Κυριακή 25 Νοεμβρίου 2018

Μία Βασίλισσα λόγω καταγωγής φιμώνει την «ασεβή» συμφωνία των Πρεσπών.



site analysis


Κάπου εκεί, μεταξύ 1984- 1985, συναντήσαμε στην Θεσσαλονίκη, στην μικρή γκαλερί του γνωστού σε όλους μας λογοτέχνη – ποιητή Ντίνου Χριστιανόπουλου τον έτερο σπουδαίο Έλληνα, πεζογράφο, ποιητή και αυτοδίδακτο ζωγράφο Νίκο – Γαβριήλ Πεντζίκη που παρουσίαζε σε έκθεση τα δημιουργήματα του.

Η συνέχεια ήταν ενδιαφέρουσα. Το θέμα της ονοματολογίας των Σκοπίων είχε ήδη ανάψει από τις φιλοσκοπιανές οργανώσεις στα πανεπιστήμια του Καναδά και της Αυστραλίας.
Και οι δυο ανωτέρω εξέχουσες προσωπικότητες ήταν λάβροι κατά της ιστορικής αυτής εν θερμώ πλαστογραφίας.

Γράφει ο Δρ. Κωνσταντίνος Βαρδάκας

Γνώστες και οι ανωτέρω δύο της κλασικής και βυζαντινής περιόδου της συμβασιλευούσσης Θεσσαλονίκης μετά τις ποιητικές αθυροστομίες τους για τους γείτονες μας με «μύησαν» σε ένα ιστορικό μυστικό της άλλης, της πραγματικής Μακεδονίας που έδενε την περίοδο των Πτολεμαίων διαδόχων του Μεγάλου Αλεξάνδρου με τις πρωτοχριστιανικές μνήμες του ΑΓΙΟΥ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ, των περιόδων της Αν. Ρωμαίικης Αυτοκρατορίας με το σήμερα. 

Το μυστικό λεγόταν ΑΓΙΑ ΑΙΚΑΤΕΡΙΝΑ με απ’ ευθείας οικογενειακή καταγωγή από την Θεσσαλονίκη της Ελληνικοτάτης Μακεδονίας. 

«Δεν είναι τυχαίο μου ειπώθηκε που στην Δυτική Άνω Πόλη, λίγο πιο πάνω από τον ΑΓΙΟ ΔΗΜΗΤΡΙΟ υπάρχει ο περικαλλής βυζαντινός Ιερός Ναός της Αγίας και Πανσόφου Νύμφης Χριστού Αικατερίνας.»

«Δεν είναι τυχαίο που στην παλαιά Θεσσαλονίκη και στους θρύλους της φημίζεται ότι η ΑΓΙΑ ΑΙΚΑΤΕΡΙΝΑ ήταν η πανέμορφη Μακεδονοπούλα από την Βασιλική Ρίζα του Μεγάλου Αλεξάνδρου του Εκπολιτιστή»

«Δεν είναι τυχαίο η ροπή της ΑΓΙΑΣ παιδιόθεν προς την φιλοσοφία και τις επιστήμες εξ ου και ΠΑΝΣΟΦΟΣ που αποδεικνύει το πολιτισμικό γενετικό προφίλ της, αλλά και την επιμονή της να ανακαλύψει το ΘΕΙΟΝ και να θυσιάσει την ίδια την ζωή της για την μοναδική Ζωοποιό Αλήθεια ΑΥΤΟΥ» 

ΠΟΙΑ ΗΤΑΝ ΑΥΤΗ Η ΜΑΚΕΔΟΝΟΠΟΥΛΑ; 

«Ἡ ἁγία Αἰκατερίνη γεννήθηκε στήν Ἀλεξάνδρεια στίς ἀρχές τοῦ 4ου αἰώνα μ.Χ. Εἶχε βασιλική καταγωγή. Ἦταν ἀπόγονος τῶν Πτολεμαίων, τῶν βασιλέων τῆς Αἰγύπτου. Ἀνῆκε σέ πολύ πλούσια κι ἔνδοξη οἰκογένεια. Οἱ γονεῖς της ἦταν εἰδωλολάτρες.

Ἀπό μικρή ἔδειξε μεγάλη κλίση στά γράμματα. Μέχρι τά δεκαοκτώ της χρόνια ἔμαθε τέλεια τήν Ἑλληνική καί Ρωμαϊκή παιδεία καί Ἐπιστήμη. Ἔμαθε τούς μεγάλους ποιητές, τόν Ὅμηρο καί τόν Βιργίλιο. Σπούδασε τήν Ἰατρική καί διάβασε τόν Ἱπποκράτη καί τόν Γαληνό, τούς ἰατρούς. Περισσότερο ὅμως ἀσχολήθηκε μέ τήν φιλοσοφία. Μελέτησε προπαντός τά βιβλία ὅλων τῶν ἀρχαίων φιλοσόφων. Θαύμαζε τόν Πλάτωνα καί τόν Ἀριστοτέλη καί μποροῦσε ν’ ἀνοίξει διάλογο μέ ὁποιονδήποτε πάνω στά φιλοσοφικά θέματα.

Ἔμαθε ἐπίσης τήν ρητορική τέχνη καί πολλές γλῶσσες. Ἦταν τόσο μορφωμένη ὃσο καμιά ἄλλη στήν ἠλικία της μέσα στήν Ἀλεξάνδρεια.» https://antexoume.wordpress.com/2013/11/25/%

 Στις 25 Νοεμβρίου εορτάζουμε την μνήμη της ΑΓΙΑΣ και την γεραίρομε με ύμνους και πνευματικάς ωδάς: 

«Την πανεύφημον νύμφην Χριστού υμνήσωμεν,
Αικατερίναν την Θείαν και πολιούχον Σινά,
την βοήθειαν ημών και αντίληψιν ότι
εφήμωσε λαμπρώς τους κομψούς
των ασεβών τού Πνεύματος τή μαχαίρα,
και νυν ως μάρτυς στεφθείσα,
αιτείται πάσι το μέγα έλεος.»


Και την ικετεύομε με την μάχαιρα του ΑΓΙΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ να φιμώσει περίτεχνα ( κομψά) τους ασεβείς κοσμοκράτορας που καταπατούν τα θέσφατα της Παγκόσμιας Ιστορίας όπως αυτό της Ελληνικοτάτης Μακεδονίας.

Να τα πούμε τώρα πιο απλά, η ΑΓΙΑ ΑΙΚΑΤΕΡΙΝΑ «δεν καταλάβαινε τίποτε» και τα έβαλε εν ψυχρώ με όλα τα δαιμονικά σκοτάδια της εποχής της, γιατί δεν ήταν οπλισμένη μόνο με την θύραθεν παιδεία αλλά και την άνωθεν ΣΟΦΙΑ.


«Για να φοβηθεί η Αγία κατασκευάστηκε ένα ειδικό μηχάνημα από τροχούς, στους οποίους την έδεσαν ώστε μόλις μετακινηθούν απότομα και βίαια να βρει φρικτό θάνατο. Με την επέμβαση θείου αγγέλου η Μεγαλομάρτυς λύθηκε από τα δεσμά και οι τροχοί κύλισαν και σκόρπισαν το θάνατο σε πολλούς απίστους. Μετά αποφασίστηκε ο αποκεφαλισμός της Αγίας. Στο τόπο του μαρτυρίου παρακάλεσε τους στρατιώτες να της δώσουν λίγο χρόνο να προσευχηθεί. Μετά έσκυψε το κεφάλι και είπε στους στρατιώτες να εκτελέσουν τη διαταγή του αυτοκράτορα. Η μεγαλομάρτυς Αικατερίνη αποκεφαλίστηκε περί το 307 μ. Χ.

Από τον αυχένα της έτρεξε γάλα αντί για αίμα. Το τίμιο και πάναγνο σώμα της το σκέπασαν άγγελοι και το μετέφεραν στη κορυφή του υψηλότερου όρους του Σινά. Εκεί παρέμεινε κατά την παράδοση άταφο επί αιώνες. Ανάμεσα στον 8ο με 9ο αιώνα η ύπαρξη του τιμίου λειψάνου αποκαλύφθηκε σε όνειρο μοναχών της μονής, οπότε έγινε η ανακομιδή και η τοποθέτηση του στο Άγιο Βήμα του Καθολικού της Μονής Σινά αφιερωμένο στην Μεταμόρφωση του Σωτήρος. Από τότε ο ναός φέρει το όνομα της Αγίας Αικατερίνης. Θεωρείται δε «πολιούχος Σινά», προστάτιδα δηλ. της Μονής.

Η Αγία Αικατερίνη πέτυχε τρία ωραία πράγματα. «Αικατερίνα, και σοφή και παρθένος· Εκ ξίφους, και Μάρτυς. Ω καλά τρία!». Η Αικατερίνα ήταν σοφή και παρθένος· από το ξίφος δε, έγινε και Μάρτυς. Ω, πόσον ωραία είναι και τα τρία αυτά!» 
Ταις Αυτής αγίαις πρεσβείαις Χριστέ ο Θεός, ελέησον ημάς. Αμήν. http://www.pemptousia.gr/2017/11/i-agia-ekaterina-ke-i-kompsi-ton-as/ 

Ο Νίκος – Γαβριήλ Πεντζίκης όπως μας είπε εκκλησιαζόταν τακτικά στην ΑΓΙΑ ΑΙΚΑΤΕΡΙΝΑ στην Άνω Πόλη της Θεσσαλονικής γιατί εκεί « βυθιζόταν στις ένδοξες μνήμες της ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ»


Χαρακτηριστικός ο λόγος του για το Παλαιολόγειο αυτό κόσμημα της Θεσσαλονίκης.

"Η στέγη της Αγίας Αικατερίνης έχει την μεθυστική ποικιλία μιας αμάραντης ανθοδέσμης… η ένθεση ων πλίνθων στις εξωτερικές πλευρές σχηματίζει έναν τέτοιο πλούτο διακοσμητικών θεμάτων, ώστε αισθάνεσαι σάμπως οι τοίχοι να είναι τάπητες, που μπορεί να τους σηκώσει ο άνεμος, και ολόκληρο το κτίσμα να μετεωριστεί στον ουρανό". 

Νίκος Γαβριήλ Πεντζίκης –Προς εκκλησιασμόν 

Τα χρόνια πέρασαν και στις επόμενες δεκαετίες, όταν έβρισκα την δυνατότητα εκκλησιαζόμουν στο Μετόχι της Αγίας Αικατερίνας της Ιεράς Μονής Σινά στην Δωρυλαίου στην Αθήνα.

Κάθε Κυριακή εκεί συναντούσα τον γνωστό πολιτικό συγγραφέα και ιστορικό αείμνηστο Νικόλαο Μάρτη, που έδινε μάχες σε όλη την υφήλιο με τις ομιλίες του για την πλαστογράφηση της ονομασίας της Μακεδονίας.

Κάποια στιγμή τον ρώτησαν 
- Κύριε Νίκο γιατί ευλαβείσαι τόσο πολύ την ΑΓΙΑ ΑΙΚΑΤΕΡΙΝΑ 
Η απάντηση του ήταν 
- Διότι είναι καθαρή ΜΑΚΕΔΟΝΙΣΣΑ ΑΓΙΑ 
Βοήθεια η ΑΓΙΑ στην δοκιμαζόμενη Μακεδονία μας 

Δρ. Κωνσταντίνος Βαρδάκας 

Σάββατο 24 Νοεμβρίου 2018

Η «ΑΣΩΤΗ» ΜΗΤΕΡΑ



site analysis




ΤΟ «ΣΥΓΝΩΜΗ» είναι μία σύντομη εξομολόγηση με τρεις μόνο συλλαβές που έχει τη δύναμη να αλλάζει όλα τα σύμπαντα.
Τούτη την αγιασμένη λέξη να μπορούσαν να πουν οι δαίμονες θα γινόντουσαν και πάλι Άγγελοι και θα έπαυε το κακό,η κόλαση  και η δυστυχία στον κόσμο.
Γνώρισα πριν λίγες ημέρες μία νέα Μητέρα που κάθε βράδυ είχε τυπικό,  πριν κοιμηθούν τα δύο παιδιά της, να τα σταυρώνει και έπειτα να σκύβει στο προσκέφαλό τους ζητώντας τους ειλικρινά συγνώμη για ό,τι και αν τα στεναχώρησε όλη  την ημέρα , αν τους φώναξε,αν τους παρατήρησε απότομα και στεναχωρήθηκαν…για τα πάντα.
Με τον τρόπο αυτό και τα παιδάκια της ευεργέτησε διδάσκοντάς τα, με το παράδειγμα της, την αρετή της ταπείνωσης, αλλά και πολύ ψηλά κατάφερνε να στεκόταν στην συνείδησή τους αφού  τα ευλογημένα διαπίστωναν συνέχεια πως έχουν μία Μητέρα αρχοντοστολισμένη με την υψοποιό μετάνοια που δεν διστάζει να ταπεινωθεί , να σκύψει και να αναθεωρήσει ακόμη και τον ίδιο της τον εαυτό μπροστά στα παιδιά της.



π.Διονύσιος Ταμπάκης

Πέμπτη 22 Νοεμβρίου 2018

Οἱ τρεῖς πειρασμοὶ τῆς ἁγίας Αἰκατερίνης…


Η Αγία Παρθενομάρτυς Καικιλία, προστάτις της μουσικής τέχνης



site analysis

kekilia25
Η Αγία Καικιλία (ή Κικιλία), η προστάτις της (Εκκλησιαστικής) μουσικής τέχνης εγεννήθη στην Ρώμη κατά τις αρχές του τρίτου αιώνος από γονείς ευγενείς (ανήκαν στην ευγενή τάξη των «Καικιλίων») και πλουσίους πλήν όμως ειδωλολάτρες. Από νεαράς ηλικίας εβαπτίσθηκε Χριστιανή και διέθετε το χρόνο της στην προσευχή, την μελέτη των Θείων Γραφών και την ελεημοσύνη. Ακολουθούσε ασκητική πρακτική στην ζωή της νηστεύοντας, αγρυπνώντας και φορώντας τρίχινο ένδυμα για να δαμάζει τις κινήσεις της σαρκός.


Η ψυχή της διακατεχόταν από τον ιερό πόθο να φυλάξει την αγνότητά της και να αφιερωθεί στον Χριστό, τον εκλεκτό Νυμφίο της καρδιάς της. Όλα αυτά όμως εγίνοντο εν αγνοία των γονέων της οι οποίοι όταν ήλθε σε νόμιμη ηλικία και παρά την θέλησή της την αρραβώνιασαν με ένα νέο ονόματι Βαλεριανό που ήταν ειδωλολάτρης. Αυτή όμως η μακαρία αντί να του προσφέρει την συναισθηματική αγάπη, του απεκάλυψε ένα μυστήριο, ότι δηλαδή Άγγελος Κυρίου εφύλασσε ζηλότυπα την παρθενία της και ότι θα αξιωνόταν και εκείνος να τον δει, μόνον εάν δεχόταν την σφραγίδα του Αγίου Βαπτίσματος.
Κατ’εκείνα τα χρόνια οι χριστιανοί εβρίσκοντο ακόμη υπό διωγμόν. Έτσι ο πάπας της Ρώμης Άγιος Ουρβανός τελούσε τα καθήκοντά του κρυφά και κρυφά εβάπτισε τον καλόγνωμο Βαλεριανό. Όταν εκείνος γεμάτος χαρά επέστρεψε στο σπίτι βρήκε την Καικιλία να προσεύχεται μαζί με ένα ολοφώτεινο Άγιο Άγγελο. Ο απεσταλμένος λοιπόν του Θεού τους εστεφάνωσε με στέφανο δόξης και αφθαρσίας και τους προέτρεψε στο εξής να χωρίσουν για την αγάπη του Χριστού και να ακολουθήσουν τον βίο της εγκρατείας και της σωφροσύνης. Η διάνοια του Βαλεριανού εφωτίσθηκε τόσο ώστε επεθύμησε να δει και τον αδελφό του Τιβούρτιο στολισμένο με κάθε δωρεά του Αγίου Πνεύματος. Βαπτίσθηκε λοιπόν και ο Τιβούρτιος αφού μετενόησε και εξαγορεύθηκε τα βάρη της ψυχής του∙ χάρη δε στην μετάνοιά του αξιώθηκε πολλές φορές να δει Αγίους Αγγέλους και να συνομιλήσει μαζί τους.


Ωστόσο οι διωγμοί εναντίον των Χριστιανών εντάθηκαν όταν την διοίκηση της πόλεως ανέλαβε ο έπαρχος Τούσκιος Αλμάτιος. Οι χριστιανοί μαρτυρούσαν με φρικτό τρόπο και με διάταγμα του επάρχου δεν είχαν δικαίωμα ταφής. Όμως οι δύο άνδρες και η Αγία περιφρονούσαν το διάταγμα και με κίνδυνο της ζωής τους την μεν νύκτα περιποιούνταν τα σώματα των μαρτύρων και τα έθαβαν προσευχόμενοι την δε ημέρα συμπαραστέκονταν παντοειδώς στους διωκόμενους ομοπίστους τους που εκρύβοντο. Ο Βαλεριανός και ο Τιβούρτιος όμως έγιναν αντιληπτοί και συνελήφθησαν. Η Αγία τους επισκέφθηκε στην φυλακή, προσευχήθηκε μαζί τους και τους ενθάρρυνε να μην εγκαταλείψουν το μαρτύριο για να κερδίσουν την προσωρινή ζωή τους και να επιδιώξουν το τέλος τους για να κερδίσουν την αιωνιότητα. Οι δύο νέοι καταδικάστηκαν σε αποκεφαλισμό. Την ποινή εκτέλεσε ο δήμιός τους καπικλάριος (ή καπηλάριος) Μάξιμος αφού τους οδήγησε σε ειδωλολατρικό ναό για να θυσιάσουν μήπως και σώσουν την ζωή τους. Κατά την ώρα του αποκεφαλισμού τους και καθώς έμενε εκστατικός από το θάρρος και την γενναιότητα των δύο αυταδέλφων μαρτύρων, είδε ανεωγμένους τους ουρανούς και πλήθος Αγίων Αγγέλων να παραλαμβάνουν τις ψυχές των Μαρτύρων και να τις οδηγούν ψάλλοντας στον ουρανό. Τότε υπέστη στην ψυχή του την καλήν αλλοίωσιν και αφού πίστευσε ολόθερμα στον Ιησού Χριστό, μαρτύρησε για να λάβει την δόξα των Αγίων Βαλεριανού και Τιβουρτίου που εζήλωσε να αποκτήσει. Το παράδειγμά του ακολούθησε η συνοδεία του και πλήθος ειδωλολατρών που παρακολουθούσαν το μαρτύριο. Την νύκτα εκείνη η Καικιλία ετέλεσε και πάλι το θεάρεστο έργο της προβαίνοντας στον ενταφιασμό του μνηστήρος της και του αδελφού του.
Με τον ίδιο αμείωτο ζήλο συνέχισε την ιεραποστολική διακονία της στην Ρώμη, θάβοντας τους Αγίους Μάρτυρες, διανέμοντας την περιουσία της στους πτωχούς και διαδίδοντας τον λόγο του Θεού. Επάνω της έφερε πάντοτε ένα Άγιο Ευαγγέλιο, το οποίο κατά τον Άγιο Νικόδημο τον Αγιορείτη της χρησίμευε «προς αμυντήριον αυτής και φυλακτήριον».
Η Αγία συνέχιζε την αποστολή της όπως και ο έπαρχος το αποτρόπαιο έργο του. Κάποτε λοιπόν που συγκέντρωνε τα υπάρχοντα των θυμάτων για να τα δημεύσει, ανεκάλυψε την χριστιανική ταυτότητα της παρθένου. Διέταξε αμέσως την σύλληψη και μαστίγωσή της. Η πίστη της στον Θεό, η καρτερία , το αμείωτο θάρρος της και η προσευχή για τους δημίους της προβλημάτισαν πολλούς από τους παρόντες ώστε κατ’εκείνη την νύκτα ο πάπας Ουρβανός βάπτισε τετρακόσια άτομα.


Στην συνέχεια ο Αλμάτιος διέταξε να δέσουν μαρμάρινη πλάκα στο στήθος της για να πεθάνει από ασφυξία, όμως δεν πέτυχε τον σκοπό του. Μανιασμένος τότε την έκλεισε στο βαλανείο (λουτρό) της οικίας της και διέταξε να την ρίξουν σε πυρακτωμένο λέβητα. Το μαρτύριο αυτό κράτησε τρεις ημέρες αλλά η Αγία εξήλθε πάλι σώα και αβλαβής. Έτσι διέταξε να την αποκεφαλίσουν. Ο δήμιος την έσφαξε μπήγοντας ανελέητα το μαχαίρι του επί τρεις φορές στον παρθενικό λαιμό της χωρίς να καταφέρει να την θανατώσει. Η Αγία αιμορραγώντας έζησε ακόμη τρεις ημέρες, ενισχύοντας τους χριστιανούς με την προσευχή της. Εκείνοι δε με ιδιαίτερη ευλάβεια άλειφαν με το τίμιο αίμα της υφάσματα με τα οποία ετελέσθησαν πάμπολλα θαύματα σε όσους «σταυρώνονται» με αυτά.
Δοξάζοντας τον Κύριο, παρέδωσε το πνεύμα της την 22α Νοεμβρίου του 230 επί Αυτοκράτορος Αλεξάνδρου Σεβήρου και Επάρχου Τουσκίου Αλματίου (ή του 288 επί Αυτοκράτορος Διοκλητιανού κατ’άλλους).


Το λείψανο της Αγίας Καικιλίας, παρέλαβαν αμέσως ευλαβείς χριστιανοί που ευεργετήθηκαν από την προσευχή της και είδαν από κοντά το μαρτύριό της και το ενταφίασαν με ιδιαίτερες τιμές στην Κατακόμβη του Αγίου Καλλίστου αφού το ενέδυσαν με χρυσοΰφαντο χιτώνα, μανδύα και καλύπτρα και τοποθέτησαν σε φέρετρο φτιαγμένο από κυπαρισσένιο ξύλο.
Μετά την λήξη των διωγμών ανηγέρθη επ’ονόματι της Αγίας Βασιλική στην θέση του μαρτυρίου της (στο βαλανείο της οικείας της) από τον Μέγα Κωνσταντίνο.
Το έτος 817 ή 821 ο ορθόδοξος Πάπας Ρώμης Πασχάλης ο Α’, θέλησε να αναστηλώσει τον Ναό και να τον εξωραΐσει κινούμενος από ευλάβεια για την μορφή, το μαρτύριο και την θαυματουργία της Αγίας. Στόχος ήταν να ανεύρει τα λείψανά της και να τα εναποθέσει στον ανακαινισμένο Ναό αλλά δεν μπορούσε να εντοπίσει τον τάφο της. Ο Πάπας επιδόθηκε σε εκτενή προσευχή και η Αγία του εμφανίσθηκε σε όνειρο υποδεικνύοντάς του τον ιερό τόπο του ενταφιασμού της. Τότε ο Πάπας με την συνοδεία του έσπευσε στην Κατακόμβη του Αγίου Καλλίστου, στην κρύπτη των Παπών, όπου εκστατικοί ανεκάλυψαν το αδιάλυτο και ευωδιάζον λείψανο της Αγίας Καικιλίας ως και τους σκελετούς των συμμαρτυρησάντων μετ’αυτής Βαλεριανού, Τιβουρτίου και Μαξίμου. Με ιδιαίτερη ευλάβεια συνέστειλαν τα ιερά λείψανα και τα απέθεσαν με τιμές κάτω από την Αγία Τράπεζα του Ναού όπως και το λείψανο του Αγίου Ουρβανού εντός του ιδίου Ναού.
kaikilia34
Ψηφιδωτό στην αψίδα της Βασιλικής του Trastevere (η Αγία διακρίνεται στα αριστερά).
Επίσης το έτος 1599 ανεκομίσθησαν εκ νέου τα ιερά λείψανα της Αγίας Καικιλίας και της συνοδείας της. Τότε ο Καρδινάλιος Σφονδράτο με την στήριξη του Πάπα Κλήμεντος του Η’ προέβη σε μερική αναστήλωση της Βασιλικής της Αγίας. Κατά την διάνοιξη του δαπέδου κάτω από την Αγία Τράπεζα βρέθηκαν οι δύο σαρκοφάγοι  με τα λείψανα όλων των Αγίων. Η μια βέβαια περιείχε το αδιάφθορο και ευωδιάζον μικρού αναστήματος λείψανο της Αγίας σε πλάγια θέση και καλυμμένο με ολόσωμη μεταξωτή μπόλια.
Η Αγία είχε μαρτυρήσει προ 1422 ετών και μαζί με το άφθαρτο σκήνωμά της εσώζοντο άσηπτα τα χρυσοΰφαντα ενδύματά της, ο αιματοβαμμένος χιτώνας της και το κυπαρισσένιο φέρετρό της ενώ διακρινόταν η θανάσιμη μαχαιριά στον λαιμό της, το όμορφο πρόσωπό της καθώς και τα τρία δάκτυλα της μιας παλάμης της απλωμένα και της άλλης ήταν τα δύο (δείχνοντας την πίστη στην Αγία Τριάδα και τις δύο φύσεις του Χριστού) κατά τις τελευταίες επί γης ώρες της που δεν μπορούσε να μιλά.


Ενθουσιασμένος ο Πάπας έδωσε εντολή να εκτεθεί το λείψανο της Αγίας σε προσκύνημα μέχρι την μνήμη της στις 22 Νοεμβρίου σε διακοσμημένο τετραπόδιο. Ακολούθως μετά την λαμπρή λειτουργία στην μνήμη της και ενώπιον του Πάπα, 42 Καρδιναλίων, πολιτικών και διπλωματικών αρχών διαφόρων χωρών, το σκήνωμα τοποθετήθηκε στο κυπαρισσένιο φέρετρο και αυτό σε αργυρόγλυπτη λάρνακα η οποία ενταφιάσθηκε κάτω από την Αγία Τράπεζα εκ νέου.
Ο φημισμένος ανά την Ευρώπη γλύπτης Stephano Maderno (1576-1636) με την εντολή του Πάπα έφτιαξε το άγαλμα της Αγίας-αριστούργημα γλυπτικής-που παρουσιάζει το λείψανο της Αγίας στην στάση που βρέθηκε κατά την ανακομιδή. Στήθηκε δε προ του ιερού βήματος και ενώπιον της Αγίας Τραπέζης για να δίνει στους πιστούς την δυνατότητα να προσεύχονται στον ιερό χώρο.
Η μαρμάρινη πλάκα με την οποία οι δήμιοι πλάκωσαν ζωντανή την Αγία για να πεθάνει από ασφυξία, σήμερα χρησιμοποιείται ως το κεντρικό μάρμαρο της Αγίας Τραπέζης ενώ το δεύτερο παρεκκλήσιο στο δεξιό κλίτος της Βασιλικής είναι το δωμάτιο στο οποίο καταδικάστηκε σε θάνατο η Αγία. Πλησίον του τόπου βρέθηκαν υπολείμματα του Ρωμαϊκού λουτρού (βαλανείου) όπου μαρτύρησε η Αγία.
Η Βασιλική της Αγίας αποτελεί κόσμημα του προαστείου Trastevere της Ρώμης που βρίσκεται στην όχθη του Τίβερη και είναι πόλος έλξης για προσκυνητές από όλο τον κόσμο.


Στο πρωτότυπο λατινικό κείμενο του Μαρτυρίου της Αγίας αναφέρεται ότι κατά τους γάμους της όταν ηχούσε η μελωδία της κοσμικής μουσικής, η Αγία έψαλλε στην καρδιά της ύμνους αγάπης στον εκλεκτό Νυμφίο της ψυχής της Ιησού Χριστό. Κατά την παράδοση τα πρώτα λόγια των ύμνων ήταν :
«Άγνισον Κύριε την καρδίαν μου ίνα μη εισέλθω εις πειρασμόν». Έτσι η Αγία σχετίσθηκε με την μουσική και την εξύψωσή της σε θρησκευτική τέχνη και έκτοτε θεωρήθηκε προστάτιδά της. Γι’αυτό και στην αγιογραφία, την ζωγραφική και την γλυπτική παρουσιάζεται μαζί με το εκκλησιαστικό όργανο κλειδοκύμβαλο (clavichord), την λύρα ή την άρπα ή την κιννύρα του προφητάνακτος Δαυίδ ή το βιολί.
Η μνήμη της τιμάται και από τις δύο Εκκλησίες την 22α Νοεμβρίου εκάστου έτους ομού μετά των τριών συμμαρτυρησάντων με αυτήν Αγίων Βαλεριανού, Τιβουρτίου και Μαξίμου. Η πιο παλιά απεικόνιση της Αγίας είναι σε ψηφιδωτό στον Άγιο Απολλινάριο της Ραβέννας (6ος αι.) όπου η Αγία παρουσιάζεται στην χορεία των παρθενομαρτύρων και κρατά στεφάνι.
Τοιχογραφίες με την μορφή ή το μαρτύριό της συνηθέστερα κοσμούν Ναούς και Μονές της πατρίδος μας όπως στον νάρθηκα του παρεκκλησίου του Αγίου Δημητρίου της Ιεράς Μεγίστης Μονής Βατοπεδίου και την Ιερά Μονή Φιλανθρωπηνών στο Νησάκι Ιωαννίνων.
Με ιδιαίτερη ευλάβεια τιμάται η μνήμη της στην Αγία Μονή Αρείας Ναυπλίου όπου σώζεται φορητή εικόνα της στο Καθολικό και είναι έργο της αδελφότητος Ιωασαφαίων.
Αξίζει να αναφερθεί ότι στην ιστορική αυτή Ιερά Μονή (έτος κτίσεως 1147) που είναι κτιτορικό έργο του Αγίου Λέοντος Αργοναυπλίας, ηγουμένευσε η οσιακής μνήμης Μοναχή Καικιλία, η κατά κόσμον Κωνσταντινοπολίτισσα αρχόντισσα των Αθηνών Αυρηλία Πομόνη, η οποία ευεργέτησε ποικιλοτρόπως το μοναστήρι αναδεικνύοντάς το για έργα πολιτισμού και κοινωνικής ευποιίας (π.χ. ίδρυση εντός της Μονής δημοτικού σχολείου και οικοκυρικής σχολής). Επιπλέον ανεύρε την θαυματουργή εικόνα του Φανερωμένου Χριστού κατά την 6ηΜαρτίου 1920.
kekilia27
Η Μητέρα Καικιλία Πομόνη, Ηγουμένη της Αγίας Μονής Αρείας Ναυπλίου.
Ασματική Ακολουθία και Παρακλητικό Κανόνα προς τιμήν της Αγίας συνέθεσε ο σεβαστός Αρχιμανδρίτης Νικόδημος Αεράκης κατόπιν φιλαγίου αιτήσεως της Γυναικείας Ιεράς Μονής Κοιμήσεως Θεοτόκου Καλαμίου στο Αδάμι Αργολίδος. Επίσης Απολυτίκιον, Κοντάκιον και Μεγαλυνάριον της Αγίας Καικιλίας και της συνοδείας της συνέθεσε ο Όσιος Γέροντας Γεράσιμος Μικραγιαννανίτης.
Στην Ρώμη επίσης λειτουργεί (Μουσική) Ακαδημία της Αγίας Καικιλίας η οποία είναι πασίγνωστη για τα όπου γης κοντσέρτα παρουσιάζει η καλύτερη συμφωνική ορχήστρα της Ιταλίας την οποία διαθέτει. Το δε Ωδείο Αθηνών (παράρτημα Ηρακλείου Αττικής) την έθεσε προστάτιδά της και προς τιμήν της εξέδωσε το 1993 ημερολόγιο τοίχου με πάμπολλες εικόνες σχετικές με την Αγία και το μαρτύριό της.

Από την Υμνολογία για την Αγία Καικιλία
Απολυτίκιον. Ήχος γ’. Θείας πίστεως.
Θείων τρόπων σου, τη επιλάμψει, προς αείζωον, είλκυσας φέγγος, την αυτάδελφον δυάδα και σύναυλον∙ και συν αυτοίς Καικιλία αθλήσασα, της Θείας δόξης ομού ηξιώθητε. Μεθ’ών  πρέσβευε, δοθήναι τοίς ευφημουσί σε, πταισμάτων ιλασμόν και μέγα έλεος.
Κοντάκιον. Ήχος β΄. Τοις των αιμάτων σου.
Της ευσεβείας τη θεία μεθόδω σου, αθλητικώς τω Χριστώ προσηνέχθησαν, Βαλεριανός και Τιβούρτιος, ώ Καικιλία μεθ’ών ανεκραύγαζες∙ Σύ Σώτερ Μαρτύρων το στήριγμα.
Μεγαλυνάριον.
Ρόδον ως αμάραντον και τερπνόν, οσμήν ζωηφόρον, επαφήκας παρθενικώς, ήν εισδεξαμένη, η ξυνωρίς η σύμφρων, συν σοί ώ Καικιλία, λαμπρώς ηγώνισαι.
Βιβλιογραφική Πηγή
  • Αγίου Νικοδήμου του Αγιορείτου, «Συναξαριστής των δώδεκα μηνών», τόμος δεύτερος, Νοέμβριος-Δεκέμβριος, Εκδόσεις Ορθόδοξος Κυψέλη, Θεσσαλονίκη 1998.
  • Αεράκη Νικοδήμου, Αρχιμανδρίτου, «Ασματική Ακολουθία και Κανών Παρακλητικός της Αγίας ενδόξου Μάρτυρος Κικιλίας», Αθήναι 2010.
  • Βασιλοπούλου Χαραλάμπους, Αρχιμανδρίτου, «Η Αγία Κικιλία», εκδόσεις Ορθόδοξος Τύπος, Βίοι Αγίων, Αρ. 142, Αθήναι.
  • Ευστρατιάδου Σωφρονίου Μητροπολίτου πρ. Λεοντοπόλεως «Αγιολόγιον της Ορθοδόξου Εκκλησίας», Έκδοσις της Αποστολικής Διακονίας της Εκκλησίας της Ελλάδος, Αθήναι 1955.
  • «Καικιλία», εν Θρησκευτική και Ηθική Εγκυκλοπαιδεία, τόμος έβδομος (Ιωάννης-Κωνσταντίνος), Αθήναι 1965.
  • Κρίγκα Κυπριανής, Καθηγουμένης, «Αγία Μονή Αρείας Ναυπλίου», Ναύπλιον 1986.
  • Λαγγή Ματθαίου, Αρχιμανδρίτου «Ο Μέγας Συναξαριστής της Ορθοδόξου Εκκλησίας», τόμος ΙΑ’, Μην. Νοέμβριος, Αθήναι 1979.
  • Μικραγιαννανίτου Γερασίμου, Μοναχού, «Νέος Ενιαύσιος Στέφανος», Άγιον Όρος 2006.
  • Μολοττού Ζώτου, «Λεξικόν των Αγίων Πάντων της Ορθοδόξου Εκκλησίας», έν Αθήναις 1904.
  • Σιμωνοπετρίτου Μακαρίου, Ιερομονάχου, «Νέος Συναξαριστής της Ορθοδόξου Εκκλησίας», Διασκευή εκ του Γαλλικού Ξενοφών Κομνηνός, τόμος τρίτος, Νοέμβριος, Ίνδικτος, Αθήναι 2008.
  • «Συναξάριον Κωνσταντινουπόλεως», (Delehaye Hippolyte, Propylaeum ad Acta Sanctorum, Novembris, Synaxarium Ecclesiae Constantinopolitanae), Bruxellis
  • «Martyrologium Romanum».
Για την εικονογραφία της Αγίας σε Ανατολή και Δύση βλέπε εδώ.

Κυριακή 18 Νοεμβρίου 2018

Αυτό το συγκλονιστικό γεγονός εκτυλίχτηκε στα νερά του Σαρωνικού, στα τέλη του 20ου αιώνα.

site analysis

 Το αφηγήθηκε μια απ' τις πιό εκλεκτές μαθήτριες του Οσίου Πορφυρίου, η οποία επρόκειτο να γίνει Μοναχή.
Αυτό το συγκλονιστικό γεγονός εκτυλίχτηκε στα νερά του Σαρωνικού, στα τέλη του 20ου αιώνα. Το αφηγήθηκε μια απ' τις πιό εκλεκτές μαθήτριες του Οσίου Πορφυρίου, η οποία επρόκειτο να γίνει Μοναχή.Σ' ένα από τα παραθαλάσσια προάστεια της Αττικής, θα γίνονταν κολυμβητικοί αγώνες γυναικών. Θα έπαιρνε μέρος και μια εξαιρετική κοπέλα, η Άννα, η οποία ήταν πρωταθλήτρια στην κολύμβηση, συγγενής και φίλη της μαθήτριας του Οσίου. Στους αγώνες θα συμμετείχε επίσης και μία άλλη φίλη της Άννας, η οποία είχε και εκείνη μεγάλη επίδοση σ' αυτό το άθλημα. Πρέπει να τονιστεί, ότι η Άννα, εκτός από την εξαιρετική της επίδοση στην κολύμβηση, είχε μιά πολύ καλλιεργημένη ψυχή. Ήταν θεοσεβής, ευγενής, γενναιόψυχη. Όλοι την αγαπούσαν!Την ημέρα των αγώνων πλήθος κόσμου είχε συγκεντρωθεί στο καθορισμένο μέρος. Μεταξύ αυτών και οι γονείς των δύο κοριτσιών. Όταν οι αγώνες ξεκίνησαν και οι αθλήτριες ξανοίχτηκαν βαθιά στη θάλασσα, προπορευόταν αισθητά η Άννα. Από πίσω της κολυμπούσε η φίλη της. Ξαφνικά, η Άννα με την άκρη του ματιού της βλέπει την κοπέλα να χάνεται μέσα στα νερά, είχε πάθει κράμπα! Αμέσως, με την φιλαλληλία που την διέκρινε, εγκαταλείπει τον αγώνα και κατευθύνεται προς το μέρος της. Δυστυχώς όμως οι παρατηρητές του αγώνα δεν αντιλήφτηκαν αμέσως το συμβάν. Όταν πλησίασε η Άννα, η φίλη της είχε χάσει πλέον τις δυνάμεις της. Στην προσπάθειά της μάλιστα να σωθεί, την έπιασε απ' το λαιμό και βυθίστηκαν και οι δύο. Όταν τελικά πήραν είδηση απ' την ακτή και έσπευσαν κοντά τους, τις βρήκαν και τις δύο νεκρές! Εύκολο είναι να φανταστεί κανείς, το θρήνο που έγινε απ' τους γονείς, αλλά και απ' όλον τόν κόσμο, ειδικά για την Άννα, την ηρωίδα αυτή της αγάπης. Πρώτευε στην κολύμβηση, πρώτευσε και στο μεγαλειώδες άθλημα της αυτοθυσίας, για την σωτηρία του πλησίον! Εφάρμοσε τα Θεϊκά λόγια του Κυρίου...Η Ακαδημία Αθηνών βράβευσε την ηρωική πράξη της Άννας, δίνοντας το βραβείο στη μητέρα της.

 Εκείνη όμως κλονίστηκε! Ήταν απαρηγόρητη και κινδύνευε η ψυχή της. Τότε επενέβη αποφασιστικά η πνευματική θυγατέρα του Οσίου Πορφυρίου. Την παρηγόρησε, την στερέωσε στην Πίστη και με την θερμή προσευχή της στο Θεό η πονεμένη γυναίκα ειρήνευσε, φωτίστηκε και έφθασε στο σημείο να δοξάζει τον Θεό, για την ηρωίδα και μάρτυρα κόρη που της χάρισε. 


Η Άννα, η αγία αυτή ψυχή, βλέποντας, με τον τρόπο που μόνο ο Θεός γνωρίζει, τη βοήθεια που πρόσφερε στη μητέρα της η φίλη της και μαθήτρια αυτή του Γέροντα, θέλησε να την ευχαριστήσει. Και, το θαυμαστό έγινε!«Ήταν μεσημέρι», αφηγήθηκε η μαθήτρια του Οσίου Πορφυρίου, «δεν κοιμόμουν, ήμουν σε τελείως φυσική κατάσταση, οπότε ξαφνικά ανοίγει η πόρτα του δωματίου μου και μπαίνει ολόφωτη, Θεϊκά όμορφη, μ' ένα γλυκύτατο χαμόγελο η Άννα! Στην αρχή ταράχτηκα, αμέσως όμως, Θεία χαρά και αγαλλίαση με πλημμύρισε. Έμεινα άφωνη να την κοιτάζω. Τότε ακούστηκε η φωνή της ειρηνική και γλυκειά. Μου είπε:– Πήρα άδεια απ' τον Κύριο να έρθω, να σ' ευχαριστήσω που βοήθησες την μητέρα μου. 


Σε παρακαλώ να της πεις, πως εγώ θα μπορούσα να σωθώ. Γνώριζα τον τρόπο ν' απελευθερωθώ από τα χέρια της φίλης μου, αλλά δεν θα είχα τη δύναμη να βγω μόνο εγώ στην ακτή και ν' αντικρύσω τη μητέρα της (!!) Επίσης, πες της, πως δεν υποφέραμε. Σ' εκείνες τις δύσκολες στιγμές μας παρουσιάστηκε ο Κύριός μας, ο Χριστός μας. Χαμογελώντας Θεϊκά, μας είπε: » Εάν θέλετε, εγώ θα σας στείλω πίσω, στην επίγεια ζωή.


 Τί θέλετε, να γυρίσετε πίσω ή να έρθετε μαζί μου;» Και εμείς διαλέξαμε να πάμε μαζί Του! Κανείς δεν μπορεί να δει την Θεϊκή Του ομορφιά και αγάπη και να προτιμήσει κάτι άλλο, αδελφή μου. Μετά πρόσθεσε με περισσότερη ακόμη αγάπη: - Για το καλό που μου έκανες, θα σου πω και εγώ ένα μυστικό τ' Ουρανού. Έρχονται πολλοί άνθρωποι πάνω καλοί και ενάρετοι. Αρχιερείς, ιερείς, μοναχοί, οικογενειάρχες και πιστεύουν, ότι θα πάρουν την πρώτη θέση στον Ουρανό. Η πρώτη θέση όμως ανήκει σ' αυτούς, που θυσιάζουν τη ζωή τους για τους άλλους! 


Σ' αυτούς που μιμούνται το Χριστό στην θυσία!Αυτά είπε και έγινε άφαντη, αφήνοντάς μου μια απερίγραπτη χαρά και συγκίνηση...»«Η πρώτη θέση στον Ουρανό είναι γι' αυτούς που θυσιάζουν τη ζωή τους για τον πλησίον!...»
ΠΗΓΗ.ΑΠΑΝΤΑ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ

Παρασκευή 16 Νοεμβρίου 2018

Η... ΜΕΙΩΜΕΝΗ ΑΙΣΘΗΣΗ ΕΥΘΥΝΗΣ ΤΗΣ ΗΓΟΥΜΕΝΗΣ



site analysis


«Φτάσαμε, ἁγιώτατε», ἀκούστηκε ἡ φωνή τοῦ ἁμαξᾶ, ὁ ὁποῖος μ’ ἕνα σάλτο ἔσπευσε γρήγορα νά ἀνοίξει τήν πόρτα τοῦ κουβουκλίου, γιά νά κατέβει ὁ ἐπίσκοπος Ἀραβισσοῦ Ἀδέλφιος. Φτερούγισε ἡ καρδιά τοῦ ἁγίου ἐπισκόπου∙ εἶχε πάρα πολύ καιρό νά ἐπισκεφτεῖ τό γυναικεῖο αὐτό μοναστήρι τῆς εὐρύτερης περιοχῆς του, στό ὁποῖο ἡγουμένη ἦταν ἡ μικρή ἀγαπημένη του ἀδελφή. Αὐτός καί κυρίως ἡ μεγαλύτερη ἀδελφή του Ἰανία ἦταν ἐκεῖνοι πού μεγάλωσαν τή μικρή τῆς οἰκογένειας - ἐννοεῖται ὡς βοηθοί τῶν εὐσεβῶν γονέων τους - ἡ ὁποία εἶχε δείξει σχεδόν ἀπό βρέφος τήν ἰδιαίτερη στροφή της πρός τά θεῖα, τήν ἀγάπη καί τόν βαθύ ἔρωτά της πρός τόν Κύριο Ἰησοῦ Χριστό, γι’ αὐτό καί δέν εἶχε ἀργήσει νά ζητήσει τόν ἐγκλεισμό της σέ μοναστήρι. Δέν τό ἀρνήθηκαν οἱ γονεῖς, ἄλλωστε εἶχε προηγηθεῖ ὁ μεγαλύτερος ἀδελφός, ἐνῶ ἡ μεγάλη τῆς οἰκογένειας, εὐσεβέστατη κι αὐτή κατά πάντα, ἐπέλεξε τόν ἔγγαμο βίο, τή δημιουργία τῆς κατ’ οἶκον οἰκογένειας, τή δημιουργία βλαστῶν πού θά ζοῦν γιά νά προσφέρουν τήν εὐωδία Κυρίου στό στενό καί στό εὐρύτερο περιβάλλον τους. Τό μόνο πού τῆς τόνισαν ὅλοι ἦταν ὅτι ἡ ἐπιλογή της δέν πρέπει νά εἶναι ἐπιπόλαιη, γιατί πρόκειται γιά ἀπόφαση πού θά σφραγίσει ὁλόκληρη τή ζωή της.
Ἔγινε καλόγρια καί «διέπρεψε». Τέκνο ἀπόλυτης ὑπακοῆς, φιλακόλουθη στό ἔπακρο, γλυκομίλητη καί εὐχάριστη πάντοτε στούς τρόπους της, κέρδισε τή συμπάθεια ὅλων, κι ὅταν μετά ἀπό χρόνια ἀρκετά τέθηκε τό θέμα τῆς διαδοχῆς στήν ἡγουμενία, ὅλοι μέ μιά φωνή ἐκείνην πρότειναν καί πίεσαν γιά νά δεχθεῖ. Μέ βαριά καρδιά ἀνέλαβε τό διακόνημα τῆς ἡγουμενίας: τριάντα τόσες ψυχές ἐξαρτῶνταν πιά ἀπό αὐτήν... Ὁ κατά σάρκα ἀδελφός της, Ἀδέλφιος, ὁ ὁποῖος ἐντωμεταξύ εἶχε γίνει ὁ ἐπίσκοπος τῆς περιοχῆς, στήν ἐπαρχία τῆς Ἀρμενίας, γνωρίζοντάς την ἀπό πρῶτο χέρι, ἐπικρότησε ἀμέσως τήν ἐκλογή. Μέσα σέ κλῖμα μεγάλης συγκίνησης ἔκανε τήν ἐνθρόνισή της, εἶπε τά δέοντα, τῆς εὐχήθηκε, τήν ἀσπάστηκε. Ἔκτοτε ὅμως τά μεγάλα καί σπουδαῖα καθήκοντά του ὡς ἐπισκόπου δέν τοῦ ἐπέτρεψαν καί πάλι νά τήν ἐπισκεφτεῖ. Κι αὐτό τόν ἔτρωγε πολύ τόν τελευταῖο καιρό, σάν ἀγκάθι  εἶχε σφηνώσει στή σκέψη του ἡ εἰκόνα τῆς μοναχῆς ἀδελφῆς του... «Μήπως ἀντιμετωπίζει ἰδιαίτερα προβλήματα;» τοῦ ἐρχόταν ὁ λογισμός. Καί νά πού τά κατάφερε καί ἦλθε. Ἡ καρδιά του χτυποῦσε ἀρκετά δυνατά.

Τό πόδι του ἀκούμπησε στό ἔδαφος, ἔφτιαξε λίγο τά ράσα του πού ἀνέμισαν ἀπό τόν ἐλαφρύ ἄνεμο, καί τό βλέμμα του ἀγκάλιασε τό μοναστήρι καί τή γύρω περιοχή: ἡ βλάστηση ἦταν πυκνή, ἡ ὀμορφιά μεγάλη, ἀλλά «θά τούς τρώει ἡ ὑγρασία», ἔκανε καί πάλι τή σκέψη. Προχώρησε πρός τή Μονή – δέν εἶχε εἰδοποιήσει ὅτι θά πάει, κανένας δέν φάνηκε νά τόν προϋπαντήσει - διάβηκε τή μεγάλη ἔξω θύρα, χαμογέλασε βλέποντας τή φροντίδα ἀπό τή γυναικεία πάστρα καί τακτοποίηση. Ἕνα σούσουρο καί κάποιες ἄναρθρες κραυγές τοῦ ἀπέσπασαν τήν προσοχή καί τόν ἔκαναν νά σπεύσει πρός τήν ἐσώτερη αὐλή τοῦ μοναστηριοῦ. Τό θέαμα πού ἀντίκρυσε τόν... πάγωσε. Σάν νά κοκκάλωσε στή θέση του κι ἄνοιξε ὀρθάνοιχτα τά μάτια του. Μιά μοναχή, μιά ρασοφερεμένη, σέ ἀπόσταση περίπου δέκα μέτρων ἀπό ἐκεῖ πού εἶχε φτάσει ἦταν πεσμένη κάτω καί κυλιόταν πότε στή μιά καί πότε στήν ἄλλη μεριά. Οἱ ἄναρθρες κραυγές ἔβγαιναν ἀπό τό δικό της στόμα, ἐνῶ κάποιες ἀδελφές τῆς Μονῆς βρίσκονταν δίπλα της, ἀνήμπορες ἀπ’ ὅ,τι φαινόταν νά τή βοηθήσουν. 
Κάποιες τόν εἶδαν, θορυβήθηκαν, πῆραν νά ἰσιώνουν λίγο τη μαντίλα τους, τόν πλησίασαν. «Εὐλογεῖτε, ἁγιώτατε», ἔσπευσαν νά τόν προσκυνήσουν. «Ἡ ἡγουμένη, ἡ Γερόντισσσα, δέν εἶναι ἐδῶ;» ρώτησε, προσπαθώντας νά συνέλθει ἀπό τήν πρώτη ἔκπληξη. «Ἐδῶ εἶναι, ἐδῶ εἶναι, ἔρχεται ἀμέσως», εἶπε κι ἔφυγε τρέχοντας μία καλόγρια νά εἰδοποιήσει τήν ἡγουμένη πού εἶχε ἦλθε ὁ ἐπίσκοπος, ὁ ἀδελφός της, ὁ ἄνθρωπος μέ τή μεγάλη φήμη ἁγιότητας σέ ὁλόκληρη τήν περιοχή. Ἀλλιῶς εἶχε φανταστεῖ τή συνάντηση ὁ Ἀδέλφιος∙ ἤθελε νά κάνει ἔκπληξη στήν ἀδελφή του, εἶχε ἐπιθυμήσει νά τήν δεῖ, νά τήν ἀσπαστεῖ, νά χαρεῖ τήν παρουσία τοῦ Χριστοῦ στά πρόσωπα τῶν ἀφιερωμένων μαζί της ἀδελφῶν.

Ἦλθε σπεύδοντας ἡ ἡγουμένη, καταχάρηκε πού εἶδε τόν ἀδελφό της τόν ἐπίσκοπο, τόν προσκύνησε κι αὐτή, τοῦ φίλησε τό χέρι, μά λίγο τό αὐστηρό βλέμμα του τῆς μείωσε τόν ἐνθουσιασμό. Ἡ ἀπορία ἦταν ἔντονα ζωγραφισμένη στά μάτια του. Μίλησε ἐκεῖνος πρῶτος, ἀφήνοντας κατά μέρος κάθε ἁβρότητα καί συναισθηματική ἔκφραση. «Τί εἶναι αὐτό πού συμβαίνει ἐδῶ, ἀδελφή μου;» τῆς εἶπε. «Σοῦ ἀρέσει αὐτή ἡ ἀδικία πού ὑφίσταται ἡ μοναχή αὐτή ἀπό τόν δαίμονα καί πού φέρεται ἔτσι μέ τόσο ἄπρεπο καί ἀνάρμοστο τρόπο;» Πῆγε νά ἀπαντήσει κάτι ἡ Γερόντισσα μά συνέχισε ὁ ἐπίσκοπος, σχεδόν δακρυσμένος, τόν αὐστηρό ἔλεγχο. «Δέν γνωρίζεις τή θέση πού ἔχεις; Σάν ἡγουμένη εἶσαι ὑπεύθυνη γιά ὅλες τίς ἀδελφές τοῦ μοναστηριοῦ καί σηκώνεις ἐσύ κι αὐτές ἀκόμη τίς ἁμαρτίες τους! Τί γίνεται λοιπόν ἐδῶ;» «Μά, δέν βλέπετε ὅτι τήν περιπαίζει ὁ διάβολος; Αὐτό συμβαίνει ἐδῶ κι ἀρκετό καιρό. Ἀνθρωπίνως κάναμε ὅ,τι περνάει ἀπό τό χέρι μας. Φέραμε γιατρούς, κάναμε προσευχές. Τί μπορῶ νά κάνω ἐγώ πιά ἀπέναντι στόν δαίμονα, ἅγιε ἀδελφέ μου;» μπόρεσε νά ψελλίσει ἡ ἡγουμένη – περίμενε νά τήν καταλάβει καί νά τήν δικαιολογήσει τουλάχιστον ὁ ἀδελφός της.
«Τί μπορεῖς νά κάνεις;» ἔκανε μέ ἀπορία ἐκεῖνος. «Τόσα χρόνια στό μοναστήρι καί δέν ἔμαθες; Ὁ ἴδιος ὁ Κύριος δέν μᾶς ἔδωσε ἐξουσία, σ’ ἐμᾶς τούς μαθητές καί ἀκολούθους Του, «τοῦ πατεῖν ἐπάνω ὄφεων καί σκορπίων, καί ἐπί πᾶσαν τήν δύναμιν τοῦ ἐχθροῦ;» Λοιπόν, δέν μποροῦμε νά κάνουμε τίποτε;» Ἡ ἡγουμένη ἀμίλητη, ντροπιασμένη, μέ σκυμμένο τό κεφάλι, σταμάτησε νά μιλάει. Παρακολουθοῦσε ἀπό δῶ καί πέρα τόν ἀδελφό της, τόν ἐπίσκοπο Ἀδέλφιο, νά ἐπιβεβαιώνει τή φήμη πού εἶχε τοῦ ἁγίου. Ἐκεῖνος μέ σταθερά βήματα προχώρησε πρός τή μεριά τῆς κυλιόμενης στά χώματα καλόγριας, ἡ ὁποία σάν νά κατάλαβε κάτι, προσπάθησε νά σηκωθεῖ καί νά ἀρχίσει τίς μετάνοιες καί τά προσκυνήματα ἀπέναντί του. Τό δαιμόνιο ἔβλεπε τό ἐπερχόμενο... τέλος του καί πῆγε νά τήν κάνει νά φύγει. «Στάσου!», τῆς φώναξε ἐκεῖνος μέ φωνή ἐπιτακτική, ἄπλωσε τά χέρια του κι ἔπιασε τό κεφάλι της, κι ἄρχισε μέ θέρμη ψυχῆς νά προσεύχεται στόν Κύριο.
Τό θαῦμα τό εἶδαν ὅλοι:  ὁ δαίμονας πού τήν κυριαρχοῦσε, μήν ἀντέχοντας τήν προσευχή τοῦ ἁγίου ἐπισκόπου, ἀφοῦ λίγο τήν τάραξε, ἔφυγε. Ἡ καλόγρια ἀπελευθερώθηκε, ἡσύχασε, γονάτισε μέ δάκρυα στά μάτια καί φίλησε μέ αἴσθηση ψυχῆς τά ὑποδήματα τοῦ ἁγίου. Σηκώθηκε σέ λίγο καί εἰρηνεμένη πῆγε κι ἔβαλε μετάνοια καί στήν ἡγουμένη της. Παρ’ ὅλα τά δάκρυά της, ἡ Γερόντισσα μπόρεσε νά δεῖ τό γαλήνιο βλέμμα τῆς ὑποτακτικῆς της. Ἔπρεπε τώρα νά γαληνέψει καί ἡ δική της ψυχή. Λίγη ὥρα ἀργότερα, στό κελλάκι πού χρησιμοποιεῖτο γιά τήν ἐξομολόγηση, γονατιστή μπρός στόν ἀδελφό της, τόν ἅγιο ἐπίσκοπό της, συντετριμμένη κατέθετε τά κρίματά της, ἐκεῖνα πού κρυμμένα καί ἀθέατα μέσα της τήν ἔκαναν ν’ ἀδυνατεῖ νά βγάλει τά... δαιμόνια, ἐκεῖνα ἀκόμα πιό πολύ πού τῆς ἔκρυβαν τή βαθειά εὐθύνη πού εἶχε ἀπέναντι στίς ὑποτακτικές καί ἀδελφές της...
(Ἀπό τό «Λειμωνάριον» τοῦ Ἰ. Μόσχου, κεφ. 128)

Ο ΜΑΡΤΥΡΙΚΟΣ ΘΑΝΑΤΟΣ της ηρωικής δασκάλας ΒΑΣΙΛΙΚΗΣ ΠΑΠΑΘΑΝΑΣΙΟΥ [13 Νοεμβρίου 1946]



site analysis

Εκτελέστηκε στις 13-11-1946 από συμμορίτες-αντάρτες στην πόλη του Σκρα από όπου καταγόταν και εργάζονταν.

Πιο συγκεκριμένα την 13-11-1946 περίπου 330 συμμορίτες με την συνεργασία Βουλγάρων επιτέθηκαν στην πόλη του Σκρα και μετά τον πρώτο αιφνιδιασμό που κατόρθωσαν να επιτύχουν στην μικρή δύναμη του Ελληνικού Στρατού που υπήρχε στο Σκρα, και αφού δολοφόνησαν τους 5 αξιωματικούς και τους 40 στρατιώτες, ή μανία των συμμοριτών ξέσπασε εναντίον των αθώων και φιλήσυχων κατοίκων τού Σκρα.

Οι συμμορίτες ξεχύθηκαν σαν άγρια θηρία μέσα στο χωριό και η πρώτη που πιάστηκε και σύρθηκε στην πλατεία τού χωριού ήταν η Βασιλική Παπαθανασίου η οποία ήταν ή δασκάλα τού χωριού. 

Η Βασιλική Παπαθανασίου ήταν γεννημένη και μεγαλωμένη στο Σκρα, ήταν κόρη ιερέως και ό αδελφός της ως Υπολοχαγός του Ελληνικού Στρατού είχε σφαγιαστεί από τούς ΕΑΜοβουλγάρους.

Έτσι ή μικρή δασκάλα ήταν αυτονόητο ότι θα ήταν το πρώτο θύμα καθώς είχε ποτιστή ολόκληρη από την αγάπη για την ‘Ελλάδα και την αυτοθυσία για την Πατρίδα της, κι αυτά τα ιδεώδη προσπαθούσε να μεταλαμπαδεύσει στις καρδιές και τις ψυχές των μικρών παιδιών πού ή Πατρίδα της εμπιστεύτηκε ως μαθητές, καθώς η δασκάλα ζούσε μόνη στο χωριό μαζεύοντας στο πατρικό της σπίτι (γιατί το σχολείο είχε καεί) τα παιδιά τού χωριού, και εκεί τους δίδασκε την πραγματική Ελληνική ιστορία και τα Ελληνικά γράμματα.

Οι συμμορίτες με την βοήθεια των Βουλγάρων μάζεψαν και έσυραν στην πλατεία 35 ομήρους βάζοντας μπροστά την μικρή δασκάλα και ταυτόχρονα ανάγκασαν όλους τους κατοίκους του Σκρα να συγκεντρωθούν για να δουν αυτά που θα επακολουθούσαν.

Η λύσσα των κομμουνιστοσυμμοριτών ξέσπασε πρώτα εκεί μπροστά σε όλους, στο αδύνατο κορμί της άμοιρης κοπέλας.

Την κτυπάνε με ξύλινα δοκάρια και με τα κοντάκια των όπλων αργά και βασανιστικά επί ώρες και την διατάζουν να φωνάξει ζήτω το ΚΚΕ, όσο η δασκάλα αρνείται σθεναρά αρχίζουν να τις ξεριζώνουν τις τρίχες του κεφαλιού της.

Η κοπέλα δεν βγάζει καμιά κραυγή, κανένα βογγητό, μόνο κάποια στιγμή φώναξε ΖΗΤΩ Η ΕΛΛΑΔΑ. Οι συμμορίτες έξαλλοι πλέον αρχίζουν να την δέρνουν αλύπητα και να τη βασανίζουν σε σημείο πλέον που έχει παραμορφωθεί το πρόσωπο και το σώμα της. 

Όταν οι συμμορίτες δεν κατάφεραν να επιτύχουν τον σκοπό τους να κάμψουν την δασκάλα αναλαμβάνουν οι φίλοι τους οι Βούλγαροι. Αρχίζουν να την κτυπούν και αυτοί με πιο μεγάλη λύσσα και να της χαράζουν το κορμί με τις ξιφολόγχες λέγοντάς της επιτακτικά να φωνάξει ΖΗΤΩ Η ΒΟΥΛΓΑΡΙΑ και τότε όλα αμέσως θα σταματούσαν.

Η κοπέλα όσο έβλεπε να την κοιτάνε οι συγχωριανοί της και κυρίως οι μαθητές της αυτή αντιστέκονταν ακόμη περισσότερο βγάζοντας μια ύστατη φωνή λέγοντας ΖΗΤΩ Η ΕΛΛΑΔΑ.

Η ενέργεια αυτή της δασκάλας έκανε ακόμη πιο έξαλλους τους συμμορίτες οι οποίοι της έκοψαν τα δάκτυλα τού χεριού, μα ή δασκάλα έμεινε και πάλι απτόητη, φωνάζοντας και πάλι ΖΗΤΩ Η ΕΛΛΑΔΑ.

Οι συμμορίτες του Κ.Κ.Ε. ήσαν πλέον έκτος εαυτού, και δεν μπορούσαν άλλο να ακούσουν το ΖΗΤΩ Η ΕΛΛΑΔΑ, και της έκοψαν τη γλώσσα.

Ή δασκάλα τού Σκρα φωτεινό σύμβολο, σύμβολο μοναδικό σ’ ολόκληρη την Ιστορία μας δεν άντεξε άλλο. Εκεί στην πλατεία τού χωριού άφησε την τελευταία της πνοή, όπου ενώ μέχρι τότε φώτιζε η παρουσία της μόνο το μικρό της χωριό, από τότε φωτίζει ολόκληρη την Ελλάδα. 

Εκεί πού μαρτύρησε ή Βασιλική Παπαθανασίου υπάρχει σήμερα ή προτομή της.

Αυτή είναι η ιστορία, και ή πρώτη μάχη της ξενοκίνητης Βουλγαροκομμουνιστικής επιβουλής κατά της Ελλάδος μετά το 1944. 

Η εν λόγω κορνίζα της ηρωικής δασκάλας μου παραδόθηκε από Δντη σχολείου της πόλης της Βέροιας, καθώς η εν λόγω κορνίζα με εγκύκλιο του Υπουργείου Παιδείας κατά την δεκαετία του 1980 ‘’αποκαθηλώθηκε’’ από όπου ήταν αναρτημένη εντός του σχολείου, όπου όμως ο εν λόγω εκπαιδευτικός την φύλαξε και μου την παρέδωσε, και πλέον εκτίθεται στο Βλαχογιάννειο Μουσείο.  

facebookΠροσκυνητής 

Πηγή: https://www.tideon.org/
ΕΘΝΕΓΕΡΣΙΣ 

Πέμπτη 15 Νοεμβρίου 2018

Βιωματική προσέγγιση στο θέμα των εκτρώσεων



site analysis



Φόνοι μικρών αγγέλων...


Βιωματική προσέγγιση στο θέμα των εκτρώσεων.
Μαρτυρίες οσιακών μορφών, αγίου Παϊσίου
 Αγιορείτου, πατρός Επιφανίου Θεοδωροπούλου, 
αγίου Γεωργίου του Καρσλίδη & 
αγίου Πορφυρίου του Καυσοκαλυβίτου

α) π. Έπιφάνιος Θεοδωρόπουλος: Ευλαβὴς χειρουργὸς-γυναικολόγος συνεφέρει την τελευταία στιγμή μητέρα στα πρόθυρα της έκτρωσης.

Ο γνωστός σε όλους μας, άγιος και πολύ μορφωμένος, μακαριστός Επιφάνιος Θεοδωρόπουλος (1930-1989) διηγείται από την μεγάλη του εξομολογητική και ποιμαντική πείρα το εξής περιστατικό:


«Κάποτε μιὰ μητέρα ἑνὸς ἑπτάχρονου –περίπου- ἀγοριοῦ ἔμεινε ἔγκυος γιὰ δεύτερη φορά. Βασανίστηκε ἀπὸ δαιμονόπληκτους λογισμοὺς νὰ κάνει ἔκτρωση. Τηλεφώνησε στὸν γυναικολόγο της, πνευματικοπαίδι τοῦ π. Ἐπιφανίου καὶ τῆς ἀνακοίνωσε τὸν προβληματισμό της νὰ «ρίξει’’ τὸ παιδάκι ποὺ κυοφοροῦσε. Ὁ γυναικολόγος τῆς φωτίσθηκε ἀστραπιαία ἀπὸ τὸν Χριστό μας καὶ τῆς συνέτισε μὲ τὸν ἀκόλουθο τρόπο: «Δέχομαι», τῆς εἶπε ἀπὸ τὸ τηλέφωνο, «νὰ σοῦ κάνω τὴν ἄμβλωση ποὺ θέλεις μὲ μιὰ προϋπόθεση, θὰ ἔλθεις αὔριο τὸ πρωὶ στὸ ἰατρεῖο μου μαζὶ μὲ τὸ πρῶτο σου παιδί, μὲ τὸ ἀγοράκι σου». Ἔκπληκτη ἡ μάνα συμφώνησε.

Τὴν ἄλλη ἡμέρα ἔγκυος καὶ πρῶτο παιδὶ πιστοὶ στὸ ραντεβοὺ μὲ τὸν γυναικολόγο γιὰ τὴν ἔκτρωση. Τότε ὁ εὐλαβὴς χειρουργὸς-γυναικολόγος ἀπαίτησε ἀπὸ τὴ μάνα νὰ μπεῖ μέσα στὸ χειρουργεῖο μαζὶ μὲ τὸ ἀνήλικο ἀγοράκι της καὶ νὰ ξαπλώσει στὸ χειρουργικὸ τραπέζι γιὰ τὴν ἐπέμβαση-φόνο.

Μετὰ ὁ γυναικολόγος ἔκανε μιὰ καταπληκτικὴ κίνηση. Πῆρε ἕνα νυστέρι, ἀγκάλιασε τὸ ἀνήλικο πρῶτο παιδὶ τῆς ἔγκυου καὶ προσποιήθηκε ὅτι πάει νὰ τοῦ κόψει τὸν λαιμὸ μὲ τὸ νυστέρι. Ἔντρομη καὶ πανικόβλητη ἡ ἔγκυος μάνα μπροστὰ στὸν ἐπικείμενο θάνατο τοῦ ἀθώου γιοῦ τῆς ἔβαλε τὶς φωνὲς καὶ κάλεσε σὲ βοήθεια. 

Μπροστὰ στὸν ἀπόλυτα δικαιολογημένο πανικὸ τῆς ὁ γυναικολόγος χαμογέλασε, χάιδεψε τὸ ἀγοράκι της, τὴν καθησύχασε, πέταξε ἀπὸ τὰ χέρια τοῦ τὸ νυστέρι, καὶ τῆς εἶπε: «Τρόμαξες, ἀπόλυτα δικαιολογημένα, ὅταν προσποιήθηκα ὅτι θὰ σοῦ δολοφονοῦσα τὸ ἀθῶο μικρό σου πρῶτο παιδάκι. Μπράβο! Γιατί ὅμως εἶσαι ἕτοιμη νὰ δεχθεῖς νὰ σοῦ σφάξω τὸ δεύτερό σου ἀθῶο παιδάκι ποὺ κυοφορεῖς ἐδῶ καὶ δυόμιση μῆνες»;

Ἀπάντησε κάπως ἤρεμα ἡ μάνα καὶ ἔγκυος: «Τὸ πρῶτο παιδὶ ἔχει ἤδη γεννηθεῖ καὶ μεγαλώσει, εἶναι ὁλόκληρο ἑπτάχρονο ἀγόρι».

Τότε τῆς ἀπάντησε ὁ θεοφώτιστος γυναικολόγος: «Μάθε ὅ,τι καὶ τὸ δεύτερο παιδάκι ποὺ κυοφορεῖς ἐδῶ καὶ δυόμιση μῆνες εἶναι ἀπὸ τὴν σύλληψή του πλήρης ἄνθρωπος μὲ ψυχή, στὰ πρῶτα στάδια τῆς ἀναπτύξεώς του. Μάθε, σὰν χριστιανὴ ὀρθόδοξη ποὺ εἶσαι, ὅτι κάθε ἄνθρωπος ἀπὸ τὴν ὥρα τῆς σύλληψης τοῦ εἶναι πλήρης ψυχοσωματικὴ ὀντότητα καὶ ἔχει τὴν ἴδια ἀξία, ἀπαίτηση καὶ δικαιῶμα νὰ ζήσει ὅπως κάθε ἄνθρωπος ἀνήλικος ἢ ἐνήλικος. 

Ἐγὼ σὰν χριστιανὸς καὶ γιατρὸς δὲν ἔχω δικαίωμα νὰ τὸν δολοφονήσω σὲ ὁποιοδήποτε στάδιο τῆς ἀνήλικης ἢ ἐνήλικης ζωῆς του, ἀλλὰ ἔχω καθῆκον νὰ τὸν συντηρῶ στὴν ζωή. Δικαίωμα ζωῆς καὶ θανάτου πάνω σε κάθε ἄνθρωπο κυοφορούμενο, ἀνήλικο ἢ ἐνήλικο ἔχει μόνον ὁ Θεός, κανεὶς ἄλλος».

Ἡ μάνα διδάχθηκε, εὐχαρίστησε τὸν Θεὸ ποὺ φώτισε τὸν γυναικολόγο νὰ τὴν ἀποτρέψει ἀπὸ τὸ ἔγκλημα τῆς ἐκτρώσεως καὶ μόλις ἔκλεισε τοὺς ἐννιὰ μῆνες τῆς ἐγκυμοσύνης τῆς γέννησε ἕνα ὑγιέστατο ἀγοράκι ποὺ τώρα, τὸ 2017, εἶναι παντρεμένος ἐνήλικας ἐπιστήμων χρήσιμος στὴν οἰκογένεια, στὴν κοινωνία καὶ τὴν οἰκονομία. Τέτοιες μικρὲς ἱστορίες εἶναι φαινομενικὰ ἁπλοϊκὲς ἀλλὰ πολὺ διδακτικὲς καὶ μᾶς προτρέπουν νὰ ἀποφύγουμε, σὰν ὀρθόδοξοι χριστιανοί, τὸ φοβερότατο ἁμάρτημα τῆς ἐκτρώσεως».



β) Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης: Συγκλονιστική μαρτυρία του σε προσκυνητή.


Θυμάμαι κάποτε τι είπε κάποτε ο άγιος Παΐσιος σε έναν προσκυνητή, ο οποίος τον ρώτησε γιατί ο Θεός δεν φρόντισε να αποκαλύψει το φάρμακο για τον καρκίνο, όπως έκανε λόγου χάρη με τη φυματίωση, έτσι ώστε να μην πεθαίνουν από την επάρατο νόσο τόσοι και τόσοι άνθρωποι. Ο ταπεινός άγιος τον κοίταξε και τού είπε: 

«Όχι μια φορά, αλλά πολλές φορές το έστειλε, αλλά τους ανθρώπους αυτούς που θα ανακάλυπταν το σωτήριο φάρμακο, δεν τούς επιτρέψαμε να γεννηθούν. Τούς δολοφονήσαμε ενώ βρίσκονταν ακόμη στην κοιλιά της μάνας τους»... (...) Δεν είναι φοβερή η διαπίστωση του Αγίου; ~ από το βιβλίο του Διονυσίου Μακρή «Ο Χριστιανός και η Μουσουλμάνα» (πηγές: Κύριος Ιησούς Χριστός-Υπεραγία Θεοτόκος και Αμφοτεροδέξιος)


«Γέροντα, κάποια κυρία σαράντα χρόνων, που έχει μεγάλα παιδιά, είναι έγκυος τριών μηνών. Ο άνδρας της την απειλεί πως, αν δεν κάνει έκτρωση, θα την χωρίσει.

- Αν κάμει έκτρωση, θα την πληρώσουν τα άλλα παιδιά τους με αρρώστιες και ατυχήματα. Σήμερα οι γονείς σκοτώνουν τα παιδιά με τις εκτρώσεις και δεν έχουν την ευλογία του Θεού. Παλιά, αν γεννιόταν ένα παιδάκι άρρωστο, το βάπτιζαν, πέθαινε αγγελούδι, και ήταν πιο ασφαλισμένο. Είχαν οι γονείς και άλλα γερά παιδιά, είχαν και την ευλογία του Θεού. Τώρα γερά παιδιά τα σκοτώνουν με τις εκτρώσεις και διατηρούν στην ζωή άλλα που είναι αρρωστημένα. 

Τρέχουν οι γονείς στην Αγγλία, στην Αμερική να τα θεραπεύσουν. Και συνεχίζεται μετά να γεννιούνται πιο άρρωστα, γιατί και αυτά, αν ζήσουν και κάνουν οικογένεια, μπορεί να γεννήσουν πάλι άρρωστα παιδιά, οπότε τι βγαίνει; Ενώ, αν γεννούσαν μερικά παιδιά, δεν θα έτρεχαν τόσο πολύ για το ένα, το άρρωστο, θα πέθαινε και θα πήγαινε αγγελούδι….

Πόσες χιλιάδες έμβρυα σκοτώνονται κάθε μέρα! Η έκτρωση είναι φοβερή αμαρτία. Είναι φόνος, και μάλιστα πολύ μεγάλος φόνος, γιατί σκοτώνονται αβάπτιστα παιδιά. Πρέπει να καταλάβουν οι γονείς ότι η ζωή αρχίζει από την στιγμή της συλλήψεως». ~ Από το βιβλίο του Γέροντος Παϊσίου του Αγιορείτου «ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΗ ΖΩΗ», τόμ. Δ’ της Σειράς «ΛΟΓΟΙ», εκδ. Ι. Ησυχαστηρίου “Άγιος Ιωάννης ο Ευαγγελιστής”, Σουρωτή Θεσ/νίκης.


γ) Η πολιτειακή κατοχύρωση του νόμου.

«Όταν παραβαίνει ένας άνθρωπος μια εντολή του Ευαγγελίου, ευθύνεται μόνον αυτός. Όταν όμως κάτι που αντίκειται στις εντολές του Ευαγγελίου γίνεται από το κράτος νόμος, τότε έρχεται ή οργή του θεού σε όλο το έθνος, για να παιδαγωγηθεί». ~ άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης, από το βιβλίο «Με πόνο και αγάπη για τον σύγχρονο άνθρωπο» Λόγοι Α’.

Ὅταν γινόταν, ἀπὸ τὸ 1984-1986 συζήτηση στὴν Ἑλλάδα γιὰ τὸ νόμο περὶ ἐκτρώσεων [1], δὲν θυμᾶμαι ποιὸς νομικός, σὲ κάποιο τηλεοπτικὸ κανάλι διατύπωσε μιὰ προσωπική του ρήση-γνώμη: «Ἡ ἔκτρωση πρέπει νὰ καταδικάζεται σὰν φόνος ἐκ προμελέτης ἰδιαζόντως ἀπεχθής, διότι καταφέρεται κατὰ ἀθώου καὶ ἀνυπεράσπιστου ἐμβρύου καὶ καταπατᾶ τὸ ἀναφαίρετο δικαίωμά του στὴν ζωή, στὴν ἀνάπτυξή του».

Ἐδῶ νὰ τονίσουμε ὅτι οἱ πονηρότατοι ὑποστηρικτὲς τῶν ἐκτρώσεων, γυναικολόγοι, φονιάδες χειρουργοὶ ὑποστηρίζουν ὅ,τι μέχρι τὸν τρίτο μήνα κύησης, ἐπειδὴ τὸ ἔμβρυο εἶναι ἀσχημάτιστο, δὲν εἶναι ἄνθρωπος. Ἔτσι πείθουν πολλὲς μάνες νὰ κάνουν μὲ ἥσυχη συνείδηση ἔκτρωση. 

Αὐτὸς ὁ δολοφονικὸς νόμος ψηφίστηκε δυστυχῶς καὶ στὴν ὀρθόδοξη Ἑλλάδα μας καὶ μετὰ ἀπὸ πιέσεις χριστιανῶν γυναικολόγων καὶ νομικῶν καὶ λοιπῶν λαϊκῶν, ἱερέων καὶ μοναχῶν το κράτος -πάλι καλὰ- ὑπεχώρησε στὸ νὰ μποροῦν οἱ γυναικολόγοι νὰ ἀρνοῦνται νὰ προχωρήσουν σὲ ἔκτρωση ἐπικαλούμενοι λόγους ἠθικῆς ἢ θρησκευτικῆς δεοντολογίας [2].


δ) Η θέση της Εκκλησίας.


Πάντως ἡ ὀρθόδοξη ἐκκλησία μᾶς εἶναι σαφέστατη, ξεκάθαρη καὶ ἀπόλυτη! Παραδέχεται καὶ ἀναγνωρίζει σὰν ἀπόλυτη ψυχοσωματικὴ ὀντότητα κάθε ἀνθρωπο ἀπὸ τὴν ὥρα τῆς συλλήψεώς του, τῆς μίτωσης ποὺ λένε οἱ γιατροί, τῆς ἕνωσης τῶν δυὸ DNA τοῦ σπερματοζωαρίου καὶ τοῦ ὠαρίου. Ρωτῆστε κάθε ἔγκυρο γιατρό, θὰ σᾶς διαβεβαιώσει ὅ,τι ἀμέσως μετὰ τὴν μίτωση στὸ κύημα- ἔμβρυο ἀναπτύσσονται ὁμάδες κυττάρων: τὸ ἐξώδερμα, τὸ μεσόδερμα καὶ τὸ ἐσώδερμα.

Αὐτὲς οἱ ὁμάδες ἀποτελοῦνται ἀπὸ τὰ λεγόμενα βλαστοκύτταρα. Ἀπὸ κάθε ὁμάδα βλαστοκυττάρων ἀρχίζουν καὶ ἀναπτύσσονται σωματικὰ ὄργανα καὶ συστήματα, γιὰ παράδειγμα ἀπὸ τὸ ἐξώδερμα ἀναπτύσσονται σταδιακὰ ἡ σπονδυλικὴ στήλη, ὁ ἐγκέφαλος, τὸ κεντρικὸ νευρικὸ σύστημα [3] κλπ. 

Ἐπίσης ἀπὸ τὸ 2012 καὶ μετὰ ἡ σύγχρονη Γενετικὴ-Μοριακὴ βιολογία μᾶς ἀποκάλυψε καὶ ἐπιβεβαίωσε ὅ,τι τὸ ἔμβρυο ἔχει δικό του DNA μὴ συμβατὸ μὲ τὴν μητέρα καὶ ἀποτελεῖ γι’ αὐτὴν ξένο σῶμα, τὸ ὁποῖο τελικὰ σὰν ξένο σῶμα ἡ μανούλα τοῦ τὸ ἀποβάλλει σωματικὰ στοὺς ἐννιὰ μῆνες μὲ τὸ ποὺ τὸ γεννά. Μέχρι τότε γιὰ ὅλους τους ἐννιὰ –συνήθως- μῆνες τῆς ἐγκυμοσύνης τῆς τὸ ἀνέχεται σωματικὰ στὴν μήτρα τῆς διότι ἔχει στὸ αἷμα τῆς μιὰ πρωτεΐνη τὴν H.L.A.-A. [4] ποὺ λειτουργεῖ σὰν ἀνασταλτικὸς παράγοντας.

Ρωτῆστε ὁποιονδήποτε γυναικολόγο. Θὰ σᾶς βεβαιώσει ὅτι τὸ αἷμα τῆς ἔγκυου μητρὸς φθάνει μικροαγγειακὰ μέχρι τὰ τοιχώματα τοῦ πλακούντα. Ἐκεῖ μικροαγγειακὰ πάλι ἀνταλλάσσονται διακυτταρικὰ μόνο τα ἀπαραίτητα ἀέρια μεταξὺ μάνας καὶ παιδιοῦ (ὀξυγόνο, διοξείδιο τοῦ ἄνθρακα κλπ). 

Ἐπειδὴ τὸ αἷμα τῆς μάνας εἶναι ἀσύμβατο συνήθως, μὲ τὸ αἷμα τοῦ παιδιοῦ ποτὲ δὲν ἐνώνεται ἄμεσά το μητρικὸ μὲ τὸ ἐμβρυϊκὸ αἷμα γιατί αὐτὸ θὰ ὁδηγήσει σὲ ἀμεσότατο θάνατο τοῦ παιδιοῦ (λόγω ἀντίθεσης τοῦ παράγοντα ρέζους μεταξὺ μάνας καὶ παιδιοῦ). Ἐπίσης μὲ τὸν τρόπο αὐτὸ φιλτράρονται μικρόβια καὶ οἱ περισσότεροι ἰοί, ἐκτὸς ἐξαιρέσεων. Ἔτσι προστατεύεται τὸ ἔμβρυο ἀπὸ λοιμογόνες παθήσεις ποὺ τυχὸν θὰ τοῦ μετέδιδε ἡ μανούλα τοῦ ἄθελά της.


Τάσεις καὶ ροπές, γιὰ μελλοντικὲς παθήσεις, κληρονομοῦνται μέσω DNA τῶν δυὸ γονέων. Μερικοὶ ἰοὶ περνοῦν μέσω τῆς μικροαγγειακῆς μικροκυκλοφορίας τοῦ αἵματος καὶ ἀνταλλαγῆς ἀερίων μέσω τοῦ «φίλτρου» τοῦ πλακούντα, μόνο γιατί οἱ ἰοὶ εἶναι κατὰ πολὺ μικρότεροι ἀπὸ τὰ μικρόβια.


Ἐπίσης ἡ ὀρθόδοξη ἐκκλησία [5] σὰν φιλόστοργη μάνα δέχεται τὴν μετάνοια τοῦ ἁμαρτωλοῦ παιδιοῦ της. Ἂν γονεῖς ἢ μιὰ μάνα ἔγγαμη ἢ ἄγαμη ἔχει προχωρήσει σὲ ἔκτρωση καὶ προγεύεται ἀπὸ τούτη τὴν ζωὴ σὰν κόλαση τὸν ἀπείρως καλὸ Χριστό μας, ὁ Χριστὸς μᾶς τὴν δέχεται νὰ μετανοήσει καὶ τὴν συγχωρεῖ!...


Χωρὶς νὰ δεχόμαστε τοὺς δαιμονικοὺς λογισμοὺς τῆς ἀπόγνωσης ἃς καταφεύγουμε σὲ κανονικὸ ἱερέα ὀρθόδοξο ἐξομολόγο. Ὁ Χριστὸς δὶ’ αὐτοῦ θὰ μᾶς σβήσει γιὰ πάντα το φρικωδέστατο ἁμάρτημα τῆς ἔκτρωσης καὶ θὰ μᾶς θεραπεύσει σταδιακά, θὰ μᾶς ἁγιοποιήσει τὴν ἐμπαθῆ μας ἁμαρτωλότατη ψυχούλα γιὰ νὰ μᾶς προετοιμάσει νὰ τὸν ζοῦμε αἰώνια σὰν Παράδεισο [6].


ε) Πώς τακτοποιούσαν οι σύγχρονοί μας άγιοι Γεώργιος Καρσλίδης & Πορφύριος Καυσοκαλυβίτης τα πνευματικά τους παιδιά, όταν είχαν προβεί σε έκτρωση.

Πολλοὶ ἅγιοι πνευματικοὶ σὰν τὸν ἁγιασμένο Ρωσοπόντιο Ἅγιο Γεώργιο Καρσλίδη [7] (1901-1959), τὸν π. Ἐπιφάνιο Θεοδωρόπουλο (1930-1989), τὸν Ἅγιο Πορφύριο τὸν Καυσοκαλυβίτη (1907-1991) στὸ Μήλεσι καὶ ἄλλους «κανόνιζαν» δηλαδὴ βοηθοῦσαν τὶς μάνες, τὰ ἀνδρόγυνα, ποὺ εἶχαν ἐκπέσει στὸν φόνο τῆς ἐκτρώσεως νὰ μετανοήσουν καὶ νὰ ἐπανορθώσουν τὸ κακὸ ποὺ ἔκαναν, ὄχι μόνο μὲ ἐξομολόγηση, ἀλλὰ καὶ ἔμπρακτη μετάνοια, ὅπως μὲ υἱοθεσία ὀρφανῶν παιδιῶν.

στ) Η Εκκλησία εορτάζει τη σύλληψη του Χριστού, της Υπεραγίας Θεοτόκου & του Αγίου Ιωάννου του Προδρόμου.

Ἐπίσης, ἡ ὀρθόδοξη ἐκκλησία μας γιὰ νὰ μᾶς ὑπενθυμίζει τὸ «ἅμα σύλληψη ἅμα ψυχὴ» [8] δίδει ἔμφαση στὸ ἑορτολόγιό της σὲ συλλήψεις ἁγίων προσώπων: ὅπως γιὰ παράδειγμα ὁ Εὐαγγελισμὸς τῆς Θεοτόκου εἶναι ἡ ἐν Ἁγίω Πνεύματι ἄνευ σπέρματος Σάρκωσις τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως τοῦ Χριστοῦ μας. Ἐπίσης ἑορτάζουμε τὴν ἐν σπέρματι σύλληψη τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου ἀπὸ τὴν Ἁγία Ἄννα καὶ τὸν Ἅγιο Ἰωακεὶμ ἢ τὴν ἐν σπέρματι σύλληψη τοῦ Ἁγίου Ἰωάννη Προδρόμου ἀπὸ τοὺς Ἁγίους γονεῖς τοῦ Ζαχαρία καὶ Ἐλισάβετ.

[Σχόλιο Λόγος Φωτός: Η Μητέρα του Κυρίου μας, αμέσως μετά τον Ευαγγελισμό, πήγε στην Ελισάβετ. Αγέννητο μωρό ήτανε ο Άι Γιάννης, μέσα στη μήτρα της αγίας του μητέρας και έπεσε και προσκύνησε μες την κοιλιά τον Άναρχο, μόλις τον ψυχανεμίστηκε κοντά του. Τα αγέννητα που σήμερα δεν έχουν ούτε τόπο να «σταθούν» ούτε υπόσταση από τους συγχρόνους τους. Η ορθόδοξη αγιογράφηση του ασπασμού αποτελεί την πιο τρανταχτή απάντηση σε όσους αρνούνται την ύπαρξη ψυχής ή ανθρώπινης υπόστασης στο έμβρυο.]





(Ο ασπασμός της Υπεραγίας Θεοτόκου και της αγίας Ελισάβετ).

ζ) «Μοντέρνες» και άτυπες μορφές έκτρωσης.

Ἐπειδὴ πολλὲς νέες κοπέλες καὶ γυναῖκες ἔγγαμες ἢ ἄγαμες, ἴσως νὰ μὴ τὸ ξέρουν καὶ ἁμαρτάνουν ἀπὸ ἄγνοια, ἀναγκάζομαι ἀπὸ ἀγάπη νὰ τὶς ἐνημερώσω ὅτι ὑφίστανται μερικὲς μοντέρνες καὶ ἄτυπες μορφὲς ἔκτρωσης ὅπως: 

α. Τὸ χάπι τῆς μιᾶς ἡμέρας μὲ τὸ ὁποῖο ἀποβάλλεται κάθε γονιμοποιημένο ὠάριο ποὺ ἔχει τυχὸν γονιμοποιηθεῖ τὶς τελευταῖες 24 ὧρες. 

β. Τὸ «σπιρὰλ» συσκευὴ ποὺ μοιάζει μὲ ὀμπρελίτσα, τοποθετεῖται ἀπὸ τὴν κοπέλα ποὺ δὲν θέλει νὰ συλλάβει παιδὶ διὰ τὰ κόλπου στὴν μήτρα της ἔτσι ποὺ τὸ πάνω μέρος τῆς «ὀμπρελίτσας» νὰ ἐφάπτεται στὸ ἄνω ἐσωτερικὸ τοίχωμα τῆς μήτρας καὶ μένει ἐκεῖ γιὰ ἕνα μὲ δυὸ μῆνες. 

Ἂν κατὰ τὴν περίοδο αὐτὴ γονιμοποιηθεῖ κάποιο ὠάριο ἐντός των σαλπίγγων τῆς κοπέλας ἀκολούθως τὸ γονιμοποιημένο ὠάριο, πλήρης ἄνθρωπος ψυχοσωματικὰ ἀπὸ τὸ πρῶτο δευτερόλεπτο τῆς σύλληψης-μιτώσεως ἐπικολλᾶται στὸ πάνω μέρος τῆς μήτρας καὶ ἀρχίζει ἡ διαδικασία τῆς κύησης. Ἐντὸς 48ωρών δημιουργεῖται μιὰ «τσίπα» στὸ ἐσωτερικὸ τοίχωμα τῆς μήτρας, τὸ πρῶτο στάδιο ἀνάπτυξης τοῦ πλακούντα. Ἐὰν μέσα σὲ 30-50 ἡμέρες τραβηχτεῖ τὸ σπιρὰλ μὲ «σπαγκάκι» ποὺ ἐξέχει τοῦ κόλπου, τὸ γονιμοποιημένο ὠάριο συμπαρασύρεται μαζὶ μὲ τὸν πρωτογενῆ πλακούντα, τίθεται ἐκτὸς μήτρας καὶ ἔτσι φονεύεται τὸ ἔμψυχο γονιμοποιημένο ὠάριο-κύημα-ἔμβρυο! Νὰ ἡ ἔκτρωση!

Συγχωρέστε μέ, ποὺ ἁμαρτωλότατος μοναχὸς ἀνέφερα τέτοιες λεπτομέρειες ἀνατομικὲς, ἀλλὰ τὸ κάνω ἀπὸ ἀγάπη καὶ ἐνδιαφέρον μήπως καὶ κάποια μανούλα ἀποτραπεῖ νὰ ἐκτρώσει τὸ ἀθῶο της παιδάκι. Ἥμαρτον πάλι καὶ καλὴ μετάνοια, καλὸ παράδεισο σὲ ὅλους μας...


(Πολωνία: Γυναίκες διαδηλώνουν υπέρ των εκτρώσεων)

η) Πνευματικά τα αίτια. Η σύγχρονη θλιβερή πραγματικότητα στην Ελλάδα.

Τέλος γιὰ τὴν ἱστορία νὰ ἀναφέρουμε ὅ,τι οἱ ἐκτρώσεις δυστυχῶς γίνονται μετὰ τὴν πτώση τῶν πρωτοπλάστων, ὅσο ὑπάρχουμε οἱ μεταπτωτικοὶ ἁμαρτωλοὶ ἄνθρωποι ἐπὶ τοῦ πλανήτη μᾶς, δηλαδὴ ἐδῶ καὶ χιλιάδες χρόνια. Στὴν ἱστορικὴ ἀλληλοδιαδοχὴ τῶν αἰώνων διαφέρουν μόνο τα μέσα. Πρωτόγονα σὲ πρωτόγονους λαούς καὶ σύγχρονα ἐπιστημονικὰ στὶς σύγχρονες κοινωνίες. 

Μόνο στὴν Ἑλλάδα γίνονται περίπου 150.000 νόμιμες καὶ 250.000 παράνομες ἐκτρώσεις ἐτησίως. Παγκόσμια γίνονται τουλάχιστον στὸν 20ο καὶ 21ο αἰώνα 40 ἑκατομμύρια, περίπου, κατὰ μέσο ὄρο, ἐκτρώσεις τὸν χρόνο.

Εὔχομαι γιὰ πολλοστὴ φορὰ νὰ μᾶς ὁδηγήσει σὲ μετάνοια καὶ νὰ μᾶς ἁγιάζει τούτη τὴν ζωὴ καὶ αἰώνια ὁ Πανάγαθος Χριστὸς μᾶς ὀρθοδόξους, ἑτεροδόξους, ἀλλοδόξους. ΑΜΗΝ. Γένοιτο.


Τέλος καί τῷ Θεό Δόξα.

μοναχός Ἰωάννης 10.7.2017


Φόνοι μικρών αγγέλων...
Βιωματική προσέγγιση στο θέμα των εκτρώσεων
Μαρτυρίες οσιακών μορφών, αγίου Παϊσίου 
Αγιορείτου, πατρός Επιφανίου 
Θεοδωροπούλου, αγίου Γεωργίου του 
Καρσλίδη & αγίου Πορφυρίου 
του Καυσοκαλυβίτου




Βιβλιογραφία:

Α. «Περὶ Ἐκτρώσεων», Ἀρχιμανδρίτη Ἰωάννη Κωστώφ. Ἔκδοση: Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός, Ἀθήνα 2016

Β. «Ὑποθῆκες Ζωῆς» (ἀπὸ τὴν ζωὴ καὶ τὴ διδασκαλία τοῦ πατρὸς Ἐπιφανίου), Ἀρχιμανδρίτης Ἐπιφάνιος Ι. Θεοδωρόπουλος, Ἱερὸ Ἡσυχαστήριο Κεχαριτωμένης Θεοτόκου

Γ. «Ὁ Νεαυγὴς Ἅγιος Γεώργιος Καρσλίδης», Γ.Κ. Χατζόπουλος. Ἐκδόσεις Κυριακίδη Μονοπρόσωπη ΙΚΕ, 2014

Δ. «Ἡ Ἁγιότητα εἶναι κατορθωτὴ σήμερα;» Μοναχὸς Μωϋσῆς Ἁγιορείτης. Ἐκδόσεις Τῆνος, 2010.


Βλέπε ἀκόμη:

«Ἡ Ἀγκαλιὰ» Σύλλογος Προστασίας Ἀγέννητου Παιδιοῦ http://www.agalia.org.gr/

«Π.Ε.Φ.Ι.Π.» Πανελλήνια Ἕνωση Φίλων Πολυτέκνων http://pefip.gr/

«ΠΑ.ΣΥ.Π.Α.Π.» Πανελλήνιος Σύνδεσμος Προστασίας Ἀγέννητου Παιδιοῦ http://pefip.gr/?page_id=47

Υποσημειώσεις κειμένου:


[1] Ψηφίστηκε πρώτη φορὰ τὸν Μάιο τοῦ 1986 μὲ τὸ Νόμο 1609/1986

[2] Βλέπε τροποποίηση τοῦ Νόμου περὶ Ἐκτρώσεων τὸ 2005 καὶ ἄρθρο 304 τοῦ Ποινικοῦ Κώδικα: Τεχνητὴ διακοπὴ τῆς ἐγκυμοσύνης ἄρθρο 304

[3] Βλέπε καὶ σχετικὰ ἄρθρα στὴν ἐγκυκλοπαίδεια «Πάπυρος-Λαροὺς-Μπριτάνικα» ἔντυπη ἔκδοση 2007 ἢ στὴν ἠλεκτρονική της ἔκδοση.

[4] Τὰ Ἀνθρώπινα Λευκοκυτταρικὰ Ἀντιγόνα (Human Leukocyte Antigens, H.L.A.) ἢ ἀλλιῶς Ἀντιγόνα Ἰστοσυμβατότητας εἶναι πρωτεΐνες ποὺ ὑπάρχουν στὴν ἐπιφάνεια κάθε κυττάρου καὶ ἐπιτρέπουν στὸ ἀνοσοποιητικὸ σύστημα νὰ ἀναγνωρίζει τὸν «ἑαυτό» του ἀπὸ τὸ «ξένο».

[5] Βλέπε καὶ τὸν Β΄ Κανὼν τοῦ Μεγάλου Βασιλείου, ἐπικυρωμένο ἀπὸ τὴν Πενθέκτη Οἰκουμενικὴ Σύνοδο, ὁ ὁποῖος μᾶς διδάσκει ποιὸ εἶναι τὸ ἐπίσημο καὶ αὐθεντικὸ φρόνημα τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας: «Ἡ φθείρασα κὰτ΄ ἐπιτήδευσιν, φόνου δίκην ὑπέχει. Ἀκριβολογία δὲ ἐκμεμορφωμένου καὶ ἀνεξεικονίστου παρ’ ἠμὶν οὐκ ἐστιν». Μ. Βασίλειου, Πρὸς Ἀμφιλόχειον περὶ εἰκόνων, ΕΠΕ 1,191.

[6] «Ἡ Ζωὴ μετὰ τὸν Θάνατο», Μητροπολίτη Ναυπάκτου κ.Ἰεροθέου Βλάχου, ἔκδοση Ἱερᾶς Μονῆς Γενεθλίου της Θεοτόκου, Ἀκραίφνιο Βοιωτίας

[7] «Ἅγιος Γεώργιος Καρσλίδης», Εὐάγγελος Π. Λέκκος. Ἐκδόσεις Σαΐτη, Ἀθήνα 2010

[8] «Ἅμα δὲ τὸ σῶμα καὶ ἡ ψυχὴ πέπλασται, οὐ τὸ μὲν πρώτον, τὸ δὲ ὕστερο» Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Δαμασκηνοῦ, Ἔκδοσης Ἀκριβής Πίστεως 2,2, PG 94, 921