Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΑΡΙΟ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΑΡΙΟ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Σάββατο 15 Μαΐου 2021

ΤΗ ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΜΥΡΟΦΟΡΩΝ


Τη Κυριακή Τρίτη από του Πάσχα, την των ΑΓΙΩΝ ΓΥΝΑΙΚΩΝ ΜΥΡΟΦΟΡΩΝ εορτήν επιτελούμεν, έτι δε μνείαν ποιούμεθα και του εξ Αριμαθαίας ΙΩΣΗΦ ος ην μαθητής κεκρυμμένος· προς δε και του νυκτερινού μαθητού ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ.                                                   

Εκ τούτων αι μεν Άγιαι Μυροφόροι Γυναίκες μάρτυρες είναι πρώται και αψευδείς της Αναστάσεως του Κυρίου. Ο Ιωσήφ δε και ο Νικόδημος είναι υπηρέται και μάρτυρες της Ταφής του Κυρίου· τα οποία, η Ταφή δηλαδή και η Ανάστασις του Χριστού, είναι τα κυριώτατα και συνεκτικώτατα δόγματα της αγιωτάτης ημών Πίστεως. Εκ τούτων ο μεν Ιωσήφ, επειδή επήγεν εις τον Πιλάτον και ζητήσας το Σώμα του Ιησού το ενεταφίασε, τον έρριψαν οι φονικώτατοι Ιουδαίοι εντός βαθέος λάκκου, εκ θείας δε δυνάμεως, δια χειρός θείου Αγγέλου, εκείθεν αρπάζεται και εις την Αριμαθαίαν, την ιδίαν του πατρίδα διασώζεται. Ο δε Κύριος ημών Ιησούς Χριστός αναστάς εφάνη εις αυτόν, ότε ακόμη έφερε τα δεσμά, πιστοποιών ούτω ακόμη περισσότερον το μυστήριον της Αναστάσεως.

Αν δε και πολλά εδοκίμασεν από τους Ιουδαίους, επειδή εκήρυττε την Ανάστασιν του Σωτήρος, όμως αυτός δεν υπέφερε να σιωπά το μυστήριον, αλλά παρρησία προς πάντας διηγείτο τα γενόμενα. Ο δε Άγιος Νικόδημος εκηρύχθη αποσυνάγωγος, διότι δεν ηθέλησε να συμφωνή με τους άλλους Ιουδαίους. Λέγεται δε περί τούτου ότι πρώτος αυτός διεσάφησε λεπτομερώς δι’ ιδίου του συγγράμματος τα του Πάθους και της Αναστάσεως, καθότι ήτο εις της συναγωγής και εγνώριζεν ακριβέστερον τας βουλάς και τους λόγους των Ιουδαίων και απλώς ειπείν άπαντα τα γενόμενα. Δια ταύτην λοιπόν την αιτίαν, διότι αμφότεροι ούτοι αυτόπται μάρτυρες της Ταφής του Κυρίου εστάθησαν, ως είπομεν, ετάχθησαν ίνα ομού μετά των Αγίων Μυροφόρων των την Ανάστασιν θεασαμένων εορτάζονται ως αψευδείς δηλονότι μάρτυρες της του Κυρίου Ταφής και Αναστάσεως. Αι Γυναίκες λοιπόν αύται πρώται την Ανάστασιν, ως είπομεν, είδον, και αυταί έφεραν και εις τους Μαθητάς τα χαροποιά ταύτα μηνύματα. Διότι ούτω και έπρεπε· το γένος όπερ πρώτον ήμαρτε και την αράν εκληρονόμησεν, αυτό τούτο πρώτον και την Ανάστασιν να ίδη και την χαράν να ακούση, καθόσον αυτό πρώτον ήκουσε και το «εν λύπαις τέξει τέκνα». 
Μυροφόροι δε ωνομάσθησαν, επειδή ο μεν Ιωσήφ και ο Νικόδημος επειγόμενοι να μη τους φθάση η νυξ του Σαββάτου, μόνον με αλόην και σμύρναν ήλειψαν το Σώμα του Κυρίου και τυλίξαντες αυτό με την σινδόνα, το ενεταφίασαν αύται δε αι Γυναίκες, επειδή πολλήν αγάπην είχον εις Αυτόν ως θείον Διδάσκαλον, δια τούτο την Παρασκευήν ηγόρασαν μύρα πολύτιμα και το μεν Σάββατον ησύχασαν δια την εντολήν· έπειτα επήγαν δια νυκτός να αλείψωσι το Σώμα Αυτού. Επήγαν δε εις καιρόν όρθρου, αφ’ ενός μεν δια τον φόβον των Ιουδαίων, αφ’ ετέρου δε διότι απ’ αυτής της ώρας και ύστερον επέτρεπεν ο Νόμος να καταπιάνωνται με εργασίας. Εκεί δε φθάσασαι είδον διαφόρους οπτασίας· τους αστράπτοντας δύο Αγγέλους ένδοθεν του μνημείου και άλλον όστις εκάθητο επάνω εις τον λίθον· ύστερον και αυτόν είδον τον Χριστόν και τον προσεκύνησαν. Η δε Μαγδαληνή και εκ δευτέρου ηξιώθη να ίδη τον Χριστόν, τον Οποίον και ως κηπουρόν επηρώτα. Πολλαί δε ήσαν αι Μυροφόροι, πλην οι Ευαγγελισταί μόνας τας επισήμους αναφέρουσιν· ήσαν δε αι εξής αύται· πρώτη, μετά την Θεοτόκον, η Μαγδαληνή Μαρία, από την οποίαν ο Χριστός επτά δαιμόνια εξέβαλεν και η οποία και μετά την Ανάληψιν του Χριστού απελθούσα, ως λέγεται, εις Ρώμην, ενήργησεν εις τον Καίσαρα Τιβέριον να θανατώση τον Πιλάτον και τους αρχιερείς με κακόν θάνατον. Είτα εν τη Εφέσω τελευτήσασα, ετάφη παρά του Αποστόλου Ιωάννου του Θεολόγου. Κατά δε τους μετέπειτα χρόνους, ο σοφώτατος Λέων ο βασιλεύς έφερε με τιμήν μεγάλην εις την Κωνσταντινούπολιν το άγιον αυτής Λείψανον. Δευτέρα Μυροφόρος ήτο η Σαλώμη, θυγάτηρ γενομένη Ιωσήφ του Μνήστορος· ότι τέσσαρας μεν υιούς εγέννησεν ο Ιωσήφ, Ιάκωβον τον λεγόμενον Μικρόν και Ιωσήν και Σίμωνα και Ιούδαν, θυγατέρας δε τρεις, την Εσθήρ, την Θάμαρ και Σαλώμην την του Ζεβεδαίου. Ώστε όταν ακούσης εν τω Ευαγγελίω, Μαρίαν Ιακώβου και Ιωσή μητέρα, την Θεοτόκον να εννοής ότι είναι· διότι ως μήτηρ των του Ιωσήφ παίδων η Θεοτόκος ελογίζετο, εκ τούτου δε ακολουθεί ότι ο Ευαγγελιστής Ιωάννης ήτο ανεψιός του Χριστού, ως τέκνον του νομιζομένου αδελφού του. Τρίτη Μυροφόρος ήτο η Ιωάννα, η γυνή του Χουζά, όστις ήτο επίτροπος και οικονόμος της οικίας του βασιλέως Ηρώδου. Τετάρτη και Πέμπτη, Μαρία και Μάρθα αι αδελφαί του Λαζάρου. Έκτη Μαρία η του Κλωπά, τον οποίον και Κλεόπαν τινές λέγουσιν και εβδόμη η Σωσάννα. 
Ήσαν δε και άλλαι πάμπολλαι, καθώς ιστορεί ο θείος Λουκάς, αι οποίαι, λέγει, υπηρέτουν τω Χριστώ και τοις Μαθηταίς αυτού από των υπαρχόντων αυτών. Επειδή λοιπόν αύται την του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού Ανάστασιν εκήρυξαν και κατά πολύ συνέβαλον εις την αψευδή διακήρυξιν του μεγάλου τούτου μυστηρίου της αγιωτάτης ημών Πίστεως, δια ταύτα εις πίστωσιν και πληροφορίαν ακραιφνή της του Χριστού Αναστάσεως ετάχθη παρά των Αγίων και Θεοφόρων Πατέρων, ίνα μετά την του Θωμά Κυριακήν των Αγίων τούτων Γυναικών την μνήμην εορτάζωμεν, διότι πρώται αύται είδον τον Χριστόν εν νεκρών αναστάντα και προς πάντας εκήρυξαν το σωτήριον κήρυγμα του Ευαγγελίου· και την κατά Χριστόν πολιτείαν μετήλθον αρίστως και ως έπρεπεν εις γυναίκας μαθητευθείσας τω Χριστώ.

Κυριακή 3 Μαΐου 2020

Ο Κωστής Παλαμάς γράφει για τις Μυροφόρες τις Θυγατέρες της Σιών |



site analysis


Ο Κωστής Παλαμάς γράφει για τις Μυροφόρες τις Θυγατέρες της ΣιώνΟ Παλαμάς στο ποίημά του «Θυγατέρες της Σιών» από την ποιητική συλλογή «Η ασάλευτη ζωή (δημοσιεύτηκε το 1904)», εμπνέεται από το Κατά Μάρκον Ευαγγέλιο, όπου η Μαγδαληνή, η Μαρία, η μητέρα του Ιακώβου και του Ιωσή και η Σαλώμη, που «μακρόθεν θεωρούσαι» έγιναν μάρτυρες όλων των περιστατικών που αναφέρονται στην Σταύρωση και την Ανάσταση του Ιησού.


Τις μακαρίζει ο ποιητής που είχαν τη θεία εύνοια να ακούσουν από το στόμα του Θεανθρώπου «τα μυστικά ρήματα», καταφίλησαν τα άχραντα πόδια Του και τα σφούγγισαν με τα ξέπλεκα μαλλιά τους. Άκουσαν το χαρμόσυνο Μήνυμα Χριστός Ανέστη.


Θυγατέρες της Σιών - Κωστής Παλαμάς, 1889 

«Ἧσαν δὲ καὶ γυναῖκες ἀπὸ μακρόθεν θεωροῦσαι, ἐν αἷς καὶ Μαρία ἡ Μαγδαληνὴ καὶ Μαρία ἡ τοῦ Ἰακώβου τοῦ μικροῦ καὶ Ἰωσῆ μήτηρ και Σαλώμη, αἵ καὶ ὅτε ἦν ἐν τῇ Γαλιλαίᾳ ἠκολούθουν αὐτῷ καὶ διηκόνουν αὐτῷ, καὶ ἄλλαι πολλαὶ συναναβᾶσαι αὐτῷ εἰς Ἱεροσόλυμα». (Ευαγγέλιον κατά Μάρκον)

Της Ιεριχώς μοσχόβολα τριαντάφυλλα,
στα Βαγγέλια τ’ αρώματα σκορπάτε,
Πίστης Εσείς και αγάπης λόγια ανίκητα
της άπιστης καρδιάς μου της μιλάτε.

Από τα κέδρα του Λιβάνου ισκιώνεστε,
δροσίζεστε απ’ το ρέμα του Ιορδάνη,
στου Ιησού Χριστού τον έρωτα τα νιάτα σας
φέρνετε σμύρνα, μάλαμα, λιβάνι.
Τα θεία ν’ ακούτε μυστικά του ρήματα,

και ο πόθος σας και η έγνοια και η σκλαβιά σας
καταφιλώντας τ’ άχραντα ποδάρια Του,
τα μυρώνετε μέσα στα μαλλιά σας.
Απάνου στο Σταυρό καθώς αργόσβηνε,
την πανάγια θρηνήσατε ομορφιά Του,

στα μαύρα η πλάση, η φύση, ο ήλιος, ντύνονταν,
στα μαύρα και οι καρδιές σας εδώ κάτου.
Την πέτρα όταν του τάφου Του συντρίβοντας,
ξαναφώτισε ο Κύριος τη χτίση,
Ήσαστ’ εσείς τα πιο ακριβά του χτίσματα

που στάθηκε να πρωτοχαιρετήσει.
Θυγατέρες της Σιών, μοίρες ισάγγελες,
τη δόξα του Κυρίου στεφανωμένες,
Σας αγαπώ, γιατί όσο και αν αγιάσατε,
μένετε πάντα ανθρώπινα πλασμένες.

Γιατί μέσα στο Θεάνθρωπο, στοχάζομαι,
που όλη σας την καρδιά την έχει πάρει,
του Θεού τόσο δε βλέπετε τη δύναμη
όσο του ανθρώπου αισθάνεστε τη χάρη.
Και από τον παντοδύναμο το Λόγο του

σας φτάνει ο ήχος της φωνής του μόνο,
και μαζί του είν’ η έρημος λαμπρότερη
απ’ τον ουράνιο του Πατρός Του θρόνο.
Θυγατέρες της Σιών, και το λαχτάρισμα
που σας τρεμοσαλεύει τ’ αγνά στήθη,

για του Σταυρού είναι το νυμφίο το μάρτυρα
πιο πολύ απ’ τον Κύριο που αναστήθη.
Όμως Εσείς τον κάματε τον άνθρωπο
να θρονιαστεί θεός θεών εδώ κάτου.
Μαγδαληνή Μαρία, και τ’ ωραιότερο

απ’ όλα Εσύ είσαι, Εσύ, τα θαύματά του.
Και πιο καθάρια η δόξα σας ξανοίγεται
στο μοναχό σιγαλινό σας δάκρυ,
παρά στων Αποστόλων τα κηρύγματα,
παρά στην Οικουμένη απ’ άκρη σ’ άκρη.


Στις ίδιες ταπεινές γυναίκες της Σιών, που δέχθηκαν από τον Ιησού τον πρώτο αναστάσιμο χαιρετισμό Του, που «λίαν πρωΐ της μιας των Σαββάτων» ήλθαν στο μνήμα για να αλείψουν με μύρο τον νεκρό Χριστό και βρήκαν τον λευκοντυμένο άγγελο που τους είπε το χαρμόσυνο άγγελμα: «ηγέρθη ουκ έστιν ώδε, ίδε ο τόπος όπου έθηκαν αυτόν». Σε αυτό το θαύμα της Ανάστασης στηρίζονται οι παρακάτω στίχοι του ποιητή:

«Δεν είναι μνήμα• ο κόσμος είναι ο τελειωμένος,
που χάσκει ολαδειανός και κατρακυλισμένος
και στερνοδείχνεται σ’ εσάς, τριπλή λατρεία,
σ’ εσάς, Μαγδαληνή, Σαλώμη, εσύ, ω Μαρία!

Απ’ τη δική σας την αφάνταστη ευτυχία
δώστε της γης, κάθε ψυχής και κάθε ανθρώπου
κάθε λαού, κάθε πατρίδας, κάθε τόπου!

Της συμφοράς άμποτε τ’ άσειστο λιθάρι
να το κυλάει ενός χιονάτου αγγέλου η χάρη,
και τα τρανά νεκρά και τα νεκρά τα ωραία
να παίρνουν μια ζωή για πάντα νέα!»

(«Χαιρετισμός Αναστάσιμος»)

Το ποίημα του Κωστή Παλαμά «Θυγατέρες της Σιών»
πηγή από το Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας
ΠΗΓΗ.

Αέναη επΑνάσταση

Μυροφόρες από φωτιά



site analysis


Η Εκκλησία μας τιμά και εορτάζει κάποιες γυναίκες. Είναι οι Μυροφόρες, τις λέμε Μυροφόρες, αλλά πίσω από αυτό τον τίτλο βλέπουμε; Κατανοούμε; 
 
Σε μια εποχή που η γυναίκα αντιμετωπίζεται ως αντικείμενο, ως κοινωνικό αναλώσιμο. Κατώτερη, υποβαθμισμένη, πράγμα. Από την κοινωνία, την εξουσία, τη θρησκεία.
 
Αυτές όμως δεν μπορούν να ησυχάσουν, δεν μπορούν να ηρεμήσουν. Αψηφούν τις αυστηρές απαγορεύσεις της εξουσίας, αψηφούν το σκοτάδι της νύχτας, αψηφούν τους κινδύνους της πορείας. Πορεία προς τον Ένα, πορεία προς τον Αγαπημένο. Πώς είναι δυνατόν να είναι μόνος στον Τάφο; Πώς είναι δυνατόν αυτό το Σώμα να μην έχει δεχτεί μύρωμα;
 
Όλα αυτά την ώρα που αυτοί που ήταν πιο κοντά Του αγωνιούσαν, μήπως κανείς από την εξουσία μάθει πού μένουν κλεισμένοι.
 
Πόσο μάς λείπουν και σήμερα στην Εκκλησία αυτές οι αψηφήσεις! Πόσο μας λείπει αυτός ο δυναμισμός! 
Πόσο –δυστυχώς– έχει παραγκωνιστεί ο ενεργός ρόλος των γυναικών, που με τα χαρίσματά τους κοσμούσαν διαχρονικά το Σώμα του Χριστού! 
Καθώς οι Μυροφόρες πήγαιναν στον Τάφο, δεν υποψιάζονταν την Ανάσταση. Αγωνιούσαν «τις αποκυλίσει ημίν τον λίθον». Αυτό είναι το θέμα: Ποιος θα μας κυλίσει την πέτρα για να υποψιαστούμε, να μυρίσουμε την Ανάσταση…
Κείμενο: παναγιώτης ασημακόπουλος
Εινόνα: Γιώργος Κόρδης
------------------------

Δευτέρα 23 Απριλίου 2018

Η ΓΥΝΑΙΚΑ ΤΟΥ ΜΥΡΡΜΠΕΡΓΚΙ ΚΑΙ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΩΝ ΓΥΝΑΙΚΩΝ ΤΗΣ ΣΗΜΕΡΑΣ



site analysis




ΤΑ ΓΥΝΑΙΚΑ ΤΟΥ ΜΥΡΡΜΠΕΡΓΚΙ ΚΑΙ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΩΝ ΓΥΝΑΙΚΩΝ ΤΗΣ ΣΗΜΕΡΑΣ


Όπως γνωρίζετε, την τρίτη Κυριακή μετά το Πάσχα είναι η Κυριακή των Μυροφόρων γυναικών, ή η Κυριακή των πιστών γυναικών, κατόχων χριστιανικής οικογένειας. Θα πρέπει να είστε χαρούμενοι που λαμβάνετε αυτή την ιδιαίτερη τιμή από τον αναστημένο Κύριό μας. Και μέσω της πιο αγνής Μητέρας Θεοτόκου και των γυναικών που φέρουν την Κύρια Μύρο, έχετε μια Κυριακή το χρόνο, όταν είστε ιδιαίτερα τιμημένοι. Μήπως ο Κύριος να πολλαπλασιάσει μέσα σας τη χάρη και τα δώρα του Αγίου Πνεύματος και το δώρο της χριστιανικής αγάπης να παραμείνει αληθινά σε σας, για να μπορέσετε να γίνετε συντηρητές της χριστιανικής «ζεστασιάς και αρμονίας στην οικογένειά σας. Για πολλές οικογένειες σήμερα συναντάμε καταστροφή ... όπως γνωρίζετε καλύτερα από μένα, οπότε δεν θα μιλήσω γι 'αυτό.
Και εκείνοι από εσάς (πιστές γυναίκες) που έρχονται στην εκκλησία και προσευχόμαστε στον Κύριο - εδώ και στο σπίτι σας - αν προσευχθήτε προσεκτικά με αγάπη, ταπεινότητα και επιμονή, θα λάβετε βοήθεια από τον Θεό και θα είστε παρηγορημένοι στα προβλήματά σας .
Όπως κηρύττουμε σήμερα την Κυριακή των Αγίων Μυροφόρων γυναικών, ας μην ξεχνάμε ότι όλοι εσείς - οι ορθόδοξες χριστιανικές γυναίκες και οι κόρες σας - καλούνται σήμερα και για πάντα να γίνουν οι ιερείς Μυροφόρους γυναίκες της Ορθοδόξου Εκκλησίας.


Τα νεαρά κορίτσια και κόρες μπορούν να φέρουν ως μύθρα στον Κύριο Ιησού Χριστό, την καθαρή ζωή τους - την παρθενία, τις προσευχές τους και την υπακοή στους γονείς τους. Όλοι οι φοιτητές και οι νέες γυναίκες που έρχονται τακτικά στην εκκλησία μπορούν επίσης να φέρουν στον Χριστό τον Σωτήρα μας την χαρά τους για καλό άρωμα: τον ζήλο για καλές πράξεις, έλεος και φιλανθρωπία σε όσους υποφέρουν και υπακούουν στον πνευματικό τους πατέρα.
Οι χριστιανικές μητέρες θα προσφέρουν στον Δάσκαλό μας την πιο πολύτιμη χαρά τους, η οποία είναι η γέννηση, η ανατροφή και η εκπαίδευση των παιδιών με το φόβο του Θεού. Αλλά και οι παλαιότερες μητέρες, οι γιαγιάδες και οι χήρες που είναι πάντα παρόντες στις ιερές εκκλησίες του Θεού, μπορούν να φέρουν την αλοιφή τους με δάκρυα και προσευχές, καθώς διατηρούν με ευστροφία την ορθόδοξη πίστη και κληρονομιά που μεταδίδουν οι προγόνες μας.
Ιδού, όλες οι κόρες της Ορθοδόξου Εκκλησίας, σήμερα είστε ο απόγονος του Αγίου Μυροφόρου.


Γυναίκες όταν κρατάτε στην καρδιά σας το καλό άρωμα της πίστης, της προσευχής και της χριστιανικής αγάπης. Αν τρέχετε μόνο με αφοσίωση στην εκκλησία μαζί με τα παιδιά σας, καθώς οι Ιερείς Μυροφόρες γυναίκες κάποτε έτρεξαν στον Ιερό Τάφο του Σωτήρα μας.



Στις αγίους Μυροφόρους γυναίκες μπορώ να σας πω επίσης ότι υπήρξαν χρόνοι στη ζωή του Σωτήρος μας Ιησού Χριστού όταν ήταν πιο θαρραλέοι από τους Απόστολους.Τέτοιοι, όταν ο Κύριος μας ελήφθη από τους Εβραίους στον Κήπο της Γεθσημανής, όταν όλοι οι Απόστολοι - με εξαίρεση τον Άγιο Ιωάννη τον Ευαγγελιστή - τον άφησαν και ο Πέτρος τον πρόδωσε με ορκισμό τρεις φορές που δεν Γνώρισέ τον. Αλλά οι γυναίκες τον ακολουθούσαν τόσο στο συμβούλιο (του Πιλάτου) όσο και στο δρόμο προς το Γολγοθά. Τον συνόδευσαν όταν έπεσε κάτω από το βάρος του Σταυρού και η Βερόνικα με το πέπλο της σκούπισε τα δάκρυά του και το πέπλο της έγινε η πρώτη εικόνα που φέρει την εικόνα του Χριστού.


Αυτές οι ιερές γυναίκες μάρτυρες του ξυλοδαρμού του, του καρφώματος του και της σταύρωσης Του (ανάμεσα στους δύο κλέφτες), άκουσαν τα τελευταία λόγια του Σωτήρητός μας και φώναζαν πικρά όταν έδωσε την τελευταία του αναπνοή λέγοντας: "Αυτό γίνεται!"
Ακόμη και μετά τη σταύρωση του Ιησού, όταν οι Απόστολοι κρύφτηκαν από φόβο των Εβραίων, οι γυναίκες αυτές πολύ νωρίς το πρωί πλησίασαν τον Άγιο Τάφο για να χρίσουν το σώμα του Κυρίου μας όπως ήταν συνηθισμένο στην εβραϊκή παράδοση.Και μόλις έφθασαν στον τάφο αναζητώντας το σώμα του Κυρίου, το βρήκαν ανοιχτό και άδειο και ένας άγγελος του Κυρίου τους ανακοίνωσε ότι «ο Χριστός ανέστη από τους νεκρούς», δείχνοντάς τους την άδειο σάβανο.
Η Μαρία της Μαγδαληνής, αυτές οι γενναίες γυναίκες από τις οποίες ο Ιησούς εξαγρίωσε επτά δαίμονες, είχαν γίνει οι μεγαλύτεροι μάρτυρες της ανάστασης του Χριστού. παρέμεινε κλαίει στον τάφο ενώ άλλες γυναίκες είχαν φύγει. Εξακολουθούσε να αναζητά το σώμα του Κυρίου, αλλά ο τάφος ήταν άδειος. Στη συνέχεια γνώρισε κάποιον στον τάφο και σκέφτηκε να είναι ο κηπουρός. Έτσι ρώτησε:
Κύριε, αν τον έχετε φέρει μακριά, πείτε μου πού τον βάλατε και θα τον απομακρύνω

Και ο «κηπουρός» ο ίδιος ο Χριστός, την αποκαλούσε με το όνομα: Μαρία! Η έμφαση και ο τόνος της φωνής του, έκανε τη Μαρία να τον αναγνωρίσει. Αν και ο Ιησούς Χριστός ήταν ο ίδιος με τη σάρκα και το αίμα, όπως αποκαλύφθηκε αργότερα στους Αποστόλους, υπήρξε κάτι που άλλαξε σ 'Αυτόν. Ήταν αναμφίβολα η θεϊκή του εμφάνιση, η μεταμορφωμένη σάρκα Του. Και αναγνωρίστηκε μόνο από εκείνους με καθαρή καρδιά, που είχαν τα μάτια τους φωτισμένα.

Όταν η Μαρία τον αναγνώρισε, προσπάθησε να τον προσεγγίσει. Αλλά ο Ιησούς είπε:
Μη με κρατάτε, γιατί δεν ανέβηκα ακόμα στον Πατέρα. αλλά πηγαίνετε στους αδελφούς μου και τους λέτε, ανυψώνω στον Πατέρα μου και στον Πατέρα σας, στον Θεό μου και στον Θεό σας
(Ιωάννης 20, 17).

Λίγο μετά το γεγονός αυτό, ο Σωτήρας μας εμφανίστηκε στους μαθητές Του στη Γαλιλαία στο Όρος Ελών. Εκεί, ο Ιησούς επρόκειτο να συναντήσει τους Αποστόλους του που συγκεντρώθηκαν σε ένα σπίτι.
Έτσι βλέπουμε πως αυτές οι ιερές γυναίκες ήταν σε επαφή με τον Αναστημένο Χριστό - ο οποίος εμφανίστηκε από καιρό σε καιρό, για να τους συνηθίσει με το αναστημένο σώμα του, γιατί ήταν ένα μεγάλο θαύμα, αφού κανείς δεν είχε δει ένα αναστημένο σώμα πριν . (...)

Κατά τη διάρκεια αυτών των σαράντα ημερών, ανέθεσε σε αυτούς και σε πολλούς άλλους τους Αποστόλους και τις Μυροφόρες γυναίκες.

Η Ανάσταση του Χριστού αποτελεί εγγύηση της ανάστασής μας και, όπως ο Ιησούς Χριστός ανέβηκε από τους νεκρούς, όπως λέει ο Άγιος Παύλος, θα σηκωθούμε (...) και θα στέκουμε ενώπιον της κρίσης του Χριστού με όλο μας το καλό ή το κακό πράξεις, και θα ξοδεύουμε την αιωνιότητα να υπολογίζουμε τον τρόπο με τον οποίο ζούμε τη ζωή μας σε αυτόν τον κόσμο.
(Απόσπασμα από την μετάφραση από την ΕΚ από την «πνευματική συνομιλία του Γέροντα Σοφιανού»)

Γέροντας Σοφιανός (Boaghiu)
Ο γέροντας Σοφιανός Boaghiu της Μονής Antim (τώρα με τον Κύριο) καταδικάστηκε από τους κομμουνιστές (το 1958) σε 15 χρόνια σκληρής εργασίας στα στρατόπεδα συγκέντρωσης για να διατηρήσει την ορθή ορθόδοξη χριστιανική πίστη και να αρνηθεί να γίνει άθεος

Κυριακή 22 Απριλίου 2018

Ὅσιος Παΐσιος, Οἱ Μυροφόρες δὲν ὑπολόγισαν τίποτε, γιατὶ εἶχαν πνευματικὴ κατάσταση καὶ ἐμπιστεύθηκαν στὸν Χριστό.



site analysis

Σήμερα λείπουν καὶ οἱ δυὸ παλληκαριές· οὔτε πνευματικὴ παλληκαριὰ ὑπάρχει, ἡ ὁποία γεννιέται ἀπὸ τὴν ἁγιότητα καὶ τὴν παρρησία στὸν Θεό, γιὰ νὰ ἀντιμετωπισθῆ μιὰ δυσκολία μὲ πνευματικὸ τρόπο, οὔτε φυσικὴ παλληκαριὰ ὑπάρχει, ὥστε νὰ μὴ δειλιάση κανεὶς σὲ ἕναν κίνδυνο. Πρέπει νὰ ἔχη κανεὶς πολλὴ ἁγιότητα, γιὰ νὰ φρενάρη ἕνα μεγάλο κακό, ἀλλιῶς ποῦ νὰ στηριχθῆ;

Μιὰ ψυχὴ σὲ ἕνα μοναστήρι ἂν ἔχη πνευματικὴ παλληκαριά, νὰ δῆς, τὸν ἄλλον ποὺ ἔρχεται μὲ κακὸ σκοπὸ θὰ τὸν καθηλώνη μὲ τὸ ἕνα πόδι μέσα ἀπὸ τὴν μάνδρα καὶ μὲ τὸ ἄλλο ἀπ᾿ ἔξω ! Θὰ τὸν χτυπάη στὸ κεφάλι μὲ πνευματικὸ τρόπο, μὲ τὸ κομποσχοίνι, μὲ τὴν εὐχή, καὶ ὄχι μὲ τὸ πιστόλι. Λίγη προσευχὴ θὰ κάνη, καὶ ὁ ἄλλος θὰ μένη ἐκεῖ ἔξω ἀκίνητος! Θὰ μένη γιά... σκοπός! Μιὰ ψυχή, ἂν ἔχη πνευματικὴ κατάσταση, καὶ τὸ κακὸ θὰ φρενάρη καὶ τὸν κόσμο θὰ βοηθήση, καὶ γιὰ τὸ μοναστήρι θὰ εἶναι ἀσφάλεια. Οἱ Μυροφόρες δὲν ὑπολόγισαν τίποτε, γιατὶ εἶχαν πνευματικὴ κατάσταση καὶ ἐμπιστεύθηκαν στὸν Χριστό. Ἂν δὲν εἶχαν πνευματικὴ κατάσταση, ποῦ θὰ ἐμπιστεύονταν, γιὰ νὰ κάνουν αὐτὸ ποὺ ἔκαναν;
Στὴν πνευματικὴ ζωὴ καὶ ὁ πιὸ δειλὸς μπορεῖ νὰ ἀποκτήση πολὺ ἀνδρισμό, ἂν ἐμπιστευθῆ τὸν ἑαυτό του στὸν Χριστό, στὴν θεία βοήθεια. Μπορεῖ νὰ πάη στὴν πρώτη γραμμὴ νὰ πολεμήση καὶ νὰ νικήση. Ἐνῶ οἱ καημένοι οἱ ἄνθρωποι ποὺ θέλουν νὰ κάνουν τὸ κακό, καὶ παλληκαριὰ νὰ ἔχουν, φοβοῦνται, διότι αἰσθάνονται τὴν ἐνοχή τους καὶ μόνο στὴν βαρβαρότητά τους στηρίζονται. Ὁ ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ ἔχει θεϊκὲς δυνάμεις, ἔχει καὶ τὸ δίκαιο μὲ τὸ μέρος του. Βλέπεις, ἕνα κουταβάκι κάνει «γὰβ-γὰβ» καὶ φεύγει ὁ λύκος, γιατὶ αἰσθάνεται ἐνοχή. Οἰκονόμησε ὁ Θεὸς καὶ ὁ λύκος νὰ φοβᾶται ἀπὸ ἕνα κουταβάκι, γιατὶ αὐτὸ ἔχει δικαιώματα στὸ σπίτι τοῦ νοικοκύρη του, – πόσο μᾶλλον ὁ ἄνθρωπος ποὺ πάει νὰ κάνη κακὸ μπροστὰ στὸν ἄνθρωπο ποὺ ἔχει Χριστὸ μέσα! Γι' αὐτὸ μόνον τὸν Θεὸ νὰ φοβώμαστε, ὄχι τοὺς ἀνθρώπους, ὅσο κακοὶ καὶ νὰ εἶναι. Ὁ φόβος τοῦ Θεοῦ καὶ τὸν πιὸ δειλὸ τὸν κάνει παλληκάρι. Ὅσο ἑνώνεται κανεὶς μὲ τὸν Θεό, τόσο δὲν φοβᾶται τίποτε.
Ὁ Θεὸς θὰ βοηθήση στὶς δυσκολίες. Ἀλλὰ γιὰ νὰ δώση ὁ Θεὸς τὴν θεϊκὴ δύναμη, πρέπει καὶ ὁ ἄνθρωπος νὰ δώση αὐτὸ τὸ λίγο ποὺ μπορεῖ.
ΑΓΙΟΥ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ, ΛΟΓΟΙ Β΄, ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΑΦΥΠΝΙΣΗ, εκδ. ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ «ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ», ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 1999, σσ. 125-126.

- ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΜΥΡΟΦΟΡΩΝ Π ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ ΜΥΤΙΛΗΝΑΙΟΥ


«Οι μυροφόρες πρότυπα μιμήσεως των πιστών» (Μάρκ. ιϛ´ 2. 5. 8.)



site analysis



Αυτές λοιπόν τις ένθεες και μακάριες γυναίκες, ας μιμηθούμε κι εμείς με ζέση. Και άλλος μεν ας επιδεικνύει ζήλο μιμούμενος τη Μαρία τη Μαγδαληνή όσον άφορα την πράξη. Και όπως εκείνη όλη τη νύκτα παρέμενε με ευχαρίστηση στον τάφο, ερευνώντας από κοντά την ανάσταση του Κυρίου, έτσι κι εκείνος ας επιζητεί σε όλη του τη ζωή την ανάσταση του λόγου που βρίσκεται μέσα του πεθαμένος. Αυτός όμως που θέλει να μιμηθεί τη Μαρία του Ιακώβου, ας προσηλώνει το νου του στο θεωρητικό μέρος. Αυτός ας ασχοληθεί σ’ όλη του τη ζωή με τη μελέτη των θείων εννοιών, και μέσα από την αληθινή γνώση ας γεννήσει μέσα του το λόγο και ας καρπώνεται τη συγγένεια που έχουμε με το Θεό κατά χάρη. Γιατί ο Σωτήρας μας, μας λέει· «Μητέρα και αδελφοί μου είναι όσοι εφαρμόζουν το θέλημά μου». Τέλος ας μιμηθεί τη Σαλώμη εκείνος που ως προς την αναζήτηση του καλού αποδείχθηκε ράθυμος στη νεανική του ηλικία, γιατί ήταν βυθισμένος στον ύπνο της ραθυμίας. Αυτός λοιπόν όταν ανατείλει ο ήλιος, δηλαδή όταν θα τον φωτίσει το θείο φως, ας αποδιώξει τη ραθυμία και ας συγκαταριθμήσει τον εαυτό του στη χορεία εκείνων που έχουν ήδη εντρυφήσει στο αγαθό. Το όνομα Σαλώμη ερμηνεύεται ειρηνική και δηλώνει την αγαθή ψυχή που νίκησε τα πάθη και ειρηνεύει όσο μπορεί. Αυτές λοιπόν αφού μιμηθούμε σχετικά με τη γνώση του λόγου, ας ζητήσουμε ολοπρόθυμα όταν ανατείλει ο ήλιος, όταν φωτιστεί δηλαδή το ηγεμονικό της ψυχής μας, και διασκορπιστεί σαν το σκοτάδι η άγνοια των λογισμών. Εάν λοιπόν συμπεριφερθούμε έτσι, θα δούμε την καρδιά μας να απαλλάσσεται από την σκλήρυνσή της, σαν να σηκώνεται μια πέτρα. Όταν δε μαλακώσει η καρδιά μας, θα φανεί σε μας ο άγγελος, η κίνηση δηλαδή της συνειδήσεως, που θα μας αναγγέλλει την ανάσταση του λογιστικού μέρους της ψυχής, που είχε νεκρωθεί μέσα μας. Ας γίνουμε λοιπόν στους άλλους διδάσκαλοι του καλού, σε όσων η ακοή πείθεται στην ακρόαση των θείων λόγων. Σε όσους όμως θεωρούν ότι η θεία διδασκαλία είναι ανοησίες, ας μην πούμε σε κανέναν τίποτα. Γιατί δεν είναι θεμιτό να αποκαλύπτουμε τα θεία μυστήρια στους απίστους, αυτά που εμείς αξιωθήκαμε να δούμε. Έτσι θα αποφύγουμε και ο λόγος να είναι ανώφελος και μείς να γίνουμε γι’ αυτούς αίτιοι μεγαλύτερης καταδίκης. Και ο Χριστός, ο Θεός μας, που μας ζωοποίησε με την ανάστασή του από τους νεκρούς, αυτός ας μας αναστήσει και από το θάνατο που προέρχεται από τις αμαρτίες, κι ας μας αξιώσει να κληρονομήσουμε τη βασιλεία του. 


Πηγή

site analysis Ο ρόλος και η αποστολή του κάθε φύλου-Ο ιδιαίτερος ρόλος της γυναίκας (με αφορμή την Κυριακή των μυροφόρων)



myrofores-2
Λόγος αγίου Λουκά αρχιεπισκόπου Κριμαίας, του ιατρού
Ένας λόγος διαφορετικός από τους άλλους  λόγους των Αγίων Πατέρων και σύγχρονων θεολόγων, που αναφέρονται στην Κυριακή των Μυροφόρων.
Ο φωτισμένος λόγος του Αγίου Λουκά μένει επίκαιρος και για τη σημερινή γυναίκα και τη βοηθά ώστε να κατανοήσει το μεγαλείο της αποστολής της και να  υπηρετήσει τον ιδιαίτερο ρόλο για τον οποίο ο Θεός την έπλασε- την μητρότητα.
Ο άγιος Λουκάς, απευθυνόμενος στις απλές γυναίκες, που ως επί το πλείστον αποτελούσαν το εκκλησίασμα κατά τα χρόνια του σοβιετικού καθεστώτος, με εύληπτο και κατανοητό τρόπο αναλύει σημαντικές αλήθειες και ζητήματα που αφορούν την πίστη μας και  κυρίως την μεγάλη αποστολή της γυναίκας.
***Ήταν  διαφορετική η στάση του Κυρίου απέναντι στους άνδρες- Αποστόλους και στις γυναίκες- Μυροφόρους και για ποιο λόγο;
***Ο ρόλος και η αποστολή του κάθε φύλου.
***Ο ιδιαίτερος λόγος και η αποστολή της γυναίκας- η μητρότητα.
Ας διαβάσουμε αποσπάσματα από  το Λόγο του:
image86
“Στα τριάμιση τελευταία χρόνια της επίγειας ζωής του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, όταν Αυτός κήρυττε το Ευαγγέλιο της δικαιοσύνης και έκανε αμέτρητα θαύματα, μαζί Του βρίσκονταν συνεχώς οι άγιοι απόστολοι και οι μυροφόρες γυναίκες. Οι απόστολοι τους οποίους ο ίδιος διάλεξε ήταν περισσότεροι από τις μυροφόρες. Και μόνο τους αποστόλους έστελνε ο Κύριος να κηρύττουν το Ευαγγέλιο. Μόνο στους αποστόλους έδωσε την εξουσία να διώχνουν τα δαιμόνια και να θεραπεύουν τους ασθενείς. Οι μυροφόρες, αν και δεν τις αγαπούσε ο Κύριος λιγότερο από τους αποστόλους, δεν έλαβαν απ’ Αυτόν τέτοια χαρίσματα.
Πρέπει να σκεφτούμε ποιοι είναι οι λόγοι που ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός άλλη στάση κρατούσε απέναντι στους άνδρες και άλλη απέναντι στις γυναίκες, τα δύο αυτά φύλα του ανθρωπίνου γένους. […]
Το πρώτο πράγμα που πρέπει να σκεφτούμε, αν μπορούσαν ή όχι οι γυναίκες με τις ασθενείς δυνάμεις τους να σηκώσουν το βάρος του αποστολικού έργου, των διωγμών και των βασάνων που υπέφεραν οι απόστολοι του Χριστού. Υπάρχουν γι’ αυτό το θέμα πολλές μαρτυρίες και στην Αγία Γραφή και στους βίους των αποστόλων.
Σκεφτείτε τώρα, αν θα μπορούσαν οι μυροφόρες γυναίκες να αντέξουν τέτοιους κόπους, πόνους και διωγμούς που υπέφεραν οι απόστολοι. Σας έχω πει ότι εκτός από τον άγιο Ιωάννη τον Θεολόγο όλοι οι άλλοι απόστολοι είχαν μαρτυρικό θάνατο και πολλοί απ’ αυτούς τελείωσαν την ζωή τους πάνω στο σταυρό. Θα μπορούσαν οι γυναίκες να αντέξουν τέτοιους κόπους; Τέτοιους διωγμούς και καταδιώξεις που υφίσταντο οι απόστολοι; Μπορούν να συγκριθούν οι ασθενείς δυνάμεις μιας γυναίκας με την δύναμη που είχε για παράδειγμα ο άγιος απόστολος Ανδρέας; Ασφαλώς όχι. Οι γυναίκες είναι πιο αδύναμες από τους άνδρες, γι’ αυτό και ο Κύριος Ιησούς Χριστός αλλιώς φερόταν στους άνδρες και αλλιώς στις γυναίκες. Δεν θέλησε να επιφορτίσει τις μυροφόρες γυναίκες με το βάρος του αποστολικού έργου.
Αυτή είναι η μία όψη του νομίσματος. Υπάρχει όμως και μία άλλη, η οποία και αυτή έχει μεγάλη σημασία. Ακούστε τι είπε ο μεγάλος προφήτης Μωϋσής στο πέμπτο βιβλίο της Πεντατεύχου, στο Δευτερονόμιο: «Ουκ έσται σκεύη ανδρός επί γυναικί, ουδέ μη ενδύσηται ανήρ στολήν γυναικείαν, ότι βδέλυγμα Κυρίω τω Θεώ σού εστιν πας ποιών ταύτα» (Δευτ. 22, 5). Μη νομίζετε ότι εδώ πρόκειται για καρναβάλια. Και να μην νομίζετε ότι είναι ασήμαντος αυτός ο σύντομος λόγος του προφήτη, που αναφέρεται στο γυναικείο ένδυμα.
Ο λόγος αυτός έχει μεγάλη σπουδαιότητα και θα ήθελα να το καταλάβετε διότι αυτό θα μας βοηθήσει για να κατανοήσουμε καλύτερα γιατί ο Κύριος Ιησούς Χριστός ανέθεσε το αποστολικό έργο με τους κόπους και τους πόνους του στους άνδρες αποστόλους και όχι στις μυροφόρες γυναίκες. Είναι πολύ σημαντική η διάκριση που έκανε ο Κύριος μεταξύ ανδρών και γυναικών σε σχέση με το ρόλο και την αποστολή που έχει κάθε φύλο.
Εκείνοι οι επιστήμονες, οι οποίοι ασχολούνται με τη βιολογία, ξέρουν καλά ότι κάθε φυτό και κάθε ζώο από τη φύση τους, ή καλύτερα να πούμε από τον Δημιουργό, είναι προορισμένα να ζουν σε κάποιες συγκεκριμένες συνθήκες, οι οποίες είναι διαφορετικές για το καθένα απ’ αυτά. Αυτές οι συνθήκες προσδιορίζουν τη ζωή τους αλλά επίσης και τη δομή που έχει το σώμα τους.
Τώρα, ό,τι αφορά τον άνθρωπο. Υπάρχει μεγάλη διαφορά μεταξύ ανδρός και γυναικός. Και είναι διαφορετική η δομή του σώματος τους. Πρώτ’ απ’ όλα η γυναίκα είναι πολύ πιο αδύνατη από τον άνδρα. Ο Θεός προόρισε τη γυναίκα για ένα συγκεκριμένο έργο. Τη γυναίκα, και όχι τον άνδρα. Το έργο αυτό διαφέρει πολύ από εκείνο, για το οποίο είναι προορισμένος ο άνδρας.
Τι είναι το σημαντικότερο στη ζωή του άνθρωπου; Όλα τα έργα που κάνει ο άνθρωπος έχουν γι’ αυτόν την ίδια σπουδαιότητα; Ασφαλώς όχι. Όταν έπλασε ο Θεός τους πρώτους ανθρώπους, τον Αδάμ και την Εύα, τους έδωσε την πρώτη εντολή, πολύ σύντομη και πολύ απλή: «αυξάνεσθε και πληθύνεσθε» (Γεν. 1, 28). Αν αυτή ήταν η πρώτη εντολή τότε πρέπει να παραδεχθούμε ότι είναι εξαιρετικά σημαντική και πολύ βαθιά. Αν δεν υπήρχε αυτή η εντολή, τότε το ανθρώπινο γένος θα ήταν ολιγάριθμο και αδύναμο μπροστά στη φύση. Ξέρουμε ότι μόνο εκείνα τα κράτη θεωρούνται ισχυρά, αυτά που έχουν μεγάλο πληθυσμό.
Η εντολή, λοιπόν, του Θεού «αυξάνεσθε και πληθύνεσθε» δηλώνει την σπουδαιότητα που έχει για το ανθρώπινο γένος το έργο αυτό. Αδιαμφισβήτητα τον πρώτο λόγο εδώ έχει η γυναίκα και όχι ο άνδρας. Για τη γυναίκα το έργο αυτό είναι το πιο σημαντικό στη ζωή της. Αυτό δεν το λέω εγώ αλλά η αγία Γραφή. Βέβαια δεν είναι σωστό να περιορίζουμε το ρόλο της γυναίκας στην τεκνογονία. Και πιστεύω ότι κανένας άνθρωπος προσεκτικός και πνευματικά καλλιεργημένος δεν σκέφτεται έτσι.
Οι Γερμανοί λένε ότι όλος ο ρόλος και η αποστολή της γυναίκας προσδιορίζονται από τέσσερεις λέξεις: παιδιά, ρούχα, κουζίνα, εκκλησία. Είναι ασέβεια να λέμε και να σκεφτόμαστε έτσι και να προσ­βάλλουμε ολόκληρο το γυναικείο φύλο. Για μας τους ορθοδόξους αυτό είναι απαράδεκτο. Θέλω να πω ότι αν η γυναίκα έχει κάποια προσόντα δεν πρέπει να τα αφήσει. Αν της έδωσε ο Θεός βαθιά διάνοια μπορεί να ασχοληθεί με την επιστήμη ή τη λογοτεχνία.Επαναλαμβάνω, είναι μεγάλο λάθος και είναι ανεπίτρεπτο να περιορίζουμε το ρόλο της γυναίκας στην τεκνογονία και την ανατροφή των παιδιών.
Αυτό όμως δεν αφορά όλες τις γυναίκες. Διότι είναι λίγες οι γυναίκες που έχουν κάποιες εξαιρετικές ικανότητες ή ταλέντα ή κλίση στην τέχνη, την επιστήμη ή την φιλοσοφία. Οι περισσότερες ως το σημαντικότερο έργο τους πρέπει να βλέπουν αυτό για το οποίο τις προόρισε ο Κύριος. Το να γεννάει η γυναίκα και να φροντίζει τα παιδιά της είναι έργο σπουδαιότατο. Και είναι απαράδεκτο να αφήνει η γυναίκα το παιδί της χωρίς φροντίδα.Καμία άλλη γυναίκα δεν μπορεί να φροντίσει το παιδί της όπως το φροντίζει η μητέρα του.
Εδώ πολύ μεγάλο ρόλο παίζει η συγγένεια εξ αίματος, την οποία δεν πρέπει να την παραβλέπουμε. Επίσης και το μητρικό γάλα, τις ιδιότητες του οποίου ίσως δεν τις γνωρίζουμε καλά, έχει μεγάλη σημασία για τη σωστή ανάπτυξη του παιδιού. Και ένα άλλο εξίσου σημαντικό πράγμα: Η αγάπη που προσφέρει η μητέρα στο παιδί της δεν μπορεί να του την προσφέρει καμία άλλη γυναίκα. Αλλοίμονο στο παιδί που το μεγαλώνει μία ξένη γυναίκα και όχι η μητέρα του ή που μεγαλώνει σε κάποιο εκπαιδευτικό ίδρυμα. Αλίμονο στη γυναίκα που αρνείται το παιδί της.
 Αλλοίμονο και σ’ αυτή τη γυναίκα που παραβλέπει και δεν δίνει σημασία στις προτεραιότητες του φύλου της. Αλλοίμονο σ’ εκείνες τις γυναίκες που περιφρονώντας την αξιοπρέπεια τους προτιμούν να φοράνε ανδρικά ρούχα.
Αυτό επιβεβαιώνει και η Αγία Γραφή με το λόγο που ήδη έχουμε αναφέρει: «Ουκ έσται σκεύη ανδρός επί γυναικί, ουδέ μη ενδύσηται ανήρ στολήν γυναικείαν, ότι βδέλυγμα Κυρίω τω Θεώ σού εστιν πας ποιών ταύτα» (Δευτ. 22, 5). Βεβαίως δε θεωρείται βδέλυγμα κάθε άνθρωπος που είναι ντυμένος με ρούχα του άλλου φύλου. Δεν μπορεί να είναι οργή του Θεού πάνω στη γυναίκα η οποία για να θρέψει τα μικρά της παιδιά δουλεύει ως σοβατζής και είναι αναγκασμένη να φοράει ανδρικά ρούχα για να κάνει τη δουλειά της. Δεν πρόκειται εδώ για τέτοιες περιπτώσεις. Εδώ μιλάμε για τις γυναίκες που περιφρονούν το δικό τους γυναικείο ένδυμα. Έχω δει στα πανεπιστήμια πολλές καθηγήτριες που φοράνε ανδρικά ρούχα. Αυτές είναι βδέλυγμα ενώπιον του Θεού, αυτές παραβαίνουν την εντολή που τις δόθηκε από τον Θεό.
Αυτός λοιπόν είναι ο λόγος για τον οποίο ο Κύριος δεν κάλεσε τις μυροφόρες γυναίκες να αναλάβουν το έργο που προοριζόταν για τους άνδρες. Και γι’ αυτό ζητά ο Κύριος από τις γυναίκες να εκτιμούν και να σέβονται το δικό τους γυναικείο φύλο, τις ιδιότητες της ψυχολογικής τους σύνθεσης που τις χάρισε ο Θεός. Αν έχετε από τον Θεό αυτές τις ιδιότητες, να τις φυλάγετε με μεγάλο σεβασμό και ευχαριστία προς τον ΚύριοΑμήν.
Ο Άγιος Λουκάς μελετώντας και συγγράφοντας
Πηγή: Αγίου Λουκά 
Αρχιεπισκόπου Κριμαίας,
 Λόγοι και Ομιλίες,
 τόμ. Α’, Εκδόσεις “ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ”.

Ομιλία εις την Κυριακήν των Μυροφόρων



site analysis



ΤΟΥ ΕΝ ΑΓΙΟΙΣ ΠΑΤΡΟΣ ΗΜΩΝ ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ ΤΟΥ ΠΑΛΑΜΑ
Αποτέλεσμα εικόνας για Κυριακὴ τῶν Μυροφόρων

(Όπου και αναφέρεται ότι πρώτη ή Θεοτόκος είδε τον Κύριο μετά την εκ νεκρών ανάστασί του)

Η ανάστασις του Κυρίου είναι ανανέωσης της ανθρωπινής φύσεως. Και για τον πρώτο Αδάμ, πού λόγω της αμαρτίας καταπόθηκε από τον θάνατο και δια του θανάτου επέστρεψε στην γη, από οπού πλάσθηκε, είναι αναζώωσις και ανάπλασης και επάνοδος προς την αθάνατη ζωή. Εκείνον λοιπόν στην αρχή κανένας άνθρωπος δεν τον είδε να πλάθεται και να παίρνει ζωή (αφού κανένας άνθρωπος δεν υπήρχε ακόμη εκείνη την ώρα). Όταν όμως έλαβε την πνοή της ζωής με το θείο εμφύσημα, πρώτη από όλους τους άλλους τον είδε μια γυναίκα (διότι ή Εύα στάθηκε ό πρώτος άνθρωπος μετά από εκείνον).

Με τον ίδιο τρόπο λοιπόν και τον δεύτερο Αδάμ, δηλαδή τον Κύριο, όταν ανίστατο από τους νεκρούς, κανένας άνθρωπος δεν τον είδε (αφού κανείς δικός του δεν παρευρισκόταν εκεί και οι στρατιώτες πού φύλαγαν το μνήμα, ταραγμένοι από τον φόβο, είχαν γίνει ώσει νεκροί). Μετά την ανάσταση όμως, πρώτη από όλους τους άλλους τον είδε μία γυναίκα, όπως ακούσαμε να μας ευαγγελίζεται σήμερα ό Μάρκος. Διότι λέγει: αναστάς ο Ιησούς πρωί πρώτη Σαββάτου εφάνη πρώτον Μαρία τη Μαγδαληνή.

Βέβαια ό Ευαγγελιστής φαίνεται σαν να δήλωσε σαφώς και την ώρα πού αναστήθηκε ό Κύριος, δηλαδή το πρωί, και ότι πρώτα εμφανίσθηκε στην Μαρία την Μαγδαληνή και ότι εμφανίσθηκε την ίδια την ώρα της αναστάσεως. Όμως δεν λέει έτσι, όπως θα γίνει φανερό αν προσέξουμε λίγο. Διότι λίγο πιο πάνω και σε συμφωνία με τους άλλους Ευαγγελιστές λέγει κι αυτός ότι αυτή ή ίδια Μαρία έχοντας μαζί της και τις άλλες Μυροφόρες ήλθε και νωρίτερα στον τάφο και τον είδε αδειανό και έφυγε. Αρα ό Κύριος αναστήθηκε πολύ νωρίτερα από το πρωί πού τον είδε αύτη. Επισημαίνοντας μάλιστα και την ώρα εκείνη ό Ευαγγελιστής, δεν είπε απλώς πρωί, όπως εδώ, αλλά λίαν πρωί. Επομένως ανατολή ηλίου ονομάζει εκεί το αμυδρό φως πού πρωτοεμφανίζεται στον ορίζοντα, το οποίο υπονοώντας και ό Ιωάννης λέγει ότι ή Μαρία ή Μαγδαληνή ήλθε πρωί σκοτίας έτι ούσης εις το μνημείων και είδε τον λίθον ηρμένων εκ του μνημείου.

Και κατά τον Ιωάννη, αυτή τότε δεν ήλθε μόνο προς το μνήμα, άλλα και έφυγε από το μνήμα, χωρίς να εχη δει ακόμη τον Κύριο. Διότι τρέχει και έρχεται προς τον Πέτρο και τον Ιωάννη και αναγγέλλει όχι ότι αναστήθηκε ό Κύριος, αλλά ότι τον πήραν από τον τάφο. Αρα δεν γνώριζε ακόμη την ανάστασι. Συνεπώς ή Μαρία δεν ήταν άπλα ή πρώτη στην οποία εμφανίσθηκε ό Κύριος, αλλά ή πρώτη μετά την πλήρη έλευση της ημέρας.

Υπάρχει λοιπόν κάτι πού αναφέρεται συγκεκαλυμμένα από τους Ευαγγελιστές, το όποιο και θα αποκαλύψω στην αγάπη σας. Διότι το ευαγγέλιο της αναστάσεως του Κυρίου, πρώτη από όλους τους άλλους ανθρώπους, όπως ήταν και πρέπον και δίκαιο, ή Θεοτόκος το δέχθηκε από τον Κύριο και αυτή πριν από όλους τον είδε αναστημένο και απόλαυσε τη θεία του ομιλία. Και όχι μόνο τον είδε με τα μάτια της και τον άκουσε με τα αυτιά της, αλλά και άγγισε, πρώτη αυτή και μόνη, τα άχραντα πόδια του, έστω κι αν δεν τα λένε φανερά όλα αυτά οί Ευαγγελιστές, μη θέλοντας να παρουσιάσουν την μητέρα σαν μάρτυρα της αναστάσεως και δώσουν έτσι αφορμή υποψίας στους απίστους. Εμείς όμως τώρα με την χάρι του Άναστάντος ομιλούμε σε πιστούς και ή υπόθεσης της εορτής μας αναγκάζει να διευκρινίσουμε τα σχετικά με τις Μυροφόρες. Για αυτό, αφού μας παρέχει την άδεια του λόγου εκείνος πού είπε ουδέν κρυπτόν ό ου φανερό γεννήσετε, θα κάνουμε ώστε και αυτό το κρυπτόν νά φανερωθή.

Μυροφόρες είναι λοιπόν οί γυναίκες πού ακολουθούσαν μαζί με την Μητέρα του Κυρίου και παρέμειναν μαζί της κατά τον καιρό του σωτηρίου πάθους και φρόντισαν να αλείψουν με μύρα το σώμα του Κυρίου. Τον καιρό δηλαδή πού ό Ιωσήφ και ό Νικόδημος ζήτησαν και έλαβαν από τον Πιλάτο το δεσποτικό σώμα, το ξεκρέμασαν από τον σταυρό, το περιέκλεισαν σε σάβανα μαζί με πολύ παχύρρευστα αρώματα, το τοποθέτησαν μέσα σε λαξευτό μνημείο κι έβαλαν μία μεγάλη πέτρα πάνω στη θύρα του μνημείου, παρευρίσκονταν εκεί κατά τον Ευαγγελιστή Μάρκο και παρακολουθούσαν ή Μαρία ή Μαγδαληνή και ή άλλη Μαρία καθήμενοι απέναντι του τάφου. Με την φράση και ή άλλη Μαρία υποδηλώνεται αναμφίβολα ή Θεομήτωρ. Διότι αυτή εκαλείτο και Ιακώβου και Ίωση μήτηρ, επειδή εκείνοι ήταν γιοι του Ιωσήφ του Μνήστορος. Δεν παρευρίσκονταν δε μόνο αυτές εκεί παρατηρώντας, όταν ενταφιάζονταν ό Κύριος, άλλα και άλλες γυναίκες, όπως εξιστόρησε ό Λουκάς γράφοντας: κατακολουθήσασαι δε γυναίκες, αίτινες ήσαν συνεληλυθυίαι ούτω εκ της Γαλιλαίος, εθεάσαντο το μνημείων και ως ετέθη το σώμα αυτού ήσαν δε ή Μαγδαληνή Μαρία και Ιωάννα και Μαρία Ίακώβον και αι λοιποί συν αυταίς.
αφού δε επέστρεψαν, λέει, αγόρασαν αρώματα και μύρα. Διότι ακόμη δεν είχαν καταλάβει ακριβώς ότι Αυτός είναι στ’ αλήθεια ή οσμή της ζωής για όσους τον πλησιάζουν με πίστη (όπως ακριβώς είναι και οσμή θανάτου για όσους μένουν έως τέλους απειθείς), και οσμή ιματίων αυτού, δηλαδή του ιδίου του σώματος Του, είναι όπερ πάντα τα αρώματα και μύρον εκκενωθέν όνομα αυτώ, με το οποίο και γέμισε από θεία εύωδία την οικουμένη. Άλλα ετοιμάζουν μύρα και αρώματα, άφ’ ενός μεν για να τιμήσουν τον κείμενο νεκρό, άφ’ ετέρου δε επινοώντας με το άλειμμα αυτό και κάποια παρηγοριά γι’ αυτούς πού θα ήθελαν να παραμείνουν κοντά στο σώμα, καθώς αυτό θα ανέδιδε την δυσωδία της σήψεως.

Αφού λοιπόν ετοίμασαν τα μύρα και τα αρώματα, το μεν Σάββατο ησύχασαν κατά την εντολή . Διότι ακόμη δεν είχαν καταλάβει τα αληθινά Σάββατα ούτε είχαν γνωρίσει εκείνο το υπερευλογημένο Σάββατο πού μεταβιβάζει την ανθρώπινη φύση μας από τα σπήλαια του Αδη στο ολόφωτο και θειο και ουράνιο ύψος. Τη δε μια των Σαββάτων, όρθρου βαθέως, όπως λέγει ό Λουκάς, ήλθον επί το μνήμα, φέρουσα ετοίμασαν αρώματα. Ό δε Ματθαίος λέγει: όψε Σαββάτων, τη επιφωσκούση εις μίαν Σαββάτων και ότι δύο ήταν αυτές πού προσήλθαν• ενώ ό Ιωάννης: πρωί σκοτίας έτι ούσης και ότι μία, ή Μαγδαληνή Μαρία, ήταν αυτή πού προσήλθε• ό δε Μάρκος: λίαν πρωί της μιας Σαββάτων και ότι τρεις ήταν αυτές που προσήλθαν.

«Μίαν Σαββάτων» λοιπόν ονομάζουν όλοι οι ευαγγελιστές την Κυριακή. «Οψέ Σαββάτων» δε και «όρθρον βαθύν» και «λίαν πρωί» και «πρωί σκοτίας έτι ούσης» ονομάζουν περίπου τον χρόνο του όρθρου, όταν το φως είναι ανάμικτο με το σκοτάδι. Είναι δε όρθρος από την στιγμή που θα αρχίσει να φωτίζει το ανατολικό μέρος του ορίζοντος προαναγγέλλοντας έτσι τον ερχομό της ημέρας. Αυτό το σημείο παρατηρώντας κανείς από μακριά, μπορεί να το δη να αρχίζει να ροδίζει με φως γύρω στην ενάτη ώρα της νυκτός, έτσι ώστε μέχρι την πλήρη ήμερα να υπολείπονται άλλες τρεις ώρες.

Βέβαια κατά κάποιο τρόπο, οι ευαγγελιστές φαίνονται να διαφωνούν μεταξύ τους, τόσο για την ώρα, όσο και για τον αριθμό των γυναικών. Κι αυτό, γιατί όπως είπα, και πολλές ήταν οι Μυροφόρες, και ήλθαν στον τάφο όχι μια φορά, άλλα και δεύτερη και τρίτη, και καθ’ ομάδας μεν, άλλ’ όχι πάντοτε οί ίδιες, και όλες μεν κατά τον όρθρο, όχι όμως την ίδια ακριβώς στιγμή• ή Μαγδαληνή δε ξεχώρισε και ήλθε και πάλι μόνη της και έμεινε περισσότερο. Λοιπόν κάθε ευαγγελιστής αναφέρει μία προσέλευση κάποιας ομάδος και παραλείπει τις άλλες. Όπως δε εγώ αναμετρώ και συμπεραίνω από όλους τους ευαγγελιστές και όπως το είπα και προηγουμένως, πρώτη από όλες τις άλλες ήλθε στον τάφο του Υιού και θεού της ή Θεοτόκος, έχοντας μαζί της και την Μαγδαληνή Μαρία. Και αυτό κυρίως το συμπεραίνω από τον ευαγγελιστή Ματθαίο. Διότι αυτός λέγει: ήλθε ή Μαγδαληνή Μαρία και ή άλλη Μαρία (ή οποία ασφαλώς ήταν ή Θεομήτωρ) θεωρείσαι τον τάφον. Και ίδον σεισμός εγένετο μέγας άγγελος γαρ Κυρίου καταβάς εξ ουρανού προσελθών απεκύλισε τον λίθον εκ της θύρας του μνημείου και εκάθητο επάνω αυτού ην δε ή ιδέα αυτόν ως αστραπή και το ένδυμα αυτού λευκόν ώσει χιών από δε του φόβου αυτού εσείσθησαν οί τηρόνντες και εγένοντο ώσει νεκροί .

Όλες λοιπόν οί άλλες γυναίκες ήλθαν μετά τον σεισμό και την φυγή των φυλάκων και βρήκαν τον τάφο ανοιγμένο και τον λίθο παραμερισμένο. Ενώ ή Παρθενομήτωρ ήταν εκεί την στιγμή πού γινόταν ό σεισμός και παραμεριζόταν ό λίθος και ανοιγόταν ό τάφος και παρευρίσκονταν οί φύλακες (αν και συγκλονισμένοι βέβαια από τον φόβο• γι’ αυτό και μετά τον σεισμό, μόλις συνήλθαν, κοίταξαν αμέσως πώς να φύγουν και έτσι ή Θεομήτωρ απολάμβανε πιο άφοβα τη θέα). Έμενα δε μου φαίνεται ακόμη ότι γι’ αυτήν πρώτη ανοίχθηκε εκείνος ό ζωηφόρος τάφος (διότι γι’ αυτήν πρώτη και δι’ αυτής όλα μας ανοίχθηκαν, όσα είναι επάνω στον ουρανό και όσα είναι εδώ κάτω στη γη) και ότι γι’ αυτήν έλαμψε έτσι ό άγγελος• ώστε αυτή δηλαδή, αν και ήταν ακόμη σκοτεινά, με πλούσιο το φως του αγγέλου, όχι μόνο τον τάφο να δη κενό, άλλα και τα εντάφια τακτοποιημένα, έτσι πού να μαρτυρούν με κάθε τρόπο την έγερση του ενταφιασθέντος.

Προφανώς δε ό ευαγγελιστής άγγελος ήταν αυτός ό ίδιος ό Γαβριήλ. Διότι μόλις την είδε να σπεύδει έτσι προς τον τάφο, αυτός πού παλιότερα της είχε πει, μη φόβου, Μαριάμ• έδρες γαρ χάριν παρά τω Θεώ, σπεύδει και τώρα και κατεβαίνει να πει και πάλι το ίδιο στην Αειπάρθενο και να της ευαγγελιστεί την εκ νεκρών άνάστασι εκείνου πού γεννήθηκε άσπορος από αυτήν να σήκωση τον λίθο, να επίδειξη κενό τον τάφο και τα εντάφια και έτσι να την διαβεβαίωση για την χαρμόσυνη είδηση. Διότι λέγει: αποκρίσεις ό άγγελος είπε ταίς γυναιξί• μη φοβήσθε υμάς• Ιησούν ζητείτε τον εσταυρωμένον; ήγέρθη• ίδε ό τόπος όπου εκείτο ό Κύριος. Δηλαδή με αλλά λόγια: Αν και βλέπετε τους φύλακες συγκλονισμένους από τον φόβο, εσείς όμως μη φοβήσθε. Διότι γνωρίζω ότι ζητείτε τον Ιησούν, πού σταυρώθηκε. Σηκώθηκε, δεν βρίσκεται εδώ. Διότι αυτός, όχι μόνο δεν κρατιέται από του αδη και του θανάτου και του τάφου τις κλειδαριές και τους μοχλούς και τις σφραγίδες, αλλά είναι και Κύριος ημών των αθανάτων και ουρανίων αγγέλων και μόνος αυτός είναι Κύριος του σύμπαντος. Διότι, λέγει, ίδετε τον τόπον οπού εκείτο ό Κύριος• και ταχύ πορευθείσαι είπατε τοις μαθηταίς αυτού ότι ηγέρθη από των νεκρών.

Εξελθούσαι δε, λέγει, μετά φόβου και χαράς μεγάλης. Έμενα μου φαίνεται και πάλι ότι τον μεν φόβο τον είχαν ακόμη ή Μαγδαληνή Μαρία και οί άλλες γυναίκες πού είχαν έως τότε συγκεντρωθεί. Διότι αυτές δεν κατάλαβαν την σημασία των λόγων του αγγέλου ούτε μπόρεσαν να προλάβουν καλά-καλά το φως, ώστε να δουν και να αντιληφθούν με ακρίβεια το γεγονός. Ενώ την μεγάλη χαρά την δέχθηκε ή Θεομήτωρ, διότι κατενόησε τα λόγια του αγγέλου και δόθηκε ολόκληρη σ’ εκείνο το φως (ως άκρως κεκαθαρμένη πού ήταν και θεϊκός κεχαριτωμένη) και από όλα αυτά γνώρισε με βεβαιότητα την αλήθεια και πίστεψε στον αρχάγγελο, αφού αυτός και από πολύ παλιότερα της είχε φανεί αξιόπιστος με τα έργα. Πώς άλλωστε από τέτοια γεγονότα στα όποια παρευρέθηκε, να μη καταλάβει ή θεόσοφος Παρθένος το τι είχε συντελεστεί; όταν είδε σεισμό, και μάλιστα μεγάλο; όταν είδε άγγελο να κατεβαίνει από τον ουρανό, και μάλιστα αστραποβόλο; όταν είδε τη νέκρωση των φυλάκων και του λίθου την μετακινήσει και την κένωση του τάφου και το μεγάλο θαύμα των εντάφιων, που παρέμεναν αξετύλιχτα και συγκρατημένα από την σμύρνα και την αλόη και φαίνονταν σαν αδειανά από το σώμα; κι όταν ακόμη είδε την χαρμόσυνη εμφάνιση και αγγελία του αγγέλου προς αυτήν;
Αλλά αφού βγήκαν έξω μετά από αυτήν την χαρμόσυνη είδηση, ή μεν Μαγδαληνή Μαρία, σαν να μην είχε καν ακούσει τον άγγελο (αφού άλλωστε κι εκείνος δεν μίλησε γι’ αυτήν), διαπιστώνει μόνο την κένωση του τάφου, χωρίς καθόλου να ενδιαφερθεί για τα εντάφια, και τρέχει προς τον Σίμωνα Πέτρο και τον άλλο μαθητή, όπως λέγει ό Ιωάννης.

Ή δε Θεομήτωρ Παρθένος, αφού ενώθηκε με άλλο όμιλο γυναικών, επέστρεφε πάλι εκεί από όπου είχε έλθει. Και ιδού, όπως λέγει ό Ματθαίος, ό Ιησούς υπήντησεν αυταίς λέγων, χαίρετε. Βλέπετε λοιπόν ότι πριν κι από την Μαγδαληνή Μαρία ή Θεομήτωρ είδε αυτόν που για την σωτηρία μας έπαθε σωματικά και ενταφιάστηκε και αναστήθηκε; Αί δε προσελθούσαι, λέγει, κράτησαν αυτού τους πόδας και προσεκύνησαν αύτω. Όπως δε, όταν ή Θεοτόκος άκουσε μαζί με την Μαγδαληνή Μαρία την χαρμόσυνη είδηση της αναστάσεως από τον άγγελο, μόνη αυτή κατάλαβε την σημασία εκείνων των λόγων, Έτσι και τώρα, που ήταν μαζί με τις άλλες γυναίκες, όταν συνάντησε τον Υιό και Θεό της, πρώτη από όλες τις άλλες είδε και αναγνώρισε τον άναστάντα και προσπίπτοντας άγγισε τα πόδια του και έγινε απόστολος του προς τους Αποστόλους.

Ότι δε ή Μαγδαληνή Μαρία δεν ήταν μαζί με τη Μητέρα του Θεού, όταν την συνάντησε και της εμφανίσθηκε και της μίλησε ό Κύριος, καθώς επέστρεφε από τον τάφο, το διδασκόμαστε από τον Ιωάννη. Διότι λέει: τρέχει αυτή προς Σίμωνα Πέτρο και προς τον άλλον μαθητή όν εφίλη ό Ιησούς και λέγει αυτοίς• ήραν τον Κύριον εκ του μνημείου και ουκ οίδαμεν πού έθηκαν αυτόν. Αν πράγματι τον είχε δει και τον είχε αγγίσει με τα χέρια της και τον είχε ακούσει να μιλά, πώς θα έλεγε τέτοια πράγματα; ότι δηλαδή τον σήκωσαν και τον μετέθεσαν, το που όμως δεν το γνωρίζουμε; Άλλα και μετά το τρέξιμο του Πέτρου και του Ιωάννη προς τον τάφο και την εκεί θέα των οθονίων και την επιστροφή τους λέγει: Μαρία δε ειστήκει προς τω μνημείω κλαίουσα έξω. Βλέπετε ότι όχι μόνο δεν τον είχε δει ακόμη, αλλά ούτε και εξ ακοής δεν είχε πληροφορηθεί τίποτε; Και όταν την ρώτησαν οι εμφανισθέντες άγγελοι: γύναι, τι κλαίεις, εκείνη αποκρίνεται και πάλι σαν να επρόκειτο για νεκρό. Και όταν πάλι στράφηκε και είδε τον Ιησού, ούτε και τότε δεν κατάλαβε, άλλα ερωτώμενη από αυτόν γιατί κλαίει απαντά παρομοίως. Εως ότου εκείνος καλώντας την με το όνομα της , της έδειξε ότι είναι αυτός ό ίδιος. Τότε λοιπόν προσπίπτοντας και αυτή και ζητώντας να προσφέρει τον ασπασμό στα πόδια του, άκουσε από αυτόν τις λέξεις: μη μου άπτου. Από το όποιο μαθαίνουμε ότι, όταν προηγουμένως φάνηκε στην Μητέρα και τις γυναίκες πού ήταν μαζί της, σε εκείνη μόνη επέτρεψε να αγγίσει τα πόδια του (παρ’ όλο πού ό Ματθαίος το αναφέρει αυτό γενικά και για τις άλλες γυναίκες, μη θέλοντας για τον λόγο πού είπαμε στην αρχή να προβάλει φανερά την Μητέρα σ’ ένα τέτοιο θέμα).

Και αφού πρώτη ήλθε στον τάφο ή αειπάρθενος Μαρία και πρώτη δέχθηκε το μήνυμα της αναστάσεως, έπειτα ήλθαν και άλλες, πού ήταν πολλές μαζί, και είδαν κι εκείνες τον λίθο μετατοπισμένο και άκουσαν τους αγγέλους και, καθώς επέστρεφαν μετά από αυτό το άκουσμα και την θέα, διαμοιράστηκαν. Άλλες, όπως λέγει ό Μάρκος, έφυγαν οπό του μνημείου και ειχεν αύτάς φόβος και έκστασης και ουδενί ουδέν ειπών, εφοβούντο γαρ. Άλλες ακολούθησαν την Μητέρα του Κυρίου, οι οποίες και αξιώθηκαν της θέας και συνομιλίας του Δεσπότου. Ή δε Μαγδαληνή πήγε στον Πέτρο και τον Ιωάννη, μαζί με τους οποίους έρχεται και πάλι αυτή μόνη προς τον τάφο. Κι όταν εκείνοι αναχώρησαν, αυτή παραμένοντας εκεί αξιώνεται της θέας του Δεσπότου και αποστέλλεται και αυτή προς τους Αποστόλους και έρχεται πάλι προς αυτούς, για να αναγγείλει σε όλους, όπως λέγει ό Ιωάννης, ότι έώρακε τον Κύριον και ταύτα ειπεν αυτή. Αυτή λοιπόν ή εμφάνισης λέγει και ό Μάρκος ότι έγινε το πρωί, δηλαδή κατά την πλήρη έναρξη της ημέρας και αφού είχε περάσει ολόκληρος ό όρθρος, χωρίς όμως να ισχυρίζεται ότι τότε έγινε και ή άνάστασις του Κυρίου ή πρώτη εμφάνισης του.

Λοιπόν έχουμε τώρα τα περί των Μυροφόρων εξηγημένα με σαφήνεια, καθώς και την περί αυτών συμφωνία των τεσσάρων Ευαγγελιστών πού ζητούσαμε στην αρχή. Οι δε μαθητές, όταν κατ’ αυτή την ίδια μέρα της αναστάσεως άκουσαν από τις Μυροφόρες και τον Πέτρο και τον Λουκά και τον Κλεόπα ότι ό Κύριος ζή και τον είδαν, απίστησαν. Γι’ αυτό και ονειδίζονται από αυτόν, όταν υστέρα τους εμφανίσθηκε, καθώς ήταν συγκεντρωμένοι. ‘αφού δε μέσω πολλών προσώπων και με πολλούς τρόπους φανέρωσε τον εαυτό του ότι ζή, όχι μόνο πίστεψαν όλοι, αλλά και κήρυξαν παντού: Εις πάσαν την Γήν έξήλθεν ό φθόγγος αυτών και εις τα πέρατα της οικουμένης τα ρήματα αυτών, του Κυρίου συνεργούντος και τον λόγον βεβαιούντος δια των επακολουθούντων σημείων. Διότι, έως ότου κηρυχθεί ό λόγος σε όλη τη γη, τα θαύματα ήταν αναγκαιότατα.

Και χρειάζονται μεν σημεία και υπερφυσικά θαύματα, για να φανεί και να βεβαιωθεί ή αλήθεια του κηρύγματος. Χρειάζονται δε «σημεία», όχι όμως και υπερφυσικά θαύματα, για να φάνουν εκείνοι πού δέχθηκαν τον λόγο• κατά πόσον δηλαδή πίστεψαν με βεβαιότητα. Και ποια είναι αυτά τα «σημεία»; Τα σημεία των έργων. Διότι λέγει: δείξον μοι την πίστιν σον εκ των έργων σον, και τίς πιστός, δειξάτω εκ της καλής αναστροφής τα έργα αυτόν . Διότι ποιος να πιστεύση για κάποιον, ότι έχει πράγματι θείους και μεγάλους και υψηλούς και θα λέγαμε ουράνιους λογισμούς (πού ακριβώς τέτοια είναι ή ευσέβεια), όταν αυτός επιδίδεται σε έργα ανήθικα και είναι προσηλωμένος στη γη και στα γήινα;

Δεν ωφελεί λοιπόν τίποτε, αδελφοί, το να λέγει κανείς ότι έχει πίστη θεϊκή και να μην εχη έργα πού να ταιριάζουν στην πίστη του. τι ωφέλησαν οί λαμπάδες στις μωρές παρθένες, την στιγμή πού δεν είχαν έλαιο, έργα δηλαδή αγάπης και συμπαθείας; τι ωφέλησε σ’ εκείνον τον πλούσιο, πού τηγανιζόταν στην άσβεστη φλόγα εξ αιτίας της ασυμπαθείας του προς τον Λάζαρο, το ότι κάλεσε τον Αβραάμ «πατέρα»; τι ωφέλησε σ’ εκείνον τον άνθρωπο, πού δεν είχε αποκτήσει δια των καλών έργων ένδυμα κατάλληλο για τον θείο γάμο και τον νυμφώνα εκείνο της αφθαρσίας, ή δήθεν ευπείθεια προς την πρόσκληση; Προσκλήθηκε μεν και προσήλθε (διότι αναμφιβόλως πίστεψε) και παρεκάθησε μαζί με τους αγίους εκείνους συνδαιτυμόνες. Όταν όμως ξεσκεπάστηκε και καταισχύνθηκε, γιατί ήταν ντυμένος την αθλιότητα των ηθών και των πράξεων του, δένεται χωρίς έλεος χειροπόδαρα και ρίχνεται στη γέεννα του πυρός, οπού είναι ό κλαυθμός και ό βρυγμός των οδόντων.

Αυτήν είθε να μη την δοκιμάσει κανένας από μας πού καλούμεθα Χριστιανοί, αλλά επιδεικνύοντας βίο ανάλογο προς την πίστη μας, να εισέλθουμε στον νυμφώνα της άφθαρτης ευφροσύνης και να ζήσουμε αιωνίως μαζί με τους Αγίους εκεί οπού είναι ή κατοικία όλων των ευφραινομένων. Αμήν.
ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ. ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΑΓΙΟΡΕΙΤΙΚΗ ΜΑΡΤΥΡΙΑ. ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΞΗΡΟΠΟΤΑΜΟΥ ΆΓΙΟΥ ΌΡΟΥΣ. ΤΕΥΧΟΣ 6