H «μαμά Ελένη» του Κονγκό

site analysis

H «μαμά Ελένη» του Κονγκό που είναι από την Δυτική Ελλάδα!

Πήγε στο Λουμπουμπάσι της Λαϊκής Δημοκρατίας του Κονγκό για να βοηθήσει και τελικά ένιωσε πως έλαβε μεγαλύτερη βοήθεια. Αγάπησε τους ανθρώπους του και αγαπήθηκε και τώρα λίγο καιρό αφότου γύρισε προγραμματίζει ήδη τον γυρισμό της εκεί και μιλά στην «Π» για τις εμπειρίες της. Η κάθε χώρα είναι ένας διαφορετικός πλανήτης» λέει η Λένα Πρόγκα μιλώντας στην «Π» και η ίδια έχει επισκεφθεί πολλούς πλανήτες: Κίνα, Περού, Βολιβία, Νεπάλ, Βιετνάμ, Κένυα και Κονγκό, ένα ταξίδι που χαράχτηκε στην καρδιά και την ψυχή της και παρουσιάζει στο «Πολύεδρο». Η Λένα Πρόγκα, καθηγήτρια της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης στην πληροφορική και τα μαθηματικά, έχει κάνει πολλά ταξίδια στο εξωτερικό με προγράμματα εθελοντικής εργασίας.

«Ξεκίνησα με την Ευρώπη. Το 2000 αποσπάστηκα σε σχολεία της ομογένειας στηΓερμανία» λέει και συνεχίζει: «Τα πρώτα μου ταξίδια εκτός Ευρώπης ήταν στηΚίνα και στο Περού, όπου έμεινα 3 μήνες. Μου έλεγαν πως μόλις πάω στο Περού θα πάθω πολιτισμικό σοκ, αλλά αυτό το έπαθα όταν γύρισα στη Γερμανία! Βλέποντας το πόσο ευτυχισμένοι είναι οι άνθρωποι εκεί ζώντας με το τίποτα και μετά βλέποντας την Ευρώπη, που έχουμε τα πάντα και γκρινιάζουμε και μιζεριάζουμε…  Αρχισα να προβληματίζομαι για τον λεγόμενο »πολιτισμένο» κόσμο. Με κάθε μου ταξίδι γινόμουν όλο και πιο σίγουρη πως ήθελα να φύγω από την Ευρώπη». Και το έκανε, καθώς ακολούθησαν ταξίδι σε Βολιβία, Νεπάλ, Βιετνάμ και Κένυα. Τα τελευταία επτά χρόνια ζει και εργάζεται στην Ελλάδα, όπου βιώνει την κρίση και πέρυσι αποφάσισε να κάνει αίτηση για την Αφρική και συγκεκριμένα για το Κονγκό όπου ήταν η μόνη ήπειρος στην οποία γίνονταν αιτήσεις για την ειδικότητά της. Ετσι, τον Σεπτέμβριο του 2016 ετοίμασε βαλίτσες για να βρεθεί σε ελληνικό σχολείο του Λουμπουμπάσι, στη Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό όπου και έμεινε δέκα μήνες, γυρίζοντας στην Πάτρα την πρώτη ημέρα του περασμένου Ιουλίου.

ΟΙ ΔΥΣΚΟΛΙΕΣ

Με το που πάτησε το πόδι της στο Λουμπουμπάσι, η Λένα Πρόγκα«προειδοποιήθηκε» για τις δυσκολίες που θα αντιμετώπιζε. «Οι πρώτες συμβουλές που μας έδωσαν στην κοινότητα όπου ανήκε το ελληνικό σχολείο ήταν τρομερές. Να μην περπατάμε μόνες μας, να μην πηγαίνουμε σε καταστήματα Κογκολέζων, να προσέχουμε να μην μας βιάσουν. Για να σε αφήσουν στην ησυχία σου θα πρέπει να πληρώσεις! Η χώρα λειτουργεί με το λάδωμα» λέει χαρακτηριστικά και συνεχίζει: «Θυμάμαι πως ζήσαμε 10 μέρες κλεισμένοι στην κοινότητα γιατί γινόντουσαν κάποια πολιτικά επεισόδια κατά τη διάρκεια των οποίων σκοτώθηκαν πολλά άτομα… Ομως τους 10 μήνες που έμεινα εκεί, μία ήταν η μόνη απορία μου στην οποία δεν είχα απάντηση: Πώς, σε αυτή την πανάκριβη πόλη, υπάρχουν άνθρωποι που επιβιώνουν με λιγότερα από 100 δολάρια τον μήνα, όταν οι μισθοί των λευκών ξεκινούν από3.000 δολάρια και πάνω. Και όμως, όχι μόνο το κάνουν αλλά είναι και χαμογελαστοί!». Σε αυτή την δικτατορία όπως αναφέρει έζησε για 10 μήνες, ενώ τον περασμένο Δεκέμβριο έμειναν για αρκετές ημέρες χωρίς επικοινωνία, καθώς η κυβέρνηση αποφάσισε να κόψει όλα τα δίκτυα, ενώ φυλακίστηκαν δημοσιογράφοι και καλλιτέχνες. «Είναι τέτοια η πολιτική διαφθορά που δεν θα αφήσουν ποτέ τη χώρα να είναι ουσιαστικά αυτόνομη, να αποφασίσει ο λαός. Τα συμφέροντα που κρύβονται στο έδαφός της είναι τρελά και τους βολεύει να αφήνουν τον λαό στη μιζέρια για να εκμεταλλεύονται τον πλούτο της χώρας».

Η «ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ»

«Πέρασα έξι μήνες δύσκολους… Το Κονγκό είναι μια πολύ δύσκολη χώρα, η δυσκολότερη που έχω επισκεφθεί, αλλά είπα πως θα μείνω και τελικά όλα πήγαν καλά. Εζησα τόσες πολλές εμπειρίες… Δεν περιγράφονται αυτά τα βιώματα», μας εξομολογείται. Αυτά τα βιώματα τα κατέγραψε στα ημερολόγιά της. Η ίδια εργαζόταν εθελοντικά σε τρεις φορείς: ένα ίδρυμα για τα παιδιά του δρόμου, ένα καταφύγιο χιμπατζήδων και για μία Μη Κυβερνητική Οργάνωση με στόχο να μην στερείται κανείς τη βασικά. «Υπήρξαν κάποιες καταστάσεις που με έκαναν να πιστέψω ότι έπρεπε να μείνω εκεί και έτσι έμεινα» τονίζει, συνεχίζοντας: «Είναι πρόκληση να καταφέρεις να κάνεις κάτι στο Κονγκό με την πολιτική κατάσταση που επικρατεί εκεί, και η οποία φωτογραφίζει την αποτυχία μας ως είδος. Μιλάμε για την πιο πλούσια χώρα της Αφρικής με τους φτωχότερους ανθρώπους! Η πολιτική διαφθορά κυριαρχεί όπως και η εκμετάλλευση από τους λευκούς… Όμως αυτοί οι φτωχοί άνθρωποι είναι τόσο καθαροί, τόσο ανοικτοί που με έκαναν και εμένα να θέλω να είμαι αυτή που πραγματικά είμαι! Δεν υπάρχουν δεύτερες σκέψεις, τι να πω ή πώς να φερθώ για να μην παρεξηγήσουν.

Αυτή την απελευθέρωση ένιωσα εκεί». Και αυτή η απελευθέρωση που ένιωσε στο Κονγκό δίπλα σε αυτούς τους ανθρώπους όχι μόνο έδωσε τη δύναμη στην Λένα Πρόγκα να μείνει εκεί για δέκα ολόκληρους μήνες αλλά και την επιθυμία να γυρίσει για να συνεχίσει το έργο της. «Ηταν μια πρόκληση το να αποφασίσω να μείνω εκεί, σε μια χώρα που η πολιτική και κοινωνική της κατάσταση σε διώχνει. Είναι μια αφιλόξενη χώρα, αλλά οι άνθρωποί της είναι ακριβώς το αντίθετο. Μια συγκλονιστική αντίθεση. Θέλω να επιστρέψω και να μείνω για να παλέψω με αυτούς τους ανθρώπους που βρήκα, να ανοίξουμε μια πόρτα και να βοηθήσουμε 10-20 παιδιά και ό,τι καταφέρουμε…» μας λέει και συμπληρώνει: «Όταν ήμουν εκεί, έδινα ένα και έπαιρνα 100. Αυτό που κέρδισα ήταν αγάπη και αγκαλιές. Όταν χτυπάς την πόρτα και τα παιδιά τρέχουν να σε αγκαλιάσουν φωνάζοντας ‘μαμά Ελένη’…». Η ελπίδα της χώρας όπως τονίζει η Λένα Πρόγκα κρύβεται στην νέα γενιά της. «Λατρεύω τη φλόγα που είδα στα μάτια τους. Εχουν όμως να παλέψουν με δαίμονες, όπως τους είπα» αναφέρει η ίδια και ήδη έχει βάλει μπροστά τις διαδικασίες για να φύγει πάλι. «Η όλη διαδικασία του να επιστρέψω άρχισε μέσα μου πριν ακόμα φύγω, τον περασμένο Μάριο ή Απρίλιο και το πήρα απόφαση. Οι άνθρωποι εκεί με κάνουν να είμαι ο πραγματικός μου εαυτός…».

πηγη: ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟΣ