Στις 27 Σεπτεμβρίου η Εκκλησία μας τιμά τη μνήμη της Νεομάρτυρος Ακυλίνης ή Αγγελίνης της Ζαγκλιβερινής.
Σύμφωνα με τον βίο της, ο πατέρας της Ακυλίνας σκότωσε έναν Τούρκο μετά από φιλονικία μαζί του. Για ν’ αποφύγει την τιμωρία του θανάτου, δέχτηκε να αλλαξοπιστήσει. Κατόπιν παραινέσεων των Τούρκων προσπάθησε νααλλαξοπιστήσει και την κόρη του, όμως παρά τις επίμονες προσπάθειες του πατέρα της και τις απειλές των Τούρκων, η Ακυλίνα δεν αρνήθηκε τον Χριστό, με αποτέλεσμα να πεθάνει μαρτυρικά, μετά από πολυήμερο ξυλοκόπημα και ραβδισμό, στις 27 Σεπτεμβρίου του 1764, σε ηλικία δεκαοκτώ χρονών.
Τα σεπτά και χαριτόβρυτα λείψανα της Αγίας Νεομάρτυρος Ακυλίνης ευρέθησαν κατά θαυμαστό τρόπο το έτος 2012. Η ίδια μάλιστα περιέγραψε το μαρτύριό της σε ενύπνιο που είδε ευσεβής γυναίκα του λαού.
 |
| ...Στή συνέχεια μοῦ ἔδειξε κάτω ἀπό τό χῶμα ...τό κρανίο βαμμένο μέ ἔντονο ἐρυθρό χρῶμα...τήν εἶχαν κρεμασμένη ἀπό τά χέρια καί τήν χτυποῦσαν μέ ἀγκαθωτά ραβδιά καί ξύλα, τά ὁποῖα ἔβγαζαν μέσα ἀπό ἕνα πιθάρι πού ἦταν γεμάτο μέ ἕνα ἐρυθρόν ὑγρό (δηλητήριο)...Τό δηλητήριον πού τῆς ἔριχναν οἱ Τοῦρκοι τῆς ἔκαψε τίς σάρκες καί οἱ πόνοι ἦταν ἀφόρητοι... |
Σ’ αὐτό τό χρονικό διάστημα μοῦ ἐνεφανίσθη σέ ἐνύπνιον μία κοπέλλα ἡ ὁποία μοῦ εἶπε ὅτι εἶναι ἡ Ἀγγελίνα...
Ἡ Ἁγία Ἀγγελίνα πού μοῦ ἐφανερώθη στό ἐνύπνιον ἦταν νεαρή σέ ἡλικία, ψηλή κοπέλλα μέ ξανθά μαλλιά, ἐξαιρετικῆς ὀμορφιᾶς καί στεκόταν στήν ἐξωτερική πόρτα πού ὁδηγεῖ στό ἐσωτερικό του Ἱεροῦ Βήματος τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ τῶν Παμμεγίστων Ταξιαρχῶν Ὄσσης. Μοῦ ἔλεγε πώς πρέπει νά μετρήσω ἑπτά βήματα ἀπό τήν πόρτα κοντά στό Ἱερόν τοῦ Ναοῦ καί μοῦ ὑπέδειξε τό σημεῖο πού θά σταθῶ, ἀκριβῶς ἀπέναντι, βλέποντας τόν τοῖχο τοῦ Ναοῦ καί στόν ὁποῖον ἐπάνω ὑπῆρχε τό σημεῖο τοῦ Σταυροῦ. Καί συνέχισε ἡ Ἁγία λέγοντας ὅτι ἐκεῖ θά βροῦμε τά ὀστᾶ της καί συνέχισε λέγοντας: «πληγή εἰς τά ὀστᾶ, πικρόν ὕδωρ ἐρυθρόν».
 |
Η τίμια κάρα της Αγίας Νεομάρτυρος Ακυλίνης - Αγγελίνη.
Είναι ορατό το ερυθρό χρώμα από το δηλητήριο που τις έκαιε τις σάρκες. |
Στή συνέχεια μοῦ ἔδειξε κάτω ἀπό τό χῶμα τά ὀστᾶ μαζεμένα σέ ἐμβρυϊκή στάση καί τό κρανίο βαμμένο μέ ἔντονο ἐρυθρό χρῶμα. Μετά ἀπό αὐτό ἡ Ἁγία Ἀγγελίνα μοῦ διηγήθηκε τό φοβερό καί ἀπάνθρωπο μαρτύριό της. Πώς τήν εἶχαν κρεμασμένη ἀπό τά χέρια καί τήν χτυποῦσαν μέ ἀγκαθωτά ραβδιά καί ξύλα, τά ὁποῖα ἔβγαζαν μέσα ἀπό ἕνα πιθάρι πού ἦταν γεμάτο μέ ἕνα ἐρυθρόν ὑγρό (δηλητήριο). Τήν εἶχαν δεμένη σέ ἕνα σιδερένιο μηχάνημα βασανιστηρίων, στό ὁποῖον τά πάνω ἄκρα καί τά κάτω ἄκρα, ἔχοντάς τα δεμένα σφιχτά πάνω σέ κοφτερές τροχαλίες καί τά πλευρά, ἀκουμποῦσαν σέ αἰχμηρά καρφιά πού ὑπῆρχαν πάνω στό μηχάνημα αὐτό. Μέ τήν τριβή κομματιάστηκαν τά ροῦχα καί οἱ σάρκες της. Κόπηκαν τά ἄκρα σέ σημεῖο τέτοιο, πού ἴσα νά κρέμονται ἀπό τό ὑπόλοιπον σῶμα. Τό δηλητήριον πού τῆς ἔριχναν οἱ Τοῦρκοι τῆς ἔκαψε τίς σάρκες καί οἱ πόνοι ἦταν ἀφόρητοι. Κρεμασμένη τήν χτυποῦσαν καί τήν βασάνιζαν ἀτελείωτες ὧρες. Ἀπό τό ἀνελέητο μαρτύριόν της ἡ γῆ γύρω της βάφτηκε κόκκινη. Ἀπό τό αἷμα δέν ξεχώριζες τίποτα πάνω στό σῶμα της.
Ἀφήγησις Ἐνυπνίου εὐσεβοῦς γυναικός περί τοῦ τόπου ταφῆς τῆς Ἁγίας Νεομάρτυρος Ἀκυλίνης (απόσπασμα)
Διαβάστε περισσότερα παρακάτω:
 |
Εικόνα της Αγίας Νεομάρτυρος Ακυλίνης - Αγγελίνης με σκηνές από το βίο της.
Η εικόνα χρονολογείται το 1903 και παρουσιάζει ολόσωμη την Αγία. Κάτω αριστερά και δεξιά
περιέχονται δύο σκηνές από το βίο της, η μαστίγωση και η κοίμησή της,
ενώ επάνω αριστερά παριστάνεται ο Χριστός να ευλογεί την Αγία. |
Ἡ Ἁγία Ἀκυλίνα ἐγεννήθη κατά τό 1745 εἰς μίαν ταπεινήν οἰκίαν, κειμένην εἰς τήν ἀριστεράν πλευράν τῆς ὁδοῦ παρά τήν εἴσοδον τοῦ Ζαγκλιβερίου. Ἐκεῖ, λοιπόν, εἶδεν ἀνατέλοντα τόν ἥλιον καί ἐκεῖ παρέδωκε τήν Ἁγίαν της ψυχήν ὡς Μάρτυς τῆς Πίστεως καί τῆς Πατρίδος, ὅπως καί ἄλλοι πολλοί Νεομάρτυρες κατά τά φοβερά ἔτη τῆς Τουρκοκρατίας. Εἰς τό Ζαγκλιβέριον ἦσαν ἐγκατεστημένοι τότε καί σκληροτράχηλοι Τοῦρκοι, οἵτινες κατῴκουν εἰς τό κέντρον τοῦ χωρίου καί ἀπετέλουν τό ἥμισυ σχεδόν τοῦ ἐκεῖσε πληθυσμοῦ. Οἱ γονεῖς της ἦσαν Χριστιανοί. Ὁ πατήρ της ὠνομάζετο Γεώργιος, τό δέ ὄνομα τῆς μητρός της παραμένει ἄγνωστον.
Τήν Ἁγίαν ἐσημάδευσεν εἰς νηπιώδη ἡλικίαν ἕν συνταρακτικόν γεγονός. Μίαν ἡμέραν ὁ πατήρ της ἐφιλονίκησε μέ ἕναν Τοῦρκον γείτονα καί ἐπάνω εἰς τήν λογομαχίαν τόν ἐφόνευσεν. Ἐκ τούτου προεκλήθη μεγάλη ἀναστάτωσις μεταξύ Τούρκων καί Χριστιανῶν καί ὁ κίνδυνος ἀντιποίνων ἦτο φανερός. Ἐντός ὀλίγων ἡμερῶν ὁ Γεώργιος συνελήφθη καί κατεδικάσθη εἰς θάνατον. Ὅτε ὅμως ὡδηγήθη εἰς τήν ἀγχόνην ἀπώλεσε τό θάῤῥος του καί ἐδέχθη ὁ δυστυχής νά ἀλλαξοπιστήσῃ, ἵνα διασωθῇ. Τό θλιβερόν τοῦτο γεγονός συνετάραξε τούς ὁμοπίστους συγχωριανούς καί τῆς εὐρυτέρας περιοχῆς· πολλῷ δέ μᾶλλον τήν εὐσεβῆ σύζυγόν του καί τήν μικράν θυγατέρα του Ἀκυλίναν, αἵτινες ἐνεδύθησαν τά μαῦρα καί ἐνεκλείσθησαν εἰς τήν οἰκίαν των, θρηνοῦσαι τόν δυστυχῆ ἀποστάτην. Ἀπ' ἐναντίας οἱ Τοῦρκοι ἐπανηγύριζον τό γεγονός, ἔχοντες ἀνά μέσον αὐτόν τόν ἀρνησίχριστον Γεώργιον, ἐνδεδυμένον πλέον μέ τουρκικά ἐνδύματα.
Ἡ εὐσεβής μήτηρ τῆς Ἀκυλίνης, προαισθανομένη ὅτι ἐν καιρῷ ἡ θυγάτηρ της θά ἐβάδιζε τήν ὁδόν τοῦ Μαρτυρίου, τήν ἐνουθέτει ἐν Χριστῷ καί τήν προητοίμαζε διά τό βραβεῖον τοῦ ἱεροῦ ἐκείνου ἀγῶνος. Καί ἡ καταιγίς δέν καθυστέρησε νά ἔλθῃ. Κατά τό 1764 ὁ ἐξωμότης πατήρ της ἔλαβε διαταγήν ἀπό τόν πασᾶν τῆς Θεσσαλονίκης νά πείσῃ τήν θυγατέρα του νά τουρκεύσῃ· μάλιστα τοῦ ἀνέφερεν ὅτι εἶχε σκοπόν νά τήν ὑπανδρεύσῃ μέ τόν υἱόν του, ἐάν ἠσπάζετο τήν μουσουλμανικήν θρησκείαν. Ὅμως ἡ Χριστιανή Μακεδονοπούλα ἔμεινεν ἀλύγιστος εἰς τάς κολακείας ταύτας καί οὐδόλως ἤθελε νά ἀκούῃ τάς σατανικάς ὑποσχέσεις διά κοσμικόν πλοῦτον καί φθαρτά μεγαλεῖα, ὁ νοῦς αὐτῆς ἦτο μόνον εἰς τά ἄφθαρτα οὐράνια θεῖα δῶρα· πρός τοῦτο ἐνισχύετο ἀπό τά θερμά λόγια τῆς εὐλογημένης μητρός της, διό καί ἡ καρδία της ἐγέμιζε μέ θάῤῥος, δύναμιν καί ἀποφασιστικότητα.
Ὅταν ὁ πατήρ της ἀντελήφθη τήν ἀκλόνητον ἀπόφασιν τῆς θυγατρός του τήν ἐξύβρισε, καί ἀφοῦ τήν ἔδειρεν ἀσπλάχνως τήν ἐνέκλεισε νῆστιν εἰς τόν σταῦλον ἐπί τινας ἡμέρας. Εἰς τό τέλος ἔχασε τήν ψυχραιμίαν του καί ἐκάλεσε τούς Τούρκους νά τήν παιδεύσουν οἱ ἴδιοι, ἵνα τήν μεταπείσουν. Ἐκεῖνοι, παραλαβόντες τήν Ἁγίαν ὡς λύκοι ἅρπαγες, τήν ἔδεσαν εἰς μίαν συκῆν ἔμπροσθεν τῆς οἰκίας της, παρά τήν διερχομένην σημερινήν ὁδόν, καί τήν ἐμαστίγωσαν. Ἀκολούθως, ἀφοῦ τήν ἔδεσαν εἰς τήν οὐράν ἑνός ἀλόγου, τήν ἔσειραν ἔξωθεν τοῦ παλαιοῦ Ἱ. Ναοῦ Ἁγίου Ἀθανασίου, ὅστις ἔκειτο πλησίον τοῦ σημερινοῦ Ἱ. Ναοῦ Ἁγίου Γεωργίου καί κατεστράφη δυστυχῶς ἐκ πυρκαϊᾶς τό 1902.
Συμφώνως μέ μαρτυρίας, ὁ ῥηθείς παλαιός Ἱ. Ναός τοῦ Ἁγίου Ἀθανασίου Ζαγκλιβερίου ἔκειτο ἀκριβῶς ἀριστερόθεν τῆς εἰσόδου τοῦ ὑπάρχοντος Ἱ. Ναοῦ τοῦ Ἁγίου Γεωργίου καί περιεβάλλετο ὑπό μεγάλων δένδρων (κυπαρίσσων καί μορεῶν). Ὁ Ἱ. Ναός τοῦ Ἁγίου Γεωργίου ἤρχισε νά ἀνοικοδομῆται τό 1905. Οἱ Τοῦρκοι ἔδωσαν ἄδειαν τότε διά τήν ἀνέγερσιν νέου Ἱ. Ναοῦ πρός τιμήν τοῦ Μεγαλομάρτυρος Ἁγίου Γεωργίου (τόν ὁποῖον φοβοῦνται) καί οὐχί τοῦ Ἁγίου Ἀθανασίου Πατριάρχου Ἀλεξανδρείας, προφασιζόμενοι ὅτι δέν ἐγνώριζον τοῦτον τόν Ἅγιον. Μάλιστα πλησίον τοῦ Ἁγίου Ἀθανασίου ὑπῆρχε καί Σχολεῖον, ἔνθα οἱ μαθηταί ἔκαμνον μάθημα εἰς τόν νάρθηκα τοῦ Ἱ. Ναοῦ (πληροφορία π. Παναγιώτου Κορκόντζιλα).
Ἐκεῖ λοιπόν εἰς τόν Ἅγιον Ἀθανάσιον ἔδεσαν οἱ Τοῦρκοι καί πάλιν τήν Ἁγίαν εἰς μίαν μορέαν (μουριάν) καί τήν ἐβασάνιζον νά ἀρνηθῇ τόν Χριστόν. Τά Μαρτύρια ἦσαν φοβερά καί αἱ κραυγαί αὐτῆς ἠκούοντο εἰς ὅλον τό χωρίον.Καθώς λέγεται, τήν ἐγύμνωσαν οἱ δυστυχεῖς καί τήν ἐκτύπων μέ βέργας ἰτιᾶς καί λυγαριᾶς καί κατόπιν μέ συρματένια σχοινία. Εἰς τήν συνέχειαν τήν μετέφερον εἰς τό κέντρον τοῦ χωρίου, ὅπου ἦτο τό τουρκικόν τζαμίον, πλησίον τῆς σημερινῆς πλατείας τοῦ χωρίου καί ἐκεῖ τήν ἐπαίδευον συνεχῶς. Ἡ Μάρτυς ὅμως εἶχεν ἀνδρειοτάτην ψυχήν καί εἰς τάς γενομένας προκλήσεις τούς παρέδωκεν εἰς τόν πατέρα των διάβολον. Μάλιστα εἰς ἕνα Τοῦρκον, ὅστις τήν ἠπείλει ὅτι θά συνέτριβε τά ὀστᾶ της ἕν πρός ἕν, τοῦ ἀπήντησε: «τί ὠρέχτηκα ἀπό τήν πίστιν σας νά ἀρνηθῶ ἐγώ τόν Χριστόν μου, ἤ ἀπό ποῖα θαύματα τῆς πίστεώς σας νά πιστεύσω; οἱ ὁποῖοι βρωμεῖτε ἀκόμη ζωντανοί»!
Ταῦτα ἀκούσαντες κατῃσχύνθησαν ἅπαντες ἐξ ἐντροπῆς, καί μή δυνάμενοι τί ἄλλο νά πράξουν, τήν μετέφερον μισοπεθαμένην εἰς τήν οἰκίαν της. Κατ' ἄλλους τήν ἔῤῥιψαν εἰς τήν πλατεῖαν τοῦ Ζαγκλιβερίου, τήν ὁποίαν παρέλαβον ἡ μήτηρ της καί ὁ ἱερεύς τοῦ χωρίου, ὅστις μάλιστα ἔφερε καί Θείαν Κοινωνίαν ἐντός σπυρίου σταφίδος καί τήν ἐκοινώνησεν. Ὅταν παρέλαβε τήν Μάρτυρα ἡ μήτηρ της, τήν ἐνηγκαλίσθη μετά δακρύων καί τήν ἠρώτησε μέ ἀνυπομονησίαν: «Τί ἔκαμες παιδί μου»; Καί ἐκείνη τῆς ἀπήντησε: «Μάνα ἐκράτησα τό διαμάντι πού μοῦ ἔδωκες...» καί εὐθύς ἐξεψύχησεν !
Τούτων γενομένων, ἡ ψυχή τῆς Ἁγίας Μάρτυρος τοῦ Χριστοῦ Ἀκυλίνης ἐπορεύθη θριαμβευτικῶς πρός τόν οὐρανόν, ἔνθα οἱ χοροί τῶν Ἀγγέλων καί ὅλων τῶν Μαρτύρων τῆς θριαμβευούσης Ἐκκλησίας. Τήν ἰδίαν στιγμήν ἐξεχύθη ἀπό τό Ἅγιον αὐτῆς Λείψανον ἄῤῥητος εὐωδία, ὥστε ὅλαι αἱ ὁδοί ἀπ' ὅπου διῆλθεν ἀκολούθως εὐωδίαζον ἐπί πολλάς ἡμέρας. Ἦτο 27 Σεπτεμβρίου 1764.
 |
| Τα χαριτόβρυτα λείψανα της Αγίας Νεομάρτυρος Ακυλίνης - Αγγελίνης. |
Οἱ Τοῦρκοι διέταξαν τότε νά τήν ἐνταφιάσουν εἰς τό ὀθωμανικόν νεκροταφεῖον, τό ὁποῖον εὑρίσκετο πλησίον τοῦ τζαμίου, παρά τήν πλατεῖαν τοῦ χωρίου, ὥστε νά ἱκανοποιήσουν δι' αὐτοῦ τοῦ τρόπου τόν ἐγωϊσμόν των. Νά τήν κάμουν ἰδικήν των, ἔστω καί μετά θάνατον. Οὕτω καί ἐγένετο. Τό ἴδιον ὅμως βράδυ, ἕν φῶς ὡς ἄστρον κατῆλθεν ἐξ οὐρανοῦ καί ἔμεινεν εἰς τόν τάφον τῆς Ἁγίας ἐπί ὥραν πολλήν. Συμφώνως μέ μίαν ἄλλην παράδοσιν, ἐπί τρεῖς ὁλοκλήρους ἡμέρας ἐφύλαττον οἱ Τοῦρκοι τόν τάφον τῆς Ἁγίας, οἱ ὁποῖοι ἔβλεπον μάλιστα τό φῶς καί ἐφοβοῦντο. Αὐτό ὑπεχρέωσε τούς Χριστιανούς νά κλέψουν τό ἱερόν σῶμα τῆς Ἁγίας καί νά τό ἐνταφιάσουν εἰς ἕτερον μέρος. Ἡ παράδοσις ἀναφέρει τρία ὀνόματα Ζαγκλιβερινῶν παλληκαριῶν (Τσιόπλας, Καλλιμέρης καί Μπούκλας), τά ὁποῖα ἐξέθαψαν τήν Ἁγίαν καί ἔκαμαν ὅρκον νά μή μαρτυρήσουν εἰς οὐδένα τό μέρος τοῦ ἐνταφιασμοῦ της, ἵνα μή συληθῇ ὑπό τῶν Τούρκων.
Κατά τήν παράδοσιν τά Ἱερά Λείψανα τῆς Ἁγίας ἐτοποθετήθησαν ἐντός κοφίνου καί οὕτω ἐφυγαδεύθησαν.Ἔκτοτε ἐγένοντο πολλαί προσπάθειαι ἀνευρέσεως αὐτῶν, ἀλλ' εἰς μάτην.
Ὁ Βίος τῆς Ἁγίας Νεομάρτυρος Ἀκυλίνης τῆς Ζαγκλιβερινῆς [Υ Π Ο Μ Ν Η Μ Α Γέροντος Μαξίμου Μοναχοῦ Ἰβηρίτου Περί τῆς εὑρέσεως τῶν Ἱερῶν Λειψάνων τῆς Ἁγίας Νεοπαρθενομάρτυρος Ἀκυλίνης τῆς Ζαγκλιβερινῆς (απόσπασμα)]
 |
| Τα χαριτόβρυτα λείψανα της Αγίας Νεομάρτυρος Ακυλίνης - Αγγελίνης της εκ Ζαγκλιβερίου καταγομένης. |
 |
| Ιατροδικαστική πραγματογνωμοσύνη των λειψάνων της Αγίας Ακυλίνης - Αγγελίνης (09/03/2012). |
 |
Ὁ Γέρων π. Μάξιμος Ἰβηρίτης καί ὁ καθηγητής κ. Νικόλαος Βασιλειάδης
στέκονται ἐνώπιον τοῦ λειψάνου τῆς Ἁγίας Ἀκυλίνης. |
 |
Ιατροδικαστική και τοξικολογική πραγματογνωμοσύνη των λειψάνων της Αγίας Ακυλίνης - Αγγελίνης (22/03/2012).
|
