Το ''ύστατο'' χαίρε στην Ιεραπόστολο του Κονγκό Θεανώ Μουσδελεκίδου (ΦΩΤΟ)

site analysis

Μέσα σε κλίμα συγκίνησης σύσσωμος κλήρος και λαός, αποχαιρέτησαν για την τελευταία της κατοικία τη γυναίκα, η οποία έγινε σύμβολο θυσίας, αγάπης και προσφοράς στους Κονγκολέζους αδελφούς μας, την μητέρα Θεανώ Μουσδελεκίδου.

Συγκεκριμένα, την Παρασκευή 6 Μαρτίου 2020, στις 10:30 π.μ., στον Ιερό Ναό Αγίου Νικολάου στο Κολουέζι, τελέστηκε η εξόδιος ακολουθία της θαυμαστής Ιεραποστόλου μητέρας Θεανώς Μουσδελεκίδου.

Στην εξόδιο ακολουθία χοροστάτησε ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Κατάνγκας κ. Μελέτιος, πλαισιούμενος από τον Πρωτοσύγκελλο Αρχιμ. Κοσμά Θασίτη, τον Καθηγούμενο της Ιεράς Μονής Αγίων Αποστόλων Τσαμπούλας Αρχιμ. Βαρνάβα Γρηγοριάτη, τον προιστάμενο του Ιερού Ναού Ευαγγελισμού της Θεοτόκου Λομπουμπάσι Πρωτοπρ. Αμβρόσιο Διαμαντίδη, Ιερείς και Διακόνους της Ιεράς Μητροπόλεως.

Κατά την διάρκεια της εξοδίου ακολουθίας η συγκίνηση και η χαρά συγχρόνως ήταν ζωγραφισμένη στα πρόσωπα όλων των παρισταμένων.

Έβλεπες ένα πλήθος, το οποίο ευεργετήθηκε πολύπλευρα από την μακαριστή μητέρα Θεανώ, να συμμετέχει με απεριόριστο σεβασμό και αγάπη εκείνη τη στιγμή.

Μία σιωπηλή κραυγή επικρατούσε εκείνες τις ώρες της χαρμολύπης. Η σκέψη αυτομάτως, σε οδηγούσε στο παρελθόν και στο παρόν.

Στο παρελθόν, γιατί ταξίδευε το μυαλό στα μέρη που περπάτησε, που άπλωσε το χέρι της σε ανήμπορους ανθρώπους, που αγκάλιασε ορφανά και κατατρεγμένα παιδιά, που άνοιξε την αγκαλιά της στους ελαχίστους αδελφούς μας, τους φυλακισμένους, δίνοντας ένα κομμάτι ψωμί και ένα χαμόγελο ελπίδας και επιστροφής στην αληθινή ζωή, που έγινε συνεργάτης και συνοδοιπόρος του Ευαγγελίου και της αγάπης του μακαριστού Ιεραποστόλου, Αρχιμ. Κοσμά Γρηγοριάτη και του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Κατάνγκας κ. Μελετίου.

Και στο παρόν διότι έβλεπες για τελευταία φορά τον άνθρωπο, ο οποίος έδωσε υλικούς και πνευματικούς θησαυρούς, και κερδίζει τώρα τους ουράνιους θησαυρούς.

Το παρόν έδωσαν όμως και τα παιδιά των σχολείων της Ιεραποστολής, όπου με την παρουσία τους εξέφρασαν κι’ αυτά την ευγνωμοσύνη τους προς το πρόσωπο της μητέρας Θεανώς γι’ αυτά τα σπουδαία που προσέφερε στην παιδεία.

Σημαντική θα λέγαμε, ήταν η παρουσία του Υπουργού Δημοσίων Έργων, κ. Μwangal Mbangu, και του Διευθυντού των Φυλακών στο Κολουέζι, κ. Tshikandji για τη συνεργασία που είχε όλα αυτά τα χρόνια η μητέρα Θεανώ. Ιδιαιτέρως, με τον Διευθυντή των Φυλακών για τις επισκέψεις που έκανε όλα αυτά τα χρόνια στο Σωφρονιστικό κατάστημα των Φυλακών βοηθώντας υλικά και πνευματικά τους «ελαχίστους» αδελφούς μας.

Λίγο πριν το τέλος της εξοδίου ακολουθίας, ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Κατάνγκας κ. Μελέτιος αναφέρθηκε για στην προσωπικότητα της μακαριστής μητέρας Θεανώς τονίζοντας: «Η μητέρα Θεανώ, ζούσε για το Χριστό και για τους αδελφούς της. Μοίρασε την περιουσία που της άφησε ο σύζυγός της και μετά το θάνατό του, αφιέρωσε ολοκληρωτικά τον εαυτό της στην υπηρεσία του Ευαγγελίου. Προτίμησε τον Χριστό και όχι το χρυσό. Πριν ξεκινήσει για την Εξωτερική Ιεραποστολή, γνώρισε τον μακαριστό Ιεραπόστολο Αρχιμ.π. Κοσμά Γρηγοριάτη, και τον συμβουλεύτηκε. Εκείνη ακολούθησε τον π.Κοσμά, και από εκείνη τη στιγμή άνοιξε και ο παράδεισός της».

Συνεχίζοντας ο Σεβασμιώτατος, τόνισε σε άλλο σημείο: «Ήταν πρώτη στην Εκκλησία. Πρώτη στους φυλακισμένους. Επισκεπτόταν προβληματικές οικογένειες. Φρόντιζε για τους Ιεραποστόλους. Μας είχε σαν παιδιά της. Μας περίμενε μεσάνυχτα να φθάσουμε μετά από ένα κοπιαστικό ταξίδι. Τα χέρια της ήταν πάντα γεμάτα με δώρα αγάπης. Μητέρα Θεανώ αγκάλιαζες τους Ιερείς, αλλά ιδιαιτέρως τα παιδιά και όλα τα μοίρασες τα υπάρχοντα σου. Δεν κράτησε τίποτα για τον εαυτό σου. Την τελευταία μέρα την επισκέφθηκα στο νοσοκομείο. Δεν καταλάβαινε τίποτα. Όμως, μετά την ευχή που της διάβασα, γύρισε, με κοίταξε, με χαμογέλασε και μου τραγούδησε το τραγούδι, «Μακεδονία ξακουστή». Όταν έφυγα από το νοσοκομείο είπε στις μοναχές εκείνη τη μέρα ότι είδε η μητέρα Θεανώ την Παναγία και της είπε ότι οι βαλίτσες είναι έτοιμες για να φύγει. «Θέλω να με βοηθήσετε να φθάσω στον προορισμό μου» μου είπε.

Κλείνοντας ο Σεβασμιώτατος τον λόγο του τόνισε: «Μητέρα Θεανώ, έφυγες με πολλές ευλογίες. Τούτη τη στιγμή, θα ήθελα να σου ζητήσω συγνώμη, εάν κάποιες στιγμές σε πίκρανα και σε στενοχώρησα. Γι’ αυτό και βάζω μία μετάνοια μπροστά στο σκήνωμά σου. Και θερμώς σε παρακαλώ, αν βρεις παρρησία στο Θεό, προσευχήσου και για μας, για την Ιεραποστολή, για τα παιδιά της Ιεραποστολής και για τους χριστιανούς. Σε ευχαριστούμε για ό,τι έκανες για μας. Ποτέ δεν θα σε ξεχάσουμε. Αιωνία σου η μνήμη».

Έπειτα, έλαβε το λόγο ο Γενικός Αρχιερατικός Επίτροπος Πρωτοπρεσβύτερος, π. Θεόφιλος Κatang, ο οποίος ανέγνωσε το βιογραφικό της μητέρας Θεανώς, το έργο που ανέπτυξε στην Ιερά Μητρόπολη Κατάνγκας και αναφέρθηκε στα πρόσωπα με τα οποία συνεργάστηκε.

Στο τέλος της εξοδίου ακολουθίας, πέρασαν όλοι κλήρος και λαός και ασπάστηκαν για τελευταία φορά με δάκρυα στα μάτια το σκήνωμα της μακαριστής Ιεραποστόλου.

Βγαίνοντας από το ναό με προεξάρχοντα τον Σεβασμιώτατο και μία μεγάλη πομπή ενός χιλιομέτρου που ακολουθούσε κατευθυνθήκαμε στην Ιερά Μονή Αγίου Νεκταρίου για να γίνει η ταφή. Μπορούμε να πούμε ότι στο δρόμο τα συναισθήματα όλων μας ήταν κυρίως χαράς και όχι λύπης. Οδηγούσαμε την μητέρα Θεανώ στην τελευταία της κατοικία. Τα παιδιά του οικοτροφείου έψελναν το Άγιος ο Θεός και οι «μάμες» όπως χαρακτηρίζονται εδώ, τραγουδούσαν χριστιανικά τοπικά τραγούδια από αυτά που τραγουδούσαν μαζί με την μητέρα Θεανώ όλα αυτά τα χρόνια που έζησε εδώ στο Κολουέζι.

Πριν φθάσουν στην Ιερά Μονή Αγίου Νεκταρίου, ο Σεβασμιώτατος μπροστά στην είσοδο του νοσοκομείου της Ιεραποστολής, έκανε μία δέηση υπέρ αναπαύσεως της ψυχής της μητέρας Θεανώ, η οποία επί 5 μήνες νοσηλευόταν εκεί.

Έπειτα, έφθασαν δίπλα στην Ιερά Μονή, όπου εκεί ο Σεβασμιώτατος τέλεσε τρισάγιο και τάφηκε το σκήνωμα της μακαριστής Ιεραποστόλου, μητέρας Θεανώς Μουσδελεκίδου.

Πλέον αναπαύεται το σώμα της από τους κόπους και τα βάσανα. Αφιέρωσε τον εαυτό της για 33 ολόκληρα χρόνια στην υπηρεσία του Ευαγγελίου και του ανθρώπου.

Ας είναι αιωνία της η μνήμη.

ΠΗΓΗ.ΡΟΜΦΕΑ

Θεανώ Ιεραπόστολος στο Κονγκό-Της αγόρασαν ρούχα και παπούτσια για την κηδεία της οι φτωχοί

site analysis

Θεανώ Μουσδελεκίδου, μια θαυμαστή Ιεραπόστολος

site analysis

Του Σεβ. Μητροπολίτου Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου Ιεροθέου

---

Ὅπως πληροφορηθήκαμε, τά ξημερώματα τῆς 3ης Μαρτίου ἐ.ἔ. κοιμήθηκε στό Κολουέζι τοῦ Κονγκό ἡ Ἱεραπόστολος «μητέρα» Θεανώ Μουσδελεκίδου, πού καταγόταν ἀπό τήν Ἔδεσσα καί τήν γνώριζα ἀπό τά χρόνια ἐκεῖνα πού διακονοῦσα ὡς Ἱεροκήρυξ τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Ἐδέσσης, Πέλλης καί Ἀλμωπίας.

Ἡ Ἔδεσσα εἶναι ἡ πόλη πού γαλούχησε μεγάλους Ἱεραποστόλους. Πρῶτος ἦταν ὁ Ἀρχιμ. Χρυσόστομος Παπασαραντόπουλος, τόν ὁποῖον ἔφερε στήν Ἔδεσσα ὁ τότε Μητροπολίτης Παντελεήμων Παπαγεωργίου, ὁ μετέπειτα Μητροπολίτης Θεσσαλονίκης, καί μάλιστα ἔμεινε μαζί του στό Μητροπολιτικό Οἴκημα. Δεύτερος ἦταν ὁ Ἀρχιμ. Χαρίτων Πνευματικάκης, Ἱεροκήρυξ τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Ἐδέσσης. Ἐκεῖ γνωρίσθηκαν μέ τόν π. Χρυσόστομο καί ἀργότερα τόν ἀκολούθησε στήν Ἀφρική. Τρίτος ἦταν ὁ Ἀρχιμ. Ἰγνάτιος Μαδενλίδης, ἀργότερα Μητροπολίτης Πενταπόλεως, πού γνώρισε καί τούς δύο στήν Ἔδεσσα καί ἀργότερα ἀκολούθησε τόν Πνευματικό του π. Χαρίτωνα στήν Ἱεραποστολή. Καί τέταρτη ἦταν ἡ Ἐδεσσαία Θεανώ Μουσδελεκίδου, πού ἀκολούθησε τούς προηγουμένους στήν Ἱεραποστολή.

Ὅταν δῆ κανείς τήν ζωή τῶν τεσσάρων αὐτῶν Ἱεραποστόλων, θά διαπιστώση ὅτι ὑπάρχει ἕνας ἐσωτερικός σύνδεσμος, μιά ἐσωτερική μυστική ἑνότητα μέ κέντρο τήν Ἔδεσσα, ἡ ὁποία πράγματι ἀναδείχθηκε ὡς μιά πόλη μεγάλων Ἱεραποστόλων τῆς Ἀφρικῆς. Καί ὅπως ἡ Ἔδεσσα εἶναι κατά τήν ὀνομασία της πόλη «πολλῶν ὑδάτων» καί φημίζεται γιά τόν θαυμαστό καταρράκτη της, ἔτσι τώρα θά φημίζεται καί γιά τούς μεγάλους Ἱεραποστόλους πού ἀνέδειξε καί ἔγινε πόλη τῶν καταρρακτῶν τῆς Ἱεραποστολῆς στήν Ἀφρική.

Ἡ ἴδια διηγεῖται: «Στά δύσκολα χρόνια τῆς Κατοχῆς εἴχαμε τή μεγάλη εὐλογία νά ἔχουμε καλό ποιμένα, τόν Μητροπολίτη Ἐδέσσης καί Πέλλης, τόν μακαριστό Παντελεήμονα (μετέπειτα Μητροπολίτη Θεσσαλονίκης) καί τούς ἀξιόλογους πνευματικούς συνεργάτες του, τόν π. Χρυσόστομο (Παπασαραντόπουλο), τόν παππούλη καί ἐξομολόγο μας, ὡς παιδιά τῶν κατηχητικῶν τότε ἐμεῖς, καθώς ἐπίσης καί τόν π. Χαρίτωνα (Πνευματικάκη), ὁ ὁποῖος, μέ τήν ἀκάματη δραστηριότητά του καί μέ τά πύρινα κηρύγματά του, ἀγκάλιασε ὅλους τούς νέους τῆς ἐποχῆς καί τούς χάραξε πορεία ζωῆς. Τά κατηχητικά, οἱ κύκλοι Ἁγίας Γραφῆς, ὁ λόγος του ἔγινε βίωμα ζωῆς».

Γνώριζα ἀπό παλαιά πολύ καλά τήν Θεανώ Μουσδελεκίδου. Κατ' ἀρχάς τήν ἔβλεπα νά βοηθᾶ τόν σύζυγό της στό παντοπωλεῖο καί φαινόταν ὡς μιά ἀξιοπρεπής, εὐγενής, σοβαρή καί ἐξυπηρετική κυρία, μέ ἐξαιρετική ἐξωτερική ἐμφάνιση. Τήν συναντοῦσα καί στόν κεντρικό δρόμο πού ὁδηγεῖ ἀπό τόν Ἱερό Ναό τῆς Ἁγίας Σκέπης πρός τόν Μητροπολτικό Οἶκο ὅπου ἔμενα, ὅταν πήγαινε νά δῆ τήν εὐγενέστατη καί ἀρχόντισσα μητέρα της Ἑλένη Ἀντωνιάδου, πού ἔμενε μέ τόν καθηγητή υἱό της καί τήν οἰκογένειά του ἀκριβῶς ἀπέναντι ἀπό τήν Ἱερά Μητρόπολη. Ἡ σοβαρότητά της ἦταν στενά συνδεδεμένη μέ τήν εὐγένειά της καί τήν χαρούμενη ὄψη τοῦ προσώπου της, διέκρινα μέσα της μιά ὁρμή.

Ὅταν ἐκοιμήθη ὁ σύζυγός της, ἐπειδή δέν εἶχαν παιδιά, ἄρχισε νά προβληματίζεται γιά τό τί θά κάνη στό ὑπόλοιπο τῆς ζωῆς της. Δέν τήν ἱκανοποιοῦσε τό νά διατηρήση τό παντοπωλεῖο καί ἤθελε νά προσφέρη τίς δυνάμεις της στήν κοινωνία καί τήν Ἐκκλησία.

Τότε ἦταν πού τήν γνώρισα καλύτερα, διότι μέ πλησίασε γιά νά μέ ἐνημερώση γιά κάποια σχέδιά της. Σκέφθηκε καί ἀποφάσισε νά μετατρέψη τήν εὐρύχωρη οἰκία της σέ χῶρο, ὅπου θά ἔμεναν μαθήτριες πού προέρχονται ἀπό τά πέριξ τῆς Ἐδέσσης χωριά καί πήγαιναν στά Γυμνάσια καί τά Λύκεια τῆς πόλεως, παρακινούμενη ἀπό τό ἴδιο πού ἔπραξε ἡ Μαρία Ἀρτοπούλου.

Σχεδιάσαμε καί προχωρήσαμε μαζί τήν λειτουργία ἐνός ἀτύπου Οἰκοτροφείου, μιᾶς «Μαθητικῆς Στέγης». Στήν πραγματικότητα δέν ἦταν Οἰκοτροφεῖο, ἀλλά μιά μεγάλη οἰκογένεια μέ πολλές μαθήτριες, πού ἔμεναν μαζί, σάν νά τίς φιλοξενοῦσε ἐκείνη, καί ἡ ἴδια φρόντιζε γιά τήν ἑτοιμασία τοῦ φαγητοῦ καί εἶχε τήν γενική ἐπίβλεψή τους. Ἦταν πραγματικά μιά πνευματική οἰκογένεια.

Ἐκείνη ἦταν πολύ χαρούμενη γιά τό νέο αὐτό ἔργο, πού τῆς ἔδωσε μεγάλη ἔμπνευση, τό ἀσκοῦσε μέ ὑπευθυνότητα καί ἀναπλήρωσε τήν ἔλλειψη τῆς οἰκογένειάς της. Ἔτσι ἔβλεπε ὅλες τίς μαθήτριες ὡς δικά της παιδιά καί ἀνταποκρινόταν σέ αὐτές ὡς μητέρα τους. Αὐτό ἦταν οἰκονομία Θεοῦ, γιατί ἦταν ἕνα στάδιο προετοιμασίας της γιά τήν ἱεραποστολή στήν Ἀφρική.

Μέ τήν ἐπικοινωνία πού εἴχαμε μέ καλοῦσε συχνά τά βράδυα στήν «Μαθητική Στέγη» γιά νά συζητῶ μέ τίς μαθήτριες, τό ἴδιο ἔκανε καί ὁ Μητροπολίτης Καλλίνικος. Θαυμάζαμε ὅλοι τόν ἱεραποστολικό ζῆλο τῆς κ. Θεανοῦς.

Ἡ ἴδια διηγεῖται: «Τό 1980, μέ τήν καθοδήγηση τοῦ πνευματικοῦ μου καί ἐπί μακαριστοῦ Μητροπολίτου Ἐδέσσης καί Πέλλης κ. Καλλινίκου, μετατρέπω τό σπίτι μας σέ μαθητική στέγη καί ἐπί 10 χρόνια φιλοξενῶ κοπέλες ἀπό τήν γύρω περιοχή, πού ἐπιθυμοῦσαν νά φοιτήσουν στό Γυμνάσιο. Τό σπίτι λειτουργοῦσε σάν μία μεγάλη οἰκογένεια, μέ τήν πνευματική καθοδήγηση τοῦ Μητροπολίτη μας καί μέ πνευματικό τότε τόν π. Ἱερόθεον, Μητροπολίτη Ναυπάκτου σήμερα» (tastv.gr).

Ἀργότερα ὁ νέος Μητροπολίτης Ἐδέσσης Χρυσόστομος εἶχε τίς δικές του ἀπόψεις καί ἐκείνη ἐξαναγκάσθηκε νά κλείση τήν «Μαθητική στέγη», ἐκφράζοντας ἔτσι τό ἐκκλησιαστικό της φρόνημα καί τόν σεβασμό της στούς ἐκκλησιαστικούς θεσμούς.

Ὅμως, εἶχε πολλές δυνάμεις, μεγάλη ὄρεξη νά προσφέρη στόν ἱεραποστολικό τομέα. Θυμᾶμαι ὅτι συζητήσαμε ἐκτενῶς τό θέμα αὐτό καί ἐκείνη συμβουλεύθηκε τόν ἐξ Ἐδέσσης Ἀρχιμ. Ἰγνάτιο Μαδενλίδη καί τελικά ἔλαβε τήν ἀπόφαση νά μεταβῆ στήν Ἱεραποστολή στό Κολουέζι τοῦ Κονγκό, στήν Ἱερά Μητρόπολη Κατάνγκας, στήν ἀρχή δοκιμαστικά καί ἔπειτα μόνιμα.

Μετέβη ἐκεῖ καί ἄρχισε μέ ζῆλο τό ἱεραποστολικό της ἔργο. Κατά καιρούς μοῦ τηλεφωνοῦσε καί ἐρχόταν στήν Ναύπακτο σέ ἑορταστικές ἡμέρες. Μάλιστα ἔδωσε σέ ἕνα «μαυράκι» τό ὄνομά μου γιά νά θυμᾶται τήν συνεργασία μας στήν Ἔδεσσα.

Τόν Ὀκτώβριο τοῦ ἔτους 2007 ἡ μητέρα Θεανώ ἦλθε στήν Ναύπακτο γιά νά μοῦ εὐχηθῆ γιά τήν ὀνομαστική μου ἑορτή. Τότε ὁ Ἀρχιμ. π. Καλλίνικος Γεωργᾶτος, πού ἡ μητέρα του ἦταν φίλη τῆς κ. Θεανοῦς, τῆς πῆρε συνέντευξη ἀπό τήν ὁποία, μεταξύ τῶν ἄλλων, προῆλθε καί τό κατωτέρω κείμενο, τό ὁποῖο δείχνει τόν τρόπο πού ἐργαζόταν ἡ Ἱεραποστολή καί τό ἔργο τῆς μητέρας Θεανοῦς.

«Στό κέ­ντρο τῆς ἱ­ε­ρα­πο­στο­λι­κῆς δρά­σης βρί­σκε­ται ὁ Ἱ­ε­ρός Να­ός τοῦ Ἁ­γί­ου Γε­ωρ­γί­ου στό Κο­λου­έ­ζι. Εἶ­ναι τό κέ­ντρο τῆς λα­τρευ­τι­κῆς καί μυ­στη­ρια­κῆς ζω­ῆς τῶν ἱ­ε­ρα­πο­στό­λων, τῶν συ­νερ­γα­τῶν τους καί τοῦ ὀρ­θο­δό­ξου λα­οῦ τοῦ Κο­λου­έ­ζι. Κτί­σθη­κε τό 1950 ἀ­πό τήν ἑλ­λη­νι­κή κοι­νό­τη­τα, ἡ ὁ­ποί­α ἀν­θοῦ­σε τόν και­ρό ἐ­κεῖ­νο. Τώ­ρα ἑλ­λη­νι­κές κοι­νό­τη­τες ὑ­πάρ­χουν στήν πρω­τεύ­ου­σα Κιν­σά­σα καί τήν συ­μπρω­τεύ­ου­σα Λου­μπου­μπάσ­σι.

Δί­πλα στόν Ἱ­ε­ρό Να­ό τοῦ Ἁ­γί­ου Γε­ωρ­γί­ου εἶ­ναι τά Γρα­φεῖ­α τῆς Ἱ­ε­ρα­πο­στο­λῆς καί οἱ ἀ­πο­θῆ­κες μέ τά ἀ­πα­ραί­τη­τα ἐ­κεῖ­να σκεύ­η καί ἀ­γα­θά γιά τήν Ἱ­ε­ρα­πο­στο­λή.

Κά­θε ἡ­μέ­ρα στίς 5:30 τό πρω­ΐ ση­μαί­νει τό ἐ­γερ­τή­ριο, καί ἀρ­χί­ζει νά βου­ΐ­ζει σι­γά-σι­γά ἡ ζω­ή στήν Κο­μιτ­τέ (Ἱ­ε­ρα­πο­στο­λή). Στίς 6:00 ἀρ­χί­ζει ὁ Ὄρ­θρος στόν Ἱ­ε­ρό Να­ό τοῦ Ἁ­γί­ου Γε­ωρ­γί­ου καί ἐ­άν εἶ­ναι κά­ποια ἑ­ορ­τή ἀ­κο­λου­θεῖ θεί­α Λει­τουρ­γί­α.

Στίς 7:30 ἔ­χει τε­λει­ώ­σει ἡ Ἀ­κο­λου­θί­α. Στίς 7:00 μέ 7:30 ἀ­νοί­γουν τά Γρα­φεῖ­α τῆς Ἱ­ε­ρα­πο­στο­λῆς. Ὁ ἐ­πι­κε­φα­λῆς π. Με­λέ­τιος πα­ρα­δί­δει τά κλει­διά στούς ὑ­πευ­θύ­νους, πα­ρου­σιά­ζει τό πρό­γραμ­μα τῆς ἡ­μέ­ρας καί μοι­ρά­ζει τίς ἐρ­γα­σί­ες στούς ἑ­κα­τόν πε­νή­ντα (150) ἐρ­γα­ζο­μέ­νους, Ἱ­ε­ρεῖς, δα­σκά­λους, ἐρ­γά­τες, ὁ­δη­γούς κλπ.

Ὅ­λοι αὐ­τοί οἱ ἄν­θρω­ποι μι­σθο­δο­τοῦ­νται ἀ­πό τήν Ἱ­ε­ρα­πο­στο­λή μέ μι­σθό πού κυ­μαί­νε­ται ἀ­πό 40 ἕ­ως 100 δολ. τόν μή­να, ἀ­νά­λο­γα μέ τήν προ­ϋ­πη­ρε­σί­α καί τήν οἰ­κο­γε­νεια­κή κα­τά­στα­ση.

Τά χρή­μα­τα αὐ­τά προ­έρ­χο­νται ἀ­πό δω­ρε­ές ἀ­πό ἄλ­λες Ἐκ­κλη­σί­ες, ἀ­πό Μη­τρο­πό­λεις τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας τῆς Ἑλ­λά­δος, ἀ­πό τήν Ἀ­πο­στο­λι­κή Δια­κο­νί­α, ἀ­πό τήν Ἱ­ε­ρά Μο­νή Ὁ­σί­ου Γρη­γο­ρί­ου Ἁ­γί­ου Ὄ­ρους καί ἄλ­λες Ἱ­ε­ρές Μο­νές, ἀ­πό τόν Σύλ­λο­γο τῆς Θεσ­σα­λο­νί­κης «Ἅ­γιος Κο­σμᾶς ὁ Αἰ­τω­λός» μέ πρό­ε­δρο τόν κ. Ἀσ­λα­νί­δη, ἀ­πό διά­φο­ρους Συλ­λό­γους καί ἰ­δι­ῶ­τες πού ἐν­δια­φέ­ρο­νται καί βο­η­θοῦν τό ἱ­ε­ρα­πο­στο­λι­κό ἔρ­γο.

Στήν Ἱ­ε­ρα­πο­στο­λή ἀ­νή­κει καί ἕ­να ἀ­γρό­κτη­μα μέ κα­λα­μπό­κι, ἀ­πό τό ὁ­ποῖ­ο ἔ­χει ἕ­να μι­κρό ἔ­σο­δο. Στούς ἐρ­γα­ζο­μέ­νους στήν Ἱ­ε­ρα­πο­στο­λή χο­ρη­γεῖ­ται καί ἀ­λεύ­ρι ὡς συ­μπλή­ρω­μα στόν μι­σθό τους.

Τόν π. Με­λέ­τιο βο­η­θοῦν στό ἔρ­γο τῆς διοί­κη­σης τῆς Ἱ­ε­ρα­πο­στο­λῆς καί ὁ Ἀρ­χι­ε­ρα­τι­κός Ἐ­πί­τρο­πος π. Θε­ό­φι­λος, «τό μά­τι καί τό αὐ­τί», ἡ κ. Θε­α­νώ πού εἶ­ναι ἡ «μητέρα»τῆς Ἱ­ε­ρα­πο­στο­λῆς καί τό Ἐκ­κλη­σια­στι­κό Συμ­βού­λιο (Κο­μι­τέ).

Ὑ­πό τήν ὑ­πευ­θυ­νό­τη­τα τῆς Ἱ­ε­ρα­πο­στο­λῆς καί τοῦ ἐ­πι­κε­φα­λῆς της π. Με­λε­τί­ου εἶ­ναι ἡ προ­ε­τοι­μα­σί­α τῶν νέ­ων Ἐ­νο­ρι­ῶν, τοῦ κτι­σί­μα­τος τῶν νέ­ων Ἐ­νο­ρια­κῶν Να­ῶν, ἡ προ­ε­τοι­μα­σί­α τῶν νέ­ων Πρε­σβυ­τέ­ρων, τῶν Σχο­λεί­ων καί Ἰ­α­τρεί­ων πού πλαι­σι­ώ­νουν κά­θε Ἐ­νο­ρί­α.

Στήν Ἱ­ε­ρα­πο­στο­λή γί­νε­ται τα­κτι­κά ἡ κα­τή­χη­ση, μέ κέ­ντρο τόν Ἱ­ε­ρό Να­ό τοῦ Ἁ­γί­ου Γε­ωρ­γί­ου. Ἀ­πό τόν π. Με­λέ­τιο κά­θε Κυ­ρια­κή γί­νε­ται τό θεῖ­ο Κή­ρυγ­μα, κά­θε Πέ­μπτη ἡ ὁ­μι­λί­α γιά τούς ἄν­δρες, συ­νά­ξεις Ἁ­γί­ας Γρα­φῆς, καί σέ ὅ­λες τίς Ἐ­νο­ρί­ες ἀ­πό τούς κα­τά τό­πους Ἱ­ε­ρεῖς τους. Ἡ κ. Θε­α­νώ ἔ­χει ὑ­πό τήν ὑ­πευ­θυ­νό­τη­τά της τήν ὁ­μι­λί­α στίς νέ­ες μη­τέ­ρες (50-60 μη­τέ­ρες), κά­θε Τε­τάρ­τη, τήν ὁ­μι­λί­α στήν Σχο­λή Οἰ­κο­κυ­ρι­κῶν καί Ἀ­ναλ­φά­βη­των (250-300 κο­ρί­τσια) κά­θε Πα­ρα­σκευ­ή, καί τήν ὁ­μι­λί­α στίς ὑ­πο­ψή­φι­ες δα­σκά­λες (100 πε­ρί­που) κά­θε Σάβ­βα­το.

Στίς ἀ­πο­μα­κρυ­σμέ­νες Ἐ­νο­ρί­ες δη­μιουρ­γεῖ­ται τό με­γά­λο πρό­βλη­μα μέ τίς με­τα­κι­νή­σεις. Ξε­κι­νᾶ τό Κλι­μά­κιο τῆς Ἱ­ε­ρα­πο­στο­λῆς ἀ­πό τό κέ­ντρο μέ ὅ­λα τά χρει­ώ­δη καί δέν ξέ­ρου­ν πό­τε θά φτά­ση, πό­τε καί πῶς θά ἐ­πι­στρέ­ψη».

Ἐπίσης, ἀπό ἀπομαγνητοφωνημένη ὁμιλία τοῦ Ἱερομονάχου Ἱεραποστόλου π. Νικολάου Γρηγοριάτη («Ἐκκλησιαστική Παρέμβαση», τεῦχος 151, Φεβ. 2009) μαθαίνουμε τό ἑξῆς γιά τήν μητέρα Θεανώ:

«Ση­μα­ντι­κή εἶ­ναι ἡ προ­σφο­ρά τῆς κ. Θε­α­νῶς Μουσ­δε­λε­κί­δου ἀ­πό τήν Ἔ­δεσ­σα, γνω­στῆς ὡς "Μη­τέ­ρα Θε­α­νώ". ... Ἡ κυ­ρί­α Θε­α­νώ Μουσ­δε­λε­κί­δου εἶ­ναι πο­λύ­τι­μος συ­νερ­γά­της τοῦ Ἱ­ε­ρα­πο­στο­λι­κοῦ Κλι­μα­κί­ου Κο­λου­έ­ζι ἐ­πί μί­α 20ετία. Εἶ­ναι οἰ­κο­νό­μος τῆς Ἱ­ε­ρα­πο­στο­λῆς ἐ­κεῖ κα­θώς καί κα­τη­χή­τρια στίς μα­θή­τρι­ες τῶν Ἐκ­παι­δευ­τη­ρί­ων. Συ­νά­ζει τίς γυ­ναῖ­κες τῆς Ὀρ­θο­δό­ξου Ἐκ­κλη­σί­ας καί κά­νουν ἐ­ξορ­μή­σεις στίς φυ­λα­κές, στά Νο­σο­κο­μεῖ­α καί ὅ­που ἀλ­λοῦ χρειά­ζε­ται, δια­νέ­μο­ντας τρό­φι­μα, ρου­χι­σμό καί γε­νι­κά κά­νο­ντας φι­λαν­θρω­πί­α. Δι­καί­ως τῆς ἔ­χει ἀ­πο­νε­μη­θῆ ὁ τίτ­λος "Μη­τέ­ρα Θε­α­νώ" ἤ "Μά­μα Θε­α­νώ", ὅ­πως τήν ἀ­πο­κα­λοῦν οἱ ντό­πιοι».

Οἱ δυσκολίες τῆς ἱεραποστολικῆς της προσπάθειας ἦταν πολλές. Ἡ ἴδια διηγεῖται μιά ἀπό αὐτές:

«Στίς 5 Νοεμβρίου 1990, σέ μιά ἐξόρμηση τοῦ Κλιμακίου πηγαίνοντας πρός τό Λικάσι, στήν ἐπιστροφή πρός Κολουέζι, σέ μια στροφή, τουμπάρει τό ἁμάξι καί παίρνει ἀρκετές στροφές. Ὁ π. Μελέτιος καί ὁ ὁδηγός φοροῦσαν τίς ἀσφαλιστικές ζῶνες καί δέν πάθανε τίποτε, βγήκανε ἀπό τό ἁμάξι. Ἐγώ καί ἡ ἀδελφή Ξένη βρισκόμασταν στά πίσω καθίσματα. Ἡ Ξένη ἐπίσης βγαίνει καλά, ἐγώ καταπλακωμένη, τραυματισμένη στό κεφάλι καί στήν πλάτη, περιμένοντας νά πεθάνω. Ξαφνικά μέ τραβᾶνε ἔξω, πάλι στή ζωή. Νά! καί περνᾶ ἕνα φορτηγό αὐτοκίνητο και μέ πηγαίνουν κατ’ εὐθείαν στό Νοσοκομεῖο, στό Λικάσι. Μένω στήν "Ἐντατική", ξένη στούς ξένους, μέ τόν ἄγγελο φύλακά μου. Ἦταν θέλημα Θεοῦ, ἀφοῦ μαρτύρησα καί ἔχυσα τό αἷμα μου. Ἡ ραφή πού ἔγινε στό μέτωπό μου ἦταν σάν νά φοροῦσα ἀκάνθινο στεφάνι...» (tastv.gr).

Ἡ Ἱεραποστολή ἔχει πολλές θυσίες. Κατά τήν διήγησή της «εἴχαμε, ὅπως εἶναι ἑπόμενο, ποικίλα προβλήματα· διανυκτερεύσεις στό δάσος, χαμένοι στή ζούγκλα, βουτηγμένοι στούς βάλτους, πεζοπορίες, κατεστραμμένες γέφυρες. Ὅλα πρός δόξαν Θεοῦ! Ταπεινά τά ἀποδεχόμαστε» (tastv.gr).

Ἡ «μητέρα» Θεανώ Μουσδελεκίδου-Ἀντωνιάδου ἔγραψε πράγματι μιά θαυμάσια ἱστορία στό ἔργο τῆς Ἱεραποστολῆς στήν Ἀφρική. Δέν ὑπολόγισε ἀσθένειες, πολέμους, δυσκολίες καί αὐτόν τόν θάνατο. Τήν δραστηριότητα καί τό ἔργο της τό γνωρίζει καλύτερα ἀπό ὅλους ὁ Σεβ. Μητροπολίτης Κατάνγκα-Κονγκό κ. Μελέτιος καί ἀσφαλῶς θά γραφοῦν πολλά γιά τό ἔργο αὐτό.

Ὅταν ἤμουν στήν Ἔδεσσα καί συνεργαζόμουν μαζί της, δέν μποροῦσα νά διανοηθῶ τό θάρρος της καί τήν ἀποφασιστικότητά της νά φύγη ἀπό τήν Ἑλλάδα καί νά μεταβῆ στήν Ἀφρική, νά ἀφήση τούς συγγενεῖς της, τό γνώριμο περιβάλλον της, τήν ὄμορφη Ἔδεσσα, ὅπου μεγάλωσε, καί νά πετάξη στό ἄγνωστο μέ τίς πολλές δυσκολίες, καί τελικά νά κοιμηθῆ καί νά ἐνταφιασθῆ στήν Ἀφρική, ἀναμένοντας τήν μελλοντική ἀνάσταση τῶν νεκρῶν γιά νά λάβη τόν στέφανο τῆς ζωῆς. Ὁ ἀείμνηστος π. Κοσμᾶς Γρηγοριάτης, θέτοντας τό ἐρώτημα «τί σημαίνει Ἱεραποστολή;», ἀπαντοῦσε: «Νά πεθάνης στήν Ἀφρική». Αὐτό ἐνέπνεε καί ἐκείνη καί αὐτό ἔγινε στήν ζωή της.

Τήν θαύμαζα τήν «μητέρα», τήν «μάμα», ὅπως τήν ἀποκαλοῦσαν «τά μαυράκια της», Θεανώ Μουσδελεκίδου καί τήν ζήλευα, καί ἀκόμη τήν ζηλεύω, πού ἀκολούθησε αὐτό τό δύσκολο ἔργο μέ ἐνθουσιασμό μέχρι τό τέλος τῆς ζωῆς της καί εἰσῆλθε στήν Βασιλεία τοῦ Θεοῦ.

Ἡ μνήμη της θά εἶναι αἰώνια, θά τήν ἀγαποῦν καί τά «μαυράκια» της καί οἱ λευκοί οὐράνιοι ἄγγελοι, ἀλλά καί ὅλοι ἐμεῖς πού τήν γνωρίσαμε καί συμμετείχαμε σέ ἕναν βαθμό στούς εὐγενεῖς πόθους της.

ΠΗΓΗ.ΡΟΜΦΕΑ

Μια αλλιώτικη πεθερά...

site analysis

γιωργος Κουρμενταλας

Όλη νύχτα ,η Νίκη η νεαρή μάνα με τα δύο μικρά παιδιά γύριζε στο στρώμα της.

Πώς θα το κρατούσε μυστικό το ότι μεγάλωνε μέσα της ένα νέο παιδί που δεν ήταν του άνδρα της ο οποίος έλειπε στην ξενιτιά;

Είχε σχεδόν αποφασίσει να πάει και να τελειώσει τη ζωή της πέφτοντας στο ποτάμι παρακάτω από το χωριό με τη μεγάλη ρουφήχτρα.

Τα παιδιά θα τα άφηνε στην πεθερά της που έμενε μαζί τους και ήταν χρυσός άνθρωπος.

Το πρωί αποφάσισε να της πει την τρομερή της απόφαση.

Το κακό δεν θεραπεύεται με κακό αλλά μόνο με καλό, θα το λύσουμε το θέμα.

Η Αρετή, η εφευρετική πεθερά είχε ένα αγροτόσπιτο στην άκρη του χωριού και μέσα σε 20 μέρες αφού το άσπρισε και ετοίμασε μετακόμισαν εκεί μάνα, δύο παιδιά και η πεθερά. Στο χωριό είπαν ότι πήγαν νωρίτερα για να είναι έτοιμοι και θα παρακολουθούν το σιτάρι για τη συγκομιδή.

Πέρασαν 5 μήνες.

Η Νίκη γέννησε και η πεθερά σαν μαμή την ξεγέννησε και άρχισε να περιποιείται το νεογέννητο.

Μετά από 25 μέρες η πεθερά έβαλε σε ένα καλαθάκι το μωρό και πήγε στο έμπα του χωριού και το άφησε στην άκρη του δρόμου κρυμμένη κοντά για να δει τι θα γίνει.

Το μωρό ξύπνησε άρχισε να κλαίει και δύο περαστικοί άκουσαν το κλάμα του και έκπληκτοι πλησίασαν το καλάθι.

Η Αρετή που παραφύλαγε προσευχόμενη πετάχτηκε πάνω , άρπαξε το μωρό και άρχισε να το χορεύει λέγοντας:

"Το είχα τάμα να μεγαλώσω ένα ορφανό και να που μου το έστειλε ο Θεός.

Ας έρθουν να το αναζητήσουν οι δικοί του".

Και απομακρύνθηκε με το μωράκι στην αγκαλιά.

Το χωριό έμαθε ότι η καλόψυχη Αρετή μάζεψε ένα ορφανό και έτσι μεγάλωνε μαζί με τα άλλα ώσπου ήρθε ο πατέρας.’’

Τίνος είναι το παιδί μάνα; ρώτησε.

- Είναι δικό μου και θα το μεγαλώσω απάντησε η Αρετή, γιατί το βρήκα πεντάρφανο στο δρόμο.

Η Νίκη πρόλαβε και σκούπισε δύο δάκρυα, πριν τη δει ο άνδρας της ο οποίος δέχθηκε την ευεργεσία της μάνας του.

Ο άνδρας δεν έφυγε πια για την ξενιτιά και η οικογένεια απέκτησε άλλα δύο παιδιά και μεγάλωναν όλα μαζί.

Μετά από 12 χρόνια πέθανε η Αρετή και όταν την έθαψαν ήταν ζεστή και σε 40 μέρες φύτρωσε στον τάφο της ένας βασιλικός, που στο χρόνο είχε γίνει θάμνος που κατασκήνωναν τα πουλιά.

Η Νίκη που ήξερε τι μεγάλο καλό είχε κάνει η πεθερά της για χρόνια σιωπούσε, μα κάποτε αποκάλυψε το μυστικό στο σύζυγό της.

- Αφού η μάνα μου δεν σε κατέκρινε, ούτε και εγώ απάντησε ο άνδρας της, σε συγχωρώ.

Ήταν ο ‘’γιος’’ της μάνας του!!

Αγία Οσιομάρτυς Ευδοκία: η αγία της μεγάλης μετάνοιας… (μνήμη 1η Μαρτίου)

site analysis

Κατά τους χρόνους του βασιλιά Τραϊανού (98-117 μ.Χ.), έζησε στην Ηλιούπολη, στην επαρχία της Λιβανησίας της Φοινίκης, η Ευδοκία, Σαμαρείτιδα κατά το γένος. Ήταν πάρα πολύ όμορφη, γι’ αυτό κιόλας το λόγο, εξέκλινε από μικρή στην πορνεία, γιατί πολλές φορές είναι δύσκολο να συμβαδίζει η ομορφιά του σώματος με τη σεμνότητα. Κάθε ημέρα, την επισκέπτονταν πάρα πολλοί για να εκτελέσουν την επιθυμία τους, και όχι μόνο από εκείνη τη χώρα, αλλά και από άλλες πολλές, ξοδεύοντας πολλά χρήματα προς χάρη της. Έτσι, η Ευδοκία, είχε συγκεντρώσει άπειρο πλούτο ζώντας αμαρτωλή ζωή και φυσικά δεν φρόντιζε για την μέλλουσα ζωή, ούτε σκεφόταν τι γίνεται μετά τον θάνατο. Επειδή όμως ο καλός βοσκός ψάχνει για το απολωλός πρόβατο, έφθασε και γι’ αυτή ο καιρός της ψυχικής της γιατρειάς με τον εξής τρόπο:

Ένας μοναχός ευσεβής, πηγαίνοντας προς την πατρίδα του, έμεινε σε κάποιο σπίτι κοντά στης Ευδοκίας. Κάνοντας λοιπόν την καθημερινή του βραδυνή μελέτη, και διαβάζοντας τα σχετικά με την Κρίση, την κόλαση των αμαρτωλών, και την ανταπόδωση των δικαίων, έτυχε και τα άκουσε η Ευδοκία όλα τη νύχτα, από ένα παράθυρο και τόσο πολύ ηρθε σε κατάνυξη, πού έτρεχαν σαν ποτάμι τα δάκρυά της, σκεπτόμενη τις αμαρτίες της. Όταν ξημέρωσε, προσκάλεσε τον μοναχό να της εξηγήσει όλα αυτά τα όποια άκουγε να διαβάζει όλο το βράδυ. Ο μοναχός την παρότρυνε να βαπτιστεί χριστιανή και να σκορπίσει σωστά, εκείνον τον πλούτο τον οποίο κακώς απέκτησε, να τον μοιράσει μετά χαράς σε φτωχούς και τότε ο Πανάγαθος Θεός θα την ανταμείψει, αντί γι’ αυτή την πρόσκαιρη ζωή, με πλούτο άϋλο και αιώνια ζωή… το μόνο στο οποίο είχε ενδοιασμούς η Αγία είναι στο ότι ηταν πολύ καλομαθημένη, χρειαζόταν κάποιο πνευματικό οδηγό και βασικά ήθελε να βεβαιωθεί για το αν αυτά πού της είπε ο μοναχός ήταν αληθινά. Ο μοναχός τη συμβούλευσε να προσευχηθεί στο Θεό για μία εβδομάδα με νηστεία, για να της δείξει το θέλημά Του. Η Ευδοκία ακολούθησε πιστά τις εντολές του μοναχού. Αφού πέρασε μία εβδομάδα και βγήκε από το κελλί, τη ρώτησε ο μοναχός εάν ο Θεός της έδειξε κάποιο σημείο Του. Αυτή τότε του απάντησε, ότι καθώς προσευχόταν με δάκρυα στα μάτια, ενθυμούμενη τις αμαρτίες της, είδε πριν ξημερώσει, φως τεράστιο πάνω από τον ήλιο και έναν λαμπερό νέο, ο οποίος την άρπαξε και την ανέβασε στον ουρανό. Εκεί είδε άπειρους λευκοφόρους με την ίδια αστραφτερή μορφή, οι οποίοι την υποδέχθηκαν με μεγάλη χαρά. Καθώς έμπαινε σ’ αυτό το απερίγραπτο φως, φάνηκε έξω από την πόρτα ενας μεγάλος και άσχημος γίγαντας, ο οποίος αφού της έτριξε τα δόντια του, φώναζε τόσο δυνατά, ώστε όλος ο τόπος σειόταν. Άρχισε λοιπόν σε κάποια στιγμή να φιλονικεί με τον οδηγό της, τον αρχάγγελο Μιχαήλ και να του λέει ότι εάν σώσει αυτή, η οποία μίανε τόσους ανθρώπους με τις ασωτίες της, θα πρέπει να σωθούν και όλοι αυτοί οι οποίοι έχουν κάνει άσχημες και άδικες πράξεις. Εκείνη τη στιγμή, ακούστηκε γλυκειά φωνή εξ’ ουρανού, η οποία έλεγε: «Έτσι θέλησε ο Θεός για τους υιούς των ανθρώπων, να υποδέχεται τους μετανοημένους σαν εύσπλαχνος πού είναι και να τους οδηγεί στην αιώνιο ζωή. Αυτά είπε ο Άγγελος, την σφράγισε τρεις φορές και έφυγε προς τον ουρανό.

Ο μοναχός αφού άκουσε όλα αυτά τα θαυμαστά, την διαβεβαίωσε ότι αυτό ήταν σημάδι από τον Θεό. Της έδωσε κουράγιο, την προέτρεψε να πενθήσει για τις αμαρτίες της, την βοήθησε να μοιράσει την άπειρη περιουσία της, την έστειλε στον Επίσκοπο της πόλης για να την βαπτίσει και στο τέλος την οδήγησε στο γυναικείο μοναστήρι, το οποίο είχε υπό την επίβλεψή του. Η Ευδοκία αγωνιζόταν τον καλόν αγώνα περισσότερο από τις υπόλοιπες μοναχές. Έτσι, όταν κοιμήθηκε η Γερόντισσα της Μονής, με θεία υπόδειξη, όλες ψήφισαν την Ευδοκία για Γερόντισσα, η οποία με την αγία πολιτεία της είχε υποστεί πραγματικά «θεία αλλοίωση».Έτσι διήλθε τον επίγειο βίο της, τελώντας άπειρα θαύματα ακόμα και όταν ήταν στη ζωή.

Όταν ηγεμόνας ήταν στην Ηλιούπολη ο Αυρηλιανός κάποιοι από τους παλαιούς εραστές της Ευδοκίας πού άκουσαν ότι πίστεψε στο Χριστό και μονάζει σε μοναστήρι, έστειλαν μια ψευδή αναφορά στον βασιλέα και την κατηγόρησαν, ότι έκλεψε βασιλικά χρήματα και με αυτά χτίζει μοναστήρια στην έρημο. Ο ηγεμόνας τότε κίνησε διωγμό και έστειλε τριακόσιους στρατιώτες μ’ έναν άρχοντα για να την πάρουν από τη Μονή βιαίως μαζί με τα χρήματα. Επί τρία ημερόνυχτα προσπαθούσαν να μπουν στη Μονή, αλλά μία αόρατη δύναμη τους εμπόδιζε και τρεις ημέρες μετά, κάποια αόρατη θανάσιμη πνοή τους εθανάτωσε και ξεψύχησαν όλοι, εκτός από τον άρχοντα και τρεις στρατιώτες, πού έφεραν και το μήνυμα στο βασιλέα για το γεγονός. Τότε, ο ίδιος ο γιος του βασιλιά, κίνησε εναντίον της αγίας, αλλά καθώς πήγαινε έφιππος στο Μοναστήρι, έπεσε και χτύπησε θανάσιμα. Τότε ο βασιλιάς έστειλε γράμμα στην αγία, η οποία μετά από προσευχή ανέστησε, όχι μόνο το γιό του βασιλιά, αλλά και όλους τους στρατιώτες πού είχαν αιφνίδια πεθάνει ενώ πήγαιναν να συλλάβουν την αγία. Τότε όλοι οι παρόντες, μαζί και ο βασιλιάς πίστεψαν ότι ο Θεός της χριστιανης Ευδοκίας είναι Μέγας και Αληθινός.

Κατόπιν, στην Ηλιούπολη, έγινε ηγεμόνας ένας ειδωλολάτρης ονόματι Διογένης, ο οποίος βασάνισε την αγία, αλλά κατά τα βασανιστήρια έγιναν τόσα πολλά θαύματα πού και αυτός τελικά πίστεψε στον αληθινό Θεό. Αφού έζησε ο ηγεμόνας θεάρεστη ζωή, ανέβηκε στο αξίωμα κάποιος Βικέντιος, πολύ σκληρός με τους Χριστιανούς. Αυτός, γνωρίζοντας ότι δεν μπορούσε να σταματήσει την Αγία με άλλον τρόπο, έστειλε στρατιώτες και έκοψαν την οσία της κεφαλή, την 1η του μηνός Μαρτίου. Έτσι, η Αγία, αφού τελείωσε τον δρόμο του μαρτυρίου της, το μεν πνεύμα της απήλθε στα ουράνια, το δε τίμιο και πάνσεπτο λείψανό της έμεινε στην γη, τελώντας τα μετά θάνατον θαύματα, χάρη την οποία έλαβε από τον Θεό, για τη θερμή της μετάνοια. Ας αξιωθούμε και εμείς τέτοιας ειλικρινούς και μεγάλης μετάνοιας με τις πρεσβείες της. Αμήν.

Πηγή: Διμηνιαίο Περιοδικό «Μοναχική Έκφραση», Τ. 1, Μάρτιος-Απρίλιος 2004

Ἁγία Εὐδοκία ἡ ἀπό Σαμαρειτῶν Ὁσιομάρτυς [1 Μαρτίου]

Η Αγία Ευδοκία που η Εκκλησία μας γιορτάζει την 1η Μαρτίου, έζησε στους χρόνους του χριστιανομάχου βασιλιά Τραϊανού (98- 117 μ.Χ.) και γεννήθηκε στη Ηλιούπολη της Φοινίκης, από γονείς Σαμαρείτες. Ήταν δε προικισμένη από τη φύση, με σπάνια χαρίσματα, εκπληκτικής ομορφιάς. Μ’ αυτή της την ομορφιά, τρέλαινε τους νέους της εποχής της, που έτρεχαν πίσω της, να τη δουν και να τη θαυμάσουν από κοντά. Η συμπεριφορά τους αυτή, την έκαναν να νοιώθει υπερήφανη, αλαζονική,  και χωρίς σωφροσύνη. Έτσι, η ομορφιά της, αντί να προβάλλεται με ευγνωμοσύνη, σαν δώρο του Δημιουργού, έγινε παγίδα ολέθρου και όργανο της αμαρτίας. Όμως, ο φιλεύσπλαχνος Θεός, της προετοίμαζε την μεγάλη στιγμή που θα άνοιγαν τα μάτια της ψυχής, προκειμένου να γνωρίσει την Χριστιανική Πίστη και την Ορθόδοξη Διδασκαλία.

Έτσι, για καλή της τύχη, πέρασε από την πόλη στην οποία έμενε η Ευδοκία ένας μοναχός, που ονομάζονταν Γερμανός. Κουρασμένος όπως ήταν, από την οδοιπορία αρκετών ημερών, ήθελε να βρει κάπου ένα δωμάτιο, να ξεκουραστεί. Η Θεία Πρόνοια, έφερε έτσι τα πράγματα, ώστε  να μείνει σ ένα δωμάτιο, που ήταν δίπλα στην κατοικία της. Όλες τις νυχτερινές ώρες ο μοναχός προσεύχονταν, όπως άλλωστε συνηθίζεται και διάβαζε, την ακολουθία του. Όταν τέλειωσε την ακολουθία του, άρχισε να διαβάζει την Καινή Διαθήκη και όλως τυχαία, για τη φοβερή ημέρα της Κρίσεως, την Δευτέρα Παρουσία. Διάβαζε λίγο μεγαλόφωνα και σε γλώσσα γνώριμη, στην περιοχή. Η βραδιά ήταν ζεστή και τα παράθυρα παρέμεναν, ανοιχτά. Τη φωνή του μοναχού, άκουε πεντακάθαρα η νεαρή Ευδοκία, που συγκλονίστηκε από τα συνταρακτικά λόγια, που διάβαζε ο μοναχός. Σκέφτονταν το τραγικό τέλος, που θα έχουν οι αμαρτωλοί και έβλεπε η ίδια με συντριβή, το δικό της ελεεινό  κατάντημα. Γεμάτη από φόβο και τρόμο, άρχισε να κλαίει, απαρηγόρητα. Μόλις, ξημέρωσε, επισκέπτεται το μοναχό και τον παρακάλεσε να της εξηγήσει, τι σημαίνουν όλα αυτά που διάβαζε τη νύχτα και της προκάλεσαν, τόση λύπη. Μάλιστα δε του εξήγησε, ότι και πλούσια είναι, αλλά και πολύ αμαρτωλή.

Τότε ο μοναχός της εξηγεί και της λέγει:

› Παιδί μου, όποιος πλουτίζει δίκαια, εφαρμόζοντας το νόμο του Θεού, δεν μπορεί κανείς να τον κατακρίνει, εύκολα. Όποιος όμως πλουτίζει από αδικίες, πάντα τιμωρείται. Έτσι, τα όποια προϊόντα που προέρχονται από αμαρτίες, δεν τα θέλει ο Θεός, γιατί ζητάει από τον καθ’ ένα μας, καθαρή καρδιά και ζωή ενάρετη. Προκειμένου δε να σωθείς, πρέπει να εφαρμόσεις δυο και μόνο πράγματα. Το ένα είναι να βαπτιστείς και το άλλο, να μοιράσεις τον πλούτο που έχεις, στους πτωχούς. Μετά βγάλε τα πολυτελή ενδύματα και στολίδια, που έχεις επάνω σου και φόρεσε, απλά και φτωχικά. Στη συνέχεια να κλειστείς για μια βδομάδα στο δωμάτιο σου, να μείνεις νηστικιά και να προσεύχεσαι. Τότε, ο αγαθός και φιλάνθρωπος Θεός, θα σου φανερώσει εκείνο, που επιθυμεί η ψυχή σου.

Η νεαρή Ευδοκία, υποσχέθηκε στο γέροντα μοναχό, ότι θα κάμει εκείνο, που  της είπε. Τον παρακάλεσε όμως, να προσεύχεται και γι’ αυτήν, μέχρι να περάσει η βδομάδα. Μόλις συμπληρώθηκε η βδομάδα, ο μοναχός Γερμανός, της ζήτησε να βγει να την δει και τη ρώτησε:

› Μήπως, αυτές τις μέρες είδες τίποτα, δηλαδή κάποιο όραμα;.

Και αμέσως η Ευδοκία του απαντά:

› Όπως προσευχόμουνα πάτερ, με δάκρυα στα μάτια, είδα ένα φως λαμπρότερο και από τον ήλιο και ένας νέος αστραπόμορφος, εμφανίστηκε μπροστά μου. Με πιάνει από το χέρι και με οδήγησε σ’ ένα τόπο, χαρούμενο. Εκεί με υποδέχτηκαν με χαρά, ένα αναρίθμητο πλήθος λευκοφόρων. Μετά άκουσα μια γλυκιά φωνή, που ήταν όλο μεγαλοπρέπεια και πρόσταξε, να οδηγηθώ στο σπίτι μου, να αγωνιστώ και Εκείνος, θα συγχωρέσει της αμαρτίες μου.

Ο γέροντας μοναχός με δάκρυα στα μάτια,  συμβουλεύει την νεαρή Ευδοκία, να αγωνιστεί, προκειμένου να κερδίσει το θαυμάσιο τόπο, που μόλις είδε, για να τον απολαύσει αιώνια.

Η Ευδοκία άρχισε να εφαρμόζει πιστά, όλα εκείνα που υποσχέθηκε. Με συνεχείς προσευχές και με δάκρυα στα μάτια, παρακαλούσε τον Θεό, να την λυπηθεί και να την βοηθήσει. Βρίσκει τον Επίσκοπο της περιοχής και τον παρακαλεί, να τη βαπτίσει. Στη συνέχεια θέτει τον πλούτο της στη διάθεση του Επισκόπου, να τον μοιράσει στους φτωχούς Χριστιανούς, στις χήρες και τα ορφανά. Έτσι απαλλαγμένη από τα δεσμά της ύλης, αποσύρεται σε Μοναστήρι, βοηθούμενη σ’ αυτή της την απόφαση, από τον γέροντα μοναχό Γερμανό, εφαρμόζοντας συγχρόνως, αυστηρή ταπείνωση και ακτημοσύνη. Φορούσε δε, σ’ όλη της τη ζωή, το ίδιο ένδυμα που φόρεσε, όταν έλαβε το Άγιο Βάπτισμα. Το φαγητό της ήταν λιτό, λίγο ψωμί και νερό, κατάφερε να φθάσει, σε μεγάλο βαθμό πνευματικής τελείωσης. Όταν δε, αργότερα, πέθανε η Ηγουμένη της Μονής, τότε στη θέση της εξέλεξαν οι υπόλοιπες μοναχές, τη μοναχή Ευδοκία.

Όμως, γι’ αυτή της την πνευματική πρόοδο, κάποιος ενοχλούνταν υπερβολικά και προσπαθούσε να βρει το δικό του διαβολικό τρόπο, να την καταστρέψει. Καταστρώνει λοιπόν το διαβολικό σχέδιο του και εμπιστεύεται ένα όργανο δικό του, τον Φιλόστρατο, που γνώριζε καλά την μοναχή Ευδοκία και του εμπιστεύεται, το σχέδιο του. Εκείνος αφού ντύθηκε πρώτα μοναχός, πήγε στο Μοναστήρι και ζήτησε να δει την Ηγουμένη, ότι δήθεν, κάτι ήθελε να της πει. Μόλις η μοναχή Ευδοκία τον αντίκρυσε και μόλις, άρχισε να της υπενθυμίζει προηγούμενες καταστάσεις από τη ζωή της, η Ηγουμένη ένοιωσε τόση οργή, που τον φύσηξε στο πρόσωπο και του είπε:

› Ο Κύριός μου, που είναι ο Δίκαιος Κριτής, να σε τιμωρήσει και να μη βγεις απ’ εδώ μέσα σώος και αβλαβής, γιατί συμβουλεύεις εκείνα, που επιθυμεί ο διάβολος.

Ο Φιλόστρατος, έπεσε κάτω στο πάτωμα, νεκρός. Οι μοναχές, που έζησαν το γεγονός, θαύμασαν την πίστη που είχε η Ηγουμένη στο Σωτήρα μας Χριστό και περίμεναν να δουν, το αποτέλεσμα. Η Οσία Ευδοκία μετά από ολονύχτια προσευχή, κατάφερε να αναστήσει τον Φιλόστρατο. Εκείνος έπεσε στα πόδια της Οσίας και με δάκρυα στα μάτια της ζητούσε να τον συγχωρήσει, γι’ αυτά τα ελεεινά λόγια, που της είπε.

Εκείνη την περίοδο βασίλευε τη Ρώμη, ο αυτοκράτορας διώκτης των χριστιανών Αυρηλιανός ( 270- 275 μ.Χ.). Οι πληροφορίες, που έφθασαν στα αυτιά του από κάποιους καλοθελητές, για την Οσία Ευδοκία, δεν ήταν καθόλου ευχάριστες. Την κατηγόρησαν, ότι δήθεν, με τα χρήματα του Δημοσίου κατασκευάζει Μοναστήρια, μέσα στα οποία βλασφημούνται οι Θεοί. Έτσι, δίδει αμέσως εντολή στο στρατιωτικό του απόσπασμα, να συλλάβουν την Οσία Ευδοκία και να την μεταφέρουν στα ανάκτορα, προκειμένου να δώσει, τις ανάλογες διευκρινήσεις. Όμως, Άγγελος Κυρίου, που προστάτευε την Οσία, την ενημέρωσε για τους επερχόμενους στρατιώτες, τονίζοντάς της συγχρόνως να μην φοβηθεί, γιατί ο Θεός είναι μαζί της. Μόλις, οι στρατιώτες έφθασαν, πολιόρκησαν το Μοναστήρι και προσπαθούσαν να εισέλθουν μέσα, αλλά δεν τα κατάφερναν. Άγγελος Κυρίου, που το προστάτευε, τους τραυμάτισε θανάσιμα και έχασαν την ζωή τους. Εκείνοι, που γλύτωσαν, ήταν ελάχιστοι και τρομαγμένοι γύρισαν πίσω και ενημέρωσαν το βασιλιά, γι’ αυτά, που συνέβησαν. Όμως, αντί να τρομάξει και ο ίδιος, γι’ αυτά που του μετέφεραν οι δικοί του στρατιώτες, οργίστηκε περισσότερο κατά της Οσίας, που στέλνει νέο απόσπασμα στρατιωτικό, ελπίζοντας να τα καταφέρει καλύτερα. Μάλιστα δε, επικεφαλής του αποσπάσματος, ήταν ο ίδιος, ο γιός του. Έτσι, πριν, ακόμη μπορέσουν να φθάσουν στο προορισμό τους, ο επικεφαλής του αποσπάσματος γιός του βασιλιά, έπεσε από το άλογο και χτύπησε το κεφάλι του κάτω στο έδαφος και έμεινε νεκρός.

Η θλιβερή είδηση του θανάτου, βύθισε στο βαρύ πένθος τα ανάκτορα. Φίλοι και συγγενείς μαζεύτηκαν και θρηνούσαν τον άδικο χαμό, του νεκρού γιού, του βασιλιά. Μέσα στους φίλους, ήταν και ο Φιλόστρατος, ο οποίος συμβούλευε συνέχεια το βασιλιά, να ζητήσει ταπεινά συγνώμη, από την Αγία Ευδοκία. Με ταπείνωση ο βασιλιάς, γράφει επιστολή προς την Αγία και την παρακαλεί να τον βοηθήσει, με όποιο τρόπο μπορεί, και επέλεξε τον επίσημο αντιπρόσωπό του, δικαστή Βαβύλα, να  μεταφέρει την επιστολή, στην Αγία. Μόλις, πήρε στα χέρια της  την επιστολή και αφού την διάβασε, άρχισε αμέσως, να προσεύχεται. Μετά, ετοιμάζει επιστολή προς το βασιλιά και με μεγάλη ταπείνωση του γράφει:

› Εγώ βασιλιά μου, είμαι ανάξια να κάμω δέηση για το γιό σου, στο Σωτήρα μου Χριστό. Εσύ όμως, αν πιστέψεις, με όλη τη δύναμη της ψυχής σου, σ’ Αυτόν, η μεγάλη σου θλίψη θα μεταβληθεί, σε χαρά και αγαλλίαση.

Ο Βαβύλας, κρατώντας την επιστολή στα χέρια του, έτρεχε σαν τρελός από χαρά, γιατί γνώριζε το θησαυρό, που μεταφέρει. Μόλις έφθασε στον τόπο των θρήνων και των σπαραγμών, τοποθετεί την επιστολή επάνω στο νεκρό και αμέσως αναστήθηκε. Όλοι οι παρευρισκόμενοι βροντοφώναξαν:

› Μέγας ο Θεός της Χριστιανής Ευδοκίας.

Και όλοι βαπτίστηκαν και έγιναν Χριστιανοί. Ο γιός δε, υπηρέτησε  την Εκκλησία του Χριστού μας, στην αρχή σαν Διάκονος και αργότερα, σαν Επίσκοπος της περιοχής.

Τα πράγματα, όμως, δεν ήταν καθόλου ευχάριστα για την Αγία Ευδοκία, όταν αναλαμβάνει ηγεμόνας της Ηλιούπολης, ο σκληρόκαρδος και απάνθρωπος, Διογένης. Η σύζυγος του ονομάζονταν Γελασία και ήταν Χριστιανή, που μάταια προσπαθούσε να τον πείσει, να γίνει και αυτός Χριστιανός. Παρά τις προσπάθειες που κατέβαλε, τελικά, αναγκάστηκε να τον εγκαταλείψει και να αποσυρθεί στο Μοναστήρι, που ήταν Ηγουμένη η Αγία Ευδοκία και να γίνει μοναχή. Ο Διογένης οργισμένος απ’ αυτές τις συμπεριφορές, στέλνει αμέσως το στρατιωτικό του απόσπασμα, να συλλάβουν την Αγία, γιατί την θεωρούσε σαν την αιτία των κακών, που του συνέβησαν. Μόλις, η Αγία, κατάλαβε το απόσπασμα να βρίσκεται έξω από το Μοναστήρι, μπήκε στο Ναό και πήρε από το κιβώτιο της Αγίας Τράπεζας, μικρή μερίδα, από το Τίμιο Σώμα του Χριστού, το έβαλε σ’ ένα μικρό κουτί και το φύλαξε επάνω της.

Οι στρατιώτες συνέλαβαν την Αγία και την οδήγησαν, στον ηγεμόνα. Αυτός με τη σειρά του, έδωσε εντολή να την ρίξουν στη φυλακή και να την αφήσουν νηστική, τέσσερεις μέρες, προκειμένου να καταρρεύσει και να θυσιάσει με ευκολία, στα είδωλα. Όταν, τις επόμενες μέρες ζήτησε να την φέρουν μπροστά του, για να την ανακρίνει, της ζήτησε επίμονα, να θυσιάσει στα είδωλα. Εκείνη, με θάρρος ομολογεί την πίστη της στον Αληθινό Θεό, για να προκαλέσει έτσι, την οργή του ηγεμόνα. Δίδει αμέσως εντολή ο αιμοχαρής, να την ξεγυμνώσουν και να την μαστιγώσουν αλύπητα. Ένας, όμως, από τους δήμιους βρήκε το κουτί, που είχε κρυμμένο επάνω της, η Αγία. Μόλις το παρέδωσε στον ηγεμόνα και στην προσπάθειά του να το ανοίξει, βγήκε από μέσα φωτιά που κατέκαψε τον ηγεμόνα, αλλά και όσους βρίσκονταν κοντά του.

Ο θάνατος του ηγεμόνα, διαδόθηκε σαν αστραπή και βύθισε στο βαρύ πένθος τους κατοίκους. Συγκεντρώθηκαν όλοι και θρηνούσαν, για τον άδικο χαμό του. Κάποιος από τους δήμιους, που πίστεψε στον Αληθινό Θεό της Αγίας, με δάκρυα στα μάτια, την παρακαλούσε να προσευχηθεί, για τον ηγεμόνα και να τον βοηθήσει. Η Αγία βρήκε το κουράγιο να προσευχηθεί, παρά τους ανελέητους ξυλοδαρμούς, που μόλις δοκίμασε. Ήθελε να φανεί η Δόξα του Θεού και να πιστέψουν περισσότεροι στο Σωτήρα μας Χριστό, ακουμπά με το χέρι της τον ηγεμόνα ο οποίος αναστήθηκε και στη συνέχεια στους στρατιώτες, που  αναστήθηκαν και αυτοί. Όλοι οι παρευρισκόμενοι, θαύμασαν τον Αληθινό Θεό της Αγίας και έγιναν Χριστιανοί.

Όμως, λίγο αργότερα, που πέθανε ο Διογένης, τον διαδέχτηκε στη θέση του, ο σκληρόκαρδος και αιμοχαρής, Βικέντιος. Είχε ακούσει αρκετά και γνώριζε πολλά, για τα θαύματα της Αγίας. Γρήγορα κατάλαβε, ότι δεν τα βγάζει πέρα μαζί της και στέλνει το στρατιωτικό του απόσπασμα και της κόβουν, το Άγιο Κεφάλι Της.

Ήταν η 1η Μαρτίου και τη μέρα αυτή γιορτάζεται, από την Εκκλησία μας.

(Πηγή: «Αγία Ευδοκία η από Σαμαρειτών η Οσιομάρτυς (1 Μαρτίου)», stavrianakis.gr, από Orthognosia)

Η αγία Ευδοκία αποτελεί τύπο και σύμβολο της δύναμης της μετανοίας, όπως και άλλες μεγάλες άγιες της Εκκλησίας μας, σαν την οσία Μαρία την Αιγυπτία για παράδειγμα. Και θα ‘λεγε κανείς ότι όπως η Εκκλησία μας προβάλλει στο τέλος της Σαρακοστής την οσία Μαρία, για να δώσει θάρρος στους ραθύμους, ώστε, έστω και την τελευταία στιγμή, να μετανοήσουν – ο Κύριος έχει πει δέχεται τον εργάτη της τελευταίας ώρας όπως τον εργάτη της πρώτης, αρκεί να μην υπάρχει πονηρία μετάθεσης της ώρας της μετάνοιας – έτσι και τώρα, ήδη στην αρχή της Σαρακοστής, δίνει ισχυρή ώθηση μετανοίας, με την ευκαιρία της μνήμης της συγκεκριμένης οσίας. Διότι και αυτή, σαν την πόρνη του Ευαγγελίου που ο Κύριος συγχώρησε λόγω της μετανοίας της, σαν την οσία Μαρία την Αιγυπτία που είπαμε, ενώ η ζωή της ήταν βουτηγμένη στην ασωτία, ευθύς ως άκουσε λόγο πίστεως και μετανοίας, πίστεψε κι άλλαξε τρόπο ζωής τόσο, ώστε να γίνει καλόγρια, να κάνει θαύματα, να δώσει και την ίδια τη ζωή της προς χάρη του Κυρίου της.

Ο υμνογράφος μάλιστα Ιωάννης ο μοναχός, στο Δοξαστικό των αποστίχων του εσπερινού της ακολουθίας της, κινούμενος στα χνάρια της ποιητικής έμπνευσης της αγίας υμνογράφου Κασσιανής, χρησιμοποιώντας μάλιστα και ίδιες εκφράσεις, μας φέρνει ενώπιον του μεγαλείου της καρδιακής συντριβής της: «Άφησε τα ωραία και ποικίλα του βίου η οσία και μάρτυς, σήκωσε τον σταυρό στους ώμους της και προσήλθε να σε νυμφευθεί, Χριστέ. Και με θρηνητικά δάκρυα φώναζε: Μη με απορρίψεις την πόρνη, συ που καθαρίζεις τους ασώτους. Μη περιφρονήσεις τα δάκρυα που χύνω για τις φοβερές αμαρτίες μου. Αλλά δέξου με, όπως την πόρνη εκείνη που σου πρόσφερε το μύρο, και να ακούσω κι εγώ: η πίστη σου σε έσωσε, πήγαινε στον δρόμο της ειρήνης» («Καταλιπούσα τα τερπνά και ποικίλα του βίου η οσία και μάρτυς, και τον σταυρόν αραμένη επ’ ώμων, προσήλθε του νυμφευθήναί σοι, Χριστέ, και σηυν οιμωγαίς δακρύων εβόα∙ Μη με την πόρνης απορρίψης, ο ασώτους καθαίρων∙ μη μου τα δάκρυα παρίδης των δεινών οφλημάτων∙ αλλά δέξαι με, ώσπερ την πόρνην εκείνην, την το μύρον σοι προσενέγκασαν, και ακούσω καγώ∙ η πίστις σου σέσωκέ σε, πορεύου εις ειρήνην»). Ο υμνογράφος πράγματι μας κατανύσσει περιγράφοντας τον εσωτερικό αγώνα της οσίας Ευδοκίας και μας ανάγει στην πνευματική ατμόσφαιρα της Μεγάλης Εβδομάδας, τότε που το βράδυ της Μεγάλης Τρίτης, αιρόμενοι στα φτερά της ποίησης της αγίας Κασσιανής, γινόμαστε μέτοχοι και εμείς της συντριβής της γυναίκας εκείνης του Ευαγγελίου, που έλουσε με τα δάκρυα της αγάπης της τα πόδια του Κυρίου. Είμαστε ευγνώμονες γι’ αυτό στον Ιωάννη τον μοναχό, τον άγιο υμνογράφο.

Οι ύμνοι της Εκκλησίας μας βέβαια μας τονίζουν και άλλες όψεις της αγιασμένης ζωής της οσιομάρτυρος. Κι αξίζει κανείς πρώτον να σταθεί στο πώς η οσία μπόρεσε να ξεπεράσει την παθολογική στροφή της στα αμαρτωλά πάθη της. Μας λέει λοιπόν ότι μόνο η δύναμη της αγάπης του Χριστού ήταν εκείνη που της έδωσε τη δύναμη. Με άλλα λόγια, κανείς δεν μπορεί να ξεπεράσει τα πάθη του και τη γοητεία που ασκεί ο αμαρτωλός κόσμος πάνω σ’ αυτά, αν δεν υπάρξει η μεγαλύτερη δύναμη ελευθερίας στον κόσμο, η δύναμη και η αγάπη του Χριστού. «Προτίμησες, Ευδοκία, τον σεμνό Νυμφίο Χριστό, αντί της αγάπης των εραστών που φθείρουν την ψυχή, και απόθεσες τον εαυτό σου στον άφθαρτο έρωτά Του» («Αγάπης εραστών των φθαρτικών σεμνόν προτιμήσασα Νυμφίον, τω έρωτι, Ευδοκία, τω αφθάρτω επανέθου σαυτήν») (ωδή ς΄).

Και δεύτερον, ο υμνογράφος μας παραλληλίζει την οσία, λόγω της καταγωγής της από τη Σαμάρεια, με τη Σαμαρείτιδα του Ευαγγελίου του αγίου Ιωάννου, τη μετέπειτα αγία μεγαλομάρτυρα Φωτεινή. Για να πει: «η Σαμαρείτις Ευδοκία δεν σου πρόσφερε, Σωτήρα Κύριε, νερό, σαν εκείνην του Ευαγγελίου παρά το φρέαρ του Ιακώβ, αλλά το αίμα της που έρρευσε από τον τράχηλό της, όταν αποκόπηκε για χάρη Σου η αγία κεφαλή της» («Η Σαμαρείτις ουχ ύδωρ Ευδοκία, αλλ’ αίμα, Σώτερ, εκ τραχήλου σοι φέρει») (στίχοι κοντακίου). Πράγματι: δεν υπάρχει ανώτερο δώρο προς τον Χριστό από την προσφορά του ίδιου μας του εαυτού. Διότι στην πραγματικότητα πρόκειται περί αντιδώρου, αφού Εκείνος πρώτος μας πρόσφερε ως δώρο το δικό Του αίμα. Όταν Εκείνος μας τα έχει δώσει όλα, δεν μπορούμε εμείς να κινηθούμε σε μικρότερη κλίμακα. Απλώς το γνωρίζουμε: η προσφορά η δική μας γίνεται με τη χάρη και πάλι Εκείνου και κατανοείται ως συμμετοχή στη δική Του θυσία.

(Πηγή: «Η ΑΓΙΑ ΟΣΙΟΜΑΡΤΥΣ ΕΥΔΟΚΙΑ Η ΑΠΟ ΣΑΜΑΡΕΙΤΩΝ (1 ΜΑΡΤΙΟΥ), π. Γεώργιος Δορμπαράκης, ΑΚΟΛΟΥΘΕΙΝ)

Ἀπολυτίκιον (Κατέβασμα) Ἦχος γ’. Θείας πίστεως.
Φόβον ἔνθεον, ἀναλαβοῦσα, κόσμου ἔλιπες, τὴν εὐδοξίαν, καὶ τῷ Λόγῳ Εὐδοκία προαέδραμες, οὐ τὸν ζυγὸν τὴ σαρκί σου βαστάσασα, ὑπερφυῶς ἠγωνίσω δι' αἵματος. Μάρτυς ἔνδοξε, Χριστὸν τὸν Θεὸν ἱκέτευε, δωρήσασθαι ἠμὶν τὸ μέγα ἔλεος.

Ἕτερον Ἀπολυτίκιον Ἦχος πλ. δ’.
Ἐν σοί Μῆτερ ἀκριβῶς διεσώθη τό κατ᾽ εἰκόνα· λαβοῦσα γάρ τόν σταυρόν, ἠκολούθησας τῷ Χριστῷ, καί πράττουσα ἐδίδασκες, ὑπερορᾷν μέν σαρκός, παρέρχεται γάρ· ἐπιμελεῖσθαι δέ ψυχῆς, πράγματος ἀθανάτoυ· διό καί μετά Ἀγγέλων συναγάλλεται, Ὁσία Εὐδοκία τό πνεῦμά σου.

Κοντάκιον Ἦχος δ’. Ὁ ὑψωθείς.
Ὁ εὐδοκήσας ἐκ βυθοῦ ἀπωλείας, πρός εὐσεβείας τόν ἀκρότατον ὅρον, ἀναγαγεῖν σε ἔνδοξε ὡς λίθον ἐκλεκτόν, οὗτος καί τόν βίον σου, τῇ ἀθλήσει λαμπρύνας, χάριν ἰαμάτων σοι, Εὐδοκία παρέχει· ὃν ἐκδυσώπει σῴζεσθαι ἡμᾶς, Ὁσιομάρτυς, Ἀγγέλων ἐφάμιλλε.

Μεγαλυνάριον Κάθισμα Ἦχος πλ. δ’. Τὴν Σοφίαν.
Φωτισθεῖσα τῇ αἴγλῃ τῇ θεϊκῇ, τὸν τῆς πλάνης κατέλιπες σκοτασμόν, καὶ βίον ἀνέλαβες, μετὰ σώματος ἄϋλον, χαρισμάτων δὲ θείων, πλησθεῖσα τοῦ Πνεύματος, ἐκ ψιλῆς προσρήσεως, νεκροὺς ἐξανέστησας· ὅθεν ἐπὶ τέλει, μαρτυρίου στεφάνῳ, ἐνθέως κεκόσμησαι, καὶ τὸν δόλιον ᾔσχυνας, Εὐδοκία Ἰσάγγελε· Πρέσβευε Χριστῷ τῷ Θεῷ, τῶν πταισμάτων ἄφεσιν δωρήσασθαι, τοῖς ἑορτάζουσι πόθῳ τὴν ἁγίαν μνήμην σου.