site analysis
Πρωτ. π. Γεωργίου Παπαβαρνάβα
Οι άγιες Ξανθίππη καί Πολυξένη ήσαν αδελφές κατά σάρκα. Κατάγονταν από τήν Ισπανία καί έζησαν τόν 1ο αιώνα μ.Χ. επί αυτοκράτορος Κλαυδίου (41-54 μ.Χ.). Αναζητούσαν καί οι δύο τήν αληθινή πίστη, πού θά νοηματοδοτούσε τήν ζωή τους, καί ο Θεός ευδόκησε νά τήν γνωρίσουν καί στήν συνέχεια νά αγωνισθούν μέ όλες τους τίς δυνάμεις γιά τήν διάδοσή της.
Η Ξανθίππη ήταν σύζυγος τού Πρόβου, άρχοντα τής χώρας. Οδηγήθηκε στήν πίστη τού Χριστού, μαζί μέ τόν σύζυγό της, από τόν Απόστολο Παύλο, όταν αυτός βρισκόταν στήν πατρίδα τους. Η Πολυξένη ήταν παρθένος καί πρίν νά βαπτισθή δοκίμασε έναν μεγάλο πειρασμό. Κάποιος ασελγής άνδρας αποπειράθηκε νά τήν διαφθείρη, αλλά η Χάρις τού Θεού τήν διαφύλαξε καί παρέμεινε αβλαβής. Μετά τό γεγονός αυτό ο πόθος της μεγάλωσε καί η αναζήτηση τού αληθινού Θεού τήν έκανε νά μεταβαίνη από τόπο σέ τόπο. Ο Θεός τήν αξίωσε νά ακούση τό κήρυγμα τών Αποστόλων Πέτρου, Ανδρέα καί Φιλίππου . Έγινε μαθήτρια τού Αποστόλου Ανδρέα, ο οποίος τήν βάπτισε, μαζί μέ τήν Ρεβέκκα η οποία ήταν φίλη της καί συνοδοιπόρος τών ταξιδιών της. Μετά τήν βάπτισή της, επανήλθε στήν Ισπανία, μαζί μέ τόν απόστολο Ονήσιμο καί τήν Ρεβέκκα, καί εκεί έζησε πλέον τόν υπόλοιπο χρόνο τής ζωής της. Κυριευμένες οι δύο αδελφές -Ξανθίππη καί Πολυξένη- από ένθεο ζήλο, ως γνήσιες μαθήτριες τών αγίων Αποστόλων, κήρυξαν τήν αληθινή πίστη καί οδήγησαν στήν σωτηρία πολλούς καλοπροαιρέτους. Παρά τό ότι έζησαν σέ μιά εποχή, κατά τήν οποία τά μέλη τής Εκκλησίας διώκονταν καί θανατώνονταν μετά από σκληρά καί απάνθρωπα βασανιστήρια, εν τούτοις ο Θεός ευδόκησε νά τελειωθούν καί οι δύο εν ειρήνη, σέ προχωρημένη ηλικία.
Ο βίος καί η πολιτεία τους μάς δίνουν τήν αφορμή νά τονίσουμε τά ακόλουθα:
Τό κήρυγμα τού λόγου τού Θεού είναι αναγκαίο, επειδή, όταν γίνεται μέ τόν σωστό τρόπο, βοηθά τούς ανθρώπους νά πιστέψουν. Ο άγιος Γρηγόριος ο Παλα¬μάς, ερμηνεύοντας τήν ευαγγελική περικοπή πού αναφέρεται στήν θεραπεία τού παραλυτικού -τόν οποίο κατέβασαν μέ σχοινιά μπροστά στόν Χριστό, αφού πρώτα χάλασαν τήν στέγη- λέγει ότι γιά νά πιστέψουν οι άνθρωποι πρέπει πρώτα νά ακούσουν τόν λόγο τού Θεού, γι’ αυτό καί ο Χριστός «ελάλει αυτοίς τόν λόγον».
Ως γνήσιες μαθήτριες τών αγίων Αποστόλων, κήρυξαν τήν αληθινή πίστη καί οδήγησαν στήν σωτηρία πολλούς καλοπροαιρέτους.
Γιά νά βλαστήση, όμως, καί νά καρποφορήση ο λόγος τού Θεού στίς ψυχές τών ακροατών πρέπει νά πέση σέ εύφορο έδαφος, σέ γή «καλήν καί αγαθήν», αφού πολλοί είναι αυτοί πού αρέσκονται στό νά ακούουν τόν λόγο τού Θεού, αλλά λίγοι είναι εκείνοι πού αγωνίζονται νά τόν εφαρμόζουν στήν ζωή τους. Επειδή, όπως λέγει πάλι ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς, «φιλήκοοι καί φιλοθεάμονες εσμέν άπαντες, φιλόθεοι δέ ουχ άπαντες». Δηλαδή, σέ όλους αρέσουν τά ακροά¬ματα καί τά θεάματα, αλλά, δυστυχώς, τήν αγάπη πρός τήν αρετή λίγοι τήν έχουν, γι’ αυτό καί λίγοι είναι εκείνοι οι οποίοι κρατούν μέσα στήν καρδιά τους τόν λόγο καί αγωνίζονται νά τόν κάνουν βίωμα-τρόπο ζωής. Είναι χαρακτηριστική η φράση τού Χριστού, τήν οποία επανειλημμένως απηύθυνε στούς ακροατές τών λόγων Του, «ο έχων ώτα ακούειν ακουέτω». Δηλαδή, όποιος έχει ανοικτά τά αυτιά του, κυρίως τά αυτιά τής ψυχής του, άς ακούει, ήτοι άς υπακούει καί άς εφαρμόζει αυτά τά οποία λέγω.
Η καρποφορία, όμως, δέν εξαρτάται μόνον από τήν γή, αλλά καί από τήν ποιότητα τού σπόρου. Μέ άλλα λόγια, η καρποφορία τού λόγου τού Θεού στίς καρδιές τών ανθρώπων δέν εξαρτάται μόνον από τούς ακροατές, αλλά καί από τούς κήρυκες τού Θείου λόγου. Οι πρώτοι, όπως ελέχθη, θά πρέπει νά έχουν τήν διάθεση νά εφαρμόζουν στήν ζωή τους τά όσα ακούουν, αλλά καί οι δεύτεροι θά πρέπει νά προσπαθήσουν νά προσφέρουν στούς ανθρώπους τόν λόγο τού Θεού καθαρό καί ανόθευτο, όπως τόν βιώνει καί τόν διδάσκει η Ορθόδοξη Εκκλησία διά τών αγίων Πατέρων της. Επίσης, πρίν από τό κήρυγμα θά πρέπει νά προσεύ¬χονται γιά τόν εαυτό τους, αλλά καί γιά τούς ακροατές τους, τούς οποίους θά πρέπει νά διδάσκουν καί νά εμπνέουν κυρίως μέ τό παράδειγμά τους. Αυτό σημαίνει ότι τά όσα διδάσκουν θά πρέπει νά αγωνίζονται νά τά εφαρμόζουν πρώτα αυτοί οι ίδιοι στήν ζωή τους, αφού, όπως λέγει ο άγιος Σεραφείμ τού Σαρώφ, η καλύτερη ιεραποστολή είναι εκείνη πού γίνεται «μέ τήν ένταση τής προσευχής καί τό παράδειγμα». Αλλά καί οι ακροατές θά πρέπει νά προσεύχονται, αφ’ ενός μέν γιά τούς κήρυκες τού Θείου λόγου, γιά νά τούς φωτίζη ο Θεός νά ορθοτοτομούν τόν λόγο τής αληθείας Του, αφ’ ετέρου δέ γιά τόν εαυτό τους, προκειμένου νά τούς ανοίξη ο Χριστός τόν νού «τού συνιέναι τάς γραφάς».
Στίς ημέρες μας ακούγονται πολλά κηρύγματα, αλλά από ό,τι φαίνεται από τά αποτελέσματά τους, λίγα είναι αυτά πού αγγίζουν τίς καρδιές τών ανθρώπων καί τούς οδηγούν στήν μετάνοια καί τήν πνευματική αναγέννηση, ίσως επειδή είναι στοχασμοί καί ευσεβείς σκέψεις, δηλαδή ανθρώπινος λόγος, ο οποίος δέν έχει τήν δύναμη νά παρηγορήση, νά στηρίξη καί νά αναγεννήση τόν άνθρωπο. Μάλιστα, κάποιες φορές, επειδή μέσα στόν ανθρώπινο λόγο υπάρχει η ενέργεια τών παθών, προξενούνται τά αντίθετα αποτελέσματα, δηλαδή προκαλείται σύγχυση, ταραχή, ενίοτε δέ καί απόγνωση. Αντίθετα, ο λόγος τού Θεού, αναγεννά, θεραπεύει, παρηγορεί καί δίνει νόημα ζωής, αφού «είναι ζωντανός, δραστικός καί πιό κοφτερός καί από αυτό τό δίκοπο μαχαίρι καί εισχωρεί βαθειά… καί κρίνει συλλογισμούς καί προθέσεις τής καρδιάς».
Κάποτε, είπαν στόν Χριστό, τήν στιγμή πού δίδασκε τούς ανθρώπους, ότι σέ ζητούν η Μητέρα Σου καί οι αδελφοί Σου (τά παιδιά τού Ιωσήφ). Τότε Εκείνος, αφού έδειξε μέ τό χέρι Του τούς μαθητές Του, είπε: «Νά η μητέρα μου καί οι αδελφοί μου». Καί στήν συνέχεια πρόσθεσε: «Εκείνος πού θά ποιήση τό θέλημα τού Πατέρα μου πού είναι στούς ουρανούς, αυτός θά μού είναι αδελφός καί αδελφή καί μητέρα».
Είναι πραγματικά μεγάλη τιμή καί ευλογία γιά όλους μας τό νά αξιωθούμε νά γίνουμε μητέ¬ρες καί αδελφοί τού Χριστού. Από εμάς εξαρτάται.
Εκκλησιαστική Παρέμβαση – Αύγουστος 2013
