Την έπνιξαν στη θάλασσα
Γράφει ο π. Ηλίας Μάκος
Αν κανείς ασχοληθεἰ με το αγιολόγιο της Ορθόδοξης Εκκλησίας, θα ανακαλύψει ἐναν πλούτο από πολύτιμα μαργαριτάρια της πίστης.
Ένα τέτοιο πολύτιμο μαργαριτάρι ήταν και η αγία Παρθαγάπη, που η Εκκλησία τιμά τη μνήμη της στις 2 Σεπτεμβρίου, που ποτέ δεν λησμονούσε τον αφυπνιστικό λόγο του Κυρίου μας: "Τι θα ωφεληθεί ο άνθρωπος αν κερδίσει τον κόσμο όλο, αλλά χάσει την ψυχή του".
Η αγία Παρθαγάπη συνειδητοποίησε νωρίς ότι ήταν πλασμένη για την αιωνιότητα.
Έτσι γι' αυτή αναγκαίο ήταν όχι οτιδήποτε δεν υπάρχει μετά το θάνατο, αλλά ό,τι υπερβαίνει τη ματαιότητα των εγκοσμίων και τη φθορά του χρόνου.
Έχοντας στη ζωή της ως ιδανικό, προς το οποίο πλησίαζε κάθε ημέρα και περισσότερο, το θαυμάσιο λόγο του αποστόλου Παύλου: "Δεν ζω πλέον εγώ, αλλά ζει μέσα μου ο Χριστός!".
Με αυτή την πεποίθηση, πως ήταν ο καινούργιος άνθρωπος του Θεού, έφτασε στο μαρτύριο. Την έριξαν στη θάλασσα και την έπνιξαν.
Δεν λιποτάκτησε από τον χριστιανικό αγώνα της, αλλά μέχρι την τελευταία της αναπνοή προσευχόταν προς το Θεό και έτσι έλαβε το στεφάνι της αγιότητας.
Δεν προσχώρησε στο εχθρικό στρατόπεδο, αλλά το παράδειγμά της έγινε σύνθημα δυνατὀ, ενθαρρυντικὀ και προτρεπτικὀ, για όσους θέλουν να παραμείνουν πιστοί, αμετακίνητοι στο πνευματικό μετερίζι.
Ακόμη το παράδειγμἀ της έγινε ενισχυτικό και απαραίτητο για τους μαχητές της αρετής.
Ο Χριστιανός και στις πιο μεγάλες αντιξοότητες διατηρεί την πίστη του, ακριβώς γιατί δεν χάνει, αλλά πάντοτε διατηρεί την ελπίδα του στο Θεό.
Δεν είναι ούτε απροσγείωτος, ούτε εξωπραγματικός. Δεν πετάει στα σύννεφα, ζει στη γη.
Η διαφορά του με τους άλλους είναι ότι αντιμετωπίζει τα πράγματα της γης με το φωτεινό πρίσμα του ουρανού.
Αυτό έκανε και η αγία Παρθαγάπη. Την προσπάθεια να υπερασπιστεί την πίστη της απέναντι στους διώκτες της δεν την εγκατέλειπε.
Κάθε φορά, που την βασάνιζαν, επαναλάμβανε το του ιερού Χρυσοστόμου: "Συννεφάκι είναι και γρήγορα θα περάσει".
Και περνούσε με την πνοή του αγίου Πνεύματος, έως ότου τα νερά της θάλασσας, όπου τη βούτηξαν, έγιναν ο υγρός τάφος του σώματός της.
Δεν γνωρίζουμε αν το όνομά της προήλθε από τη ζωή της, σίγουρα, όμως, δικαιώνει τη ζωή της, καθώς χαρακτηριζόταν από την παρθενία, δηλαδή την αγνότητα, αλλά και την αγάπη.
Με αυτές τις δύο αρετές ως εφόδιο δεν ήταν ούτε απαισόδοξη. Ήταν απλά πίστη. Ήταν αγωνίστρια. Γι' αυτό και με τη θυσία της αναδείχθηκε νικήτρια. Νικήτρια με το Νικητή Χριστό.
Να, λοιπόν, ήρθε και η δική μας ώρα... Να πάρουμε τη μεγάλη απόφαση... Να είμαστε συνοδοιπόροι Εκείνου... Να τον ακολουθούμε παντού και πάντοτε με την αφοσίωση και τη λατρεία μας...
ΠΗΓΗ.ROMFEA.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου