Από την ζωή της Γερόντισσας Χαριθέας.

site analysis

Η ΜΑΚΑΡΙΣΤΗ ΓΕΡΟΝΤΙΣΣΑ ΧΑΡΙΘΕΑ. Ι.Μ. ΑΓΙΟΥ ΗΡΑΚΛΕΙΔΟΥ. ΔΑΙΜΟΝΙΚΟΙ ΠΕΙΡΑΣΜΟΙ.ΣΟΥ ΛΕΩ ΔΕΝ ΜΕ ΑΚΟΥΕΙ, ΑΥΤΗ ΕΧΕΙ ΠΝΕΥΜΑ ΑΓΙΟ.

Δαιμονικοί πειρασμοί

ΣΟΥ ΛΕΩ ΔΕΝ ΜΕ ΑΚΟΥΕΙ, ΑΥΤΗ ΕΧΕΙ ΠΝΕΥΜΑ ΑΓΙΟ.

Η Γερόντισσα, γενναίος πολεμιστής της πνευματικής ζωής, με την πάροδο των χρόνων, απέκτησε ανεκτίμητη πείρα και εμπειρία των δαιμονικών πειρασμών. Γνώριζε πολύ καλά, όπως ένας έμπειρος μελετητής, το αντικείμενο του, τα τεχνάσματα και τις πανουργίες των δαιμόνων, πού προσπαθούν με δόλιο τρόπο, όχι μόνο να πλανήσουν τον κάθε άνθρωπο, αλλά, αν είναι δυνατόν, να τον καταπιούν, για να μην υπάρχει. Πολλές φορές μάς ομολόγησε ότι είδε οφθαλμοφανώς τον πειρασμό και ένιωσε την έντονη κακία και το μίσος πού τρέφει για τά πλάσματα τού Θεού. Μάς διηγήθηκε:

Μια φορά, τον είδα ντυμένο σαν αξιωματικό- περπατούσε μέσα στο Μοναστήρι ανέμελος και μόλις με είδε, με μειδίασε με πονηριά, λες και θα μού γελούσε  σε κάτι. Εγώ θύμωσα και τον ρώτησα:

-Τί κάνεις εσύ έδώ;

Και μού απάντησε με αναίδεια:

- Έφυγα από το Αγιον Ορος και ήλθα να σάς χαιρετήσω. Έκανα το σημείο τού σταυρού και εξαφανίστηκε από μπροστά μου. Κάποια άλλη φορά, τον είδα να περπατά πάνω στο τραπέζι αρκουδιστά και να κάνη καμώματα. Διερωτήθηκα βέβαια, τί δουλειές θα μάς άνοιξη πάλι. Την επομένη το πρωί, ξέσπασε μια φασαρία μεγάλη στην τράπεζα της Μονής, με παρεξηγήσεις άνευ αιτίας. Βέβαια γρήγορα άντιλήφθηκα ότι είναι αυτός στην μέση και επέστησα την προσοχή των αδελφών.

Συχνά ερχόταν αργά την νύκτα έξω από το κελί μου και μου κτυπούσε την πόρτα, χωρίς να πει: Δι’ ευχών των Αγίων Πατέρων ημών Έκανε την φωνή του πολύ λεπτή, λες και ήταν γυναίκα, και κοροϊδευτικά φώναζε:

-       Γερόντισσα... Γερόντισσα... Γερόντισσα!

Εγώ βέβαια δεν τού απαντούσα, αλλά μόλις έκανα το σημείο τού Τιμίου Σταυρού ή φωνή χανόταν. Και το παράξενο ήταν ότι μιμείτο την φωνή κάποιας από τις αδελφές. Για αυτό τον λόγο, να μην ανοίγετε σε κανένα την πόρτα τού κελιού σας, χωρίς να ακούσετε προηγουμένως το Δι' ευχών των Αγίων Πατέρων ημών. Ό Χριστός μας, να μάς οικονομήσει δι’ ευχών των Αγίων Του».

Οι αδελφές της Μονής μας διηγήθηκαν ότι μια φορά ήλθε στο Μοναστήρι μια δαιμονισμένη. Ήταν μεσημέρι, γύρω στις 12:00. Η κοπέλα ζήτησε να δει την Γερόντισσα και κάθισαν στο γραφείο της, για να μιλήσουν. Σε λίγο ή δαιμονισμένη άρχισε να φωνάζει με δυνατές φωνές, ώστε να την ακούνε οι αδελφές πού στέκονταν έξω από το γραφείο της Γερόντισσας, και να όμολογή:

-       Σου λέω, δεν με ακούει. της είπα, αλλά δεν με ακούει αυτή έχει Πνεύμα Άγιο.

Ή Γερόντισσα αντιλήφτηκε από την πρώτη στιγμή ότι ή κοπέλα είχε δαιμόνιο και την λυπήθηκε πάρα πολύ, διότι την ταλαιπωρούσε για χρόνια ολόκληρα, όπως της ανέφερε μετά ό σύζυγός της. Έτρεμε ολόκληρη ή καημένη. Με πολλή αγάπη προσπάθησε να την βοηθήσει να πάνε μαζί

στην εκκλησία. Αλλά που: Ήταν αδύνατο. Προσπάθησε και ό άντρας της να την πάρει. Τελικά την πήραν με το ζόρι. Ή Γερόντισσα προέτρεψε τις αδελφές να κάνουν κομποσκοίνι, λέγοντας την ευχή Κύριε , Ιησού Χριστέ, ελέησον με. Ηλθε και ό ιερέας της Μονής, ό πατήρ Ανδρέας, και διάβασε τούς εξορκισμούς. Σιγά σιγά ηρέμησε και έμεινε εκεί σαν νεκρή. Την πήρε μετά ό άντρας της στο αυτοκίνητο και έφυγαν.

  ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ. Η ΜΑΚΑΡΙΣΤΗ ΓΕΡΟΝΤΙΣΣΑ ΧΑΡΙΘΕΑ. Ι.Μ. ΑΓΙΟΥ ΗΡΑΚΛΕΙΔΟΥ . ΛΕΥΚΩΣΙΑ ΚΥΠΡΟΣ

ΠΗΓΗ.ΑΠΑΝΤΑ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ

Η ΜΑΚΑΡΙΣΤΗ ΨΥΧΟΥΛΑ ΘΕΟΓΝΩΣΙΑ.

site analysis

Πανιερωτάτου Μητροπολίτου Μόρφου κ. Νεοφύτου

 Η μακαριστή Θεογνωσία Πατέρες και αδελφοί,

Μεταβαίνει σήμερον εκ του θανάτου εις την ζωήν ένας ευλογημένος και ενάρετος άνθρωπος, η δούλη του Θεού Θεογνωσία. Ένας άνθρωπος, ο οποίος ανακάλυψε ενωρίς στη ζωή του το αυθεντικό και αληθές νόημα της ζωής και του θανάτου. Είναι όντως ευλογημένη η Θεογνωσία, όχι μόνον γιατί πήρε στην κολυμβήθρα της βαπτίσεώς της τη γνώση του Θεού, αλλά επειδή αξιώθηκε να επαληθεύσει το όνομά της.

Όντως η προκείμενη νεκρή Θεογνωσία είχε γνώση του Θεού, κι ας μην ήταν θεολόγος. Και επιβεβαίωνε τη γνώση τούτη με τη ζωή της, με την όραση των θείων μυστηρίων, τη γεύση του Θεού, δηλαδή αυτή την εμπειρία, που εμείς διαβάζουμε στα πατερικά και θεολογικά βιβλία μας. Παράδοξο, θα πει κάποιος! Δεν είναι όμως παράδοξο!

 Δόξα τω Θεώ, η Κύπρος έχει ακόμα, ας είναι και μεταλλαγμένη και σκλαβωμένη, αρκετές «Θεογνωσίες»∙ ανθρώπους δηλαδή της λαϊκής ευσέβειας, οι οποίοι πολύ νωρίς αντιλήφθηκαν ποια είναι η αληθινή γεύση, ο πραγματικός σκοπός αυτού του βίου. Κι ότι αυτός ο βίος, αν δεν ενώνεται με την αιώνια ζωή του αιώνιου Θεού, είναι βίος ανεόρταστος, άχαρος, χωρίς τη χάρη του Τριαδικού μας Θεού. Δόξα τω Θεώ, που αξιωθήκαμε να γνωρίσουμε αυτού του είδους τη γνώση του ανθρώπου αυτού.

Κι εσείς, τα παιδιά της, οι κόρες της, οι γαμπροί, τα εγγόνια της, τα δισέγγονά της, οι επίλοιποι συγγενείς, οι χωριανοί μας Ζωδιάτες και όλοι εσείς, που αξιωθήκατε να έχετε γνώση της Θεογνωσίας, είστε όντως ευλογημένοι. 

Κι αν κρίνω από τους δύο επικήδειους λόγους που άκουσα, μπορώ να πω ότι αντιληφθήκατε τον θησαυρό της οικογένειάς σας. Κι έτσι μπορείτε να στηρίζετε τη δική σας οικογένεια, είτε τη τωρινή, είτε τη μελλοντική, στο παράδειγμα αυτής της ευλογημένης γιαγιάς, της Θεογνωσίας. Αν είμαι εδώ παρών, δεν είναι γιατί είμαστε χωριανοί με τη Θεογνωσία, ούτε πως είμαστε και μακρινοί συγγενείς, όπως πράγματι είμαστε από την πλευρά της γιαγιάς μου, αλλά γιατί, κατά ένα μυστικό τρόπο, στα ύστερα χρόνια της η Θεογνωσία μού εμπιστεύτηκε πολλά από τον εσωτερικό, πνευματικό της κόσμο, από την εμπειρία του Θεού, που απεκόμισε.

Θα ήθελα να αναφέρω ενδεικτικά μερικά από αυτά τα εν Χριστώ βιώματά της, προς ωφέλεια και των κληρικών και εσάς των οικείων της. Καταρχάς, η αγαπητή μας Θεογνωσία γεννήθηκε με μια μεγάλη προίκα, όχι όπως νόμιζαν οι Ζωδιάτες τα πολλά περιβόλια και τα πολλά πλούτη, όχι αυτή την προίκα. Αυτή αποδείχτηκε φαντασία, την οποία τώρα νέμονται οι κατακτητές μας. Η προίκα της ήταν η μάνα της, η Παναγιωτού· άνθρωπος του Θεού, με βαθιά απλότητα αλλά και βαθιά πνευματική εσωτερικότητα.

 Η ίδια μας διηγήθηκε το εξής γεγονός, το οποίο είναι καταγραμμένο σε ένα από τα πιο λαοφιλή βιβλία, που σήμερα κυκλοφορούν, και που τιτλοφορείται Ασκητές μέσα στον κόσμο, και έχουν μέχρι σήμερα εκδοθεί δύο τόμοι. Επιτρέψτε μου εδώ να αναφερθώ και στην προϊστορία του βιβλίου. Τη σειρά αυτή των βιβλίων επιμελήθηκε ο ιερομόναχος π. Ε. της Καψάλας, ένας από τους μεγαλύτερους ασκητές του συγχρόνου Αγίου Όρους και προσωπικός μας φίλος, πνευματικό δε τέκνο του οσίου πατρός ημών Παϊσίου του Αγιορείτου, του οποίου η αγιότητα ανακηρύχθηκε επίσημα μόλις προ ενός μηνός.

 Είχε ειπεί λοιπόν ο γερο-Παΐσιος στον π. Ε. να καταγράψει, όχι μόνο τον βίο και τη διδασκαλία συγχρόνων μοναχών και ασκητών του Αγίου Όρους,  αλλά και ανθρώπων που έζησαν στις μέρες μας ασκητικά μέσα στον κόσμο, ούτως ώστε και οι έγγαμοι να έχουν πρότυπα βίου, και όχι μόνον οι μοναχοί με τους ασκητές. Έτσι ο καλός μας π. Ε. μπήκε σε αυτή τη διαδικασία, και χάρηκα που στον δεύτερο τόμο της σειράς που αναφέραμε (Ασκητές μέσα στον κόσμο) έχει περιλάβει και έξι Κυπρίους λαϊκούς, ανθρώπους ενάρετους και αγιασμένους. Μια από τις έξι αυτές βιογραφίες είναι η βιογραφία της Παναγιωτούς, της μάνας της Θεογνωσίας. Ας είναι καλά ο παπα-Θεοδόσης, ο ιερέας εδώ του ναού, που διέσωσε, κατέγραψε και παρέδωσε στον π. Ε. το γεγονός, που τώρα θα σας διηγηθώ.

Γράφει, λοιπόν, μέσα σ᾽ αυτό το βιβλίο, για όσους δεν το διαβάσατε, το εξής: Πήγε η Παναγιωτού μαζί με την κόρη της Θεογνωσία και άλλους στον εξωκκλήσι της Κάτω Ζώδιας -προ της εισβολής, βεβαίως-, στον άγιο Γεώργιο των Ξαλώνων, αλλά ήταν κλειστή η εκκλησία.

 Η Παναγιωτού είχε τέτοια απλότητα αλλά και τέτοια φυσική πίστη, που με δυνατή φωνή είπε: «Άγιε Γεώργιε, είσαι μέσα; Αν είσαι μέσα, άνοιξέ μας!» Και άκουσε τη φωνή του αγίου Γεωργίου από μέσα, που της απάντησε: «Είμαι μέσα! Ελάτε!» Αλλά, για να ακούσει τη φωνή του αγίου, σημαίνει και αυτή είχε καθάρισει τις αισθήσεις τις και μπορούσε, ήταν άξια, να ακούσει αυτή τη φωνή. Γι αυτό, όσοι δεν έχουμε την εμπειρία του Θεού, να εμπιστευόμαστε την εμπειρία των αγίων, την εμπειρία των εναρέτων ανθρώπων του Θεού.

 Η Παναγιωτού, λοιπόν, μεγάλωσε αυτή την κόρη. Μου έλεγε η μακαριστή Θεογνωσία, ότι από τον καιρό που ζοῦσε στη Ζώδια έμαθε να κάνει πολλές μετάνοιες, αλλά κρυφά από τους άλλους. Να μην τη βλέπουν, ούτε τα παιδιά της, ούτε και ο άντρας της ο Γιαννής. Γιατί είχε μάθει και από τη μάνα της και από τη γιαγιά της -δείτε δηλαδή πόσο δυνατή παράδοση ήταν αυτή-, ότι ο Θεός ευλογεί το μυστικό, αυτό που δεν δοξάζουν οι άνθρωποι, αυτό που δεν βλέπουν, δεν ζηλεύουν, δεν φθονούν και δεν επαινούν. Γι᾽ αυτό φρόντιζε η ζωή της η προσωπική και πνευματική να είναι μυστική. Μου λέει: «Εν᾽ ναι (δεν είναι) για τούτο, Δεσπότη μου, που τζιαι τούτα που κάμνετε εσείς οι παπάδες μέσα στο ιερό λέγονται μυστήρια;» Ναί, πράγματι, γιατί τα Μυστήρια έχουν μια μυστική διάσταση, την οποία δεν μπορούν να δουν πολλοί, αλλά έχουν τη δυνατότητα να τη γευθούν όλοι.

Είναι και ακόμη λίγα πράγματα, που μπορώ να καταθέσω για τη μακαριστή δούλη του Θεού Θεογνωσία. Βρισκόταν κάποτε στον Μουτουλλά,  και είδε εκεί για πρώτη φορά τον φύλακά άγγελό της. Τον είδε εν είδει φωτός και φοβήθηκε και πήγε στη μάνα της και της το διηγήθηκε. Η μάνα της, της εξήγησε: «Είναι ο άγγελός σου κόρη μου, που πήρες στο Βάπτισμα. Πρόσεξε, να μην τον προσβάλεις.» Αργότερα τον είδε πάλιν και πολλάκις. Όταν κάποτε πήγε στον Κύκκο να προσκυνήσει με έναν από τους γαμπρούς της, καθυστέρησαν, και του έλεγε, «κάμε πιο γρήγορα, γυιέ μου, διότι ήδη μπήκαν στην ευλογημένη βασιλεία», δηλαδή είχε αρχίσει η Λειτουργία. Όταν έφτασαν στο μοναστήρι, έφτασαν την ώρα του χερουβικού. Και η ευλογημένη ψυχή της Θεογνωσίας αξιώθηκε να ιδεί πνευματικά το μυστήριο της θείας Λειτουργίας! Ενώ εμείς, που το τελούμε τόσες πολλές φορές δεν το βλέπουμε, απλοί άνθρωποι του Θεού, που έχουν καθαρίσει τα μάτια της ψυχής τους, βλέπουν αυτά που εμείς δεν βλέπουμε. Και η Θεογνωσία ήταν άνθρωπος που είχε όραση του Θεού, γι᾽ αυτό είπα ότι είχε γνώση του Θεού.

 Έβλεπε λοιπόν μέσα στην αγία πόρτα, όπως λέμε στην Κύπρο, δηλαδή στην Ωραία Πύλη, ένα τεράστιο γαλάζιο φως και ο παπάς ήταν από πίσω προς την αγία Τράπεζα. Και όποτε περνούσε από την Ωραία Πύλη για να ειπεί το, «ειρήνη πάσι», περνούσε μέσα από το φως και το φως διαχεόταν δια χειρός του ιερέως σε όλους τους πιστούς. Αν και σε μερικούς, καθώς μου είπε, δεν καθόταν το φως, και λυπήθηκε. Σκεφτείτε δηλαδή αυτή τη γυναίκα, πόσο τη χαρίτωσε ο Θεός, για να βλέπει τα μη ορώμενα. Άλλοτε πάλιν, σε ένα από τους ναούς της Κύπρου -όχι αυτόν εδώ της Λευκωσίας-, έβλεπε τον ιερέα την ώρα που θυμίαζε στο χερουβικό τις τέσσερις πλευρές της αγίας Τραπέζης, και έβλεπε ότι κάτω από την αγία Τράπεζα έβγαινε σε κάθε πλευρά και ένας άγιος και έκαμνε υπόκλιση του ιερέως.

 Τη ρώτησα: «Από τις πλευρές έβγαιναν οι άγιοι ή από αλλού;» Και μου απάντησε: «Όχι, από τις γωνιές. Από τις τέσσερις γωνιές της αγίας Τραπέζης.» Και ξέρετε, αγαπητοί μου πατέρες, ότι η κανονική τάξη είναι να θυμιάζομε όχι από τις πλευρές, αλλά τις τέσσερεις κεραίες, γωνίες της αγίας Τραπέζης. Γιατί; Γιατί εκεί, κατα την τελετή των Εγκαινίων του ναού, τοποθετούμε τις εικόνες των τεσσάρων Ευαγγελιστών. Έβλεπε λοιπόν η Θεογνωσία τους τέσσερεις Ευαγγελιστές, που έκαναν υπόκλιση στον ιερέα, την ώρα που ο ιερέας θυμίαζε την αγία Τράπεζα. Σ᾽ ένα από τα τελευταία της τηλεφωνήματα, είχε την απορία, μήπως είχε αμαρτία που μου έλεγε αυτά τα πράματα.

 Διότι η μάνα της, της έλεγε να μην τα λένε, για να μη δοξαστούν. Της είπα και εγώ: «Σου υπόσχομαι, αν ζήσω, θα τα πω μόνον στην κηδεία σου. Εκεί δεν μπορεί να σε πειράξει ο πειρασμός, ούτε μπορείς τότε να υπερηφανευτείς.» Είχε, βλέπετε, την αγωνία, μήπως κενοδοξήσει, μήπως περηφανευτεί από τις πολλές οράσεις που είχε στη θεία Λειτουργία. Όταν για κάποιες Κυριακές δεν είδε τίποτε στη Λειτουργία, ανησύχησε. Με πήρε τηλέφωνο. «Μήπως είναι επειδή σου είπα ορισμένα πράματα, και δεν άρεσε του Θεού;», με ρώτησε. Της λέω: «Όχι, δεν είναι γι᾽ αυτό. Φαίνεται, εσύ θέλεις να βλέπεις αυτά τα πράματα!» «Να μην θέλω λοιπόν;», με ρωτάει. «Όχι, να μην θέλεις», της απάντησα. «Να αφήνεις τον Θεό, να σού δείχνει ό,τι θέλει να σου δείξει και να Τον δοξάζεις πάντοτε!»

Λοιπόν αυτά τα ολίγα είχα να μοιραστώ μαζί σας, για να αντιληφθούμε τι άνθρωπο προπέμπομε σήμερα στον παράδεισο. Έχουμε μεγάλη ευθύνη, που από τη γενιά μας, από το χωριό μας γεννήθηκαν και μεγάλωσαν τέτοιοι άνθρωποι. Να συνεχίσετε, όχι μόνον τους ωραίους λόγους της Θεογνωσίας και τα ωραία ήθη και έθιμά της, αλλά εξαιρέτως την τακτική της μυστικής άσκησης και προσευχής, τα πολλά μνημονέματα που έκαμε πολλών κεκοιμημένων όλης της Κάτω Ζώδιας. Έτσι η Κάτω Ζώδια, αν και τόσα χρόνια κατεχόμενη, στον νου της Θεογνωσίας ήταν γνωστή και ελεύθερη και την ένωνε με την άνω μνήμη, την αιώνια μνήμη του αιώνιου Θεού. Αυτή ήταν ενδεικτικά η δούλη του Θεού Θεογνωσία.

Εύχομαι όλοι εμείς, είτε αρχιερείς, είτε ιερείς και διάκονοι, είτε εσείς, ο λαός του Θεού, να έχουμε τέτοια μίμηση αυτής της λαϊκής ευσέβειας. Και, τι είναι νομίζετε η λαϊκή ευσέβεια; Η λαϊκή ευσέβεια είναι η ευσέβεια των αγίων αποστόλων. Οι άγιοι απόστολοι ήταν άνθρωποι απλοί του λαού, οι πιο πολλοί ψαράδες. Και όμως αυτοί πίστεψαν, πως εκείνος ο τριαντάχρονος Διδάσκαλος, ο Ιησούς, ήταν πράγματι ο σαρκωμένος Υιός του Θεού του ζώντος, ο Μεσσίας, ο νικητής του θανάτου. Η Θεογνωσία συνεχίζει την πίστη, την εμπειρία των αγίων αποστόλων. Είναι η αποστολική ευσέβεια, η λαϊκή ευσέβεια της Κύπρου. Ο Θεός να αναδείξει και να κρατήσει τέτοιους ανθρώπους ανάμεσά μας σε αυτές τις τόσο δύσκολες ώρες, που περνά ο τόπος, για να μας διδάξουν τη γνώση του Θεού, όπως η δούλη του Θεού Θεογνωσία. Αιωνία της η μνήμη!  

http://www.immorfou.org.cy/speeches-mitropoliti/1070-epik-theognosia.html

Μνήμη της Αγίας Κωνσταντίας Προστάτιδος της Πάφου

site analysis

Η Αγία Κωνσταντία καταγόταν από την Πάφο και σύμφωνα με την αναφορά του Αγίου Ιερωνύμου Ιππώνος, στο βιβλίο του «Εις το περί εκκλησιαστικών συγγραφέων βιβλίον», υπήρξε μαθήτρια του Αγίου Ιλαρίωνα του Μεγάλου, του οποίου η μνήμη εορτάζεται στις 21 Οκτωβρίου, και ο οποίος ασκήτεψε στην Κύπρο και μάλιστα στο χωριό Επισκοπή της Πάφου.

Μετά τον θάνατό του Οσίου Ιλαρίωνα, η αγία Κωνσταντία παρέμεινε στο ασκητήριο, όπου και ο τάφος του Οσίου. Εκεί, με αγώνες ασκητικούς προσπαθούσε να μιμηθεί τον άγιο Ιλαρίωνα, προσευχόμενη αδιάλειπτα και αγωνιζομένη για την ψυχική της τελείωση. Με την πίστη της και τις πρεσβείες του αγίου Ιλαρίωνος αξιώθηκε να κάνει, με τη χάρη του Παναγίου Πνεύματο θαύματα για την πνευματική ωφέλεια των πονεμένων ανθρώπων.

Για την Αγία Κωνσταντία γίνεται μνεία και από τον χρονογράφο Κυπριανό ενώ ο Κύπριος λόγιος Στέφανος Λουζινιάνος (16ου αιώνα μ.Χ.) αναφέρει ότι η Αγία Κωνσταντία εθεωρείτο προστάτιδα της Πάφου. Ο Στάφανος Λουζινιανός γράφει επίσης τα εξής για την Αγία Κωνσταντίνα:

«Η Κωνσταντία, πολύ ευγενής κυρία της πόλεως Πάφου, υπήρξε μαθήτρια του Αγιοτάτου Πατρός Ιλαρίωνος, η οποία απέθανεν από αφόρητον λύπην, όταν ήκουσε τον θάνατον του κυρίου της και πως το σώμα του εκλάπη από μαθητήν του. Αξιέπαινος η πιστή αγάπη της: όχι μόνον ηγάπησε τον κύριον της ενόσω έζη, αλλά και του απέδιδεν άκραν αγάπην και μετά τον θάνατόν του».

Η Αγία Κωνσταντία έχει πλήρη ακολουθία στα Κύπρια Μηναία και στο απολυτίκιό της ονομάζεται «Προστάτιδα της Πάφου».

Ας έχουμε την ευχή της όλοι οι πιστοί και ιδιαίτερα οι εκ Πάφου αδελφοί μας όπου γης.

Του Επισκόπου Μεσαορίας Γρηγορίου
Πηγή:  churchofcyprus.org.cy

Βασιλική Κουζάρη, μια χριστιανή αγωνίστρια που ήξερε μόνο το καλό

site analysis

  Γεννήθηκε το 1891 στο Βαρώσι της Αμμοχώστου της Κύπρου, που σήμερα είναι κατεχόμενο. Η οικογένεια της ήταν πολύ φτωχή. Είχε άλλα τέσσερα αδέλφια. Η ίδια ήταν η μικρότερη. Ορφάνεψε από μάννα, όταν ήταν πολύ μικρή. Ο Κωνσταντίνος Ψαράς που ήταν χήρος με δύο παιδιά ζήτησε σε γάμο την αδελφή της Μηλιά. Η Μηλιά του έβαλε σαν όρο να πάρη μαζί της και την δεκάχρονη τότε Βασιλική και το δέχθηκε. Η Βασιλική μεγάλωσε τα δύο ορφανά και άλλα επτά παιδιά που έκανε η αδελφή της με τον Κωνσταντίνο. Όλα τα παιδιά την αγαπούσαν περισσότερο από την μάννα τους, γιατί κι αυτή τα αγαπούσε πολύ.

Ο Κωνσταντίνος ως αντίδωρο της προσφοράς της προς τα παιδιά του και την οικογένεια του, της αγόρασε σπίτι στο κέντρο της πόλεως. Δεν την ξεχώρισε από τα παιδιά του και φρόντισε να την προικίση και να την αποκαταστήση. Ήταν ψηλή, εμφανίσιμη, με πολύ μακρυές κόκκινες πλεξούδες, και άσπρη επιδερμίδα με πολλές φακίδες. Παντρεύτηκε τον Πολύβιο Παρασκευά από την Λάπηθο, κατά 13 χρόνια μικρότερο της, χωρίς αυτό να αποτελέση εμπόδιο, και έζησαν πολύ αγαπημένοι. Εκ φύσεως ήταν πολύ αθώα, απονήρευτη και καλωσυνάτη. Αν και φτωχή ήταν πολύ ελεήμων. Ό,τι έπεφτε στα χέρια της το έδινε ελεημοσύνη. Είχε βαθειά πίστη στον Θεό και εμπιστοσύνη ακλόνητη στην πρόνοια Του.

Και πριν παντρευτή και αφού παντρεύτηκε αγαπούσε να μένη πολλές ώρες την ημέρα στην Εκκλησία. Σκούπιζε, άναβε τα καντήλια και προσευχόταν. Στην οικογένεια της και στο χωριό έλεγαν: «Η Βασιλού είναι αγία». Δεν έχανε ακολουθία και τηρούσε όλες τις νηστείες κατά γράμμα. Ήταν ταπεινή και για το κάθε τι ρωτούσε τους ιερείς. Ό,τι την συμβούλευαν το εδέχετο ως θέλημα Θεού και το τηρούσε. Δεν θύμωσε και δεν μάλωσε ποτέ με κανέναν. Δεν είχε εχθρούς. Σε όλους εφέρετο με αγάπη. Ήταν πρόθυμη να βοηθήση, να δώση ό,τι της ζητούσαν, κι ας ζημίωνε την οικογένεια της. Όταν έβλεπε κάποιον να θυμώνη και να φωνάζη, εστενοχωρείτο πολύ. Έλεγε: «Τον καημένο! Τί εχει; Μήπως δεν είναι καλά;». Ήταν πολύ ταπεινή. Δεν ήθελε να την ξέρη και να μιλά κανείς γι’ αυτήν. Ό,τι καλό έκανε, το έκρυβε επιμελώς.

Έλεγε πάντα την αλήθεια. Η γλώσσα της δεν μπορούσε να πή ψέματα, κι ας ήταν πολλές φορές εις βάρος της. Η Βασιλική, εκτός από τα εννιά παιδιά του Κωνσταντίνου, μεγάλωσε και τα δύο δικά της και αργότερα και τα εγγόνια της. Φαίνεται πως είχε γεννηθή για να μεγαλώνη παιδιά. Τα πήγαινε πολύ καλά μαζί τους, αλλά και με όλο τον κόσμο. Στα τόσα καλά που είχε η Βασιλική είχε και ένα φυσικό ελάττωμα ή συνήθεια, να μιλά πολύ. Ήταν πολυλογού, σε σημείο που έμεινε παροιμιώδης η πολυλογία της. Όταν κάποιος μιλούσε πολύ οι άλλοι έλεγαν: «Να,η Βασιλού». Από την πολυλογία της μερικές φορές ξεχνιόταν και έκαιγε το φαγητό. Ερχόταν ο άνδρας της από την δουλειά για να φάη το μεσημέρι, και αυτή με χαριτωμένο τρόπο του έλεγε: «Πολυβάκο μου, έκαψα το φαί. Να σου τηγανίσω δύο αυγά;».

Αυτός δεν διαμαρτυρόταν, έτρωγε κάτι πρόχειρο και πήγαινε πάλι στην δουλειά του. Ενώ όμως μιλούσε τόσο πολύ η Βασιλική για τον Χριστό, την Παναγία, τους Αγίους και για την οικογένεια της, δεν κατέκρινε ποτέ κανέναν. Ήταν πολύ αυστηρή στην κατάκριση, την θεωρούσε μεγάλη αμαρτία και ποτέ δεν σχολίαζε τα έργα των ανθρώπων. Έλεγε στην κόρη της: «Ανδρούλα, δεν θα σε δείρω ποτέ (και πράγματι, ποτέ της δεν έδειρε τα παιδιά της). Αλλά αν σε ακούσω να πής κάτι κακό για κάποιον άνθρωπο, θα σου την δώσω στο στόμα».

Ο γυιός της αγάπησε μία γυναίκα με τρία παιδιά κατά δέκα χρόνια μεγαλύτερη του. Η Βασιλική την δέχθηκε με πολλή αγάπη και έδωσε την ευχή της, που τους στήριξε και πρόκοψαν. Έλεγε για τη νύφη της: «Αυτήν μας έστειλε ο καλός Θεός. Είναι πολύ καλή». Η παρουσία του Θεού ήταν έντονη και ζωντανή στην ζωή της. Σε μεγάλη ηλικία πήγε προσκύνημα στα Ιεροσόλυμα. Σε κάποιο προσκύνημα οι υπόλοιποι την άφησαν πίσω γιατί ήταν ηλικιωμένη. Αυτή προχώρησε μόνη της, με μεγάλη ευκολία και στην απορία των άλλων είπε ότι την κρατούσε η Παναγία. Οι άλλοι δυσπιστούσαν ενώ αυτή επέμενε ότι ένιωθε ένα χέρι που την κρατούσε και την στήριζε, και βάδιζε εύκολα.

Δεν πήγε ποτέ σε γιατρό. Γιατρός της ήταν η Παναγία. Όταν αρρώσταινε έλεγε στον γυιό της: «Παναγιώτη, όχι γιατρό. Πάρε με στην Παναγία». Την έπαιρνε σηκωτή στην Εκκλησία της Αγίας Ζώνης στο Βαρώσι. Προσευχόταν, αλειφόταν με λαδάκι και γύριζε πίσω με τα πόδια υγιής. Μετά τον ξερριζωμό του 1974 η Βασιλική με τον σύζυγο της και την οικογένεια του γυιού της, κατέφυγαν στο προάστιο Πολεμίδια της Λεμεσού. Εκεί έζησε τέσσερα χρόνια και εκοιμήθη το 1978 σε ηλικία 87 ετών. Όλα τα παιδιά που μεγάλωσε μαζεύτηκαν και με αγάπη έκαναν την κηδεία της. Πρόσφεραν και χρήματα γιατί τότε μετά την προσφυγιά, υπήρχε μεγάλη φτώχεια.

Μετά από πέντε χρόνια εκοιμήθη και ο σύζυγος της. Για να τον θάψουν άνοιξαν τον τάφο της να κάνουν την ανακομιδή των οστών της και όλοι εξεπλάγησαν. Το φόρεμα και τα μαλλιά της Βασιλικής ήταν άθιχτα και τα οστά της ευωδίαζαν. Αυτό το επιβεβαιώνουν όλοι οι παρόντες κατά την εκταφή. Ο γυιός της έλεγε στην αδελφή του: «Ανδρούλα, δεν είμαι πολύ της Εκκλησίας. Αλλά τι να σου πώ! Όταν ανοίξαμε τον τάφο της μάννας, ευωδίαζε».

Αιωνία της η μνήμη. Αμήν.

  Πηγή: Ασκητές μέσα στον κόσμο, τόμος Β΄,έκδοση Ιερού Ησυχαστηρίου «Άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος», σ.103-107,   Μεταμόρφωση Χαλκιδικής, 2012

Η Αγία Ειρήνη η θυγατέρα του Αγίου Σπυρίδωνα -

site analysis

O Άγιος Σπυρίδωνας γεννήθηκε το 270 μ.Χ. στην κοινότητα Άσσιας, ένα χωριό της κεντρικής Μεσαορίας στην επαρχία Αμμοχώστου. Ο Σπυρίδωνας νυμφεύθηκε μία ευσεβή γυναίκα, με την οποία έφερε στον κόσμο παιδιά. Μεταξύ αυτών και την Ειρήνη. Η σύζυγός του, όμως, κοιμήθηκε νωρίς, γι'αυτό και ο Άγιος ανέλαβε την ανατροφή των παιδιών του εξολοκλήρου. Η ζωή του αγίου Σπυρίδωνα ήταν γεμάτη από δοκιμασίες. Ο θάνατος της κόρης του Ειρήνης ήταν από τα πιο θλιβερά περιστατικά στη ζωή του.

Η κόρη του πέθανε ενώ ο Άγιος βρίσκονταν στην Σύνοδο της Νικαίας. Κατά την επιστροφή του στην Κύπρο τον επισκέφθηκε κάποια γυναίκα, η οποία με μεγάλη ταραχή του ανάφερε ότι είχε δώσει, στην κόρη του ένα κόσμημα πολύτιμο για να το φυλάξει, εν τω μεταξύ όμως πέθανε η Ειρήνη χωρίς να το επιστρέψει ή να φανέρωση τον τόπο όπου το είχε κρύψει. Ο Άγιος πήγε στον τάφο της κόρης του, ακολουθούμενος από πολλούς άλλους και εκεί, απευθυνόμενος προς την νεκρά, ως να ζούσε, την ρώτησε πού έχει φυλαγμένο το ξένο κόσμημα. Εκείνη δε, αφού ανέκτησε προς στιγμήν την ζωή και ανακοίνωσε στον πατέρα της τον τόπο, κοιμήθηκε και πάλι. Ο δε Άγιος επέστρεψε στην γυναίκα το κόσμημα.

Η Αγία Ειρήνη η θυγατέρα του Αγίου Σπυρίδωνα δεν αναφέρεται από τους Συναξαριστές. Καταριθμείται όμως, μεταξύ των Αγίων της Κυπριακής Εκκλησίας. Τοιχογραφία της Αγίας υπάρχει στο νάρθηκα του ναού της Παναγίας της Ασίνου που ζωγραφίστηκε μεταξύ του 1332/1333.

Καλλιόπη Χριστοφόρου: Μια πνευματική μητέρα ανάμεσά μας

site analysis

π. Ανδρέα Αγαθοκλέους

Είναι δεδομένο πως καμία γραφίδα δεν μπορεί να εκφράσει τέλεια την προσωπική εμπειρία. Κυρίως όταν αναφέρεται στη συνάντηση με άνθρωπο που μεταγγίζει ζωή αιώνιο, ως γνήσιο τέκνο του ζωντανού Θεού. Ωστόσο, κάποια γεύση απ’ αυτή την εμπειρία μπορεί να μεταδοθεί με την καταγραφή της.

Δεν θα αναφέρω τα βιογραφικά τής Καλλιόπης Χριστοφίδου, της πνευματικής μητέρας που κηδέψαμε στο Δάλι, την Τρίτη, 21 Μαίου 2013. Ο επικήδειος λόγος του εφημερίου τού ιερού ναού της Ευαγγελίστριας, πρωτοπρεσβυτέρου Σπυρίδωνος Ζαχαριάδη, τα αναφέρει μεταξύ των άλλων σημαντικών αναφορών του. Τον δημοσιεύομεν στη στήλη της ιστοσελίδας μας «Κείμενα Ορθόδοξης Θεολογίας».

Θα γράψω γι’ αυτά που γνωρίζονται «εν ετέρα μορφή», που μεταγγίζονται εν Πνεύματι αγίω και που κατανοούνται πέρα από το λογικό.

Τη συνάντησα στο σπίτι της το Νοέμβριο του 2011, αφού άκουσα γι’ αυτήν ότι είναι αγιασμένη μορφή «όπως τον παππού Παναή». Πήγα με κάποια επιφύλαξη και με βάση αυτό του αποστόλου Θωμά «εάν μη ίδω ου μη πιστεύσω». Ήταν τότε που η συνάντηση έγινε αποκάλυψη και η συνομιλία επιβεβαίωση.

Όντως «Γερόντισσα – Ηγουμένη Μοναστηριού», κατά το χαρακτηρισμό του π. Σπυρίδωνος στον επικήδειο λόγο του. Έλαμπε από χαρά, κι ας έφερνε τον πόνο της ζωής, την αδικία και τα ποικίλα προβλήματα της οικογένειας. Είχε τη βεβαιότητα, και μας τη μετάγγιζε, ότι «ο Θεός αγάπη εστι», ότι συμπορεύεται και συμπάσχει με τον κάθε άνθρωπο, ότι ανατρέπει τα δεδομένα της ζωής, όταν στο τέλος πρόκειται να χαρεί ο άνθρωπος.

Οι συναντήσεις αργότερα στο γηροκομείο, όπου μεταφέρθηκε για περίθαλψη, επιβεβαίωναν την πρώτη μου εμπειρία. Η συνεχής προσευχή της αγκάλιαζε όλο τον κόσμο και οι Παρακλήσεις σε διάφορους αγίους γίνονταν για συγκεκριμένα προβλήματα συγκεκριμένων ανθρώπων.

Τα δικά της προβλήματα επιβεβαίωναν την πραγματικότητα ότι «τεθλιμμένη του βίου η οδός» και ότι οι άνθρωποι του Θεού είναι όπως όλοι οι άλλοι στις δυσκολίες και τους πειρασμούς της ζωής. Η ελπίδα, η πίστη ως εμπιστοσύνη, η απουσία της απελπισίας και της απόγνωσης, βεβαίωναν την αλήθεια ότι «τον τελευταίο λόγο στη ζωή δεν τον έχει ο διάβολος αλλά ο Κύριος και Θεός μας».

Ο Γέροντας Σωφρόνιος του Essex, σ’ ένα από τα βιβλία του, αναφέρει ότι «σημείο που δείχνει αν κάποιος πήγε στον παράδεισο, είναι η αίσθηση που κυριαρχεί κατά την ώρα της κηδείας». Εδώ η κηδεία προκαλούσε χαρμολύπη, όπως της Μ. Σαρακοστής. Μια αίσθηση λύπης και ειρήνης, πνευματικής αγαλλίασης. Κηδεύαμε μια σύγχρονη «πνευματική μητέρα»! Η μεγάλη εκκλησία του Δαλίου γέμισε από αδελφούς και τέκνα της. Η συμμετοχή του Μητροπολίτη Τριμυθούντος κ. Βαρνάβα, δέκα ιερέων και ενός διακόνου, επιβεβαίωνε ότι ήταν άνθρωπος της εκκλησίας. Η θέα του προσώπου της θύμιζε το λόγο του αγίου Σεραφείμ «βρες εσύ την εσωτερική σου ειρήνη και χίλιοι άνθρωποι θα αναπαυτούν κοντά σου».

Στην αναστάσιμη ατμόσφαιρα, με το «Χριστός Ανέστη» το σκήνωμα της δούλης του Θεού Καλλιόπης κατέβαινε στον τάφο προσδοκώντας την κοινή ανάσταση. Κι εμείς αναχωρούσαμε πεπεισμένοι ότι «οι εν Κυρίω αποθνήσκοντες» δεν φεύγουν από κοντά μας αλλά μεταβαίνουν «εκ του θανάτου εις την ζωήν» και, βλέποντας «πρόσωπο προς πρόσωπο» τον Αναστάντα Χριστό, πρεσβεύουν για μας και συμπορεύονται.

Πηγή:isagiastriados.com 

Αθηνά Γιάγκου: Η Καστρισία

site analysis

 Κάποτε περί το 1931, ο Γιάγκος του Γαβρίλη ενυμθεύθη την Ελένη του Χαράλαμπου και της Βενετιάς. Συν τω χρόνω, απέκτησαν δυο παιδιά, μια κόρη και ένα γιο. Όταν η Αθηνά ήτο δυο ετών και ο αδελφός της Αντώνης, ενός, απηγχονίσθη ο πατέρας των υπό των κυβερνώντων τότε Άγγλων.
Από μικρής ηλικίας άρεσε στην Αθηνά να συχνάζει, μάλιστα και να υπηρετεί στην εκκλησία, η οποία γειτόνευε με το πατρικό σπίτι. Ως να εύρισκε θαλπωρή και ασφάλεια εντός της εκκλησίας, η οποία εξέλειπε εκ του πατρικού σπιτιού λόγω της απουσίας του πατέρα. Τότε παπάς ήτο ο πατέρας του παπα-Ευρυβιάδη, παπά- Ευστάθιος, υιός του παπα-Χαραλάμπους, υιού του παπα-Ηλία. Τούτος λοιπόν, ο παπα-Ευστάθιος συμπαθούσε την ορφανή και ζητούσε συχνά τη βοήθειά της μέσα στην εκκλησία. Λόγου χάριν, όταν είχε βάπτιση, φώναζε «Που είναι η Αθηνά να μου πλύνει τα χέρια;». Η Αθηνούλα έτρεχε με κόκκινα τα μάγουλα από την εντροπή της κι έριχνε νερό στον παπά να πλυθεί. Αυτός της έλεγε αστειευόμενος: «Θα σε κάμω καστρίσιην* εσένα». Έτσι αποκαλούσαν τον εργαζόμενο στο ναό τότε.
Τα χρόνια κυλούσαν. Ο Χαράλαμπος, ο παππούς των παιδιών, τυφλώθηκε, και με τη γυναίκα του, τη Βενετιά, πήραν τα χωριά ζητιανεύοντας. Ο Αντώνης, αφού ενηλικιώθηκε, έφυγε για τη Χώρα (Λευκωσία) κι ύστερα για Γερμανία, και μετά από επτά χρόνια για Αυστραλία. Έκτοτε, αγνοείται η τύχη του. Η μάνα του και η αδελφή του έμειναν μόνες των. Οι καιροί ήσαν δύσκολοι. Φτώχεια και εγκατάλειψη... Η μόνη των ελπίδα, η εκκλησία, η μόνη παράκληση στην καθολική ερημιά. Οι μόνοι γείτονες των δυο γυναικών ήταν ο Ιησούς Χριστός, οι προφήτες Ηλίας και Μωυσής και οι απόστολοι Πέτρος, Ιάκωβος και Ιωάννης, διότι αυτούς τιμά η εκκλησία του χωριού των, δηλαδή τη Μεταμόρφωση του Σωτήρος Χριστού. Και είναι όλοι αυτοί, οι μακρινοί και γείτονες, καλά ιστορημένοι, ευγράφως και ευειδώς από τη γραφίδα του ιερογράφου Λαυρεντίου σε μια τεράστια σανίδα, στη μέση του εικονοστασίου του ναού.
Περί το 1972, η χήρα Ελένη μετά της κόρης της, Αθηνάς, ανέλαβαν επίσημα πια να φροντίζουν την εκκλησία. Έτσι, αυτή κατέστη ως μια προέκταση του μικροτάτου σπιτιού των. Την ενόμιζαν ως το πολυτελές ανάκτορο των και περικαλλές παλάτιο των.
Πραγματικά, αυτός ο ναός είναι περικαλλέστατο παλάτι του Μεταμορφωθέντος Βασιλέως Χριστού, το οποίο ανήγειρε πιθανότατα ο Άγιος Πανάρετος. Δεν αποκλείεται η ανοικοδόμηση να έγινε λίγο πιο πριν, επί Χρυσάνθου ή επί Ιωακείμ, όμως, σίγουρα, επί Παναρέτου ιστορήθηκαν οι εικόνες.
Η πρώτη εκκλησία, που ανέλαβε ο Πάφου Πανάρετος να διακοσμήσει, ήταν η Παναγία της Θελέτρας, το 1768, δηλαδή την πρώτη χρονιά της αρχιερατείας του. Τούτην εδώ του Σωτήρος εκάλλυνε και εξωράισε εκ του μη όντος το 1773 δια της κατανυκτικής χρωστήρος του ιεροδιακόνου Λαυρέντιου. Τούτο λέγει και η επιγραφή επί της εικόνας της Θεοτόκου της Οδηγήτριας: «Έγιναν αυταί αι ιεραί εικόναι ιερατεύοντος του πανιερωτάτου Μητροπολίτου, κυρίου Παναρέτου, παρά ζωγράφου τούνομα Λαυρεντίου, ιεροδιακόνου και αμαθούς τε».
Θα πρέπει να ήτο η πρώτη εκκλησία που ανέλαβε ο Λαυρέντιος να ιστορήσει εξ ολοκλήρου, γι αυτό και δειλά υπογράφει και σεμνά δηλώνει αμαθής. Πλην, όμως, η δουλειά του είναι καθόλα τέλεια και σχολαστικά επιμελημένη σε κάθε λεπτομέρεια. Τα χρώματά του αποστάζουν μέλι και κήριον. Η όλη ιστορία του τέμπλου από πάνω, που είναι το Δεδεκάορτο, έως κάτω, ομοιάζει με χρυσοκέντητο, μάλα πεποικιλμένο χαλί της Ανατολής, ένα χαλί που διαβάζεις επάνω όλο το Ευαγγέλιο.
Λίγο αργότερα, προσέθεσε και ο ιερογράφος Παρθένιος κάποια μπαλώματα στον ιερόν αυτόν τάπητα, λίγο αδέξια, μα που δένουν χρωματικά με το σύνολο. Ο Παρθένιος πιθανόν να εχρημάτισε μαθητής του Λαυρεντίου κι έγραψε εδώ τη Σταύρωση, το Μυστικό Δείπνο και τον Άγιο Μάμα, μεγάλες εικόνες και άλλες πολλές μικρές των αγίων και των εορτών.
Αυτή, λοιπόν, τη μυστική εικαστική ιστόρηση του Ευαγγελίου αγάπησε πολύ η καστρισία Αθηνά. Ασφαλώς, δεν είναι μόνο του Ευαγγελίου η ιστόρηση εις αυτό το τέμπλο, αλλά και ολόκληρη η ζωή της εκκλησίας. Κι δι' αυτής η Αθηνά εμυσταγωγείτο, εδιδάσκετο και επαρηγοτείτο. Εισήρχετο δια παραθύρων εις το χώρον εκείνον το μυστικό της Βασιλείας του Θεού. Γι αυτό γνώρισε και αγάπησε την κάθε μια από αυτές τις εικόνες. «Ήσαν τρεις μικρές εικόνες», λέγει η ίδια, «του αγίου Ιωάννου του Προδρόμου με τα φτερά, του Αρχαγγέλου και του αγίου Αντωνίου. Αν τις έβλεπα σήμερα, μετά από τόσα χρόνια, θα τις αναγνώριζα αμέσως. Μέσα στο νου μου είναι ζωγραφισμένες!»
Αργότερα εκλάπησαν και άλλες τέσσερις, του αγίου Δημητρίου μεθ΄ίππου, του αγίου Βασιλείου, του αγίου Λουκά και του αγίου Παντελήμονος. Μετά τη διάρρηξη, επισκέφθηκε το ναό ο επίσκοπος και πήρε άλλες πέντε εικόνες της αυτής αξίας με αυτές που εκλάπησαν και τις τοποθέτησε στο Μουσείο της Μητροπόλεως. Η νεωκόρος προσέθεσε πάλι στο σημειωματάριό της: «Οι εικόνες που πήραν στο Μουσείο είναι: το επιτάφιο, ο Άγιος Τρύφων, ο Άγιος Ηλίας, ο Άγιος Νικόλαος, ο Άγιος Γεώργιος». Μετά από καιρό θέλησε και επισκέφθηκε το Μουσείο και ζήτησε να της δείξουν τις εικόνες και όταν τις είδε, λέγει, σε μια βιτρίνα, της ήρθε κλάμα και έκλαψε. Έκλαψε και για αυτές που κλέβουν και τις πουλούν και για αυτές που βάζουν στα Μουσεία, γιατί και οι μεν και οι δε είναι στις βιτρίνες και στους τοίχους κρεμασμένες και οι κατέχοντες δεν τις αγαπούν, δεν τις διαβάζουν, δεν τις χρησιμοποιούν, ούτε καντήλι τους ανάβουν, ούτε τις θυμιάζουν, ούτε τις προσκυνούν.
Η Αθηνά μέχρι τώρα είναι για είκοσι επτά χρόνια καντηλανάφτισσα και υπεύθυνη για την εκκλησία. Μάλιστα, τα τελευταία χρόνια, παρισταμένης ανάγκης, έμαθε να διαβάζει τις ακολουθίες και να ψάλλει. Τελευταίως, σε μια αγρυπνία που κάναμε στον Άγιο Μάμα της Μηλιάς, διάβασε μαζί με τα άλλα και τη Θεία Μετάληψη μετά σπουδής πολλής, προσέχουσα τα νοήματα, ούσα τεντωμένη ολόκορμα και έχουσα τεταμένην την διάνοια στην προσευχή. Μάλιστα εκείνο το
«από ρυπαρώ χειλέων,
από ακαθάρτου γλώττης,
εκ ψυχής ερειπωμένης
δέξαι δέησιν, Χριστέ μου...»
το απήγγειλε θαυμάσια, με ποιητικό δέος!
Καθημερινά διαβάζει το Ψαλτήριο, το Θεοτοκάριο και τους βίους των αγίων που εορτάζουν. Άνωθεν της κλίνης της έγραψε σε χαρτί:
«Μηδέν εστίν ο άνθρωπος
μηδέν η δύναμίς του
μηδέν η φαντασία του
μηδεν η ύπαρξίς του
μηδέν η δόξα και αρχοντιά
μηδέν η ωραιότης, η ισχύς,
τα πάντα όναρ και σκιά
τα πάντα ματαιότης».
Δεν είναι, όμως, πρέπον και ορθόδοξο μα ούτε σωτήριο να μείνει κανείς ως εδώ, σ΄αυτήν την αρνητική διαπίστωση. Γι΄αυτό γράφει πάρα κάτω η Αθηνά στο χαρτί: «Κύριε, Θεέ μου, Συ είσαι το μόνο αγαθό μου... Πως δύναμαι να φέρω την αθλίαν αυτήν ζωή αν μη η χάρις και οι οικτιρμοί Σου ενισχύουν». Και σε τρίτο χαρτί γράφει: «Όταν ευρίσκεσαι σε πειρασμό, διάβασε τον ψαλμόν αυτόν: Κύριε, εδοκίμασας με και έγνως με. Συ έγνως την καθέδραν μου και την έγερσίν μου, συ συνήκας και τους διαλογισμούς μου από μακρόθεν...!».
Πολλοί νομίζουν ότι η Αθηνά είναι μόνη και έρχονται μερικοί να την πάρουν για εκδρομή, να μείνει λίγες μέρες στην πόλη και τη βασανίζουν. Ολίγοι είναι αυτοί που καταλαβαίνουν ότι δεν είναι καθόλου μόνη, γιατί η εν τη εκκλησία μοναχικότητα την οδηγεί μόνο προς τον Μόνον. «Ελθέ ο Μόνος προς μόνον». Και ο Μόνος έρχεται μετά πάντων, διότι οι πάντες και τα πάντα είναι δικά Του. Η Αθηνά έμαθε μέσα στην εκκλησία του Σωτήρος να ζητεί πρώτον τη Βασιλεία του Θεού και τη δικαιοσύνην αυτού... γι΄αυτό, όλα τα δικά Του προστίθενται σε αυτήν. Έτσι, είναι πάντα χαρούμενη μπροστά στους άλλους και ποτέ δεν παραπονείται για τίποτε. Κι είναι πάντα απασχολημένη με το διακόνημά της. Με την εκκλησία και τα καντήλια, με τις εικόνες των αγίων και τα βιβλία της εκκλησίας, με το σπιτάκι της το ζωντανό και τα δεντράκια του, με τις όρνιθες και τις γάτες της...
Η Αθηνά, έκαμε το πικρολέμονο της ζωής της λεμονάδα και την κερνά με χαμόγελο. Κι όλος ο κόσμος του Θεού είναι δικός της!

*Καστρίσιος ή καστρίνσιος: ο επιβλέπων τα κάστρα.

Από το βιβλίο «περί ΗΣΥΧΙΑΣ λόγοι επτά» του Χαράλαμπου Επαμεινώνδα.

ΠΗΓΗ.NOCTOC

Η Αγία Κωνσταντία η εν Πάφω: Ιλαρίωνος διακόνισσα, δόξης, Αυτού ισότιμος ώφθης, Κωνσταντία

site analysis

Ασκητή τω μεγάλω διακονήσασα, εν Πάφου περιοικίδι, τω ασκουμένω σεπτώς, Ιλαρίωνι και πίστει διαπρέψασα, ώφθης κοσμήτωρ γυ­ναικών, και προστάτις Παφηνών, θεόσοφε Κων­σταντία, ημίν Χριστόν η αόκνως, ιλεουμένη τοις τιμώσί σε.

Απολυτίκιο Αγίας Κωνσταντίας. Ήχος πλ. α' Τον συνάωαρχον Λόγον

Όταν πριν περίπου ένα χρόνο είχαμε προτογράψει για την Αγία Κωνσταντία την Παφία, προστάτιδα της Πάφου και των Παφιτών (εδώ), καμία αναφορά δεν υπήρχε γι' αυτή την αγία οπουδήποτε για τον απλούστατο λόγο ότι η ύπαρξή της είχε ξεχαστεί εδώ και εκατοντάδες χρόνια. Να, όμως, που ακόμα γίνονται θαύματα και η Αγία Κωνσταντία εμφανίστηκε στις μέρες μας με θαυμαστόν τρόπο για να μας υπενθυμίσει ότι υπάρχει και βρίσκεται εδώ κοντά μας και ότι δεν μας έχει ξεχάσει όπως την ξεχάσαμε εμείς. Φέτος, λόγο των πρόσφατων θαυμάτων της, μετά από εκατοντάδες χρόνια, όχι μόνο την τιμήσαμε κατά την ημέρα της εορτής της στις 25 Αυγούστου, αλλά έγινε και αγρυπνία προς τιμήν της στην Ιερά Μονή της Παναγίας της Σαλαμιώτισσας καθώς και στην εκκλησία της κοινότητας Αναβαργός στην Πάφο. Επιπλέον, για πρώτη φορά (μετά ίσως από εκατοντάδες χρόνια) υπάρχει και η εικόνα της Αγίας Κωνσταντίας στην Πάφο και βρίσκεται για μόνιμο προσκύνημα στην Μονή της Παναγίας Σαλαμιώτισσας. Ευχόμαστε σύντομα να χτιστεί και ναός στην πόλη της, την Πάφο, προς τιμήν της.

Και μερικές πληροφορίες από το συναξάρι της Αγίας Κωνσταντίας:

Η Αγία Κωνσταντία "ευλαβής γυνή" όπως την ονομάζει ο συναξαριστής, ήταν μαθήτρια του Αγίου και Μεγάλου Ιλαρίωνος, ο οποίος ασκήτευε στην Επισκοπή της Πάφου. Μετά τον θάνατό του αγίου Ιλαρίωνα, η αγία Κωνσταντία παρέμεινε στον τάφο του και με αγώνες ασκητικούς προσπαθούσε να μιμηθεί τον άγιο, προσευχόμενη αδιάλειπτα και αγωνιζομένη για την ψυχική της τελείωση. Με την πίστη της και τις πρεσβείες του αγίου Ιλαρίωνος αξιώθηκε να κάνει και θαύματα. Όταν κάποτε το λείψανο του αγίου είχε κλαπεί και μεταφερθεί στην Παλαιστίνη, η αγία μόλις το είχε μάθει "εξέπνευσε" δείχνοντας έτσι με τον θάνατό της τον πόθο και την ευλάβεια που έτρεφε προς τον άγιον Ιλαρίωνα.

Η Αγία Κωνσταντία έχει πλήρη ακολουθία στα Κύπρια Μηναία. Στο απολυτίκιό της ονομάζεται «Προστάτιδα της Πάφου». Η Μνήμη της εορτάζεται στις 25 Αυγούστου.

Η πνευματική προσωπογραφία της μακαριστής μοναχής Μαρίας Στυλιανοπούλου,που ήταν γνωστή σαν Μαρία η ψηλή (20/07/1947 – 20/01/1998)

site analysis

Ο Γέροντας Ιωσήφ Βατοπαιδινός (όρθιος) μαζί με την πνευματική του θυγατέρα Μοναχή Μαρία (καθήμενη)

Φέτος κλείνουν 13 χρόνια από την εις Κύριον εκδημίαν της Μοναχής Μαρίας Στυλιανοπούλου 

(γνωστή σε όλους ως Μαρία η ψηλή).

Ο Κύριος της ζωής και του θανάτου παρέλαβε πλησίον του την πιστή δούλη του Μαρία στην ουράνιο βασιλεία Του προς ανάπαυση και ευφροσύνην αιώνια. Καίτοι έπασχε καθ΄ όλην την διάρκεια της ζωής της από πολύ βαριά νόσο, εν τούτοις διήλθε τον επί γης μαρτυρικό της βίο με ζήλο θαυμαστό , με υπομονή ιώβεια, με έργα αγάπης προς τον πλησίον, με ιεραποστολική δράση και προσφορά. Επέτυχε με την βοήθεια του Κυρίου να ευαρεστήσει στον Θεό και τους ανθρώπους. Καίτοι δεν είχε υλικά αγαθά και ασφαλή υγεία ήταν πλούσια σε πίστη και ευσέβεια, σε αρετές και έργα ευποιΐας. Ήταν απλή στους τρόπους, ταπεινή κατά την καρδιά, γεμάτη αγάπη Χριστού προς τον συνάνθρωπο και διατελούσε σε πνευματική εγρήγορση, προσευχή, μελέτη του θείου λόγου και των πατερικών έργων. Έσπειρε εδώ στην γη με δάκρυα, και θερίζει ήδη με αγαλλίαση στους ουρανούς.

Άξιον υπογραμμίσεως είναι το γεγονός ότι ασπάστηκε και το Μοναχικό Σχήμα. Αυτή της η πράξις αποτελεί ομολογία πίστεως και αγάπης προς τον Θεόν.

Είθε και εμείς, αγαπητοί, να επιδείξουμε τον ζήλον γιά την τήρηση των εντολών του Θεού, την απόκτηση των αρετών και αξιοποιήσουμε τον χρόνο της ζωής μας, όπως και η αξιομακάριστη και αείμνηστη εν Χριστώ αδελφή μας Μαρία, το «διαμάντι» του Χριστού στην εποχή μας.

Βιογραφικά στοιχεία
Η αδελφή Μαρία γεννήθηκε στις 20 Ιουλίου του 1947 στην κατεχόμενη κωμόπολη της Κυθραίας. Εκ γενετής είχε όγκο στην υπόφυση του εγκεφάλου πού της έφερε τον γιγαντισμό. Κάτι σπάνιο και παράξενο για την εποχή μας. Οι θεραπείες πού έγιναν εδώ και στο εξωτερικό δεν έφεραν κανένα θετικό αποτέλεσμα, παρά μόνον ταλαιπωρίες και πόνους.
Από τα παιδικά της χρόνια υπέφερε όχι τόσο σωματικά αλλά ψυχικά, από τον χλευασμό, την κοροϊδία και τα κρυφά γέλια του κόσμου. Δεν μπορούσε να κυκλοφορήσει εκτός από το περιβάλλον της. Ποτέ όμως δεν απάντησε σε κανένα, ποτέ δεν θύμωσε, μόνο μέσα της βαθειά πονούσε και έκλαιγε.
Ύστερα ήλθε η προσφυγιά για να επιδεινώσει την κατάστασή της. Έφυγε από τον τόπο πού την ήξεραν και την εκτιμούσαν, εστερήθηκε τους φίλους της και τους ανθρώπους πού την αγαπούσαν και βρέθηκε σ΄ ένα άγνωστο μέχρι τότε γι΄ αυτήν μέρος. Όμως η πολλή μεγάλη ψυχική δύναμη πού είχε, η αγωνιστικότητά της, η πίστις της, η αγάπη της για τον Θεό και τον άνθρωπο, την έκαναν να τα ξεπεράση όλα, να σταθή στα πόδια της, ν΄ αγνοήση τους χλευασμούς και ν΄ αρχίση μια νέα ζωή στην προσφυγιά. Μια ζωή γεμάτη προσφορά αγάπης στον άνθρωπο, όποιο και αν ήταν το κόστος γι΄ αυτήν.
Η υγεία της κλωνίζεται σιγά-σιγά, οι πόνοι γίνονται αβάστακτοι, η μετακίνηση της δύσκολη, αλλά αυτά τα αγνοεί μπροστά στην σημαντική ιεραποστολική της διακονία.
Ο πόνος με τον καιρό έγινε ο αχώριστος σύντροφός της. Νύκτες ολόκληρες καθόλου δεν μπορεί να ξαπλώση. Το βασανισμένο της σώμα δεν αναπαύεται. Ούτε ένα βήμα δεν μπορεί τώρα να κάνη. Κινείται μόνο με αναπηρική καρέκλα. Συμφιλιώθηκε δμως με τον πόνο. Ποτέ δεν γόγγυσε και δεν διαμαρτυρήθηκε. Την προσωπική της ξεκούραση την αψηφούσε μπροστά στην αγάπη της για τους συνανθρώπους της πού την επλησίαζαν. Όλους τους συμβούλευε και νουθετούσε με διάκριση, τους βοηθούσε με πνευματική αρχοντιά και καθοδηγούσε με λεπτότητα και μητρική αγάπη. Όταν βρισκόταν κανείς κοντά της και συνομιλούσε διεπίστωνε την ευφυΐα της, την πλατειά της αντίληψη σ΄ όλα τα θέματα, το γερό μνημονικό της και το χαριτωμένο χιούμορ της.
Τους δύο τελευταίους μαρτυρικούς μήνες πού τους πέρασε ακίνητη στο κρεβάτι του Νοσοκομείου έδειξε όλο το μεγαλείο της υπομονής, της καρτερίας και της αγάπης της στον Θεό. Δεν βαρυγγόμησε ποτέ και συνεργαζόταν άψογα με τους γιατρούς και νοσοκόμους μέχρι και τις τελευταίες της ώρες. Το σώμα της γέμισε πληγές, τα πόδια της έλιωσαν και καθόλου δεν μπορούσε να κινηθή. Τίποτε σωστά δεν λειτουργούσε στον οργανισμό της, μόνον η φωνή της και η διαύγεια του πνεύματος της έμειναν μέχρι το τέλος, για να θυμίζουν τα μεγάλα τα της πίστεως, υπομονής, προσευχής και αγάπης κατορθώματα. Και σ’ αυτές τις δύσκολες στιγμές είχε την φροντίδα πολλών, την δε παραμονήν της αναχωρήσεως της έδωσε εις εν Χριστώ επισκέπτην το ποσόν των 105 Κυπριακών λιρών υπέρ του μικρού ιεραποστολικού έργου τής Ορθοδόξου Κυψέλης.
Ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός την παρέλαβε στην Βασιλεία Του τα ξημερώματα της 20ης Ιανουαρίου του 1998, αφήνοντας πίσω της ορφανεμένες τις ψυχές πού την αγάπησαν και την πόνεσαν. Η έλλειψή της είναι αισθητή και το κενό της απουσίας της ευχόμεθα να το αναπλήρωση ο Θεός με άλλο κατάλληλο πρόσωπο πού θα παρουσίαση.Γενικά η αδελφή Μαρία εβίωσε κατά το θέλημα του Θεού σε όλη της την ζωή. Το φωτεινό της παράδειγμα προς μίμησι και αντιγραφή μας.
Της αξιομακαρίστου αδελφής Μαρίας η μνήμη είθε να είναι αιωνία, η δε μερίς αυτής μετά των δικαίων και αγίων Αγγέλων.

πηγή: Σ.Κ., Εκδόσεις Ορθόδοξος Κυψέλη

αναδημοσίευση από: http://vatopaidi.wordpress.com/2010/01/20/viografiko-marias-monahis-psilis/

***

Επικήδειος Λόγος εις την κηδείαν της Μοναχής Μαρίας (+20 Ιανουαρίου 1998)-Αρχιμανδρίτου Εφραίμ- Καθηγουμένου Ιεράς Μεγίστης Μονής του Βατοπαιδίου

Αγαπητή μας Μαρία,

Σου απευθύνομαι πρόσωπον προς πρόσωπον, διότι γνωρίζω ότι η ψυχή σου, το πνεύμα σου είναι παρούσα σ΄ αυτή την πνευματική συνάθροιση πού οι πνευματικοί μας αδελφοί συνοιθρήσθησαν για να σου απονέμουν τον τελευταίο ασπασμό.

Ο τελευταίος ασπασμός, αγαπητή μας εν Χριστώ αδελφή Μαρία, απονέμεται μόνο στο πολύαθλο σώμα σου, διότι η ψυχή σου είναι ζώσα και ευρίσκεται μαζί με το Χριστό και τους αγίους και περιμένει την κοινή ανάσταση για να αναστηθεί και αυτό και συνδοξασθεί συν πάσι τοις αγίοις.

Αγαπητή μας Μαρία,

Αν και ζούσες… στον κόσμο εν τούτοις δεν ήσουν εκ του κόσμου, αλλά κατόρθωσες -το και δυσκατόρθωτον- να μεταθέσεις το πολίτευμά σου στον ουρανό και να αγαπήσεις εξ όλης σου της ψυχής τον Κύριο μας και να τον κάνεις νυμφίον σου και πατέρα και μητέρα και αδελφόν και φίλον και ο Οποίος σε ηξίωσε της απροσμετρήτου δωρεάς του μεγάλου και αγγελικού σχήματος διά των χειρών του σεβαστού Γέροντός μας Ιωσήφ. Συνεδέθημεν πνευματικώς και ο σεβαστός Γέροντας Ιωσήφ είναι κοινός μας πατέρας. Ως εκ τούτου είσαι και σύ μέλος της αγιορείτικης αδελφότητάς μας και θα εξακολουθήσεις να παραμένεις εις τον μέλλοντα αιώνα.

Κατά την συμμετοχήν σου στο μυστήριο της ιεράς εξομολογήσεως πάντοτε άφηνες να εκχυθεί ο πόθος σου τον οποίον είχες για τον Χριστόν. Η φιλόθεος ψυχή σου πάντοτε επτερύγιζε στους ουρανούς, καίτοι έζεις εν μέσω γε¬νεάς σκολιάς και διεστραμμένης. Δεν παρεσύρθης από τα ωραία του κόσμου, τον πλούτον, τας ηδονάς, την ματαίαν δόξαν… Ο Κύριος μας σου επεφύλαξε φρικτόν μαρτύριον καθ΄ όλην την ενταύθα ζωήν σου. Ποτέ δεν γόγγυσες, ποτέ δεν μεμψιμοίρησες, αλλά όλα σου τα δεινά, τα μετέθετες στον Θεόν και τα έκανες συνάλλαγμα προς εξαγοράν της βασιλείας των ουρανών. Και τώρα ιδού, η ώρα του θερισμού έφθασε, ευφράνθητι Μαρία και σκίρτησον εις τας αγκάλας του Νυμφίου Σου Χριστού, του οποίου το κάλλος ηράσθης. Δράμε ωσεί έλαφος προς τας πηγάς των υδάτων για να τρυγήσεις τους καρπούς των μαρτυρικών σου σωματικών πόνων και κόπων, των αέναων προσευχών σου, της αγάπης πού σαν γνησία μητέρα επεδείκνυες προς όλους τους πάσχοντας και θλιβομένους. Μαρτυρούν οι ίδιοι οι εν Χριστώ αδελφοί σου, γι΄ αυτό και ευρίσκονται πέριξ του πολυάθλου σου σκήνους για να δώσουν τον τελευταίο ασπασμό, σαν άλλην συμμαρτυρία για να εισέλθεις μετά παρρησίας εις το ενδότερον του καταπετάσματος «ένθα πρόδρομος υπέρ ημών εισήλθεν Ιησούς αιωνίαν λύτρωσιν ευράμενος».

Κατατρύφησον του Κυρίου Μαρία και χοροβάτησον ωσεί αμνός εις τα όσα ωραία σου ητοίμασεν ο Δεσπότης Χριστός, ως αντάμειψιν της σταυροφόρου ζωής σου, τα οποία «ους ουκ ήκουσε και επί καρδίαν ανθρώπου ουκ ανέβη», διότι έγνω ο Κύριος ότι τον ηγάπησες πολύ.

Εκεί στην αιώνιον σου δόξαν πέριξ του θρόνου του Θεού μέμνησο και ημών των ταπεινών αδελφών σου, πού ακόμη ευρισκόμεθα στο στάδιο του αγώνος και ο φόβος είναι εναργής και το τέλος αβέβαιον, ίνα και ημείς καταντήσωμεν εις άνδρα τέλειον εις μέτρον του πληρώματος του Χριστού και ομοθυμαδόν εν εκείνη τη ημέρα ακούσωμεν το

«Ευ δούλε αγαθέ και πιστέ· επ΄ ολίγα ης πιστός επί πολλών σε καταστήσω· είσελθε εις την χαράν του Κυρίου σου», καθώς και συ σήμερον το ακούεις. Γένοιτο. Αμήν.

πηγή: http://vatopaidi.wordpress.com/2010/01/20/epikeidios-monahis-marias/

***

Λίγα λόγια αγάπης για το βίο και την προσωπικότητα της αδελφής Μαρίας Μοναχής

του μοναχού Νήφωνος βατοπαιδινού

Όταν ο Ιησούς μας συνάντησε τον εκ γενετής τυφλόν «ηρώτησαν αυτόν οι μαθηταί αυτού λέγοντες· ραββί, τις ήμαρτεν, ούτος η οι γονείς αυτού ίνα τυφλός γεννηθή; απεκρίθη ο Ιησούς· ούτε ούτος ήμαρτεν ούτε oι γονείς αυτού, αλλ΄ ίνα φανερωθή τα έργα του Θεού εν αυτώ».

Τα λόγια αυτά του Κυρίου μας εκπληρώνονται και στην αγαπητήν μας αδελφήν Μαρίαν, η οποία πέρασε από αυτήν την γήν σαν ένα άστρον λαμπρόν και έζησε μεταξύ μας διά να φανερωθούν διά της μεγάλης της υπομονής και καρτερίας και της αγογγύστου συνεχούς άρσεως του μεγάλου σταυρού της, τα έργα πού η δύναμις και η αγαθότης του Θεού εργάζεται.

Η αδελφή Μαρία υπήρξε όντως ψηλή. Όπως στο σώ¬μα έτσι και στην ψυχή. Το ότι έπασχε, το ότι πονούσε συνεχώς, το ότι υπέμεινε δοξολογώντας τον Θεόν, αυτό όλοι το βλέπαμε και θαυμάζαμε. Χωρίς να μπορεί κανείς να φανταστή το μέγεθος και την δυνατότητα των πόνων και της θλίψεώς της.

Τα έργα όμως της αγάπης της, την έγνοιά της για κάθε ένα πού έπασχε σωματικά ή πνευματικά, την μέριμνα της για κάθε ένα μοναστηράκι πού γνώρισε, την ελεημοσύνη της, την ταπείνωσί της, την ιεραποστολή της, την πνευματική βοήθεια πού έδιδε στους ανθρώπους πού την πλησίαζαν, κάθε τάξεως και αξιώματος, αλλά πιο πολύ τον πόθο της για πνευματική προκοπή, την αγωνία της μήπως δεν βαδίζη σωστά τον δρόμο της σωτηρίας! Τους με κόπο πνευματικούς της αγώνες, την μεγάλη αγάπη της για τον Χριστό μας και τις πνευματικές αντιλήψεις πού είχε απ΄ Αυτόν, αυτά λίγοι τα γνωρίζουν και νομίζω λίγα γνωρίζουν. Τα πολλά τα γνωρίζει ο δωρεοδότης Χριστός μας, πού μέχρι τέλους της έδωσε την δύναμι να είναι ένα φωτεινό παράδειγμα για όλους μας, στην συνέχισι του αγώνος μας για την σωτηρία της αθανάτου ψυχής μας, μέσα στους δύσκο¬λους και αποκαλυπτικούς καιρούς πού ζούμε.

Επειδή είχα την ιδιαίτερη ευλογία… από τον Κύριο μας, να είμαι μέσα σ΄ αυτούς τους λίγους πού γνώρισαν λίγο περισσότερο και λίγο ενωρίτερα την αδελφή μας Μαρία, και μετά την προτροπή του αγαπητών εν Χριστώ αδελφών να γράψωμε κάτι εις μνημόσυνον αιώνιον, θεώρησα ότι θα ήταν άδικο για τους αγωνιζόμενους αδελφούς μας να κρύψω αυτά πού γνωρίζω για τις προαναφερθείσες αρετές της αδελφής μας Μαρίας, ιδίως τώρα πού δεν υπάρχει ο κίνδυ¬νος να την βλάψωμε πνευματικά, εφ΄ όσον αναπαύεται πλέον στας αιωνίους μονάς και απολαμβάνει τον μισθόν των κόπων της.

Δεν θα πω τίποτε δικό μου. Αργότερα ίσως μας βοηθήση ο Θεός να γράψωμε κάτι περισσότερο. Απλώς θα στα¬χυολογήσω πολύ λίγα από τις επιστολές της πού δείχνουν το μεγαλείο της ψυχής της και τον τρόπο πού αντιμετώπιζε την άρσι του σταυρού της, κατόπιν βέβαια και της ευλογίας του Γέροντός μου.

Το μεγάλο της μαρτύριο και η δοξολογία της προς τον Θεό.

1. Από την Βοστώνη όπου είχε πάει για θεραπεία σε μία πολύ δύσκολη κατάστασι η οποία ίσως οδηγούσε σε πολύωρη εγχείρησι γράφει στις 3.10.1985 «Από την ημέρα πού πήρα την απόφασι να ΄ρθώ για θεραπεία, πιστεύω ότι θα με βοηθήσουν οι άγιοι. Υπόσχομαι ότι δεν θα γογγύσω και δεν θα παύσω να δοξάζω τον Κύριόν μας και την μανούλλα μας».

2. «Πέρσι έτσι καιρό χαροπάλευα και μόνο οι προσευχές των πατέρων με σώσαν. Βέβαια ο θάνατος είναι μαζί μας και δεν μας φοβίζει, αλλά να ετοιμαστούμε.

…Τώρα τελευταία έχω πολύ άσχημες αναλύσεις. Ο γιατρός μου λέει: «Ο Θεός μεθ’ ημών». Τα άφησα όλα στον Κύριο γι΄ αυτό και ζω και μιλώ. Η ψυχή μου είναι βαριά, γεμάτη πόνο και θλίψι, μα την κλείνω ερμητικά με την δύναμι της προσευχής. Από τον αγώνα πού κάνετε εσείς (οι μοναχοί) παίρνω κουράγιο και γίνομαι και ΄γώ άλλος άνθρωπος» (9.10.1986).

3. «…Τώρα πού σου γράφω είμαι στο στρώμα, υποφέρω τρομερά από τα έντερά μου. Είναι Θεοφάνεια και ΄γώ είμαι στο στρώμα. Σκέφτεσαι πόσο αμαρτωλή είμαι να στερηθώ την λειτουργία αυτή. Οι πόνοι μου είναι τρομεροί. Εύχομαι νάναι κάτι πού περνά. Δόξα τω Θεώ» (6.1.1987).

4. «Τα δικά μου νέα περί υγείας όχι καλά. Μετακινούνται τα οστά ψηλά στην πλάτη μου και κάτω αριστερά και σκύβω πιο πολύ με φρικτούς πόνους. Δόξα σοι ο Θεός, ας γίνη το θέλημά Του και τον ευχαριστώ πού με θυμήθηκε γιατί είμαι πολλή ανεπρόκοπη στα πνευματικά μου καθήκοντα» (1990).

5. «Εγώ με τις αμαρτίες μου, πού φαίνεται να είναι πολλές και δεν θα μετανόησα σωστά, βασανίζομαι και υποφέρω τα μέγιστα. Από την κορτιζόνη πού παίρνω αφαιρείται όλον το ασβέστιον και τα οστά μένουν κούφια και η αυξητική ορμόνη πιέζει τα οστά και σπάζουν και εξαρθρώνονται και μετακινούνται και η Μαρία η ψηλή έχει γίνει η Μαρία η καμπούρα. Οι πόνοι μου είναι πολλοί και η ψυχική οδύνη, πού δεν μπορώ να κινηθώ να κάνω τα απαραίτητα πνευματικά, είναι μεγάλη. Μόνο με το αναπηρικό βοήθημα κινούμαι. Μόνη μου καθόλου. Να θέλω να πάρω το πιάτο μου στο τραπέζι είναι αδύνατο. Δόξα σοι ο Θεός πάντων ένεκεν» (10.10.1991).

6. Για την κουρά μου ήτο κάτι πού δεν το φαντάζομαι να σου το περιγράψω. Καιγόμουν ολόκληρη και η καρδιά μου νόμιζα θα σπάση. Από χαρά; από συγκίνησα; Δεν μπορώ να το περιγράψω. Ο γέροντάς μας σε κατάστασι όχι γήϊνη, δεν θα το ξεχάσω. Σαν να βρισκόμασταν στα ουράνια. Δοξασμένο το όνομα του Κυρίου. Νοιώθω όμως φόβο για το ότι πήρα το σχήμα, ότι είμαι ανάξια (όντως είμαι) μήπως δεν κρατήσω τις υποσχέσεις. Ο Θεός να με ελεήση.

Ένα πολύ μικρό δείγμα του μεγαλείου της αδελφής Μαρίας πού η πρόνοια του Θεού την αξίωσε λίγα χρόνια πριν την κοίμησΐ της να λάβη το μέγα και αγγελικό σχήμα όπως ποθούσε (17.8.1993).

7. «Ο κόσμος αρωστά μια μέρα, ένα μήνα, ένα χρόνο. Εγώ υποφέρω σε όλη μου τη ζωή. Οι αμαρτίες μου πολλές και η μετάνοια ολίγη, γι΄ αυτό υποφέρω…» (1994).

8. «Περνώ δυσκολίες με κάτι πόνους πού με πιάνουν στην κεφαλή και επηρεάζουν και την ψυχή μου και είναι ανυπόφοροι. Ζητώ από όλους τους αγίους βοήθεια. Βάζω αγίασμα του αγίου Νεκταρίου και συνέρχομαι κάπως και λαδάκι του αγίου Ραφαήλ. Πάτερ Νήφωνα, νοιώθω τόσο αμαρτωλή πού αηδειάζω τον εαυτό μου. Κάνω εξομολόγησι μα δεν κλαίω για τις αμαρτίες μου το ζώον, και ούτε πού πηγαίνω να κοινωνήσω κλαίω. Όμως προσεύχομαι πολύ και ετοιμάζομαι για την Θεία Κοινωνία, και αν δεν νοιώσω μέσα μου κάτι ωραίο και άκρα γαλήνη δεν κοινωνώ. Ο Θεός να με ελεήση την αμαρτωλή!».

9. «Ευλογείτε και καλόν στάδιον. Είθε όλοι μας να ανεβαίνουμε λιγάκι Γολγοθά και να νοιώσουμε τα άγια πάθη και την ανάστασι» (Μεγάλη Σαρακοστή 1997).

10. «Η ζωή αυτή δεν έχει καμμία σημασία. Κρατήσου όπως τον ναυαγό να περάσωμε την πρόσκαιρη προσφυγιά, για να περάσουμε στην αιωνιότητα».

11. «Η χάρις του αγίου Γρηγορίου του Παλαμά πού γιόρταζε χθες νάναι βοήθειά σου. Πολύ αγαπώ και ευλαβούμαι τον άγιο Γρηγόριο και τον γιορτάζω και πολύ αγαπώ το μοναστήρι του στα Κουφάλια. Τώρα για να το βοηθήσω τους είπα να μου στείλουν δύο κιβώτια λαμπάδες για την Ανάστασι να τις πουλήσω. Από εδώ πού βρίσκομαι θέλω να διακονώ. Με το τηλέφωνο και τους πολυπληθείς φίλους κάνω πολλές δουλειές. Έχω πολλά μοναστηράκια στη σειρά πού τα βοηθώ. Δόξα σοι ο Θεός».

Μικρό δείγμα του πνευματικού της αγώνα και τί πίστευε για τον εαυτό της.

12. «Εγώ προσπαθώ όσο μπορώ να υπακούσω στον πνευματικό μου και στις συμβουλές των βιβλίων πού διαβάζω από τους διάφορους γέροντες και από τις Πράξεις των Αποστόλων και φυσικά από το Ευαγγέλιον, αν και κακώς δεν διαβάζω πολύ συχνά το Ευαγγέλιον. Αφού είμαι ένα ζώον, όσο προσπαθώ τόσον πίπτω. Πάντως από τότε πού με ήξερες άλλαξα η χαμένη αρκετά προς το καλόν. Έτσι νομίζω. Έπαψα την αργολογίαν, τόσο πού αρωστώ όταν ακούω άλλους να κουτσομπολεύουν και κακολογούν κάποιους. Κλαίει η ψυχή μου γι΄ αυτό και οικτίρω τον εαυτόν μου. Γι΄ αυτό μένω στο σπίτι, οι συναναστροφές μου είναι πονεμένοι άνθρωποι πού τους βοηθώ και μιλώ για τον Κύριον» (1986).

Σιγά – σιγά με βοήθησε ο Κύριος μας και πήγα και προσκύνησα τον ναόν του. Την Αποκαθήλωσι, τον Πανάγιο ν Τάφον όπου με έπιασαν τα κλάματα και συγκίνησι μεγάλη. Το τί ένοιωσα και νοιώθω μέσα μου δεν περιγράφεται. Μετά πήγαμε στον Γολγοθά του Κυρίου. Εκεί ακούμπισα και ζήτησα την βοήθεια του Χριστού μας και έκλαψα πολύ. Ζήτησα να με βοηθήση να περάσω τον μικρόν μου Γολγοθά αγόγγυστα. (από Ιεροσόλυμα το 1987).

13. Εγώ με την μάμα μου ζούμε όπως τις Μοναχές, για κανένα δεν έχομε να πούμε τίποτε, όλους τους βοηθάμε… (1989).

14. …Το πρωί πού σηκώνομαι κάνω το μεσονυκτικό και μετά τον εξάψαλμο και ότι άλλο μπορώ και την νοερά προσευχή… Το βράδυ προοιμϊακό, εσπερινό, απόδειπνο και χαιρετισμούς. Μετάνοιες σωστές δεν μπορώ να κάνω. Κάνω μισές, όπως βολεύομαι. Την παράκλησι της Παναγίας, κάποτε και του αγίου Ραφαήλ, πού προσπαθώ να την κάνω κάθε μέρα, αλλά τώρα παίρνω βαριά χάπια για την γκράουθ χόρμαν και δεν μπορώ όπως παλιά. Όμως προσπαθώ.

15. «Ο Θεός με κτυπά με χίλια δυο να χάσω τον εγωϊσμό μου…».

16. «Έκλαψα από συγκίνησι στον Κύριο, πού με θυμάται ακόμα την χαμένη και αμαρτωλή. Από τα αμαρτήματά μου και τις παρακοές μου, ντρέπομαι να κοιτάξω την εικόνα του Κυρίου μας στα μάτια…».

17. «Εμείς εδώ ζούμε την καλήν ζωήν, την καλοπέρασιν και η ψυχή μας είναι κατάμαυρη και δεν έχει χαραμάδα να περάση αχτίνα φωτός. Ο Θεός να μας βοηθήση να νικήσουμε την ακηδία και έλθουμε πιο κοντά στον Χριστό μας. Δεν θέλω να πικραίνω τον Κύριο μας, ό,τι μπορώ το κάνω, όμως προσπαθώ να κάνω περισσότερα…».

Ένα πλήθος νέων ανθρώπων εύρισκαν παρηγοριά κοντά της και εναπέθεταν τα προβλήματά τους και έφευγαν χαρούμενοι και αναπαυμένοι. Αναδείχτηκε σε μια σύγχρονη Αμμά εφ΄ όσον σ΄ αυτήν άνοιγαν την καρδιά τους κληρικοί, μοναχοί, ηγούμενοι, γερόντισσες, επίσκοποι και πολιτικοί άρχοντες.

Η αδελφή Μαρία ήτο πόλος έλξεως και το προσφυγικό σπιτάκι της στη Λεμεσό κολυμβήθρα του Σιλωάμ για τις κουρασμένες ψυχές. Πολλά παιδιά έπαιρναν την ευχή και συμβουλή της πριν αναχωρήσουν για το μοναχισμό και πολλές χριστιανικές οικογένειες δημιουργήθηκαν με τη συμβουλή της.

Η Κύπρος είναι πιο φτωχή με την απουσία της αδελ¬φής Μαρίας, αλλά και πιο πλούσια εφ΄ όσον κοντά στο πλήθος των αγίων και μαρτύρων της προσετέθη ακόμη μία μαρτυρική ψυχή. Οι τελευταίοι μαρτυρικοί μήνες πού πέρασε μέσα στην εντατική μονάδα του νοσοκομείου Λεμεσού την καθάρισαν ακόμη περισσότερο όπως το χρυσάφι μέσα στο καμίνι. Φαίνεται ήθελε να την λαμπικάρη ο Θεός, όπως χαρακτηριστικά έλεγε.

Ο πόνος μας είναι μεγάλος για τον χωρισμό, αλλά και η παρηγοριά μας εξ ίσου μεγάλη, διότι γνωρίζομε ότι θα πρεσβεύη η αξιομακάριστος και αείμνηστος εν Χριστώ αδελφή μας Μαρία, και για μας εκεί πού βρίσκεται.

***

Ακόμη μια μαρτυρία για την Μαρία την ψηλή-του Πανιερωτάτου Μητροπολίτου Λεμεσού κ. Αθανασίου

(απόσπασμα απομαγνητοφωνημένης ομιλίας)

Αυτή η κοπέλα, μια αγία ψυχή, ήταν πανύψηλη, ήταν γίγαντας. Βέβαια στο τέλος καμπούριασε, περπατούσε με σίδερα, μετά με καροτσάκι. Εγώ την πρόλαβα πού περπατούσε ίσια. Είχε γιγαντισμό, ήταν παραμορφωμένη. Τα παπούτσια της, έχω ένα παπούτσι της στο μοναστήρι, ήταν 57 νούμερο, τόσο πράγμα σαν βάρκα, η παλάμη της ήταν 3 φορές μεγαλύτερη από την δική μου.

Να σας πω πώς την γνωρίσαμε. Είχαμε έναν δικό μας μοναχό τον π. Νήφωνα, ο οποίος πουλούσε μήλα σε σακούλια όταν ήταν πρώτη Λυκείου και πήγε να πουλήσει μήλα. Χτύπησε την πόρτα και την άνοιξε η Μαρία, μόλις την είδε από τον φόβο το πολύ, της πέταξε τα μήλα κι όπου φύγει φύγει. Ήταν όμως η αιτία να γνωριστούν και να συνδεθούν πνευματικά και αργότερα μέσω αυτού να γνωρίσομεν και εμείς την μακαριστή Μαρία.

Αυτή η κοπέλα, ήταν μια αγία ψυχή, πραγματικά μια αγία, παρ΄όλο πού ήταν ένα τέρας εξωτερικά, και το πρόσωπο της ήταν αλλοιωμένο ακόμη και τα μικρά παιδιά δεν την φοβόντουσαν. Ανέπαυε πολύ κόσμο. Ήταν δηλαδή… μια πνευματική μητέρα με όλη την σημασία της λέξεως.

Αυτή η κοπέλα ήταν μία τυπικά χριστιανή στα πρώτα χρόνια και η μητέρα της καλή χριστιανή. Όταν μεγάλωσε και μεγάλωνε και έγινε δυσθεώρητη, έγινε 2.30 μ., αφού στο Νοσοκομείο έβαλαν δύο κρεββάτια τα ένωσαν για να την χωρέσει, όταν πέθανε το φέρετρό της ήταν από εδώ μέχρι εκεί πού είναι η καρέκλα.

Την ζήτησαν στην Αμερική και πήγε, με έξοδα της Κυβερνήσεως, για εξετάσεις. Για να ερευνήσουν το φαινόμενο.

Συνήλθαν εκεί οι μεγάλοι γιατροί κ.τ.λ. κι άλλος έλεγε γιγαντισμό κι άλλος διάφορες θεωρίες. Δεν μπορούσαν όμως επακριβώς να δουν τί έπαθε η Μαρία κι έγινε τόσο μεγάλο πράγμα, τόσο μεγάλος άνθρωπος. Και βέβαια της είπαν τότε πώς είχε ένα πρόβλημα. Όλο το κεφάλι της μέσα είχε όγκο, ο οποίος πίεζε τα μάτια και θα έχανε το φως της, θα τυφλωνόταν.

Οι Αμερικάνοι προσφέρθηκαν να αγοράσουν τον σκελετό της και αυτή λυπήθηκε πάρα πολύ, όταν το άκουσε, γιατί ήταν ένα φαινόμενο γι΄ αυτούς έτσι να την διατηρήσουνε για λόγους επιστημονικούς.

Σ΄ αυτήν την κατάσταση επέστρεψε στην Αθήνα μετά από την Αμερική, και μια κοπέλα της λέει εκεί, δεν πάμε να δούμε το γέρο Πορφύριο στην Πεντέλη; Η Μαρία δεν είχε ιδέα από γέροντες κι απ΄ αυτά τα πράγματα, και της λέει: τί να μου πει κι αυτός ο γέρος! Με πήγαν στην Αμερική και με είδαν τόσοι επιστήμονες, τί να μου πει κι αυτός ο γέρος! Έλα πάμε, είναι και τυφλός και δεν μιλάει και καλά. Η Μαρία είπε, είναι και τυφλός και δεν ακούει και καλά… Η Μαρία, ήταν σε μια κατάσταση απελπισίας, τέλος πάντων από δώ από κει την έπεισαν να πάει.

Πήγε λοιπόν, και μαζί της πήγε η μητέρα της πού ζει ακόμα (σημείωση VatopaidiFriend: ήδη έχει κοιμηθεί), η κ. Κωνσταντία, μια μοναχή κι η κοπέλα εκείνη πού πήγε κι άλλοι δύο άνθρωποι.

Πήγαν στο κελί του γέροντα, ήταν τυφλός ο γέροντας Πορφύριος κι όταν μπήκαν μέσα της λέει: γιατί σου έλεγε η φίλη σου να έρθεις και δεν ερχόσουν και της είπε ακριβώς τί έλεγε η Μαρία. Αύτη ντράπηκε και της λέει τί έπαθες; Λέει, γέροντα θα χάσω το φως μου κι έκλαιγε. Της λέει, όχι παιδί μου το φως σου, τα κόκκαλά σου θα σπάζουν… Του λέει, όχι γέροντα, τα κόκκαλά μου είναι γερά, δεν έχουν τίποτα τα οστά μου, το φως μου θα χάσω. Της άπαντα όχι το φως σου, τα οστά σου. Αυτή το επαναλαμβάνει τρίτη φορά, γέροντα το φως μου.

- Όχι το φως σου, τα οστά σου θα συντρίβουν. Αυτή δεν καταλάβαινε.

Της λέει ο γέροντας, γονάτισε. Γονάτισε όπως μπόρεσε κι ο γέροντας έβαλε τα χέρια του πάνω στο κεφάλι της κι άρχισε να προσεύχεται. Και μου έλεγε η Μαρία, αισθανόταν μέσα το κεφάλι της να βράζει ολόκληρο, οπότε της λέει ο γέροντας: δεν θα χάσεις το φως σου, τα οστά σου θα βγουν, θα τρίβονται τα οστά σου. Αύτη δεν πίστεψε. Λέει ο π. Πορφύριος, από που το έπαθες αυτό, σου είπαν οι γιατροί; Του απάντησε: γέροντα οι γιατροί δεν βρήκαν την αιτία, είπαν γιγαντισμός είναι, δεν βρήκαν την αιτία.

Λέει στην μητέρα της: εσύ θυμάσαι πού ήσουν έγκυος στην Μαρία; Η Μαρία ήταν 43 ετών τότε, λέει η μητέρα της ε! θυμούμαι. Της λέει θυμάσαι, όταν ήσουν δύο μηνών πού έκανες πολλούς εμετούς; Θυμάμαι αμυδρά γέροντα. Θυμάσαι πού σε πήγε ο άντρας σου σε έναν γιατρό; πού να θυμάμαι τώρα τον γιατρό; και αρχίζει ο γέροντας να της περιγράφει: θυμήσου πού κατεβαίνατε με λεωφορείο από το χωριό σας, κατεβαίνατε σε μια πλατεία και της περιγράφει την πλατεία πριν από 42 χρόνια, σε πήρε ο άντρας σου και σε πήγε στον τάδε δρόμο κι άρχισε να της διηγείται τον δρόμο κι η Κωνσταντία άρχισε να θυμάται τον δρόμο εκείνο, σε πήγε σ΄ έναν τόπο πού η πόρτα ήταν πράσινη, στο ιατρείο του ανθρώπου εκείνου. Μπήκες μέσα και του είπες ότι κάνεις πολλούς εμετούς από την εγκυμοσύνη και σου έδωσε ένα φακελάκι με χάπια, με 15 χάπια μέσα, τα θυμάσαι; λέει θυμάμαι γέροντα. Λέει ο Γέροντας τα χάπια εκείνα ήταν χάπια επιληψίας, έκανε λάθος ο γιατρός, τα ήπιες και παραμορφώθηκε το έμβρυο γι΄ αυτό κι έγινε έτσι η κόρη σου. Και πραγματικά, το έστειλαν το μήνυμα αυτό στην Αμερική, κι ήταν πραγματικώς επιστημονικά. Αυτή όμως μετά τελικά τί έγινε; Σταμάτησε να χάνει το φως της κι άρχισε να τρίβονται τα κόκκαλά της. Μια φορά ήμουν παρών εγώ, πού ένα κόκκαλο από την πλάτη της τρύπησε το δέρμα της και βγήκε έξω, συντρίβονταν τα κόκκαλά, διαλύονταν τα κόκκαλά, όπως ακριβώς της είχε πει ο π. Πορφύριος. Ο γέροντας, όταν βγήκε η Μαρία έξω, είπε: αυτή είναι μια αγία, και περιέγραψε την Μαρία.

πηγή: http://vatopaidi.wordpress.com/2010/01/20/lemesou-anafora-gia-maria-psili/