Ασματική Ακολουθία εις τιμήν και μνήμην των αυταδέλφων Οσίων μητέρων ημών, Πολυξένης και Ξανθίππης – Χαραλάμπους Μπούσια

site analysis

ΤΗ ΚΓ’ ΤΟΥ ΜΗΝΟΣ ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ

ΜΝΗΜΗ ΚΑΙ ΤΩΝ ΑΥΤΑΔΕΛΦΩΝ ΟΣΙΩΝ ΜΗΤΕΡΩΝ ΗΜΩΝ ΠΟΛΥΞΕΝΗΣ ΚΑΙ ΞΑΝΘΙΠΠΗΣ

ΑΚΟΛΟΥΘΙΑ

Ποίημα Χαραλάμπους Μπούσια

ΑΘΗΝΑΙ 1994

ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ ΜΑΜΑΛΟΥΓΚΟΣ

http://www.nektarios.gr/

ΕΝ ΤΩ ΜΙΚΡΩ ΕΣΠΕΡΙΝΩ

Εις το Κύριε εκέκραξα· ιστώμεν στίχους δ´ και ψάλλομεν τα εξής Προσόμοια. Ήχος α . Πανεύφημοι μάρτυρες.

Λαμπόμεναι θείαις αρεταίς, το ζοφώδες έρεβος, της αγνωσίας ηλάσατε, και θεία χάριτι, Πολυξένη μάκαρ, και Ξανθίππη πάνσεμνε, οδόν την φωταυγή και σωτήριον, προς τον Παντάνακτα, την απάγουσαν εδείξατε, θεοφόροι, σωθήναι τοις θέλουσι.

Δυάς αυταδέλφων γυναικών, ευκλεείς μαθήτριαι, των Αποστόλων γηθόμεναι, αυτών τοις ίχνεσιν, εν τη Ισπανία, ευ ηκολουθήσατε, και όνομα Κυρίου το πάντιμον, στερρώ φρονήματι, Πολυξένη εκηρύξατε, και Ξανθίππη, λαμπάδες της πίστεως.

Ξανθίππην τιμήσωμεν πιστοί, τον πυρσόν της πίστεως, και Πολυξένην την πάνσεπτον, αυτής ομαίμονα, εκβοώντες πόθω· του Χριστού ασκήτριαι, δυάς πανευκλεές οσιότητος, μητέρες ένθεοι, μη ελλίπητε τον Κύριον, δυσωπούσαι, υπέρ των ψυχών ημών.

Του άρχοντος Πρόβου την σεμνήν, και οσίαν σύνευνον, Ξανθίππην ύμνοις τιμήσωμεν, ως ισαπόστολον, και αυτής την θείαν, και λαμπράν ομαίμονα, τιμίαν Πολυξένην κραυγάζοντες· Χριστού ασκήτριαι, οδηγήσατε προς κρείττονα, βίον πάντας, υμάς τους γεραίροντας.

Δόξα. Ήχος δ´.

Τω θείω θελήματι εαυτούς υποτάξασαι, και της σαρκός νεκρώσασαι το φρόνημα, της αϊδίου ζωής την χάριν εδέξασθε, αυτάδελφοι Ξανθίππη και Πολυξένη· ασκητική ουν πολιτεία διαλάμψασαι, και φωτίσασαι Ισπανίας την χώραν την ένδοξον, μετέστητε προς τον Νυμφίον Ιησούν, πρεσβευούσαι υπέρ των ψυχών ημών.

Και νυν. Θεοτοκίον.

Εκ παντοίων κινδύνων τους δούλους σου...

Εις τον Στίχον, Στιχηρά Προσόμοια. Ήχος β´. Οίκος του Εφραθά.

Βίον θεοτερπή, ανύσασαι ως φάροι, ηυγάσατε τον κόσμον, Ξανθίππη θεοφόρε, και Πολυξένη πάναγνε.

Στίχος: Υπομένων υπέμεινα τον Κύριον και προσέσχε μοι, και εισήκουσε της φωνής της δεήσεώς μου.

Πάσαν την χοϊκήν, συνάφειαν λιπούσαι, ομαίμονες φωσφόροι, ως Άγγελοι εν κόσμω, σοφώς επολιτεύσασθε.

Στίχος: Και έστησεν επί πέτραν τους πόδας μου..

Πνεύματι θεϊκώ, αι γλώσσαι πληρωθήσαι, υμών Ευαγγελίου, αυτάδελφοι Οσίαι, τας εντολάς ελάλησαν.

Δόξα. Τριαδικόν.

Έρωτι πανσθενές, Τριας υπεραγία, σω ιερώ τρωθείσαι, διέπρεψαν οσίως, αι αδελφαί ασκήτριαι.

Και νυν. Θεοτοκίον.

Λόγον τον του Θεού, τον άχρονον εν χρόνω, εγέννησας Παρθένε, υπερφυώς διο σε, απαύστως μεγαλύνομεν.

Νυν απολύεις. Το Τρισάγιον, το Απολυτίκιον εκ του Μεγάλου Εσπερινού και Απόλυσις.

ΜΕΓΑΛΟΣ ΕΣΠΕΡΙΝΟΣ

Μετά τον Προοιμιακόν, το Μακάριος ανήρ. Εις δε το Κύριε εκέκραξα· ιστώμεν στίχους στ  καὶ ψάλλομεν τα εξής Προσόμοια.

Ήχος δ´. Ως γενναίον εν Μάρτυσιν.

Ως επλήσθητε χάριτος, του Αγίου του Πνεύματος, πάντιμοι αυτάδελφοι θεοκήρυκες, διεληλύθατε βίωσιν, εν γη οία πάροικοι, επειγόμεναι ζωήν, προς την όντως αΐδιον, ης επέβητε, εν χαρά Πολυξένη και Ξανθίππη, επομβρίζουσαι ιάσεις, υμών την μνήμην τοις σέβουσιν.

Ισπανίας κλεΐσματα, η σαγήνη εζώγρησε, αποστόλων θείων υμάς και έδειξε, κηρύκων θείων ακρότητας, θηλέων κυάθιον, Πολυξένη αρετών, και Ξανθίππη θεόφιλε· όθεν σήμερον, την υμών εκτελούντες θείαν μνήμην, καταστέφομεν τους πόνους, υμών ωδαίς πανευσχήμοσι.

Πολυξένην τιμήσωμεν, το πολύτιμον μάργαρον, των Χριστού αμνάδων και την αυτάδελφον, αυτής Ξανθίππην το έκπαγλον, της πίστεως μέλαθρον, εκβοώντες εν πολλή, κατανύξει· πρεσβεύσατε, τω Παντάνακτι, ειρηναίον δωρήσαι πάσι βίον, τοις υμάς ανευφημούσιν, ως ευλαβείς θεοκήρυκας.

Αποστόλων μαθήτριαι, θεοσοφών γενόμενοι, παρ  αὐτῶν τα πρόσφορα εδιδάχθητε, και ως κηρόν κατετήξατε, σαυτούς παναοίδιμοι, τη αγάπη του Χριστού, και πλησίον ασκήτριαι, θεοφόρητοι, Πολυξένη ομού τε και Ξανθίππη, αι κιρνώσαι πάσι νέκταρ, σωτηριώδες της πίστεως.

Ξυνωρίδα πανθαύμαστον, γυναικών ευφημήσωμεν, αυταδέλφων μνήμην αυτών εν άσμασιν, επιτελούντες την πάντιμον, και πόθω βοήσωμεν· Πολυξένη διαυγές, του Δεσπότου παλάτιον, καθικέτευε, συν Ξανθίππη τη γλώσση τη ευλάλω, και αγάπης εκμαγείω, Χριστού ημίν πέμψαι έλεος.

Μαργαρίται της πίστεως, αρετών λύχνοι πάμφωτοι, δένδρα ευθαλέστατα θείου Πνεύματος, Ξανθίππη νύμφη του Κτίσαντος, λαμπρά και απαύγασμα, ουρανίων αρετών, Πολυξένη τα σύμπαντα, ηγλαϊσατε, πολιτεία υμών τη ισαγγέλω, και ασκήσει ασιγήτω, δι  ἧς στεφάνους εδέχθητε.

Δόξα. Ήχος πλ. α´.

Σήμερον αι ομαίμονες ασκήτριαι Ξανθίππη και Πολυξένη, ως φαεινοί φωστήρες ανέτειλαν τω κόσμω, δια της αυτών πανσεβάστου μνήμης, καταλαμπρύνουσαι πιστών τα συστήματα· ισαγγελως γαρ εν γη πολιτευσάμεναι, και τέκνα φωτός οφθείσαι του αστέκτου, αρετών παντοίων ταις νοηταίς ακτίσι, κατεπύρσευσαν Ισπανίας την χώραν την ένδοξον· όθεν ολοσχερώς ανατεθείσαι τω Κυρίω, και Αυτού, ακολουθήσασαι τοις ίχνεσι, μέτοχοι φωτός αϊδίου γεγόνασι, και πρέσβειραι ημών ένθερμοι, προς Θεόν τον φιλεύσπλαγχνον.

Και νυν. Θεοτοκίον.

Μακαρίζομέν σε, Θεοτόκε Παρθένε, ...

Είσοδος, Φως ιλαρόν, το Προκείμενον της ημέρας

και τα Αναγνώσματα.

Παροιμιών τα Ανάγνωσμα. ( Κεφ. η´ 1-11 )

Συ την σοφίαν κηρύξεις, ίνα φρόνησίς σοι υπακούση· επί γαρ των υψηλών άκρων εστιν, ανά μέσον δε των τρίβων έστηκε· παρά γαρ πύλαις δυναστών παρεδρεύει, εν δε εισόδοις υμνείται. Υμάς, ω άνθρωποι, παρακαλώ και προΐεμαι εμήν φωνήν υιοίς ανθρώπων· νοήσατε, άκακοι, πανουργίαν, οι δε απαίδευτοι ένθεσθε καρδίαν. Εισακούσατέ μου, σεμνά γαρ ερώ και ανοίσω από χειλέων ορθά· ότι αλήθειαν μελετήσει ο φάρυγξ μου, εβδελυγμένα δε εναντίον εμού χείλη ψευδή. Μετά δικαιοσύνης πάντα τα ρήματα του στόματός μου, ουδέν εν αυτοίς σκολιόν ουδέ στραγγαλιώδες· πάντα ενώπια τοις συνιούσι και ορθά τοις ευρίσκουσι γνώσιν. Λάβετε παιδείαν και μη αργύριον και γνώσιν υπέρ χρυσίον δεδοκιμασμένον· κρείσσων γαρ σοφία λίθων πολυτελών, παν δε τίμιον ουκ άξιον αυτής εστιν.

Παροιμιών το Ανάγνωσμα. (Κεφ. Λα , 10-31)

Γυναίκα ανδρείαν τις ευρήσει; Τιμιωτέρα δε εστι λίθων πολυτελών η τοιαύτη, θαρσεί επ  αὐτῇ η καρδία του ανδρός αυτής, η τοιαύτη καλών σκύλων ουκ απορήσει· ενεργεί γαρ τω ανδρί αγαθά πάντα τον βίον. Μηρυομένη έρια και λίνον εποίησεν εύχρηστον ταις χερσίν αυτής. Εγένετο ωσεί ναυς εμπορευόμενη μακρόθεν, συνάγει δε αυτής τον πλούτον. Και ανίσταται εκ νυκτών και έδωκε βρώματα τω οίκω και έργα ταις θεραπαίναις, θεωρήσασα γεώργιον επρίατο, από δε καρπών χειρών κατεφύτευσε κτήμα. Αναζωσαμένη ισχυρώς την οσφύν αυτής ήρεισε τους βραχίονας αυτής εις έργον. Εγεύσατο ότι καλόν εστι το εργάζεσθαι και ουκ αποσβέννυται ο λύχνος αυτής όλην την νύκτα. Τους πήχεις αυτής εκτείνει επί τα συμφέροντα, τας δε χείρας αυτής ερείδει εις άτρακτον. Χείρας δε αυτής διήνοιξε πένητι, καρπόν δε εξέτεινε πτωχώ. Ου φροντίζει των εν οίκω ο ανήρ αυτής. Όταν που χρονίζη· πάντες γαρ οι παρ  αὐτῆς ενδεδυμένοι εισί. Δισσάς χλαίνας εποίησε τω ανδρί αυτής, εκ δε βύσσου και πορφύρας εαυτή ενδύματα. Περίβλεπτος δε γίνεται ο ανήρ αυτής εν πύλαις, ηνίκα αν καθίση εν συνεδρίω μετά των γερόντων κατοίκων της γης. Σινδόνας εποίησε και απέδοτο τοις Φοίνιξι, περιζώματα δε τοις Χαναναίοις. Ισχύν και ευπρέπειαν ενεδύσατο και ευφράνθη εν ημέραις εσχάταις. Στόμα αυτής διήνοιξε προσεχόντως και εννόμως και τάξιν εστείλατο τη γλώσση αυτής. Στεγναί διατριβαί οικών αυτής, σίτα δε οκνηρά ουκ έφαγε. Το στόμα δε ανοίγει σοφώς και νομοθέσμως, η δε ελεημοσύνη αυτής ανέστησε τα τέκνα αυτής και επλούτησαν και ο ανήρ αυτής ήνεσεν αυτήν. Πολλαί θυγατέρες εκτήσαντο πλούτον, πολλαί εποίησαν δύναμιν, συ δε υπέρκεισαι και υπερήρας πάσας. Ψευδείς αρέσκειαι και μάταιον κάλλον γυναικός· γυνή γαρ συνετής ευλογείται, φόβον δε Κυρίου αύτη αινείτω. Δότε αυτή από καρπών χειλέων αυτής και αινείσθω εν πύλαις ο ανήρ αυτής.

Σοφίας Σολομώντος το Ανάγνωσμα (Κεφ. Ε . 15-23 & ΣΤ , 1-3).

Δίκαιοι εις τον αιώνα ζώσι, και εν Κυρίω ο μισθός αυτών, και η φροντίς αυτών παρά Υψίστω. Δια τούτο λήψονται το βασίλειον της ευπρεπείας, και το διάδημα του κάλλους εκ χειρός Κυρίου· ότι τη δεξιά αυτού σκεπάσει αυτούς, και τω βραχίονι υπερασπιεί αυτών. Λήψεται πανοπλίαν τον ζήλον αυτού, και οπλοποιήσει την κτίσιν εις άμυναν εχθρών· ενδύσεται θώρακα δικαιοσύνης, και περιθήσεται κόρυθα, κρίσιν ανυπόκριτον· λήψεται ασπίδα ακαταμάχητον, οσιότητα· οξυνεί δε απότομον οργήν εις ρομφαίαν· συνεκπολεμήσει αυτώ ο κόσμος επί τους παράφρονας. Πορεύσονται εύστοχοι βολίδες αστραπών, και ως από ευκύκλου τόξου των νεφών, επί σκοπόν αλούνται, και εκ πετροβόλου θυμού πλήρεις ριφήσονται χάλαζαι. Αγανακτήσει κατ  αὐτῶν ύδωρ θαλάσσης, ποταμοί δε συγκλύσουσιν αποτόμως. Αντιστήσεται αυτοίς πνεύμα δυνάμεως, και ως λαίλαψ εκλικμήσει αυτούς. Και ερημώσει πάσαν την γην ανομία, και η κακοπραγία περιτρέξει θρόνους δυναστών. Ακούσατε ουν βασιλείς, και συνέτε· μάθετε, δικασταί περάτων γης. Ενωτίσασθε οι κρατούντες πλήθους, και γεγαυρωμένοι επί όχλοις εθνών. Ότι εδόθη παρά Κυρίου η κράτησις υμίν, και η δυναστεία παρά Υψίστου.

Εις την Λιτήν, Ιδιόμελα. Ήχος α´.

Ευφραίνου εν Κυρίω γυναικών θεοσεβών η ομήγυρις, επί τη μνήμη των ασκητριών Ξανθίππης και Πολυξένης· αύται γαρ εν αληθεί οσιότητι και αρετών ταις πράξεσι, Χριστόν εδόξασαν ευαγγελικώς πολιτευσάμεναι· και νυν εν αγκάλαις Αβραάμ αναπαυόμεναι, πρεσβεύουσιν απαύστως διδόναι ημίν το μέγα, και πλούσιον έλεος.

Ήχος β´.

Υπεριπτάμεναι των γηΐνων ουρανίω φρονήματι, προς ασκητικούς εχωρήσατε αγώνας, Ξανθίππη και Πολυξένη· νεκρώσασαι γαρ την σάρκα συντόνω ασκήσει, τον νουν επτερώσατε γεγηθυίαι προς τον Κύριον, των εφετών το ακρότατον· Αυτόν ουν και ημάς αξιώσατε ιδείν εν πόλω, τον δοξάζοντα τους επομένους Αυτώ, εν αγάπη και δικαιοσύνη.

Ήχος γ´.

Τα κρείττονα ζηλούσαι χαρίσματα, τρυφάς και δέοντα πάντα, ώσπερ σκύβαλα ηρνήσασθε, ομαίμονες οσίαι Πολυξένη και Ξανθίππη· ασκητικής όθεν τελειότητος, πρακτικοί υφηγήτριαι γενόμενοι, πολλούς ειλκύσατε προς μίμησιν, των θεοφιλών υμών καμάτων· και νυν εν τη ουρανίω παστάδι, συν τω Νυμφίω Χριστώ ευφραινόμεναι, ικετεύσατε σωθήναι τους πόθω, υμάς τιμώντας εν άσμασιν.

Ήχος δ´.

Εξέπληξαν βροτούς τα λαμπρά υμών κατορθώματα, ασκήτριαι Ξανθίππη και Πολυξένη· ως άσαρκοι γαρ προσεπαλαίσατε εχθροίς τοις αοράτοις, και Κυρίω ευηρεστήσατε· αναδραμούσαι ουν προς πόλον, χάριν εύρατε πρεσβεύειν τω Κτίσαντι, υπέρ των ψυχών ημών.

Δόξα. Ήχος ο αυτός.

Τας εν οσίαις θαυμαστός Ξανθίππην και Πολυξένην, τας εν Ισπανία καμάτοις αόκνοις διαλαμψάσας, ύμνοις και ωδαίς πνευματικαίς οι πιστοί ευφημήσωμεν, απορρίψασαι γαρ παν σαρκικόν φρόνημα, και αρνηθείσαι κόσμου ματαιότητα, όλη ψυχής εφέσει Χριστώ ηκολούθησαν, και κατά μέθεξιν εθεώθησαν· και νυν αγγέλοις εν Εδέμ συναγαλλόμεναι, και τον ποθεινόν Νυμφίον θεώμεναι, αιτούνται ημίν ιλασμόν αμαρτιών παρά Κυρίου, και το μέγα έλεος.

Και νυν. Θεοτοκίον.

Εκ παντοίων κινδύνων τους δούλους σου....

Εις τον Στίχον, Στιχηρά Προσόμοια. Ήχος πλ. α´. Χαίροις ασκητικών.

Χαίροις, των γυναικών ξυνωρίς, ασκητριών συγγόνων θείον καλλώπισμα, αγάπης Χριστού οι λύχνοι, της εγκρατείας πυρσοί, και θεοκηρύκων χείλη πάνσεπτα· αμνάδες περίβλεπτοι, του σοφού Αρχιποίμενος, της απαθείας, μυροθήκαι πολύτιμοι, θείου Πνεύματος, φωτεινά οικητήρια· φοίνικες αγλαόκαρποι, στερράς ενασκήσεως, καρποφορούντες αφθόνως, του Παρακλήτου τας χάριτας, ημίν πέμψαι Κτίστην, Πολυξένη και Ξανθίππη, αιτείσθε έλεος.

Στ.: Υπομένων υπέμεινα τον Κύριον και προσέσχε μοι και

Εισήκουσε της φωνής της δεήσεώς μου.

Χαίροις, η των οσίων δυάς, Ισπανικής της γης βλαστήματα ένθεα, αι πρώται πηχθείσαι βάσεις, της Εκκλησίας Χριστού, και των Αποστόλων ισοστάσιοι· Ξανθίππη θεόπνευστε, ταπεινώσεως άγαλμα, και Πολυξένη, οδηγέ ασφαλέστατε, προς τον Κύριον, του λαού του καθεύδοντος, χαύνον αι απελάσασαι, του θήλεος σπεύσατε, υπέρ ημών ικετεύειν, Θεώ ημών τω Οικτίρμονι, αυτάδελφοι θείας, Ορθοδόξου πολιτείας, στηλογραφήματα.

Στ.: Και έστησεν επί πέτραν τους πόδας μου,

και  κατηύθυνε τα διαβήματά μου.

Δεύτε, των φιλεόρτων χοροί, τας τετρωμένας τη αγάπη του Κτίσαντος, και πάντα καταλιπούσας, τα εν τω βίω τερπνά, και ηδέα ύμνοις καταστέψωμεν, σεμνώς ανακράζοντες· Πολυξένη πανεύφημε, η του Βελίαρ, τας βουλάς καταισχύνασα, εγκρατεία σου, και παννύχοις σου στάσεσι, δούναι ημίν μετάνοιαν, Χριστόν καθικέτευε, συν τη Ξανθίππη τη θεία, και γεραρά αυταδέλφω σου, μεθ  ἧς πολιτείαν, επί γης διήλθες όντως, αξιοθαύμαστον.

Δόξα. Ήχος πλ. δ´.

Των αποστόλων τρόπους, και αγγέλων βίον μιμησάμεναι, αποστολικής ευκλείας, και αγγελικής δόξης ηξιώθητε, ομαίμονες Ξανθίππη και Πολυξένη· μη παύσητε ουν πρεσβεύουσαι Κυρίω, αξίωσαι και ημάς της αλήκτου ευφροσύνης, εν τη άνω πόλει, τους τιμώντας εν άσμασι, υμών μνήμην την παγγέραστον.

Και νυν. Θεοτοκίον.

Δέσποινα, πρόσδεξαι....

Νυν απολύεις, το Τρισάγιον.

Απολυτίκιον. Ήχος πλ. α´. Τον συνάναρχον Λόγον.

Αποστόλων ταις τρίβοις ακολουθήσασαι, υμών τον βίον εν έργοις, φιλαδελφείας καλώς, και αγάπης ακραιφνούς εδαπανήσατε, σώφρον Ξανθίππη θαυμαστή, και οσίων παμφαές, ωράϊσμα Πολυξένη· και νυν Χριστόν δυσωπείτε, υπέρ ημών σεμναί αυτάδελφοι.

Θεοτοκίον.

Χαίρε, πύλη Κυρίου η αδιόδευτος.. .

Απόλυσις.

ΟΡΘΡΟΣ

Μετά την α´ Στιχολογίαν Κάθισμα. Ήχος α´. Τον τάφον σου Σωτήρ.

Ως άστρα φωτεινά, της Χριστού Εκκλησίας, ασκήσεως φωτί, και κηρύγματος αίγλη, πυρσεύσατε άπαντας, τους πιστούς· όθεν σήμερον, εορταζοντες, υμών την πάντιμον μνήμην ανακράζομεν· Ξανθίππη και Πολυξένη, ασκήτριαι χαίρετε.

Δόξα. Το αυτό. Και νυν. Θεοτοκίον.

Αγγέλων στρατιαί, ην υμνούσιν απαύστως, και γένος των βροτών, ην προστάτιν κατέχει, εν βίου ταις θλίψεσιν, ανυμνήσωμεν Δέσποιναν, την πανάμωμον, ημών και Λόγου μητέρα, του Παντάνακτος, Θεού ωδαίς μελιρρύτοις, και θείοις μελίσμασι.

Μετά την β´ Στιχολογίαν Κάθισμα. Ήχος δ´. Ο υψωθείς εν τω Σταυρώ.

Εν Ισπανία υπέρ βρότειον φύσιν, αγωνισάμεναι οσίων τους δήμους, ηυφράνατε και τάγματα σεπτών γυναικών, Πολυξένη ένθεε και Ξανθίππη ολβία, όντως ωραΐσατε, και προς δώματα δόξης, τους γηγενείς ιθύνατε σοφώς, αυτοίς τα θεία κηρύξασαι γράμματα.

Δόξα. Το αυτό. Και νυν. Θεοτοκίον.

Ως της αρχαίας της αράς καθαιρέτιν, και σωτηρίας της μερόπων χορείας, γεραίρομέν σε πρόξενον Παρθένε αγνή· συ γαρ τον Παντάνακτα συλλαβούσα αφράστως, και Αυτώ δανείσασα σάρκα βρότειον γένος, το πεπτωκός εθέωσας ημών, το εξυφαίνόν σοι νυν ύμνον πρέποντα.

Μετά τον Πολυέλεον, Κάθισμα. Ήχος γ´. Την ωραιότητα.

Ιχνηλατήσασαι, κλειναί ασκήτριαι, τα κατορθώματα, και τα παλαίσματα, των αποστόλων αρετής εδείχθητε μυροθήκαι, και αυτών εφάμιλλοι, εν τοις τρόποις γενόμενοι, Πολυξένη πάντιμε και Ξανθίππη ειλήφατε, στεφάνους ουρανόθεν και χάριν, θείαι υπέρ ημών πρεσβεύειν.

Δόξα. Το αυτό. Και νυν. Θεοτοκίον.

Την σκοτισθείσάν μου, ψυχήν καταύγασον, φωτί της χάριτος, του θείου Τόκου σου, αγνή Παρθένε Μαριάμ, ελπίς των απηλπισμένων, και αχλύν απέλασον, των απείρων πταισμάτων μου, όπως εύρω έλεος, εν τη ώρα της Κρίσεως, και πόθω ασιγήτως βοώ σοι· Χαίρε η Κεχαριτωμένη.

Είτα οι Αναβαθμοί. Το α´ Αντίφωνον του δ´ ήχου

Προκείμενον: Υπομένων υπέμεινα τον Κύριον και προσέσχε μοι…

Στίχος: Και έστησεν επί πέτραν τους πόδας μου....

Ευαγγέλιον Οσιακόν.( Ζήτει την Κυριακήν μετά την Ύψωσιν του Τιμίου Σταυρού.)

Ο Ν´ Ψαλμός.

Δόξα: Ταις των σων Οσίων πρεσβείαις, Ελεήμον, .

Και νυν: Ταις της Θεοτόκου πρεσβείαις, Ελεήμον...

Ιδιόμελον. Ήχος πλ. β´. Στίχος: Ελεήμον, ελέησόν με, ο θεός, κατά το μέγα έλεός Σου και κατά το πλήθος των οικτιρμών Σου

 εξάλειψον τα ανόμημά μου.

Αυτάδελφοι ασκήτριαι, του Ευαγγελίου βαδίσασαι την τρίβον, συνετρίψατε του μισοκάλου τα ένεδρα, αντιτυπία της υμών ασκήσεως· και προς τον άπονον χωρήσασαι βίον, κληρονόμοι εγένεσθε της αφθίτου ευφροσύνης, Ξανθίππη και Πολυξένη, στύλοι ευσεβείας ακράδαντοι· πρεσβεύσατε ουν τω πανευϊλάτω Δεσπότη της κτίσεως, ειρήνην δωρήσασθαι πάση τη οικουμένη, και ταις ψυχαίς ημών το αμέτρητον έλεος.

Σώσον, ο Θεός, τον λαόν Σου...

Είτα ο Κανών των Οσίων αυταδέλφων, ου η ακροστιχίς·

Πολυξένην και Ξανθίππην συμψάλλω. Χ.Μ.Μ.

Ωδή α´. Ήχος δ´. Ανοίξω το στόμα μου.

Παντάναξ και Κύριε, της υφηλίου ικάνωσον, καμέ στέψαι άσμασι, την Πολυξένην φαιδροίς, και ομαίμονα, αυτής την θεοφόρον, Ξανθίππην ανοίγων μου, στόμα το άμουσον.

Οσίων αρχέτυπα, του παμβεβήλου τα ένεδρα, και σκώλα συντρίψασαι, των εντολών του Θεού, εβαδίσατε, τας τρίβους απροσκόπτως, και της υπέρ έννοιαν, δόξης ετύχετε.

Λαμπρότητος ώφθητε, της εν τω πόλω συμμέτοχοι, ψυχήν εκκαθάρασαι, θεοφιλεί αγωγή, παμμακάριστοι, αυτάδελφοι γυναίκες, δυάς υπερθαύμαστε, πίστεως πρόβολοι.

Θεοτοκίον.

Υπέραγνε Δέσποινα, ως πανευώδης παράδεισος, ζωής ανεβλάστησας, το Ξύλον υπερφυώς, το την λύτρωσιν, παρέχον τοις υμνούσι, την άρρητον δόξαν σου, Θεογεννήτρια.

Ωδή γ´. Τους σους υμνολόγους.

Ξανθίππη θεόφιλε του Παύλου, αυτήκοος θείων διδαχών, του αποστόλου πέφηνας, και πάνσεπτος συνέκδημος, αυτού Χριστού κηρύττοντος, το ιερόν Ευαγγέλιον.

Εν χώρα καλώς της Ισπανίας, βιώσασα και Ελλαδική, επλήσθης θείου Πνεύματος, και άπασιν υπέδειξας, την δύναμιν της πίστεως, ω Πολυξένη πανεύφημε.

Ναμάτων πλησθείσα Πολυξένη, της πίστεως πάσι γλυκασμόν, επήγαζες της χάριτος, οσίων εγκαλλώπισμα, και φιλανθρώπου δράσεως, χειμάρρους ώφθης αείρροος.

Θεοτοκίον.

Η σκέπη απάντων των μερόπων, εν βίω και θεία βοηθός, Παρθένε παντευλόγητε, την λύπην της καρδίας μου, απέλασον και βράβευσον, χαράν μοι άληκτον Δέσποινα.

Κάθισμα. Ήχος δ´. Ταχύ προκατάλαβε.

Ασκήσεως νάμασιν, ανακαθάρασαι νουν, δοχεία γεγόνατε, ωραία και διαυγή, του Πνεύματος πάνσεμναι· όθεν υμάς τιμώντες, Πολυξένη θεόφρον, και γεραρά Ξανθίππη, εορτάζομεν πόθω, υμών μελισταγέσιν ωδαίς, μνήμην την πάμφωτον.

Δόξα. Το αυτό. Και νυν. Θεοτοκίον.

Πιστούς περιτείχισον, θεογεννήτορ αγνή, και λύτρωσαι άπαντας εκ των εχθρού προσβολών, αεί τους τιμώντάς σε· σου γαρ τη θεία σκέπη, καταφεύγομεν πάντες, όλη ψυχής εφέσει, ευφροσύνης αλήκτου, δεόμενοι ελπίς αληθώς, ημών ακαταίσχυντε.

Ωδή δ´. Ο καθήμενος εν δόξη.

Νόμω θείω Πολυξένη, πειθομένη τω Κτίσαντι, πράξεσιν οσίαις, και ασκητικαίς ηκολούθησας· διο χαράς της αφθίτου κατηξίωσαι, εν τοις δώμασι, της ουρανίας λαμπρότητος.

Κόσμου εύκλειαν λιπούσα, τας τρυφάς και ευμάρειαν, σω υπερκοσμίω πόθω, τον Σταυρόν ήρας χαίρουσα, Ξανθίππη θεία Χριστού επωμαΐδιον, και παν φρύαγμα, του πονηρού κατεπάτησας.

Αληθείας θείω φέγγει, τας ψυχάς κατηυγάσατε, των εν τη σκοτεία, καθευδόντων Ευαγγελιστρίαι, συν Πολυξένη Ξανθίππη ζεύγος ένθεον, ως της πίστεως, ημών φωστήρες τρισμέγιστοι.

Θεοτοκίον.

Ιλαστήριον του κόσμου, τρυχομένων ανάψυξις, και παραμυθία πάντων των εν λύπαις και θλίψεσι, τον σον Υιόν εκδυσώπει Απειρόγαμε, δούναι άπασι, τοις σοις ικέταις τα πρόσφορα.

Ωδή ε . Εξέστη τα σύμπαντα.

Ξανθίππην την πάντιμον, και Πολυξένην σήμερον, ύμνοις καταστέφωμεν ενθέοις, ως πανασπίλους, αμνάδας του Λυτρωτού, και νύμφας Αυτού περικλεείς, πόθω ανακράζοντες· Ξυνωρίς χαίρε πάνσεπτος.

Αγγέλων εφάμιλλοι, μητέρες ανεδείχθητε, θείαι Πολυξένη και Ξανθίππη, ως πολιτείαν, επί της γης αληθώς, ισάγγελον έχουσα σεμναί, και Χριστού το όνομα, ασιγήτως ψελλίζουσαι.

Ναοί θείας χάριτος, Ξανθίππη τρισμακάριστε, συν τη αδελφή σου Πολυξένη, οφθείσαι πάσι, τοις προσιούσιν υμίν, κατ  ἄμφω πορίζετε ψυχών, και σωμάτων ίασιν, θεοφόροι ασκήτριαι.

Θεοτοκίον.

Θεόν τον ασώματον, σωματικώς εκύησας, Μήτερ και τον άχρονον εν χρόνω, ευεργετούσα, τους χοϊκούς και αράν, της Εύας διώκουσα αγνή· όθεν σε γεραίρομεν, ως χαράς κόσμου αίτιον.

Ωδή στ´. Την θείαν ταύτην.

Ιδού, υμών τον παμφίλτατον, Νυμφίον καθοράτε και Κύριον, εν τοις σκηνώμασι, των ουρανών κατατήξασαι, εν γη υμών την σάρκα, κλειναί ομαίμονες.

Πιστών, τους δήμους διηύρυνας, οσία Πολυξένη κηρύγμασι, τοις ασιγήτοις σου, και σω σεπτώ παραδείγματι, δι  ὧν εδείχθης βάθρον, στερρόν της πίστεως.

Πολλάς, στερήσεις υπέμεινας, Ξανθίππη ανδρικώ τω φρονήματι, και το δηνάριον, της βασιλείας απείληφας, των ουρανών αξίως, παρά του Κτίσαντος.

Θεοτοκίον.

Ημάς, πικράς ελευθέρωσον, παθών της δεσποτείας Μητρόθεε, και νόμοις Πνεύματος, τον νουν ημών καθυπόταξον, ως αν ζωής αγήρω, εν πόλω τύχωμεν.

Κοντάκιον. Ήχος πλ. δ´. Τη υπερμάχω.

Διαδραμούσαι πολιτείαν υπερθαύμαστον, επί της γης οσίων σύμμορφαι εδείχθητε γυναικών, Ξανθίππη θεία και Πολυξένη· όθεν στέφανον δεξάμεναι αμάραντον εκ χειρών του Ιησού ημών ακούετε των βοώντων νυν· Χαίροις, ζεύγος θειότατον.

Ο Οίκος.

Άϋλον πολιτείαν, επεδείξατε, θείαι αυτάδελφοι ασκήτριαι όντως· αρνησάμεναι γαρ παν φθαρτόν της αφθάρτου δόξης κοινωνοί, ώφθητε· διο υμάς γεραίροντες φωνούμεν ευθαρσώς τοιαύτα·

Χαίρετε, λαμπροί σοφίας φάροι·

χαίρετε, στερροί ανδρείας στύλοι.

Χαίρε, Πολυξένη, συνέσεως μέλαθρον·

χαίρε, ω Ξανθίππη, φρονήσεως μάργαρον.

Χαίρε, κήρυξ θείας χάριτος, Πολυξένη θαυμαστή·

χαίρε, σάλπιγξ θείας γνώσεως, ω Ξανθίππη αγλαή.

Χαίρε, γλώσσα υμνούσα, Πολυξένη, τον Κτίστην·

χαίρε, στόμα, Ξανθίππη, το αινούν τον Δεσπότην.

Χαίρε, λειμών, Ξανθίππη, σεμνότητος·

χαίρε, εικών, οσία, χρηστότητος.

Χαίρε, λαμπάς, Πολυξένη, τιμία·

χαίρε, δυάς ομαιμόνων αγία.

Χαίροις, ζεύγος θειότατον.

Συναξάριον.

Τη ΚΓ  του αυτού μηνός, η Σύλληψις του Αγίου ενδόξου Προφήτου, Προδρόμου, και Βαπτιστού Ιωάννου.

Στίχοι:

Ανδρί Προφήτη χρησμός εξ Αρχαγγέλου,

Τεκείν Προφήτην, και Προφήτου τι πλέον.

Εικάδι τη τριτάτη γαστήρ λάβε Πρόδρομον είσω.

Ταύτην την θείαν σύλληψιν ευηγγελίσατο τω Προφήτη και Ιερεί Ζαχαρία, ο θείος Αρχιστράτηγος Γαβριήλ, ειπών: Εισηκούσθη η δέησίς σου· ως εκ τούτου προμηνύεσθαι δια το παράδοξον τούτε γήρως και της στειρώσεως της Ελισάβετ, τον θείον και παρθενικόν της παναχράντου Θεοτόκου τόκον.

Τη αυτή ημέρα, μνήμη των Οσίων και θεοφόρων αυταδέλφων γυναικών Πολυξένης και Ξανθίππης.

Στίχοι.

Αξίως ειλήφατε θεόθεν γέρα,

ομαίμονες, Ξανθίππη και Πολυξένη.

Αι οσίαι Ξανθίππη και Πολυξένη, αδελφαί ούσαι κατά σάρκα και εξ Ισπανίας καταγόμεναι, εδιδάχθησαν την εις Χριστόν πίστιν εν τοις χρόνοις του Κλαυδίου Καίσαρος (4145 μ. Χ.). Εκ τούτων η μεν Ξανθίππη ην γυνή του άρχοντος της χώρας Πρόβου, μαθητεύσασα παρά τω Αποστόλω των εθνών Παύλω και πολλούς εις την αληθινήν πίστιν επιστρέψασα· η δε Πολυξένη εν σκια αγνωσίας καθημένη ηρπάγη υπό τινος επί διαφθορά και κατήντησεν εις την Ελλάδα ένθα θεία χάριτι εδιδάχθη τα σωτηριώδη γράμματα και εις Χριστόν εβαπτίσθη. Επανελθούσα εις την εαυτής πατρίδα επανεύρε την Ξανθίππην, μεθ  ἧς θεοφιλώς τον βίον εδαπάνησεν. Αμφότεραι εν έργοις ευαγγελικοίς διαπρέψασαι, εκοιμήθησαν εν ειρήνη.

Τη αυτή ημέρα, μνήμη των Αγίων Μαρτύρων Ανδρέου, Ιωάννου, Πέτρου και Αντωνίου, των εν Αφρική τελειωθέντων.

Στίχοι:

Υπέρ νυγέντος πριν μια λόγχη Λόγου,

Λόγχαις νυγείς ήνεγκε διτταίς Ανδρέας.

Έχθραν πλανηθείς, και σφαγείς Ιωάννης,

Σφάττει τον εχθρόν, και συν αυτώ την πλάνην.

Αντώνιος και Πέτρος ως στερραί πέτραι,

Προς τα μεληδόν εκκοπάς εκαρτέρουν.

Βασιλείου την Ρωμαίων αρχήν διϊύνοντος της Αφρικής απάσης εκράτει και ετυράννει, ο ωμότατος των Αγαρηνών Ιβραχίμ. Ούτος πορθήσας τας Συρακκούσας Σικελίας, εκείθεν ηγάγετο Ιωάννην, άμα συν τοις παισίν αυτού, Πέτρω και Αντωνίω, παίδας έτι αώρους τυγχάνοντας. Ους και παραυτίκα τοις Αγαρηνών εκέλευσεν εκπαιδεύεσθαι γράμμασιν. Επεί δε εις άνδρας ετέλουν, και φρονήσει και αρετή πολλούςυπερείχον, αγασθείς επ’ αυτοίς ο Βελίαρ, γενικόν μεν τον Αντώνιον, σακελλάριον δε τον Πέτρον προχειρίζεται. Ούτοι μεν κρυφίως εχριστιάνιζον, εις το φανερόν δε τα των Σαρακηνών υπεκρίνοντο, αλλ’ ουκ έλαθον. Γνους γαρ τούτο ο Ιβραχίμ, και μανείς, τους πόδας αυτών ξύλω ασφαλισάμενος, ξύλοις αγρίοις αικίζει.

Τετρακοσίας τοίνυν λαβών κατά των ποδών ο μακάριος Αντώνιος και τούτοις κατακλασθείς, ηυχαρίστει τω Θεώ. Είτα όνω επιβιβάζεται και κατά του σάγματος σχοινίοις δεδεμένος, δια μέσης της πόλεως θεατρίζεται. Πέτρος δε γυμνωθείς, ράβδοις τον τένοντα αυτού και την κοιλίαν αικίζεται, και εν τη ειρκτή αποτίθεται. Εξαγαγών δε αυτούς, τους βραχίονας από των ώμων και τας χείρας ξύλοις αγρίοις συνθλά, έπειτα τους μηρούς αυτών και τα σκέλη, και τους πόδας ωσαύτως συνέτριψεν, ως όλον μεν το οστώδες απαλυνθήναι, το σαρκώδες δε χυλωθέν, τω αίματι συμφυραθήναι. Μετά δε ταύτα, ανθράκων πλήθη αθροίσας, και χαλκέα προσκαλεσάμενος, δια σιδηράς λαβίδος πεπυρακτωμένης, τα αιδοία αυτών εκέλευσεν αποτεμείν, και τοις των μακαρίων στόμασιν εμβαλείν.

Τούτων εν τούτοις τελειωθέντων, τον πατέρα αυτών Ιωάννην ελκύσας προς εαυτόν, και τη λαιά χειρί τον τράχηλον ανακλάσας, την ιδίαν αυτού μάχαιραν έπηξεν εν τω φάρυγγι, και ούτως επανωτών ιδίων αυτού τέκνων αφήκε το πνεύμα. Ειθ’ ούτω πυράν πολλήν ανάψας, κατέκαυσεν άμα τα των Αγίων σώματα.

Τον δε μακάριον Ανδρέαν, γηραιόν όντα πάνυ την ηλικίαν, χρόνοις πολλοίς καθειρχθέντα, και λιμώ και δίψει και γυμνότητι και ταλαιπωρίαις τεταριχευμένον, και μη πειθόμενον τω κυνί, τι ποιεί ο θηρ; Ίππω επιβάς, και ακόντιον λαβών, κατ’ ευθύς τον Άγιον ευρών, κατά του στήθους έκρουσεν. Επεί ουν ο Άγιος ευχαριστήσας, έρρηξε φωνήν προς τον Θεόν. Αύθις εκ των όπισθεν ο μιαιόφονος παριών, ετέρω τούτον έβαλε κατά του νώτου πελτώ, και ούτω κατά των σπλάγχνων αυτού των δύω δοράτων διαδυομένων, πίπτει ο μακάριος επί της γης μαχαίρα, την τιμίαν αποτμηθείς κεφαλήν, και ούτως επληρώθη αυτών η μαρτυρία.

Τη αυτή ημέρα, μνήμη της Αγίας Μάρτυρος Ραΐδος της παρθένου.

Στίχοι:

Ποθούσα κάλλος η Ραΐς Θεού βλέπειν,

Σαρκός το κάλλος εκδίδωσι τω ξίφει.

Αύτη γέγονεν εν τη Αιγυπτίω χώρα, εν τόπω επιλεγομένω Τάμμα, θυγάτηρ πρεσβυτέρου τινός, Πέτρου τούνομα, ην δε των μοναζουσών σχήμα περιβεβλημένη, ούσα ετών ωσεί 2. Κατελθούσα δε μεθ’ ετέρων παρθένων υδρεύσασθαι και θεασαμένη πολλάς παρθένους, και πλήθος ανδρών πρεσβυτέρων και διακόνων και μοναζόντων, ους είχε δεσμίους ο ηγεμών Λουκιανός, παρερχομένων πλοίω, και μαθούσα ότι δια Χριστόν δέδενται, ανδρισαμένη συνέμιξεν αυτοίς εαυτήν, δεηθείσα επί τούτο του Κομενταρησίου. Του δε παραινέσαντος αυτήν, την ασφάλειαν ελέσθαι, και μη συναποθανείν τοις δεσμίοις, επεί ουκ επείσθη, ενεφανίσθη τε τω ηγεμόνι, και τους αυτούς θεούς εμυκτήρισε και εις το τούτο ενέπτυσε πρόσωπον, ως τα χριστιανών διαπαίζοντος, την δια ξίφους μετά πολλάς βασάνους εδέξατο τελευτήν.

Τη αυτή ημέρα, μνήμη του Αγίου ενδόξου Νεομάρτυρος Ιωάννου του εκ Κονίτσης της Ηπείρου καταγομένου, και εν Βραχωρίω (Αγρινίω)

της Αιτωλίας αθλήσαντος εν έτει 1814.

Στίχοι:

Ρίζης δυσώδους εκφυείς Ιωάννη,

αθλήσεως ήνεγκας καρπούς ηδίστους.

Ούτος ην εκ Κονίτσης, κωμοπόλεως της Ηπείρου, γεννηθείς εξ Οθωμανών γονέων, παρ’ ων και ανετράφη τη ιδία πλάνη, καταλεγείς τω τάγματι τω λεγομένω των Δερβισών. Εικοσαετής γεγονώς, έζη βίον σεμνόν, τοις χριστιανικοίς νεύων ήθεσι και τρόποις εν πολλή συνέσει. Και μετ’ ου πολύ, αφείς την οικείαν πλάνην, προσήλθε τω φωτί της θεογνωσίας, πεπιστευκώς Χριστώ τω Θεώ, και αναγεννηθείς δια του θείου βαπτίσματος εν τη νήσω Ιθάκη έλαβε το όνομα Ιωάννης.

Επανελθών εν Ξηρομέρω και εν τινι εκείσε χωρίω παροικήσας ω η κλήσις Μαχαλάς, ενυμφεύθη σεμνήν τινα νέαν, μεθ’ ης έζη βίον θεοφιλή και χριστιανικόν. Μαθόντες οι προσήκοντες αυτώ ότι εγένετο χριστιανός, ευρόντες τούτον παντοίοις εχρήσαντο τρόποις, ίνα μεταστήσωσι τη προτέρα πλάνη. Παραστήσαντες τούτον τω εν Βραχωρίω κριτή των Αγαρηνών, ομολογήσαντα διατόρως και εν πολλή παρρησία την εις Χριστόν αμετάθετον αυτού πίστιν και μη υπενδόντα απειλαίς και επαγγελίαις και ειρκταίς και πλείσταις τιμωρίαις και κολάσεσιν, απέτεμον την τιμίαν αυτού κεφαλήν, τη κγ  τοῦ μηνός Σεπτεμβρίου, εν ημέρα Τετάρτη της εβδομάδος, του σωτηρίου έτους 1814. Το δε τίμιον αυτού σώμα ριφθέν ου μακράν της εκκλησίας του Αγίου Δημητρίου ετάφη παρά τινων ευλαβών εν τινι αγρώ, ον οι Βραχωρίται έκτοτε τιμώσιν. Εν έτει δε 1794, ευρέθησαν τα ιερά αυτού λείψανα εν τη Ι. Μ. της Προυσιωτίσσης, αποκρυβέντα πάλαι εκείσαι μετά την εκ τάφου ανακομιδήν.

Τη αυτή ημέρα, μνήμη του Αγίου Νεομάρτυρος Νικολάου του παντοπώλου, του Καρπενησιώτου και εν Κωνσταντινουπόλει μαρτυρήσαντος εν έτει αχοβ  (1672), ημέρα Δευτέρα, ξίφει τελειούται ετών 15. Ετάφη εν τη Ι. Μ. Παναγίας Χάλκης. Η τιμία αυτού κάρα ευρίσκεται εν τη Ι. Μ. Ξηροποτάμου Αγίου Όρους.

Στίχοι:

Ο Νικόλαος πάντα πωλήσας κάτω,

εξηγόρασε Χριστόν άνω εκ ξίφους.

Τη αυτή ημέρα, μνήμη του Αγίου Γρηγορίου Μητροπολίτου Άργους και Ναυπλίου, του Νέου Εθνοϊερομάρτυρος, και εν Τριπόλη ετελείωθη εν τη ειρκτή εν έτει 1821.

Τη αυτή ημέρα, μνήμη του Αγίου Adamnan του Σκωτσέζου.

Ταις αυτών αγίαις πρεσβείαις, Χριστέ ο Θεός, ελέησον

 και σώσον ημάς. Αμήν.

Ωδή ζ . Ουκ ελάτρευσαν.

Νουν ανάπλεων, κτησάμεναι του Πνεύματος, Ξανθίππη πάνσοφε, και Πολυξένη λαμπρά, ορμάς κατεστείλατε, απαύστως ψάλλουσα· θεοδόξαστοι, τας καθ  ὑμῶν αυτάδελφοι, κινουμένας του Βελίαρ.

Σθένει Πνεύματος, του θείου δυναμούμεναι, κατηγωνίσασθε, τον λαοπλάνον εχθρόν, υμάς τον προσβάλλοντα, και διηνύσατε, της ασκήσεως, το στάδιον γηθόμεναι, Πολυξένη και Ξανθίππη.

Ύμνοις πρέπουσιν, υμάς αεί γεραίρομεν, ως θυμιάματα, προσενεχθέντα Χριστώ, και μύρα πανεύοσμα, ευχής και νήψεως, πανσεβάσμιαι, Ξανθίππη και ακρώρεια, εγκρατείας Πολυξένη.

Θεοτοκίον.

Μήτερ άφθορε, ως κλίμαξ υπερκόσμιος, ημάς ανήγαγες, προς σωτηρίους νομάς, κυήσασα Κύριον, τον Πολυεύσπλαγχνον, ον ικέτευε, ρυσθήναι πάσης θλίψεως, τους αεί σοι προσιόντας.

Ωδή η . Παίδας ευαγείς.

Ψάλλοντες ωδαίς μελισταγέσιν, υμίν Πολυξένη θαυματόβρυτε, και Ξανθίππη πάγκαλε, άσκησιν μιμούμεθα, υμών και την θεόφιλον, οσίαι βίωσιν, δι  ἧσπερ εγνωρίσατε πάσι, όνομα το θείον, Χριστού του Ζωοδότου.

Άνωθεν μητέρες θεοφόροι, την χθόνα της Ισπανίας περισκέπετε, την υμάς βλαστήσασαν, και πιστών τον σύλλογον, τον νυν υμάς γεραίροντα, φρουρείτε πάντοτε, Ξανθίππη και σεμνή Πολυξένη, αυταδέλφων θείων, λαμπάδες φωτοφόροι.

Λάμψεσι πανσόφων κηρυγμάτων, και πράξεων ευποιΐας ηγλαΐσατε, Εκκλησίαν πάντιμοι, του Κυρίου ζόφωσιν, του δυσσεβούς φρονήματος, αποδιώξασαι, Ξανθίππη φως Χριστού και πυρφόρε, Πολυξένη άστρα, φρονήσεως ενθέου.

Θεοτοκίον.

Λόγον τον συνάναρχον Κυρίου, Σωτήρα ημών Θεόν τε τον παντέλειον, και Δεσπότην κτίσεως, πάσης απεκύησας, την αλογίαν λύσαντα, του κόσμου Δέσποινα, και σώσαντα ημάς εκ θανάτου, τους υπερυψούντας, σε Μήτερ εις αιώνας.

Ωδή θ. Άπας γηγενής.

Ως το θείον πυρ, Ξανθίππη πανάριστε. εν τη καρδία σου, δεξαμένη έλιπες, απάτην κόσμου, τερπνά και ρέοντα και παρρησία Όνομα, Χριστού το πάντιμον, και Σωτήρος, συν τη αυταδέλφη σου, Πολυξένη του κόσμου εκήρυττες.

Χαίρε ξυνωρίς, οσίων κραυγάζομεν, Χριστού της πίστεως, γυναικών η κάλλεσιν, ωραϊσθείσα, ενθέων πράξεων, και χαύνον απορρίψασα, θηλείας φύσεως, Πολυξένη, αρετών εντρύφημα, και Ξανθίππη χρηστότητος θέμεθλε.

Μνήμην την σεπτήν, υμών της κοιμήσεως, πανηγυρίζοντες, οι πιστοί γανύμεθα, και πολιτείας υμών γεραίρομεν, τα σκάμματα θεόφιλε, Ξανθίππη άριστε, και πυξίον, Πολυξένη πάγχρυσον, σωφροσύνης και βίου σεμνότητος.

Θεοτοκίον.

Μέμνησο ημών, εν ώρα της Κρίσεως, θεογεννήτρια, και φωνής αξίωσον, ημάς ακούσαι, του θείου Τόκου σου· ευ δούλοί μου πανάριστοι, ταχύ εισέλθετε, εις την δόξαν, και χαράν αέναον, του Κυρίου υμών και Παντάνακτος.

Εξαποστειλάριον. Γυναίκες ακουτίσθητε.

Τρισόλβιαι ασκήτριαι, εν ανδρικώ φρονήματι, και αρετών εργασία, πολυτιμώτατα σκεύη, εδείχθητε του Πνεύματος, Ξανθίππη τρισμακάριστε και Πολυξένη πάνσοφε· διο υμάς ανυμνούμεν, ως οσιότητος λύχνους.

Θεοτοκίον.

Δικαιοσύνης ήλιος, Χριστός ο υπεράναρχος, εκ της αγνής σου νηδύος, βροτών ανέλαβε φύσιν, αγνή θεογεννήτρια, Παρθένε απειρόγαμε, ίνα φωτίση άπαντας, τους εν σκοτεία κειμένους, και ζόφω της αμαρτίας.

Εις τους Αίνους. Ήχος δ´. Έδωκας σημείωσιν.

Πόνοις της ασκήσεως, χρηστοηθείας ταις χάρισι, και σοφίας διδάγμασι, λαμπρώς σεμνυνόμεναι, εν τη Ισπανία, ώφθητε εν πόλω, των αποστόλων κοινωνοί, και των οσίων απάντων σύσκηνοι, Ξανθίππη θεοτίμητε, και Πολυξένη υπέρτιμε, πολυτίμητα μάργαρα, απαθείας και νήψεως.

Βίωσιν ισάγγελον επί της γης επεδείξατε, Πολυξένη θεόνυμφε, ασκήτρια πάνσοφε, και σεμνή Ξανθίππη, γεηράς φροντίδας, αποτινάξασαι καλώς, και αληθείας, Χριστού κηρύξασαι· διο και επιλάμψεων, αΰλων θείαι επλήσθητε, και της άνω λαμπρότητος, επαξίως ετύχητε.

Χαίρουσι και γάνυνται, οι επουράνιοι σύλλογοι, και βροτών τα συστήματα, πανήγυριν άγοντες, της υμών φωσφόρου, μνήμης και καμάτους, ους δια δόξαν του Χριστού, αστασιάστως, καθυπεμείνατε, Ξανθίππη τρισμακάριστε, και Πολυξένη τρισένδοξε, ανυμνούντες αυτάδελφοι, ευποιΐας κειμήλια.

Ίχνεσι βαδίσασαι, των αποστόλων επλήσθητε, δωρεών θείου Πνεύματος, Ξανθίππη λευκάνθεμον, δράσεως οσίας, και λειμών ευώδης, ω Πολυξένη αρετών· διο Κυρίου το θείον πρόσωπον, ιδείν κατηξιώθητε, εν ουρανίοις σκηνώμασι, και της δόξης συμμέτοχοι, της αγήρω γεγόνατε.

Δόξα. Ήχος πλ. α´.

Θεόκλητον ζεύγος γυναικών ομαιμόνων, Ξανθίππη και Πολυξένη πανεύφημοι, την αγαθήν μερίδα εξελέξασθε, και Θεώ ευηρεστήσατε· εν αληθεί γαρ οσιότητι σεαυτάς κοσμήσασαι, και αποστόλων οδεύσασαι αξίως τρίβους, πλούτον άσυλον εν ουρανοίς εθησαυρίσατε· αξιώσατε ουν και ημάς, τους την υμών τιμώντας μνήμην, τυχείν της άνω δόξης, και συν υμίν γεραίρειν αείποτε Κυρίου, το πάντιμον όνομα.

Και νυν. Θεοτοκίον.

Μακαρίζομέν σε, Θεοτόκε Παρθένε, ..

Δοξολογία Μεγάλη και Απόλυσις.

ΕΝ ΤΗ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ.

Τα Τυπικά, οι Μακαρισμοί και εκ του Κανόνος των αυταδέλφων οσίων γυναικών η γ  καὶ η στ  ᾠδή.

Απόστολος και Ευαγγέλιον Οσιακόν. ( Γαλατ. Γ  23- Δ´ 1)

και (Ματθ. Κε  1-13)

Μεγαλυνάριον.

Χαίροις, αυταδέλφων η ξυνωρίς, γυναικών οσίων, αποστόλων μαθητριών, χαίροις Πολυξένη, και πάνσεμνε Ξανθίππη, αι νουνεχώς τον βίον, εκδαπανήσασαι.

Κοινωνικόν: Εις μνημόσυνον αιώνιον…

Η/Υ ΠΗΓΗ:

Voutsinasilias.blogspot.gr

http://voutsinasilias.blogspot.gr/2010/09/23.html

23 Σεπτεμβρίου, μνήμη και των Οσίων Ξανθίππης και Πολυξένης, των εν Ισπανία: Συναξάριον.

site analysis

Τη ΚΓ του αυτού μηνός (Σεπτεμβρίου), μνήμη των Οσίων και θεοφόρων αυταδέλφων γυναικών, Πολυξένης και Ξανθίππης.

Αξίως ειλήφατε θεόθεν γέρα,
ομαίμονες, Ξανθίππη και Πολυξένη.

ο Βίος των κατά σάρκα αδελφών αγίων γυναικών Πολυξένης και Ξανθίππης των εν Ισπανία, ων η μνήμη τη 23η Σεπτεμβρίου

Βρισκόμαστε στα μέσα του πρώτου μετά Χριστόν αιώνα στην Ιβηρική χερσόνησο. Στη Ρώμη βασίλευε ο αυτοκράτορας Κλαύδιος, θείος του αιμοσταγούς Νέρωνος και διάδοχος του. Ο Χριστιανισμός, η νέα θρησκεία, βρίσκεται στο λυκαυγές της. Οι άγιοι Απόστολοι με τους συνεργάτες τους, όργωναν τον τότε γνωστό και προσιτό, με τα πενιχρά συγκοινωνιακά μέσα, κόσμο. Στην Ισπανία αντιπροσώπευε τη Ρώμη ο Πρόβος. Γυναίκα του κυβερνήτου Πρόβου ήταν η ευσεβής Ξανθίππη. Η Ξανθίππη ήταν χριστιανή. Μία από τις πρώτες Ισπανίδες χριστιανές. Η προφορική παράδοση λέει ότι ο απόστολος των εθνών, ο μέγας Παύλος, πέρασε και κήρυξε στη χώρα αυτή. Στην Καινή Διαθήκη, στην προς Ρωμαίους επιστολή κεφ. ιε”, στίχο 24 γράφει: «εάν πορεύωμαι εις την Σπανίαν, ελεύσομαι προς υμάς” ελπίζω γαρ διαπορευόμενος θεάσασθαι υμάς και ύφ” υμών προπεμφθήναι εκεί, εάν υμών πρώτον από μέρους εμπλησθώ». Και παρακάτω στο ίδιο κεφάλαιο, στίχος 28, ξαναγράφει: «τούτο ουν επιτελέσας, και σφραγισάμενος αυτοίς τον καρπόν τούτον, απελεύσομαι δι” υμών εις την
Σπανίαν».

Άραγε ο δέσμιος Παύλος μπόρεσε να φτάσει ως εκεί; Έτσι κι αλλιώς όμως η πίστη έφτασε εις την Σπανίαν. Και οι Ισπανοί καυχώνται ότι η γυναίκα του κυβερνήτου Πρόβου, Ξανθίππη κατηχήθηκε από τον ίδιο τον Παύλο. Η Ξανθίππη, ζούσε βίο ευσεβή και συνεπή προς τις εντολές του Χριστού. Θα ασχοληθούμε με αυτή πιο κάτω όταν η ζωή της συνδέεται ξανά με τη ζωή της αδελφής της.

Η αγία Πολυξένη ήταν αδελφή κατά σάρκα της Αγίας Ξανθίππης. Όταν ήταν νέα κοπέλα, απήχθη από έναν άνθρωπο ο οποίος ήθελε να την διαφθείρει. Χάριτι του Θεού όμως, κατά τρόπο που δεν έχει διασωθεί, η αγνότητα της Πολυξένης διαφυλάχτηκε και έφυγε, ταξιδεύοντας, από τόπου σε τόπο. Λέγεται ότι αξιώθηκε να παρακολουθήσει την διδασκαλία του ίδιου του πρωτοκορυφαίου Αποστόλου Πέτρου, άγνωστο που, και τέλος του Αποστόλου Φιλίππου στην Ελλάδα. Η Αγία Πολυξένη συνεχίζοντας τις περιπλανήσεις της στην ανατολική αυτοκρατορία, γνώρισε και τρίτο Απόστολο, τον πρωτόκλητο Ανδρέα. Έγινε μαθήτρια και οπαδός του και βαπτίστηκε τελικά άπ” αυτόν. Όταν μυήθηκε πλήρως από τους μεγάλους διδασκάλους της, γύρισε στην Ισπανία, συνοδευομένη από τον Απόστολο Ονήσιμο για να κηρύξει το Ευαγγέλιο στους συμπατριώτες της. Το παράδειγμα της, τα γεμάτα χάρη λόγια της έκαναν να καρπίσει στη γη της Ισπανίας ο λόγος του Θεού.

Ένας μεγάλος αριθμός ειδωλολατρών οφείλει την επιστροφή του στον Κύριο, στην αποστολική δράση της Αγίας Πολυξένης. Την ισαπόστολο συνόδευε στις πορείες της η πιστή σύντροφος της Ρεβέκκα, που βαπτίστηκε μαζί της από τον πρωτόκλητο μαθητή.

Πολλά χρόνια πέρασαν. Το έργο της Πολυξένης γέμιζε τη μακρινή αυτή χώρα και η Εκκλησία αύξανε και ανδρωνόταν. Μετά πολλούς κόπους και δοκιμασίες, η Πολυξένη και η Ξανθίππη αποφάσισαν να περάσουν μαζί το υπόλοιπο της ζωής τους. Βίωσαν την κατ” οίκον εκκλησία τους, κατά το λόγο του Παύλου, δείχνοντας με το παράδειγμα τους τη δύναμη του Θεού και επισφραγίζοντας το λόγο τους με πολυπληθή θαύματα. Εκοιμήθησαν εν ειρήνη. Η Εκκλησία γιορτάζει μαζί τη μνήμη τους στις 23 Σεπτεμβρίου κάθε χρόνο.

Άγιες Ξανθίππη και Πολυξένη πρεσβεύσατε υπέρ του φωτισμού πάντων των εν τω σκότει ευρισκομένων εθνών. Αμήν.

Μεγαλυνάριον
Τα της Ισπανίας γεννήματα σεπτά,
Τας των Αποστόλων ακολούθους και μιμητάς,
συν τη Πολυξένη Ξανθίππην την οσίαν,
της Εκκλησίας δόξαν, ανευφημήσωμεν.

Από το βιβλίο: Ισπανικό Ορθόδοξο Συναξάρι. Γεωργίου Εμμανουήλ Πιπεράκι, Αναπληρωτού Καθηγητού Ιατρικής Παν/μίου Αθηνών.
Έκδοσις: Αποστολικής Διακονίας της Εκκλησίας της Ελλάδος. (Γραφείον Εξωτερικής Ιεραποστολής.) Έκδοσις Α 2003

Η ΟΣΙΑΚΗ ΜΟΡΦΗ ΤΗΣ ΓΕΡΟΝΤΙΣΣΑΣ ΑΓΑΘΗΣ ΜΕΓΑΛΟΓΕΝΟΥΣ.Ι.Μ. ΥΠ. ΘΕΟΤΟΚΟΥ ΚΟΡΩΝΑ ΤΗΣ ΚΕΦΑΛΛΗΝΙΑΣ.

site analysis

Η ΟΣΙΑΚΗ ΜΟΡΦΗ ΤΗΣ ΓΕΡΟΝΤΙΣΣΑΣ ΑΓΑΘΗΣ ΜΕΓΑΛΟΓΕΝΟΥΣ

Εισαγωγή

Βαθειά συγκίνηση διακατέχει το είναι μου από την στιγμή πού αποφάσισα να γράψω κάτι για την αγία ζωή της αγαπημένης μας Γερόντισσας Άγάθης. Όμως, μια έντονη επιθυμία, με παρακινεί να μη σιωπήσω, για να μην απολησμονηθεί ή απλή, ή αγαθή Γερόντισσα με το φτωχικό μοναχικό της τριβώνιο και να ξέρει ή καινούργια μας γενιά πώς δεν έλειψαν κατά καιρούς οι Άγιοι. Πώς να ξεχάσουμε όλοι μας και ημείς περισσότερο τά πνευματικά της τέκνα την γαλήνια εκείνη ασκητική μορφή, την ομορφιά της ψυχής, την αρχοντιά και ομορφιά του προσώπου της. πού δεν ήταν ανθρώπινη, αλλά φωτισμένη από την θεϊκή δύναμη; Γι’ αυτή λοιπόν την φωτεινή φυσιογνωμία που είχε την ικανότητα και κατόρθωσε να μεταδώσει τον πλούσιο πνευματικό της θησαυρό και να φέρει τόση καρποφορία στις ψυχές μας και γιατί ή εποχή μας ζητά μορφές να φωτίζουν τά σκοτάδια.

Ή Ηγούμενη Γερόντισσα Άγάθη, υπήρξε ένας ολοφώτεινος φάρος πού φώτιζε κάθε σκοτεινιά, γιατί ζούσε στο φώς και στην αλήθεια.

1.     Τά παιδικά της χρόνια

Ή Μακαριστή Ηγούμενη Γερόντισσα Άγάθη, γεννήθηκε στο Νιοχώρι, ένα ασήμαντο χωριουδάκι περίπου ένα χιλιόμετρο έξω της πόλεως Ληξουρίου της νήσου Κεφαλληνίας το έτος 1898. Το κοσμικό της όνομα ήτο Δήμητρα και όταν έγινε μοναχή πήρε το όνομα Άγάθη. Οι γονείς της ήταν ενάρετοι και μεγάλωσε με χριστιανικές αρχές. Ό πατέρας της ώνομάζετο Ανδρέας Μεγαλογένης και ή μητέρα της Αναστασία. Είχε τρεις αδελφούς και τρεις άδελφάς. Ό Θεός της είχε δώσει πολλά προσόντα, αντίληψη, θέληση δυνατή και όλοι θαύμαζαν την σπάνια καλοσύνη της. Στο σχολείο, Δημοτικό και Σχολαρχείο, ήτο αριστούχος.

 Διαρκώς μελετούσε. Ή φιλομάθειά της ήτο μεγάλη γι’ αυτό και μορφώθηκε αρκετά για την εποχή της.

Από μικρή ένοιωθε μια υπερκόσμια ανερμήνευτη χαρά, καθώς και ή ίδια συχνά μάς διηγιόταν, να τρέχει στην εκκλησία, πού μέρα με την ημέρα ό θείος ζήλος της έγινε πόθος. Δεν της άρεσε να συναναστρέφεται με ανθρώπους αντίθετους προς τον χαρακτήρα της. Όταν τελείωσε το Σχολαρχείο, διορίσθηκε νηπιαγωγός. Έως σήμερα μιλούν όλοι για το ήθος της. Ήτο τόσο συνετή και με το πέρασμα τού χρόνου κορυφώθηκε ό πόθος της για τη μοναχική ζωή. Στη μόνωση εύρισκε μεγαλύτερη ευχαρίστηση και πολύ ενωρίς βυθίστηκε στον πνευματικό κόσμο. Ανέπτυξε έντονο θρησκευτικό συναίσθημα και με την μεγάλη της ευσέβεια δεν άφηνε κανέναν ασυγκίνητο.

 Τά πνευματικά της σκιρτήματα της έδιναν τόση χαρά και ελπίδα και όλοι θαύμαζαν την αρετή της. Ήταν πρόθυμη να εξυπηρετεί όλους να τρέχει σε ιερές Ακολουθίες- να μελετά την ζωή των αγίων. Ή βαθειά της ταπεινοφροσύνη προκαλούσε τον θαυμασμό όλων. Η προσευχή της θερμή και αδιάλειπτη, τά λόγια της κατάμεστα από θεία γνώση και σοφία και ένοιωθε δυνατή έλξη μόνο για τις ουράνιες χαρές. Την συγκινούσε αφάνταστα ή ζωή των άγιων και ό πόθος της ήτο μεγάλος να φορέσει το Αγγελικό Σχήμα. Απέναντι ακριβώς από το χωριουδάκι της σε πολύ μικρή απόσταση πάνω σ’ ένα κατάφυτο και καταπράσινο λοφίσκο δέσποζε στα φωτεινά μάτια της νεαράς Δήμητρας ή Μονή της Ύπεραγίας Θεοτόκου Κορωνιωτίσσης, όπου σαν πόλος έλξεως τραβούσε την ψυχή της. 

Δεν περνούσε ήμερα πού να μην επισκεπτόταν την ερειπωμένη τότε Μονή και να ανάβει το καντηλάκι της θαυματουργού Κορωνιωτίσσης, κρυφά από τον αυστηρότατο πατέρα της. Μόνον ό Κύριος γνωρίζει τις θερμές προσευχές της και τά καυτά δάκρυα της και τον πόθον της ψυχής της, όταν παρευρίσκετο στον ιερόν εκείνον χώρο. Η ψυχή της λαχταρούσε να παραμείνει κοντά στην Παναγία και μύριες υποσχέσεις έδιδε στο ερειπωμένο εκκλησάκι και τά κελλάκια... Έφευγε με την ψυχή της γαληνεμένη ότι όταν θα έλθει το πλήρωμα τού χρόνου η Μεγαλόχαρη θα την αξιώσει να πραγματοποιήσει τις επιθυμίες της. Και δεν άργησε να έλθει.

2.     Ή νεαρά Δήμητρα εγκαταλείπει τον κόσμο

Το 1927 σωτήριο δι’ αυτήν έτος και εις ηλικία 29 ετών γεμάτη ζωή και σφρίγος, ή αγαθή και άδολη ψυχή της νεαράς Δήμητρας αναζητά τον Κύριον... «Όν τρόπον επιδοθεί ή έλαφος επί τας πηγάς των ύδάτων, ούτως έπιποθει ή ψυχή μου προς Σε ό Θεός» 

(Ψαλμ. ΜΑ-41) ακαταπαύστως ψέλλιζαν τά αγνά χείλη της τά υποδαύλιζε ό πόθος της ψυχής της. Ύπακούσασα λοιπόν εις την φωνή του Ευαγγελίου την λέγουσα ότι «πας ος άφήκεν οικία ή αδελφούς ή αδελφός, ή πατέρα ή μητέρα... ενεκεν του ονόματος μου έκατονταπλασίονα λήψεται και ζωήν αιώνιον κληρονομήσει» (Ματθ. 10,28), έγκατέλειπη την κοσμική ματαιότητα και προσεκολλήθη «τω Κυρίω τω ώραίω κάλλει παρά πάντας βροτούς».

Έκτοτε έγκαταβίωσε εις την ερειπωμένη Μονή της Ύ. Θεοτόκου σε δύο απέριττα Κελιά με την ψυχή γεμάτη πνευματική αγαλλίαση και με την σταθερά απόφαση να μην επιστρέψει πλέον εις τά οπίσω. «Ουδείς επιβαλών την χείρα αυτού επ’ άροτρον και βλέπων εις τά οπίσω, εύθετός εστίν εις την Βασιλείαν του Θεού»(Λουκά θ, 62).

Από τότε άρχισε να κοπιάζει περισσότερο διά την αγάπη του Χριστού. Πολλαπλασίασε τη νηστεία της, την προσευχή, τις μετάνοιες και τούς αγαπημένους της ταπεινούς στοχασμούς. Σκοπός της ήτο να ανακαινίσει εκ βαθέων το ιερό αυτό Ησυχαστήριον και να το καταστήσει με την βοήθεια του Θεού φάρο φωτεινό και λιμάνι σωτήριο διά τούς πλέοντας την πολυτάραχο θάλασσα της ζωής. Τις δοκιμασίες και πειρασμούς πού αντιμετώπισε από την πρώτη ημέρα της αφοσιώσεως της, τις δύναται να απαριθμήσει; Όλους όμως αυτούς τούς πειρασμούς από ορατούς και αοράτους εχθρούς τούς αντιμετώπισε με πολύ πνευματικόν και σωματικό κόπο και ιδιαιτέρως με την δύναμη του Κυρίου και της Ύπεραγίας Θεοτόκου, την οποίαν υπεραγαπούσε και επικαλείτο θερμώς εις βοήθεια. Με ακράδαντο λοιπόν πίστιν εις την ύπεραγίαν Θεοτόκον και με την βοήθεια των πιστών χριστιανών, οι οποίοι βλέποντες την αγία ζωή της και το ψυχικό μεγαλείο της, την βοηθούσαν παντοιοτρόπως, άρχισε την άνακαίνισιν της Μονής.

Από την στιγμή αυτήν αρχίζουν οι μεγαλύτεροι πειρασμοί της Εκκλησιαστικοί παράγοντες βρίσκονται αντίθετοι προς το φρόνημά της.

Δεν πτοηθεί όμως ή τρυφερή καρδιά της, αλλά γεμάτη από πνευματικά συναισθήματα άφησε για λίγο να καταπαύσει ή τρικυμία πού σήκωσε στις ψυχές ό ανθρωποκτόνος διάβολος και έπεδόθη με μεγαλύτερο ζήλο εις προσευχές ολονύκτιες επικαλουμένη την βοήθεια τού μεγάλου Θεού, όπως σταλάξει ειρήνη εις τας ψυχάς των φερόντων εμπόδια εις το έργον της.

Ό Κύριος, ό οποίος έπακούει αμέσως αυτούς, πού τον επικαλούνται με πίστιν, είσήκουσε την θέρμη προσευχή της Γερόντισσας. Με μόχθο και πολύ κόπο κατόρθωσε να ανακαινίσει τά ερειπωμένα Κελλάκια. Συγχρόνως ή Θεοτόκος βλέπουσα τον ένθεο ζήλο της και την λαχτάρα της ψυχής της εις το να δημιουργήσει μοναστική Αδελφότητα της έστειλε μια άλλη ψυχή που έτρεφε τά ίδια με αυτήν ιδανικά, την αδελφή Ασπασία Μοσχονά, την μετέπειτα Λεοντία, ηγούμενη της Ιεράς Μονής τού Αγίου Γερασίμου. Μαζί τώρα και οι δύο καθώς λέγουν και αι Παροιμία; ότι: «αδελφός ύπ’ άδελφον βοηθούμενος ώς πόλις οχυρά» (Παρ. ΙΗ', 19) έπεδόθησαν επί το έργον. Γνωρίζοντας δέ το ρηθέν ύπό του Αποστόλου Παύλου ότι: «ει τις ου θέλει έργάζεσθαι, μηδέ έσθιέτω»(Β' Θεσ.

Γ, 10), όλην την ημέρα δούλευαν πότε χειρωνακτική εργασία, πότε κεντούσαν εργόχειρα και περνούσαν το μεγαλύτερο μέρος της νύκτας με ολόθερμες προσευχές και γονυκλισίες. Ζούσαν μία ζωή μεταξύ ουρανού και γης.

Όμως, επειδή ό λύχνος δεν τίθεται υπό τον μόδιον, αλλά επί την λυχνίαν διά να φωτίζει τούς εισερχόμενους εν τη οικία, έτσι και ή ενάρετος ζωή των δύο αδελφών έλαμψε σε ολόκληρο το νησί. Αθρόες ψυχές από όλα τά μέρη της νήσου περνούσαν από το φτωχό Ησυχαστήριον και έφευγαν με την ψυχή γαληνεμένη και γεμάτη από την Αβραμιαία φιλοξενία των δύο αυτών υπάρξεων.

Ότε ό Κύριος ευδόκησε και μετά από πολλές προσευχές, νηστείες, παρακλήσεις εις το ταπεινό τότε Ησυχαστήριον προσήλθον και άλλες ψυχές πού «ως διψώσαι ελαφοι ετρεχον επί τας πηγάς των ύδάτων» (Ψαλμ. 41,2), τότε με μεγάλη πνευματική αγαλλίαση δέχθηκε τις ψυχές αυτές ως ουράνια δώρα τού Θεού και τις περιέβαλε με πολλή στοργή και αγάπη. Ή χαρά της ήτο απερίγραπτη. Ή ψυχή της έπαλλε από ουράνιο μεγαλείο πού έβλεπε ότι ό Κύριος έπεΐδε επί την ταπείνωσίν της και πραγματοποίησε τούς πόθους της. Ό αριθμός των ψυχών πού συγκεντρώθηκαν γύρω της έφθασε κατ’ αρχήν τις πέντε ψυχές.

3.     Τά πρώτα χρόνια της μοναστικής Αδελφότητος

Το Ησυχαστήριον της Γερόντισσας Άγάθης πλούσιο σε πνευματικά αγαθά, υπήρξε στην αρχή εξαιρετικά φτωχό σε υλικά αγαθά. Συχνά δεν είχαν ούτε νάμα για την θεία Λειτουργία ούτε λάδι για τις κανδήλες. Μερικές φορές υπέφεραν και από ολοκληρωτική στέρησιν τροφής. Ιδίως εις τά σκοτεινά χρόνια της κατοχής το 1941-44 όπου το φάσμα της πείνας περιπλανιώταν σε όλον τον κόσμο. Εις τις δύσκολες αυτές στιγμές απαιτούσε ή Γερόντισσα όλες να εμπιστεύονται στον Πανάγαθο Θεό, πού τρέφει κάθε ζωντανή ύπαρξη και ενδιαφέρεται με στοργή για όλα τά πλάσματά Του. Όταν αι μοναχαί διεμαρτύροντο για την στέρησίν των, εύρισκε αφορμή να τας νουθετεί λέγοντας:

«Εάν ό Κύριος φροντίζει για την διατροφή των πουλιών και των άλλων ζώων, δεν θα φροντίσει και για εμάς; Μία αφορμή ασκήσεως της υπομονής μάς παρουσιάζει και εμείς βαρυγκωμούμε τόσο; Θα δείτε πώς ή Παναγία θα μάς ανταμείψει εάν υπομείνουμε για λίγο την στέρησιν. Ό χρυσός με την δοκιμασία μέσα στην φωτιά κατεργάζεται και λάμπει». Ή πρόρρησης της δεν άργησε να εκπληρωθεί. Το επόμενο πρωί και μόλις είχαν τελειώσει την εωθινή Ακολουθία βγαίνοντας από την εκκλησία βρήκαν να τούς περιμένει καθισμένος στο μουράγιο της αυλής ένας γνωστός τους από την απέναντι πολιτεία Αργοστολιού με αρκετή ποσότητα φρεσκοψημένου ψωμιού και άλλα υλικά αγαθά. Ευχαρίστησαν την υπεραγίαν Θεοτόκον, που πάντοτε φθάνει αρωγός εις τας παρακλήσεις των.

«Βλέπετε άδελφαί και παιδάκια μου πόσο θαυμαστή είναι ή πρόνοια του Θεού; έλεγε νουθετώντας τις αδελφές. Βλέπετε πόσο πλούσια ανταμοιβή μάς έδωσε ό Θεός για την υπομονή πού δείξατε; Ή Παναγία μας ουδέποτε θα εγκαταλείψει τον Άγιο τούτον τόπον και εμάς τις ταπεινές πού ζούμε εδώ και την υπηρετούμε μέρα και νύκτα». Εις τέτοια δε μέτρα άγιότητος είχε φθάσει ή Γερόντισσα φαίνεται από το επόμενο περιστατικό. Υπήρξε εποχή πού το μοναστήρι στερείτο ελαίου. 

Δεν υπήρχε λάδι- ούτε για τις κανδήλες. Ή Γερόντισσα προστάζει τότε την αδελφή Χριστονύμφη (νυν Ηγούμενη), να κατέλθει εις την αποθήκη και να γεμίσει το δοχείο λάδι διά τις κανδήλες. Ή μοναχή, γνωρίζουσα εκ των προτέρων ότι ό κάδος του λαδιού είχε προ πολλού αδειάσει, αρνήθηκε λέγοντας: «Γερόντισσα, νάναι ευλογημένο, άλλ’ όμως εις την αποθήκη δεν υπάρχει σταλαγματιά λάδι. Τότε της αποκρίνεται: «Πήγαινε, παιδί μου και ή πρόνοια του Θεού είναι μεγάλη».

Ή αδελφή Χριστονύμφη, μη μπορώντας να κάνει διαφορετικά κατέβη εις την αποθήκη με βεβαρυμμένη την ψυχή ότι θα επιστρέφει και πάλιν άπρακτη. Άλλ’ ώ των θαυμάσιων σου, Κύριε! Όπως άνοιξε την αποθήκη και πλησίασε στον κάδο τού λαδιού βλέπει όλως έκπληκτη το λάδι να έχει ανέλθει από τον κάδο και να χύνεται στο δάπεδο. Τότε γεμάτη χαρά και ως άλλοφρονούσα έτρεξε στη Γερόντισσα λέγοντας: «Γερόντισσα, ό κάδος γέμισε λάδι και χύνεται και απ’ έξω». Τότε ή όσια Μήτηρ χαμογέλασε ταπεινά και της είπε: «Βλέπεις, παιδί μου, τά μεγαλεία τού Θεού; ποτέ να μην άπελπιζόμεθα αλλά να έχωμε πίστιν ότι ό Κύριος ποτέ δεν θα μας εγκαταλείψει, εάν βέβαια και εμείς θα τον ευαρεστούμε. Ποτέ μη γογγύζετε! Έχετε εμπιστοσύνη στον Θεόν και προσεύχεσθε με πίστιν».

Ή φήμη της άρχισε ν’ απλώνεται παντού. Άλλοι μιλούσαν για την αυστηρή της νηστεία και εγκράτεια. Άλλοι για την απλότητα και την απάθεια της• Άλλοι έμεναν κατάπληκτοι με την Αβραμιαία φιλοξενία και ελεημοσύνη της. Πολλοί από τά γειτονικά χωριά και πόλεις έρχονται για να την συναντήσουν. Ό ένας ήθελε να την συμβουλευτεί, ό άλλος να συζητήσει ένα πρόβλημά του, ό τρίτος να τονωθεί με δύο λόγια της και ό καθένας έφευγε ευχαριστημένος για τον κόπο τού ερχομού του. Με πολλή αγάπη τούς δεχόταν όλους.

 Είχε το χάρισμα του λόγου προφορικού και γραπτού, πού άγγιζε ως τά μύχια τις ψυχές των ακροατών. Άλλωστε και με κλειστό το στόμα δίδασκε το παράδειγμά της. Πολλές μάλιστα ψυχές της ζητούσαν να ζήσουν κοντά της, μεταξύ αυτών και ή γράφουσα τούς ταπεινούς λόγους τούτους. Ή Γερόντισσα συνήθως τις απέτρεπε προβάλλοντας τις δυσκολίες και τούς κινδύνους πού έχει ή μοναχική πολιτεία. Όταν όμως διαπίστωνε θερμό ζήλο, γενναίο φρόνημα και σταθερή απόφαση για μια αφιερωμένη ζωή υποχωρούσε στις παρακλήσεις. Έτσι σιγά-σιγά συγκεντρώθηκαν κάτω από την εμπνευσμένη καθοδήγησίν της δέκα ψυχές. Η ζωή τους κυλούσε ήσυχα και ειρηνικά. Καθημερινά πύρινες προσευχές υψώνονταν προς τον Κύριον. Για τις θείες Λειτουργίες ερχόταν και εξυπηρετούσε το μοναστήρι ο αείμνηστος λευίτης παπά-Ανδρέας Δρακονταειδής, ό όποιος επί (30) έτη και πλέον προσέφερε τις υπηρεσίες του και έζησε από κοντά την όσιακήν ζωήν της γερόντισσας. Ή εγκράτεια, ή ταπείνωσης, ή ευλαβική της ζωή αποτελούσε παράδειγμα για όλες τις αδελφές και ιδιαιτέρως ή ελεημοσύνη της. 

Προτιμούσε να στερείται ή ίδια και πολλές φορές άφηνε νηστικιές τις αδελφές και ιδίως στις δύσκολες εποχές της φοβέρας κατοχής, για να ανακουφίζει την δυστυχία των άλλων, εκπληρώνοντας έτσι την ευαγγελική περικοπή την λέγουσα ...«τω αίτούντι σοι δίδου και τον θέλοντα από σου δανείσασθαι μη άποστραφής». (Ματ. Ε', 42). Έχουσα δε ύπ’ όψιν της την ευαγγελική περικοπή: «Μη κρίνετε ίνα μη κριθήτε και εν ο μετρώ μετρείται μετρηθήσετε υμίν»(Ματ. Ζ. 1) ποτέ δεν κατέκρινε κανέναν, όλους τούς θεωρούσε και τούς έβλεπε σωστούς και τέλειους και μόνον τον εαυτόν της ελεεινολογούσε. Περισσότερο δε μάς συνιστούσε να είμαστε προσεκτικές πάνω σε αυτήν την φοβερή αμαρτία της κατακρίσεως και μάς έλεγε συχνά: «Παιδιά μου προσέχετε την κατάκριση. Άλλος κρατά την πέννα και γράφει. Ή κρίσις είναι του Θεού». Πολύ λυπόταν ή ψυχή της μέχρι δακρύων όταν άκουε να ίεροκατηγορούν, νουθετούσε εμάς συχνά κατά μόνας όσο και εις τούς θέλοντας άκούσαι εξ αυτής σωτήριο λόγον λέγοντας: « Έ, παιδιά μου, μη γίνεσθε ίεροκατήγοροι.

 Ή ίεροκατηγορία είναι φοβερό αμάρτημα. Ό ιερεύς του Κυρίου οποιοσδήποτε και αν είναι, είναι πυρ καταναλίσκον όταν ούτος είναι ενάρετος και επομένως μάς καίει όταν τον κατηγορούμε και κάρβουνο σβησμένο όταν δεν είναι ενάρετος, οπότε μάς αμαυρώνει. Επομένως και στις δύο περιπτώσεις εμείς είμαστε ζημιωμένοι». Αγαπούσε δε υπερβολικά και σε αφάνταστο σημείο τούς ιερωμένους γενικά, διότι καθώς έλεγε - και έτσι είναι-, είναι οι μόνοι οι όποιοι δύνανται να χορηγήσουν στην ψυχή μας το ύδωρ το ζων και να την καθαρίσουν μέσα στο λουτρό της εξομολογήσεως και της μετάνοιας και εις το μυστήριο της Θείας Κοινωνίας.

4.     Ή κουρά της εις μοναχή

Εις το Ησυχαστήριο της Γερόντισσας Δήμητρας κυλούσαν τά χρόνια μέσα σε μια πνευματική ευδαιμονία και ψυχική ανάταση οπότε σε μια ολόθερμη κατανυκτική Ακολουθία και αγρυπνία έλαβε ή Γερόντισσα το Αγγελικό σχήμα από τον Καθηγούμενο της ιεράς Μονής του Αγίου Παύλου τού Αγίου Όρους αείμνηστο Σεραφείμ Πανταζάτον, μετενομασθείσα εις Αγάθην Μοναχή.

Ή ταπεινώς ιστορούσα τον όσιακόν βίον της Γερόντισσας Άγάθης έγκαταβίωσα εις την θεόσωστον ταύτην Μονήν το έτος 1967. Έκτοτε ζούσα από κοντά το ψυχικό αυτής μεγαλείο. Σαν μεγαλόσχημος Μοναχή πλέον και Ηγουμένη, δεν άλλαξε τον αυστηρό τρόπον ζωής και προσπαθούσε ακριβέστερο να εφαρμόζει τούς μοναχικούς κανόνες. Διαρκώς έφερνε στην καρδιά της τά λόγια τού Κυρίου «Όστις θέλει υμών γενέσθαι πρώτος έσται πάντων δούλος» (Μάρκ. ι, 44). Πρώτη ερχόταν στις Ακολουθίες και έφευγε τελευταία. Στεκόταν μέσα στο στασίδι της, στο αναλόγιο ευθυτενής χωρίς να επιτρέπει εις τον εαυτόν της να ακουμπήσει στον τοίχο ούτε να καθίσει στο στασίδι.

 Μάς εμψύχωνε εις τούς αγώνας μας και θέρμαινε τον ζήλο μας με διηγήσεις από τούς βίους των μεγάλων ασκητών. Δεν περνούσε δεύτερη νυχτιά πού να μην εξορμούσαμε εις τά αγαπημένα μας ερημοκκλήσια κείμενα γύρω της Μονής για τις ιερές ολονύκτιες Ακολουθίες συνοδευόμενες πάντοτε από αρκετές φιλόθεες ψυχές και τον ακούραστο ιερέα Ανδρέα Δρακονταειδή. Στις διαδρομές μας, πότε μας νουθετούσε και πότε μέσα εις την απεραντοσύνη της νύχτας και κάτω από τον κατάστερον ούρανόν άκου γάταν ή αιθέρια φωνή της ψάλλουσα το «έν όδω με βαδίζοντα έν Θαλάσση με πλέοντα έν νυκτί καθεύδοντα περιφρούρησον», γεμίζοντας την γαλήνη της νύκτας με την ψαλτική της. Ό ενθουσιασμός της για τις νυκτερινές αυτές Ακολουθίες ήτο τόσο ένθερμος και μεταδοτικός, πού γέμιζε και τις δικές μας ψυχές και παρακαλούσαμε ποτέ να μην ξημερώσει.

5.     Το κοινοβιακό τυπικό

Το Ησυχαστήριον της Γερόντισσας Αγαθής λειτουργούσε και λειτουργεί κανονικά και θεάρεστα απαράλλακτα με το τυπικό της ιερός Μονής Αγίου Παύλου Αγίου Όρους έως της σήμερον. Ένα μόνο σύννεφο αμαύρωνε κάποτε - κάποτε την φωτεινή μορφή της Γερόντισσας. Αι άδελφαί τότε άνήσυχαι την ρωτούσαμε:

«Γερόντισσα, τί έχεις; Γιατί αυτή ή ανησυχία και το άγχος σε περιβάλλουν; Πες σε ημάς τά τέκνα σου πού σε υπεραγαπούμε τί σε απασχολεί;

Αυτή τότε, μετά τις πιέσεις μάς έλεγε:

«Παιδιά μου, ή Παναγία μας πλήρωσε όλους τούς πόθους μου, όλα τά αιτήματα μου. Μου χάρισε εσάς τά αγαπημένα μου πνευματικά παιδιά, κτίσματα, κτήματα κ.λπ. και είμαι πολύ ευτυχισμένη βλέποντας το Μοναστηράκι μας να προοδεύει κάτω από την σκέπη της Θεομήτορος. Ένα όμως σύννεφο θολώνει την ψυχή μου. Το Μοναστήρι μας δεν βρίσκεται υπό την προστασία της Εκκλησίας και αυτό με στενοχωρεί πολύ. Παρακαλώ θερμά την Θεοτόκο και επιβάλλω και σε σας να προσεύχεσθε να μάς υποδείξει τον τρόπον με τον όποιον θα ύπαχθώμεν και εμείς εις την Εκκλησία». Τότε υπήρχαν πολλά εμπόδια λόγω της κτητορικής εξουσίας πού είχαν οι συγγενείς της εις την περιουσία της Μονής.

Συμπάσχαμε και εμείς (αί μοναχαί) με την Γερόντισσά μας έως ότου ήλθε το πλήρωμα τού χρόνου επί Σεβ/τάτου Μητροπολίτου Κεφαλληνίας Προκοπίου Μενούτη. Ύστερα από μεγάλο αγώνα μεταξύ Γερόντισσας και οικείων της και άλλων το 1967 σωτήριο διά την Μονή μας έτος, εισήρθε πλέον το αγαπημένο μας Ησυχαστήριον της Γερόντισσας Αγαθής εις τούς κόλπους της Εκκλησίας ως ΙΕΡΑ ΚΟΙΝΟΒΙΑΚΗ ΜΟΝΗ ΥΠΕΡ ΑΓΙΑΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ ΚΟΡΩΝΙΩΤΙΣΣΗΣ.

'Ο Σεβασμιότατος Μητροπολίτης κ.κ. Προκόπιος Μενούτης και ή συνοδεία του, έδειξαν ένθερμο ζήλο για τη νεοσύστατο ιερά Μονή και πολλή αγάπη και πνευματική στοργή για την Γερόντισσα Άγάθη και την Συνοδεία της. Μάλιστα τόσο πολύ εκτίμησε και θαύμασε την ταπεινοφροσύνη της Γερόντισσας ό Σ. Μητροπολίτης κ. Προκόπιος και τις άλλες αρετές της πού την κοσμούσαν, ως αγαθοσύνη, πραότητα, ελεημοσύνη, διάκριση κ.λ.π. πού της πρότεινε να την καταστήσει Ηγουμένη εις την Ί. Μονή τού Αγίου Γερασίμου. Είχα την τύχη και παρευρισκόμουν κοντά της όταν της το πρότεινε. Όπως το άκουσε, λες και έπεσε ό ουρανός και την σκέπασε. Άλλη πιθανώς εις την θέσιν της θα χαιρόταν από αυτήν την τιμητική πρόταση. Αυτή, ή Γερόντισσα, αντιθέτως, σκυθρώπιασε, σηκώθηκε, τού βάζει εδαφιαία μετάνοια και με πολλή μετριοφροσύνη τού λέει:

«Αφέντη μου, διότι έτσι συνήθιζε να αποκαλεί τούς Ίεράρχας, να ’ναι ευλογημένο, μα θα προτιμούσα να παραμείνω μέχρι τέλους της ζωής μου εις την μετάνοιά μου και κοντά στα πνευματικά μου παιδιά. Σε παρακαλώ κάνε μου την χάρι αυτή».

Ό Σεβασμιότατος μειδίασε, είδε την αγωνία της και άπαντά:

«Μην ανησυχείς, Γερόντισσα, θα γίνει το θέλημά σου. Έκτοτε δεν της το ξανάπε. Κυλούσαν τά χρόνια ήρεμα και ειρηνικά. Από 5 μοναχές γίναμε 9 (εννέα). Περισσότεροι κόποι για τη Γερόντισσα και φροντίδες ακατάπαυστες οι ολονύκτιες προσευχές της και οι στεναγμοί της καρδίας της. Ήταν αυστηρή, προσηλωμένη στο μεγάλο της όραμα, στα μυστικά της βιώματα, γιατί στη μοναχική της ζωή είχε στόχο την τελειότητα: «γίνεσθε "Άγιοι ότι Άγιος ειμί εγώ» (Α Πέτρ. Α, 16) επαναλάμβανε συχνά. Ώ, άγια άπλότης! Πόση χάρη βρήκε με την ταπεινοφροσύνη, πού είναι - έλεγε συχνά - ή αρχή και το θεμέλιο των αρετών. Ποθούσε να στηρίξει εκτός από εμάς τά πνευματικά της τέκνα, όσο πιο πολλές ψυχές μπορούσε. Ό γραπτός της λόγος έφθανε πέρα από τον Ελλαδικό χώρο, σε όλες τις ηπείρους και γέμιζε ανακούφιση, ελπίδα και πίστιν τούς ανθρώπους. Δεν την ανέπαυε ό δικός της πνευματικός πλούτος, ήθελε να τον σκορπά και στους συνανθρώπους της. Η ζωή της όλη ήτο ένας σκληρός αγώνας, μα ή αρετή δεν κερδίζεται εύκολα. 

Γνωρίζουσα το πατερικό απόφθεγμα: «για να λάβεις πνεύμα θα χύσεις αίμα» επιδιδόταν σε σκληρούς αγώνας και σε σημείο αφάνταστο αδιαφορούσε για τον εαυτόν της, ενώ διά εμάς, τά πνευματικά της τέκνα, ήτο πάντοτε επιεικής.

«Πάσα σαρξ, έλεγε, ως χόρτος και πάσα δόξα ανθρώπου ως άνθος χόρτου. Έξηράνθη ό χόρτος και το άνθος αυτού εξέπεσε το δε ρήμα Κυρίου μένει εις τον αιώνα» (Α'Πέτρου Α. 24).

Μία από τις πολλές αρετές στην όποια διηκόνησε με πολύ ζήλο και αύταπάρνησιν ή αείμνηστος Γερόντισσά μας ήτο εκείνη της αγάπης. Συχνά μάς νουθετούσε λέγοντάς μας:

«Διακαής πόθος μου, παιδιά μου είναι να κυριαρχεί στον ιερόν χώρο του Μοναστηριού μας ή θεϊκή αγάπη. Ή αγάπη τού Θεού να βασιλεύει στις καρδιές μας και με θεϊκόν ζήλο θα προχωρούμε στον ώραΐον μας προορισμό. Ας χτίζουμε το οικοδόμημα της μοναχικής μας ζωής επάνω σε γερά θεμέλια της πίστης και της αγάπης. 'Ας μην ξεχνούμε πώς όσες μπάρες και καταιγίδες συναντήσουμε στην ζωή μας θα 'χουμε την πιο μεγάλη δύναμη πού υπάρχει στον κόσμο, την αγάπη, διότι «ό Θεός αγάπη εστί».

6.     Το όσιακό τέλος της Γερόντισσας Άγάθης

Όλοι οι άνθρωποι έπλάσθημεν θνητοί, και κατά συνέπεια θα πληρώσουμε όλοι το κοινό χρέος ύστερα από πολλούς πόνους και θλίψεις, διότι «γη έσμέν και εις γην άπελευσόμεθα», άκολουθώντας το παράδειγμα τού Ιησού Χριστού ό όποιος «επαθε υπέρ ημών ίνα τοις ΐχνεσι αυτού άκολουθήσωμεν». Κατά τον ίδιο τρόπο και ή Γερόντισσα Άγάθη από τούς πολλούς κόπους πού έδοκίμασε εις τον υπεράνθρωπο αγώνα της διά την ανακαίνιση της ιεράς Μονής της την οποίαν αξίωσε ό Κύριος και είδε όπως ή άδολη και αγνή ψυχή της ποθούσε, εις τον πνευματικόν καταρτισμό των πνευματικών της τέκνων και της δικής της ψυχής, ως άνθρωπος φέρουσα σάρκα και την γήν οίκούσα, λύγισε, αίρουσα τον βαρύ σταυρόν ύπό τις άσθένειες της σαρκός.

 Δεν λύγισε όμως το πνεύμα της, ουδέ εγκατέλειψε τον αγώνα της αλλά συνέχισε τον ανηφορικό δρόμο του Γολγοθά της έως τις τελευταίες στιγμές της επιγείου ζωής της. Ή Γερόντισσα Άγάθη τον τελευταίο καιρόν της ζωής της επωμιζόμενη το βάρος των 95 ετών ασκητικής ζωής αύτοσυγκεντρωνόταν εις τον εαυτόν της. Σπάνια μιλούσε το στόμα. Μιλούσε όμως περισσότερο με την σιωπή της και τη νοερά προσευχή της, ή οποία την συνόδευε μέχρι τις τελευταίες στιγμές της ζωής της. 

Το τετριμμένο και ξεθωριασμένο από την ασταμάτητη ευχή κομποσκοίνι της, το όποιον δεν αποχωριζόταν ούτε και εις την καθ ύπνο ησυχία, είχε γίνει ό αχώριστος σύντροφός της. Πήρε και βάραινε με τον καιρό και ή χρονιαία αρρώστια της έδωσε πιο έντονα το παρόν της, προετοιμάζοντάς μας διά το μεγάλο της ταξίδι. Τις τελευταίες ήμερες και εις το κορύφωμα της άσθενείας της (έπασχε από χολή) μέσα στοάς φρικτούς πόνους της, τις δεν θαύμαζε την Ίώβειον υπομονή της; Ή αδελφή Θεοκτίστη πού την διακονούσε θαύμαζε την πραότητα, την υπομονή και την αδιάλειπτο προσευχή της. Όλες πλέον αντιλαμβανόμεθα ότι ήρθε ή ώρα να χωριστούμε την αγαπημένη μας Μητέρα, τον πολύτιμο θησαυρό μας, την αστείρευτο πηγή της αγάπης, το στήριγμά μας. Ή θλίψις μας ήτο απερίγραπτη.

 Βλέποντάς μας έτσι μάς παρηγορούσε λέγοντάς μας:

«Παιδάκια μου, αγαπημένα, μη θλίβεσθε. Ήρθε ό

καιρός της αποδημίας μου, μη κλαίεται. Εάν εύρω παρρησία ενώπιον του Κυρίου μας ποτέ δεν θα σάς αφήσω. Πρέπει και εγώ να πληρώσω το κοινό χρέος». Την τελευταία ήμερα και ενώ βρισκόταν επί της επιθανάτιου κλίνης, ήτο τότε Αύγουστος 23 προς 24 τού 1988, μάς κάλεσε κοντά της και με πολύ κόπο και γαλήνη πνεύματος πήρε να μάς λέγει αργά:

« Αγαπημένα μου παιδιά και αδελφές μου. Λίγα λόγια έχω να σάς πω τά τελευταία μου στη γη. Σάς αγάπησα εν Κυρίω ως τον Κύριον. Τώρα πού φεύγω σάς αφήνω εις την σκέπη της σπερμολογημένης Θεοτόκου και' Αειπάρθενου Μαρίας. Σε Αυτήν και εγώ είχα τις ελπίδες μου. Αυτήν είχα καταφύγιο μου και δεν στερήθηκα τίποτε. Ελπίζω δε ότι με τις πρεσβείες 

Της θα σωθώ κατά χάριν, αν και δεν έκαμα κανένα καλό εις την ζωή μου. Όμως επειδή όλη μου ή ζωή εδώ κάτω εις την γήν ήτο δοσμένη στον Θεόν και εγώ ή ταπεινή πρώτη από εσάς κατοίκησα και φρόντισα τούτο το μέρος και ήλθατε και εσείς όλες όσες εύρίσκεσθε τώρα γύρω μου, σάς παρακαλώ, ως στερνή μου επιθυμία ποτέ να μην εγκαταλείψετε τον τόπον τούτον της μετάνοιας σας τον όποιον έχετε αγιάσει με την άσκητική ζωή σας. Να είσαστε όλες ενωμένες και ή αγάπη σας να περισσεύει πάντοτε. Μια ψυχή και μία καρδιά και μια σκέψη να έχετε όλες. Να ζείτε όπως σάς ερμήνευσα και σάς διέταξα επάνω εις το τυπικό και τας παραδόσεις των Αγίων Πατέρων. 

Να αγαπάτε εν Κυρίω και να σέβεσθε τον πνευματικόν μας πατέρα, τον Δεσπότη μας, κ.κ. Σπυρίδωνα, διότι πολύ με έσεβάσθη και με εκτίμησε. Ποτέ να μην τον πικράνετε διότι ή ψυχή μου θα θλίβεται. Είναι άξιος της αγάπης μας, διότι μάς έσεβάσθη και μάς άγάπησε όσο κανείς άλλος, ως γνήσιος του Κυρίου Ποιμήν. Μεταξύ σας δε, να μην σάς λείψει ή αγάπη, διότι «ό Θεός αγάπη έστίν». Και λέγοντας τούς λόγους αυτούς έγειρε εξαντλημένη ατό μαξιλάρι της. Οι ώρες της επιγείου ζωής της ήσαν μετρημένες.., Πήρε να βραδυάζει... Σκοτεινιά είχε καλύψει και τις δικές μας ψυχές... Όλες γύρω από την κλίνη της γονατιστές εμπρός της, παρακολουθούσαμε τις τελευταίες στιγμές της... Εις το πρόσωπό της είχε απλωθεί μια ούράνια ομορφιά και γαλήνη πού μάς πρόκα- λούσε θαυμασμό, την οποία συνέχισε να έχει μέχρι την στιγμή πού την κάλυψε το χώμα τού τάφου. Παρακολουθούσαμε την άναπνοή της με πολύ αγώνα και ήσυχία, μήπως ταράξουμε τις τελευταίες ώρες το πνεύμα της με τούς λυγμούς και τά δάκρυα μας.

 Σε μία στιγμή ή αδελφή Θεοκτίστη Λύγισε και φώναξε:

«Γερόντισσα, πού μας αφήνεις; » Κάνεις δεν μπορεί να περιγράφει εκείνη τη στιγμή. Ακόμη και τώρα πού αναλογίζομαι εκείνες τις στιγμές ή ψυχή μου γεμίζει πόνο και τά μάτια μου τρέχουν δάκρυα. Ενώ βρισκόταν ή ψυχή της έτοιμη να εξέλθει τού σώματος, με τη φωνή της αδελφής, το βλέμμα της μας αγκάλιασε μία προς μία και τά ολοφώτεινα και καθαρά από την αρετή μάτια της γέμισαν δάκρυα και κατέβρεξαν τις παρειές της. Στρέφει κατόπιν το βλέμμα της προς το άπειρον και μεν έναν αναστεναγμό ανακουφίσεως παρέδωκε την όσια ψυχή της εις ον ποθούσε Κύριον επί 95 έτη. Τώρα αγάλλεται ή ψυχή της μετά τού χορού των 'Αγίων απολαμβάνουσα τά βραβεία των κόπων της...

Αιώνια ή μνήμη σου αείμνηστη και αλησμόνητη Μητέρα και εύχου υπέρ ημών των ταπεινών τέκνων σου καθώς το υπεσχέθης.

Ιούλιος του 1991 Μοναχή Νεκταρία

  

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ ΠΡΩΤΟΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΥ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΓΚΕΛΗ. ΘΕΟΛΟΓΟΥ.

Ι.Μ. ΥΠ. ΘΕΟΤΟΚΟΥ ΚΟΡΩΝΑ ΤΗΣ ΚΕΦΑΛΛΗΝΙΑΣ.

ΑΘΗΝΑ 1995.

ΠΗΓΗ.ΑΠΑΝΤΑ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ