Τη Η΄ (8η) Φεβρουαρίου, αι Άγιαι Μάρτυρες ΜΑΡΘΑ και ΜΑΡΙΑ αι αδελφαί, συν τω Οσίω ΛΥΚΑΡΙΩΝΙ, ξίφει τελειούνται.

site analysis

Μάρθα, Μαρία και Λυκαρίων οι Άγιοι του Χριστού Μάρτυρες έζων κατ’ ιδίαν φυλάττοντες παρθενίαν· ήσαν δε η Μάρθα και η Μαρία αδελφαί, μετ’ αυτών δε έμενε και ο Λυκαρίων, όστις ήτο παις κατά την ηλικίαν, Μοναχός κατά την τάξιν. Επειδή δε έτυχε να διέλθη ο ηγεμών εκ της οικίας εις την οποίαν κατώκουν, έκυψαν από το παράθυρον η Μάρθα και η Μαρία και είπον ότι είναι Χριστιαναί.

Ο δε ηγεμών λυπούμενος ελεεινολόγει τον θάνατον, τον οποίον έμελλον να λάβωσιν εις αυτήν ταύτην την νεότητά των, αλλ’ αι Άγιαι απεκρίθησαν, ότι ο δια τον Χριστόν θάνατος δεν είναι θάνατος, αλλά ζωή, η οποία δεν έχει τέλος. Τούτο το ίδιον ωμολόγησε και ο Μάρτυς Λυκαρίων. Όθεν, κατά προσταγήν του ηγεμόνος και οι τρεις εκαρφώθησαν εις τρεις σταυρούς. Τελευταίον δε απεκεφαλίσθησαν με ξίφος από τους δημίους και ούτω παρέδωκαν τας ψυχάς των εις χείρας Θεού και έλαβον τους στεφάνους του Μαρτυρίου

"Δεν κάνω παιδιά πριν κλείσω τα 40..."

site analysis

Του Πρωτ.ΑντωνίουΚαλλιγέρη

Μέ αὐτό τό σύνθημα μία πολύ γνωστή ἑταιρεία διαφημίζει τό προϊόν της τό ὁποῖο κρατᾶ στά χέρια του ἕνας χαμογελαστός νέος μία καί ἡ διαφήμιση ἀπευθύνεται στούς συνομηλίκους του.

Θά μπορούσαμε νά μή σχολιάσουμε τό μήνυμα αὐτό. ῎Αλλωστε ὑπάρχουν πολλές ἀνόητες διαφημίσεις. Πιστεύουμε ὅμως ὅτι στήν περίπτωση αὐτή, δέν ἔχουμε νά ἀντιμετωπίσουμε μία κακή διαφήμιση, ἀλλά μία προσπάθεια δημιουργίας ἀξιῶν.

Τί εἶναι λοιπόν ῝ἂὼ῍ὦ, μία καί τέτοιο προϊόν διαφημίζεται; Τί φαίνεται νά εἶναι περιττό; Τά παιδιά!

Στόν καιρό πού γίνεται μιᾶς γιγάντια προσπάθεια νά προστατευτοῦν τά παιδιά ἀπό τήν ἀνωριμότητα τῶν ἐνηλίκων καί πολλές φορές ἀπό τήν ἐγκληματική δράση ἤ τήν ἀμέλειά τους, κάποιοι θεωροῦν ὅτι τά παιδιά εἶναι ἕνα ῝ἂὼ῍ὦ ἀνθρώπινο παράγωγο. ῾Η ἰδέα δέν εἶναι φασιστική, εἶναι φρικιαστική καί δυστυχῶς ὑπαρκτή.

῾Ο διαφημιστής στήν περίπτωση αὐτή φαίνεται νά ἀποκαλύπτει ὅ,τι ἐπιμελημένα κρύβει ἡ κοινωνία μας. Δέν εἶναι ἄστοχο, ἑπομένως, νά παρατηρήσουμε τήν εἰκόνα πού ἔχουν οἱ ἐνήλικες γιά τά παιδιά.

῾Η κοινωνία μας ἀντιμετωπίζει τά παιδιά σάν παράγωγα τῶν ἐνηλίκων καί ὄχι σάν πρόσωπα πού ἔχουν ἀξία σέ συγκεκριμένη στιγμή. Τά παραδείγματα εἶναι πολλά·

῞Οσοι ἐνήλικες ἀναφέρονται σέ μέτρα πού πρέπει νά παρθοῦν γιά τήν προστασία τῶν παιδιῶν ἰσχυρίζονται ὅτι αὐτά πρέπει νά ληφθοῦν ἐπειδή οἱ νέοι εἶναι τό μέλλον μας. ῾Επομένως τά παιδιά καί οἱ νέοι δέν ἔχουν ἀξία γιά αὐτό πού εἶναι ἀλλά γιά αὐτό πού θά γίνουν.

῎Ας ἀναρωτηθοῦμε τούς λόγους γιά τούς ὁποίους γίνεται ἡ ἄμβλωση. ῎Αν τούς μελετήσουμε προσεκτικά κανένας δέν συνδέεται πραγματικά μέ τό παιδί, ἀλλά μέ τόν ἐνήλικα καί τόν τρόπο μέ τόν ὁποῖο ἀντιμετωπίζει τόν κόσμο.

Πέρα ὅμως ἀπό αὐτή τήν ἀποτρόπαια ἰδέα, ἴσως πρέπει νά σταθοῦμε λίγο καί στά ἄλλα στηρίγματα τοῦ κεντρικοῦ μηνύματος.

῾Η σύλληψη καί ἡ γέννηση ἑνός παιδιοῦ φαίνεται ὅτι συνδέεται μέ τήν ἐπιθυμία τοῦ «ἐγώ» καί μόνο. ᾿Ακούγεται πολύ συχνά «θά κάνω παιδιά ὅταν εἶμαι ἕτοιμος» ὑπονοώντας μόνο τήν οἰκονομική κυρίως προετοιμασία, ὄχι ὅμως τήν ψυχο-συναισθηματική ὁλοκλήρωση. ῾Η ἄποψη αὐτή εἶναι ἀπό τίς περισσότερο ἰσχυρές καί τή συναντᾶμε καί μέ ἄλλες παραλλαγές. Μερικές φορές αἰσθάνομαι ὅτι εἶναι ὅλα τόσο προγραμματισμένα, ἀκόμα καί στήν ἡμέρα, ὥστε νά ἀναρωτιέμαι, ἡ ὀμορφιά τῆς σχέσης δύο ἀνθρώπων πού ἀγαπιοῦνται ποῦ εἶναι; ῾Η Χάρη τοῦ Θεοῦ πόσο χῶρο ἔχει ἀπό τούς ἀνθρώπους γιά νά δράσει; ῾Η ἄποψη αὐτή εἶναι ἀπό τίς πιό ἰσχυρές καί τή συναντᾶμε καί μέ ἄλλες παραλλαγές.

῎Αλλες φορές ζευγάρια ἰσχυρίζονται ὅτι ἕνα παιδί εἶναι ἡ ὁλοκλήρωση τοῦ γάμου τους. ῾Η λογική τῶν ἑνηλίκων πού θέλει τό παιδί πού πρόκειται νά ἔρθει νά συμπληρώσει τή σχέση τους ἡ ὁποία πολλές φορές εἶναι ἀνώριμη εἶναι δονκιχωτική. ῞Οταν ὁ ῞Αγ. ᾿Ιωάννης ὁ Χρυσόστομος ὑποστήριζε ὅτι τά παιδιά εἶναι γέφυρα πού συνδέουν τούς γονεῖς, ἐννοοῦσε ἕνα ζευγάρι τό ὁποῖο συνδέεται μέ τήν ἀγάπη πού ἔχει πρότυπο τή σχέση Χριστοῦ καί ᾿Εκκλησίας καί ὄχι τό σημερινό, πού διέπεται ἀπό τή λογική τῆς μισάνοικτης πόρτας.

Μερικές φορές συναντᾶμε τήν ἴδια εἰκόνα μέ τή λογική του δικαιώματος. Κυρίως γυναῖκες ἰσχυρίζονται ὅτι ἡ μητρότητα εἶναι δικαίωμα. Νομίζουμε ὅμως ὅτι τά δικαιώματά μας ἔχουν ὅριο τόν ἑαυτό μας καί δέν προεκτείνονται σέ ἄλλα πρόσωπα.

Τό διαφημιστικό μήνυμα πιστεύουμε ὅτι ὑπονοεῖ ἐπίσης ὅτι τά παιδιά εἶναι μπελάς. ῾Επομένως πρέπει νά ἀπολαύσουμε τή ζωή μας, πρίν ἕνα μικρό πλασματάκι μᾶς στερήσει τό ὑπόλοιπο τῆς ἐλευθερίας πού περίσεψε ἀπό τό γάμο. ᾿Αξίζει νά ἀναρωτηθοῦμε πόσο ὥριμοι ἄνθρωποι εἶναι αὐτοί πού διέπονται ἀπό μία τέτοια ἀντίληψη; Τό παιδί - μπελάς στή σκέψη τῶν ἐνηλίκων μετατρέπεται πολύ ἁπλά σέ παιδί - θύμα. ῞Ενας γονέας πού αἰσθάνεται αἰχμάλωτος ἀπό τό ἴδιο του τό παιδί πόσο ἀληθινά τό ἀγαπᾶ; Πόσο ἀληθινά μπορεῖ νά θυσιάσει τόν ἑαυτό του καί τίς προσδοκίες του γιά χάρη του ἀκόμα καί ὅταν φθάσει στήν κατάλληλη γι αὐτόν ἡλικία;

Παράλληλα ὑπηρετεῖ καί τή λογική «ὁ γάμος ὑπάρχει γιά νά κάνουμε οἰκογένεια, δηλαδή παιδιά» ἡ ὁποία εἶναι πολύ ἰσχυρή στήν ἑλληνική κοινωνία. Μία ἀντίληψη ἡ ὁποία εἶναι λανθασμένη, ἐπειδή ὑποβιβάζει τήν ἀξία τοῦ μυστηρίου τοῦ γάμου, καί ἀδιέξοδη ὅταν σέ ἕνα γάμο οἱ σύζυγοι δέν μποροῦν νά τεκνοποιήσουν. Δέν εἶναι τυχαῖο ὅτι πολλές ἔρευνες τῶν τελευταίων χρόνων δείχνουν ὅτι ἡ ἀξία ''οἰκογένεια'' εἶναι πολύ ἰσχυρή καί σταθερά πρώτη στή συνείδηση τῶν νέων ἐνῶ ἡ ἀξία "γάμος" σταθερά ὑποτιμᾶται.

῾Η ᾿Εκκλησία μας διδάσκει ὅτι ὁ γάμος δέν εἶναι μιά παραχώρηση στόν ἄνδρα καί τή γυναίκα. ᾿Αλλά ἕνα θαῦμα πού ἀπορρέει ἀπό τήν πίστη μας στό Χριστό. Εἶναι τό μυστήριο ἐντός τοῦ ὁποίου «ὁ ἄνδρας, ὡς φυσική ὀντότητα, ἑνώνεται μέ τή διαφορετική βιολογικά φυσική ὀντότητα τῆς γυναίκας του εἰς σάρκα μίαν (᾿Εφ. 5.31), γίνονται μία ὕπαρξη, ἀκριβῶς ὅπως ὁ ῾Υιός τοῦ Θεοῦ μέ τή σάρκωσή του παύει νά εἶναι μόμο ὁ ἑαυτός Του, δηλαδή Θεός, καί γίνεται ἐπίσης ἄνθρωπος, ἔτσι ὥστε ἡ σύναξη τοῦ λαοῦ Του νά μπορεῖ νά ἀποτελέσει τό σῶμα Του.»*

᾿Εντός τοῦ γάμου οἱ σύζυγοι βρίσκουν τίς πραγματικές διαστάσεις τῆς ἑλευθερίας τους. ῾Η ὡρίμανση συζύγων-ἔρωτα ἑλκύει τήν εὑλογία τοῦ Θεοῦ, ὁδηγεῖ στήν τεκνογονία.

Καί ἑπομένως εἶναι καρπός ἐλευθερίας. Καλλιεργούμε αὐτή τήν ἀγάπη στή διάρκεια τῆς συζυγίας μας; ῾Ετοιμάζουμε τούς ἑαυτούς μας πνευματικά ὥστε νά δεχθοῦμε ἀκόμα ἕνα δώρο ἀπό τό Θεό; Νά δούμε ἀκόμα ἕνα θαῦμα;

Από το βιβλίο του Πρωτοπρεσβυτέρου Αντωνίου Καλλιγέρη "Γονείς - παιδιά «...κάπου θα συναντηθούμε!»" από τις εκδόσεις "ΑΡΧΟΝΤΑΡΙΚΙ"
http://synodoiporia.blogspot.gr/2013/01/40.html

Προσεγγίζοντας την ορθόδοξη Μητέρα

ανάλυση της περιοχής

Πρεσβυτέρας Αγαθής Μάγγανου-Χριστοδούλου*

Σας καλησπερίζω κι εγώ με τη σειρά μου και σας ευχαριστώ όλους από καρδιάς που μου κάνατε την τιμή να βρίσκομαι απόψε κοντά σας, σ’αυτή την όμορφη παρέα και στο ζεστό σας χώρο, για να προσεγγίσουμε όλοι μαζί αυτή την εργάτρια του Ευαγγελίου, μια λαξεύτρια της παιδικής ψυχής, την Ορθόδοξη Χριστιανή μητέρα. Όμως, πριν φτάσουμε σε αυτή πρέπει πρωτίστως να ξεκινήσουμε από την ευλογημένη συζυγία. Μία συζυγία, η οποία δεν είναι ένας βίος ανθόσπαρτος, όπως ορισμένες φορές λανθασμένα ευχόμαστε στα νιόπαντρα ζευγάρια, γιατί η συζυγία, όπως όλοι θα γνωρίζετε, αλλά και όπως το λέει και η ίδια η λέξη είναι «συν+ζυγός», δηλαδή είναι ένα φορτίο, το οποίο καλούνται να σηκώσουν με αγάπη και υπομονή δύο άνθρωποι.

Δύο άνθρωποι, οι οποίοι μέχρι χθες ήταν ολότελα ξένοι, με διαφορετικούς χαρακτήρες, παρελθόν, ήθη και έθιμα, ακόμα και πατρίδες, με ελεύθερη βούληση και πάντοτε με τη Θεία ευλογία, αποφασίζουν να πορευθούν μαζί στη ζωή. Ζωές παράλληλες, σήμερα τέμνονται! Σώματα δύο, γίνονται ένα! «῏Ω μακαρία δυάς! … λένε οι Πατέρες… ῏Ωἀγάπη ἀστείρευτη!» … που ολοκληρώνεσαι και καθαγιάζεσαι μέσα από το μυστήριο του γάμου!

Μέσα σε αυτό το ευλογημένο πλαίσιο, οι δύο άνθρωποι ενώνονται σε ένα ψυχοσωματικό σύνολο και παλεύουν όχι μόνο να γνωρίσουν ο ένας τον άλλο, αλλά και να συναντήσουν το Θεό. Από την ένωση αυτή επέρχεται ως υψίστη ευλογία του Θεού, η τεκνογονία. Ο μικρός και φθαρτός άνθρωπος, καθίσταται συνδημιουργός του Θεού και προσφέρει αυτό που έχει, το φθαρτό, το σώμα. Οι άνθρωποι προσφέρουν την ύλη-σώμα και ο Θεός την αθάνατη ψυχή.

Μπορεί άραγε η ανθρώπινη διάνοια να συλλάβει το ύψος της κλήσεως και της τιμής; Ο Θεός δεν μας έχει ανάγκη. Θα μπορούσε να βρει ένα οποιοδήποτε άλλο τρόπο για να δημιουργήσει νέους ανθρώπους. Όμως δεν ήθελε να μας παραμερίσει. Ήθελε να καθαγιαστούμε κι εμείς μέσα από τους νέους ανθρώπους. Πατέρας, Μητέρα! Υπάρχουν λέξεις πιο σπουδαίες από αυτές; Μεταξύ όλων των λαών, οι γονείς είναι πρόσωπα σεβαστά και ιερά. Τι έλεγε ο τραγικός ποιητής Ευριπίδης; «Οὐκ ἔστι μητρὸς οὐδὲν ἥδιον», δηλαδή «Δεν υπάρχει τίποτα πιο γλυκό από τη μητέρα». Σπουδαίο πράγμα η μητρότητα, μα τι είναι στ’αλήθεια; Μητρότητα σημαίνει εκούσια θυσία. Η θυσία όμως αυτή είναι ηθελημένη και υψίστη και θα πληρωθεί με μεγάλη αμοιβή από το Θεό.

Αν ήθελε κάποιος να μιλήσει για τις θυσίες που κάνουν οι μητέρες, θα μπορούσε να μιλάει μέρες και να γράψει τόμους. Πόσες μητέρες στις μέρες μας, στο άκουσμα ότι πάσχουν από μια ανίατη ασθένεια και ότι θα πρέπει να κάνουν διακοπή της κυήσεώς τους, δε θυσιάζουν το «εγώ» τους και τον εαυτό τους και αρνούνται κατηγορηματικά να θυσιάσουν το σπλάγχνο τους για να σωθεί η ζωή τους; Πόσες ακόμη δεν έχουν θυσιάσει και τη ζωή τους; Σε πρόσφατο σεισμό, όταν μια μητέρα κατάλαβε ότι το σπίτι της επρόκειτο να καταρρεύσει, προστάτευσε το μωρό της με το ίδιο της το σώμα και όταν, δύο μέρες μετά, οι διασώστες ανέσυραν το βρέφος ζωντανό αλλά τη μητέρα νεκρή, διάβασαν στην οθόνη του κινητού της δύστυχης μάνας: «Αν επιζήσεις, να ξέρεις ότι σ’αγαπώ!» Πριν ξεψυχήσει, άφησε στο παιδί της παντοτινή κληρονομιά δυο λόγια αγάπης! Αλλά και πριν πολλά χρόνια, τη μετακατοχική περίοδο, σε μια πόλη της Αθήνας, μια φτωχή μάνα, στην προσπάθειά της να ηρεμήσει το νεογέννητο αγοράκι της που έκλαιγε σπαρακτικά γιατί πεινούσε, αποφάσισε να το θηλάσει, ενώ δεν είχε γάλα. Λίγη ώρα μετά, έντρομη διαπίστωσε πως το πρόσωπο του μωρού ήταν γεμάτο κόκκινα στίγματα. Βλέποντάς το ο γιατρός, συγκινημένος, της λέει: «Καημενούλα μου, τα κόκκινα αυτά στίγματα είναι το αίμα της καρδιάς σου!» Χιλιάδες τέτοια παραδείγματα θα μπορούσε να αναφέρει κανείς…

Στο σημείο όμως αυτό, ένας σύγχρονος παιδαγωγός έρχεται να εξυψώσει την ορθόδοξη χριστιανή μητέρα λέγοντας: «Δώστε μου μητέρες χριστιανές και μπορώ να αναμορφώσω τον κόσμο!» Γιατί δεν λέει ικανές μητέρες; Γιατί ζητά μητέρες χριστιανές ο μεγάλος αυτός παιδαγωγός; Μα γιατί οι χριστιανές μητέρες, ύστερα από το Θεό, είναι οι σπουδαιότερες εργάτριες, που λαξεύουν τις παιδικές ψυχές και εμπνέουν ιδανικά, αγωνιζόμενες να μορφώσουν τα τέκνα τους «ἐν παιδείᾳ καὶ νουθεσίᾳ Κυρίου»!

Αυτό το σκοπό είχαν και οι άγιες μητέρες των Τριών Ιεραρχών, τα τέκνα των οποίων η Εκκλησία μας εόρτασε πριν λίγες μέρες. Θα τις αναφέρουμε για να μας εμπνεύσουν και για να μπορέσουμε να τις ακολουθήσουμε.

Πρώτη, η αγία Εμμέλεια, η μητέρα του Μεγάλου Βασιλείου. Μητέρα δέκα τέκνων εκ των οποίων τα πέντε άγιοι της Εκκλησίας μας! Όπως έλεγε και το όνομά της, «ἐν+μέλος» υπήρχε σε όλη τη ζωή της αρμονία. Η ζωή της όμως, δεν ήταν καθόλου εύκολη. Λίγο μετά τη γέννηση του δέκατου παιδιού της, του αγίου Πέτρου Σεβαστείας, ο σύζυγος της Βασίλειος, πεθαίνει και μένει μόνη να μεγαλώσει τα τέκνα της. Λίγο αργότερα, χάνει και ένα από τα μικρότερά της αγόρια, και λίγο πιο μετά χάνει τον αγαπημένο της γιο, τον άγιο Ναυκράτιο, ο οποίος ήταν μοναχός και πνίγηκε κατά τη διάρκεια ψαρέματος. Μένει μόνη να μεγαλώσει τα οκτώ της παιδιά. Δεν το έβαλε κάτω ούτε μια στιγμή. Από μικρά τους έλεγε ιστορίες από την Παλαιά και την Καινή Διαθήκη, τους μάθαινε να προσεύχονται, να ψάλλουν ύμνους της Εκκλησίας, να εκκλησιάζονται τακτικά. Τα παρακολουθούσε ως άγρυπνος φρουρός, έχοντας πάντα στο νου της ότι μπροστά της δεν είχε μόνο σώματα, αλλά αθάνατες ψυχές. Όταν κάποτε ο άγιος Βασίλειος αποφάσισε να ασχοληθεί και με τη ρητορική εκτός από τις άλλες επιστήμες που είχε σπουδάσει, εκείνη με κλάματα και αγάπη και τη βοήθεια της κόρης της αγίας Μακρίνας, κατόρθωσε να τον μεταπείσει, αλλά και να αξιωθεί να τον δει Επίσκοπο Καισάρειας.

Δεύτερη, η Νόννα, η μητέρα του αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου, η γυναίκα των προσευχών και των δακρύων. Βρέθηκε μπροστά σε δύο μεγάλους σταυρούς: Ο σύζυγός της Γρηγόριος ήταν αιρετικός, οπαδός του συστήματος των Υψισταρίων, το οποίο συνδύαζε ειδωλολατρικά και ιουδαϊστικά στοιχεία. Δύο κόσμοι αντίθετοι. Ούτε για μια στιγμή δε σκέφτηκε το χωρισμό. Χρόνια ολόκληρα προσευχόταν με πίστη και ο καλός Θεός όχι μόνο άκουσε τις προσευχές της, αλλά την αξίωσε να δει το σύζυγό της Επίσκοπο Ναζιανζού! Εδώ να υπενθυμίσω στην αγάπη σας ότι βρισκόμαστε ακόμη σε μια εποχή όπου η Εκκλησία ανεδείκνυε έγγαμους Αρχιερείς έως το 691 μ.Χ. με τη Σύνοδο της Πενθέκτης. Αλήθεια πόση χαρά και ευτυχία απήλαυσε η Νόννα! Τα χρόνια όμως περνούσαν κι ενώ το σπίτι της ήταν γεμάτο αγαθά, έλειπε ο θησαυρός που ποθούσε, τα παιδιά! Νύχτα μέρα προσευχόταν και ικέτευε τον Κύριο να της χαρίσει τέκνα και το θαύμα εγένετο! Η προσευχή της, έφερε στο φως τον υιό της, άγιο Γρηγόριο! Εκείνη όμως συνέχισε τις προσευχές της και ο Κύριος την αξίωσε να αποκτήσει δύο ακόμη παιδιά, τη αγία Γοργονία και τον άγιο Καισάριο. Έβλεπε τα παιδιά της με δέος και πριν αυτά μάθουν ακόμη γράμματα τους έδινε να κρατούν την Αγία Γραφή κι εκείνη τους έλεγε τις ιερές ιστορίες. Τα παιδιά μεγάλωσαν και λάτρεψαν και τα τρία τον Θεό. Η καρδιά της Νόννας όμως, έμελλε να περάσει κι άλλες θλίψεις. Σε ηλικία 37 ετών χάνεται ο λαμπρός ιατρός και υιός της Καισάριος και λίγο αργότερα η κόρη της Γοργονία και ο γαμπρός της Αλύπιος. Όμως η Νόννα, ως άνθρωπος του Θεού, όλα τα υπέμενε! Παρέμεινε γενναία, νικήτρια του πόνου και ανέθρεψε τα έξι ορφανά εγγόνια της…

Μια τέτοια γενναία γυναίκα ήταν και η Ανθούσα, σύζυγος του Στρατηλάτου Σεκούνδου, μητέρα του αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου, μια γυναίκα εξαιρετικής ομορφιάς και μορφώσεως που στα είκοσι της χρόνια και λίγους μήνες μετά τη γέννηση του υιού της, έμεινε χήρα! Δε θέλησε να κάνει δεύτερο γάμο, αλλά προτίμησε σε τόσο μικρή ηλικία να αφιερωθεί στη ἐν Χριστῷ διαπαιδαγώγηση του υιού της. Ήξερε άλλωστε ότι ο Κύριος είναι «ὁ πατὴρ τῶν ὀρφανῶν καὶ κριτὴς τῶν χηρῶν» ή όπως πιο απλά λέει ο λαός μας «στο φτωχό και στο ορφανό πουλί ο Θεός χτίζει φωλιά»!

Βλέποντας τέτοιες ένδοξες γυναίκες πώς να μη θαυμάσει και αναφωνήσει ο ειδωλολάτρης φιλόσοφος Λιβάνιος: «Βαβαί, οἷαι παρὰ χριστιανοῖς γυναῖκες εἰσίν!»

Υπάρχουν σήμερα Εμμέλειες, Νόννες, Ανθούσες; Η απάντηση είναι καταφατική! Είναι όλες αυτές οι ορθόδοξες μητέρες που αγωνίζονται καθημερινά να μεγαλώσουν τα παιδιά τους «ἐν παιδείᾳ καὶ νουθεσίᾳ Κυρίου». Δε μεριμνούν μόνο για την ευπορία και ευζωία των παιδιών τους. Δεν αγωνίζονται μόνο για το πώς θα τους χτίσουν σπίτια και θα τους αφήσουν κληρονομιές. Αυτά είναι όμορφα, αλλά είναι μόνο για αυτή τη ζωή. Και όπως καλά γνωρίζουμε, μία ῥοπὴ καὶ ταῦτα πάντα θάνατος διαδέχεται. Πόθος τους τρανός λοιπόν, θα πρέπει να είναι να αποκτήσουν τα τέκνα τους χριστιανικές αρετές, να έχουν καλούς τρόπους, να θησαυρίσουν έργα αγάπης. Και πώς θα το κατορθώσουν αυτό; Οδηγώντας τα στο Χριστό, όχι μόνο από παιδική ηλικία, ούτε από βρεφική ηλικία, αλλά από μητρός κοιλίας και γνωρίζοντας πως η αγιότητα των γονέων είναι η καλύτερη αγωγή ἐνΚυρίῳ, όπως έλεγε και ο γέροντας Πορφύριος. Ακτινοβολείς Χριστό, το ίδιο θα κάνει και το παιδί σου αργά ή γρήγορα.

Και αν τα παιδιά φαίνονται απρόθυμα να ακολουθήσουν τη μακαρία οδό; Τότε τι κάνει η ορθόδοξη μάνα; Μα φυσικά κάνει το θέμα της, θέμα προσευχής! Λάδι και δάκρυ χρειάζονται τα παιδιά μας λένε οι Πατέρες της Εκκλησίας μας. Με λάδι και δάκρυ δε χάνονται ποτέ! Ας θυμηθούμε το παράδειγμα της Αγίας Μόνικας, η οποία δεκαεπτά ολόκληρα χρόνια προσευχόταν για να γυρίσει στο δρόμο της αληθείας ο υιός της, Ιερός Αυγουστίνος.

Αυτή είναι η ορθόδοξη μητέρα! Αυτή που δεν τη νοιάζει το «εγώ» της και το φαίνεσθαι του κόσμου. Αυτή που αγωνίζεται μέχρις εσχάτων και που η αγάπη της νικάει ακόμα και τον ίδιο το θάνατο! Ναι, και τον ίδιο το θάνατο μας επιβεβαιώνει ο πατήρ Σεραφείμ Ρόουζ με ένα συγκλονιστικό πραγματικό περιστατικό: ήταν κάποτε ένας βοσκός, άγριος και αντικοινωνικός, κακότροπος, θηρίο ανήμερο θα λέγαμε. Από κάποιο σημείο στη ζωή του και μετά αποφάσισε να απομονωθεί με τα λιγοστά του ζώα στην κορφή ενός βουνού, περιμένοντας το τέλος του. Και όταν πράγματι κατάλαβε ότι πλησιάζει ο θάνατός του, ξάπλωσε στο κρεβάτι του και περίμενε το τέλος. Ξαφνικά, χτύπησε η πόρτα και εμφανίστηκε μπροστά του ένας ιερέας. Εκείνος όταν τον είδε, αφήνιασε. «Να φύγεις! Ποιός σε κάλεσε;» φώναζε. Μάταια προσπαθούσε να τον πείσει ο ιερέας για το λόγο που είχε πάει εκεί και αφού δεν μπόρεσε να τον πείσει με τίποτα, του είπε: «Αλήθεια σου λέω με κάλεσε αυτή η γυναίκα!» «Ποια γυναίκα;» τον ρώτησε ο άντρας. «Αυτή η γυναίκα που έχεις τη φωτογραφία της πάνω από το κρεβάτι σου!» Συγκλονισμένος ο άντρας ξέσπασε σε λυγμούς. «Μα αυτή είναι η μάνα μου και έχει πεθάνει εδώ και τριάντα χρόνια!» Ήταν η ψυχή της μάνας που πέρασε τα σύνορα, νίκησε ακόμα και τον ίδιο το θάνατο για να βρει τον ιερέα και να τον παρακαλέσει να σώσει και την ύστατη ώρα την ψυχή του παιδιού της. Εκείνος ο άνθρωπος δεν πρόλαβε να κάνει πολλά, πρόλαβε μόνο να πει «ἥμαρτον Κύριε!», να κοινωνήσει των Αχράντων Μυστηρίων και να παραδώσει την ψυχή του. Όπως βλέπουμε, δεν έχει σύνορα η μητρική αγάπη. Μπορεί να νικήσει τα πάντα, ακόμη και το θάνατο.

Ας μας ελεήσει ο Κύριος αδελφοί μου, την ημέρα της Κρίσεως να σταθούμε μπροστά Του με ταπείνωση και γενναίο φρόνημα και να αναφωνήσουμε: «ἰδού ἐγώ και τάπαιδία ἅ μοι ἔδωκας» αλλά να αξιωθούμε να ακούσουμε και από το δικό Του στόμα: «εὖ, δούλη ἀγαθή καὶ πιστή! …εἴσελθε εἰς τὴν χαρὰν τοῦ Κυρίου σου» Αμήν!

Σας ευχαριστώ από καρδιάς!

(Ομιλία της πρεσβυτέρας Αγαθής Μάγγανου-Χριστοδούλου σε εκδήλωση με την ευκαιρία της εορτής της «Υπαπαντής του Κυρίου» και προς τιμήν της Ορθοδόξου Χριστιανής Μητέρας, στο ενοριακό κέντρο του Ιερού Ναού Ευαγγελιστρίας Λιβαδειάς)
Απομαγνητοφώνηση ομιλίας: κα Δήμητρα Γκούτη-φιλόλογος
http://synodoiporia.blogspot.gr/2013/02/blog-post_237.html

Η Αγία Παρθενομάρτυς Αγάθη προστάτις των μαστών-ιάτειρα των μαστικών παθήσεων

site analysis

Αρχιμ. Δημ.Καββαδία

Το καύχημα των παρθένων και κλέϊσμα των μαρτύρων, η Αγία Αγάθη, έζησε κατά τον 3^ο αιώνα, όταν αυτοκράτορας των Ρωμαίων ήταν ο Δέκιος και έπαρχος της γενέτειράς της νήσου Σικελίας, ο Κουϊντιανός. Την ίδια περίοδο στην πόλη των αποστόλων και αναρίθμητων μαρτύρων, Ρώμη, επίσκοποι ήταν οι ενάρετοι Φαβιανός (236-250) και Κορνήλιος (251-253).

Η Αγία Αγάθη υπήρξε τέκνο οικογενείας που διακρινόταν για την ευγενή καταγωγή, τον πλούτο και την ευσέβειά της ανάμεσα στις άλλες οικογένειες της ελληνικής αποικίας του Πανόρμου στα βορειοδυτικά παράλια της νήσου Σικελίας που σήμερα είναι γνωστή με το όνομα Palermo. Οι δε γονείς της ονομάζονταν Rao και Apolla.

Η νεαρή Αγάθη ηύξανε κατά την ηλικία και την αρετή. Την συνετή της διαγωγή ώφειλε στην σωστή διαπαιδαγώγηση των γονέων της και την ευσέβειά της. Από τα παιδικά της χρόνια η ψυχή της επιθυμούσε να βιώσει την πνευματική ζωή και έτσι τον χρόνο της εκδαπανούσε στην προσευχή και την μελέτη των θείων Γραφών, προσπαθώντας να εφαρμόζει το θείον θέλημα στην καθημερινότητά της. «Διψούσε» τον Χριστό και ζούσε μόνο για Εκείνον. Ο αγώνας της ήταν οι πράξεις της να αποτελούν εφαρμογή των πιστεύω της.

Στα 251 μ.Χ. έπαρχος της νήσου έγινε ο Κουϊντιανός ο οποίος προσβλέποντας στην άνοδό του στα ύπατα αξιώματα, έσπευδε να πραγματοποιεί τις εντολές του αυτοκράτορος Δεκίου που αγωνιζόταν να εξαφανίσει τους χριστιανούς από την Ρώμη και την περιφέρειά της. Η Αγάθη ήταν μόλις 15 ετών όταν ακούστηκε ότι ξέσπασε ο διωγμός κατά των χριστιανών στην πρωτεύουσα και ότι σιγά-σιγά το απάνθρωπο διάταγμα φθάνει μέχρι και τις εσχατιές της αυτοκρατορικής επικράτειας, μέχρι και την γενέτειρά της.

Η μικρή κοπέλα δεν δείλιασε στο άκουσμα της είδησης. Οπλισμένη με την ακράδαντη πίστη της στον Ιησού Χριστό και περισσή τόλμη που είχε την ρίζα της στην αιματηρή θυσία του εσταυρωμένου Νυμφίου της ψυχής της, έσπευσε να στερεώσει στην πίστη και να νουθετήσει τους χριστιανούς του νησιού, τονίζοντας την αξία της αιώνιας ζωής.

Η δραστηριότητά της αυτή δεν ήταν δυνατόν να αφήσει ασυγκίνητο τον έπαρχο Κουϊντιανό ο οποίος καθώς έμαθε πληροφορίες για την καταγωγή και την οικονομική της επιφάνεια, προσπάθησε να κερδίσει την εύνοιά της. Όταν κατάλαβε ότι δεν μπορούσε να πράξει τίποτε, έστειλε απόσπασμα να την συλλάβει και να την οδηγήσει ενώπιόν του, στην πόλη της Κατάνης στο ίδιο νησί, όπου είχε την έδρα της διοικήσεώς του.

Επειδή η νύμφη του Χριστού κατάλαβε ότι το μαρτυρικό της τέλος πλησίαζε προσευχόταν με ιδιαίτερη πίστη στον Θεό ζητώντας υπομονή και καρτερία σε ότι επρόκειτο να αντιμετωπίσει. Βάδιζε πλέον το στενό και δύσβατο μονοπάτι το οποίο θα την έφθανε ως την ουράνια δόξα…… Ο νους της ήταν συγκεντρωμένος στα λόγια του Κυρίου: «Θέσθε ούν εις τας καρδίας υμών μη προμελετάν απολογηθήναι∙ εγώ γαρ δώσω υμίν  στόμα και σοφίαν, ή ου δυνήσονται αντειπείν ουδέ αντιστήναι πάντες οι αντικείμενοι υμίν» (Λουκ. ΚΑ’, 14-15). Δεν φοβόταν τίποτε∙ με έμπυρα λόγια προσευχής και θεοφιλείς στοχασμούς ανέμενε την έξοδό της από τον κόσμο της φθοράς και της αμαρτίας και την συνάντηση με τον γλυκύτατο Νυμφίο της ψυχής της.

 Όργανο συνεργασίας του Κουϊντιανού με τον μισόκαλο διάβολο ανέλαβε η φημισμένη για την αμαρτωλή ζωή της γυναίκα, η Αφροδισία με τις κόρες της. Σαν άλλη Αιγυπτία γυναίκα του Φαραώ «έσπευδε κολακείαις» (δοξαστικό αποστίχων όρθρου Μεγάλης Δευτέρας) να πείσει την νεαρή μάρτυρα να ξεστρατίσει από τον δρόμο της ενάρετης ζωής.

Προσπαθούσε λοιπόν να ξυπνήσει μέσα της την γυναικεία φιλαρέσκεια∙ τι άλλο μπορούσε να θέλει μια γυναίκα αφημένη στις ηδονές του κόσμου και τα πάθη της από αναζήτηση κι άλλης ηδονής, δόξα και πλούτο; Όλα αυτά θα ανήκαν στην Αγάθη αν υποχωρούσε και θυσίαζε στα είδωλα. Οι αμαρτωλές γυναίκες χρησιμοποίησαν την γλώσσα της διπλωματίας με την επίπλαστη ευγένεια που απέχει από την αληθινή αρετή. Η μικρή Αγάθη αντιστεκόταν σ’αυτήν την κατάσταση ενατενίζοντας τον Ιησού Χριστό και θεωρώντας τα ταξίματά τους, σκύβαλα του κόσμου τούτου. Τότε εκείνες μανιασμένες την απειλούσαν λέγοντας ότι μόνο ο θάνατος μπορεί να την συνετίσει για την «απείθειά» της στο αυτοκρατορικό διάταγμα και την ειδωλική θρησκεία….

Αγανακτισμένες οι γυναίκες έδωσαν αναφορά για τα πεπραγμένα τους στον Κουϊντιανό ο οποίος εξοργισμένος κάλεσε την Αγάθη σε απολογία. Όταν παραστάθηκε μπροστά του εκείνος θαμπώθηκε από την ομορφιά της και σκέφτηκε να την κάνει γυναίκα του∙ έπρεπε όμως να ακολουθήσει την δική του πίστη. Για να το πετύχει έπρεπε να την πείσει να ακολουθήσει την παραδομένη θρησκεία του δωδεκάθεου ξεκινώντας από τον εκφοβισμό της κατά την ανάκριση….

Στις φοβερές απειλές και τις προσβολές του, η παρθένος παρέμενε ακλόνητη. Η μεγάλη πίστη της, η υπομονή της καθώς και η έμπυρη προσευχή της, της έδιναν την δύναμη να αντιστέκεται στην εντολή να θυσιάσει στους ψευδοθεούς της πλάνης και της απώλειας. Προσβεβλημένος από την στάση της έδωσε εντολή να την βασανίσουν με σπαθισμό και να την φυλακίσουν. Αδύναμη και εξαντλημένη από τα βασανιστήρια την έριξαν στην φυλακή όπου η Αγία επιδόθηκε σε εκτενή προσευχή.

Και την επόμενη ημέρα η Αγία αντιμετώπισε με θάρρος τον έπαρχο Κουϊντιανό δηλώνοντας το αμετάθετο της γνώμης της. Η εντολή του πλέον ήταν αποτρόπαια: Αφού την γυμνώσουν, να ξεριζώσουν οι δήμιοι με την πυράγρα (πυρωμένη σιδερένια τανάλια) τον ένα μαστό της (κατ’άλλους βιογράφους και τους δύο). Προσπαθούσε έτσι να ρεζιλέψει την παρθένο με την έκθεση σε δημόσια θέα του γυμνού σώματός της και ακολούθως να την πονέσει σωματικά και ψυχικά αφαιρώντας από το σώμα της ένα από τα ιερότερα μέλη του γυναικείου κορμιού, τον μαστό, ο οποίος μακαρίσθηκε από την Αγία Μαρία την Μαγδαληνή (Λουκ. ΙΑ, 27) και από τον οποίο εθήλασε και ο ίδιος ο Κύριος της δόξης κατά την βρεφική του ηλικία.

Η μαστεκτομή δεν ήταν ένα συνηθισμένο μαρτύριο∙ συνήθως γινόταν με σπαθί ή μαχαίρι. Επί του προκειμένου, οι δήμιοι με την πυράγρα συνέστρεφαν τον μαστό μέχρι να τον ξεριζώσουν από την θέση του. Τον φρικτό πόνο διαδεχόταν η αιμορραγία…..

Το αμείωτο θάρρος της και η ακλόνητη συμπεριφορά της εξόργισαν τον Κουϊντιανό, ο οποίος αμέσως μετά έδωσε εντολή να την κλείσουν στην φυλακή μαζί με τους ειδεχθέστερους εγκληματίες βαρυποινίτες. Φυσικά το αθώο κορίτσι αισθανόταν ανάμεσα στους κακούργους, ως «πρόβατον εν μέσω λύκων» (Ματθ. Ι’, 16).

Προσευχόμενη η Αγία προσπαθούσε να ηρεμήσει από τους πόνους του μαρτυρίου της όταν ξαφνικά το κελλί της φυλακής γέμισε από ουράνιο φως. Τότε αντίκρυσε ένα παιδί που κρατούσε λαμπάδα αναμμένη που φώτιζε όλο τον χώρο. Πίσω του ακολουθούσε ένας ηλικιωμένος άνδρας κρατώντας ένα κιβωτίδιο με πολλά φάρμακα. Όταν όμως της ζήτησε να του δείξει τις πληγές της, εκείνη αρνήθηκε την βοήθειά του. Ο γέροντας αναγκάστηκε να της αποκαλύψει την ταυτότητα και την αποστολή του: ήταν ο Απόστολος Πέτρος συνοδευόμενος από Άγιο Άγγελο και εστάλη κατ’εντολήν του Ιησού Χριστού για να την θεραπεύσει και να την ενισχύσει στον αγώνα της για την κατάκτηση της αιώνιας ζωής. Αμέσως εξαφανίστηκε ενώ η Παρθένος διεπίστωσε ότι θεραπεύτηκαν οι πληγές της και αποκαταστάθηκαν οι μαστοί της. Όχι μόνον αυτά αλλά και τα δεσμά της λύθηκαν…. Αυτά τα συγκλονιστικά θαύματα ήταν η αιτία οι φρουροί να εγκαταλείψουν την φυλακή έντρομοι. Έτσι η Αγία γονάτισε και επιδόθηκε σε εκτενή δοξολογία του Θεού για τα θαυμάσια που εποίησε σ’αυτήν την αναξία και ταπεινή δούλη Του αν και οι συνδέσμιοι της Αγίας την προέτρεπαν να εκμεταλλευθεί την ευκαιρία και να εγκαταλείψει το κελλί της. Ενισχυμένη από την χάρη του Παναγίου Πνεύματος η νεαρή κόρη ζητούσε την βοήθεια του Νυμφίου της Ιησού Χριστού να αξιωθεί του μαρτυρικού στεφάνου….

 Μετά την παρέλευση τεσσάρων ημερών ο Κουϊντιανός την κάλεσε εκ νέου σε απολογία στο μικρό αμφιθέατρο της πόλεως. Ο έπαρχος την θαύμασε σαν την είδε θεραπευμένη θεωρώντας ότι την βοήθησαν οι Ολύμπιοι θεοί. Η κοπέλλα όμως δεν δίστασε να αποκαλύψει με παρρησία ενώπιον όλων τον Ιησού Χριστό ως θεράποντά της. Η επιμονή της στην ομολογία αυτή εξόργισε τον έπαρχο που διέταξε επί τόπου να ανάψουν κάρβουνα και να ρίξουν σ’αυτά σπασμένα κεραμίδια και αφού πυρακτωθούν καλά να σύρουν πάνω τους την μάρτυρα η οποία υπέμενε αγόγγυστα και αυτό το μαρτύριο…..

Ξαφνικά έγινε μέγας σεισμός ενώ από το ηφαίστειο της Αίτνας άρχισε να βγαίνει φωτιά, πυρωμένες πέτρες και λάβα που στο διάβα τους απειλούσαν να καταστρέψουν τα πάντα. Όλοι θεώρησαν το γεγονός σαν παρέμβαση της θείας δίκης για την άδικη μεταχείριση της παρθένου και κλαίγοντας ικέτευαν τον έπαρχο να σταματήσει τα βασανιστήρια της μικρής κοπέλλας. Εκείνος σκεπτόμενος την πιθανή εξέγερση του λαού διέταξε να φυλακίσουν και πάλι την Αγάθη. Αποκαμωμένη από τα φρικτά μαρτύρια, με όση δύναμη είχε, ύψωσε τα χέρια της στον ουρανό και πρόφερε την τελευταία της προσευχή. Ακολούθως παρέδωσε ειρηνικά το πνεύμα της στον Κύριο της δόξης. Ήταν τότε η 5^η Φεβρουαρίου του έτους 251.

Οι χριστιανοί της πόλεως έσπευσαν στην φυλακή και παρέλαβαν το ιερό σκήνωμα της Αγίας για να το ενταφιάσουν. Όταν τοποθετούσαν το λείψανο στην προετοιμασμένη σαρκοφάγο, εμφανίστηκε ένας λαμπροφορεμένος νέος συνοδευόμενος από εκατό παιδιά, όλοι τους άγνωστοι στην πόλη της Κατάνης. Ο νέος κρατούσε μια μαρμάρινη πλάκα την οποία τοποθέτησε επάνω στον τάφο της Αγίας και η οποία έγραφε στα λατινικά τα εξής λόγια: «Mentem sanctam, spontaneam, honorem Deo et patriae  liberationem» δηλαδή : «Νους όσιος, αυτοπροαίρετος, τιμή εις Θεόν και πατρίδος λύτρωσις». Αυτό σημαίνει ότι η Αγία διέθετε νού όσιο, ενάρετο, αποχωρισμένο από την σαρκικότητα, που με ιδία της προαίρεση προχώρησε στο μαρτύριο∙ η θυσία της αποτέλεσε αναφορά τιμής στον αληθινό Θεό και σήμανε την λύτρωση της πατρίδος της από τον ζόφο της ειδωλολατρίας….

Τότε όλοι κατάλαβαν ότι επρόκειτο για τον Φύλακα Άγγελο της Αγίας και απέδωσαν δόξα και αίνο στον Θεό.

Αμετανόητος ο Κουϊντιανός προσπάθησε να οικειοποιηθεί την περιουσία της Αγίας∙ όμως τον πρόλαβε φρικτός θάνατος γιατί τα άλογά του αφηνίασαν και έπεσε η καρότσα στην οποία επέβαινε στα ορμητικά ύδατα του ποταμού της πόλεως…..

Κατά την πρώτη επέτειο του μαρτυρίου της Αγίας, εξερράγη η Αίτνα και απειλούσε την Κατάνη με ολοσχερή καταστροφή. Τότε οι ειδωλολάτρες μαζί με τους χριστιανούς έσπευσαν στον τάφο της Αγίας και αφού αφαίρεσαν το μεταξένιο πέπλο που κάλυπτε το σκήνωμά της, το’βαλαν μπροστά στον ποταμό της λάβας. Το θαύμα ήταν μεγάλο : η λάβα σταμάτησε και το πέπλο παρέμεινε άθικτο. Το ίδιο θαύμα επαναλήφθηκε πολλές φορές και έκτοτε θεωρείται πολιούχος και προστάτης της Κατάνης η Αγία Αγάθη.

Η μετακομιδή του Ιερού λειψάνου της Αγίας και η επαναφορά του στην Κατάνη

Η πέτρινη σαρκοφάγος στην οποία ενταφιάστηκε το σκήνωμα της Αγίας σώζεται μέχρι τις ημέρες μας στην ίδια κρύπτη επάνω από την οποία ανηγέρθη ο Ιερός Ναός της «Santa Agata la Vetere». Το τίμιο λείψανο της Αγίας, άφθαρτο και ευωδιάζον, παρέμεινε στην κρύπτη μέχρι την άνοιξη του 1040, ενώ το 593 μόνο ένα μικρό του μέρος μεταφέρθηκε στην Ρώμη κατ’εντολή του Πάπα Ρώμης, Αγίου Γρηγορίου του Διαλόγου, στον Ιερό Ναό «Santa Agata dei Gotti». Από το ίδιο τεμάχιο, το έτος 597 ο ίδιος Άγιος δώρισε ένα κομμάτι στην Ιερά Μονή Αγίου Στεφάνου στο Κάπρι. Έτερο τεμάχιο εστάλη στην Βασιλεύουσα κατά τα τέλη του 10^ου αιώνα επί βασιλείας των Αυτοκρατόρων Βασιλείου Β’ και του αδελφού του Κωνσταντίνου του Η’.

Όταν κατά το 1040 οι Σαρακηνοί εξεστράτευσαν εναντίον της Σικελίας, οι Βυζαντινοί έσπευσαν να βοηθήσουν στον αγώνα. Στις μάχες διέπρεψε ο στρατηγός Γεώργιος Μανιάκης ο οποίος όμως ήρθε σε σύγκρουση με τον αρχηγό του στόλου Στέφανο που ήταν συγγενής του Αυτοκράτορος Ιωάννου Β’ του Κομνηνού. Ως είναι επόμενο ο Μανιάκης έχασε την βασιλική εύνοια και εκλήθη στην Πόλη να απολογηθεί. Εκείνος σκέφθηκε ότι για να ανακτήσει την εύνοια του αυτοκράτορα θα έπρεπε να μεταφέρει στην Βασιλεύουσα τους δύο θησαυρούς της περιφέρειας, δηλαδή τα άφθαρτα σκηνώματα των Αγίων Μεγαλομαρτύρων Αγάθης της Κατάνης και Λουκίας των Συρακουσών.

Έτσι το λείψανο της Αγίας αποθησαυρίστηκε στον ομώνυμο Ναό της στο Τρίκογχο μέχρι το καλοκαίρι του 1126 όταν ο Γάλλος αξιωματικός της αυτοκρατορικής φρουράς Gisliberto μαζί με τον Καλαβρό φίλο του Goselmo έκλεψαν το λείψανο της Αγίας κατόπιν εντολής που έλαβε από την Αγία καθ’ύπνους ο πρώτος και του ζητούσε να επιστρέψει το λείψανο στην Κατάνη. Ταξίδευσαν δια Σμύρνης, Κορίνθου, Τάραντα και στάθμευσαν στην επαρχία του Lecce, στην πόλη Galatina, όπου δώρισαν τον ένα μαστό της Αγίας στον ναό της Αγίας Αικατερίνας, όπου φυλάσσεται μέχρι σήμερα. Στην συνέχεια έφθασαν στην Μεσσίνα απ’όπου ειδοποίησαν τον Επίσκοπο της Κατάνης Maurizio να υποδεχθεί το άγιο λείψανο.

Έτσι στις 17 Αυγούστου του 1126 ο Επίσκοπος Maurizio ξεκίνησε πομπή με τον κλήρο και τον λαό ανυπόδητος για να υποδεχθούν την Αγία περπατώντας προς το Acicastello. Ταυτόχρονα άλλη πομπή από το Acicastello με επικεφαλής δύο μοναχούς αντιπροσώπους του Επισκόπου όπου πήγαν για να επαληθεύσουν την χαρμόσυνη είδηση, τους δύο αξιωματούχους και πλήθος λαού, ξεκινούσαν με κατεύθυνση την Κατάνη. Οι δύο πομπές συναντήθηκαν στο ψαροχώρι Ognina και ψάλλοντας συνέχισαν ως τον Καθεδρικό Ναό της Κατάνης όπου εναπέθεσαν το λείψανο.

Το μεγάλο θαύμα θεραπείας μιας τυφλής και παράλυτης γυναίκας επισφράγισε την ευαρέσκεια της Αγίας για την σωματική της επιστροφή στον χώρο που μαρτύρησε…

Που βρίσκονται τα τίμια λείψανα της Αγίας Αγάθης

Μετά την άλωση της Πόλης από τους Σταυροφόρους το 1204, ο Βενετός Δόγης Enrico Dandolo δώρισε στους κατοίκους της Κατάνης το τεμάχιο που είχε απομείνει στην Βασιλεύουσα μετά την κλοπή.

Το 1376 κατασκευάστηκε από τον περίφημο τεχνίτη Giovanni di Bartolo στην Avignone μια προτομή-λειψανοθήκη για την Κάρα και την γνάθο της Αγίας κατόπιν εντολής του Επισκόπου Κατάνης Marziale. Μέχρι σήμερα αυτή η αργυρόχρυση και σμαλτοστόλιστη λειψανοθήκη αποτελεί τον μεγαλύτερο θησαυρό του περικαλλούς Καθεδρικού Ναού της Κατάνης.

Τα υπόλοιπα λείψανα που σώζονται στην Κατάνη και φυλάσσονται σε ωραιότατες ασημένιες λειψανοθήκες είναι οι δύο αντιβραχίονες με τις παλάμες, οι δύο μηροί, οι δύο κνήμες με τα πέλματα, ο ένας μαστός και το θαυματουργό πέπλο της Αγίας.

Επίσης στα τέλη του 15^ου αιώνα ο ασημουργός Angelo Novara έφτιαξε μια μεγάλη λάρνακα στο σχήμα του Καθεδρικού Ναού του Μιλάνο μέσα στην οποία λιτανεύονταν όλα τα ανωτέρω λείψανα∙ σήμερα όμως η λάρνακα αυτή ακολουθεί άδεια την λιτανευτική πομπή.

Η λάρνακα με την επιγραφή που απέθεσε ο Άγγελος στον τάφο της Αγίας μαζί με την μια ωμοπλάτη της Αγίας από τον 6^ο αιώνα φυλάσσονται στην πόλη Cremona της Βορείου Ιταλίας. Η πλάκα έχει ενσωματωθεί σε ξύλινη θήκη, έχει αγιογραφηθεί και στις 2 όψεις και φέρει 8 επισκοπικές βούλες.

Λείψανα της Αγίας φυλάσσονται στις εξής Μονές της Ελλάδος:

• Αγίου Παύλου Αγίου Όρους (τεμάχιο τιμίας κάρας), Διονυσίου και Ξενοφώντος Αγίου Όρους επίσης.
• Κεχροβουνίου Τήνου.
• Μεταμορφώσεως Σωτήρος Χριστού Λουκούς στο Άστρος Κυνουρίας.
• Παναγίας Προυσού Ευρυτανίας.
• Αγίας Αικατερίνης Αιγίνης στον τρισυπόστατο νέο Ναό Αγίων Αικατερίνης, Αγάθης και Τιμίου Προδρόμου.
• Παναγίας Κορωνιωτίσσης-Δακρυρροούσης στο Ληξούρι Κεφαλληνίας στο Παρεκκλήσιο της Αγίας Παρασκευής όπου σώζεται και θαυματουργή παλαιά εικόνα της Αγίας.

Η τιμή της Αγίας

Η Ανατολική και η Δυτική Εκκλησία τιμούν την μνήμη της Αγίας την 5^η Φεβρουαρίου εκάστου έτους.

Από τον 5^ο αιώνα το όνομα της Αγίας Αγάθης περιελήφθη στον Κανόνα της Θείας Λειτουργίας της Ρώμης, της Ραβέννας και του Μιλάνου μαζί με τα ονόματα των αγίων Παρθενομαρτύρων Αγνής, Αναστασίας, Καικιλίας, Λουκίας, Περπετούας και Φηλικητάτης.

Στα τέλη του ίδιου αιώνα άγνωστος συνέγραψε «Passio (=πάθος)» της Αγίας Αγάθης που αποτελεί εκτενή βιογραφία της Αγίας και έγινε η βάση όλων των συναξαρίων και εγκωμίων της Αγίας.

Ο Όσιος Συμεών ο Μεταφράστης τον 9^ο αιώνα συνέγραψε βίο της Αγίας με τίτλο «Άθλησις της Αγίας και Καλλινίκου Μάρτυρος του Χριστού Αγάθης της Παρθένου».

Τον ίδιο αιώνα ο Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως που ανεστήλωσε τις άγιες εικόνες, ο Άγιος Μεθόδιος ο Ομολογητής, συνέγραψε «Εγκώμιον εις την Αγίαν Μεγαλομάρτυρα του Χριστού Αγάθην».

Τον δέκατο αιώνα συνοπτικές αναφορές στην Αγία γίνονται στο Συναξάριο Κωνσταντινουπόλεως και στο Μηνολόγιο του Αυτοκράτορος Βασιλείου του Β’.

Το έτος 500 ο Πάπας Σύμμαχος ανήγειρε Βασιλική προς τιμήν της Αγίας με βαπτιστήριο επί της Αυρηλιανής οδού.

Στα τέλη του 5^ου αιώνα ανηγέρθη ο Ιερός Ναός «S.Agata Maggiore» στην Ραβέννα.

Το 591 ο Άγιος Πάπας Ρώμης Διάλογος παρέδωσε στους ορθοδόξους ναό των Αρειανών Γότθων και τον καθιέρωσε στο όνομα της Αγίας Αγάθης, ο οποίος είναι γνωστός ως «S.Agata dei Gotti» και στον οποίο φυλάσσονται λείψανα των Αγίων Αγάθης και Σεβαστιανού.

Το 725 ο Πάπας Γρηγόριος ο Β’, ανήγειρε στις όχθες του Τίβερη ναό της Αγίας υπό το όνομα «S.Agata in Trastevere».

Από τον 12^ο αιώνα χρονολογείται ο ναός της Αγίας στην Πίζα, ο ρυθμός του οποίου παραπέμπει σε ναούς της Αρμενίας.

Στην Μάλτα τιμάται εξαιρετικά ως προστάτης της νήσου, αφού στην θαυματουργία της αποδόθηκε η νίκη κατά του τουρκικού στόλου.

Στον αρχαίο ελληνικό Πάνορμο και νυν Palermo της Σικελίας που είναι η γενέτειρα της Αγίας τιμάται ιδιαιτέρως η Αγία σε διάφορους λατρευτικούς τόπους και χώρους όπου φυλάσσονται και λείψανά της, παραμερίζοντας εν πολλοίς και την μνήμη της πολιούχου Αγίας Ροζαλίας (ή Ωραιοζήλης).

Αλλά και στην σύγχρονη Ευρώπη (Γαλλία, Γερμανία, Ισπανία) τιμάται η Αγία με ναούς και παρεκκλήσιά της όπως είναι το βασιλικό παρεκκλήσιο της Ισπανίας.

Περικαλλής και ονομαστός ναός της Αγίας είχε ανεγερθεί στην Κωνσταντινούπολη (περίπου 8^ος-9^ος αι.) στην θέση Τρίκογχο του Καπιτωλίου, όπου το σημερινό Bakirkoy, νοτιοανατολικά του ιστορικού τεμένους Sahzade. Γι’αυτόν τον ναό ο Άγιος Μεθόδιος αναφέρει σχετικά στο εγκώμιό του, όταν επαναλήφθηκε το θαύμα βρασίματος του ελαίου στις κανδήλες του ναού.

Στην Ελλάδα σήμερα η Αγία τιμάται ιδιαιτέρως στις Μονές Αγίου Παύλου Αγίου Όρους (όπου τεμάχιο της κάρας της), Παναγίας Κορωνιωτίσσης-Δακρυρροούσης Ληξουρίου Κεφαλληνίας (όπου θαυματουργή εικόνα και λείψανο της Αγίας. Αγάθη Μεγαλογένους ελέγετο η κτιτόρισσα της Μονής Ηγουμένη, η οποία τιμούσε πανηγυρικά την Αγία της), Αγίας Αικατερίνης Αιγίνης (όπου ναός, εικόνα και λείψανο της Αγίας που επιμελήθηκε η κτιτόρισσα της Μονής Ηγουμένη Αγάθη Δουρατσίνου).

Στο χωριό Ζυγός στον Σπαρτίλλα της Κέρκυρας βρίσκεται ναός της Αγίας. Στην παραλία του χωριού Χαράκι της περιφέρειας του κεφαλοχωρίου Μαλώνα της Ρόδου βρίσκεται η σπηλιά της Αγίας Αγάθης όπου σώζεται μέχρι σήμερα σπηλαιώδης ναός της Αγίας – ασκητήριο παλαιών μοναχών. Η Αγία εμφανιζόταν ανέκαθεν στους ψαράδες του χωριού∙ λείψανα μοναχών βρέθηκαν κατά τον ευπρεπισμό του σπηλαίου, ενώ συχνά ακούγονται αγγελικές μελωδίες από τον ιερό χώρο. Στην Καρδίτσα υφίσταται χωριό «Αγία Αγάθη». Στα Σταμνά Αιτωλικού τιμάται ιδιαιτέρως η Αγία σε ιδιαίτερο παρεκκλήσιο με ημερομηνία πανηγύρεως την 23^ην Αυγούστου. Επίσης στον Πλατανότοπο Ελευθερουπόλεως υφίσταται ωραίο παρεκκλήσιο της Αγίας. Ασματική Ακολουθία και Παρακλητικό Κανόνα στην Αγία τέλος συνέθεσε ο Όσιος Γέροντας Γεράσιμος ο Μικραγιαννανίτης.

Η Αγία Αγάθη είναι προστάτιδα:

Λόγω του μαρτυρίου της η Αγία θεωρείται προστάτιδα του μαστού και ιάτειρα των μαστικών παθήσεων (καρκίνου, μαστίτιδας, τιτανώματος, ραγάδων κλπ) όπως και των γυναικών και των τροφών που δεν έχουν γάλα και δεν μπορούν να θηλάσουν τα νεογέννητα βρέφη τους.

 Είναι προστάτιδα των καμπανοποιών διότι η καμπάνα έχει το σχήμα του ανεστραμμένου μαστού.

Είναι προστάτιδα των χυτευτών μετάλλων, διότι η ροή του λυωμένου χαλκού θυμίζει την ηφαιστειακή λάβα της Αίτνας, την ορμή της οποίας αναχαίτισε η Αγία.

Είναι προστάτιδα των σεισμοπαθών, λόγω του σεισμού που έγινε κατά την ώρα του τελευταίου μαρτυρίου της.

Είναι προστάτιδα των λιθοξόων, λόγω της επιγραφής στην πλάκα που έβαλε ο Άγγελος στον τάφο της.

Είναι προστάτιδα των παρθένων, λόγω του αγώνα της ενάντια στις διαβολές της Αφροδισίας.

Είναι προστάτιδα της νεότητος, καθότι διέθεσε την νεότητά της για την δόξα του Νυμφίου της.

Είναι προστάτιδα των πυροσβεστών και κατά των πυρκαϊών, λόγω της συνδέσεώς της με τα θαύματα του ηφαιστείου.

Είναι προστάτιδα των υφαντών και υφαντριών και των νοσηλευτών και νοσηλευτριών.

 Είναι προστάτιδα των συντεχνιών των υφαντριών και ραπτριών της Κωνσταντινουπόλεως επειδή συνδέθηκε το πέπλο της με παράλληλο μύθο με αυτόν της Πηνελόπης (ύφανση-ξήλωμα για να μην παντρευτεί τον Κουϊντιανό). Αυτή η παράδοση στηρίζεται και σε μαρτυρία του 11^ου αιώνος που διασώζει ο Μιχαήλ Ψελλός, η οποία ωστόσο δεν διευκρινίζεται αν αφορά στην Αγία ή σε όλες γενικά τις γυναίκες.

Σε πολλές περιοχές της Δυτικής Ευρώπης δέχονται την Αγία ως προστάτιδα των δαιμονοπαθών, των θυμάτων βιασμού, εναντίον της στειρότητας, των βρεφοκόμων, εναντίον των φυσικών καταστροφών, των βοσκών, των κοσμηματοποιών και την επικαλούνται για να γεννούν υγιή κουτάβια οι γάτες και οι σκύλοι τους. Ακόμη σε κάποια μέρη κατά την μνήμη της απαγορεύουν το γνέσιμο και το πλύσιμο γιατί θεωρούν ότι έτσι έρχονται ανεμοστρόβιλοι και νεροποντές. Στην Γερμανία επίσης φορούν φυλακτό της Αγίας γνωστό με το όνομα Agathazettel.

Λόγω του θαύματος με το πέπλο της Αγίας αλλά και του μαρμάρινου επιγράμματος στον τάφο της που μιλούσε για «πατρίδος λύτρωσιν» η Αγία έγινε πολιούχος και προστάτιδα της Κατάνης αντικαθιστώντας την τιμή της αρχαίας θεάς Αγάθης, διαδόχου της Περσεφόνης. Σ’αυτό το γεγονός οφείλεται η ανάρτηση ευμεγέθους αγάλματος της Αγίας σε κεντρική πλατεία της Κατάνης όπου φαίνεται να πατά πάνω σε όφι, το φίδι της ειδωλολατρίας. Στην περαιτέρω διάδοση της τιμής της Αγίας συνετέλεσε και το γεγονός ότι στον βίο της Αγίας Λουκίας διαβάζουμε ότι η Αγία Λουκία κατόπιν οράματος μετέβη με την άρρωστη μητέρα της Ευτυχία στον τάφο της Αγίας Αγάθης για να θεραπευθεί η δεύτερη.

Στην Κατάνη ευρίσκονται οκτώ ναοί που έχουν ανεγερθεί προς τιμήν της Αγίας στους τόπους όπου έζησε, έδρασε, μαρτύρησε και θαυματούργησε η Αγία. Επίσης τιμάται Ιερά Μονή στο όνομά της «Badia di S.Agata» καθώς και τέσσερεις σύλλογοι με το όνομά της που οργανώνουν την ετήσια εορτή, τις λιτανείες και την πανήγυρη της Αγίας. Την επικαλούνται ιδιαιτέρως εναντίον της ενέργειας της Αίτνας και όλων των ηφαιστείων και όλων των φυσικών καταστροφών.

Στην Κατάνη επίσης εκτός από τις 5 Φεβρουαρίου η Αγία τιμάται και στις 17 Αυγούστου (ημέρα επαναφοράς του λειψάνου της από την Κωνσταντινούπολη).

Και οι δύο γιορτές είναι λαμπρές, ενώ η καλοκαιρινή είναι έκφραση μετάνοιας προς την Αγία γιατί θεωρήθηκε ότι λόγω των αμαρτιών του λαού, η χάρις της Αγίας έφυγε όταν το λείψανό της μετεφέρθη στην Βασιλεύουσα.

Κλήρος και λαός ξεκινούν  με τον εκκλησιασμό και ακολουθούν με σεβασμό τις λιτανείες των εικόνων, αγαλμάτων, λειψάνων και κειμηλίων της Αγίας πάνω σε ανθοστόλιστα άρματα που οργανώνουν οι ομώνυμοι με την Αγία σύλλογοι και ακολουθούν όλες οι συντεχνίες της πόλεως. Οι γυναίκες είθισται να είναι καλυμμένες με λευκά πέπλα που δείχνουν την σεμνότητα της Αγίας.

Οι νοικοκυρές και οι αρτοποιοί ετοιμάζουν αρτίδια σε σχήμα μαστού που λέγονται «minnuzzi di Sant’Agata» και προσφέρονται στον Καθεδρικό ναό της Αγίας ως τάματα (όπως λ.χ. οι φανουρόπιττες).

Το χαρμόσυνο κλίμα πλαισιώνουν η γενική φωταψία της πόλεως και η καύση πυροτεχνημάτων.

Η Αγία Αγάθη είναι επίσης πολιούχος της Δημοκρατίας του San Marino, της πόλεως Capua και της πόλεως Zamarramala στην Ισπανία.

Η Αγία Αγάθη στην τέχνη.

Η Αγία Αγάθη και το μαρτύριό της ήταν ανέκαθεν αγαπημένα θέματα στην εικονογραφία Ανατολής και Δύσεως.

Σαν ψηφιδωτό στόλισε από το 504 τον ναό του Αγίου Απολλιναρίου στην Ραβέννα όπου παρουσιάζεται ολόσωμη να κρατά στεφάνι μεταξύ των άλλων παρθενομαρτύρων.

Το 821 το ψηφιδωτό με την μορφή της κοσμεί την αψίδα του Ιερού της Βασιλικής της Αγίας Καικιλίας στο Trastevere της Ρώμης.

Το μαρτύριό της στολίζει το Μηνολόγιο του Βασιλείου του Β’ από τον 10^ο ήδη αιώνα.

Ψηφιδωτό με την μορφή της Αγίας σε στηθάριο (10^ος-11^ος αι.) κοσμεί και τον νάρθηκα της Ι.Μ. Οσίου Λουκά στην Βοιωτία ενώ στον 12^ο αι. ανήκει η ολόσωμη ψηφιδωτή μορφή της Αγίας στον Καθεδρικό Ναό του Monreale στην Σικελία.

Όπως προαναφέραμε στην Cremona σώζεται η επιγραφή της πλάκας του τάφου της Αγίας σε ξύλινη θήκη του 13^ου αιώνα που είναι αγιογραφημένη και στις δύο όψεις με τα βασικά στοιχεία του βίου της Αγίας.

Η Αγία μέσα στην φυλακή εικονίζεται σε τοιχογραφία του 1721 στο παρεκκλήσιο του Αγίου Δημητρίου της Ι. Μεγίστης Μονής Βατοπαιδίου.

Η αποκοπή του μαστού της Αγίας, έργο του 16^ου αιώνα, εικονίζεται στην Ιερά Μονή Αγίου Νικολάου Φιλανθρωπινών στο νησάκι Ιωαννίνων ενώ ο σπαθισμός της Αγίας (1719) εικονίζεται στην Μονή Ασωμάτων Πετράκη.

Σε πολλούς παλαιούς ναούς, Καθολικά Μονών Αγιορείτικα και μη, καθώς και σύγχρονους ναούς ιστορείται η μορφή και το μαρτύριο της Αγίας.

Στην Δύση η Αγία και το μαρτύριό της απασχόλησε πολλούς καλλιτέχνες. Είναι ένα αγαπημένο θέμα που τα ανάλογα έργα δείχνουν την εξάπλωση της τιμής της παντού. Παρουσιάζεται η Αγία δεμένη πισθάγκωνα σε κορμό ή κολώνα, μέσα σε φυλακή ή την ύπαιθρο. Οι δήμιοι με μαχαίρι, ξιφίδιο ή πυράγρα αποκόπτουν τους μαστούς της. Ακόμη παρουσιάζεται ο Απόστολος Πέτρος συνοδεία Αγγέλου να θεραπεύει την Αγία στην φυλακή. Η Αγία φαίνεται να κρατά φοινικόκλαδο (σύμβολο νίκης κατά του πνευματικού θανάτου) ή κρίνο (που δείχνει την αγνότητά της) ή την πυράγρα (τιμωρητικό της όργανο) ή πινακίδιο με μαστούς.

Η τιμή της Αγίας στα Σταμνά Αιτωλικού

Κατά τα τελευταία χρόνια ο διαπρεπής στην χώρα μας και την Γαλλία Έλληνας δημοσιογράφος και παρουσιαστής Νίκος Αλιάγας έκανε έτι περισσότερο γνωστό στο πανελλήνιο αλλά και στο παγκόσμιο κοινό το πανηγύρι της Αγίας Αγάθης στα Σταμνά Αιτωλικού απ’όπου κατάγεται. Κατόπιν θαύματος μάλιστα της Αγίας βάπτισε την κόρη του Αγάθη.

Το πανηγύρι αυτό πραγματοποιείται στο ομώνυμο παρεκκλήσιο της Αγίας στα Σταμνά την 23^η Αυγούστου  όταν εορτάζονται και τα «εννιάμερα» της Παναγίας και σαν έθιμο ανάγεται στα χρόνια της επαναστάσεως του 1821.

Κατά την 23^η Αυγούστου 1824 όταν η Πελοπόννησος υπέφερε από τον εμφύλιο, ο Μαυροκορδάτος προσπάθησε να προλάβει την εξάπλωση του φαινομένου στην Ρούμελη και άνω, και γι’αυτό κάλεσε σε μυστική συνάντηση στο όρος Ζυγός (θέση Ψηλή Παναγιά, επί των ερειπίων  παλαιάς Μονής της Παναγίας) τους οπλαρχηγούς της Βορειοδυτικής Ελλάδος. Τελικά αποφάσισαν συνέλευση που έγινε τον Δεκέμβριο του ιδίου έτους. Όμως επειδή δεν ομονοούσαν και φώναζαν, επικρατούσε σύγχυση. Ξαφνικά έγινε σεισμός που θεωρήθηκε θεϊκή επέμβαση για να μονοιάσουν. Έτσι καθιερώθηκε η ετήσια πανήγυρη εις ανάμνησιν του γεγονότος την 23^η Αυγούστου όχι όμως στην Ψηλή Παναγιά επειδή εκεί δεν είχε πρόσβαση όλος ο λαός. Αποφασίστηκε να κτισθεί χαμηλότερα εκκλησάκι στο όνομα της Αγίας Αγάθης που τους έσωσε από τον σεισμό. Έκτοτε γίνεται παραδοσιακό πανηγύρι το οποίο οργανώνουν αρματωμένοι φουστανελλοφόροι και έχει συμμετοχή ανθρώπων από όλο τον νομό όπως και τους γύρω νομούς.

Η πομπή διασχίζει μεγάλη απόσταση και γίνεται συνοδεία οργάνων και τραγουδιών όπως: «Σ’αφήνω στην καληνυχτιά, Άγια Αγάθη μου γλυκειά, ρίχνω και μια κουμπουριά, κάτω τ’άρματα….». Όταν φθάσουν στην κεντρική πλατεία του Αιτωλικού, λήγει το πανηγύρι…

Eκ της Υμνολογίας για την Αγία Αγάθη

Απολυτίκιον.

Ήχος γ’. Θείας πίστεως.

Ρόδον εύοσμον, της παρθενίας, νύμφη άφθορος, του Ζωοδότου, αναδέδειξαι Αγάθη πανεύφημε∙ των αγαθών την πηγήν γάρ ποθήσασα, μαρτυρικώς εν τω κόσμω διέπρεψας. Μάρτυς ένδοξε, λιταίς σου θείαις αγάθυνον, τους πόθω μεγαλύνοντας τους άθλους σου.

Κοντάκιον.

Ήχος δ’. Επεφάνης σήμερον.

Στολιζέσθω σήμερον η Εκκλησία, πορφυρίδα ένδοξον, καταβαφείσαν εξ αγνών, λύθρων Αγάθης της Μάρτυρος∙ χαίρε βοώσα, Κατάνης το καύχημα.

Μεγαλυνάριον.

Εις οσμήν των μύρων σου των τερπνών, έδραμον Σωτήρ μου, ανεβόας τω Ιησού, νομίμως αθλούσα, Αγάθη Αθληφόρε∙ διό του σου Νυμφίου, τρυφάς τοίς κάλλεσι.

Βιβλιογραφική Πηγή

• Αγίου Νικοδήμου του Αγιορείτου, «Συναξαριστής των δώδεκα μηνών», τόμος τρίτος, Ιανουάριος-Φεβρουάριος, Εκδόσεις Ορθόδοξος Κυψέλη, Θεσσαλονίκη 1998.
• Βασιλοπούλου Χαραλάμπους, Αρχιμανδρίτου, «Η Αγία Αγάθη», εκδόσεις Ορθόδοξος Τύπος, Βίοι Αγίων, Αρ. 93, Αθήναι.
• Ευστρατιάδου Σωφρονίου Μητροπολίτου πρ. Λεοντοπόλεως «Αγιολόγιον της Ορθοδόξου Εκκλησίας», Έκδοσις της Αποστολικής Διακονίας της Εκκλησίας της Ελλάδος, Αθήναι 1955.
• «Αγάθη», εν Θρησκευτική και Ηθική Εγκυκλοπαιδεία, τόμος δεύτερος, Αθήναι 1965.
• Λαγγή Ματθαίου, Αρχιμανδρίτου, «Ο Μέγας Συναξαριστής της Ορθοδόξου Εκκλησίας», τόμος Β’, Μην. Φεβρουάριος, Αθήναι 1979.
• Μικραγιαννανίτου Γερασίμου, Μοναχού, «Νέος Ενιαύσιος Στέφανος», Άγιον Όρος 2006.
• Μολοττού Ζώτου, «Λεξικόν των Αγίων Πάντων της Ορθοδόξου Εκκλησίας», έν Αθήναις 1904.
• Σιμωνοπετρίτου Μακαρίου, Ιερομονάχου, «Νέος Συναξαριστής της Ορθοδόξου Εκκλησίας», Διασκευή εκ του Γαλλικού Ξενοφών Κομνηνός, τόμος έκτος, Φεβρουάριος, Ίνδικτος, Αθήναι 2008.
• «Συναξάριον Κωνσταντινουπόλεως», (Delehaye Hippolyte, Propylaeum ad Acta Sanctorum, Novembris, Synaxarium Ecclesiae Constantinopolitanae), Bruxellis
• «Martyrologium Romanum».
• Σπεράντζα Στέλιου, «Αγάθη (Αγία)» εν Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια Φοίνιξ, τόμος Α΄, σ.114.
• Τασούλα Μανουήλ, «Σικελικά άνθη στον κήπο του ουρανού», Αθήναι 2001.
• Ψελλού Μιχαήλ, «Commentarius de mulierum festo» εν Κ.Ν. SATHAS, «Μεσσαιωνική βιβλιοθήκη V, Venetiis et Parisiis, 1876», 527-531.
• Janin, «La Geographie Ecclesiastique de l’Empire Byzantin», τόμος ΙΙΙ-Les Eglises et Monasteres, Paris 1953.
• «Βίος-Ακολουθία και Παράκλησις της Αγίας Παρθενομάρτυρος Αγάθης», Ευλογία της Γυναικείας Ιεράς Μονής Αγίας Αικατερίνης Αιγίνης, Επιμέλεια της Καθηγουμένης Αγάθης Δουρατσίνου Μοναχής, Αίγινα 1988.
• «Menologii Anonimi Byzantini», editit Basilius Latysev, Πετρούπολη
• Συμεών του Μεταφράστου, «Άθλησις της Αγίας και Καλλινίκου Μάρτυρος του Χριστού Αγάθης της Παρθένου», εν P.G., τ. 114, στ. 1331-1346
• Μηνολόγιο Βασιλείου Β’, «Άθλησις της Αγίας Μάρτυρος Αγάθης», εν P.G., τ.117.
• Μεθοδίου Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως, «Εγκώμιον εις την Αγίαν Μεγαλομάρτυρα του Χριστού Αγάθην», Analecta Bollandiana 68 (1950), 76-93.
• Lanzafame Giovanni, «Sant’Agata Festa Bacocca»
• Gagliani Domenico, «Agata splendidissima», edizioni «Capitolo della Cattedrale» – Catania.
• Voltini Franco, «Le Chiese di S.Agata e di S.Margherita in Cremona».
• ΠΗΓΗ.ΠΕΜΠΤΟΥΣΙΑ

Μάνα, σημαίνει αγάπη!

site analysis

 Η μητέρα δεν προδίδει, δεν εγκαταλείπει, αγαπάει μόνο. Διαβάζει π, Νεκτάριος Κοβιλιάτη Ιερόν Κάθισμα Δολών

Μια Ορθόδοξη Ελληνίδα μητέρα για το βίαιο ξεπούλημα της Μακεδονίας μας

site analysis

Με πίκρα και βαθύ πόνο καταθέτω σ'αυτές εδώ τις γραμμές, ορισμένα προσωπικά συναισθήματα και σκέψεις σχετικά με την αισχρή πράξη της κύρωσης της γνωστής εθνοπροδοτικής συμφωνίας των Πρεσπών, κατά την οποία το Ελληνικό κοινοβούλιο αποφάσισε ελαφρά τη καρδία να χαρίσει τη Μακεδονία μας την οποία χρόνια τώρα κατατρώγει το γνωστό καρκίνωμα και υποφέρει.

Λυπάμαι σαν Ορθόδοξη Χριστιανή, που η ηγεσία της Εκκλησίας μας δεν παίρνει δυναμική θέση και δεν υψώνει ανάστημα για τα κακώς κείμενα της χώρας μας και εν προκειμένω για το βίαιο ξεπούλημα της Μακεδονίας μας. Ακόμη και πριν την επικύρωση της προδοτικής συμφωνίας είχαμε ακούσει να ταλαντεύεται μεταξύ της άποψης, ότι η Εκκλησία της Ελλάδος δεν μπορεί να μείνει αδιάφορη προς το εθνικό αυτό ζήτημα αλλά και προς το Εκκλησιαστικό ζήτημα ταυτότητας της σχισματικής Εκκλησίας των Σκοπίων που προκύπτει ταυτόχρονα, καθώς και της αντιδιαμετρικά αντίθετης άποψης, ότι για τα θέματα αυτά υπεύθυνη είναι η Βουλή αλλά και οι πολίτες που την εξέλεξαν και όχι η Εκκλησία! Δεν είναι υπεύθυνη η Εκκλησία να μιλήσει και να καταστηλιτεύσει τις ανομίες και τις αδικίες του κράτους σε βάρος της πατρίδας και της ευρύτερης εκκλησιαστικής κοινότητας; Δεν είναι υπεύθυνη η Εκκλησία της Ελλάδος να εκφράσει εντόνως τη διαμαρτυρία της όταν τίθενται τόσο κρίσιμα ζητήματα που αφορούν το μέλλον της πατρίδας μας; Είναι θλιβερό που ενώ έχουμε τόσο ανάγκη την ενίσχυσή Της, και η πολιτεία πρέπει να ακούει τρανή τη φωνή Της χωρίς φόβο, εν τούτοις μετά βίας ακούμε μια φωνή <<ξεψυχισμένη>> και διακρίνουμε μια στάση οπισθοχώρησης και σχεδόν συναινετική, με το πρόσχημα της ομοψυχίας. (Για να κατευνάσει μάλιστα τα πνεύματα είχε ταχθεί στο παρελθόν και κατά των συλλαλητηρίων). Η φωνή της Εκκλησίας είναι η φωνή της αλήθειας και του Φωτός. Όπως επίσης, είναι εκείνη που μας βοηθά να θυμόμαστε αυτό που έχουμε πια λησμονήσει και δεν βάζουμε πλέον στο λεξιλόγιο, πολύ δε περισσότερο στη βιωτή μας. Τη λέξη ήθος. Μοναχά "οι άλλες" φωνές θα πρέπει να διατρανώνονται ασταμάτητα, θρασύτατες και προκλητικές που θέλουν να στραγγαλίσουν βάναυσα την αλήθεια και που προσπαθούν με λύσσα να πλύνουν τον εγκέφαλο όλων μας... Η φωνή της Εκκλησίας γιατί να μην ακούγεται με δυναμισμό για τα σοβαρότατα ζητήματα που μας ταλανίζουν;

Λυπάμαι επίσης σαν Ελληνίδα -μεγαλωμένη με την όμορφη παράδοση της πατρίδας μας- για το θάνατο της Μακεδονίας και την σκληρή προδοσία που βιώσαμε από 153 ανθέλληνες πολιτικούς. Η μισαλλοδοξία, η αφροσύνη, η αλλαζονία τους, έκαναν στην άκρη τη βούληση της πλειοψηφίας των Ελλήνων που δώσαμε μάχη να αποτραπεί αυτό το εθνικό έγκλημα, στερώντας μας κατάφορα το αναφαίρετο δικαίωμα να διαφωνήσουμε με την ψήφο μας. Αδιαφόρησαν για την κάκιστη επιρροή και τις τραγικές συνέπειες που θα έχει η συμφωνία αυτή στη ζωή των επερχόμενων γενεών, προκειμένου να εκτελεστούν Αμερικανικές εντολές και να εξυπηρετηθούν νεοταξικοί σκοποί και ξένα συμφέροντα. Χλευαστήκαμε μάλιστα όλοι όσοι συμμετείχαμε στα συλλαλητήρια και αντιμετωπιστήκαμε από τον ίδιο τον Έλληνα πρωθυπουργό ως εθνικιστές, λαϊκιστές, ακροδεξιοί! Στους χαλεπούς καιρούς που ζούμε δυστυχώς η έννοια του πατριωτισμού έχει διασαλευτεί. Γνωρίζουμε ότι εκείνος που αγαπά και υπερασπίζεται με κάθε τρόπο την πατρίδα <<βαπτίζεται>> παράλογα εθνικιστής. Δηλαδή οι ήρωές μας που θαυμάζουμε και τιμούμε κατά τις εθνικές μας εορτές, (όπως και οι ήρωες Μακεδονομάχοι) επειδή ακριβώς επέδειξαν άκρως θυσιαστικό πνεύμα - έως θανάτου!- υπέρ της πατρίδας μας ήταν εθνικιστές...! Δεν τους τιμούμε ως τέτοιους! Αλλά ως αληθινούς πατριώτες που αξίζει κανείς να μιμηθεί!

Λυπάμαι βαθύτατα και σαν μητέρα, που τα παιδιά μου αλλά και τα υπόλοιπα μικρά ακόμη Ελληνόπουλα δεν πρόλαβαν καλά καλά να μάθουν, να ακούσουν, να γνωρίσουν την Μακεδονία μας και την ιστορία της, και θα αναγκαστούν να μεγαλώσουν μέσα στην προπαγάνδα, την ψευτιά, την υποκρισία, τη σύγχυση και την παραπληροφόρηση. Δυστυχώς η προδοσία της περασμένης Παρασκευής 25/01/19 (της Μεγάλης Παρασκευής των παθών της Μακεδονίας μας) φυσικά δεν θα έχει τελειωμό. Θα συνεχιστεί όταν θα ξαναγραφούν τα βιβλία ιστορίας σύμφωνα με τα νέα δεδομένα και θα βρεθούν δάσκαλοι-προδότες, που θα αποκρύπτουν σκοπίμως ή όχι την ιστορική αλήθεια της Μακεδονίας στους μαθητές, μαθαίνοντάς τους για μια άλλη Μακεδονία την ψευδοΜακεδονία των Σκοπιανών. Για έναν άλλο Μακεδονικό λαό και μια σλαβομακεδονική μειονότητα εντός Ελλάδας!! Η ιστορία δεν ξαναγράφεται απ' την αρχή <<φρεσκαρισμένη>>. Βασίζεται στην αλήθεια την οποία δεν μπορούμε να παραποιήσουμε. Η αλήθεια είναι καθαρή, κρυστάλλινη και δεν είναι αποκύημα της φαντασίας οποιουδήποτε θέλει να κλέψει και να οικειοποιηθεί την ταυτότητα και την ιστορική και πολιτιστική κληρονομιά άλλων λαών, γιατί αποδεικνύεται και επιβαιβεώνεται με αδιάψευστα ιστορικά τεκμήρια.

Φοβούνται ήδη κάποιοι δάσκαλοι σε ορισμένα σχολεία να μεταδώσουν πατριωτισμό στα παιδιά μη τυχόν και θίξουν τους μαθητές άλλων εθνικοτήτων! Να προσέξουμε τι θα πούμε, να προσέξουμε τι θα τραγουδήσουμε... Ας αναλογιστούμε τι έχουμε να δούμε στην πορεία...

Η τροπή που πήρε η κατάσταση του ζητήματος της Μακεδονίας, μάς πόνεσε βαθύτατα με έναν πόνο που δεν θα ξεχάσουμε. Που κυριολεκτικά μας συντάραξε και εμάς και τα παιδιά μας.

"Γιατί το έκαναν αυτό μαμά;" με ρώτησε το μεγαλύτερο από τα παιδιά μου μόλις 7 ετών.

"Επειδή δεν αγαπούν την Ελλάδα μας, παιδί μου."

Τι να πεις σε ένα παιδάκι, σε μια αθώα ψυχή που σε κοιτά με απορία και αναρωτιέται γιατί να μην μπορούσε να γίνει αλλιώς; Που αναρωτιέται με το μικρό του μυαλουδάκι, ποιον άλλον τρόπο θα μπορούσαμε να σκεφτούμε προκειμένου να μην γίνει πράξη η αδικία αυτή;

Έχω ευθύνη και χρέος να του πω την αλήθεια κι ας μην καταφέρνει όλα να τα αντιληφθεί. Πρέπει οπωσδήποτε να ακούσει ξανά και ξανά (δεν θα πάψουμε να το λέμε) ότι η Μακεδονία είναι μία και Ελληνική, να το χορτάσει, να το εμπεδώσει, να το χωνέψει ώστε να μην πιστέψει ποτέ σε κανένα ψέμα που μπορεί να αμφισβητήσει την Ελληνικότητά της. Ώστε να μην πέσει ποτέ θύμα της γνωστής προπαγάνδας εκείνων που ξέρουν καλά να τη χειρίζονται.

Ελπίδα πάντως υπάρχει. Την κρύβει μέσα στο σπιτικό της κάθε μάνα που καλείται να αναστήσει τα παιδιά της με το πνεύμα του Θεού. Μητέρες, ας μιμηθούμε στην αρετή και ας προσπαθήσουμε να ομοιάσουμε προς τις πολυσέβαστες και Αγίες μανάδες των χιλιάδων Αγίων, των μαρτύρων της πίστης μας, των ηρώων, των φωτισμένων πατέρων της Εκκλησίας μας, όπως κι εκείνες των τριών Ιεραρχών που εορτάσαμε προ ημερών. Ας κοπιάσουμε να μεταδώσουμε στα παιδιά μας αληθινές αξίες, αγάπη για το Θεό και τον άνθρωπο, αγάπη για την πατρίδα, γνήσιο ηρωισμό και αγωνιστικό πνεύμα. Ας τους μάθουμε την ιστορία που γράφτηκε με το αίμα των προγόνων μας και ας μετατρέψουμε τα σπίτια μας σε κρυφά σχολειά και σε εργαστήρια Αγιότητος. Όσο ο κλοιός γύρω μας στενεύει, τόσο να εντείνουμε τις προσευχές μας να <<βγάζει>> ο Θεός από κάθε σπίτι ταπεινούς εργάτες του Ευαγγελίου και αξιόλογους Χριστιανούς αγωνιστές. Ο Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς συμβουλεύει τους γονείς κάτι πολύ σημαντικό. Πριν απ'ολα, μάθετε στα παιδιά σας να εξεγείρονται ενάντια στο κακό μέσα τους και γύρω τους και τότε θα έχετε κάνει πράγματι το σπουδαιότερο έργο.

Είθε ο Θεός μέσα από τα δεινά που ζούμε (όπως είναι και το τελευταίο κακό με την πληγωμένη και ματωμένη Μακεδονία μας) να βγάλει καλό. Μέσα από το πικρό να βγει γλυκό. Να πηγάσει αληθινή μετάνοια απ΄ τις ψυχές όλων μας. Αμήν.

Μια Ορθόδοξη Ελληνίδα μητέρα

tideon.org

Υπαπαντή: η Ορθόδοξη γιορτή της Μητέρας στις 2 Φεβρουαρίου

Κάποτε ,η γιορτή της Μητέρας γιορταζόταν στην χώρα μας την Υπαπαντή… μακάρι και πάλι να επανέλθει αυτή την μέρα, που μας ταιριάζει περισσότερο, ως Ορθόδοξους Έλληνες

Υπαπαντή: τέτοια μέρα ορίστηκε πρώτη φορά να τιμάται η μητέρα στην Ελλάδα το 1929. 

Με τα χρόνια όμως και κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1960 , η γιορτή μεταφέρθηκε στη 2η Κυριακή του Μαΐου, όπως εορταζόταν τότε και στην Αμερική. 

Γιατί αυτή η αλλαγή;… ήταν μάλλον μέσα στα πλαίσια του «αμερικανικού ονείρου» και της τάσης προς εμπορευματοποίηση ακόμα και των πιο ευαίσθητων αισθημάτων… 

Κάνοντας μια μικρή ιστορική αναδρομή, θα δούμε ότι από τα αρχαία χρόνια υπήρχε καθιερωμένη εορτή προς τιμήν της Μητέρας.

Για ένα πρόσωπο όμως τόσο σημαντικό για την ζωή του κάθε ανθρώπου, ίσως δεν θα ήταν υπερβολή να πούμε ότι αξίζει να τιμάται ακόμα και κάθε μέρα. Η καθιέρωση ειδικών «ημερών» είναι ένας φορμαλισμός όχι απαραίτητος για να της εκφράσουμε την αγάπη και την ευγνωμοσύνη μας. 

Θα σταθώ λίγο στην αλλαγή της ημέρας εορτασμού της Μητέρας, από την Υπαπαντή στην 2η Κυριακή του Μαΐου. 

Θεωρώ πως οι καταβολές μας ως λαός και η Ορθόδοξη πίστη, που είναι και το κυρίαρχο θρήσκευμα στην Ελλάδα, μας συνδέουν περισσότερο με την ημέρα της Υπαπαντής.

Η Παναγία είναι εκείνη που επικαλούμαστε όλοι σε δύσκολες στιγμές της ζωής μας, όσο και αν επιφανειακά δεν θεωρούν όλοι τον εαυτό τους συνειδητό πιστό. Αυτό είναι ένα βίωμα που μεταγγίζεται από τη μάνα στο παιδί της και η κραυγή «Παναγία μου!…» βγαίνει εντελώς αυθόρμητα σε κρίσιμες ώρες. 

Η Παναγία είναι εκείνη στην οποία θα προστρέξει και η μάνα που πονά για το παιδί, από την εγκυμοσύνη ακόμα, μέχρι την γέννα, το μεγάλωμά του και κάθε δύσκολη στιγμή. 

Οι γυναίκες που ευτύχησαν να γίνουν μάνες νιώθουν την μεγάλη συγκίνηση που τους διακατέχει όταν, βγαίνοντας αλώβητες από την πορεία της εγκυμοσύνης και του τοκετού και αφού έχουν διαβεί και τις πρώτες σαράντα μέρες της προσαρμογής μητέρας και βρέφους στην νέα οικογενειακή κατάσταση… η μητέρα φέρνει το παιδί της στην Εκκλησία για να ευλογηθούν και οι δύο και ταυτόχρονα να γίνει η πρώτη έξοδος από το σπίτι και η είσοδος του νέου μέλους στην κοινωνία του Θεού των ανθρώπων. 

Αυτή η τόσο σημαντική ημέρα για το ζεύγος μητέρας- παιδιού καθώς και η στήριξη της Παναγίας Μάνας σε όσες μητέρες επικαλούνται την Χάρη Της, δικαιολογούν τον εορτασμό και την τιμή της Μητέρας κατά την Υπαπαντή, δηλαδή τον Σαραντισμό του ίδιου του Βρέφους Ιησού.

Θα ήταν μεγάλη ευλογία να γινόταν ευρύτερα γνωστή αυτή η μέρα ως ημέρα τιμής της Ελληνίδας Ορθόδοξης μητέρας… 

Ας έχουμε όλες οι μανούλες την στήριξη, τον φωτισμό και την ενδυνάμωση που χαρίζει η Παναγία μας, που αξιώθηκε να γίνει Μητέρα του Θεού και ας είναι το πρότυπό μας και η καταφυγή μας.  

Αλεξία -momyof6 για το ιστολόγιο «Αντέχουμε…»

ΣΧΟΛΙΟ

Αλλη μια μεγάλη εορτή για την Ορθοδοξία μας και τον Ελληνισμό μας που η Νέα Τάξη έπληξε μέσω της παγκοσμιοποίησης...

Πρέπει να αντισταθούμε....

(περισσότερα για το κακό που κάνει η Νεά Τάξη στην κοινωνία μας ΕΔΩ)