ΑΓΙΑ ΚΟΡΗ. ΗΜΕΡΑ ΜΝΗΜΗΣ: 50 ΜΕΡΕΣ ΜΕΤΑ ΤΟ ΑΓΙΟ ΠΑΣΧΑ.

site analysis

Πρέπει εξ’ αρχής να αναφέρουμε ότι η Αγία Κόρη δεν αναγνωρίστηκε από την επίσημη εκκλησία Αγία , διότι δεν υπάρχουν πλήρη αποδεικτικά στοιχεία. Ούτε Ιερά λείψανά της έχουμε, ούτε και το όνομά της δεν γνωρίζουμε. Αναγνωρίστηκε όμως στη συνείδηση των ευλαβών Χριστιανών, οι οποίοι και μαρτυρούν πληθώρα θαυμάτων.

Για τη ζωή της Αγίας Κόρης, δυστυχώς, λίγα στοιχεία υπάρχουν. Δεν γνωρίζουμε ακριβώς την προέλευσή της, αλλά ούτε και το όνομά της (γι’αυτό και ονομάστηκε Κόρη, δηλαδή κορίτσι ). Με την Αγία ασχολήθηκε ο θεολόγος – συγγραφέας κ. Λάζαρος Τσακιρίδης ο οποίος συγκέντρωσε σε βιβλίο όλες τις προφορικές παραδόσεις γύρω από την Αγία.

Οι διάφορες παραδόσεις αλληλοσυγκρούονται στις λεπτομέρειες, αλλά ο πυρύνας τους είναι ο ίδιος. Είναι αναμφισβήτητο γεγονός ότι η Αγία Κόρη έζησε την εποχή της Τουρκοκρατίας και μάλιστα επί της εποχής του τυράνου της Ηπείρου Αλή πασά (1788 – 1822 μ.Χ.). Ήταν κοπέλα εξαιρετικής καλλονής. Η σωματική της ωραιότητα όμως συμβάδιζε με την ωραιότητα της ψυχής της. Στολίδια της ήταν η σεμνότητα, η ευσέβεια και η εγκράτεια.

Αν και σε πολύ νεαρή ηλικία, είχε ώριμη σκέψη. Αντιστάθηκε σε όλες τις ηδονές που γλυκά και ύπουλα έρχονται να καταστρέψουν τις νεανικές ψυχές. Είναι πολύ πιθανό μάλιστα να είχε αποφασίσει να αφιερωθεί ολοκληρωτικά στο Θεό.

Κατά πάσα πιθανότητα καταγόταν από ένα χωριό των Ιωαννίνων. Σύμφωνα με την παράδοση, ένας σπιούνος του Αλή πασά είδε την Αγία Κόρη, έμεινε έκπληκτος από την ομορφιά της και την πρόδωσε στον Αλή πασά. Αυτός διέταξε με μεγάλη μυστικότητα ένα απόσπασμα να κυκλώσει το σπίτι της, να τη συλλάβουν και να τη μεταφέρουν στο χαρέμι του. Ο Θεός όμως δεν άφησε τη νεανική αυτή ψυχή αβοήθητη.

Μέσα στο απόσπασμα που στάλθηκε να συλλάβει την Κόρη, υπήρχε και ένας Έλληνας ο οποίος αντέδρασε εσωτερικά για την άτιμη αυτή πράξη του Αλή, διότι γνώριζε την αρετή της Κόρης. Τα μεσάνυχτα έφυγε διακριτικά από το απόσπασμα και πήγε στο χωριό, όπου βρήκε την αγνή Κόρη και της είπε πως, αν θέλει να σωθεί από τους Τούρκους, οι οποίοι έρχονται να τη συλλάβουν, πρέπει αμέσως να φύγει. Αυτή πήρε τότε μια εικόνα της Παναγίας βρεφοκρατούσας και έφυγε.

Μετά από πολλές κακουχίες, αγωνίες και βάσανα έφτασε στον Όλυμπο και βρήκε καταφύγιο στην παλιά Βροντού. Δεν γνωρίζουμε αν σε όλο το δύσκολο ταξίδι της ήταν μόνη της. Είναι σίγουρο πως μεταξύ μερικών χωριών της Ηπείρου και της Βροντούς υπήρχε επικοινωνία, διότι πολλοί Ηπειρώτες έρχονταν και δούλευαν ως υλοτόμοι. Πάντως στην παλιά Βροντού δεν θα πρέπει να έμεινε για μεγάλο διάστημα, διότι δεν μπορούσε να έχει ασφάλεια. Η Κόρη επιμελώς έκρυβε το όνομά και την καταγωγή της, αλλά είναι πιθανό να την αντιλήφθηκαν Τούρκοι απεσταλμένοι του Αλή και τότε η Αγία κατέφυγε στο τελευταίο της καταφύγιο, τη γνωστή σήμερα χαράδρα, όπου επιδόθηκε στην προσευχή.

Κατά το διάστημα της παραμονής της στη χαράδρα ανακάλυψε κάποια σπηλιά όπου και κρυβόταν. Τρεφόταν με κράνα και ρίζες, αλλά είναι πολύ πιθανό να την πλησίασαν αρκετές φορές κτηνοτρόφοι και να της πρόσφεραν τροφή. Η Αγία βέβαια δεν αποκάλυπτε την καταγωγή της ούτε και το όνομά της.

Υπάρχει μια πληροφορία ότι ο τότε ηγούμενος της Ιεράς Μονής Πέτρας Ολύμπου έβλεπε ένα φωτεινό Σταυρό πάνω από το σημείο της σπηλιάς. Ξεκίνησε με μοναχούς να επισκεφθούν το σημείο και μόλις έφθασαν τον κατέβασαν με σχοινιά. Τότε προχώρησε προς το σημείο που έλαμπε ο Σταυρός και αντίκρυσε την άγνωστη Κόρη, καταβεβλημένη και σκελετωμένη από τις κακουχίες. Ο ηγούμενος συγκινημένος τη ρώτησε πως βρέθηκε εκεί. Αυτή εξασθενημένη, ζήτησε να μεταλάβει. Τη στιγμή που κοινωνούσε ακούστηκε μια βοή. Άνοιξε ο βράχος και βγήκε Αγίασμα. Αυτό το περιστατικό μας θυμίζει το ανάλογο με την Οσία Μαρία την Αιγυπτία την οποία κοινώνησε ο Αββάς Ζωσιμάς.

Μετά από καιρό κτηνοτρόφοι βρήκαν νεκρό και σκελετωμένο το κορμί της μέσα στη ρεματιά. Λέγεται μάλιστα πως ο τόπος όλος ευωδίαζε. Οι κάτοικοι την έθαψαν στον ίδιο τόπο με ευλάβεια και σεβασμό. Μάλιστα έκτισαν και προσκυνητάρι και επισκέπτονταν πολύ συχνα τον τόπο, όπου προσκυνούσαν και άναβαν κεριά.

Με τον καιρό έγινε προσκύνημα και η Κόρη αναγνωρίστηκε Αγία στη συνείδηση των πιστών. Μάλιστα το νερό που ανέβλυζε κάτω από το προσκυνητάρι έγινε Αγίασμα το οποίο θεράπευε και θεραπεύει διάφορες ψυχικές και σωματικές ασθένειες. Οι ηλικιωμένοι θυμούνται πως, πριν το 1940 μ.Χ., υπήρχε στο προσκυνητάρι και το εικόνισμα που, όπως αναφέραμε, έφερε μαζί της η Αγία Κόρη.

Παλαιότερα υπήρχαν και κάποιες ευλαβικές συνήθειες των προσκυνητών. Όταν επισκέπονταν το προσκυνητάρι ήταν αμίλητοι. Επίσης δεν ξαναπήγαιναν την ίδια μέρα. Μάλιστα επειδή η Αγία Κόρη ήταν παρθένος, ποτέ δεν πήγαιναν κοντά στο προσκυνητάρι ταυτόχρονα άνδρας και γυναίκα, λόγω σεβασμού.

Στη Βροντού από παλια οι κάτοικοι τραγουδούσαν και απέδιδαν στην Αγία Κόρη και το εξής τραγούδι:

Τούρκος τη ζητεί κόρη Ζαγοριανή.

Τούρκος την ζητεί κι αυτή δεν θέλει.

Όταν το έμαθε, αρχίνσε να κλαίει.

Μάνα μου σφάξε με, Τούρκο δεν παίρνω.

Πέρδικα γίνομαι, στα δάση μπαίνω.

Λουλούδι γίνομαι, στη γη φυτρώνω.

Από τα πολλά θαύματα που αποδίδονται στην Αγία Κόρη, παραθέτουμε τρία:

α) Μια γυναίκα κωφάλαλη από την Κόρινθο, το 1960 μ.Χ., χωρίς να γνωρίζει τίποτα για την Αγία Κόρη, ονειρεύτηκε ότι στον Όλυμπο υπάρχει αγίασμα θαυματουργό. Ρωτώντας, το ανακάλυψε και, αφού με πολλή ευλάβεια προσευχήθηκε, πλύθηκε έπειτα με το αγίασμα. Σε λίγο άκουσε κελαιδίσματα πουλιών και άρχισε να φωνάζει: “τί ακούω; τί ακούω;” όταν έφυγε πέρασε από το χωριό Βροντού. Ήρθε μέσα στο καφενείο του χωριού και ομολόγησε το θαύμα. Το άκουσαν μερικοί κάτοικοι από την ίδια και διαδόθηκε.

β) Μια γυναίκα από την Αθήνα με παραλυσία στο σβέρκο και συγκύπτουσα στην κεφαλή, αφού προηγουμένως γύρισε πολλούς γιατρούς χωρίς θεραπεία, πληροφορήθηκε για την Αγία Κόρη. Την επισκέφθηκε γεμάτη πίστη και λαχτάρα. Τη χειραγωγούσαν, ενώ κατέβαινε τα σκαλοπάτια για το αγίασμα. Την ώρα που πλενόταν με το αγίασμα θεραπεύτηκε.

γ) Ο κ. Τσορματζίδης Παναγιώτης από την Κατερίνη, το 1962 - 63 μ.Χ., είδε το μικρό παιδί του Γεώργιο να προσβάλλεται από μια μόλυνση στο πρόσωπο το οποίο γέμισε σπυριά. Τότε μια παρέα πήγαν στην Αγία Κόρη και λειτουργήθηκαν. Μετά τη Λειτουργία ο πατέρας έπλυνε το παιδί αρκετές φορές στο αγίασμα. Έμειναν όλη την ημέρα στην Αγία Κόρη και το βράδυ γύρισαν στο σπίτι τους. Την επομένη είδαν με έκπληξη ότι όλες οι πληγές του παιδιού έφυγαν. Κάποια στίγματα που έμειναν στο πρόσωπό του, έφυγαν τις επόμενες μέρες. Το παιδί αυτό σήμερα είναι μοναχός.

Σημείωση: Στις μέρες μας η πανήγυρη γίνεται την ημέρα της Αγίας Τριάδας.

Ἀπολυτίκιον

Ἦχος δ΄. Ταχὺ προκατάλαβε.

Ὡς θῦμα εὐπρόσδεκτον τὴν παρθενίαν τὴν σήν, Χριστῷ προσενήνοχας ἀνδρειοτάτῃ ψυχῇ, μισοῦσα τὰ πρόσκαιρα· ὅθεν Ἁγία Κόρη, ἀναβλύζεις ἰάσεις, πᾶσι τοῖς προσιοῦσι, τῷ ἁγίῳ σου τάφῳ, καὶ πίνουσιν ἐν πίστει, ἐκ τοῦ σοῦ ἁγιάσματος.

Μεγαλυνάριον

Χαῖρε Ἁγία Κόρη Νύμφη Χριστοῦ, χαῖρε τοῦ Ὀλύμπου καὶ Ἰωαννίνων θεῖος βλαστός, χαῖρε ἡ τὰς νόσους, καὶ ὄμματα θεραπεύεις, καὶ πάσης βλάβης σώζεις, ῳς καλλιπάρθενος.

6/5/16

Η ΑΓΙΑ ΠΑΡΘΕΝΟΜΑΡΤΥΣ ΑΡΤΕΜΙΑ ΤΗΣ ΡΩΜΗΣ.

site analysis

 

Η Αγία Παρθενομάρτυς Αρτεμία μαρτύρησε το 309 στη Ρώμη, την πόλη των Μαρτύρων, μαζί με πολλούς Χριστιανούς. Πρίν 6 χρόνια είχε μαρτυρήσει η μητέρα της βασίλισσα Αγία Αλεξάνδρα η σύζυγος του αυτοκράτορα Διοκλητιανού (+303). Η Αγία Αρτεμία ήταν η κόρη του αυτοκράτορα Διοκλητιανού, και έπασχε από δαιμόνιο. Μαθαίνοντας ο αυτοκράτορας Διοκλητιανός ότι ο κρατούμενος για την Χριστιανική του Πίστη Άγιος Κυριακός ο Διάκονος μπορούσε να θεραπεύσει τις αδυναμίες και τα δαιμόνια, ο αυτοκράτορας τον κάλεσε στο άρρωστο κορίτσι και ο Άγιος Κυριακός ο Διάκονος την θεράπευσε με την προσευχή του. Σε ένδειξη ευγνωμοσύνης για τη θεραπεία της κόρης του, ο αυτοκράτορας απελευθέρωσε τον Διάκονο Κυριακό, τον Σμάραγδο και τον Λάργο. Σύντομα ο αυτοκράτορας έστειλε τον Άγιο Κυριακό στην Περσία για να θεραπεύσει την κόρη του Πέρση αυτοκράτορα. Μετά την επιστροφή του στη Ρώμη, ο Άγιος Κυριακός συνελήφθη με τις διαταγές του αυτοκράτορα Γαλέριου, το γαμπρό του Διοκλητιανού ο οποίος είχε παραιτήθεί και αποσυρθεί από αυτοκράτορας. Ο Γαλέριος ήταν πολύ ενοχλημένος με τον προκάτοχό του, επειδή η κόρη του Αρτεμία είχε μεταστραφεί στον Χριστιανισμό. Έδωσε εντολή να συρθεί ο Άγιος Κυριακός πίσω από άρμα του γυμνός, στούς δρόμους της Ρώμης και έτσι όπως ήταν ματωμένος και με αλυσσίδες να γελοιοποιηθεί από τα πλήθη. Ο Άγιος Μάρκελλος Α´ Επίσκοπος Ρώμης, κατήγγειλε δημοσίως τον αυτοκράτορα για την σκληρότητά προς τους αθώους Χριστιανούς. Ο αυτοκράτορας διέταξε να κτυπήσουν τον Άγιο Επίσκοπο με ράβδους και άλλα μαρτύρια. Οι Άγιοι Κυριακός, Σμάραγδος, Λάργος και ένας άλλος κρατούμενος ο Κρεσκεντιανός πέθαναν από φρικτά βασανιστήρια. Την ίδια στιγμή η κόρη του αυτοκράτορα Αρτεμία και άλλοι 21 κρατούμενοι είχαν επίσης εκτελεστεί μαζί με τον Άγιο Κυριακό. Ο Άγιος Ιερομάρτυς Μάρκελλος Επίσκοπος Ρώμης περιορίσθηκε και κλείσθηκε από τον αυτοκράτορα Μαξέντιο σε Χριστιανικό ναό, τόν οποίο είχαν ἱδρύσει οἱ παρθένες Πρίσκιλλα καί Λουκίνη (Λουκία), και ο οποίος μετατράπηκε σε σταύλο. ᾿Εκεί πέθανε από τις  κακουχίες και τα βάσανα μακριά από τήν Επισκοπική έδρα του στην οποία έμεινε για ένα μόλις χρόνο. ᾿Ενταφιάσθηκε στις Κατακόμβες της Αγίας Πρισκίλλης. Οι συμμάρτυρες της Αγίας Παρθενομάρτυρος Αρτεμίας κόρης του αυτοκράτορα Διοκλητιανού είναι τουλάχιστον 22 Μάρτυρες. Μερικοί από αυτούς είναι οι εξής: Άγιοι Μάρκελλος Ἐπίσκοπος Ρώμης, Σισίνος Διάκονος, Κυριακός Διάκονος, ἱερομάρτυρες στή Ρώμη. Άγιοι Σμάραγδος, Λάργος, Ἀπρονιανός, Παππίας, Μαῦρος, Κρεσκεντιανός, μάρτυρες στή Ρώμη.
Πρίσκιλλα και Λουκίνη, μάρτυρες στή Ρώμη. Μαρτύρησαν το 309 στη Ρώμη και η μνήμη τους είναι στις 7 & 16 Ιουνίου.

Οι τέσσερις Αγίες Νεομάρτυρες Ευδοκία, Δαρεία, Μαρία και Δαρεία.

site analysis

 

Ημέρα μνήμης: 5 Αυγούστου.

Στό χωριό Πούζο -τώρα όνοµάζεται Σουβόροβο ύπάρχει ό τάφος των µαρτύρων. Τό 1919 στό χωριό πήγε απόσπασµα µπολσεβίκων. 'Εκεί έµενε µιά άγία Γερόντισσα, προικισµένη από τόν Θεό µέ προορατικό χάρισµα Ήταν ή Ευδοκία ή διά Χριστόν σαλή. Ταλαιπωρηµένη από χίλιες δυό άσθένειες, δέν µπορούσε καθόλου νά περπατήσει. 'Όλο προσευχόταν.

Μαζί της ζούσαν κοπέλες µέ προσευχή καί νηστεία ή Δαρεία, ή Μαρία καί ή άλλη Δαρεία. Διάβαζαν τίς άκολουθίες. 'Όταν πήγαν οι στρατιωτες, τίς χτύπησαν άλύπητα καί τίς εβγαλαν στό δρόµο, γιά νά τίς εκτελέσουν. Τίς οδήγησαν στό κοιµητήριο, ενα χιλιόµετρο εξω από τό χωριό. Τή Γερόντισσα Ευδοκία τήν έσερναν, γιατί δέν µπορούσε νά περπατήσει. Τίς εβαλαν νά σκάψουν λάκκο καί τίς διέταξαν νά σταθούν στό χείλος του. 'Εκεί τίς πυροβόλησαν, έτσι πού ή καθεµία έπεφτε µέσα. Τήν Ευδοκία τήν πυροβόλησαν στό κεφάλι, µέ αποτέλεσµα τό µισό νά πεταχτεί πιό πέρα ... Στή συνέχεια ερριξαν πάνω τους τά χώµατα κι έφυγαν.

Κρυφά οι χριστιανοί οταν έφυγαν οι στρατιωτες άνοιξαν τό λάκκο, εβγαλαν τά σκηνώµατα των µαρτύρων καί τά περιποιήθηκαν. Διάβασαν κρυφά τή νεκρώσιµη ακολουθία καί τά ένταφίασαν κανονικά. Πέρυσι(σ.σ.περίπου το 1990) µετά τόν έσπερινό της Μεταµορφώσεως µιά γυναίκα πού τότε βρισκόταν στό σπίτι της Γερόντισσας Ευδοκίας, µας είπε ότι διέφυγε, µόλις µπήκαν οι στρατιωτες.

Πολύ πρίν συµβεί τό γεγονός, ή Γερόντισσα Ευδοκία της είχε πει: «'Εσύ, τήν ωρα του µαρτυρίου δέν θα είσαι µαζί µας»! Καί συνέχισε: «'Όταν εµείς θα πεθάνουµε, δέν θα χτυπήσει καµπάνα».
'Όπως κι έγινε ... 'Από φόβο οί χωριανοί δέν χτύπησαν πένθιµα τήν καµπάνα. Στό διπλανό χωριό τήν ωρα πού γινόταν ή εκτέλεση έβλεπαν στήν περιοχή του κοιµητηρίου τέσσερις φωτεινές στήλες πού ύψώνονταν από τή γη ίσαµε τόν ουρανό! Κατάλαβαν ότι κάτι τό συγκλονιστικό, τό ξεχωριστό συµβαίνει στό Πούζο. Άργότερα έµαθαν ...

Πολλοί προσκυνητές πηγαίνουν συνεχώς στόν τάφο καί προσκυνούν. Φεύγοντας, παίρνουν λίγο χώµα για ευλογία. Τό χειµώνα παίρνουν χιόνι από τόν τάφο καί άφοϋ λιώσει τό πίνουν σαν άγίασµα. Μια κοπελίτσα δώδεκα ετών, πού έπασχε από ισχυρούς πονοκεφάλους, τήν πήγαν στόν τάφο των µαρτύρων.Της είπαν νά παρακαλέσει τή Γερόντισσα Ευδοκία να τήν κάνει καλά.

Τό κορίτσι, άρχισε να κλαίει καί να παρακαλεί:
«Θεράπευσε, γιαγιά, τό κεφαλάκι µου»! Πήραν χιόνι, τό έβαλαν στό κύπελο κι όταν πήγαν στό σπίτι, ή κοπελίτσα έκανε τό σταυρό της, τό ήπιε καί
κοιµήθηκε. 'Όταν σηκώθηκε τό πρωί, ήταν τελείως καλά! Είπε ότι είδε τή Γερόντισσα Ευδοκία να της µιλάει γλυκά καί να της λέει: «Μή στενοχωριέσαι. Θα γίνει καλά τό κεφαλάκι σου!». Ή κοπέλα σήµερα είναι µιά χαρά. Ζεί παντρεµένη. στό Σουβόροβο.

Τα λείψανα των Αγίων νεομαρτύρων Ευδοκίας Δαρείας,Μαρίας και Δαρείας τα οποία βρίσκονται στον ενοριακό ναό του Σουβόροβο,σε απόσταση λίγων χιλιομέτρων από το μοναστήρι του Οσίου Σεραφείμ του Σάρωβ στο Ντιβέεβο.Η μνήμη τους τιμάται στις 5 Αυγούστου

(Μαρτυρία της μοναχής Μαργαρίτας του Ντιβέεβο.Από το βιβλίο του Μανώλη Μελινού ''Άνθη Αγίας Ρωσίας'').

Πηγή: π.Γεώργιος ΠΡΟΣΚΥΝΗΤΗΣ.

15/4/16

4 φωτογραφίες

Οι φωτογραφίες του Michalis Spyridon

ΟΣΙΑ ΚΑΛΗ. ΗΜΕΡΑ ΜΝΗΜΗΣ: 22 ΜΑΪΟΥ.

site analysis

 

(Η μνήμη της Οσίας Καλής αναφέρεται, επίσης, στις 15 Μαΐου και το Σάββατο της Διακαινησίμου).

Καλῆς τὶ καλῶν πρωτίστως ἐπαινέσω;
Καλὰ γὰρ ἐν αὐτὴ πολλὰ συνέδραμον.
Κάλλος εἰκάδι δεύτερη καλῶν Καλῆς θέμις ὑμνέειν.

Εἰς τὸ λείψανον τῆς Ἁγίας Καλῆς,
ὑπὸ Μανουὴλ Φιλῆ.
Ὁ πῆχυς οὗτος τῆς Καλῆς τῆς ὀλβίας,
ᾯ τοὺς μίτους ἔνηθε τῆς εὐποιΐας.

Η Οσία Καλή έζησε πριν το 15ο αιώνα μ.Χ. και καταγόταν από την Ανατολή, δηλαδή τη Μικρά Ασία.

Η ακροστιχίδα του Κανόνος της Αγίας μάς πληροφορεί ότι αυτός αποτελεί ποιήμα «τού Κρήτης», δηλαδή κάποιου Αρχιεπισκόπου της Κρήτης. και στα δύο χειρόγραφα που διασώζουν την Ακολουθία της Οσίας δεν αναγράφεται το ορθόν «Τού», αλλά η ερμηνεία του, δηλαδή το όνομα του συγκεκριμένου υμνογράφου «Ανδρέου Κρήτης». Άρα, σύμφωνα με τα χειρόγραφα, ποιητής είναι ο διάσημος για τον Μέγα Κανόνα του, Άγιος Ανδρέας, Αρχιεπίσκοπος Κρήτης. Αν ο υμνογράφος της Ακολουθίας είναι όντως ο Ανδρέας Κρήτης, τότε και η Οσία πρέπει να έζησε τουλάχιστον πριν την κοίμηση του Αγίου, δηλαδή πριν το 740 μ.Χ. Βέβαια, πίσω από την φράση «Τού Κρήτης» μπορεί να κρύβεται κάποιος άλλος Αρχιερεύς της Κρήτης. Γι' αυτό έχει προταθεί ως υμνογράφος της Ακολουθίας της Οσίας ο Νικηφόρος Μοσχόπουλος, Μητροπολίτης Κρήτης και «κατ' επίδοσιν» Μηθύμνης και Πρόεδρος Λακεδαιμονίας. Αυτός έζησε πλησιέστερα στο χρόνο συντάξεως των χειρογράφων (15ος - 16ος αιώνας), δηλαδή το 13ο αιώνα μ.Χ. και στις αρχές του 14ου αιώνος μ.Χ. (Το 1285 μ.Χ. είναι ήδη Μητροπολίτης Κρήτης, ενώ τα τελευταία ίχνη του αναφαίνονται κατά τον Οκτώβριο του 1322 μ.Χ.) και είχε σχέσεις τόσο με τη Λέσβο όσο και με το Σινά. Σ' αυτή την περίπτωση η Οσία θα πρέπει να έζησε το αργότερο μέχρι το πρώτο ήμισυ του 14ου αιώνος μ.Χ.

Η οικογένεια της Οσίας ήταν πλούσια και η περιουσία της διατέθηκε από την Αγία σε έργα φιλανθρωπίας και ευποιίας. Δεν πρέπει να ήταν μοναχή, διότι αυτό δεν αναφέρεται πουθενά στην Ακολουθία και φιλοξενούσε τους άστεγους και ενδεείς στον οίκο της, αφού ήταν αφιερωμένη στη διακονία των ελαχίστων και πασχόντων αδελφών της.

Η Καλή έζησε με σωφροσύνη, παρθενία, άσκηση, νηστείες και αδιάλειπτη προσευχή. Χαρακτηριστικό γνώρισμα του βίου της είναι η φιλανθρωπία. Κίνητρό της ήταν ο πόθος της να τηρεί τις εντολές του Χριστού, να μιμείται τη θεϊκή ευσπλαχνία και φιλανθρωπία και να εκφράζει με κάθε τρόπο την αγάπη της προς τους συνανθρώπους της.

Στην Ακολουθία της αναφέρονται και θαύματα της Αγίας. Κάποια φορά που ζύμωσε ψωμί, για να το μοιράσει στους φτωχούς, ο Θεός έκανε ώστε να μην λιγοστεύει το ψωμί που της απόμενε, όπως στην Παλαιά Διαθήκη δεν ελαττωνόταν το αλεύρι της χήρα στο Σαρεπτά, παρ' όλο που τρεφόταν με αυτό ο Προφήτης Ηλίας, η χήρα και τα παιδιά της.

Αλλά και μετά την κοίμησή της η Αγία συνέχισε αδιάκοπα να ευεργετεί τους ανθρώπους, χαρίζοντας την θεραπεία πιο ασθενείς με τις ικεσίες της προς τον Κύριο. Είναι τόσα πολλά τα θαύματα των ιάσεων, ώστε ο υμνογράφος κάνει λόγο για «πέλαγος θαυμάτων» και την αποκαλεί «θαυματόβρυτον». Θεραπεύει ποικίλα νοσήματα ψυχών και σωμάτων, αλλά κυρίως ασθένειες επώδυνες, χρόνιες και δυσίατες, ρευματισμούς και αρθρίτιδες, παραλύσεις των αρθρώσεων και παραμορφώσεις των μελών του σώματος.

Ἀπολυτίκιον
Ἦχος δ´. Ὡς τῶν αἰχμαλώτων.
Ὡς τῆς παρθενίας κάλλος θαυμαστὸν καὶ τῶν πεινώντων διατροφή, θεραπεία ἀσθενῶν, τῶν Ὁσίων ἀγλάϊσμα, τῆς εὐποιΐας κανὼν, Καλὴ θαυματόβρυτε, πρέσβευε Χριστῷ τὰ καλὰ δοθῆναι ταῖς ψυχαῖς ἡμῶν.

Κοντάκιον
Ἦχος γ´. Ἡ Παρθένος σήμερον.
Ἐπὶ γῆς ἐβίωσας, νηστείαις καὶ ἀγρυπνίαις, προσευχαῖς σχολάζουσα, μελέταις θείων λογίων, πράξεσι καὶ εὐποιΐαις ἀκοπιάστως· νυν δὲ ζῇς ἐν οὐρανίοις, ἔνθα σχολάζεις θεωρίαις καὶ πρεσβείαις πρὸς τὸν Σωτῆρα ὑπὲρ ἡμῶν, ὦ Καλή.

Κάθισμα
Ἦχος α´. Τὸν τάφον σου, Σωτήρ.
Ὡς ἥλιος ἡμῖν, ἡ ἁγία σου μνήμη, ἀνέτειλε σαφῶς, τὰς ἡμῶν διανοίας φωτίζουσα, πανεύφημε, τῶν θαυμάτων ταῖς λάμψεσι, τῶν τιμώντων σοῦ ἀξιόχρεῳς, παρθένε, τὸ μνημόσυνον τὸ ἱερὸν θείοις ὕμνοις, Καλὴ παμμακάριστε.

Ὁ Οἶκος
Θυγάτηρ μὲν ὤφθης τοῦ πρώτου Ἀδάμ. Τῷ Δευτέρῳ δὲ συνήφθης ἐκ πράξεως, τὰς ἀρετάς, ὥσπερ προῖκα, τούτῳ φέρουσα δαψιλῶς, ἀξιέραστε. Σὺ γὰρ πέφυκας τρανῶς τῶν Παρθένων καύχημα, τῶν ἐλεημόνων τε ἡ ἀρχέτυπος στήλη, ἐν ἐλέει τὸν ἐλεήμονα Νυμφίον σου θεραπεύσασα. Διὰ τοῦτο μεγάλως σὲ ἐδόξασε, διαυγεστάτην πηγὴν ἀναδείξας σε, κρουνοὺς θαυμάτων βρύουσαν καὶ χειμάῤῥους ἰαμάτων ἀενάως ἐκβλύζουσαν. Ἀλλὰ πρέσβευε νῦν πρὸς τὸν Σωτῆρα ὑπὲρ ἡμῶν, ὦ Καλή.

Μεγαλυνάριον
Χαίροις, τῶν Παρθένων ἡ καλλονή, ἐνδεῶν, ἀπόρων ὁ ἀκένωτος θησαυρός, τῶν δεινῶς πασχόντων ἰάτραινα ἀρίστη, Καλὴ Ὁσιωτάτη, λάμπουσα θαύμασι.

Οι φωτογραφίες του Michalis Spyridon

ΑΓΙΑ ΦΙΛΟΥΜΕΝΑ ΕΚ ΝΗΣΟΥ ΚΕΡΚΥΡΑΣ ΚΑΙ ΕΝ ΡΩΜΗ ΑΘΛΗΣΑΣΑ.

site analysis

 

ΑΓΙΑ ΦΙΛΟΥΜΕΝΑ ΕΚ ΝΗΣΟΥ ΚΕΡΚΥΡΑΣ ΚΑΙ ΕΝ ΡΩΜΗ ΑΘΛΗΣΑΣΑ. ΗΜΕΡΑ ΜΝΗΜΗΣ 10 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ.

Στις 24 Μαϊου 1802 στις Κατακόμβες της Πρίσκιλλα στη Via Salaria Nova βρέθηκε μια επιγραφή τάφου (χώρος σκαμμένος στό βράχο) και την επόμενη ημέρα εξετάστηκε προσεκτικά και ανοίχτηκε. Ο τάφος είχε κλείσει με τρείς πλάκες στις οποίες ήταν η ακόλουθη επιγραφή: Lumena paxte cumfi.

Ήταν και είναι γενικά αποδεκτό ότι οι πλάκες ήταν σε λάθος σειρά και ότι η επιγραφή διαβάζεται όταν η αριστερή πλάκα τοποθετηθεί στα δεξιά pax tecum Filumena (δηλαδή “Ειρήνη μαζί σου, Φιλουμένα”).

Εντός του τάφου βρέθηκε ο σκελετός ενός κοριτσιού μεταξύ δεκατριών και δεκαπέντε ετών. Ενσωματωμένα στο τσιμέντο ήταν ένα μικρό γυάλινο φιαλίδιο με απομεινάρια αίματος από το Μαρτύριο της Αγίας όπως συνηθιζόταν την εποχή εκείνη.

Η Αγία Φιλουμένα έγινε γνωστή στις αρχές του 19ου αιώνα, μετά την αρχαιολογική ανακάλυψη στις Κατακόμβες της Πρίσκιλλα οστών νεαρής γυναίκας, που ερμηνεύθηκε από τους ειδικούς ότι είναι οστά της μάρτυρος Φιλουμένας.

​Ήταν μια νεαρή παρθενομάρτυς της οποίας τα Ιερά Λείψανα ανακαλύφθηκαν το 1802 στις κατακόμβες της Πρίσκιλλα. ​Τρείς ​πλάκες που ​σκέπαζαν τον τάφο της έφεραν μια επιγραφή με το όνομά της στα λατινικά.

Η Αγία Φιλουμένα ήταν πριγκίπισσα και γεννήθηκε στην Κέρκυρα της Ελλάδος στις 10 Ιανουαρίου 291. Μαρτύρησε ​13 ετών ​στη Ρώμη στις 10 Αυγούστου του 304 από τον Διοκλητιανό ο οποίος ήταν Ρωμαίος αυτοκράτορας τα έτη 284-305. Το όνομά της σημαίνει “κόρη του φωτός” και είναι προστάτης αγία των νηπίων και της νεολαίας.

Οι γονείς της Αγίας Φιλουμένας ήταν Χριστιανοί πρώην ειδωλολάτρες και η θυγατέρα τους η Αγία Φιλουμένα είχε δώσει υπόσχεση παρθενίας. Ο αυτοκράτορας Διοκλητιανός κήρυξε πόλεμο στον βασιλιά πατέρας της και τότε οι γονείς της Αγίας και η ίδια πήγαν στη Ρώμη για να ζητήσουν ειρήνη. Εκεί ο αυτοκράτορας είδε την Αγία Φιλουμένα και λόγω της ομορφιάς της τον κυρίευσε το σαρκικό πάθος. Όπως ήταν φυσικό η Αγία Φιλουμένα τον αρνήθηκε. Έτσι εδωσε εντολή και την συνέλλαβαν και μετά από πολλά Μαρτύρια την αποκεφάλισαν!

Τα ευλογημένα Ι. Λείψανά της φυλάσονταν στην αφάνεια των Κατακομβών της Αγίας Πρισκίλλα για 1500 χρόνια περίπου. Αλλά ο Θεός είναι θαυμαστός στους Αγίους Του. Ο Θεός που επέτρεψε να παραμείνουν κρυμμένα για 1500 χρόνια τώρα πραγματοποιεί με τα Ιερά της Λείψανα θαύματα προς όλους, σαν να επιθυμεί να δείξει ότι θέλει με τον τρόπο αυτό να ανταπωδώσει το μεγάλο χρονικό διάστημα που παρέμεινε η Αγία στην αφάνεια.​

Οι 3 πλάκες με το όνομά της και την επιγραφή

Τα γράμματα ήταν σε κόκκινο χρώμα και περιβάλλονται με χριστιανικά σύμβολα. Μετά από μια μικρή μελέτη, ήταν προφανές ότι αυτές οι μικρές πλάκες είχαν τοποθετηθεί με λάθος σειρά, είτε επειδή είχαν τοποθετηθεί με μεγάλη βιασύνη ή επειδή αυτοί που τα τοποθέτησαν δεν ήταν εξοικειωμένοι με τη Λατινική γλώσσα και έτσι τα τοποθέτησαν σε λάθος σειρά. Τοποθετημένα σωστά διαβάζονται ως εξής: Pax tecum Filumena! Δηλαδή “Ειρήνη σε σένα, Φιλουμένα!”

Όταν αφαιρέθηκαν οι πέτρινες πλάκες, βρέθηκε εντός του χώρου ταφής ένα λεπτό, μισό-σπασμένο αγγείο του οποίου το εσωτερικό τοίχωμα ήταν καλλημένο με απομεινάρια αίματος. Ήταν αναμφισβήτητα το αίμα που έχει συγκεντρωθεί για το θάνατο της  Μάρτυρος, σύμφωνα με το έθιμο των Χριστιανών στη διάρκεια των διωγμών, και τοποθετήθηκε εκεί με τα ιερά Λείψανα ως μαρτυρία για το θάνατό της από το Μαρτύριο. Αυτό το αίμα χαλάρωσε από τα σπασμένα κομμάτια του αγγείου στο οποίο τηρούνται, και τοποθετήθηκε προσεκτικά σε μία κρύσταλλινη λάρνακα. Οι παριστάμενοι, μεταξύ των οποίων ήταν άνδρες μεγάλης μάθησης, έμειναν έκπληκτοι βλέποντας ότι αυτά τα μικρά σωματίδια του αίματος έλαμπαν σαν μαυρισμένο χρυσό ή ασήμι, ή σαν διαμάντια και πολύτιμα κοσμήματα ή σαν περίλαμπρα στα χρώματα του ουράνιου τόξου. Αυτό το εξαιρετικό φαινόμενο συνεχίζεται και σήμερα.

Το 1961, μερικοί άνθρωποι ​είπαν ότι υπήρχαν αρώματα στο βάζο και όχι αίμα. Το 2003, ο Giovanni Braschi, είχε ​κάποια μικρο-θραύσματα του περιεχομένου του αγγείου από γυαλί ​όπου ​αναλύθηκαν με τις πιο σύγχρονες μεθόδους. Αυτές οι δοκιμές επιβεβαίωσαν, χωρίς αμφιβολία, ​τ​η​ν​ παρουσία του αίματος στο αγγείο.

Διακριτικά σύμβολα στον τάφο της Αγίας

Στον τάφο της Αγίας Φιλουμένας είναι χαραγμένα τα εμβλήματα ενός κρίνου και ενός φοίνικα τα οποία δείχνουν την παρθενία της και το Μαρτυριό της, αντίστοιχα. Υπάρχουν ακόμη μια άγκυρα, ένα μαστίγιο και τρία βέλη τα οποία δείχνουν τα φρικτά βασανιστήρια της και ότι η Μάρτυρας άντεξε στην μαρτυρία της πίστης της και στην αγάπη του Χριστού.

ΑΠΟΛΥΤΙΚΙΟΝ

Ἦχος γ´. Θείας πίστεως.

Πεντεκαίδεκα ἐπὶ αἰῶνας, κόρη πάνσεμνε ἐν κατακόμβαις, Φιλουμένα ὑπὸ γῆν κατεκέκρυψο,​ ​ἀλλ’ ὁ Θεός σε πιστοῖς ἐφανέρωσεν, ὅνπερ τὸ πάλαι πιστῶς ὡμολόγησας·​ ​μάρτυς ἔνδοξε, μὴ παύσῃ καθικετεύουσα, ὑπὲρ τῶν εὐφημούντων σου τὴν ἄθλησιν.

ΑΠΟΛΥΤΙΚΙΟΝ

Ἦχος πλ. α´. Τὸν συνάναρχον Λόγον.

Παρθενίας τὸ κρίνον τὸ εὐωδέστατον, τὴν τοῦ φωτὸς θυγατέρα καὶ τῶν μαρτύρων τιμήν,​ ​ἀνυμνοῦμεν Φιλουμέναν τὴν ἀοίδιμον, ὅτι φιλοῦσα τὸν Χριστόν, καθυπέμεινε βελῶν,​ ​καὶ μάστιγος τὰς κακώσεις, καὶ τὸ μένος τῶν δυσσεβούντων, καταβαλοῦσα κατεστέφθη λαμπρῶς.

ΜΕΓΑΛΥΝΑΡΙΑ

Θεία Φιλουμένα σε ὡς λευκόν, κρίνον παρθενίας, εὐωδέστατον καὶ τερπνόν,
καὶ πεφοινιγμένον, ῥοαῖς τοῦ μαρτυρίου, ὑμνοῦμεν κατ’ ἀξίαν, πάντες φιλάγιοι.

Ῥώμης ὡς κειμήλιον εὐλαβῶς, ἔμψυχον τιμῶμεν, Φιλουμένα σε οἱ πιστοί,
σὺ γὰρ φερωνύμως, φωτὸς θυγάτηρ ὤφθης, ἀκτῖσί σου πυρσεύων, κόσμου τὰπέρατα.

Διὰ τῆς πανσέμνου σου βιοτῆς, καὶ τῆς πανενδόξου, καὶ ἁγίας σου τελευτῆς,
ὁσιομαρτύρων, καλλώπισμα ἐδείχθης, παρθένε Φιλουμένα· ὅθεν τιμῶμέν σε.

Δεῦτε θυγατέρα τὴν τοῦ φωτός, καὶ παρθενευόντων, κορασίων τὸν στολισμόν, τῆς ὁμολογίας, Χριστοῦ τὸν θεῖον τύπον, μαρτύρων τε τὸ κλέος, πάντες τιμήσωμεν.

Χαῖρε ὦ κοράσιον εὐαγές, ἐν τῷ Παραδείσῳ, Φιλουμένα πανευκλεές,
γόνε τῆς Κερκύρας, κειμήλιον τῆς Ῥώμης, δοξάζουσα ἀπαύστως, Χριστὸν τὸν Κύριον.

Βέλεσι καὶ μάστιγι ἀπηνῶς, ἀνεταζομένη, Φιλουμένα μάρτυς Χριστοῦ, ἔρωτι δὲ θείῳ, καλῶς πυρακτουμένη, ζωὴν κατεκληρώσω, μάκαρ τὴν ἄληκτον.

Φίλη ἀναδέδειξαι τοῦ Χριστοῦ, μάρτυς Φιλουμένα, ὡς τυθεῖσα ὑπὲρ αὐτοῦ·
ὅθεν σε ἐν ὕμνοις, τιμῶμεν ἑορτίοις, δοξάζοντες ἐν πίστει, τὸν σὲ δοξάσαντα.

12/4/16

5 φωτογραφίες

Οι φωτογραφίες του Michalis Spyridon

Η Αγία Παρθενομάρτυς Βαλβίνα (Μαλβίνα) της Ρώμης

site analysis

Η Αγία Παρθενομάρτυς Βαλβίνα (Μαλβίνα) της Ρώμης, ο πατέρας της Άγιος Μάρτυρας Κουϊρίνος ο Τριβούνος Ρωμαίος Στρατιώτης & ο Άγιος Ιερομάρτυς Αλέξανδρος Α´, 5ος Επίσκοπος Ρώμης (+116) 31 Μαρτίου.

Η Αγία Παρθενομάρτυς Βαλβίνα ή Μαλβίνα της Ρώμης ήταν κόρη του Τριβούνου (αξιωματικός του Ρωμαϊκού στρατού) Αγίου Μάρτυρα Κουϊρίνου ο οποίος ήταν ο φύλακας των Χριστιανών φυλακισμένων Αγίου ιερομάρτυρος Αλεξάνδρου του Α´, 5ου Επισκόπου Ρώμης και άλλων Χριστιανών Μαρτύρων και ομολογητών.

Ο Κουϊρίνος διατάχθηκε να κρατήσει τον Άγιο Αλέξανδρο Α´ 5ο Επίσκοπο Ρώμης και έναν άνδρα με το όνομα Ερμή στη φυλακή λόγω της χριστιανικής τους πίστης. Κρατήθηκαν σε ξεχωριστές φυλακές που ήταν σε μεγάλη απόσταση μεταξύ τους. Και οι δύο ήταν αλυσοδεμένοι και καλά φυλασσόμενοι.

Ο Κουϊρίνος προσπαθούσε να μεταστρέψει τον Ερμή πίσω στους παλιούς ειδωλολατρικούς θεούς, αλλά υποσχέθηκε να γίνει Χριστιανός, αν ο Ερμής θα μπορούσε να αποδείξει ότι υπήρχε μετά θάνατον ζωή.

Ο Ερμής του εξήγησε ότι ο φυλακισμένος Επίσκοπος Ρώμης Αλέξανδρος έχει καλήτερα επιχειρήματα από ότι ο ίδιος και ζήτησε αρκετές φορές για να επισκεφθεί το κελλί της φυλακής του.

Αρχικά ο Κουϊρίνος συμφώνησε με αυτό, αλλά μετά από λίγο θύμωσε, πιστεύοντας ότι αυτές οι επισκέψεις ήταν περριτές και τους απαγόρευσε να μιλάνε ο ένας στον άλλο. Εκείνο το βράδυ ο Ερμής προσευχήθηκεκαι ένας Άγγελος Κυρίου εμφανίστηκε στον Άγιο Επίσκοπο Ρώμης Αλεξάνδρο, απελευθερώνοντας τις αλυσίδες του και φέρνοντάς τον θαυματουργικά στο κελί της φυλακής του Ερμή.

Το επόμενο πρωί ο Κουϊρίνος ήρθε στο κελλί του Ερμή, ως συνήθως, και έμεινε συγκλονισμένος βρίσκοντας τους δύο άνδρες μέσα. Η καρδιά του πλέον μαλάκωσε και ήθελε να ακούσει οτιδήποτε οι δύο Χριστιανοί είχαν να του πουν και έμεινε και μίλησε μαζί τους. Ο Ερμής μοιράστηκε την ιστορία του και είπε πώς ο Επίσκοπος της Ρώμης Αλέξανδρος με τη βοήθεια του Θεού είχε αναστήσει το γιο του από τους νεκρούς. Ακούγοντας αυτό, ο Κουϊρίνος είπε ότι η κόρη του Βαλβίνα είχε μια μεγάλη βρογχοκήλη, και αν ο Επίσκοπος της Ρώμης Αλέξανδρος μπορέσει να την θεραπεύσει, θα πιστέψει και θα γίνει Χριστιανός.

Ο Άγιος Αλέξανδρος Επίσκοπος Ρώμης του ζήτησε να την φέρει στη φυλακή στο κελλί του όπου ήταν φυλακισμένος αρχικά.

«Πώς μπορεί αυτή να σε βρει εκεί, όταν είσαι εδώ με τον Ερμή;”, ρώτησε ο Κουϊρίνος.

“Αυτός που με έφερε εδώ, θα με φέρει, επίσης, πίσω», απάντησε ο Άγιος Επίσκοπος της Ρώμης Αλέξανδρος.

Έτσι ο Κουϊρίνος γρήγορα επέστρεψε στο σπίτι του και έφερε την κόρη του στη φυλακή, στο κελλί που ήταν αρχικά κλειδωμένος ο Επίσκοπος Ρώμης Αλέξανδρος. Εκεί, βρήκαν τον Αλέξανδρο να τους περιμένει υπομονετικά, σφιχτά αλυσοδεμένο με τον τρόπο που ήταν πριν. Βλέποντας αυτό, γονάτισε μπροστά του με ευλάβεια.

Με μεγάλη ευλάβεια, η Βαλβίνα άρχισε να ασπάζεται τις αλυσσίδες του Επισκόπου Ρώμης Αλεξάνδρου και αυτός της είπε:

«Δέν πρέπει να ασπάζεσαι τις δικές μου αλυσσίδες, αλλά πήγαινε να ασπαστείς τις αλυσσίδες του Αγίου Αποστόλου Πέτρου στο κελλί των φυλακών που ήταν φυλακισμένος πριν το Μαρτύριό του και θα γίνεις καλά”.

Γνωρίζοντας ο Κουϊρίνος που είχε φυλακιστεί ο Πέτρος πριν το Μαρτύριο του πήρε τη Βαλβίνα μαζί του και πήγαν γρήγορα εκεί και βρήκαν τις αλυσίδες του Αγίου Αποστόλου Πέτρου. Η Βαλβίνα τις ασπάστηκε με ευλάβεια και θεραπεύτηκε.

Ο Κουϊρίνος αμέσως ελευθέρωσε τον Επίσκοπο της Ρώμης Αλέξανδρο και τον Ερμή και μαζί με τη σύζυγο και την κόρη του βαφτίστηκαν από τον ίδιο τον Επίσκοπο.

Ο Άγιος Επίσκοπος της Ρώμης Αλέξανδρος όρισε ότι το θαύμα αυτό των αλυσίδων του Αποστόλου Πέτρου πρέπει να εορτάζεται από εκείνη την ημέρα και έπειτα, και έκτισε την εκκλησία του Αποστόλου Πέτρου, όπου οι αλυσίδες τοποθετηθηκαν εκεί. Η εκκλησία που ονομάζεται “ad Vincula” ( “σε αλυσίδες”), είναι σήμερα του Αγίου Πέτρου με τις αλυσίδες.

Ο Κουϊρίνος και η Βαλβίνα στη συνέχεια συνελήφθηκαν ως Χριστιανοί και μαρτύρησαν με αποκεφαλισμό στις 30 Μαρτίου το 116 και θάφτηκαν στην Κατακόμβη της Prætextatus στη Via Appia στη Ρώμη.

Το ίδιο έτος μαρτύρησε κ ο Άγιος Αλέξανδρος ο Α ο 5ος Επίσκοπος της Ρώμης, μαζί με τους Αγίους Ιερομάρτυρες Πρεσβυτέρους Εβέντιο και Θεόδουλο.

12/4/16

2 φωτογραφίες

Οι φωτογραφίες του Michalis Spyridon

…

Οσία Ευλογία

site analysis

Η μνήμη της τιμάται την 12ην Ιανουαρίου.

Δίπλα στο Χριστό μας στέκει πάντοτε άγρυπνη η Παναγία μας, η φιλόστοργη μητέρα Του. Στέκει με αγάπη δίπλα στο μονογενή της στην ουράνια Βασιλεία και μεσιτεύει για όλους μας, αφού και για εμάς είναι η ουράνια μητέρα μας. Στέκει για να ακούει τις δεήσεις μας και με τη μητρική της παρρησία να τις μεταφέρει στον πολυέλεο Υιό της. Ολόγυρά της στέκουν με ολοφώτεινα στεφάνια οι μορφές όλων εκείνων των αγίων μητέρων που αγάπησαν το Θεο μας και Υιό της και θέλησαν να Τον χαρίσουν κληρονομιά στα παιδιά τους. Ευλογημένες μητέρες, παράδειγμα και έμπνευση για κάθε μάνα που επιθυμεί κάτι όμορφο να χαρίσει στην οικογένειά της, στα βλαστάρια της. Η προσευχή τους μαζί με τις πρεσβείες της Παναγίας μας είναι η ουράνια ενίσχυση και ο φωτισμός για τις μητέρες όλων μας στο δύσκολο και ιερό έργο τους, αλλά και κατευθυντήρια γραμμή όλων μας, των παιδιών τους, προς την πίστη, την αρετή, την αγάπη και την αγιότητα.

Μεταξύ των αγίων αυτών μητέρων εξέχουσα θέση έχει η Οσία Ευλογία, η μητέρα του Αββά Θεοδοσίου, του Κοινοβιάρχου. Αυτή υπήρξε σύζυγος του σεμνού Προαιρεσίου και διέπρεψε στην αρετή, στην καθαρή πολιτεία και στην ασκητική της αγωγή. Ήταν ένα ευωδιαστό λουλούδι που φύτρωσε στη Μωγαρισσό της αγιοτόκου Καππαδοκίας, με τις υπόσκαπτες πόλεις, Ναούς και Μοναστήρια, της χώρας των Μεγάλων Πατέρων και Οσίων της Εκκλησίας μας. Η ευωδία της ήταν «Χριστού ευωδία» (Β Κορ. β 15), που δεν περιοριζόταν μόνο στον εαυτό της, αλλά διαχεόταν σε όλο της το περιβάλλον και φυσικά και στον γιο της, τον μετέπειτα Όσιο Θεοδόσιο. Από την ευωδία αυτή των αρετών της ο μικρός Θεοδόσιος ευφραινόταν καθημερινά και η δυσωδία της ματαιότητος των γηΐνων απομακρυνόταν από τη ζωή του, μέχρι που τον κέρδισε το άρωμα της μοναδικής πολιτείας, το άρωμα της ερήμου.

Όταν ο Άγιος Θεόδοσιος πόλισε την έρημο της Ιουδαίας και έγινε ο γενάρχης του κοινοβιακού ασκητικού συστήματος, η Ευλογία τον ακολούθησε. Θαύμαζε τα ασκητικά του κατορθώματα και προσπαθούσε, αν και γυναίκα, με όλες της τις δυνάμεις να τον μιμηθεί, δυνάμεις υπερφυσικές, τις οποίες της έδινε ο Κύριος, Αυτός που τα ελλείποντα αναπληροί και τα ασθενή θεραπεύει, γεμίζοντάς την με ανδρικό φρόνημα. Σε αυτήν ταιριάζουν τα λόγια του Παοιμιαστού: «Γυναίκα ανδρείαν τις ευρήσει; τιμιωτέρα δε εστι λίθων πολυτελών η τοιαύτη» (Παρ. λα 10). Η κλίμακα των αρετών ανοιγόταν εμπρός της και τα σκαλοπάτια της τα ανέβαινε σταθερά πατώντας στην ταπείνωση, την σκληραγωγία, τη νηστεία, την αδιάλειπτη προσευχή, τη σιωπή, τη νήψη, την αγρυπνία, τις γονυκλισίες, την υπακοή, το ακατάκριτο και την διάκριση των κινήσεων της. Θα μπορούσε να επαναλαμβάνει τα λόγια του Παύλου: «Ζω δε ουκέτι εγώ, ζη δε εν εμοί Χριστός»(Γαλ. β’ 20).

Μεταφυτεύθηκε από την Καππαδοκία στην έρημο της Ιουδαίας η Οσία Ευλογία ως κρίνον και, αφού έζησε σε αυτήν ως άγγελος αξιώθηκε αγγελικής δόξης από τον αγαθόδωρο Κύριο, Αυτόν που γνωρίζει να δοξάζει στον ουρανό, αυτούς τους δόξασαν στη γη, καθώς ο ίδιος μας είπε: «τους δοξάζοντάς με δοξάσω» (Α Βασ. β 30).

Κοιμήθηκε ειρηνικά στην έρημο της Ιουδαίας και τάφηκε «τιμής ένεκεν» στο Σπήλαιο των Μάγων. Το σπήλαιο αυτό φιλοξένησε τους Τρεις Μάγους στην επιστροφή τους από την προσκύνηση του βρέφους Ιησού προς τις πατρίδες τους, μετά την οδηγίαν που έλαβαν από το Θεό στο όνειρό τους «μη ανακάμψαι προς Ηρώδην» (Ματθ. β 12), αλλά από άλλο δρόμο να επιστρέψουν στις πατρίδες τους. Το Σπήλαιο αυτό βρισκεται στον αύλειο χώρο του Μοναστηριού του Οσίου Θεοδοσίου, στα περίχωρα της Βηθλεέμ.

Στο Σπήλαιο αυτό προσκυνούμε ευλαβικά όλοι μας το χαριτόβρυτο τάφο της Οσίας Ευλογίας, ο οποίος μέσα στους αιώνες έχει αναδειχθεί πηγή αγιάσματος αστείρευτη και ποταμός ιάσεων όλων των ασθενούντων που εκδέχονται τις ικεσίες της προς τον Κυριό μας, τον ιατρό των και των σωμάτων όλων μας.

ΑΓΙΑ ΓΚΡΕΚΑ​ (ΕΛΛΗΝΙΣ) Η ΕΝ ΣΑΡΔΗΝΙΑ. ΗΜΕΡΑ ΜΝΗΜΗΣ 12 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ.

site analysis

Η Αγία Γκρέκα γεννήθηκε στις 12 Οκτωβρίου του 284 μ.Χ. από χριστιανούς γονείς, πιθανόν καταγόμενους από την Ελλάδα, οι οποίοι εξωρίσθηκαν στη Σαρδηνία, αρνούμενοι να αλλαξοπιστήσουν.

Δε γνωρίζουμε βάσιμε πληροφορίες για τη γέννησή της, εφόσον υπάρχουν διάφορες εκδοχές και μερικές από αυτές αντίθετες. Η παράδοσις λέει, ότι οι γονείς της έδωσαν στην κόρη τους το όνομα Γκρέκα, εις ενθύμησιν της καταγωγής τους.

Έμεινε από την παιδική της ηλικία στο χωριό Ντέτσιμομάννου (Decimomannou), βορειοδυτικά του Κάλιαρι. Η ονομασία του χωριού προέρχεται από την απόσταση 10 μιλίων Ρωμαϊκών από την πόλι του Κάλιαρι.

Οι γονείς έδωσαν στην Γκρέκα παραδειγματική χριστιανική ανατροφή. Η κόρη μεγάλωσε με αθωότητα καρδιάς και αγνότητα σώματος, αποφασισμένη να γίνει άξια Νύφη του Χριστού μας.

Το 304, κατά την διάρκεια των άγριων διωγμών του Αυτοκράτορος Διοκλητιανού, κάποιοι υποψιάστηκαν ότι η εικοσάχρονη Γκρέκα είναι Χριστιανή και την ωδήγησαν ενώπιον του Ρωμαίου Διοικητού Φλαβιανού. Αρχικά προσπάθησε να την πείση να αρνηθή την πίστη της με κολακείες και δελεάσματα.

Όμως, εις μάτην, διότι η νεαρά κόρη ενδυναμούμενη από τον Θεό, χωρίς φόβο, ωμολόγησε σταθερά την αγάπη της για τον Νυμφίο Χριστό.

Διέταξε τότε να την μαστιγώνουν αλύπητα, με την βεβαιότητα ότι η επιθυμία της ελευθερίας, λόγω της νεαράς ηλικίας της, θα την ανάγκαζε να αρνηθή το όραμά της. Η Γκρέκα παρέμενε ακλόνητη στην απόφασή της και άντεξε τα φοβερά κολαστήρια. Ο σκληρός Διοικητής, υπερβαίνοντας κάθε νομιμότητα, την υπέβαλε σε ένα άλλο απάνθρωπο βασανιστήριο: διέταξε να μπήξουν με σφυρί τρία μεγάλα καρφιά στην αγία κεφαλή της. Αλλά όλα εις μάτην.

Οι δήμιοι έμειναν κατάπληκτοι μπροστά στη σταθερότητα της Γκρέκας η οποία ενδυναμώθηκε ακόμη περισσότερο.

Ο Διοικητής ηττημένος πλέον, γεμάτος οργή εξέδωσε διαταγή να αποκεφαλισθή δια ξίφους στις 12 Ιανουαρίου 304.

Τα ιερά Λείψανά της παρέμειναν κρυμμένα για αιώνες. Γύρω στα 1600 ανακαλύφθηκε, κάτω από μία αρχαία Αγία Τράπεζα ο τάφος με το Ιερό Σκήνωμά της.

Στην ταφόπλακα έγραφε: <<Η Μακαρία Μάρτυς Γκρέκα, αναπαύεται εδώ εν ειρήνη. Έζησε είκοσι χρόνια, δύο μήνες και δύο ημέρες. Ενταφιάσθηκε στις 12 Ιανουαρίου>>.

Επάνω στον τάφο της, κτίσθηκε στην εποχή του Μεγάλου Κωνσταντίνου μια <<cella memoriae>>, ένα παρεκκλήσι, στον τόπο που σήμερα βρίσκεται η Εκκλησία αφιετωμένη στο όνομά της.

Με την εξάπλωση της Ορθοδοξία στο νησί της Σαρδηνίας, χάρις στην αποστολική δράσι του Οσίου Φουλγεντίου Επισκόπου Ρούσπε, ο οποίος εξωρίσθηκε στη Σαρδηνία από τον Βασιλέα των Βανδάλων Τρασαμόντο, ιδρύθηκε στο Ντετσιμομάννου μία Μοναστική Κοινότητα, Βυζαντινού Τύπου, για την οποία σώζονται μαρτυρίες του 9ου αιώνος.

Στο αρχαίο Μοναστήρι ήταν συνημμένο το πρώτο εκκλησάκι αφιερωμένο στην Αγία. Βεβαιώνει την ύπαρξι της Μονής μία μαρμάρινη σαρκοφάγος, η οποία βρέθηκε εκεί και φυλάσσεται σήμερα στο Αρχαιολογικό Μουσείο του Κάλιαρι, με την εξής επιγραφή: <<Μνήσθιτι, Κύριε, της δούλης Σου Γκρέκας Μοναχής (ίσως να ήταν το όνομα της Ηγουμένης), Αμήν. Να έχουν το ανάθεμα των 318 Πατέρων (της Συνόδου της Νίκαιας), όσοι τολμήσουν ν'ανοίξουν τον τάφο, διότι δεν περιέχει ούτε χρυσό, ούτε αργυρό>>.

Τα Αγία Λείψανά της, η Εκκλησία και η κρύπτη (η φυλακή, σύμφωνα με κάποιες προφορικές παραδόσεις), είναι τιμή και δόξα της νήσου της Σαρδηνίας.

Όλοι οι κάτοικοι ευλαβούνται βαθειά την νεαρά κόρη, η οποία με θερμή αγάπη για το Θεό της, μαρτύρησε για την αγνότητα της πίστεώς της.

Ως πηγή αένναος αναβλύζουν από τα Άγια Λείψανά της αναρίθμητα θαύματα και ιάσεις, για όσους καταφεύγουν στην μεσιτεία της με πίστη και ευλάβεια.

Η Αγία Μνήμη της εορτάζεται την 12ην Ιανουαρίου.


Ἦχος πλ. α´. Τὸν συνάναρχον Λόγον.

Κολακεῖαι τυράννου οὐκ ἠδυνήθησαν, ἀποχωρίσαι σε κόρη τοῦ σοῦ νυμφίου Χριστοῦ· σὺ γὰρ γνώμῃ σταθηρᾷ καὶ ​ἀνδρειόφρονι,
καθωμολόγησας αὐτὸν ὡς Θεὸν ἀληθινόν, τὰς μάστιγας καὶ τοὺς ἥλους, ὑπομείνασα θεία Γκρέκα, καὶ ἐκκοπὴν τῆς σῆς σεπτῆς κεφαλῆς.

Ἦχος γ´. Θείας πίστεως.

Θεῖον ἄγαλμα τῆς παρθενίας, καὶ ἀλάβαστρον ὁμολογίας, παναοίδιμέ σε Γκρέκα γεραίρομεν· σὺ γὰρ τὸν βίον καλῶς διανύσασα,
πρὸ δυσσεβοῦντος τυράννου οὐκ ἔπτηξας, ἀλλ’ ἐν σκάμματι, ἡνώθης τοῦ μαρτυρίου σου, Χριστῷ ὅνπερ ἐπόθεις ἐκ νεότητος.


Ἥλοις κακωθεῖσα ὑπ' ἀσεβῶν, μετὰ παῤῥησίας, ὡμολόγησας τὸν Χριστόν,
καὶ ἀποτμηθεῖσα, τὴν θείαν κεφαλήν σου, ἀπέπτης εἰς τὰ ἄνω, Γκρέκα βασίλεια.

Γκρέκα Σαρδηνίας ὁ θησαυρός, καὶ ὁμολογίας, πρὸ βημάτων ​τυραννικῶν,
πέλεις ἡ ακρότης, μαρτύρων δὲ ὁ τύπος· διό σε ἀνυμνοῦμεν, πάντες ​ἐκ πίστεως.

Δεῦτε τῶν Ἑλλήνων παῖδες πιστοί, Γκρέκαν τὴν ἁγίαν, εὐφημήσωμεν ἐν χορῷ,
τὴν καταγομένην, ἐκ γῆς τῆς ἑλληνίδος, ἐν δὲ τῇ Σαρδηνίᾳ, καλῶς ἀθλήσασαν.

Χαίροις τῶν μαρτύρων ἡ καλλονή, καὶ παρθενευόντων, εὐκοσμία καὶ χαρμονή,
ἔπαινος καὶ δόξα, τοῦ γένους τῶν Ἑλλήνων, καὶ νήσου Σαρδηνίας, μέγα κειμήλιον.

Κοντάκιο (Επεφάνης σήμερον).
Ὡς πηγὴ ἀέναος, Γκρέκα τιμία, ἀναβλύζει θαύματα, ἡ τῶν λειψάνων σου σορός, τοῖς αἰτουμένοις ἐκ πίστεως, ὁλοκληρίαν, ψυχῆς τε καὶ σώματος.

Οι φωτογραφίες του Michalis Spyridon

…

Ασκήτριες μέσα στόν κόσμο...( Αικατερίνη Δέρβα ) - ( 2014 )

site analysis

 

 

Βιογραφικά

Γεννήθηκε στην Βλάστη Κοζάνης το 1890 και ήταν η έκτη θυγατέρα του Γιάννη Βλαχογιάννη και της Μαρίας, που ήταν πολύ ευλαβής γυναίκα και πολύ συνετή. Διηγείτο η μητέρα της ότι οι πρόγονοί της φιλοξένησαν στο σπίτι τους δύο φορές τον άγιο Κοσμά τον Αιτωλό και τους ευλόγησε...

Η Κατερίνα παρακολούθησε μερικές τάξεις στο Δημοτικό Σχολείο, έμαθε να διαβάζη και σ’ όλη της την ζωή μελετούσε πολύ. Ήταν πολύ όμορφη και όταν ήρθε στο χωριό τους ένας νέος δάσκαλος, του άρεσε και την έκλεψε.

Ο πατέρας της έδωσε την ευχή του, έγινε ο γάμος της Κατερίνας με τον Κωνσταντίνο Δέρβα και εγκαταστάθηκαν στο χωριό του συζύγου της, στην Τσαρίτσανη Ελασσώνος. Όταν η Κατερίνα περίμενε το τρίτο της παιδί, τον άνδρα της κάποιος τον πυροβόλησε και τον σκότωσε. Έτσι σε ηλικία 27 ετών έμεινε χήρα με τρία μωρά. Για να ζήση εμαθε να ράβη.

Αργότερα οι συγγενείς της της έκτισαν ένα σπίτι στην Βλάστη δίπλα στο πατρικό της. Εκεί έμαθε και πλεκτομηχανή. Ο γυιός της, ο Γιώργος, έμαθε και αυτός ραπτική και αργότερα εγκαταστάθηκε στην Θεσσαλονίκη, όπου τον ακολούθησε και η μητέρα του Κατερίνα.

Η εγκατάστασή της στην πόλη του Αγίου Δημητρίου ήταν δώρο Θεού για την Κατερίνα, γιατί αξιοποίησε τις πνευματικές ευκαιρίες που υπήρχαν. Εκκλησιαζόταν στον Άγιο Μηνά, στην Παναγία Χαλκέων, στην Αγία Αικατερίνη και κυρίως στην Αγία Σοφία, την οποία θεωρούσε σπίτι της. Εκεί βρήκε τον π. Βασίλειο Καϊμάκη, τον ενάρετο πνευματικό, στον οποίον Εξομολογείτο.

Είχε μεγάλη ευλάβεια στα θεία και εσέβετο πολύ τους ιερείς. Είχε άνεψιό τον π. Ευσέβιο Βίττη, τον οποίον υπεραγαπούσε. Στην ζωή της αξιώθηκε δύο φορές να προσκυνήση τους Αγίους Τόπους....

Στην εξωτερική της εμφάνιση ήταν μικρόσωμη. Φορούσε πάντα μανδήλα στο κεφάλι και μαύρα ρούχα. Ήταν περιποιημένη, δεν ήταν ρακένδυτη και ατημέλητη. «Αυτά είναι υπερβολές», έλεγε. «Ο άνθρωπος να είναι καθαρός και περιποιημένος».

Ζούσε την μετάνοια και πενθούσε για τις αμαρτίες της, αλλά εκφραζόταν αυτό ως χαρά. Ζούσε το χαροποιό πένθος, την χαρμολύπη, όπως λέγουν οι πατέρες. Ήταν άνθρωπος που αγαπούσε την ζωή, την ομορφιά της ζωής, την καθημερινή πραγματικότητα. Δεν ένιωθε μέσα της ότι εστερήθη, ότι εταλαιπωρήθη, ότι υπέφερε. Δεν παραπονείτο για τίποτε, όλα τα ξεπέρασε με την εμπιστοσύνη της στον Θεό και την προσευχή.

Όπου πήγαινε άλλαζε την ατμόσφαιρα. Μετέδιδε αυτό που βίωνε, και όταν την ρωτούσαν κάτι, μετέδιδε τον λόγο του Θεού. Δεν είχε μονοτονία στην συμπεριφορά της. Ήταν πάντα ένας δροσερός άνθρωπος. Έλεγε: «Μία καινούργια μέρα, μία καινούργια ζωή». Δεν αγωνιούσε για τίποτε. Αν και είχε περάσει πολλές δυσκολίες στην ζωή της, έλεγε:

«Αν ξαναερχόμουν στην ζωή, πάλι εύκολα θα την περνούσα. Εμένα ο Θεός με αξίωσε να περνώ άνετα, χωρίς να έχω ούτε κτήμα ούτε σπίτι στο όνομά μου. Δεν ξέρω τι θα πει εφορία, τι θα πει δικηγόρος. Πέρασα σαν βασίλισσα». Ήταν πάντα ειρηνική χωρίς εκρήξεις και θυμούς.

Το τυπικό της

Ο γυιός της είχε αγοράσει ένα κτήμα κοντά στην Σχολή Πολέμου και αυτό για την Κατερίνα ήταν σαν παράδεισος. Εργαζόταν εκεί και η ίδια, αλλά πιο πολύ επιστατούσε στους εργάτες που καλλιεργούσαν τις φυστικιές. Η ίδια ανέβαινε, στα δένδρα και προσευχόταν. Αργότερα εγκαταστάθηκε μόνιμα εκεί.

Ξυπνούσε πολύ πρωί και έλεγε: «Εγώ αργότερα θα κοιμάμαι αιώνια. Όταν θα φύγω απ’ αυτόν τον κόσμο, τότε θα χορτάσω ύπνο. Τώρα πρέπει να προλάβω να χαρώ αυτό το δώρο του Θεού, να σκεφτώ και να φιλοσοφίσω».

Εκτός από την πρωινή προσευχή συνήθιζε να προσεύχεται τα μεσάνυχτα αφού προηγουμένως ξεκουράζετο λίγο. Έλεγε:«Τα μεσάνυχτα, όταν όλα ησυχάζουν αφού ξεκουραστή λίγο ο άνθρωπος, η ψυχή του εχει ανάγκη να μιλήση με τον Θεόν».

Αγαπούσε πάρα πολύ να προσεύχεται με το κομποσχοίνι, και έλεγε να προσέχουμε πως κάνουμε την προσευχή μας.

Έλεγε στον εαυτό της όταν έπεφτε να κοιμηθή: «Η νύχτα πέφτει, η ζωή μου πλησιάζει στο τέρμα της». Και στη νυχτερινή προσευχή της μεταξύ άλλων ελεγε: «Είμαι μπροστά Σου, κλαίω ζητώντας να καταλάβω τι έκανα σήμερα. Τα λουδούδια Σου τα πάτησα, στον κήπο μου δεν έχω άλλα λουλούδια, μόνο αγκάθια φυτρώνουν. Κάνε, Χριστέ μου, να ανθίσουν άλλα».

Εκκλησιάζετο κάθε Κυριακή και εορτή και κοινωνούσε συχνά, αφού εξωμολογείτο. Παρακολουθούσε και κηρύγματα. Τις υπόλοιπες προσευχές τις έκανε στην καλύβα της. Ήταν γι’ αυτήν ένας χώρος που την ανέβαζε στον ουρανό. Αν και ζούσε μόνη της, σε μία παράγκα στην ερημιά, όχι στο μεγάλο σπίτι που υπήρχε εκεί δίπλα, δεν φοβόταν. «Τί να φοβηθώ;», έλεγε. «Στα φτωχά και στα ταπεινά κλέφτες δεν πάνε. Μου είπαν να καθήσω εδώ• κάθησα και βρήκα μεγάλη ωφέλεια».

Αγαπούσε πολύ το διάβασμα. Εκτός από την Αγία Γραφή και τα πνευματικά βιβλία, διάβαζε και λογοτεχνικά για να εμβαθύνη στις έννοιες και να μάθη να ψυχολογή τους χαρακτήρες των ανθρώπων. Ό,τι διάβαζε δεν το προσπερνούσε τυπικά αλλά εμβάθυνε.

Είχε την ικανότητα να παίρνη μία λέξη, να την αναπτύσση, να κάνη ολόκληρο κήρυγμα. Επειδή μιλούσε για πνευματικά και ενέπνεε σεβασμό, μερικοί νόμιζαν ότι είναι πρεσβυτέρα και την προσφωνούσαν κυρα-παπαδιά. Είχε δυνατή μνήμη και αποστήθιζε όσα διάβαζε. Κάποτε είπε: «Θεέ μου, έμαθα πολλά για σένα, διάβασα πολλά, άκουσα πολλά, ας κλείσω τώρα τα βιβλία και ας μιλήση η ψυχή μου μαζί Σου».

Έλεγε στην προσευχή της: «Πολυεύσπλαχνε, δώσε μας να αισθανθούμε το φως της Μεταμορφώσεως, την δύναμη της Αναστάσεως και την φλόγα της Πεντηκοστής».

«Ιησού, εσύ είσαι η ζωή και το φως, ο λόγος και ο άρτος, η αλήθεια και η αγάπη. Δώσε μας τον εαυτό σου για να βρούμε τον εαυτό μας».

Νήστευε και έκανε όσα ορίζει η Εκκλησία, αλλά είχε ξεπεράσει το τυπικό. Όταν έψαλλε και προσευχόταν ήταν συγκεντρωμένη στον εαυτό της και φαινόταν ότι τα αισθανόταν, τα ζούσε. Ήταν πολύ αδύνατη. Έτρωγε ελάχιστα. «Δεν θυμάμαι ποτέ να έφαγα και να χόρτασα», ελεγε.

Της άρεσε πολύ ν’ ανάβη κερί και να θυμιάζη. Έλεγε: «Να καίη το κερί πάντα μπροστά στην εικόνα. Όπως λάμπει το φως του κεριού, να λάμπη και η ψυχή μου, να φωτισθή με το φως της Μεταμορφώσεως».

Αν και είχε πολλή αγάπη στους ανθρώπους δεν είχε στο τυπικό της να κάνη ελεημοσύνες. Όπως έλεγε δεν είχε τίποτε, όλα ήταν του γυιού της και αυτή δεν μπορούσε να τα διαθέση. Δεν είχε χρήματα και περιουσίες για να εκδηλώνεται η υλική ελεημοσύνη της, αλλά η ελεήμων ψυχή της εδινε άφθονη πνευματική ελεημοσύνη.

Όποιος πήγαινε κοντά της, ήταν σαν να του έδινε ολόκληρο το είναι της, εάν ο επισκέπτης το ζητούσε αλλοιώς σιωπούσε. «Στα πνευματικά δεν μπορείς να βοηθήσης, αν δεν έχη ο άλλος διάθεση», έλεγε. Δεν ήταν μέλημά της να πηγαίνη σε Νοσοκομεία και φυλακές, αλλά έδινε ό,τι είχε με διάθεση, με εγκαρδιότητα• όσο ασήμαντο κι αν ήταν αυτό, σε γέμιζε.

Η πνευματική της εργασία

Η Κατερίνα ζούσε έντονα πνευματική ζωή, καθοδηγούμενη από τα πατερικά βιβλία, σαν να ήταν θεοδίδακτη. Είχε όμως την καλή ανησυχία και εφοβείτο μην είναι σε πλάνη. Είπε στον π. Μεθόδιο, γνωστό της ιερομόναχο που σύχναζε στο Άγιον Όρος, αν βγή κάποιος αγιορείτης διακριτικός Γέροντας, να την πάη να τον συμβουλευτή.

Όταν ο παπα-Εφραίμ ο Κατουνακιώτης επαθε κυάμωση και πήγε στο Νοσοκομείο, πήγε να τον δή με τον π. Μεθόδιο. Ο Γέροντας την είδε ιδιαιτέρως και, ενώ έξω περίμεναν πολλοί, αυτήν την κρατούσε και της έλεγε: «Γερόντισσα, πές κι άλλα». Την κοίταζε έκπληκτος και με θαυμασμό της επαναλάμβανε: «Γερόντισσα, πές κι άλλα».

Η Γερόντισσα του είπε: «Εγώ ήρθα εδώ για να ρωτήσω και ν’ ακούσω, όχι να πώ». Και ο Γέροντας της είπε: «Έτσι να συνέχισης. Μή φοβάσαι. Εγώ θα εύχομαι για σένα». Την κράτησε πάνω από ώρα, ενώ οι άλλοι περίμεναν απ’ εξω και χτυπούσαν την πόρτα• στον π. Μεθόδιο είπε ιδιαιτέρως:

«Η Γερόντισσα θα κοιμηθή σε λίγα χρόνια». Όταν πήγε αργότερα στον παπα-Εφραίμ του είπε πάλι:

«Η Γερόντισσα θα κοιμηθή σε ένα χρόνο. Αυτή θα είναι πρώτη στον Παράδεισο, μπροστά από πολλούς Αγιορείτες.

Δεν έχω δει τέτοια ψυχή στην ζωή μου, ούτε μπορούσα να φανταστώ ότι υπάρχει τέτοια ψυχή μέσα στον κόσμο. Είναι μία ψυχή που εχει ζήσει την θεολογία στην πράξη και εχει ξεπεράσει όλα τα πνευματικά στάδια. Αυτή η γιαγιά με την απλότητά της, με την εσωτερική κοινωνία με τον Θεό διά της προσευχής, με την πολλή της ταπείνωση και την δίψα και την λαχτάρα που έχει για τον Χριστό, έφθασε σε τέτοια μέτρα και δεν της χρειάσθηκε η άσκηση σε Μοναστήρι. Θα εύχομαι εγώ γι’ αυτήν, αλλά πές την να εύχεται κι αυτή για μένα».

Η Κατερίνα ζούσε αθόρυβα και εν κρυπτώ την πνευματική ζωή. Δεν μιλούσε για υπερφυσικές καταστάσεις και χαρίσματα, και δεν της άρεσε που έλεγαν μερικοί ότι είδαν τον Χριστό και την Παναγία. Έλεγε: «Είδε κάποιος αυτό, ή δάκρυσε μία εικόνα και τρέχει ο κόσμος. Πως κάνουν ετσι; Τι ζητούν αποδείξεις και τι χρειάζεται να δης αυτά; Εγώ τα πιστεύω αυτά και δεν αισθάνομαι την ανάγκη να πάω».

Είχε περάσει σε άλλα επίπεδα. Μιλούσε κυρίως για την ουσία της πνευματικής ζωής, για την εσωτερική εργασία και για την αίσθηση της χάριτος του Αγίου Πνεύματος. Αυτό το ένιωθε πολύ έντονα και έλεγε: «Το Άγιο Πνεύμα ζωοποιεί την ψυχή του ανθρώπου».

Αγάπησε πολύ τον Χριστό και προσευχόταν με αίσθηση σαν να ήταν ενώπιόν της ο Χριστός και η Παναγία. Δινόταν ολόκληρη στην προσευχή, ξεχνούσε τα πάντα. Στην θεία Λειτουργία, εστέκετο σ’ ένα ήσυχο μέρος και αφοσιωνόταν τελείως στο Μυστήριο.

Αισθανόταν ότι ποτέ δεν ήταν εντάξει ενώπιον του Θεού, ότι δεν είχε ανταποκριθή. Είχε μεγάλη μετάνοια και αυτομεμψία.Έλεγε: «Από την ζωή μου αυτό που ξέρω είναι ότι 85 χρόνια είναι γεμάτα αμαρτίες. Βάρυναν οι ώμοι μου. Τίποτα δεν έκανα για την μετάνοια και την σωτηρία μου».

Ήταν συνήθως σιωπηλή, δεν έλεγε πολλά λόγια. Καθόταν συμμαζεμένη με σκυφτό το κεφάλι, φορώντας μαντήλα σαν μοναχή και πάντα με το κομποσχοίνι στο χέρι. Έλεγε: «Καλύτερη είναι η σιωπή παρά να λέμε άχρηστα πράγματα».

Μερικές φορές ελεγε κάτι και όταν την ξαναρωτούσαν να το ξαναπή, έλεγε: «Πότε το είπα εγώ αυτό; Δεν το θυμάμαι. Αν είπα κάτι και ήταν καλό, αυτό δεν το είπα εγώ. Εγώ μόνο ανοησίες λέω, τίποτε καλό».

Όλα όσα έλεγε δεν τα είχε προετοιμασμένα στο μυαλό της. 

Έλεγε: «Σκέφτηκα τον Παράδεισο και είπα στον εαυτό μου, “θα μείνω απ’ εξω. Ποιός θα δώσει σημασία σ’ εμένα, μία φτωχή, αμαρτωλή και τιποτένια; Είμαι γυμνή από αρετές, δεν εχω τίποτε να παρουσιάσω. Πόσο θάθελα να είχα μερικούς αγίους φίλους, να μεσιτεύουν για μένα και να πουν ότι με γνωρίζουν!”. Μεγάλο πράγμα! Να κάνουμε φίλους τους αγίους στον Παράδεισο».

Αγαπούσε πολύ την ταπείνωση και μιλούσε συχνά γι’ αυτήν. Έλεγε ότι είναι μία βασική εργασία του ανθρώπου. Πρέπει ο άνθρωπος να ασκήται στην ταπείνωση, να την ζη βαθειά. Βίωνε την ταπείνωση και είχε πλήρη αυτογνωσία με την πατερική έννοια. Ό,τι καλό έβλεπαν οι άλλοι σ’ αυτήν, το θεωρούσε δώρο Θεού, ενώ θεωρούσε ότι η ίδια ήταν μόνο μία γριά.

Είχε χάρι Θεού και αυτό το αισθάνοντο οι πολλοί επισκέπτες της. Εγίνετο κοσμοσυρροή στην καλύβα της. Πήγαιναν άλλοι για να την δούν και να την συμβουλευτούν, και ασθενείς για να παρηγορηθούν.

Έλεγε γνωστός της ιερομόναχος: «Ένιωθα το ίδιο πράγμα, την ίδια ειρήνη, όπως όταν επισκεπτόμουν τον γερο-Παΐσιο και τον παπα-Εφραίμ στα Κατουνάκια. Είχε το νού της στα πνευματικά και στον Θεό και όλα τα περιστατικά της καθημερινότητας τα ανήγαγε στον Κύριο. Αυτά που έλεγε σε έβαζαν σε μία άλλη πραγματικότητα. Μερικές φορές δεν μιλούσε. Εφαίνετο ότι ζούσε αλλού, ότι βίωνε κάτι υπερφυσικό. Έσκυβε το κεφάλι της και μονολογούσε: “Αχ, Πατερούλη μου!… πώ, πώ, πώ!… Μεγάλα μυστήρια έχει ο Θεός, αλλά ποιός δίνει σημασία;”».

Δεν έκανε παρέα με γιαγιάδες αλλά με νέους. Την ρώτησε κάποιος πως τα καταφέρνει να επικοινωνή με τους νέους και απάντησε: «Μεγαλώνουν αυτοί καμμιά δεκαριά χρόνια, μικραίνω εγώ καμμιά τριανταριά και έτσι πλησιάζομε και συναντιώμαστε. Τους γέρους δεν τους θέλω. Τί να τους κάνω; Οι γέροι τρώνε καλά, πίνουν καλά, καλοπερνούν και πάνε και στην Εκκλησία. Αλλά και στην Εκκλησία είναι έτοιμοι να φωνάξουν “γκαρσόν, φέρε μας και ένα καφέ”.

Καλά περνάνε και λίγο τους λείπει να καθήσουν και σταυροπόδι. Τελειώνει η Λειτουργία και είναι έτοιμες οι γιαγιάδες να μιλήσουν και να πούνε. Που την βρίσκουν αυτήν την διάθεση; Εγώ φεύγω γρήγορα μετά την Λειτουργία και όταν με ρωτούν που πάω, τους λέω, “πάω στο κελλάκι μου”, για να μη δώ, να μην ακούσω και να μην ξέρω τίποτε. Άμα βλέπης άνθρωπο μετά την Λειτουργία που γελάει και είναι έτοιμος να πή και αστεία, δεν ξέρει αυτός, δεν κατάλαβε τι είναι η Λειτουργία. Δεν εκκλησιάστηκε».

Αυτά τα έλεγε η γερόντισσα Κατερίνα με παράπονο όχι με διάθεση κατακρίσεως, και πρόσθετε: «Όταν σκανδαλίζεσαι στην Εκκλησία, να κλείνης τα μάτια σου, διότι οι αρνητικές εικόνες θα σε επηρεάσουν δυσμενώς. Πές στον εαυτό σου ότι είσαι χειρότερος από όλους. Τα λόγια που λέει ο παπάς όσο αμαρτωλός και νάναι, είναι λόγια Χριστού και παίρνεις ευλογία. Και στον πιο παράφωνο παπά και στον πιο παράφωνο ψάλτη αν βρεθής, πές μέσα σου εδώ είναι ο Παράδεισος. Άνοιξε ο Παράδεισος».

Συμβουλές...

Έλεγε η γερόντισσα Κατερίνα: «Καταρράκτης Χάριτος και ευλογίας πέφτει κάθε πρωί από τον ουρανό. Ρίχνει ο Θεός, αλλά οι άνθρωποι κοιμώμαστε. Δεν ενδιαφέρεται κανείς να γυρίση να κοιτάξη τι αγάπη έχει ο Θεός για μας, και ετσι οι Άγγελοι παίρνουν πίσω την Χάρι».

Έλεγε σε γνωστό της νέο κληρικό: «Έχεις ένα καλό. Σε παίρνουν τηλέφωνο το πρωί, και είσαι όλος διάθεση. Σε παίρνουν το μεσημέρι, δεν λες ποτέ “τρώω”. Σε παίρνουν το βράδυ, δεν λες ποτέ “κοιμάμαι”. Αυτό να το κράτησης σε όλη σου την ζωή για όλους τους ανθρώπους. Ποτέ να μην είσαι απασχολημένος για τον εαυτό σου. Να είσαι πάντα στην διάθεση των άλλων. Είναι μεγάλο καλό αυτό, εύχομαι να σε βοηθήση ο Θεός να το κρατήσης σ’ όλη σου την ζωή».

«Δεν μπορώ να καθήσω με ανθρώπους της ηλικίας μου, γιατί βλέπω ότι σ’ αυτήν την ηλικία μοιάζουν σαν να είναι μαθητές επί 80 χρόνια στην πρώτη τάξη. Δεν μπορούμε να είμαστε τόσα χρόνια στην ίδια τάξη. Πρέπει να προχωράμε παραπάνω. Και δεν εχω να πώ και τίποτε, διότι άλλα λέω εγώ, άλλα καταλαβαίνουν».

Έλεγε για την ταπείνωση: «Μία μέρα είπα στο βασιλικό, όταν έσκυψα να τον μυρίσω: “Γιατί έχεις τόση ευωδία και είσαι τόσο χαμηλός; Ψήλωσε για να μυρίζουν πιο εύκολα οι άνθρωποι το άρωμά σου”. Και ο βασιλικός απάντησε: “Γερόντισσα, αν ψηλώσω θα χάσω την ευωδία μου”».

«Αραδιάζω κομποσχοίνια. Είναι κανένας κόμπος γόνιμος ή είναι όλα άδεια κομπολόγια;».

«Οι ιερείς όλο τρέχουν, όλο ακολουθίες κάνουν, όλο ακούν και διαβάζουν. Πολλές φορές όλα αυτά μπορεί να είναι ψεύτικα». (Δηλαδή, αν δεν γίνωνται με την καρδιά).

«Μή χαίρεσαι, όταν κερδίζης οποιοδήποτε κέρδος, ακόμη και πνευματικό να είναι και ανεβαίνεις. Υπάρχει φόβος να πέσης».

«Μη στενοχωριέσαι, όταν χάνης. Αυτό σε κατεβάζει. Πατάς χαμηλά στην γή και δεν υπάρχει φόβος να πέσης».

«Στα φτωχά και στα χαμηλά κλέφτες δεν πάνε. Στα μεγάλα και στα πλούσια οι κλέφτες στρέφουν το βλέμμα τους πάντοτε».

«Μη βασίζεσαι στην βιτρίνα που βλέπεις στον κάθε άνθρωπο εξωτερικά. Την αποθήκη (καρδιά) δεν βλέπεις τι εχει μέσα».

«Ξύπνα τα μεσάνυχτα, κάνε την προσευχή σου, ρίξε ενα δάκρυ καυτερό με πόνο ψυχής, με βαθειά μετάνοια, να γιάνης την ψυχή σου».

«Αν η καθημερινή ζωή σου είναι φτωχή, μην την περιφρονήσης. Κρίνε τον εαυτό σου που δεν είναι αρκετά ποιητής για να κάνη την ζωή ενα ωραίο ποίημα και μία όμορφη μουσική».

«Πρέπει να συντομεύσουμε τον δρόμο μας για να πάμε εκεί που θέλει ο Θεός. Εμείς κοιτάζομε τα απ’ εξω. Με τ’ απ’ έξω δεν μπαίνεις μέσα. Θα πας μέσα για να βρής».

«Τους πειρασμούς μην τους φοβάσαι. Είναι κοπριά. Το δένδρο που εχει κοπριά στην ρίζα του μην το φοβάσαι. Θα μεγαλώσει. Αλλοίμονο στο δένδρο που δεν εχει κοπριά». (Πειρασμούς).

Πάντα όταν μιλούσε δεν καθόταν σαν γερόντισσα να πή συμβουλές υψηλής πνευματικότητος, αλλά μιλούσε απλά με βάθος και προσπαθούσε να σε κρατά σε βαθύτερη σχέση με το ουσιαστικό. Έλεγε: «Δεν καθόμαστε σταυροπόδι έτσι για να καθήσουμε. Πρέπει κάτι να ζούμε. Δεν μπορούμε να χάνουμε χρόνο. Πόσο είναι ακόμη η ζωή μας;».

«Πες μία καλημέρα στον εχθρό σου με αγάπη και να ξέρης ότι εκείνη την ώρα κάνεις ένα μεγάλο δώρο στον Θεό».

Έλεγε για τα Μοναστήρια: «Όλα είναι τέλεια (τα εξωτερικά). Αν πάη στο βάθος των πραγμάτων ο μοναχός, τότε είναι μοναχός. Διαφορετικά, και όλα τέλεια να είναι τα απ’ εξω και οι ωραιότερες φωνές και οι καλύτερες ακολουθίες και όλα αυτά… ακόμα δεν φθάσαμε εκεί που έπρεπε».

«Πώ, πώ, πώ! Τι κάνει ο ιερέας όταν είναι μπροστά στην Αγία Τράπεζα! Τι γίνεται εκείνη την ώρα! Κατεβάζει τον ουρανό στην γή».

«Ο εγωιστής είναι αλάδωτη μηχανή που κάνει θόρυβο, τρώει τα σωθικά της και κουράζει και τους άλλους».

«Υπάρχουν δάκρυα ανθρώπινα και υπάρχουν δάκρυα κατά Χριστόν. Τα δάκρυα τα ανθρώπινα μπορεί να είναι παράπονο και διαμαρτυρία. Τα δάκρυα κατά Χριστόν δεν βάζουν κανέναν σαν αιτία των δακρύων, αλλά ο άνθρωπος αισθάνεται μέσα στα δάκρυα την αγάπη του Χριστού γι’ αυτόν, και τότε ανακαλύπτει το βάθος και το πλάτος της αναισθησίας και της αμαρτωλότητός του».

«Όταν οι Άγιοι μιλούν για δάκρυα μετανοίας που μας καθαρίζουν και μας αγιάζουν, εννοούν αυτά, τα γόνιμα δάκρυα, και όχι τα ανθρώπινα δάκρυα που μπορεί να είναι και διαβολικά κάποτε. Να μη μας συγκινούν τα οποιαδήποτε δάκρυα, αλλά τα κατά Χριστόν δάκρυα».

«Οι Πατέρες δεν μιλούν για τα δάκρυα που είναι διαμαρτυρία, παράπονο, άπογοήτευση και κλαψουρί- σματα, αλλά για δάκρυα ευγνωμοσύνης. Αυτά είναι δάκρυα συναισθήσεως της άγάπης του Θεού, και μέσα σ’ αυτά τα δάκρυα είναι η λύτρωση του άνθρώπου. Έκεί καθαίρεται η ψυχή, εκεί βρίσκει παρηγοριά».

Έλεγε στα εγγόνια της: «Όποια ώρα με βάλεις να κοιμηθώ, θα κοιμηθώ, γιατί η συνείδησή μου είναι αναπαυμένη. Αυτό είναι το πιο σημαντικό πράγμα. Να φροντίζετε κάθε βράδυ να κάνετε αυτοέλεγχο και μετά να κοιμάσθε».

Συμβούλευε με παραβολές τα εγγόνια της και Ελεγε: «Εγώ έρριξα τον σπόρο. Αν είναι καλό το χωράφι θα φυτρώσει. Αν όχι δεν θα φυτρώσει».

«Στη ζωή σας να μην είστε άκαμπτοι. Για να φθάσετε εκεί που θέλετε, θα πρέπει να πάτε λίγο από δώ, λίγο από κει, να σκύβετε το κεφάλι. Ποτέ να μήν πηγαίνετε κατ’ ευθείαν επάνω».

«Να μή διαλέγετε τον εύκολο δρόμο πάντα. Δέν είναι ο καλύτερος. Στόν δύσκολο δρόμο θα μάθεις πως να περπατάς και θα μάθεις να σηκώνεσαι, όταν πέφτης. Στην ευθεία δέν μαθαίνεις τίποτε».

«Άν οι πράξεις μας είναι καλές και η συνείδησή μας καθαρή, δέν φοβόμαστε τον Θεό».

«Να είσαι ταπεινός σε όλες τις εκδηλώσεις γιατί η έπαρση δεν αρέσει σε κανέναν, ούτε στον Θεό ούτε στους ανθρώπους».

Σε κάποια που παντρεύτηκε πλούσιο, την συμβούλευε: «Να είσαι ταπεινή, να μην πετάς. Τα χρήματα σήμερα τάχεις, αύριο δέν τάχεις. Αν εχης ταπείνωση και πέσης, θα πέσεις μαλακά. Άμα όμως είσαι πολύ ψηλά (εχεις υπερηφάνεια) και πέσης, θα τσακιστής».

Η κοίμησή της

Στα τελευταία της έβλεπε ένα φως και έλεγε οτι περιμενει να δη ποιός θάρθει να τήν πάρη. Θα είναι καλός ή κακός; Έλεγε: «Δεν πρέπει να φοβόμαστε τον θάνατο. Δεν είναι τίποτε. Είναι ένα φως».

Ενώ την περίμεναν να πεθάνη τους είπε: «Δεν θα φύγω ακόμη. Θα περιμένω τον π. Μεθόδιο να γυρίση από το Παρίσι, διότι του το υποσχέθηκα». Και πράγματι, όταν γύρισε, την επισκέφθηκε με άλλα πνευματικά της παιδιά και τον Νομάρχη.

Της έκαναν Ευχέλαιο και το χάρηκε, γιατί το ήθελε πολύ. Της πήγαν και μία ανθοδέσμη από τριαντάφυλλα που τα αγαπούσε, και τους είπε: «Σας ευχαριστώ πολύ. Πάντα μου άρεσαν τα τριαντάφυλλα. Καλά κάνατε και τα φέρατε τώρα γιατί στο φέρετρο δεν θα τα έβλεπα». Την παραμονή ζήτησε να της διαβάσουν ευχή και ευχαρίστησε με νεύμα.

Λίγο πριν κοιμηθή, πήγε ενας νεαρός Γάλλος υποψήφιος ιερέας και ζήτησε μία συμβουλή: «Τι να σου πώ! Μεγάλο πράγμα η Ιερωσύνη! Αν ήμουν άνδρας θα ήθελα να γίνω παπάς. Ταπείνωση και πάλι ταπείνωση. Δεν υπάρχει μεγαλύτερο από την ταπείνωση. Αυτό να κρατήσης στην ζωή σου».

Ύστερα σηκώθηκε, πήγε πλύθηκε μόνη της, μάζεψε τα μαλλιά της, χαιρέτησε τους παρευρισκομένους και ξάπλωσε. Περίμενε να κοιμηθούν οι άλλοι και αυτή έφυγε για την άλλη ζωή ήσυχα, ειρηνικά και αθόρυβα στις 18-11-1978.

Στην κηδεία της μαζεύτηκαν πολλοί. Ήταν περίπου 20 Ιερείς, καθηγητές Πανεπιστημίου και άλλοι άνθρωποι της Εκκλησίας που την γνώριζαν και την αγαπούσαν. Εφαίνετο σαν διαδήλωση και επικρατούσε χαρμόσυνη ατμόσφαιρα. Την πήγαν με τιμή μέσω της οδού Ερμού, που ήταν γεμάτη κόσμο, στην Αγία Σοφία, όπου της έψαλαν την νεκρώσιμη ακολουθία.

Αιωνία η μνήμη της. Αμήν.

Πηγή: Ασκητές μέσα στον κόσμο, τόμος Β΄,έκδοση Ιερού Ησυχαστηρίου «Άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος», Μεταμόρφωσης Χαλκιδικής, 2012