Ηγουμένη Ιεράς Μονής Αγίου Ραφαήλ, Νικολάου και Ειρήνης, Ευγενία Κλειδαρά

site analysis

Η Ευγενία Κλειδαρά γεννήθηκε στο Πλωμάρι της Λέσβου.

Το κατά κόσμον όνομά της ήταν Ειρήνη. Κόρη του Φιλίππου Κλειδαρά και της Ασπασίας Μαμάκου, μεγάλωσε με Χριστιανικές αρχές. Τελείωσε το Δημοτικό και τις πρώτες τάξεις του Γυμνασίου στην γενέτειρά της – τις υπόλοιπες στην Αθήνα, με άριστες επιδόσεις και παράλληλη μελέτη της Ελληνικής και ξένης λογοτεχνίας. Μετά τις σπουδές της στη Θεολογία, στράφηκε προς την Φιλολογία και ειδικότερα προς την Φιλοσοφία ουσιαστικοποιώντας έτσι την γνωριμία της με τους σπουδαιότερους στοχαστές και επιστήμονες. Κήρυξε στην Αγία Βαρβάρα Δάφνης και στην Ανάληψη Βριλλησίων και ανέπτυξε μεγάλη δράση σε έργα ευποιίας. Λίγο μετά – όταν είχε αποφασίσει να περιβληθεί το Αγγελικό Σχήμα – από το Πλωμάρι, όπου είχε επιστρέψει, πήγαινε συχνά στην Ιερά Μονή Χίου Αγία Σκέπη, κοντά στον Ιερομόναχο Κορνήλιο Μαρμαρινό – Πνευματικό Πατέρα της. Εκάρη  Μοναχή από τον Μητροπολίτη Χίου Παντελεήμονα Φωστίνη, που την ανέβασε αμέσως στο παραθρόνιο της Ηγουμενίας της Αγίας Σκέπης. Έζησε στην Χίο με έργο που την έκανε ιδιαιτέρως αγαπητή.

Στην Μυτιλήνη γύρισε στις 27 Μαρτίου 196 , μετά από πρόσκληση του Ιδίου του Αγίου Ραφαήλ και του Μητροπολίτου Ιακώβου Κλεομβρότου, ο οποίος της έδωσε αμέσως τον επίσημο διορισμό Ηγουμένης της Ιεράς Μονής Αγίου Ραφαήλ.

Έκτοτε, το Μοναστήρι των Καρυών, το οποίο η ίδια έκτισε από το μηδέν, με τα έσοδα από το συγγραφικό της έργο, ξεκινώντας από ένα αντίσκηνο, έγινε κέντρο θρησκευτικής λατρείας, με την διάδοση των βιβλίων της, με πιστούς που το επισκέπτονται, απ’ όλα τα σημεία του κόσμου. Η προσωπική κοινωνική της προσφορά ήταν απεριόριστη και πολυσήμαντη, με Υποτροφίες, ενισχύσεις Σχολείων, Κοινοτήτων, Δήμων, κτίσιμο Νηπιαγωγείων, εκκλησιών κ.λ.π. Έχοντας λογοτεχνικό τάλαντο, έγραψε ποιήματα, διηγήματα, μελέτες, βιογραφίες ανθρώπων της Εκκλησίας κ.π.α., τα οποία βραβεύτηκαν διεθνώς. Από το 1973 που τυπώθηκε η συλλογή ποιημάτων της < < Φωτεινές Ελπίδες >> συνέχισε το πνευματικό και συγγραφικό της έργο μέχρι το 2012 που τυπώθηκε το τελευταίο βιβλίο της. Συνολικά έγραψε 170 βιβλία.

Εκοιμήθη εν Κυρίω στις 4 Ιουλίου του 2013.

Για την αδελφότητα της Ιεράς Μονής που η ίδια δημιούργησε, υπήρξε η αξέχαστη Πνευματική Μητέρα της Αγάπης – Πρότυπο ταπεινοφροσύνης και πνευματικού αγώνα. Θα μείνει για τις επερχόμενες γενιές φωτεινό παράδειγμα αρετής και αγιότητος .

Η Ηγουμένη Ευγενία, όταν το 1964 ήρθε στον τόπο όπου αποκαλύφθηκαν οι Τάφοι των Αγίων , όπως γράφει η ίδια στο βιβλίο της  << Ιστορικό Ιεράς Μονής Αγίου Ραφαήλ >> :  << δεν βρήκα απολύτως τίποτα παρά μόνο την κάτω Εκκλησία , κι αυτή μισοτελειωμένη , και δεν είχα που να μείνω. Ήταν ένα άμορφο ξερό βουνό. Έστησα ένα αντίσκηνο για να μένω την ημέρα και την νύχτα με φιλοξενούσαν κάτω στην Θερμή. Παντού γύρω φίδια και σκορπιοί >>.

Όποιος όμως επισκέπτεται τώρα το Μοναστήρι μένει κατάπληκτος από το τεράστιο και εντυπωσιακό Μοναστηριακό συγκρότημα: Ναοί και Παρεκκλήσια, εργαστήρια, αρχονταρίκι, μεγάλοι ξενώνες, Βιβλιοθήκη, βοηθητικοί χώροι, κιόσκια, παντού τάξη, πράσινο και λουλούδια. Και μία πολυάριθμη, αφοσιωμένη αδελφότητα Μοναζουσών. Στα διακονήματά τους περιλαμβάνεται η πλαστικοποίηση Εικόνων, η κατασκευή χειροτεχνημάτων και κομβοσχοινίων, ο ευπρεπισμός των Ναών, η φιλοξενία των πολυαρίθμων κάθε μέρα προσκυνητών και η εκτέλεση των παραγγελιών των βιβλίων που έχει γράψει η Ηγουμένη Ευγενία  ( 170 συνολικά , διεθνώς βραβευμένα ), και τα οποία αποστέλλονται σε όλα τα σημεία της υφηλίου όπου ζουν Ορθόδοξοι Έλληνες και όχι μόνον, αφού μερικά από αυτά έχουν μεταφραστή και σε ξένες γλώσσες. Με το αντίτιμο αυτών των βιβλίων έκτισε όλο το Μοναστήρι η Ηγουμένη Ευγενία και επιτέλεσε ένα τεράστιο κοινωνικό και πολιτιστικό έργο.

Στο εντυπωσιακό Μοναστηριακό συγκρότημα, πλην του διώροφου Καθολικού (άνω) προς τιμήν του Αγίου Ραφαήλ και (κάτω) προς τιμήν του Γενεσίου της Θεοτόκου και των Αγίων Νικολάου και Ειρήνης, υπάρχουν και τα Παρεκκλήσια:   

Αγίας Σκέπης της Θεοτόκου (Κατακόμβη), Αγίου Νεκταρίου, Ταξιάρχου Μιχαήλ και  Ναίσκος της Αγίας  Μαγδαληνής. Στην Κυριότητα της Ιεράς Μονής ανήκει και το Μετόχιο του Προφήτου Ηλιού και ο μεγάλος Ναός της Αγίας Μαγδαληνής που εκτίσθησαν επίσης και τα δύο από την Ηγουμένη Ευγενία.

Εντός της Μονής λειτουργεί Εκθετήριο – Βιβλιοπωλείο με τα βιβλία της Ηγουμένης Ευγενίας και μεγάλοι ξενώνες, όπου φιλοξενούνται οι προσκυνητές για τρείς ημέρες,δωρεάν.

Η Ηγουμένη Ευγενία είναι Κτίτωρ και του Ιερού Ναού του Αγίου Θεοδώρου του Βυζαντίου, που ευρίσκεται στο Στρατηγείο της Μυτιλήνης. Ακόμη έκτισε εξ ολοκλήρου, με τα έσοδα από τα βιβλία της, προς τιμήν των Αγίων Ραφαήλ, Νικολάου και Ειρήνης περικαλλή Ιερό Ναό στο Καμερούν της Κεντρικής Αφρικής ,καθώς και Σχολείο και Νοσοκομείο στην πόλη Τατσέκα.

Η Ηγουμένη Ευγενία Κλειδαρά με την γενναιοδωρία της έβγαλε από τα σκοτεινά υπόγεια μιας σκουπιδούπολης ασθενείς με aids, ορφανά και πεινασμένα παιδιά και τα περιέθαλψε. Μία φορά την ημέρα έδινε ζεστό φαγητό σε 4.000 παιδάκια που γύριζαν γυμνά, άρρωστα και φοβισμένα μέσα στην ζούγκλα, και μάθαιναν γράμματα στο Σχολείο.

Επιδότησε η Ηγουμένη Ευγενία την επισκευή Σχολείων και ανέγερση Ναών της Λέσβου (Ιερός Ναός Αποστόλου Παύλου και Ιερός Ναός των Αγίων Τριών Παίδων στην Μυτιλήνη), κάλυψε  την δαπάνη ανεγέρσεως τριών Νηπιαγωγείων (Μυτιλήνης, Θερμής και Πλωμαρίου) και χορήγησε την δαπάνη του νέου κτιρίου Πληροφορικής του Γυμνασίου Θερμής Λέσβου, το οποίο εφοδίασε με όλα τα απαραίτητα όργανα .

Χρηματοδότησε την Βιβλιοθήκη του ιστορικού Πειραματικού Γυμνασίου και Λυκείου Μυτιλήνης, αφού προηγουμένως αποκατέστησε με απεντόμωση τις σχεδόν κατεστραμμένες πολύτιμες εκδόσεις.

Δημιούργησε εντός του Πειραματικού Σχολείου Μυτιλήνης και μία ακόμη Βιβλιοθήκη, την οποία εφοδίασε η ίδια με 380 επιστημονικά βιβλία ,με σύνδεση στο διαδίκτυο , καθώς επίσης και με όλα τα δικά της βιβλία.

Ενίσχυε οικονομικά το Κατσακούλειο Ορφανοτροφείο Μυτιλήνης, προικοδοτούσε άπορα κορίτσια, χορηγούσε Υποτροφίες σε μαθητές και φοιτητές.

Ενίσχυε  πολύτεκνες οικογένειες και φιλανθρωπικά σωματεία, καθώς και το Γηροκομείο Μυτιλήνης .Βράβευε κάθε χρόνο τους αριστούχους μαθητές Γυμνασίων και Λυκείων Μυτιλήνης, Πλωμαρίου, Παμφίλων και Μόριας.

 Επιχορήγησε Λέσβιους συγγραφείς για την έκδοση βιβλίων τους. Η μεγαλοπρέπεια της Φιλαρμονικής του Δήμου Μυτιλήνης οφείλεται στην Ηγουμένη Ευγενία, τόσο στα Όργανα όσο και στις περίλαμπρες στολές των παιδιών.

Το συγγραφικό της έργο υπηρετεί το δημιούργημα του Θεού, τον ΑΝΘΡΩΠΟ. Το κοινωνικό και Εθνικό της έργο τον ΑΝΘΡΩΠΟ και την ΠΑΤΡΙΔΑ.

Για το έργο της (συγγραφικό, ποιητικό, θρησκευτικό, πολιτιστικό) η Ηγουμένη Ευγενία έτυχε Ελληνικής και Διεθνούς αναγνωρίσεως. Έχει αποσπάσει χρυσά μετάλλια , αριστεία , βραβεία , διπλώματα , χρυσά κλειδιά κ.λ.π. ,ενώ η ίδια από την ημέρα που εγκαταστάθηκε στο Μοναστήρι της (1964), παρέμεινε έγκλειστη σ’ αυτό.

Η Ηγουμένη Ευγενία στόχευε στο μέλλον αφουγκραζόμενη το παρελθόν. Απαλλαγμένη από  την βαρβαρότητα της εγωλατρείας κατέθεσε την ψυχή της στα βιβλία της. Σε έναν κόσμο επιδεικτικό ανά τους αιώνες , που η Πνευματική καλλιέργεια δεν είναι η ουσία των πραγμάτων, η Ηγουμένη Ευγενία τείνει το πνεύμα της στον Εσταυρωμένο και αναρωτιέται, Γιατί ;με το έξοχο ποίημά της:

ΓΙΑΤΙ ;

Γιατί, Χριστέ μου, θέλησαν Ἐσένα να σταυρώσουν,

γιατί είσαι η  Αλήθεια, το Φῶς και η Ζωή ;

Εσταυρωμένε, Σύ έφερες στον κόσμο την αγάπη

κι’ οι άνθρωποι τυφλώθηκαν από το Φώς Σου, Λυτρωτή.

  

Γλυκύτατε Ιησού μου, δεν μπορώ να Σε βλέπω

επάνω στο Σταυρό Εσένα την Αγάπη καρφωμένο.

Πονώ,  Νυμφίε μου, πονώ αφάνταστα, Χριστέ,

δεν έχω πια στον κόσμο αυτόν τίποτα να προσμένω.

Σχίζεται η καρδιά μου, Γλυκύτατε μου Εσταυρωμένε,

όταν Σε αντικρύζω  Εσένα επάνω στον Σταυρό…

Σκέπτομαι, ας μην ερχόμουνα σ’ αυτόν τον κόσμο,

τέτοια εικόνα στη ζωή μου δεν θάθελα να δω.

Εσένα, Δυνατέ, τον Νομοθέτη ως παράνομο!!!

Εσένα, την Ζωή των απάντων, καταδίκασαν;

Γιατί ανέστησες νεκρούς και φώτισες τυφλούς,

τους τύφλωσε το Φώς Σου κι οι ψυχές σκοτείνιασαν.

Νοιώθω την ύπαρξή μου να χάνεται απ’ τον πόνο,

γιατί Σε φθόνησαν, Σωτήρα μου Αγαπημένε;

Γιατί, Χριστέ μου, φώτισες την σκοτεινιά του κόσμου

κι’ έφερες την αγάπη σ’ αυτή τη γη, Εσταυρωμένε;

Χτυπούν λυπητερά οι καμπάνες κι αγγίζει ο ήχος

κάθε ανθρώπινη καρδιά σ’ αυτή εδώ τη γη.

Γιατί; Γιατί ο Γλυκύτατος Χριστός να σταυρωθή;

<< Ο φθόνος ου ζητεί το εαυτού συμφέρον >> , είπες Λυτρωτή.

Νόμιζαν, αν Σε δουν επάνω στο Σταυρό καρφωμένο

το Φώς το Θεικό  Σου θα σβήσουν, θ’ αμαυρώσουν

 όμως η λάμψη Σου αγγίζει, Χριστέ μου, τις καρδιές

κι’ όσοι Σ’ αγάπησαν τη ζωή τους θέλουν να Σου δώσουν.

Γλυκύτατε Ιησού, Μονάκριβή μου Αλήθεια,

χίλιες ζωές αν είχα σε Σένα να τις δώσω…

Σε πίστεψα, Σ’ αγάπησα, Χριστέ μου Αγαπημένε,

κάθε τι άλλο στη ζωή αδυνατώ να νοιώσω.

Ας φθάσει η χάρη Σου σε τούτη εδώ τη γη ,

σ‘ αυτούς τους καιρούς τους άχαρους και ζοφερούς,

λύσε τα δεσμά της αμαρτίας όλου του κόσμου,

δέξου, Χριστέ μου, αυτούς τους στοχασμούς τους ιερούς.

Πηγή : http://ieramoni-agiou-rafail.gr/el/FAC4A17A

ΟΙ ΔΙΔΑΧΕΣ ΤΗΣ ΜΕΓΑΛΟΣΧΗΜΗΣ ΗΓΟΥΜΕΝΗΣ ΕΥΦΗΜΙΑΣ ΤΗΣ ΣΕΡΒΙΑΣ. 1896-1958 Μ.Χ.

site analysis

ΟΙ ΔΙΔΑΧΕΣ ΤΗΣ ΜΕΓΑΛΟΣΧΗΜΗΣ ΗΓΟΥΜΕΝΗΣ ΕΥΦΗΜΙΑΣ ΤΗΣ ΣΕΡΒΙΑΣ.

Με την ακτινοβόλο ζωή της είλκυσε στην κοινότητά της μεγάλο αριθμό όσων ζητούσαν την σωτηρία. Μέ την επιστροφή της από την Μπάτσκα, βρεθήκαμε στο κέντρο της Σερβίας, όπου υπήρχαν ακόμη παιδιά των Μπογκομόλιτσι, τά όποια είχαν μεγαλώσει μέ σκοπό να μπουν στο μοναστήρι. Αυτά τά παιδιά ή Μητέρα τά εκπαίδευσε στο δικό της πνεύμα καί έτσι ανανέωσε τις τάξεις των μοναστών νέων.

Μέ τον πλέον προσεκτικό ζήλο, κατέβαλε κόπο να ενδυναμώσει στο ποίμνιό της την θέρμη για την υπακοή, την υπομονή καί την ασκητική ζωή, τά όποια είχε αγαπήσει από την στιγμή της μετάνοιας της. Ήταν για τό ποίμνιό της πρότυπο της βαθειάς πίστης στην Πρόνοια του Κυρίου, της θερμής προσευχής καί της μνήμης του Θεού. Είχε ταπεινή συγκατάβαση στις αδυναμίες του πλησίον της καί μητρική συμπάθεια προς τις ανάγκες τους, για τά όποια κέρδισε την ολόψυχη καί ανυπόκριτη αγάπη του ποιμνίου της, για τό όποιο είχε πολύ μεγάλη φροντίδα καί τό όποιο πάντοτε δίδασκε. Θα παραθέσουμε εδώ μόνον λίγες από τις πολλές της διδαχές, για χάρη της πνευματικής ωφέλειας καί αιωνίου μνήμης.

"Όταν δίδασκε περί μετάνοιας, έλεγε: “Αδελφές, ό Κύριος ζητάει από μάς αληθινή μετάνοια, μέ συντετριμμένη καρδιά καί νου πού ταπεινώνεται, όπως λέει ό Ίδιος ό Θεός τό "Άγιο Πνεύμα διά μέσου του προφήτη: θου, Κύριε, φυλακήν τω στόματί μου καί Θήραν περιοχής περί τά χείλη μου. Μή εκκλίνης την καρδίαν μου εις λόγους πονηριάς, του προφασίζεσθαι προφάσεις εν άμαρτίαις. Έάν δεν αγωνιστούμε να αυξήσουμε τον αγώνα του νου καί της ψυχής σε κάθε θεοειδή ταπείνωση, ή εξωτερική μας καλή τάξη δεν θα μάς βοηθήσει, αλλά μάλλον θα είμαστε σάν τις μωρές παρθένες, οι όποιες κατείχαν κάθε εξωτερική αρετή, αλλά δεν φρόντισαν για εκείνα πού βρίσκονταν εντός. Επομένως ας προσπαθούμε να είμαστε σωστοί, καί εξωτερικά ενώπιον των ανθρώπων καί εσωτερικά ένώπιον του Θεού. Εφ’ όσον ό άνθρωπος δημιουργήθηκε μέ δύο φύσεις—τήν σωματική καί την πνευματική—πρέπει επομένως να Αγωνιζόμαστε να είμαστε υγιείς, δηλαδή, Αβλαβείς από την Αμαρτία, καί στα δύο μέρη, έτσι ώστε να μπορέσουμε να υπηρετήσουμε μέ Αγνότητα τον αγνό καί Αναμάρτητο Κύριο.

“Μην ξεχνάτε ποτέ ότι δεν μπορεί κανείς να τακτοποιεί τούς λογαριασμούς του μέ τον Θεό μέσω υλικών δώρων οποιουδήποτε είδους, ούτε μέ εξωτερική προσευχή, αν στις καρδιές μας υπάρχει μυστική εκδικητικότητα, ισχυρογνωμοσύνη (ίδιον θέλημα) καί πείσμον πνεύμα του νου. Γιατί μόνο μία συντετριμμένη καρδιά καί ένας νους πού ταπεινώνεται μπορούν να ελκύσουν τό έλεος του Θεού καί τίποτε άλλο δεν είναι ευάρεστο στον Θεό. Δεν είναι όμως δυνατό να είναι κανείς ταπεινός ενώπιων του Θεού, αν είναι

θρασύς καί Ανυπάκουος ενώπιων των Ανθρώπων. ’Αν στρέψουμε τις καρδιές μας στον Κύριο καί μέ όλη την δύναμη των ψυχών μας Απασχολούμαστε μέ την εύαρέστησή Του καί επιτύχουμε την έκκοπή των δικών μας θελημάτων καί της αυταρέσκειας, τότε τό έλεος του Θεού θα επισκεφτεί τις ψυχές μας, χορηγώντας μας την Αγία Του ειρήνη καί την πνευματική χαρά, τά όποια θα μας τηρούν Από κάθε κακό, ορατό καί Αόρατο.

“’Άς έχουμε τον φόβο, Αδελφές, μήπως βρεθούμε ενώπιων τού Θεού μέ ψεύτικη ευσέβεια, μήπως μετανοήσουμε αιώνια πού δεν υπηρετήσαμε τον Θεό Αληθινά στο σύντομο χρονικό διάστημα της ζωής μας. Παρακαλούμε τον Κύριο καί Σωτήρα μας ό 'Οποίος Από την δική Του καλή θέληση για εμάς καί για την σωτηρία μας πήρε πάνω Του την μορφή δούλου, για να μας χαρίσει Αληθινή ευλάβεια καί γνώση του παναγίου θελήματος Του, τό όποιο βρίσκεται στην Αληθινή ταπείνωση καί στον φόβο του Θεού, ώστε σε όλες τις ημέρες αυτής της ζωής να μην έχουμε Άλλη επιθυμία η φροντίδα Από τό να βαδίζουμε ενώπιων του Θεού καθώς είναι ευάρεστο στο πανάγιο όνομά Του* έτσι ώστε, ενωμένοι στον Κύριο μέ ένα νου καί μία ψυχή, να μπορέσουμε να εισέρθουμε στην αιώνια χαρά του Κυρίου μας, στον Όποιο πρέπει δόξα, νϋν καί εις τούς αιώνας. Αμήν”.

Καί όταν τις δίδασκε καί τις ενίσχυσε να μην ολιγοψυχούν καί να μην γίνονται Ανυπόμονες στούς κόπους τους, έλεγε: Αδελφές, μην Αποτάσσεστε στην ολιγοψυχία καί στην Ανυπομονησία εξ αιτίας των συνεχών σας κόπων καί φορτίων, αλλά να θυμάστε πάντοτε τούς λόγους του Άγ. Αποστόλου Παύλου, ό όποιος είπε: Υιέ μου, μη ολιγώρει παιδείας Κυρίου, [αλλά μάλλον υπόμενε με Αγάπη]... ον γάρ αγαπά Κύριος παιδεύει, μαστίγια δε πάντα υιόν ον παραδέχεται (Εβραίους 12: 5-6). Σε άλλο σημείο, ό ίδιος "Άγιος Απόστολος λέει ότι όλο τό μαρτύριο αυτού τού κόσμου, όσο δύσκολο καί αν είναι, δεν είναι τίποτε σε σύγκριση με την δόξα του Ουρανού, ή όποια θα μάς δοθεί μόνον αν επιμείνουμε μέχρι τέλους στον αγώνα κατά της Αμαρτίας καί δεν 

Αποχωρήσουμε στον θυμό ή στο πείσμα ή σε οποιαδήποτε άλλη πνευματική Ακαθαρσία ή όποια είναι αποκρουστική στον Θεό καί για την όποια αιτία θα μπορούσε να μάς Αφήσει να πέσουμε στην κυριαρχία του Σατανά καί των οπαδών του. Θυμηθείτε τί μαρτύρια Απείλησαν τούς άγιους μάρτυρες καί τούς Πατέρες της ερήμου. Διότι ούτε μία ψυχή δεν μπορεί να εξαγνιστεί από τό Αμαρτωλό σκοτάδι παρά μόνον μέ τό εκούσιο μαρτύριο.

“Επομένως στερεώστε τις καρδιές σας στην κατανόηση αυτή καί υπομείνετε μέ γενναιότητα όλες τις δυσκολίες πού επιτρέπει ό Θεός, πιστεύοντας σταθερά ότι όλο αυτό θα υπηρετήσει τον εξαγνισμό τών ψυχών σας. Τουλάχιστον ας Αφιερώσουμε την ζωή μας στο καθήκον μας καί στην υπακοή. Μακάρια θα είναι εκείνη ή ψυχή πού δεν ταλαντεύεται κάτω από όποιοδήποτε φορτίο. Θα χαρεί την ώρα της Αναχώρησής της από αυτόν τον κόσμο. Καί έκτος από όλο αυτό, πάντοτε να έχετε κατά νου ότι τό βλέμμα του Κυρίου είναι πανταχού παρόν καί συνεχώς παρατηρεί όλες τις εξωτερικές καί εσωτερικές μας πράξεις. ’Αν θα έχετε αγωνιστεί, μέ σταθερή πίστη καί μέ την βοήθεια του Θεού, να είστε γενναίες στην καρδιά καί να υπομένετε κάθε δυστυχία καί κάθε φορτίο, κρύο καί γυμνότητα, ως αληθινοί δούλοι τού Ουράνιου Πατέρα, θα αισθανθείτε, ήδη από αυτόν τον κόσμο την γλυκύτητα της αιώνιας ζωής.

“Καί επιπλέον, Αδελφές, μην επιτρέπετε ποτέ στον εαυτό σας να είστε παράτολμες σε οτιδήποτε, διότι ό αληθινός ζήλος διαφέρει τόσο πολύ από την απερισκεψία, όσο ό Ουρανός από την γη. Για αυτόν τον λόγο, σε κάθε απόφαση να φροντίζετε να μην σφάλλετε, διότι τά λάθη διαπράττονται γρήγορα, αλλά ενώπιων του Θεού σβήνονται μέ δυσκολία. 'Ο αγώνας λοιπόν της μετάνοιας είναι απαραίτητος, αλλά είμαστε πολύ αδύναμοι καί δεν έχουμε την πνευματική φλόγα πού απαιτείται για αυτόν. Πάνω απ’ όλα είναι απαραίτητο ή κάθε μία να εξετάζει την συνείδησή της, για να μάθει προς ποιά πλευρά κλίνει. 'Η κάθε μία πρέπει πρώτα απ’ όλα να κόψει όλες της τις ροπές καί μόνον τότε θα μπορεί να διακρίνει ειρηνικά, μέ τό βλέμμα της ψυχής, ποιά είναι ή φωνή της συνείδησης καί να καθοδηγηθεί από αυτήν όπου καί αν πάει”.

 ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ. Η ΜΑΚΑΡΙΑ ΕΥΦΗΜΙΑ ΤΗΣ ΣΕΡΒΙΑΣ. ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΓΙΟΣ ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΤΟΥ ΣΑΡΩΦ 2015.

ΠΗΓΗ.ΑΠΑΝΤΑ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ

Αγία μάρτυς Λουντμίλλα βασίλισσα της Τσεχίας(+16 Σεπτεμβρίου)

site analysis

Όταν ο άγιος Μεθόδιος με τον αδελφό του άγιο Κύριλλο ξεκίνησαν από το Βυζάντιο νά μεταφέρουν το χριστιανισμό στους Σλάβους, ανάμεσα στους πρώτους πού δέκτηκαν το μήνυμα του Ευαγγελίου ήταν η πριγκίπισσα Λουντμίλλα (=Αγάπη) και ο σύζυγός της πρίγκιπας των Τσέχων Μποριβόης. Κατηχήθηκαν και δέκτηκαν την ορθόδοξη πίστη από τον ίδιο τον άγιο Μεθόδιο, το φωτιστή των Σλάβων

Το πριγκιπικό ζεύγος εκοσμείτο με πολλές αρετές, αλλά ιδιαίτερα από μια θερμή πίστη κι ένα ένθεο ζήλο για μετάδοση της Ορθοδοξίας στους υπηκόους των. Με τη φροντίδα τους κτίστηκαν πολλοί ναοί σε ολόκληρη τη Τσεχία, και φρόντισαν νά τους στελεχώσουν με ευλαβείς κληρικούς.Ο πρίγκιπας Μποριβόης απέθανε στα τριανταέξι του χρόνια, κι έτσι η Λουντμίλλα απέμεινε χήρα με τρία αγόρια και μια κόρη

Η νεαρή χήρα υποτάχθηκε στό θέλημα του Θεού, εγκατέλειψε κάθε κοσμική δραστηριότητα, μοίρασε την περιουσία της στους φτωχούς και αφιερώθηκε ολοκληρωτικά στο Θεό.
Ο γυιός της Βρατισλάβ ανέβηκε στο θρόνο της Τσεχίας ¬και κυβέρνησε τη χώρα από τη θέση αυτή για 33 ολόκληρα χρόνια. Τον διαδέχθηκε στο θρόνο ο γυιός του Βενσεσλάς. Αυτόν τον είχε αναθρέφει η γιαγιά του Λουντμίλλα με ιδιαίτερη προσοχή, «εν παιδεία και νουθεσία Κυρίου». Καλλιέργησε στην ψυχή του η αγία γιαγιά του κάθε χριστιανική αρετή και τον προετοίμασε νά γίνει ο προστάτης της Ορθοδοξίας στη χώρα, συνεχιστής του έργου του παππού του πρίγκιπα Μποριβόη. Πράγματι ο Βενσεσλάς δικαίωσε τις προσδοκίες της γιαγιάς του, αναδείκτηκε πραγματικά ιεραπόστολος, γι΄ αυτό και η Εκκλησία τον κατέταξε στο αγιολόγιό της και τιμά την μνήμη του στις 28 Σεπτεμβρίου.Όσο καλός και πράος ήταν ο Βενσεσλάς, τόσο σκληρή και κακιά ήταν η βασίλισσα σύζυγός του. Αυτή ζήλευε για την αγιότητά της και μισούσε θανάσιμα τη γιαγιά πλέον Λουντμίλλα. Αυτή, θέλοντας νά δώσει τόπο στην οργή και για νά μήν προκαλεί με την παρουσία της την νύμφη της, απομακρύνθηκε από το παλάτι και κατέφυγε στην πόλη Τσετίν. Όμως, η νύμφη της και βασίλισσα μή αντέχοντας νά ακούει νά μιλούν για την αγιότητα της Λουντμίλλας, έστειλε ανθρώπους της και αφού της πέρασαν σχοινί στο λαιμό, την στραγγάλισαν. Έτσι η αγία Λουντμίλλα έλαβε το στεφάνι του μαρτυρίου στις 16 Σεπτεμβρίου του έτους 917

Τα λείψανα της βρίσκονται στο ναό του αγίου Γεωργίου στην Πράγα, αποτελούν πηγή απείρων θαυμάτων και δέχονται την ευλάβεια και την τιμή πλήθους πιστών.

πηγή: Μηνιαία Έκδοση Εκκλησίας Αγίου Δημητρίου Παραλιμνίου «Παρά την Λίμνην», περίοδος β΄, έτος κ΄, αρ. 9, Σεπτέμβριος 2010 vatopaidi.wordpress

Μοναχή ΚΟΡΝΗΛΙΑ (ΒΑΣΙΛΙΚΗ) ΚΑΡΑΖΟΥΡΝΑ (1941- 2016)

site analysis

Μοναχή ΚΟΡΝΗΛΙΑ (ΒΑΣΙΛΙΚΗ) ΚΑΡΑΖΟΥΡΝΑ (1941- 2016)

Τού κ. Γεωργίου Φωτ. Παπαδοπούλου-Κήρυκος τού θείου λόγου- Άντιδημάρχου Χίου

Έξεδήμησε προς Κύριον, τό Σάββατο τής Α' εβδομάδος της Αγίας καί Μεγάλης Τεσσαρακοστής (παραμονή της Ορθοδοξίας) ή Μοναχή Κορνηλία (κατά κόσμον Βασιλική) Καραζουρνά ασκούμενη από νεαρή ηλικία στην

Ιερά Σκήτη Αγίας Σκεπής Χαλκείου, πλησίον του άειμνήστου

Γέροντος καί Κτήτορος της Σκήτης, Οσίου Ιερομονάχου Κορνηλίου (Μαρμάρινου, +1975).

Ή μακαριστή Μοναχή Κορνηλία έξεμέτρησε τό ζην αναλώνοντας ολόκληρη τη βιωτή της στη μοναστική ζωή, διακρινόμενη για την καλοσύνη, πραότητα, υπομονή καί υπακοή της τόσο —αρχικά— στον Άγιο Γέροντα Κορνήλιο, όσο κατόπιν –μέχρι τα χρόνια πριν ή σωματική ασθένεια την καθηλώσει στο κρεβάτι, επί έτη- καί στην μακαριστή Γερόντισσα-Ηγουμένη της Σκήτης Ευαγγελίστρια Μοναχή (Χούμη, +2004), μετά την εκδημία της όποιας παρέμεινε ή τελευταία Μοναχή της αδελφότητος.

Ή Ιερά Σκήτη ανακαινίστηκε πλήρως τό τελευταία χρόνια, μέ την επιμέλεια καί μέριμνα τού Αρχιμανδρίτου π. Νεκταρίου Έπιτροπάκη, νυν Πρωτοσυγκέλλου της Ιερός Μητροπόλεως Χίου, ό όποιος -μαζί μέ φίλους καί ευσεβείς προσκυνητές της Μονής, αλλά καί ευσεβείς συντοπίτες της περιοχής- παρείχαν στη μακαριστή Κορνηλία τά ανθρωπίνως απαραίτητα για την αξιοπρεπή διαβίωσή της τά δύσκολα χρόνια της δοκιμασίας της. Τό χρόνια αυτά, ή ίδια καρτερικά υπέμεινε τον πόνο της σαρκός, δίχως ποτέ να γογγύσει για όσα υπέστη, απεναντίας δοξολογούσε διαρκώς τον Θεό καί επικαλείτοτις μεσιτείες της Ύπεραγίας Θεοτόκου.

Για την ιστορία καί μόνο να σημειώσουμε ότι, από την ίδια ΙεράΣκήτη -καί μέ Γέροντα καί Πνευματικό τον π. Κορνήλιο (πού έχει δείξει θαυμαστά σημεία)- ξεκίνησαν τον μοναχικό τους βίο, τόσο ή μακαριστή Ηγουμένη της Ιερός Νέας Μονής Μαριάμ (Μανιοΰ,

1922- +2014), όσο καί ή μακαριστή Ηγουμένη της Ιερός Μονής

τού Αγίου Ραφαήλ Μυτιλήνης

Ευγενία (Κλειδαρά, 1929- +2013). Ό δε Γέροντας Κορνήλιος υπήρξε Πνευματικός καί των άοιδίμων Μητροπολιτών, Χίου κυρού Χρυσοστόμου (Γιαλούρη, +1978) καί Μηθύμνης κυρού Ιακώβου (Μαλλιαρού, +1984).

Ή Εξόδιος Ακολουθία της Μοναχής Κορνηλίας (Βασιλικής) Καραζουρνα τελέσθηκε από τον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Χίου κ. Μάρκο (ό όποιος καί κήρυξε τον έπικήδειο θείο λόγο, τονίζοντας-μεταξύ άλλων- τις αρετές τού μοναχισμού, αλλά καί την ματαιότητα του παρόντος κόσμου), τό μεσημέρι της Δευτέρας 21/03, στην Ιερά Σκήτη Άγ. Σκέπης Χαλκείου, παρουσία πλειάδος Ιερέων καί πιστών χριστιανών.

’Άς είναι ή μνήμη της αιωνία. Καλό Παράδεισο, Καλή Ανάσταση, αδελφή.

ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΤΥΠΟΣ. 

ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΚΑΣΤΟΡΙΑΣ Κ Κ ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΘΑΥΜΑΣΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΜΕ ΤΗΝ ΑΓΙΑ ΣΟΦΙΑ ΤΗΣ ΚΛΕΙΣΟΥΡΑΣ

site analysis

Η ΟΣΙΑΚΗ ΓΕΡΟΝΤΙΣΣΑ ΞΕΝΗ ΤΗΣ ΑΙΓΙΝΑΣ 1867 - 1923

site analysis

 Εἶναι γνωστή σε ὅλους τους Ἕλληνες ἡ Μονή τοῦ Ἁγίου Νεκταρίου στήν Αἴγινα. 

Πρόκειται για το μοναστήρι που ἵδρυσε ὁ Ἅγιος τοῦ 20ου αἰῶνα  με δέκα νέες που τον ἀκολούθησαν ἀπό την Ἀθήνα. 

Ἀνάμεσα σ᾿ αὐτές ξεχώριζε ἡ Χρυσάνθη Στρογγυλοῦ,  μία τυφλή Κρητικοπούλα. 

Γεννήθηκε το 1867 στα Χανιά τῆς Κρήτης, 

ὅταν ἔβραζε ἡ κρητική ἐπανάσταση γιά τήν ἀπαλλαγή ἀπό τον τουρκικό ζυγό. 

Σε ἡλικία ἐννέα μηνῶν ἔχασε το φῶς της ἀπό μηνιγγίτιδα. 

Οἱ γονεῖς της Νικόλαος και Μαρία, εὐσεβεῖς ἄνθρωποι την φώτισαν με το χριστιανικό φῶς. 

Ἔτσι, ὅταν ἡ τυφλή Χρυσάνθη ἦρθε στην Ἀθήνα,  φιλοξενήθηκε ἀπό εὐσεβεῖς οἰκογένειες 

και χάρη στην πνευματική της καλλιέργεια ἀγαπήθηκε ἀπ᾿ ὅλους. 

Πήγαινε τακτικὰ στὴν Ἐκκλησία, στοὺς Ταξιάρχες, στὸ Πολύγωνο. Φοροῦσε καλογερικά. Ἐκεῖ τὴ συναντοῦσε ἡ Αἰκατερίνα Ματθοπούλου, εὐσεβὴς καὶ εὔπορη. Ἦταν νύφη τοῦ π. Εὐσεβίου Ματθοπούλου. Ἐκεῖ σύχναζε ἡ εὐσεβὴς κόρη ὅπου καὶ ἐγνώρισε τὸν Ἅγιο Νεκτάριο, ποὺ εἶχε ἐπισκεφθεῖ τὸν σπίτι τῆς κ. Ματθοπούλου μετὰ ἀπὸ ἕνα μνημόσυνο. Ἀπὸ τότε ἡ κ. Χρυσάνθη μὲ μιὰ ὁμάδα καλῶν κοριτσιῶν εἶχαν γιὰ πνευματικὸ τοὺς πατέρα τὸν Ἅγιο Νεκτάριο. Οἱ πνευματικὲς συναντήσεις αὐτὲς γίνονταν στὸ σπίτι τῆς νύφης τοῦ π. Εὐσεβίου Ματθόπουλου. Τὶς ἀφοσιωμένες αὐτὲς καρδιὲς τὶς πυρπολοῦσε ὁ πόθος τῆς ὁλοκληρωτικῆς ἀφιερώσεως στὸ Θεό. Τὸ 1904 ὁ Σεβ. Νεκτάριος διάλεξε ἕνα μέρος στὴ θέση Ξάντος στὴν Αἴγινα ὅπου ὑπῆρχε ἄλλοτε ἡ Μονὴ τῆς Ζωοδόχου Πηγῆς. Ἐκεῖ ἀποφάσισαν νὰ μείνουν ὁ Ἅγιος με τὶς 10 νέες. Μὲ τὴν πνευματικὴ διαύγεια ποὺ διέκρινε τὸν Ἅγιο, ὅρισε γιὰ ἡγουμένη τὴν τυφλὴ Χρυσάνθη ποὺ μετονομάστηκε Ξένη μοναχή. Ὑπάρχουν προφορικὲς μαρτυρίες πιστῶν Αἰγινητῶν, ὅπου καταδεικνύεται ὁ θαυμαστὸς βίος, τὸ προφητικὸ καὶ προορατικὸ χάρισμα τῆς γερόντισσας, ὅπως καὶ ἡ ἐκ μέρους τῶν συμμοναζουσῶν της βαθιὰ ἐμπιστοσύνη καὶ ἀφοσίωση ὡς πρὸς τὴν ὁσία. Οἱ ἐνθυμήσεις ποὺ ἔχουν διασωθεῖ εἶναι ἀπολύτως χαρακτηριστικές, παραθέτουμε ἐνδεικτικὰ ὁρισμένες ἀπὸ αὐτές: «Ἦταν ἡ πρώτη ἡγουμένη τοῦ Μοναστηρίου» ἔλεγε ἡ Εὐαγγελία Μπέση. «Ἁγία γυναῖκα. Ἦταν προικισμένη μὲ πολλὲς ἀρετές. Ἐφάρμοζε κατὰ γράμμα τὶς συμβουλὲς τοῦ Σεβασμιότατου καὶ βοηθοῦσε καὶ τὶς ἀδελφὲς νὰ τὶς ἐφαρμόσουν καὶ αὐτές. Τὴν σέβονταν ὅλες. Εἶχε καὶ θαυμάσιο ποιητικὸ τάλαντο. Ἦταν θρησκευτικὴ ποιήτρια. Ἔγραφε ὕμνους στὸ Χριστό, στὴν Παναγία, στοὺς Ἁγίους. Ὑπέροχη ψυχή. Ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ». Παρεμφερεῖς εἶναι καὶ οἱ ἐνθυμήσεις τοῦ Σωτηρίου Οἰκονόμου, μαθητοῦ τοῦ Ἁγίου Νεκταρίου στὴν Ριζάρειο Σχολή, διηγεῖται μὲ ἔμφαση: «Ἁγία ψυχή! Μάλιστα ἀπορῶ πῶς δὲν τὴν ἀνακήρυξαν καὶ αὐτὴν ἁγία». Ἡ Πετρούλα Βότση-Γιαννακοπούλου ἀφηγήθηκε προσωπική της ἐμπειρία: «Ἦταν Ἅγιος ἄνθρωπος! Χαριτωμένος. Εἶχε καὶ χάρισμα προορατικό. Ἐκεῖ ποὺ εἶναι σήμερα τὸ ἐξομολογητήριο, ἦταν παλιὰ πορτίτσα μισή - μισὴ πάνω μισὴ κάτω. - Καλημέρα Γερόντισσα, τῆς ἔλεγα. -Καλῶς τὴν Πετρούλα, ἀποκρινόταν καλοσυνάτα. Ὅποιος καὶ ἂν τὴν πλησίαζε, δίχως φυσικὰ νὰ βλέπει, οὔτε μία ἀκτῖνα φῶς, ἐπικοινωνοῦσε μαζί του σὰν νὰ ἔβλεπε κανονικά. Λέτε καὶ δὲν ἦταν τυφλή. Εἶχε χάρισμα...». Ἰδιαιτέρως σημαντικὴ εἶναι καὶ ἡ μαρτυρία τῆς ἀνιψιᾶς της, Μαρίας Στρογγυλοῦ: «Ὅταν προσευχόταν, νόμιζες πῶς δὲν πατοῦσε στὴ γῆ! Ὅτι βρισκόταν στὸν οὐρανό!» Ἡ Αἰγηνίτισσα μοναχὴ Νεκταρία ἔλεγε γι᾿ αὐτή: «Ἦταν ἁγία γυναῖκα! Εὐωδιάζουν τὰ ὀστᾶ της! Πολλὰ βράδια στὸ ἀπόδειπνο -ἀφοῦ εἶχε κοιμηθεῖ ὁ Ἅγιος- ἔβλεπε ἕνα Γεροντάκι μὲ τὸ σκουφάκι του τὸ μαῦρο καὶ περιφερόταν γύρω-γύρω, τὴν ὥρα τῆς ἀκολουθίας. Δὲν ἔβλεπε καθόλου. Ἀλλὰ τὰ πάντα «ἔβλεπε». Ὅταν ἔμπαινε στὸ Ναὸ ἔλεγε: -Γιατί παιδιά μου ἔχουν σκόνη οἱ Εἰκόνες αὐτές; Μιὰ μέρα μοῦ εἶπε: -Γιατί Ζηνοβία φορᾷς τόσο κοντὸ φουστανάκι, ἀφοῦ θὰ γίνεις μοναχή;» Τὸν Ἅγιο τὸν ξενύχτησαν πολλοὶ στὸ Μοναστήρι. Ἡ Γερόντισσα Ξένη γύριζε γύρω-γύρω καὶ παρηγοροῦσε τὸν κόσμο ποὺ ἔκλαιγε. Τὸ ἀπόγευμα πρὶν κοιμηθῇ ὁ Δεσπότης, οἱ καλόγριες πῆραν τηλεγράφημα ποὺ ἔλεγε ὅτι πάει καλύτερα στὸ Ἀρεταίειο. Χάρηκαν. Ἡ Ξένη ὅμως δὲν χάρηκε. Τὸν εἶχε δεῖ στὴν αὐλὴ τοῦ Μοναστηριοῦ καὶ τῆς εἶπε: -Ἦρθα νὰ σᾶς χαιρετίσω. Ἀναχωρῶ! Ὕστερα ἀπὸ λίγη ὥρα μάθαμε τὰ μαντάτα. Ὁ Δεσπότης κοιμήθηκε. Στὶς ἑκατὸν τριάντα ἕξι σῳζόμενες ἐπιστολὲς τοῦ ἁγίου Νεκταρίου, οἱ ἑκατὸν δέκα περίπου ἀποστέλλονται πρὸς τὴν «ὁσιωτάτην ἐν Κυρίῳ ἀγαπητὴν ὁσίαν Ξένην». Ἡ ὁσία παρὰ τὴν ἀσθενικήν της κράση ἐβίαζε τόσον ἑαυτὴν προσευχομένη καὶ νηστεύουσα, ὥστε ὁ ἴδιος ὁ ἅγιος νὰ αἰσθάνεται τὴν ἀνάγκη νὰ τῆς ὑπενθυμίζῃ ὅτι δὲν πρέπει νὰ ἐκθέτῃ τὴν ὑγεία της σὲ κίνδυνο. Ἄλλοτε πάλι, τῆς ἔγραφε «νὰ ὀλιγοστεύσῃ τὰ κομβοσκοίνια». Ἐκείνη, βεβαίως, πειθαρχοῦσε, διότι ἦτο ἄνθρωπος ὑπακοῆς, ἐγνώριζε, ἐξ ἄλλου, καλῶς τί θὰ ἀπαντοῦσε ὁ ἅγιος ὅταν ὁποιαδήποτε μοναχὴ παρήκουε τὶς νουθεσίες του: «Φυλάξατε τὰς συνθήκας τοῦ ἁγίου σχήματος καὶ τοὺς νόμους Του». Ἡ ἴδια εἶχε μεγάλη εὐαισθησία καὶ φόβο Θεοῦ προκειμένου νὰ κοινωνήσει τῶν Ἀχράντων Μυστηρίων, ποτὲ δὲν μεταλάμβανε ἂν δὲν ἔπαιρνε τὴν εὐλογία τοῦ ἁγίου. Εἶχε βαθιὰ ταπείνωση. Ἀρκεῖ νὰ μνημονευθεῖ ὅτι ὅταν τῆς ἔδιναν καινούργιο ράσο δὲν ἐπιθυμοῦσε νὰ τὸ φοράῃ καινούργιο, γι᾿ αὐτὸ ἔκοβε ὁρισμένα τεμάχια καὶ τοποθετοῦσε στὴν θέση τοῦ μπαλώματα, ὥστε νὰ φαίνεται παλαιό. Εἶχε διαυγῆ διάκριση καὶ θεάρεστη ὑπομονή. Ὁ ἅγιος Νεκτάριος, πεπεισμένος διὰ τὴν πνευματική της σοφία καὶ σύνεση, τῆς ἔγραφε νὰ γνωρίσῃ τὶς ἀδελφὲς «ὅτι ὀφείλουσιν ἅπασαι νὰ ἐξαγορεύονται τοὺς λογισμούς των εἰς αὐτήν», ἄλλοτε πάλι, τῆς ἔγραφε: «ἐπιθυμῶ οὐδεμία τῶν ἀδελφῶν πλήν σου νὰ διατάσσῃ». Ἀσκούμενη καὶ ἁγιαζομένη τοιουτοτρόπως, κατέστη ἔμπειρος εἰς τοὺς ὅρους τοῦ μοναχικοῦ πολιτεύματος. Αὐτὸ φαίνεται καὶ ἀπὸ μία ἐπιστολὴ τοῦ ἁγίου, ὁ ὁποῖος τῆς ἔγραφε γιὰ μία ἀδερφή: «Ὑπομιμνήσκω αὐτὴ τοὺς ὅρους τοῦ μοναχικοῦ πολιτεύματος. Πρῶτον: Αὐταπάρνησις. Ταύτη ἕπεται ἡ ἐκκοπὴ τοῦ θελήματος καὶ ἡ ὑποταγή. Δεύτερον: Ὑπομονὴ καὶ ταπείνωσις καὶ τὰ παρεπόμενα ταῖς ἀρεταῖς ταύταις. Καὶ τρίτον: Προσοχὴ καὶ διάκρισις» καὶ ἐν συνεχείᾳ τῆς παραγγέλει: «Περὶ αὐτῶν καὶ περὶ τῶν λοιπῶν τοῦ πολιτεύματος ὅρων νὰ τὴν διδάξεις σύ». Ἡ θεία Ἡγουμένη Ξένη - ἔχουσα ὑπόψη της τὸ «ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν βιάζεται καὶ βιασταὶ ἁρπάζουσιν αὐτήν» – ἐβίαζε τὸν ἑαυτόν της (ὅπως τὴν καθοδηγοῦσε ὁ ἅγιος) μετὰ συνέσεως ἐν πᾶσι», «ὥστε ἡ πίστις, ἡ ἐλπὶς καὶ ἡ ἀγάπη πρὸς τὸν Θεὸν ἔβαινον καθ᾿ ἑκάστην τελειούμεναι». Ἄκουσε τὰ λόγια τοῦ Θεοῦ καὶ τὴν διδασκαλία τοῦ ἁγίου πατέρα της. Ἀγωνιζόταν νὰ δουλεύει γιὰ τὸ Θεὸ καὶ νὰ ἔχει τὸ νοῦ της στὸ Θεό, καὶ αὐτὰ προσπαθοῦσε νὰ ἐμπνεύσει καὶ στὶς ψυχὲς τῶν μοναζουσῶν τῆς ἀδελφότητος, συνιστώντας σὲ αὐτὲς τὴν προσευχή, καὶ τὴν προσοχή. Μάλιστα, γιὰ νὰ μὴν τὸ ξεχνοῦν τὶς παρακινοῦσε κάθε μέρα νὰ γράφουν στὴν παλάμη τοὺς προσοχὴ καὶ προσευχή. Ἐπαναπαυόμενος ὁ ἅγιος ἀπὸ τὴν ἁγιότητά της, τῆς ἔδωσε ἐντολὴ νὰ σταυρώσει μὲ ἅγιο λείψανο μία ἀδερφή. Στὴ σκέψη της καὶ στὴ γνώμη της, ὁ ἅγιος ἔδινε πολὺ σημασία, γι᾿ αὐτὸ τῆς ἀνέθεσε ἐν λευκῷ καὶ κατὰ τὴν κρίση της τὸ πρόγραμμα τῆς Μονῆς. Ἀκόμη καὶ τὸ κελλί του τὸ ἔκτισε τελικὰ ἐκεῖ ποὺ εἶχε τὴν γνώμη της νὰ κτισθεῖ. Αὐτὰ εἶναι στὴν πνευματικὴ σφαῖρα συντελούμενα θαύματα, μιὰ ἀγράμματος, στερούμενη καὶ τοῦ φυσικοῦ φωτὸς τῶν ματιῶν, κατορθώνει νὰ διοικεῖ μοναστικὴ ἀδελφότητα καὶ νὰ προάγει αὐτὴ πνευματικῶς. 

Ἡ μοναχή Ξένη «εἶχε μία πηγαία ποιητική φλέβα, 

μιά εὐαίσθητη ψυχή που την λέπτυναν 

ἀκόμη περισσότερο ὁ πόνος και ἡ πίστη. 

Αἰσθανόταν την ἀνάγκη να ἐκφράζει σε στίχους τα συναισθήματα, 

που την πλημμύριζαν, 

την ἀγάπη της για τον Χριστό, την Παναγία, 

το δέος μπροστά στην φοβερή Δευτέρα Παρουσία, 

το φόβο για τις ἁμαρτίες της και τον κρυμμένο πόνο, 

για το βαθύ σκοτάδι που την ἔζωνε. 

Οἱ στίχοι, που ἡ τύφλωσή της τῆς ἐμπνέει 

τρέμουν ἀπό στεναγμό, ἀλλά δονοῦνται ἀπό ἁπαλή πίστη 

και ἁπαλύνουν με την παρηγοριά, 

που ἡ ὁλόψυχη ἀφοσίωση στον Θεό μπορεῖ να δώσει».

Αοίδημη Μοναχή Ξένη της Αίγινας

πηγή.Τρελογιάννης

Η Μοναχή Βασιλική Χατζηστεφάνου και το οσιακό τέλος της

site analysis

Η καταγωγή της ήταν από την Μικρά Ασία. Δεν είχε κανένα στον κόσμο εκτός από την ηλικιωμένη μητέρα της. Συνδέθηκε πολύ νωρίς μέ την νεαρή Φωτεινή, την μετέπειτα Γερόντισσα Γλυκερία. Ήταν μερικά χρόνια νεώτερη από εκείνη στην ηλικία. Ζούσαν μαζί στο δικό της προσφυγικό σπίτι στην Νίκαια.

Εργαζόταν νεωκόρος στούς Αγίους Αναργύρους και ζούσαν μέ τα χρήματα του μισθού της.
Όσοι εκκλησιάζονταν στους Αγίους Αναργύρους θαύμαζαν την μοναχή πού διακονούσε και προσευχόταν. Ήταν άνθρωπος, της θυσίας και της αγάπης. Πόσες ψυχές δεν ανακουφίστηκαν από τά στοργικά της λόγια, από την ελεημοσύνη της, από την συμπαράστασή της! Δυο φορές πρήσθηκε στην κατοχή γιατί προσέφερε το λιγοστό συσσίτιό της στούς άλλους...
Είχε τό χάρισμα των δακρύων, όμως όταν μιλούσε ήταν γελαστή, ευχάριστη.

Στην Γερόντισσα Γλυκερία έκανε υπακοή μέχρι το τέλος της ζωής της.
Έφυγε από τούς Αγίους Αναργύρους, όταν έγινε το Μοναστήρι. Πόνεσε πού αποχωριζόταν την Εκκλησία και τους γνωστούς της. Πολύ περισσότερο δάκρυσαν εκείνοι πού την έχασαν από κοντά τους.

Τον εαυτό της τον έβαζε πάντα στην άκρη. Γινόταν θυσία από τα μικρά, έως τα μεγάλα. Ακόμη και το όνομα τό μοναχικό πού πήρε δεν της άρεσε. Το πρότεινε για να ευχαριστήσει τον Γέροντα Ιερώνυμο πού της έκανε την κουρά διότι έτσι έλεγαν την μητέρα του.
Κόπιαζε η ίδια για να ξεκουράσει τούς άλλους. Ποτέ δεν έμεινε χωρίς εργασία. «Ο μοναχός δεν πρέπει, να μένει αργός» έλεγε συχνά.

Είχε φθάσει τα 65 χρόνια της όταν ένοιωσε ενοχλήσεις στην κοιλιά. Ήταν Μεγάλη Τεσσαρακοστή. Περίμενε να περάσουν οι άγιες ημέρες για να πάει στον γιατρό. Οι ιατρικές διαγνώσεις δεν έδειχναν κάτι ανησυχητικό. Δεν μπορούσε να φάει. Σιγά σιγά σταμάτησε το φαγητό. Αρχές Ιουλίου την έπιασε δυνατός πόνος. Σύστησαν στην Μονή κάποιον καθηγητή θρησκευόμενο, ειδικό για την περίπτωσή της. Νοσηλεύθηκε στο Ιπποκράτειο Νοσοκομείο.

Ταλαιπωρήθηκε μέ τις εξετάσεις χωρίς να βρεθεί τί έχει. Αποφασίστηκε να την χειρουργήσουν. Θα ήταν μία ερευνητική επέμβαση. Στενοχωρήθηκε, προσευχήθηκε και οι Άγιοι Ανάργυροι πού τόσα χρόνια υπηρετούσε βοήθησαν να αποφύγει αυτή την δοκιμασία. Είχε διάσπαρτο καρκίνο. Το σωληνάκι πού της είχαν στο στομάχι έδειχνε την δύσκολη κατάσταση πού βρισκόταν.

Της έδωσαν εξιτήριο. Ήταν στο τέλος της. Είχε προθεσμία ζωής μερικές μέρες. 'Όπως επιθυμούσε θα πέθαινε στο Μοναστήρι.
Μέσα σε σαράντα μέρες πού αρρώστησε, μια φορά πόνεσε και έφυγε για τον ουρανό.
Άρχισε να βλέπει Αγγέλους, δαίμονες και έλεγε στις αδελφές:

 «Γίνεται Λειτουργία. Δεν ακούτε;» 

Μετά μασούσε.
«Τί τρώτε;» Την ρωτούσανε.
«Μα, Αντίδωρο», απαντούσε. Είχε ένα μήνα να φάει. Με τον όρο τρεφόταν...
’Έπαιρνε ανήσυχο ύφος και απαντούσε.
«Ψέματα. Είναι ψέματα. Από νεανικής ηλικίας». Και διάφορα άλλα. «Σε ποιόν μιλάτε;» την ρωτούσαν. Έχουν το χαρτί, μια τό δείχνουν, μια τό παίρνουν. Είναι ψέματα αυτά που γράφουν».
Ήταν αντιμέτωπη με τις αντίδικες δυνάμεις. ’Έπαιρνε το κομβοσχοίνι της και προσευχόταν έντονα...
Δύο μέρες έβλεπε διάφορα και τά έλεγε στις μοναχές. Πότε τις γνώριζε, πότε ζούσε μόνη της, με όσα έβλεπε...
Είχε μαθευτεί στα άλλα Μοναστήρια τού νησιού ότι ήταν βαρειά και έρχονταν να πάρουν την ευχή της. Αυτό ήταν μία συγκινητική και τιμητική εκδήλωση σε εκείνη πού είχε τον εαυτό της κάτω από όλους. "Ηλθε και ο Μητροπολίτης Ιερόθεος και της έκανε ευχέλαιο.

Ευλαβούνταν ιδιαίτερα τον Άγιο Νεκτάριο. Πήγαιναν όλες οι μοναχές στις αγρυπνίες, στην μνήμη του, για να έρθει να βοηθήσει την ώρα του θανάτου.
’Έτσι πίστευε και έλεγε στην αδελφότητα.

«Για να δούμε θα έρθει ο Άγιος;» απορούσαν οι αδελφές. Την τελευταία νύκτα ήταν δώδεκα η ώρα, στις 10 Αύγουστου. Είχε γυρίσει το κεφάλι προς τό παράθυρο και έβλεπε μακριά και έλεγε «Άγιε Διονύσιε, Άγιε Ιερόθεε, Άγιε... Άγιε...» και ξαφνικά φώναξε δυνατά: «Άγιε Νεκτάριε πρέσβευε υπέρ ημών». Ήταν μία απάντηση στην δυσπιστία των αδελφών πού την περιποιούνταν. Μια μοναχή άναψε θυμιατό. «Βλέπει πράγματα πού εμείς αδυνατούμε να δούμε», βεβαίωσε η μοναχή πού θύμιαζε...

Σε λίγο η Μοναχή Βασιλική τραβήχτηκε στην άκρη τού κρεβατιού, στηρίχθηκε στα πλευρά της, μαρμάρωσε κυριολεκτικά και παρακολουθούσε από την πόρτα ως τό παράθυρο, τον ερχομό μιας παρουσίας πού την αλλοίωσε. Μετά από λίγα λεπτά πήρε την συνηθισμένη θέση της, τράβηξε τό σεντόνι μέχρι τό πρόσωπο, ήρεμη, ικανοποιημένη και ψιθύρισε «Ο Κύριος! Τώρα δεν έχουν τίποτα να πουν». Αναφέρθηκε στους δαίμονες πού την τρόμαζαν. Δεν ξαναμίλησε, δεν ξανακινήθηκε. ’Έμενε έτσι με άνοικτά μάτια, κάτι περίμενε. 

Τό απόγευμα στις 4 η ώρα ήρθε ο Γέροντας της Μονής πατήρ Γεώργιος Κρητικός. 

«Έ, της φώναξε, τί κάνεις;» 

Τότε μίλησε, τον γνώρισε:«Ήρθε και ο πνευματικός!», είπε. ’Έξω από το κελί συγκεντρώθηκε η αδελφότητα και έψαλλαν την παράκληση της Παναγίας. Στα μεγαλυνάρια, έγειρε τό κεφάλι και η ψυχή της πέταξε σε Εκείνον πού πόθησε και διακόνησε, για να χαίρεται αιώνια.

Επειδή δεν είχε συγγενείς, έλεγε ότι όταν πεθάνω κανείς δεν θα έρθει στην κηδεία μου. Όμως ο Χριστός την τίμησε ιδιαίτερα. Ο Μητροπολίτης Ιερόθεος κάλεσε τό οικοτροφείο θηλέων που ήταν τότε στο νησί και τις κατασκηνώτριες. Ήρθαν οι μοναχές από τα άλλα μοναστήρια, πλήθη κόσμου και οι Ιερείς του τόπου. ’Έγινε τόσο μεγαλόπρεπη κηδεία που ή Γερόντισσα Γλυκερία κλαίγοντας έλεγε: «Τι τελετή, τί τιμή γίνεται σήμερα για σένα παιδί μου»... 

Από την ενορία των Αγίων Αναργύρων πού διακονούσε έφθαναν κατά ομάδες τά πρόσωπα που είχε ευεργετήσει. Μία νέα πού θρήσκευε εντυπωσιάστηκε πολύ από την νεκρώσιμη ακολουθία και γενικά από την κηδεία της Γερόντισσας Βασιλικής που παρεκάλεσε ολόψυχα μέσα στον ναό «Θεέ μου, βοήθησε με να πεθάνω κι εγώ μοναχή». Μετά από μικρό χρονικό διάστημα πήγε μοναχή σε Μοναστήρι της Πελοποννήσου...

Από το βιβλίο ''Γέροντες και γυναικείος μοναχισμός-Ιερομονάχου Δημητρίου Καββαδία

πηγή