Του Αρχιμ. Κοσμά Θασίτη, Πρωτοσυγκέλλου της Ιεράς Μητροπόλεως Κατάγκας | Romfea.gr
Σιγή ανείπωτη. Ένα αεράκι δροσερό φύσηξε τα ξημερώματα της 3ης Μαρτίου 2020, στις 03:30’π.μ., στο Νοσοκομείο της Ορθόδοξης Ιεραποστολής των Αγίων Αναργύρων, Κοσμά και Δαμιανού, στο Κολουέζι του Κονγκό.
Ήταν η στιγμή που η ψυχή της μακαριστής Μητέρας Θεανώς Μουσδελεκίδου πέταξε ψηλά, πολύ ψηλά, για να συναντήσει τον Δημιουργό της. Η καρδιά της σταμάτησε να χτυπά. Μία καρδιά γεμάτη αγάπη, που χτυπούσε μέσα στις καρδιές των ανθρώπων σαν τάλαντο, για να ακούνε τον ήχο της αγάπης της και να δοξολογούν ακατάπαυστα το Θεό.
Είναι δύσκολο να περιγράψει κάποιος τη ζωή ενός ανθρώπου, όταν αυτός έχει χαράξει μία πορεία τριάντα δύο ετών με πόνο και θυσίες, για να στερεωθεί ένα μέρος της Αλήθειας. Όμως, επιβάλλεται να μεταφέρουμε στους αγαπητούς και σεβαστούς αδελφούς μας την πολυτάλαντη προσωπικότητα αυτής της γυναίκας, για να διδαχθούμε από το παράδειγμά της, να ευαισθητοποιηθούμε σαν μέλη της κοινωνίας, και να μεταφέρουμε στις επόμενες γενεές το παράδειγμα και τον ηρωϊσμό της Μητέρας Θεανώς.
Οι περισσότεροι άνθρωποι, διαβάζοντας ένα ιεραποστολικό περιοδικό ή βλέποντας ένα βίντεο ή ένα ντοκυμναντέρ της ζωής των ανθρώπων που διακονούν στον Αμπελώνα της Αφρικανικής γης, δημιουργούν μέσα στο μυαλό τους συναισθηματικό περιεχόμενο με ενθουσιαστικές τάσεις προσφοράς, οι οποίες κρατάνε μικρό χρονικό διάστημα.
Αυτό, όμως, δεν ισχύει στην περίπτωση της Μητέρας Θεανώς και σε κάθε άνθρωπο, ο οποίος διακονεί στην Εξωτερική Ιεραποστολή. Άφησε πίσω της την πόλη που γεννήθηκε και μεγάλωσε, την Έδεσσα της Μακεδονίας και σε ηλικία εξήντα πέντε ετών, μετά τον θάνατο του συζύγου της έκανε καινούργια της πατρίδα το Κολουέζι του Κονγκό, παρόλο που ήταν οικονομικά ευκατάστατη.
Πριν, όμως, έρθει στο Κονγκό, προετοίμασε τον εαυτό της γι’ αυτό το μεγάλο έργο και γεγονός της ζωής της. Μαθήτευσε δίπλα στον σύγχρονο Άγιο της Ορθοδόξου Εκκλησίας μας, στον Άγιο Καλλίνικο, Μητροπολίτη Εδέσσης, και σε άλλους μεγάλους Πατέρες, κοντά στους οποίους διδάχθηκε, μέσα από τα Κατηχητικά και τους Κύκλους Μελέτης Αγίας Γραφής, την αγάπη για την Ιεραποστολή, ιδιαιτέρως, όμως, την Εξωτερική Ιεραποστολή.
Έτσι, τοποθετήθηκε ο σπόρος του λόγου του Θεού σε ένα ξεχωριστό και καθάριο μέρος της καρδιάς της. Αυτός ο σπόρος ωρίμασε και ήταν πλέον έτοιμος να φυτευτεί και να ευδοκιμήσει και σε άλλες ακαλλιέργητες ψυχές που είχαν μεγάλη ανάγκη.
Αφού ήταν έτοιμη πλέον ψυχικά και σωματικά η Μητέρα Θεανώ, το 1987, κάνει τα πρώτα της βήματα στη νέα της Ιεραποστολική πορεία με συνοδοιπόρους το Χριστό και την αγάπη. «Ως ωραίοι οι πόδες των ευαγγελιζομένων την ειρήνην, των ευαγγελιζομένων τα αγαθά» (Ρωμ. 10,15).
«Πρωτοπήγα για τρεις μήνες το 1987, Ιούλιο –Αύγουστο -Σεπτέμβριο. Τότε γνώρισα τον μακαριστό παπά-Κοσμά. Έζησα στη σκιά αυτού του ανθρώπου, που όντως ήταν πολύ χαρισματούχος. Μαζί με τους εκλεκτούς συνεργάτες του, την αδελφή Ξένη και το μοναχό Κύριλλο , καθώς και με ντόπιους επιτελούσαν τεράστιο έργο ευαγγελισμού των Αφρικανών αδελφών μας», αναφέρει η ίδια σε μία συνέντευξή της.
Παίρνοντας μία γεύση από τον τρόπο ζωής των ανθρώπων εκεί, αλλά και τον μεγάλο αγώνα των Ιεραποστόλων, ο πόθος της συνεχώς αυξάνεται για τον Ευαγγελισμό των Αφρικανών αδελφών μας.
Έτσι, λοιπόν, το 1990, κλείνοντας τη ΄΄Μαθητική Στέγη΄΄ που διατηρούσε στο σπίτι της στην Έδεσσα, ακούει τη φωνή του Χριστού μέσα της και εγκαταλείπει ότι είχε ως προσκόλληση στην καρδιά της και
Τον ακολουθεί. Αναμορφώνει το παρόν της και αγωνίζεται, για να ακουστεί το μήνυμα του Ευαγγελίου στο παρόν των ανθρώπων. Και κρατά ζωντανή τη χαρά της πίστης στη ζωή και τον θάνατο, στις ταλαιπωρίες και τις επιτυχίες. Στην μοναξιά και στην κοινωνικότητα. Σε κάθε στιγμή της ζωής της.
Με τις ευχές του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Κεντρώας Αφρικής, κυρού Τιμοθέου, ξεκινάει το Ιεραποστολικό της έργο. Άνθρωπος δοτικός, προσφοράς και συμπόνιας προς τον συνάνθρωπο, δόθηκε θυσιαστικά για το έργο της Ιεραποστολής, αψηφώντας κινδύνους, προβλήματα και δοκιμασίες.
Όπως αναφέρει και η ίδια: Βέβαια, σε όλη αυτή την πορεία είχαμε, όπως είναι επόμενο, ποικίλα προβλήματα, διανυκτερεύσεις στο δάσος, χαμένοι στη ζούγκλα, βουτηγμένοι στους βάλτους, πεζοπορίες. Όλα προς δόξαν Θεού! Ταπεινά τα αποδεχόμαστε.
Πορεύθηκε με γνώμονα το Ευαγγέλιο, βοηθώντας να αναγεννηθούν οι άνθρωποι πνευματικά και να αλλάξει η ζωή τους, αφήνοντας πίσω τους την ειδωλολατρία και τα μάγια. Ήταν αφιλοχρήματη, αεικίνητη και συμπονετική.
Ζούσε και ανέπνεε γι’ αυτούς τους ανθρώπους. Τους έδινε ζωή από την ζωή της. Έκανε πράξη το λόγο του Απ. Παύλου: είτε πάσχει εν μέλος, συμπάσχει πάντα τα μέλη, είτε δοξάζεται εν μέλος, συγχαίρει πάντα τα μέλη (Ά Κορ. 10, 26).
Συμπονούσε και συμμετείχε με αυταπάρνηση στα προβλήματα των ανθρώπων. Βλέποντας τις δυσκολίες που περνούσαν λόγω της φτώχειας, της ανεργίας, της εξαθλίωσης και των πολλών ασθενειών προσπαθούσε να βρει τρόπους, για να τους εξασφαλίσει τρόφιμα, ρούχα, παπούτσια, χρήματα και φάρμακα, για να τους ανακουφίσει έστω και για λίγο από τα προβλήματά τους.
Εκτελούσε χρέη οικονόμου. Επισκεπτόταν τις φυλακές και τα νοσοκομεία. Έκανε κατήχηση σε γυναίκες και κορίτσια. Κάθε μήνα πήγαινε μαζί με άλλες γυναίκες της Επιτροπής του Ιερού Ναού Αγίου Γεωργίου στα κωφάλαλα παιδιά. Ιδιαιτέρως, ο μεγάλος της πόνος ήταν οι φυλακές. Τόνιζε πάντοτε: Πολύ λυπάμαι τους φυλακισμένους. Δεν έχουν φαγητό και είναι αδύνατοι και εγκαταλειμμένοι.
Αγοράζουμε σαπούνια, λίγο κρέας, αλεύρι και τους τα προσφέρουμε. Όσο βαστούν τα πόδια μου, θα πηγαίνω. Με περιμένουν.
Η Μητέρα Θεανώ ήταν η ψυχή της Ιεραποστολής. Το πέρασμά της ήταν μια προσευχητική διαδρομή αγάπης τριάντα δύο ετών, αφήνοντας τα ίχνη της παρουσίας της. Επάνω σε αυτά τα ίχνη πατάμε εμείς, οι μεταγενέστεροι Ιεραπόστολοι, ακολουθώντας τα βήματά της, έχοντας μπροστά μας ως οδηγό το πολύπλευρο έργο της.
Ήταν ένα πραγματικό στολίδι που εξέπεμπε Φως. Όλοι οι άνθρωποι έχουν να πουν ένα καλό λόγο για την Μητέρα Θεανώ. Τα έργα της μαρτυρούν την μεγάλη αγάπη που είχε για τον Θεό και για τον άνθρωπο. Παρόλο που η ηλικία της ήταν προχωρημένη, το παράδειγμά της ομολογούσε πίστη, ηρωϊσμό και γενναίο φρόνημα, που δεν συναντάς εύκολα σε ανθρώπους σήμερα.
Ο ηρωϊσμός της για την Ιεραποστολή θα πρέπει να μας προβληματίζει όλους. Να εμπνευστούμε από την ζωή της και κάποιοι να ακολουθήσουν την ιεραποστολική της πορεία. Μας καλεί να ακούσουμε την φωνή του Θεού: Πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τα έθνη (Ματθ. 28, 19).
Ο λόγος αυτός του Χριστού δεν είναι μόνο για κάποια ομάδα ανθρώπων, αλλά για όλους του Ορθοδόξους κληρικούς και λαϊκούς. Καλούμαστε να μεταφέρουμε το σωτήριο μήνυμα του Ευαγγελίου σε όλα τα έθνη.
Γι’ αυτό και πολύ εύστοχα μας υπενθυμίζει αυτή την αλήθεια ο Μακαριώτατος Αρχιεπίσκοπος Αλβανίας, κ. Αναστάσιος: Αποτελεί, λοιπόν, φοβερή αντινομία, από τη μιά πλευρά εμείς οι Ορθόδοξοι να επιμένουμε ότι είμαστε η κατεξοχήν Εκκλησία της Αναστάσεως και της Πεντηκοστής και από την άλλη να παραμένουμε κλεισμένοι στα δώματα των φόβων και των δισταγμών μας για την οικουμενική μας ευθύνη και να υιοθετούμε στην πράξη μία τοπικιστική τακτική…Η Ιεραποστολή δεν είναι μια απλή δραστηριότητα εξωτερική, αλλά μία ορθή στάση εσωτερική, για να βιώσουμε ουσιαστικά την Ορθοδοξία μας στις πραγματικές της διαστάσεις. Οφείλουμε δε να την αντιμετωπίσουμε όχι ως υποχρέωση ορισμένων μόνον τοπικών Εκκλησιών, αλλά και ως πανορθόδοξο έργο.
Η Μητέρα Θεανώ έδωσε άνιση μάχη με μία κοινωνία πολιτιστικών και θρησκευτικών αντιθέσεων και αντιφάσεων, χωρίς να επηρεασθεί από το ρεύμα της κοινωνίας. Το κενό που κάλυψε τη γη της Αφρικής με τον θάνατό της, καλύφθηκε από το θεάρεστο έργο της.
Το Κονγκό αγκάλιασε μέσα του το άψυχο και κουρασμένο σώμα της από τους κόπους και τα βάσανα αυτής της ζωής, το οποίο αναπαύεται στην Ιερά Μονή Αγίου Νεκταρίου Κολουέζι, και το τοποθέτησε στη θέση που έπρεπε. Στις καρδιές των Αφρικανών αδελφών μας.
Ας είναι αιωνία της η μνήμη!
ΠΗΓΗ.ΡΟΜΦΕΑ
