Οσιομάρτυρας Ελισάβετ Φεόντοροβνα: ζωή στολισμένη με αγγελικές ψαλμωδίες

site analysis

Νικόλαος Βολόσιν

Στις 18 Ιουλίου η Εκκλησία γιορτάζει τη μνήμη της Οσιομάρτυρος Μεγάλης Δούκισσας Ελισάβετ Φεόντοροβνα Ρομάνοβα.

 Πάνω από τη μικρή ρωσική πόλη Αλαπάεβσκ σουρούπωνε. Η μέρα καταλάγιαζε, αφήνοντας χώρο για τη σιωπή της νύχτας. Πλησίαζε η ώρα της ανάπαυσης. Αλλά οι κάτοικοι στα περίχωρα του Αλαπάεβσκ, τον Ιούλιο του 1918, ήταν ανήσυχοι. Η επιβολή της δικτατορίας του προλεταριάτου τους φαινόταν ως μια εξέγερση της ανθρωπότητας ενάντια στον Θεό και στην πίστη των πατέρων. Στη διάρκεια αυτής της γενικευμένης σύγχυσης, έγιναν ξαφνικά αυτόπτες μάρτυρες ενός ανεξήγητου για τον ανθρώπινο νου φαινομένου. Για τρείς ημέρες άκουγαν ότι από το εγκαταλελειμμένο ορυχείο Νόβαγια Σελίμσκαγια έφταναν ήχοι ψαλμωδίας.

Τα λόγια των προσευχών που έφταναν στα αυτιά των κατοίκων, ταίριαζαν με την αναστάτωση που ένιωθαν στις ψυχές τους οι απλοί άνθρωποι. Περίπου για ένα χρόνο η Πατρίδα τους καιγόταν στη φωτιά της επαναστατικής αναταραχής. Οι άνθρωποι ζούσαν χωρίς να ξέρουν τι θα τους φέρει η επόμενη μέρα. Δεν ήταν σίγουροι αν θα ζουν την επόμενη μέρα ή αν θα παραστούν ενώπιον της Κρίσης του Θεού. Κάθε μέρα προσεύχονταν και πίστευαν βαθιά ότι η ορθοδοξία θα επιβιώσει παρόλες τις δυσκολίες.

 Και ξαφνικά, από κάπου κάτω από τη γη, άρχισε να ακούγεται ο ήχος γνωστής σε όλους προσευχής: «Σώσον, Κύριε, τον λαόν Σου… και ευλόγησον την κληρονομίαν Σου…». Η ψαλμωδία τη μια δυνάμωνε και την άλλη έσβηνε. Κάποιες φορές, φαινόταν ότι σταματούσε, αλλά όταν νύχτωνε πάλι άρχιζε. Αυτό συνεχιζόταν για τρείς μέρες. Ύστερα, οι άνθρωποι άκουσαν τον Χερουβικό Ύμνο που θύμιζε το γεγονός της Εισόδου του Κυρίου στην Ιερουσαλήμ για τα εκούσια σταυρικά Του πάθη. «Οι τα χερουβείμ μυστικώς εικονίζοντες… και τη ζωοποιώ Τριάδι τον Τρισάγιον ύμνον προσάδοντες…» - ακουγόταν από το βάθος του ορυχείου η ψαλμωδία μιας καθαρής και ήρεμης γυναικείας φωνής.

 Ήταν λες και, ακριβώς εδώ και τώρα, συνέβαινε κάτι πολύ σπουδαίο. Ήταν ως εάν εκείνη τη στιγμή, όχι ένας άνθρωπος αλλά ο όλος ο λαός μιας χώρας που καταστρέφεται επαναλάμβανε τον αναστεναγμό της προσευχής. «Πάσαν νυν βιοτικήν … αποθώμεθα μέριμναν…» - ακούστηκε από τα έγκατα της γης ακολουθώντας το βραδινό σούρουπο για να ακολουθήσει μια τρομακτική σιγή. Πέρασε μία ώρα, δύο, τρείς … και από το ορυχείο δεν ακούστηκε κανένας ήχος πια.

 Οι ντόπιοι καταλάβαιναν ότι ακούν ψαλμωδίες ζωντανών ανθρώπων. Ήξεραν ότι

λίγες μέρες πριν, σε αυτό το μέρος, είχε επιβληθεί σκληρή τιμωρία εναντίον αυτών που έμεναν αφοσιωμένοι στην πίστη και στην Πατρίδα τους και για αυτό τους είχαν εκτελέσει με βάναυσο τρόπο. Τόσο που δεν μπορούσαν να πιστέψουν ότι κάποιος από τους εκτελεσθέντες θα μπορούσε να επιβιώσει παρόλο που τους έριχναν στη βραχώδη άβυσσο του ορυχείου.

 Πέρασαν τρείς μήνες μετά από αυτά τα τραγικά γεγονότα. Όταν έσκαψαν το ορυχείο, ανάμεσα στις πέτρες βρήκαν σώματα ανθρώπων που είχαν ενταφιαστεί ζωντανοί. Ήταν ακρωτηριασμένοι και τραυματισμένοι τόσο που δεν μπορούσες να τους αναγνωρίσεις. Αλλά, ανάμεσα στους άλλους, ξεχώριζε μια γυναίκα με μοναχική ενδυμασία. Στο στήθος της είχε την εικόνα του Σωτήρα. Το πρόσωπό της είχε μια αγγελική ηρεμία και τα δάχτυλα του δεξιού χεριού της ήταν όπως όταν είναι για να κάνουμε τον σταυρό. Έτσι ανακομίστηκε το σώμα της Αγίας Μεγάλης Δούκισσας Ελισάβετ Φεόντοροβνα που αγόγγυστα είχε ανεβεί τον προσωπικό της Γολγοθά και που είχε παραδώσει την αθάνατη ψυχή της στον Θεό.

 Η ζωή της νυν τιμώμενης Αγίας ήταν γεμάτη από επεισόδια και τομές. Να σημειώσουμε τις αναζητήσεις της που είχαν ως αποτέλεσμα την ανακάλυψη της αληθινής πίστης. Και η μοναχική της κουρά ήταν ξεχωριστό γεγονός στη ζωής της. Αφοσιώθηκε ολοκληρωτικά στην προσφορά βοήθειας σε πάσχοντες ανθρώπους. Η δε συγκρότηση της μοναχικής κοινότητας στην καρδιά της Μόσχας δεν ήταν μικρή υπόθεση. Όλα τα παραπάνω από το βίο της Δούκισσας Ελισάβετ είναι μόνο ένα μικρό δείγμα για το μεγαλείο του χριστιανικού της ανδραγαθήματος. Δεν είναι εύκολο να φανταστούμε πως μια εγγονή της βασίλισσας της Αγγλίας, η πριγκίπισσα Έσσης-Νταρμστάτ Έλλα, που είχε ανατραφεί σε αριστοκρατική οικογένεια, θα έστηνε ρωσικό μοναστήρι και θα είχε μαρτυρικό θάνατο από τα χέρια στρατευμένων θεομάχων.

 Ο δρόμος της χριστιανικής της σταυροφορίας άρχισε τη στιγμή που η Δούκισσα επισκέφτηκε τους Αγίους Τόπους, όπου είχαν ξετυλιχθεί τα γεγονότα της ευαγγελικής ιστορίας. Τότε αποφάσισε να εγκαταλείψει την λουθηρανική πίστη και να γίνει ορθόδοξη. Τη δεδομένη στιγμή αυτή η απόφαση σηματοδοτούσε άρνηση της οικογενειακής παράδοσης πολλών αιώνων, αλλά η Ελισάβετ Φεόντοροβνα έμεινε ακλόνητη.

Στην επιστολή προς τον πατέρα της είχε γράψει: «Συνεχώς σκεφτόμουν και διάβαζα και προσευχόμουν στο Θεό να μου υποδείξει το σωστό δρόμο, και κατέληξα στο συμπέρασμα ότι μόνο σε αυτή τη θρησκεία μπορώ να βρω την αληθινή και ισχυρή πίστη στο Θεό, την οποία πρέπει να διαθέτει ένας άνθρωπος ώστε να είναι καλός χριστιανός». Το να δεχτούν γονείς στρατευμένοι στον προτεσταντισμό μια τέτοια απόφαση της κόρης τους, ήταν μεν δύσκολο, αλλά σύντομα την αποδέχτηκαν.

Από πολύ μικρή ηλικία, η καρδιά της Έλλας ήταν γεμάτη από συμπάσχουσα αγάπη για τους ανθρώπους. Η αποδοχή της ορθοδοξίας ενδυνάμωσε αυτή την επιθυμία της νεαρής Δούκισσας να βοηθάει τους πάσχοντες. Αφιέρωνε τον εαυτό της στο να υπηρετεί αυτούς που βασανίζονταν από διάφορες ασθένειες και έτσι ανέλαβε τη Διεύθυνση Ερυθρού Σταυρού της Μόσχας.

 Με το να συμπάσχει στις τραγωδίες των απλών ανθρώπων, και με το να προφέρει χέρι βοήθειας σε όσους την έχουν ανάγκη με την πρώτη έκκληση, άραγε είχε φανταστεί η Ελισάβετ Φεόντοροβνα, πόσο τραγικός δρόμος ζωής την περίμενε.

 Το 1905, από έκρηξη βόμβας που πέταξε ένας τρομοκράτης, πεθαίνει ο άντρας της – ο Δούκας Σέργιος Αλεξάνδροβιτς. Ο θάνατος του συζύγου της συνετέλεσε ώστε η ολοφυρόμενη χήρα να αλλάξει ριζικά τον τρόπο της ζωής της. Ο πρωτοπρεσβύτερος Μιχαήλ Πόλσκιϊ διηγούταν για αυτήν την περίοδο της ζωής της: «Ο τρόμος που βίωσε άφησε στην ψυχή της μια πολύ βαθιά πληγή η οποία επουλώθηκε μόνο τότε, όταν έστρεψε το βλέμμα της σε αυτά που δεν είναι εκ του κόσμου τούτου».

 Ακολουθώντας τις εντολές του Χριστού, μοίρασε μέρος της περιουσία της στους πλησιέστερους συγγενείς, ένα μέρος το επέστρεψε στο δημόσιο, και με τα περισσότερα από τα χρήματα που έμειναν, αγόρασε ένα κτήμα στο κέντρο της Μόσχας, όπου ίδρυσε την Ιερά Μονή του Ελέους των Αγίων Μάρθας και Μαρίας. Εκεί, το 1909, έλαβε τη μοναχική κουρά. Στις επιστολές της η Ελισάβετ Φεόντοροβνα αποκαλύπτει τις συναισθηματικές αναζητήσεις που την ενθάρρυναν να εγκαταλείψει τον κόσμο. «Το δέχτηκα όχι ως σταυρό, αλλά ως δρόμο που έχει άφθονο φως, δρόμο που μου υπέδειξε ο Κύριος. Νυμφεύομαι τον Χριστό και το έργο Του. Ό,τι μπορώ το δίνω σε Αυτόν και στον πλησίον» - γράφει η Δούκισσα. Σε αυτά τα βαθιά λόγια βρίσκεται το κλειδί για να κατανοήσουμε την πληρότητα της πραγματικής μοναχικής άσκησης.

 Η μοναστική δραστηριότητα της Δούκισσας Ελισάβετ ήταν πολύπλευρη. Δημιούργησε στη Μονή το καλύτερο στην πόλη χειρουργικό νοσοκομείο και βιβλιοθήκη για τους φτωχούς και άνοιξε σχολείο για δυσπροσάρμοστους εφήβους. Όταν η χώρα βίωνε τον Ρωσο-Ιαπωνικό πόλεμο, η Δούκισσα άνοιξε κοντά στο Νοβοροσσίϊσκ στρατιωτικό νοσοκομείο για τραυματίες στρατιώτες.

 Η ελεημοσύνη και η απλότητα της Αγίας Ελισάβετ δεν είχαν όρια. Έχει διατηρηθεί η ανάμνηση ενός γεγονότος, όταν η Δούκισσα έπρεπε να επισκεφτεί ένα ίδρυμα για μικρά ορφανά κορίτσια. Όλοι ετοιμάζονταν να δεχτούν αντάξια την ευεργέτιδά τους. Στα κορίτσια είπαν: «Όταν μπει η Μεγάλη Δούκισσα, όλοι με μια φωνή να πείτε ‟Γεια σας!ˮ και φιλήστε το χέρι». Όταν η Ελισάβετ Φεόντοροβνα πέρασε το κατώφλι, άκουσε τη χορωδία των παιδικών φωνών: «Γειά σας και φιλήστε το χέρι!» και όλα άπλωσαν τα χέρια τους προς τη Δούκισσα. Οι νηπιαγωγοί τρόμαξαν: τώρα τι γίνεται! Αλλά η Μεγάλη Δούκισσα δάκρυσε, πλησίασε στο καθένα από τα κορίτσια και τους φίλησε τα μικρά παιδικά χεράκια τους.

 Η Οκτωβριανή Επανάσταση του 1917 παραβίασε τον ήρεμο ρυθμό της πνευματικής και ιεραποστολικής ζωής της Μονής των Αγίων Μάρθας και Μαρίας. Στην αυγή αυτής της τραγικής εποχής, η Μεγάλη Δούκισσα Ελισάβετ, αναλογιζόμενη την προοπτική που θα είχε η επικείμενη ζωή της αυτοκρατορίας, απευθύνει επιστολή στον Νικόλαο Β’, στην οποία ανάμεσα στα άλλα έγραφε και τα εξής λόγια: «Όλους εμάς σύντομα θα μας πάρουν μεγάλα κύματα...Όλες οι τάξεις, από τις κάτω έως τις άνω, ακόμα και αυτοί που είναι τώρα στον πόλεμο, έφτασαν στα όρια! ...Τι άλλες τραγωδίες μπορούν να συμβούν ακόμα; Τι άλλα δεινά μας περιμένουν ακόμα;»

 Τα δεινά που ανέμενε η Αγία Δούκισσα ξεκίνησαν τον Απρίλιο του 1918. Την Τρίτη ημέρα του Πάσχα, στο μοναστήρι μπήκαν οπλισμένοι άνθρωποι με σκοπό να συλλάβουν την Αγία ιδρύτρια της Μονής. Μαζί με την Μεγάλη Δούκισσα συνέλαβαν και δύο αδελφές – τη Βαρβάρα και την Αικατερίνη. Όπως και οι Άγιοι Βασιλομάρτυρες, οι μοναχές μεταφέρθηκαν στην Αικατερινμπούργκ, και μετά, μαζί με άλλους συλληφθέντες μεταφέρθηκαν στο Αλαπάεβσκ για την οριστική καταδίκη.

Στις 18 Ιουλίου του 1918, ξύπνησαν τους συλληφθέντες τη νύχτα, τους έβαλαν σε κάρα και τους πήγαν στο χωριό Σινιάτσιχα σε ένα εγκαταλελειμμένο ορυχείο. Τα τελευταία λόγια της Αγίας που είπε, πριν πέσει στο γκρεμό, ήταν η φράση του Σωτήρα που την είπε όταν ανέβαινε τον Γολγοθά: «Κύριε, συγχώρεσέ τους, δεν ξέρουν τι κάνουν!». Συνέχιζε να προσεύχεται για τους δολοφόνους της, αφήνοντας τον εαυτό της στα χέρια του Θεού.

 Όταν την έριξαν στο ορυχείο, η Δούκισσα επιβίωσε, αν και είχε πέσει σε πέτρινη προεξοχή. Δίπλα της βρίσκονταν και μερικοί άλλοι άνθρωποι. Ακόμα και εδώ, στο κατώφλι του θανάτου, η Ελισάβετ Φεόντοροβνα δεν σταμάτησε να εκτελεί την υπόσχεση που είχε δώσει να υπηρετεί τους ανθρώπους. Έβγαλε το μοναχικό κάλυμμα της κεφαλής, το έσκισε σε λωρίδες και έδεσε την πληγή στο κεφάλι του Δούκα Ιωάννη Κωνσταντίνοβιτς και συνέχισε να βοηθάει όσο μπορούσε και άλλους επιζώντες.

 Οι εξαγριωμένοι εκτελεστές, έχοντας πετάξει όλους τους συλληφθέντες στο λάκκο, αποφάσισαν να τελειώσουν την αιματηρή εκτέλεση και άρχισαν να πετάνε στο ορυχείο βόμβες. Εκτός από τις βόμβες με τις εκκωφαντικές εκρήξεις, οι βασανιστές πέταξαν στο λάκκο προσανάμματα και έβαλαν φωτιά. Αλλά από την φωτιά που άναψε ξαφνικά άρχισαν να ηχούν ψαλμωδίες. Οι δολοφόνοι τρόμαξαν και κάποιοι από αυτούς έχασαν τα λογικά τους, όντας μάρτυρες του γεγονότος ότι ο Κύριος με θαυμαστό τρόπο έσωζε τις ζωές των μαρτύρων.

 Τρείς μέρες η Αγία Δούκισσα, μαζί με άλλους μάρτυρες, πέρασε στο ορυχείο χωρίς φαγητό και φως και δεν έπαψε να βοηθάει τους τραυματίες και να προσεύχεται συνεχώς. Σε αυτό το εγκαταλελειμμένο ορυχείο, αποδυναμωμένη, πέρασε στην αιώνια γαλήνη. Η αθάνατη ψυχή της, έχοντας απελευθερωθεί από το σώμα και έχοντας ξεπεράσει το πέτρινο εμπόδιο, πέταξε εις τα Ουράνια.

Την Αγία Οσιομάρτυρα Μεγάλη Δούκισσα Ελισάβετ τιμούν όχι μόνο στην Ορθόδοξη Εκκλησία. Στην προτεσταντική εκκλησία την τιμούν βαθιά ως γυναίκα που αφιέρωσε ολοκληρωτικά τη ζωή της στο ιεραποστολικό και κοινωνικό έργο. Ο επικεφαλής των αγγλικανών, ο αρχιεπίσκοπος Καντέρμπερι Τζάστιν Ουέλμπι, σε επιστολή του προς τον Αγιώτατο Πατριάρχη Κύριλλο σημείωνε ότι «η Αγία Ελισάβετ είναι παράδειγμα χριστιανικής ελεημοσύνης, προσφοράς και ανθεκτικότητας». Στη δυτική όψη του Αββαείου του Ουέστμινστερ, ανάμεσα στα αγάλματα των μαρτύρων της πίστης του 20ου αιώνα, βρίσκεται και το άγαλμα της Αγίας Μεγάλης Δούκισσας Ελισάβετ Φεόντοροβνα.

Μέχρι και σήμερα η Αγία Ελισάβετ παραμένει για μας οδοιπορικό αστέρι που οδηγεί τους χριστιανούς προς τη σωτηρία με το παράδειγμα της ηρωικής της ζωής.

 Νικόλαος Βολόσιν

Μετάφραση για την πύλη gr.pravoslavie.ru: Αναστασία Νταβίντοβα

Ένωση Ορθοδόξων Δημοσιογράφων

7/20/2020

Πηγή /αντιγραφή-proskynitis

Αγία Μαργαρίτα Η Νέα Οσιομάρτυς – Τιμάται 25 Ιανουαρίου

site analysis

STORIES

Η μοναχή Μαργαρίτα, ηγουμένη της Ι. Μονής Αγίου Ιωάννου Προδρόμου στην πόλη Μενζελίνσκ, είχε ελληνική καταγωγή. Διακρινόταν για την εξαίρετη μόρφωσή της, τη σύνεση, αλλά και την αυστηρή ασκητική ζωή της. Οργάνωσε το μοναστήρι της κατά τα πρότυπα των παλιών μοναστηριών της Ελλάδος.

Μια από τις μοναχές που επέζησε ως τις μέρες μας, η μοναχή Αλεφτίνα, τυφλή στα τελευταία της χρόνια, διέσωσε τις πληροφορίες που καταγράφουμε.

Οι μοναχές, με την έμπνευση και καθοδήγηση της ηγουμένης Μαργαρίτας, ζούσαν αυστηρή μοναχική ζωή, τελώντας ανελλιπώς τις ακολουθίες και το μοναχικό τους κανόνα.

Όλες εργάζονταν με πνεύμα θυσίας και πολύ φιλότιμο στα διακονήματά τους. Το μοναστήρι είχε πολλούς κήπους με οπωροφόρα δέντρα, λαχανόκηπους, χωράφια, μελίσσια κ.λπ.

Όπως θυμόταν η μοναχή Αλεφτίνα, όταν το Σεπτέμβριο του 1918 μ.Χ. έφυγαν τα στρατεύματα των «λευκών» από το Καζάν και τις γύρω πόλεις, η ηγουμένη Μαργαρίτα, φοβούμενη τους μπολσεβίκους, αποφάσισε να φύγει προσωρινά μαζί με τους άλλους πρόσφυγες. Έφτασε μέχρι το λιμάνι του ποταμού, όπου οι πρόσφυγες επιβιβάζονταν στα ποταμόπλοια. Εκεί όμως εμφανίστηκε ο άγιος Νικόλαος και της είπε: «Γιατί φεύγεις από το στεφάνι που σε περιμένει»;

Η ηγουμένη Μαργαρίτα συγκλονίστηκε. Αμέσως πήρε το δρόμο της επιστροφής. Γύρισε στο μοναστήρι και αμέσως κάλεσε έναν ιερέα. Πεπεισμένη πλέον ότι την περιμένει το μαρτύριο, παρακάλεσε τον ιερέα να ετοιμάσει το φέρετρο και τον τάφο της και αν μπορέσει να τη θάψει την ίδια μέρα. Ο ιερέας την άκουσε απορημένος.

Την επόμενη μέρα κατά τη διάρκεια της θείας Λειτουργίας, ομάδα επαναστατών μπήκαν στο καθολικό του μοναστηριού και τη συνέλαβαν. Η γερόντισσα Μαργαρίτα παρακάλεσε να την αφήσουν να κοινωνήσει. Οι επαναστάτες όμως δεν γνώριζαν τέτοιες ευγένειες. Την έσυραν στον έξω νάρθηκα και χωρίς άλλες εξηγήσεις την εκτέλεσαν ως αντεπαναστάτρια.

Οι μοναχές λυπημένες παρέλαβαν το σκήνωμά της, τέλεσαν τη νεκρώσιμη ακολουθία και την έθαψαν πίσω από το ιερό του καθολικού.

Την επόμενη ο ιερέας κατάλαβε τι σήμαινε αυτή η παράξενη παράκληση και επιμονή της ηγουμένης να τη θάψουν την ίδια μέρα. Οι μπολσεβίκοι έφεραν ένα μουσουλμάνο χότζα και τον εκτέλεσαν στο μοναστήρι. Ήθελαν, λοιπόν να τον θάψουν στον ίδιο τάφο με την ορθόδοξη μοναχή. Όμως δεν μπόρεσαν.

Αργότερα το μοναστήρι έκλεισε και ερήμωσε. Στη δεκαετία του ’70 συνέβη ένα θαυμαστό γεγονός. Όπως διηγείται η Μαρίνα Μιχαήλοβνα, η οποία ήταν κόρη ιερέα, οι αρχές αποφάσισαν τότε να σκάψουν κοντά στο ιερό. Δεν γνώριζαν τίποτα για τον τάφο της ηγουμένης Μαργαρίτας. Καθώς έσκαβαν, ξαφνικά βρήκαν άφθαρτο το σώμα μιας μοναχής ντυμένης με το ράσο, το μοναχικό σχήμα και το σταυρό στο στήθος. Φαινόταν ολοζώντανη σαν να κοιμόταν. Το σώμα της δεν έφερε σημάδια φθοράς. Οι εργάτες τρόμαξαν. Δεν πείραξαν το λείψανο. Έκλεισαν γρήγορα τον τάφο και άρχισαν να σκάβουν σε άλλο σημείο.

Τον ΙΘ’ αιώνα, ο μεγάλος στάρετς της Ρωσίας, άγιος Αμβρόσιος της Όπτινα (βλέπε 10 Οκτωβρίου), ο οποίος μεταξύ των άλλων διακρινόταν για το προορατικό του χάρισμα, είχε πει τα εξής:

«Στην πόλη Μενζελίνσκ θα λειτουργήσει ένα μοναστήρι. Θα αποκτήσει φήμη και δόξα. Όταν θα προΐσταται η πρώτη ηγουμένη θα κτιστεί νέος ναός. Η δεύτερη ηγουμένη θα γίνει μάρτυρας. Και όταν θα έρθει η τρίτη ηγουμένη τότε θα πέσουν οι καμπάνες του μοναστηριού».

Πράγματι η πρόρρηση του αγίου Αμβροσίου εκπληρώθηκε. Το καθολικό του μοναστηριού κτίσθηκε κατά τη διάρκεια της ηγουμενίας της πρώτης ηγουμένης. Η δεύτερη ηγουμένη ήταν η γερόντισσα Μαργαρίτα, η νεομάρτυς. Κατά την διάρκεια της ηγουμενίας της διαδόχου της, το μοναστήρι έκλεισε βίαια, οι μοναχές διώχθηκαν και οι επαναστάτες έριξαν κάτω κι έσπασαν τις καμπάνες του μοναστηριού.

Πηγή: saint.gr

Οι τρεις Αγίες Νεομάρτυρες Ευδοκία,Αικατερίνη και Μιλίτσα(+23 Ιανουαρίου 1938)

site analysis

Η αγία νεομάρτυς μοναχή Ευδοκία (Kuzminova) γεννήθηκε στις 17 Αυγούστου  1884 στην πόλη  Istra, επαρχία της Μόσχας.Πυροβολήθηκε Στις 23 Ιανουαρίου/ 5 Φεβρουαρίου 1938 και θάφτηκε στους ανώνυμους μαζικούς τάφους στη θέση  Butovo κοντά στη Μόσχα.

Η αγία νεομάρτυς Αικατερίνη (Τσερκάσοβα) γεννήθηκε στις 4 Δεκεμβρίου του 1892 σε χωριό της περιοχής Kashino Volokolamsky, επαρχία της Μόσχας,Στις 26 Ιανουαρίου, η  NKVDστην περιοχή της Μόσχας, καταδίκασε την Αικατερίνη (Τσερκάσοβα)  σε θανατική ποινή. Την εκτέλεσαν τη νύχτα της 22ας προς 23η Ιανουαρίου 1938 στο Μπούτοβο.

Η αγία νεομάρτυς Μίλιτσα (Kuvshinov) γεννήθηκε 23 του Νοεμβρίου του 1891 σε χωριό της επαρχίας Ulinovka Kobelyanska της Πολτάβα Η Milica Kuvshinova πυροβολήθηκε στις 23 Ιανουαρίου5 Φεβρουαρίου 1938 και θάφτηκε σε έναν κοινό άγνωστο τάφο στην περιοχή Butovo κοντά στη Μόσχα.

Οι τρεις Αγίες Νεομάρτυρες Ευδοκία ,Αικατερίνη και Μιλίτσα,μαζί με τον νεομάρτυρα Σεραφείμ(Μπουλιάσε) που μαρτύρησαν για του Χριστού την πίστη την αγία

Οι τέσσερις Αγίες Νεομάρτυρες Ευδοκία,Δαρεία,Μαρία και Δαρεία(+5 Αυγούστου 1919)

site analysis

Τα λείψανα των Αγίων νεομαρτύρων Ευδοκίας Δαρείας,Μαρίας και Δαρείας τα οποία βρίσκονται στον ενοριακό ναό του Σουβόροβο,σε απόσταση λίγων χιλιομέτρων από το μοναστήρι του Οσίου Σεραφείμ του Σάρωβ στο Ντιβέεβο.Η μνήμη τους τιμάται στις 5 Αυγούστου

Στό χωριό Πούζο -τώρα όνοµάζεται Σουβόροβο ύπάρχει ό τάφος των µαρτύρων. Τό 1919 στό χωριό πήγε απόσπασµα µπολσεβίκων. 'Εκεί έµενε µιά άγία Γερόντισσα, προικισµένη από τόν Θεό µέ προορατικό χάρισµα Ήταν ή Ευδοκία ή διά Χριστόν σαλή. Ταλαιπωρηµένη από χίλιες δυό άσθένειες, δέν µπορούσε καθόλου νά περπατήσει. 'Όλο προσευχόταν.

 Μαζί της ζούσαν κοπέλες µέ προσευχή καί νηστεία ή Δαρεία, ή Μαρία καί ή άλλη Δαρεία. Διάβαζαν τίς άκολουθίες. 'Όταν πήγαν οι στρατιωτες, τίς χτύπησαν άλύπητα καί τίς εβγαλαν στό δρόµο, γιά νά τίς εκτελέσουν. Τίς οδήγησαν στό κοιµητήριο, ενα χιλιόµετρο εξω από τό χωριό. Τή Γερόντισσα Ευδοκία τήν έσερναν, γιατί δέν µπορούσε νά περπατήσει. Τίς εβαλαν νά σκάψουν λάκκο καί τίς διέταξαν νά σταθούν στό χείλος του. 'Εκεί τίς πυροβόλησαν, έτσι πού ή καθεµία έπεφτε µέσα. Τήν Ευδοκία τήν πυροβόλησαν στό κεφάλι, µέ αποτέλεσµα τό µισό νά πεταχτεί πιό πέρα ... Στή συνέχεια ερριξαν πάνω τους τά χώµατα κι έφυγαν.

Κρυφά οι χριστιανοί -οταν έφυγαν οι στρατιωτες- άνοιξαν τό λάκκο, εβγαλαν τά σκηνώµατα των µαρτύρων καί τά περιποιήθηκαν. Διάβασαν κρυφά τή νεκρώσιµη ακολουθία καί τά ένταφίασαν κανονικά. Πέρυσι(σ.σ.περίπου το 1990) -µετά τόν έσπερινό της Μεταµορφώσεως- µιά γυναίκα πού τότε βρισκόταν στό σπίτι της Γερόντισσας Ευδοκίας, µας είπε ότι διέφυγε, µόλις µπήκαν οι στρατιωτες. 

Πολύ πρίν συµβεί τό γεγονός, ή Γερόντισσα Ευδοκία της είχε πει: «'Εσύ, τήν ωρα του µαρτυρίου δέν θα είσαι µαζί µας»! Καί συνέχισε: «'Όταν εµείς θα πεθάνουµε, δέν θα χτυπήσει καµπάνα». 
'Όπως κι έγινε ... 'Από φόβο οί χωριανοί δέν χτύπησαν πένθιµα τήν καµπάνα. Στό διπλανό χωριό -τήν ωρα πού γινόταν ή εκτέλεση- έβλεπαν στήν περιοχή του κοιµητηρίου τέσσερις φωτεινές στήλες πού ύψώνονταν από τή γη ίσαµε τόν ουρανό! Κατάλαβαν ότι κάτι τό συγκλονιστικό, τό ξεχωριστό συµβαίνει στό Πούζο. Άργότερα έµαθαν ... 

Πολλοί προσκυνητές πηγαίνουν συνεχώς στόν τάφο καί προσκυνούν. Φεύγοντας, παίρνουν λίγο χώµα για ευλογία. Τό χειµώνα παίρνουν χιόνι από τόν τάφο καί άφοϋ λιώσει τό πίνουν σαν άγίασµα. Μια κοπελίτσα δώδεκα ετών, πού έπασχε από ισχυρούς πονοκεφάλους, τήν πήγαν στόν τάφο των µαρτύρων.Της είπαν νά παρακαλέσει τή Γερόντισσα Ευδοκία να τήν κάνει καλά. 

Τό κορίτσι, άρχισε να κλαίει καί να παρακαλεί: 
«Θεράπευσε, γιαγιά, τό κεφαλάκι µου»! Πήραν χιόνι, τό έβαλαν στό κύπελο κι όταν πήγαν στό σπίτι, ή κοπελίτσα έκανε τό σταυρό της, τό ήπιε καί 
κοιµήθηκε. 'Όταν σηκώθηκε τό πρωί, ήταν τελείως καλά! Είπε ότι είδε τή Γερόντισσα Ευδοκία να της µιλάει γλυκά καί να της λέει: «Μή στενοχωριέσαι. Θα γίνει καλά τό κεφαλάκι σου!». Ή κοπέλα σήµερα είναι µιά χαρά. Ζεί παντρεµένη. στό Σουβόροβο.

(Μαρτυρία της μοναχής Μαργαρίτας του Ντιβέεβο.Από το βιβλίο του Μανώλη Μελινού ''Άνθη Αγίας Ρωσίας'')

Μεταφορά στο διαδύκτιο proskynitis.blogspot

Αγία Νεομάρτυς Αθανασία(Λεπέσκιν)ηγουμένη της Μονής Σμόλενσκ(+1932)

site analysis

Γεννήθηκε στη Μόσχα στις 15 Μαρτίου 1885 Ο πατέρας της - Vasily Ν Lepeshkin είχεμπορική επιχείρηση

Το 1902 τελείωσε το Usachevsky Ινστιτούτο της Μόσχας όπου φοιτούσαν παιδιά πλούσιων εμπόρων και γνώριζε τη γαλλική και γερμανική γλώσσα.Μετά από λίγο καιρπρος έκπληξη πολλών- έγινε δόκιμη μοναχή στο μοναστήρι της Αγίας Τριάδος Zosimova κοντά στην Μόσχα,ενώ το 1904 στάλθηκε στο μοναστήρι Πονετάεβσκ όπυ τελειοποίησε την τεχνική της στην αγιογραφία.

Εκάρη μοναχή το 1914 και το 1920 εκλέχθηκε ηγουμένη.Το μοναστήρι έκλεισε και στην θέση άνοιξε ένας γεωργικός συνεταιρισμός όπου εργάζονταν οι μοναχές μέχρι το 1928.Ως υπεύθυνη για τον συνεταιρισμό είχε επαφές με την εκτελεστική επιτροπή της περιοχής.Σε μία συνάντηση,ένας μπολσεβίκος για να την πειράξει της είπε:«Εμείς εδώ έχουμε το πορτραίτο του Μάρξ,μαθητή του πρώτου σοιαλιστή που ήταν ο Χριστός.Τότε η ηγουμένη του απάντησε:''Τότε γιατί δεν έχετε ένα πορτραίτο και του Δασκάλου!;''
Λόγω των δύσκολων συνθηκών υπέφερε από την καρδιά της και από άλλες ασθένειες.
Έπειτα έζησε  στην περιοχή Naro-Fominsk, της Μόσχας όπου και εγκαταστάθηκε με μία ηλικιωμένη μοναχή την Αντωνία, και την μοναχή Ευδοκία Buchinevoy.Για να επιζήσουν έφτιαχναν παπλώματα

Συνελήφθη για αντισοβιετική προπαγάνδα στις 28 Μαίου/10 Ιουνίου 1931.Καταδικάστηκε σε 5 χρόνια εξορία στο Καζακστάν.Εκοιμήθη στις 12 Μαίου 1932.

Όσια Μαργαρίτα η Νεα Μάρτυρας

site analysis

Βιογραφία

Η μοναχή Μαργαρίτα, ηγουμένη της Ι. Μονής Αγίου Ιωάννου Προδρόμου στην πόλη Μενζελίνσκ, είχε ελληνική καταγωγή. Διακρινόταν για την εξαίρετη μόρφωσή της, τη σύνεση, αλλά και την αυστηρή ασκητική ζωή της. Οργάνωσε το μοναστήρι της κατά τα πρότυπα των παλιών μοναστηριών της Ελλάδος. Μια από τις μοναχές που επέζησε ως τις μέρες μας, η μοναχή Αλεφτίνα, τυφλή στα τελευταία της χρόνια, διέσωσε τις πληροφορίες που καταγράφουμε. Οι μοναχές, με την έμπνευση και καθοδήγηση της ηγουμένης Μαργαρίτας, ζούσαν αυστηρή μοναχική ζωή, τελώντας ανελλιπώς τις ακολουθίες και το μοναχικό τους κανόνα. Όλες εργάζονταν με πνεύμα θυσίας και πολύ φιλότιμο στα διακονήματά τους. Το μοναστήρι είχε πολλούς κήπους με οπωροφόρα δέντρα, λαχανόκηπους, χωράφια, μελίσσια κ.λπ.

Όπως θυμόταν η μοναχή Αλεφτίνα, όταν το Σεπτέμβριο του 1918 μ.Χ. έφυγαν τα στρατεύματα των «λευκών» από το Καζάν και τις γύρω πόλεις, η ηγουμένη Μαργαρίτα, φοβούμενη τους μπολσεβίκους, αποφάσισε να φύγει προσωρινά μαζί με τους άλλους πρόσφυγες. Έφτασε μέχρι το λιμάνι του ποταμού, όπου οι πρόσφυγες επιβιβάζονταν στα ποταμόπλοια. Εκεί όμως εμφανίστηκε ο άγιος Νικόλαος και της είπε: «Γιατί φεύγεις από το στεφάνι που σε περιμένει»;

Η ηγουμένη Μαργαρίτα συγκλονίστηκε. Αμέσως πήρε το δρόμο της επιστροφής. Γύρισε στο μοναστήρι και αμέσως κάλεσε έναν ιερέα. Πεπεισμένη πλέον ότι την περιμένει το μαρτύριο, παρακάλεσε τον ιερέα να ετοιμάσει το φέρετρο και τον τάφο της και αν μπορέσει να τη θάψει την ίδια μέρα. Ο ιερέας την άκουσε απορημένος.

Την επόμενη μέρα κατά τη διάρκεια της θείας Λειτουργίας, ομάδα επαναστατών μπήκαν στο καθολικό του μοναστηριού και τη συνέλαβαν. Η γερόντισσα Μαργαρίτα παρακάλεσε να την αφήσουν να κοινωνήσει. Οι επαναστάτες όμως δεν γνώριζαν τέτοιες ευγένειες. Την έσυραν στον έξω νάρθηκα και χωρίς άλλες εξηγήσεις την εκτέλεσαν ως αντεπαναστάτρια.

Οι μοναχές λυπημένες παρέλαβαν το σκήνωμά της, τέλεσαν τη νεκρώσιμη ακολουθία και την έθαψαν πίσω από το ιερό του καθολικού.

Την επόμενη ο ιερέας κατάλαβε τι σήμαινε αυτή η παράξενη παράκληση και επιμονή της ηγουμένης να τη θάψουν την ίδια μέρα. Οι μπολσεβίκοι έφεραν ένα μουσουλμάνο χότζα και τον εκτέλεσαν στο μοναστήρι. Ήθελαν, λοιπόν να τον θάψουν στον ίδιο τάφο με την ορθόδοξη μοναχή. Όμως δεν μπόρεσαν.

Αργότερα το μοναστήρι έκλεισε και ερήμωσε. Στη δεκαετία του '70 συνέβη ένα θαυμαστό γεγονός. Όπως διηγείται η Μαρίνα Μιχαήλοβνα, η οποία ήταν κόρη ιερέα, οι αρχές αποφάσισαν τότε να σκάψουν κοντά στο ιερό. Δεν γνώριζαν τίποτα για τον τάφο της ηγουμένης Μαργαρίτας. Καθώς έσκαβαν, ξαφνικά βρήκαν άφθαρτο το σώμα μιας μοναχής ντυμένης με το ράσο, το μοναχικό σχήμα και το σταυρό στο στήθος. Φαινόταν ολοζώντανη σαν να κοιμόταν. Το σώμα της δεν έφερε σημάδια φθοράς. Οι εργάτες τρόμαξαν. Δεν πείραξαν το λείψανο. Έκλεισαν γρήγορα τον τάφο και άρχισαν να σκάβουν σε άλλο σημείο.

Τον ΙΘ' αιώνα, ο μεγάλος στάρετς της Ρωσίας, άγιος Αμβρόσιος της Όπτινα (βλέπε 10 Οκτωβρίου), ο οποίος μεταξύ των άλλων διακρινόταν για το προορατικό του χάρισμα, είχε πει 

«Στην πόλη Μενζελίνσκ θα λειτουργήσει ένα μοναστήρι. Θα αποκτήσει φήμη και δόξα. Όταν θα προΐσταται η πρώτη ηγουμένη θα κτιστεί νέος ναός. Η δεύτερη ηγουμένη θα γίνει μάρτυρας. Και όταν θα έρθει η τρίτη ηγουμένη τότε θα πέσουν οι καμπάνες του μοναστηριού».

Πράγματι η πρόρρηση του αγίου Αμβροσίου εκπληρώθηκε. Το καθολικό του μοναστηριού κτίσθηκε κατά τη διάρκεια της ηγουμενίας της πρώτης ηγουμένης. Η δεύτερη ηγουμένη ήταν η γερόντισσα Μαργαρίτα, η νεομάρτυς. Κατά την διάρκεια της ηγουμενίας της διαδόχου της, το μοναστήρι έκλεισε βίαια, οι μοναχές διώχθηκαν και οι επαναστάτες έριξαν κάτω κι έσπασαν τις καμπάνες του μοναστηριού.

ΑΠΑΝΤΑ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ

Αγία Νεομάρτυς Τατιάνα Νικολάγιεβνα Γκρίμπλιτ

 site analysis 

Θα έδινα και το κεφάλι μου για τον σταυρό που φοράω. Κανείς δεν θα μου τον βγάλει από πάνω μου, όσο είμαι ζωντανή. Αν κάποιος επιχειρήσει να βγάλει τον σταυρό μου, θα πρέπει να πάρει και το κεφάλι μου μαζί.

Αγία Νεομάρτυς Τατιάνα Νικολάγιεβνα Γκρίμπλιτ

(Την τουφέκισαν στις 23 Σεπτεμβρίου του 1937 και τάφηκε σε άγνωστο τόπο μέχρι σήμερα. Η μνήμη της τιμάται στις 10/23 Σεπτεμβρίου ημέρα μνήμης των Ρώσων Νεομαρτύρων και Ομολογητών)

ΠΗΓΗ.ΑΠΑΝΤΑ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ

Η Πριγκίπισσα της Ρωσίας Αγία Ελισάβετ Θεοδώροβνα

site analysis

Κωνσταντίνος Αθ. Οικονόμου, δάσκαλος, συγγραφέας

ΓΕΝΙΚΑ: Πριν από 20 χρόνια η Σύνοδος της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας ανακήρυξε Αγία και νεομάρτυρα την πριγκίπισσα Ελιζαβέτα Φιόντοροβνα Ρομανόβα. Οσο ζούσε, είχε κερδίσει την αγάπη των συμπολιτών της, ενώ τα χρόνια της Σοβιετικής Ένωσης, για πολλούς έγινε το σύμβολο της Ρωσίας που χάθηκε μετά την επανάσταση.

ΝΕΝΙΚΑ ΧΡΟΝΙΑ: Η Ελιζαβέτα γεννήθηκε στο Ντάρμσταντ το 1864. Ήταν η κόρη του Δούκα του Ντάρμσταντ Λουδοβίκου Δ΄ και εγγονή της βασίλισσας της Αγγλίας Βικτωρίας. Βαφτίστηκε με το όνομα: Ελιζαβέτα Αλεξάνδρα Λουίζα Αλίκη.

Από το πρώτο όνομά της και το ρωσικό πατρώνυμο που της δόθηκε, όταν παντρεύθηκε με τον πρίγκιπα Σέργιο Ρομανόφ το 1884, σχηματίστηκε το όνομα, με το οποίο έμεινε γνωστή στην ιστορία. Ο σύζυγός της, αδελφός του τσάρου Αλέξανδρου Γ΄, διορίστηκε το 1891 κυβερνήτης της Μόσχας [κάτι σαν Δήμαρχος].

Τρία χρόνια αργότερα η μικρότερη αδελφή της, Αλεξάνδρα Φιόντοροβνα, έγινε σύζυγος του τελευταίου ρώσου αυτοκράτορα, Νικολάου Β΄. Το 1888 μαζί με το σύζυγό της επισκέφθηκαν τους Αγίους Τόπους για να παρακολουθήσουν τα εγκαίνια του μεγαλοπρεπούς ναού της αγίας Μαρίας της Μαγδαληνής στον κήπο της Γεθσημανή, ο οποίος ανηγέρθη με δαπάνες του τσάρου αλεξάνδρου Γ’ και των αδελφών του, εκ των οποίων ένας ήταν κι ο σύζυγος της Ελισάβετ, Δούκας Σέργιος. Οι εμπειρίες που έζησε βαθιά στην καρδία της η Ελισάβετ κατά την παραμονή της στη θεοβάδιστη γη, έδωσαν την τελική ώθηση για να εισέλθη στην Ορθοδοξία.

ΔΙΑΚΟΝΙΑ: Το 1891 η Ελιζαβέτα Φιόντοροβνα εγκατέλειψε τη λουθηρανική θρησκεία προσχωρώντας στην Ορθόδοξη Εκκλησία. Γι’αυτό, έγραψε στον πατέρα της: “Συνεχώς σκεφτόμουν και διάβαζα και προσευχόμουν στο Θεό να μου υποδείξει το σωστό δρόμο, και κατέληξα στο συμπέρασμα ότι μόνο σε αυτή τη θρησκεία μπορώ να βρω την αληθινή και ισχυρή πίστη στο Θεό, την οποία πρέπει να διαθέτει ένας άνθρωπος ώστε να είναι καλός χριστιανός”. Από τη στιγμή που ο σύζυγός της ανέλαβε το υψηλό αξίωμα στη Μόσχα, αυτή αφιερώθηκε στη φιλανθρωπία, βοηθώντας τους φτωχούς και τους πάσχοντες μέσω ενός ταμείου που είχε δημιουργήσει. Το 1892 οργάνωσε μια φιλανθρωπική κοινότητα με την ονομασία Ελιζαβέτα, σκοπός της οποίας ήταν η περίθαλψη βρεφών απόρων μητέρων, τα οποία έως τότε στέλνονταν σε αναμορφωτήριο της Μόσχας. Επίσης συμμετείχε ενεργά στις δραστηριότητες της Παλαιστινιακής κοινότητας, η οποία εκπροσωπούσε τα συμφέροντα της Ρωσίας, αλλά και γενικότερα της Ορθοδοξίας, στους Αγίους Τόπους. Προέδρευε σε αυτή ο σύζυγός της. Ωστόσο, αφιέρωσε ολοκληρωτικά τον εαυτό της στη διακονία των πασχόντων ανθρώπων ύστερα από την τραγωδία της 4ης Φεβρουαρίου 1905, όταν ο αναρχικός Ιβάν Καλιάεφ πέταξε μια χειροβομβίδα στην άμαξα του συζύγου της, επιφέροντας στον κυβερνήτη ακαριαίο θάνατο. Η Ελιζαβέτα Φιόντοροβνα επισκέφτηκε τον Καλιάεφ στη φυλακή και τον συγχώρεσε, χαρίζοντάς του κατά τον αποχαιρετισμό ένα Ευαγγέλιο. Ζήτησε επίσης από τον αυτοκράτορα να δώσει χάρη στον Καλιάεφ, αλλά το αίτημά της δεν ικανοποιήθηκε. Η βασίλισσα Όλγα, εξαδέλφη του θανόντος Σεργκέι Αλεξάντροβιτς, έγραψε: “Πρόκειται για μια θαυμάσια, Αγία γυναίκα, που φαίνεται ότι είναι άξια να σηκώνει τον βαρύ σταυρό,ο οποίος την πηγαίνει όλο πιο ψηλά”.

ΜΟΝΑΧΗ: Λίγο καιρό μετά το θάνατο του συζύγου της, η Ελιζαβέτα Φιόντοροβνα πούλησε τα κοσμήματά της (δίνοντας στο δημόσιο ταμείο το τμήμα εκείνο που ανήκε στην οικογένεια των Ρομανόφ), και με τα χρήματα που έλαβε αγόρασε στην οδό Μπολσάγια Ορντίνκα ένα μεγάλο οικόπεδο με τέσσερα σπίτια και μεγάλο κήπο όπου εγκαταστάθηκε η Αδελφότητα της Αγίας Μάρθας και Μαρίας την οποία ίδρυσε το 1909 [μοναστήρι φιλανθρωπικής δραστηριότητας που παρείχε και ιατρική περίθαλψη]. Η ζωή της αγίας στο μοναστήρι ήταν άκρως ασκητική. Σε αντίθεση με τα πολυτελή κρεβάτια και τα πλούσια γεύματα που απολάμβανε στα βασιλικά ανάκτορα, τώρα ξεκουραζόταν σε ξύλινο κρεβάτι, χωρίς στρώμα, ενώ νήστευε με μεγάλη αυστηρότητα. Παρ’ όλα αυτά, δεν απαιτούσε από τις αδελφές να ακολουθούν το παράδειγμά της σ’ αυτό το σημείο, αλλά σαν μητέρα φρόντιζε να τους παρέχει όλα τα αναγκαία για τη διατροφή και την ανάπαυσή τους. Η ίδια δεν έδινε περισσότερο από 3 ώρες ύπνο στο κουρασμένο της σώμα. Ξυπνούσε τα μεσάνυχτα και προσευχόταν για ώρες ενώ εν συνεχεία επισκεπτόταν τους θαλάμους του νοσοκομείου. Αν συναντούσε κάποιο ασθενή που υπέφερε, αγρυπνούσε στο πλευρό του σαν φύλακας άγγελος, προσπαθώντας να τον παρηγορήσει ανακουφίζοντας τους πόνους του. Σύμφωνα με τα σχέδια της Ελιζαβέτας, η αδελφότητα θα έπρεπε να παρέχει ολοκληρωμένη πνευματική, εκπαιδευτική και ιατρική βοήθεια στους απόρους, στους οποίους συχνά δεν έδιναν μόνο τροφή και ενδυμασία, αλλά τους βοηθούσαν και στην εξεύρεση εργασίας. Συχνά οι αδελφές προσπαθούσαν να πείσουν τις οικογένειες που δεν μπορούσαν να προσφέρουν στα παιδιά τους μια φυσιολογική ανατροφή (για παράδειγμα, επαγγελματίες ζητιάνοι, μέθυσοι κλπ), να δώσουν τα παιδιά στην αδελφότητα όπου αυτά έβρισκαν φροντίδα,μάθαιναν γράμματα και κάποια τέχνη. Η κοινότητα απέκτησε νοσοκομείο, εξωτερικά ιατρεία, φαρμακείο, όπου μέρος των φαρμάκων χορηγούνταν δωρεάν, ξενώνα, δωρεάν σίτιση και πολλούς άλλους χώρους. Είχε μάλιστα ορίσει σε κάποιες αδελφὲς να τελούν συνεχείς ακολουθίες σε ένα ήσυχο παρεκκλήσι της μονής για τη στήριξη των ψυχών των αποθανόντων ασθενών. Τις νύχτες φρόντιζε τους βαριά άρρωστους ή διάβαζε το ψαλτήρι δίπλα στους νεκρούς, ενώ τη μέρα μαζί με άλλες μοναχές, τριγυρνούσε στε φτωχότερες συνοικίες. Επισκέπτονταν μόνη ακόμη και την αγορά Χιτρόφ, το μέρος με τη μεγαλύτερη εγκληματικότητα στη Μόσχα, βγάζοντας από εκεί μικρά παιδιά.

Στο μέρος αυτό την σέβονταν πολύ για την αξιοπρέπεια που τη χαρακτήριζε και τη φιλική της στάση απέναντι στους ανθρώπους που έμεναν σε παράγκες. Στη διάρκεια του Α΄ Παγκοσμίου πολέμου βοηθούσε ενεργά το ρωσικό στρατό, συμπεριλαμβανομένων και των τραυματιών στρατιωτών. Προσπάθησε να βοηθήσει και τους αιχμαλώτους στα νοσοκομεία, αλλά την κατηγόρησαν για συνεργεία με τους Γερμανούς. Ήταν πολύ αρνητική απέναντι στο Ρασπούτιν, παρότι δεν τον είχε συναντήσει ποτέ. Τη δολοφονία του Ρασπούτιν τη θεώρησε ως «πατριωτική πράξη». Στο μεταξύ το μοναστήρι είχε φτάσει να έχει από 6 μοναχές που ήταν αρχικά τις εκατό στα 1914.

Η ΩΡΑ ΤΩΝ ΜΠΟΛΣΕΒΙΚΩΝ: Όταν ήρθαν στην εξουσία οι Μπολσεβίκοι, αρνήθηκε να εγκαταλείψει τη Ρωσία, υπογράφοντας έτσι τη θανατική της καταδίκη.

Ο Λένιν, γνωρίζοντας τη μεγάλη αγάπη που έτρεφε ο λαός στην αγία, και φοβούμενος λαϊκή αντίδραση, φρόντισε να γίνει η σύλληψή της αθόρυβα, με κάθε μυστικότητα. Πράγματι, την τρίτη τού Πάσχα, μέσα στον πανικό που δημιούργησε στις αδελφές η παρουσία στρατιωτών του Κόκκινου Στρατού στη μονή, η ᾽Ελισάβετ συνελήφθη γρήγορα χωρίς να προλάβει να δώσει οδηγίες στις μοναχές που ξέσπασαν σε γοερά και τρομοκρατημένα κλάματαμπροστά στην απαγωγή της αγαπημένης τους πνευματικής μητέρας και προστάτιδος. Στα τριάντα λεπτά που της δόθηκαν για να ετοιμαστεί, μάζεψε τις αδελφές στο Ναό και προσπάθησε να τους δώσει την ελπίδα ότι θα επέστρεφε σύντομα, παρ’ όλο που γνώριζε το τέλος που την περίμενε. Έτσι, την άνοιξη του 1918 φυλακίστηκε και εξορίστηκε από τη Μόσχα στο Περμ. Το Μάιο του 1918 μαζί με άλλους

Ρομανόφ, τη μετέφεραν στο Αικατερινμπούργκ και μετά από δυο μήνες την έστειλαν στην πόλη Αλαπάεβσκ. Παρά τις απανωτές δυστυχίες δεν έχανε το ηθικό της και στα γράμματά της προς τις άλλες αδελφές, τις προέτρεπε να φυλάξουν την πίστη στο Θεό και στον συνάνθρωπό τους. Τη νύχτα προς τις 18 Ιουλίου 1918 η μεγάλη πριγκίπισσα Ελιζαβέτα Φιόντοροβνα βρήκε το θάνατο από τους Μπολσεβίκους, οι οποίοι την πέταξαν σε ένα ορυχείο κοντά το Αλαπάεβσκ.

Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΤΗΣ ΕΛΙΣΣΑΒΕΤ: Στο εγκαταλελειμμένο ορυχείο υπήρχε λάκκος βάθους 60 μέτρων. Σπρώχνοντας και χτυπώντας τους κρατουμένους οι στρατιώτες άρχισαν να ρίχνουν τα θύματα ένα ένα στο λάκκο πιστεύοντας οτι θα πνίγονταν στο νερό που υπήρχε μέσα. Πρώτη ρίχθηκε στο λάκκο η Ελισάβετ, η οποία σφραγιζόταν με το σημείο του Σταυρού, προσευχόμενη δυνατά λέγοντας “άφες αυτοις, Κύριε, ου γαρ οίδασι τι ποιούσι”. Μετά ρίχθηκαν και οι υπόλοιποι. Ο Δούκας Σέργιος προσπάθησε να αντισταθεί κι έτσι, αφού τον πυροβόλησαν, τον έριξαν στο λάκκο νεκρό. Ένας χωρικός έτυχε να βρίσκεται κοντά στη σκηνή του μαρτυρίου παρακολουθώντας κρυφά όσα συνέβησαν τα ξημερώματα της 18ης Ιουλίου. Στη συνέχεια διηγήθηκε με λεπτομέρεια την εξέλιξη των γεγονότων στο μαρτυρικό ορυχείο. Κατά τη μαρτυρία του, όταν οι στρατιώτες αντιλήφθηκαν από βογγητά των θυμάτων ότι δεν πνίγηκαν, έριξαν στο λάκκο μία χειροβομβίδα. ῾Ως απάντηση από το βάθος άρχισε ν΄ακούγεται ο χερουβικός ύμνος! Κυρίως ξεχώριζε η φωνή της αγίας. Έριξαν τότε κι άλλες χειροβομβίδες, μα οι ψαλμωδίες συνεχίζονταν.

Αυτή τη φορά έψελναν το “Σώσον Κύριε τον λαόν σου”. Τέλος οι στρατιώτες άναψαν φωτιά στο στόμιο του ορυχείου ελπίζοντας να αποτελειώσουν έτσι το έργο τους με τον καπνό που θα εισέρρεε στο λάκκο. Τελικά μόνο ενα από τα θύματα βρήκε το θάνατο από τις χειροβομβίδες. Οι υπόλοιποι πέθαναν αργά και οδυνηρά από πείνα, δίψα, πόνους και τραύματα. ΗΕγία Ελισάβετ δεν έφθασε στον πυθμένα του λάκκου γιατί η πτώση της διακόπηκε από κορμούς ξύλων που προεξείχαν. Κοντά της έπεσε ο νεαρός δούκας Ιωάννης τραυματίζοντας το κεφάλι του.Η αγία παρ’ όλο που υπέφερε από τα τραύματά της, ακόμη και την ύστατη αυτή στιγμή, προσπάθησε να προσφέρει βοήθεια στον τραυματισμένο. Χρησιμοποίησε το ύφασμα του μοναχικού καλύμματος της κεφαλής της για να επιδέση το τραύμα του ᾽Ιωάννη, ώστε να ανακουφίσει κάπως τους πόνους του. Ήταν το τελευταίο έργο ελέους που επιτέλεσε η αγία στον επίγειο βίο της.

ΕΥΡΕΣΗ ΤΟΥ ΛΕΙΨΑΝΟΥ ΚΑΙ ΤΑΦΗ:Στις 31 Οκτωβρίου ο Λευκός Στρατός, αντίπαλος των Μπολσεβίκων, κατέλαβε το Αλαπάεβσκ και βρήκε τα οι οποίες παραδόξως δεν εξερράγησαν. Ο Θεός οικονόμησε ώστε το αγιασμένο σωμα της οσιομάρτυρος να μη διαμελισθεί, αλλά να μείνει ακέραιο για να δοθεί ως ιερός θησαυρός στο πλήρωμα της Εκκλησίας. Τις σωρούς των νεκρών τις έβγαλαν από το ορυχείο και λόγω της επίθεσης του Κόκκινου Στρατού τις μετέφεραν συνεχώς όλο και πιο μακριά προς τα ανατολικά. Τον Απρίλιο του 1920 έφτασαν στο Πεκίνο, όπου τα δύο φέρετρα, της μεγάλης πριγκίπισσας και της μοναχής Βαρβάρας, μεταφέρθηκαν στη Σαγκάη και κατόπιν με πλοίο στο Πορτ Σάιντ. Τέλος, τα φέρετρα έφτασαν στην Ιερουσαλήμ. Την ταφή που έγινε τον Ιανουάριο του 1921 δίπλα από το ναό της Αγίας Μαρίας Μαγδαληνής στη Γεσθημανή, που είχε χτιστεί με χρήματα της Παλαιστινιακής κοινότητας, της οποίας αυτή ηγήθηκε, τέλεσε ο Πατριάρχης Ιεροσολύμων Δαμιανός. Κατ’ αυτό τον τρόπο εκπληρώθηκε η επιθυμία της πιο σπουδαίας πριγκίπισσας, της Ελιζαβέτας, να ταφεί στους Άγιους Τόπους, όπως είχε ζητήσει στη διάρκεια του πρώτου της προσκυνήματος εκεί το 1888.

ΑΝΑΚΟΜΙΔΗ – ΑΓΙΟΠΟΙΗΣΗ: ῾Η ανακομιδή των λειψάνων έινε την Πρωτομαγιά του 1982. Όταν ανοίχθηκαν τα φέρετρα της αγίας και της μοναχής Βαρβάρας, εξήλθε μία άρρητη ευωδία σφραγίζοντας την αγιότητα των δύο νεομαρτύρων. Τα πόδια και τα πέλματα της αγίας ᾽Ελισάβετ ήταν άθικτα καθώς και ο εγκέφαλός της μέσα στο κοίλωμα της τιμίας κάρας της. Το 1992, αμέσως μετά την πτώση του κομμουνιστικού καθεστώτος, έγινε η ανακήρυξη της Ελιζαβέτας ως νεομάρτυρος και το διάστημα 2004-2005 τα λείψανά της μεταφέρθηκαν σε διάφορες περιοχές της Ρωσίας, στις Βαλτικές και σε άλλες χώρες της πρώην ΕΣΣΔ, όπου τα προσκύνησαν περισσότεροι από 7 εκατομμύρια πιστοί. Στη Μόσχα, η μνήμη της Αγίας τιμήθηκε στο μοναστήρι της Αγίας Μάρθας και Μαρίας που αυτή είχε ιδρύσει και το οποίο το 2006 επεστράφη εξ ολοκλήρου στη Ρωσική Εκκλησία. Στην αυλή του στήθηκε μνημείο στην Ελιζαβέτα Φιόντοροβνα. Το σημαντικότερο μνημείο όμως για τη μεγάλη Αγία είναι το γεγονός ότι στη Μονή λειτουργεί ακόμη σχολείο για ορφανά κορίτσια, φιλανθρωπικό συσσίτιο και υπηρεσία υποστήριξης, ενώ οι αδελφές της μονής εργάζονται σε στρατιωτικά νοσοκομεία. Κάτι που σημαίνει, ότι το άγιο έργο που αυτή είχε ξεκινήσει, θα συνεχιστεί και στο μέλλον.

Πηγή: http://aktines.blogspot.com/2015/07/blog-post_13.html

Νεομάρτυρας Άννα Βερντεντόνσκαγια (Καλογιάν)

site analysis

Νεομάρτυρας Άννα Βερντεντόνσκαγια (Καλογιάν)

Η Άννα Μ. Καλογιάν είναι εκπρόσωπος του πλήθους των νέων μαρτύρων, ανθρώπων που υπέφεραν για τον Χριστό στη νεώτερη, μετασοβιετική εποχή. Η Άννα Καλογιάν γεννήθηκε στις 18 Δεκεμβρίου 1987 στην οικογένεια των Κερδών Ezid. Ζούσε στο χωριό Bazkovskaya Sholokhov περιοχή της περιοχής Rostov.

Το φθινόπωρο του 2012, το κορίτσι πίστεψε  στον Χριστό και αποδέχτηκε την ορθόδοξη πίστη. Το μυστήριο του βαπτίσματος στο ναό Sretensky του χωριού Bazkovskaya πραγματοποιήθηκε από τον ιερέα  της εκκλησίας, Protopriest Valery Kharitonov . Η Άννα γίνεται ενεργός ενορίτης της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Παρά τις απειλές των συγγενών του Yezidi, θέλει να περάσει όλο τον ελεύθερο χρόνο της  στην εκκλησία προσπαθώντας να βοηθήσει, αναλαμβάνει οποιαδήποτε εργασία στο ναό. Οι γονείς της, και η  οικογένειά της και η  κοινότητα Yezidi  προσπαθούσαν  να πείσουν  την Άννα να αποκηρύξει τον Χριστό και την επιστροφή στον Ζωροαστρισμός, αλλά όλες οι προσπάθειες, συμπεριλαμβανομένης της ηλεκτρικής ενέργειας, μέσω ξυλοδαρμών  και απειλών  είναι ανεπιτυχείς.

Πλησιάζει  η Γέννηση Χριστού , κατά την οποία η Άννα προχωρεί συχνά στα Μυστήρια της Εξομολόγησης και της Θείας Κοινωνίας. Προετοιμάζοντας να συναντήσει την γιορτή της γέννησης στη σάρκα, φορεί ένα νέο όμορφο φόρεμα. Ωστόσο, δεν ήταν πλέον προορισμένο να συναντήσει τις λαμπρές χριστουγεννιάτικες διακοπές του μελλοντικού νέου μαρτύρα στη γη …

Τη νύχτα της 4ης Ιανουαρίου 2013 το κορίτσι βασανίστηκε μέχρι θανάτου από τους γονείς της. Κατ ‘αρχάς, της  Άννας   της έσπασαν  και τα δύο πόδια έτσι ώστε να μην μπορεί να ξεφύγει. Τότε ο πατέρας άρχισε να την  χτυπά  με ένα όπλο  σε όλο το σώμα της, και η μητέρα της –  με ένα κούτσουρο στο κεφάλι. Κάθε χτύπημα συνοδεύτηκε από μια απαίτηση να παραιτηθεί από τον Χριστό, στον οποίο ο μάρτυρας απάντησε με άρνηση, μέχρι θανάτου.

(Επιπλέον  οι αδελφοί   της Άννας  είχαν  επίσης προηγουμένως κάνει  μια προσπάθεια να σκοτώσουν  την αδελφή τους  – πνίγοντας στο ποταμό   Ντον, αλλά , κατάφερε να δραπετεύσει και να τρέξει,  Έτσι, στο οικογενειακό συμβούλιο αποφασίστηκε να σκοτώσουν  την Άννα, αρχικώς  σπάζοντας  και τα δύο πόδια – .. (αρχιερέας Vasiliy Hadykin )

Έτσι, την ημέρα που η Αγία Εκκλησία γιορτάζει τη μνήμη της  Μάρτυρας Αναστασίας, που μαρτύρησε για τον Χριστό στα χέρια των δικών τους γονιών  μαρτύρησε  η Άννα Καλογιάν. Ο πατέρας της  μάρτυρα ς πήρε όλη την ευθύνη για τη δολοφονία της κόρης του και καταδικάστηκε σε 7 χρόνια. Ο μάρτυρας θάφτηκε στο νεκροταφείο του Yezidi κοντά στο χωριό Verkhnetokinsky, χωριστά από τους τάφους Yezidi. Ο τάφος του μάρτυρα Άννα τιμάται από τους ορθόδοξους πιστούς.

Ο αρχιεπίσκοπος Vasily Khadykin, ένας κληρικός της Σακχικής Επισκοπής, αναφέρει ότι η Άννα Καλογιάν είναι σεβαστή στο Άνω Δον όπως ένας ιερός μάρτυρας. Ως πρόεδρος της Επιτροπής για την Κανοποίηση των Αγίων της Σακχικής Επισκοπής, ο Βασίλης συλλέγει υλικό που σχετίζεται με την Άννα Καλογιάν για τον κανόνα ενός νέου μάρτυρα στην Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία.

Πηγές:

1. «Πέντε χρόνια υπηρεσίας» – Σαχθία Επισκοπή, σελ. 92.
2. Prot. Vasily Khadykin, η σελίδα «VKontakte» .
3. Ο Κοσμήτορας των ενοριών της επαρχίας Σουλίνσκι υπηρέτησε μνημόσυνο στον τάφο της Άννας Καλογιάν , – Σαχτί Επισκοπή, 03.02.2016.

https://forum.optina.ru/topic/4126-%D0%BD%D0%BE%D0%B2%D0%BE%D0%BC%D1%83%D1%87%D0%B5%D0%BD%D0%B8%D1%86%D0%B0-%D0%B0%D0%BD%D0%BD%D0%B0-%D0%BA%D0%B0%D0%BB%D0%BE%D1%8F%D0%BD/-AΠΑΝΤΑ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ