Αγία Γολινδούχ:Ο Θεός φανερώνεται σε όλους

site analysis

Σήμερα, 13 Ιουλίου η Εκκλησία μας τιμά τη μνήμη μιας Περσίδας αγίας, φανερώνοντας ότι η αγάπη του Θεού δε γνωρίζει σύνορα ή προσωπικές πεποιθήσεις και ότι το Άγιο Πνεύμα πνέει όπου θέλει.

Η αγία Γολινδούχ γεννήθηκε στην Περσία από πυρολατρική (ειδωλολατρική) οικογένεια, στα τέλη του 6ου αιώνα. Ο σύζυγός της ήταν επίσης ειδωλολάτρης κληρικός και μέλος της αυλής του Βασιλιά Χοσρόη και είχε μαζί του 2 παιδιά. Η Γολινδούχ ήταν και αυτή ευσεβής ειδωλολάτρισσα.

Ένα βράδυ είδε στον ύπνο της ένα παράξενο όνειρο. Ένας νέος με λαμπρή στολή τής έδειξε τον τόπο, όπου βασανίζονται οι ψυχές των ασεβών, και κατόπιν τον τόπο που γαληνεύουν οι ψυχές των πιστών του Ιησού. Μόλις ξύπνησε, ζήτησε να μάθει περισσότερα για το Χριστό και μετά από λίγο καιρό βαπτίσθηκε χριστιανή, παίρνοντας το όνομα Μαρία.

Μόλις ο σύζυγός της ανακάλυψε ότι τιμά μυστικά τη χριστιανική πίστη, την κατήγγειλε στον ίδιο το βασιλιά. Μετά από δεινά βασανιστήρια, την έριξαν στο “φρούριο της λήθης”, μια φρικτή φυλακή, στην οποία όσοι έμπαιναν, τους ξεχνούσε ο έξω κόσμος. Η Αγία έμεινε εκεί για 18 ολόκληρα χρόνια, χωρίς να βαρυγκομήσει. Όταν διαπίστωσαν πως παρέμεινε ακμαία στο φρόνημα, την έβγαλαν και την υπέβαλαν σε νέα βάσανα (μαρτύρια, ρίψη σε λάκκο με φίδι, εγκλεισμό σε πορνείο). Ο Θεός όμως την βοήθησε και βγήκε σώα από όλες αυτές τις δοκιμασίες.

Τότε καταδικάστηκε σε θάνατο δι’ αποκεφαλισμού. Ένας άγγελος την έσωσε και από αυτό το μαρτύριο, προς μεγάλη της λύπη όμως, γιατί ήθελε να δώσει το αίμα της για το Χριστό. Ο άγγελος τότε της έκοψε λίγο το λαιμό και ανέβλυσε αίμα που πότισε τα ρούχα της. Αργότερα, αυτά τα ρούχα προξένησαν πλήθος ιάσεων.

Η Αγία έφυγε από την Περσία και ήρθε να ζήσει στη Ρωμαϊκή (Βυζαντινή) επικράτεια, στα Ιεροσόλυμα (κατ’ άλλους, στην Ιεράπολη της Φρυγίας). Εκεί προσέλκυσε πολλούς στη χριστιανική πίστη (σύμφωνα δε με μία παράδοση, ακόμη και όλους τους οικείους της), κυρίως γιατί εντυπωσίαζε με τα στίγματα του Ιησού που έφερε στο σώμα της. Μαρτυρείται ακόμη ότι μόλις ήρθε στους χριστιανικούς τόπους να ζήσει, την προσέγγισαν Μονοφυσίτες, αλλά τους απέφυγε χάρη σε θεία πληροφόρηση.

Προς το τέλος της ζωής της έκανε υπακοή στο θέλημα του Πατριάρχη Ιεροσολύμων, να μεταβεί στη Βασιλεύουσα για να προσευχηθεί υπέρ του αυτοκράτορα (Μαυρικίου). Καθ’ οδόν όμως παρέδωσε το πνεύμα της στον Κύριο, την ώρα που προσευχόταν, στο Ναό του Αγ. Σεργίου.

πηγή http://www.pemptousia.gr

ΠΗΓΗ: http://www.pentapostagma.gr

Αγία Γολινδούχ η μετονομασθείσα Μαρία....

site analysis

Αγία Γολινδούχ η μετονομασθείσα Μαρία


13 Ιουλίου


Πρωτ. π. Γεωργίου Παπαβαρνάβα

Ο αγία Γολινδούχ καταγόταν από τήν Περσία καί έζησε στά τέλη τού 6ου καί τίς αρχές τού 7ου αιώνα μ. Χ. Ήταν ειδωλολάτρις, αλλά δέν τήν ικανοποιούσε η «ακανθώδης θρησκεία τών ειδώλων» καί αναζητούσε τόν αληθινό Θεό. Τήν αναζήτησε, όμως, πρώτος Εκείνος, τήν επισκέφθηκε καί τήν «ήλκυσε» πρός τόν εαυτό Του. Η Γολινδούχ είδε ουράνια οπτασία, η οποία ήταν καθοριστική γιά τήν ζωή της. Ο ιερός Συναξαριστής δέν μάς δίνει περισσότερες πληροφορίες σχετικά μέ τό τί είδε καί τί άκουσε, αλλά αυτό πού έχει σημασία είναι τό ότι μετά τήν ουράνια οπτασία, η Γολινδούχ ήλθε σέ επικοινωνία μέ τούς ποιμένας τής Εκκλησίας, κατηχήθηκε, βαπτίσθηκε καί μετονομάσθηκε σέ Μαρία.

Ο ειδωλολάτρης σύζυγός της, ο οποίος ήταν φανατισμένος, όταν κατάλαβε ότι η σύζυγός του έγινε Χριστιανή, κατελήφθη από οργή καί μίσος καί τήν κατήγγειλε στόν βασιλέα Χοσρόη. Εκείνος διέταξε καί τήν έκλεισαν μέσα σέ κάποιο φρούριο, τό οποίο ονομαζόταν «φρούριο τής λήθης», ίσως γιατί όποιος φυλακιζόταν μέσα σέ αυτό εθεωρείτο ζωντανός νεκρός καί μέ τό πέρασμα τού καιρού οι άνθρωποι τόν ξεχνούσαν. Ο Θεός, όμως, άλλα εκέλευσε γιά τήν Αγία Γολινδούχ-Μαρία, ενάντια στίς βουλές τών διωκτών της. Δηλαδή, επέτρεψε νά παραμείνη κλεισμένη η Αγία στό φρούριο αυτό γιά 18 ολόκληρα χρόνια, αλλά στήν συνέχεια ευδόκησε νά λάβη καί πάλι τήν ελευθερία της.

Όλα αυτά τά χρόνια υπέστη πολλά καί φρικτά βασανιστήρια, αλλά μέ τήν Χάρη τού Θεού παρέμεινε αβλαβής. Μετά τήν απελευθέρωσή της εγκαταβίωσε σέ γυναικείο Μοναστήρι στά Ιεροσόλυμα, όπου έζησε μέ υποδειγματική άσκηση καί υπακοή. Μέ τήν άδεια καί ευλογία τού Πατριάρχη Ιεροσολύμων ξεκίνησε γιά τήν Κωνσταντινούπολη, «ίνα ευχηθή υπέρ τών Βασιλέων». Καθ’ οδόν, όμως, καί ενώ προσευχόταν στόν ιερό Ναό τού αγίου Σεργίου, παρέδωσε τήν αγία ψυχή της «εις χείρας Θεού ζώντος».

Τόν βίο καί τήν πολιτεία τής αγίας Γολινδούχ, τής μετονομασθείσης Μαρίας, σύμφωνα μέ τόν Πατμιακό Κώδικα 266, διέσωσε ο Πρεσβύτερος τής Μεγάλης τού Χριστού Εκκλησίας Ευστράτιος, ο οποίος συνέγραψε καί τόν βίο τού αγίου Ευτυχίου.

Ο βίος καί η πολιτεία της μάς δίνουν τήν αφορμή νά τονίσουμε τά ακόλουθα:

Πρώτον. Η Ορθοδοξία δέν περιορίζεται σέ έθνη, κράτη καί φυλές, αλλά είναι οικουμενική. Περιλαμβάνει στούς κόλπους της ανθρώπους από όλον τόν κόσμο, επειδή σέ όλα τά πλάτη καί μήκη τής γής υπάρχουν άνθρωποι καλοπροαίρετοι, οι οποίοι είναι έτοιμοι νά δεχθούν τόν «σπόρο» καί νά καρποφορήσουν «εν υπομονή». Ο Τριαδικός Θεός, ο οποίος εργάζεται συνεχώς γιά τήν σωτηρία όλων τών ανθρώπων, δέν κάνει διακρίσεις, επειδή «ουκ έστι προσωπολήπτης ο Θεός, αλλ εν παντί έθνει ο φοβούμενος αυτόν καί εργαζόμενος δικαιοσύνην δεκτός αυτώ εστι». (Πρ. ι', 34-35).

Όταν υπάρχουν άνθρωποι καλοπροαίρετοι, όπως ο Κορνήλιος, ο οποίος αναφέρεται στό δέκατο κεφάλαιο τών «Πράξεων τών Αποστόλων», οι οποίοι αναζητούν τήν αλήθεια, καί η αλήθεια είναι ενυπόστατη, δηλαδή είναι ο Χριστός –«εγώ ειμί η αλήθεια»- τότε ο Θεός θά οικονομήση έτσι τά πράγματα, ούτως ώστε νά συνδεθούν μέ πνευματικούς ποιμένες, φορείς τής Ορθοδόξου Παραδόσεως, όπως ο Κορνήλιος μέ τόν Απόστολο Πέτρο, οι οποίοι θά τούς μυήσουν στό μυστήριο τής πίστεως. Δηλαδή θά τούς κατηχήσουν, ούτως ώστε στήν συνέχεια μέ τό Βάπτισμα νά ενταχθούν στούς κόλπους τής Εκκλησίας, καί μέ τό Χρίσμα νά λάβουν τό Άγιο Πνεύμα.

Οι Ορθόδοξοι Ιεραπόστολοι επιτελούν καί σήμερα σπουδαίο καί σημαντικό έργο σέ πολλά μέρη τής γής καί χρειάζονται τήν συμπαράσταση καί τήν βοήθεια όλων, μέ κάθε τρόπο καί μέσο, επειδή ο λόγος τού Ευαγγελίου πρέπει νά ακούγεται συνεχώς «εις πάντα τά έθνη», μέχρι τήν συντέλεια τών αιώνων.

Δεύτερον. Ο φανατισμός είναι ασθένεια, η οποία δημιουργεί πολλά προβλήματα στίς ανθρώπινες κοινωνίες. Τόν συναντά κανείς σέ εμπαθείς ανθρώπους, οι οποίοι δουλεύουν στά πάθη μέ τήν θέλησή τους καί δέν έχουν τήν διάθεση νά απαλλαγούν από αυτά. Επίσης, ο φανατισμός καλλιεργείται σέ διάφορες ανθρωποκεντρικές ομάδες καί οργανώσεις, οι οποίες επιθυμούν μέ αυτόν τόν τρόπο νά δημιουργούν οπαδούς καί παράλληλα νά τούς συγκρατούν καί νά τούς αυξάνουν, γιά νά τούς χρησιμοποιούν ως ασπίδα καί ξίφος απέναντι στούς αντιπάλους τους. Αντίθετα, η Εκκλησία, η οποία δέν είναι ανθρώπινο κατασκεύασμα, δηλαδή δέν είναι ανακάλυψη τού ανθρώπου, αλλά αποκάλυψη τού Θεού στόν κόσμο, δέν καλλιεργεί τόν φανατισμό, επειδή δέν ενδιαφέρεται νά αποκτήση οπαδούς.

Η Εκκλησία, πού είναι τό Θεανθρώπινο Σώμα τού Χριστού, είναι πνευματικό Θεραπευτήριο, τό οποίο βοηθά τόν άνθρωπο νά θαραπευθή από τά πάθη καί νά γίνη αληθινός άνθρωπος. Καί όπως τά Νοσοκομεία καί οι ιατροί δέν θεωρούν τούς ασθενείς ως εχθρούς, έτσι καί η Εκκλησία δέν θεωρεί κανέναν ως εχθρό της, αλλά αγαπά όλους ανεξαιρέτως τούς ανθρώπους χωρίς φυλετικές ή άλλες διακρίσεις. Όταν, κατά καιρούς, παρατηρήται τό φαινόμενο τού φανατισμού σέ κάποια άρρωστα μέλη της, τότε η Εκκλησία προσπαθεί νά τά απαλλάξη από τήν ασθένειά τους, μέ τόν τρόπο ζωής πού διαθέτει καί εμπνέει. Μάλιστα, σέ περίπτωση «γάγγραινας» δέν διστάζει νά προβή σέ αποκοπή τών σάπιων μελών, προκειμένου νά διασφαλισθή η υγεία καί η ακεραιότητα τών υπολοίπων.

Ο λόγος τής Εκκλησίας δέν είναι ανθρώπινος λόγος, ο οποίος αδυνατεί νά αγγίξη εσωτερικά τόν άνθρωπο, νά τόν αναγεννήση πνευματικά καί νά τόν παρηγορήση αληθινά, αλλά είναι «ρήματα ζωής αιωνίου». Είναι η αλήθεια, η οποία ελευθερώνει από τήν τυραννία τού διαβόλου, αλλά καί θεραπεύει «από παντός μολυσμού σαρκός καί πνεύματος», από κάθε αθένεια, επομένως καί από τήν ασθένεια τού φανατισμού. Τά υγιή καί πραγματικά μέλη τής Εκκλησίας είναι οι Άγιοι, οι οποίοι είναι ξένοι πρός κάθε έννοια φανατισμού, αφού τά χαρακτηριστικά τους γνωρίσματα είναι η βαθειά ταπείνωση, η πραότητα, η διάκριση, η υπομονή καί η ανιδιοτελής αγάπη.

Η αγία Γολινδούχ-Μαρία διδάσκει διαχρονικά μέ τόν βίο καί τήν πολιτεία της, μεταξύ τών άλλων, ότι η συναδέλφωση τών λαών δέν είναι κάτι τό ανέφικτο. Η κολυμβήθρα είναι η πνευματική μήτρα τής Εκκλησίας, η οποία γεννά ή μάλλον αναγεννά τούς ανθρώπους καί τούς κάνει αληθινούς αδελφούς.


http://www.parembasis.g

Οσία Ματρώνα η Ρωσίδα η αόμματος . Κανών Παρακλητικός (2 Μαίου)

site analysis

 Ποίημα Δρος Χαραλάμπους Μ. Μπούσια

Ευλογήσαντος του Ιερέως το Κύριε εισάκουσον

Μεθ' ο το Θεός Κύριος, ως συνήθως και το εξής

Ήχος δ΄. Ο υψωθείς εν τω Σταυρώ

Την εν Ρωσία διαλάμψασαν άρτι  υπομονή εν τοις εκάστοτε πόνοις, αγάπη προς τους πάσχοντας και προς τον Θεόν, ταπεινώσει, μέλψωμεν, απαθεία και νήψει μελιρρύτοις άσμασι, θεοφόρον Ματρώναν, αυτής λιτάς αόκνους ευλαβώς  προς τον Δεσπότην Χριστόν εξαιτούμενοι

Δόξα. Το αυτό. Και νυν. Θεοτόκιον

Ου σιωπήσομεν ποτέ, Θεοτόκε, τας δυναστείας Σου λαλείν οι ανάξιοι, Ει μη γαρ Συ προϊστασο πρεσβεύουσα, τις ημας ερρύσατο εκ τοσούτων κινδύνων; Τις δε διεφύλαξεν εως νυν ελευθέρους; Ουκ αποστώμεν, Δέσποινα, εκ Σου Σους γαρ δούλους σώζεις αει εκ παντοίων δεινών.

Είτα ο Ν΄Ψαλμός και ο Κανών, ου η Ακροστιχίς

«Ματρώνα, λιταίς Σου σκότη μου διάλυσον. Χ.»

Ωδή α΄Ήχος πλ.δ΄. Υγράν διοδεύσας

Οσία του Θεού, πρέσβευε υπέρ ημών

Ματρώνα, δικαίως υπό σεπτού η ονομασθείσα, στύλος όγδοος αχανούς, Ρωσίας, Κροστάνδης Ιωάννου, εν ευσεβεία ημας πάντας στήριξον.

Οσία του Θεού πρέσβευε υπέρ ημών

Αγίασον πάντας σε ευλαβώς, Ματρώνα, τιμώντας ώσπερ κρήνην αγιασμού θεόβρυτον και πηγήν θαυμάτων την εν Ρωσία αρτίως εκβλύσασαν.

Δόξα Πατρί και Υιώ και Αγίω Πνεύματι

Του κόσμου ασκήστρια θαυμαστή, Ματρώνα οσία, δυσχειμέροις εν τοις καιροίς δεινής αθεϊας εν Ρωσία η διαλάμψασα ρύσαι με θλίψεων.

Και νυν... Θεοτόκιον

Ροαίς, Μητροπάρθενε, ρυπτικών  ευχών Σου προς Κτίστην και Υιόν σου ημών παθών κατάσβεσον φλόγα χαμαιζήλων, Θεόγεννητορ, μερόπων διάσωσμα.

Ωδή γ΄. Ουρανίας αψίδος.

Οσία του Θεού πρέσβευε υπερ ημών

Ως πυξίον σοφίας και αρετής μέλπομεν  Σε των ευσεβών αι χορείαι, χάριτος σκήνωμα, Ματρώνα, και δωρεών  παντοδαπών εκμαγείον οι εν δίναις σπεύδοντες  τη μεσιτεία Σου.

Οσία του Θεού πρέσβευε υπερ ημών

Νυν, αόμματε μήτερ, η της ψυχής όμματα έχουσα σαφώς εστραμμένα προς τον ουράνιον Νυμφίον και Λυτρωτήν, Ματρώνα άνοιξον κόρας τας ημών θεάσασθαι τα υπέρ έννοιαν.

Δόξα Πατρί και Υιώ και Αγίω Πνεύματι

Ασκουμένων γυναίων θεοειδές έκτυπον, η οφθείσα Πνεύματος θείου κατοικητήριον, τω σω Νυμφίω Χριστώ, Ματρώνα πρέσβευε, σώφρον, δούναι τοις τιμώσι Σε χάριν και έλεος.

Και νυν.. Θεοτόκιον

Λυμεώνος αϋλου γένους βροτών, Δέσποινα, Κεχαριτωμένη Μαρία, θεία ολέτειρα, εξ επηρείας αυτού, απαλλαξόν με εν τάχει τον ψυχή και χείλεσι Σε μακαρίζοντα.

Διάσωσον, από κινδύνων, Ματρώνα τους Σε τιμώντας ως νεόφωτον αρετών παντοίων απαύγασμα και άστρον προς στένοντας συμπαθείας.

Επίβλεψον εν ευμενεία πανύμνητε Θεοτόκε, επί την εμήν χαλεπήν του σώματος κάκωσιν και ίασαι της ψυχής μου το άλγος.

Αίτησις και το Κάθισμα.

Ήχος β΄. Πρεσβεία θερμή

Την υπομονή και ταπεινώσει λάμψασαν εν χρόνοις δεινοίς Ρωσίας ανυμνήσωμεν άσκητριαν κράζοντες τιμαλφές αρετών ανακτόριον, Μάτρωνα, χάριν εύρηκας Χριστώ πρεσβεύειν υπέρ των ευφημούντων Σε.

Ωδή δ΄. Εισακήκοα Κύριε.

Οσία του Θεού πρέσβευε υπέρ ημών

Ικετών εις βοήθειαν σπεύσον σων, Ματρώνα θεοχαρίτωτε, σαρκοφόρος ώσπερ άγγελος εν Ρωσία άρτι διαλάμψασα.

Οσία του Θεού πρέσβευε υπέρ ημών

Ταπεινώσεως σκήνωμα και εικών, πανεύφημε προοράσεως, τηρεί πάντας τους τιμώντας Σε εν υπομονή και νήψει πάντοτε.

Δόξα Πατρί και Υιώ και Αγίω Πνεύματι

Ασινείς διατήρησον νόσων κατωδύνων τους εκζητούντας Σου τας πρέσβειας προς τον Ύψιστον, θεαυγές Ματρώνα, υπερένδοξε.

Και νυν.. Θεοτόκιον

Ιλαστήριον άμεσον  κόσμου, απολύτρωσαι, Μητροπάρθενε, τους πιστώς Σε μακαρίζοντας και εκδεχομένους την Σην εύνοιαν.

Ωδή ε΄. Φώτισον ημάς.

Οσία του Θεού πρέσβευε υπέρ ημών

Σου την ευαγή πολιτείαν αναμέλποντες εν τω κόσμω εξαιτούμεθα ευχάς προς τον Κύριον, Ματρώνα, τας αόκνους σου.

Οσία του Θεού πρέσβευε υπέρ ημών

Στήριξον ημάς εν τη πίστει τους προστρέχοντας ση, Ματρώνα γεραρά επισκοπή και υμνούντας σε ως στύλον θεοφώτιστον.

Δόξα Πατρί και Υιώ και Αγίω Πνεύματι

Όλβε της Χριστού Εκκλησίας πολυτίμητε, θησαυρόν, Ματρώνα, ώσπερ τιμαλφή θείας Σκέπης μάνδρα έχει τα Σα λείψανα.

Και νυν... Θεοτόκιον

Ύμνοις σε αει, σωτηρίας ως κρηπίδωμα καταστέφομεν βροτών, Μήτερ Θεού, και χαράς ημών αλήκτου θείαν πρόξενον.

Ωδή στ΄. Την δεήσιν.

Οσία του Θεού πρέσβευε υπέρ ημών

Στηρίζουσα δήμον εμπερίστατον δυσχειμέροις αθεϊας εν χρονοίς, μήτερ Ματρώνα, ουκ έπαυσας Ρώσων επιζητούντων αλήθειαν πίστεως, η νυν στηρίζουσα ευχαίς Σαις προς Κύριον πάντας ικέτας Σου.

Οσία του Θεού πρέσβευε υπερ ημών

Κραυγάζει Σοι ευσεβών ομήγυρις καταφεύγουσα, Ματρώνα, Ση σκέπη και ακλινή προστασία υψόθεν μη διαλίπης ημάς εποπτεύουσα, Κυρίου νύμφη, τους πιστώς μελωδούντας ασκήσεως πόνους Σου.

Δόξα Πατρί και Υιώ και Αγίω Πνεύματι

Ομμάτων μου της ψυχής διάνοιξον, θεοφόρητε Ματρώνα, τας κόρας του βλέπειν πάντα συμφέροντα, κράζω, η αομμάτως τον βίον ανύσασα και παρειμένη εν καιροίς τοις εσχάτοις, Ρωσίας ωράϊσμα.

Και νυν... Θεοτόκιον

Την δέησιν, Θεοτόκε Δέσποινα, η τεκούσα υπερ λόγον τον Λόγον Θεού Υψίστου, προσδέχου Σου δούλου πανευμενώς του ζητούντος την χάριν Σου και ανυμνούντως ευλαβώς τον Υιόν Σου και Κτίστην του σύμπαντος.

Διάσωσον, από κινδύνων, Ματρώνα τους Σε τιμώντας ως νεόφωτον αρετών παντοίων απαύγασμα και άστρον προς στένοντας συμπαθείας.

Άχραντε, η δια λόγου τον Λόγον ανερμηνεύτως επ'εσχάτων των ημερών τεκούσα, δυσώπησον ως έχουσα μητρικήν παρρησίαν.

Αιτησις και το Κοντάκιον

Ήχος β΄. Τοις των αιμάτων σου

Την δυναμένην του Πνεύματος χάριτι προβλέπειν πάντα εσόμενα μέλψωμεν, Ματρώναν, Ρωσίας αγλαϊσμα ως γυναικών θεαυγών ισοστάσιον και κόσμου μεσίτριαν ένθερμον.

Προκείμενον. Ήχος δ΄. Υπομένων υπέμεινα τον Κύριον και προσέσχε μοι.

Στίχος. Και έστησεν επί πέτραν τους πόδας μου  και κατεύθυνε τα διαβήματά μου

Ευαγγέλιον κατά Μάρκον (Κεφ. Η΄34-Θ΄1)

Είπεν ο Κύριος όστις θέλει οπίσω Μου ακολουθείν, απαρνησάσθω εαυτόν και αράτω τον σταυρόν αυτού και ακολουθείτω Μοι. Ος γαρ αν θέλη την ψυχήν αυτού σώσαι, απολέσει αυτήν ος δ' αν απολεση την εαυτού ψυχήν ενεκεν Εμου και του ευαγγελίου, ούτος σώσει αυτήν. Τι γαρ ωφελήσει άνθρωπον εαν κερδήση τον κόσμον όλον, και ζημιωθή την ψυχήν αυτού; η τι δώσει άνθρωπος αντάλλαγμα της ψυχής αυτού; ος γαρ εαν επαισχυνθή Με και τους Εμούς λόγους εν τη γενεά ταύτη τη μοιχαλίδι και αμαρτωλώ, και ο Υιός του ανθρώπου επαισχυνθήσεται αυτόν όταν έλθη εν τη δόξη του Πατρός Αυτού μετά των αγγέλων των αγίων. Και έλεγεν αυτοις αμην λέγω υμιν ότι εισι τινές των ωδε εστηκότων, οιτινες ου μη γεύσωνται θανάτου εως αν ίδωσι την βασιλείαν του Θεού εληλυθυίαν εν δυνάμει.

Δόξα.

Ταις της Σης Οσίας πρεσβείαις, Ελεήμον, εξάλειψον τα πλήθη των εμων εγκλημάτων

Και νυν.

Ταις της Θεοτόκου πρεσβείαις Ελεήμον, εξάλειψον τα πλήθη των εμών εγκλημάτων.

Προσόμοιον. Ήχος πλ. Β΄. Όλην αποθέμενοι.

Στίχος. Ελεήμον, ελέησον με, ο Θεός, κατά το μέγα ελεός Σου και κατά το πλήθος των οικτιρμών Σου εξάλειψον το ανομημά μου.

Την παραμυθήσασαν εμπεριστάτων χορείας Ρώσων εν τοις έτεσι  τοις εσχάτοις μέλψωμεν ύμνοις πρέπουσι του Θεού χάριτι, θεαυγή Ματρώναν, την αόμμματον ασκήτριαν, ήσπερ ο Κύριος της ψυχής τα όμματα ήνοιξεν οράν τα εν τω μέλλοντι και των καρδιών τα ενδότερα και εν κατανύξει κραυγάσωμεν διάνοιξον ημών ψυχών ευχαίς Σου τα βλέφαρα βλέπειν τα σωτήρια.

Σώσον ο Θεός τον λαόν Σου...

Ωδή ζ΄. Οι εκ της Ιουδαίας.

Οσία του Θεού πρέσβευε υπέρ ημών

Η εν κόσμω οσίως και αμέμπτως τον βίον εκδαπανήσασα, Ματρώνα και αρθείσα πρός δόμους αφθαρσίας, μη ελλίπης εκάστοτε υπέρ των Σων ικετών πρεσβεύουσα Κυρίω.

Οσία του Θεού πρέσβευε υπέρ ημών

Μήτερ πνευματοφόρε, της Ρωσίας, Ματρώνα, το νέον σέμνωμα, επάκουσον φωνής μου δεήσεως και ρύσαι συμφορών και κακώσεων και της γεένης πυρός τον καταφεύγοντά Σοι.

Δόξα Πατρί και Υιώ και Αγίω Πνεύματι

Ουρανόφωτος στήλη ταπεινώσεως, μήτερ, ευχής και νήψεως επώφθης, εκ κοιλίας μητρός προορισθείσα καταυγάσαι πυσρσεύμασιν Σων διδαχών τον λαόν εν αθεϊας χρόνοις.

Και νυν.. Θεοτόκιον

Υπερύμνητε Μήτερ, Σην αγίαν εικόνα ως όλβον άσυλον επονομαζομένην, αμαρτωλών απάντων σωτηρία, η πάνσεπτος Ματρώνα έσχεν παντί εν βίω, Θεοτόκε.

Ωδή η΄. Τον Βασιλέα.

Οσία του Θεού πρέσβευε υπέρ ημών

Δακρυρροούντες τας σας λιτάς εκζητούμεν οι εν θλίψεσιν όντες, Ματρώνα, προς τον Σον Νυμφίον και Λυτρωτήν του κόσμου.

Οσία του Θεού πρέσβευε υπέρ ημών

Ίσθι ακέστωρ των Σε υμνούντων, Ματρώνα, ταπεινώσεως ως μυροθήκην και δοχείον πλήρες υπομονής εν βίω.

Δόξα Πατρί και Υιώ και Αγίω Πνεύματι

Αγίων νέων συνηριθμήθης χορείαις, μεθ'ων χαίρη απαύστως εν πόλω και Χριστώ πρεσβεύεις υπερ ημών, Ματρώνα.

Και νυν... Θεοτόκιον

Λειμών ευώδης, Μήτερ Θεού, παρθενίας και ηδύπνοος κήπος αγνείας πέλουσα, Σους δούλους καθήδυνον οδμαίς Σου.

Ωδή θ΄. Κυρίως Θεοτόκον

Οσία του Θεού πρέσβευε υπέρ ημών Υπερ των Σε τιμώντων και ασπαζομένων εν τη μονή θείας Σκέπης Σα λείψανα, Χριστόν δυσώπει, Ματρώνα, Τον Σε δοξάσαντα.

Οσία του Θεού πρέσβευε υπέρ ημών

Στηρίζουσα μη πάυση, στύλε της Ρωσίας, τους κλονουμένους, Ματρώνα, εκάστοτε ευχών Σου ράβδω προς Κτίστην τον πανευϊλατον.

Οσία του Θεού πρέσβευε υπέρ ημών

Ορθοφρονούντων πάντων

Ρώσων αντιλήπτορ, Ματρώνα, πλάνης ομίχλην εκδίωξον και την αχλύν την ζοφώδη λύσον αιρέσεων.

Δόξα Πατρί και Υιώ και Αγίω Πνεύματι

Ναέ χρηστοηθείας πάγχρυσε, Ματρώνα, ναούς ημάς εγρηγόρσεως πάντιμε, δείξον τους μνήμην τιμώντας Σην αεισέβαστον.

Και νυν... Θεοτόκιον

Χαρίτων θεοσδότων, Κεχαριτωμένη, αγνή Παρθένε, ταμείον ασύλητον τους Σε γεραίροντας πόθω αει χαρίτωσον.

Μεγαλυνάρια

Άξιον εστίν ως αληθώς μακαρίζειν Σε την Θεοτόκον, την αειμακάριστον και παναμώμητον και Μητέρα του Θεού ημών. Την τιμιωτέραν των Χερουβείμ και ενδοξοτέραν ασυγκρίτως τον Σεραφείμ, την αδιαφθόρως Θεόν Λόγον τεκούσαν, την όντως Θεοτόκον, Σε μεγαλύνομεν.

Και τα παρόντα μεγαλυνάρια

Χαίροις, των εν κόσμω ασκητριών καύχημα, Ματρώνα, των ασκήσει θεοτερπεί, αρετών εις ύψος καταντησάντων μέγα, νεόφυτον Ρωσίας, νθος ηδύπνοον.

Πάντας τους προστρέχοντας ευλαβώς Σου ταις ικεσίαις προς τον Κύριον Ιησούν, Σον σεπτόν Νυμφίον, εν ουρανοίς Ματρώνα, συντήρει επηρείας πλάνου απήμονας.

Χαίροις, διοράσεως ο κανών, χαίροις η ακρότης της εν βίω υπομονής, χαίροις, της Ρωσίας ο όγδοος ο στύλος, Ματρώνα θεοφόρε, πίστεως πρόβολε.

Χαίροις, η αόμματος εκ γαστρός, η χαριτωθείσα  Παρακλήτου αύραις τερπναίς, χαίροις, συμπαθείας πρός πάσχοντας, Ματρώνα, και προς εμπεριστάτους στύλος ακράδαντος.

Δίδου τοις τιμώσι Σε ακλινώς, ευκλεές Ματρώνα, εν τω βίω υπομονήν και ισχύν πατήσαι το φρύαγμα του πλάνου, η στέρησιν ομμάτων καθυπομείνασα.

Φως την στερηθείσαν εκ γενετής οφθαλμών, Ματρώναν, ευφημήσωμεν ευλαβώς ως πνευματοφόρων ασκητριών Ρωσίας αγλαϊσμα το νέον και σκεύος χάριτος.

Πάσαι των αγγέλων αι στρατιαί, Πρόδρομε Κυρίου, Αποστόλων η δωδεκάς, οι Άγιοι πάντες, μετά της Θεοτόκου ποιήσατε πρεσβείαν εις το σωθήναι ημας.

Το Τρισάγιον και το Απολυτίκιον.

Ήχος πλ. α΄. Τον συνάναρχον Λόγον.

Αδιάσειστον στύλον Ρωσίας όγδοον, την στερουμένην ομμάτων εκ γενετής, ευλαβώς ανυμνήσωμεν Ματρώναν την αοίδιμον, ως σκεύος θείων δωρεών και αγάπης ακραιφνούς προς πάντας εμπεριστάτους βοώντες σκέδασον ζόφον παθών ημών φωτί Σης χάριτος.

Εκτενής και Απόλυσις, μεθ'ην ψάλλομεν το εξής

Ήχος β΄. Ότε εκ του ξύλου.

Πάντων εν εσχάτοις τοις καιροίς κεκλεισμένων, Μήτερ, εχόντων τους οφθαλμούς της ψυχής και αυτής συμφέροντα, Ματρώνα πάνσεμνε, παρορόντων διάνοιξον και δείξον την τρίβον προς ζωήν απάγουσαν την αιωνίζουσαν τοις ειλικρινώς Σε τιμώσιν ως Ρωσίδος πάνσεπτον γόνον και ταμείον χάριτος ακένωτον.

Δέσποινα, πρόσδεξαι τας δεήσεις των δούλων Σου, και λύτρωσαι ημάς από πάσης ανάγκης και θλίψεως.

Την πάσαν ελπίδαν μου εις Σε ανατίθημι, Μήτερ του Θεού, φύλαξον με υπό την σκέπην Σου.

Δίστιχα.

Ματρώνα, άνοιξον οφθαλμούς μου βλεπειν

ψυχής το συμφέρον, βοά Χαραλάμπης.

Φιλοθέου διάνοιξον έτι κόρας

ψυχής, Ματρώνα, οράν αγήρω μόνον.

Ματρώνα, μετάνοιαν δίδου μοι και

ρύσαι με της υπερηφανείας, βοά Σοι Ηλίας.

Πηγή:http://www.agiooros.net

Η Αγία και Ισαπόστολος Όλγα (11 Ιουλίου).

site analysis

Η Αγία Όλγα είναι η πρώτη αγία προερχόμενη από τους Ρως, τους προγόνους των σημερινών Ρώσων και Ουκρανών. Γεννήθηκε στο Πσκοβ και ήταν κόρη βαράγγων ευγενών – το αυθεντικό σκανδιναβικό της όνομα ήταν Χέλγκα (Helga). Για το ακριβές έτος γέννησής της δεν είμαστε βέβαιοι. Το μεταγενέστερο Πρώτο Χρονικό την τοποθετεί το 879, το πιθανότερο είναι να γεννήθηκε γύρω στα 890.

Σε πολύ νεαρή ηλικία η Όλγα παντρεύτηκε τον Ιγκόρ, μετέπειτα αρχηγό του ρωσικού κράτους και εγκαταστάθηκε στο Κίεβο. Ο σύζυγός της δολοφονήθηκε το 945 από τους Δρεβλιανούς κατά τη συλλογή φόρου υποτέλειας, με αποτέλεσμα ο θρόνος να περάσει στο μικρό γιο τους Σβιάτοσλαβ που ήταν ακόμη βρέφος. Έτσι η Όλγα ανέλαβε χρέη επιτρόπου μέχρι την ενηλικίωσή του, ασκώντας για σχεδόν δύο δεκαετίες την πραγματική εξουσία στο κράτους.

Η Αγ. Όλγα βαπτίσθηκε με μεγάλη επισημότητα στην Κωνσταντινούπολη το έτος 957, από τον Πατριάρχη Άγ. Πολύευκτο (5η Φεβρουαρίου 970), ο οποίος προηγουμένως την κατήχησε με τη βοήθεια μεταφραστή, ἐπειδή δεν γνώριζε τη ρωσική γλώσσα, και με ανάδοχο τον Αυτοκράτορα Κωνσταντίνο Ζ´ τον Πορφυρογέννητο (912-959), έλαβε δε -κατά την τακτικὴ της Βυζαντινης διπλωματίας- το όνομα της Αυτοκράτειρας Ελένης. Η Αγία Όλγα ήταν η πρώτη ηγέτιδα των Ρώσων που εγκατέλειψε την ειδωλολατρεία για το χριστιανισμό. Την προσωπική επιλογή της προς την ορθοδοξία, δεν την επέβαλε στη χώρα της, που ήταν ειδωλολατρική και δεν ήταν προετοιμασμένη για μια τέτοια ιστορική στροφή. Όμως η ίδια έζησε χριστιανικά και με το παράδειγμα και τη διδασκαλία της διαμόρφωσε τον χαρακτήρα του εγγονού της Βλαδιμήρου, ο οποίος βαπτίστηκε το 988. Η κατήχηση που πήρε από τον Άγ. Πολύευκτο «εις το δόγμα της Ἐκκλησίας, την προσευχήν, την νηστείαν, την ελεημοσύνην και το καθήκον του τηρείν το σώμα αγνόν», έγινε βίωμα και παράδειγμα στο λαό και την οικογένειά της.

Το βάπτισμα της Μεγάλης ηγεμονίδος του Κιέβου Όλγας, υπῆρξε αποφασιστικό για τις προοπτικές του εκχριστιανισμού της Ρωσίας, λόγω του κύρους και της αυθεντίας του ηγεμόνα, γι’ αυτό και οι ρώσοι χρονογράφοι αποδίδουν τεράστια σημασία και θεμελιώνουν σ’ αυτό τη θαρραλέα απόφαση του Βλαδιμήρου να εισαγάγει επίσημα τον Χριστιανισμό στη Ρωσία.

Κατά το Ρωσικὸ Χρονικό, όταν η Αγία επέστρεψε στο Κίεβο, διέταξε την καταστροφή των ειδώλων και προσπάθησε να πείσει τον υιό της Σβιατοσλάβο, να δεχθεί τον Χριστιανισμό. Αυτός παρέμεινε ειδωλολάτρης, χωρίς όμως να διώξει τον χριστιανισμό.

Η Αγ. Όλγα όχι μόνον με τη διδασκαλία, αλλά πολὺ περισσότερο με τα καλά έργα ως παράδειγμα και με τις θερμές ολονύκτιες δεήσεις και τα διάπυρα δάκρυα, παρακαλούσε το Θεό, να φωτίσει και καθοδηγήσει το Ρωσικὸ λαὸ στην επίγνωσή του.

«Η Όλγα —γράφει το Ρωσικὸ Χρονικὸ— υπήρξε πρόδρομος της Χριστιανικής γης (της Ρωσίας), όπως η ανατολή προηγείται του ήλιου και η αυγή προηγείται της ημέρας· διότι αυτή έλαμψε όπως η σελήνη τη νύκτα και ακτινοβολούσε μεταξύ των απίστων όπως το μαργαριτάρι μέσα στον βόρβορο, γιατί ο λαός ήταν ακάθαρτος γιατί δεν είχε ακόμη καθαριστεί από την αμαρτία με το Άγιο Βάπτισμα… Έτσι εμείς λέμε σ’ αυτήν, «χαίρε, ότι εγνώρισας τοις Ρώσοις τον Θεόν». Αυτή ήταν η πρώτη από τους Ρώσους που μπῆκε στη Βασιλεία του Θεού και τα τέκνα των Ρώσων την έχουν ως οδηγό τους , γιατί μετά την κοίμησή της παρακαλεί το Θεό γι’ αυτούς».

Η Ρωσική Εκκλησία πολύ νωρίς διακήρυξε την αγιότητα της αγίας Όλγας. Την ανακήρυξε το 1587 ως αγία και ισαπόστολο, καθώς και τον εγγονό της Μεγάλο Βλαδίμηρο, σε αναγνώριση των υπηρεσιών και της προσφοράς τους στον εκχριστιανισμό της Ρωσίας. Σε εικόνες παρουσιάζονται, σαν άλλο ιερό ζεύγος Κωνσταντίνου και Ελένης, να υψώνουν τον Τίμιο Σταυρό. Η μνήμη της Αγ. Όλγας τιμάται στις 11 Ιουλίου και του Αγ. Βλαδιμήρου στις 15 Ιουλίου.

Αγία Αμαλία (ή Αμαλβέργη) - 10 Ιουλίου

site analysis

Ἔζησε τόν 7ον μ. Χ. αἰώνα εἰς τά μέρη τοῦ Βελγίου∙ ἦτο Κόμισσα τῆς Βραβάνδης (ἐπαρχία τοῦ Βελγίου), πρωτεύουσα τῆς οποίας εἴναι σήμερον αἱ Βρυξέλλαι, ἡ ὁποία πόλις εἴναι πρωτεύουσα καί τοῦ Βελγικοῦ κράτους∙ εἰς μεγάλην ηλικίαν ἐγένετο μοναχή εἰς Ἱεράν τινά Μονήν τῆς περιοχής τοῦ Βελγίου.

Τῇ 10ῃ Ιουλίου τοῦ έτους 690 ἐν εἰρήνῃ τελειοῦται.

[Η Οσία Αμαλία (στη φλαμανδική γλώσσα Αμαλβέργη), έζησε κατά τον 7ο μ.Χ. αιώνα στο τότε ορθόδοξο Βέλγιο, στην επαρχία της Βραβάνδης, της οποίας πρωτεύουσα σήμερα είναι οι Βρυξέλλες. Ήταν αδελφή (ή σύμφωνα με άλλους ανεψιά) του Αγίου Πιπίνου Δούκα της Βραβάνδης, κόμη του Λάντεν και κύριου αυλικού των Φράγκων βασιλέων της δυναστείας των Καρολιδών. Παντρεύτηκε τον κόμη Βιτγέρον και ανεδείχθη μητέρα των αγίων Εμβέρτου επισκόπου Καμπραί, Γουδούλης Οσίας, Ραϊνέλδης οσιομάρτυρος και Φαραΐλδης Οσίας.

Μετά από ενάρετο βίο στον κόσμο, διακρινόμενο για τα έργα της αγάπης και της φιλανθρωπίας, έγινε μοναχή σε μεγάλη ηλικία στη Μονή του Μομπέζ, του τάγματος των Βενεδικτίνων, όπου εκοιμήθη οσιακώς το έτος 690.

Κατά το ρωμαϊκό Μαρτυρολόγιο η μνήμη της επιτελείται την 10η Ιουλίου.]

Ἀπολυτίκιον. Ἦχος πλ. α΄

Ἀμαλίαν ὁσίαν δεῦτε τιμήσωμεν ὅτι δόξα ἀνθρώπων καταφρονήσασα καί τόν Νυμφίον της Χριστόν ἀκολουθήσασα μοναζουσῶν ἡ καλλονή ἀνεδείχθης ηρωΐς ἀσκήσεως καί ἀγώνων, χαῖρε τό κλέος Βελγίου Χριστιανῶν τό ἀγαλλίαμα.

ΚΑΛΙΜΑΣΣΙΑ

Οσία Μελώ

site analysis

Κατανυκτικά και με παλαιοχριστιανική απλότητα η Κως τίμησε τη μνήμη της Αγίας Μελούς

Κείμενο και φωτογραφίες του Βασίλειου Δ. Γεωργιόπουλου

Μέσα σε κλίμα κατανύξεως με την πατρική αγάπη και τις ευχές του Οικουμενικού μας Πατριάρχη κ.κ. Βαρθολομαίου τελέσθηκε για τρίτη φορά και εφέτος το Σάββατο 06 Ιουλίου από το Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Κώου και Νισύρου κ. Ναθαναήλ, ο Όρθρος και η θεία Λειτουργία στο εκκλησάκι της Οσίας Μελούς στην περιοχή Βουρρίνα της Κω.

Το παλαιότατο εκκλησάκι βρίσκεται σε ένα ύψωμα, περίπου τέσσερα χιλιόμετρα μετά τον αρχαιολογικό χώρο του Ασκληπιείου της Κω. 

Στο χώρο αυτό συμφώνα με την παράδοση ασκήτεψε η Οσία Μελώ.

Ο Σεβασμιώτατος λειτούργησε μόνος του με πρωτοχριστιανική απλότητα στο διαστάσεων τριών επί τεσσάρων, περίπου, μέτρων σπηλαιώδες ναΐδριο, ενώ οι συναχθέντες ιερείς, οι τοπικές και στρατιωτικές αρχές, καθώς και παρά πολλοί, περισσότεροι από κάθε άλλη φορά, πιστοί παρίσταντο προσευχόμενοι στον περιβάλλοντα χώρο.

Κατά τη διάρκεια του κηρύγματός του αναφέρθηκε στο βίο της Οσίας που έζησε και ασκήτεψε στην Κω αλλά και στην προσπάθεια που γίνεται για τον εξωραϊσμό και την αναστύλωση της μονής. Ιδιαίτερη δε μνεία έκανε στον κύριο Μιχαήλ Δανελάκη που του έδειξε το χώρο του ναϊδρίου και ευχαρίστησε την  οικογένεια Κούτελα που δώρισε στην Ιερά Μητρόπολη το κτήμα στο οποίο βρίσκεται το ναΐδριο της οσίας Μελούς.

Η Οσία εορτάζεται κατά το πρώτο Σάββατο του Ιουλίου.

Ο ομιλία του Μητροπολίτη Κώου και Νισύρου κ. Ναθαναήλ για την οσία Μελώ (στην 3^η αμφικτιονία ιστορίας της ιατρικής που έγινε στο ΔΙΙΚ)

Στην περιοχή της Βουρρίνας, όπου διασώζεται αρχαίο υδραγωγείο, το οποίο συνεχίζει να λειτουργεί και να υδροδοτεί την πόλη της Κω μέχρι σήμερα, έχουμε και μία σειρά από ιαματικές πηγές.

Κατά την μεσαιωνική περίοδο υπάρχουν μαρτυρίες, οι οποίες δείχνουν αξιοποίηση αυτών των πηγών από μοναχούς για την ενίσχυση του πνευματικού έργου τους: η θεραπεία της ψυχής συνδυασμένη με θεραπεία του σώματος.

Η πρώτη σχετική μαρτυρία προέρχεται από τον Ιάκωβο Ζαρράφτη, τον Κώο ιστοριοδίφη, ο οποίος στο έργο του "Ιστορία της Κω" παραθέτει την πολύ ενδιαφέρουσα μαρτυρία ότι "κατά το 1018 εκτίσθη υπό ευφυούς καλογήρου παρά την ιαματικήν πηγήν του Κοκκινονέρου μοναστήριον, όπερ ονομάζεται Αγιά Μελού, εν ω ο μονάζων εθεράπευε τους προσερχομένους πάσχοντας αποζών εξαιρέτως"

Τα ερείπια του ασκητηρίου του διασώζονται ακόμη και σήμερα 50 περίπου μέτρα νότια του ναού της οσίας Μελούς.

Αν και ο συγγραφέας δε συνδέει άμεσα την ιαματική πηγή με τη δράση του μοναχού, φαίνεται ότι εκείνος θεράπευε τους προσκυνητές πνευματικά, ενώ οι ιδιότητες του νερού της πηγής τους θεράπευαν σωματικά.

Στην ίδια περιοχή, περίπου 150 μέτρα ανατολικά από το εκκλησάκι που διασώζεται επ' ονόματι της αγίας Μελούς, υπάρχει πηγή η οποία εντυπωσιάζει με το πορτοκαλοκόκκινο χρώμα των υδάτων της. Τα ύδατα αυτά κατά την αρχή της ανοίξεως έχουν πολύ έντονο χρώμα, ενώ όσο πλησιάζουμε προς το καλοκαίρι καλύπτονται από ένα κρυσταλλικό στρώμα, κάτι σαν πάχνη, που τα κάνει να φαίνονται άσπρα. Ενδιαφέρον είναι ότι οι κάτοικοι της περιοχής τα θεωρούν ιαματικά και συχνά βρέχονται με αυτά για να θεραπευθούν από παθήσεις π.χ. των ποδιών, ενώ αλείφονται με το ίζημα, μία κόκκινη λάσπη, για να θεραπευθούν από δερματικές παθήσεις (όπως ψωρίαση και εκζέματα). Γνωρίζουν δε ότι, αν και αυτό δε διακρίνεται με την πρώτη ματιά, το νερό είναι ανθρακούχο, κάτι που επιδεικνύουν με υπερηφάνεια. Γεμίζουν ένα μπουκάλι, το ανακινούν κλεισμένο με το δάκτυλο τους και μόλις ελευθερώσουν τη δίοδο του αέρα αυτός φεύγει με πίεση.

Μερικές εκατοντάδες μέτρα ανατολικότερα υπάρχει άλλη πηγή, η οποία λέγεται "Βουρκόνερο" η "Βουρκάνι", επίσης με ιαματικά χαρακτηριστικά. Το νερό ρέει από τους βράχους του ηφαιστείου που υπάρχει στην περιοχή, έχει χρώμα υπόλευκο, το οποίο διαφέρει ανάλογα με το πέτρωμα του βράχου στον οποίο συγκεντρώνεται. Σε όλη την περιοχή υπάρχει έντονη απωθητική μυρωδιά, η οποία απλώνεται ενίοτε μέχρι τα όρια της πόλεως ανάλογα με τη διεύθυνση του ανέμου και πείθει όσους την πλησιάζουν ότι η πηγή είναι πλούσια σε θείο (θειάφι) η καλύτερα σε υδρόθειο (H2S), το οποίο εκλύεται κατά την αποδόμηση οργανικών υλικών. Διασχίζοντας το δρόμο, σχηματίζει νερόλακκους στα πλάγια του, και συγκεντρώνεται σε "λεκάνη απορροής", λίγο πιο κάτω από αυτόν, σε μία περιοχή κατάφυτη από φτέρες.

Συνεχίζοντας το δρόμο από την οσία Μελώ προς τα ανατολικά συναντούμε και άλλη πηγή τα νερά της οποίας, παλαιότερα, ανέβλυζαν μέσα στο κτίριο που σώζεται μέχρι σήμερα. Σε αυτό έμπαιναν για να πλυθούν όσοι είχαν χρησιμοποιήσει το Βουρκόνερο. Το 1970 και εγώ είχα χρησιμοποιήσει το ιαματικό αυτό νερό για να ξεπλυθώ από τα ύδατα του Βουρκόνερου. Το 2010 που επισκέφθηκα ξανά την πηγή διαπίστωσα ότι έχει προσχωθεί το πάτωμα, στο οποίο παλαιότερα κατέβαινες με τη βοήθεια κλίμακας, και η έξοδος του νερού γίνεται μερικά μέτρα χαμηλότερα σε υπαίθρια γούρνα.

Ο ναός της Οσίας Μελούς, στον οποίο ο Ιάκ. Ζαρράφτης τοποθετεί τη δράση του ευφυούς μοναχού, αποτελεί ένα αίνιγμα για την Κωκαι την τοπική χριστιανική αρχαιολογία. Σε ερευνητική εργασία που εκπονούμε υπό την επίβλεψη του Καθηγητού Μηνά Αλεξιάδη για τη λήψη Μεταπτυχιακού Διπλώματος από το ΕΚΠΑ, προσπαθούμε να τοποθετήσουμε χρονικά την Οσία, η οποία εσφαλμένα κατά το παρελθόν ταυτίστηκε με την αγία Μελάνη  Σε αυτή την προσπάθεια σημαντικός αρωγός είναι η σωζόμενη επιγραφή στο ανώφλιο του ναού.

Πρώτος αναφέρεται σε αυτή ο Ιάκωβος Ζαρράφτης, ο οποίος τη μεταγράφει, κατά την εκτίμησή μας εσφαλμένα, ως εξής:

"αγ πηγήν Ιουλίου Χιω"

Την μεταγραφή αυτή, η οποία δεν έχει κάποιο νόημα, διατηρούν όλοι οι κατοπινοί ερευνητές, καθώς η επιγραφή είχε επικαλυφθεί με παχύ στρώμα επιχρίσματος και μέχρι το Δεκέμβριο του 2010, οπότε καθαρίστηκε, ήταν αδύνατο να αναγνωσθεί.

Μετά τον καθαρισμό παρουσιάζει αυτή την εικόνα και φρονούμε ότι μπορεί να μεταγραφεί κατά τον ακόλουθο τρόπο:

α͵ ν π Γ  Μ Η Ν Ι

Ι Ο ν  †  λ Ι ω

και να αναγνωσθεί κατά τον ακόλουθο τρόπο:

͵αυπγ  μηνί

Ιου  †  λίω

δηλαδή

"1483 μηνί Ιουλίω"

Σύμφωνα με αυτή τη μαρτυρία το εκκλησάκι της Οσίας Μελούς, ανηγέρθη, η τουλάχιστον ανακαινίσθηκε, κατά τον Ιούλιο του έτους 1483. Στην ορθότητα αυτής της ανάγνωσης συνεπικουρεί η ακολουθία που συνέγραψε ο Μητροπολίτης Μητροφάνης, ο οποίος κατά την ορθή εκτίμηση του καθηγ. Ζαχαρία Τσιρπανλή, ήταν ο Μητροπολίτης Ρόδου Μητροφάνης, άνδρας σοφός και λόγιος, ο οποίος κατείχε τον αρχιερατικό θρόνο αυτής της νήσου από το 1471 μέχρι το 1498.

Η επιγραφή, αντίθετα με την επίσημη αυτοκρατορική / βυζαντινή συνήθεια, χρονολογεί από το έτος γεννήσεως του Κυρίου (Anno Domini= Έτος Κυρίου) και όχι από το έτος Κτίσεως Κόσμου (Anno Mundi, 5508 π.Χ. συν τα έτη μετά Χριστόν) προφανώς επηρεασμένη από την αντίστοιχη χρονολόγηση των Ιπποτών, όπως διαπιστώνουμε σε όλα τα έγγραφα του αρχείου τους που έχει εκδόσει ο καθηγ. Ζαχαρίας Τσιρπανλής.

Κατά την περίοδο της Ιπποτοκρατίας την ευθύνη για τη διαποίμανση της Κω είχε ο εκάστοτε ποιμενάρχης της Ρόδου, ο οποίος τελούσε και τις χειροτονίες στο νησί. Είναι πιθανό είτε να επισκέφθηκε το νησί και εκεί να έμαθε για την αγία, η οποία κατά την εκτίμησή μας δεν πρέπει να απείχε πολύ χρονικά από την εποχή του, είτε να γνώριζε από παλαιά την ύπαρξή της και μόλις βρήκε ευκαιρία την τίμησε δεόντως με την ανακαίνιση του ναού-τάφου της και τη συγγραφή σχετικής ακολουθίας.

Στη συνείδηση της Ορθοδοξίας η θεραπεία απαιτεί μία συνολική προσέγγιση, καθώς ο Θεός δημιούργησε τον άνθρωπο ως ψυχοσωματική ενότητα, η οποία διασπάσθηκε με την Πτώση. Σε αυτή την ολική προσέγγιση στόχευαν οι προαναφερθέντες πρόγονοί μας: ο ευφυής καλόγηρος του Ιακώβου Ζαρράφτη και η πολύ αγαπητή μας οσία Μελώ της Βουρρίνας, οι οποίοι, αν και έζησαν σε μία περίοδο που η ιατρική δεν έφθανε το επίπεδο στο οποίο την είχε οδηγήσει ο Ιπποκράτης, αξιοποίησαν άριστα, κατά τα φαινόμενα, τις ιαματικές δυνατότητες του νησιού μας στήνοντας τα καλυβάκια τους σε σημείο που τους προσέφερε αυτή τη δυνατότητα.

+ Μητροπολίτης Κώου και Νισύρου Ναθαναήλ

ΠΗΓΗ.Amen.gr

July 7: Saint Kyriake the Great Virgin Martyr of Nicomedia

site analysis

Saint Kyriake was the only child of Dorotheus and Eusebia. Since she was born on a Sunday (Kyriake, in Greek), she was named Kyriake. One day a wealthy magistrate wished to betroth Kyriake to his son. Not only was she young and beautiful, but her parents were wealthy, and the magistrate wished to control that wealth. The magistrate went to her parents to request her hand, but St Kyriake told him that she wished to remain a virgin, for she had dedicated herself to Christ. The magistrate was angered by her words, so he went to the emperor Diocletian to denounce the saint and her parents as Christians who mocked the idols, and refused to offer sacrifice to them. Diocletian sent soldiers to arrest the family and have them brought before him. He asked them why they would not honor the gods which he himself honored. They told him that these were false gods, and that Christ was the one true God. Dorotheus was beaten until the soldiers grew tired and were unable to continue. Since neither flattery nor torment had any effect, Diocletian sent Dorotheus and Eusebia to Melitene on the eastern border between Cappadocia and Armenia. Then he sent St Kyriake to be interrogated by his son-in-law and co-ruler Maximian at Nicomedia. Maximian urged her not to throw her life away, promising her wealth and marriage to one of Diocletian’s relatives if she would worship the pagan gods. St Kyriake replied that she would never renounce Christ, nor did she desire worldly riches. Enraged by her bold answer, Maximian had her flogged. The soldiers who administered this punishment became tired, and had to be replaced three times. Shamed by his failure to overcome a young woman, Maximian sent St Kyriake to Hilarion, the eparch of Bithynia, at Chalcedon. He told Hilarion to either convert Kyriake to paganism, or send her back to him. Making the same promises and threats that Diocletian and Maximian had made before, Hilarion was no more successful than they were. St Kyriake challenged him to do his worst, because Christ would help her to triumph. The saint was suspended by her hair for several hours, while soldiers burned her body with torches. Not only did she endure all this, she also seemed to become more courageous under torture. Finally, she was taken down and put into a prison cell. That night Christ appeared to her and healed her wounds. When Hilarion saw her the next day, he declared that she had been healed by the gods because they pitied her. Then Hilarion urged her to go to the temple to give thanks to the gods. She told him that she had been healed by Christ, but agreed to go to the temple. The eparch rejoiced, thinking that he had defeated her. In the temple, St Kyriake prayed that God would destroy the soulless idols. Suddenly, there was a great earthquake which toppled the idols, shattering them to pieces. Everyone fled the temple in fear, leaving Hilarion behind. Instead of recognizing the power of Christ, the eparch blasphemed the true God as the destroyer of his pagan gods. He was struck by a bolt of lightning and died on the spot. St Kyriake was tortured again by Apollonius, who succeeded Hilarion as eparch. When she was cast into a fire, the flames were extinguished. When she was thrown to wild beasts, they became tame and gentle. Therefore, Apollonius sentenced her to death by the sword. She was permitted time to pray, so she asked God to receive her soul, and to remember those who honored her martyrdom. Just as St Kyriake ended her prayer, angels took her soul before the soldiers could strike off her head. Pious Christians took her relics and buried them in a place of honor. The precious, wonderworking Skull of St. Kyriake the Great Martyr, brought from Constantinople to the Monastery of the Taxiarchs, Aigio (Greece) in the 15th century, where it is treasured to this day.