H γερόντισσα Ευφροσύνη Κατσαρά έπαιξε τον σημαντικότερο ρόλο στην περίπτωση της φανερώσεως του Αγίου Βλασίου του Ακαρνάνος .
Η γερόντισσα Ευφροσύνη Κατσαρά γεννήθηκε και ανατράφηκε στο χωριό Μοναστηράκι Αιτωλ/νίας κατά το έτος 1886 και ήταν γόνος της οικογένειας Κουλτούκη. Από την νεαρά ηλικία της διέπρεψε για την αρετή , την απλότητα και το χριστιανικό της ήθος. Λάτρευε Tον Θεό από τα ενδόμυχα της και από βάθους καρδίας και τηρούσε τους ιερούς κανόνες με δέος και φόβο Θεού.
Οι καταστάσεις ,της τότε εποχής και οι ανάγκες τις πτωχής οικογένειας της δεν επέτρεψαν να μορφωθεί και να αποκτήσει παιδεία αυτού του είδους. Ακολουθώντας την προσταγή του πατρός της , χωρίς αντίρρηση , ενυμφέυθει τον Σπυρίδων Κατσαρά από τα Σκλάβαινα Παλαίρου Αιτωλνίας.
Η Ευφροσύνη παρά του γεγονότος , ότι κατέληξε στον έγγαμο βίο, ανήλθε σε μεγάλα τέλματα σωφροσύνης και ταπεινότητας. Με την ζωή της, ως μια άλλη Αγ. Γοργονία , έδειξε ότι η ένωση με τον Θεό δεν επιτυγχάνεται μόνο μέσα από την παρθενία αλλά και από τον έγγαμο βίο. Και οι δυο επιλογές κυβερνώνται από τον νου ο οποίος μας ενώνει ή μας χωρίζει από τον θεό.
Η Ευφροσύνη , με τον γάμο της δεν χωρίσθηκε από Tον Θεό αλλά συνέχισε να Tον υπηρετεί με ταπεινοφροσύνη. Μαζί με Αυτόν υπηρετούσε παράλληλα και τον κόσμο αλλά και την φύση. Υποτάσσονταν στο θέλημα του συζύγου της αλλά πρώτα υποτάσσονταν στον Θεό και κατεύθυνε την ζωή της σύμφωνα με το Άγιο θέλημα Tου
Απέκτησε από τον γάμο της έξι παιδιά και αναδείχθηκε σε μια φιλόστοργη απλή μητέρα η οποία προσπαθούσε να εμφυσήσει στα παιδιά της την χριστιανική αγάπη . Λάτρευε τον Θεό νύχτα και μέρα με νηστεία , προσευχή αλλά και αγαθά έργα.
Ποτέ της δεν ζήλεψε στολίδια κοσμικά , φορέματα και αρώματα. Τα στολίδια που αγαπούσε η Ευφροσύνη ήταν οι αρετές της οι οποίες στόλιζαν την ψυχή της και έκαναν το σώμα της Ναό Αγίου Πνεύματος. Η απλότητα η ταπεινότητα της και γεμάτη ανεξικακία ψυχή της την έκανα να ξεχωρίζει . Έτρεφε απεριόριστη αγάπη για όλους τους ανθρώπους χωρίς να κάνει εξαίρεση και γι’ αυτούς που την είχαν βλάψει και της είχαν δημιουργήσει πόνο. Και τελούσε εν Χριστώ ζωή , εν κρυπτώ. Δεν άφηνε να φανεί στους ομoγυρους της η αρετή και το πνευματικό της κάλλος. Όλα όμως τα γνώριζε ο Παντογνώστης Τριαδικός Θεός , ο οποίος την τίμησε εν ζωή προκειμένου να γίνει ζωντανό παράδειγμα προς μίμηση και πνευματικός φάρος, στην πνευματική άγνοια και ξηρότητα της εποχής και της κοινωνίας στην οποία ζούσε.
Μετά τον πρόωρο θάνατο του συζύγου της Σπυριδωνα αφιερώθηκε εξ ολοκλήρου στην Εκκλησία την οποία αγαπούσε περισσότερο από καθετί. Μετέτρεψε το πτωχικό της σπίτι σε παλαίστρα πνευματική και εξασκούσε την αρετή με απλότητα. Λάτρευε τον Θεό πλέον πιο εντατικά με δεήσεις και προσευχές νυχθημερόν Η εν οίκω εκκλησία λειτουργούνταν καθημερινά από τα διακονηματα και την θεάρεστο ζωή της . Και τότε έλαβε την μεγαλύτερη τιμή από τον Σωτήρα Χριστό. Της φανερώνεται η παντοδυναμία του Αθάνατου και Αιώνιου Θεού που ζει ανά τους αιώνες.
Στις 23 Αυγούστου του έτους 1923 οφθαλμοφανώς εμφανίζεται σε αυτήν ο Άγιος Βλάσιος ο Ακαρνάνας . Στο σημείο αυτό έχουμε την συνύπαρξη του υλικού με το άυλο. Την θνητότητα με την αιωνιότητα . Τον θάνατο με την αθανασία. Της ζητά να προβεί στην ανακομιδή του ιερού του λειψάνου. Παράληλα ο Αγιος Βλάσιος επιτελεί το θαύμα της θεραπείας της ετοιμοθάνατης κόρης της Ευφροσύνης Σοφίας. Χωρίς αναστολή, χωρίς δισταγμό αλλά με πίστη και αυταπάρνηση εγκαταλείπει την εστία και το βαριά άρρωστο παιδί της και ακολουθεί τον Άγιο Βλάσιο , στο σημείο που της υποδυκνείει για να προβεί στις ενέργειες της ανακομιδής του . Από την στιγμή εκείνη η γερόντισσα Ευφροσύνη γίνεται η μεσάζουσα ανάμεσα σε ουρανό και την γη. Του ορατού με το αόρατο. Η κλίμακα ανάμεσα στην αγιότητα και την τερπνότητα.
Ο χαριτόβρυτος Τάφος του Αγ. Βλασίου
Ακόμα από την στιγμή εκείνη εγκατέλειψε τις φροντίδες του σπιτιού και της οικογένειας της, των παιδιών της , αφήνοντας με εμπιστοσύνη στην πρόνοια του Θεού, όλο της το είναι. Αφιερώνεται εξ ολοκλήρου στην Εκκλησία και στον Άγιο Βλάσιο του οποίου και γίνεται όργανο μέσα στον κόσμο. Αφού φρόντισε για την ανακομιδή του λειψάνου του Αγίου , άρχισε να περιφέρεται από χωριό σε χωριό , από σπίτι σε σπίτι, με την ευλογία του τότε μητροπολίτη Αιτωλίας & Ακαρνανίας κηρού Κωνσταντίνου , προκειμένου να συγκεντρώσει χρήματα ή προϊόντα που θα βοηθούσαν στην ανέγερση του Ιερού Ναού του Αγίου , επί του τάφου του. Ενεργώντας πάντα με τις υποδείξεις του Αγίου, επέλεξε να περιφέρεται σε ερημιές μέσα σε σκοτάδι, να περπατάει με βροχή , το κρύο και τον άνεμο. Να έρχεται αντιμέτωπη με άγρια ζώα που την εποχή εκείνη λίμαζαν στην περιοχή αυτή. Αντιμετώπιζε όλα τα δυσχερή φαινόμενα με υπομονή και ψυχικό σθένος.. Με υπομονή και συγχώρηση επίσης αντιμετώπισε και όλους τους κακόπιστους που σκανδολογώντας επέκριναν τις αυτές μετακινήσεις της λόγω των αναγκών του εράνου, αλλά και της αφοσίωσης στον Άγιο Βλάσιο. Υπέμενε με καρτερία τους χλευασμούς από τους συγχωριανούς της οι οποίοι στην αρχή αυτής της δράσης της δεν καταλάβαιναν τον σωματικό και πνευματικό αγώνα αυτής. Αγώνας ο οποίος συνεχίζονταν αδιάκοπα . Τεράστια τα ύψη της αρετής αλλά και της υπομονής που είχε φτάσει .
Το θάνατο του παιδιού της τον αντιμετώπισε με καρτερία και πίστη στην αιώνια ζωή δια μέσου του Αναστάντος Χριστού. Γοερά αλλά και σιωπηρά θρήνησε τον χαμό του. Έναν χαμό που από καιρό πριν συμβεί τον γνώριζε και τον ανέμενε.
Αναφέρετε παροιμιώδες το γεγονός ότι λίγο πριν ξεκινήσουν οι συγγενείς από το σπίτι της , προς την εκκλησία όπου θα τελούνταν τον μνημόσυνο του γιου της, αυτή είχε αγρυπνήσει στον ναό προσευχόμενη και επιτελώντας τα απαραίτητα για την ευπρέπεια της εκκλησίας . Και το αντιμετώπιζε τόσο φυσικά που ξένιζε στους υπολοίπους .
Η συγχωρητικότητα και η ανεξικακία της ξεπέρασε κάθε προηγούμενο. Χωρίς ενδοιασμό με την ψυχή προσηλωμένη στον νυμφίο Χριστό τόλμησε και πήγε στην φυλακή όπου ήταν φυλακισμένος ο δολοφόνος του μοναχογιού της και τον συγχώρησε. Δεν το συγχώρησε απλά και εν τυποις. Τον συγχώρησε ως μάνα αλλά ζήτησε και από τον Θεό να τον συγχωρέσει. « Σε συγχωρώ εγώ , του είπε, και να σε συγχωρέσει και ο θεός».
Και ο Θεός , συνεχώς τη χάρτωνε . Η θεία Χάρη ακτινοβολούσε στο πρόσωπο της Ευφροσύνης . Το διορατικό της χάρισμα ήταν πλέον ορατό όσο και να προσπαθούσε να το κρύψει.
Η αγιοφανεία στην γερόντισσα Ευφροσύνη ήταν κάτι το τακτικό και φυσικό. Η παναμώμητος Θεοτόκος , ο Άγιος Δημήτριος ο Μυροβλύτης , ο Άγιος Νικόλαος τίμησαν με την παρουσία τους την γερόντισσα και την κατεύθυναν στην ζωή , τον αγώνα της αλλά και προσφέροντας τις πνευματικές εμπειρίες τεραστίων διαστάσεων, όπως το να δει την στιγμή του αποχωρισμού σώματος και ψυχής. Και αξιώθηκε αυτής της εμπειρίας και σε θάνατο αμαρτωλού αλλά και σε θάνατο αγαθού ανθρώπου.
Ο Θεός χαριτώνει και τιμά και ένα ζωή τους αγίου Του αλλά και τους δίκαιους ανθρώπους . Πολλά είναι τα θαυμαστά γεγονότα τα οποία αναφέρονται στην γερόντισσα Ευφροσύνη.
1- Εθεάθη παμπολλες φορές να φωτοβολεί υπό φωτός όχι μόνο νύκτα αλλά ακόμα και την ήμερα. Έλαμπε σαν ήλιος εν τω μέσω της νυκτός. Όπως αστράπτων εμφανίζονταν ο Αγ. Βλάσιος σε αυτή έτσι και αυτή εμφανίζονταν στους ανθρώπους. Πάντα όμως στις απορίες των άλλων γι αυτό το γεγονός φρόντιζε να το αποκρύπτει λέγοντας ότι είναι φως προερχόμενο από την παρουσία του Άγιου Βλασίου και όχι απ' αυτήν.
Κάποτε μάλιστα συμβάδιζε με άλλη γυναίκα την νύκτα και ο δρόμος τους έφεγγε ανεξήγητα από φως. Μόλις όμως χώρισαν οι δρόμοι τους και η συνοδοιπόρος πήρε άλλο δρόμο για να πάει στο σπίτι της έπεσε σε τέτοιο σκοτάδι που δε μπορούσε να βαδίσει. Έτσι παρακάλεσε την γερόντισσα να την συνοδεύσει στο σπίτι της προκείμενου να μπορέσει να φτάσει σε αυτό.
2- Μεταφέρονταν αυτομάτως από ένα σημείο στο άλλο. Μάλιστα αναφέρεται το γεγονός ότι κάποια ημέρα και κατά το σούρουπο , ξεκίνησε να πάει πεζή στην Βόνιτσα που ήταν μια απόσταση τριών ωρών με τα πόδια , με σκοπό να μείνει εκεί την νυκτα και να επιστρέψει το πρωί στο χωριό της. Εν τούτοις όλοι παραξενευτήκαν δεδομένου του ότι πριν βραδιάσει είχε γυρίσει από την Βόνιτσα με εκπληρωμένο το σκοπό της επίσκεψης της στην αυτήν πόλη.
3- Κατά τους χειμερινούς μήνες διενέργειας του εράνου για την ανέγερση του Ναού του Αγίου Βλασίου και όχι μόνο , αναγκάζονταν να περάσει από χείμαρρους και ποτάμια τα οποία στο πέρασμα τους παρέσερναν ότι συναντούσαν , δένδρα, ζώα , βράχους και ότι άλλο βρίσκονταν στο δρόμο τους. Η γερόντισσα όμως περνούσε από αυτούς , λες και περπάταγε στην επιφάνεια τους, χωρίς να παρασυρθεί , να λασπωθεί ή ακόμα και να βραχεί. Αγνοούσε τα σημεία της φύσεως και δεν πτοούνταν από αυτά αφού δεν την επηρέαζαν . Δεν βρέχονταν από την βροχή και ακόμα και αυτά τα άγρια σκυλιά της περιοχής που ήταν ο φόβος και το τρόμος των κατοίκων , την σέβονταν και της φερόντουσαν λές και ήταν αρνιά.
4-Προεγνωριζε γεγονότα τα οποία θα συνεβαιναν (όπως τον θάνατο του παιδιού της , μελλοντικές τεκνοποιήσεις κ.λ.π) αλλά και τους λογισμούς των ανθρώπων και τους συμβούλευε διακριτικά για πράγματα και γεγονότα προς πνευματική ωφέλεια τα οποία στο παρόν παραλείπουμε χάριν συντομίας.
Αλλά και παραδειγματικά και παιδαγωγικά συνέβησαν περιστατικά σε άτομα τα οποία την χλευάζανε όπως επιτόπιοι σεισμοί ή αφωνία του χλευάζοντος.
Την ημέρα του θανάτου της , τον οποίο και επροεγνωριζε , ετοίμασε το σπίτι της λες και μέλλονταν να γίνει κηδεία , και αφού δήλωσε στην κόρη της ότι θα φύγει για τους ουρανούς ετοιμάστηκε ξάπλωσε στο κρεβάτι της και αφού σταύρωσε τα χέρια της παρέδωσε το πνεύμα της , την 4η Φεβρουαρίου του έτους 1936.
Εκείνη την ημέρα συνέβη να κάνει μεγάλη βροχόπτωση που πλημμύρισαν οι χείμαρροι και τα ποτάμια ώστε αποκόπηκε ο δρόμος προς το νεκροταφείο με αποτέλεσμα να αργήσει να γίνει η κηδεία της. Παρόλα αυτά όμως το λείψανο της ήταν χαριτωμένο και ευωδίαζε. Αλλά και μετά τον ενταφιασμό της ο τάφος της επί μακράν ευωδίαζε.
