Η τόλμη των Μυροφόρων

site analysis

«Ηγόρασαν αρώματα ίνα ελθούσαι αλείψωσιν αυτόν»

Το μυστήριο της θείας οικονομίας το υπηρέτησε ολόκληρη η κτίση. Όταν Εκείνος άπλωσε τα χέρια Του πάνω στο Σταυρό, η γη σείσθηκε, τα μνημεία άνοιξαν, οι νεκροί διαμαρτυρήθηκαν, ο εκατόνταρχος ομολόγησε, ο ήλιος σκοτίσθηκε, η Παναγία έκλαψε, ο Ιωσήφ κήδευσε και οι μυροφόρες γυναίκες «ηγόρασαν αρώματα ίνα ελθούσαι αλείψωσιν αυτόν» (Μαρκ. 16,1). Ενώ στην παλαιά εποχή η γυναίκα γινόταν διάκονος και αιτία της πτώσεώς μας στην αμαρτία, αντιθέτως σήμερα βλέπουμε στο ευαγγελικό ανάγνωσμα τις μυροφόρες γυναίκες να γίνονται ταχυδρόμοι της χαράς. Ο Ευθύμιος Ζιγαβηνός το σημειώνει: «Επειδή πάλαι γυνή γέγονε τω ανδρί διάκονος λύπης, νυν γυναίκες γίνονται τοις ανδράσι διάκονοι χαράς».

Είχαν ανδρικό φρόνημα

Πράγματι είχαν ανδρικό φρόνημα, γιατί την ώρα που οι μαθητές είχαν σκορπισθεί στα διάφορα σημεία της Ιερουσαλήμ και φοβόντουσαν να πλησιάσουν τον τάφο του Κυρίου οι τολμηρές μυροφόρες γυναίκες αγόραζαν αρώματα για να πάνε να αλείψουν το σώμα του Χριστού. Η κινητήρια δύναμη που ωθούσε τις μυροφόρες να πάνε στο ζωοδόχο τάφο, είναι η αγάπη. Για την αγάπη αυτή και σε δαπάνη και σε κόπο και σε κίνδυνο υποβλήθηκαν και σε απρόβλεπτες καταστάσεις εξετέθησαν με μεγάλη προθυμία. Την τελευταία στιγμή θυμήθηκαν· «τις αποκυλίσει ημίν τον λίθο εκ της θύρας του μνημείου;» (οπ.π. στιχ. 3). Ένας σύγχρονος Επίσκοπος γράφει για την αγάπη των μυροφόρων: Ο λογισμός ερωτά, η γλώσσα σιωπά, η αγάπη βαδίζει. Στις δύσκολες περιστάσεις τη λύση τη δίνει πάντα ο θεός. «Των δ’ αδόκητων πόρον εύρε θεός», έλεγε ένας αρχαίος φιλόσοφος. Στα ξαφνικά και δύσκολα περιστατικά της ζωής μας τη λύση δίνει μόνον ο Θεός.

Τα αποτελέσματα της τόλμης τους

Πρώτα πρώτα στο ερώτημά τους ο θεός απάντησε με τον άγγελο που σήκωσε την πέτρα από την είσοδο του μνήματος. Μετά τους απαλλάσει από το φόβο που δημιουργήθηκε μέσα τους εξαιτίας της παρουσίας των αγγέλων. Η Ανάσταση του Χριστού είναι χαροπιό γεγονός. Όπου η παρουσία του Χριστού, εκεί τα δεσμά του φόβου, της δειλίας και της νευρικότητας διαλύονται. Μετά τους μίλησε για τον Εσταυρωμένο Ιησού Χριστό. Μετά την Ανάσταση του Σωτήρα η λέξη Εσταυρωμένος είναι πλέον τίτλος τιμής. Δεν είναι βδελυρή και αποτρόπαια λέξη. Ο Σταυρός του Κυρίου είναι τίμιος. Η Ανάσταση είναι καρπός της Σταυρώσεως. Σταυρός και Ανάσταση δε χωρίζονται. Ακόμη είδαν τον άδειο τάφο να είναι γεμάτος από το φως της Αναστάσεως έχοντας μέσα του τα σημεία της εγέρσεως του Κυρίου. Στο τέλος είδαν πρώτες τον αναστημένο Ιησού και κράτησαν τους αχράντους πόδας Του και «προσεκύνησαν αυτώ» (Ματθ. 28,9).

Οι Μυροφόρες είναι έλεγχος για τους Χριστιανούς

Οι γυναίκες που πήγαν να αλείψουν το σώμα του Ιησού, είναι έλεγχος για τους σημερινούς χριστιανούς· για μας τους χριστιανούς που έχουμε μία δειλία να δείξουμε στους άλλους πως οι σχέσεις μας με το Χριστό είναι στενές. Φοβόμαστε να πούμε πως ο Κύριος είναι το αγαπημένο πρόσωπο στη ζωή μας. Ο ιερός Χρυσόστομος κάνει μία παρατήρηση για τη σχέση του χριστιανού και του πιστού. Μερικοί μακαρίζουν τις μυροφόρες που προσκύνησαν τον Κύριο. Ο Άγιος όμως λέγει πως «δύνασθε και νυν όσοι βούλεσθε», δηλαδή μπορείτε και τώρα όσοι θέλετε όχι μόνον τους πόδας και τα χέρια, αλλά και την κεφαλή του Χριστού να ακουμπήσετε, εάν «των φρικτών απολαύσητε μυστηρίων καθαρώ συνειδότι» εάν απολαύσετε τα άχραντα μυστήρια, δηλαδή τη θεία Ευχαριστία, με καθαρή συνείδηση. Χρειάζεται τόλμη για να πλησιάσει κάποιος τα ιερά μυστήρια. Χρειάζεται να έχει τον πόθο των μυροφόρων, να αγαπάει το πρόσωπο του Χριστού, όπως αυτές να υπερπηδά τα εμπόδια, που αναφύονται ανάμεσα σ’ αυτόν και τον Κύριο· να παραδέχεται την Ανάστασή Του και να είναι δεκτικός άνθρωπος, να ακούει τα μηνύματα του Ευαγγελίου, όπως οι ευλογημένες αυτές γυναίκες άκουσαν τη χαρμόσυνη είδηση του Χριστού. Επίσης πρέπει να μπούμε σε σκέψεις για το τι προσφέραμε από τη μεριά μας στο Χριστό. Μήπως ο Χριστός είναι στο περιθώριο της ζωής μας κι όχι στο κέντρο;

Ο Εσταυρωμένος Κύριος πρέπει να συνέχει τη ζωή μας, να τη νοηματοδοτεί, να τη μεταβάλλει και να την αγιάζει. Τα μύρα που προσφέρουμε εμείς είναι η καλή μας προαίρεση, ο συνεχής αγώνας μας και η απέραντη αγάπη στο πρόσωπο του Κυρίου μας.

πηγή: www.agiazoni.gr

Πέντε παιδιά στο Μοναστήρι! – Μακαριστής Πορφυρίας Μοναχής.

site analysis

Δύο η ώρα μεσημέρι στο Αεροδρόμιο. Βρίσκομαι στη σειρά για επιβίβαση. Μέσα από το ταξί βλέπω τον κόσμο που περιμένει στη σειρά, για να επιβιβα¬στούν. Η ματιά μου πέφτει σε μια κυρία, που με μαγνητί¬ζει. Πω! πω! αυτή την κυρία θέλω να επιβιβάσω, μονο¬λογώ.

Ο αστυνομικός που είναι εκεί μου κάνει νόημα να πάω κοντά του, κάνοντας δεύτερη σειρά, για να επιβιβά¬σουμε γρήγορα. Για καλή μου τύχη μού έστειλε στο ταξί αυτήν την κυρία. Έβαλα γρήγορα τη βαλίτσα της στο πορτ-μπαγκάζ, μπήκαμε μέσα και ξεκίνησα αμέσως.

Σε λίγα λεπτά της είπα:

-Καλησπέρα σας, συγγνώμη που δεν σας χαιρέτησα, αλλά είδατε τον πανικό.

-Καλησπέρα, κορίτσι μου!

-Πού πάμε;

Μου είπε τον προορισμό της.

-Μμ! Πολύ μακριά πάμε!

-Μήπως φοβάστε;

-Όχι βέβαια, ο Θεός με προστατεύει, όπου κι αν πάω.

-Πιστεύετε στον Θεό;

-Αν δεν πίστευα από καρδιάς στον Θεό, δεν θα εργα¬ζόμουν στο ταξί, γιατί εργάζομαι και νύχτα.

-Συγχαρητήρια, κορίτσι μου!

-Θέλετε να μου πείτε για την δική σας πίστη στον Θεό;

-Για τη δική μου πίστη; Κορίτσι μου, είμαι η πιο ευ¬τυχισμένη γυναίκα, μαννούλα και γιαγιά του κόσμου!!!

-Μπράβο σας! Τότε έχετε πολλά να μου πείτε, σας ακούω, της είπα χαμογελαστά.

-Έχω επτά παιδιά και έναν πολύ καλό σύζυγο.

-Μάλιστα! Εγγόνια;

-Έχω και εγγόνια. Όμως έχω και κάτι άλλο, που θα σου αρέσει, αφού πιστεύεις τόσο πολύ στον Θεό. Έχω τέσ¬σερις κόρες καλόγριες και έναν γυιό μοναχό στο Άγιο Όρος!

Τρέχοντας στην Αττική οδό κόντεψε να μου φύγει το τιμόνι από τα χέρια ακούγοντας την.

-Πού; Σε ποιο μοναστήρι;

-Και οι τέσσερις στο ίδιο μοναστήρι.

-Ηλικίες;

-Από 17 έως 28.

-Χριστέ μου, τι ευτυχία! αναφώνησα.

-Πάτε συχνά και τις βλέπετε;

-Όχι δεν πάω συχνά, δεν θέλω να τις απασχολώ. Αυ¬τές έχουν τις διακονίες τους, την προσευχή τους, τις λει¬τουργίες τους. Δεν είναι σωστό να είμαι συνέχεια μέσα στα πόδια τους. Άλλωστε δεν το θέλουν κι εκείνες. Παρ’ ό¬τι είμαστε πολύ κοντά, είκοσι λεπτά από το μοναστήρι. Βέβαια, αν χρειαστούν κάτι, με παίρνουν τηλέφωνο και τους το πάω. Αφού καθίσω καμιά ώρα, μου λένε οι κόρες μου: Μαμμά, άντε, ώρα να πας σπίτι σου. Όταν τις ακούει η ηγουμένη να με διώχνουν, τις μαλώνει. Αλλά εγώ φεύγω πριν μου το πουν, για να μην τις μαλώσει αυτή η γλυκιά ηγουμένη.

Στην Εθνική οδό, μια κυρία σηκώνει το χέρι να στα¬ματήσω. Αφού πήρα την άδεια, σταμάτησα.

-Άγιο Στέφανο πάω, μήπως μπορείτε να με πάρετε;

-Ναι, ναι! απαντάει η κυρία που καθόταν πίσω.

Η δεύτερη κυρία κάθισε δίπλα μου. Σ’ αυτή τη ζωή τίποτα δεν είναι τυχαίο. Τη συζήτηση με την πρώτη κυρία τη συνεχίσαμε. Μόλις η δεύτερη κυρία άκουσε το θέμα που συζητούσαμε, τινάχτηκε από το κάθισμα.

-Και σεις πονεμένη, ε;

-Πονεμένη; Ευτυχισμένη, κυρία μου, έχω τέσσερις κόρες καλόγριες και ένα γυιο στο Άγιο Όρος!

Γυρίζει στην κυρία πίσω.

-Τέσσερις κόρες καλόγριες και ζείτε ακόμη;

-Ζω, κυρία μου και είμαι κι ευτυχισμένη. Αφού το επέλεξαν τα παιδιά μου και είναι χαρούμενα, γιατί να μην είμαι κι εγώ; Τα παιδιά μου διάλεξαν τον δρόμο του Θεού και όχι τον δρόμο της πορνείας ή των ναρκωτικών. Αν διά¬λεγαν αυτούς τους δρόμους, τότε θα πέθαινα.

Έχετε δει μαννούλες, που έχουν παιδιά μεσ’ στην πορνεία, μεσ’ στα ναρκωτικά, πόσο υποφέρουν; Πόσα νέα παιδιά είναι μέσα στις φυλακές, πόσα νέα παιδιά κλέβουν, για να πάρουν τη δόση τους; Δεν λυπάστε αυτά τα παιδιά, που τα βλέπετε στους δρόμους να τριγυρνούν βρόμικα, άπλυτα με ζωγραφισμένο τον πόνο στο πρόσωπο τους;

Αν πάτε στο μοναστήρι και δείτε τις κόρες μου, στο πρόσωπο τους είναι ζωγραφισμένοι οι άγγελοι. Με ποιο δι¬καίωμα θα στερήσω εγώ από τα παιδιά μου αυτή τη χαρά; Με ποιο δικαίωμα θα τα κάνω εγώ δυστυχισμένα, απαγο¬ρεύοντας τους να ακολουθήσουν το δρόμο που διάλεξαν; Επειδή τα γέννησα, έχω το δικαίωμα να τα κάνω δυστυχι¬σμένα; Όχι, κυρία μου, το κάθε μου παιδί διάλεξε το δρόμο του… Έχω δυο κόρες παντρεμένες, έχω και πέντε εγγόνια. Είμαι μια ευτυχισμένη γυναίκα, μαννούλα και γιαγιά!

Ξαφνικά η κυρία που καθόταν δίπλα μου έβαλε τα κλάματα.

-Χριστέ μου! Γιατί κλαίτε, κυρία μου; τη ρωτώ.

Μέσα από τα κλάματα της μας είπε πως και αυτή έχει μια κόρη καλόγρια και της έχει κάνει το βίο αβίωτο. Πάει στο μοναστήρι και τις βρίζει όλες με άσχημες κουβέ¬ντες. Και η κόρη της δεν θέλει να τη δει!

-Έχω να δω την κόρη μου τρία χρόνια!

-Δεν είναι σωστό αυτό που κάνετε, κυρία μου, της λέω. Το παιδί σας διάλεξε το δρόμο που του αρέσει. Δεν έχετε το δικαίωμα να την πληγώνετε και να ταράζετε τη γαλήνη της ψυχής της. Σας συμβουλεύω να πάτε να της ζητήσετε ταπεινά συγγνώμη καθώς και από όλες τις μονα¬χές. Και τότε θα δείτε πως η πόρτα του μοναστηριού και η πόρτα της ψυχής του παιδιού σας θα είναι διάπλατα ανοι¬κτές για σας. Και κάτι άλλο, να βρείτε έναν καλό πνευμα¬τικό, να εξομολογηθείτε και να κοινωνήσετε και τότε η γα¬λήνη θα φωλιάσει στην ψυχούλα σας.

Της έκανε τόσο καλό αυτή η συζήτηση, που φεύγο¬ντας φίλησε της κυρίας το χέρι.

-Ο Θεός να σας ευλογεί, είπε.

Με την κυρία συνεχίσαμε τον δρόμο μας, μα και τη συζήτηση μας. Επισκέφθηκα το μοναστήρι που είναι οι κόρες της. Πραγματικά, όταν αντίκρισα τις κόρες της, μα και όλες τις μοναχές, είδα αγγελικά πρόσωπα, χαμόγελα γλυκά, μάτια πλημυρισμένα από αγάπη και καλοσύνη. Η ηγουμένη είναι η μεγαλύτερη. Είναι σαράντα ετών. Όλες μαζί είναι τριάντα πέντε μοναχές. Όλη η δροσιά και η ευ¬ωδιά των λουλουδιών είναι, θαρρείς, εκεί μέσα!

Από το βιβλίο: «Ταξιδεύοντας στα τείχη της πόλης», της Μακαριστής μοναχής Πορφυρίας.

ΑΘΗΝΑ 2010

Κεντρική διάθεση Νεκτάριος Δ. Παναγόπουλος.

Ο Άγιος Νεκτάριος και η γιαγιά Τατιάνα στην Κορέα

site analysis

Από το περιοδικό “Οδοιπορικό”, Ιούλιος-Αύγουστος-Σεπτέμβριος 2017

2 Αυγούστου 2017

Η γιαγιά Τατιάνα, όπως την αποκαλούσαμε, ήταν από τις πρώτες γυναίκες που έλαβαν το άγιο Βάπτισμα στην Κορέα. Ήταν κόρη του συλληφθέντος και εξαφανισθέντος από τους Βορειοκορεάτες πατρός Αλεξέι Κιμ στις 9 Ιουλίου του 1950. Με την κοίμησή της τελείωσε την επί γης παρουσία της η πρώτη γενιά των Ορθοδόξων Κορεατών.

Τα τελευταία δέκα χρόνια ζούσε στο κέντρο υπερηλίκων της Ενορίας του Αγίου Βορίδος στην πόλη Τσουντσόν. Όταν το 2010 εκδόθηκε από τις “Κορεατικές Ορθόδοξες Εκδόσεις” της Ιεράς Μητροπόλεως Κορέας η βιογραφία του Αγίου Νεκταρίου, τόσο πολύ άρεσε το βιβλίο στην γιαγιά Τατιάνα, ώστε άρχισε αμέσως, χωρίς να το πει σε κανέναν, να το μεταφράζει στα ιαπωνικά. Η αείμνηστη γνώριζε πολύ καλά ιαπωνικά γιατί κατά την περίοδο της ιαπωνικής κατοχή στην Κορέα είχε σπουδάσει ιαπωνικά, έμεινε και εργάστηκε στην Ιαπωνία και το επάγγελμά της για πολλά χρόνια ήταν δασκάλα.

Ένα χρόνο, λοιπόν, μετά την έκδοση του βιβλίου στα κορεατικά, ξαφνικά μια μέρα η κ.Τατιάνα Κιμ ήρθε στην Σεούλ και παρέδωσε στον Σεβ. Μητροπολίτη Κορέας π.Αμβρόσιο σε χειρόγραφη μορφή την μετάφραση του βιβλίου του Αγίου Νεκταρίου από τα κορεατικά στα ιαπωνικά και μια εικόνα του Αγίου, την οποία ζωγράφισε η ίδια με μολύβι αντιγράφοντας την εικόνα του Αγίου από το εξώφυλλο του βιβλίου της κορεατικής έκδοσης. Αμέσως μετά τα πρώτα συναισθήματα έκπληξης και χαράς, γεννήθηκε η επιθυμία να εκδοθεί το βιβλίο από τον εκδοτικό οίκο της Ιεράς Μητροπόλεως Κορέας στα ιαπωνικά, για την πνευματική ωφέλεια των γειτόνων μας αδελφών Ιαπώνων και αυτών που ζουν στην Κορέα και κατά καιρούς επισκέπτονται τις ενορίες της Ορθόδοξης Μητρόπολης Κορέας.

Η αείμνηστη γιαγιά Τατιάνα, εκτός από την μετάφραση του βιβλίου και την εικόνα του Αγίου Νεκταρίου, έγραψε και πρόλογο στον οποίο εξιστορεί το πόσο άγγιξαν την ψυχή της οι περιπέτειες που υπέστη ο Άγιος Νεκτάριος εν ζωή και ο τρόπος που τις αντιμετώπισε. Και καταλήγει στην συγκινητική ομολογία ότι: “εάν είχα γνωρίσει από τα νειάτα μου την ζωή του Αγίου Νεκταρίου, θα ήταν διαφορετική και η δική μου ζωή”.

Η γιαγιά Τατιάνα προαισθανόμενη την κοίμησή της επικοινωνούσε με τους αρμόδιους του εκδοτικού οίκου και ρωτούσε πότε θα εκδοθεί το βιβλίο του Αγίου Νεκταρίου. Μάλιστα από την πενιχρή σύνταξή της έστελνε κάθε τόσο και κάποια μικροποσά για να διευκολύνει την έκδοση γιατί όπως έλεγε: “θα πεθάνω και δεν θα προλάβω να δω το βιβλίο τυπωμένο”.  Η έκδοση τα ιαπωνικά πραγματοποιήθηκε με την βοήθεια του Θεού και τις πρεσβείες του Αγίου Νεκταρίου τον Απρίλιο του 2015, ένα μήνα περίπου πριν από την κοίμηση της γιαγιάς Τατιάνας. Όταν το πήρε στα χέρια της είπε το “νυν απολύεις την δούλη σου, Δέσποτα εν ειρήνη”.

Και πράγματι. Το πρωί της 6ης Μαρτίου 2015 η γιαγιά Τατιάνα πήγε στην Τράπεζα με τα πόδια κι εκεί έπαθε εγκεφαλικό επεισόδιο. Την μετέφεραν στο νοσοκομείο και μετά από λίγες ώρες, στις 10 το βράδυ, παρέδωσε εν ειρήνη το πνεύμα της σε ηλικία 93 χρονών.

Τον τελευταίο μήνα πριν από την κοίμησή της είχε επισκεφθεί τον καθεδρικό ναό του Αγίου Νικολάου στην Σεούλ για να αποχαιρετίσει τους γνώριμους σ’ αυτήν από τα παλιά χρόνια πιστούς στους οποίους έλεγε ότι: “είναι η τελευταία φορά που έρχομαι στον Άγιο Νικόλαο”. Επίσης επισκέφτηκε το μοναστήρι της Μεταμορφώσεως στο Καπιόνγκ για να δει τον σεβαστό και αγαπητό της Σεβασμιώτατο π.Σωτήριο. Και στον Σεβασμιώτατο επανέλαβε τα ίδια περί της σύντομης αναχώρησής της. Αλλά και στην Μητρόπολη έγραψε γράμμα στο οποίο εξηγούσε τα περί της ταφής της και συνάμα έστειλε ένα ποσόν για τα έξοδα της κηδείας της.

Την Μ.Εβδομάδα αρρώστησε και, προς μεγάλη λύπη της που δεν θα μπορούσε να συμμετάσχει στις Ιερές Ακολουθίες στο Μοναστήρι της Μεταμορφώσεως, όπως είχε προγραμματίσει, βρέθηκε στο νοσοκομείο. Το βράδυ της Αναστάσεως περίμενε ξάγρυπνη μέχρι τις 12. Σηκώθηκε με δυσκολία από το κρεβάτι της, βγήκε από το δωμάτιό της για να μην ενοχλήσει τους άλλους ασθενείς και σ’ ένα απόμερο σημείο του διαδρόμου ύψωσε τα γεροντικά χεράκια της στον Ουρανό και έψαλε στα κορεατικά το Χριστός Ανέστη!

Όταν η υγεία της καλυτέρευσε την Παρασκευή της Διακαινησίμου (17/4) επέστρεψε στο δωμάτιό της στην Ενορία του Αγίου Βόριδος, όπου με πολλή χαρά έλαβε από την Σεούλ το νεοεκδοθέν βιβλίο του Αγίου Νεκταρίου στα ιαπωνικά. Μέχρι την παραμονή της αναχωρήσεώς της στους Ουρανούς επικοινωνούσε τηλεφωνικώς με πιστούς από την Σεούλ μιλώντας για τα λουλούδια που φρόντιζε με πολλή αγάπη στον κήπο του Αγίου Βόριδος και, βεβαίως, για το αγαπημένο της βιβλίο του Αγίου Νεκταρίου.

Πόσο χαιρόταν να ακούει ότι το βιβλίο ήδη βρίσκεται στα χέρια των Ορθοδόξων Ιαπώνων. Και φυσικά πόσο θα χάρηκε όταν συνάντησε τον ίδιο τον Άγιο Νεκτάριο και θα τον είδε να λειτουργεί στο Άγιο και Υπερουράνιο Θυσιαστήριο!

Νάχουμε την ευχή της και παρακαλούμε τον Άγιο Νεκτάριο να συνεχίζει τις μεσιτείες του υπέρ των εν Κορέα και εν Ιαπωνία Ορθοδόξων Αδελφών μας και το βιβλίο του να γίνει γέφυρα καλύτερης πνευματικής επικοινωνίας μεταξύ τους.

Αθανασία Δημ. Κοντογιαννακοπούλου

(Από το περιοδικόν “ΦΩΣ ΕΘΝΩΝ”)

Η ΕΛΛΗΝΙΔΑ ΜΟΝΑΧΗ ΣΤΗΝ ΙΝΔΙΑ ΠΟΥ ΣΩΖΕΙ ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥ ΔΡΟΜΟΥ

site analysis

Αγία Πολυχρονία

site analysis

Ημερομηνία εορτής:	23/04/2018

Βιογραφία Η Αγία Μάρτυς Πολυχρονία ήταν μητέρα του Αγίου Μεγαλομάρτυρα Γεωργίου του Τροπαιοφόρου και καταγόταν από την πόλη Λύδδα (Διόσπολη) της Παλαιστίνης. Προερχόταν και εκείνη από φημισμένο και αρχοντικό γένος. Ήταν σεμνή και γενναία και πλημμυρισμένη από σωφροσύνη, καλοσύνη και γλυκύτητα. Απ' όλα πιο πολύ η ψυχή της αγαπούσε τον Θεό, την προσευχή και την ταπείνωση. Ο χρόνος της κυλούσε με την ανάγνωση των Θείων Γραφών και την προσευχή. Τις προσευχές δε και τις αγρυπνίες της, η μακαρία Πολυχρονία, τις συνόδευε με εγκράτεια και νηστεία. Έτσι, αποσπασμένος ο νους της από τη γη υψωνόταν στον ουρανό και βυθιζόταν στη θεωρία του Θεού. Με αυτό τον τρόπο μεταμόρφωνε το γύρω χώρο της και άφηνε να διαχέεται στο ειδωλολατρικό περιβάλλον του συζύγου της Γεροντίου η πάντερπνη οσμή της πνευματικής ευωδίας. Η Αγία Πολυχρονία μεγάλωνε κρυφά τον υιό της με παιδεία και νουθεσία Κυρίου. Του μετέδιδε την θερμή της αγάπη προς τον Χριστό, καθώς και την βαθιά ευλάβειά της. Και όταν εκείνος αντιμετώπισε το μαρτύριο για την αγάπη του Χριστού, η Αγία βρισκόταν διαρκώς κοντά του. Και στη φυλακή και στον τόπο των μαρτυρίων. Φρόντιζε πάντοτε για την ενίσχυσή του με τα Άχραντα Μυστήρια. Όταν την είδε ο βασιλέας Διοκλητιανός να ομιλεί στον Άγιο, την κάλεσε κοντά του και την ρώτησε ποια είναι. Η Αγία με πνευματική ανδρεία απάντησε: «Με λένε Πολυχρονία και είμαι Χριστιανή, όπως και ο υιός μου Γεώργιος, που νομίζεις ότι τιμωρείς, ενώ αυτός στεφανώνεται από τον Βασιλέα Χριστό». Εξοργισμένος ο Διοκλητιανός πρόσταξε να την βασανίσουν αμέσως. Στην συνέχεια την κρέμασαν επάνω σε ένα ξύλο και της έκαναν ακόμη μεγαλύτερα μαρτύρια. Κατέσχισαν τις σάρκες του σώματός της με σιδερένιες χειράγρες τόσο πολύ, που φάνηκαν τα σπλάχνα της. Ύστερα πήραν αναμμένες λαμπάδες και άρχισαν να καίνε τις πληγές της. Παρόλα αυτά εκείνη έμενε ασάλευτη στην πίστη της και ανδρεία στον λογισμό της. Οι δήμιοι όμως συνέχισαν. Της φόρεσαν με λαβίδες σιδερένια πυρακτωμένα υποδήματα. Η Αγία Πολυχρονία, με την παρηγοριά του Παρακλήτου, νίκησε τους πόνους και παρέδωσε με ειρήνη την αγία της ψυχή στα χέρια του Θεού. Το τίμιο λείψανό της το παρέλαβαν κρυφά οι Χριστιανοί και το ενταφίασαν δοξάζοντας τον Θεό.

Η Αγία Θάμαρ, βασίλισσα της Γεωργίας (1156-1212 μ.Χ.)

site analysis

Η Ορθόδοξος Εκκλησία της Γεωργίας εορτάζει τη μνήμη της στις 1/14 Μαΐου.

Θάμαρ (β’ μισό 12ου αι. – 1212/13). Βασίλισσα της Γεωργίας (1184-1212/13), κόρη και διάδοχος του βασιλιά Γεωργίου Γ΄, με τον οποίο συμβασίλευσε από το 1178/79 (…).

Τα χρόνια της βασιλείας της Θάμαρ, που φημιζόταν για την ομορφιά και την αποφασιστικότητά της, αποτελούν το χρυσό αιώνα της ιστορίας της Γεωργίας. Βοηθούμενη από τον σύζυγό της και τους δυο στρατηγούς της, Ζακαρέ και Ιβανέ, οδήγησε της χώρα της στο απόγειο της πολιτικής και πολιτιστικής της δύναμης. Κατέλαβε το Καρς και το Ανί και μετά από τις επιχειρήσεις στην περιοχή του Αζερμπαϊτζάν ήλεγχε τις χώρες ως την Κασπία θάλασσα. Κατέλαβε ακόμη της Τραπεζούντα και την περιοχή του Πόντου και τοποθέτησε εκεί ως τοπάρχες τους Βυζαντινούς ανιψιούς της Αλέξιο Α΄ και Δαβίδ Α΄ Μεγάλους Κομνηνούς, που είχαν καταφύγει στην αυλή της, μετά την άλωση της Κωνσταντινούπολης από τους Λατίνους (1204). Χορηγώντας τους χρήματα και στρατό η Θάμαρ βοήθησε στην ίδρυση της Αυτοκρατορίας της Τραπεζούντας. Το 1208 μια εκστρατεία της κατά της Περσίας είχε ως αποτέλεσμα την κατάληψη του Αρντεμπίλ και τη δήωση των πόλεων Ταμπρίζ (Ταυρίδα) και Καζβίν.

Οι επιτυχίες αυτές κατέστησαν τη Θάμαρ την πιο δημοφιλή μορφή του γεωργιανού λαού (…).

Αυτά γράφει η ιστορία του κόσμου. Όμως στα βιβλία του ουρανού έχει γραφεί η πιο βαθιά αλήθεια. Αυτό που έκανε τη Βασίλισσα Ταμάρα (Θάμαρ) να γίνει η Αγία Βασίλισσα της Γεωργίας.

Κάθε φορά που οι στρατιώτες του βασιλείου της εμπλέκονταν σ’ ένα πόλεμο, η Βασίλισσά τους τους ακουμπούσε με την προσευχή της στα χέρια του Θεού.

Τα χρόνια ήταν δύσκολα· η Βυζαντινή Αυτοκρατορία βρισκόταν σε αδυναμία. Οι εχθροί των Ορθοδόξων Χριστιανών γύρω πολλοί.

Πολεμώντας με τους Τούρκους η Θάμαρ στις αρχές του 13ου αιώνα βρέθηκε αντιμέτωπη με τον Ισλαμικό κόσμο ενωμένο να απειλεί το Γεωργιανό Χριστιανικό Ορθόδοξο Βασίλειό της.

Ο Σουλτάνος Ρουκν-αντ-Ντιν (Rukn-ad-Din) προσπάθησε να τη δελεάσει με πλούτη και τιμές, αν δεχθεί να αλλάξει θρησκεία και να γίνει σύζυγός του. Η πρόταση μετατράπηκε τελικά σε απειλή να κάνει τη Γεωργία ολόκληρη ένα δικό του χαρέμι.

Η πιστή Βασίλισσα του απάντησε: «Συ εμπιστεύεσαι στο χρυσό σου, χωρίς να γνωρίζεις την κρίση του Θεού. Εγώ όμως δεν ελπίζω ούτε σε πλούτο, ούτε σε κάθε τι του κόσμου αυτού. Εγώ εμπιστεύομαι στη δύναμη του Θεού και στη βοήθεια του Σταυρού, τον οποίο εσύ βεβηλώνεις».

Έπειτα παρέδωσε με δάκρυα τον πόλεμο και το στρατό της στα χέρια της Θεοτόκου.

Ο Θεός επάκουσε την προσευχή της Βασίλισσας και η νίκη των στρατευμάτων της στο Basiani ήταν τελικά νίκη όλου του Χριστιανικού κόσμου! Ο Rukn-ad-Din αιχμαλωτίστηκε και οδηγήθηκε μπροστά στη βασίλισσα Ταμάρα, η οποία τον ελευθέρωσε την επόμενη ημέρα!

Στον καιρό της ειρήνης η Ταμάρα γονατιστή προσευχόταν πάντα και φρόντιζε για κάθε ανάγκη του λαού της. Έπλεκε, κεντούσε, έραβε προσφέροντας όλα τα εργόχειρά της στους φτωχούς, ακολουθώντας έτσι το παράδειγμα του πάππου της, αγίου Δαυΐδ Δ΄, του Οικοδόμου (του οποίου η μνήμη εορτάζεται την 25η Ιανουαρίου), ο οποίος βοηθούσε τους φτωχούς με προσωπική εργασία. Γράμματα και τέχνες γνώρισαν μέρες ακμής. Ορθόδοξη Εκκλησία και μοναχισμός αποτέλεσαν κύριο μέλημά της στη χώρα της αλλά και έξω απ’ αυτήν.

Ανέστησε την ευεργέτιδά του για να την κοινωνήσει!

site analysis

Κάποτε, όταν σαν ώριμος ιεροκήρυξ άπλωνε τη δράση του σε όλη την Αιτωλοακαρνανία, έλαβε ένα τηλεφώνημα, που του γνωστοποιούσε ότι η ευεργέτιδά του βρισκόταν στα τελευταία της και τον καλούσε για να την κοινωνήση. Αμέσως ο π. Βενέδικτος πήρε ένα ταξί και έσπευσε στην Πάτρα, στο σπίτι της. Φθάνοντας όμως στις σκάλες, συναντά έναν ιεροδιάκονο που πήγε προηγουμένως να την κοινωνήση και κείνη τη στιγμή έφευγε.O αρχιμ. Βενέδικτος Πετράκης (†8 Σεπτεμβρίου 1961) ανέπτυξε μια θαυμαστή ποιμαντική δραστηριότητα στην Ι. Μητρόπολι Αιτωλοακαρνανίας και ιδιαίτερα στο Αγρίνιο. Πολλά πνευματικά αναστήματα της περιοχής αυτής είναι καρποί της πολυετούς συστηματικής εργασίας και της φλογερής αγάπης του για τον Θεό και τον πλησίον.
Στα νεανικά του προπαντός χρόνια τον βοήθησε οικονομικά μια ευλαβής κυρία από την Πάτρα, η Μελπομένη Μπουλμπασάκου. Με τη συμπαράστασή της μπόρεσε να σπουδάση Θεολογία.

– Την κοινώνησες; τον ρωτά.
– Δεν πρόλαβα, πάτερ. Απέθανε!…
– Έλα μαζί μου.
Μπήκαν μαζί στο δωμάτιο της νεκρής. Ήταν γεμάτο από ευλαβείς χριστιανούς. Λέει ο π. Βενέδικτος:
– Γονατίστε όλοι και προσευχηθείτε!

Γονατίζει και ο ίδιος… Ύστερα με το δεξί του χέρι πιάνει το χέρι της και με το αριστερό αγγίζει το μέτωπό της, και της φωνάζει:
– Μελπομένη… Μελπομένη… Ο Βενέδικτος είμαι. Ήρθα να σε κοινωνήσω.

Και ω του θαύματος! Συνήλθε, γύρισε στη ζωή! Άνοιξε ελάχιστα το στόμα της και την κοινώνησε το Σώμα και το Αίμα του Χριστού. Της έδωσε μετά κρασί, λέγοντάς της:
– Πιες το.
Και το ήπιε… Μετά και νερό, και το κατάπιε… Μετά της λέει:
– Κοιμήσου τώρα και καλή αντάμωση στη βασιλεία των ουρανών.
Απευθύνεται έπειτα στόν διάκονο:
-Δεν σου είπα, αδελφέ, ότι δεν πέθανε;

Και απευθυνόμενος σε όλους τους παρευρισκομένους είπε:
– Να μην πείτε σε κανένα τίποτε από αυτά που είδατε σήμερα, πριν από τον θάνατό μου.

Από το βιβλίο του αρχιμανδρίτη Σπυρίδωνος Ξένου, Ένας σύγχρονος Άγιος, π. Βενέδικτος Πετράκης. Το πιο πάνω απόσπασμα αναδημοσιεύεται στο βιβλίο Χαρίσματα και Χαρισματούχοι, τόμος β’, (έκδοση Ιεράς Μονής Παρακλήτου).