Γυναίκα είμαι και γω. Και φοβάμαι όπως και συ. Άσ΄το όμως να γεννηθεί...

 site analysis  -

-Γυναίκα είμαι και γω.

-Φοβάσαι.

-Φοβισμένη υπήρξα και γω!

Γυναίκα.

Μόνο εσυ να ορίζεις το σώμα σου,

όπως λαχταράς...

Την ίδια λαχτάρα εχω και γω.

Μα θα μου πεις...

Πεθυμιές και ευθύνες,

αξεχώριστα πορεύονται.

Από πάντα!

-Ετσι πλάστηκες.

Ον και λογικόν!

Πάει να πει!

Δώρισε το σώμα σου, αγαπώντας το.

Πολύ!

Τόλμησε, αγαπώντας σε.

Πολύ!

Η απαλλαγή πάντως, αγάπη δεν μετριέται.

Άπλωσε το χέρι σου,

στη νέα ζωή που έρχεται να σε συμπληρώσει.

Ή και να σε αναστατώσει προσωρινά.

Γίνε η φωνή αυτού που δεν έχει.

Γίνε μια αγκαλιά καλοσώρισμα.

Το μωρό σου, σε καταδέχεται με την τιμή της δημιουργού!

Άστο να σ' αγκαλιάσει.

Να σε φιλήσει.

Να ζεσταθεί από τη θέρμη του κορμιού σου.

Να σε κάνει να πονέσεις.

Να ξενυχτήσεις.

Να καταρρευσεις.

Να ξέρεις, πα΄ να πει, πως είσαι ακόμα ζωντανή.

Εσένα κανείς δε σου 'κλεψε το δικαίωμα αυτό.

Να γεννηθεί!

Γυναίκα είσαι και φοβάσαι.

Και γω φοβόμουν.

Παίξε έντιμα. Με όρους.

Το άνευ όρων, εφ όρου ζωής,

θα σε κατατρέχει!

Θα πυροβολεί τα όνειρα σου.

Θα ματαιώνει τις επιλογές σου.

Κράτησε αγκαλιά τη ζωή.

Το παιδί σου.

Όπως κι αν ήρθε.

Ξέρω φοβάσαι!

Και γω... ακομα φοβάμαι!

Πολύ!

Φωτεινη

Nina Ninani

Μανούλα μου… μὴ μὲ δολοφονῇς, θέλω νὰ ζήσω!!! Του Αρχιμ. Βαρλαάμ Μετεωρίτου

site analysis

Άρθρα

Πὼ πώωωωω!!!

Μεγάλη χαρὰ ἔχω σήμερα γιατὶ εἶναι ἡ πρώτη μέρα τῆς ζωῆς μου… Σήμερα, καλοί μου ἄνθρωποι, ἔγινε ἡ συλλήψή μου, ἕνα θαῦμα τῆς ζωῆς… ἀπὸ τὴν ἕνωση τῶν δύο κυττάρων, τὴ γονιμοποίηση, δημιουργήθηκε ὁ ζυγωτής, ὅπως ὀνομάζεται, δηλαδὴ τὸ πρῶτο κύτταρο τῆς νέας ζωῆς… αὐτὸ εἶμαι, ναὶ ναί! εἶμαι τὸ μωρό σας!

Ἀπὸ σήμερα ξεκινάει ἕνα θαυμάσιο ταξίδι, ἕνα ταξίδι ποὺ θὰ διαρκέσῃ 266 ἕως 280 ἡμέρες, ἐννέα μῆνες δηλαδή.

Μία νέα ζωὴ ἀναπτύσσεται μέσα στὴ μήτρα τῆς μητέρας μου, ἕνα ταξίδι γεμάτο συναισθήματα, ἀλλαγὲς καὶ προκλήσεις…

Πολύπλοκοι μηχανισμοὶ συλλήψεως καὶ μοναδικὰ φαινόμενα “παίρνουν μέρος” γιὰ αὐτή μου τὴ δημιουργία… ἴσως τοῦ τελειότερου πλάσματος! ὄντως, ὁ καλὸς Θεός, ἔβαλε ὅλη Του τὴν τέχνη ὅταν μᾶς ἔπλασε.

Γιὰ κοίταξε, μανούλα μου, τί γρήγορα μεγαλώνω; κάθε μέρα γίνομαι ἕνα χιλιοστὸ πιὸ μεγάλος!

Μανούλα μου, βρίσκομαι στὴν τέταρτη ἑβδομάδα, γιὰ ἄκου με, ἄρχισε ἡ καρδούλα μου νὰ χτυπάῃ… πὼ πώωωωω!!!! ἰδιαίτερα φορτισμένη συναισθηματικὰ ἡ ἀτμόσφαιρα, διότι εἶναι ἡ πρώτη φορὰ ποὺ ἔρχομαι σὲ ἐπαφὴ μαζί σας, μὲ ἐσᾶς τοὺς γονείς μου, φαντάζομαι πόσο χαρούμενοι θὰ εἶστε!

Γιὰ κοίταξε, μανούλα μου, καλύτερα! ἄρχισε ὁ σχηματισμὸς τοῦ κορμιοῦ μου, διακρίνεται τὸ κεφαλάκι μου. Τὰ μάτια μου καὶ τὰ ρουθούνια μου ἀρχίζουν νὰ διαμορφώνονται. Τὰ αὐτιά μου ἀρχίζουν νὰ ἀναπτύσσονται καὶ τὰ χεράκια μου καὶ τὰ ποδαράκια μου ἀρχίζουν νὰ προεξέχουν. Τὰ δαχτυλάκια μου ἀρχίζουν νὰ σχηματίζονται. Δὲν εἶναι καταπληκτικό;

Ξέρεις πόσο ἔχω μεγαλώσει, μανούλα μου; ἔχω περίπου τὸ μέγεθος ἑνὸς ρυζιοῦ, 2-4 χιλιοστά.

Μέρα μὲ τὴ μέρα, βδομάδα μὲ τὴ βδομάδα, καὶ μήνα μὲ τὸ μήνα ἡ ἀνάπτυξή μου εἶναι ραγδαία, ἀφοῦ σιγά-σιγά ἀρχίζω νὰ διαμορφώνομαι.

Δὲν ξέρω καὶ πολλὰ γιὰ τὸ ποῦ βρίσκομαι. Εἶναι σκοτεινά. Δὲν μπορῶ νὰ δῶ. Μπορῶ, ὅμως, νὰ νιώσω. Οἱ αἰσθήσεις μου λειτουργοῦν στὸ ἔπακρο. Μπορῶ νʼ ἀκούω τὰ πάντα, ἀκόμη καὶ ὅσα οἱ ἄλλοι δὲ θὰ ἔλεγαν ποτὲ ἂν ἤμουν μπροστά τους. Ἀκούω, ναὶ μέν, ἀλλὰ δὲν μπορῶ νὰ καταλάβω ὅσα τρυποῦν τὰ αὐτιά μου. Λέξεις, ἦχοι, ψίθυροι φτάνουν ἀλλοιωμένοι. Μόνο τὴ δική σου φωνὴ ξεχωρίζω. Μόνο αὐτὴ μὲ ἠρεμεῖ, μὲ καθησυχάζει. Νιώθω ὄμορφα ὅταν σὲ ἀκούω. Νιώθω πὼς ἔχω μία συντροφιά.

Εἶσαι ὅ,τι πιὸ κοντινὸ ἔχω σὲ παρέα. Ἐσένα μόνο ξέρω τόσο καλά. Ἔχω τὸ προνόμιο νὰ σὲ γνωρίζω πολὺ πρὶν μὲ γνωρίσεις ἐσύ. Μπορῶ νὰ ἀντιλαμβάνομαι κάθε τί ἐπάνω σου. Αὐτὰ ποὺ λὲς καὶ ὅσα παλεύεις νὰ μὴν ξεστομίσῃς. Τὶς σκέψεις ποὺ σὲ βαραίνουν καὶ τὶς πιθανότητες ποὺ σὲ τρομάζουν. Ὅσα σὲ εὐχαριστοῦν καὶ ὅσα σὲ φοβίζουν…

Μανούλα μου, γλυκιά μου μανούλα, τί συμβαίνει; κάτι τρομακτικὸ συμβαίνει! τὸ ἀντιλαμβάνομαι, τὸ νιώθω! Ἡ καρδούλα μου ἀρχίζει νὰ χτυπάει ἔντονα καὶ μὲ γοργοὺς ρυθμούς…

Μανούλα μου, θέλεις νὰ ἀπαλλαγῇς ἀπὸ μένα; Θὰ σοῦ εἶμαι βάρος; Δὲν ἤμουν ἐπιλογή σου; Εἶμαι παιδὶ ἀτύχημα; Εἶμαι παιδὶ λάθος; Τὰ οἰκονομικὰ δὲν μὲ σηκώνουν; Ὁ πατέρας σὲ ἄφησε ἢ εἶμαι καρπὸς ἐξωσυζυγικῆς σχέσης; Θέλεις νὰ κάνῃς διακοπὴ κυήσεως; Θέλεις νὰ μὲ σκοτώσῃς;

Γιατί γλυκιά μου μανούλα; Σοῦ ἔκανα κάτι κακό; Κάτι ποὺ δὲν ἔπρεπε; Μήπως σὲ ἐνοχλεῖ ποὺ κάνω βόλτες ἐδῶ μέσα; Μήπως ποὺ μεγαλώνω; Δὲν φταίω ἐγὼ γι’ αὐτό, μόνο του γίνεται. Ἄν μποροῦσα θὰ σὲ ἐνοχλοῦσα λιγότερο. Θὰ σὲ ἔκανα νὰ νιώσῃς ἀσφαλής, ἔστω γιὰ λίγο. Θὰ σοῦ ἔδειχνα πὼς δὲν εἶμαι ἀδυναμία σου, ἀλλὰ δύναμή σου. Δὲ σοῦ θυμώνω. Ἁπλά, ξέρω πὼς ἀκόμη καὶ ἂν μὲ διώξῃς ἀπὸ τὸ σῶμα σου, ποτὲ μὰ ποτὲ δὲ θὰ μπορέσω νὰ βγῶ ἀπὸ τὴν ψυχή σου.

Δὲν μπορῶ νὰ σοῦ ὑποσχεθῶ πὼς θὰ εἶμαι τὸ καλύτερο παιδί. Οὔτε τὸ χειρότερο. Δὲν μπορῶ νὰ σοῦ ὑποσχεθῶ πὼς θὰ εἶμαι ἔξυπνο ἢ χαζό. Δὲν μπορῶ νὰ σοῦ ὑποσχεθῶ πὼς θὰ εἶμαι ὄμορφο ἢ ἄσχημο.

Ἕνα, ὅμως, μπορῶ νὰ σοῦ ὑποσχεθῶ, πὼς ὅ,τι κι ἂν εἶμαι, θὰ εἶμαι δικό σου. Θὰ εἶμαι κομμάτι σου. Καὶ ὅταν θὰ πονᾷς, θὰ πονάω διπλά. Καὶ ὅταν θὰ νιώθῃς μοναξιά, θὰ σοῦ κάνω παρέα. Καὶ ὅταν ἔρθουν δυσκολίες, θὰ στέκομαι δίπλα σου.

Αὐτά, μανούλα μου, μπορῶ νὰ σοῦ ὑποσχεθῶ καὶ ξέρεις γιατί; Γιατί πρόλαβα νὰ σὲ ἀγαπήσω προτοῦ σὲ ἀντικρύσω.

Ἂν πρόλαβες καὶ ἐσὺ νὰ μὲ ἀγαπήσῃς, ἔστω καὶ λίγο, ὑποσχέσου μου πὼς θὰ μὲ ἀφήσῃς νὰ ζήσω!

Δὲν καταλαβαίνω κάποια πράγματα, μανούλα μου.

Ἐνῶ ἔχω νομικὰ τὸ κληρονομικὸ δικαίωμα ἀπὸ τὴν στιγμὴ τῆς συλλήψεώς μου, δὲν ἔχω τὸ σημαντικότερο δικαίωμα, αὐτὸ τῆς ζωῆς!!!

Ἐνῶ εἶναι ἀδίκημα νὰ πειράξῃς τὰ αὐγὰ τῆς θαλάσσιας χελώνας ἑνὸς σπάνιου εἴδους, ἑνῶ εἶναι ἀδίκημα νὰ πειράξῃς τὰ αὐγὰ τοῦ βασιλαετοῦ, τὸ δικαίωμα ἑνὸς ἀνθρώπινου ἐμβρύου στὴ ζωή, δὲν ἀποτελεῖ ἀδίκημα!!!

Μὴν ξεχνᾶς, μανούλα μου, πὼς κάθε ἄνθρωπος δὲν εἶναι ἁπλῶς σπάνιος, εἶναι μοναδικός!!!!

Ἂχ μανούλα μου! Τί γλυκιὰ λέξη εἶναι αὐτή!

Πολλὴ περίεργη… Κρύβει μέσα της ἕνα σωρὸ θησαυρούς… Τὴν ξεστομίζεις τόσο ἄνετα, ὅσο βγαίνει ἡ ἀνάσα σου. Μαμά, λές, καὶ ἁπλώνονται μπροστά σου ἀγκαλιὲς καὶ χέρια προστατευτικά.

Ἐσένα θέλω νὰ φωνάζω μαμά. Καὶ χαίρομαι, ὅταν μὲ θὲς κι ἐσὺ γιὰ παιδί σου. Καὶ σκοτεινιάζω, ὅταν σκέφτεσαι νὰ ἀπαλλαγῇς ἀπὸ μένα.

Μανούλα μου, γλυκιά μου μανούλα μου, θέλω νὰ ξέρῃς πὼς τὰ παιδιὰ δὲν εἶναι βάρος, εἶναι εὐτυχία, εἶναι τὸ μέλλον, εἶναι ὁ κόσμος μας, γι’ αὐτό, μανούλα μου, μὴ μὲ δολοφονήσῃς, ἄφησέ με νὰ ζήσω.

Σὲ εὐχαριστῶ ἐκ τῶν προτέρων, τὸ ἀγέννητο παιδί σου!

~ "Εσύ κυρά Μαριώ, είσαι αθεόφοβη, δεν έχεις καθόλου φόβον Θεού! Γιατί τα χέρια σου είναι ματωμένα..." (Άγιος Γεώργιος Καρσλίδης)

site analysis

(Όσο σκληρά κι αν φαίνονται ή ακούγονται...
Δεν γίνεται πλέον να μην ακούγεται η αλήθεια.
Τα λένε κοτζάμ Άγιοι. 
Δεν θα τα λέμε εμείς;)

Ομιλεί ο πατέρας Στέφανος Αναγνωστόπουλος:

~ Θα σας πω όμως μια φοβερή αληθινή ιστορία για μια μαμή, πώς σώθηκε επί των παιδικών μου ημερών.

"Τρείς γυναίκες το 1938, ξεκίνησαν για εξομολόγηση, στον όσιο Γεώργιο Καρσλίδη, που ασκήτευε στη Σίψα της Δράμας.
Έξω απ’ τη Δράμα δέκα χιλιόμετρα.
Ο Άγιος που είχε μεταξύ των πολλών χαρισμάτων, το προορατικόν, το προφητικόν και τα λοιπά,
αυτός ο Άγιος λοιπόν, - μικρό είναι το εκκλησάκι του, όσοι έχετε πάει στη Σίψα...
το έχετε δει το εκκλησάκι πόσο μικρό είναι και πόσο το κελάκι του, ύστερα κατόπιν οι μοναχές το μεγάλωσαν λιγάκι,
αλλά το πρώτο και το παλιό ήτανε πολύ μικρό,-
βγήκε μπροστά στην πόρτα, και όταν οι γυναίκες έφτασαν περίπου στα είκοσι μέτρα τις σταμάτησε.
~ Εεπ, σταθείτε εκεί, (εδώ δηλαδή στην πόρτα).  Για σταθείτε.
Στάθηκαν οι καημένες, δεν τολμούσαν να πλησιάσουν.
Από μακριά τους έλεγε τις αμαρτίες τους.
Και αποκάλυπτε ακόμα και τι είχαν κρυμμένα μέσα στις τσέπες τους.
Δεν έβλεπε μόνο τις καρδιές.
Έβλεπε και τις άκρες εδώ των ρούχων τους στη γωνία εδώ, σ’ αυτή τη γωνία, τι κρύβανε.
Που΄χαν πάρει απ’ τους χοτζάδες τις Κομοτηνής. Απευθύνεται λοιπόν σε αυτήν που ήταν αριστερά και της λέει,
~ «Εσύ κυρά Μαριώ, είσαι αθεόφοβη,
δεν έχεις καθόλου φόβον Θεού!
Γιατί; 
Γιατί τα χέρια σου είναι ματωμένα. 
Είσαι μαμή αλλά και φόνισσα.
Καθαρά πράματα, ξεκάθαρα.
Σκοτώνεις τα μωρά στις κοιλιές των εγκύων γυναικών, των μανάδων που δεν είναι μάνες, και συ είσαι μια διαβολογυναίκα,
και ήρθες εδώ με την παρέα τρέμοντας απ’ το φόβο σου, να σου διαβάσω μια ευχή,
για να σου φύγουν οι εφιάλτες.
Γι’ αυτό ήλθες!
Δεν ήρθες γιατί έκανες φόνους,
αλλά γιατί είχες εφιάλτες.
Και δεν μπορούσες να κοιμηθείς!
Βλέπεις μωρά στον ύπνο σου διαρκώς, να θέλουν να σου βγάλουν τα μάτια.
Και σου λένε, γιατί κακούργα μας σκότωσες; Γιατί;
Και πετάγεσαι πάνω τρομαγμένη, και πηγαίνεις ύστερα στο γιατρό, για να του ζητήσεις τα τότε εκείνης της εποχής ψυχοφάρμακα.
Για να σου διαβάσω λοιπόν εγώ ευχή, πρέπει να εξομολογηθείς πρώτα,
και ύστερα από σήμερα, 
Πρώτον, δεν θα ξεγεννήσεις με σκοπό τον φόνον του εμβρύου.
Δεν θα το δεχτείς ποτέ!
Αλλιώς στον πρώτο φόνο που θα κάνεις θα πεθάνεις αμέσως, την ίδια ώρα.
Πού να τολμήσει ξανά να κάνει τέτοιο πράγμα! Δεύτερον, δεν θα ξαναδώσεις δηλητηριώδη φυτά, αυτό που λέει και ο όρκος του Ιπποκράτη,
δεν ξέρω αν έχουμε κανένα γιατρό εδώ, θα του δώσω φθόριον, λέει...για να κάνει η γυναίκα αποβολή.
Τρίτον, θα ξεγεννάς κανονικά,
και τα λεφτά που θα σου δίνουν θα τα δίνεις όλα μέχρι δεκάρας, στο γηροκομείο της Δράμας.
Τέταρτον, θα εξομολογηθείς ύστερα από τρείς μήνες εδώ, αφού προηγουμένως προετοιμαστείς σωστά.
Πέμπτον, δεν θα κοινωνήσεις παρά μόνον μία φορά στη ζωή σου,
και αυτή θα είναι η τελευταία εβδομάδα της ζωής σου πάνω στη γη.

Τρομαγμένη αυτή, είχε πέσει, κόντεψε να λιποθυμήσει, είχε πέσει και κάτω, λέει 
«Και πώς θα ξέρω η άμοιρη, του΄παν και οι άλλες, πώς θα ξέρει λέει, ποια είναι η τελευταία εβδομάδα της ζωής;
~ Δεν θα αρρωστήσεις ποτέ, απάντησε ο άγιος, παρά μόνον μία φορά, και θα σε πάνε στο νοσοκομείο της Δράμας.
Αυτή η εβδομάδα που θα μείνεις θα είναι και η τελευταία της ζωής σου.
Τότε θα ζητήσεις τη Θεία Κοινωνία, για να την πάρεις ως εφόδιο για την άλλη ζωή, και ο Θεός να σε συγχωρέσει.
Αυτός είναι ο κανόνας σου και αλίμονό σου αν δεν τον τηρήσεις.
Έτσι και έγιναν σύμφωνα με τις μαρτυρίες αυτόπτων μαρτύρων, όπως εμένα μου τις διηγήθηκαν τώρα.
Θυμάστε, που το περιγράφει το βιβλίο, όσοι έχετε διαβάσει την ζωήν και τον βίον του Αγίου Γεωργίου του Καρσλίδη, του νέου αυτού ομολογητού,
που ’πε σε μια δασκάλα πού ’κανε μία έκτρωση,
(πρέπει να αρχίσω να την βάζω και γώ αυτή την τιμωρία, αυτό τον κανόνα μάλλον),
Ξέρετε τι την έκανε, το ξέρετε ε;
Της είπε επί τρία καλοκαίρια, θα ντύνεσαι σα τσιγκάνα, με βρώμικα ρούχα και μπογιές πασαλειμμένη στο πρόσωπο και στα χέρια,
Θα ζητιανεύεις αυτά τα τρία καλοκαίρια, δασκάλα του ’38, σκεφτείτε τι τιμή είχε τότε μια δασκάλα, ε!
Λοιπόν, και τα λεφτά που θα μαζεύεις από ζητιανιά, τα ψωμιά και ό,τι άλλο σου δίνουν, θα τα πηγαίνεις στο γεροκομείον της Δράμας. 
Και αφού περάσουν τα τρία χρόνια,
τότε θα έλθεις, τότε θα σου διαβάσω ευχή, και τότε θα κοινωνήσεις...

💐Απομαγνητοφωνημένα κηρύγματα του Πρωτοπρεσβυτέρου π. Στεφάνου Αναγνωστοπούλου.

Το τρομακτικό όραμα για τις εκτρώσεις του Οσίου Γαβριήλ του δια Χριστόν σαλού και ομολογητού

site analysis

 Ο π. Γαβριήλ ποτέ δεν σταμάτησε να εργάζεται. Δούλευε για κάποιο διάστημα ως αγρότης στα κολχόζ, όπου και διέμενε. Εκεί στερήθηκε για λίγο την ησυχία, καθώς δεν ήταν εύκολο να μένει μόνος του. Βρήκε όμως πολύ γρήγορα μια σπηλιά, την οποία είχαν εγκαταλείψει οι βοσκοί, την καθάρισε κι εγκαταστάθηκε εκεί. Πολύ πιθανό είναι την άγνωστη σε μας περίοδο της ζωής του να την πέρασε εκεί, στη σπηλιά. Ο τρόπος με τον οποίο μιλούσε για τους ασκητές και τους σπηλαιώτες φανέρωνε μια εξοικείωση με τη ζωή αυτή, ενώ το πρόσωπο του φορτιζόταν και μια ανεπιτήδευτη τρυφερότητα διαγραφόταν στην έκφραση του.

 Οι πιστοί συχνά του ζητούσαν να κάνουν παρακλήσεις για να πληθαίνει και να αναπτύσσεται η Γεωργία.

  Κάποια φορά, κατά τη διάρκεια της παράκλησης στο ναό Σιόνι, ο άγιος είδε ένα τρομακτικό όραμα. Διηγείται ο ίδιος:

«Ήταν δυο στρατιωτικοί, με αρχαίες στρατιωτικές στολές, που έδειχναν εμένα: "Να! Αυτός είναι!". Ήρθαν πλάι μου και με πήραν μαζί τους. Με δυσκολία καταλάβαινα. Διέκρινα ένα άσπρο σπίτι χωρίς σταυρό. Με έβαλαν μέσα. Ήταν τελείως σκοτεινά. 

 Έκλεισαν τις πόρτες και μ' άφησαν εκεί. Όταν τα μάτια μου συνήθισαν στο σκοτάδι, είδα πεταμένα στο πέτρινο πάτωμα παιδάκια, που είχαν το μέγεθος ενός μικρού δαχτύλου και κείτονταν μέσα στα αίματα. Από μια τρύπα στο ταβάνι έπεφταν κι άλλα νεκρά παιδάκια, τόσα πολλά που δεν μπορούσα να σταθώ πουθενά. Όλα γύρω ήταν βουτηγμένα στο αίμα. Στεκόμουν στις μύτες των ποδιών μου. Και ξαφνικά άνοιξε η πόρτα κι άκουσα μια φωνή: " Έρχεται! Έρχεται!" Παραξενεύτηκα. "Ποιος έρχεται; Φαίνεται θα 'ναι εδώ το αφεντικό. Θα παρακαλέσω να με αφήσουν να φύγω από εδώ", σκέφτηκα. Πάλι ήρθαν εκείνοι οι δύο στρατιωτικοί. Στάθηκαν στην είσοδο και στην έξοδο και δεν μου επέτρεπαν να φύγω. Κόλλησα στον τοίχο. Τότε είδα την Παναγία να έρχεται με τη συνοδεία αγγέλων και αγίων. Ήταν ντυμένη στα λευκά. Την αναγνώρισα αμέσως. Με κοίταξε αυστηρά, μου έδειξε τα ματωμένα παιδιά και μου είπε: 'Τι' αυτό με παρακαλάς; Έτσι θα πληθαίνει η Γεωργία; Εγώ θα ευλογώ κι αυτοί θα σκοτώνουν;" Γύρισε κι έφυγε. Έπειτα με πήραν οι δυο στρατιωτικοί και με έφεραν στο κελί μου».

Την επομένη ο π. Γαβριήλ αποκάλυψε αυτό το όραμα σ' όσους ήταν παρόντες στην ικεσία και παρακάλεσε όλες τις γυναίκες να προσεύχονται προειδοποιώντας τες: «Μητέρες, μην κάνετε εκτρώσεις! Βοηθήστε να σωθεί η Γεωργία! Φοβήθηκα τόσο πολύ όταν είδα οργισμένη την Παναγία, που δεν ήξερα πού να πάω. Δεν επιθυμώ κανείς να δει έτσι τη Βασίλισσα του Ουρανού και της Γης».

πηγή

Η βιολογική μου μητέρα 7,5 μηνών έγκυος έκανε έκτρωση.. όμως Έζησα!

site analysis

* Αν έτσι, από θαύμα, είχαμε μπροστά μας ένα απ΄αυτά τα αμέτρητα παιδιά που μπήκαν στην διαδικασία της έκτρωσης, πως θα μας περιέγραφε την εμπειρία του;

Κι όμως υπάρχει ένα τέτοιο παιδί!

Που γλύτωσε, μεγάλωσε και βρίσκεται μπροστά μας...

Γιατί, υπάρχει πιο πειστικό επιχείρημα από το να βλέπεις και να ακούς να σου τα λέει ένα παιδί που διασώθηκε από την διαδικασία της έκτρωσης, ο καλός Θεός γνωρίζει το γιατί, ενώ βρισκόταν ήδη 7,5 μήνες στην κοιλιά της μάνας της;

Δες την ίδια την Gianna, στο τέλος της ανάρτησης, να περιγράφει το πως τελικά επέζησε...

"αμφ." 

Η βιολογική μου μητέρα, 7.5 μηνών έγκυος έκανε έκτρωση... όμως Έζησα!

Μια συγκλονιστική μαρτυρία.

Χαίρετε. Ονομάζομαι Gianna Jessen. 

Είμαι υιοθετημένη και η βιολογική μου μητέρα ήταν δεκαεφτά χρονών, όταν αποφάσισε να κάνει έκτρωση. 

Ήταν τότε εφτάμισι μηνών έγκυος και ο γιατρός τη συμβούλευσε να κάνει αυτό, που ονομάζεται saline abortion (αντικατάσταση του αμνιακού υγρού με αλατούχο διάλυμα, που καίει το παιδί μέσα και έξω). Έτσι η μητέρα μου ανέμενε να γεννήσει ένα νεκρό παιδί μέσα σε εικοσιτέσσερις ώρες.

Προς μεγάλη έκπληξη και αμηχανία όλων, δεν βγήκα νεκρή σ’ αυτό τον κόσμο αλλά ζωντανή (!), στις 6 Απριλίου του 1977 σε κλινική εκτρώσεων του Λος Άντζελες. 

Αυτό δε που αποτελεί τέλειο συγχρονισμό του ερχομού μου, είναι ότι ο μαιευτήρας που ενεργούσε την έκτρωση ήταν εκτός υπηρεσίας εκείνη τη στιγμή κι έτσι δεν του δόθηκε η ευκαιρία να ολοκληρώσει το σχέδιό του, που ήταν ο τερματισμός της ζωής μου.

Την στιγμή αυτή που σας μιλώ, βρίσκομαι σ’ ένα όμορφο κυβερνητικό κτίριο και ξέρω ότι στην εποχή που ζούμε δεν είναι πολιτικά σωστό να πεις το όνομα του Χριστού σε μέρη σαν κι αυτό.

Το να Τον φέρεις σε τέτοιες συναντήσεις, μπορεί να κάνει τους άλλους να νοιώσουν τρομακτικά άβολα. Αλλά... δεν επιβίωσα για να κάνω τον καθένα να νοιώθει άνετα. Επιβίωσα για να ανακατεύω τα πράγματα λίγο και αυτό το απολαμβάνω!

Και έτσι βγήκα ζωντανή, όπως ήδη είπα, μετά από δεκαοκτώ ώρες. Έπρεπε να ήμουν τυφλή, έπρεπε να ήμουν καμένη, έπρεπε να ήμουν νεκρή. Και δεν είμαι!

Ξέρετε τι εκπληκτική δικαίωση είναι το γεγονός ότι ο μαιευτήρας που έκανε την έκτρωση, ήταν υποχρεωμένος να υπογράψει το πιστοποιητικό γεννήσεώς μου; Έτσι έμαθα ποίος είναι. Για όσους τυχόν όμως έχουν αμφιβολίες, το πιστοποιητικό γράφει:

«γεννημένη κατά τη διάρκεια εκτρώσεως στο τελευταίο στάδιο της εγκυμοσύνης». Δε νικήσανε!

Έκανα μία έρευνα για τον άνθρωπο αυτόν και οι κλινικές του είναι η μεγαλύτερη αλυσίδα κλινικών στις Ηνωμένες Πολιτείες, με μικτά έσοδα 70.000.000 δολάρια το χρόνο. Διάβασα ένα βιβλίο του που έλεγε πως έχει κάνει πάνω από 1.000.000 εκτρώσεις και θεωρεί αυτό πάθος του. 

Σας τα λέω αυτά, Κυρίες και Κύριοι, γιατί δεν ξέρω αν συνειδητοποιήσατε ότι βρισκόμαστε σε μάχη σ’ αυτόν τον κόσμο. Είναι μία μάχη μεταξύ της ζωής και του θανάτου. Με ποια πλευρά είστε;

Έτσι η νοσοκόμα κάλεσε ασθενοφόρο και με μετέφεραν σε νοσοκομείο. Αυτό είναι πραγματικό θαύμα, διότι συνήθιζαν τότε (μέχρι το 2002), να τερματίζουν την ζωή ενός επιβιώσαντος βρέφους, με στραγγαλισμό, ασφυξία, να το αφήνουν να πεθάνει ή να το πετούν. Το 2002 ο πρόεδρος Bush υπέγραψε νόμο για να σταματήσει αυτή η συνήθεια. Βλέπετε, παίζουμε εν ου παικτοίς…

Εύχομαι να με μισούν την ώρα που θα πεθάνω, ώστε να αισθανθώ τον Θεό κοντά μου και να αισθανθώ πώς είναι να σε μισούν. Και τον Χριστό Τον μισούσαν. Και όχι ότι επιδιώκω να με μισούν, αλλά ξέρω ότι ήδη με μισούν γιατι κηρύττω ζωή. 

Και η αποστολή μου κυρίες και κύριοι, ανάμεσα σε πολλά άλλα πράγματα, είναι αυτή. Να δώσω ανθρωπιά σε μια αντιπαράθεση, που την ταξινομήσαμε με όλα τα άλλα ασήμαντα θέματα και την βάλλαμε να περιμένει την σειρά της στο ράφι. Αφαιρέσαμε τα αισθήματά μας κυρίες και κύριοι, γίναμε σκληρότεροι. Το θέλετε πραγματικά αυτό; Πόσο πραγματικά επιθυμείτε να ρισκάρετε για να πείτε την αλήθεια με αγάπη και μεγαλοψυχία, να είστε πρόθυμοι να σας μισούν;

Έτσι μετά από αυτό τοποθετήθηκα σε ίδρυμα έκτακτης φροντίδας όπου αποφάσισαν, διότι δεν τους άρεσα και πολύ.

Βλέπετε μισήθηκα από την στιγμή της συλλήψεώς μου από τόσους πολλούς, αλλά και αγαπήθηκα από ακόμα πιο πολλούς και προπάντων από τον Θεό. Είμαι κόρη Του. Δεν παίζετε με το κορίτσι του Θεού. Έχω ένα σημάδι στο μέτωπο, που προειδοποιεί, προσέξτε να είστε καλοί μαζί μου, γιατί ο Πατέρας μου διοικεί τον κόσμο!

Με πήραν λοιπόν από το «κακό σπίτι» και με πήγαν σε άλλο, όμορφο σπίτι. Στο σπίτι της Πένυ. Είπε, ότι τότε ήμουν δέκα επτά μηνών και είχα διαγνωστεί με αυτό που εγώ θεωρώ δώρο, εγκεφαλική παράλυση, η οποία δημιουργήθηκε από την έλλειψη οξυγόνου στον εγκέφαλό μου, καθώς προσπαθούσα να επιβιώσω.

Τώρα είμαι αναγκασμένη να το πω αυτό. Εάν η έκτρωση είναι αποκλειστικά θέμα των δικαιωμάτων των γυναικών, τότε ποία ήταν τα δικά μου δικαιώματα; 

Πώς δεν βρέθηκε ούτε μία ριζοσπαστική φεμινίστρια, να σηκωθεί και να φωνάξει για την καταπάτηση των δικαιωμάτων μου την ημέρα εκείνη! 

Στην πραγματικότητα η ζωή μου πνιγόταν στο όνομα των δικαιωμάτων της γυναίκας!

Όταν δε ακούω το αηδιαστικό επιχείρημα ότι πρέπει να κάνουμε εκτρώσεις γιατί το παιδί ίσως γεννηθεί ανάπηρο, τότε η καρδιά μου γεμίζει από τρόμο...

Υπάρχουν πράγματα κυρίες και κύριοι, τα οποία θα μπορέσετε να μάθετε μόνο από τους αδύναμους ανάμεσά σας. Και όταν τους πνίγετε, εσείς είστε αυτοί που χάνετε... Ο Θεός τους φροντίζει, αλλά εσείς είστε αυτοί που θα υποφέρετε για πάντα... 

Και τι αλαζονεία, τι απόλυτη αλαζονεία! Και έχει γίνει καθεστώς σ’ αυτό τον κόσμο που ζούμε, οι δυνατοί να εξουσιάζουν τους αδύναμους, να αποφασίζουν ποιος ζει και ποιος πεθαίνει.

Τι αλαζονεία! Δεν καταλαβαίνετε, ότι δεν ήσαστε εσείς, που κάνετε την καρδιά σας να κτυπά; Δεν καταλαβαίνετε, ότι δεν κατέχετε τίποτε από όλη την εξουσία που νομίζετε ότι κατέχετε; Είναι το έλεος του Θεού που σας στηρίζει ακόμα και όταν τον μισείτε;

Έτσι κοίταξαν την αγαπημένη μου Πένυ και της είπαν τα …πολύ ενθαρρυντικά λόγια: η Gianna θα είναι ένα τίποτα! Αλλά αυτή τους αγνόησε και άρχισε να δουλεύει μαζί μου 3 φορές την ημέρα, και άρχισα να σηκώνω το κεφάλι μου και μετά έλεγαν η Gianna ποτέ δεν θα κάνει αυτό, ποτέ δεν θα κάνει το άλλο. 

Και όμως στην ηλικία των τρεισήμισι χρόνων, άρχισα να περπατώ με περπατούρα και ορθοπεδικά στηρίγματα, και στέκομαι εδώ σήμερα μπροστά σας με ένα μικρό ορθοπεδικό πρόβλημα, χωρίς περπατούρα και ορθοπεδικά στηρίγματα. Πέφτω με χάρη μερικές φορές και μερικές άλλες άχαρα, εξαρτάται από την περίπτωση, αλλά εργάζομαι για την Δόξα του Θεού.

Βλέπετε, κυρίες και κύριοι, είμαι πιο αδύναμη από τους περισσότερους από σας, αλλά αυτό είναι το κήρυγμά μου.

Πληρώνω ένα μικρό τίμημα για να μπορώ να διαλαλώ στον κόσμο και να προσφέρω ελπίδα. Στην παρανόησή μας για το πώς δουλεύουν τα πράγματα, παρεξηγούμε πόσο όμορφο μπορεί να είναι το μαρτύριο! Δεν το προκαλώ, αλλά όταν έρχεται ο Θεός έχει την δυνατότητα να κάνει και τα πιο άθλια πράγματα όμορφα.

Έχω συναντήσει την βιολογική μου μητέρα, έχω συγχωρήσει την βιολογική μου μητέρα, είμαι Χριστιανή. 

Είναι πολύ ταραγμένη γυναίκα και ήρθε σε μία εκδήλωση, που είχα πριν δυο χρόνια, χωρίς προειδοποίηση και είπε: «Γεια σου, είμαι η μητέρα σου». 

Αυτή ήταν μία πολύ δύσκολη μέρα, και όμως καθώς ανεχόμουν όλα αυτά, πιθανόν να σκεφτείτε ότι ήμουν τρελή, αλλά καθόμουν εκεί και σκεφτόμουν: «Δεν σου ανήκω. Ανήκω στον Χριστό. Είμαι το κορίτσι Του, και είμαι πριγκίπισσα! Έτσι δεν έχει σημασία τι λες, ο θυμός σου, η ταραχή σου και η οργή, δεν είναι δικά μου να τα φυλάξω, δεν είναι δικά μου να τα κρατάω, και δε θα το κάνω..».

Θα ήθελα προς στιγμήν να μιλήσω κατευθείαν στους άντρες που είναι σε αυτή την αίθουσα. Άντρες είστε φτιαγμένοι για μεγαλοσύνη. Είστε φτιαγμένοι για να υψώνετε το ανάστημά σας και να φέρεστε αντρίκεια. Είστε φτιαγμένοι για να υπερασπίζεστε τις γυναίκες και τα παιδιά. 

Όχι να παραμερίζετε και να στρέφετε το κεφάλι σας στην άλλη μεριά, όταν γίνεται φόνος και να μην κάνετε τίποτε γι’ αυτό. Δεν είστε φτιαγμένοι για να εκμεταλλεύεστε εμάς τις γυναίκες και μετά να μας αφήνετε μόνες. Είστε φτιαγμένοι για να είστε ευγενικοί και χαριτωμένοι και μεγάλοι και δυνατοί και να στέκεστε ψηλά, διότι άντρες προσέξτε με: Είμαι πολύ κουρασμένη για να κάνω το δικό σας καθήκον.

Γυναίκες, δεν είστε φτιαγμένες για κακομεταχείριση, δεν είστε φτιαγμένες να κάθεστε αγνοώντας την αξία και την τιμή σας. Είστε φτιαγμένες να αγωνίζεσθε γι’ αυτό σε όλη σας την ζωή. Τώρα είναι η ευκαιρία σας, τώρα θα δείξετε τι άνθρωποι θα είστε. Έχω εμπιστοσύνη άντρες, ότι θα ανταποκριθείτε στην πρόκληση και θα αρθείτε στο ύψος των περιστάσεων.

Στους πολιτικούς, που ακούν, ιδιαίτερα στους άντρες, θα πω το εξής: είστε φτιαγμένοι για μεγαλοσύνη και αφήστε την διπλωματία στην άκρη. Προορισμός σας είναι να υπερασπίζεστε, ότι είναι σωστό και καλό. Αυτή η νεαρή κοπέλα που στέκεται στο βήμα σάς λέει: τώρα είναι η ώρα σας. 

Τι είδους άνθρωποι θέλετε να είστε, άνθρωποι με εμμονή στην δική τους δόξα ή άνθρωποι με εμμονή στην δόξα Του Θεού; Έφτασε η στιγμή να πάρετε θέση. Αυτή είναι η δική σας ώρα. Ο Θεός θα σας βοηθήσει, ο Θεός θα είναι μαζί σας. Σας δίνεται η ευκαιρία να δοξάσετε και να τιμήσετε τον Θεό.

Θα τελειώσω με αυτό:

Μερικοί ίσως είναι ενοχλημένοι διότι μιλώ συνέχεια για τον Θεό και τον Ιησού.

Μα πώς είναι δυνατόν να περπατώ στην γη, έστω κουτσαίνοντας, και να μην δίνω όλη μου την καρδιά και το μυαλό και την ψυχή και όλο μου το είναι στον Χριστό που μου έδωσε την ζωή;

Αν λοιπόν νομίσετε ότι είμαι ανόητη, αυτό θα είναι άλλο ένα κόσμημα στην κορώνα που φορώ. Όλος ο σκοπός της ζωής μου είναι να κάνω τον Θεό να χαίρεται.

Ελπίζω μερικά απ’ αυτά που είπα να έχουν νόημα. Απλά βγήκαν μέσα από την καρδιά μου.

Ο Θεός να σας ευλογεί. ~ Gianna Jessen. 

«γεννημένη κατά τη διάρκεια εκτρώσεως στο τελευταίο στάδιο της εγκυμοσύνης».

Αξιοπρόσεκτες Θέσεις και Μαρτυρίες για τις ΑΜΒΛΩΣΕΙΣ

Εκδόσεις "Ορθόδοξος Κυψέλη", leimwnas.blogspot.com

Movie inspired by the life of abortion survivor Gianna Jessen.