ΒΑΣΩ

site analysis

Η ΑΓΙΑ ΜΑΡΤΥΣ ΓΛΥΚΕΡΙΑ

site analysis

«Ἡ ἁγία ἔζησε κατά τούς χρόνους τοῦ αὐτοκράτορα Ἀντωνίνου καί τοῦ ἡγεμόνα Σαβίνου, στήν Τραϊανούπολη. Ὅταν θυσίαζε λοιπόν ὁ ἡγεμόνας στήν πόλη αὐτή, ἐκείνη, ἀφοῦ σχημάτισε στό μέτωπό της τόν τίμιο σταυρό, ἦλθε πρός τόν ἡγεμόνα λέγοντας ὅτι εἶναι χριστιανή καί δούλη τοῦ Χριστοῦ. Κι ἐνῶ ὁ ἡγεμόνας τή συμβούλευε νά θυσιάσει στούς θεούς του, ἡ ἴδια μπῆκε μέσα στόν εἰδωλολατρικό ναό, προσευχήθηκε καί ἔριψε κάτω στή γῆ τό ἄγαλμα τοῦ Δία καί τό συνέτριψε. Οἱ εἰδωλολάτρες πού βρίσκονταν στόν ναό ἄρχισαν νά τήν πετροβολοῦν, ἀλλά οἱ πέτρες δέν τήν ἔφταναν. Τότε τήν κρέμασαν ἀπό τά μαλλιά καί τήν ἔγδερναν, κι ὕστερα τήν ἔριξαν στή φυλακή μέ τή διαταγή νά μή τῆς δίνουν νερό γιά πολλές ἡμέρες. Στή φυλακή δέχτηκε τροφή ἀπό ἄγγελο Κυρίου καί δέν ἔπαθε κανένα κακό, μέ ἀποτέλεσμα νά μείνει ἔκθαμβος ὁ ἡγεμόνας καί οἱ δικοί του, ἰδίως ὅταν βρῆκαν - ἐνῶ ἦταν καλά ἀσφαλισμένη ἡ φυλακή – πιάτο καί ἄρτους καί γάλα καί νερό. Ἔτσι τήν ἔριξαν μέσα σέ καμίνι φωτιᾶς, τό ὁποῖο ὅμως σβήστηκε, γιατί ἔπεσε ἐξ οὐρανοῦ νερό, ὁπότε ἡ ἁγία ἐξῆλθε ἀβλαβής. Τά βασανιστήρια συνεχίστηκαν: τῆς ἔγδαραν τό κεφάλι μέχρι τό μέτωπο, ἔχοντας τά χέρια καί τά πόδια της δεμένα. Τήν ξανάβαλαν στή φυλακή, ἀφοῦ προηγουμένως ἔστρωσαν τό δάπεδο μέ σκληρά λιθάρια. Ἐκεῖ πάλι Ἄγγελος Κυρίου τήν ἔλυσε ἀπό τά δεσμά της καί τῆς θεράπευσε τό κεφάλι,  κάνοντας τόν δεσμοφύλακα νά μείνει ἔκπληκτος τόσο πού ἀμέσως ὁμολόγησε πίστη στόν Χριστό καί τοῦ κόψανε τό κεφάλι. Ἡ μάρτυς τότε ὁδηγήθηκε στόν ἡγεμόνα καί στή συνέχεια ρίχτηκε στά ἄγρια θηρία, ἀπό τά ὁποῖα ἕνα τήν ἄγγιξε τόσο, ὥστε νά μή φανεῖ οὔτε πληγή οὔτε κανένας μώλωπας, παρά μόνον μία δαγκωματιά. Ἔτσι παρέδωσε τό πνεῦμα στόν Θεό καί κατατέθηκε τό λείψανό της στήν Ἡράκλεια τῆς Θράκης».

Ἡ ἁγία Γλυκερία ἀνήκει στήν ὁμάδα τῶν μαρτύρων γυναικῶν, οἱ ὁποῖες χαρακτηρίζονται ἀπό σφοδρό πόθο γιά τόν Χριστό καί ἀπό γενναιότητα τέτοια πού ἐκπλήσσει κάθε ἀγγελικό καί ἀνθρώπινο νοῦ. Ἕνα ἀπό τά πολλά καί ἐξαίσια τροπάρια τῆς ἑορτῆς της μᾶς δίνει τό πνευματικό βάθος τοῦ μαρτυρίου της, πῶς ὁ Χριστός δηλαδή δέχτηκε τά μαρτύρια πού ὑπέστη καί τί Ἐκεῖνος τῆς παρέσχε ὡς ἀνταπόδομα.

«Τά αἵματα Χριστῷ ὥσπερ ἀρώματα, καί μύρα κομίσασα, ἀθληφόρε, εὐωδία προσηνέχθης αὐτῷ, πλημμυροῦσα τοῖς πᾶσι τά ἰάματα» (ὠδή γ΄). (Προσκομίζοντας τά αἵματα τοῦ μαρτυρίου σου στόν Χριστό σάν ἀρώματα καί μύρα, ἀθληφόρε, προσφέρθηκες σ’ Αὐτόν ὡς εὐωδία, πλημμυρίζοντας ὅλους τά ἰάματα).

Μυροφόρο θεωρεῖ τήν ἁγία ὁ ἅγιος ὑμνογράφος· ὄχι γιατί προσφέρει στόν Χριστό αἰσθητά ἀρώματα καί μύρα, ἀλλά γιατί προσφέρει τόν ἴδιο της τόν ἑαυτό, πού εἶναι ὅ,τι πολυτιμότερο καί ἀξιοτίμητο ἐνώπιον Ἐκείνου. «Γίνου πιστός ἄχρι θανάτου», ζητάει τό Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ ἀπό τόν πιστό ἄνθρωπο, ὅπως κι ὁ Ἴδιος ὁ Κύριος  ἔζησε τήν ἀπόλυτη πιστότητα στό θέλημα τοῦ Θεοῦ Πατέρα, δίνοντας τή ζωή Του χάριν τῆς ἀγάπης πρός τόν ἄνθρωπο πάνω στόν Σταυρό. «Ἐγένετο ὑπήκοος μέχρι θανάτου, θανάτου δέ Σταυροῦ». Γι’ αὐτό καί θεωρεῖται ἡ ἁγία ὡς εὐωδία ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ, γιατί βρέθηκε ἀπολύτως συντονισμένη μέ τή ζωή τοῦ Κυρίου της, ὅπως ἀντιστοίχως δυστυχῶς ὡς δυσωδία καί βρῶμα εἴμαστε ἐνώπιόν Του ὅταν βρισκόμαστε στόν δρόμο τῆς ἀνυπακοῆς μας πρός Αὐτόν. «Ἀκάθαρτος παρά Κυρίῳ πᾶς παράνομος». Γι’ αὐτόν τόν λόγο καί τῆς δόθηκαν ἀπό τόν Κύριο τά χαρίσματα τῶν ἰάσεων γιά κάθε ἄνθρωπο πού προστρέχει ἐν πίστει πρός αὐτήν, καί μάλιστα σέ βαθμό «πλημμύρας». «Πλημμυρεῖ τοῖς πᾶσι τά ἰάματα». Σάν τόν ἴδιο τόν Θεό μας, ὁ Ὁποῖος «οὐκ ἐκ μέτρου δίδωσι τό Πνεῦμα» Του.

Εἶναι γεγονός ὅτι ὁ ἅγιος ὑμνογράφος Γεώργιος ἐπιμελῶς διά πολλῶν ὕμνων ἐπιχειρεῖ νά ἑρμηνεύσει τή βραχώδη σταθερότητα τῆς μάρτυρος: τή βοηθοῦσε ἡ χάρη τοῦ Πνεύματος τοῦ Θεοῦ (ὠδή α΄)· εἶχε ὀχυρωμένο τόν νοῦ της μέ τήν ἐλπίδα στόν Θεό, πού τήν ἔκανε νά προσβλέπει μόνο στά νοούμενα καί νά περιφρονεῖ τά γεώδη καί ρέοντα (κάθισμα ὄρθρου)· εἶχε σταθερά προσηλωμένο τό βλέμμα μόνον πρός τον Χριστό πού κήρυττε (ὠδή δ΄)· εἶχε ὑπερνικήσει τά πάθη της καί τούς ἀόρατους δαίμονες μέ τούς ἀσκητικούς της ἀγῶνες(ὠδή δ΄). Μία εἰκόνα ὅμως ἀπό τήν ὠδή ε΄ νομίζουμε ὅτι ξεπερνᾶ σέ σύλληψη ὅλες τίς ἄλλες: «Δέχτηκες στή γαστέρα τῆς διάνοιάς σου τόν φόβο τοῦ Θεοῦ, γι’ αὐτό καί ἔτεκες τό πνεῦμα τῆς σωτήριας ὁμολογίας καί τοῦ μαρτυρίου». Ὅταν ὁ ἄνθρωπος δηλαδή δεχθεῖ στόν νοῦ καί τή διάνοιά του τόν φόβο τοῦ Θεοῦ, εἶναι σάν νά κυοφορεῖ τό Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ μέσα του, πού σημαίνει ὅτι θά ἔλθει ἡ ὥρα νά γεννήσει, νά φανερώσει δηλαδή τήν πίστη του στόν Χριστό καί νά φτάσει καί στήν ὥρα τοῦ μαρτυρίου τῆς ζωῆς του. Κανείς μέ ἄλλα λόγια δέν μπορεῖ νά γίνει μάρτυρας, ἄν προηγουμένως δέν ἔχει ἑτοιμαστεῖ γιά κάτι τέτοιο, ἄν προηγουμένως δέν ἔχει στήν ὕπαρξή του αἰσθητή τή χάρη τοῦ Θεοῦ. «Ἡμῖν ἐδόθη», πού λέει καί ὁ ἀπόστολος Παῦλος, «οὐ μόνον τό εἰς αὐτόν πιστεύειν, ἀλλά καί τό ὑπέρ αὐτοῦ πάσχειν».

Ο αποχαιρετισμός της Μάνας. Ιωάννης Πολέμης.

site analysis

Φ.Φράγκος : Αυτό εναι για την Ελληνίδα μάνα που πρώτα και πανω απο όλα είναι η Ελλάδα, οπως η αρχαία ΣΠΑΡΤΙΑΤΙΣΣΑ έδινε ευχή και κατάρα όταν πήγαιναν στον πόλεμο τα παιδια της

«Η ΤΑΝ Η ΕΠΙ ΤΑΣ»

Η την ασπίδα η επι της ασπίδας δηλαδή η νικητής η νεκρός, αλλά όχι ηττημένος!!

Η "Μάννα" του Πολέμη είναι έτοιμη να συγχωρήσει τα πάντα στο γιο της που χάνει από κοντά της, ακόμα και το να απαρνηθεί την ίδια. Ένα τον προειδοποιεί όμως πως δεν πρόκειται να ανεχτεί:  να τον δει να προδίδει την πατρίδα. Το ήθος του ποιητή που εκφράζεται μέσα από τα ποιήματα του ας μας καθοδηγεί στους δύσκολους καιρούς που διανύουμε. Άλλωστε γι' αυτό γεννήθηκε η ποίηση, για να έχει ο άνθρωπος πρότυπα συμεριφοράς.

Ὁ ἀποχαιρετισμὸς τῆς Μάννας

Μισεύεις γιὰ τὴν ξενητιὰ καὶ μένω μοναχή μου

σύρε παιδί μου στὸ καλὸ καὶ σύρε στὴν εὐχή μου.

Τριανταφυλλένια ἡ στράτα σου, κρινοσπαρμένοι οἱ δρόμοι,

γιὰ χάρη σου ν᾿ ἀνθοβολοῦν καὶ τὰ λιθάρια ἀκόμη.

Τὰ δάκρυά μου νὰ γεννοῦν διαμάντια σ᾿ ὅ,τι ἀγγίζεις

καὶ τὸ ποτήρι τῆς χαρᾶς ποτὲ νὰ μὴ στραγγίζεις.

Νὰ πίνεις καὶ νὰ ξεδιψᾶς καὶ νἆν᾿ αὐτὸ γεμάτο,

σὰ νἆσαι ἡ βρύση ἀπὸ ψηλὰ κι ἐσὺ νἆσαι ἀποκάτω.

Ἐκεῖ, παιδί μου, ποὺ θὰ πᾶς, στὰ μακρινὰ τὰ ξένα,

δίχτυα πολλὰ κι ὀξόβεργες θὰ στήσουνε γιὰ σένα.

Παιδί μου ἂν ἐμένανε πάψεις νὰ μὲ θυμᾶσαι,

μὲ δίχως βαρυγγόμηση συχωρεμένος νἆσαι.

Κι ἂν πάλι τὸ φτωχὸ καλύβι μας ντροπὴ σοῦ φέρνει,

ὡστόσο

Καὶ πάλι θά ῾μαι πρόθυμη, συχώρεση νὰ δώσω.

Μ᾿ ἂν τὴν πατρίδα ἀπαρνηθεῖς ποὺ τὴ λατρεύουμε ὅλοι,

νἆσαι ἡ ζωή σου ὅπου κι ἂν πᾶς ἀγκάθια καὶ τριβόλοι.

Ο ιδιαίτερος ρόλος της γυναίκας (με αφορμή την Κυριακή των μυροφόρων)

site analysis

Ο ρόλος και η αποστολή του κάθε φύλου - 

Λόγος αγίου Λουκά αρχιεπισκόπου Κριμαίας, του ιατρού

Ένας λόγος διαφορετικός από τους άλλους λόγους των Αγίων Πατέρων και σύγχρονων θεολόγων, που αναφέρονται στην Κυριακή των Μυροφόρων.

Ο φωτισμένος λόγος του Αγίου Λουκά μένει επίκαιρος και για τη σημερινή γυναίκα και τη βοηθά ώστε να κατανοήσει το μεγαλείο της αποστολής της και να υπηρετήσει τον ιδιαίτερο ρόλο για τον οποίο ο Θεός την έπλασε- την μητρότητα.

Ο άγιος Λουκάς, απευθυνόμενος στις απλές γυναίκες, που ως επί το πλείστον αποτελούσαν το εκκλησίασμα κατά τα χρόνια του σοβιετικού καθεστώτος, με εύληπτο και κατανοητό τρόπο αναλύει σημαντικές αλήθειες και ζητήματα που αφορούν την πίστη μας και κυρίως την μεγάλη αποστολή της γυναίκας.

***Ήταν διαφορετική η στάση του Κυρίου απέναντι στους άνδρες- Αποστόλους και στις γυναίκες- Μυροφόρους και για ποιο λόγο;

***Ο ρόλος και η αποστολή του κάθε φύλου.

***Ο ιδιαίτερος λόγος και η αποστολή της γυναίκας- η μητρότητα.

Ας διαβάσουμε αποσπάσματα από το Λόγο του:

“Στα τριάμιση τελευταία χρόνια της επίγειας ζωής του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, όταν Αυτός κήρυττε το Ευαγγέλιο της δικαιοσύνης και έκανε αμέτρητα θαύματα, μαζί Του βρίσκονταν συνεχώς οι άγιοι απόστολοι και οι μυροφόρες γυναίκες. Οι απόστολοι τους οποίους ο ίδιος διάλεξε ήταν περισσότεροι από τις μυροφόρες. Και μόνο τους αποστόλους έστελνε ο Κύριος να κηρύττουν το Ευαγγέλιο. Μόνο στους αποστόλους έδωσε την εξουσία να διώχνουν τα δαιμόνια και να θεραπεύουν τους ασθενείς. Οι μυροφόρες, αν και δεν τις αγαπούσε ο Κύριος λιγότερο από τους αποστόλους, δεν έλαβαν απ’ Αυτόν τέτοια χαρίσματα.

Πρέπει να σκεφτούμε ποιοι είναι οι λόγοι που ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός άλλη στάση κρατούσε απέναντι στους άνδρες και άλλη απέναντι στις γυναίκες, τα δύο αυτά φύλα του ανθρωπίνου γένους. […]

Το πρώτο πράγμα που πρέπει να σκεφτούμε, αν μπορούσαν ή όχι οι γυναίκες με τις ασθενείς δυνάμεις τους να σηκώσουν το βάρος του αποστολικού έργου, των διωγμών και των βασάνων που υπέφεραν οι απόστολοι του Χριστού. Υπάρχουν γι’ αυτό το θέμα πολλές μαρτυρίες και στην Αγία Γραφή και στους βίους των αποστόλων.

Σκεφτείτε τώρα, αν θα μπορούσαν οι μυροφόρες γυναίκες να αντέξουν τέτοιους κόπους, πόνους και διωγμούς που υπέφεραν οι απόστολοι. Σας έχω πει ότι εκτός από τον άγιο Ιωάννη τον Θεολόγο όλοι οι άλλοι απόστολοι είχαν μαρτυρικό θάνατο και πολλοί απ’ αυτούς τελείωσαν την ζωή τους πάνω στο σταυρό. Θα μπορούσαν οι γυναίκες να αντέξουν τέτοιους κόπους; Τέτοιους διωγμούς και καταδιώξεις που υφίσταντο οι απόστολοι; Μπορούν να συγκριθούν οι ασθενείς δυνάμεις μιας γυναίκας με την δύναμη που είχε για παράδειγμα ο άγιος απόστολος Ανδρέας; Ασφαλώς όχι. Οι γυναίκες είναι πιο αδύναμες από τους άνδρες, γι’ αυτό και ο Κύριος Ιησούς Χριστός αλλιώς φερόταν στους άνδρες και αλλιώς στις γυναίκες. Δεν θέλησε να επιφορτίσει τις μυροφόρες γυναίκες με το βάρος του αποστολικού έργου.

Αυτή είναι η μία όψη του νομίσματος. Υπάρχει όμως και μία άλλη, η οποία και αυτή έχει μεγάλη σημασία. Ακούστε τι είπε ο μεγάλος προφήτης Μωϋσής στο πέμπτο βιβλίο της Πεντατεύχου, στο Δευτερονόμιο: «Ουκ έσται σκεύη ανδρός επί γυναικί, ουδέ μη ενδύσηται ανήρ στολήν γυναικείαν, ότι βδέλυγμα Κυρίω τω Θεώ σού εστιν πας ποιών ταύτα» (Δευτ. 22, 5). Μη νομίζετε ότι εδώ πρόκειται για καρναβάλια. Και να μην νομίζετε ότι είναι ασήμαντος αυτός ο σύντομος λόγος του προφήτη, που αναφέρεται στο γυναικείο ένδυμα.

Ο λόγος αυτός έχει μεγάλη σπουδαιότητα και θα ήθελα να το καταλάβετε διότι αυτό θα μας βοηθήσει για να κατανοήσουμε καλύτερα γιατί ο Κύριος Ιησούς Χριστός ανέθεσε το αποστολικό έργο με τους κόπους και τους πόνους του στους άνδρες αποστόλους και όχι στις μυροφόρες γυναίκες. Είναι πολύ σημαντική η διάκριση που έκανε ο Κύριος μεταξύ ανδρών και γυναικών σε σχέση με το ρόλο και την αποστολή που έχει κάθε φύλο.

Εκείνοι οι επιστήμονες, οι οποίοι ασχολούνται με τη βιολογία, ξέρουν καλά ότι κάθε φυτό και κάθε ζώο από τη φύση τους, ή καλύτερα να πούμε από τον Δημιουργό, είναι προορισμένα να ζουν σε κάποιες συγκεκριμένες συνθήκες, οι οποίες είναι διαφορετικές για το καθένα απ’ αυτά. Αυτές οι συνθήκες προσδιορίζουν τη ζωή τους αλλά επίσης και τη δομή που έχει το σώμα τους.

Τώρα, ό,τι αφορά τον άνθρωπο. Υπάρχει μεγάλη διαφορά μεταξύ ανδρός και γυναικός. Και είναι διαφορετική η δομή του σώματος τους. Πρώτ’ απ’ όλα η γυναίκα είναι πολύ πιο αδύνατη από τον άνδρα. Ο Θεός προόρισε τη γυναίκα για ένα συγκεκριμένο έργο. Τη γυναίκα, και όχι τον άνδρα. Το έργο αυτό διαφέρει πολύ από εκείνο, για το οποίο είναι προορισμένος ο άνδρας.

Τι είναι το σημαντικότερο στη ζωή του άνθρωπου; Όλα τα έργα που κάνει ο άνθρωπος έχουν γι’ αυτόν την ίδια σπουδαιότητα; Ασφαλώς όχι. Όταν έπλασε ο Θεός τους πρώτους ανθρώπους, τον Αδάμ και την Εύα, τους έδωσε την πρώτη εντολή, πολύ σύντομη και πολύ απλή: «αυξάνεσθε και πληθύνεσθε» (Γεν. 1, 28). Αν αυτή ήταν η πρώτη εντολή τότε πρέπει να παραδεχθούμε ότι είναι εξαιρετικά σημαντική και πολύ βαθιά. Αν δεν υπήρχε αυτή η εντολή, τότε το ανθρώπινο γένος θα ήταν ολιγάριθμο και αδύναμο μπροστά στη φύση. Ξέρουμε ότι μόνο εκείνα τα κράτη θεωρούνται ισχυρά, αυτά που έχουν μεγάλο πληθυσμό.

Η εντολή, λοιπόν, του Θεού «αυξάνεσθε και πληθύνεσθε» δηλώνει την σπουδαιότητα που έχει για το ανθρώπινο γένος το έργο αυτό. Αδιαμφισβήτητα τον πρώτο λόγο εδώ έχει η γυναίκα και όχι ο άνδρας. Για τη γυναίκα το έργο αυτό είναι το πιο σημαντικό στη ζωή της. Αυτό δεν το λέω εγώ αλλά η αγία Γραφή. Βέβαια δεν είναι σωστό να περιορίζουμε το ρόλο της γυναίκας στην τεκνογονία. Και πιστεύω ότι κανένας άνθρωπος προσεκτικός και πνευματικά καλλιεργημένος δεν σκέφτεται έτσι.

Οι Γερμανοί λένε ότι όλος ο ρόλος και η αποστολή της γυναίκας προσδιορίζονται από τέσσερεις λέξεις: παιδιά, ρούχα, κουζίνα, εκκλησία. Είναι ασέβεια να λέμε και να σκεφτόμαστε έτσι και να προσ­βάλλουμε ολόκληρο το γυναικείο φύλο. Για μας τους ορθοδόξους αυτό είναι απαράδεκτο. Θέλω να πω ότι αν η γυναίκα έχει κάποια προσόντα δεν πρέπει να τα αφήσει. Αν της έδωσε ο Θεός βαθιά διάνοια μπορεί να ασχοληθεί με την επιστήμη ή τη λογοτεχνία.Επαναλαμβάνω, είναι μεγάλο λάθος και είναι ανεπίτρεπτο να περιορίζουμε το ρόλο της γυναίκας στην τεκνογονία και την ανατροφή των παιδιών.

Αυτό όμως δεν αφορά όλες τις γυναίκες. Διότι είναι λίγες οι γυναίκες που έχουν κάποιες εξαιρετικές ικανότητες ή ταλέντα ή κλίση στην τέχνη, την επιστήμη ή την φιλοσοφία. Οι περισσότερες ως το σημαντικότερο έργο τους πρέπει να βλέπουν αυτό για το οποίο τις προόρισε ο Κύριος. Το να γεννάει η γυναίκα και να φροντίζει τα παιδιά της είναι έργο σπουδαιότατο. Και είναι απαράδεκτο να αφήνει η γυναίκα το παιδί της χωρίς φροντίδα.Καμία άλλη γυναίκα δεν μπορεί να φροντίσει το παιδί της όπως το φροντίζει η μητέρα του.

Εδώ πολύ μεγάλο ρόλο παίζει η συγγένεια εξ αίματος, την οποία δεν πρέπει να την παραβλέπουμε. Επίσης και το μητρικό γάλα, τις ιδιότητες του οποίου ίσως δεν τις γνωρίζουμε καλά, έχει μεγάλη σημασία για τη σωστή ανάπτυξη του παιδιού. Και ένα άλλο εξίσου σημαντικό πράγμα: Η αγάπη που προσφέρει η μητέρα στο παιδί της δεν μπορεί να του την προσφέρει καμία άλλη γυναίκα. Αλλοίμονο στο παιδί που το μεγαλώνει μία ξένη γυναίκα και όχι η μητέρα του ή που μεγαλώνει σε κάποιο εκπαιδευτικό ίδρυμα. Αλίμονο στη γυναίκα που αρνείται το παιδί της.

Αλλοίμονο και σ’ αυτή τη γυναίκα που παραβλέπει και δεν δίνει σημασία στις προτεραιότητες του φύλου της. Αλλοίμονο σ’ εκείνες τις γυναίκες που περιφρονώντας την αξιοπρέπεια τους προτιμούν να φοράνε ανδρικά ρούχα.

Αυτό επιβεβαιώνει και η Αγία Γραφή με το λόγο που ήδη έχουμε αναφέρει: «Ουκ έσται σκεύη ανδρός επί γυναικί, ουδέ μη ενδύσηται ανήρ στολήν γυναικείαν, ότι βδέλυγμα Κυρίω τω Θεώ σού εστιν πας ποιών ταύτα» (Δευτ. 22, 5). Βεβαίως δε θεωρείται βδέλυγμα κάθε άνθρωπος που είναι ντυμένος με ρούχα του άλλου φύλου. Δεν μπορεί να είναι οργή του Θεού πάνω στη γυναίκα η οποία για να θρέψει τα μικρά της παιδιά δουλεύει ως σοβατζής και είναι αναγκασμένη να φοράει ανδρικά ρούχα για να κάνει τη δουλειά της. Δεν πρόκειται εδώ για τέτοιες περιπτώσεις. Εδώ μιλάμε για τις γυναίκες που περιφρονούν το δικό τους γυναικείο ένδυμα. Έχω δει στα πανεπιστήμια πολλές καθηγήτριες που φοράνε ανδρικά ρούχα. Αυτές είναι βδέλυγμα ενώπιον του Θεού, αυτές παραβαίνουν την εντολή που τις δόθηκε από τον Θεό.

Αυτός λοιπόν είναι ο λόγος για τον οποίο ο Κύριος δεν κάλεσε τις μυροφόρες γυναίκες να αναλάβουν το έργο που προοριζόταν για τους άνδρες. Και γι’ αυτό ζητά ο Κύριος από τις γυναίκες να εκτιμούν και να σέβονται το δικό τους γυναικείο φύλο, τις ιδιότητες της ψυχολογικής τους σύνθεσης που τις χάρισε ο Θεός. Αν έχετε από τον Θεό αυτές τις ιδιότητες, να τις φυλάγετε με μεγάλο σεβασμό και ευχαριστία προς τον Κύριο. Αμήν.

Πηγή: Αγίου Λουκά Αρχιεπισκόπου Κριμαίας, Λόγοι και Ομιλίες, τόμ. Α’, Εκδόσεις “ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ”.

ΑΝΤΕΧΟΥΜΕ

“Γιορτάζει η μάνα”

site analysis

«Είπαν του ήλιου “γιορτάζει η μάνα”

κι εκείνος βάλθηκε με φως τη γη να ντύνει.

Είπαν της θάλασσας “γιορτάζει η μάνα”

κι αμέσως έγινε η φουρτούνα γαλήνη.

Το ‘μαθαν τα πουλιά, “γιορτάζει η μάνα”

και το τραγούδι τους ξεχείλισε πλημμύρα.

Το ‘μαθαν τα άνθη, “γιορτάζει η μάνα”

και μοσχοβόλησε η πλάση χίλια μύρα.

Τ’ άκουσε η βροχή, αλλά δεν έκλαψε

δάκρυ δεν κάνει να κυλήσει αυτή τη μέρα.

Τ’ άκουσε ο ουρανός κι άνοιξε διάπλατα

πείτε ευχές, μύριες ευχές για τη μητέρα»

[ “Η Μάνα”, Γεώργιος Μαρτινέλλης ]

-

Αληθινή χριστιανή ηρωίδα η γυναίκα της Τραπεζούντας Προτιμούν τον θάνατο από την ατίμωση!

site analysis

Έκκληση στον Πάπα να σώσει τους Έλληνες του Πόντου – Αληθινή χριστιανή ηρωίδα η γυναίκα της Τραπεζούντας

Προτιμούν τον θάνατο από την ατίμωση! Το Newpost φέρνει στο προσκήνιο συγκλονιστικές μαρτυρίες ρωμαιοκαθολικών για τη Γενοκτονία.

Υπάρχουν άπειρες πηγές που επιβεβαιώνουν, ότι στις αρχές του 20ου αιώνα οι Έλληνες του Πόντου υπέστησαν με οργανωμένο τρόπο, Γενοκτονία. Πρόκειται για στοιχεία που προκύπτουν από το Πατριαρχείο, τις μητροπόλεις, αλλά και όσους γλίτωσαν της ανθρωποσφαγής και των πορειών λευκού θανάτου. Υπάρχουν όμως και μαρτυρίες ξένων που αποδεικνύουν αυτό που η Τουρκία αρνείται να παραδεχτεί πεισματικά. Γιατί όπως είχε δηλώσει ο Τούρκος ακτιβιστής, Ταμέρ Τζιλιγκίρ, τον Μάρτιο του 2017 αποκλειστικά στο Newpost, «το τούρκικο κράτος είναι παράνομο, κτίστηκε πάνω στο αίμα των Ελλήνων».

Συνεχίζοντας τα αφιερώματα μνήμης για τη Γενοκτονία των Ποντίων, τo Newpost φέρνει στο προσκήνιο μαρτυρίες δύο εκπροσώπων της Καθολικής Εκκλησίας που είδαν με τα μάτια τους την ανθρώπινη τραγωδία που συντελέση, στο μέρος που ο ελληνισμός επιβίωνε για σχεδόν 3000 χρόνια!

Δεν έμεινε άνδρας πουθενά

«... βρίσκονται σε απόλυτο οργασμό και βλέπουν με μεγάλη εχθρότητα κάθε χριστιανό. Από τους Αρμένιους δεν έχει μείνει σχεδόν κανείς στην πόλη της Τραπεζούντας, ενώ από τους Έλληνες μόνο γυναίκες και παιδιά. Στη Σαμψούντα δεν υπήρχε πια κανένας άνδρας, εκτός από κάποιους ηλικιωμένους, ενώ στο εσωτερικό δεν έχει παραμείνει πια κανένα ελληνικό χωριό. Όλοι δολοφονήθηκαν και τα χωριά λεηλατήθηκαν», αναφέρει ο Λορέντζο ντα Μοντεμαρτσιάνο στις 8 Μαΐου 1922, ενώ έξι ημέρες αργότερα καταγράφει:

«Τα πράγματα δεν βαίνουν καλώς. Ο φανατισμός βρίσκεται πια εκτός κάθε ελέγχου και εκφράζεται με όλες τις δυνάμεις. Στην Ινέμπολη, στη Σαμψούντα, στην Κερασούντα, δεν υπάρχουν πια Έλληνες,εκτός από τους γέρους, τις γυναίκες και τα παιδιά. Στην Τραπεζούντα οι διωγμοί προχωρούν πιο αργά, αλλά κάθε εβδομάδα στέλνουν εξορία ομάδες αντρών προς το εσωτερικό μέσω του Ερζερούμ, όπου το μεγαλύτερο μέρος πεθαίνει από την πείνα και από τις αρρώστιες».

Κάλεσμα στον Πάπα να μεσολαβήσει στον Κεμάλ

Στην ίδια ημερομηνία σημειώνει την επιρροή που μπορεί να έχει ο καθολοκισμός έναντι των ορθοδόξων σε περίπτωση που μεσολάβησης για τη σωτηρία των χριστιανικών πληθυσμών. «Έκκληση για παρέμβαση του Πάπα Βενέδικτου ΙΕ' και τη μεσολάβησή του στον Κεμάλ, προκειμένου να διασωθεί ό,τι απέμεινε από τον ελληνικό πληθυσμό. Αν καταφέρει η Καθολική Εκκλησία να προστατεύσει συνολικά τους χριστιανούς θα αυξηθεί πολύ το γόητρό της...», διαπιστώνει ο δυτικός λευίτης, ο οποίος προσδοκούσε την απορρόφηση ορθοδόξων από τον ρωμαιοκαθολικισμό, κάτι που δεν είχε επιτευχθεί ούτε 483 χρόνια πριν, στη Σύνοδο της Φερράς-Φλωρεντίας (1438-1439), στην οποία ψηφίστηκε η Ένωση των δυο εκκλησιών αλλά, εξαιτίας σφοδρών αντιδράσεων στη Κωνσταντινούπολη, δεν έγινε πράξη ποτέ.

«Η Ελληνίδα γυναίκα της Τραπεζούντας, μια αληθινή χριστιανή ηρωίδα»

Σε αντίθεση με τον Μοντεμαρτσιάνο που ανακαλύπτει κέρδος για την Καθολική Εκκλησία μέσω της διάσωσης των χριστιανικών πληθυσμών, ο Κύριλλος του Ερζερούμ, αποθεώνει την ηθική των ορθόδοξων και δη των Τραπεζούντιων γυναικών!

«Πρέπει να ομολογήσουμε, ότι η ηθική διατηρήθηκε απαραβίαστη στον ορθόδοξο πληθυσμό της περιοχής... διωκόμενη, πεινασμένη, γυμνή, μακριά από τον άνδρα της, η Ελληνίδα γυναίκα της Τραπεζούντας, μια αληθινή χριστιανή ηρωίδα, αντάξια των ενδόξων προγόνων μαρτύρων, ήξερε πως να διατηρήσει, με κόστος αγώνων ανδροπρεπών και χριστιανικών, την τιμή του φύλου της, της οικογένειάς της και της πίστης των προγόνων της. Αυτές οι αρετές βρίσκονται δύσκολα ακόμη και στα καθολικά κέντρα και παρουσιάζονται για να τα θαυμάζουν οι πιστοί. Εγώ τις θαυμάζω και όσοι είμαστε εδώ δοξάζουμε τον Θεό γι'αυτήν την ηρωική αλήθεια, που υπάρχει ακόμη και σε αυτούς που δεν είναι καθολικοί», αποτυπώνει με θαυμασμό ο Κύριλλος και αποκαλύπτει στη σχετική επιστολή του με τρόμο ό,τι συμβαίνει, καθότι συνειδητοποιεί πως η ζωή του διατρέχει κίνδυνο.

Προτιμούν τον θάνατο από την ατίμωση

«Όλη αυτή η ευσέβεια είναι καταδικασμένη σε καταστροφή λόγω των συστηματικών εκτοπίσεων που οργανώνει η κυβέρνηση του Κεμάλ σε εκείνες τις περιοχές. Οι ληστές και οι στρατιώτες με χιλιάδες παρενοχλήσεις, βρισιές και απαγωγές καθιστούν αδύνατη τη ζωή για τον χριστιανικό πληθυσμό. Μέχρι τώρα έχουν φύγει περίπου 5000 άτομα και εξακολουθούν να υπάρχουν τρεις φορές περισσότεροι, όπου ακόμη και χωρίς όλα τα απαραίτητα για την επιβίωση, καταδικάζονται σε μια αβέβαιη ζωή στις περιοχές που μεταναστεύουν. Παρ' όλα αυτά προκειμένου να διατηρήσουν την πίστη τους και να διατηρήσουν την τιμή τους, που έχει εκτεθεί επικίνδυνα, προτιμούν τον θάνατο... Σας παρακαλώ μην αναφερθείτε στην επιστολή μου, οι Τούρκοι θα με εξαφανίσουν πιστεύοντας, ότι ενισχύω την ελληνική υπόθεση», αναφέρει στην επιστολή του, στην οποία μεταξύ άλλων πληροφοριών μεταφέρει μαρτυρία για άλλη μία μαζική δολοφονία με θύτη τον Τοπάλ Οσμάν. Ο δήμιος του ελληνισμού που ορίστηκε από τον Κεμάλ, δήμαρχος Κερασούντος, ζήτησε από τις αρχές της Ινέμπολης πενήντα άνδρες, χριστιανούς. Από αυτούς τους μισούς τους έριξε στο καμίνι του λέβητα του ατμόπλοιου και τους άλλους μισούς στη θάλασσα.

Πλήρη αναφορών τα αρχεία της καθολικής εκκλησίας

Για την τεκμηρίωση της Γενοκτονίας των Ποντίων πολύ σημαντική είναι η έρευνα του Θεοδόση Κυριακίδη, ο οποίος έφερε στο φως τις παραπάνω αφηγήσεις. Ο ιστορικός και θεολόγος μελέτησε αρχεία του Βατικανού με μαρτυρίες των καθολικών ιεραποστόλων που ζούσαν στη Μικρά Ασία. Στο βιβλίο με τίτλο «Συμβολή στην Έρευνα της Γενοκτονίας του Ελληνορθόδοξου Πληθυσμού και της Αντιχριστιανικής Πολιτικής στον Πόντο», αποκαλύπτονται ανατριχιαστικές λεπτομέρειες αυτού του εγκλήματος κατά της ανθρωπότητας.

Οι μαρτυρίες αυτές είναι βαρυσήμαντες καθότι προέρχονται από μη Έλληνες και ως εκ τούτου καταλύονται ισχυρισμοί περί προπαγάνδας! «Τα αρχεία της καθολικής εκκλησίας είναι πλήρη αναφορών για την καταστροφή των χριστιανικών κοινοτήτων της πάλαι ποτέ κραταιάς Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Από τα πιο κεντρικά και επίσημα αρχεία του Βατικανού, όπως το Archivio Segreto Vaticano ή το Affari Ecclesiastici Straordinari, το Stati Ecclesiastici, αυτό της Segreteria di Stato, το αρχείο της Προπαγάνδας (Propaganda Fide), μέχρι και αυτά των διαφόρων ταγμάτων που έδρασαν στις περιοχές της πρώην Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, όπως των Ιησουιτών και των Καπουτσίνων, έχουν σημαντικές αναφορές για τις σφαγές, τους εκτοπισμούς, τις κλοπές και τις καταστροφές των μνημείων που υπέστησαν οι χριστιανοί από τους νεότουρκους και τους Κεμαλικούς», αναφέρει στο Newpost ο Θεοδόσης Κυριακίδης.

Το καλύτερο Μνημόσυνο (η διαθήκη της γιαγιάς)

site analysis

 

Αυτή είναι ή χειρόγραφη διαθήκη μιάς μητέρας, πού κοιμήθηκε στά 90 της χρόνια.
Η γυναίκα αυτή είχε 4 κόρες, 1 γυιό καί 15 εγγόνια. Πεθαίνοντας, δέν τούς άφησε παρά μόνο τήν διαθήκη της, ανορθόγραφη καί κακογραμμένη, πλούσια όμως σέ πνευματικό περιεχόμενο:
- Αγαπημένα μου παιδιά, (καί τούς αναφέρει έναν έναν, τά παιδιά της, τούς γαμπρούς, τήν νύφη καί όλα τά εγγονάκια, 25 ονόματα). Σάς φιλώ καί
σάς αποχαιρετώ. Αυτό τό γράμμα θά τό ανοίξετε καί θά τό διαβάσετε μετά τόν θάνατό μου…
Η πρώτη σας δουλειά, μόλις σηκωθήτε τό πρωί, είναι νά πλυθήτε, νά ανάψετε τό καντηλάκι σας καί νά θυμιάσετε όλο τό σπίτι. Κατόπιν θά κάνετε τήν προσευχή σας, όπως σας τήν έμαθα από τόν Συνέκδημο. Τό ίδιο θά κάμουν -άν θέλουν- καί οί άνδρες σας καί ή νύφη μου καί όλα τά εγγονάκια μου. Κι ύστερα όλοι στίς δουλειές σας. Μόνο έτσι θά σκεπάζει καί θά ευλογή ό Θεός καί τήν δουλειά καί τήν οικογένειά σας.
Κάθε Κυριακή πρωί όλοι σας στήν Εκκλησία, τό ίδιο καί κάθε μεγάλη γιορτή. Κάθε βράδυ, μικροί-μεγάλοι, πρίν από τόν ύπνο θά διαβάζετε τό Απόδειπνο, τούς Χαιρετισμούς, τήν Καινή Διαθήκη, τό Ψαλτήρι καί τήν “Αμαρτωλών Σωτηρία”.
Μήν ξεχνάτε καί τίς νηστείες, νά τίς κρατάτε όλες, όπως σάς τίς βαστούσα κι εγώ, από 6 χρονών καί μετά. Όλα αυτά, αγαπημένα μου παιδιά καί εγγόνια, όταν θά τά κρατάτε, θά είναι σάν νά μού ανάβετε κάθε μέρα ένα κεράκι.
Θά είναι γιά μένα τό καλύτερο καθημερινί μνημόσυνο.
Νά τηρήτε τά θρησκευτικά έθιμα τής πατρίδας μας καί νά ακολουθήτε τά ουράνια, γιατί όλα τά εγκόσμια είναι πρόσκαιρα καί μάταια. Τά καλά έργα καί τίς κρυφές ελεημοσύνες θά τά έχετε στήν αιωνιότητα. Όλα τά άλλα σάν όνειρο θά σβήσουν.
Μαζί σας δέν θά πάρετε τίποτε, ούτε πλούτη, ούτε δόξες, ούτε σπίτια. Μόνο τά καλά σας έργα καί τήν υπομονή.
Νά έχετε τήν ευχή μου καί νά είστε αγαπημένοι, πρώτα μεταξύ σας ώς αδέλφια καί ύστερα μέ τίς οικογένειές σας, αλλά καί μέ τούς συγγενείς καί μέ τούς γείτονες καί μέ τόν κόσμο όλο.
Όσο μπορείτε καλά έργα νά κάμετε καί από τήν Εκκλησία νά μή λείπετε. Κι αυτούς πού θέλουν τό κακό σας, νά τούς συγχωράτε. Αυτά θά μείνουν κι εδώ κάτω στήν γή καί στόν ουρανό. Όσα χρόνια κι άν ζήσουμε, θά είναι σάν χθές. Γι’αυτό έργα καλά καί κρυφά. Αδικίες καί ψέματα σέ κανέναν, ούτε καί στόν εχθρό σας.
Τήν Εκκλησία καί τόν καλό Πνευματικό νά μήν αφήσετε.
Όλα αυτά θά τά διαβάζετε όλοι σας καί μπροστά στά παιδιά σας, κάθε φορά πού θά συμπληρώνεται χρόνος από τόν θάνατό μου, μετά από τό Τρισάγιο πού θά κάνετε.
Αυτό θά είναι καί τό μνημόσυνό μου.
Σάς δίνω τήν ευχή μου, σάς φιλώ, σάς αποχαιρετώ καί καλήν αντάμωση στόν Παράδεισο.