Κάνε τον πόνο σου μια αγκαλιά αγάπης – Πορφυρίας Μοναχής.

Η Μοναχή Πορφυρία γεννήθηκε και μεγάλωσε στον Πειραιά. Άσκησε κατά καιρούς διάφορα επαγγέλματα. Επί δέκα χρόνια εργάστηκε ως οδηγός Ταξί στην Αθήνα και στον Πειραιά. Γνώρισε τον σύγχρονο ενάρετο και ένθεο Γέροντα Πορφύριο από βιβλία σχετικά με την ζωή και την διδασκαλία του. Αυτή η γνωριμία την έφερε πιο κοντά στον Χριστό και τη συνειδητή χριστιανική ζωή. Με δυνατή πίστη και βαθιά αγάπη στον Θεό έβαλε στόχο τη δόξα Του και τη σωτηρία των συνανθρώπων της. Έτσι το Ταξί της έγινε ένας σύγχρονος άμβωνας, που οδήγησε πολλούς σε αλλαγή ζωής, στην ευλογημένη αλλοίωση. Τα τελευταία δύο χρόνια περιεβλήθη το ταπεινό μοναχικό τριβώνιο, με διπλό σκοπό : να αγωνιστεί απερίσπαστη για τη σωτηρία της και να διακονήσει τον σύγχρονο δοκιμαζόμενο άνθρωπο.

Κάνε τον πόνο σου μια αγκαλιά αγάπης

Οκτώ η ώρα βράδυ, βρίσκομαι στην περιοχή των Αθηνών. Ένας κύριος γύρω στα τριανταπέντε με σταματάει και μπαίνει στο ταξί. Πειραιά, παρακαλώ, μου λέει, χωρίς να με χαιρετίσει.
-Καλησπέρα σας, κύριε.
-Καλησπέρα.
Κάθισε δίπλα μου. Με την άκρη του ματιού μου, τον έβλεπα να κάνει νευρικές κινήσεις με τα χέρια του. Τι να του συμβαίνει άραγε; Τον ρώτησα:
-Εργάζεστε;
-Εργάζομαι.
-Αν δεν είμαι αδιάκριτη, ποια είναι η εργασία σας;
-Είμαι γιατρός.
-Μμ! ενδιαφέρον επάγγελμα, και σε ποιο νοσοκο¬μείο είστε;
-Στο τρελοκομείο, μου απαντάει.
Με έπιασαν τα γέλια: -Στο τρελοκομείο;
-Ναι, στο τρελοκομείο, αλήθεια σου λέω.
-Για πες μου, λοιπόν, τι γίνεται εκεί μέσα; Γιατί, όσες φορές έχω μπει μεταφέροντας με το ταξί επιβάτες, ως επί το πλείστον γιατρούς, φεύγοντας, όλοι μου λένε να βά¬ζω ασφάλειες. Δηλαδή, υπάρχει περίπτωση να μπουν στο ταξί ασθενείς, που να απαιτήσουν να τους βγάλω έξω;
-Πού ξέρεις, καμιά φορά μπορεί! μου λέει γελώντας.
Και αρχίζουμε τη σοβαρή συζήτηση.
-Έλα, για πες μου τώρα, τι περίεργα γίνονται εκεί μέσα;
-Πολλά και διάφορα. Μιλάμε, όμως, και δεν ξέρω το όνομα σου.
-Ράνια με λένε.
-Εμένα Κωνσταντίνο.
-Χαίρω πολύ!
-Λοιπόν! Άκου Ράνια… Αυτό που με στενοχωρεί εί¬ναι που μας φέρνουν ανθρώπους υγιείς, να τους τρελάνου¬με για περιουσιακά θέματα, για να τους τα πάρουν, που λέ¬με. Το άλλο πάλι, τα τελευταία χρόνια μας φέρνουν νέους, παιδιά, που πάσχουν από κατάθλιψη ή μελαγχολία.
-Κωνσταντίνε, ποιος φταίει γι’ αυτά τα παιδιά, το έχεις ψάξει;
-Κατά 70% φταίνε οι γονείς.
-Μπράβο, και εγώ στο ίδιο συμπέρασμα έχω κατα¬λήξει, αυτοί φταίνε. Εγώ βέβαια δεν τους χαρίζομαι, τους τα λέω έξω από τα δόντια.
-Καλά κάνεις, όμως το καταλαβαίνουν;
-Μμ! εδώ είναι το ερώτημα! Με μια φορά που τους βλέπω στο ταξί και τους τα λέω, πολύ φοβάμαι πως την επομένη ώρα τα έχουν ξεχάσει. Τους κρατάτε πολύ μέσα στο ίδρυμα;
-Όχι, περίπου ένα μήνα.
-Και μετά;
-Ε, όσο μπορούμε τους βοηθάμε. Τους δίνουμε βέ¬βαια αγωγή και για το σπίτι.
-Πόσα από τα παιδιά που έρχονται εκεί μέσα, γίνο¬νται τελείως καλά;
-Κανένα!
-Κανένα; Γιατί;
-Γιατί δεν έχουν βοήθεια από την οικογένεια. Οι γο¬νείς είναι αδιάφοροι. Κοιτάνε μόνο τον εαυτό τους. Υπάρ¬χουν παιδιά στο ίδρυμα, των οποίων οι γονείς δεν έχουν εμφανιστεί καθόλου! Αυτά τα παιδιά είναι συνέχεια στο παράθυρο, περιμένοντας μήπως δουν να έρχεται κάποιος δικός τους. Μάταια όμως περιμένουν. Όταν τα βλέπω συ¬νέχεια στο παράθυρο, ραγίζει η καρδιά μου. Τα λυπάμαι και συνέχεια προσπαθώ να πείσω τους γονείς να έρθουν να τα επισκεφθούν. Αλλά όλοι τα ίδια λόγια λένε, την Κυ¬ριακή θα έρθουμε. Και όταν έρχονται, εκεί παίζεται το μεγάλο δράμα. Έτυχε να είμαι μπροστά σε μια τέτοια επί¬σκεψη. Άκου τι ειπώθηκε: «-Τι πράματα είναι αυτά, να μας κουβαλάς εδώ μέσα; Δεν ντρέπεσαι λίγο; τι σου λείπει; όλα τα έχεις!»
«-Εσείς μου λείπετε και η αγάπη σας!» απάντησε το παιδί, με τρόμο στη φωνή του. «-Αν σου αστράψω κάνα χαστούκι, θα δεις αν σου λείπουμε εμείς!» Το παιδί άρχισε να κλαίει κι εγώ τους έβγαλα έξω.
Πώς, λοιπόν, να γίνουν καλά αυτά τα παιδιά, όταν έχουν οικογένεια και νιώθουν ορφανά; Αυτός είναι ο χειρότερος θάνατος!
Εσύ, Ράνια, πώς βλέπεις τους γονείς μέσα από το ταξί;
-Όπως κι εσύ, αδιάφορους. Μιλάς για ορφάνια. Την έχεις νιώσει; -Όχι.
-Σου εύχομαι να μην τη νιώσεις ποτέ. Πονάει, πονάει πάρα πολύ, είναι σαν να σου τρυπάει την καρδιά δίστομος μάχαιρα και, το χειρότερο, δεν υπάρχει παυσίπονο να μαλακώσει ο πόνος. Γιατί αυτό το παυσίπονο το έχει μόνο ο Θεός.
-Μου μιλάς με τόσο πάθος, λες και τον έχεις νιώσει.
-Αν τον έχω νιώσει; μεσα στο πετσί μου, γιατρέ. Εδώ μέσα έχουν κλάψει πάρα πολλά παιδιά κι έχω κλάψει κι εγώ μαζί τους, ακούγοντας τον πόνο τους, νιώθοντας τη μοναξιά της ψυχής τους.
Γύρισα και τον κοίταξα- τα μάτια του ήταν λυπημέ¬να. Η διαίσθησή μου μου έλεγε πως κάποιο σοβαρό πρό¬βλημα τον βασανίζει. Θέλησα να τον βοηθήσω. Για να μην του πω, πως τα λόγια μου απευθύνονται σ’εκείνον, του τα είπα σαν συμβουλή για άλλους. Του λέω:
- Κωνσταντίνε, θέλεις να σου πω κάποιο τρόπο, να βοηθήσεις τους ανθρώπους γύρω σου;
-Ναι, θέλω!
-Λοιπόν! Τους λες: «Φίλε, μη φοβάσαι, είσαι νέος, δυνατός, έχεις όλα τα όπλα στα χέρια σου, μη λιποτακτή¬σεις από τον πόλεμο, γιατί είσαι πιο δυνατός από τους άλλους και στο τέλος ο νικητής θα είσαι εσύ. Και αν κουραστείς από τον πόλεμο και θελήσεις σύμμαχο δίπλα σου, με τελειότερα όπλα, γύρισε τα μάτια σου ψηλά στον ουρανό. Εκεί είναι ο Θεός, που αγαπάει και προστατεύει όλους τους πονεμένους, όλους τους αδικημένους, όλους τους προδομένους. Γιατί πρώτος Εκείνος πόνεσε, Εκείνος προδόθηκε, Εκείνος αδικήθηκε, Εκείνος σταυρώθηκε από εμάς, για να μας σώσει».
Γιατρέ, ο Γέρων Παίσιος έλεγε: «Πέταξέ τα, για να πίξεις». Δηλαδή, βγάλε από μέσα σου τον πόνο, την πί¬κρα, τα πάθη σου, τις αμαρτίες σου. Πέταξε τα και θα πε¬τάξεις. Όπως ένας ναυαγός δεν μπορεί να κολυμπήσει έχο¬ντας στην πλάτη του το σακίδιο του, έτσι κι εμείς δεν μπορούμε να ζήσουμε ευτυχισμένοι με τα πάθη και τις αμαρτίες μας. Για να μπορέσεις όμως να τα πεις αυτά και πολλά άλλα και να περάσουν στην ψυχούλα των ανθρώπων γύρω σου, θα πρέπει να έχεις νιώσει πρώτα εσύ την αγάπη, θα πρέπει πρώτα εσύ να ελευθερώσεις την ψυχή σου από τα πάθη και τις αμαρτίες σου. Κατάλαβες, γιατρέ;
-Κατάλαβα• όμως πώς μπορεί να βρει κάποιος την αγάπη, αφού κανείς δεν αγαπάει αληθινά;
-Υπάρχει κάποιος, που μπορεί να σου δώσει τόση αγάπη, που να ξεχειλίσει από την ψυχή σου και να την μοιράζεις απλόχερα.
-Και πού είναι αυτός ο κάποιος;
-Γιατρέ, απορώ με την ερώτηση σου. Δεν γνωρίζεις πως αυτός ο κάποιος είναι ο Θεός;
-Συγγνώμη, Τον είχα ξεχάσει.
-Γι’ αυτό είσαι δυστυχισμένος, γιατρέ, γιατί πίστεψες πως δεν υπάρχει Θεός και έχασες την ελπίδα σου. Κάνω λάθος;
Δεν απάντησε.
-Γνωρίζεις τι είναι αγάπη;
-Πιστεύω πως ναι.
-Έχεις αγάπη στην ψυχή σου;
-Πιστεύω πως ναι.
-Είσαι έτοιμος να τη δώσεις;
-Δεν ξέρω!
-Γιατρέ, θα σου δώσω μια συμβουλή• δώσε την αγά¬πη σου, μην την τσιγγουνευτείς. Δωσ’ την απλόχερα και μην περιμένεις ανταπόκριση. Όπως κι αν έρθουν τα γεγο¬νότα, ο ευτυχισμένος θα είσαι εσύ. Αυτό μην το ξεχάσεις ποτέ. Γιατρέ, όταν δίνεις αγάπη, θα έρθει η ώρα που θα ει¬σπράξεις αγάπη. Όμως, για να είναι ολοκληρωμένη και δυνατή αυτή η αγάπη, θα πρέπει να είναι θεϊκή. Δηλαδή, θα πρέπει να γνωρίσεις τον Θεό, το μεγαλείο του Θεού, θα πρέπει να Τον πιστέψεις και να Τον αγαπήσεις, ώστε η αγά¬πη σου να εμπνέεται από Εκείνον, για να έχει γερά θεμέλια. Και τότε θα γνωρίσεις την πραγματική ευτυχία. Είσαι πα¬ντρεμένος;
-Όχι!
-Φρόντισε, όταν παντρευτείς, να αγαπήσεις τη σύ¬ντροφο σου, για να αγαπήσεις και τα παιδιά σου- γιατί, αν δεν αγαπήσεις εκείνη, δεν θα αγαπήσεις και τα παιδιά σου. Οπότε θα έχουν την ίδια τύχη με αυτά τα παιδιά του ιδρύ¬ματος, κατάλαβες;
-Μα δεν είναι μόνο στο δικό μου χέρι, είναι και στο χέρι της γυναίκας που θα παντρευτώ να τα προστατέψει, μπορώ να σου πω περισσότερο σ’ εκείνης.
-Έχεις δίκιο, πιο πολύ είναι στο χέρι της μάννας να τα προστατέψει. Κωνσταντίνε, θα σου πω μια μεγάλη αλή¬θεια. Για ό,τι καλό ή κακό συμβαίνει στη ζωή μας, τη μεγα¬λύτερη ευθύνη την έχουμε εμείς οι γυναίκες.
Γύρισε απότομα προς εμένα.
-Ξέρεις τι λες;
-Και βέβαια ξέρω.
-Μην ξεχνάς πως είσαι γυναίκα!
-Δεν το ξεχνώ, είμαι γυναίκα, μα η αλήθεια είναι αυτή.
-Ράνια, το ίδιο πιστεύω και εγώ, αρχίζοντας από την ίδια μου τη μάννα που μας κατέστρεψε. Όμως φτάσαμε, εδώ κατεβαίνω. Θα ήθελες να τα ξαναπούμε;
-Όχι, γιατρέ, δεν γίνεται να τα ξαναπούμε. Όμως, βουνό με βουνό δεν σμίγει, μπορεί να σε ξαναπάρω κούρ¬σα.
Και κάτι άλλο θα σε παρακαλέσω πάρα πολύ. Κάνε τον πόνο σου μια αγκαλιά αγάπης για όλους τους πονεμέ¬νους ανθρώπους. Και τότε θα νιώσεις την ευτυχία να πλημυρίζει την ψυχή σου. Όμως μην ξεχνάς να ζητάς πάντα τη βοήθεια του Θεού.
-Καληνύχτα Ράνια, σ’ ευχαριστώ.

Από το βιβλίο: «Ταξιδεύοντας στα τείχη της πόλης», της μοναχής Πορφυρίας.
ΑΘΗΝΑ 2010
Κεντρική διάθεση Νεκτάριος Δ. Παναγόπουλος.

ΑΓΙΑ ΘΕΟΦΑΝΩ-H θαυματουργός βασίλισσα με το άφθαρτο λείψανο

Η Αγία Θεοφανώ ήταν μια ευσεβέστατη και ενάρετη βασίλισσα, που εξυμνήθηκε πολύ από τους χρονογράφους της εποχής εκείνης, για την ευαγγελική της ζωή, τις ελεημοσύνες της και την άκρα ευσέβειά της.

Ήταν κόρη του Κωνσταντίνου του Μαρτινακίου, του Ιλλουστρίου και της Άννας. Γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη και ανατράφηκε με επιμέλεια.

Σε κατάλληλη ηλικία, ο βασιλιάς Βασίλειος ο Μακεδόνας την έδωσε για σύζυγο στον γιό του Λέοντα τον Σοφό (886 - 912 μ.Χ.), με τον οποίο για 12 χρόνια ζούσε με αφοσίωση συζυγική και αναγνωρίστηκε αμέσως από τους συγχρόνους της σαν αγία και θαυματουργή για τα πολλά έργα αγάπης που έκανε.
Παρ' όλο τα μεγαλεία και τον πλούτο που την πλαισίωνε, διατήρησε τη ταπεινοφροσύνη και την μετριοφροσύνη που την χαρακτήριζε πριν. Προτιμούσε να είναι απλά ντυμένη και να βρίσκεται δίπλα στους ανθρώπους που την χρειαζόντουσαν. Γι' αυτό ντυνόταν απλά για να μην αναγνωρίζεται και με την συνοδεία δύο έμπιστων υπηρετριών της, γύρναγε στα σπίτια των φτωχών και κατατρεγμένων και πρόσφερε την βοήθειά της. Ήταν τόση η πίστη της, που αξιώθηκε να θαυματουργήσει. Όταν εγκατέλειπε η ιατρική επιστήμη κάποιον ασθενή διότι δεν μπορούσε να τον θεραπεύσει, του επανέφερε την υγεία του η Αγία με την δύναμη της ψυχής της. Παρ' όλο τις πίκρες που δέχθηκε στη ζωή της η Αγία Θεοφανώ υμνούσε τον Κύριο με μία άσβεστη φλόγα.

Τα λείψανα των Αγ.Ευφημια,Αγ,Σολομονή και Αγ.Θεοφανώς στο Οικουμενικό Πατριαρχείο

Όταν πέθανε, ο σύζυγός της, έκτισε ωραιότατο ναό, κοντά στον ναό των Αγίων Αποστόλων, όπου εναποτέθηκε το τίμιο λείψανό της. Αυτό μετακόμισε ο Πατριάρχης Γεννάδιος ο Σχολάριος, στο ναό των Αγίων Αποστόλων και από 'κεί αργότερα μεταφέρθηκε στο Πατριαρχείο, όπου μέχρι σήμερα σώζεται.

proskynitis.blogspot.com

Συνομιλώντας με την αδελφή Θεοτέκνη από την Ι.Μ.Αγ.Στεφάνου Μετεώρων για τα Χριστούγεννα

-Πώς εορτάζεται στα Άγια Μετέωρα την ημέρα των Χριστουγέννων;

Τα βράχια των Μετεώρων είναι καθημερινά ένας τόπος για ανάταση. Ή Χριστουγεννιάτικη Λειτουργία είναι μια ευφρόσυνη μυσταγωγία. Στίς ευχές του Ιερέως καί τους κατανυκτικούς Ύμνους προστίθεται το χαρμόσυνο χτύπημα των σήμαντρων καί των ταλάντων, ενώ ή Εκκλησιαστική Αδελφή με το κατζίον συνοδεύει τον θριαμβευτικό ύμνο «Όσοι εις Χριστόν έβαπτίσθητε, Χριστόν ένεδύσασθε», πού ψάλλεται αυτή την ήμερα αντί του Τρισάγιου Ύμνου.

Τη νύχτα των Χριστουγέννων, σε άλλα μοναστήρια των Αγίων Μετεώρων γίνεται ολονύκτια αγρυπνία με συμμετοχή πολλών πιστών, σε άλλα «όρθρου βαθέος».Στά κελλιά μας, οί Μοναχές, εκτός από το συνήθη κανόνα προσευχής διαβάζουμε τους «Χαιρετιστήριους Οίκους εις τον Iησοΰν Χριστόν, πού με ξέχωρη έλλαμψη έγραψε ό "Αγιος Νικόδημος ό Αγιορείτης.

Την ήμερα αυτή τα κομποσχοίνια μας είναι δοξολογητικά: Δηλαδή δεν λέμε: ''Κύριε Ιησού Χριστέ, έλέησον ημάς'', αλλά: ''Δόξα εν Ύψίστοις Θεώ καί επί γης ειρήνη, εν άνθρώποις ευδοκία, Δόξα σοι ό Θεός ημών δόξα σοι, Δόξα τη Αγία γεννήσει σου, Κύριε''.

Στήν πανηγυρική Τράπεζα της Μονής είμαστε όλη ή Αδελφότητα. Μετά το γνωστό Άπολυτίκιο Τής Εορτής «Ή γέννησίς σου» καί το σχετικό ανάγνωσμα, ή Ηγουμένη αναφέρεται με λίγες σκέψεις στο περιεχόμενο της Εορτής καί δίνει ευχές στο κοινόβιο.

Το βράδυ έχουμε πανηγυρική σύναξη των μελών του κοινοβίου μας. Γίνεται κάποια κεντρική ομιλία καίακολούθως ανταλλάσσονται πνευματικές σκέψεις καί ευχές, οι δε χοροί των ψαλτριών αποδίδουν εκλεκτά μέληαπό τις ιερές Χριστουγεννιάτικες ακο­λουθίες.

-Προϋποθέσεις για την εν Κυρίω ειρήνη κατά την ήμερα των Χριστουγέννων.

-Ή πρώτη καί βασική προϋπόθεση είναι ή πίστη μας στο Θεάνθρωπο Ίησοϋ, ή εξ όλης καρδίας καί εξ όλης ισχύος άγάπηση του σαρκωθέντος Υιού καί Λόγου του Θεού καί ή άπειρη ευγνωμοσύνη μας για τη θεία συγκατάβαση.

Μαζί με την εγκάρδια πίστη, απαραίτητη είναι ή συμμετοχή μας στο λατρευτικό πρόγραμμα της Εκκλησίας, ή νηστεία των τεσσαράκοντα ήμερων, καί ή άφθονη ελεημοσύνη στους έχοντες ανάγκη.

Για να ζήσουμε την ειρήνη καί τη χαρά των Χριστουγέννων χρειάζεται βαθιά θεολογική εντρύφηση στο γεγονός της θείας ενανθρωπίσεως (με την μελέτη της Άγιας Γραφής καί των Πατερικών κειμένων) καί όχι φορτιστικός στολισμός των οικιών με τα βιομηχανικά προϊόντα.

Βασική προϋπόθεση για τη βίωση της εν Χριστώ άγαλλιάσεως είναι ή αποβολή από την καρδιά μας κάθε μεμψίμοιρης πικρίας καί κάθε μνησίκακου παραπόνου από τους συγγενείς καί γνωστούς μας. «Το μεσότοιχον του φραγμού διαλέλυται»: ιδού τα πάντα γέγονε καινά καί ευφρόσυνα.

Αντίθετα, χρειάζεται μια επιπλέον υπέρβαση καί κένωση του εαυτού μας. Ή αγάπη μας καί ή φροντίδα μας πρέπει να εξαπλωθεί τίς μέρες αυτές ιδιαίτερα στα μοναχικά πρόσωπα, στους άρρωστους, στους πενθοϋντες. Να σκεφθούμε σε ποιόν θα μπορούσαμε να δώσουμε χαρά με ένα τηλεφώνημα, με ένα δώρο, με μία επίσκεψη, με ένα δέμα αγάπης, με μια επιταγή, έστω καί εκ του υστερήματος μας. Τη μεγάλη αυτή καί ευφρόσυνη μέρα να μη λησμονήσουμε τους κεκοιμημένους συγγενείς καί φίλους μας. Να πάμε το πρόσφορο στην Εκκλησία με τα ονόματα τους, να διαβάσουμε Τρισάγιο στο μνήμα τους. Κάθε μνημόνευση είναι γι' αυτούς μια ξέχωρη ευλογία.

Καί κάτι άλλο να θυμίσω στους εν Χριστώ αδελφούς. Στήν Παλαιά Διαθήκη λέει ό Θεός «ουκ όφθήσει ενώπιον μου κενός», δεν θα έλθεις με άδεια χέρια στο ναό μου. Τί θα παμε λοιπον στο Δεσπότη Χριστό;

Θα πάμε λουλούδια για τίς εικόνες Του, λαδάκι για τα καντήλια, πρόσφορο για τη Θεία Λειτουργία. Γιατί όχι καί ένα δώρο για τον Ιερέα μας πού μας προσφέρει όλο το χρόνο τον πολύτιμο «μαργαρίτη Χριστό» και πού συγχωρεί τίς αμαρτίες με το πετραχήλι του στην ώρα της έξομολογήσεώς μας, πού συμμετέχει στις μεγάλες χαρές καί θλίψεις της ζωής μας.

-Ποιό μύνημα και ποιά ευχή θα θέλατε να δώσετε στους εν Χριστώ αδελφούς;

-Το μήνυμα του ορθόδοξου μοναχισμού είναι ή εμπιστοσύνη των πόθων καί των πόνων μας στην αγάπη του Θεού καί ή συμμόρφωση της ζωής μας στις ευαγγελικές Του επιταγές. Σέ καμία περίπτωση δεν είμαστε μόνοι στον κόσμο αυτό. Ό Θεάνθρωπος Ιησούς, είναι ή αγάπη «ή πάντα πόθον νικώσα», Καί μόνον αυτός πού έχει την αγάπη του Χριστού μέσα του μπορεί να σηκώσει τίς θλίψεις της ζωής καί να φερθεί στον άλλο σαν αληθινός αδελφός.

«Ή κόλαση είναι ό άλλος», λέει ό Σάρτρ. «Ό θεμέλιος είναι ό πλησίον», λένε οι νηπτικοί συγγραφείς. Ή αποστασία από το Θεό οδήγησε στα ψυχικά αδιέξοδα, στο ανικανοποίητο, σε μια κοινωνία άκοινώνητων ατόμων. Σέ μια μορφή συνυπάρξεως στην οποία δεν μας εκπλήσσει πια ή επιθετικότητα, ή βία, ή υποβαθμισμένη προσφορά στα κοινά, ό αθέμιτος ανταγωνισμός. Ωστόσο την πορεία του κόσμου δεν τη ρυθμίζουν μόνο οι Διεθνείς Όργανισμοί καί οί σκοπιμότητες των Μεγάλων Δυνάμεων. Τη ρυθμίζουν οι προσευχές των αγίων, πού μπορούν σε μια στιγμή να πετύχουν την αλλοίωση της Δεξιάς του Υψίστου.

Ό Θεάνθρωπος Ιησούς είναι ή σαρκωμένη Αλήθεια καί ή σταυρωμένη αγάπη. Λίαν φιλοσοφημένα ό μακαριστός Γέρων Ίουστίνος Πόποβιτς στο βιβλίο του «"Ανθρωποςκαί Θεάνθρωπος» διατυπώνει τη γνώμη ότι ή αλήθεια δεν θα μπορούσε να είναι ένα ιδεολόγημα, αλλά ένα πρόσωπο. Καί διατυπώνει την ερώτηση: «Αν ό Χριστός δεν είναι ή Αλήθεια, τότε ποιος είπε την αλήθεια πάνω στη γη;». Ό Ευαγγελιστής Ιωάννης μας προειδοποίησε ότι πολλοί ψευδόχριστοι και ψευδομεσσίες θα εμφανιστούν κατά καιρούς. Καί σήμερα γέμισε ή Ανατολή και ή Δύση ψευδοθεούς καί ψευδομεσσίες με απεσταλμένους τους (Μουν, Κρίσνα, Μπαμπάγι) πού ενεργούν εν τη δυνάμει του Σατανά καί προσπαθούν να εξαπλώσουν τα πλοκάμια τους ακόμη καί στην ορθόδοξη Ελλάδα.

«Τις κοινωνία φωτός καί σκότους;». «"Οσοι εις Χριστόν έβαπτίσθημεν, Χριστόν ένεδύθημεν», καθώς σήμερα ψάλλαμε στη Θεία Λειτουργία καί «άπεταξάμεθα τω Σατανά». Άμαρτάνουμε τα μέγιστα εις Χριστόν διακινδυνεύοντας καί την ψυχική μας ισορροπία καί την αιώνια σωτηρία, πλησιάζοντες από περιέργεια καί άθεοφοβία άνατολικά θρησκεύματα, σατανιστικά ή νεοειδωλολατρικά κινήματα. Είπατε να δώσουμε ευχή για όλο τον κόσμο.

Ή ευχή μας είνα; να φθάσει ή πίστη του Χριστού σ' όσους δεν την προσέγγισαν. Καί σε όσους έφθασε, να μη μας γίνει «είς κρίμα ή εις κατάκριμα». Σέ όλους τους πονεμένους, σε όλους τους κουρασμένους, σε όλους τους δοκιμασμένους από τη ζωή αυτή θα θέλαμε να ποϋμε ότι εΐναϊ"εγγΰτερα στην Βασιλεία των Ουρανών, αν προσοίκειωθούν την πίστη καί την υπομονή εν δοξολογία.

Η συνέντευξη δόθηκε από τη μοναχή Θεοτέκνη στον αρχ.Εφραίμ Παναούση για την ''Πειραική Εκκλησία'

πηγη.proskynitis.blogspot.com