Οσία Ευλογία· μήτηρ Οσίου Θεοδοσίου του Κοινοβιάρχου

site analysis

Η μνήμη αυτής τελείται τη IB’ Ιανουαρίου

Απολυτίκιον

Ήχος πλ. α., Τον συνάναρχον Λόγον

Την ιθύνασαν τόκον αυτής προς θέωσιν

και υπ’ αυτού προς επάλξεις

οδηγηθείσαν σοφώς

σωτηρίους, Ευλογίαν, αναμέλψωμεν

Θεοδοσίου του σεπτού

την μητέρα και τροφόν

ασκήσεως εκμαγείον αναδειχθείσαν βοώντες·

Ημίν αρίστην δείξον δίοδον.

Κοντάκιον

Ήχος πλ. δ’. , Τη Υπερμάχω

Θεοδοσίου την μητέρα την φιλόστοργον

και υποτύπωσιν μητέρων επαινέσωμεν

αρετών την διαλάμψασαν ταις ακτίσι

και φωτίσασαν χρηστότητι τα σύμπαντα,

Ευλογίαν την Οσίαν, ύμνοις πρέπουσιν

ανακράζοντες· Χαίροις, μήτερ φιλάρετε.

Μεγαλυνάριον

Χαίροις, νουθεσίαις σου ταις σοφαίς

η προς σωτηρίαν

Θεοδόσιον αληθώς

τον Κοινοβιάρχην

ιθύνασα, μητέρων

ενθέων, Ευλογία,

έμπνουν θησαύρισμα.

ποίημα

Δρος Χαραλάμπους Μ. Μπούσια

ΑΓΙΑ ΙΟΥΛΙΑΝΗ ΤΟΥ ΛΑΖΑΡΕΒΟ-Η αγία με τα 13 παιδια και προστάτιδα της οικογένειας στη Ρωσία

site analysis

Στις μέρες του Ιβαν του τρομερου(1553-1584),ζουσε σρην τσαρική αυλή ένας ευλαβης και εύσπλαγχνος άνθρωπος,ο Ιουστίνος Νεντιούρεβ,που είχε παντρευτεί τη Στεφανίδα από την πόλη ΜούρομΑυτοί απέκτησαν πολλά παιδιά,μεταξύ των οποίων και την μακάρια Ιουλιανή.Όταν ήταν έξι χρονών η μητέρα της πέθανε και την μεγάλωσε η γιαγιά της εν νουθεσιά Κυρίου.Όταν η Ιουλιανή ήταν δώδεκα χρονών πέθανε η γιαγιά της και το μεγάλωμά της το ανέλαβε η θεία της Ναταλία Αράποβα η οποία είχε οχτώ θυγατέρες και έναν γιό.Η Ιουλιανή ήταν υπάκουη στους θείους και τα ξαδέλφια της ,ήταν πολύ ταπεινή και αγαπούσε τη σιωπή.Νήστευε και προσευχόνταν και παρότι οι συγγενείς της την πίεζαν κάποιες φορές να φάει εκείνη δεν υποχωρούσε.Στα δεκαέξι της, την πάντρεψαν μ΄έναν ευγενή τον Γκεόρκι Οσόργκιν και μαζί απέκτησαν δεκατρία παιδιά,δέκα αγόρια και τρία κορίτσια.Απ’αυτά επέζησαν έξι αγόρια και ένα κορίτσι,επειδή η Αγία έζησε σε μία έποχη που χαρακτηρίστηκε από τη μεγάλη πείνα.

Μετά το γάμο της σκλύρηνε την άσκήση της και έτρωγε ελάχιστα μόνο το μεσημέρι.Εκανε πολλές ελεημοσύνες και βοηθούσε τους φτωχούς,τους ζητιάνους,τις χήρες και τις οικογένειες που είχαν ανάγκη.Είχε όμως και δοκιμασίες.Έναν γιό της τον σκότωσε ένας από τους υπηρέτες ενώ ένας άλλος σκοτώθηκε σε μια μάχη.Ο άνδρας της ,της έδιωξε κάποιες σκέψεις που είχε για να πάει στο μοναστήρι.Τότε αυτή άρχισε να ασκητεύει με μεγαλύτερη ένταση και ο βίος της ήταν ένα παράδειγμα για το πώς μπορείς να ζείς στην καθημερινή ζωή τον αυθεντικό χριστιανισμό.

Προσευχόνταν πολύ τη νύχτα,την Παρασκευή δεν έτρωγε τίποτα,τη Δευτέρα και την Τετάρτη έτρωγε αλάδωτο και κάθε Σαββατοκύριακο τάιζε τους φτωχούς.Μετά το θάνατο του συζύγου της,άρχισε να κοιμάται πάνω σε μία σόμπα,χωρίς σκεπάσματα, ενώ τοποθετούσε μυτερά ξύλα προς το σώμα της και σιδερένια κλειδιά προς τα πλευρά της,για να σκληραγωγεί το σώμα της.
Συμμετείχε στις ακολουθίες της εκκλησίας και στη Θεία Λειτουργία αλλά πιο πολύ ασκήτευε σπίτι.

Μία επέμβαση της Παναγιας την έκανε να συμμετεχει καθημερινά σ΄’ολες τις ακολουθίες της εκκλησίας: Μία μέρα ο ιερέας που λειτουργούσε στην εκκλησία,άκουσε από την εικόνα της Παναγίας μια φωνή που τον ρωτούσε που είναι η Ιουλιανή.Εκείνος πήγε και τη βρήκε και της το είπε και από τότε συμμετειχε ανελλιπώς στις ακολουθίες..
Υπέμεινε την πείνα δυο χρόνια δοξάζοντας το Θεό.Οι επιδρομές,οι επιδημίες,οι συμμορίτες,δεν την πτόησαν και έμεινε σταθερή στην πίστη της.
Εκοιμήθη στις 2 Ιανουαρίου του 1604.Μετα την κοίμησή της εμφανίστηκε σε μια υπηρέτρια και ζήτησε να τη μετακινήσουν στην εκκλησία του Αγίου Λαζάρου,στο χωριό Λαζάρεβο.
Όταν πέθανε ο γιός της Γεώργιος,και έσκαψαν τον λάκκο,βρέθηκαν τα λείψανα της άφθαρτα να ευωδιάζουν μύρο
Το 2004 καθιερώθηκε στη Ρωσία η 21η Αυγούστου ως ‘’Εθνική Ημέρα ελέους’’και είναι αφιερωμένη στην Αγία Ιουλιανή.

Επίσης θεωρείται στη Ρωσία προστάτιδα της οικογένειας.

Σήμερα τα λείψανα της βρίσκονται στην πόλη Μούρομ.

Πηγη- http://www.stjuliana.com/ η ιστοσελίδα του ναού που βρίσκεται στη Σάντα-Φε του Νέου Μεξικού-Η.Π.Α όπου βρισκεται ένα μικρό μέρος των λειψάνου της αγίας.Εκεί το μετέφερε ένας απογονος της αγίας μετά το 1917.

ΠΗΓΗ.proskynitis.blogspot.com

Η ΑΓΙΑ ΜΑΡΤΥΣ ΑΝΥΣΙΑ Η ΕΝ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ (30 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ)

site analysis

«Η αγία έζησε επί της βασιλείας του Μαξιμιανού. Καταγόταν από τη Θεσσαλονίκη και οι γονείς της που ήταν ευσεβείς και πιστοί στον Χριστό, είχαν αρκετή περιουσία. Όταν αυτοί έφυγαν από τη ζωή, η αγία ζούσε μόνη της, ευαρεστώντας τον Θεό με τον βίο και τις πράξεις της. Κάποια φορά που πήγαινε στην Εκκλησία κατά τη συνήθειά της, την σταμάτησε ένας ειδωλολάτρης στρατιώτης, ο οποίος την τραβούσε με τη βία στους βωμούς των ειδώλων  και την προέτρεπε να προσφέρει θυσίες στους δαίμονες. Επειδή όμως η Ανυσία ομολογούσε την πίστη της στον Χριστό, τότε ο στρατιώτης εξοργίστηκε (διότι η αγία μάρτυς φύσηξε και έφτυσε στο πρόσωπό του) και με το ξίφος του διεπέρασε την πλευρά της. Έτσι η αξιοσέβαστη μάρτυς δέχτηκε το μακάριο τέλος».

Η πόλη  της Θεσσαλονίκης καυχάται όχι μόνον για τον πολιούχο της, μεγαλομάρτυρα και μυροβλήτη άγιο Δημήτριο, όχι μόνον για τον δεύτερο πολιούχο της μεγάλο Πατέρα και Οικουμενικό Διδάσκαλο άγιο Γρηγόριο τον Παλαμά, αλλά και για την αγία μάρτυρα Ανυσία, της οποίας το σεπτό λείψανο αναπαύεται στον ναό του αγίου Δημητρίου. Κατά τον άγιο Θεοφάνη μάλιστα τον υμνογράφο, η μεν Θεσσαλονίκη καυχάται για τα σπάργανα και τους άθλους της αγίας, η δε θριαμβεύουσα Εκκλησία έχει το πνεύμα της και χαίρεται γι’ αυτό, που σημαίνει ότι η αγία Ανυσία αποτελεί πηγή χαράς για ολόκληρη την Εκκλησία, και την επί γης και την εν ουρανοίς. «Θεσσαλονικέων η πόλις, σου τοις σπαργάνοις και τοις άθλοις, μάρτυς, εγκαυχάται Παρθένε∙ η Εκκλησία των πρωτοτόκων δε, μετά δικαίων έχει σου πνεύμα το θείον ευφραινόμενον» (Η πόλη των Θεσσαλονικέων, μάρτυς παρθένε, καυχιέται για τα σπάργανά σου και τους άθλους σου. Η Εκκλησία δε των πρωτοτόκων κατέχει με χαρά το θεϊκό πνεύμα σου).

Αιτία βεβαίως για την καθολική αυτή χαρά της Εκκλησίας είναι το γεγονός ότι η αγία με το μαρτύριό της φανέρωσε «τον εγκάρδιον έρωτά» της προς τον Χριστό, τόσο που η έμπνευση του αγίου υμνογράφου την βάζει στη θέση της γυναίκας που προσήγγισε τον Χριστό λίγο πριν από το πάθος Του και εξέφρασε την αγάπη της προς Εκείνον  με το μύρο που έχυσε στα πόδια Του, σπογγίζοντάς Τα με τους πλοκάμους της κεφαλής της. Κι ενώ το γεγονός της Καινής Διαθήκης ενέπνευσε την αγία υμνογράφο Κασσιανή (με το γνωστό μεγαλοφυές άσμα της του όρθρου της Μεγάλης Τετάρτης, ψαλλόμενο το εσπέρας της Μεγάλης Τρίτης), το ίδιο γίνεται πρότυπο για ανάλογη έμπνευση του αγίου Θεοφάνη, αλλά σε σχέση με την αγία Ανυσία. «Τον εγκάρδιον έρωτα, υποφαίνουσα δάκρυσι, κατανύξει Ένδοξε, γην κατέβρεχες, και ταις θριξίν εναπέσμηχες, Χριστού υποπόδιον» (Φανερώνοντας τον έρωτα που είχες μέσα στην καρδιά σου, ένδοξε μάρτυς, κατάβρεχες από την κατάνυξή σου με δάκρυα τη γη και σκούπιζες με τις τρίχες της κεφαλής σου τα πόδια του Χριστού).

Η ένσταση βεβαίως εν προκειμένω είναι προφανής. Στην πρώτη περίπτωση έχουμε ένα ιστορικό γεγονός: είναι η γυναίκα που προσήλθε στον Χριστό και προέβη στο ξέσπασμα της καρδιάς της. Στην περίπτωση όμως της αγίας Ανυσίας; Πώς αγκάλιαζε και σκούπιζε τα πόδια του Χριστού; Ο υμνογράφος μας δεν μας αφήνει μετέωρους. Η αγία Ανυσία μπόρεσε και άντεξε τα μαρτύριά της, βρήκε το κουράγιο να ομολογήσει την πίστη της, έστω και με απώλεια της ζωής της, γιατί η αγάπη της προς τον Χριστό την έκανε με νοερό τρόπο να Τον έχει παρόντα μπροστά της και με τη διάνοιά της να αγγίζει τα ίχνη των ποδών Του. «Εννοούσα – λέει - και Αυτόν ως παρόντα προβλέπουσα, ον εποθησας∙ και ιχνών απτομένη διανοία, θεωρίαις θειοτάταις την σην ψυχήν κατελάμπρυνας» (Σπόγγιζες τα πόδια του Χριστού, εννοώντας Τον και βλέποντάς Τον σαν να ήταν παρών, Αυτός τον Οποίο πόθησες. Και αγγίζοντας τα ίχνη των ποδών Του με τη διάνοιά σου, λάμπρυνες την ψυχή σου με θειότατες θεωρίες). Με άλλα λόγια, η αγία την ώρα του μαρτυρίου της, με τη χάρη του Χριστού, βρισκόταν σε κατάσταση θεοπτίας. Ο Χριστός της έδινε τη δύναμη να Τον βλέπει και να Τον εναγκαλίζεται, όπως παρομοίως είχε δώσει τη χάρη και σε άλλους μάρτυρες, όπως μεταξύ άλλων και στην αγία Ερμιόνη. Η θεωρία του Χριστού την ώρα του μαρτυρίου ή της ετοιμασίας προς αυτό είναι κάτι που το διαπιστώνουμε συχνά στα συναξάρια των μαρτύρων της πίστεώς μας.

Και βεβαίως ο άγιος υμνογράφος «εκμεταλλεύεται», όπως όλοι οι υμνογράφοι, τον τρόπο που άφησε την τελευταία της πνοή: την διά ξίφους διαπέραση της πλευράς της. Αμέσως ο νους του αγίου Θεοφάνη πηγαίνει στη λογχευμένη πλευρά του Κυρίου, συνεπώς συσχετίζει το μαρτύριο της αγίας με το πάθος Του: «Ζωηφόροις σου τοις ίχνεσιν επομένη, λόγχη πλευράν τιτρώσκεται» (Ακολουθώντας τα ίχνη Σου που φέρουν τη ζωή, πληγώνεται με λόγχη την πλευρά της η αγία). Ο υμνογράφος δηλαδή σαν να μας λέει, ότι όποιος αγαπά τον Χριστό και θέλει να Τον ακολουθεί κατά πόδας – «επακολουθών τοις ίχνεσιν Αυτού» κατά τον απόστολο Πέτρο – δέχεται τη χάρη και να πάθει υπέρ Χριστού με τον ίδιο τρόπο που έπαθε Εκείνος. Τα πάθη του Χριστού γίνονται πάθη και του πιστού, δείγμα της πλημμύρας της χάρης του Χριστού στον πιστό. Ακολουθία του Χριστού και μαρτύριο υπέρ Αυτού τελικώς είναι έννοιες ταυτόσημες.

ΠΗΓΗ.ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ-ΑΚΟΛΟΥΘΕΙΝ

Αγ. Αναστασία η Φαρμακολύτρια, μια δραστήρια και γενναία γυναίκα

site analysis

Αγία Αναστασία η Φαρμακολύτρια (†22 Δεκεμβρίου)

Η αγία και γενναιότατη μάρτυς Αναστασία ζούσε στη Ρώμη κατά την εποχή του αυτοκράτορα Διοκλητιανού (284-305 μ.Χ.). Ήταν θυγατέρα ενός ειδωλολάτρη, ονόματι Πραιτεξτάτου. Η μητέρα της όμως, ονόματι Φαύστα, ήταν χριστιανή, και, έτσι, η Αγία διδάχτηκε από αυτήν την πίστη στο Χριστό. Και όχι μόνο αυτό· η μητέρα της, επιπλέον, την παρέδωσε στο Χρυσόγονο, άνδρα θεόπνευστο και ευσεβή, και εκπαιδεύτηκε από αυτόν στα ιερά γράμματα.

Η Αναστασία παντρεύτηκε έναν ειδωλολάτρη, ονόματι Πούπλιο. Όμως η Αγία δεν ένιωθε αγάπη συζυγική προς αυτόν, για το λόγο ότι αυτός δεν πίστευε στο Χριστό. Έτσι λοιπόν δεν καταδεχόταν να έχει σαρκική συνάφεια μαζί του προφασιζόμενη συνεχώς ότι ήταν άρρωστη. Χωρίς δε να την παίρνει εκείνος είδηση, η Αγία επιτελούσε έργα κατ’ εξοχήν θεάρεστα: Φορώντας μια στολή απλή και φτη­νή, συναστρεφόταν με γυναίκες που είχαν διάφορες ανάγκες και παρείχε σ’ αυτές κάθε δυνατή βοήθεια. Επίσης, ακολουθούμενη από μια και μόνο θεραπαινίδα, έμπαινε κρυφά στις φυλακές, στις οποίες ήταν κλεισμένοι χριστιανοί αθλούντες για το Χριστό, και πρόσφερε σ’ αυτούς μεγάλη ανακού­φιση. Δηλαδή τους έλυνε από τα δεσμά, με τα οποία αυτοί ήταν δεμένοι· άλειφε με λάδι τις πληγές τους και σπόγγιζε απαλά τα αίματα· παρείχε σ’ αυ­τούς τις κατάλληλες και αναγκαίες τροφές.

Αλλά μια ημέρα όλα αυτά τα πληροφορήθηκε ο Πούπλιος, ο άνδρας της, και την έκλεισε στη φυλακή. Το γεγονός αυτό προκάλεσε μεγάλη θλίψη στην Αγία, διότι της ανέκοψε το θεάρεστο έργο. Τελικά όμως ο Πούπλιος, ταξιδεύοντας κάποτε με πλοίο, καταποντίστηκε και πνίγηκε, επειδή το πλοίο ναυά­γησε εξαιτίας μεγάλης θαλασσοταραχής. Έτσι λοιπόν η αγία Αναστασία, όντας πλέον ελεύθερη από κάθε εμπόδιο, διένειμε πρώτα-πρώτα όλα τα υπάρχοντά της στους φτω­χούς. Έπειτα, περισσότερο αφόβως, υπηρετούσε και πρόσ­φερε τις υπηρεσίες στους αθλούντες για το Χριστό· περι­συνέλεγε τα ιερά λείψανα των τελειωθέντων και τα εντα­φίαζε σεμνοπρεπώς· στήριζε στην πίστη πολλούς και τους προετοίμαζε για το μαρτύριο υπέρ του Χριστού.

Η αγία Αναστασία, για τη δραστηριότητά της αυτή και την πίστη της στο Χριστό, συνελήφθη από τους ειδωλολάτρες και, αφού ανακρίθηκε και βασανίστηκε από διάφορους ηγεμόνες, ρίχτηκε μαζί με άλλες γυναίκες στη θάλασσα. Όμως, με τη θαυματουργική επέμβαση του Θεού, διασώ­θηκε και βγήκε στην παραλία. Ο ηγεμόνας που έδωσε την προσταγή για τον καταποντισμό της εξαγριώθηκε, όταν πληροφορήθηκε ότι η Αγία δεν έπαθε τίποτε. Για το λόγο αυτό πρόσταξε τους δημίους να τη δέσουν σε πασσάλους και να ανάψουν ολόγυρά της φωτιά να την κάψουν. Οι δήμιοι εκτέλεσαν κατά γράμμα την προσταγή του τυράν­νου. Έτσι λοιπόν, η αγία μάρτυς Αναστασία ετελειώθη και στεφανώθηκε από τον Κύριο με τον αμάραντο στέφα­νο του μαρτυρίου. Η Σύναξη δε αυτής τελείται στο Μαρτύρειό της, που βρίσκεται πλησίον των κιονοστοιχιών του Δομνίνου.

(Γεωργίου Δ. Παπαδημητρόπουλου, Θεολόγου-Φιλολόγου-Λυκειάρχου, Με τους Αγίους μας, Δεκέμβριος, εκδ. Αποστ. Διακονία, σ. 211-213).

Αγία Θεοφανώ η Θαυματουργή σύζυγος του βασιλιά Λέοντα του σοφού

site analysis

Εορτάζει στις 16 Δεκεμβρίου εκάστου έτους.

Εγγύς Βασιλίς Θεοφανὼ Κυρίου,
ταις αρεταίς έστηκεν εστιλβωμένη.

Βιογραφία
Η Αγία Θεοφανώ ήταν μια ευσεβέστατη και ενάρετη βασίλισσα, που εξυμνήθηκε πολύ από τους χρονογράφους της εποχής εκείνης, για την ευαγγελική της ζωή, τις ελεημοσύνες της και την άκρα ευσέβειά της.

Ήταν κόρη του Κωνσταντίνου του Μαρτινακίου, του Ιλλουστρίου και της Άννας. Γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη και ανατράφηκε με επιμέλεια.

Σε κατάλληλη ηλικία, ο βασιλιάς Βασίλειος ο Μακεδόνας την έδωσε για σύζυγο στον γιό του Λέοντα τον Σοφό (886 – 912 μ.Χ.), με τον οποίο για 12 χρόνια ζούσε με αφοσίωση συζυγική και αναγνωρίστηκε αμέσως από τους συγχρόνους της σαν αγία και θαυματουργή για τα πολλά έργα αγάπης που έκανε.

Παρ’ όλο τα μεγαλεία και τον πλούτο που την πλαισίωνε, διατήρησε τη ταπεινοφροσύνη και την μετριοφροσύνη που την χαρακτήριζε πριν. Προτιμούσε να είναι απλά ντυμένη και να βρίσκεται δίπλα στους ανθρώπους που την χρειαζόντουσαν. Γι’ αυτό ντυνόταν απλά για να μην αναγνωρίζεται και με την συνοδεία δύο έμπιστων υπηρετριών της, γύρναγε στα σπίτια των φτωχών και κατατρεγμένων και πρόσφερε την βοήθειά της. Ήταν τόση η πίστη της, που αξιώθηκε να θαυματουργήσει. Όταν εγκατέλειπε η ιατρική επιστήμη κάποιον ασθενή διότι δεν μπορούσε να τον θεραπεύσει, του επανέφερε την υγεία του η Αγία με την δύναμη της ψυχής της. Παρ’ όλο τις πίκρες που δέχθηκε στη ζωή της η Αγία Θεοφανώ υμνούσε τον Κύριο με μία άσβεστη φλόγα.

Όταν πέθανε, ο σύζυγός της, έκτισε ωραιότατο ναό, κοντά στον ναό των Αγίων Αποστόλων, όπου εναποτέθηκε το τίμιο λείψανό της. Αυτό μετακόμισε ο Πατριάρχης Γεννάδιος ο Σχολάριος, στο ναό των Αγίων Αποστόλων και από ‘κεί αργότερα μεταφέρθηκε στο Πατριαρχείο, όπου μέχρι σήμερα σώζεται.

Ἀπολυτίκιον 
Ἦχος δ’. Ὁ ὑψωθεῖς ἐν τῷ Σταυρῷ.
Προελομένη τὰ οὐράνια πόθω, Θεοφανῶ τὴν βιοτὴν διεξῆλθες, ἀγγελικῶς ἐν γῇ περιπολεύουσα• ὅθεν κατηξίωσαι, οὐρανίων χαρίτων, σὺν Ἀγγέλων τόξεσι, καὶ Ἁγίων χορείαις, παριστάμενη τῷ Παμβασιλεῖ ὂν ἐκδυσώπει, εὐρεὶν ἠμᾶς ἔλεος.

Κοντάκιον
Ήχος δ’. Επεφάνη σήμερον.
Εορτήν σου σήμερον, την λαμπροτάτην, εκτελούντες κράζομεν, Θεοφανώ, πανευσεβώς, τους σε υμνούντας διάσωσον, από παντοίων κινδύνων τους δούλους σου.

Ὁ Οἶκος
Ο των απάντων Πλαστουργός, και βασιλεύς των όλων, το της ψυχής ειλικρινές, της σης ω πανοσία, προγνούς πανσόφως, των φθαρτών, υψώσε σε, λαμπρύνας σε των αρετών ακτίσιν, ώσπερ δέον νυν εν ουρανοίς αυτώ συμβασιλεύουσαν, υμνούμεν σε κράζοντες μετά πόθου, διάσωσον από παντοίων κινδύνων τους δούλους σου.

Ιερά Λείψανα: Το Ιερό Λείψανο της Αγίας βρίσκεται αδιάφθορο στον Πατριαρχικό Ναό του Αγίου Γεωργίου, Φαναρίου Κωνσταντινουπόλεως.
Μέρος της Κάρας της Αγίας βρίσκεται στη Μονή Διονυσίου Αγίου Όρους.

Ἡ ἀσκητικὴ καὶ ἡ νηστεία τῆς Γεροντίσσης Ἀναστασίας

site analysis

Νηστεύει ὑπὲρ μέτρον. Κάνει συχνότατα τριήμερα. Ἐσθίει μία φορὰ τὴν ἡμέρα μετὰ τὴν δύσι τοῦ ἡλίου. Συνήθως ἄρτον ἐξηραμμένον ἄνευ ἐλαίου ἀκόμη καὶ τὰ Σαββατοκύριακα καὶ τὶς μεγάλες ἑορτές. Ποτὲ της δὲν χορταίνει τὸ φαγητὸ της ἀκόμη κι ἂν αὐτὸ εἶναι ὀλίγα νερόβραστα ἀγριολάχανα. Ἀπὸ τὴν ἀδιάκοπη νηστεία παθαίνει θυρεοειδῆ καὶ ἀβιταμίνωσι. Ἡ ὑγεία της κλονίζεται κι ὅμως ἡ ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ φλογίζει τὸ εἶναι της. Κατὰ τὴν μαρτυρία τῆς ὑποτακτικῆς της μοναχῆς Ἀναστασίας Καστρινοῦ, τὸ σῶμα της ἦταν ἕνα ξύλο τετυλιγμένο στὰ ράσα. Στὸν λαιμὸ της ἔφερε μία τεράστια κοίλη σὲ μέγεθος πορτοκαλιοῦ ἐξαιτίας τοῦ θυρεοειδοῦς. Οὐδέποτε ἔκαμε παράπονο γιὰ τὴν ἀσθένειά της οὔτε καὶ ἐπισκέφθηκε ἰατρὸ γιὰ νὰ ὑποβληθῆ στὴν ἀναγκαία ἐγχείρησι ἢ νὰ τῆς χορήγηση φάρμακα. Ἕνας ἰατρὸς προσπάθησε νὰ τὴν ἐξετάση καὶ ἐκείνη τὸν ἐπετίμησε λέγουσα: «Κοίταξε νὰ ἀλλάξης τὴν ζωήν σου διότι εἶσαι βουτηγμένος εἰς τὴν ἁμαρτίαν».

Ἐλέγχει τοὺς καταλύοντας τὴν νηστεία

Εὑρέθη κάποτε σὲ ταξείδι στὴν Ἠγουμενίτσα γιὰ κάποια ὑπόθεσι τῆς Μονῆς καὶ ἐφιλοξενήθη σὲ γνωστά της πρόσωπα τὰ ὁποῖα κατέλυαν κρέας σὲ ἥμερα Παρασκευή. Ἀφοῦ τοὺς ἤλεγξε αὐστηρότατα, συνέλεξε ἀπὸ τὸ χωράφι χόρτα καὶ τὰ ἐμαγείρευσε γιὰ νὰ φᾶνε ὅλοι. Στὸν ἑαυτό της καὶ μόνον ἦταν ἐγκρατὴς ὑπὲρ μέτρον. Στὶς μοναχές της ἐφέρετο μετὰ διακρίσεως καὶ...

ἀναλόγως τῶν ἀσθενειῶν των ἐπέτρεπε νὰ ἐσθίουν ἰχθύας (βακαλάο) ἢ κρέας. «Ἐσὺ δουλεύεις εἰς τὸ κτῆμα καὶ κοπιάζεις καὶ δικαιοῦσαι νὰ τρῶς καλὰ διὰ νὰ ἔχης τὴν ὑγειᾶν σου», συνήθιζε νὰ τοὺς λέγη.

Ὅλοι ἐνθυμοῦνται τὰ νερόβραστα μὰ νοστιμότατα φαγητά της. Ἐμαγείρευε μὲ ἰδιαίτερη ἀγάπη καὶ γιὰ τοὺς προσκυνητᾶς οἱ ὁποῖοι ἔρχονταν ἀπὸ τὴν Ἤπειρο γιὰ νὰ τὴν συμβουλευθοῦν...

Ἄλλη ἀσκητικὴ πρακτική τῆς Γεροντίσσης

Ἡ ἴδια κατὰ κανόνα συνετηρεῖτο ἀπὸ τὴν θεία Κοινωνία. Ἐτηροῦσε τὴν ἀλουσία καὶ τὴν χαμαικοιτία. Μέχρι τέλους τῆς ζωῆς της ἐτήρει τὸ ἀνυπόδητον ἀκόμη καὶ μὲ τοὺς μεγαλύτερους παγετούς. (Ἔτσι τὴν βλέπομε καὶ στὶς σχετικὲς φωτογραφίες τῆς ἐποχῆς). Ἀπὸ τότε ποὺ στρώθηκε μουσαμὰς στὸ πάτωμα οὐδέποτε ἐπάτησε ἐπάνω ἀλλὰ οὔτε καὶ ἐπλησίασε ποτὲ της τὸ ψυγεῖο. Τὶς ἐλάχιστες ὧρες ἀναπαύσεως «ἔκλεβε» τὸν ὀλιγοστό της ὕπνο ἐπάνω σὲ δύο χονδροκομμένα σανίδια, τοποθετημένα τὸ ἕνα δίπλα στὸ ἄλλο ὅπου καὶ ἔστρωνε μία κουρελοῦ, τὸ δὲ προσκέφαλό της ἦταν μία πέτρα. Τὰ ἐνδύματά της ἤσαν πάντοτε πεπαλαιωμένα καὶ ἐφθαρμένα πλήρη ἐπιδιορθωμάτων ὥστε δὲν ἐγνώριζε κανείς, ποιὸ ἦταν τὸ ἀρχικὸ ὕφασμα!

Κατόπιν παρελεύσεως εἴκοσι ἐποικοδομητικῶν γιὰ τὸ πνεῦμα της χρόνων, προσῆλθε στὴν Μονὴ ἡ πρώτη της ὑποτακτικὴ καὶ σταδιακῶς ἡ συνοδεία της ἔγινε ἑπταμελῆς. Ἡ διδαχή της γιὰ τὶς μοναχές της δὲν ἀφεώρα ἁπλῶς στὴν τέλεσι τῶν τριῶν βασικῶν ἀρετῶν ἀλλὰ κυρίως τὴν ταπείνωσι, τὴν ἀφάνεια, τὴν καταπολέμησι τῆς φιλαυτίας, τὴν ἀδιάλειπτη προσευχὴ καὶ τὴν ἀπόλυτη πτωχεία. Πλούσιες ἤσαν οἱ πνευματικὲς δωρεὲς οἱ ὁποῖες τῆς ἐδόθησαν ἄνωθεν γιὰ τὴν μεγάλη της αὐταπάρνησι καὶ τὴν ὑπέρμετρη ἄσκησί της. Τῆς ἐδόθησαν ἄνωθεν τὸ προορατικὸ καὶ τὸ διορατικό, χαρίσματα τὰ ὁποῖα χρησιμοποιοῦσε μὲ κεκαλυμμένο τρόπο πρὸς δόξαν Θεοῦ γιὰ νὰ ὠφελήση τὴν συνοδεία της καὶ τοὺς πάσχοντας πνευματικῶς συνανθρώπους της καὶ ὄχι γι' ἐντυπωσιασμὸ καὶ αὐτοπροβολή.

Ι.Μ.Παντοκράτορος

Ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ βάδιζε τότε μέσα στούς δρόμους, τήν πιάναμε τήν Χάρι τοῦ Θεοῦ…»( ΔιδαχέςτῆςἀείμνηστηςΓερόντισσαςΜακρίνας)

site analysis

    

 Καθῆστε. Αὐτά τά πράγματα πού θά ποῦμε δέν θά τά ξανακούσετε. 
Τότε πού ἔμενα γιά λίγα χρόνια στήν Ἀθήνα, μοῦ εἶχε πῆ ὁ π. Ἐφραίμ πώς ὑπάρχει στό Παγκράτι μιά μοναχή Ξένη πού εἶχε Γέροντα τόν π. Σάββα τόν πνευματικό, ἀπό τό Ἅγιον Ὄρος, γιά τόν ὁποῖο μᾶς ἔλεγε ὁ Γέροντας. Πῆγα καί τή γνώρισα. Δέν θά ξεχάσω τήν τάξι της καί τή νοικοκυροσύνη της, μοῦ ἔχει μείνει στή διάνοιά μου. Εἶχε ἕνα δωμάτιο ὅλο κι ὅλο· ἐκεῖ ἦταν τό κρεββάτι της, τό προσευχητάριό της καί ὁ μπουφές της. Τά εἶχε ὅλα ἕνα κι ἕνα. Σέ μιά γωνιά τοῦ δωματίου εἶχε τό μαγειρεῖο της, μιά γκαζιερούλα, καί στήν ἄλλη γωνιά τά σκεύη πού χρησιμοποιοῦσε. Εἶχε σαρανταπέντε χρόνια στό κρεββάτι καί ἀπό τίς πολλές ἀσθένειες πού εἶχε τή λέγανε «Ἰώβ». Ὅπως εἶχε τό κάθε πρᾶγμα στή θέσι του, ἔτσι εἶχε ἀκρίβεια καί στήν προσευχή της. Οἱ πατέρες πήγαιναν καί ἔπαιρναν τήν εὐλογία της, πολύ τήν ἀγαποῦσαν, τήν εἶχαν ὑπόδειγμα. Τῆς ἔστελνε ὁ π. Σάββας ἐπιστολές καί τήν βοηθοῦσε. Ὅταν πῆγα ἦταν καί ἕνας κύριος καί διάβαζαν μιά ἐπιστολή. Τί ὡραῖες ἐπιστολές!Ὅπως ἔβλεπε ὁ π. Σάββας σέ ὀπτασία τήν κάθε ψυχή, τόν καθένα πού πήγαινε γιά ἐξομολόγησι, ἔτσι ἔβλεπε σέ ὀπτασία καί τή μοναχή Ξένη. Τί ἁγιασμένες ψυχές!
Σούρνονταν νά πάη νά ἑτοιμάση γιά νά φιλέψη. Πρόσεχε τίς κοῦπες, τά φλιτζάνια νά εἶναι ὁμοιόμορφα· ἕνα εἶδος κουτάλια, ἕνα εἶδος φλιτζάνια, ὅλα ὅμοια. Μοῦ ἔλεγε ἕνας πνευματικός πού τόν εἶχα συναντήσει ἐκεῖ:
«Ὅπως εἶναι στήν ψυχή της, παιδί μου, ἔτσι εἶναι καί στά σωματικά της· κοιτάζει νά πάρη τό ἴδιο πιάτο, τό ἴδιο ποτήρι, γιά νά προσφέρη στόν καθένα πού ἔρχεται». 
Μέσα σ᾿ ἕνα δωμάτιο εἶχε ὅλα τά ἀπαραίτητα. Μοῦ ἔκανε ἐντύπωσι πῶς τά ἔφερνε βόλτα. Τήν ἔβλεπες μέ τό μπαστουνάκι της νά συγυρίζη καί μέ τό στόμα της νά λέη κάτι λογάκια! Ὡραῖα, μεγαλεῖα! Οὐράνιος ἄνθρωπος! Πῶς τόν κάνει ὁ Θεός τόν ἄνθρωπο οὐράνιο, ἅμα θέλει ὁ ἄνθρωπος! 
Μέ ἀξίωσε ὁ Θεός νά γνωρίσω τέτοιους ἁγίους ἀνθρώπους, καί ἐγώ ἀκόμη ἀρχή δέν ἔχω βάλει. Λέω, ἐκείνη τήν ἐποχή ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ ἦταν πολλή. Βάδιζε μέσα στό δρόμο καί ο καθένας τήν ἔβρισκε· μέ μιά ἁπλότητα, μέ μιά προσευχή λάμβανε τήν Χάρι τοῦ Θεοῦ· τότε ἦταν ἡ ἀπλότητα, καί ἡ ἁμαρτία δέν εἶχε πληθύνει, ὅπως ἔχει γίνει σήμερα. Ὁ κάθε ἄνθρωπος εἶχε πολλή πίστι καί ἔκανε ἄσκησι, ὅπως ἡ Γερόντισσα Θεοφανώ πού ἔκανε ὅ,τι ἔκαναν καί οἱ ἐρημῖτες. Γι᾿ αὐτό καί ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ τούς βοηθοῦσε. Ζοῦσαν μέ τά ἀπαραίτητα, περνοῦσαν μέ τό τίποτε, δέν εἶχαν αὐτό τό πλεόνασμα πού ὑπάρχει τώρα, καί γι᾿ αὐτό εἶχαν καί πολλή αὐταπάρνησι. Σκοπός τῆς ζωῆς τους ἦταν πῶς νά ἐργασθοῦν τόν Θεό, πῶς νά λατρεύσουν τόν Θεό. Δέν εἶχαν μανία μέ τά ντουβάρια¹, ὅπως ἔχουμε ἐμεῖς σήμερα.
Θυμᾶμαι παλαιότερα πῶς ἤμασταν! Τότε ἦταν στή ζωή μας πολύ ζωντανός ὁ Θεός! Μοῦ φαινόταν ὅτι θά Τόν πιάναμε μέ τά χέρια. Ἔλεγα, ἄν ἁπλώναμε τά χέρια, θά φτάναμε τόν Θεό. Μεμψιμοιρία; Οὔτε κατά διάνοια! Μόνο τόν Θεό σκεφτόμασταν, πῶς νά δοῦμε τόν Θεό καί τούς Ἀγγέλους, πῶς εἶναι τά κάλλη τοῦ Παραδείσου. Μόνο τά οὐράνια, τίποτε ἐπίγειο. Αὐτή ἦταν ζωή! Μᾶς ἔστελνε καί ὁ παππούς Ἰωσήφ ἐπιστολές μέ ὀπτασίες, ὁράματα, ὡραῖα πράγματα· τά διαβάζαμε καί μᾶς ἀνέβαζαν πνευματικά. Ἦταν οὐράνια πράγματα! Μικρά παιδιά μαζευόμασταν καί μαθαίναμε τά τῆς Νοερᾶς προσευχῆς, πῶς περνάει ἡ «εὐχή» ἀπό τό στόμα στό νοῦ καί στήν καρδιά. Μία ὥρα βαδίζαμε, γιά νά πᾶμε στό Σαρανταλείτουργο πού ἔκανε ὁ π. Ἐφραίμ ὁ παλαιός. Τίποτε δέν λογαριάζαμε, οὔτε χιόνια οὔτε βροχές οὔτε ἀέρα. Τώρα βλέπουμε χιόνι καί φοβόμαστε. Βάζαμε στό κεφάλι μιά κουβερτούλα καί πηγαίναμε μέσα στή νύχτα.

• Μιά μοναχή: Τί ὥρα;

• Γερόντισσα: Στίς τρεῖς τή νύχτα. Μία ὥρα περπατούσαμε, γιά νά φθάσουμε· ἀκούγαμε τήν Θεία Λειτουργία καί κοινωνούσαμε. Ἐμεῖς λέγαμε τήν «εὐχή», «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλέησόν ἡμᾶς»καί ἐκεῖνος ἔκανε τήν προσκομιδή. Ἀκούγαμε,«ἐξηγόρασας ἡμᾶς…»²,ὕστερα ὁ π. Ἐφραίμ φώναζε,«λόγχῃ αὐτοῦ τήν πλευράν ἔνυξε, καί εὐθέως ἐξῆλθεν αἷμα καί ὕδωρ»³. Τί ἦταν καί ἐκεῖνο! Δάκρυα κατανύξεως πού χύναμε ὅλοι! Ἡσυχία! Ἐμεῖς πολύ σιγά,«Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλέησον ἡμᾶς»·καί ἀκούγαμε ὅλες τίς μυστικές εὐχές νά τίς λέη μεγαλοφώνως. Ἐκεῖ ἦταν τό μεγαλεῖο! Ὅλες φεύγαμε ἀλλοιωμένες. Πηγαίναμε νά ψωνίσουμε στά μαγαζιά καί ἀναρωτιόντουσαν οἱ ἄνθρωποι, «μά γιατί μυρίζουν, λιβάνι ἔχουν ἐπάνω τους καί εὐωδιάζουν;».Συνέχεια στήν Ἐκκλησία! Ὅλα μέ τό ρολόι, ὅλη μέρα μέ τό ρολόι στό χέρι, ὅλα μέ τό λεπτό. Δέκα λεπτά φαγητό, δέκα λεπτά ξεκούρασι, δέκα λεπτά ἀνάγνωσι, ὅλα μέ ἀκρίβεια. Ἑσπερινός; Ὅλα τά κορίτσια μαζευόμασταν. Ἐργαζόμασταν, καί τό βράδυ συγκεντρωνόμασταν ὅλοι στόν Ἑσπερινό. Ὅ,τι δουλειά καί νά εἴχαμε, ὅσο ἐπείγουσες καί νά ἦταν οἱ δουλειές μας, πηγαίναμε στόν Ἑσπερινό. Ἔβλεπες, κάθε βράδυ βαδίζαμε μισή ὤρα ἕως τρία τέταρτα, γιά νά φτάσουμε στόν Ἑσπερινό. Ὁ πατήρ ἔκανε τήν προετοιμασία, ἔψελνε τόν Ἑσπερινό, τό Θεοτοκάριο καί μετά φεύγαμε.

• Μιά μοναχή: Στόν ἅγιο Ἀπόστολο πηγαίνατε;

• Γερόντισσα: Ναί, μέ τά πόδια ἀπό τή Νέα Ἰωνία! Τώρα ὅλα εἶναι στά πόδια μας· νά καί ἡ ἐκκλησία, νά καί ἡ Λειτουργία, ἀλλά φοβόμαστε τό κρύο, ὅλα τά φοβόμαστε! Ἄντε λέω, πᾶνε αὐτά τά μεγαλεῖα!

• Μιά μοναχή: Ὁ Γέροντάς μας σᾶς χαιρέτησε, ὅταν ἔφυγε γιά τό Ἅγιον Ὄρος;

• Γερόντισσα: Ναί, πως δέν μέ χαιρέτησε; Τοῦ εὐχήθηκα νά πάη μέ τό καλό καί νά ἐργασθῆ τόν Θεό. Τήν ἐποχή ἐκείνη ἤμασταν μέ τό Γέροντα μαζί μέρα – νύχτα. Ὅταν ἤθελε ἡσυχία, γιά νά ἀσκήση τήν Νοερά προσευχή, ἔφευγε ἀπό τό σπίτι του καί ἐρχόταν σέ μένα. Καθόταν μέσα σ᾿ ἕνα δωμάτιο καί ἐκεῖ προσευχόταν. Ἐγώ ἔκλεινα τήν πόρτα καί ἔφευγα. Ἄλλοτε πήγαινα στήν ἐργασία μου καί ἄλλοτε στήν ἀγορά, γιά νά ψωνίσω. Ποῦ νά ἤξερα ὅτι τόν Γιαννάκη πού εἶχα στό σπίτι μου, θά τόν ἔκανα καί Γέροντά μου μετά ἀπό τόσα χρόνια! Ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ βάδιζε τότε μέσα στούς δρόμους, τήν πιάναμε τήν Χάρι τοῦ Θεοῦ…

Τέλος καί τῇ Τρισηλίῳ Θεότητι

κράτος, αἶνος καί δόξα εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων.

Ἀμήν.

   Κεντρική διάθεσις:

ΕΚΔΟΣΕΙΣ«ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ»

Ἀπότόβιβλίο:«Λόγια καρδιᾶς»
COPYRIGHT2012
Ἱ.Μ.Παναγίας Ὁδηγήτριας Πορταριᾶς Βόλου.