ἡμέρα γεννήσεώς μας στὴν ἀνώτερη ζωή, σὲ ὁλόκληρο πλέον τὸ πλήρωμα τῆς ζωῆς ποὺ ἀνήκει στὸν Θεό. Ἀλήθεια, τὸ Εὐαγγέλιο λέει: «Ὁ πιστεύων εἰς τὸν Υἱὸν ἔχει ζωὴν αἰώνιον· ὁ δὲ ἀπειθῶν τῷ Υἱῷ οὐκ ὄψεται ζωὴν» (Ἰωάν. 3,36). «Ἀμὴν ἀμὴν λέγω ὑμὶν ὅτι … ὁ πιστεύων τῷ Πέμψαντί Με ἔχει ζωὴν αἰώνιον, καὶ εἰς κρίσιν οὐκ ἔρχεται, ἀλλὰ μεταβέβηκεν ἐκ τοῦ θανάτου εἰς τὴν ζωὴν» (Ἰωάν. 5,24). «Ἀμὴν ἀμὴν λέγω ὑμῖν, ἐὰν τὶς τὸν λόγον τὸν Ἐμὸν τηρήσῃ, θάνατον οὐ μὴ θεωρήση εἰς τὸν αἰώνα» (Ἰωάν. 8,51). Παρόμοιες λοιπὸν ἐκφράσεις μποροῦμε νὰ ἀναφέρουμε πολλές.

Συχνὰ ἀκούω ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους: Πῶς ἢ γιατί συμβαίνουν ὅλα αὐτά; Γιατί ἡ πλειονότητα τῶν ἀνθρώπων ἔχασε τὴν ἱκανότητα νὰ πιστεύει; Δὲν εἶναι ἄραγε ἡ νέα ἀπιστία συνέπεια τῆς εὐρύτερης μορφώσεως, ὅταν αὐτὸ πού λέει ἡ Γραφὴ γίνεται μύθος, ἀπραγματοποίητο ὄνειρο;

Ἡ Πίστη, ἡ ἱκανότητα γιὰ τὴν πίστη, δὲν ἐξαρτᾶται πρωτίστως ἀπὸ τὸν βαθμὸ μορφώσεως τοῦ ἀνθρώπου. Πράγματι παρατηροῦμε ὅτι στὴν ἐποχή μας, κατὰ τὴν ὁποία διαδίδεται ἡ μόρφωση, ἡ πίστη ἐλαττώνεται, ἐνῶ θὰ ἔπρεπε οὐσιαστικὰ νὰ συμβαίνει τὸ ἀντίθετο· ὅσο δηλαδὴ πλατύτερες γίνονται οἱ γνώσεις τοῦ ἀνθρώπου, τόσο περισσότερες ἀφορμὲς ἔχει γιὰ νὰ ἀναγνωρίζει τὴ μεγάλη σοφία τῆς δημιουργίας τοῦ κόσμου. Σὲ τί λοιπὸν συνίσταται ἡ ρίζα τῆς ἀπιστίας;

Πρὶν ἀπ’ ὅλα ὀφείλουμε νὰ ποῦμε ὅτι τὸ θέμα αὐτὸ εἶναι πρωτίστως ἔργο τῶν γονέων, τῶν πατέρων καὶ τῶν μητέρων. Ἂν οἱ γονεῖς φέρονται πρὸς τὴν πράξη τῆς γεννήσεως τοῦ νέου ἀνθρώπου μὲ σοβαρότητα, μὲ τὴ συνείδηση ὅτι τὸ γεννώμενο βρέφος μπορεῖ νὰ εἶναι ἀληθινὰ «υἱὸς ἀνθρώπου» κατ’ εἰκόνα τοῦ Υἱοῦ τοῦ Ἀνθρώπου, δηλαδὴ τοῦ Χριστοῦ, τότε προετοιμάζονται γιὰ τὴν πράξη αὐτὴ ὄχι ὅπως συνήθως γίνεται αὐτό. Νὰ ἕνα ὑπέροχο παράδειγμα· ὁ Ζαχαρίας καὶ ἡ Ἐλισάβετ προσεύχονταν γιὰ πολὺ καιρὸ νὰ τοὺς χαρισθεῖ τέκνο … Καὶ τί συνέβη λοιπόν; «Ὤφθη δὲ αὐτῷ (τῷ Ζαχαρίᾳ) ἄγγελος Κυρίου ἐστῶς ἐκ δεξιῶν τοῦ θυσιαστηρίου τοῦ θυμιάματος. Καὶ ἐταράχθη Ζαχαρίας ἰδών, καὶ φόβος ἐπέπεσεν ἐπ’ αὐτόν. Εἶπε δὲ πρὸς αὐτὸν ὁ ἄγγελος· μὴ φοβοῦ, Ζαχαρία· διότι εἰσηκούσθη ἡ δέησίς σου, καὶ ἡ γυνή σου Ἐλισάβετ γεννήσει υἱὸν σοί, καὶ καλέσεις τὸ ὄνομα αὐτοῦ Ἰωάννην· καὶ ἔσται χαρὰ σοὶ καὶ ἀγγαλίασις, καὶ πολλοὶ ἐπὶ τῇ γεννήσει αὐτοῦ χαρήσονται. Ἔσται γὰρ μέγας ἐνώπιον τοῦ Κυρίου … καὶ Πνεύματος Ἁγίου πλησθήσεται ἔτι ἐκ κοιλίας μητρὸς αὐτοῦ, καὶ πολλοὺς τῶν υἱῶν Ἰσραὴλ ἐπιστρέψει ἐπὶ Κύριον τὸν Θεὸν αὐτῶν» (Λούκ. 1,11-16).

Βλέπουμε μάλιστα στὴ συνέχεια ὅτι ὁ Ἰωάννης, εὐρισκόμενος ἀκόμη στὴν κοιλιὰ τῆς μητέρας του, ἀναγνώρισε τὴν ἐπίσκεψη τῆς μητέρας τοῦ Χριστοῦ, σκίρτησε ἀπὸ χαρὰ καὶ ἡ χαρὰ του μεταδόθηκε στὴ μητέρα του. Τότε ἐκείνη γέμισε μὲ προφητικὸ Πνεῦμα (βλ. Λούκ. 1,40-41). Ἄλλο παράδειγμα εἶναι ἡ προφήτιδα Ἄννα (βλ. Λούκ. 2,36).

Ἔτσι καὶ τώρα· ἂν οἱ πατέρες καὶ οἱ μητέρες θὰ γεννοῦν παιδιὰ συναισθανόμενοι τὴν ἄκρα σπουδαιότητα τοῦ ἔργου αὐτοῦ, τότε τὰ παιδιά τους θὰ γεμίζουν ἀπὸ Πνεῦμα Ἅγιο, ἤδη ἀπὸ τὴν κοιλία τῆς μητέρας· καὶ ἡ πίστη στὸν Θεό, τὸν Δημιουργὸ τῶν ἁπάντων, ὡς πρὸς τὸν Πατέρα τους, θὰ γίνει γι’ αὐτὰ φυσική, καὶ καμία ἐπιστήμη δὲν θὰ μπορέσει νὰ κλονίσει τὴν πίστη αὐτή, γιατί «τὸ γεννώμενον ἐκ Πνεύματος πνεῦμα ἐστιν». Ἡ ὕπαρξη λοιπὸν τοῦ Θεοῦ καὶ ἡ ἐγγύτητά Του σὲ μας εἶναι γιὰ μία τέτοια ψυχὴ ὀφθαλμοφανὲς γεγονός. Καὶ ἡ ἀπιστία τῶν πολυμαθῶν ἢ τῶν ἀμαθῶν στὰ μάτια τῶν τέκνων αὐτῶν τοῦ Θεοῦ θὰ εἶναι ἁπλῶς ἀπόδειξη ὅτι οἱ ἄνθρωποι ἐκεῖνοι δὲν γεννήθηκαν ἀκόμη Ἄνωθεν, καὶ ἀκριβῶς ἐξαιτίας τοῦ γεγονότος αὐτοῦ δὲν πιστεύουν στὸν Θεό, διότι εἶναι ἐξ ὁλοκλήρου σάρκα, γεννημένοι ἀπὸ σάρκα.

Ἐκεῖνο ὅμως ποὺ ἀποτελεῖ πραγματικὸ πρόβλημα γιὰ τὴν Ἐκκλησία, τὸν προορισμό της, εἶναι τὸ πῶς νὰ πείσει τοὺς ἀνθρώπους ὅτι εἶναι ἀληθινὰ τέκνα καὶ θυγατέρες τοῦ αἰωνίου Πατρός· πῶς νὰ δείξει στὸν κόσμο τὴ δυνατότητα μίας ἄλλης ζωῆς, ὅμοιας πρὸς τὴ ζωὴ τοῦ Ἰδίου τοῦ Χριστοῦ, ἢ τὴ ζωὴ τῶν προφητῶν καὶ τῶν ἁγίων. Ἡ Ἐκκλησία ὀφείλει νὰ φέρει στὸν κόσμο ὄχι μόνο τὴν πίστη στὴν ἀνάσταση, ἀλλὰ καὶ τὴ βεβαιότητα γι’ αὐτήν. Τότε περιττεύει ἡ ἀπαίτηση γιὰ ὁποιεσδήποτε ἄλλες ἠθικιστικὲς διδασκαλίες.

__________________

Παραπομπὴ

[1] Βέβαια, αὐτὸ δὲν ἰσχύει ἀπόλυτα, διότι πολλὰ ἐξαρτῶνται ἀπὸ τὴ σχέση τῶν γονέων μεταξύ τους, καθὼς καὶ ἀπὸ τὴ σχέση ποὺ ἔχουν μὲ τὰ παιδιὰ ὅταν ἐπιστρέφουν στὸ σπίτι μετὰ τὴν ἐργασία, ἀπὸ τὴ συμπαράσταση-βοήθεια τοῦ συζύγου στὶς ἐνδοοικογενειακὲς ἀπαιτήσεις, ἀπὸ τὴν ὕπαρξη συγγενικῶν προσώπων ποὺ εἶναι σὲ θέση καὶ μὲ ἀγάπη διατίθενται νὰ βοηθήσουν κλπ. Καὶ φυσικά, δὲν μιλᾶμε γιὰ τὴν περίπτωση ποὺ ὑπάρχει ἐπιτακτικὴ ἡ ἀνάγκη νὰ ἐργαστεῖ ἡ μητέρα.

 

 

(“Τὸ Μυστήριο τῆς χριστιανικῆς ζωῆς”, Ἱ. Μ. Τιμίου Προδρόμου Ἔσσεξ)

ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΤΗΣ ΜΗΤΕΡΑΣ - Ένα αφιέρωμα

site analysis

Όνειρα πλέξε (νανούρισμα) Ολόκληρος κόσμος μες στη μορφή σου σαν το  καθάριο γαλανό ουρανό. Κάθε ανάσα σου στάζει γαλήνη  όπως το βήμα σ’ απαλό δειλινό. Κλείσε τα μάτια να σβήσει ο ήλιος φεγγάρι κι αστέρια ανάβουν το φως. Η νύχτα απλώνει αγκάλη τα χέρια νανούρισμα φτιάχνει για σένα γλυκό.   Πες στους αγγέλους που φίλοι σου είναι να μη σε αφήσουν ποτέ μοναχό. Το χέρι τους κράτα γερά κάθε μέρα δεν θα τ’ αντέξω να πάθεις κακό.   Κοιμήσου, καλό μου, γερμένο σ’ αχτίδα κι όνειρα πλέξε με μύρα κι ανθούς. Κοιμήσου, μικρό μου, κι άσε εμένα ευχές να ψελλίζω σαν θείους ψαλμούς. (Από την ποιητική συλλογή "Κλαίει ο Θεός" του π. Γ. Δ.) (Δείτε στον παρακάτω σύνδεσμο μελοποιημένο το νανούρισμα από τον μουσικό Στέφανο Δορμπαράκη, σε παραγωγή δική του, και εκτελεσμένο αισθαντικά και υπέροχα από την Κατερίνα Παπαδοπούλου).   Όνειρα πλέξε - Κατερίνα Παπαδοπούλου & Στέφανος Δορμπαράκης (Official Video Clip) - YouTube ΠΗΓΗ.ΑΚΟΛΟΥΘΕΙΝ

Συγγνώμη μάνα που σε έβρισκα πάντα λιγότερη.Mια συγκλονιστική εξομολόγηση που θα δακρύσετε!!!

site analysis

Δεν βρήκα ποτέ το θάρρος να σου πω ότι σε σύγκρινα συχνά μέσα μου με τις άλλες μάνες και σ’ έβρισκα πάντα λιγότερη. Όμως κάτι μου λέει ότι το ήξερες. Σε περίμενα εκεί, στη γωνία, να σε δω να πηγαίνεις για φάουλ για να σου σφυρίξω πριν καν το κάνεις.

 Σε θεωρούσα λίγη.

 Για το πρωινό που ποτέ δεν μου έφτιαξες και με ξεπροβόδιζες αμίλητη βάζοντάς μου λεφτά στην τσέπη. Για τα πιάτα που δεν έπλενες αμέσως μετά τα γεύματά μας, αλλά τα άφηνες εκεί για ώρες κι εμένα μου την έδινε αυτό. Πολύ. Για το φαγητό που περίσσευε κι εσύ το πετούσες στα σκουπίδια γιατί δεν είχες όρεξη να το βάλεις προσεκτικά σε τάπερ και να το αποθηκεύσεις στο ψυγείο. Για το χαρτί της γυμναστικής που πάντα το πήγαινα τελευταίος και μου έκαναν παρατήρηση κι εγώ ντρεπόμουν αλλά δεν μπορούσα να πω τίποτε – γιατί ήμουν αμελής, χωρίς να το θέλω. Για το ρούχο που ήθελα και δεν είχες ποτέ πλυμένο στην ώρα του και το ‘βλεπα για μέρες στο καλάθι με τα άπλυτα, αλλά παρ’ όλα αυτά σε ρωτούσα «το έπλυνες;» για να σε ακούω να μου απαντάς «τώρα θα το πλύνω» κι ας το ήξερα ότι το «τώρα» σου ποτέ δεν ίσχυε. Ήλπιζα στην υπόσχεσή σου απέναντί μου. Κάθε φορά σε συγχωρούσα. Και κάθε φορά με απογοήτευες.

 Δεν ένιωσα ποτέ ξεκούραστα στο σπίτι μας, μάνα.

 Με κούραζε η ακαταστασία του. Τα πεταμένα πράγματα τριγύρω, οι μπερδεμένες κάλτσες στα συρτάρια, το χυμένο αλεύρι στα ντουλάπια. Ένιωθα τόσο σπιτόγατος και συνάμα τόση αποστροφή για το σπίτι μας. Ονειρευόμουν ένα σπίτι με γυαλισμένους πάγκους, ζυμαρικά και αλεύρι τακτοποιημένα σε γυάλινα βάζα, ντουλάπες με μονόχρωμες κρεμάστρες, άρωμα γαρδένιας ανάμεσα και κάλτσες τη μία μέσα στην άλλη. Και αδυνατούσα να καταλάβω γιατί δεν μπορούσαμε να το έχουμε. Σε έβλεπα να κάθεσαι άπραγη και να καπνίζεις ασταμάτητα και ήθελα να εξαφανιστείς. Να εξαφανιστείς για να σταματήσω να διχάζομαι για το αν θα πρέπει να νιώθω περισσότερο οίκτο για μένα, ή για σένα. Θυμήθηκα σήμερα που σου φώναζα «τί κάνεις όλη μέρα, μαμά;» και εσύ μου έλεγες «και μόνο το μαγείρεμα με κουράζει…». Και όντως, δεν έκανες τίποτε, αλλά πάντα μαγείρευες. Κι εγώ ούρλιαζα μέσα μου ότι θα θελα η ζωή μας να ναι πολλά περισσότερα από ένα φαγητό.

 Και σήμερα, που μετράω τα λεφτά και δεν βγαίνουν, που είμαι μόνος στο σπίτι χωρίς έναν άνθρωπο, όπως ήσουν κι εσύ, με ένα σκύλο που περιμένει την φροντίδα μου, που έκανα γεμιστά για να τρώω τρεις μέρες και ο πάγκος της κουζίνας γέμισε άπλυτα, τα παράτησα όλα κι ένιωσα κούραση. Και δεν αντέχω ούτε να διανοηθώ την δική σου.

 Συγγνώμη που δεν κατάλαβα ότι ήσουν άρρωστη, μάνα. 

Συγγνώμη που δεν σε βοήθησα.

 Γράφει ο Νίκος 

themamagers.gr

Για τη μητέρα του Κατουνακιώτη που ευωδίασε αυτοστιγμεί

site analysis

Η κυρία Βικτωρία, με το πέρασμα του χρόνου, απέκτησε πρόβλημα στην καρδιά της.

«Η μητέρα μου ήταν καρδιακή» έλεγε ο παπά Εφραίμ ο Κατουνακιώτης, «και όταν πέθανε η αδερφή της, πολύ στεναχωρήθηκε και τη χτύπησε περισσότερο η καρδιά και την πήγε ο αδερφός μου, ο αξιωματικός, ο Χαράλαμπος, στο νοσοκομείο». Λίγες μέρες μετά, η Βικτωρία εκοιμήθη.

 Η μητέρα του Αγίου είχε την επιθυμία, σχεδόν καθόλη τη διάρκεια της ζωής της, να κουρευτεί μοναχή. Η συνεννόηση ήταν ότι θα την κάνουν μοναχή όταν θα κοπιάσει η τελευταία ώρα της, λίγο πριν φύγει από τον κόσμο. Όταν πλησίαζε το τέλος της κυρίας Βικτωρίας, λόγω της καρδιάς της και της αναγκαστικής μεταφοράς της στο νοσοκομείο, ο αδερφός του παπά Εφραίμ, ο Χαράλαμπος, είπε στη μητέρα του: 

«Μητέρα, θέλεις να σε κάνουμε καλόγρια;». 

«Θέλω, παιδί μου».

 Έστειλε, μάλιστα, ο παπά Εφραίμ από το Άγιον Όρος το σχήμα και το πολυσταύρι. Δύο μέρες πριν κλείσει τα μάτια της, την κούρεψαν καλόγρια. Από Βικτωρία, την είπανε Μαρία.

 Στο μεταξύ, ο Άγιος των Κατουνακίων, εκεί μακριά από το Όρος, ήταν σε θέση να γνωρίζει ότι η μητέρα του θα φύγει από τη ζωή. «Μην τη βασανίζετε» είπε, προφητεύοντας την κοίμηση της, «διότι δε θα βγει από το νοσοκομείο ζωντανή». Ο Γέροντας έπεσε μέσα. Πάντοτε έπεφτε μέσα. Τη Μεγάλη Πέμπτη μπήκε η μητέρα του σε κώμα και εφτά η ώρα το πρωί της Μεγάλης Παρασκευής του 1963, έφυγε πια για τους ουρανούς.

 Φεύγοντας η ψυχή της μοναχής Μαρίας, της πρώην κυρίας Βικτωρίας, θέλησαν η κόρη της η Ελένη, μαζί με τη Γερόντισσα που είχε αναλάβει τη γιαγιά, να της κάνουν την αναγκαία καθαριότητα, προκειμένου να τακτοποιηθεί η κεκοιμημένη για τα περαιτέρω της κηδείας.

 «Χαράλαμπε, βγες έξω» παρακάλεσαν τον γιο της, τον αξιωματικό. «Θέλουμε να την αλλάξουμε». Αμέσως, με το που άρχισαν το άλλαγμα, η Ελένη και η Γερόντισσα αισθάνθηκαν έντονη ευωδία, αλλά δε μίλησαν η μία στην άλλη, αφήνοντας με διάκριση να δουν το πώς θα εξελιχθεί το φαινόμενο.

 «Καλά, κι εσείς οι μοναχές βάζετε αρώματα;» είπε με απορία η Ελένη.

«Όχι, κυρία Ελένη» είπε η Γερόντισσα, «δε βάζουμε αρώματα, αυτό που ευωδιάζει εγώ το αισθάνθηκα αμέσως, την ώρα που την άλλαζα. Βγαίνει από το σώμα της μητέρας σας. Περίμενα να το αισθανθείτε κι εσείς, γι’ αυτό δεν έλεγα τίποτε. Αυτό είναι σημάδι αγιότητος. Είναι σημάδι ότι σώθηκε η μητέρα σας».

Φέρανε τον άνδρα της Ελένης κι απόρησε κι εκείνος το πόσο πολύ ευωδίαζε η γιαγιά. Ύστερα, ήρθαν και κάποιες ανιψιές της κεκοιμημένης, της αδερφής της οι κόρες. 

Λένε οι ανηψιές: «Τόσο άρωμα της ρίξατε;».

«Δεν της ρίξαμε τίποτα» είπαν η Ελένη και η Γερόντισσα.

 «Εδώ, η θεία, η γιαγιά ευωδιάζει!» είπαν ξανά οι ανηψιές.

Ήταν Μεγάλη Παρασκευή και την πήγανε κατόπιν στο μοναστήρι όπου θα ελάμβανε χώρα η Εξόδιος Ακολουθία. «Οι καλόγριες» διηγούνταν ο Άγιος Εφραίμ ο Κατουνακιώτης περί της κοιμήσεως της μητέρας του, «είχαν κάνει τότες τον Επιτάφιο και μού λέει ο ίδιος ο Χαράλαμπος: Τι να σου πω, Εφραίμ! Περισσότερο ευωδίαζε η μητέρα μας, παρά ο Επιτάφιος που είχαν κάνει οι καλογριούλες!».

Όταν έμαθε ότι πλέον κοιμήθηκε η μητέρα του, έσπευσε ο παπά Εφραίμ στο Άγιον Όρος να προσευχηθεί για την ψυχή της. Ήταν, όμως, αχρείαστο, όπως ο ίδιος εξομολογούνταν. 

«Τι να πω και τι να ομολογήσω!» έλεγε με θαυμασμό. Πήγε να προσευχηθεί για την ψυχή της μητέρας του, αλλά η Χάρις τον πληροφορούσε κάτι το παράδοξο, όπως, ας πούμε, είναι παράδοξο να κάνεις προσευχή για την ψυχή ενός γνωστού Αγίου. «Όταν προσεύχομαι για τη μητέρα μου, παίρνω, δε δίνω!».

Περιέγραφε το θέμα της μητέρας του, έτσι χαριτωμένα:

«Κι άρχισα και μνησικάκησα κάποια στιγμή προς τη μητέρα μου. Έλεγα στον πάτερ Προκόπη: 

Βρε, πάτερ Προκόπη, τι να σου πω, αρχίζω και μνησικακώ με αυτήν τη γυναίκα, τη μητέρα μου. Μέσα στον κόσμο έζησε, δεν ήξερε ούτε την υπογραφή της να βάλει – Βικτωρία, να πούμε – και έφτασε, πίστεψε με, στα μέτρα του Γέροντος Ιωσήφ! [σημ. εννοούσε τον Άγιο Ιωσήφ τον Ησυχαστή]».

Κώστας Παναγόπουλος – Πρακτορείο «ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ»

Η μνήμη του Αγίου Εφραίμ του Κατουνακιώτου τιμάται από την Εκκλησία μας κατά την 27η Φεβρουαρίου εκάστου έτους. Προτεινόμενη κύρια πηγή περί του Βίου του Αγίου:

«Γέροντας Εφραίμ Κατουνακιώτης, Έκδοση Ι. Ησυχαστηρίου Άγιος Εφραίμ, Κατουνάκια Αγίου Όρους, Α’ Έκδοση, 2000».

2 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ, ΤΗΣ ΥΠΑΠΑΝΤΗΣ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ, Η ΕΟΡΤΗ ΤΗΣ ΜΗΤΕΡΑΣ ΚΑΙ ΤΟ ΠΡΟΤΥΠΟ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΔΑΣ ΜΗΤΕΡΑΣ

site analysis

Γράφει ο Θεόκλητος Ρουσάκης

 

Στην πατρίδα μας, ο επίσημος εορτασμός για την εορτή της μητέρας καθιερώθηκε για πρώτη φορά το έτος 1928. Από τότε και μέχρι του έτους 1958 ο εορτασμός της μητέρας γινόταν κατά την εορτή της Υπαπαντής του Κυρίου στις 2 Φεβρουαρίου, αφού η Παναγία μας είναι η Μητέρα των μητέρων. Από του έτους όμως 1959 και μέχρι σήμερα ο επίσημος εορτασμός μετατέθηκε, ίσως και για εμπορικούς λόγους, τη δεύτερη Κυριακή του Μαΐου, προκειμένου η γιορτή αυτή να εορτάζεται από κοινού με όλους τους λαούς του Δυτικού κόσμου.

 

Όμως ανεξαρτήτως από το πότε εορτάζεται η μητέρα, για μας, για τη Ρωμιοσύνη, το αιώνιο πρότυπο μητέρας θα είναι μόνο η Παναγία, η οποία συμπάσχει και συμπονά με κάθε πονεμένο άνθρωπο και αποτελεί το καταφύγιο και την παρηγοριά όλων των κατατρεγμένων. Η θλιμμένη της εικόνα από τη ρομφαία που τη διαπέρασε βλέποντας το Γιο της να πάσχει για την ανθρωπότητα, την καθιστά ένα κατεξοχήν πρόσωπο ευσπλαχνίας και φιλανθρωπίας 

 

Μέσω της Μητρότητας η Γυναίκα προσκαλείται να υπηρετήσει το μυστήριο της ζωής, όχι μόνο ως διατήρηση και συνέχιση της βιολογικής ζωής, αλλά κυρίως ως έκφραση και βίωση της αγιοπνευματικής ζωής. 

 

Κόποι και αγωνίες, πόνοι και θυσίες, ανήφορος και Γολγοθάς συνθέτουν τη ζωή της Μάνας, η οποία όμως εκούσια τα αποδέχεται, χωρίς γογγυσμούς. Αντίθετα τα θεωρεί κατώτερα της χαράς πού αισθάνεται, επειδή συμβάλλει στο ρεύμα ζωής δημιουργικά, προσφέροντας στη γήινη κοινωνία ολοκληρωμένες προσωπικότητες, αλλά συγχρόνως ετοιμάζοντας με το λόγο και το βίωμά της «πολίτες του ουρανού». 

 

Η Ορθόδοξη Χριστιανή Μάνα δημιουργεί σωστό σύνδεσμο με τα παιδιά της και τα καθοδηγεί σιγά-σιγά στη συναισθηματική και πνευματική ανεξαρτησία. Eίναι δυστυχώς πραγματικότητα, ότι ή μεταβολή της οικογένειας σήμερα σε ολιγομελή («πυρηνική»), ευνοεί την εμφάνιση επικίνδυνων και νοσηρών εγωιστικών συμπεριφορών, ατομισμού, ναρκισσισμού και μωροφιλοδοξιών και εκ μέρους των παιδιών αλλά και της μητέρας. 

 

Όμως η σωστή Μάνα επιδιώκει από πολύ νωρίς, αναθέτοντας ευθύνες και σεβόμενη την προσωπικότητα των παιδιών της, να ζουν αυτά στη «σκιά» του Θεού και πολύ λιγότερο στη δική της. Γι' αυτό η δική της παρουσία γίνεται σιγά-σιγά διακριτική και καθόλου δεσμευτική.Έτσι η μητρική αγάπη δεν μετατρέπεται σε κτητική-κυριαρχική, αντίθετα βοηθά τα παιδιά να επιτύχουν την απομάκρυνσή τους από την μητρική αγκαλιά, με σκοπό να αποδοθούν στην κοινωνία ολοκληρωμένες και ελεύθερες προσωπικότητες, υπεύθυνες απέναντι στις απαιτήσεις της οικογενειακής και κοινωνικής ζωής. 

 

Προσφέρει χαρούμενα την αγάπη της, χωρίς γκρίνιες και μιζέριες. Χωρίς παράπονα και αξιώσεις. Δίνει χωρίς να ζητά. Μοναδική της ανταμοιβή είναι η ευτυχία των παιδιών της. Δεν αφήνει να την πικραίνουν οι αδυναμίες των άλλων. Παραβλέπει, συγχωρεί, αντιμετωπίζει μερικά πράγματα της καθημερινής ζωής με «έξω καρδιά». Δεν τα παίρνει όλα «τοις μετρητοίς», προκειμένου να διασφαλίσει την εσωτερική της γαλήνη. Προσπαθεί να έχει ψυχική επαφή με τα παιδιά της, να είναι ο σύμβουλός τους. Προσπαθεί να βρίσκεται πολύ κοντά στη ζωή τους. Να συμμετέχει σ’ αυτή. Να παίζει μαζί τους. Να συζητάει, να μελετάει μαζί τους, να ενθουσιάζεται. Να κατεβαίνει στο επίπεδό τους χωρίς να χάνει τη σοβαρότητά της. Έτσι κερδίζει την εμπιστοσύνη τους και το άνοιγμα της καρδιάς τους. Έχει όμως ισορροπία ανάμεσα στο συναίσθημα και στη λογική. Στη καρδιά και στο μυαλό. 

 

Στο σύγχρονο δίλημμα, μητρότητα ή σταδιοδρομία, είναι αλήθεια ότι τα υπέρ και τα κατά των ρόλων, σύζυγος- μητέρα- νοικοκυρά-εργαζόμενη, είναι πολλά.Χρέος όμως δικό μας των γονιών, είναι η έγκαιρη ενημέρωση των παιδιών μας για την ηθική και εθνική πτυχή του διλήμματος ως προς τη μεγάλη αξία της μητρότητας. Η εθνική πτυχή συνδέεται πρωτίστως με το δημογραφικό μας πρόβλημα, την μεγαλύτερη απειλή που αντιμετωπίζει δυστυχώς το Γένος των Ελλήνων στις ημέρες μας. Με δεδομένο ότι είμαστε ένα κράτος που γηράσκει συνεχώς και οι γεννήσεις είναι λιγότερες κάθε χρόνο από τους θανάτους, έχουμε καταντήσει ένα έθνος που σβήνει και χάνεται.  

 

Επιπρόσθετα το έγκλημα των εκτρώσεων στην Ελλάδα καλά κρατεί, ανεβάζοντας τον αριθμό στις 300.000 κάθε χρόνο και ίσως περισσότερο, καθιστώντας την Ελλάδα θλιβερή πρωταθλήτρια στην Ευρώπη, σ΄ αυτό το διαρκές και κατά συρροή έγκλημα. Έτσι είναι εύκολο να διαπιστώσει κανείς πόσο σημαντική για την επιβίωσή μας ως Έθνος στις μέρες μας, είναι η απόφαση των νέων να δημιουργήσουν οικογένεια και πολλά παιδιά.  

 

Θα ήταν σοβαρή παράλειψη βέβαια αν δεν αναδεικνύαμε, έστω επιγραμματικά τον αφανή αλλά ιδιαίτερα σημαντικό ρόλο της Ελληνίδας μάνας στο ιστορικό γίγνεσθαι του Έθνους μας. Τούτο διότι τη συνδέει άμεσα και διαρκώς με τη σπαρτιάτισσα μάνα, τη μάνα της Επανάστασης του ΄21 , τη μάνα της Πίνδου και του Έπους του ΄40 και γενικώς τη μάνα που σε κάθε εθνικό κίνδυνο, απειλή ή πρόκληση, έδινε το βροντερό παρόν της δίπλα στον μαχητή άνδρα ή γιό της.  

 

Χρησιμοποιώντας τη δύναμη των ιστορικών παραδειγμάτων και προτύπων, ας ξεκινήσουμε ένα σεργιάνι στον τόπο και στο χρόνο με αφετηρία την Αρχαία Σπάρτη για να διαπιστώσουμε ότι, υπήρξε ο Λεωνίδας με τους 300 στις Θερμοπύλες, διότι προϋπήρξαν οι Σπαρτιάτισσες μάνες. Η Λακωνική φράση «ή ταν ή επί τας» λέγεται ότι εκστομιζόταν από την τυπική Σπαρτιάτισσα μητέρα ή τη σύζυγο και απευθυνόταν στο γιο ή τον άντρα της όταν εκείνος έφευγε για τον πόλεμο. Σήμαινε: «γύρνα πίσω με την ασπίδα σου, ζωντανός και νικητής ή γύρνα νεκρός, να σε κουβαλούν πάνω στην ασπίδα οι νικηφόροι συμπολεμιστές σου». 

 

Την εποχή της τουρκοκρατίας ο αγώνας ήταν αδυσώπητος για αιώνες σε πολλά μέτωπα, με πλήθος τα συγκλονιστικά επεισόδια, όπου η Ελληνίδα, από τις πρώτες συγκρούσεις, έδρασε, ενέπνευσε τις επόμενες γενεές για διαδοχικές απελευθερωτικές προσπάθειες και εμψύχωσε καίρια, για καρτερία, αντίσταση και ελπίδα. 

 

Θα γράψει ο Διον. Σολωμός, στους Ελεύθερους Πολιορκημένους: 

 

“Ψυχή μεγάλη και γλυκειά, μετά χαράς στο λέω: 

Θαυμάζω τες γυναίκες μας και στ’ όνομα τους μνέω.”  

 

Στα χρόνια της σκλαβιάς αιώνων, όταν κανένας δεν εγνώριζε αν θα ζει αύριο και όταν η ζωή του σήμερα ήταν σωστή κόλαση, η Ελληνίδα κράτησε σεμνή και αυστηρή την οικογενειακή ζωή των Ελλήνων. Σαν σύζυγος και σαν μητέρα ήταν η δέσποινα του σπιτιού, που χάραζε βαθειά στην ψυχή των παιδιών κάθε νέας γενεάς την πίστη στο Χριστό και στην Εκκλησία, την αγάπη στην πατρίδα Ελλάδα, την περιφρόνηση στη σκλαβιά και στο θάνατο. Αξίζει να αναφερθεί η γνώμη του Δ. Καμπούρογλου: 

«Ηγιασμένη έστω η ψυχή των μητέρων εκείνων, αι οποίαι επί 400 έτη, τοσούτον ηρωισμόν αντέταξαν κατά της περικυκλούσης αυτάς ασελγούς των κατακτητών κτηνωδίας! Αι οποίαι αφού εστερήθησαν πάσαν βιωτικήν απόλαυσιν, εις έν και μόνον τον εαυτών βίον αφιέρωσαν, εις το να ανατρέφουν και να δωρίζουν κάθε φορά εις το έθνος, άνδρας αξίους του ανδρικού και του Ελληνικού ονόματος». 

 

Από το πλήθος αυτό των ηρωίδων ενδεικτικά και επιγραμματικά θα αναφέρουμε τη χαρακτηριστική περίπτωση της θρακιώτισσας μάνας Δόμνας Βιζβίζη για την προσφορά της στον Αγώνα της Ανεξαρτησίας. Υπήρξε κόρη πλούσιας οικογένειας από την Αίνο, όπου το 1808 παντρεύτηκε τον Αντώνη Βισβίζη, πλούσιο πλοίαρχο και καραβοκύρη. Φεβρουάριος του ΄21 και ο Θρακιώτης Χατζηαντώνης Βισβίζης αρματώνει το ιδιόκτητο καράβι του, την“Καλομοίρα”, με 16 κανόνια και 140 ναύτες και ξεκινά να μπει στη δούλεψη του Γένους, εγκαταλείποντας την εύπορη ζωή της Αίνου. Χωρίς δεύτερη σκέψη τον ακολουθεί η γυναίκα του Δόμνα, παίρνοντας μαζί της στο καράβι τα πέντε παιδιά τους, όλα τα χρήματα και τα τιμαλφή της οικογένειας και ενώνεται με τον στόλο των Ψαριανών. 

 

Όταν σκοτώνεται ο άνδρας της στη μάχη, η Δόμνα δίνει εντολή να τον κλάψουν τα παιδιά και να τον ετοιμάσει ο παπάς και αυτή αναλαμβάνει πλήρως σαν καπετάνισσα την «Καλομοίρα» και συνεχίζει τον αγώνα. Παίρνει μέρος σε μπλόκα, σε ναυμαχίες και βοηθά με κάθε δυνατό τρόπο στην επιτυχία της Επανάστασης.Όμως ο καιρός περνά και τα γρόσια αρχίζουν εξανεμίζονται. Τα έξοδα για τη διατήρηση σε διαρκή πολεμική ετοιμότητα ενός καραβιού είναι δυσβάσταχτα. Η κάσα της Καπετάνισσας είναι πια άδεια. Κανείς δεν ενδιαφέρεται για τις ανάγκες του σκάφους της και των πολεμιστών του. Τον Σεπτέμβριο του 1824 η“Καλομοίρα” περνά στα χέρια του Κράτους με σκοπό να χρησιμοποιηθεί σαν πυρπολικό, καθώς η Δόμνα Βισβίζη αναγκάζεται να την παραχωρήσει διότι δεν μπορεί πλέον να τη συντηρήσει οικονομικά. Με το πλοίο αυτό το 1924 ο Πιπίνος έκαψε τη Τουρκική φρεγάτα του Χαζνέ Γκεμνισί.  

 

Η υπέροχη αυτή γυναίκα και μάνα που έδωσε τον άνδρα της, το καράβι της, άδειασε γενναιόδωρα τη γεμάτη χρυσό κασέλα της, αφιέρωσε την ικμάδα της νιότης της αναζητώντας πατρίδα και λευτεριά, ξεχασμένη απ΄ όλους και πικραμένη, θα πεθάνει στον Πειραιά, πάμπτωχη και εγκαταλελειμμένη σε ηλικία 66 ετών! 

 

Συνεχίζοντας το ταξίδι μας στην ιστορία και κάνοντας μια ακόμη στάση στο Έπος του ΄40 ας θυμηθούμε τη θρυλική μάνα, την Ελένη Ιωάννου Ιωαννίδου, που όταν χάνει το παιδί της στο μέτωπο, τηλεγραφεί στον Πρωθυπουργό Αλέξανδρο Κορυζή:

 

Ὁ υιός μου, Ευάγγελος Ἰ. Ιωαννίδης, απωλέσθη εις τας επιχειρήσεις της Κλεισούρας. 

Παρήγγειλα εις τους τεσσάρας ήδη υπηρετούντας υιούς μου: Χρήστον, Κώσταν, Γεώργιον καὶ Νίκον Ἰ. Ἰωαννίδην, να εκδικηθώσιν τον θάνατον του αδελφού των. 

Κρατώ εις εφεδρείαν άλλους τέσσαρας: Πάνον, Ἀθανάσιον, Γρηγόριον και Μενέλαον Ἰ. Ἰωαννίδη, κλάσεων 1917 και νεωτέρων.

 

Παρακαλώ κληθῶσιν ονομαστικώς και ούτοι, εις πάσαν περίπτωσιν ανάγκης της Πατρίδος ἢ τυχόν απωλείας ετέρου τέκνου μου προς εκδίκησην εχθροῦ. 

Γνωρίσατε Βασιλέα μας ότι ύστατον επιφώνημα θέλει είναι: ΖΗΤΩ Η ΠΑΤΡΙΣ. 

 

Ἑλένη Ἰωάννου Ἰωαννίδου, Κυπαρισσία, 2 Φεβρουαρίου 1941 

 

Η Ιωάννα Τσάτσου, γράφει για μια νοσοκόμα Ελληνίδα στο μέτωπο, πού κρατούσε στην αγκαλιά της έναν τραυματία Ιταλό στρατιώτη πού ήταν σε αφασία. Στο ένα της χέρι είχε ένα ιταλικό λεξικό και ψιθύριζε Ιταλικά «γιε μου... γιε μου». «Με νομίζει για μάνα του», είπε στην έκθαμβη Τσάτσου. 

 

Στην Κρήτη το 1952, στην πρώτη του επίσκεψη μετά τον πόλεμο ο Γερμανός συγγραφέας Έρχαρτ Κέστνερ που πολέμησε στην Μάχη της Κρήτης ως αλεξιπτωτιστής, έκανε την εξής εξομολόγηση:  

 

«Ένα σούρουπο, καθώς ο ήλιος βασίλευε, πλησίασα το γερμανικό νεκροταφείο, έρημο με μόνο σύντροφο τις τελευταίες ηλιαχτίδες. Έκανα όμως λάθος. Υπήρχε εκεί και μια ζωντανή ψυχή, ήταν μια μαυροφορεμένη γυναίκα. Με μεγάλη μου έκπληξη την είδα ν' ανάβει κεριά στους τάφους των Γερμανών νεκρών του πολέμου και να πηγαίνει μεθοδικά από μνήμα σε μνήμα. Την πλησίασα και ...τη ρώτησα. Είστε από εδώ; Μάλιστα. Και τότε γιατί το κάνετε αυτό; Οι άνθρωποι αυτοί σκότωσαν τους Κρητικούς». Και γράφει ο Κέστνερ. «Η απάντηση, μόνο στην Ελλάδα θα μπορούσε να δοθεί». Απαντά η γυναίκα. «Παιδί μου, από την προφορά σου φαίνεσαι ξένος και δεν θα γνωρίζεις τι συνέβη εδώ στα 41 με 44. Ο άντρας μου σκοτώθηκε στη μάχη της Κρήτης κι έμεινα με το μονάκριβο γιο μου. Μου τον πήραν οι Γερμανοί όμηρο στα 1943 και πέθανε σε στρατόπεδο συγκεντρώσεως, στο Σαξενχάουζεν. Δεν ξέρω πού είναι θαμμένο το παιδί μου. Ξέρω όμως πως όλα τούτα ήταν τα παιδιά μιας κάποιας μάνας, σαν κι εμένα. Και ανάβω στη μνήμη τους, επειδή οι μάνες τους δεν μπορούν να 'ρθουν εδώ κάτω. Σίγουρα μια άλλη μάνα θα ανάβει το καντήλι στη μνήμη του γιού μου». Σωστά έγραψε ο Γερμανός, ότι «Μόνο στην Ελλάδα θα μπορούσε να δοθεί η απάντηση αυτή».

 

ΕΠΙΛΟΓΟΣ 

 

Κλείνοντας ας θυμηθούμε την κ Γαλάτεια Σουρέλη που μας λέει πολύ εύστοχα : "Το δε Γένος μου, μια γυναίκα -τη Γοργόνα- έβαλε φρουρό στο Αιγαίο, για να σε ρωτάει με αγωνία μήπως και πέθανε ο Μεγαλέξανδρος στη μνήμη σου". 

 

Με την αφορμή όμως της εορτής των Τριών Ιεραρχών που εορτάσαμε πριν τρεις ημέρες, ας φέρουμε στη μνήμη μας και την Αγία Εμμέλεια, τη μητέρα του Μεγάλου Βασιλείου. Μητέρα δέκα τέκνων εκ των οποίων τα πέντε άγιοι της Εκκλησίας μας! Και την Αγία Νόννα, την μητέρα του Αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου, τη γυναίκα των προσευχών και των δακρύων. Βρέθηκε μπροστά σε δύο μεγάλους σταυρούς: Ο σύζυγός της Γρηγόριος ήταν αιρετικός, οπαδός του συστήματος των Υψισταρίων. Ούτε για μια στιγμή δε σκέφτηκε το χωρισμό. Χρόνια ολόκληρα προσευχόταν με πίστη και ο καλός Θεός όχι μόνο άκουσε τις προσευχές της, αλλά την αξίωσε να δει το σύζυγό της Επίσκοπο Ναζιανζού και να αποκτήσει 3 παιδιά Αγίους, τον Άγιο Γρηγόριο Ναζιανζηνό, τον Άγιο Καισάριο Ναζιανζηνό και την Αγία Γοργονία. Και τέλος ας φέρουμε στη μνήμη μας και την Αγία Ανθούσα, σύζυγο του Στρατηλάτου Σεκούνδου, μητέρα του Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου, μια γυναίκα εξαιρετικής ομορφιάς και μορφώσεως που στα είκοσί της χρόνια και λίγους μήνες μετά τη γέννηση του υιού της, έμεινε χήρα! 

 

Πολύ παραστατικά ο Γάλλος φιλόσοφος του 18ου αι. μ.Χ. Ρουσσώ λέγει για τη μάνα: «Τρεις φορές τρέφει η μητέρα το παιδί της: με το αίμα της, το γάλα της, και τις αρετές της» αυτές βέβαια τις αρετές που βιώνει ως πράξη ζωής, διότι τα παιδιά μας δεν ακούν τι τα λέμε αλλά βλέπουν τι κάνουμε στη ζωή μας. Καταλήγοντας, νομίζω πως όλα τα παραπάνω για τη μητέρα τα είπε ο Αλέξανδρος Δουμάς ( ο πατέρας ), με μία μόνο πρόταση , όταν είπε 

 

"Επειδή ο Θεός δεν μπορεί να βρίσκεται παντού, γι’ αυτό έφτιαξε τη μητέρα"  

 

Αντιστράτηγος (εα) Θεόκλητος Ρουσάκης 

Επίτιμος Διοικητής Β΄Σώματος Στρατού

Σπουδές ανωτέρου επιπέδου!!!

site analysis

 

Αγαπημένη μου μητέρα...

Όταν νόμιζες ότι δεν κοιτούσα, σε παρακολουθούσα και έμαθα τα περισσότερα "μαθήματα ζωής"! Πήρα τα εφόδια για να γίνω καλύτερο και παραγωγικότερο άτομο τώρα που μεγάλωσα...

Όταν νόμιζες ότι δεν κοιτούσα, σε είδα να φτιάχνεις για μένα το αγαπημένο μου γλυκό και έμαθα ότι..."Τα μικρά πράγματα είναι αυτά που κάνουν κάποιους ανθρώπους να έχουν ξεχωριστή θέση στη ζωή μας"!

Όταν νόμιζες ότι δεν κοιτούσα, σε είδα να κρεμάς την ζωγραφιά μου στο ψυγείο και αμέσως ήθελα να ζωγραφίσω την επόμενη. Έτσι έμαθα ότι... "Το ενδιαφέρον μας κάνει τους άλλους να δώσουν τον καλύτερο τους εαυτό"!

Όταν νόμιζες ότι δεν κοιτούσα, ακόμη και όταν ήσουν θυμωμένη, με συμβούλευσες ήρεμα και απλά για να καταλάβω το γιατί, και έτσι έμαθα ότι... "Ο διάλογος και η επικοινωνία είναι απαραίτητα ακόμη και όταν τα πράγματα είναι δύσκολα"!

Όταν νόμιζες ότι δεν κοιτούσα, σε είδα να φτιάχνεις φαγητό για κάποια φίλη σου που ήταν άρρωστη και έμαθα ότι... "Όλοι μας πρέπει να νοιαζόμαστε και να φροντίζουμε ο ένας τον άλλο"!

Όταν νόμιζες ότι δεν κοιτούσα, σε είδα να φροντίζεις το σπίτι και όσους ζούμε σε αυτό και έμαθα ότι... "Πρέπει να εκτιμάμε ότι μας προσφέρεται και αυτούς που μας τα προσφέρουν"!

Όταν νόμιζες ότι δεν κοιτούσα, σε είδα να φροντίζεις ένα αδέσποτο γατάκι και έμαθα ότι... "Είναι καλό να είσαι ευγενικός με τα ζώα, να τα αγαπάς και να τα προσέχεις"!

Όταν νόμιζες ότι δεν κοιτούσα, σε είδα να κλαις και έμαθα ότι... "Κάποια πράγματα στη ζωή μας πληγώνουν και έχεις το δικαίωμα να είσαι στενοχωρημένος"!

Όταν νόμιζες ότι δεν κοιτούσα, σε είδα να αναλαμβάνεις τις ευθύνες σου, ακόμα και όταν οι καταστάσεις ήταν δύσκολες, και έμαθα ότι... "Πρέπει να είμαι υπεύθυνο άτομο"!

Όταν νόμιζες ότι δεν κοιτούσα, σε έβλεπα ότι "νοιαζόσουν" για όλους και για όλα, και έμαθα ότι... "Πάντοτε μπορώ να γίνω λίγο καλύτερος!!!

Σ' ευχαριστώ πολύ για όλα μαμά!!!

Τελικά τα μεγαλύτερα μαθήματα δίνονται, όχι όταν προσπαθούμε με λόγια να διδάξουμε κάτι, αλλά στα "διαλείμματα" των μαθημάτων, μέσα από τις πράξεις μας!!!

Ας το έχουμε αυτό υπόψιν μας, όλοι οι γονείς αλλά και οι "δάσκαλοι"....

( Ανώνυμος εκπαιδευτικός)

ΠΗΓΗ facebook