Ο Γέροντας Ιωσήφ Βατοπαιδινός σχολιάζει το βίο και την προσωπικότητα της Γερόντισσας Ταϊσίας του Λεουσενἰ

site analysis

Δεν αμοιρεί η Εκκλησία μας με την πλούσια της πατερική παράδοση παραδειγμάτων και διηγήσεων πνευματικού περιεχομένου για τον καταρτισμό του λαού μας. Τόσον οι παλαιοί μας πατέρες, όσο και οι μάρτυρες, μας κατέλιπαν πλούτον άφθαστου μεγαλείου από τας θαυμαστάς των βιογραφίας και τα μυρίπνοά των αποφθέγματα και οι παραγγελίες των ολοκλήρωσαν την φωτεινήν πορείαν της σωτηρίας για όποιον βούλεται να βαδίση την στενήν και τεθλιμμένην οδόν της Βασιλείας του Θεού.Η προέκτασις όμως του Κυρίου μας Ιησού Χρίστου στην άπεραντοσύνην της θεοπρεπούς του μεγαλοσύνης, πού είναι και «χθες και σήμερον και στους αιώνας ο Αυτός», συνεχίζει, όχι τω καιρώ έκείνω, αλλά και σήμερον και έως της συντέλειας να προβάλλη τα πνευματικά αναστήματα των ηρώων της πίστεως μας, πράγμα αισιόδοξον και παρήγορον για την δική μας γενεά. Για πείσμα του γαυριώντος ουμανισμού και της αρνήσεως των πάντων πού επιτηδεύει ο πολέμιος εχθρός, η ζώσα και καρποφορούσα μας Εκκλησία προβάλλει συνεχώς και σήμερον τα λαμπρά επιτηδεύματα των τέκνων της, όχι μόνον στην μικρή μας πατρίδα, αλλά και στην σύμπασαν Ορθοδοξίαν.Η παρούσα διήγησις είναι μια ζωντανή μαρτυρία της ορθοδόξου αδελφής ρωσικής εκκλησίας αγωνιζομένης τον καλόν αγώνα της πίστεως στην όρθή γραμμή της ιεράς μας παραδόσεως.

Η Γερόντισσα Ταϊσία με ζωντάνια και παλμό μας ενθαρρύνει με την αυτοβιογραφία της, πού ομολογώ ότι στους βουλομένους των ημερών μας ν΄ ακολουθήσουν την σταυροφόρον οδόν, φαίνεται ένα λαμπρόν κι αξιομίμητον παράδειγμα. Δεν αναφέρει φυσικά τίποτε το καινούριο, γιατί απλούστατα δεν υπάρχει καινούριο, αλλά επισφραγίζει με βεβαίαν διαπίστωσιν την ιερά μας παράδοση κι αξιολογεί την αξίαν αλλά και την προσφοράν των Ιερών μας Μονών, μέσα στην ροή της ιστορίας. Το ιδιάζον του χαρακτήρος της κι η εκ παιδός συμβαδίζουσα Θεία Χάρις ήσαν τα κύρια στοιχεία, πού απετέλεσαν την επιτυχή της έπίδοσιν στην πνευματική της ζωή, αλλά και η παρουσία πνευματικών Γερόντων στην σταδιοδρομία της, ήσαν ισχυρά όπλα και μέσα για την ολοκλήρωση του τόσο σπουδαίου έργου της.

Χαρακτήρας σταθερός και αποφασιστικός, αξιολόγησε εξ αρχής την δύναμη της πίστεως και της έγένοντο τα πάντα δυνατά και κατορθωτά, όταν ακόμα τα συμβαίνοντα, μας έπειθαν το αντίθετο ν. Εάν όντως «πάντα δυνατά τώ πιστεύοντι» δεν ήτο δυνατόν η μακαρία αυτή ψυχή, πού φόρεσε ως ένδυμα αυτήν την πίστη, ν΄ απογοητευτή. Πόσα όντως δύναται η πίστις και όταν μάλιστα ενωθή πρακτικά με την προσευχή! Πράγματι σαν «πτέρυγες περιστεράς περιηργυρωμέναι» αναβιβάζουν τον αγωνιζόμενον υπεράνω και των νόμων της φύσεως. Με την πραγματικήν αυταπάρνησιν παρέδωσεν η μακαρία αυτή αδελφή τον εαυτόν της στο πέλαγος της υποταγής και υπακοής και η επακολουθούσα νέκρωσις του παλαιού άνθρωπου, της χάρισαν την καρτερίαν και υπομονή στες συμβαίνουσες ακαταστασίες πού κατά τον Κύριόν μας «ανένδεκτον του μη ελθείν τα σκάνδαλα».

Η μακαρία νέκρωσις και καταστολή των παθών και ιδίως του τερατώδους εγωκεντρισμού, με την υπομονή στους ποικίλους πειρασμούς προκάλεσαν την είρήνην των λογισμών, γέννησαν την μακαρίαν ελπίδα και εντεύθεν η θεία αγάπη και μάλιστα της διπλής ενεργείας, της προς τον Θεόν και τον πλησίον, χαρίτωσαν την μακαριωτάτην αυτήν Γερόντισσα να αυτοθυσιάζεται συνεχώς για τον καταρτισμόν και του πλησίον.

Τα λαμπρά επιτεύγματα του βίου της μακάριας αυτής ψυχής είναι τόσον επίκαιρα και εποικοδομητικά πού πιστεύω ότι και με τάς ευχάς της θα παρήγορη και στο μέλλον τας ευσεβείς ψυχάς και ιδίως τάς ευλαβεστέρας, όσαι την ματαιότητα του δυστήνου τούτου βίου επεσήμαναν.

Γέρων Ιωσήφ μ.
Εν τη Ιερά Μονή του Βατοπαιδίου

11 Οκτωβρίου 1991

Πηγή: Πρόλογος Στην Ελληνική Έκδοση, Ηγουμένη Ταϊσία Του Λεουσενί – Μια Πνευματική Θυγατέρα Του Αγίου Ιωάννου Της Κροστάνδης, Μετάφραση-Επιμέλεια: Λ.Τ., Έκδοση Ιεράς Μονής Ξενοφώντος, 630 87  Δάφνη, Άγιον Όρος.

Αγία Ταβιθά: Η φιλάνθρωπος κόρη της Αρχαίας Εκκλησίας († 25 Οκτωβρίου)

site analysis

Η αγάπη και η φιλανθρωπία είναι συνώνυμα με τον Χριστιανισμό. Η βάση του χριστιανικού κηρύγματος είναι η αγάπη προς όλους τους ανθρώπους, ανεξάρτητα από τις όποιες ιδιαιτερότητές τους. 

Τίποτε δε μπορεί να μπει εμπόδιο στην άσκηση της χριστιανικής αγάπης, ούτε το φύλο του ανθρωπίνου προσώπου, ούτε η φυλή, ούτε η κοινωνική και οικονομική του κατάσταση.

Ο Ίδιος ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός, όχι μόνο δίδαξε την αγάπη προς όλους, αλλά και έθεσε ως προϋπόθεση την άσκηση της αγάπης, σε όσους ήθελαν και θέλουν να είναι δικοί Του, «εντολὴν καινὴν δίδωμι υμίν ίνα αγαπάτε αλλήλους, καθώς ηγάπησα υμάς ίνα και ὑμεῖς ἀγαπᾶτε αλλήλους. Εν τούτῳ γνώσονται πάντες ότι εμοὶ μαθηταί εστε, εὰν αγάπην έχητε εν αλλήλοις» (Ιωάν. 13,34-35).

Επίσης έδωσε ο Ίδιος το παράδειγμα της αλληλοδιακονίας, πλένοντας τα πόδια των μαθητών Του, πριν το Μυστικό Δείπνο, συμβουλεύοντας τους μαθητές Του «ει ουν εγὼ ένιψα υμών τους πόδας, ο Κύριος και ο Διδάσκαλος, και υμείς οφείλετε αλλήλων νίπτειν τους πόδας. υπόδειγμα γαρ δέδωκα υμίν, ίνα καθὼς εγὼ εποίησα υμίν, και υμείς ποιήτε» (Ιωάν.13,13-15).

Μάλιστα η αγάπη αυτή εκτείνεται και στους εχθρούς μας, «αγαπάτε τους εχθρούς υμών και αγαθοποιείτε και δανείζετε μηδὲν απελπίζοντες» (Λουκ.16,35).

Η αγία μας Εκκλησία έκαμε πράξη την εντολή της αγάπης του Χριστού, η Οποία προσφέρει εδώ και δύο χιλιάδες χρόνια απλόχερα την φιλανθρωπία της στον άνθρωπο.

Υπέροχες προσωπικότητες της Εκκλησίας μας άσκησαν κατά καιρούς την αγάπη και σφράγισαν με τη δράση τους την ιστορία.

Ένα από αυτά τα ιερά πρόσωπα υπήρξε και η αγία Ταβιθά, η αποκαλούμενη Δορκάς, δηλαδή ζαρκάδα, η οποία έζησε στα χρόνια των Αποστόλων και αναδείχτηκε παράδειγμα φιλανθρωπίας και διακονίας των ανθρώπων που είχαν ανάγκη.

Για την αγία Ταβιθά κάνει λόγο ο ευαγγελιστής Λουκάς στο βιβλίο των «Πράξεων των Αποστόλων»: «Αυτὴ ην πλήρης αγαθών έργων και ελεημοσυνών, ων εποίει» (Πραξ.9,36). Ζούσε στην πόλη της Παλαιστίνης Ιόππη και ασκούσε το επάγγελμα της υφάντρας. Είχε γίνει χριστιανή και βίωνε την χριστιανική πίστη στην καθημερινή της ζωή.

Η καρδιά της ξεχείλιζε από άδολη αγάπη για τους πονεμένους και φτωχούς συμπολίτες της. Γι’ αυτό έραβε νυχθημερόν ενδύματα, τα οποία πωλούσε και τα χρήματα τα έδινε σε όσους είχαν ανάγκη.

Παράλληλα είχε πλαισιωθεί από άλλες χριστιανούς της πόλεως, όπου οργάνωσε μια εκπληκτική φιλανθρωπική δράση. Πλήθος πεινασμένων, χηρών και ορφανών, ήταν αποδέκτες της αγάπης και της φιλανθρωπίας αγίας Ταβιθάς.

Όμως ο Θεός οικονόμησε να δεχτεί σκληρή δοκιμασία, για να δοξασθεί το όνομά Του και να γίνει γνωστή η αγία. Αρρώστησε ξαφνικά και πέθανε.

Εκείνες τις ημέρες έκανε περιοδεία στην περιοχή εκείνη ο απόστολος Πέτρος. Δίδασκε στη γειτονική πόλη Λύδδα, όταν πληροφορήθηκε το τραγικό συμβάν από δύο απεσταλμένους των πιστών της Ιόππης.

Ο Πέτρος έτρεξε αμέσως στην Ιόππη, όπου όλα ήταν έτοιμα για την κηδεία της Ταβιθάς. Βρήκε ένα μεγάλο πλήθος μέσα και έξω από το σπίτι της, όπου θρηνούσε το χαμό της ευγενούς κόρης. Όσοι είχαν ευεργετηθεί από αυτή έκλαιγαν απαρηγόρητοι, διότι είχαν χάσει το στήριγμά τους.

Μόλις έφτασε ο κορυφαίος απόστολος, ζήτησε να δει τη νεκρή, στο υπερώο. Παρακάλεσε να τον αφήσουν μόνο με το τίμιο σώμα της Ταβιθάς, γονάτισε και προσευχήθηκε θερμά.

Μετά φώναξε δυνατά: «Ταβιθά ανάστηθι», και ω του θαύματος, το πνεύμα επέστρεψε στο σώμα της νεκρής και σηκώθηκε! Το θαυμαστό γεγονός όχι μόνο γέμισε με χαρά το παραβρισκόμενο πλήθος, αλλά διαδόθηκε σε όλη την Παλαιστίνη.

Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να δοξασθεί το όνομα του Θεού και να μεταστραφούν στο Χριστιανισμό πάρα πολλοί Ιουδαίοι και ειδωλολάτρες.

Η αγία Ταβιθά έζησε κατόπιν πολλά χρόνια αγίας ζωής, συνεχίζοντας το φιλανθρωπικό της έργο, και πέθανε σε προχωρημένη ηλικία. Η Εκκλησία μας την κατέταξε στους αγίους Της, τιμώντας την μνήμη της στις 25 Οκτωβρίου.

Είναι ανάγκη να έχουμε υπόψη μας το διαχρονικό φιλανθρωπικό έργο της Εκκλησίας μας, το οποίο απορρέει από την πίστη μας, ότι στο πρόσωπο του κάθε ενδεούς ανθρώπου εικονίζεται ο Χριστός και σύμφωνα με τη δική Του διαβεβαίωση, «αμὴν λέγω υμίν, εφ᾿ όσον εποιήσατε ενὶ τούτων των αδελφών μου των ελαχίστων, εμοὶ εποιήσατε» (Ματθ.25,40).

Είναι απαραίτητο επίσης να επισημάνουμε πως η φιλανθρωπία είναι αποκλειστικό προνόμιο του Χριστιανισμού, διότι η έννοια της εποποιίας ήταν άγνωστη στον προχριστιανικό κόσμο!

Δεν υπάρχει καμιά μαρτυρία για οργανωμένο δίκτυο φιλανθρωπίας και φιλανθρωπικών ιδρυμάτων! Από τον πακτωλό του απίστευτου πλούτου των «ιερών» των παγανιστικών θρησκειών, όπως λ.χ. των Δελφών, ουδέποτε διατέθηκε το παραμικρό ποσό για την ανακούφιση του ανθρώπινου πόνου!

Ουδεμία μαρτυρία υπάρχει για κάτι τέτοιο! Αντίθετα μάλιστα, ο Ιουλιανός ο Παραβάτης τον 4ο μ. Χ. αιώνα, θέλοντας να νεκραναστήσει την ειδωλολατρία, ζητούσε από τους ειδωλολάτρες ιερείς να μιμούνται τους Χριστιανούς στην άσκηση της φιλανθρωπίας, διότι ήταν ανύπαρκτη σ’ αυτούς!

Η εκκλησιαστική μας ιστορία έχει να μας επιδείξει ένα απέραντο φιλανθρωπικό έργο στο διάβα των αιώνων. Χιλιάδες μιμητές της αγίας Ταβιθάς προσέφεραν με αυταπάρνηση τις ανιδιοτελείς τους υπηρεσίες και τα αγαθά τους προς τον πάσχοντα και ενδεή άνθρωπο, ιδιαίτερα σε καιρούς χαλεπούς.

Αλλά και σήμερα, στην εποχή μας, όπου ο λαός μας δοκιμάζεται από την πρωτοφανή οικονομική κρίση, την οποία δημιούργησε η ανθρώπινη απληστία, η Εκκλησία μας με τις χιλιάδες μιμητών της αγίας Ταβιθάς, εθελοντές της αγάπης, τρέφει και περιθάλπει μόνη Αυτή, πληθώρα συνανθρώπους μας, τους οποίους έχει εγκαταλείψει, τόσο η επίσημη Πολιτεία, και οι διάφοροι άλλοι «ανθρωπιστικοί» θεσμοί!

Του Λάμπρου Κ. Σκόντζου Θεολόγου

Πηγή

Μ' έκανες στρατηγό και πρίγκιπα

site analysis

Πρίν μερικές δεκαετίες, καί πρό τοῦ 1940, σ’ ἕνα χωριουδάκι τῆς Ἠλείας, ζοῦσε μιά χαριτωμένη ἀπ’ τόν Θεό ψυχή, ἡ κυρία Κατερίνα. Δέν ἤξερε καθόλου γράμματα. Ὅμως ἦταν ἕνας πολύ φωτισμένος ἄνθρωπος, μέ ἀκλόνητη καί ζωντανή πίστι, σάν κι ἐκείνη πού εἶχαν οἱ πρῶτοι χριστιανοί πού ἔπεφταν καί στή φωτιά γιά τόν Χριστό, προκειμένου νά μήν Τόν ἀρνηθοῦν.

Καί ἔτσι ἐκπληρώθηκαν τά λόγια τοῦ Κυρίου στη ζωή τῆς εὐλογημένης αὐτῆς ψυχῆς: «Πάντα ὅσα ἐάν αἰτήσητε ἐν τῇ προσευχῇ πιστεύοντες, λήψεσθε»(1). Διότι ὄντως ἦταν ἄνθρωπος τῆς πολλῆς προσευχῆς.

Ὅταν μερικές φορές τόν Ἰούλιο μῆνα σκοτείνιαζε ὁ οὐρανός ἀπό τά σύννεφα καί προμηνυόταν βροχή, ἐπειδή οἱ θημωνιές μέ τά στάχυα παρέμεναν στ’ ἀλώνια κι ἄν ἔβρεχε ὁπωσδήποτε θά καταστρεφόταν ἡ σοδειά, οἱ χωρικοί ἔτρεχαν στήν κυρία Κατερίνα καί τῆς ζητοῦσαν νά προσευχηθῆ νά μή βρέξη! 
Κι ἐκείνη, πήγαινε μπροστά στήν εἰκόνα τοῦ Χριστοῦ, προσευχόταν, καί τά σύννεφα ἔφευγαν!
[Αὐτό μᾶς θυμίζει τόν προφήτη Ἠλία, ὁ ὁποῖος ἦταν ἄνθρωπος «ὁμοιοπαθής ἡμῖν»(2) δηλαδή ὅμοιος μέ μᾶς, πού ἔχουμε ἀδυναμίες καί πάθη, καί βέβαια μέ πολλές ἀρετές καί δυνατή πίστι στήν προσευχή. Καί ὅταν παρεκάλεσε τόν Θεό γιά νά πάρουν ἕνα μάθημα οἱ συμπατριῶτες του Ἰουδαῖοι, δέν ἔβρεξε ἐπί τριάμισι χρόνια. Καί ὅταν πάλι ἔκανε προσευχή, ὁ Θεός ἔστειλε «ὑετόν» (βροχή)].

Ὅταν ἀρρώσταινε κανείς, πάλι κατέφευγαν στήν Κατερίνα νά προσευχηθῆ, κι ἄν ὑπῆρχε κάποιο τραῦμα, κάποιος δυνατός πόνος σέ κάποιο σημεῖο τοῦ σώματος, βουτοῦσε τά δάχτυλά της στήν κανδήλα καί τό ἄλειφε σταυροειδῶς μέ λάδι. Καί, ἀνάλογα μέ τήν πίστι πού εἶχαν καί οἱ ἀσθενεῖς, ἀνταποκρινόταν καί ὁ Θεός μέ θαῦμα!

Ποτέ δέ ἡ ἁγισασμένη αὐτή γυναῖκα δέν δέχθηκε χρήματα ἤ δῶρα. Ὅ,τι ἔκανε, τό ἔκανε ἀνιδιοτελῶς, μέ μεγάλη ἁπλότητα καί φυσική ταπεινοφροσύνη. Ἡ σκέψις της ἦταν παρθενική· δέν τήν μόλυνε αὐταρέσκεια ἤ ὑπερηφάνεια ἥ καί ἐγωἱσμός.

Γι’ αὐτό, τό χάρισμα τοῦ Θεοῦ δέν τό ἔχασε μέχρι τό τέλος τῆς ὡραίας ζωῆς της, πού ἐλαμπρύνετο ἀκόμη περισσότερο ἀπό τήν πολλή της ἐλεημοσύνη καί μάλιστα «ἐν κρυπτῷ».

Κάποτε, ὁ καινούργιος παπᾶς τοῦ χωριοῦ, ἐντυπωσιασμένος ἀπό τ’ ἀποτελέσματα τῆς προσευχῆς αὐτῆς τῆς πιστῆς γυναίκας καί ὑποψιαζόμενος μήπως ὑπάρχουν μαγγανεῖες καί ἄλλου εἴδους γητεύματα, τήν φώναξε καί ἰδιαιτέρως τήν ρώτησε:

– Γιά πές μου, παιδί μου Κατερίνα, τί προσευχή κάνεις μπροστά στήν εἰκόνα τοῦ Χριστοῦ;

Κι ἐκείνη τοῦ ἀπάντησε μέ τήν φυσική της ἁπλότητα:

– Ἐγώ παππούλη μου, ὅπως γνωρίζεις, δέν ξέρω γράμματα. Λέω μόνο μιά προσευχή πού μοὔμαθε ἡ γιαγιά μου.

– Ποιά; τήν ρώτησε ὁ ἱερεύς.

– Λέω: «Ἐν ἀρχῇ ἦν ὁ Λόγος, καί ὁ Λόγος ἦν πρός τόν Θεόν, καί Θεός ἦν ὁ Λόγος»! Καί κατόπιν ζητάω ἀπό τόν Θεό αὐτό πού μέ παρακαλοῦν οἱ συγχωριανοί μου νά ζητήσω μέ τήν προσευχή μου ἀπό τόν Χριστό ἤ καί τήν Παναγία ἤ ἀπό κάποιον ἅγιο.

Ὁ ἱερεύς ἔμεινε κατάπληκτος ὅταν ἄκουσε τόν πρῶτο στίχο τοῦ κατά Ἰωάννην Εὐαγγελίου! Ἔτσι λοιπόν βεβαιώθηκε γιά τό ἄδολον αὐτῆς τῆς ψυχῆς καί τήν ἁπλῆ καί βαθειά της πίστι, πού εἶχε σάν ἀποτέλεσμα τόση δύναμι στήν προσευχή της.

Τόν ρώτησε ἡ κυρα-Κατερίνα:

– Μήπως δέν εἶναι σωστό αὐτό πού κάνω; Νά κάνω κάτι ἄλλο;

– Ὄχι, ὄχι! Πρός Θεοῦ, μήν ἀλλάξης αὐτή τήν προσευχή! Αὐτή πού ξέρεις, αὐτή πού ἔμαθες, αὐτή καί νά κάνης!

Ὅταν ἦρθε ἡ φοβερή γερμανική Κατοχή, τό 1941, πού οἱ Ἕλληνες καταδικάστηκαν σέ λιμοκτονία καί ὁ κόσμος πέθαινε ἀπό τήν πεῖνα, τό μεγαλεῖο τῆς ψυχῆς τῆς κυρα-Κατερίνας φάνηκε ἀκόμη πιό πολύ.

Ὁ συγχωρεμένος ὁ ἄνδρας της τῆς εἶχε ἀφήσει ἀρκετή περιουσία, τήν ὁποία εἶχε ἀπό τόν πατέρα του, τόν κυρ-Ἀλέξη. Μεταξύ τῶν ἄλλων, τό κελλάρι τοῦ σπιτιοῦ εἶχε λάδι. Ἔτσι ἡ Κατερίνα ἄρχισε τή διανομή στούς πεινασμένους. Εἶχε ἕνα πιάτο βαθύ, τό γέμιζε καί μοίραζε γενναιόδωρα. Ὅταν οἱ ἐλεηθέντες τῆς ἔδιναν εὐχές, ἐκείνη τούς ἔλεγε:

– Ὄχι σέ μένα εὐχαριστίες. 
Τό σιτάρι εἶναι ἀπό τήν περιουσία τοῦ πεθεροῦ μου, τοῦ μπάρμπα-Ἀλέξη. 
Νά λέτε: «Θεός συγχωρές τόν κυρ-Ἀλέξη».

Ὅταν εἶχε μοιράσει περισσότερο ἀπό τό μισό σιτάρι, τίς ἐπτακόσιες περίπου ὀκάδες, εἶδε στόν ὕπνο της τόν πεθερό της, γιά τόν ὁποῖο ἔλεγαν ὅτι ἦταν ὁ φοβερότερος τσιγκούνης τοῦ χωριοῦ, παρ’ ὅλο πού ἦταν ἀρκετά εὐκατάστατος. Τόν εἶδε σάν κατάδικο, μέ τά μαλλιά του μεγαλωμένα μέχρι κάτω, σέ κακά χάλια, μέ γένια καί βρώμικο πολύ. Ἡ Κατερίνα πῆρε τότε ἕνα ψαλίδι, τοὖκοψε τά μαλλιά, τά γένια, τόν περιποιήθηκε, τόν ἔλουσε καί τόν ἔντυσε μέ καινούργια ἄσπρα ροῦχα. Καί τό πρόσωπο τοῦ κεκοιμημένου φωτίστηκε! Ἔλαμπε ὁλόκληρος! 
Τότε γύρισε καί τῆς εἶπε μέ ἀνακούφισι:

– Νἆσαι εὐλογημένη, Κατερίνα μου! Μέ τίς ἐλεημοσύνες σου Μ’ ΕΒΓΑΛΕΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΔΗ, παιδί μου! Καί μ’ ἔκανες στρατηγό καί πρίγκηπα!


Αὐτά ὅλα τά ἀφηγήθηκαν μέ συγκράτησι ὁ γυιός τῆς εὐλογημένης αὐτῆς ψυχῆς, τῆς κυρα-Κατερίνας, μαζί μέ τή γυναῖκα του (τή νύφη της δηλαδή), σ’ ἕνα προσκύνημά τους στήν Παναγία τή Βαρνάκοβα.

(1)Ματθ. κα’ 22

(2) Ἰακ. ε’ 17

Από το βιβλίο “Πνευματικές διαδρομές στους μακαρισμούς του Πρωτοπρεσβυτέρου Στεφάνου Αναγνωστοπούλου, σελ 138-140 

Αν άνθρωπος ενεργεί έτσι σε έναν ταπεινό συνάνθρωπο, σκεφθείτε τι κάνει και τι προσφέρει ο Θεός στους ταπεινούς..

site analysis

Μια φτωχιά χήρα, που επαιτούσε από σπίτι σε σπίτι, χτύπησε κάποτε και την πόρτα ενός πολύ πλουσίου. Της άνοιξε ο πλούσιος και η χήρα του είπε:
- Με συγχωρείτε, είμαι χήρα και άρρωστη! Έχω και 3 παιδιά. Αν νομίζετε και μπορείτε, βοηθείστε με, σας παρακαλώ...!
Ο πλούσιος έψαξε να της δώσει κάτι, αλλά δεν βρήκε τίποτα.
- Με συγχωρείτε, της είπε, αλλά δεν κρατώ τίποτα στο σπίτι.
Η χήρα τον ευχαρίστησε και πήγε να φύγει, όταν ο πλούσιος της είπε:
- Περίμενε!
Πήγε μέσα στο γραφείο του και πήρε μία επιταγή, την συμπλήρωσε και δίνοντάς την, της είπε:
- Πάνε σε οποιαδήποτε τράπεζα με αυτήν την επιταγή, να εισπράξεις το ποσό.
Η χήρα ήταν αγράμματη και δεν γνώριζε από επιταγές. Πήρε την επιταγή και είπε μέσα της:
- Με κορόϊδεψε, με έδωσε ένα απλό χαρτί...
Οι μέρες περνούσαν και αυτήν δεν πήγαινε στην τράπεζα, διότι ντρεπόταν και φοβόταν, νομίζοντας, ότι το χαρτί που της έδωσε ο πλούσιος, ήταν κάτι το ψεύτικο. Μία μέρα τόλμησε και το έδειξε σε μία φίλη της και εκείνη της είπε:
- Αυτό το χαρτί που κρατάς, είναι μία επιταγή για την τράπεζα. Πάνε να δεις!
Τότε η χήρα αναθάρρεψε και πήγε στην τράπεζα. Εκεί αφού ρώτησε, πήγε στον ταμία να την εξυπηρετήσει. Μόλις το είδε ο ταμίας, της είπε:
- Κυρία, είναι να εισπράξετε 50 χρυσές λίρες!
Εκείνη εξεπλάγη, διότι ήταν μεγάλο το ποσό. Κάποιο λάθος θα έκανε ο άνθρωπος, σκέφτηκε και έτσι ζήτησε να πάρει πίσω την επιταγή, χωρίς να την εξαργυρώσει. 
Την πήρε λοιπόν και την πήγε κατευθείαν, στο σπίτι του πλουσίου και του είπε:
- Με συγχωρείτε, αλλά είναι πολλά τα λεφτά που γράψατε στην επιταγή. Εγώ δεν αξίζω τόσα λεφτά! Και σκέφτηκα, ότι θα κάνατε λάθος.
Ο πλούσιος, πήρε την επιταγή, την είδε και της είπε:
- Πράγματι έκανα λάθος!
Πήρε την επιταγή και συμπλήρωσε πίσω από το 50 ένα μηδενικό και οι 50 χρυσές λίρες, έγιναν 500! Της την έδωσε και της είπε:
- Πήγαινε τώρα στην τράπεζα και γνώριζε, ότι δεν έχω κάνει λάθος!
Αυτά είναι τα αποτελέσματα της ταπεινώσεως! Σκέφτεσαι ότι δεν αξίζεις 50 λίρες; Πάρε λοιπόν 500! 
Αν άνθρωπος ενεργεί έτσι σε έναν ταπεινό συνάνθρωπο, σκεφθείτε τι κάνει και τι προσφέρει ο Θεός στους ταπεινούς...

+ Δημήτριος Παναγόπουλος

Αγιοπνευματικές Αλήθειες

Η Αγία Σεβαστιανή (24 Οκτωβρίου) Αγία Σεβαστιανή

site analysis

Αγία Σεβαστιανή

Αγία Σεβαστιανή καταγόταν από την πόλη Σεβαστή της Φρυγίας και διδάχτηκε τη χριστιανική πίστη από τον απόστολο Παύλο, και πήρε τη θερμότητα και την ανδρεία του διδασκάλου της.

Η Αγία Σεβαστιανή έζησε τον 1ο αιώνα μ.Χ. και χρησιμοποιούσε τη ζωή της κάθε μέρα για την αλήθεια του Ευαγγελίου (στη Μαρκιανούπολη της Θράκης). Πήγαινε σε σπίτια ειδωλολατρών και είλκυε πολλές γυναίκες απ’ αυτούς στους κόλπους της Εκκλησίας. Συνελήφθη γι’ αυτό επί αυτοκράτορας Δομετιανού και ηγεμόνος Σεργίου, κακοποιήθηκε και εξεδιώχθη από τον τόπο της.

Έφθασε στην Ηράκλεια της Θράκης όπου πάλι συνελήφθη, από τον ηγεμόνα Πομπηιανό, και φυλακίστηκε. Αλλά η γυναικεία της φύση, ντρόπιασε τους βασανιστές της. Οι υποσχέσεις δεν τη δελέασαν, οι απειλές δεν την έκαμψαν, και κάτω από βαριά μαρτύρια στάθηκε όρθια με όλη της τη γενναιοψυχία. Οι σάρκες της αγίας Σεβαστιανής σχίζονταν, αλλά τα χείλη, όπως και η καρδιά της, εξακολουθούσαν να υμνούν τον Χριστό. Τελικά, η μεγάλη αυτή αθλήτρια της Εκκλησίας μας, παρέδωσε τη ζωή της με τον δια αποκεφαλισμού θάνατο και ετάφη στη Ραιδεστό.

Πηγή: Optiko.Net

Δεν βρέθηκαν στον τάφο της τα οστά της Χριστιανής κυρά Βασιλικής του Αλή πασά

 site analysis

Γράφει ο π. Ηλίας Μάκος για τη Romfea.gr

---

Έχει αναληφθεί από πλευράς μιας μερίδας Θεσπρωτών η πρωτοβουλία της μερικής ή ολικής μετακομιδής των οστών της Χριστιανής κυρά Βασιλικής του Αλή πασά στο χωριό καταγωγής της, το Πλαίσιο Φιλιατών.

Ο πρόεδρος του Θουκιδίδειου Συλλόγου Συβότων, ιστορικός ερευνητής Γρηγόριος Καλεγορόπουλος, έκανε έγγραφα σχετικά προς τις αρμόδιες υπηρεσίες. Τελικά το αίτημα κατέληξε στο Εκκλησιαστικό Συμβούλιο της ενορίας Παμμεγίστων Ταξιαρχών Αιτωλικού, όπου και ο τάφος της κυρά Βασιλικής.

Ο εφημέριος της ενορίας απάντησε στον κ. Καλογερόπουλο πριν λίγες ημέρες ότι δεν βρέθηκαν τα οστά της κυρά Βασιλικής στον τάφο της, γιατί, προφανώς, με την πάροδο πολλών ετών, έλιωσαν, δηλαδή υπήρξε φυσιολογική αποσύνθεση.

Συγκεκριμένα ανέφερε, μεταξύ άλλων: «Κατά την διάρκεια της εφημερειακής μου θητείας στον Ι.Ν. Παμμεγίστων Ταξιαρχών Αιτωλικού, προέβην προ 23ετιας εις τον εξωραϊσμό του τάφου της κυρά Βασιλικής, όπου διεπιστώθη η μη ύπαρξη οστών. Συνάγεται έτσι ότι μετά την πάροδο τόσον ετών ένα τέτοιο φαινόμενο είναι άκρως φυσιολογικό». Σύμφωνα με τα ιστορικά στοιχεία η Κυρά-Βασιλική στα τελευταία χρόνια της ζωής της έζησε απομονωμένη ή και περιφρονημένη στο χωριό Κατοχή. Πέθανε από δυσεντερία στο Αιτωλικό στις 11 Δεκεμβρίου του 1834, σε ηλικία 45 ετών.

Ωστόσο ο κ. Καλογερόπουλος θεωρεί ότι δεν είναι δυνατόν να διαλύθηκαν εντελώς τα οστά της και υποθέτει ότι τάφηκε στο χωριό Κατοχή, όπου ζούσε, και όχι στο Αιτωλικό, άρα εκεί πρέπει πλέον να αναζητηθούν τα οστά της και γενικά προτείνει οι ιστορικοί να διερευνήσουν το θέμα. Μάλιστα, μεταξύ άλλων, θέτει το εξής ερώτημα: «Πώς είναι δυνατό η Κυρά Βασιλική να είχε ενταφιαστεί στο Αιτωλικό, ενώ η οικία, που ζούσε, ήταν στην κοινότητα Κατοχής, η οποία απέχει περί τα δέκα τρία χιλιόμετρα μακριά από το Αιτωλικό;».

Και η απάντηση, που δίνει, ως μια εκδοχή, όχι ως απόδειξη, είναι ότι «πολύ αργότερα και πιθανότατα, αφού μαθεύτηκε σε ευρεία κλίμακα στην Ελλάδα το σημαντικό ιστορικό και χριστιανικό έργο της κυρά Βασιλκής επί εποχής κυριαρχίας της στα Γιάννινα ως ευνοούμενης του Αλή πασά, τότε μπορεί να είχε γίνει μια πρωτοβουλία συμβολικής ανέγερσης τάφου άνευ οστών μπροστά από την είσοδο της εκκλησίας των Παμμεγίστων Ταξιαρχών».

ΤΟ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟ ΕΡΓΟ ΤΗΣ ΚΥΡΑ ΒΑΣΙΛΙΚΗΣ

Ασκώντας επιρροή στον τύραννο των Ιωαννίνων, και με ξεδιπλωμένη την αίσθηση του χρέους της απέναντι στην πατρίδα της, προστάτευσε πολλούς Χριστιανούς από την εκτέλεση. Την ίδια στιγμή κρυφά τελούσε τα θρησκευτικά της καθήκοντα, ενώ διατηρούσε σχέσεις και με το Οικουμενικό Πατριαρχείο.

Φρόντιζε να τονώνει την πίστη των Χριστιανών και να τους προτρέπει να μη δειλιάζουν.

Μια παιδούλα ήταν, άντεξε, όμως, μέσα στην πανωλεθρία, γιατί ήταν μεγαλωμένη με ιδανικά, είχε φόβο Θεού και το «Κύριε ελέησον» δεν έλειπε από τα χείλη της, καθώς ακράδαντα πίστευε στη θεία επέμβαση.

Share on FacebookShare on Twitter

Προς μια μορφωμένη γυναίκα, την οποία χλευάζουν επειδή εκκλησιάζεται (Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς)

site analysis

Στον χλευασμό να απαντάς με χαμόγελο.

Ο χλευασμός τους προέρχεται από την μοχθηρή καρδιά˙ το χαμόγελό σου ας είναι χωρίς κακία. Ο χλευασμός αρμόζει στην άγνοια, ενώ στη γνώση αρμόζει το χαμόγελο. Με τον χλευασμό τους αυξάνουν την τιμή της προσευχής σου μπροστά στον αιώνιο Δικαστή. Αφού στον Θεό είναι πιο αγαπητή η προσευχή της θαρραλέας ψυχής, περικυκλωμένης από τα βέλη της κακίας, του μίσους, του φθόνου και του χλευασμού. Όλα αυτά τα βέλη έχουν αμβλυμμένη την κορυφή και αιχμηρή την βάση, ώστε αποκρούονται από εσένα και λαβώνουν τους ίδιους τους τοξότες.

Η γυναίκα, του βασιλιά Δαυίδ, Μελχόλ, χλεύασε κάποια φορά την ένθερμη προσευχή του άντρα της. Από τον χλευασμό αυτό ο Θεός βρέθηκε περισσότερο προσβεβλημένος απ’ ότι ο βασιλιάς Δαυίδ. Γι’ αυτό ο Ύψιστος τιμώρησε την Μελχόλ: «καὶ τῇ Μελχὸλ θυγατρὶ Σαοὺλ οὐκ ἐγένετο παιδίον ἕως τῆς ἡμέρας τοῦ ἀποθανεῖν αὐτήν» (Βασ. Β΄6, 23). Όποιος παρατηρεί προσεχτικά τη μοίρα των ανθρώπων και τα γεγονότα, αυτός μπορεί να βεβαιωθεί ότι και στις μέρες μας ο Θεός τιμωρεί αυστηρά τους χλευαστές της ιερότητας.

Κι εσύ -εάν νομίζεις ότι οποιοσδήποτε λόγος είναι πιο δυνατό φάρμακο γι’ αυτούς από τη σιωπή- πες στους χλευαστές σου: με απατούν τα μάτια μου ή βλέπω καλά; Εσείς που κάθε μέρα παρακαλάτε τους εμπόρους και τους γαιοκτήμονες και τους χωροφύλακες, την μια για το ένα και την άλλη για το άλλο, χλευάζετε εμένα, επειδή παρακαλώ τον αιώνιο Δημιουργό μας; Δεν είναι πιο γελοίο να παρακαλάς τον ανήμπορο παρά τον Παντοδύναμο; Δεν είναι παράλογο να προσκυνάς τη σκόνη παρά τον Ζωοδότη και Κύριο;

Έχει ειπωθεί κάπου στον προφήτη: «ἐπικατάρατος ὁ ἄνθρωπος, ὃς τὴν ἐλπίδα ἔχει ἐπʾ ἄνθρωπον» (Ιερ. 17, 5). Όποιος τοποθετεί την ελπίδα στον θνητό άνθρωπο, σε μια πρόσκαιρη φούσκα και δεν την τοποθετεί στον Θεό Παντοκράτορα, είναι οφθαλμοφανές ότι είναι καταραμένος. Και αυτή η κατάρα επάνω του και στο σπίτι του μπορεί να επιβεβαιωθεί με την καθημερινή εμπειρία. Είναι ξεκάθαρο, ότι κατά τον ίδιο τρόπο είναι καταραμένος ο άνθρωπος που παρακαλά μόνο τον άνθρωπο ενώ δεν παρακαλά Εκείνον που κρατά τα πάντα και μπορεί τα πάντα. Αλλά, πρόσεχε, καμιά φορά η σιωπή είναι χρησιμότερη και από αυτά τα λόγια.

Ο πρώτος χλευασμός συγχύζει την προσευχόμενη ψυχή. Όμως εσύ ήδη επέζησες και δεν παραιτήθηκες από την προσευχή. Ενώ ο επαναχλευασμός είναι ώθηση. Σ’ αυτό λες και μόνη σου ότι έχεις εμπειρία. Τώρα αισθάνεσαι ότι είναι ο Θεός κάπως εγγύτερα σ’ εσένα και η εκκλησία πιο αγαπητή και η προσευχή πιο γλυκιά. Να ξέρεις ότι θα έρθει καιρός, όπου ο χλευασμός θα σταματήσει και θα αρχίσει να γίνεται συναίνεση και θαυμασμός και έπαινος και τότε η ψυχή σου θα βρίσκεται σε μεγαλύτερο κίνδυνο απ’ ο τι βρίσκεται τώρα. Τώρα μαθαίνεις την ταπεινοφροσύνη, ενώ τότε θα αμύνεσαι από την υπερηφάνεια. Αλλά αυτό είναι άλλο ζήτημα, άλλος πειρασμός.

Να ξέρεις ότι εκείνοι που μας βασανίζουν με χλευασμό εκείνοι ακριβώς είναι και οι εχθροί μας. Και σ’ αυτούς αναφερόταν ο Κύριος όταν έδινε την εντολή: «ἀγαπᾶτε τοὺς ἐχθροὺς ὑμῶν» (Ματθ. 5, 44). Χωρίς να το ξέρουν, μας κάνουν καλό. Πικραίνοντάς μας και στενοχωρώντας μας, ανάβουν την φλόγα του θεϊκού πυρός μέσα μας. Γαβγίζοντας πισώπλατα όταν εμείς βαδίζουμε στον ναό του Θεού μας σπρώχνουν πιο κοντά στον Θεό. Κάνοντάς μας τη γη πιο ανιαρή μας κάνουν τον ουρανό ακόμα πιο αγαπητό. Η παγωνιά και ο άνεμος δεν σκέπτονται το καλό του δένδρου, αλλά, αν και άθελά τους, του κάνουν καλό. Έτσι και οι εχθροί σου σ’ εσένα.

Γι’ αυτό συγχώρησέ τους και ευλόγησέ τους και προσευχήσου στον Θεό γι’ αυτούς, και -εκείνο που αποτελεί το αποκορύφωμα όλων- αγάπα τους ως τους μέγιστους ευεργέτες σου μετά τον Θεό.

Αλλά εάν η ψυχή σου δεν υπομένει αυτό το ελάχιστο σύριγμα της γήινης σκόνης και δεν προτιμά να ντρέπεται απέναντι στον Χριστό, τότε θα γελούν μαζί σου όχι μόνο οι άνθρωποι αλλά και τα δαιμόνια.

Να επισκέπτεσαι συχνά τους οίκους της θλίψης. Να επισκέπτεσαι και το νεκροταφείο. Να σκέπτεσαι περί του σταυρού του Χριστού, και να τον ασπάζεσαι όσο πιο συχνά μπορείς. Και περί του τέλους της ζωής να σκέπτεσαι. Όλα αυτά θα σε βοηθήσουν να ισχυροποιήσεις τη διάθεσή σου για προσευχή και να φθάσεις έως την πλήρη νίκη.

Ειρήνη και έλεος Κυρίου.

(Από το βιβλίο “Δρόμος δίχως Θεό δεν αντέχεται…: Ιεραποστολικές επιστολές Α΄”, μετάφραση Σβετλάνα Πέτσιν, Ηλίας Σαραγούδας, Νεφέλη Σαραγούδα – Πέτσιν, 1η έκδ., “Εν πλω”, Αθήνα, 2008)

(Πηγή ψηφ. κειμένου: agiosthomas.gr)

Ανοικτή επιστολή από γυναίκες στη βόρεια Συρία προς γυναίκες σε όλο τον κόσμο...!

site analysis

Ρομπέρτο Αντάμπαση

Οι γυναίκες του Συμβουλίου της Βόρειας και της Ανατολικής Συρίας γράφουν ανοικτή επιστολή σε όλες τις γυναίκες του κόσμου κατά της τουρκικής επίθεσης στην περιοχή τους. Ενώ η επίθεση στα βορειοανατολικά του Η Συρία έφθασε την τέταρτη ημέρα, το Συμβούλιο των γυναικών της βόρειας και ανατολικής Συρίας έγραψε μια επιστολή προς όλες τις γυναίκες του κόσμου.

Οι γυναίκες από τη βορειοανατολική Συρία ζήτησαν από όλες τις γυναίκες να συμμετάσχουν στην Παγκόσμια Πρωτοβουλία κατά της Επιθετικής Ημέρας στη Βόρεια Συρία.

Η επιστολή με τίτλο "Για όλες τις γυναίκες και τους λαούς του κόσμου που αγαπούν την ελευθερία" λέει:

«Ως γυναίκες διαφόρων πολιτισμών και θρησκειών των αρχαίων εδαφών της Μεσοποταμίας, σας στέλνουμε τις θερμότερες απόψεις. Σας ζητάμε να συμμετάσχετε στην Παγκόσμια Ημέρα Πρωτοβουλίας στις 12 Οκτωβρίου για να σταματήσετε τον πόλεμο εισβολής στην Τουρκία στα βορειοανατολικά της Συρίας και να ανατρέψετε το φασισμό και την πατριαρχία σε όλο τον κόσμο!

Σας γράφουμε στη μέση του πολέμου.

Σας γράφουμε εν μέσω του πολέμου στη βορειοανατολική Συρία που αναγκάστηκε από το τουρκικό κράτος στην πατρίδα μας. Αντιμετωπίζουμε για τρεις ημέρες με το βομβαρδισμό των μαχητικών αεροσκαφών και των τουρκικών δεξαμενών.

Έχουμε δει πως οι μητέρες στις γειτονιές τους στοχεύουν σε βομβαρδισμούς όταν φεύγουν από το σπίτι για να πάρουν ψωμί για τις οικογένειές τους. Είδαμε πώς η έκρηξη μιας χειροβομβίδας του ΝΑΤΟ έστρεψε το επτάχρονο πόδι της Sara σε τεμάχια και σκότωσε τον αδερφό της Μοχάμεντ με δώδεκα.

Βλέπουμε πώς βομβαρδίζονται οι χριστιανικές γειτονιές και οι εκκλησίες και πώς οι χριστιανοί μας αδελφοί, οι πρόγονοί τους των οποίων είχαν επιβιώσει από τη γενοκτονία του 1915, σκοτώνονται τώρα από τον στρατό της νέας οθωμανικής αυτοκρατορίας του Ερντογάν.

Πριν από δύο χρόνια, είδαμε στο τουρκικό κράτος ότι χτίστηκε ένας τοίχος συνοριακού μήκους 620 χιλιομέτρων, μέσω των ταμείων της ΕΕ και των Ηνωμένων Εθνών, για να ενισχύσει τη διαίρεση της χώρας μας και να αποτρέψει την είσοδο πολλών προσφύγων στην Ευρώπη.

Τώρα παρακολουθούμε την απομάκρυνση τμημάτων του τείχους από δεξαμενές, στρατιώτες τουρκικού κράτους και τζιχάντς να εισβάλουν στις πόλεις και τα χωριά μας.

Είμαστε μάρτυρες στρατιωτικών επιθέσεων.

Βλέπουμε ως γειτονιές, χωριά, σχολεία, νοσοκομεία, πολιτιστική κληρονομιά των Κούρδων, των Γιαζιδών, των Αράβων, των Συρίων, των Αρμενίων, των Τσετσένων, των Κυκασιανών και των Τουρκομάνων και άλλων πολιτισμών που ζουν εδώ στην κοινότητα. στοχεύει σε αεροπορικές επιθέσεις και πυροβολικό πυροβολικού.

Βλέπουμε πως χιλιάδες οικογένειες αναγκάζονται να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους για να αναζητήσουν καταφύγιο χωρίς να έχουν ασφαλές μέρος για να πάνε.

Εκτός αυτού, παρακολουθούμε νέες επιθέσεις από τις μοίρες των δολοφόνων του ISIS σε πόλεις όπως η Raqqa, η οποία απελευθερώθηκε από την τρομοκρατία του Ισλαμικού Κράτους πριν από δύο χρόνια με έναν κοινό αγώνα του λαού μας.

Για μια ακόμη φορά γινόμαστε μάρτυρες κοινών επιθέσεων του τουρκικού στρατού και των τζιχάντικων μισθοφόρων τους εναντίον των Serkkani, Girêsipi και Kobane. Αυτά είναι μερικά από τα περιστατικά που αντιμετωπίσαμε από τότε που ο Erdoğan κήρυξε πόλεμο στις 9 Οκτωβρίου 2019.

Ενώ βρισκόμαστε μάρτυρες του πρώτου βήματος της εφαρμογής της γενοκτονίας εθνοκάθαρσης στην Τουρκία, παρακολουθούμε επίσης την ηρωική αντίσταση των γυναικών, των ανδρών και των νέων που φωνάζουν και υπερασπίζονται τη γη και την αξιοπρέπειά τους. Για τρεις ημέρες οι μαχητές των Συριακών Δημοκρατικών Δυνάμεων, μαζί με το YPG και το JPY, αγωνίστηκαν με επιτυχία στις πρώτες γραμμές για να αποτρέψουν την εισβολή στην Τουρκία και τις σφαγές.

Γυναίκες και άνδρες όλων των ηλικιών αποτελούν μέρος όλων των τομέων αυτής της αντίστασης για την υπεράσπιση της ανθρωπότητας, τις εξαγορές και τις αξίες της γυναικείας επανάστασης στη Ροβάβα.

Ως γυναίκες είμαστε αποφασισμένοι να αγωνιστούμε μέχρι να επιτύχουμε τη νίκη της ειρήνης, της ελευθερίας και της δικαιοσύνης. Για να επιτύχουμε το στόχο μας βασιζόμαστε στη διεθνή αλληλεγγύη και στον κοινό αγώνα όλων των γυναικών και των ανθρώπων που αγαπούν την ελευθερία ».

Τα αιτήματα των γυναικών

* Τέλος της εισβολής και κατοχής της Τουρκίας στη βόρεια Συρία

* Δημιουργία ζώνης απαγόρευσης εισόδου για την προστασία της ζωής του πληθυσμού στη βόρεια και ανατολική Συρία

* Πρόληψη περαιτέρω εγκλημάτων πολέμου και εθνοκάθαρσης από τις τουρκικές ένοπλες δυνάμεις

* Να εγγυηθείτε την καταδίκη όλων των εγκληματιών πολέμου στο πλαίσιο του διεθνούς δικαίου

* Σταματήστε την πώληση όπλων στην Τουρκία

* Να εφαρμόσουν οικονομικές και πολιτικές κυρώσεις κατά της Τουρκίας

* Υιοθέτηση άμεσων μέτρων για την επίλυση της πολιτικής κρίσης στη Συρία με τη συμμετοχή και εκπροσώπηση όλων των διαφόρων εθνικών, πολιτιστικών και θρησκευτικών κοινοτήτων στη Συρία.

http://www.retekurdistan.it/…/lettera-aperta-delle-donne-d…/

O BIOΣ ΤΗΣ ΟΣΙΑΣ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗΣ ΤΗΣ ΕΠΙΒΑΤΙΝΗΣ

site analysis

Ο πατέρας της Οσίας Παρασκευής ονομαζόταν Νικήτας.Δεν γνώριζουμε το όνομα της μητέρας της.Είχαν άλλον έναν γιό ,τον μετέπειτα επίσκοπο Μαδύτου,Αγιο Ευθύμιο τον Μυροβλήτη.Η μητέρα της την ανέθρεψε με φόβο και αγάπη Θεού.Οταν ήταν δέκα χρονών άκουσε το ευαγγελικό αναγνωσμα που αναφέρονταν στο διαλογο του πλουσιου νεου με τον Κυριο.<<Πούλησε τα υπάρχοντά σου και μοίρασε τα στους φτωχούς και ακολούθησε με>>.Για μένα τα λέει,είπε η μικρή Παρασκευή,όπως κάποτε ο Αγιος Αντωνιος που άκουσε το ίδιο ευαγγελικό ανάγνωσμα και βγαινοντας από το ναό έδωσε τα ρουχα της στην πρωτη φτωχή κοπέλα που συνάντησε και ντύθηκε τα φτωχικά.Αυτο το έκανε συχνά.Μοιραζε το φαγητό της και τα ρούχα της στα φτωχά παιδιά.

Η Παρασκευή ήταν περιζήτητη νύφη από τους πλούσιους νέους που είχαν επίσημη κοινωνικη θεση και μεγάλα αξιώματα αλλά εκείνη αρνιόνταν.

Τελικά εφυγε κρυφά από τους γονιους της στην Κωνσταντινουπολη και από εκεί στην Χαλκηδόνα οπου προσκύνησε τα λείψανα της Αγίας Ευφημίας και έπειτα στην Ηράκλεια του Ποντου όπου έμεινε σ’ένα ναό της Θεοτόκου 5 χρόνια,κατερχόμενη κάθε είδος αρετής με ολονύχτιες προσευχές,νηστείες,αναστέναγμους,δάκρυα και πένθος άσβεστο.

Αφού επισκέφτηκε τα Ιεροσόλυμα αποφάσισε να μείνει στην έρημο του Ιορδάνη.Μια νύχτα οπως πάντα αγρυπνώντας παραδομένη στην προσευχή και στην άσκηση είδε άγγελο Κυριου με μορφή νέου ο οποίος την προέτρεψε να γυρίσει στην πατρίδα της για να πεθανει εκεί.Αφού πέρασε από την Κωνσταντινουπολη για δεύτερη φορά κατέληξε στην Καλλικράτεια της Ανατολικής Θράκης και υπηρέτησε στον ναό των Αγίων Αποστόλων.Σε ηλικία μόλις 27 χρόνων εκοιμήθη και την έθαψαν κοντά στη θάλασσα.

Εύρεση του λειψάνου της Οσίας

Πέρασαν πολλά χρόνια όταν η θάλασσα έβγαλε στην παραλία της Καλλικράτειας το σώμα κάποιου νεκρού ναύτη.Οταν έσκαψαν για να θάψουν το σώμα του βρήκαν ένα άφθαρτο λείψανο,αλλά άπειροι όπως ήταν δεν έδωσαν σημασία στο γέγονος και πέταψαν το δύσοσμο σώμα του ναύτη στον ίδιο τάφο και σκέπασαν τα σώματα.Το συμβαν ξεχάστηκε.Ενας ευλαβής από το χωριό ,ονόματι Γεώργιος,αγαπούσε το Χριστό και συχνά προσευχονταν τις νυχτερινές ώρες στο σπίτι.Μια φορά τα ξημερωματα τον πήρε λίγο ο ύπνος και είδε μια λευκοφορεμένη σαν βασίλισσα περικυκλωμένη από πλήθος λαμπρών στρατιωτών.Ενας από τους στρατιώτες του είπε:’’Γεωργιε,γιατί περιφρονησατε το σώμα της Οσίας Παρασκευής;Παρτε το γρήγορα και βάλτε το σε κιβώτιο λαμπρό,γιατί ο βασιλιάς του ουρανού την τίμησε στον ουρανό και θέλει να τη δοξάσει και στη γη’’.Και η λευκοφορέμενη βασίλισσα του είπε’’Πάρτε γρήγορα το λείψανό μου και βάλτε το σε λαμπρό χώρο,γιατί δεν μπορώ να υποφέρω την δυσοσμία αυτού του ανθρώπου.Του αποκαλύπτει δε και τον τόπο όπου ήταν θαμμένη και το όνομά της.

Το ίδιο βράδυ μια άλλη γυναίκα του χωριού η Ευφημία είδε στον ύπνο της παρόμοιο όραμα.Το πρωί διηγηθηκαν και οι δύο το όραμά τους στους συγχωριανους τους.Ολοι έτρεψαν στον τάφο και βρήκαν το άφθαρτο σώμα της Οσίας να ευωδιάζει και έκανε πολλά θαύματα την ώρα που το μετέφεραν με την συνοδεία ιερέων και του πιστού λαού στο Ναο των Αγίων Αποστόλων στην Καλλικράτεια.Μερικοί ερευνητές υποστηρίζουν ότι τα λείψανα έμειναν στους Επιβάτες 200 χρόνια και όχι στην Καλλικράτεια.

Οι μετακομιδές του λειψάνου

Ο Ιωαννης Ασαν ο Β’διάδοχος των ιδρυτων του Βουλγαρικού βασιλείου αφού κατεκτησε τη Θεσσαλονίκη,τη Θεσσαλια,τη σημερινή Σερβία και τη Δαλματία,το 1238 ζήτησε τα λείψανα της Οσίας Παρασκευης από τις λατινικές αρχές της Κωνσταντινουπολης και τα έφερε στο Τυρνοβο.Το 1393 ο Σουλτανος Βαγιαζήτ κατέκτησε το Τύρνοβο.Το ίδιο έτος τα λείψανα μεταφέρθηκαν στο Βίντιν(Βιδίνιο)για πέντε χρόνια.Το 1398 τα άγια λείψανα της Οσίας Παρασκευης φτάνουν στο Βελιγράδι όπου έμειναν μέχρι το 1521 όταν ο Σουλτάνος Σουλειμάν ο Μεγαλοπρεπής κατακτά το Βελιγράδι καιματαφέρονται στην Κωνσταντινουπολη μαζί με τα λείψανα της Βασιλισσά Θεοφανούς.

Το Μαιο του 1641 ο Πατριαρχης Κωνσταντινουπόλεως Παρθένιος ο Α’ σε ένδειξη ευγνωμοσύνης προς τον ηγεμόνα της Μολδαβίας Βασίλε Λούπου ο οποίος είχε πληρώσει όλα τα χρέη του Πατριαρχείου, του δώρησε τα λείψανα της Οσίας Παρασκευης τα οποία έφτασαν στο Ιάσιο στις 13 Ιουνίου 1641 και παρέμειναν στον Ι.Ν.Αγ.Τριων Ιεραρχών μεχρι το1888 όταν μεταφέρθηκαν στο νέο καθεδρικό ναό Ιασίου όπου παραμένουν εώς σήμερα.Η μνήμη της εορτάζεται στις 14 Οκτωβριου.

ΠΗΓΗ.https://proskynitis.blogspot.com

Βιογραφικό σημείωμα μιας δασκάλας

site analysis

Βιογραφικό σημείωμα μιας δασκάλας

«Την λευτεριά ρωτήσανε ποιας μάνας είναι γέννα /

και είπε πως την γέννησε το ελληνικό το αίμα».

      Δημήτρης Νατσιός, δάσκαλος-θεολόγος

          Αφιέρωμα το παρόν σημείωμα.  Όχι μόνον επετειακό, αλλά και λίαν επίκαιρο. «Και αν είναι πλήθος τ’ άσχημα κι αν είναι τ’ άδεια αφέντες», ακολουθώντας «τα μονοπάτια της ποίησης» του Παλαμά, έχουμε το κελάρι το πατρογονικό, γεμάτο τζιβαϊρικά πολυτίμητα και πρόσωπα τιμαλφή.

Τούτες τις σακάτικες ώρες που περνά η πατρίδα, με τα στίφη των μωχαμετάνων, που τα βάφτισαν «πρόσφυγες και μετανάστες» οι αριστερόμυαλοι γραικύλοι, να ακυρώνουν την Επανάσταση του Εικοσιένα, με ηγέτες «νάνους και αρλεκίνους» που μας πνίγουν με τις αναθυμιάσεις τους, παρηγοριά και καταφυγή, η πατραγαθία. Οι πράξεις, η εύκλεια των προγόνων.

Μια παρένθεση. Δάσκαλος σε μικρά παιδιά, Στ΄  Δημοτικού φέτος, αφήνω στην άκρη τα βιβλία, τις καντιποτένιες φλυαρίες του υπουργείου, και, πολλές φορές, στρώνομαι και καταγράφω κείμενα ευσύνοπτα, κατανοητά και κατάλληλα για την κρίσιμη, εξοπλιστική ηλικία τους.  Επιμένω κυρίως σε αφιερώματα.  Η νεότερη ιστορία μας προσφέρεται. Το μάθημα της Ιστορίας είναι δίωρο (εβδομαδιαίως).  Οπότε επιλέγω δέκα περίπου πρόσωπα – Κολοκοτρώνης, Κανάρης, Καραϊσκάκης, Μπότσαρης, Σολωμός, Παπαφλέσσας, Παύλος Μελάς, Γρηγόρης Αυξεντίου, μεταξύ αυτών – την ευωδία, δηλαδή, της ιστορίας μας και τους παρουσιάζω στους μαθητές μου.  Χαίρονται χαράν μεγάλη και καμαρώνουν. Παρουσιάζω κυρίως στα παιδιά νόστιμα ή ηρωικά επεισόδια από τον βίο και την πολιτεία σας. Αυτά τους συγκινούν, εντυπώνονται ανεξίτηλα στη δροσερή μνήμη τους.

Παράδειγμα:  Έλεγε ο Κολοκοτρώνης: «Κάποτε η κουκουβάγια ήθελε ν’ αλλάξει φωλιά, γιατί η παλιά είχε λερωθεί από τις κουτσουλιές της.  Όπου και να πας, της είπε άλλο πουλί, και τον κώλο σου μαζί σου θα τον πάρεις». Γέλιο τα παιδιά και θαυμασμό για την θυμοσοφία του Γέρου του Μοριά.  Διδασκαλία σημαίνει «τέρπειν και διδάσκειν» κατά τον αείχλωρο λόγο του Πλάτωνα. Και πάντα με ταπείνωση και όχι ταπεινώνοντάς τα, έχοντας πάντοτε υπ’ όψιν ότι διδάσκουμε και συμβουλεύουμε ανθρώπους πολύ καλύτερους από εμάς.

Αφιέρωμα, λοιπόν, το παρόν σημείωμα σε μια – τίτλος τιμής, ανυπέρβλητος -  Δασκάλα του Μακεδονικού Αγώνα, την Αικατερίνη Χατζηγεωργίου.  Μας άφησε ένα βιογραφικό σημείωμα, δεν το έγραψε με μελάνι.  Το χάραξε με το αίμα της.  Δεν φώτισε με τον λόγο της, αλλά με το κορμί της.  Έγινε η ίδια λαμπάδα.  Το βιογραφικό της το κατέθεσε στο Συναξάρι των Ηρώων του Γένους.

Ας το διαβάσουμε με ευλάβεια:

Όνομα:  Αικατερίνη Χατζηγεωργίου

Τόπος γεννήσεως: Γευγελή Μακεδονίας, πόλη ελληνική, που σήμερα είναι στην κατοχή των Σκοπιανών.

Έτος γεννήσεως: 1885

Επάγγελμα: Στα δεκαοκτώ της έγινε δασκάλα στα σκλαβωμένα Ελληνόπουλα της Μακεδονίας.

Βασικές Σπουδές:  Σπούδασε στο Παρθεναγωγείο Μοναστηρίου, πόλη κάποτε με ακμαίο ελληνικό πληθυσμό την οποία κατέχουν οι πλαστογράφοι της ιστορίας.

Δεν σπούδασε σε κάποιο Παιδαγωγικό Τμήμα στο οποίο διδάσκουν εθνομηδενιστές και νεοταξικά απολειφάδια τύπου Ρεπούση, που εξοργίζονται διότι γίνεται αγιασμός στα σχολεία – κατά δήλωσή της προ μηνός – και … δαιμονίζεται γιατί ακόμη εκκλησιάζονται τα σχολεία.  Αν είχε καθηγήτρια την Ρεπούση, η Αικατερίνη, θα πήγαινε με τους Κομιτατζήδες ή θα την απέλυαν γιατί θα χαρακτηριζόταν εθνικίστρια, δασκάλα του σκοταδισμού.  Δόξα τω Θεώ τότε δεν είχαμε παιδαγωγικά τμήματα. Είχαμε Παρθεναγωγεία, Μεγάλες του Γένους Σχολές, Πανεπιστήμια ηρώων.

Μεταπτυχιακές σπουδές:  Έκανε μεταπτυχιακές σπουδές στο αθάνατο πανεπιστήμιο της ελληνικής ιστορίας, ειδικεύτηκε στην φιλοπατρία και την αυτοθυσία. Αναγορεύτηκε διδάκτωρ του ηρωισμού στις 14 Οκτωβρίου του 1904, με βαθμό «άριστα», από τους επιβλέποντες καθηγητές που άκουγαν στα ονόματα Παύλος Μελάς και Αναστάσιος Καρατάσος.

Εκπαιδευτική και κοινωνική δράση:  Δίδαξε στα ελληνόπουλα γλώσσα και ιστορία.  Τους μάθαινε την αγάπη στο Χριστό και την αγία του Εκκλησία:  «Μια φορά κι έναν καιρό» τους έλεγε «σε τούτα εδώ τα δοξασμένα χώματα ζούσε ο βασιλιάς Αλέξανδρος, που σκόρπισε το φως και τον ελληνικό πολιτισμό στα πέρατα του κόσμου… Μια φορά κι έναν καιρό από τούτα τα άγια χώματα διάβηκε ο Απόστολος Παύλος, σαν ήρθε να φέρει τον Χριστιανισμό στην ήπειρό μας».  Και τα παιδόπουλα με ορθάνοιχτα τα μάτια την κοίταζαν και έκλειναν στα άγουρα φυλλοκάρδια τους, με ανείπωτη περηφάνια, τον λόγο, τον σπόρο τον εθνικό, που αργότερα θα γεννούσε καρπό πολύ.

Μισθός:  Αφιλοκερδώς, με έντιμο πενία, ζούσε η Αικατερίνη.  Δεν… κατέβαινε σε απεργίες για «αύξηση μισθών», δεν έγινε συνδικαλίστρια σε κάποια ΔΟΕ για να γλιτώσει την αίθουσα.  Όχι. Ανέβαινε τα σκαλοπάτια της λευτεριάς.  Νυχθημερόν, μονάχη έγνοια της, η σωτηρία της Μακεδονίας.  Ατρόμητη, «εις το έθνος προσέφερε ό,τι ήτο δυνατόν ως ηρωίδα του 21», για να θυμηθούμε την διαθήκη του Γερμανού Καραβαγγέλη που κι αυτός κατατάσσει τον εαυτό του στην «λεβεντουργιά» του Ιερού Αγώνος.

Προαγωγές:  Στα δεκαεννιά της χρόνια η Αικατερίνη Χατζηγεωργίου πήρε την τιμιότερη προαγωγή.  Από απλή δασκάλα προάγεται σε ηρωίδα του ελληνικού έθνους.  14 Οκτωβρίου 1904.  Μια συμμορία κομιτατζήδων περικυκλώνει το σπίτι, κοντά στην Γευγελή, στο οποίο φιλοξενούνταν η δασκάλα.  Οι θρασύδειλοι Βούλγαροι πάση θυσία θέλουν να την δολοφονήσουν. Της ζητούν να παραδοθεί.  Απαντά με το αντίλαλο του Ζαλόγγου: «Εγώ Ελληνίδα γεννήθηκα,  Ελληνίδα και θα πεθάνω».  Λέγοντας Ελληνίδα εννοούσε τάφο.  Λόγος εθνικός γι’ αυτήν είναι να μιλάς μες από τον τάφο.  Έτσι γράφεται η ιστορία μας.  «Απ’ τα κόκκαλα βγαλμένη…». Τρεις ώρες πολεμούσε. Έβαλαν φωτιά οι πρόγονοι του Ζάεφ – ο φίλος του Αλέξη του προδότη -  και την έκαψαν ζωντανή.

Διακρίσεις τιμητικές.  Όχι.  Το κράτος, η νυν  παλιόψαθα των εθνών, δεν της πρόσφερε καμιά διάκριση. Σχολεία ανά την χώρα έβαλαν διάφορες ονομασίες. «Δημήτρης Γληνός, Αλ. Δελμούζος, Μελίνα Μερκούρη».  Κανένα δεν φέρει το όνομά της. Και σίγουρα λίγοι δάσκαλοι έχουν ακουστά την ηρωίδα δασκάλα του Μακεδονικού Αγώνα.  Ας είναι.  Οι ήρωες δεν έχουν ανάγκη «κρατικής αναγνωρίσεως».  Τους παίρνει στα φτερά της η Δόξα, γιατί μαρτύρησαν για του Χριστού την πίστη στην αγία και της Μακεδονίας την ελευθερία.  «Όλο εις τον κρεμνόν κυλάμεν κάθε μέρα»  έγραφε με το γιαταγάνι του ο στρατηγός Μακρυγιάννης.  Είναι αυτό το γκρέμισμα κάθοδός εις Άδην;  Ίσως.  Μήπως γίνει και τόπος Αναστάσεως; «Είθε», όπως έγραφε η περικεφαλαία του Κολοκοτρώνη. Αιωνία η μνήμη των αθάνατων διδασκαλισσών του Μακεδονικού Αγώνα.

Δημήτρης Νατσιός

δάσκαλος-θεολόγος