" Μάνα, δεν αντέχω άλλο. Πες τους να σταματησουν. Ας πεθάνω καλύτερα, να μη βασανίζεστε κι εσείς..."

site analysis

Έλιωνε μέρα με τη μέρα από τις χημειοθεραπείες... ~ 

...Το κορμι του ειχε γινει αραχνοϋφαντο και η καρδια του φαινοταν απο μεσα.

Αντεχε δεν αντεχε, μονο αυτος το ηξερε.

Τις ωρες που εκεινα τα καλυμμενα με αλουμινοχαρτο μπουκαλακια δεν εσταζαν το φαρμακι τους μεσα του, εκεινος ηταν στη τουαλετα και ξερνουσε τα σωθικα του, τα σπλαχνα του ολοκληρα.

Κοιταζε τον εαυτο του στον καθρεφτη μα δεν τον αναγνωριζε πλεον. 

Ακομα κι ο εαυτος του τον ειχε προδωσει.

Ηταν μονος. Εκεινος και ο θανατος στη γωνια.

Θα πρεπει να ηταν το εικοστο χημειοθεραπευτικο σχημα οταν καλεσε τη μανα του στον θαλαμο.

- Μανα, δεν αντεχω αλλο. Πες τους να σταματησουν. Ας πεθανω καλυτερα, να μη βασανιζεστε κι εσεις...

Ο νεαρος αποκοιμηθηκε.

Η μανα βγηκε εξω. 

Δεν ξερω πού πηγε, αλλα προφανως κατεβηκε στο εκκλησακι του νοσοκομειου για να πει το παραπονο της στην Παναγια.

Οταν ξαναπηγε στον θαλαμο, ακουσε κλαματα γοερα.

Αντικρυσε το παλικαρι της να καθεται στο πατωμα και να κλαιει γονατιστο. 

Εκλαιγε, εκλαιγε πολυ το παλικαρι.

- Μανα ηρθε, ηταν εδω. Τον ειδες; Πες τους να μου βαλουν κι αλλα φαρμακια. Θα τα αντεξω τωρα. Δεν θα πεθανω. Ετσι μου ειπε. Ετσι πες τους.

Η μανα σταυροκοπηθηκε και ρωτησε το παλικαρι της τί συνεβη.

- Ειδα τον πατερα μου. Περπατουσαμε ξυπολητοι σε ενα χωματοδρομο με πολλες κοφτερες πετρες. Περπατουσαμε δυσκολα και οι πετρες μας εκοβαν τα ποδια. Υστερα απο πεντε ματωμενα κοψιματα στα ποδια, ειδα στα δεξια μου εναν λοφο. Στην κορυφη του υπηρχε ενα ξωκκλησι. 

Ελα πατερα, παμε να αναψουμε ενα κερι, του ειπα.

Δεν μπορω γιε μου εγω. Ειμαι γερος. Πηγαινε εσυ κι εγω θα σε περιμενω εδω.

Ανεβηκα τον λοφο μανα κι εφτασα στο ξωκκλησι.

Ανοιξα την πορτα και μπηκα μεσα.

Εκανα τον σταυρο μου. Τα ματωμενα μου ποδια εσταζαν αιμα μεσα στην εκκλησια.

Καπου στο βαθος, λιγο πριν το ιερο, ειδα μια μορφη. Πλησιασα και ηταν Εκεινος! Ηταν ο Χριστος μανα!

''Κυριε, μπορεις να με ευλογησεις; Ειμαι ενα βασανισμενο παιδι'', Του ειπα.

Εκεινος μου εγνεψε να παω κοντα Του. Απλωσε το χερι Του και με ευλογησε μανα!

Επειτα....επειτα δεν θυμαμαι. Επεσα σε ληθαργο. Βρηκα τον εαυτο μου στο πατωμα να κλαιω γονατιστος κι εσενα να μπαινεις μεσα...

Θα πρεπει να ηταν η πρωτη φορα μετα απο πολυ καιρο που η μανα εκλαψε απο ελπιδα!

Κι Εκεινος που τον προδωσε ο ανθρωπος, εσωσε το παλικαρι.

Και αυτο ειναι μια πραγματικοτητα.

Το ξερω. Ημουν κι εγω εκει.

Και ειναι μια πραγματικοτητα απο αυτες που δεν εχθρευομαι.

Γιατι ειναι μια πραγματικοτητα αγαπης.

ΠΗΓΗ."Αμφοτεροδέξιος..."

Λαμπρος Λιαπης-Labros Liapis

(εχθρος της πραγματικοτητας).