ΟΣΙΟΜΑΡΤΥΡΕΣ ΤΟΥ 21ΟΥ ΑΙΩΝΑ. ΒΙΟΣ ΚΑΙ ΜΑΡΤΥΡΙΟ ΤΩΝ ΜΟΥΝΑΖΟΥΣΩΝ ΜΑΚΡΙΝΗΣ ΚΑΙ ΜΑΚΑΡΙΑΣ ΤΗΣ Ι.Μ. ΑΡΤΟΚΩΣΤΑΣ. 1

site analysis

«έμοί δέ λίαν έτιμήθησαν οι φίλοι σου, ό Θεός, λίαν έκραταιώθησαν αι άρχαί αυτών έξαριθμήσομαι αυτούς, καί υπέρ άμμον πληθυνθήσονται»  (Ψαλμός 138, 17-18)

ΠΡΟΛΟΓΟΣ

Είναι αφιερωμένο τούτο το μικρό πόνημα, ώς ένδειξη ελαχίστης ευγνωμοσύνης καί σεβασμού, στις όσιες μοναχές τής σεβάσμιας καί ιεράς μονής Όρθοκωστάς ή Άρτοκωστάς, την Ηγουμένη Μακρίνα καί τήν αδελφή Μακαρία, τις ένσαρκες λαμπάδες τής αυτοθυσίας, τής αγάπης, τής απλότητας, τής σιωπής, τής αδιάλειπτου προσευχής, τής υπομονής καί τής αφάνειας, για όσα διδάχτηκα καί ωφελήθηκα από το αγιασμένο τους παράδειγμα, τούς φωτισμένους λόγους τους καί το μέχρις αίματος μαρτύριό τους.

Εύχεσθε για μένα κι εγώ με τη σειρά μου για όλους εσάς, ή Θεία Χάρις να μάς επισκιάζει πάντοτε καί να έχουμε τήν ευχή τους καί τις πρεσβείες τους. Να τις παρακαλέσουμε επί πλέον να μάς συνοδεύουν στην πορεία τής ζωής μας, δίνοντάς μας το πνεύμα τής θυσίας απέναντι στο Θεό καί το συνάνθρωπο καί τούτο εις δόξαν τού εν Τριάδι 'Αγίου Θεού μας, ό όποιος δοξάζεται καί υμνείται από τούς Αγίους καί Μάρτυρας, τά λογικά θύματα, πού γίνονται δεκτά ενώπιον του, σαν στολίδια πνευματικά τής ουράνιας Βασιλείας Του.

Ιερομόναχος π. Άμφιλόχιος Κοντός Έν ’Άργει τη 25η Μαΐου 2014

 Ιερά Μονή Αρτοκωστάς.

Σύντομο ιστορικό τής Ιεράς Μονής

Παναγίας Άρτοκωστάς ή Όρθοκωστάς

Αυτό το ιστορικό καί γραφικό μοναστήρι, το αρχαιότερο μοναστικό κέντρο τής Τσακωνιάς, βρίσκεται στον Πάρνωνα, πάνω από τον Άγιο Ανδρέα - Πραστό Κυνουρίας. Είναι αφιερωμένο στην Κοίμηση τής Θεοτόκου καί εορτάζει στις 23 Αύγουστου. Ιδρύθηκε το 1617 καί διαθέτει σημαντικό ιστορικό αρχείο τοΰ 18ου αιώνα. Στο ναό φυλάσσονται κειμήλια, Ιερά λείψανα καί ή 'Ιερά καί θαυματουργός εικόνα τής Παναγίας, πού αποδίδεται στον Ευαγγελιστή Λουκά. Ή εικόνα, με τις αφιερώσεις τοΰ αυτοκράτορα Ιωάννη Η' Παλαιολόγου καί Ιωάννη Κατακουζηνού βρέθηκε στα χέρια των ενετών το 1460, καί από εκεί καί μετά τήν κατάκτηση τής Πελοποννήσου υπό των Τούρκων, μεταφέρθηκε στο ένετοκρατούμενο Ναύπλιο.

Σήμερα, ή θαυματουργός εικόνα, εντοπίζεται στο Ναό σαν Σάμθελε τής Βενετίας καί περιβάλλεται με τιμές, αφού εισακούει κάθε αίτημα των προστρεχόντων σ’ αυτήν. Εξάλλου, έχει κάνει αισθητή τήν παρουσία της, με θαύματα, σ’ όσους με πίστη καί απλανή απλότητα εισέρχονται στη Μονή της καί τήν παρακαλούν, σύμφωνα με τά λόγια τού Κυρίου μας πού λέγει: «Αιτείτε, καί δοθήσεται υμίν ζητείτε, καί εύρήσετε' κρούετε, καί άνοιγήσεται ύμίν πας γάρ ό αιτών λαμβάνει καί ό ζητών ευρίσκει καί τώ κρούοντι άνοιγήσεται» (Ματθ. 7, 7-8).

Ή Μονή, πυρπολήθηκε το 1826 από τον Ιμπραήμ. Τά ερείπια της, σώζονται ακόμη. Το καθολικό ξανακτίσθηκε τήν ίδια χρονιά.

Διαθέτει αρκετά μετόχια, όπως τού Αγίου Δημητρίου Ροντινό, των 'Αγίων Θεοδώρων, των Τριών Ιεραρχών, τού 'Αγίου Ιωάννου καί τού Ευαγγελισμού τής Θεοτόκου, πού βρίσκεται σέ απόσταση 1,5 χιλιομέτρου από τον Άγιο Ανδρέα Κυνουρίας. Το κατανυκτικότατο ναΐδριο τού Ευαγγελισμού, μικρό, γεμάτο μαυρισμένες τοιχογραφίες, είναι ιδανικός χώρος για προσευχή καί αναγέννηση τής ψυχής τού ανθρώπου. Ή όλη ατμόσφαιρα τής Μονής προσφέρεται να πάρει τον πόνο καί τη θλίψη τών ανθρώπων. Τά  δέντρα, οι ελιές, το μικρό δασάκι κυπαρισσιών καί αμυγδαλιών στην αυλή γαληνεύουν τήν ψυχή. Ή Κυρία Θεοτόκος, με τη ζωντανή παρουσία της, μεσιτεύει ακούραστα στον Υιό καί Θεό της καί Θεό μας για τούς ευλαβείς προσκυνητές.

Ό Κύριος είπε: «Δεύτε προς με πάντες οι κοπιώντες καί πεφορτισμένοι κάγώ αναπαύσω υμάς. άρατε τον ζυγόν μου έφ’ υμάς καί μάθετε απ’ εμού, ότι πράος ειμί καί ταπεινός τη καρδία, καί εύρήσετε άνάπαυσιν ταις ψυχαίς υμών» (Ματθ. 11, 28-29).

Καί όλοι βρίσκουν τήν ξεκούραση στον ιερό τούτο χώρο.

Το βαρύ χειμώνα, ενώ οι έγκαταβιοΰσες μοναχές κατεβαίνουν στο μετόχι, φροντίζουν, όμως, ή ακοίμητη κανδήλα ενώπιων τής θαυματουργής εικόνας, να παραμένει άσβεστη, ξεπερνώντας τά οποιαδήποτε εμπόδια, όπως τά ακραία καιρικά φαινόμενα.

Αυτά τά σύντομα ιστορικά στοιχεία τής 'Ιεράς Μονής, κάνουν τον προσκυνητή πού έρχεται στη μονή, να τήν οικειοποιηθεί καί να αισθανθεί το χώρο γνώριμο. Εντυπωσιάζεται κανείς από τήν αβραμιαία φιλοξενία με τήν οποία τον περιβάλλουν οι ενασκούμενες μοναχές, είτε είναι γνωστός ή όχι, είτε είναι άσημος ή σπουδαίος άνθρωπος. Τον αναπαύουν όμως με έμμεσο τρόπο καί ό παραδεισένιος αύλιος χώρος με τά εύοσμα άνθη, τά νοικοκυρεμένα παρτέρια καί το κρυστάλλινο νερό, πού ξεδιψά κάθε καταρρακωμένη καί διψασμένη ψυχή.

Αυτήν ακριβώς τη Μονή, διακόνησαν μοναχοί καί μοναχές με μεγάλο πνευματικό ανάστημα, με τελευταίες, τη μακαριστή πλέον Γερόντισσα καί Ηγουμένη Μακρίνα Μαννιακούρα καί τήν αδελφή τής μονής, μοναχή Μακαρία Βλαχάκη, οι όποιες μαρτύρησαν για τήν πίστη τους, εντός τής μονής, βρίσκοντας τραγικό θάνατο από τά χέρια αδίστακτων ληστών.

Στην παρούσα έκδοση, γίνεται λόγος γι’ αυτά τά δύο δοχεία χάριτος, όπως χαρακτηριστικά τις είχε αποκαλέσει καί ό σεβάσμιος Γέροντας Έφραίμ ό Φιλοθεΐτης, πού βρίσκεται σήμερα στην Αριζόνα, ένα από τά μεγαλύτερα πνευματικά αναστήματα τής εποχής μας.

Υπήρξαν καί οι δύο λαμπάδες, πού φώτιζαν τήν μορφή τοΰ Κυρίου καί τής Παναγίας Μητρός του, αλλά τώρα, πολύ περισσότερο φωτίζουν καί λάμπουν στον παράδεισο. Επίσης φωτίζουν καί τήν δική μας πορεία, για να άκολουθήσουμε καί αποδώσουμε τήν πρέπουσα λατρεία στον Θεό καί τήν τιμητική προσκύνηση πάντων των 'Αγίων Του.

Βίος, Θαυμαστά Γεγονότα καί Μαρτύριο των Μοναζουσών Μακρινής και Μακαρίας εν τη Ί. Μονή Άρτοκωστάς

Ή οσιότατη ηγούμενη τής Ιεράς Μονής Παναγίας Άρτοκωστάς, κατά κόσμο Θεοδώρα Μαννιακούρα, τού Κωνσταντίνου καί τής Αναστασίας, γεννήθηκε στον Πύργο Βαρθολομίου τοΰ νομού Ηλείας, το 1921.

Ανατράφηκε εν παιδεία καί νουθεσία Κυρίου, σύμφωνα καί με τά λόγια τού Αποστόλου Παύλου, μαζί με τά υπόλοιπα παιδιά τής οικογενείας της, τον Νικόλαο, τήν Διονυσία, μετέπειτα μοναχή Νεκταρία, τήν Φλώρα, τον Χαρίλαο, τον Αλέξανδρο καί τήν Ελευθερία, μετέπειτα μοναχή Μαρκέλλα. Σέ πολύ μικρή ηλικία, διακρίθηκε ή Θεοδώρα για το ήθος καί τήν ευσέβεια της, καθώς ή φλόγα τού πόθου τής αφιερώσεως στον Θεό είχε νωρίς ανάψει. Διέθετε επίσης διάφανη καθαρότητα νοός, στραμμένη στην ενθύμηση του θείου προσώπου του λυτρωτή καί αρχηγού τής πίστεώς μας Ιησού Χριστού καί τής μητέρας του, άειπαρθένου Μαρίας, αγωνιζόμενη τον καλόν αγώνα. Ανταποκρίθηκε λοιπόν στο κάλεσμά Του για τήν αγιότητα του ανθρώπου, διότι είναι γεγραμμένον: «Άγιοι γίνεσθε, διότι Εγώ είμαι Άγιος» (Α' Πέτρου 1, 15-16), καί αλλού: «διώκετε... καί τον αγιασμόν, ού χωρίς ουδείς όψεται τον Κύριον» (Έβρ. 12, 14).

Έτσι, έφτασε σέ μέτρα αγιότητας καί αρετών καί καταστολίστηκε με τη διόραση καί τήν προόραση, με τήν υπακοή, τήν υπομονή στις θλίψεις καί τήν Αγάπη στον Θεό καί τον άνθρωπο, πού στο πρόσωπό του, έβλεπε τον ίδιο τον Θεό, κατά το: «είδες τον άδελφόν σου... είδες Κύριον τον Θεόν σου». Βίωνε καί έπραττε στη ζωή της, τήν πιστή εφαρμογή τών κανόνων τής Εκκλησίας, ιδιαιτέρως τής νηστείας, αφού έχουμε τήν εξακριβωμένη μαρτυρία, ότι νήστευε παιδιόθεν. (Από βρέφος, δεν θήλαζε τις ημέρες νηστείας, Τετάρτη καί Παρασκευή).

Εργαζόμενη ώς ράπτρια, για να μάθει όπως έλεγε να ράβει αργότερα τά ράσα καί τά άμφια στο μοναστήρι, προσπαθεί, ενώ βρίσκεται ακόμη μέσα στον κόσμο, να έχει το νου της συνεχώς στην αδιάλειπτη προσευχή στην Παναγία. Ή προστασία καί μέριμνα τής Θεοτόκου για τήν ίδια, φάνηκε εξ άλλου καθαρά από νωρίς με τον εξής τρόπο: Κάποτε, ό αντίδικος, βλέποντας τον θεάρεστο στόχο καί σκοπό τής ζωής της, έβαλε έναν κακόβουλο να τήν πειράξει. Όμως, διά μέσου τής προσευχής της, αυτός αισθανόταν μια αόρατη δύναμη πού τον εμπόδιζε να τήν πλησιάσει, γεγονός πού αποδείκνυε, τη φρούρησή της από τήν Κυρία Θεοτόκο.

Ή εποχή πού ζούσαν ήταν πολύ δύσκολη, λόγω ελλείψεως καί των απαραίτητων ακόμη στη δημόσια υγεία, καθόσον είχε ξεσπάσει μία ε-πιδημική νόσος. Ή μητέρα της Αναστασία, προσευχόμενη, βλέπει τήν Παναγία, ή οποία τής έδωσε οδηγίες να φτιάξει μια αλοιφή, πού θα έφερνε τήν ίαση στους ασθενείς πού είχαν προσβληθεί από τη νόσο αυτή. Καί πράγματι πολλοί σώθηκαν.

Κοντά σέ τέτοια πρότυπα καί μέσα σέ κλίμα αγάπης καί μέριμνας με τά αδέλφια της, παίρνει τη γενναία απόφαση να αφήσει τήν πατρική της οικία. Χωρίς τις αντιδράσεις τών γονέων της, ιδίως τού πατέρας της πού ήταν ψάλτης, αλλά καί τής ευσεβούς καί αφοσιωμένης στο Θεό μητέρας της, έρχεται στη σεβάσμια Μονή τής Λουκούς, τής αφιερωμένης στη Μεταμόρφωση τού Σωτήρος Χριστού. Βάζει αποφασιστικά μετάνοια για να είσέλθει στη δοκιμασία τής μοναχικής πολιτείας, κάτω από τήν υπακοή τής σεβαστής καί οσίας μητέρας, τής φημισμένης για τήν αγιότητα της, τής αληθινής καθοδηγήτριας στην κατά Θεόν αφιέρωση τών μοναζουσών, τής μακαριστής Ηγουμένης Χριστονύμφης Κάρτσωνα.

Ή γερόντισσα Χριστονύμφη, ανεδείχθη μεγάλη πνευματική μητέρα. Με τήν ισχυρή πρόσω-πικότητα καί τήν αγία βιωτή της, επεβλήθη καλοπροαίρετα ώς κυρία καί άρχόντισσα, μάνα τής καρδιάς τους, τόσο των μοναχών, οσο καί τών κατοίκων. Εύλογα καί για τη γερόντισσα, υπήρξε πρότυπο, άφοΰ διδάχτηκε άπ’ αυτήν τήν προσφορά τής αγάπης, με περίσσεια υπομονή στους άνθρώπους πού τήν είχαν άνάγκη. Μοίραζε ακόμη καί τά λιγοστά χρήματα τοΰ ταμείου, καθώς βοηθούσε παιδιά να ντυθούν καί να σπουδάσουν, άστεγους να βρουν καταφύγιο καί ανέργους να βρουν εργασία.

Διακρίθηκε για τήν τελεία απερίεργοι τυφλή υπακοή της στη μακαριστή Χριστονύμφη, ή οποία φαίνεται από το εξής περιστατικό: Κάποτε, ή Γερόντισσα, για να τήν δοκιμάσει, τής έδωσε να φυτέψει ένα ξερό κλωνάρι, με τήν εντολή να το προσέχει (δηλαδή να το ποτίζει). Έτσι, ή αδελφή τότε Μακρίνα, έξετέλεσε τήν προσταγή τής γερόντισσας, ώσπου αυτό, παρά τά τόσα εμπόδια πού προέκυψαν κατά τήν διάρκεια τής υπακοής της, όπως ή ίδια ανέφερε, είχε σαν αποτέλεσμα τελικά να ανθίσει. Αναφέροντας το στη γερόντισσα, χωρίς ή ίδια να καυχηθεί ή να το θεωρήσει κάτι, εκείνη τής είπε ότι αυτό έγινε λόγο τής υπακοής της. Ή γερόντισσα Χριστονύμφη, θεωρούσε τήν υπακοή, «τέλειον μέσον αγιασμού», λόγια πού επαληθεύτηκαν στην περίπτωση πού προαναφέραμε.

Στη Μονή τής Μεταμορφώσεως Λουκούς, υπήρξαν καί άλλα πολλά θαυμαστά γεγονότα, με τά όποια ό Θεός κατέδειξε το σκεύος της εκλογής Του, το όποιο είχε ήδη προετοιμαστεί να δεχτεί τήν παρουσία καί τήν επισκίαση τοΰ Παναγίου Πνεύματος. Όπως μαρτυρείται, ενώ προσευχόταν, τήν είδαν οι άλλες μοναχές, να βρίσκεται 20 περίπου πόντους πάνω από το έδαφος καί να κινείται μπρός - πίσω, (αγαπούσε πολύ τήν προσευχή καί τότε έκανε 3000 μετάνοιες ημερησίως).

Ή σχέση της με τις υπόλοιπες συμμονάστριές της υπήρξε παραδειγματική, καθώς διακρινόταν για τήν Αγάπη, το σεβασμό καί τον αγώνα για τήν τελείωση καί τον αγιασμό.

Μεταξύ αυτών καί ή αδελφή Μακαρία, κατά κόσμο Μαρία Βλαχάκη, τοΰ Ευσταθίου καί τής Καλομοίρας, πού καταγόταν από το ’Άστρος Αρκαδίας καί είδε το φώς τής παρούσης ζωής, το 1944. Μεγάλωσε καί έζησε στο ’Άστρος καί οι γονείς της απέκτησαν καί άλλα δύο τέκνα, τον Νικόλαο καί τήν Παναγιώτα. Από τά πρώτα χρόνια τής ζωής, φάνηκε, ότι το παιδί αυτό τοΰ Θεού, ή μικρή Μαρία, θα είναι εκείνη πού θα θυσιάζεται για να ανακουφίζει τον πόνο τοΰ ανθρώπου καί να τον μεταμορφώνει σέ χαρά τοΰ Κυρίου, τήν οποία ή ίδια βίωνε. Οι γονείς της, υπήρξαν ευσεβείς καί με φόβο Θεού, όπως χαρακτηριστικά έλεγε: Όταν ήμουν μικρή πηγαίναμε με τον αδελφό μου καί ανάβαμε τά καντήλια σ’ ένα εκκλησάκι. Κάποια στιγμή, ό πατέρας μου, διαμαρτυρήθηκε λέγοντας- τί νομίζετε, ότι έχουμε το λιοτρίβι του τάδε; 

Εκείνο το βράδυ άκουσαν μια αναταραχή από τά ζώα πού βρίσκονταν στο κατώι. Ή μητέρα μου ανησύχησε, νομίζοντας πώς θα λύθηκε κάποιο ζώο. Τρέχει γρήγορα στο κατώι καί τί να δει το λυμπί με το λάδι είχε ξεχειλίσει καί έτρεχε κάτω. Τότε άρχισε να παίρνει από το λυμπί καί να ρίχνει λάδι στο διπλανό καζάνι, το όποιο γέμισε μέχρι τη μέση.

Μετά το θαύμα αυτό, ό πατέρας, μάς είπε: Να πηγαίνετε καί να ανάβετε τά καντήλια όποτε θέλετε. Στη συνέχεια όμως, οι οικονομικές δυσχέρειες πού αντιμετώπιζαν οι γονείς τής μικρής Μαρίας, τούς ανάγκασαν να τήν στείλουν στον ενάρετο ιατρό θειο της, στο Άστρος, για να εργαστεί στο κτήμα, αλλά καί στο σπίτι, ώς υπηρέτρια. Όντας άοκνη, δεν παραμελούσε να εξυπηρετεί καί το θειο της, αλλά καί να διακονεί τον συνάνθρωπο, προσευχόμενη στον Θεό. Πολλές φορές λοιπόν οι θερμές καί υπομονετικές δεήσεις της άνοιγαν τον ουρανό καί εισακούονταν, έτσι, ώστε καί οι ασθενείς συνάνθρωποί της να βρίσκουν άμεσα τήν ίαση ψυχής καί σώματος. Διακρίθηκε ώς άνθρωπος τής υπομονής καί τής καρτερίας.

Όταν ήρθε το πλήρωμα τού χρόνου, παίρνει τήν απόφαση να εγκαταλείψει τά εγκόσμια καί μάταια τού κόσμου τούτου καί να ενδυθεί το τιμημένο ράσο. Έτσι, γίνεται ρασοφόρα στη μονή τής Λουκούς, κάνοντας πράξη τον πόθο τής αφιερώσεως. Από κει, αρχίζει ή ανοδική πορεία, για τήν ουράνια Βασιλεία τού Θεού. Ή ίδια διηγείτο. Όταν έγινα ρασοφόρα, είδα το εξής όνειρο: Βγήκα από το κελί μου καί είδα έξω από τήν Εκκλησία, με μεγάλα γράμματα, τη λέξη ΤΕΛΟΣ, καί τότε ρώτησα Πώς θα σωθούμε; καί άκουσα φωνή. «Με το μαρτύριο!»

Ή χάρις τοΰ Θεού, ενώνει τά δύο σκεύη τής εκλογής Του με Αγάπη, αφοσίωση, ενότητα καί σεβασμό. Χωρίς να γνωρίζουν τίποτε οι ίδιες, ό τότε οικείος Επίσκοπος, μακαριστός καί σεβάσμιος γέροντας, ό όποιος διακρίθηκε για το επισκοπικό καί ποιμαντικό αξίωμα καί έργο του, Μητροπολίτης Μαντινείας καί Κυνουρίας Κυρός Θεόκλητος Φιλιππαΐος, ό οποίος σεβόταν καί εκτιμούσε τήν αδελφή Μακρίνα, ζητά από τη μακαριστή Χριστονύμφη, τη μετάβαση τών αδελφών Μακρίνας καί Μακαρίας στη Μονή Άρτοκωστά για να έγκαταβιώνουν εκεί. ’Άς ληφθεί ύπ’ όψιν, ότι μέχρι τότε, ή Ιερά Μονή ήταν άνδρώα καί έγκαταβιούσαν οι γέροντες Παΐσιος καί Σωφρόνιος, οι όποιοι αγωνίζονταν κάτω από δύσκολες συνθήκες διαβίωσης, να κρατήσουν τη Μονή ανοιχτή καί το κανδήλι τής Παναγίας αναμμένο. Αξίζει να ειπωθεί ένα περιστατικό, το όποιο συνέβη πριν τη μετάθεσή τους από τον Επίσκοπο καί δείχνει τήν άμεση σχέση τής αδελφής Μακρίνας με τούς 'Αγίους, τούς φίλους τοΰ Θεού καί ιδιαιτέρως με τον Άγιο Γεώργιο. Ή ίδια είχε διηγηθεί:

Όταν ήμασταν στο μοναστήρι τής Λουκούς, ό Επίσκοπός μας, επέλεξε εμένα καί τήν αδελφή Μακαρία, να έγκαταβιώσουμε στο μοναστήρι τής Αρτοκωστάς. Ή γερόντισσα, μάς επέβαλε απόλυτη σιωπή μεταξύ μας, για να μην δημιουργηθεί συναισθηματικός δεσμός. Εμείς βέβαια δεν ξέραμε τίποτα, σχετικά με τήν απόφαση τοΰ Επισκόπου. Ή αδελφή Μακαρία, το είχε πάρει κατάκαρδα, πού δεν επιτρεπόταν να μιλάμε μεταξύ μας.

Τά κελιά μας, ήταν σ’ ένα διάδρομο δίπλα - δίπλα καί ανάμεσα τους υπήρχε ή εικόνα τοΰ Αγίου Γεωργίου, τον όποιο πολύ αγαπούσαμε καί ευλαβούμασταν. Κάθε βράδυ, πριν αποσυρθούμε στα κελιά μας, περνούσαμε καί ασπαζόμασταν τήν εικόνα του. Ένα βράδυ, ή αδελφή Μακαρία, στέκεται μπροστά στην εικόνα τοΰ Αγίου Γεωργίου καί με δάκρυα στα μάτια προσευχήθηκε καί έκανε τά παράπονά της στον Άγιο: Άγιε μου Γεώργιε, γιατί να μην πρέπει να μιλάω στην αδελφή Μακρίνα; Μετά τήν προσευχή, αποσύρθηκε στο κελί της. Στη συνέχεια, στέκομαι κι εγώ στην ίδια εικόνα καί προσεύχομαι. Τότε, με μεγάλη μου έκπληξη, ακούω τον Άγιο να μου μιλεί. 

Ένοιωσα μια γλυκύτητα στην καρδιά μου, αλλά δεν καταλάβαινα τί μου έλεγε, γιατί μιλούσε στη δική του γλώσσα. Μετά από αυτό το θαυμαστό περιστατικό, πήγα στο κελί τής αδελφής Μακαρίας, όλο χαρά, να τής το ανακοινώσω καί χωρίς καθόλου να θυμηθώ τήν απαγόρευση τής Γερόντισσάς μας, ενώ πάντοτε τής έκανα τυφλή υπακοή. Ή αδελφή Μακαρία, συγκινήθηκε πολύ από το θαύμα τού Αγίου. Στη συνέχεια, ή Γερόντισσά μας, έδωσε τέλος στην απαγόρευση της.

Έτσι, έχοντας ώς πλοηγό στον πνευματικό τους αγώνα τήν προσευχή, παίρνουν τήν ευχή τού Μητροπολίτη καί τής Γερόντισσάς καί εισέρχονται στο στάδιο τής πνευματικής αθλήσεως. Τίποτα όμως δεν θα ήταν εύκολο για τις δύο υπηρέτριες τού Κυρίου, καθώς ή Ιερά Μονή στερούνταν στοιχειωδών μέσων όπως ή ίδια ή γερόντισσα διηγείτο: Όταν είχαμε πάει στην Άρτοκωστά, οι συνθήκες επιβίωσης ήταν πολύ δύσκολες. Τήν πρώτη μέρα, ή αδελφή Μακαρία, κρέμασε το ράσο της σ’ ένα καρφί καί όταν τήν επομένη το πρωί πήγε να το πάρει για να το φορέσει, πετάχτηκαν διαδοχικά, πέντε ποντίκια από το μανίκι. Εγώ στεναχωριόμουν καί δεν ήθελα να μείνω εκεί. Ήθελα να επιτρέψω στη Λουκού. Τότε, σέ μια Θεία Λειτουργία, όταν ό ιερέας βγήκε για να κοινωνήσει, μαζί με το μάκτρο παρέσυρε καί τη μούσα (σφουγγάρι). Ή μούσα, αντί να πέσει κάτω, όπως ήταν το φυσικό, πέταξε σαν πεταλούδα καί πήγε καί στάθηκε στην εικόνα τού Χριστού, στο τέμπλο. Όταν στράφηκα προς τήν εικόνα τού Χριστού, οπού είχε κολλήσει ή μούσα, άκουσα τη φωνή Του: «Εγώ είμαι καί εκεί (ΛΟΥΚΟΥ), καί εδώ καί παντού». Από τη στιγμή εκείνη αποφάσισα να μείνω στην Άρτοκωστά.

Έτσι, με το σημάδι αυτό τής Θείας Χάριτος καί έχοντας εμπιστοσύνη σ’ Αυτήν, πού τρέφει, ιατρεύει καί προστατεύει, τήν Κυρία Θεοτόκο, αρχίζει το θεάρεστο έργο, για να δοξάσει το Θεό καί να τον ευαρεστήσει, με λόγια καί με έργα, αφού Τον αγαπά με όλο της το είναι.

Ακολούθως, γίνεται από τον Επίσκοπο καί ή ενθρόνισή της ώς Ηγουμένης τής μονής, χωρίς ποτέ να ξεχάσει ότι είναι υποτακτική. Αντίθετα, έμεινε ταπεινή καί έκανε υπακοή μέχρι τέλους στις συμμονάστριές της. Θα ήταν παράλειψη να μην αναφέρουμε ότι εκεί μόναζε καί ή κατά σάρκα αδελφή τής Γερόντισσας, αδελφή Νεκταρία (κατά κόσμο Διονυσία Μαννιακούρα), πού υπήρξε άνθρωπος τής ελεημοσύνης, τής ευσπλαχνίας καί τής θυσίας.

Ή ταπείνωση τής Γερόντισσας φαίνεται κι από το εξής γεγονός, το όποιο μάς διηγήθηκε: Όταν κάποια μέρα, πήγαινε με το δίσκο το πρωινό στους ανήμπορους πλέον Γέροντες, στον προηγούμενο καί στο μοναχό τής Μονής, έβαλε το σταυρό της μέσα από το ράσο, γιατί δεν ήθελε να τη βλέπουν οι γέροντες καί να θεωρούν ότι ήλθε εκείνη καί πήρε τη θέση τους καί να σκέπτονται ότι ήρθε καί μάς παριστάνει τήν «Γουμένισσα».

Με τήν έλκυση τοΰ Θείου ελέους καί τής Θείας βοήθειας, σέ σύντομο χρονικό διάστημα, αρχίζουν ξεκάθαρα να φαίνονται τά αποτελέσματα τής συντηρήσεως καί τής ανακαινίσεως τής Μονής από τις ενασκούμενες μοναχές. Προσκυνητής, ό όποιος είχε επισκεφτεί τη Μονή καί γνώριζε τήν κατάστασή της πριν διαμείνουν οι μοναχές εκεί, μένει έκθαμβος για τήν άμεση μεταμόρφωση τής Μονής.

Με ταχείς ρυθμούς, ή Μονή μεταβάλλεται σ’ έναν πνευματικό κήπο, οπού δεσπόζει ή προσευχή καί ή συμβουλή τής Γερόντισσας. Ένας παραδεισένιος χώρος με αυλή, κληματαριές καί εύοσμα άνθη περιβάλλει τον ευπρεπισμένο Ναό καί δημιουργεί στον προσκυνητή τήν αίσθηση ότι γεύεται ουράνιες εμπειρίες. Ή Μονή Άρτοκωστά άποκόβει τις ψυχές τών ανθρώπων απ’ τούς κοσμικούς αγχώδεις ρυθμούς καί τούς μεταγγίζει ανείπωτη γαλήνη καί ηρεμία.

Άξιο μνείας, είναι το πνεύμα ομόνοιας πού συνέδεε τις δύο μοναχές πού υπηρετούσαν άοκνα τήν Παναγία μας καί συνεννοούνταν συνήθως αθόρυβα με νεύματα. Διακρίθηκαν καί οι δύο τους, στις πολύτιμες αρετές τής ελεημοσύνης καί τής φιλοξενίας, ενώ αγαπούσαν να είναι συνεπείς στις Ακολουθίες καί στις Λειτουργίες. Πάνω απ’ όλα όμως, επαγρυπνούσαν καί βίαζαν καθημερινά τά σώματα καί τις ψυχές τους στην αδιάλειπτη προσευχή κατά τον λόγο τού Κυρίου: «Ή βασιλεία τών ουρανών βιάζεται καί βιασταί άρπάζουσιν αυτήν» (Ματθ. 11, 12). 

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ. ΟΣΙΟΜΑΡΤΥΡΕΣ ΤΟΥ 21ΟΥ ΑΙΩΝΑ. ΒΙΟΣ ΚΑΙ ΜΑΡΤΥΡΙΟ ΤΩΝ ΜΟΥΝΑΖΟΥΣΩΝ ΜΑΚΡΙΝΗΣ ΚΑΙ ΜΑΚΑΡΙΑΣ ΤΗΣ Ι.Μ. ΑΡΤΟΚΩΣΤΑΣ.

ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ

ΠΗΓΗ.ΑΠΑΝΤΑ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ

Οσ. Ευφροσύνη, Ηγουμένη της εν Πολότσκ Ι.Μ. Σωτήρος και της Παναχράντου αυτού μητρός

site analysis

Ευλόγησον, πάτερ!

Ευλογητός Κύριος και Θεός του Ισραήλ, ο Θεός του Αβραάμ, ο Θεός του Ισαάκ, ο Θεός του Ιακώβ, Θεός όχι των νεκρών αλλά των ζώντων∙ αφού οι δίκαιοι ζούν και μετά το θάνατο, όπως λέγει ο Σολομών στις Παροιμίες: «Δίκαιοι εις τον αιώνα ζώσι, και εν Κυρίω ο μισθός αυτών, και η φροντίς αυτών παρά Υψίστω. Διά τούτο λήψονται το βασίλειον της ευπρεπείας, και το διάδημα του κάλλους εκ χειρός Κυρίου» (Σοφ. 5,15-16) – και όντως έτσι είναι. Πριν αρχίσουμε την διήγηση θα πούμε το εξής: συναθροισθείτε όλοι, όσοι διάγετε αγγελική ζωή στις ερήμους και στα βουνά. Οι γέροι αποθέστε την ασθένειά σας, οι νέοι τρέξτε σαν γρήγορα ελάφια. Συναχθείτε όλοι γιατί θέλω να σας προσφέρω τράπεζα πνευματικών εδεσμάτων για να ευφρανθείτε ψυχικά. Αυτή η τράπεζα είναι της άφθαρτης τροφής, όχι εκείνης από την οποία τέρπεται ο λάρυγγάς μας και η κοιλία γεμίζει, αλλά η οποία ευφραίνει την ψυχή και ενισχύει το νου στον αγώνα των καλών έργων. Αν κάποιος χορτάσει, αδελφοί, απ’ αυτήν την τροφή, δεν θα πεινάσει ποτέ, όπως λέγει η Γραφή: «Δεν θα αφήσει ο Κύριος να πεινάσει η ψυχή του δικαίου» (Παρ. 10,3). Ας επανέλθουμε όμως στον πρώτο λόγο και εσείς, καλοί ακροατές -δούκες και άρχοντες και υπηρέτες των εκκλησιών, τίμιες συνάξεις των αγίων στα μοναστήρια και ο απλός λαός- συναθροισθείτε σ’ αυτό το νέο άκουσμα και μετά προθυμίας ακούσατε, ανοίξτε τα αυτιά σας, μαλακώστε τα εδάφη των καρδιών σας, δεχθείτε τα σπέρματα του πολυσωτηρίου βίου της οσίας και αγίας αυτής γυναίκας και ακούστε τους αγώνες της, τους κόπους και την αγάπη της προς τον Θεό. Πρώτα όμως θα πούμε πώς γεννήθηκε, πώς ανατράφηκε, πώς μεγάλωσε και με ποιό τρόπο ακολούθησε το Νυμφίο της Χριστόν.

Υπήρχε στο Πόλοτσκ κάποιος δούκας ονόματι Βσεσλάβ, ο οποίος είχε πολλούς υιούς. Από τον μικρότερό του υιό, τον Γεώργιο γεννήθηκε αυτή η μακαρία κόρη . Χάρηκαν οι γονείς της για την γέννησή της μαζί με όλο το σπίτι τους και σε μερικές μέρες διέταξαν να την βαπτίσουν εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος. Την έθρεφε η τροφός της και μεγάλωνε από μέρα σε μέρα: το μέν σώμα της τρεφόταν με το γάλα, η δε ψυχή της πληρωνόταν από το Άγιον Πνεύμα. Συνδύαζε την παρθενική της και αγνή υπόσταση με τον καρπό της προσευχής και με τόση προθυμία στα μαθήματα που ο ίδιος ο πατέρας της την θαύμαζε. Η φήμη της σοφίας, της καλής παιδείας και της σωματικής τελειότητας της κόρης διαδόθηκε σ’ όλες τις πόλεις. Η νέα δουκίσσα στην όψη ήταν όμορφη και στο χαρακτήρα ταπεινή, με αποτέλεσμα η ωραιότητά της σε όλα να ελκύει πολλούς ενδόξους άρχοντες στην αγάπη της. Ο καθένας τους σκεφτόταν πώς να έπαιρνε την Πρεντσλάβα (έτσι λεγόταν η οσία) νύφη για τον υιό του και συχνά έστελναν προξενητές στον πατέρα της ο οποίος σε όλους έδινε την ίδια απάντηση: «Το θέλημα του Κυρίου γενέσθω». Ένας απ’ αυτούς που διακρινόταν για την ευγένεια και τον πλούτο του, έστειλε ανθρώπους στον πατέρα της για να την ζητήσουν για τον υιό του. Και όταν έγινε η οσία δώδεκα χρονών άρχισε ο πατέρας της να λέει στην σύζυγό του: «καλό θα ήταν να παντρεύαμε την Πρεντσλάβα με τον τάδε άρχοντα». Η δε δούκισσα απάντησε: «Όπως θέλει ο Θεός και εσύ, δούκα, έτσι να γίνει». Τότε, ακούγοντας αυτά, η Πρεντσλάβα άρχισε να σκέφτεται -ή μάλλον το Άγιον Πνεύμα πλήρωνε τη διάνοιά της- και είπε στον εαυτό της: «Τί θα γίνει τώρα που ο πατέρας μου θέλει να με παντρέψει; Αν γίνει αυτό δεν θα ξεφύγω τη βιοτική λύπη» και πρόσθεσε: «Τί πέτυχαν οι προαπελθόντες πρόγονοί μας; Και παντρεύονταν και ηγεμόνευαν, αλλά δεν έζησαν αιώνια. Η ζωή τους πέρασε και η δόξα τους εξαφανίστηκε σαν σκόνη, χειρότερα από την αράχνη. Ενώ οι όσιες γυναίκες με ανδρεία ακολούθησαν τον Χριστόν, τον Νυμφίο τους και παρέδωσαν τα μέν σώματά τους σε βασανισμούς, τις δε κάρες τους στα ξίφη. Αλλες, αν και δεν θανατώθηκαν με σιδερένια ξίφη, με πνευματικό όμως ξίφος απέκοψαν τα σαρκικά πάθη και τις επιθυμίες, παραδίδοντας τα σώματά τους σε νηστείες, αγρυπνίες, γονυκλισίες, χαμαικοιτίες. Τα ονόματά τους είναι γραμμένα στον ουρανό, όπου τώρα μαζί με τους αγγέλους ακατάπαυστα δοξάζουν τον Θεό. Ενώ η επίγεια δόξα είναι σαν σκόνη και καπνός, διαλύεται σαν ατμός και χάνεται». Έτσι αναλογιζόταν η Πρεντσλάβα στην καρδία της, ο δε νους της όλο και περισσότερο επιποθούσε τον Θεό. Ιδιαίτερα την απασχολούσε η εξής σκέψη και έλεγε στον εαυτό της: «Δεν θα ήταν καλύτερο αντί της κοσμικής ζωής να ενδυθώ τα μοναχικό σχήμα και ζώντας στην υπακοή της Ηγουμένης και υποτάσσοντας το θέλημά μου στις αδελφές να μάθω πώς στερεώνεται ο φόβος του Θεού στην ψυχή και πώς να διέλθω με ευσέβεια αυτή τη ζωή;» Όλα αυτά τα έβαλε μέσα στην καρδία της και κρυφά από τον πατέρα και την μητέρα και όλους του σπιτιού της έφυγε για το μοναστήρι.

Εκείνο τον καιρό η ηγουμένη της μονής ήταν η δούκισσα Ρομάνοβα, χήρα του δούκα Ρωμανού, του αδελφού του πατέρα της οσίας. Η Πρεντσλάβα ήρθε σ’ αυτήν και την παρακάλεσε να την κείρει και να της δώσει το αγγελικό σχήμα και να την συγκαταριθμήσει μαζί με τις άλλες μοναχές της μονής για να ζήσει υπό τον ζυγό του Χριστού. Όταν η μακαρία εκείνη γυναίκα είδε την νεότητα της Πρεντσλάβας, και ότι ήταν ακόμη στο άνθος της ηλικίας της, δίστασε και άρχισε να ταράζεται με τον λογισμό και να φοβάται με την καρδία της. Για πολλή ώρα έσκυψε κάτω κλίνοντας το κεφάλι της στη γή, και έπειτα αναλογιζόμενη τη νεότητα της μικρής δουκίσσης αναστέναξε, δάκρυσε και άρχισε να την παρακαλεί λέγοντας: «Τέκνον μου, πώς να επιχειρήσω αυτό που ζητάς; Ο πατέρας σου, όταν το μάθει αυτό θα ξεσπάσει πάνω μου την οργή του. Και εσύ είσαι πολύ μικρή και δεν θα μπορέσεις να βαστάξεις το βάρος της μοναχικής ζωής. Πώς θα μπορέσεις να εγκαταλείψεις την αρχοντιά σου και την δόξα του κόσμου τούτου;»

Η δε μακαρία κόρη αποκρινόταν: «Κυρία και μητέρα μου, όλα τα του κόσμου τούτου είναι ωραία και ένδοξα, αλλά σύντομα παρέρχονται σαν το όνειρο και μαραίνονται σαν το άνθος. Τα δε αιώνια και τα αόρατα μένουν στους αιώνες» όπως λέει η Γραφή: «α οφθαλμός ουκ είδε και ούς ουκ ήκουσε και επί καρδίαν ανθρώπου ουκ ανέβη, α ητοίμασεν ο Θεός τοίς αγαπώσιν αυτόν». Η μήπως εξαιτίας του πατέρα μου δεν θέλεις να με κείρεις; Μήν τον φοβάσαι, κυρία μου, να φοβάσαι τον Κύριον που δεσπόζει σ’ όλα τα κτίσματα, μή με χωρίσεις από το αγγελικό σχήμα».

Η μακαρία δούκισσα θαύμασε τη σύνεση της κόρης και την αγάπη της στον Θεό και διέταξε να εκπληρώσουν την επιθυμία της. Την κατήχησε ο ιερέας και την έκειρε, την ονόμασαν Ευφροσύνη και την ενέδυσαν μοναχικά ράσα. Η ηγουμένη την ευλόγησε με την ευλογία των αγίων πατέρων λέγοντας: «Ακολούθησε, τέκνον, τα ίχνη των πριν από σένα γυναικών, της Φεβρωνίας και της Ευπραξίας και άλλων πολλών, οι οποίες υπέφεραν για τον Χριστό και ο Κύριος ο Θεός θα σου δώσει τη νίκη κατά του εχθρού μας διαβόλου». Και μ’ αυτές τις ευχές την απέστειλε στο κελλί της.

Μαθαίνοντας το γεγονός ο πατέρας της μακαρίας Ευφροσύνης ήρθε στο μοναστήρι. Βλέποντας την κόρη του άρχισε να την φιλάει τρυφερά και τραβώντας τα μαλλιά του έλεγε: «Αλοίμονό μου, τέκνον μου, τί είναι αυτό που έκανες; Γιατί έφερες λύπη στην καρδία μου; Γιατί δεν μου απεκάλυψες την επιθυμία σου νωρίτερα; Με βαραίνει ο πόνος της καρδίας μου, τέκνον μου γλυκύτατον. Ω, αλοίμονό μου, τέκνον μου παμφίλτατον! Πώς θα ξεφύγει η τρυφερή ηλικία σου τις παγίδες του εχθρού; Οφείλω να πενθώ με την πληγωμένη μου ψυχή στον Θεό ώστε εσύ να εισέλθεις χωρίς εμπόδια στο νυμφώνα της Βασιλείας Του».

Όλοι στο σπίτι του δούκα λυπόντουσαν γι’ αυτήν. Η δε οσία Ευφροσύνη κατεφρόνησε ακόμα και τη στενοχώρια του πατέρα της. Σαν φιλότιμος στρατιώτης, οπλίστηκε κατά του εχθρού διαβόλου μένοντας στο μοναστήρι, υποτασσόμενη στην ηγουμένη και τις αδελφές, ξεπερνώντας όλες στη νηστεία, στην προσευχή και στις νυχτερινές αγρυπνίες. Από τότε άρχισε να αγωνίζεται με περισσότερη προθυμία συνάγοντας τους αγαθούς λογισμούς στην καρδία της όπως η μέλισσα το μέλι. Αφού διέτριψε κάποιο καιρό στο μοναστήρι, παρακάλεσε τον επίσκοπο Ηλία, που τότε κατείχε τον θρόνο της Αγίας Σοφίας στο Πόλοτσκ, να της δώσει ευλογία να μείνει σ’ ένα πέτρινο κελλί στον τοίχο του ναού της Σοφίας του Θεού. Της έδωσε άδεια. Μετά την εγκατάσταση εκεί η οσία Ευφροσύνη νήστευε με περισσότερο ζήλο. Επίσης άρχισε να γράφει βιβλία ιδιοχείρως και να δίνει στους έχοντας ανάγκη. Έτσι πέρασε ένα διάστημα. Κάποτε τη νύχτα, κατακλίθηκε η οσία για να ξεκουραστεί μετά από πολύωρη ορθοστασία στην προσευχή προς τον Θεό και τότε είδε ένα όραμα: την πήρε άγγελος Κυρίου στον τόπο που βρισκόταν το εκκλησάκι Αγίου Σωτήρος, το μετόχι της Αγίας Σοφίας και δείχνοντας το ναΐσκο της είπε: «Ευφροσύνη, πρέπει να μείνεις εδώ». Όταν ξύπνησε η οσία διερωτόταν άραγε τί νόημα έχει το όραμα. Εκείνη τη νύχτα είδε το ίδιο όραμα τρεις φορές. Αφού σηκώθηκε από τον ύπνο με φόβο και δοξάζοντας τον Θεό, έλεγε: «Δόξα Σοι, Κύριε, που με αξίωσες να δώ τη νύχτα την αγία αγγελική μορφή». Έπειτα έψαλλε τους ψαλμούς: «Ετοίμη η καρδία μου, ο Θεός, ετοίμη η καρδία μου» και «Επί σε επεστηρίχθην από γαστρός, εκ κοιλίας μητρός μου σύ μου εί σκεπαστής». Και λέγοντας «ας γίνει σε μένα τη δούλη σου κατά το θέλημά Σου, Κύριε» τελείωσε τον Όρθρο. Την ίδια νύχτα εμφανίστηκε ο ίδιος άγγελος στον επίσκοπο Ηλία και του είπε: «Εισάγαγε την δούλη του Θεού Ευφροσύνη στο εκκλησάκι του Αγίου Σωτήρος. Εκείνος ο τόπος είναι ιερός και αυτή είναι άξια της Ουρανίου Βασιλείας. Σαν το μύρο που ευωδιάζει έτσι ανεβαίνει η προσευχή της στον Θεό και όπως το διάδημα στο κεφάλι του βασιλέως έτσι αναπαύεται το Άγιον Πνεύμα πάνω σ’ αυτήν, και όπως λάμπει ο ήλιος σ’ όλη τη γή έτσι θα λάμψει ο βίος της ενώπιον των αγγέλων του Θεού». Ο επίσκοπος σηκώθηκε αμέσως και μετά φόβου και τρόμου έσπευσε στην οσία. Αυτή μόλις τον είδε έβαλε μετάνοια παρακαλώντας τον: «Ευλόγησον, δέσποτα άγιε». Αυτός της είπε: «Ο Θεός να σε ευλογήσει, τέκνον, και να σου δώσει την υπομονή και την δύναμη κατά πάντων των εχθρών, ορατών και αοράτων». Και κλίνοντας την κεφαλή του αποκρίθηκε η αγία: «Αμήν. Γένοιτό μοι κατά το ρήμα σου, άγιε δέσποτα». Όταν κάθισαν άνοιξε ο μακάριος επίσκοπος το στόμα του και άρχισε να συνομιλεί με την οσία για τη σωτηρία της ψυχής. Η μακαρία δε Ευφροσύνη δεχόταν τα λόγια του σαν σπόρους στην αγαθή γή της ψυχής της και απέδωσαν καρπό τριακονταπλασίονα, εξηκονταπλασίονα και εκατονταπλασίονα. Μετά τη μακρά συζήτηση πρόσθεσε ο επίσκοπος: «Κόρη μου, θέλω να σου πώ ένα λόγο και εσύ να τον αποδεχθείς». Η δε απάντησε: «Μετά χαράς, όσιε πάτερ, θα αποδεχθώ τους λόγους σου σαν δώρο πολύτιμο». Είπε ο επίσκοπος: «Γνωρίζεις, τέκνον μου, ότι ο τόπος όπου βρίσκεσαι τώρα είναι καθολικό. Όλος ο κόσμος συνάγεται εδώ και γι’ αυτό εσύ δεν πρέπει να είσαι εδώ. Υπάρχει ένας ναΐσκος του Αγίου Σωτήρος όπου αναπαύονται οι αδελφοί μας προκάτοχοι επίσκοποι. Εάν ο Θεός δι’ ευχών τους θα βοηθήσει το έργο σου ο τόπος εκείνος θα γίνει μεγάλος».

Η δε Ευφροσύνη ακούγοντας αυτό από τον επίσκοπο ευφράνθηκε με το πνεύμα της και χαιρόταν με την καρδία της και πίστεψε στην εμφάνιση του αγγέλου και σ’ όλα όσα είδε και άκουσε στο όραμά της. Και είπε στον επίσκοπο: «Ο Θεός να με βοηθήσει, πάτερ, διά των αγίων ευχών σου». Τότε ο επίσκοπος κάλεσε τον άρχοντα Μπορίς και την οσία Ευφροσύνη, τις αδελφές της, τον πατέρα της δούκα Γεώργιο, τίμιους άνδρες, τους έθεσε μάρτυρες λέγοντας: «Ιδού ενώπιόν σας παραχωρώ στην Ευφροσύνη τον τόπο του Αγίου Σωτήρος. Μετά το θάνατό μου κανείς να μην της πάρει αυτό το δώρο». Ακούγοντάς το από τον επίσκοπο όλοι δούκες και άρχοντες του υποκλίθηκαν και είπαν: «Ναί, δέσποτα άγιε, ο Θεός σου έβαλε στην καρδία τέτοια πρόνοια για αυτήν την κόρη». Στην Ευφροσύνη δε είπαν: «Πήγαινε και υπάκουσε τον επίσκοπο κάνοντας ό,τι σε προστάξει, αφού είναι πατέρας όλων μας, οφείλουμε να τον υπακούμε». Η Ευφροσύνη τους κοίταξε με χαρά και είπε: «Μετά χαράς πηγαίνω και ό,τι θέλει ο Θεός ας γίνει σε μένα». Χάρηκαν οι δούκες και οι άρχοντες ακούγοντας από την οσία Ευφροσύνη τέτοια λόγια και παίρνοντας την ευλογία του επισκόπου υποκλίθηκαν στην αγία, την αποχαιρέτησαν ευγενικά και έφυγαν για τα σπίτια τους. Η Ευφροσύνη προσευχήθηκε στην Αγία Σοφία, πήρε την ευχή του επισκόπου, την ίδια νύχτα πήρε μία αδελφή μαζί της και ήρθε στον τόπο που λέγεται Σελτσό όπου βρισκόταν και ο ναός του Αγίου Σωτήρος. Μπαίνοντας στην εκκλησία και αφού προσκύνησε ανεφώνησε: «Εσύ, Κύριε, είπες στους αποστόλους σου να μην παίρνουν τίποτα στο δρόμο “ει μή ράβδον μόνον”, ιδού και εγώ ακολουθώντας τον λόγο Σου, ήρθα σ’ αυτόν τον τόπο μή έχοντας τίποτα μαζί μου. Μόνο τον λόγο Σου κρατάω μέσα μου για να πώ: “Κύριε, ελέησον”. Όλη μου η περιουσία είναι τα βιβλία -απ’ αυτά παρηγορείται η ψυχή μου και ευφραίνεται η καρδία μου. Εκτός από τα βιβλία και τα τρία ψωμιά δεν έχω τίποτε και μόνο Εσύ είσαι βοηθός μου και τροφεύς μου. Εσύ είσαι ο Πατέρας των πενήτων, των γυμνών το ένδυμα, των αδικουμένων ο υπερασπιστής, των απελπισμένων η ελπίδα. Είη το όνομά Σου ευλογημένον εις την δούλην Σου Ευφροσύνη από του νύν και έως του αιώνος. Αμήν». Αφού προσευχήθηκε μ’ αυτόν τον τρόπο βγήκε από το ναό και άρχισε να αγωνίζεται με περισσότερη προθυμία στις προσευχές προς τον Θεό.

Διέτριψε ένα διάστημα εδώ στο Σελτσό. Ύστερα έστειλε μήνυμα στον πατέρα του λέγοντας: «Αφησε την αδελφή μου Γκοροντισλάβα να έρθει σε μένα για να μάθει τα γράμματα». Και την άφησε ο πατέρας της. Η Ευφροσύνη άρχισε με προθυμία να διδάσκει την αδελφή της τα της σωτηρίας της ψυχής. Εκείνη δε όλα τα άκουγε με προσοχή σαν καρποφόρο έδαφος και με μαλακωμένη καρδία και έλεγε: «Κύριος ο Θεός να ποιήσει τα πάντα διά την σωτηρίαν της ψυχής μου, διά των αγίων, κυρία, ευχών σου». Η οσία Ευφροσύνη την εισήγαγε στην εκκλησία, διέταξε τον ιερέα να την κατηχήσει και να την ενδύσει τα μοναχικά ενδύματα ονομάζοντάς την Ευδοκία. Σε μερικές μέρες ο πατέρας της έστειλε μήνυμα λέγοντας: «Τώρα στείλε την αδελφή σου σε μένα». Η δε αποκρίθηκε: «Ακόμα δεν έμαθε τα γράμματα». Έμαθε όμως ο πατέρας της ότι έκειρε την αδελφή της κρυφά μοναχή και θύμωσε πολύ για την οσία Ευφροσύνη. Με αγανακτισμένη καρδία ήρθε στο μοναστήρι και είπε: «Τί είναι αυτό που έκανες, τέκνον μου; Πρόσθεσες στενοχώρια στη στενοχώρια και λύπη στη λύπη της ψυχής μου». Λέγοντας αυτά έχυνε από τον πόνο της καρδίας του δάκρυα ποταμιδόν. Κρατώντας τρυφερά την Ευδοκία αναφωνούσε: «Τέκνα μου, άραγε γι’ αυτό σας εγέννησα; Γι’ αυτό σας ανέθρεψε η μητέρα σας; Δεν σας είχα ετοιμάσει γάμους; Ο νυμφώνας και τα γαμίλια ενδύματα ήταν προορισμένα για να μου προκαλούν λύπη; Τέκνα μου παμφίλτατα, τί είναι αυτό που κάνατε; Αντί χαράς με πικρή λύπη γεμίσατε την καρδία μου». Όλοι οι βογιάροι ακούγοντας για την θλίψη του δούκα τους, θρηνούσαν πικρά για τη μάταιη του στενοχώρια. Η δε μακαρία Ευφροσύνη απαντούσε στον πατέρα της: «Γιατί με κατηγορείς; Έχουμε παράκλητο και βοηθό – τον Ένα Θεό». Ο πατέρας της παρηγορήθηκε κάπως από τα λόγια της οσίας και έφυγε για το σπίτι του. Η Ευδοκία παρέμεινε στο μοναστήρι υποτασσόμενη στην αδελφή της. Η δε μακαρία Ευφροσύνη προσευχόταν θερμά στο Θεό για να φροντίσει εκείνο τον τόπο.

Ζούσε στην πόλη η δούκισσα Ζβενισλάβα, κόρη του δούκα Μπορίς. Κάποτε αυτή ήρθε στο μοναστήρι και έφερε όλα τα χρυσαφικά και πολύτιμα ενδύματά της στην οσία Ευφροσύνη και της είπε: «Κυρία και αδελφή μου, όλη την ωραιότητα του κόσμου τούτου την θεωρώ μηδέν. Όλα αυτά αφιερώνω στον Άγιο Σωτήρα και η ίδια θέλω να υποκλίνω την κεφαλή μου στο ζυγό του Χριστού». Η οσία την δέχτηκε μετά χαράς, πρόσταξε τον ιερέα να την κείρει και την ονόμασαν Ευπραξία. Και οι δύο αδελφές ζούσαν στο μοναστήρι με ομόνοια και προσευχές στον Θεό. Όλοι τις έβλεπαν σαν μία ψυχή σ’ ένα σώμα.

Σύντομα η οσία έβαλε θεμέλιο του πέτρινου ναού του Αγίου Σωτήρος και τον έκτισαν από την αρχή μέχρι το τέλος μέσα σε τριάντα εβδομάδες. Και τώρα, αδελφοί, θέλω να διηγηθώ ένα θαύμα. Υπήρχε εκεί ένας άνδρας ονόματι Ιωάννης, επιθεωρητής των εργατών του ναού. Όχι λίγες φορές άκουσε τα χαράματα μία φωνή να τον προστάζει: «Ω, Ιωάννη, σήκω και πήγαινε στο έργο του Παντοκράτορα Σωτήρα». Μία μέρα λοιπόν πήγε στην οσία και την ρώτησε: «Εσύ, κυρία, στέλνεις ανθρώπους να με ωθήσουν στο έργο;» Εκείνη δε απάντησε: «Όχι». Ύστερα όμως αναλογιζόμενη το γεγονός η σοφή γυναίκα του είπε: «Και να μην είμαι εγώ που σε ωθεί, Εκείνον που σε καλεί σ’ αυτό το έργο να Τον υπακούς με επιμέλεια και προθυμία». Να και το δεύτερο θαύμα, καλοί μου ακροατές. Είχε σχεδόν τελειώσει η εκκλησία και έμενε μόνο λίγους πλίνθους να βάλουν, αλλά δεν είχαν πλέον τίποτα για να περαιτώσουν το έργο. Στενοχωρέθηκε η αγία και αναστενάζοντας είπε: «Δόξα Σοι, Δέσποτα Παντοκράτορ και Φιλάνθρωπε. Εσύ που μας έδωσες τα μείζονα, δώσε μας και τα ελάχιστα που χρειάζεται για να τελειώσει η εκκλησία Σου». Έτσι προσευχήθηκε και το πρωΐ, οικονομία Θεού, βρήκαν στην κάμινο τους πλίνθους που χρειάζονταν. Την ίδια μέρα τελείωσε το κτίσιμο του ναού και ίδρυσαν τον σταυρό.

Όταν η οσία είδε την εκκλησία ηγαλλιάτο με το πνεύμα της. Έγιναν και τα εγκαίνια προς μεγάλη χαρά όλων των χριστιανών. Συναθροίστηκαν άρχοντες και επίσημοι άνδρες, μοναχοί και μοναχές, απλός λαός, έγινε μεγάλη πανήγυρη και την εόρταζαν πολλές μέρες και ύστερα ο καθένας πήγε εις τα ίδια.

Είδε η οσία ότι ο Θεός εκπλήρωσε την επιθυμία της καρδίας της και μπαίνοντας στο ναό έπεσε στο έδαφος και αφού αναστέναξε εκ βάθους της ψυχής της λούζοντας το πρόσωπό της με δάκρυα έλεγε: «Σύ, Κύριε, Καρδιογνώστα, Ευεργέτα, Θεέ των θεών, Ευσπλαγχνε Κύριε, επίβλεψον επί τον οίκον Σου τον κτισθέντα δι’ εμού διά το όνομά Σου, όπως είπεν ο Σολομών: «ουχ ο ύψιστος εν χειροποιήτοις ναοίς κατοικεί». Σύ, Κύριε, επίβλεψον επ’ εμέ την δούλην σου Ευφροσύνην και επ’ αυτάς τάς οποίας επισυνήγαγον εις το όνομά Σου, όπως αναλαβούσαι τον χρηστόν Σου ζυγόν ακολουθήσωσί Σε. Και ποίησον αυτάς πρόβατα της αυλής Σου και γενού αυταίς ποιμήν και θυρωρός, ίνα ουδεμίαν εξ αυτών αρπάση ο ολέθριος λύκος διάβολος. Γενού αυταίς όπλον και θυρεός και ου προσελεύσεται προς αυτάς κακά, και μάστιξ ουκ εγγιεί εν τοίς σώμασιν ημών. Μή συναπολέσης ημάς εν ταίς ανομίαις ημών. Επί σοί εθέμεθα την ελπίδα ημών ότι Σύ εί Θεός των γινωσκόντων Σε. Και Σοί τον αίνον αναπέμπω έως εσχάτης μου αναπνοής και εις τους αιώνας. Αμήν».

Τις αδελφές η Ευφροσύνη κατηχούσε με τα εξής λόγια: «Ιδού σας έχω συνάξει όπως η κλώσσα τους νεοσσούς υπό τις πτέρυγές της, όπως τα πρόβατα στο ποίμνιο για να σωθείτε με τις εντολές του Θεού. Και εγώ μετά χαράς και αγαλλιάσεως θα σας κατηχώ και νουθετώ βλέποντας τους καρπούς των κόπων σας. Μή γένοιτο να σας εκχέω τη βροχή της διδασκαλίας και εσείς να μην έχετε ετοιμάσει το έδαφος και να μην καρποφορήσουν. Ο καιρός του θερισμού κοντεύει και «ήδη δε και η αξίνη προς την ρίζαν των δένδρων κείται» και φοβάμαι να μην ευρεθούν ανάμεσά σας ζιζάνια και να δοθείτε στο άσβεστο πύρ. Να αγωνίζεσθε, τέκνα μου, για να αποφύγετε όλα αυτά και γίνεσθε σιτάρι καθαρό, αλεσθείτε με τη μυλόπετρα της ταπεινώσεως, των προσευχών και της νηστείας για να προσφερθείτε άρτος καθαρός στη τράπεζα του Χριστού». Έτσι συνέχεια τις εδίδασκε όπως η φιλόστοργη μητέρα τα τέκνα της.

Αλλά ας επανέλθουμε στον πρώτο μας λόγο. Η οσία Ευφροσύνη βλέποντας τη μονή της ευτρεπισμένη και γεμάτη με κάθε αγαθό, απεφάσισε να κτίσει το δεύτερο πέτρινο ναό της Αγίας Θεοτόκου. Αφού το έκτισε το στόλισε με εικόνες και μετά τα εγκαίνια το παρέδωσε στους μοναχούς -ήταν μεγάλο το μοναστήρι. Βλέποντας τα δύο ευτρεπισμένα μοναστήρια, μεγάλα και πλούσια, έλεγε η μακαρία μέσα της: «Δόξα σοι, Δέσποτα! Ευχαριστώ Σοι, Άγιε! Μου έδωκας ό,τι ήθελον και επλήρωσες, Κύριε, την επιθυμίαν της καρδίας μου». Και πρόσθετε: «Ελέησόν με, Κύριε, και πλήρωσον την δέησίν ίνα ίδω την Παναγίαν την Οδηγήτριαν εν τω αγίω ναώ τούτω». Και απέστειλε τον υφιστάμενό της Μιχαήλ στην Βασιλεύουσα Πόλη στο βασιλέα Μανουήλ (Α’ τον Κομνηνό, 1143–1180) και στον Πατριάρχη Λουκά (τον Χρυσοβέργη, 1157-1170) με πολύτιμα δώρα ζητώντας από αυτούς την εικόνα της Αγίας Θεοτόκου την οποία αγιογράφησε ο ευαγγελιστής Λουκάς. Ταυτόχρονα η οσία παρακαλούσε θερμά την Παναγία της Εφέσου. Όταν είδε ο βασιλεύς την αγάπη της αγίας Ευφροσύνης προς τον Θεό, έστειλε επτακοσίους στρατιώτες του οι οποίοι έφεραν την εικόνα της Παναγίας στη Βασιλεύουσα. Ο δε Πατριάρχης Λουκάς σύναξε τους επισκόπους και όλο τον κλήρο και το λαό στην Αγία Σοφία, ευλόγησε όλους με την εικόνα και την έστειλε στην οσία Ευφροσύνη. Αυτή την έβαλε στην εκκλησία της Αγίας Θεοτόκου και αναπετάσασα τάς χείρας είπε: «Δόξα Σοι, Κύριε, δόξα Σοι! Και πάλιν ερώ: δόξα Σοι, Δέσποτα, ο αξιώσας με νύν βλέπειν την εικόνα της Μητρός Σου». Αφού το είπε στόλισε την εικόνα με χρυσό και πολυτίμους λίθους και καθιέρωσε κάθε Τρίτη να περιφέρεται η εικόνα στις αγίες εκκλησίες. Και όλη τη χώρα του Πόλοτσκ ευτρέπισε με μεγαλοπρεπείς μονές της. Και όταν είδε ότι ο Θεός εδόξασε τα μοναστήρια της εξέφρασε την επιθυμία της καρδίας της: «Πώς να φθάσω την αγία πόλη της Ιερουσαλήμ και να προσκυνήσω τον Τάφο του Κυρίου και άλλους ιερούς τόπους – για να τα δώ, κατασπαστώ και να τελειώσω τη ζωή μου εκεί;» Εβλεπε ότι το ποίμνιο των θείων προβάτων συναθροίστηκε εν πλήθει και τα χαιρόταν σαν για τη δική της σωτηρία. Καθ’ εκάστην εδίδασκε τις αδελφές της: τις ηλικιωμένες να έχουν υπομονή και εγκράτεια· στις νεώτερες δίδασκε την ψυχική σωφροσύνη και σωματική απάθεια, προθυμία στα έργα της μετανοίας, πραεία συμπεριφορά, ταπεινή φωνή, λόγο εύτακτο, το να τρώνε και πίνουν με ησυχία· τις εδίδασκε να σιωπούν στην παρουσία της προεστώσης, να ακούνε τις σοφότερες, να υποτάσσονται στις μεγαλύτερες, στις ίσες και νεώτερες να δείχνουν ανυπόκριτη αγάπη, και επίσης «συνιέναι μάλλον ή ομιλείν».

Η μακαρία Ευφροσύνη είχε ένα τέτοιο χάρισμα από το Θεό: αν κάποιος την ρωτούσε κάτι αυτή απαντούσε και όποιος την άκουγε ωφελόταν. Δεν ήθελε να βλέπει να υπάρχει έχθρα ούτε μεταξύ των αρχόντων ούτε μεταξύ των βογιάρων ούτε μεταξύ του απλού λαού, αλλά όλους τους ήθελε να είναι ομόφρονες. Έστειλε τότε σ’ όλη την αδελφότητα το μήνυμα της προθέσεώς της να πάει στα Ιεροσόλυμα. Εκείνοι δε στενοχωρημένοι συναθροίστηκαν από παντού κοντά στην μακαρία Ευφροσύνη και την ικέτευαν να μην τους αφήσει ορφανούς. Αυτή τους παρηγορούσε σαν στοργική μητέρα τα παιδιά της με νουθεσίες.

Είχε επίσης ένα αγαπητό αδελφό ονόματι Βιατσεσλάβ. Ήρθε και αυτός στην αδελφή του μαζί με τη σύζυγο και παιδιά του. Αφού της έβαλαν μετάνοια της είπε: «Κυρία μου, μητέρα και αδελφή, γιατί με εγκαταλείπεις, καθηγήτρια της ψυχής μου και φως των οφθαλμών μου;» Και έκλαυσε πικρά, αλλά η οσία του είπε να επιστρέψει πίσω στο σπίτι του, τα παιδιά όμως να τα αφήσει στην αδελφή του Ευδοκία. Είχε και το εξής χάρισμα η μακαρία Ευφροσύνη από το Θεό: βλέποντας κάποιον μπορούσε να καταλάβει αν αυτός ο άνθρωπος θα γινόταν σκεύος εκλογής . Όταν ενέβλεψε στις ανεψιές της την Κυριάννα και την Όλγα τους είπε: «Θέλω να σας αρραβωνιάσω με τον αθάνατο Νυμφίο και να σας εισαγάγω στον νυμφώνα της βασιλείας Του». Αυτές με προσοχή την άκουγαν και τα λόγια της γλύκαιναν τις ψυχές τους περισσότερο από το μέλι. Προσπίπτοντας στα πόδια της έλεγαν: «Το θέλημα του γενέσθω και την αγία ευχή σου να έχουμε. Όπως βούλεσαι ποίησον ημίν, κυρία». Η οσία κάλεσε τότε τον αδελφό της και του είπε: «Θέλω να κείρω την Κυριάννα και την Όλγα». Ακούγοντας αυτό ο πατέρας των κοριτσιών σάστισε και είπε: «Κυρία μου, τί θέλεις να μου κάνεις; Να επιβάλεις δύο τραύματα στη ψυχή μου: να κλάψω την αναχώρησή σου και τα παιδιά μου;» Η μητέρα τους σπαραζόταν από τη στενοχώρια. Η μακαρία Ευφροσύνη κάλεσε τον επίσκοπο Διονύσιο ο οποίος διοικούσε τότε τον θρόνο της Αγίας Σοφίας στο Πόλοτσκ, εισήγαγε τις ανεψιές της στην εκκλησία και διέταξε να τις κείρουν. Ονόμασε την μέν Κυριάννα Αγάθη την δε Όλγα Ευθυμία και τις ευλόγησε με την ευλογία των αγίων πατέρων.

Η οσία Ευφροσύνη κανονίζοντας όλα όσα αφορούσαν τις δύο μονές της, τους μοναχούς και τις μοναχές, τα παρέδωσε στην αδελφή της την Ευδοκία. Ενώ η ίδια αφού προσευχήθηκε στις εκκλησίες του Αγίου Σωτήρος και της Αγίας Θεοτόκου είπε: «Κύριε, καρδιογνώστα! Ιδού αφίημι τον οίκον Σου εις ουδένα κλείσας την θύραν. Σύ δε, Κύριε, μή κλείσης ημίν την θύραν της βασιλείας Σου». Και ξεκίνησε τότε για τα Ιεροσόλυμα μαζί με τον αδελφό της Δαυΐδ και την αδελφή της Ευπραξία. Όλη η αδελφότητα έκλαιγε πικρά για την αναχώρηση της κυρίας της και όλοι οι πολίτες βγήκαν για να την ξεπροβοδήσουν. Οι ηλικιωμένοι την έκλαυσαν λέγοντες: «Αλίμονό μας, εσύ είσαι οδηγός στα γηρατειά μας, φωτισμός των ψυχών μας, στήριγμα της ασθενείας μας». Οι νέοι έλεγαν: «Πού δύεις το φως των οφθαλμών μας; Ποιός θα στηρίξει την νεότητά μας; Εσύ είσαι η εγκράτεια της νεότητός μας. Μή μας αφήνεις ορφανούς και λησμονήσεις στις προσευχές μας». Η οσία αποχαιρέτισε όλους, τους ευλόγησε και ατενίζοντας στον ουρανό είπε: «Σύ, Κύριε, καρδιογνώστα, ο περιπατήσας μετά του Αβραάμ, πορεύου και μαζί με εμάς τους δούλους Σου, την Ευφροσύνη, τον Δαυΐδ και την Ευπραξία». Και έτσι έφυγε αυτή και η συνοδεία της. Και, Ω του παραδόξου θαύματος! Ενώ αυτή δεν είχε πάει σε καμμία χώρα, ούτε πόλη, ούτε κόμη, τώρα «υπερβάσα την της φύσεως ασθένειαν», διαπέρασε όλες τις πόλεις και τα αγροκτήματα και απ’ όλους τους άρχοντες απολάμβανε μεγάλες τιμές. Σε μία χώρα συνάντησε τον βασιλέα ο οποίος πήγαινε σε εκστρατεία κατά των Ούγγρων και την κατευόδωσε με μεγάλη τιμή στην Βασιλεύουσα. Όταν έφτασε στην Πόλη μπήκε στην μεγάλη εκκλησία της Αγίας Σοφίας και προσευχήθηκε εκεί. Αφού προσκύνησε όλες τις αγίες εκκλησίες πήρε την ευλογία του Πατριάρχη . Αγόρασε θυμίαμα και ένα χρυσό θυμιατό και ξεκίνησε για τα Ιεροσόλυμα. Απέστειλε τον υφιστάμενό της Μιχαήλ στον τότε Πατριάρχη με τα εξής λόγια: «Δέσποτα άγιε, ποίησον έλεος και διάταξον ίνα ανοίξωσιν ημίν τάς πύλας του Χριστού». Αυτός διέταξε να εκπληρώσουν την επιθυμία της. Φτάνοντας στις πύλες έπεσε στη γή και ανεβόησε: «Κύριε Ιησού Χριστέ, μή μοι λογίσης εις αμαρτίαν την επιθυμίαν μου ακολουθήσαι τοίς ίχνεσί Σου και εισελθείν εις την Αγίαν Πόλιν ταύτην». Ύστερα και η ίδια και οι συνοδοιπόροι της άρχισαν να ασπάζονται τις πύλες. Επίσης όταν μπήκαν στην πόλη και πήγαν στον Τάφο του Κυρίου, προσκύνησαν και τον καταφιλούσαν όλοι. Και θυμιάτισε τον Τάφο του Κυρίου με το χρυσό θυμιατήριο και πολλά θυμιάματα. Όταν βγήκε απ’ εκεί παρέμεινε δίπλα στην εκκλησία της Αγίας Θεοτόκου στο ρωσσικό μοναστήρι. Τη δεύτερη μέρα πάλι έκανε το ίδιο: προσκύνησε τον Τάφο του Χριστού, τον κατεφίλησε και αφού θυμιάτισε έφυγε. Την τρίτη μέρα πάλι το ίδιο. Αφιέρωσε δε πολλά χρυσαφικά και το χρυσό θυμιατό με θυμίαμα στον Τάφο. Αναβλέψασα στον ουρανό εκ βάθους της ψυχής είπε: «Κύριε Ιησού Χριστέ, Υιε του Θεού, ο γεννηθείς εκ της Αειπαρθένου Μαρίας διά την ημετέραν σωτηρίαν, Σύ είπας «αιτείτε και δοθήσεται ημίν» και εγώ, η αμαρτωλή, ό,τι Σε παρεκάλεσα, έλαβον από Σού, Δέσποτα. Πάλιν ικετεύω Σε, Ελεήμων, και με ταύτην την αίτησιν θα τελειώσω τάς ικεσίας μου: δέχου την ψυχήν μου εν ταύτη τη Αγία Πόλει τη Ιερουσαλήμ και ανάπαυσόν με εν τοίς κόλποις του Πατριάρχου Αβραάμ μετά πάντων των ευαρεστησάντων Σοι. Αμήν». Μετά την προσευχή επέστρεψε στη προαναφερθείσα μονή της Αγίας Θεοτόκου όπου παρέμενε. Επισκέψει Θεού εκεί ησθένησε. Πάνω στην κλίνη της έλεγε: «Δόξα Σοι, Δέσποτα, ότι εποίησάς μοι, τη δούλη Σου, κατά την επιθυμίαν μου». Λόγω της ασθενείας δεν μπόρεσε να πάει στον άγιο ποταμό Ιορδάνη, αλλά πήγαν ο αδελφός της Δαυΐδ, η αδελφή της Ευπραξία και οι άλλοι μαζί τους. Η δε οσία πάνω στην κλίνη δοξάζοντας τον Θεό έλεγε: «Κύριε, επίβλεψον επί την δούλην Σου Ευφροσύνην και ελέησόν με». Της έφεραν νερό από τον Ιορδάνη ποταμό. Σηκώθηκε με χαρά, πήρε το νερό, το ήπιε, το έχυσε πάνω σ’ όλο το σώμα της και πάλι κατακλίθηκε και είπε: «Ευλογητός ο Θεός ο φωτίζων πάντα άνθρωπον ερχόμενον εις τον κόσμον! Διαπαντός ικετεύω τον Φιλάνθρωπον Θεόν ζηλώσασα την μετάνοιαν του Πέτρου, όστις και μετά την άρνησιν ουκ απηλπίσθη αλλά έκλαυσε πικρώς. Κύριε, ο προσδεξάμενος την μετάνοιαν αυτού, πρόσδεξαι και εμέ, την αναξίαν δούλην Σου Ευφροσύνην, την δεομένην ίνα ο εχθρός μου διάβολος, ο κακός δούλος, ουδέν είπη κατ’ εμού εν τη φοβερά κρίσει ενώπιόν Σου, Κύριε. Πατήσασα την κάραν του όφεως αυτού ανθέστην εις την αθλίαν παρρησίαν αυτού, ελπίζουσα εις την φιλανθρωπίαν Σου, Κύριε». Και εισήκουσεν ο Θεός την προσευχήν της και της έστειλε τον άγγελόν Του να της είπη τα εξής λόγια: «Ευλογημένη σύ εν γυναιξί» και ευλογημένον το έργον σου. Ιδού ηνεώχθησάν σοι αι πύλαι του παραδείσου και πάντες οι άγγελοι συνηθροίσθησαν μετά λαμπάδων προσδοκώντες την υπάντησίν σου. Και η χάρις ην εζήτησας από του Θεού, δοθήσεταί σοι». Αφού το είπε αυτό έφυγε απ’ αυτήν ο άγγελος.

Η μακαρία Ευφροσύνη χάρηκε με τη ψυχή της και σύντομα απέστειλε μήνυμα στη Λαύρα του Αγίου Σάββα λέγοντας: «Ιδού ήρθε η ώρα όταν ο Κύριος θα με αναπαύσει, δεχθείτε με να αναπαυθώ στην εκκλησία του αγίου Σάββα». Οι εκεί μονάζοντες απαντούσαν: «Έχουμε εντολή του αγίου πατρός ημών Σάββα να μην δεχόμαστε καμμία γυναίκα στο μοναστήρι. Αλλά υπάρχει το κοινόβιο του Θεοδοσίου προς τιμήν της Αγίας Θεοτόκου, εκεί αναπαύονται οι άγιες γυναίκες: η μητέρα του Αγίου Σάββα, η μητέρα του Αγίου Θεοδοσίου, η μητέρα των Αγίων Αναργύρων Κοσμά και Δαμιανού ονόματι Θεοδότη και πολλές άλλες· εκεί πρέπει να αναπαυθείς και εσύ». Ήρθε ο αγγελειοφόρος της Ευφροσύνης και της τα είπε. Δοξάζοντας τον Θεό έστειλε άνθρωπο να της αγοράσει χώρο για την ταφή στην καμάρα του ναού της Αγίας Θεοτόκου. Ήταν η οσία κατάκοιτη για είκοσι τέσσερις μέρες και ύστερα αφού προαισθάνθηκε το τέλος της είπε: «Καλέστε πρεσβύτερο για να μου μεταδώσει την Κοινωνία των Αγίων Μυστηρίων, διότι ο καλέσας με ήδη στέκεται μπροστά μου περιμένοντας την διαταγή του Δεσπότη». Και ήρθε ένας πρεσβύτερος και της έφερε την Αγία Κοινωνία. Αυτή σηκώθηκε, προσκύνησε τρεις φορές και μεταλαμβάνοντας το Άχραντον Σώμα και το Τίμιον Αίμα του Χριστού κατακλίθηκε στην κοίτη της και παρέδωσε την ψυχή της στα χέρια του Θεού του Ζώντος την εικοστή τρίτη (23) ημέρα του μηνός Μαΐου. Έτσι η μακαρία Ευφροσύνη εισήλθε στην ουράνια κατάπαυση. Ο Δαυΐδ και η Ευπραξία και οι άλλοι μαζί τους κήδεψαν το σώμα της με τιμές.

ΠΗΓΗ.ΠΕΜΠΤΟΥΣΙΑ

Ένα συγκινητικό βίντεο αφιερωμένο σε όλες τις μάνες

Μάνα, είναι μια λέξη που γεμίζει το στόμα σου και μόνο που θα την πεις. Μάνα, είναι η γυναίκα που πάνω από όλα και όλους θα βάλει το παιδί της. Μάνα, είναι αυτή που θα θυσιαστεί για το παιδί της. Μάνα, είναι μια λέξη που γεμίζει το στόμα σου και μόνο που θα την πεις. Μάνα, είναι η γυναίκα που πάνω από όλα και όλους θα βάλει το παιδί της. Μάνα, είναι αυτή που θα θυσιαστεί για το παιδί της. Αυτό σκεφτόταν και ο Ανδρέας Πάγκαλος όταν δημιούργησε το παρακάτω βίντεο για τις μανούλες όλου του κόσμου. Το έφτιαξε όπως και ο ίδιος λέει με απίστευτη ψυχική δύναμη, μιας και είναι μία πολύ συγκινητική ιστορία που είδε στο διαδίκτυο και που δυστυχώς υπήρχε μόνο σε λόγια σε ένα γράμμα. Έτσι λοιπόν μετέτρεψε αυτό το γράμμα σε βίντεο και το μοιράστηκε μαζί μας στον προσωπικό του λογαριασμό στο you tube. Πιστεύουμε πώς το παρακάτω βίντεο θα σας συγκινήσει όπως συγκίνησε και εμάς! Μην ντρέπεστε για τους γονείς σας όποιοι και αν είναι. Εκτιμήστε τους, αγκαλιάστε τους και πείτε τους πόσο τους αγαπάτε. Ποτέ δεν είναι αργά!

site analysis

Πηγή:  beautifullife.com.cy 

Ἡ Ἁγία Λυδία ἡ Φιλιππησία στὸ χριστιανικὸ ἑορτολόγιο

site analysis

Παναγιώτη ‘Ι. Σκαλτσῆ.

Ἡ ἁγίαΛυδία ἡ Φιλιππησία, ἐθνική προσὴλυτος ἀπὸ τὰ Θυάτειρα τῆς Φρυγίας καὶ ἔμπορος πορφύρας γιὰ τὴ βαφὴ ὑφασμάτων ἀπὸ μαλλί, ἐξ οὗ καὶ «πορφυροπώλις»¹, μᾶς εἶναι γνωστὴ δύο χιλιάδες τώρα χρόνια ἀπὸ τὸ βιβλίο τῶν Πράξεων καὶ τὸ περιστατικὸ τῆς βάπτισής της ἀπὸ τὸν Ἀπόστολο τῶν ἐθνῶν Παῦλο στοὺς Φιλίππους τῆς Μακεδονίας, ἀμέσως μετὰ τὴν ἐλευσή του στὴν πόλη αὐτή προερχόμενος ἀπὸ τὴν Τρωάδα τῆς Μικρᾶς Ἀσίας².

Ἐξ ἀφορμῆς τοῦ «ἔξω τῆς πόλεως παρὰ ποταμὸν οὗ ἐνομίζετο προσευχὴ εἶναι»³ διαδραματισθέντος αὐτοῦ γεγονότος, ἀλλὰ καὶ γενικότερα τῆς πίστης τῆς Λυδίας καὶ τῆς προσοχῆς ποὺ ἔδειξε στὰ ὅσα ἄκουγε ἀπὸ τὸν Ἀπόστολο Παῦλο, ἔμεινε στὴν ἱστορία ὡς ἡ πρώτη Εὐρωπαία χριστιανή⁴. Στὴ συνείδηση τῆς Ἐκκλησίας τὸ πρόσωπο αὐτό δὲν ξεχάστηκε, μὲ δεδομένο τὴν ἀπὸ τοὺς χριστιανοὺς ὅλων τῶν ἐποχῶν μελέτη τῆς Καινῆς Διαθήκης, ἀλλὰ καὶ τὴν ἔξαρση τῆς πίστης τῆς Λυδίας ἀπὸ μεγάλους Πατέρες, ὅπως π.χ. οἱ Μέγας Βασίλειος⁵, ἱερὸς Χρυσοστομος⁶, Νεῖλος ὁ Ἀσκητής⁷, μέγας Φώτιος⁸ κ.α⁹.

Εἶναι πάντως γεγονὸς ὅτι παρὰ τὴν προβολὴ ἀπὸ τὴν πατερικὴ παράδοση τῆς Λυδίας ὡς παραδείγματος πίστεως καὶ παρὰ τὸ ὅτι καὶ ἄλλα βιβλικὰ πρόσωπα καὶ δὴ καὶ γυναικεῖα, ὅπως π.χ. ἡ Ἀπόστολος Πρίσκιλλα, ἡ μάρτυς Ἀπφία, ἡ Ἀπόστολος Ἰουνία, ἡ κατηχηθεῖσα ἀπὸ τὸν Ἀπόστολο Παῦλο Θέκλα, ἐντάχθηκαν πολὺ ἐνωρὶς στὸ χριστιανικὸ ἑορτολόγιο¹⁰, ἡ Λυδία ἡ Φιλιππησία ἀναγνωρίσθηκε ἐπίσημα ὡς ἁγία στὴ μὲν Δυτικὴ Ἐκκλησία τὸ 16ο αἰ.¹¹, στὴ δὲ Ἀνατολικὴ ‘Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ἐντάχθηκε στὸ Ἁγιολόγιο μόλις τὸ ἔτος 1972¹².

Ἡ ἐπὶ τόσους αἰῶνες ἀπουσία τῆς Λυδίας τῆς Φιλιππησίας ἀπὸ τὸ χριστιανικὸ ἑορτολόγιο μπορεῖ νὰ στηριχθεῖ σὲ διάφορες αἰτίες. Κατ’ ἀρχὴν ὅλα τὰ βιβλικὰ πρόσωπα καὶ δὴ καὶ αὐτά ποὺ συνεργάσθηκαν μὲ τὸν Ἀπόστολο Παῦλο καὶ συνέβαλαν στὸ ἱεραποστολικό του ἔργο εἶναι γραμμένα «ἐν βίβλῳ ζωῆς»¹³. Ὑπάρχουν ἐπίσης χιλιάδες ἤ καὶ ἑκατομμύρια ἄλλα πρόσωπα ποὺ ἁγίασαν στὴ ζωή τους ἤ μαρτύρησαν γιὰ τὸν Χριστό, ἀλλὰ εἶναι ἄγνωστα στὶς Συναξαριακὲς Συλλογὲς ἤ κάποια ἀπὸ αὐτά τιμῶνται μόνο σὲ τοπικὸ ἐπίπεδο. Ἡ Ἐκκλησία δὲν θεώρησε ἀναγκαῖο νὰ προβεῖ σὲ ἐπίσημες ἁγιοκατατάξεις ὅλων αὐτῶν, δεδομένου ὅτι τὰ ὀνόματά των «ἐγράφησαν ἐν οὐρανοῖς»¹⁴. Ἄλλωστε ὑπάρχουν ἑορτές, ὅπως π.χ. αὐτή τῶν Ἁγίων Πάντων, ἡ ὁποία καθιερώθηκε τὸν 7ο αἰῶνα¹⁵, προκειμένου νὰ ἑορτάζουν οἱ ἄγνωστοι ἅγιοι. Τὸ Σάββατο δὲ πρὸ τῆς Ἀποκρέω «μνείαν πάντων τῶν ἀπ’ αἰῶνος κοιμηθέντων εὐσεβῶς, ἐπ’ ἐλπίδι ἀναστάσεως ζωῆς αἰωνίου οἱ θειότατοι Πατέρες ἐθέσπισαν».

Πρέπει ἀκόμη νὰ ἐπισημάνουμε ὅτι ἡ μὴ ἔνταξη τῆς ἁγίας Λυδίας στὸ ἑορτολόγιο σχετίζεται προφανῶς τόσο μὲ συγκεκριμένες ἱστορικὲς συγκυρίες, ὅσο καὶ μὲ τὰ κατὰ καιροὺς ἐπικρατήσαντα κριτήρια ἐπίσημης ἀναγνώρισης ἑνὸς ἁγίου. Τοὺς πρώτους αἰῶνες π.χ. προβλήθηκαν οἱ Ἀπόστολοι, οἱ μάρτυρες καὶ οἱ ὅσιοι μοναχοί. Μεταξὺ τῶν μαρτύρων εἶναι καὶ ἡ οἰκογένεια «Φιλητοῦ συγκλητικοῦ καὶ Λυδίας τῆς αὐτοῦ γυναικὸς καὶ τῶν τέκνων αὐτῶν Μακεδὸνος καὶ Θεοπρεπίου»¹⁶. Ἡ οἰκογένεια αὐτή μαρτύρησε ἐπὶ βασιλέως Ἀδριανοῦ, καὶ τιμᾶται στὶς 20 Μαρτίου κατὰ τὸ Συναξάριο τῆς Κωνσταντινουπόλεως¹⁷, κατὰ τὸν ἅγιο δὲ Νικόδημο τὸν Ἁγιορείτη στὶς 27 Μαρτίου¹⁸, ὅπως καὶ στὴ Ρωμαιοκαθολικὴ Ἐκκλησία. Ἔχουμε τὴ γνώμη ὅτι τὸ ὄνομα τῆς Λυδίας τῆς Φιλιππησίας πολὺ πιθανὸν νὰ ἐπισκιάσθηκε ἀπὸ τὴ μάρτυρα τῶν πρώτων αἰώνων. Μέχρι σήμερα ἡ μνήμη τῆς μάρτυρος εἶναι ἰσχυρή, ἀποκαλεῖται δὲ Ρωσίδα, μᾶλλον διότι μαρτύρησε στὴ Σλαβονία, ἐνῶ εἶναι βέβαιο πώς καταγόταν ἀπὸ τὴ Ρώμη. Τὸ ἕνα μάλιστα ἀπὸ τὰ δύο παιδιὰ της λεγόταν Μακεδόνας, προφανῶς πρὸς τιμὴν τῆς Λυδίας τῶν Φιλίππων τῆς Μακεδονίας.

Στοὺς ἑπόμενους αἰῶνες, καὶ δὴ καὶ κατὰ τὴν περίοδο τῆς εἰκονομαχίας, κυριαρχοῦν κριτήρια πού δὲν εὐνοοῦν βιβλικὰ πρόσωπα, ἀλλὰ τοὺς ὑπερασπιστὲς τῶν εἰκόνων μοναχοὺς καὶ θεολόγους. Κατὰ τὴν περίοδο ἐπίσης τῶν ἡσυχαστικῶν ἐρίδων ἀργότερα προβάλλονται οἱ ἡσυχαστὲς Πατέρες καὶ ἅγιοι. Οἱ ἱστορικὲς ἐπίσης συγκυρίες πού ἐπικράτησαν στὴ Μακεδονία κατὰ τὴν ἐποχή τῶν Σλαβικῶν ἐπιδρομῶν, τῆς Τουρκοκρατίας καὶ τῶν βουλγαρικῶν κατοχῶν κατὰ τὰ νεότερα χρόνια, δὲν εὐνόησαν τὴν ἁγιοκατάταξη τῆς Λυδίας τῆς Φιλιππησίας¹⁹.

Ἡ σπουδαία ὅμως αὐτή γυναίκα τῆς ὁποίας ἡ μνήμη, ὅπως ἤδη ἀναφέραμε, ἔμεινε ζωντανὴ στὴ συνείδηση τῆς Ἐκκλησίας, ἔπρεπε νὰ τιμηθεῖ κάποτε καὶ ἐπίσημα. Ὅπως, σύμφωνα μὲ τὶς Πράξεις, τιμήθηκε ἀπὸ τὸ ἴδιο τὸ Ἅγιο Πνεύμα²⁰, ἔτσι ἔπρεπε νὰ ἀναδειχθεῖ καὶ «ἐν συγγραφαῖς, ἐν νοήμασι, ἐν θυσὶαις, ἐν ναοῖς, ἐν εἰκονίσμασι»²¹. Στὴ Δύση ὁ κατάλληλος καιρὸς ἦλθε τὸν 16ο αἰῶνα. Σὲ ἐποχή προβολῆς βιβλικῶν προσώπων λόγω τῆς ἀντιπαράθεσης τῶν Ρωμαιοκαθολικῶν μὲ τοὺς Προτεστάντες²², καὶ στὸ πλαίσιο τῆς ἀναθεώρησης τοῦ Ρωμαϊκοῦ Μαρτυρολογίου ἀπὸ τὸν σπουδαῖο ἱστορικὸ καὶ ἁγιολόγο Βαρόνιο Καίσαρα²³, ἡ Λυδία ἡ πορφυροπώλις (purpararia) ἐντάχθηκε στὸ Ἁγιολόγιο τῆς Λατινικῆς Ἐκκλησίας ὡς ὁ πρῶτος ἄνθρωπος πού πίστεψε στὸ Εὐαγγέλιο στοὺς Φιλίππους τῆς Μακεδονίας («prima omnium credidit Evangelio»)²⁴. Ἡ μνήμη της τιμᾶται στὶς 3 Αὐγούστου²⁵.

Τὸ ἐνδιαφέρον γιὰ τὴ Λυδία τὴ Φιλιππησία ἀναπτύχθηκε καὶ στὸν ἑλλαδικὸ χῶρο κατὰ τὸν εἰκοστόν αἰῶνα. Πιστεύουμε ὅτι τὸ ἐνδιαφέρον αὐτό «βαίνει παράλληλα πρὸς τὶς κατὰ τὴν ἐν λόγῳ περίοδο ἐκδήλωσεις τιμῆς καὶ ἀνάδειξης τῆς προσωπικότητας καὶ τοῦ ἔργου τοῦ Ἀποστόλου τῶν ἐθνῶν Παύλου»²⁶. Τὸ 1935 π.χ. καὶ κατὰ μίμηση ἀντίστοιχων ἐκδηλώσεων στὴν Ἀθήνα πού εἶχε καθιερώσει ὁ μακαριστὸς Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν καὶ πάσης Ἑλλάδος κυρὸς Χρυσόστομος, τιμήθηκε καὶ στοὺς Φιλίππους ὁ Ἀπόστολος Παῦλος στὸ πλαίσιο τοῦ Μ. Ἑσπερινοῦ τῆς ἑορτῆς καὶ μὲ ὕμνους ποὺ συνέταξε ὁ Ἰωάννης Ἀλεξάκης²⁷.

Κατὰ τὸ διεθνὲς ἐπίσης ἐπιστημονικὸ Συνέδριο ποὺ ὀργάνωσε ἡ ’Εκκλησία τῆς Ἑλλάδος σὲ συνεργασία μὲ τὶς Θεολογικὲς Σχολὲς τὸν Ἰούνιο τοῦ 1951 γιὰ τὴ συμπλήρωση 1900 χρόνων (50-1950) ἀπὸ τὴν ἄφιξη τοῦ Ἀποστόλου Παύλου στὴν Ἑλλάδα, πραγματοποιήθηκε καὶ ἐπίσκεψη τῶν συνέδρων στοὺς Φιλίππους. Κατὰ τὴν Ἀκολουθία ποὺ τελέσθηκε στὰ ἐρείπια τῆς παλαιοχριστιανικῆς Βασιλικῆς, ὁ μακαριστὸς Μητροπολίτης Φιλίππων καὶ Νεαπόλεως κυρὸς Χρυσόστομος ἀπηύθυνε ἐκτενή προσευχὴ στὸν Ἀπόστολο Παῦλο μὲ ἰδιαίτερη ἀναφορὰ καὶ στὴ Λυδία:«Ὁδήγησον ἡμᾶς ἐπὶ τὸν τόπον προσευχῆς, ἵνα τῶν σωτηρίων σου ρημάτων ἐνωτισθῶμεν καί, ὡς ἡ Λυδία ἐκείνη ἡ πορφυροπώλις, ἐν τῇ σαγήνῃ τῶν λόγων σου σαγηνευθῶμεν»²⁸.

Κορυφαῖο βεβαίως γεγονὸς γιὰ τὴν ἑορτολογική ἀνάδειξη τῆς Λυδίας τῆς Φιλιππησίας εἶναι ἡ μὲ πρωτοβουλία τοῦ μακαριστοῦ Μητροπολίτου Φιλίππων, Νεαπόλεως καὶ Θάσου κυροῦ Ἀλεξάνδρου καὶ ἐπὶ Πατριάρχου Ἀθηναγόρου ἔνταξή της ἐπίσημα στὸ Ἑορτολόγιο (Συνεδρία Ἁγίας καὶ Ἱερᾶς Συνόδου τῆς 23ης Μαΐου 1972). «Ἡ σχετικὴ ὅμως Πατριαρχικὴ καὶ Συνοδικὴ Πράξις ὑπεγράφη τὴν 2αν Ὀκτωβρίου ἰδίου ἔτους ὑπὸ τοῦ νέου Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου Δημητρίου καὶ τῶν μελῶν τῆς περὶ Αὐτόν Συνόδου»²². Ἡ μνήμη της ὡς ἰσαποστόλου τιμᾶται τὴν 20ή Μαΐου, προφανῶς διότι τὴν ἑπομένη ἑορτάζουν οἱ ἰσαπόστολοι Κωνσταντῖνος καὶ Ἑλένη.

Ἔκτοτε ἔγιναν καὶ γίνονται προσπάθειες σὲ τοπικὸ κυρίως ἐπίπεδο μεγαλύτερου τονισμοῦ τῆς τιμῆς τῆς ἁγίας Λυδίας. Ἡ δημιουργία π.χ. τοῦ Βαπτιστηρίου τῆς Ἁγίας Λυδίας καὶ οἱ μὲ πρωτοβουλία τοῦ νῦν Ἐπισκόπου Νεαπόλεως καὶ Θάσου κ. Προκοπίου ὁμαδικὲς βαπτίσεις κατ’ ἔτος, ἀνήμερα τῆς ἑορτῆς καὶ μετὰ τὴ Θεία Λειτουργία, ἔχουν ὡς σκοπὸ αὐτή τὴν ἀνάδειξη. Ἡ ἔνταξη ἐπίσης τῆς ἁγίας Λυδίας σὲ Συναξαριακὲς Συλλογὲς ἀπὸ τὸ ἔτος 1973³⁰, ἡ εἰκονογράφησή της, ἡ συγγραφὴ ἐκλαϊκευτικῶν βιβλίων³¹, ἡ ἀνέγερση Ἱεροῦ Ναοῦ στὴν ὁμώνυμη Χριστιανικὴ Ἀδελφότητα στὴν Ἀσπροβάλτα Θεσσαλονίκης, ἀλλὰ καὶ ἡ ἔκδοση τοῦ Βίου, τῆς Ἀκολουθίας, τοῦ Παρακλητικοῦ Κανόνα καὶ τῶν Χαιρετιστηρίων Οἴκων τῆς Ἁγίας, ποίημα τοῦ μακαριστοῦ π. Γερασίμου Μιχραγιαννανίτου³², ἔχουν συμβάλλει τὰ μέγιστα στὴν τιμὴ καὶ προβολὴ τῆς Λυδίας τῆς Φιλιππησίας, ὡς «Φιλίππων ἀγλάισμα θεῖον» καὶ ἰσότιμον πάντων ἁγίων³³.

Ἡ ἁγία Λυδία ἡ Φιλιππησία ἐκτὸς ἀπὸ τὴν 20ή Μαΐου τιμᾶται καὶ τὴν πρώτη Κυριακὴ μετὰ τὴν ἑορτή τῶν Δώδεκα Ἀποστόλων³⁴. Σύμφωνα μὲ νεότερον ἔθος, τὴν ἡμέρα αὐτή ἑορτάζουν ὅλοι οἱ συνεργάτες τοῦ Ἀποστόλου Παύλου. Ἀπ’ ὅλους ὅμως τοὺς συνεργάτες του τὸ πλέον γνωστὸ πρόσωπο εἶναι αὐτό τῆς Λυδίας γιὰ τὴν ὁποίαν, ὅπως γράφει ὁ Καθηγητὴς χ. Εὐάγγελος Θεοδώρου, θὰ μποροῦσαν οἱ Εὐρωπαῖες -ἰδίως Ὀρθόδοξες- χριστιανὲς νὰ ἀναλάβουν πρωτοβουλία, προκειμένου νὰ «ἀνακηρύξουν τὴν ἁγία Λυδία προστάτιδά τους καὶ νὰ καταστήσουν τοὺς Φιλίππους τῆς -ἀναμφισβητήτως Ἑλληνικῆς- Μακεδονίας τὸ πανευρωπαϊκὸ καὶ παγχριστιανικὸ πνευματικὸ κέντρο, προσκύνημα καὶ ἀγωνιστικὸ ὁρμητήριό τους»³⁵. Σὲ κάθε βεβαίως περίπτωση ἀξίζει ἡ ἁγία αὐτή νὰ τιμηθεῖ εὐρύτερα καὶ ὁ κάθε χριστιανὸς νὰ ἐμβαθύνει περισσότερο στὶς ἀξίες, τὸν πλοῦτο καὶ τὰ σωτήρια μηνύματα τῆς πίστης μας, τὴν ὁποία πρώτη ἐγκολπώθηκε καὶ κήρυξε ἡ ἁγία Λυδία.

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

1. Πράξ. 16,14.

2. Πράξ. 16, 11-15.

3. Πράξ. 16, 13.

4. Βλ. J. Holzner, Παῦλος, μετάφρ. Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν καὶ πάσης Ἑλλάδος Ἱερωνύμου, Ἀθῆναι 91973, σ. 176.

5. Ἀρχὴ τῶν Ἠθικῶν 37, PG 31, 757C.

6. Ὑπόμνημα εἰς τὰς Πράξεις τῶν Ἀποστόλων, PG 60, 259-260.

7. Ἐπιστολῶν βιβλία 4, 3, 145, PG 79, 452A.

8. Μυριόβιβλον ἡ Βιβλιοθήκη 122, PG 103, 808B.

9. Βλ. Π. Ι. Σκαλτσῆ, «Ἡ ἁγία Λυδία ἡ Φιλιππησία στὸ χριστιανικὸ ἑορτολόγιο καὶ τὴν ὑμνογραφία», ἐν Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς 93 (Σεπτ.-Ὀκτ. 2010) τεῦχ. 836, σσ. 554-557.

10. Βλ. Π. Ι. Σκαλτσῆ, ὅ.π.,σσ. 539-543.

11. H. Delehaye, Commentarius perpetuos in Martyro- logium Romanum [Propulaeum ad Acta Sanctorum, Decembris], Bruxellis 1940, σ. 320.

12. Πατριαρχικὴ Συνοδικὴ Πράξη ἐν ἔτει σωτηρίῳ αποβ’, κατὰ μήνα Ὀκτώβριον (Β’), Ἐπινεμήσεως ΙΑ’.

13. Φιλιπ. 4, 2.

14. Λούκ.10,20.

15. Σ. Πασχαλίδη, «Οἱ Ἑορτὲς τῶν Ἁγίων», ἐν «Τὸ Χριστιανικὸν Ἑορτολόγιον». Πρακτικὰ Η΄ Πανελληνίου Λειτουργικοῦ Συμποσίου Στελεχῶν Ἱερῶν Μητροπόλεων, Βόλος, 18-20 Σεπτεμβρίου 2006 [Σειρὰ Ποιμαντικὴ Βιβλιοθήκη – 15], Ἀθῆναι 2007, σ. 374.

16. H. Delehaye, Synaxarium Ecclesiae Constantino- politanae [Propylaeum ad Acta Sanctorum Novem- bris], Bruxellis 1902, σ. 570.

H. Delehaye, ο.π., σ. 570.

17. Συναξαριστὴς τῶν δώδεκα μηνῶν τοῦ ἐνιαυτοῦ, τόμ. δεύτερος, Ἀθήνησι α.ε., σ. 59.

18. Βλ. Π. Ι. Σκαλτση, ὅ.π., σσ. 543-549.

19. Acta Sanctorum Augusti’ τόμ. Ι, σ. 199: «Enimero merebatur hunc honorem, quae laudam suarum prae conem ipsum habuerat Spiritum Sanctum in Actibus Apostolorum».

20. G. Gouillard, «Τὸ συνοδικὸν ὅπερ ἀναγινώσκεται τὴ Κυριακή τῆς Ὀρθοδοξίας», ἐν Travaux et Memoirs, τόμ. 2, Paris 1967, σ. 51.

21. Ι. Μ. ΦΟΥΝΤΟΥΛΗ, Λειτουργικὴ (Πανεπιστημιακαὶ Παραδόσεις), Θεσσαλονίκη 1981, σσ. 61-62. Εὐ. Δ. Θεοδώρου, Μαθήματα Λειτουργικῆς (τεῦχος Α’), Ἀθῆναι 1993, σ. 72.

22. C. Gasbardi, «Baronio, Cesare, ordinale, venerabile», ἓν Bibliotheca Sanctorum 3 (1962) 819- 828. P. Paschini, «La riforma Gregoriana del Martirologio Romano», ἓν Scuola Cattolica 31 (1923) 198-210· 274-284.

23. H. Delehaye, Commentarius perpetuus in Martyro- logum Romanum, σσ. 320, 321 (7).

24. U. Lattanzi, «Lidia», ἐν Bibliotheca Sanctorum 8 (1967) 44-45.

25. Π. Ι. Σκαλτση, ο.π., σ. 558.

26. Ἱεροὶ Ἑσπερινοὶ Ὕμνοι τοῦ Ἀποστόλου Παύλου, ψαλλόμενοι κατὰ τὴν Ἑσπέραν τῆς 29ης Ἰουνίου ἡμέραν τῆς μνήμης τῶν κορυφαίων Παύλου καὶ Πέτρου, εἰς ἀνάμνησιν τῆς ἐλεύσεως τοῦ Ἀποστόλου Παύλου ἐν Ἑλλάδι. Ἑορταί διοργανωθεῖσαι παρὰ τῶν ζηλωτῶν τοῦ Χριστοῦ ἐν Ἀθήναις, Κορίνθῳ, Θεσσαλονίκη, Νικοπόλει (Πρεβέζης), Βερροία, Κρήτη καὶ Φιλίπποις (Καβάλας), ἐν Πειραιεῖ 1935, σσ. 43-48. 27. Βλ. καὶ Ι. Μ. ΦΟΥΝΤΟΥΛΗ, «Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος στὸ Ἑορτολόγιο», ἐν Κληρονομίᾳ 22 (Ἰουν. Δεκ. 1990) τεύχη Α’-Β’, σσ. 258-259.

28. Γ. Χρσοστόμου (Ἀρχιμ.), «Ἀκολουθίες τοῦ Ἀποστόλου Παύλου γιὰ πόλεις τῆς Ἑλλάδας», ἐν «Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος καὶ ἡ Ἑλλάδα». Πρακτικὰ Διεθνοῦς Ἐπιστημονικοῦ Συνεδρίου (Βέροια, 25-27 Ἰουνίου 1998), Βέροια 1998, σσ. 216-221.

29. Πανηγυρικὸς τόμος ἑορτασμοῦ τῆς 1900ης ἐπετείου τῆς ἐλεύσεως τοῦ Ἀποστόλου Παύλου εἰς Ἑλλάδα, ἐπιμέλεια τοῦ γέν. γραμματέως τῆς ἐπιτροπῆς τοῦ ἑορτασμοῦ καθηγητοῦ Ἀμίλκα Σ. Ἀλιβιζάτου, ἐν Ἀθήναις 1953, σ. 151.

30. ΒΑΡΟΛΟΜΑΙΟΥ (Μητρ. Φιλαδελφείας, νῦν Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου), «Ἀναγνώρισις ἁγίων ἐπὶ Πατριαρχείας τοῦ Ἀθηναγόρου», ἐν Ἀθηναγόρας Α’ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης ὁ Ἠπειρώτης, ἐπιμέλεια Ἰωάν. Ε. Ἀναστασίου, ἔκδ. ‘Ἑταιρείας Ἠπειρωτικῶν Μελετῶν, Ἰωάννινα 1975 σσ. 209-210.

31. Οἱ Βίοι τῶν Ἁγίων ἐκδ. οἶκος «Ἀστήρ», Ἀθῆναι 1973, σ. 69. Βλ. καὶ Μακαρίου ΣΙΜΩΝΌΠEΤΡΙΤΌΥ (Ἱερομονάχου), Νέος Συναξαριστὴς τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, τόμ. ἔνατος, Μάιος, «Ἴνδικτος», Ἀθῆναι 2007, σσ. 229-230.

32. Βλ. Ἐπισκόπου Θεοφίλου Καβαρνοῦ (τ. Μητρ. Γὸρτυνος καὶ Μεγαλουπόλεως), «Λυδία. Ἡ πρώτη τῶν Φιλίππων». Πρώτη καὶ τῆς Μακεδονίας καὶ τῆς Ἑλλάδος, ἔκδ. Ὀρθοδόξου Χριστιανικῆς Ἀδελφότητος «ΛΥΔΙΑ», Θεσσαλονίκη 1987.

33. π. Θ. ZHΣΌΠΟΥΛΟΥ Ἀρχιμ., Ἱεροκήρυκος, Καθρέφτισμα, ἔκδ. Ο.Χ.Α. «ΛΥΔΙΑ», α.ε. Γ. Ι. ΡΑΠΤΌΠΌΥΛΌΥ (Ἀρχιμ.), Συνεργάτιδες τοῦ Ἀποστόλου Παύλου, ἔκδ. Ὀρθοδόξου Ἱεραποστολικῆς Ἀδελφότητος «Ἡ Ὁσία Ξένη», Πλαγιάρι Θεσσαλονίκης 2002.

34. Βίος καὶ Ἀκολουθία τῆς ἁγίας Λυδίας τῆς Φιλιππησίας, ἔκδ. Χριστιανικῆς Ἀδελφότητος «ΛΥΔΙΑ», Θεσσαλονίκη 1991.

35. Ἀπὸ τὰ «χαῖρε» τοῦ θ’ οἴκου τῶν Χαιρετισμῶν τῆς ἁγίας Λυδίας.

Γ. Ι. ΡΑΠΤΌΠΟΥΛΟΥ (Ἀρχιμ.), Συνεργάτιδες τοῦ Ἀποστόλου Παύλου, σ. 10.

ΠΗΓΗ.www.imik.gr