Δικαία Άννα η προφήτιδα, Μητέρα του προφήτη Σαμουήλ (+ 9 Δεκεμβρίου, 7 τέκνα)

site analysis

Η αγία και μακαριστή προφήτιδα Άννα ήταν από την πόλη Αρμαθαίμ, από το όρος Εφραίμ. Έλαβε ως σύζυγο άνδρα από τη φυλή Λευΐ, ονόματι Ελκανά· ήταν όμως στείρα και, έτσι, δεν μπορούσε να γεννήσει παιδιά. Για το λόγο αυτό ο σύζυγός της έλαβε και άλλη γυναίκα, ονόματι Φεννάνα, η οποία ήταν αντίζηλός της, τεκνογόνησε μ’ αυ­τήν και αγαλλόταν.

Η δε Άννα ονειδιζόταν από τον άν­δρα της, την αντίζηλό της και όλους τους συγγενείς και φίλους, λες και δεν αρκούσε η θλίψη που δοκίμαζε από την ατεκνία της. Αλλά η Αγία, ένεκα τούτου, παρακαλούσε ολόψυχα το Θεό να λυθεί η στειρότητά της και να τε­κνοποιήσει.

Παρ’ όλες όμως τις παρακλήσεις της, δεν κα­τόρθωνε τίποτε, μολονότι τηρούσε αδιαλείπτως και αόκνως τις εντολές του Κυρίου που ορίζονταν με το Μωσαϊκό Νό­μο. Βεβαίως έτσι συμβαίνει με τους Αγίους: τα αιτήματά τους ικανοποιούνται από το Θεό βραδέως και μετά από μακρά δοκιμασία.

Λοιπόν, μια ημέρα η Άννα ανέβη με το σύζυγό της στην πόλη Σηλώμ, όπου βρισκόταν η Σκηνή του Μαρτυ­ρίου, για να προσφέρει θυσίες διά χειρός του ιερέα Ηλί. Μόλις τελέστηκαν οι θυσίες, η Άννα έλαβε μια μόνο μερί­δα, διότι δεν είχε γεννήσει γιο ή θυγατέρα, ενώ οι υπόλοιποι έλαβαν από δύο μερίδες. Για το γεγονός αυτό η μα­καριστή εκείνη γυναίκα στενοχωρήθηκε πάρα πολύ· όμως δεν απογοητεύτηκε ούτε σκυθρώπασε το πρόσωπό της. Αλλά τί έκαμε;

Άφησε τον άνδρα της να επιστρέψει στην οικία τους, ενώ εκείνη έμεινε μόνη της στον οίκο του Κυ­ρίου και, αφού κλαίγοντας έπεσε καταγής, προσευχήθηκε στο Θεό με τούτα τα λόγια:«Κύριε, ο Θεός των πατέρων μου, αν επιβλέποντας επιβλέψεις επί την ταπείνωση της δούλης σου και μου δώσεις καρπόν κοιλίας, θα τον προσ­φέρω σ’ Εσένα να Σε υπηρετεί όλες τις ημέρες της ζωής του» (Α’ Βασ. α’ 11).

Τί έπραξε λοιπόν ο Θεός; Παρήκουσε τη δέησή της; Όχι βέβαια. Αλλά τί; Αφού ο Θεός είδε ότι η Άννα δεν αποχωριζόταν από τη Σκηνή του Μαρτυρίου, αλλά παρέμε­νε εκεί προσευχόμενη και παρακαλώντας Τον, όχι μόνο της υποσχέθηκε να της δώσει καρπόν κοιλίας, αλλά της προείπε και το όνομα του γιου που έμελλε να γεννήσει.

Μόλις δε αυτή έλαβε την πληροφορία περί ικανοποιήσεως του αιτήματός της, αναχώρησε για την οικία της σκιρτώντας από χαρά και ευφροσύνη.

Μετά ταύτα λοιπόν η μακαριστή Άννα ήλθε σε ένωση με το σύζυγό της και, συλλαβούσα, γέννησε τον προφήτη Σαμουήλ. Όταν δε αυτός απογαλακτίστηκε, τον πήρε και ανέβη στη Σηλώμ. Εκεί, στη Σκηνή του Μαρτυρίου, προσέπεσε στον Κύριο εκφράζοντας προς Αυτόν τις ευχαρι­στίες της. Ο δε ιερέας Ηλί την ευλόγησε λέγοντας: «Είθε να σου δώσει ο Κύριος άλλον καρπό κοιλίας, αντί του Σα­μουήλ του γιου σου».

Ακολούθως πήρε το γιό της, επειδή ήταν ακόμη πολύ μικρός, νήπιο, και κατέβη στην οικία της. Όταν δε αυτός μεγάλωσε λίγο, τον πήρε από το χέρι και τον οδήγησε στον οίκο του παντοκράτορος Κυρίου, πραγματοποιώντας το οφειλόμενο τάμα της προς Αυτόν.

Εκεί τον παρέδωσε στα χέρια του ιερέα Ηλί, αφού κατεσκεύασε δε γι’ αυτόν εφούδ και μικρή διπλοΐδα. Λειτουργούσε δε και υπηρε­τούσε το Θεό ο Σαμουήλ έμπροσθεν του ιερέα Ηλί, ενώ η μητέρα του Άννα, βλέποντάς τον, έχαιρε και αγαλλόταν.

Η Άννα γέννησε ακόμη τρεις γιους και τρεις θυγατέ­ρες. Ανελθούσα δε στο ιερό, προσέπεσε στον Κύριο εκ­φράζοντας τις ευχαριστίες της. Κατόπιν σηκώθηκε όρθια και είπε την ακόλουθη ωδή: «Στερεώθηκε η καρδιά μου διά του Κυρίου μου· μεγαλύνθηκε η δύναμή μου διά του Θεού μου· το στόμα μου άνοιξε διάπλατα κατά των εχθρών μου· είμαι γεμάτη χαρά, Κύριε, από τη σωτηριώδη βοήθειά Σου» (Α’ Βασ. β’ 1).

Μελώδησε (έψαλε) επίσης και όλη την υπόλοιπη ωδή ως προφήτιδα και μητέρα προ­φήτη. Για τούτο έλεγε «ότι η στείρα γέννησε επτά, και η πολύτεκνη αρρώστησε» (Α’ Βασ. β’ 5). Και αύτη μεν, η Άννα, σκιρτούσε από χαρά και αγαλλίαση για τα επτά τέκνα, ενώ η αντίζηλός της, η Φεννάνα, η όποια είχε πέντε τέκνα ή και λιγότερα, κατέστη στείρα και δε γεννούσε πλέον.

Η μακαριστή λοιπόν Άννα, αφού έμεινε στην παρού­σα ζωή αρκετά έτη ευχαριστώντας πάντοτε το Θεό και προφητεύοντας, μετέβη στις αιώνιες μονές.

.

(Γεωργίου Δ. Παπαδημητρόπουλου, Θεολόγου-Φιλολόγου-Λυκειάρχου, Με τους Αγίους μας, Συναξαριστής μηνός Δεκεμβρίου, εκδ. Αποστ. Διακονία, σ. 68-71).

Πηγή: «Πανελλήνια Ενώση Φίλων των Πολυτέκνων»Π.Ε.ΦΙ.Π. 

το διαβάσαμε στο Σπιτάκι της Μέλιας

Αγία Φιλοθέη του Άρτζες Ρουμανίας [7 Δεκεμβρίου]

site analysis

• 
• 

 Μοναχού Δαμασκηνού Γρηγοριάτου

Η Αγ. Φιλοθέη του Άρτζες γεννήθηκε στις αρχές του 13ου αιώνα στην πόλη Τίρνοβο στα νότια του Δούναβη από γονείς απλούς και αγράμματους. Η μητέρα της προέρχονταν από το γένος των Βλάχων. Ήταν γυναίκα πολύ πιστή και ελεήμων, και την δίδαξε την αγάπη προς τον Θεό και την Εκκλησία, την ελεημοσύνη στους πτωχούς, την προσευχή και όλα τα χριστιανικά καθήκοντα.. Έμεινε ορφανή από μάνα από πολύ μικρή.

Πράγματι, μεγαλώνοντας η κόρη της προόδευε στην αρετή και την αγάπη προς τους πτωχούς και τους πάσχοντας. Ο πατέρας της ασχολούνταν με την καλλιέργεια των χωραφιών. Είχε χριστιανική πίστη αλλά ήταν ανενέργητη. Μετά το θάνατο της γυναίκας του παντρεύτηκε μια γυναίκα άσπλαχνη και αλαζονική.

Η μικρή Φιλοθέη δεν έλειπε ποτέ από το ναό, ήταν σιωπηλή, αγαπούσε πολύ τους φτωχούς και το Χριστό. Οι νηστείες της και οι καλοσύνες της εξόργιζαν την μητριά της Υπέφερε πολλά από τη μητριά της υπομένοντας καρτερικά τις βρισιές και το ξύλο. Τίποτα όμως δε μπορούσε να την εμποδίσει από τις ελεημοσύνες της.
Η μητριά της, της είχε αναθέσει να παίρνει φαγητό στον πατέρα της που εργάζονταν στο χωράφι. Εκείνη όμως το μοίραζε στους φτωχούς .Αυτό επαναλήφθηκε πιο πολλές φορές. Ένα βράδυ που επέστρεψε ο πατέρας της κουρασμένος και νηστικός, ερώτησε την γυναίκα του, εάν του έστειλε φαγητό, και εκείνη του είπε ότι του έστειλε με το κορίτσι του.

Την επόμενη μέρα ο πατέρας της παραφύλαξε σε ένα τόπο για να δει τι το κάνει το φαγητό η κόρη του, όταν φεύγει από το σπίτι. Όταν λοιπόν την είδε να το μοιράζει στους φτωχούς, όρμησε με ένα ρόπαλο κατεπάνω της. Την έδεσε με σχοινιά, την κτυπούσε και την τσαλαπατούσε με τα πόδια του. Την ώρα εκείνη, η παρθένος Φιλοθέη παρέδωσε την ψυχή της στον Θεό, σε ηλικία μόλις 11 ετών. Ήταν 7 Δεκεμβρίου του 1218 μ.Χ.
Ο παιδοκτόνος μετά το έγκλημά του, στην προσπάθειά του να κρύψει το σώμα του θύματος, διαπίστωσε ότι ήταν υπερφυσικά βαρύ! Το άφησε και πήγε στο Τύρνοβο, όπου παραδόθηκε στις αρχές. Ειδοποιήθηκε και ο Μητροπολίτης, ο οποίος με συνοδεία πολλών ιερέων και πλήθους χριστιανών ήλθαν στον τόπο του συμβάντος που βρισκόταν το σώμα της Μάρτυρος.

Στην προσπάθειά τους να μετακινήσουν το Ιερό Λείψανο στάθηκε αδύνατον. Καταλαβαίνοντας ότι η θέληση της ήταν να την πάρουν σ’ άλλον τόπο και όχι στο Τίρνοβο, άρχισαν να ονομάζουν όλα τα μοναστήρια και τις εκκλησίες που βρίσκονταν στα δεξιά και αριστερά του Δούναβη. Αφού τελείωσαν την μνημόνευση των ιερών καθιδρυμάτων της Βουλγαρίας και το Λείψανο παρέμεινε ασήκωτο, άρχισαν να μνημονεύουν Μοναστήρια και Εκκλησίες της Ρουμανίας. Όταν μνημόνευσαν το όνομα του ναού του Αγίου. Νικολάου της μονής Κουρτέα της πόλεως Άρτζες το σώμα της ελάφρυνε πολύ, περισσότερο ακόμη και από το φυσικό του βάρος. Τότε, όλοι γνώρισαν ότι είναι θέλημά της να μεταφερθεί στην Μονή εκείνη, μακριά από την πατρίδα της.

Κατ’ αρχάς, μετέφεραν το Λείψανό της με τιμές και θυμιάματα στην μητροπολιτική εκκλησία του Τυρνόβου. Κατόπιν, ειδοποίησαν τον ηγεμόνα της Ρουμανικής Χώρας Ράδο τον Μέγα, ότι η Αγία Φιλοθέη, επιθυμεί να έλθει στην Ρουμανία. Ο ηγεμών Ράδος, με όλο τον κλήρο, τους αυλικούς και πλήθος λαού εξήλθε στον Δούναβη ποταμό, για να προϋπαντήσει και παραλάβει το ιερό αυτό θησαύρισμα. Το μετέφερε στην εκκλησία ναού του Αγίου. Νικολάου της μονής Κουρτέα της πόλεως Άρτζες όπου ευαρεστήθηκε να κατοικήσει η Αγία και εκεί παραμένει μέχρι σήμερα προς μεγάλη παρηγοριά του ευσεβούς ρουμανικού λαού.

Η Αγία Φιλοθέη, δοξάσθηκε από τον Θεό, με το χάρισμα της θαυματουργίας και αφθαρσίας του σώματός της. Σήμερα, το Ιερό της Λείψανο, τοποθετημένο σε μικρή αργυρά θήκη, ευρίσκεται στο παρεκκλήσιο της Γεννήσεως της Θεοτόκου, επειδή η μεγάλη ηγεμονική εκκλησία διατηρείται ως ιστορικό και εκκλησιαστικό μνημείο. Το Λείψανο της Αγίας Μάρτυρος Φιλοθέης, είναι μια αστείρευτη πηγή ιάσεων, ένας ανάργυρος ιατρός του ορθοδόξου ρουμανικού λαού. Ιδιαίτερα θεραπεύονται ασθενείς από επιληψία.

Πηγή: («Οδοιπορικὸ της Ορθοδόξου Ρουμανικής Εκκλησίας», σελ. 255-257, εκδόσεις ΑΘΩΣ, Πειραιεάς 1986) Ορθόδοξη Παραδοσιακή Οικογένεια

Η Αγία Αναστασία των Μικρασιατών

site analysis

Γιώργου Καζάνα

Προέδρου Ένωσης Μικρασιατών Φοιτητών

22 Δεκεμβρίου, μνήμη της Αγίας μεγαλομάρτυρος Αναστασίας της Φαρμακολυτρίας.

Η Αγία Αναστασία τιμάται ιδιαιτέρως από τους Μικρασιάτες και αυτό καταδεικνύεται αφενός από το μεγάλο προσκύνημα στο Ναό της στη Μικρά Ασία αλλά και μετά την Καταστροφή του ’22 με τους νέους ναούς που χτίσανε στο όνομά της οι πρόσφυγες και οι απόγονοί τους. Άλλωστε το όνομα Αναστασία ήταν από τα πιο δημοφιλή των Μικρασιατών και μάλιστα με διάφορα υποκοριστικά, χαρακτηριστικά της γλώσσας τους: Σίτσα , Ανάστα , Αναστασού , Στασώ …

Η ιερή εικόνα της Αγίας Αναστασίας που έφεραν οι Μικρασιάτες πρόσφυγες από τον ομώνυμο Ναό του Χορόσκιοϊ και ευλαβικά φυλάσσεται στον Ναό της Αγίας στον Περισσό Νέας Ιωνίας Αττικής, που κτίστηκε από τους ίδιους εις ανάμνηση του Ναού στη Μικρά Ασία. Λόγω του σκούρου χρώματος του προσώπου της Αγίας στην εικόνα, την αποκαλούσαν »καρά κιζ», δηλαδή μαύρο κορίτσι ή μελαχροινούλα.

Στη Μικρα Ασία

Το χωριό Χορόσκιοϊ (Πετεινοχώρι) εντοπίζεται στην κοιλάδα του ποταμού Έρμου, 32 χλμ. βορειοανατολικά της Σμύρνης και μόλις 3,5 χλμ. βορειοδυτικά της Μαγνησίας, αποτελώντας ουσιαστικά προάστιό της.

Σύμφωνα με μια παράδοση, το όνομα του χωριού σχετίζεται με την ίδρυση του ναού της Αγίας Αναστασίας και τη λατρεία της ομώνυμης αγίας. Σύμφωνα με αυτή την παράδοση, η εύρεση της εικόνας της συνοδεύτηκε από λάλημα πετεινού.

Το Χορόσκιοϊ είχε αμιγώς χριστιανικό πληθυσμό ήδη από το 16ο αιώνα. Οι κάτοικοι του χωριού ήταν τουρκόφωνοι. Κατά το 19ο αιώνα παραδίδεται πως το χωριό είχε 1.600 κατοίκους. Ωστόσο, σε στατιστικό πίνακα του 1905 εμφανίζεται να έχει 4.500 ορθόδοξους κατοίκους. Το χωριό υπαγόταν στο βιλαέτι Αϊδινίο και εκκλησιαστικά ανήκε στη δικαιοδοσία της Μητρόπολης Εφέσου. Οι κάτοικοι του χωριού μετά το 1922 διασκορπίστηκαν σε αρκετά μέρη της Ελλάδας: στο Αραπλί Θεσσαλονίκης, στην Έδεσσα, στη Νέα Ιωνία Βόλου, την Κοκκινιά και τον Πόρο.

Ο ναός της Αγίας Αναστασίας στο χωριό Χορόσκιοϊ ήταν σημαντικό κέντρο λατρείας για τους κατοίκους του χωριού, τους ορθόδοξους των γύρω περιοχών, αλλά και για τους μουσουλμάνους της περιοχής της Μαγνησίας.

Ο Ιερός Ναός της Αγίας Αναστασίας Φαρμακολυτρίας στο χωριό Χορόσκιοϊ ήταν σημαντικό κέντρο λατρείας για τους Σμυρναίους αλλά και όλους τους Μικρασιάτες.

Ήταν χτισμένη το 1818, σύμφωνα με την επιγραφή που υπήρχε στην εξωτερική πύλη του περιβόλου της: «Αγία Αναστασία 1818 Κτήτωρ Κωνσταντίνος Αλτίνογλου». Στον περίβολο του ναού υπήρχε η θέση όπου βρέθηκε η εικόνα της Αγίας και Αγίασμα, ενώ ένα υψηλό κωδωνοστάσιο υπήρχε στην είσοδο του ναού, ο οποίος είχε σχήμα πλοίου. Ακόμα εκεί βρίσκονταν πάνω από σαράντα δωμάτια που φιλοξενούσαν πιστούς από όλο τον μικρασιατικό χώρο κατά τον εορτασμό της Αγίας στις 22 Δεκεμβρίου.

Εσωτερικά υπήρχε πλούσιος διάκοσμος με  πολυελέους, χρυσά και ασημένια καντήλια ενώ η εικόνα της θαυματουργής Αγίας ήταν καλυμμένη από πολύτιμα αναθήματα.

Στον περίβολο του ναού υπήρχαν επίσης κτίρια στα οποία στεγάζονταν: εξατάξια αστική σχολή αρρένων με 5 δασκάλους και 120 μαθητές, τετρατάξια σχολή θηλέων με 3 δασκάλες και 90 μαθήτριες, και το νηπιαγωγείο με 150 παιδιά. Οι ετήσιοι προϋπολογισμοί του αρρεναγωγείου και του παρθεναγωγείου ανέρχονταν σε 25 και σε 20 τουρκικές λίρες αντίστοιχα. Τα ιδρύματα αυτά συντηρούνταν ως επί το πλείστον χάρη στα εισοδήματα από την περιουσία του ναού.

Η εκκλησία της Αγίας Αναστασίας της Φαρμακολύτριας του Χορόσκιοϊ πανηγύριζε στις 22 Δεκεμβρίου (ημέρα εορτής της αγίας), την Κυριακή του Θωμά και την Πεντηκοστή.  Το πανηγύρι της Αγίας το Δεκέμβριο συγκέντρωνε πιστούς από ολόκληρη τη Μικρά Ασία και συμμετείχαν πολλοί έμποροι με τα προϊόντα τους. Θεωρούνταν ότι η αγία Αναστασία η Φαρμακολύτρια θεράπευε με θαυματουργό τρόπο ψυχικές ή πνευματικές διαταραχές. Οι ασθενείς παρέμεναν στα κελιά που προορίζονταν για τους προσκυνητές μαζί με τους δικούς τους ανθρώπους για διάστημα 40 ή περισσότερων ημερών, μέχρι να γίνει το θαύμα που επιθυμούσαν ή μέχρι να εκπληρώσουν το τάμα τους. Οι θεραπευτικές πρακτικές αυτές θύμιζαν αντίστοιχες των αρχαίων Ασκληπιείων.

Στη γιορτή της αγίας Αναστασίας τα σπίτια στο χωριό είχαν το καθιερωμένο λαδερό φαγητό για τη μεγάλη μέρα: ρεβιθοντολμάδες, δηλαδή ξερές μελιτζάνες γεμιστές με ρύζι και ρεβίθια αλεσμένα.

Σχετικά με τα θαύματα της αγίας Αναστασίας υπήρχε και η παράδοση πως κάποτε μουσουλμάνοι ληστές περικύκλωσαν το Χορόσκιοϊ, αλλά λόγω της επέμβασης της αγίας, δεν μπόρεσαν να βρουν το δρόμο για να μπουν στο χωριό.

Στον κυριως ελλαδικό κορμό

Κατά τη Μικρασιατική Καταστροφή ο ναός καταστράφηκε ολοσχερώς. Οι πρόσφυγες συνέχισαν την τιμή προς την Αγία Αναστασία στους τόπους όπου εγκαταστάθηκαν μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή.

Οι Μικρασιάτες έκτισαν στον Περισσό της Νέας Ιωνίας Αττικής νέο ναό της Αγίας Αναστασίας σε ανάμνηση του ομώνυμου Ναού του Χορόσκιοϊ της Μικράς Ασίας. Εκεί φυλάσσεται η ιερή εικόνα της Αγίας που έφεραν μαζί τους ως κειμήλιο.

Στον Περισσό της Νέας Ιωνίας Αττικής ανεγέρθηκε ναός της Αγίας Αναστασίας της Φαρμακολυτρίας εις ανάμνηση του Ναού στη Μικρά Ασία και εκεί ευλαβικά φυλάσσεται η ιερή εικόνα της που έφεραν οι Μικρασιάτες πρόσφυγες από το ομώνυμο Ναό του Χορόσκιοϊ. Λόγω του σκούρου χρώματος του προσώπου της Αγίας στην εικόνα, οι Τούρκοι που ευλαβούνταν και αυτοί την Αγία, την αποκαλούσαν »καρά κιζ», δηλαδή μαύρο κορίτσι ή μελαχροινούλα. Διασώζεται η μαρτυρία για την επίκληση ενός τυφλού μουσουλμάνου, που στάθηκε στο κατώφλι του νάρθηκα στο ναό της αγίας στη Μικρά Ασία, φωνάζοντας: «Καρά Κιζ, σουγιού βέρινιζ» (»Δώστε μου νερό από τη Μαύρη Κόρη»). Ζητούσε δηλαδή αγίασμα της Αγίας, για να βρέξει και να γιατρέψει μ’αυτό τα σβησμένα του μάτια.

Στον Ιερό Ναό Αγίου Γεωργίου Νικαίας Αττικής υπάρχει παρεκκλήσιο της Αγίας Αναστασίας της Φαρμακολυτρίας και πραγματοποιείται στη μνήμη της Ιερά Πανήγυρις από τους απογόνους των προσφύγων Μικρασιατών.

Στη Θεσσαλονίκη υπάρχουν δυο ναοί της Αγίας: 1) Ο Ιερός Ναός Αγίας Αναστασίας & Αγίων Θεοδώρων Συκεών (στην προσφυγική περιοχή της Νέας Βάρνας – Καλλιθέας Συκεών) και 2) ο Ιερός Ναός Αγίας Αναστασίας Νέας Κηφισιάς που εγκαινιάστηκε το 2013 στην περιοχή όπου επίσης εγκαταστάθηκαν Μικρασιάτες μετά την Καταστροφή του 1922 και σήμερα αποτελεί μια ανεπτυγμένη συνοικία της Θεσσαλονίκης.

Ο Ιερός Ναός Αγίας Αναστασίας Νέας Κηφισιάς Θεσσαλονίκης που εγκαινιάστηκε το 2013 στην περιοχή όπου επίσης εγκαταστάθηκαν Μικρασιάτες μετά την Καταστροφή του 1922.

Οσία Φωτεινή η Νεαπολίτις: μια άγνωστη Μικρασιάτισσα αγία

site analysis

Η οσία Φωτεινή η Νεαπολίτις (εκ Νεαπόλεως Μικράς Ασίας – 1804) με τη χαρακτηριστική φορεσιά της Καππαδοκίας. Αγιογραφία στον Μητροπολιτικό Ναό Αγίου Γεωργίου Νεαπόλεως Θεσσαλονίκης.

Από τον βίο της Οσίας Φωτεινής της Νεαπολίτιδος, εν Νεαπόλει (Νέφ Σεχίρ) της Μικράς Ασίας (1804)

«Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με»
«Οσμή μύρων σου υπέρ πάντα τα αρώματα· μύρον εκκενωθέν όνομά σου· διά τούτο νεάνιδες ηγάπησάν σε». ( Άσμα Ασμάτων Α,3)

Ο Αββάς Ισαάκ ο Σύρος λέγει: «Ιδού ο ουρανός εν τη καρδία σου, ει καθαρός έση. Και εν εαυτώ όψη τους Αγγέλους συν τω φωτί αυτών και τον Δεσπότην Ιησούν Χριστόν εν μέσω αυτών». Δηλαδή, ιδού όλος ο ουρανός είναι εντός σου, εάν είσαι καθαρός. Και σ᾿ αυτόν τον ουρανό της ψυχής σου θα δης τους Αγγέλους με το δικό τους φως και τον Δεσπότη Χριστό ανάμεσά τους.
Αυτόν τον Ουρανό έβλεπε και μια 24χρονη κοπέλα, που καλλιεργούσε με ζήλο την Ευχή, στην Νεάπολη της Καππαδοκίας. Πρόκειται για την οσία Φωτεινή την Νεαπολίτιδα (1804) .
Έλεγε εξομολογητικά κάποτε η οσία στον Γέροντά της, τον πρεσβύτερο Γεώργιο* :
— Εγώ, η ταπεινή σου κόρη Φωτεινή, φλεγομένη από τον θείο έρωτα της Νοεράς προσευχής, πολλές φορές, κατά το παράδειγμα του γλυκυτάτου Ιησού μου, κατέφευγα σε ήσυχους τόπους και σε βουνά, για να βρω στα μέρη εκείνα Αυτόν που ποθούσε η ψυχή μου. Με το που άρχιζα την προσευχή μου, μέσα στο στόμα μου ένοιωθα μια ανέκφραστη γλυκύτητα και ο νους μου αρπαζόταν στους ουρανούς κι εκεί θεωρούσα τα τάγματα των Ασωμάτων και αΰλων Δυνάμεων και τα πνεύματα των Αγίων. Όλοι με τα χέρια σταυροειδώς στο στήθος παρίσταντο με αρμονία, τάξι και ησυχία μπροστά στον θρόνο του Τριαδικού Θεού. Αισθανόμουν μια γλυκύτατη πανεύοσμη ευωδία και άκουγα τις μελίρρυτες ψαλμωδίες τους.
Σ᾿ αυτήν την θεωρία αρπαζόμουν όχι μόνο όταν ήμουν σε ήσυχους τόπους και στα βουνά, αλλά και μέσα στην εκκλησία, την ώρα της Θείας Λειτουργίας και καθόλου δεν άκουγα τις ψαλμωδίες των ψαλτών. Την ώρα εκείνη, αν μου μιλούσε κανείς, καθόλου δεν καταλάβαινα κι αν ήθελα να έλθω στον εαυτό μου για να μην αντιληφθούν και οι άλλοι την έκστασι και θεωρία μου, καθόλου δεν μπορούσα να επιβληθώ και να αποσπάσω τον νου μου από την θεωρία, εως ότου αυτή από μόνη της υποχωρούσε. Κι όσα έβλεπα ή άκουγα κι όσες ανέκφραστες ευωδίες αισθανόμουν, αποτελούν για μένα «άρρητα ρήματα» και μου είναι αδύνατον να τα εκφράσω.
Το μόνο που μπορώ να πω είναι ότι, μετά την εκστατική αυτή θεωρία, όποιο μέλος του σώματός μου άγγιζα, ανέπεμπε την ίδια γλυκύτατη ευωδία. Την αισθανόμουν σ᾿ όλο το σώμα μου διάχυτη. Δεν έμοιαζε με καμμιά ευωδιά πάνω στη γη. Είθε ο πανοικτίρμων Θεός να χαρίση σε όλους τους πιστούς να αισθανθούν αυτή την ευωδία. «Γεύσασθε και ίδετε ότι χρηστός ο Κύριος»
* Ο άγιος Γεώργιος, ο ιερέας της Νεάπολης (Νέφσεχιρ) Καππαδοκίας, γεννήθηκε το 1760 και κοιμήθηκε εξόριστος στη Λευκωσία της Κύπρου, μετά από σειρά συκοφαντιών, στις 12 Σεπτεμβρίου 1816. Ο άγιος –μη αναγνωρισμένος ακόμη επίσημα– υπήρξε πνευματικός της οσίας Φωτεινής της Νεαπολίτισσας και κατέγραψε στα καραμανλίδικα (τουρκική γλώσσα με ελληνική γραφή) τις συγκλονιστικές εμπειρίες της. Επίσης μετέφρασε στα τούρκικα και εξέδωσε στα καραμανλίδικα βίους αγίων ανδρών και γυναικών, με τον τίτλο Αλτούνολουκ (Χρυσαύλακας).

πηγή: »Η νέα οσία Φωτεινή η Νεαπολίτις», εκδ. Σ. Γιούλη 1978.https://iconandlight.wordpress.com/2017/06/08/17976/amp/

Η ΑΓΙΑ ΜΕΓΑΛΟΜΑΡΤΥΣ ΚΑΙ ΠΑΝΣΟΦΟΣ ΑΙΚΑΤΕΡΙΝΑ

site analysis

«Η αγία Αικατερίνα ήταν από την πόλη της Αλεξάνδρειας, κόρη κάποιου άρχοντα, ονόματι Κώνστα, πάρα πολύ ωραία, αξεπέραστης μάλιστα ομορφιάς, ψηλή και λεπτή κατά το σώμα, ετών δεκαοκτώ. Αυτή λοιπόν αφού σπούδασε, στο ανώτερο δυνατό σημείο, όλη τη ελληνική και ρωμαϊκή παιδεία, δηλαδή τον Όμηρο και τον Βιργίλιο, τον μέγιστο ποιητή των Ρωμαίων, τον Ασκληπιό και τον Ιπποκράτη και τον Γαληνό από τους ιατρούς, τον Αριστοτέλη και τον Πλάτωνα, τον Φιλιστίωνα και τον Ευσέβιο από τους φιλοσόφους, τον Ιαννή και τον Ιαμβρή από τους μεγάλους μάγους, τον Διόνυσο και τη Σύβιλλα, όπως και κάθε ρητορική τέχνη που είχε εφευρεθεί στον κόσμο, ακόμη όμως αφού έμαθε  και κάθε λέξη από τις διάφορες γλώσσες, εξέπληξε όχι μόνο αυτούς που την έβλεπαν, αλλά και αυτούς που άκουγαν για τη φήμη, τη σοφία και την παιδεία της. Λόγω της ομολογίας της για τον Χριστό, βασανίστηκε πολύ από τον βασιλιά Μαξέντιο, ενώ στο τέλος της έκοψαν και το κεφάλι, δεχόμενη έτσι και το στεφάνι του μαρτυρίου από τον αθλοθέτη Χριστό, τον αληθινό Θεό μας». Μας δίνει την ευκαιρία η πάνσοφος αυτή νύμφη του Κυρίου, εν σχέσει και με τη σοφία των ρητόρων που αντιμετώπισε, να σημειώσουμε αυτό που επισημαίνει και ο υμνογράφος και που έχει αξία διαχρονική: η κοσμική σοφία των ρητόρων, επειδή ακριβώς δεν διαπνεόταν από τη χάρη του Θεού και στηριζόταν μόνον στις πλοκές των ανθρωπίνων ματαίων συλλογισμών, τελικώς ήταν «ανάπλεως απαιδευσίας», εντελώς γεμάτη από απαιδευσία. «Χαίροις,(Αικατερίνα), η των φληνάφων ρητόρων την θρασυστομίαν ελέγξασα, ως απαιδευσίας ανάπλεως». (Να χαίρεσαι, Αικατερίνα, σύ που έλεγξες το θρασύ στόμα των ρητόρων σαν κάτι που ήταν γεμάτο από έλλειψη παιδείας). Αληθινά: μία παιδεία χωρίς Χριστό, δηλαδή χωρίς χάρη Θεού, τι μπορεί να είναι; Κατά τη ρήση του οσίου Παϊσίου του αγιορείτου: ένας έξυπνος δαιμονισμός. Πόσο πρέπει να προβληματιστούμε όλοι πάνω σ’  αυτήν την παρατήρηση του αγίου υμνογράφου! Ιδίως σήμερα, που χωρίς αιδώ και σκέψη πολλοί «υπεύθυνοι με θέση και εξουσία» αποδύονται σε αγώνα εξοβελισμού από την ελληνική εκπαίδευση κάθε χρώματος χριστιανικού. Ο άγιος υμνογράφος μας καθοδηγεί και σε άλλες διαστάσεις της πολυτάλαντης προσωπικότητάς της. Σημειώνει μεταξύ άλλων στο εξαποστειλάριο της ακολουθίας: «Ενεύρωσας το φρόνημα γυναικών, ω παρθένε, Αικατερίνα πάντιμε, αθλοφόρων η δόξα». (Ισχυροποίησες το φρόνημα των γυναικών, παρθένε και πάντιμε Αικατερίνα, συ που είσαι η δοξα των αθλοφόρων μαρτύρων). Η αίσθηση του υμνογράφου, αίσθηση της όλης Εκκλησίας, ότι η αγία Αικατερίνα με ό,τι έζησε και έκανε έδωσε νεύρο στο φρόνημα των γυναικών, τις έκανε πιο ισχυρές, είναι κάτι σημαντικό. Σε εποχή που τονίζονται τα δικαιώματα των γυναικών, που ο λεγόμενος φεμινισμός, ως κίνημα για να αποκτήσουν οι γυναίκες εκείνα που δικαιούνται μέσα σε μία ανδροκρατούμενη κοινωνία, έρχεται συχνά πυκνά στην επικαιρότητα, η διαπίστωση ότι οι γυναίκες μάρτυρες, σαν την αγία Αικατερίνα, είναι αυτές που ουσιαστικά και δραστικά δυναμώνουν το φρόνημά τους, πρέπει να εξαγγέλλεται. Νομίζουμε ότι εδώ βρισκόμαστε σε ό,τι ανώτερο έχει δοθεί ως ώθηση  για τον φεμινισμό. Διότι αυτός δεν βρίσκεται στα λόγια, αλλά στο παράδειγμα. Και δυναμικότερο παράδειγμα από μία γυναίκα που έδωσε και τη ζωή της για την πίστη στον Θεό και στον άνθρωπο δεν υπάρχει. ΠΗΓΗ.ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ ΑΚΟΛΟΥΘΕΙΝ

Η ΟΣΙΑ ΑΠΟΛΙΝΑΡΙΑ ΠΟΥ ΑΣΚΗΤΕΨΕ ΩΣ ΕΥΝΟΥΧΟΣ ΔΩΡΟΘΕΟΣ

site analysis

Τη 4η του μηνός Ιανουαρίου

Μνήμη της Oσίας Aπολιναρίας της Συγκλητικής

Aίρουσιν εκ γης την Aπολιναρίαν. 

Και γαρ κατοικείν ουρανούς ην αξία. 

Aύτη η αοίδιμος Aπολιναρία ήτον κατά τους χρόνους Λέοντος του Mεγάλου, του επονομαζομένου Μακέλλη, εν έτει υνζ΄ [457], θυγάτηρ Aνθεμίου, όστις εδιωρίσθη παρά του βασιλέως να ήναι της Pώμης διοικητής. Κατά δε το κάλλος και την φρονιμάδα, αύτη υπερέβαινε τας πολλάς γυναίκας του τότε καιρού. Eκ νεαράς δε ηλικίας επόθησε την παρθενίαν, και επαρακάλει τον Θεόν νύκτα και ημέραν να επιτύχη του ποθουμένου, ήτοι να μείνη παρθένος έως θανάτου. Διά τούτο επαρακάλεσε και τους γονείς της να την συγχωρήσουν να υπάγη εις τα Ιεροσόλυμα. Eπειδή δε εκείνοι της έδωκαν την άδειαν, τούτου χάριν η μακαρία πέρνουσα δούλους και δουλεύτρας, ομοίως και χρυσάφι και αργύριον και ρούχα πολύτιμα, επήγεν εις την Aγίαν Πόλιν. Και εκεί τα εμοίρασεν όλα εις τους πτωχούς. Aφ’ ου δε επροσκύνησε τους Aγίους Τόπους, και ελευθέρωσε τους δούλους και δουλεύτρας της, εκράτησε μαζί της μόνον ένα γέροντα και ένα ευνούχον.Τους οποίους πέρνουσα, εκίνησε να υπάγη εις Aλεξάνδρειαν. Φθάσασα δε εις ένα τόπον ομαλόν και ίσον, απεφάσισε να καθίσουν εκεί, διά να αναπαύσουν ολίγον τον κόπον της οδοιπορίας. 

Όταν δε οι άνθρωποί της εκοιμήθησαν, τότε η τρισολβία πάντα καταφρονήσασα, φεύγει κρυφίως και εμβαίνει εις τον εκείσε ευρισκόμενον λόγγον. Eκεί λοιπόν έμεινε χρόνους πολλούς, τόσον οπού έγινε το δέρμα του σώματός της σκληρόν, ωσάν το δέρμα της χελώνης, από τα δαγκάματα των εν τω λόγγω εκείνω ευρισκομένων κωνώπων. Έπειτα πηγαίνει εις μίαν σκήτην, όπου ήτον πολλοί άγιοι Πατέρες, και εκεί υποκρινομένη, ότι είναι ευνούχος, ωνόμασε τον εαυτόν της Δωρόθεον. O δε εκεί ευρισκόμενος Όσιος Μακάριος, εδέχθη αυτήν, και της έδωκε κελλίον, μέσα εις το οποίον εγκλεισθείσα η τρισολβία, επροσηύχετο εις τον Θεόν νύκτα και ημέραν. O δε πατήρ της Aνθέμιος είχε και άλλην θυγατέρα, η οποία έπασχεν από ακάθαρτον δαιμόνιον. Όθεν έστειλεν αυτήν εις τους Πατέρας της σκήτεως διά να την ιατρεύσουν. Περί δε της θυγατρός του ταύτης Aπολιναρίας απέκαμεν, και πλέον δεν ερεύνα δι’ αυτήν. Οι δε Πατέρες έστειλαν την δαιμονισμένην προς την αδελφήν της, ήτις υπεκρίνετο πως ονομάζεται Δωρόθεος, ως είπομεν ανωτέρω. Και αναμεταξύ εις ολίγας ημέρας, ελευθερώθη από τον δαίμονα το κοράσιον και αποστέλλεται από τους Πατέρας υγιής εις τον πατέρα της. Ύστερον δε από ολίγας ημέρας, άρχισεν η κόρη να φαίνεται ότι ήτον εγγαστρωμένη. O δε ταύτης πατήρ, νομίσας ότι εγγαστρώθη από τον Aββάν Δωρόθεον, πέμπει παρευθύς ταχυδρόμους, και φέρνουσιν αυτόν έμπροσθέν του. 

H δε Oσία δείξασα με κάποια σημεία, πως ήτον γέννημα και θυγάτηρ του Aνθεμίου, έκαμεν όλους να θαυμάσουν και να φοβηθούν. Και μάλιστα διά το θαύμα οπού έκαμεν εις την ιδίαν αδελφήν της. Μετά ταύτα μείνασα ολίγας ημέρας με τους γονείς της, πάλιν εγύρισεν οπίσω εις το κελλίον της, χωρίς να μάθη κανένας εκείνο οπού εποίησεν. Aφ’ ου δε ετελεύτησε, τότε εγνωρίσθη εις τους Mοναχούς, ότι είναι γυνή. Όθεν όλοι εξέστησαν διά τούτο, και επαρακινήθησαν να ευχαριστήσουν τον Θεόν. 

(Από το βιβλίο: Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού. Τόμος Β´. Εκδόσεις Δόμος, 2005)

Η μακαριστή ψυχούλα Θεογνωσία!

site analysis

Πανιερωτάτου Μητροπολίτου Μόρφου κ. Νεοφύτου

Η μακαριστή Θεογνωσία Πατέρες και αδελφοί,

μεταβαίνει σήμερον εκ του θανάτου εις την ζωήν ένας ευλογημένος και ενάρετος άνθρωπος, η δούλη του Θεού Θεογνωσία. Ένας άνθρωπος, ο οποίος ανακάλυψε ενωρίς στη ζωή του το αυθεντικό και αληθές νόημα της ζωής και του θανάτου. Είναι όντως ευλογημένη η Θεογνωσία, όχι μόνον γιατί πήρε στην κολυμβήθρα της βαπτίσεώς της τη γνώση του Θεού, αλλά επειδή αξιώθηκε να επαληθεύσει το όνομά της.

Όντως η προκείμενη νεκρή Θεογνωσία είχε γνώση του Θεού, κι ας μην ήταν θεολόγος. Και επιβεβαίωνε τη γνώση τούτη με τη ζωή της, με την όραση των θείων μυστηρίων, τη γεύση του Θεού, δηλαδή αυτή την εμπειρία, που εμείς διαβάζουμε στα πατερικά και θεολογικά βιβλία μας. Παράδοξο, θα πει κάποιος! Δεν είναι όμως παράδοξο!

  Δόξα τω Θεώ, η Κύπρος έχει ακόμα, ας είναι και μεταλλαγμένη και σκλαβωμένη, αρκετές «Θεογνωσίες»∙ ανθρώπους δηλαδή της λαϊκής ευσέβειας, οι οποίοι πολύ νωρίς αντιλήφθηκαν ποια είναι η αληθινή γεύση, ο πραγματικός σκοπός αυτού του βίου. Κι ότι αυτός ο βίος, αν δεν ενώνεται με την αιώνια ζωή του αιώνιου Θεού, είναι βίος ανεόρταστος, άχαρος, χωρίς τη χάρη του Τριαδικού μας Θεού. Δόξα τω Θεώ, που αξιωθήκαμε να γνωρίσουμε αυτού του είδους τη γνώση του ανθρώπου αυτού.

  Κι εσείς, τα παιδιά της, οι κόρες της, οι γαμπροί, τα εγγόνια της, τα δισέγγονά της, οι επίλοιποι συγγενείς, οι χωριανοί μας Ζωδιάτες και όλοι εσείς, που αξιωθήκατε να έχετε γνώση της Θεογνωσίας, είστε όντως ευλογημένοι.

Κι αν κρίνω από τους δύο επικήδειους λόγους που άκουσα, μπορώ να πω ότι αντιληφθήκατε τον θησαυρό της οικογένειάς σας. Κι έτσι μπορείτε να στηρίζετε τη δική σας οικογένεια, είτε τη τωρινή, είτε τη μελλοντική, στο παράδειγμα αυτής της ευλογημένης γιαγιάς, της Θεογνωσίας.

 Αν είμαι εδώ παρών, δεν είναι γιατί είμαστε χωριανοί με τη Θεογνωσία, ούτε πως είμαστε και μακρινοί συγγενείς, όπως πράγματι είμαστε από την πλευρά της γιαγιάς μου, αλλά γιατί, κατά ένα μυστικό τρόπο, στα ύστερα χρόνια της η Θεογνωσία μού εμπιστεύτηκε πολλά από τον εσωτερικό, πνευματικό της κόσμο, από την εμπειρία του Θεού, που απεκόμισε.

 Θα ήθελα να αναφέρω ενδεικτικά μερικά από αυτά τα εν Χριστώ βιώματά της, προς ωφέλεια και των κληρικών και εσάς των οικείων της. Καταρχάς, η αγαπητή μας Θεογνωσία γεννήθηκε με μια μεγάλη προίκα, όχι όπως νόμιζαν οι Ζωδιάτες τα πολλά περιβόλια και τα πολλά πλούτη, όχι αυτή την προίκα. Αυτή αποδείχτηκε φαντασία, την οποία τώρα νέμονται οι κατακτητές μας. Η προίκα της ήταν η μάνα της, η Παναγιωτού· άνθρωπος του Θεού, με βαθιά απλότητα αλλά και βαθιά πνευματική εσωτερικότητα.

  Η ίδια μας διηγήθηκε το εξής γεγονός, το οποίο είναι καταγραμμένο σε ένα από τα πιο λαοφιλή βιβλία, που σήμερα κυκλοφορούν, και που τιτλοφορείται Ασκητές μέσα στον κόσμο, και έχουν μέχρι σήμερα εκδοθεί δύο τόμοι.   Επιτρέψτε μου εδώ να αναφερθώ και στην προϊστορία του βιβλίου. Τη σειρά αυτή των βιβλίων επιμελήθηκε ο ιερομόναχος π. Ε. της Καψάλας, ένας από τους μεγαλύτερους ασκητές του συγχρόνου Αγίου Όρους και προσωπικός μας φίλος, πνευματικό δε τέκνο του οσίου πατρός ημών Παϊσίου του Αγιορείτου, του οποίου η αγιότητα ανακηρύχθηκε επίσημα μόλις προ ενός μηνός.

Είχε ειπεί λοιπόν ο γερο-Παΐσιος στον π. Ε. να καταγράψει, όχι μόνο τον βίο και τη διδασκαλία συγχρόνων μοναχών και ασκητών του Αγίου Όρους, αλλά και ανθρώπων που έζησαν στις μέρες μας ασκητικά μέσα στον κόσμο, ούτως ώστε και οι έγγαμοι να έχουν πρότυπα βίου, και όχι μόνον οι μοναχοί με τους ασκητές. Έτσι ο καλός μας π. Ε. μπήκε σε αυτή τη διαδικασία, και χάρηκα που στον δεύτερο τόμο της σειράς που αναφέραμε (Ασκητές μέσα στον κόσμο) έχει 

περιλάβει και έξι Κυπρίους λαϊκούς, ανθρώπους ενάρετους και αγιασμένους.

  Μια από τις έξι αυτές βιογραφίες είναι η βιογραφία της Παναγιωτούς, της μάνας της Θεογνωσίας.Ας είναι καλά ο παπα-Θεοδόσης, ο ιερέας εδώ του ναού, που διέσωσε, κατέγραψε και παρέδωσε στον π. Ε. το γεγονός, που τώρα θα σας διηγηθώ.

 Γράφει, λοιπόν, μέσα σ᾽ αυτό το βιβλίο, για όσους δεν το διαβάσατε, το εξής: 

Πήγε η Παναγιωτού μαζί με την κόρη της Θεογνωσία και άλλους στον εξωκκλήσι της Κάτω Ζώδιας -προ της εισβολής, βεβαίως-, στον άγιο Γεώργιο των Ξαλώνων, αλλά ήταν κλειστή η εκκλησία.

Η Παναγιωτού είχε τέτοια απλότητα αλλά και τέτοια φυσική πίστη, που με δυνατή φωνή είπε: 

«Άγιε Γεώργιε, είσαι μέσα; Αν είσαι μέσα, άνοιξέ μας!» Και άκουσε τη φωνή του αγίου Γεωργίου από μέσα, που της απάντησε: «Είμαι μέσα! Ελάτε!»

 Αλλά, για να ακούσει τη φωνή του αγίου, σημαίνει και αυτή είχε καθάρισει τις αισθήσεις τις και μπορούσε, ήταν άξια, να ακούσει αυτή τη φωνή. Γι αυτό, όσοι δεν έχουμε την εμπειρία του Θεού, να εμπιστευόμαστε την εμπειρία των αγίων, την εμπειρία των εναρέτων ανθρώπων του Θεού.

  Η Παναγιωτού, λοιπόν, μεγάλωσε αυτή την κόρη. Μου έλεγε η μακαριστή Θεογνωσία, ότι από τον καιρό που ζοῦσε στη Ζώδια έμαθε να κάνει πολλές μετάνοιες, αλλά κρυφά από τους άλλους. Να μην τη βλέπουν, ούτε τα παιδιά της, ούτε και ο άντρας της ο Γιαννής. Γιατί είχε μάθει και από τη μάνα της και από τη γιαγιά της -δείτε δηλαδή πόσο δυνατή παράδοση ήταν αυτή-, ότι ο Θεός ευλογεί το μυστικό, αυτό που δεν δοξάζουν οι άνθρωποι, αυτό που δεν βλέπουν, δεν ζηλεύουν, δεν φθονούν και δεν επαινούν. Γι᾽ αυτό φρόντιζε η ζωή της η προσωπική και πνευματική να είναι μυστική. 

Μου λέει: «Εν᾽ ναι (δεν είναι) για τούτο, Δεσπότη μου, που τζιαι τούτα που κάμνετε εσείς οι παπάδες μέσα στο ιερό λέγονται μυστήρια;» 

Ναί, πράγματι, γιατί τα Μυστήρια έχουν μια μυστική διάσταση, την οποία δεν μπορούν να δουν πολλοί, αλλά έχουν τη δυνατότητα να τη γευθούν όλοι.

 Είναι και ακόμη λίγα πράγματα, που μπορώ να καταθέσω για τη μακαριστή δούλη του Θεού Θεογνωσία. 

Βρισκόταν κάποτε στον Μουτουλλά, και είδε εκεί για πρώτη φορά τον φύλακά άγγελό της. Τον είδε εν είδει φωτός και φοβήθηκε και πήγε στη μάνα της και της το διηγήθηκε. Η μάνα της, της εξήγησε: 

«Είναι ο άγγελός σου κόρη μου, που πήρες στο Βάπτισμα. Πρόσεξε, να μην τον προσβάλεις.» 

Αργότερα τον είδε πάλιν και πολλάκις. Όταν κάποτε πήγε στον Κύκκο να προσκυνήσει με έναν από τους γαμπρούς της, καθυστέρησαν, και του έλεγε, «κάμε πιο γρήγορα, γυιέ μου, διότι ήδη μπήκαν στην ευλογημένη βασιλεία», δηλαδή είχε αρχίσει η Λειτουργία. Όταν έφτασαν στο μοναστήρι, έφτασαν την ώρα του χερουβικού. Και η ευλογημένη ψυχή της Θεογνωσίας αξιώθηκε να ιδεί πνευματικά το μυστήριο της θείας Λειτουργίας! Ενώ εμείς, που το τελούμε τόσες πολλές φορές δεν το βλέπουμε, απλοί άνθρωποι του Θεού, που έχουν καθαρίσει τα μάτια της ψυχής τους, βλέπουν αυτά που εμείς δεν βλέπουμε. Και η Θεογνωσία ήταν άνθρωπος που είχε όραση του Θεού, γι᾽ αυτό είπα ότι είχε γνώση του Θεού.

 Έβλεπε λοιπόν μέσα στην αγία πόρτα, όπως λέμε στην Κύπρο, δηλαδή στην Ωραία Πύλη, ένα τεράστιο γαλάζιο φως και ο παπάς ήταν από πίσω προς την αγία Τράπεζα. 

Και όποτε περνούσε από την Ωραία Πύλη για να ειπεί το, «ειρήνη πάσι», περνούσε μέσα από το φως και το φως διαχεόταν δια χειρός του ιερέως σε όλους τους πιστούς. Αν και σε μερικούς, καθώς μου είπε, δεν καθόταν το φως, και λυπήθηκε. Σκεφτείτε δηλαδή αυτή τη γυναίκα, πόσο τη χαρίτωσε ο Θεός, για να βλέπει τα μη ορώμενα. 

 Άλλοτε πάλιν, σε ένα από τους ναούς της Κύπρου -όχι αυτόν εδώ της Λευκωσίας-, έβλεπε τον ιερέα την ώρα που θυμίαζε στο χερουβικό τις τέσσερις πλευρές της αγίας Τραπέζης, και έβλεπε ότι κάτω από την αγία Τράπεζα έβγαινε σε κάθε πλευρά και ένας άγιος και έκαμνε υπόκλιση του ιερέως.

Τη ρώτησα: «Από τις πλευρές έβγαιναν οι άγιοι ή από αλλού;» 

Και μου απάντησε: «Όχι, από τις γωνιές. Από τις τέσσερις γωνιές της αγίας Τραπέζης.» 

 Και ξέρετε, αγαπητοί μου πατέρες, ότι η κανονική τάξη είναι να θυμιάζομε όχι από τις πλευρές, αλλά τις τέσσερεις κεραίες, γωνίες της αγίας Τραπέζης. Γιατί; Γιατί εκεί, κατα την τελετή των Εγκαινίων του ναού, τοποθετούμε τις εικόνες των τεσσάρων Ευαγγελιστών. Έβλεπε λοιπόν η Θεογνωσία τους τέσσερεις Ευαγγελιστές, που έκαναν υπόκλιση στον ιερέα, την ώρα που ο ιερέας θυμίαζε την αγία Τράπεζα. Σ᾽ ένα από τα τελευταία της τηλεφωνήματα, είχε την απορία, μήπως είχε αμαρτία που μου έλεγε αυτά τα πράματα.

Διότι η μάνα της, της έλεγε να μην τα λένε, για να μη δοξαστούν. Της είπα και εγώ: 

«Σου υπόσχομαι, αν ζήσω, θα τα πω μόνον στην κηδεία σου. Εκεί δεν μπορεί να σε πειράξει ο πειρασμός, ούτε μπορείς τότε να υπερηφανευτείς.» Είχε, βλέπετε, την αγωνία, μήπως κενοδοξήσει, μήπως περηφανευτεί από τις πολλές οράσεις που είχε στη θεία Λειτουργία. Όταν για κάποιες Κυριακές δεν είδε τίποτε στη Λειτουργία, ανησύχησε. Με πήρε τηλέφωνο. 

«Μήπως είναι επειδή σου είπα ορισμένα πράματα, και δεν άρεσε του Θεού;», με ρώτησε. 

Της λέω: «Όχι, δεν είναι γι᾽ αυτό. Φαίνεται, εσύ θέλεις να βλέπεις αυτά τα πράματα!» 

«Να μην θέλω λοιπόν;», με ρωτάει. 

«Όχι, να μην θέλεις», της απάντησα. «Να αφήνεις τον Θεό, να σού δείχνει ό,τι θέλει να σου δείξει και να Τον δοξάζεις πάντοτε!»

  Λοιπόν αυτά τα ολίγα είχα να μοιραστώ μαζί σας, για να αντιληφθούμε τι άνθρωπο προπέμπομε σήμερα στον παράδεισο. Έχουμε μεγάλη ευθύνη, που από τη γενιά μας, από το χωριό μας γεννήθηκαν και μεγάλωσαν τέτοιοι άνθρωποι. 

Να συνεχίσετε, όχι μόνον τους ωραίους λόγους της Θεογνωσίας και τα ωραία ήθη και έθιμά της, αλλά εξαιρέτως την τακτική της μυστικής άσκησης και προσευχής, τα πολλά μνημονέματα που έκαμε πολλών κεκοιμημένων όλης της Κάτω Ζώδιας. Έτσι η Κάτω Ζώδια, αν και τόσα χρόνια κατεχόμενη, στον νου της Θεογνωσίας ήταν γνωστή και ελεύθερη και την ένωνε με την άνω μνήμη, την αιώνια μνήμη του αιώνιου Θεού. Αυτή ήταν ενδεικτικά η δούλη του Θεού Θεογνωσία.

 Εύχομαι όλοι εμείς, είτε αρχιερείς, είτε ιερείς και διάκονοι, είτε εσείς, ο λαός του Θεού, να έχουμε τέτοια μίμηση αυτής της λαϊκής ευσέβειας. Και, τι είναι νομίζετε η λαϊκή ευσέβεια; Η λαϊκή ευσέβεια είναι η ευσέβεια των αγίων αποστόλων. Οι άγιοι απόστολοι ήταν άνθρωποι απλοί του λαού, οι πιο πολλοί ψαράδες. Και όμως αυτοί πίστεψαν, πως εκείνος ο τριαντάχρονος Διδάσκαλος, ο Ιησούς, ήταν πράγματι ο σαρκωμένος Υιός του Θεού του ζώντος, ο Μεσσίας, ο νικητής του θανάτου. 

Η Θεογνωσία συνεχίζει την πίστη, την εμπειρία των αγίων αποστόλων. Είναι η αποστολική ευσέβεια, η λαϊκή ευσέβεια της Κύπρου. Ο Θεός να αναδείξει και να κρατήσει τέτοιους ανθρώπους ανάμεσά μας σε αυτές τις τόσο δύσκολες ώρες, που περνά ο τόπος, για να μας διδάξουν τη γνώση του Θεού, όπως η δούλη του Θεού Θεογνωσία. Αιωνία της η μνήμη!

πηγή/αντιγραφή