Περίεργα θαύματα της Αγίας Ειρήνης Χρυσοβαλάντου

site analysis

 

Εδώ να σημειώσουμε ότι οι δύο υπάρχουσες θαυματουργές εικόνες της Αγίας Ειρήνης Χρυσοβαλάντου αγιογραφήθηκαν γύρω στα 1917 με εντολή του τότε γέροντα Παϊσίου (όχι του σημερινού νέου Αγίου).

Ο γέροντας Παϊσιος ανακάλυψε και τον παλαιό βίο της Αγίας πάνω σε δερμάτινη περγαμηνή στο Άγιο Όρος! Σήμερα, η μία εικόνα βρίσκεται στην Λυκόβρυση Αττικής στο γνωστό ομώνυμο Μοναστήρι του Παλαιού Ημερολογίου, και η άλλη βρίσκεται στο άλλο Μοναστήρι της Αγίας Ειρήνης Χρυσοβαλάντου στην Αστόρια της Νέας Υόρκης.
Μιά μικρή συλλογή από θαύματα τής Αγίας, σήμερα καί “τώ καιρώ ετούτω” καί όχι μόνο “τώ καιρώ εκείνω”, θα παραθέσουμε πιό κάτω…

1) Ήλθε η ίδια η Αγία μαυροφορεμένη, και μάς βρήκε στο Νοσοκομείο !
«…Ήταν το 1984, όταν στο Κεντρικό Νοσοκομείο Θεσσαλονίκης (νυν νοσοκομείο Γ. Γεννηματά), οι ιατροί είχαν σηκώσει τα χέρια τους ψηλά, σχετικά με την υγεία του αδελφού μου, πού για να τον κρατήσουν στη ζωή θα έπρεπε να τού κόψουν στο χειρουργείο το ένα του πόδι…

Εκείνο το χρονικό διάστημα στην μονάδα ήταν και μία κυρία μαζί με την κόρη της, που γνώριζαν την χάρη της Αγίας Ειρήνης Χρυσοβαλάντου, και έδωσαν στην μητέρα μου το βιβλιαράκι της με τα θαύματα της, το λαδάκι, και το μήλο, που έπρεπε να νηστέψεις για 3 ημέρες και το πρωί της 4ης ημέρας έπρεπε να το πάρεις νηστικός σύμφωνα με την αρχαία παράδοση…

Ήταν τόση μεγάλη η απελπισία μας για την υγεία του αδελφού μου που πλέον είχαμε αρχίσει να χάνουμε και την πίστη μας στο Θεό μη βλέποντας κάποιο φώς στην αγωνία μας !

Απ΄ όλους μας, μόνο η μητέρα μου, που από μικρή ήταν στο χώρο της Εκκλησίας έλεγε και ξανάλεγε ότι «στο τέλος θα τα καταφέρουμε» και ότι ο Θεός δεν θα άφηνε τον αδελφό μου με ακρωτηριασμένο πόδι, για το υπόλοιπο της ζωής του, μιά καί ήταν τότε μόνο 11 χρονών παιδάκι…»

Η μητέρα μου διάβασε το βιβλιαράκι, άλειψε με λαδάκι της Αγίας τον αδελφό μου, και αποφασίσανε να νηστέψουν μέχρι την ημέρα του χειρουργείου αν και η κατάσταση της υγείας του αδελφού μου δεν το επέτρεπε σύμφωνα με τα λεγόμενα των Ιατρών….

Και εκεί που κυλούσαν όλα μα όλα μέσα στην απελπισία, παρά μόνο η μάνα μου και το τονίζω αυτό ήταν η μόνη αισιόδοξη, το βράδυ εκείνο της 3ης ημέρας της νηστείας ξημερώματα, όπως διηγούνται ακόμη και σήμερα ο αδελφός μου και η μητέρα μου, εμφανίστηκε στο δωμάτιο τους στο Νοσοκομείο μια μαυροφορεμένη γυναίκα…

Ξύπνησαν μόνο η μάνα μου που κοιμόταν σε μια καρέκλα σχεδόν 100 ημέρες δίπλα στον αδελφό μου, αλλά και ο ίδιος ο αδελφός μου. Η κοπέλα με την μητέρα της που ήταν στο ίδιο δωμάτιο δεν ξύπνησαν…. (μάλιστα η κοπέλα αυτή ήταν η αδελφή της Δέσποινας Βανδή, η δεσποινίς Μαλέα, έτσι η πορεία μας στην χάρη της Αγίας Ειρήνης Χρυσοβαλάντου ξεκίνησε από την οικογένεια Μαλέα).

Πλησίασε η μαυροφορούσα τον αδελφό μου και την μητέρα μου και τους είπε: «Είμαι η Αγία Ειρήνη η Χρυσοβαλάντου δεν θέλω να στεναχωριέστε γιατί όλα θα πάνε καλά».

Με το πού είπε αυτά τά λόγια, άπλωσε το χέρι της, από την πατούσα του αδελφού μου μέχρι το κεφάλι του και του είπε: «Δεν έχεις να φοβάσαι τίποτα τώρα, είσαι και εσύ ένα από τα παιδιά μου…»

Και αμέσως λέγοντας αυτά έφυγε με την ίδια ηρεμία που είχε έλθει από την πόρτα στο δωμάτιο, όπως ένας κανονικός άνθρωπος. Έντρομος ο αδελφός μου παιδί τότε 11 ετών και με κλάματα η μάνα μου, που είχε αισθανθεί το θαύμα, δεν κλείσανε μάτι όλο το υπόλοιπο της νύχτας.

Το πρωί ολοκλήρωσαν την νηστεία με την λήψη του αγίου μήλου της Οσίας Ειρήνης Χρυσοβαλάντου ώσπου ήρθε η ώρα που κάνανε την πρωινή εμφάνιση τους οι γιατροί στο δωμάτιο και δώσανε εντολή στους νοσοκόμους να ετοιμάσουν τον αδελφό μου για τις τελευταίες εξετάσεις πριν από το χειρουργείο…
Η μάνα μου τους ακολούθησε μέχρι το ακτινολογικό, εκεί που θα γινόντουσαν και οι τελευταίες εξετάσεις λίγο πρίν το χειρουργείο, για τον ακρωτηριασμό…

Πέρασαν σχεδόν 20 λεπτά και έβλεπε η μάνα μου τους ακτινολόγους και άλλων τμημάτων να εισέρχονται στο χώρο που φτιάχνανε τις εξετάσεις του αδελφού μου όταν πλέον είδε να φτάνει και όλο το team των Ιατρών πανικόβλητο εμπρός σε όλα αυτά που τους έλεγαν οι ακτινολόγοι από τα εσωτερικά τηλέφωνα…
Μετά από μία ολόκληρη ώρα παρακαλώ, βγήκε ο Καθηγητής της Ορθοπεδικής (Ιατρικής Σχολής-ΑΠΘ) κος. Βασίλειος Παπαβασιλείου και λέει στην μητέρα μου:

«Εγώ σηκώνω τα χέρια ψηλά. Αυτά που βλέπω τώρα είναι θέλημα Θεού. Το παιδί δεν έχει τίποτα και μπορείτε να το πάρετε από το νοσοκομείο και να φύγετε ακόμη και τώρα, αλλά όπου και αν πάτε σταματήστε σε μια Εκκλησία να ευχαριστήσετε τον Θεό που έκανε ένα από τα μεγαλύτερα θαύματα για μένα στην Ιατρική επιστήμη…»

Η μάνα μου άρχισε τα κλάματα, κατάλαβε ότι η χάρη της Αγίας Ειρήνης Χρυσοβαλάντου δεν άφησε να τυραννηθεί στην ζωή τους ούτε η ίδια, αλλά ούτε και ο αδελφός μου.

Από τότε, η Αγία Ειρήνη η Χρυσοβαλάντου μάς έγινε η Αγία της οικογένειάς μας, γιατί βοήθησε άπειρες φορές ακόμη και με περίπτωση καρκίνου στο στήθος της μητέρας μου που τελικά πάνω κάτω έκανε και πάλι την εμφάνιση της η Αγία μας, και όπως ήρθε το κακό έτσι και έφυγε…

Ο Αδελφός μου τίμησε για τα θαύματα, την Αγία Ειρήνη την Χρυσοβαλάντου με το να δώσει στο πρώτο του παιδί το όνομα της Αγίας και εγώ στο τρίτο μου παιδί. Τέλος ο Αναπηρικός Σύλλογος που ίδρυσα πριν από ένα χρόνο σε Θεσσαλονίκη αλλά και Αθήνα έχει το όνομα της Αγίας μας, Προστάτιδας τόσο της οικογένειας μου, όσο και όλων των συνανθρώπων μας.

Είναι καλό όλοι να επισκεπτόμαστε την χάρη της Αγίας Ειρήνης της Χρυσοβαλάντου στην Λυκόβρυση-Αττικής. Κάθε φορά που το κάνω νοιώθω πολύ χαρούμενος τόσο εγώ, όσο και τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας μου.

Αγία Ειρήνη Χρυσοβαλάντου σε αγαπάμε και θα σε αγαπάμε μέχρι να κλείσουμε τα μάτια μας!!!

Θα διαδίδουμε τα θαύματα που έκανες στην οικογένεια μας, όπως κάνουμε μέχρι σήμερα σε όλους τους συνανθρώπους μας με αγάπη και συγκίνηση, όπως έκανες κι΄ εσύ απλόχερα στα δικά μας προβλήματα….και τώρα είμαστε δίπλα σου και θα είμαστε μέχρι τέλος.

***

2) Ένα γράμμα στην Αγία Ειρήνη Χρυσοβαλάντου* από την μαμά Χριστιάνα

(*Η ιστορία των διδύμων της Χριστιάνας, όπως η ίδια την έστειλε για δημοσίευση στο περιοδικό της Αγίας Ειρήνης Χρυσοβαλάντου)

«…Αγία μου, αυτό ίσως να είναι και το μεγαλύτερο γράμμα που έχει δημοσιευθεί, αλλά πραγματικά η ιστορία μας είναι πολύ σημαντική για να την περιγράψω περιληπτικά.

Όταν παντρεύτηκα και ο άντρας μου και εγώ ξεκινήσαμε αμέσως τις προσπάθειες να κάνουμε ένα παιδί. Δεν είχε περάσει πολύς καιρός όταν αποφασίσαμε να κάνουμε κάποιες εξετάσεις να διαπιστώσουμε ότι όλα είναι καλά. Δυστυχώς οι εξετάσεις έδειξαν ότι εγώ είχα κάποιο πρόβλημα οπότε προχωρήσαμε αμέσως στη διαδικασία της εξωσωματικής γονιμοποίησης.

Ήμασταν από τους τυχερούς και έμεινα αμέσως έγκυος σε δίδυμα και μάλιστα ένα αγοράκι και ένα κοριτσάκι.

Όταν ήμουν στον 6ο μήνα, σε μία από τις καθιερωμένες εξετάσεις, μου είπαν ότι το αγοράκι μου είχε σοβαρό πρόβλημα με την καρδούλα του και ότι δεν θα ζούσε. Εμείς τρελλαθήκαμε. Ψαχτήκαμε σε δεύτερο γιατρό, ο οποίος μας είπε ότι βεβαίως υπήρχε πρόβλημα, αλλά ήταν χειρουργήσιμο και για να υπάρχει καλή πρόγνωση θα έπρεπε να υπάρχει μία ολοκληρωμένη εγκυμοσύνη και σε καμία περίπτωση να μη γεννήσω πρόωρα.

Επίσης μου επισήμαναν ότι θα έπρεπε οπωσδήποτε να κάνω αμνιοπαρακέντηση προκειμένου να αποκλεισθεί η πιθανότητα κάποιου συνδρόμου και εδώ είναι το δικό μας λάθος, ότι την κάναμε, αν και σε αυτές τις περιπτώσεις πρέπει να έχεις σωστή καθοδήγηση από το γιατρό σου, γιατί μετά από το σοκ που περάσαμε δεν είχαμε μυαλό να σκεφτούμε σωστά.

Δύο μέρες μετά την αμνιοπαρακέντηση και ενώ εγώ ήμουνα έτσι κι αλλιώς σε κατάκλιση, έπαθα αποκόλληση και ρήξη αμνιακού υγρού.

Μπήκα στο νοσοκομείο. Τα μωράκια μου ζούσανε αλλά ήδη είχανε ξεκινήσει οι συσπάσεις. Να είναι καλά όλοι οι γιατροί που με βοήθησαν εκείνο το διάστημα.

Με πολύ ακριβά φάρμακα και μετά από πολλούς πόνους και προεόρτια τοκετού, ήρθε ο υποχρεωτικός τοκετός γιατί θα πάθαινα μόλυνση και κινδυνεύαμε και οι τρεις μας.

Ο τοκετός μου έγινε μόλις μπήκα στην 27η εβδομάδα, στις 22 Σεπτεμβρίου 2011. Θυμάμαι ότι φορούσα στο χέρι μου διάφορα κομποσκοίνια, ρώτησα το γιατρό αν θα έπρεπε να τα βγάλω στον τοκετό και μου έγνεψε «όχι», εγώ είπα στην Παναγία «Παναγία μου, είμαστε και οι 3 στα χέρια σου».

Όταν ξύπνησα ήμουνα μόνη μου στο χειρουργείο χωρίς να ξέρω τι είχε συμβεί. Όταν είδα τους δικούς μου, ο άντρας μου διαλυμένος και προσπαθώντας να μην το δείχνει, μου είπε ότι τα μωράκια μας ήταν πολύ μικρά, δηλ. το αγοράκι μας 868γρ. και το κοριτσάκι μας 680!!! Τα μωράκια μας ήταν στην Μονάδα Εντατικής θεραπείας του μαιευτηρίου.

Κάτι όμως μέσα μου, μου έλεγε ότι όλα θα πάνε καλά. Και το πρώτο θαύμα έκανε την παρουσία του.

Η καρδιολόγος εξέτασε το αγοράκι μου και ναι μεν υπήρχε πρόβλημα, αλλά σε καμία περίπτωση αυτό που φαινότανε από τις εξετάσεις πριν τη γέννηση!!! Δυστυχώς όμως το κοριτσάκι μας είχε όλα τα προβλήματα που θα μπορούσε να έχει ένα πρόωρο μωρό, διότι ήταν «ελλιπής εγκυμοσύνη».

Τη δεύτερη μέρα της γέννας μου, η πεθερά μου και η αδερφή μου αποφάσισαν, Αγία μου, να έρθουν στο Μοναστήρι σου. Ήρθαν λοιπόν και πήραν μία εικόνα, κομποσκοίνια και άγιο μήλο και μου τα έφεραν στο Μαιευτήριο. Μου έφεραν επίσης και το περιοδικό σου και μου είπανε να το διαβάσω.

Αμέσως το διάβασα και έτυχε να υπάρχει μέσα μία ιστορία πρόωρου μωρού που επέζησε και φυσικά δεν μπορούσα να σταματήσω να κλαίω και να φιλάω την εικόνα σου στο εξώφυλλο. Εκεί είπαμε με τον άντρα μου ότι τα μωρά μας θα τα βαφτίσουμε στη χάρη σου (είχανε ήδη τα ταμένα ονόματά τους).

Την 3η μέρα μετά τον τοκετό οι γιατροί μας ενημέρωσαν ότι το αγοράκι μας είχε πιθανότητες επιβίωσης 45% και το κοριτσάκι μας 4-5%! Συντετριμμένη όπως ήμουν, αποφάσισα να μην ξαναμιλήσω και να μην ενημερώνομαι από αυτούς, γιατί έπρεπε να είμαι δυνατή για τα παιδιά μου και να μην επηρεάζομαι από ανθρώπινους παράγοντες. Αποφάσισα λοιπόν ότι πάντα θα πήγαινα να επισκέπτομαι τα παιδιά μου με την πιο θετική ενέργεια που θα μπορούσα να έχω.

Και έτσι έγινε. Καθημερινά πρωί απόγευμα επισκεπτόμουν τα μωράκια μου προσπαθώντας να κρατήσω τα δάκρυά μου και να διώξω τη στενοχώρια μου.

Πάντα στα ρούχα μου είχα μία μικρή εικόνα σου, Αγία μου, μαζί με μία εικόνα της Παναγίας και των Αγίων Αδριανού και Ναταλίας. Ενημέρωνα πάντα τα παιδιά μου ότι δεν πήγαινα μόνη μου να τα δώ, ότι είχα τους προστάτες τους μαζί μου. Προσπαθούσα να μη βλέπω τα μηχανήματα που τα υποστήριζαν, να τα φαντάζομαι γερά και δυνατά και μεγάλα, να τα χαιδεύω μεταδίδοντάς τους όλη μου την αγάπη, όσο είναι αυτό εφικτό όταν δεν μπορείς να αγκαλιάσεις το παιδί σου.

Οι μέρες περνούσαν και το αγοράκι μας πήγαινε αρκετά καλά, το κοριτσάκι μας όμως ήταν σε πολύ άσχημη κατάσταση. Ήταν πολλές οι φορές που κατά την ώρα του επισκεπτηρίου υπήρξαμε μάρτυρες μεγάλων προσπαθειών από τους γιατρούς να την κρατήσουν κοντά μας. Εγώ πάντα προσπαθούσα να κρατήσω την ψυχραιμία μου, ειδικότερα γιατί έβλεπα τον άντρα μου να καταρρέει και έπρεπε κάποιος να στέκεται στα πόδια του για χάρη των παιδιών μας.

Περίπου 10-15 μέρες μετά τη γέννηση των παιδιών μας, οι γιατροί μας ενημέρωσαν για ένα προβληματάκι που εμφανίστηκε με το αγοράκι μας. Δεν ήταν σημαντικό, ήταν όμως αρκετό για να με διαλύσει, αφού το μεγάλο μου άγχος δεν ήταν μόνο για το κοριτσάκι μας, αλλά τώρα επεκτάθηκε και για το αγοράκι μας.

Φύγαμε από το μαιευτήριο και εγώ κλαίγοντας ζήτησα από τον άντρα μου να έρθουμε στο Μοναστήρι σου.
Εκείνη την ώρα βέβαια (9 το βράδυ) ήταν κλειστό, έτσι ήρθαμε έξω από την πόρτα του Μοναστηρίου και γονατισμένοι και οι δύο προσευχόμασταν κλαίγοντας και σε παρακαλούσαμε να σώσεις τα παιδάκια μας, να τα προστατεύεις και να τα αγαπάς και όχι μόνο τα δικά μας μωράκια, αλλά και όλα τα μωράκια ως τα πέρατα του κόσμου.

Αμέσως μετά κατευθυνθήκαμε στο Ι.Ν. Κοιμήσεως της Θεοτόκου (Παναγίτσα) στο Νέο Ηράκλειο, όπου εγώ καθόμουν στα σκαλιά μπροστά από το παρεκκλήσι και παρακαλούσα την Παναγία μας και της ζητούσα να σε καθορίσει αρμόδια για την προστασία των παιδιών μας και έκλαιγα, έκλαιγα….

Κάθε βράδυ από τότε ερχόμασταν με τον άντρα μου αμέσως μετά το βραδινό επισκεπτήριο. Εγώ – αφού σαράντισα – επιπλέον ερχόμουνα σχεδόν κάθε μεσημέρι, προσκυνούσα την εικόνα σου και όταν τύχαινε και έβλεπα κάποιον να είναι στην εικόνα σου κοντά και να κλαίει, του έλεγα ότι βλέπεις και ακούς τα κλάματά τους και τα βήματά τους, όπως μου είχε πει μία πολύ καλή κυρία που βοηθούσε στο Μοναστήρι σου.

Περάσαμε όλοι και κυρίως τα μωράκια μας, πάρα πολύ δύσκολες καταστάσεις. Η κορούλα μας όταν ήταν 1 κιλό, υπεβλήθη σε πολύ δύσκολη εγχείρηση στο Ωνάσειο, προκειμένου να κλείσει ο «βοτάλειος πόρος», η αρτηρία που συνδέει την καρδιά με τους πνεύμονες. Όταν ήταν 1,3 κιλά υπεβλήθη σε επέμβαση laser για τα ματάκια της, κατάφερε να πιει γάλα και να αποσυνδεθεί από τον ορό μετά από 53 ημέρες, βγήκε από τον αναπνευστήρα μετά από επίσης 53 ημέρες, υπέστη εγκεφαλική αιμορραγία όταν γεννήθηκε και πολλά άλλα.

Το αγοράκι μας όταν ήταν 2,5 κιλά υπεβλήθη σε καθετηριασμό καρδιάς προκειμένου να διασταυρωθεί ακριβώς το πρόβλημα στην καρδούλα του και πολλά άλλα τα οποία θα χρειάζονταν σελίδες ολόκληρες για να περιγράψω. Από όλα αυτά όμως προσπαθούσαμε με τον άντρα μου να κρατάμε μόνο τα θετικά, ότι δηλαδή ένα ένα ξεπερνούσαμε προβλήματα και ότι όλη αυτή η κατάσταση σίγουρα θα μας έκανε πολύ καλύτερους ανθρώπους. Υποσχεθήκαμε επίσης ότι όλη αυτή τη δοκιμασία θα την αντιστρέφαμε από αρνητική σε θετική, και έτσι δίναμε δύναμη ο ένας στον άλλον.

Όλο αυτό το διάστημα ερχόμασταν και ξαναερχόμασταν στο Μοναστήρι σου και εγώ πολλές φορές νήστεψα και έφαγα το μήλο σου κάνοντας τις προσευχές μου.

Έπειτα από μεγάλο διάστημα, συγκεκριμένα 3 μήνες και 5 ημέρες, πήραμε στο σπίτι μας το αγοράκι μας. Έπειτα από λίγο καιρό, δηλ. 3 μήνες και 22 μέρες από τον τοκετό, πήραμε στο σπίτι και την κορούλα μας.

Κι εκεί που νομίζαμε ότι τα πράγματα είχαν μπει σε μια σειρά, ήρθε η 25η Μαρτίου 2012, περίπου 2 μήνες αφού πήραμε τα μωράκια μας σπίτι και εγώ ήρθα το πρωί στο Μοναστήρι σου και στην εκκλησία της Παναγίας και παρακάλεσα και τις δυο σας να συνεχίσετε να τα προστατεύετε και να με φωτίζετε να είμαι καλή μανούλα και να καταλαβαίνω τις ανάγκες των παιδιών μου, ειδικά τώρα που είναι πολύ μικρά και δεν μπορούν να μιλήσουν. Σημειώνω ότι ήταν και η μέρα που γιόρταζε και το πρώτο όνομα του αγοριού μου (Ευάγγελος), αν και δεν έχει βαπτιστεί ακόμα.

Εκείνη τη μέρα το αγοράκι μου φαινόταν να έχει ατονία, κοιμόταν πολύ στη διάρκεια της μέρας και δεν έτρωγε καλά. Αυτό είχε ξανασυμβεί, εγώ όμως δεν ήμουνα καθόλου καλά γιατί είχα δει ένα όνειρο το προηγούμενο βράδυ το οποίο και αποδείχθηκε πολύ συμβολικό. Αφού πέρασε η μέρα και ήρθε η ώρα του μπάνιου για τα μωράκια μας, μου φάνηκε όπως άγγιζα το αγοράκι μου ότι χτυπούσε πολύ γρήγορα η καρδούλα του. Εντελώς προληπτικά, είπαμε με τον άντρα μου να πεταχτούμε μέχρι γνωστό Νοσοκομείο να τον δει κάποιος παιδίατρος.

Αυτό ήταν! Μέσα σε μία ώρα από την ώρα που πήγαμε στο Νοσοκομείο το μωράκι μου μπήκε στη Μονάδα Εντατικής Θεραπείας, γιατί η οξυγόνωσή του ήταν απίστευτα χαμηλή. Οι γιατροί μας επαινούσαν για την απόφασή μας να τον πάμε στο Νοσοκομείο. Έπειτα από πολλές μέρες πολύ εξειδικευμένων εξετάσεων, διαπιστώθηκε ότι το παιδάκι μας είχε ένα πρόβλημα εξαιρετικά σπάνιο στην καρδούλα του (1 στις 300.000!!!) με δεκάδες μόνο τέτοιες περιπτώσεις στον κόσμο με – από ότι μας ενημέρωσαν – πολύ λίγες πιθανότητες θετικής εξέλιξης και μας συνέστησαν να σκεφτούμε αν θέλουμε να μπούμε σε διαδικασία χειρουργείου για κάτι που δεν είναι σίγουρο ότι θα έχει καλή εξέλιξη.

Χάσαμε τη γη κάτω από τα πόδια μας. Μας έπιασε για πρώτη φορά απελπισία. Ζητήσαμε άμεσα τις εξετάσεις του παιδιού μας και τρέξαμε τις επόμενες ώρες και σε άλλο Νοσοκομείο όπου μιλήσαμε με τον Διευθυντή εκεί, ο οποίος μας συνέστησε να μην κάνουμε τίποτα!!!!! Εγώ ήμουν σε κατάσταση αμόκ.

Εκείνη τη στιγμή, βλέπω πάνω στο γραφείο του γιατρού σχεδόν μπροστά μου και προς τη δική μου τη μεριά (πολύ παράξενο αφού τα χαρτιά θα έπρεπε να είναι στραμμένα προς το γιατρό), ένα δελτίο ασθενή με όνομα «Μόσιου Χρυσοβαλάντω». Ανατρίχιασα. Σκούντηξα τον άντρα μου και το είδε κι εκείνος.

Θεώρησα ότι μου έστειλες οιωνό, Αγία μου και μετά θυμήθηκα κι ένα όνειρο που είχα δει πολύ καιρό πριν όπου το συνδύασα ότι πάλι μου έστελνες οιωνό, το συζητήσαμε με τον άντρα μου και το αποφασίσαμε. Το παιδί μας θα προχωρούσε στο χειρουργείο στο άλλο Νοσοκομείο, και θα έπαιρνε και το όνομά σου.

Την ίδια μέρα ενημερώσαμε τους γιατρούς ότι σε καμία περίπτωση δεν θα εγκαταλείπαμε τις προσπάθειες, ακόμα κι αν αυτοί θεωρούν ότι οι πιθανότητες καλής εξέλιξης είναι λίγες, σταυρώσαμε το παιδάκι μας με το λαδάκι σου και του είπαμε για το λατρεμένο του ονοματάκι και είμαστε σίγουροι ότι μας κατάλαβε.

Το χειρουργείο έγινε πάντα με την εικόνα σου παρούσα, ακολούθησαν 25 μέρες εντατικής και άλλες 8 σε θάλαμο και όλοι οι γιατροί μιλούσαν για ένα μικρό θαύμα γιατί στο χειρουργείο είδαν ότι η πάθηση ήταν πάρα πολύ προχωρημένη.

Το αγοράκι μας αυτή τη στιγμή είναι πολύ καλά και οι γιατροί αισιοδοξούν. Εμείς, αν και υπάρχουν στιγμές που λυγίζουμε από του φόβους μας, πιστεύουμε ότι όλα μα όλα θα πάνε τέλεια και ότι ο Θεός έχει βρει τον τρόπο να δείχνει τα θαύματά του μέσα από τα παιδάκια μας.

Κατά τη διάρκεια που το αγοράκι μας ήταν στην εντατική, το κοριτσάκι μας άρχισε να μην τρώει, να έχει δυσκολίες στην αναπνοή της και να μη φαίνεται καλά. Μέσα σε όλο μας το άγχος για το αγοράκι μας, τρέχαμε σε όλες τις ειδικότητες των γιατρών για να βρούμε τι μπορεί να έχει, και όλα ήταν καλά. Τελικά αποφασίσαμε να πάμε και σε ειδικό πνευμονολόγο, αν και όλοι οι γιατροί μας έλεγαν ότι δεν είχαμε πρόβλημα με τα πνευμόνια μας. Πηγαίνοντας λοιπόν στον πνευμονολόγο, αυτός μας είπε τρομοκρατημένος ότι το πρόβλημά μας πρέπει να ήταν στο φάρυγγα από παρατεταμένη παραμονή του αναπνευστήρα, και μας έκλεισε ραντεβού αμέσως στο Αγλαϊα Κυριακού!

Πραγματικά, έγινε άμεσα χειρουργείο, όπου βρέθηκε ότι είχαν δημιουργηθεί 3 μεγάλες κύστες οι οποίες είχαν φράξει κατά 90% τη δίοδο! Οι γιατροί πάλι μίλησαν για θαύμα και εμείς πάλι δοξάζαμε το Θεό που μας φώτισε να πάμε να το ψάξουμε.

Τώρα το κοριτσάκι μας είναι πολύ καλά, παίρνει πολύ καλά βάρος ενώ ως τώρα δεν έπαιρνε, είναι χαρούμενο και τίποτα δεν θυμίζει το 4% που μας έλεγαν όταν γεννήθηκε.

Η ζωή λοιπόν δεν έχει ποσοστά. Η ζωή έχει πίστη, υπομονή και αισιοδοξία. Κανένας γιατρός δεν μπορεί να υπολογίσει τη δύναμη που μπορεί να αποκτήσει ένας άνθρωπος από το Θεό και από τους Αγίους της εκκλησίας μας.

Γι’ αυτό λοιπόν σε ευχαριστούμε, Αγία μου, γιατί πάντα είσαι δίπλα στα παιδάκια μας, που έχουν στην κούνια τους πάντα κάτι από εσένα, και γιατί όμως μας έχεις δώσει και μας δίνεις ακόμα τόση δύναμη που δεν μπορούμε να περιγράψουμε.

Όσον αφορά στο τάμα μας για τη βάπτιση των παιδιών μας, θα γίνει στην εκκλησία της Μεταμόρφωσης στην οποία γίνονται βαπτίσεις για λογαριασμό της χάρης σου, αλλά ακόμα κι αν αυτό δεν ισχύει πια, το σίγουρο είναι ότι συχνά θα ερχόμαστε – με τη βοήθεια του Θεού πάντα – μαζί με τα παιδάκια μας στο Μοναστήρι σου και θα τους λέμε με πολύ συγκίνηση την ιστορία της περιπέτειας που περάσανε.

Πηγή

Το θαύμα μίας αμαρτωλής γυναίκας…

site analysis

Μιά πονεμένη χήρα μάνα βρίσκεται σ’ ἕνα νοσοκομεῖο μέ τό δίχρονο παιδάκι της νά χαροπαλεύει ἀπό λευχαιμία. Ὁ πόνος τῆς εἶναι μεγάλος, διότι ἤδη ἔχει χάσει ἄλλα δυό παιδιά, καί τώρα ἔβλεπε νά τῆς φεύγει καί τό τελευταῖο, τρίτο βλαστάρι της.

Ὅσο περνοῦσαν οἱ ὧρες, τόσο καί πιό πολύ μεγάλωνε ἡ ἀπελπισία της.

Ἦταν ἤδη 2:00 μετά τά μεσάνυκτα, ὅταν ὅλως ἐκτάκτως πέρασε ἀπό τό θάλαμο ὁ διευθυντής τοῦ τμήματος, νά δεῖ ἕνα διπλανό κοριτσάκι ‘’ἐπί πληρωμή’’ καί ἀπό παρόρμησι πρόσεξε καί τό δίχρονο παιδάκι τῆς χαροκαμένης ἐκείνης μάνας.

Τό ἐξέτασε καί τῆς εἶπε: Λυπᾶμαι πολύ κυρία μου. Πάρε τό παιδάκι σου καί φύγε τώρα, γιά νά πεθάνη τουλάχιστον στήν ἀγκαλιά σου καί στό σπίτι σου.

Σάν τό ἄκουσε αὐτό ἡ δύστυχη μάνα ἀπό τό στόμα τοῦ γιατροῦ, μέ λυγμούς, τύλιξε τό παιδάκι της μέ μία κουβερτούλα, τό ἕσφιξε στήν ἀγκαλιά της καί ἔφυγε τρέχοντας. Βγῆκε στό δρόμο… Παντοῦ ἐπικρατοῦσε ἐρημιά καί ἡσυχία.

Τίποτα δέν κυκλοφοροῦσε.

Σέ μία στροφή τοῦ δρόμου, βλέπει ξαφνικά μπροστά τῆς μία νεαρή σχετικά γυναίκα, περίπου 30 ἐτῶν. Μόλις εἶχε τελειώσει τή <δουλειά της>, ἦταν πόρνη.

Μόλις ἔφθασε ἡ μάνα μπροστά της, τήν σταμάτησε καί τῆς ἔβαλε μέ βία τό παιδάκι τῆς μέσα στήν ἀγκαλιά της. Ταυτόχρονα, ἔπεσε στά πόδια της καί φώναξε: Σῶσε τό παιδί μου! Σῶσε τό παιδί μουουουου!!!

Τά ἔχασε αὐτή! Πόρνη ἦταν, ἁμαρτωλή ἦταν, βυθισμένη στό βοῦρκο τῆς ἀκολασίας! Τί νά κάνει; Στά πόδια τῆς μία μάνα, στά χέρια τῆς ἕνα παιδί πού ἔσβηνε. Τό εἶδε ὅτι ἔσβηνε.

Σήκωσε τά μάτια της στόν οὐρανό καί εἶπε μέ δυνατή φωνή: Τί προσευχή νά κάνω τώρα Θεέ μου; Ἐγώ εἶμαι ἁμαρτωλή, ἐγώ εἶμαι πόρνη! Τώρα μόλις ;τελείωσα τήν δουλειά μου.

Ἄν δέν μ’ ἀκοῦς ἐμένα –καί δέν θά μέ ἀκούσεις, βέβαια, γιατί εἶμαι ἁμαρτωλή- ἄκουσε τουλάχιστον αὐτή τή πονεμένη μάνα.

Ἐκείνη τή στιγμή ἔγινε τό θαῦμα!!! Κατέβηκε ἕνα φῶς ἀπό τόν οὐρανό καί τό παιδί ἄνοιξε τά ματάκια του, φώναξε μανούλα μου; κι ἅπλωσε τά χεράκια του ἀγκαλιάζοντας τή πόρνη, γιατί νόμισε ὅτι αὐτή ἦταν ἡ μανούλα του.

Πάρ’ τό τῆς εἶπε.

Ὁ Θεός ἔκανε τό θαῦμα Του!

Ὁ Θεός ἄκουσε τή προσευχή μίας ἁμαρτωλῆς, μίας πόρνης καί ὄχι τῆς μάνας!

Αὐτό συντάραξε τά λιμνάζοντα ‘’νερά’’ στή ψυχή τῆς ἁμαρτωλῆς γυναίκας, ὥστε μέ συντριβή καί μετάνοια, καί μέ ἐξομολόγηση, ὁριστικά πλέον ἄλλαξε τό σκοτάδι τῆς ἁμαρτίας μέ τή νέα ἐν Χριστῷ ζωή. Δόξα στό Ὄνομά σου, Κύριε!

π. Στεφάνου Ἀναγνωστόπουλου, Πνευματικές διαδρομές στούς μακαρισμούς

Πηγή:https://www.askitikon.eu/

Ή πρεσβυτέρα είχε όγκο στο στήθος καί εγχειρί­στηκε

site analysis

 

Ή πρεσβυτέρα είχε όγκο στο στήθος καί εγχειρί­στηκε. Μόλις έβγαλαν τον όγκο, δίνουν ένα κομμάτι στον πατέρα Ευάγγελο να το πάει για βιοψία καί να φέρει αμέσως τ’ αποτελέσματα.

Μετά την απάντηση της εξετάσεως, οι γιατροί δεν δίνουν ούτε έξι μήνες ζωής στην άρρωστη. Ή κόρη του παπα-Βαγγέλη λι­ποθυμά μόλις το ακούει, ό ίδιος τα χάνει.

«Ακου, λέει, γιατροί να το πουν έτσι ξαφνικά στο παιδί! Στά χέρια του όμως σφίγγει το χέρι του Αγίου Παντελεήμονα, πού έχει φέρει μαζί του, καί προσεύχεται.

Βγάζουν την πρεσβυτέρα από το χειρουργείο. Με λαχτάρα ό πατήρ Ευάγγελος ακουμπά πάνω στις γά­ζες πού σκεπάζουν το εγχειρισμένο στήθος της πρε­σβυτέρας, το χέρι του ‘Αγίου καί γονατιστός προσεύ­χεται.

Εκείνη την ώρα μπαίνει ό χειρουργός με τη μάσκα ακόμη. Βλέπει τη σκηνή καί βάζει τίς φωνές.

-Τί είναι αυτό το κόκκαλο παπά μου; Πάρτο από δω και τράβα σπίτι σου.

Ζαλισμένος ό καημένος, μα­ζεύει γρήγορα τ’ άγια λείψανα καί προσπαθεί να βρει την πόρτα. Μέσ’ τη ζάλη του, όμως, ακούει τη νοσο­κόμα να φωνάζει το γιατρό στο τηλέφωνο, πού τον ζητά επειγόντως ή γυναίκα του.

Το απόγευμα σταματά μια κούρσα έξω από το σπί­τι του ιερέα και με έκπληξη ό παπα-Βαγγέλης βλέπει να βγαίνει ό γιατρός. Πω! πω! σκέφτεται, ό γιατρός και στο σπίτι μου ακόμα με κυνηγάει! Με φρίκη, όμως, βλέπει να κατεβαίνει από τ’ αυτοκίνητο και ένας νέος παραμορφωμένος. Το στόμα του είχε πάει στ’ αυ­τί του. Αποσβολώθηκε ό παπάς.

-Πάτερ μου, του λέει ό γιατρός, εκείνο το κόκκαλο το έχεις; Με συγχωρείς, παραφέρθηκα, την ώρα πού σ’ έδιωχνα μου τηλεφώνησε ή γυναίκα μου, ότι το παιδί μας, πού έδινε εκείνη την ώρα εξετάσεις, έπα­θε ξαφνικά αυτήν την πάρεση πού βλέπεις.

Κατάλαβα ότι εγώ έφταιξα καί γι’ αυτό σε παρακαλώ πολύ διά­βασε μας μια ευχή. Τη διεύθυνση σου στο χωριό την πήρα από την πρεσβυτέρα.

-Ευχαρίστως παιδιά μου, ελάτε στο εκκλησάκι. Κράτα αγόρι μου το χέρι του Αγίου καί γονάτισε.

‘Απλώνω στο κεφάλι του νέου το πετραχήλι καί αρχίζω να διαβάζω την ευχή. Καθώς διαβάζω, ακούω θόρυβο κρακ, κρακ. Σκέφτομαι, τί συμβαίνει άραγε; Τελείωσα καί, όταν σηκώθηκε το παιδί, τί να δούμε, το στόμα του παιδιού είχε επανέλθει στην θέση του! Πατέρας καί γιος ρίχνονται πάνω μου.

-Παπούλη πώς να σ’ ευχαριστήσουμε;

-Όχι εμένα, παιδιά μου, το Θεό καί τον «Άγιο.

Από τότε για πάρα πολύ καιρό ερχόταν τακτικά να προσκυνήσουν καί να φέρουν καί το λάδι για το καντήλι του ‘Αγίου.

Όσο για την πρεσβυτέρα, είναι τώρα περισσότερα από είκοσι χρόνια πού είναι τελείως καλά χωρίς να κάνει απολύτως καμμία θεραπεία.

Μεγάλωσε τα παι­διά της καί ζει στο χωριό προσέχοντας το εκκλησάκι με τα τόσα άγια λείψανα, μια πού δεν υπάρχει πια ό πατήρ Ευάγγελος. Ό γιατρός πολλές φορές έλεγε στον παπα-Βαγγέλη: «Εμείς παπά μου πρέπει να τα κά­ψουμε τα βιβλία μας».

Από το βιβλίο «Σταχυολογήματα από την θαυμαστή ζωή του π. Ευαγγέλου Χαλκίδη εφημέριου Αγίου Βασιλείου Λαγκαδά», Eκδόσεις «Ορθόδοξος Κυψέλη».

Πηγή:http://apantaortodoxias.blogspot.com/

Μερικά θαύματα του λειψάνου της αγίας Μαρίας Μαγδαληνής στην Ι. Μονή Σίμωνος Πέτρας, Άγιον Όρος

site analysis

Η Αγ. Μαρία η Μαγδαληνή. Λεπτομέρεια χαλκογραφίας του 1870 με τη Μονή Σιμωνόπετρας. Από το βιβλίο του Παταπίου Μοναχού Αγιορείτου, «Αγία Μαρία η Μαγδαληνή: Αυτή που αγάπησε πολύ», εκδ. Τέρτιος, 2005.

Εξαιρετική θέσι ανάμεσα στα Άγια Λείψανα, που βρίσκονται στην Ιερά Μονή Σίμωνος Πέτρας, κατέχει το αριστερό χέρι της Αγ. Μυροφόρου και Ισαποστόλου Μαρίας της Μαγδαληνής. Αυτό το χέρι της Αγίας είναι άφθαρτο, με το δέρμα και τους τένοντες και έχει ευωδία ουράνια. Ακόμη όσοι το ασπάζονται με ευλάβεια και πίστι διαπιστώνουν ότι είναι θερμό.

Στην Ιερά Μονή Σίμωνος Πέτρας του Αγίου Όρους, από τα πολλά θαύματα που κάνει μέχρι σήμερα η Αγία Μαρία, θεωρείται και τιμάται από τους αδελφούς σαν δεύτερη Κτιτόρισσα της Ιεράς Μονής. Ας δούμε όμως μερικά από αυτά:

…

Το 1945, ξέσπασε μεγάλη πυρακαϊά στα δάση της Ιεράς Μονής των Ιβήρων. Ο άνεμος έπνεε δυνατός και η φωτιά μέσα σε λίγες ώρες έφθασε στην κορυφογραμμή που συνορεύουν τα μοναστήρια Ιβήρων, Φιλοθέου και Ξηροποτάμου με το δικό μας δάσος.
Όλοι πιστεύανε ότι τα δάση θα καταστραφούν. Οι αδελφοί του μοναστηριού μας ειδοποιήθηκαν έγκαιρα και τρέξανε στον τόπο της πυρκαϊάς. Τότε οι αδελφοί Ιερομόναχοι Νεόφυτος και Παντελεήμων, κινούμενοι από τη μεγάλη ευλάβεια, που είχαν στο λείψανο της Αγίας Μαρίας, το πήρανε μαζί τους. Κανένας δεν μπορούσε να πλησιάση στην πυρκαϊά, γιατί ήταν φόβος να περικυκλωθή από τη μανιασμένη φωτιά. Παρ’ όλα αυτά, ώ των θαυμάτων Σου Χριστέ Βασιλεύ! Μόλις πλησιάσανε οι αδελφοί με τα άγια λείψανα μπροστά από τη φωτιά, αμέσως η φωτιά έκοψε το δρόμο και μέχρις ότου οι Ιερείς τελειώσουν τον αγιασμό και τον Παρακλητικό κανόνα της Αγίας Μαρίας της Μαγδαληνής, η πυρκαϊά είχε τελείως σβήσει, σε μεγάλη έκπληξη των πατέρων που είχαν συγκεντρωθή εκεί.

Παρόμοιο θαύμα έγινε στο δάσος του ίδιου μοναστηριού από το Άγιο τούτο Λείψανο το 1947.

Στην περιοχή Γαλάτιστα της Θεσσαλονίκης το 1911 είχε εμφανιστεί σκουλήκι που κατέστρεψε τα φυτά. Οι κάτοικοι καλέσανε το λείψανο της Αγίας Μαρίας της Μαγδαληνής και κάνανε Αγιασμό. Αμέσως το καταστρεπτικό σκουλήκι εξαφανίστηκε.

Επίσης το 1912 στην περιοχή Επανωμής της Θεσσαλονίκης, είχε εμφανιστή πλήθος ακρίδων. Οι κάτοικοι παρακαλέσανε να τους σταλή το Άγιο Λείψανο. Όταν έγινε Παράκλησι και Αγιασμός, εξαφανίστηκαν τελείως οι ακρίδες. Οι Επανωμίτες ευγνωμονούν πολύ την Αγία Μαρία τη Μαγδαληνή.

Και άλλα πολλά θαύματα ετέλεσε και τελεί η Αγία καθημερινά σ’ αυτούς που την επικαλούνται με πίστι.

Πηγή: + Αρχιμ. Χαραλάμπους Βασιλόπουλου, Η Αγία Μαρία Η Μαγδαληνή, Εκδ. Ορθόδοξου Τύπου, Κάνιγγος 10,  Αθήναι 1984 (Σελ. 42-45)

Απίθανη επέμβαση της Αγίας Ελένης στο Σαράντι της περιοχής Μόρφου..

site analysis

 

.

Μια συγκλονιστική ιστορία έλαβε χώρα στο χωριό Σαράντι της Μητρόπολης Μόρφου!
Εκεί η αγία Ελένη εμφανίστηκε σε μια γυναίκα που κατάγεται από το χωριό αυτό, που η εκκλησία του είναι αφιερωμένη στους Αγίους Κωνσταντίνο και Ελένη.
 Η γυναίκα αυτή αντιμετώπιζε μια δύσκολη ασθένεια και μια μέρα της εμφανίζεται η αγία Ελένη και της λέει: 

«Θα σε κάνω καλά! Αλλά, έχω κι εγώ ένα πρόβλημα που χρειάζομαι τη δική σου βοήθεια».

«Τι πρόβλημα έχεις εσύ, αγία μου Ελένη;» 

«Στο χωριό σου, ο ναός δεν εγκαινιάστηκε ποτέ. Θέλω να το πεις αυτό στον παπά, για να φροντίσει να γίνουν τα Εγκαίνια».

Όταν πλησίαζε η πανήγυρις των αγίων, 21 Μαΐου, πήγε, βρήκε τον ιερέα του χωριού, τον μακαριστό σήμερα πατέρα Στυλιανό, και του το είπε.
Ο παπάς την αποπήρε, λέγοντάς της: 

«Πήγαινε, κόρη μου, στη δουλειά σου.
Η Εκκλησία μας είναι 400 χρονών. 
Πώς γίνεται να μην έχει Εγκαίνια;
Έχει τοιχογραφίες. 
Αν είδες έναν άγιο στο όνειρο σου, 
τώρα θα πιστεύουμε στα όνειρα;»

Πράγματι, πρέπει να είμαστε επιφυλακτικοί στα όνειρα.
Οπότε, η γυναίκα ταπεινωμένη, σιωπηλή, έκανε υπακοή κι έφυγε.
Πέρασε ένας χρόνος και όταν πλησίαζε πάλι η εορτή των αγίων, η αγία της εμφανίστηκε για δεύτερη φορά. 
Αυτή τη φορά όχι στον ύπνο της και θυμωμένη της λέει: 

«Όταν έρθει ο δεσπότης να το πεις σ’ αυτόν».

Έτσι, λοιπόν, στον εσπερινό των αγίων την ώρα της λιτανείας πρόσεξα πως η γυναίκα αυτή έκλαιγε, χωρίς σταματημό. 
Τη ρώτησα γιατί κλαίς και μου είπε να σου πω μετά. 
Είπαμε το «Δι’ ευχών» και μου διηγήθηκε την εμπειρία της.
Τότε, εισήλθα στο ιερό μαζί με τον παπά και σηκώσαμε τα ενδύματα της αγίας τράπεζας, για να δούμε αν υπάρχει ο «ομφαλός» -όπως εμείς έχουμε ομφαλό, έχει και η αγία τράπεζα, γιατί είναι ζωντανό σώμα- που μέσα τοποθετούμε λείψανα μαρτύρων κατά τη διάρκεια των εγκαινίων ενός ναού.
Να δούμε αν υπάρχουν οι τέσσερεις οπές των ευαγγελιστών.
Και βλέπουμε να μην υπάρχει τίποτα. 
Ήταν σκέτο μάρμαρο! 
Κοιτάξαμε και κάτω από την αγία τράπεζα αν υπάρχει το «φυτόν» όπως λέγεται.
Διότι κάποιες παλαιές αγίες τράπεζες έχουν τοποθετημένα τα λείψανα των μαρτύρων σ’ αυτή την οπή, στο «φυτόν». 
Δεν υπήρχε τίποτα που να δεικνύει ότι ο ναός είχε εγκαινιαστεί κι έτσι ορίσαμε ημερομηνία για τα Εγκαίνια.
Την ημέρα των Εγκαινίων και συγκεκριμένα τη στιγμή που έγινε η πλύση, ο ραντισμός και η χρίση με μύρο της αγίας τράπεζας και όταν είπαμε «Πρόσχωμεν» κι εψάλει τρείς φορές το «Αλληλούια», ευωδίασε η εκκλησία όλη.
Δείγμα ότι η αγία Ελένη ευαρεστήθηκε από την πράξη των Εγκαινίων.
  Μόρφου Νεόφυτος

Θαύματα Αγίας Ματρώνας

site analysis

Η Χρυσταλλού και το θαύμα του Αποστόλου Ανδρέα

site analysis

Μιά φορά, ήταν μιά γυναίκα που την έλεγαν Χρυσταλλού. Τούτη η γυναίκα στον κόσμο είχε μόνο ένα γιό.Κι ήταν έξυπνος-έπαιρνε τα γράμματα πολλά-κι όμορφος και ζωηρός.

Μιάν ημέρα, μάνα μου, εβγήκαν οι Τούρκοι κι είδαν το παιδί πως ήταν παλλικάρι κι επήραν το.Από τότε η μάνα του… μέρα-νύκτα έκλαιε.

-Α, το γιό μου, α το γιό μου…Απόστολε Αντρέα μου, φανέρωσε μου τον, Απόστολε Αντρέα μου…

Μιά νύχτα πήγε ο Απόστολος Αντρέας και της λέει:

-Τι έχεις και κλέεις;

-Τι έχω; Μου κλέψαν το παιδάκι μου και δεν ηξέρω που ένι.Τον σκότωσαν; Ζεί; Τι τον εκάμαν δεν ηξέρω.

-Να μην μαραζώνεις, της λέει, τον έχουν πολλά καλά.Να μην κλέεις και σε δέκα χρόνους από τώρα να πάεις στο Μοναστήρι μου στην Καρπασία και θα τον εύρεις.

Έκτοτε σιώπησε η κακορίζικη, πήρε παρηγοριά.Πέρασε ένας χρόνος, άλλος ένας χρόνος…Τέλος πάντων να μην τα πολυλογούμε, τελείωσαν οι δέκα χρόνοι.Ετοιμάστηκε η Χρυσταλλού κι έπιασε τα τάματα που έταξε στον Απόστολο Αντρέα και πήγε στο Μοναστήρι του στην άκρη της Κύπρου.Πήρε πρόσφορα, άναψε λαμπάδες, έκαμε γιορτή, παράκληση, λειτουργήθηκε, μετάλαβε και βγήκε έξω από την εκκλησία.Είχε έγνοια, παρατηρούσε…Έρχονταν ξένοι πολλοί.Από ένα καράβι κατέβηκαν κάμποσοι κι ένας αξιωματικός των Τούρκων, ψηλός, όμορφος, λεβέντης.Παρατηρεί, εγνώρισεν την εκείνος.»Είναι η μάνα μου, λαλεί τούτη»!Πάει κοντά και της λέει:

-Ε, ποιά είσαι εσύ;

-Εκλέψαν μου το γιό μου, γιέ μου, εκλέψαν μου τον, εσκοτώσαν μου τον, τι τον εκάμαν δεν ηξέρω. Μου είπε όμως ο Απόστολος Αντρέας να’ ρτω σε δέκα χρόνους και θα τον εύρω.

-Θένα τον αναγνωρίσεις; Λαλεί της.Έχει τόσον καιρό να τον δεις.

-Θένα μου βοηθήσει, γιέ μου, ο Απόστολος Αντρέας να τον αναγνωρίσω.

Δεν έχει κανένα σημάδι πάνω του; Λαλεί της.

-Πάνω στο πόδι του. Από τον καιρό που ήταν μωρό, καθώς έπαιζε κοντά στη νεστιά, εκύλισ’ ένα κάρβουνο πάνω στο πόδι του.Μέχρι ν’ αρχίσει φωνές, μέχρι να πάω κοντά, κάηκε και σούρωσε.Τον πήρα στο γιατρό και του έβαλε κάτι πάνω και γλύκανε ο πόνος, και λίγο-λίγο υγίανε.Τού έμεινε όμως σημάδι.

-Έχω κι εγώ λαλεί της, ένα σημάδι. Σηκώνει τα ρούχα του…αρχίνησε κλάματα.

-Γιέ μου, λαλεί του, μα είσαι εσύ;

-Εγώ είμαι! Και λούστηκαν στο κλάμα.

Μάνι-μάνι πήγε κι αγόρασε ρούχα χριστιανικά για να βγάλει τα τούρκικα και πήγε εις τους παπάδες και τους είπε την ιστορία του.

-Να έρθετε να με διαβάσετε, να με λειτουργήσετε να φωρέσω τα ρούχα μου τα χριστιανικά, γιατί ηύρα τη μάνα μου.

Ήρθαν, εδιαβάσαν τον, ελειτουργήσαν τον, εκοινωνήσαν τον κι έκαψε τα ρούχα τα τούρκικα κι εφόρεσε τα ρωμεΐκα.

Είδες ο Απόστολος Αντρέας…!Πρέπει να’ χεις πίστη πάνω σου για να σε ακούει ο αφέντης μου ο Θεός.Πίστη και καλοσύνη.

Κυπριακό Λαϊκό Διήγημα Βασισμένο Σε Αληθινή Ιστορία

Μεταφέρθηκε Σε Γραπτό Λόγο Από Τον Χαράλαμπο Επαμεινώνδα

Πηγή: Http://Noctoc-Noctoc.Blogspot.Com/2008/11/Christallou-And-Miracle-Of-Saint-Andrew.Html

Κλαίει η Παναγία για τον Σπύρο μου.

site analysis

Μια μητέρα εξιστορεί το συγκλονιστικό θαύμα της Παναγίας και των Αγίων Αναργύρων, που έσωσε τη ζωή του γιού της.
Διαβάστε τη μοναδική διήγηση της μητέρας:

«Το όνομα μου είναι Αθηνά Παππά. Στις 24-10-08 ο υιός μου Σπυρίδων είχε ένα σοβαρότατο τροχαίο.Είχε χτυπήσει στο κεφάλι και είχα αιματώματα στον εγκέφαλο, νεκρά κύτταρα τα οποία δεν αναπλάθονται ποτέ ξανά και θλάση στο κέντρο του εγκεφάλου.

Ήταν στην εντατική του Ν.Ν.Α επί 29 πραγματικά πολύ δύσκολες μέρες διότι ήταν σε κώμα, διασωληνωμένος γιατί δεν μπορούσε ν’ αναπνεύσει και επιπλέον είχε αρχίσει η εσωτερική σήψη στα όργανά του.

Το αποκορύφωμα ήταν η 45-λεπτη ανακοπή που έκανε 3 ημέρες πριν την γιορτή της Παναγίας (τα εισόδια της Θεοτόκου).

Απ’ την ανακοπή του έμεινε ανεπάρκεια στην καρδούλα του, που θα την είχε για όλη του την ζωή.

Ο γιός μου ήταν 16 χρονών όταν συνέβη το τροχαίο. Εμείς πλέον δεν ξέραμε τι να παρακαλέσουμε τον Θεό. Οι γιατροί είπαν ότι αν ζήσει θα μείνει φυτό γιατί το χτύπημα στον εγκέφαλο είναι σ’ ένα σημείο όπου απ’ εκεί φεύγουν όλες οι πληροφορίες.

Μετά την ανακοπή και ενώ ήταν σε κώμα συνέχισε να βαραίνει. Δεν ανέπνεε, δεν λειτουργούσαν τα όργανά του, του έβαζαν αίμα και είχε πάρει και λοίμωξη όπου είχε 40 πυρετό.
Παρακαλούσαμε τον Θεό με τον άντρα μου να τον αναστήσει, δεν ξέραμε τι να πρωτοπαρακαλέσουμε.

Την επόμενη μέρα απ’την ανακοπή κάναμε ακόμη μία λειτουργία στον Άγιο Σπυρίδωνα, την εκκλησία που ήταν μέσα, στον προαύλιο χώρο του Ν.Ν.Α. Η λειτουργία τελείωσε στις 10 περίπου το πρωί.

Όταν άνοιξε το επισκεπτήριο στις 13.00 μάθαμε ότι είχε περάσει ο πνευματικός μας κύριος Στέφανος Νταλιάνης και διάβασε το παιδί μας στην εντατική κατόπιν εντολής του πατρός Παΐσίου και Ευμενίου που έχουν κοιμηθεί. Μπήκαμε στο δωμάτιο του και ώ του θαύματος το παιδί απ’ τον λαιμό και κάτω ήταν αναστημένο.

Ο πυρετός ήταν 36,6, τα νεφρά του δούλευαν κανονικά, είχε πολλά ούρα και κόπρανα και ανέπνεε μόνος του χωρίς μηχάνημα. Επιπλέον η καρδιά του δούλευε μόνη της χωρίς το μηχάνημα.

Οι γιατροί μας είπαν: πρόκειται για θαύμα. Ξαφνικά πήρε μπρος και εκτός από το κεφάλι του (ήταν σε κώμα) όλο του το σώμα δούλευε ρολόι. Αν συνεχίσει έτσι, μας είπαν, σε 2 ημέρες θα βγει από την εντατική. Όσο για τον εγκέφαλο μας είπαν θα μείνει φυτό…

Σε δύο ημέρες ξημέρωναν τα εισόδια της Θεοτόκου. Το πρωί κάναμε λειτουργία πάλι στον Άγιο Σπυρίδωνα και φύγαμε να πάμε στο Τζάνειο νοσοκομείο, διότι εκεί θα μετέφεραν το γιο μας. Καθώς πηγαίναμε στο Τζάνειο άρχισα να φωνάζω υστερικά.

«Έκλαψε η Παναγία και θέλω να μου φέρετε τα δάκρυά της. Κλαίει για τον Σπύρο μου».

Η αδερφή μου και ο άντρας μου προσπαθούσαν να με ηρεμήσουν, όμως εγώ ήμουν ανένδοτη και πολύ εχθρική μαζί τους γιατί δεν με πίστευαν. Φώναζα συνεχώς ότι κλαίει η Παναγία κάπου στον Ορωπό για τον Σπύρο μου αλλά όλοι με θεωρούσαν τρελή.

Δεν ήξερα τι έλεγα όμως επέμενα πολύ. Σε σημείο που μ’ άκουγαν οι γιατροί του Τζανείου και οι ασθενείς και προσπαθούσαν να με ηρεμήσουν. Εγώ ανένδοτη.

Ωστόσο η ώρα περνούσε και το ασθενοφόρο που μετέφερε το παιδί μας απ’ το Ν.Ν.Α δεν φαινότανε πουθενά. Εγώ γκρίνιαζα για τα δάκρυα της Παναγίας, μ’ έπιασε ανησυχία επειδή αργούσε να ‘ρθει το παιδί. Στις 1.30 περίπου το μεσημέρι έφτασαν.

Εγώ έκλαιγα πολύ και παρακαλούσα τους συγγενείς να μου φέρουν τα δάκρυα της Παναγίας μέχρι που είδα το φορείο με τους γιατρούς που συνόδευαν το παιδί μας να έρχονται… Οι γιατροί ήταν χαμογελαστοί… Το παιδί είχε ξυπνήσει καθ’ οδόν προς το Τζάνειο γι’ αυτό άργησαν να μας το φέρουν…

Είδαμε το παιδί μας ξύπνιο και δεν το πιστεύαμε. Τα μάτια του ήταν στη θέση τους και το αιμάτωμα που είχε στα μάτια είχε εξαφανιστεί. Είχε ξυπνήσειείχε ξυπνήσει καλά.

Ακόμη βέβαια δεν ξέραμε τι θα λειτουργούσε απ’ το σώμα του και τι όχι διότι μόνο μας κοιτούσε… Είχε ακόμη τραχειοστομία και την γαστροστομία…

Μόλις τακτοποιήσαμε το παιδί στο δωμάτιο εγώ άρχισα πάλι να φωνάζω και να μαλώνω με όλους. «Κλαίει η Παναγία για τον Σπύρο μου», τους έλεγα. Πηγαίνετε να μου φέρετε τα δάκρυά της. Κανείς δεν με καταλάβαινε, κανείς δεν με πίστευε. Κανείς δεν μου έδινε καμία σημασία…

Σε 2 ώρες περίπου και ενώ περιποιόμουν το γιο μου χτύπησε το κινητό μου και ήταν μια φίλη η οποία με ρώτησε σε ποιο νοσοκομείο και σε ποιο δωμάτιο είμαστε για να ‘ρθει. Μόλις ήρθε της λέω: «Μου ‘φερες τα δάκρυα της Παναγίας»;

Εκείνη με κοίταξε κάπως και μου είπε ότι η πεθερά της είχε πάει εκδρομή στον Ορωπό αλλά πρώτα πέρασε απ’ την εκκλησία ν’ ανάψει ένα κερί.

Εκεί έμαθε ότι η εικόνα της Παναγίας μυροβλύζει και κάθε χρόνο που είναι τα εισόδια της Θεοτόκου ανοίγουν την εικόνα και παίρνουν το μύρο. Πήρε μύρο για κείνη και θυμήθηκε και μένα και ζήτησε απ’ τον ιερέα και για μένα.

Το ‘δωσε στη νύφη της κι εκείνη έτρεξε και μου το ‘φερε. Παίρνω το μύρο απ’ τα χέρια της και χωρίς δεύτερη σκέψη το κάνω χαπάκι και του το βάζω με τη σύριγγα απ’ την γαστροστομία που είχε στο στομάχι. Εκεί ηρέμησα και δικαιώθηκα κιόλας στους συγγενείς μου.


Το ίδιο βράδυ γύρω στις 1.30 μπήκαν 2 γιατροί στο δωμάτιο οι οποίοι στάθηκαν πάνω απ’ το παιδί το κοίταξαν κάτι είπαν μεταξύ τους και έφυγαν. Είπα στην αδερφή μου να τρέξει στο διάδρομο να τους προλάβει νε μας πουν τι είδανε, όμως εκείνη δεν τους είχε δει.

Την επόμενη το πρωί που πήγα να κοινωνήσω στην εκκλησία του Τζανείου είδα ότι η εικόνα των Αγίων Αναργύρων και οι γιατροί που είχαν έρθει ήταν τα ίδια πρόσωπα.

Απ’ εκείνη την ημέρα τ’ αποτελέσματα ήταν θεαματικά. Ο Σπύρος μου έβγαλε την τραχειοστομία, την γαστροστομία, επικοινωνούσε και σε μία εβδομάδα δειλά-δειλά περπατούσε. Ο υπέρηχος της καρδιάς έδειξε ότι έχει καινούρια καρδιά και η μαγνητική εγκεφάλου έδειξε ότι το παιδί μας δεν είχε χτυπήσει ποτέ.

Βγήκαμε την ημέρα του Αγ. Σπυρίδωνος απ’ το νοσοκομείο περπατώντας. Οι γιατροί μας είπαν: Δεν ξέρουμε που πιστεύετε αλλά όλ’ αυτά η επιστήμη δεν μπορεί να τα εξηγήσει.

Πρέπει ακόμη να πώ ότι ο σταυρός που έφερε ο πνευματικός μας στην εντατική και σταύρωσε το παιδί μας κοκκίνισε. Η Παναγία σκέπασε το παιδί μας και τόσο ταπεινοί είναι οι Άγιοι μας όπου ανάστησαν το Σπύρο μας και σήμερα είναι εντελώς καλά. ”
Μεγάλη η χάρη της!

ΑΓΙΑ ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ ΡΩΜΑΙΑ – ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΑ ΣΥΓΧΡΟΝΑ ΘΑΥΜΑΤΑ

site analysis

ΑΓΙΑ ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ ΡΩΜΑΙΑ: Την Αγία Αναστασία τη Ρωμαία γιορτάζει η Εκκλησία μας σήμερα Δευτέρα 29 Οκτωβρίου. Διαβάστε μια συγκλονιστική μαρτυρία - Ο νεαρός Κώστας, πατέρας δύο ανήλικων παιδιών, επέστρεφε άπό την Αθήνα στην πόλη που κατοικεί, στις 11 Σεπτεμβρίου 2002, με την μοτοσυκλέτα του, μεγάλου κυβισμού. Είχε μόλις τακτοποιήσει ορισμένες εργασίες και επέστρεφε καταπονημένος.

Κατά την διαδρομή, ή μοτοσυκλέτα ανατρέπεται και ό ίδιος στην κυριολεξία απογειώνεται και πέφτει με όρμη σε μιά κολώνα. Ή σύγκρουση, όπως διηγείται ό ίδιος, προκαλεί θραύση στην λεκάνη και στά πλευρά και στις απολήξεις τών πέντε χαμηλών σπονδύλων τής σπονδυλικής του στήλης.

Μία εκ τών απολήξεων κόβει μία φλέβα, ή όποία προκαλεί, σύμφωνα με την διάγνωση τών θεραπόντων ιατρών, όπισθοπεριτωναϊκό αιμάτωμα άπό την εσωτερική αιμορραγία.

Τό γεγονός αυτό έκανε τους γιατρούς να σηκώσουν στην κυριολεξία τά χέρια, άφού τέτοια περίπτωση δεν δεχόταν χειρουργικη επέμβαση.

Μετά την πάροδο 24 ωρών στην εντατική, ό Κώστας εξαντλημένος άπό την απώλεια αίματος, όδηγείται στό χειρουργείο. «Ήμουν ετοιμοθάνατος, είχα χάσει τρία κιλά αίμα, όταν οί γιατροί αποφασίζουν να κάνουν μιά προσπάθεια σωτηρίας. Με χειρουργούν στην κοιλιακη χώρα γιά να μην με αφήσουν να πεθάνω, όπως οί ίδιοι είπαν αργότερα, χωρίς ίατρικη προσπάθεια.

Ή εγχείρηση άποτυχαίνει, άφού δεν κατάφεραν να φθάσουν στό σημείο που χρειαζόταν καί απλώς περίμεναν, όπως έλεγαν, να πεθάνω», διηγείται εμφανώς συγκινημένος σήμερα ό Κώστας.

Το ανεξήγητο

ΚΑΤΑ περίεργο όμως τρόπο καί ενώ οί δικοί του άνέμεναν τό μοιραίο, ό Κώστας έζησε. « Ή φλέβα έκλεισε μόνη της καί οί γιατροί μιλούν μέχρι σήμερα γιά θαύμα», λέει.

Ό νεαρός πατέρας παραμένει στό νοσοκομείο επί δέκα ήμέρες. Γυρίζει εν συνεχεία σπίτι του καί μετά την πάροδο 15 ήμερών περνα καί πάλι τό κατώφλι του νοσοκομείου γιά μιά άκόμη επέμβαση, με την όποία καθαρίζεται τό αίμάτωμα.

Στίς 26 Όκτωβρίου του 2002, άνήμερα του Άγιου Δημητρίου, επιστρέφει στό σπίτι του, στην καλη σύζυγο καί τά δύο κοριτσάκια του. Ή βελτίωση στην υγεία του, όπως όμολογεί ό ίδιος, είναι ραγδαία. Μέχρι τό σημείο αυτό τίποτε δεν του είχε προκαλέσει εντύπωση.

Ή συνομιλία με την ‘Αγία

ΤΑ ΞΗΜΕΡΩΜΑΤΑ της 29ης Όκτωβρίου 2002, όμως, ένα όνειρο η όραμα αλλάζει την ζωή του, άφού δίνει την απάντηση σ’ αυτό που οί γιατροί αποκάλεσαν ομόφωνα θαύμα.

Να πώς διηγήθηκε ό ίδιος, τό όνειρο αυτό: «Βλέπω μία κοντη καί πολυ νεαρη κοπέλα, που φορούσε ένα σκούρο γκριζωπό ράσο καί ένα μαντήλι —κάτι σάν κουκούλα— στό κεφάλι, να με πλησιάζει.

Δεν μπορούσα, ωστόσο, να διακρίνω τό πρόσωπο της. Εξέπεμπε, όμως, ή παρουσία της μία εξαιρετική γλυκύτητα. Περπατούσε χιαστά πάνω άπό ένα τεράστιο φίδι, γιά τό όποίο έδειχνε αδιαφορία. Εντύπωση μου προκαλούσε καί τό χρώμα του ουρανού, άλλά καί τό πρωτόγνωρο —άλλόκοτο— πρωτοφανες φώς της ήμέρας.

Πριν προλάβω να την ρωτήσω ποιά είναι, σταματάει σε μία απόσταση 4-5 μέτρων καί μου λέει. “Είμαι ή Αγία Αναστασία. Εγώ σε έσωσα”. Τό ύφος της έδειχνε πώς δεν έκανε κάτι σπουδαίο, πιθανόν γιά να μην νιώσω υποχρεωμένος γιά την πράξη της.

Με ιδιαίτερα προκλητικό καί δύσπιστο ύφος, την ρωτώ. “Γιατί με έσωσες;”. Καί εκείνη, με ύφος που έδειχνε πώς απλώς ακολούθησε κάποια εντολή, μου άπαντά: “Γιατί μου τό ζήτησε ή Παναγία”».

“Όπως αναφέρει ό Κώστας, κατά την διάρκεια της συνομιλίας, ή παρουσία της Άγιας Αναστασίας είχε δημιουργήσει στην όλη ατμόσφαιρα μία εξαιρετικη γλυκύτητα.

Έκδηλα συγκλονισμένος άπό τό όνειρο-όραμα, ό Κώστας σηκώνεται καί τηλεφωνεί σε έναν γνωστό του καί φίλο του Μοναχό.

Εκείνος στην κυριολεξία ξαφνιάζεται άπό τό πρωινό τηλεφώνημα. Ό Κώστας άποκρύπτει τό όνειρό του καί απλώς ρωτά τόν Μοναχό: «Ξέρεις τίποτε γιά κάποια ‘Αγία Αναστασία;».

“Όπως μάς λέει, μέχρι τότε είχε άκούσει γιά την ‘Αγία Άνα-στασία, άλλά ουδέποτε την είχε επικαλεστεί. «Ποιά Άγια Αναστασία, την Ρωμαία που γιορτάζει σήμερα;», άπαντά ό Μοναχός.

Ή άπάντηση του Μοναχού, συγκλονίζει άκόμη περισσότερο τόν Κώστα. Αποφεύγει, όμως να πεί, ό,τιδήποτε γιά τό όνειρο.

Λίγες ήμέρες άργότερα, ό Κώστας δέχεται ένα τηλεφώνημα άπό γνωστό του Ιερωμένο, ό όποίος ενδιαφέρθηκε να μάθει γιά την πορεία τής άναρρωσής του.

Κατά την συζήτηση, του άναφέρει πώς όταν συναντηθούν, θά του άναφέρει ένα όνειρο με την Άγια Αναστασία Ρωμαία, προκειμένου να λύσει όρισμένες άπορίες του.

Ή επίμονη όμως του Ιερωμένου, να του πεί περί τίνος πρόκειται, έκαμψε τόν Κώστα, που του είπε εν τάχει τί είχε συμβεί.

«Κώστα, ξέρείς που βρίσκομαί αυτη την στίγμη καί γίατί επέμεινα να μου πείς;», είπε ό Ιερωμένος. Καί πρόσθεσε, χωρίς να άναμένει άπάντηση: «Είμαι στην Ιερά Μονη Γρηγορίου, στό “Άγιο “Όρος καί σε λίγο πρόκειται μαζί με άλλους προσκυνητες να προσκυνήσουμε τό “Άγιο Λείψανό της, τό όποίο βρίσκεται στην Μονή».

Γίά δεύτερη φορά ό Κώστας συγκλονίζεταί. «Καταλαβαίνείς τό σόκ που έπαθα», μάς λέει.

Επίλογος

Λόγω τής εργασίας του, ό Κώστας επισκέπτεται, σχεδόν σε καθημερινή βάση, Ιερούς Ναούς καί Μοναστήρια.

“Έτσι, τόν Απρίλιο του 2004, εξιστορουσε σε έναν Μοναχό, έξω άπό την πύλη του Μοναστηρίου του στό Λουτράκί τής Κορίνθίας τό όνείρο.

Κατά την δίάρκεία τής συνομίλίας, περνα κάποιο αυτοκίνητο.

Ό όδηγός του καί ή μικρη κόρη του ήταν γνωστοί στόν Μοναχό. Τόν χαιρετουν καί καθώς άπομακρύνονταί, ό Μοναχός λέεί στόν Κώστα: « Ό κύριος …, Κώστα, έχει τάμα να χτίσεί ένα εκκλησάκί στην περίοχη πρός τιμην τής ‘Άγίας Αναστασίας τής Ρωμαίας. Καί γι’ αυτό την κόρη του την ονόμασε Αναστασία».

“Όλα αυτά έχουν στην κυριολεξία προκαλέσει άκλόνητα θεμέλια πίστης στόν Κώστα καί στην οικογένειά του, άλλά καί στους φίλους του.

Ό ίδιος φροντίζει να μην λείπει στό Πανηγύρι που γίνεται πρός τιμην της Άγιας Αναστασίας κάθε χρόνο στην Μονη του ‘Όσίου Γρηγορίου καί διατηρεί μία σχέση επικοινωνίας με την Άγια Αναστασία, μέσω της καθημερινής προσευχής του.

Τό βέβαιο είναι, πώς αύτη ή γνωριμία του με την Άγια Αναστασία του άλλαξε ολόκληρη την ζωή. Μέσω της γνωριμίας αύτης, έθεσε προτεραιότητα στό θέλημα του Χριστου καί βιώνει καθημερινα τό θαύμα της Όρθόδοξης Πίστης. Δόξα τω θεώ!

ΠΗΓΗ.https://www.ekklisiaonline.gr/