MΟΝΑΧΗ ΣΕΡΑΒΕΙΜΑ ΛΗΒΕΝ. Ηγουμένη της Ι.Μ. Αγίας Σκέπης στο Κνιάζεβο Βουλγαρίας.

site analysis

Καταγόταν από επιφανή οικογένεια της 'Ρωσίας και ή 'ίδια ήταν κατά τον τίτλο Πριγκίπισσα. Τον κοσμικό της όνομα ήταν Όλγα Άνδρέεδνα Λήβεν. Ό πατέρας της Ανδρέας Λήβεν είχε γερμανικές ρίζες. Γεννήθηκε τον 1913 στην Μόσχα και λόγω της Μπολσεβίκικης Επαναστάσεως ή οικογένεια της εγκατέλειψε τη Ρωσία με τους Λευκορώσους τον 1921. Αρχικά εγκαταστάθηκαν στην Κωνσταντινούπολη όπου είχαν καταφύγει τότε αρκετοί Ρώσοι και κατόπιν μετέβησαν στην Βουλγαρία.

Ό αξιωματούχος πατέρας της σπούδασε τα Ιερά γράμματα και έχειροτονήθη ιερέας από τον Αρχιερέα για τούς Ρώσους μετανάστες στην Βουλγαρία Σεβασμιότατο Αρχιεπίσκοπο Μποκουτσάρσκυ Σεραφείμ Σομπόλιεφ και διορίστηκε Εφημέριος του Ρωσικού Ναού της Σόφιας. Επίσης διατέλεσε γραμματεύς τού Αρχιεπισκόπου και έκοιμήθη ως Πρωθιερεύς.

Στην τρυφερή ηλικία των 7 μόλις χρόνων της ή μικρή Όλγα έγινε πνευματική θυγατέρα τού Αρχιεπισκόπου Σεραφείμ ό οποίος της είπε ότι θα γίνει Ηγουμένη προετοιμάζοντάς την κατάλληλα για την μελλοντική αυτή της αποστολή. Διέθετε σπάνια καλοσύνη, ευγένεια, σεμνότητα και σοφία, χαρίσματα τα οποία επαύξησε υπό την καθοδήγηση τού αγίου ανδρός. Ό ίδιος δε συνήθιζε να την αποκαλεί «Γερόντισσα» και συνιστούσε στους χριστιανούς να παίρνουν την ευχή της, κάτι τον όποιο ενθυμείτο αργότερα βαρέως ή αγία αυτή Γερόντισσα.

Ή μικρή Όλγα είχε ακόμη 3 αδελφές και 2 αδελφούς. Όλα τα παιδιά εστάλησαν στην Γαλλία για σπουδές. Ή Όλγα αποφοίτησε από 'Ρωσικό Λύκειο στο Παρίσι και αμέσως επέστρεψε στην Βουλγαρία όπου και σπούδασε Θεολογία. Εκείνα τα χρόνια μία από τις αδελφές της, ή Αικατερίνη, αναχώρησε για την Αμερική όπου και εκάρη μοναχή στο μοναστήρι Νόβο Ντιβέγιεβο.

Ό πνευματικός πατέρας της Όλγας Αρχιεπίσκοπος Σεραφείμ είχε σπουδάσει Θεολογία στην αγία Πετρούπολη. Εκεί έγινε μοναχός, χειροτονήθηκε Ιερεύς και ονομάστηκε αρχιμανδρίτης. Έγκατεβίωσε δε στην Όπτινα και γνώρισε μερικούς Αγίους Γέροντες από τούς οποίους ωφελήθηκε καθόσον μεγάλωσε πνευματικά με την δική τους

παράδοση, την οποία συνιστούσε ή καθημερινή έξαγόρευση λογισμών στο Γέροντα. Αυτές τις αγίες παραδόσεις στις όποιες εντρύφησε αχόρταγα, τις μετέφερε και στο πνευματικό του πεδίο δράσεως στην Βουλγαρία, όταν κατέφυγε εκεί ως πρόσφυγας.

Κοντά στον άγιο και ειρηνοφόρο αυτό άνθρωπο, βρήκαν ανάπαυση πολλές ψυχές. Σε σύντομο χρονικό διάστημα συγκροτήθηκε μία αδελφότητα από νεαρές κοπέλες, 'Ρωσίδες και Βουλγάρες οικογένεια όποιες ζούσαν την μοναχική ζωή σε διαμέρισμα στην Σόφια. Εκείνη την περίοδο στην Βουλγαρία βρίσκονταν πολλοί πρόσφυγες 'Ρώσοι οικογένεια οποίοι αντιμετώπιζαν μεγάλη δυσκολία επειδή ή κυβέρνηση ήταν Γερμανόφιλος. Τον μόνο πού μπορούσε έτσι να κάνη ό Αρχιεπίσκοπος Σεραφείμ ήταν να δημιουργήσει ανδρική αδελφότητα και όχι Γυναικείο μοναστήρι. Οι κοπέλες παρέμεναν στον κόσμο γιατί τα υφιστάμενα μοναστήρια ήταν χαμηλότατης πνευματικότητος και για αυτό ό Δεσπότης δεν μπορούσε να τις στεγάσει πουθενά με ασφάλεια. Οι Ρώσοι μετέφεραν τον υγιή πνευματικά μοναχισμό στη Σερβία και την Βουλγαρία, τα εμπόδια όμως τα έβρισκαν εκεί από τον κράτος πού διακατεχόταν από ένα άντιμοναχικό και αντιεκκλησιαστικό και έκκοσμικευμένο πνεύμα. Ή Όλγα ωστόσο ήταν κατηχήτρια και εργάστηκε ως καθηγήτρια σε Λύκειο.

Τον 1944 ήρθε ό Σοβιετικός Στρατός και μετά πήρε την εξουσία ή κομμουνιστική κυβέρνηση και έτσι ή κουρά της Όλγας πού μετονομάσθη εις Σεραφείμα Μοναχή προς τιμήν του πνευματικού της πατρός Σεραφείμ Αρχιερέως, μαζί με την κουρά της τυπικάρισσας Σεραφείμας έγιναν στο διαμέρισμα τον 1948 (μεγάλο σχήμα). Άρχισαν από τότε να ψάχνουν τόπο κατάλληλο για να φτιάξουν τον μοναστήρι τους και μάλιστα σε ερημική τοποθεσία αλλά δυστυχώς χωρίς αποτέλεσμα. Τελικά μετά από πολλές περιπέτειες βρήκαν ένα κτήμα τον οποίο και αγόρασαν μαζί με τον εκκλησάκι του Αποστόλου Λουκά τον οποίο ήταν κτισμένο μέσα σ' αυτό, 10 μόλις χιλιόμετρα μακριά από την Σόφια, στο τότε χωριό ΚνιάζεΒο.

Ό Άγιος Αρχιεπίσκοπος Σεραφείμ θεωρείται ιδρυτής τής Μονής αυτής ανάπαυση και όπως είχε ό ίδιος προφητεύσει, ή σύστασης τής Μονής θα γινόταν μετά, την κοίμησή του.

Και όντως ή εύρεση και ή αγορά τού κτήματος πού αναφέραμε έγινε λίγες μόλις μέρες μετά την όσιακή κοίμησή του και μάλιστα κατά την Κυριακή τής Ορθοδοξίας τού 1950. Ή Μονή υπό την επωνυμία «Ή Αγία Σκέπη τής Θεοτόκου» αναγνωρίστηκε τον 1951.

Τα χρήματα πού τούς ζητήθηκαν για την ανέγερση των κτιρίων ήταν αρκετά. Κάποιος γεωργός τούς πρόσφερε 17.000 λέβα τα οποία δυστυχώς ήταν πληθωρικά. Και όμως με τα έσοδα από τα εργόχειρα τους ξεκίνησαν τον πρώτο κτίριο. Για τον δεύτερο κτίριο βοηθήθηκαν από τον τότε Πατριάρχη τής Ρωσίας ό οποίος μαζί με την χρηματική του συνδρομή τούς απέστειλε και εικόνες, σκεύη, υφάσματα κ.τ,λ. Στην Μονή κατέφυγαν αρχικά και αρκετές ευσεβείς εντρύφησε χηρεία γυναίκες για να μονάσουν. Επειδή όμως λόγω διαφόρων αντιζηλιών και κυρίως λόγω τού φιλοπρωτείου, προέκυπταν ισχυροί πειρασμοί με έντονες φιλονικίες αποφασίστηκε ή Μονή να γίνει μόνο Παρθενώνας.

Ή Ηγουμένη Σεραφείμα τηρούσε απαρέγκλιτα τις ιερές υποθήκες τού Αρχιεπισκόπου Σεραφείμ και βάσει αυτών προσπαθούσε ακατάβλητα με πολλή προσευχή, πίστη και ελπίδα στο Θεό και αστείρευτη υπομονή να δημιουργήσει τον μοναστήρι της πάνω σε γερά πνευματικά θεμέλια.

Με την αγάπη της, την πραότητα, την ταπείνωση και προπαντός την σοφία και την αγία της διάκριση ανεδείχθη σύντομα σε Μητέρα όχι μόνο τής αδελφότητος της αλλά και τού απλού λαού πού συνέρρεε καθημερινά στο μοναστήρι για να οικοδομηθεί από την αγία της συμβουλή.

Διατηρώντας ζωντανή σώων ψυχή και τον πνεύμα της την αγία διδαχή του αρχιεπισκόπου Σεραφείμ ανεδείχθη σε Όμολογήτρια της Ορθοδόξου πίστεως. Τον 1968 τον κομμουνιστικό κράτος πίεζε την Εκκλησία να δεχθή την αλλαγή του ημερολογίου. Παράλληλα είχε ξεσπάσει ένας εσωτερικός πόλεμος στην Εκκλησία με την αποκάλυψη διαφόρων σκανδάλων...

Ή Γερόντισσα μπροστά σ' αυτή την δοκιμασία, έστειλε 2 μοναχές της στο Πατριαρχείο της Ρωσίας να ρωτήσουν τί θα έπρεπε να κάνουν. Ό Πατριάρχης της Ρωσίας τους έδωσε την ευλογία, ελεύθερα να αποφασίσουν τί θα έπρεπε να πράξουν. Εκείνες ελεύθερα και εν Πνεύματι συνδιαλλαγής και αγάπης αποφάσισαν να άκολουθήσουν τον παλαιό Ημερολόγιο. Στο μοναστήρι τότε βρήκαν πνευματικό καταφύγιο και 4 σπουδαιότατοι κληρικοί και μάλιστα τέκνα πνευματικά του Αγίου Αρχιεπισκόπου Σεραφείμ: οικοδομηθεί καθηγητές της Θεολογικής Σχολής τής Σόφιας αρχιμανδρίτες Σεραφείμ και Σέργιος, ό αρχιμανδρίτης Παντελεήμων και ό ιερομόναχος Σεραφείμ ό όποιος ζει ακόμη και ανάπαυση και υπέργηρος εκτελεί ανελλιπώς τα καθήκοντά του ως πνευματικού πατρός.

Κατά την διάρκεια του κομμουνισμού ή Μονή υπέστη διωγμούς, στερήσεις, περιορισμούς και παντοειδείς δυσκολίες. Οι ζωντανές όμως εμφανείς και οικοδομηθεί παρηγοριές του Ουρανού μαζί με την κραταιά προσευχή τής Γερόντισσας δεν έπαψαν να παρηγορούν και να στηρίζουν την Μονή καθ' όλη την ζοφερά αυτή περίοδο για την Βουλγαρία.

Μετά την πτώση του κομμουνισμού στη Βουλγαρία ή Μονή τής Αγίας Σκέπης ανεδείχθη σε εστία πνευματικής αναγεννήσεως ή οποία εκτός από την πνευματική της αποστολή συμβάλλει στην Εκκλησία με την ιερά τέχνη τής Βυζαντινής Ορθοδόξου Αγιογραφίας πού τόσο λείπει από την χώρα αυτή ως και με τις εκδόσεις πνευματικών Βιβλίων. Σήμερα είναι ή μεγαλύτερη Μονή τής γείτονας χώρας αριθμούσα περί τις 50 αδελφές.

Ή στοργική Μητέρα τής Μονής αλλά και του χειμαζόμενου Βουλγαρικού λαού, ή Ηγουμένη Σεραφείμα πλήρης έργων αγαθών, έκοιμήθη όσιακά την 5η Ιουνίου 2004, αφήνοντας πίσω της ένα αξιόλογο πνευματικό έργο, Βασισμένο στις υποθήκες τού πνευματικού της πατρός Αγίου Αρχιεπισκόπου Σεραφείμ Σομπόλιεφ.

Την μαρτυρία για την Γερόντισσα Σεραφείμα μας έδωσε ή Μοναχή Αναστασία ή οποία είναι 'Ρωσίδα, έζησε πέντε χρόνια στην Μονή τού Κνιάζεβο πλησίον της Ηγουμένης Σεραφείμας από την οποία και ωφελήθηκε πολύ και σήμερα μονάζει στη Ρόδο.

Μεταξύ των άλλων ή Μοναχή Αναστασία μας κατέθεσε και τα εξής ενδιαφέροντα:

«Ή 'Ρωσία ήταν Αγία Ρωσία, και ή Μόσχα ήταν ή τρίτη Ρώμη, μόνον όταν διατηρούσαν σχέσεις πνευματικές με την Κωνσταντινούπολη. Μετά την άλωση τής Κωνσταντινουπόλεως και κυρίως μετά την ανύψωση τής Ρωσικής Εκκλησίας σε Πατριαρχείο οικοδομηθεί πνευματικές σχέσεις διεκόπησαν, με τον ολέθριο αποτέλεσμα ή Ρωσική Εκκλησία να αλλοιώσει την γνήσια πατερική παράδοση και έτσι ό ορθόδοξος Ρωσικός λαός να υποστεί σωρεία δυσεπίλυτων προβλημάτων».

ΒΙΒΛΙΟΓ. ΜΟΝΑΖΟΥΣΩΝ ΣΥΝΑΞΙΣ. ΙΕΡΟΜΟΝΑΧΟΥ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ ΚΑΒΒΑΔΙΑ

ΠΗΓΗ.ΑΠΑΝΤΑ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ

Θαύμα της Αγίας Μαρκέλλας!

site analysis

H ΚΟΡΗ ΜΟΥ ΓΕΝΝΗΘΗΚΕ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΜΗΝΟΣ ΙΟΥΝΙΟΥ ΚΑΙ ΜΙΑ ΜΕΡΑ ΠΡΙΝ ΤΗΝ ΕΠΕΤΕΙΟ ΤΟΥ ΓΑΜΟΥ ΜΟΥ. ΚΑΠΟΙΟΥΣ ΜΗΝΕΣ ΠΡΙΝ ΚΑΙ ΣΕ ΑΔΙΕΥΚΡΙΝΙΣΤΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΥΠΝΟΥ (ΔΕΝ ΗΜΟΥΝ ΣΙΓΟΥΡΟΣ ΑΝ ΚΟΙΜΟΜΟΥΝ Η ΑΝ ΗΜΟΥΝ ΜΙΣΟ ΚΟΙΜΗΣΜΕΝΟΣ), ΑΚΟΥΓΑ ΓΙΑ ΚΑΠΟΙΑ ΜΙΚΡΗ ΧΡΟΝΙΚΗ ΔΙΑΡΚΕΙΑ ΜΙΑ ΓΥΝΑΙΚΑ ΝΑ ΜΟΥ ΜΙΛΑΕΙ ΕΣΩΤΕΡΙΚΑ ΚΑΙ ΝΑ ΜΟΥ ΛΕΕΙ:
ΑΓΙΑ ΜΑΡΚΕΛΛΑ, ΑΓΙΑ ΜΑΡΚΕΛΛΑ. ΔΕΝ ΘΥΜΑΜΑΙ ΠΟΣΕΣ ΦΟΡΕΣ ΤΟ ΑΚΟΥΣΑ ΓΙΑ ΕΝΑ ΜΙΚΡΟ ΧΡΟΝΙΚΟ ΔΙΑΣΤΗΜΑ.
ΕΚΕΙΝΟ ΤΟΝ ΚΑΙΡΟ ΣΚΕΦΤΟΜΟΥΝ ΠΩΣ ΘΑ ΟΝΟΜΑΣΟΥΜΕ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΟΤΑΝ ΒΑΠΤΙΣΤΕΙ.
ΑΜΕΣΩΣ ΚΑΤΑΛΑΒΑ ΜΕ ΜΥΣΤΗΡΙΩΔΕΣ ΤΡΟΠΟ ΟΤΙ ΜΑΛΛΟΝ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΓΙΑ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΟΥ ΠΑΙΔΙΟΥ.
ΕΠΕΙΔΗ ΟΠΩΣ ΠΑΝΤΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΠΙΦΥΛΑΚΤΙΚΟΙ ΟΧΙ ΟΜΩΣ ΚΑΙ ΣΕ ΥΠΕΡΒΟΛΙΚΟ ΒΑΘΜΟ ΣΚΕΦΤΗΚΑ ΚΑΙ ΕΚΑΝΑ ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΓΙΑ ΕΝΑ ΣΗΜΑΔΙ -ΑΝ Ο ΘΕΟΣ ΗΘΕΛΕ- ΝΑ ΑΠΟΚΑΛΥΨΕΙ ΑΝ ΙΣΧΥΕ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΥΠΟΠΤΕΥΟΜΟΥΝ.
ΣΑΣ ΜΕΤΑΦΕΡΩ ΣΤΟ ΧΡΟΝΙΚΟ ΔΙΑΣΤΗΜΑ 5 ΗΜΕΡΕΣ ΠΡΙΝ ΤΗΝ ΓΕΝΝΗΣΗ ΤΗΣ ΚΟΡΗΣ ΜΟΥ ΤΩΡΑ.
ΑΡΧΙΣΑ ΝΑ ΕΧΩ ΔΥΝΑΤΟΥΣ ΠΟΝΟΥΣ ΣΤΟ ΔΕΞΙ ΦΡΥΔΙ, ΕΣΩΤΕΡΙΚΑ.
ΦΑΝΤΑΣΤΗΚΑ ΛΟΙΠΟΝ ΟΤΙ ΚΡΥΩΣΑ ΚΑΙ ΕΙΧΑ ΙΓΜΟΡΙΤΙΔΑ ΔΙΟΤΙ ΕΧΩ ΧΡΟΝΙΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ. ΟΜΩΣ Η ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΔΕΝ ΒΕΛΤΙΩΝΟΤΑΝ ΜΕΧΡΙ ΠΟΥ ΕΚΑΝΑ ΕΝΑ ΜΠΑΝΙΟ ΣΤΗ ΘΑΛΛΑΣΑ ΚΑΙ ΕΙΔΑ ΒΕΛΤΙΩΣΗ.
ΟΜΩΣ ΤΗΝ ΑΛΛΗ ΜΕΡΑ ΠΑΛΙ ΥΠΗΡΧΕ ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ.
ΤΗΝ ΤΕΤΑΡΤΗ ΗΜΕΡΑ ΠΗΓΑ ΣΤΟ ΧΩΡΙΟ Κ.Β. ΤΗΣ ΜΗΤΕΡΑΣ ΜΟΥ ΓΙΑ ΚΑΠΟΙΕΣ ΑΓΡΟΤΙΚΕΣ ΕΡΓΑΣΙΕΣ (ΤΣΑΠΙΣΜΑ, ΠΟΤΙΣΜΑ ΚΤΛ).
ΣΤΗΝ ΑΡΧΗ ΕΙΧΑ ΠΟΝΟ ΟΠΩΣ ΤΗΝ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΗ ΜΕΡΑ ΜΟΝΟ ΠΟΥ ΠΡΟΣ ΤΟ ΜΕΣΗΜΕΡΙ Ο ΠΟΝΟΣ ΑΥΞΑΝΟΤΑΝ ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ.
ΕΓΩ ΑΡΧΙΣΑ ΑΠΟ ΝΩΡΙΣ ΝΑ ΠΡΟΣΕΥΧΟΜΑΙ ΝΑ ΒΓΑΛΩ ΤΗΝ ΜΕΡΑ ΚΑΙ Ο ΠΟΝΟΣ ΓΙΝΟΝΤΑΝ ΕΝΤΟΝΟΣ.
ΠΡΙΝ ΤΟ ΜΕΣΗΜΕΡΙ ΑΠΟΦΑΣΙΣΑ ΟΤΙ ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΣΑ ΝΑ ΔΟΥΛΕΨΩ ΚΑΙ ΚΑΘΩΣ ΚΑΘΑΡΙΖΑ ΤΑ ΑΓΡΟΤΙΚΑ ΕΡΓΑΛΕΙΑ ΕΝΙΩΣΑ ΤΕΤΟΙΟΝ ΠΟΝΟ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΧΩ ΝΙΩΣΕΙ ΣΕ ΟΛΟΚΛΗΡΗ ΤΗ ΖΩΗ ΜΟΥ.
ΤΟ ΚΕΦΑΛΙ ΜΟΥ ΗΤΑΝ ΕΤΟΙΜΟ ΝΑ ΣΠΑΣΕΙ.
ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΜΟΥ ΤΡΕΧΑΝ ΔΑΚΡΥΑ ΚΑΙ ΔΕΝ ΑΝΤΕΧΑ ΑΛΛΟ ΓΟΝΑΤΙΣΜΕΝΟΣ ΠΡΟΣΕΥΧΟΜΟΥΝ ΚΑΙ ΕΦΤΑΣΑ ΣΤΟ ΣΗΜΕΙΟ ΝΑ ΠΡΟΤΙΜΑΩ ΝΑ ΠΕΘΑΝΩ, ΠΑΡΑ ΝΑ ΠΟΝΑΩ.
ΜΠΗΚΑ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΟ ΚΑΙ ΜΑΖΙ ΜΕ ΤΗΝ ΜΗΤΕΡΑ ΜΟΥ ΞΕΚΙΝΗΣΑΜΕ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΟΛΗ Γ.
ΣΤΟΝ ΔΡΟΜΟ ΣΕ ΑΠΟΣΤΑΣΗ ΛΙΓΩΝ ΧΙΛΙΟΜΕΤΡΩΝ ΑΠΟ ΤΟ ΧΩΡΑΦΙ ΔΕΝ ΑΝΤΕΞΑ ΑΛΛΟ. ΛΕΩ ΣΤΗ ΜΑΝΑ ΜΟΥ ΠΩΣ ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΑΛΛΟ.
ΣΤΑΜΑΤΑΩ ΤΟ ΑΜΑΞΙ ΚΑΙ ΕΓΙΝΕ ΤΟ ΕΞΗΣ ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΟ: ΜΕ ΕΠΙΑΣΕ ΤΕΤΟΙΟ ΚΛΑΜΑ ΚΑΙ ΠΕΡΙΕΡΓΟΣ ΠΟΝΟΣ ΠΟΥ ΕΝΙΩΘΑ ΤΕΡΑΣΤΙΑ ΕΝΤΑΣΗ.
ΕΓΩ ΠΡΟΣΕΥΧΟΜΟΥΝ ΣΤΗΝ ΠΑΝΑΓΙΑ ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΠΡΟΣΕΥΧΗΘΗΚΑ ΣΤΟΝ ΠΑΤΕΡ ΠΑΙΣΙΟ (ΕΙΝΑΙ ΗΔΗ ΜΕΓΑΛΟΣ ΑΓΙΟΣ ΚΑΙ ΑΣ ΜΗΝ ΕΧΕΙ ΑΝΑΚΥΡΗΧΘΕΙ) Ο ΟΠΟΙΟΣ ΜΕ ΒΟΗΘΗΣΕ ΝΑ ΠΑΝΤΡΕΥΤΩ ΤΗΝ ΓΥΝΑΙΚΑ ΜΟΥ.
Η ΜΗΤΕΡΑ ΜΟΥ ΠΡΟΣΕΥΧΟΤΑΝ ΣΤΟΝ ΑΓΙΟ ΧΑΛΑΛΑΜΠΟ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΠΑΝΑΓΙΑ. ΤΟΤΕ ΞΕΚΙΝΗΣΕ ΑΟΡΑΤΩΣ ΤΟ ΘΑΥΜΑ.
Η ΥΠΕΡΕΥΛΟΓΗΜΕΝΗ ΘΕΟΤΟΚΟΣ ΜΟΥ ΕΙΠΕ ΤΟ ΕΞΗΣ ΜΙΛΩΝΤΑΣ ΜΕ ΕΣΩΤΕΡΙΚΑ ΚΑΙ ΚΑΘΑΡΑ: ΜΗΝ ΠΡΟΣΕΥΧΕΣΑΙ ΣΤΟΝ ΠΑΙΣΙΟ, ΠΡΟΣΕΥΧΗΣΟΥ ΣΤΗΝ ΜΑΡΚΕΛΛΑ ΓΙΑΤΙ ΑΥΤΟΣ ΗΔΗ ΒΟΗΘΑΕΙ ΚΑΠΟΙΟΝ ΑΛΛΟΝ.
ΟΠΟΤΕ ΠΡΟΣΕΥΧΗΘΗΚΑ ΣΕ ΑΥΤΗΝ.
ΑΙΣΘΑΝΘΗΚΑ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΜΟΥ ΝΑ ΔΟΝΟΥΝΤΑΙ (ΟΧΙ ΟΜΩΣ ΝΑ ΤΡΕΜΟΥΝ-ΠΡΟΣΕΞΤΕ). Η ΔΟΝΗΣΗ ΑΥΤΗ ΜΕ ΑΠΛΑ ΛΟΓΙΑ , ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΤΟ ΑΠΟΔΩΣΩ ΜΕ ΑΚΡΙΒΕΙΑ , ΗΤΑΝ ΣΑΝ ΝΑ ΗΤΑΝ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΜΟΥ ΤΕΡΑΣΤΙΑ ΚΑΛΩΔΙΑ ΚΑΙ ΝΑ ΔΙΟΧΕΤΕΥΕΤΑΙ ΡΕΥΜΑ ΤΕΡΑΣΤΙΑΣ ΙΣΧΥΟΣ ΤΕΤΟΙΟ ΩΣΤΕ ΑΝ ΠΗΓΑΙΝΕ ΣΕ ΕΝΑ ΗΛΕΚΡΙΚΟ ΓΕΡΑΝΟ ΝΑ ΑΠΟΚΤΟΥΣΕ ΤΗ ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΑ ΝΑ ΣΗΚΩΣΕΙ ΚΑΙ ΒΟΥΝΟ.
ΕΠΙΣΗΣ ΕΝΙΩΣΑ ΠΑΡΟΜΟΙΑ ΕΝΕΡΓΕΙΑ ΝΑ ΜΕ ΔΙΑΠΕΡΝΑΕΙ ΚΑΙ ΣΤΟ ΚΕΦΑΛΙ.
ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΑΔΙΕΥΚΡΙΝΙΣΤΟ ΧΡΟΝΙΚΟ ΔΙΑΣΤΗΜΑ ΑΡΧΙΣΕ ΝΑ ΧΑΜΗΛΩΝΕΙ Η ΙΣΧΥΣ ΤΗΣ ΕΝΕΡΓΕΙΑΣ ΚΑΙ ΕΓΩ ΑΙΣΘΑΝΟΜΟΥΝ ΝΑ ΞΑΛΑΦΡΩΝΩ ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΟΝΟ ΣΙΓΑ,ΣΙΓΑ. ΠΡΟΣΕΥΧΗΘΗΚΑ ΚΑΙ ΣΤΟΝ ΑΓΙΟ ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟ ΓΙΑ ΝΑ ΟΔΗΓΑΕΙ ΤΟ ΑΜΑΞΙ ΕΠΕΙΔΗ ΕΓΩ ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΣΑ ΓΙΑΤΙ ΤΟΝ ΕΧΩ ΣΑΝ ΑΓΙΟ ΠΡΟΣΤΑΤΗ.
ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΑΙΣΘΑΝΘΗΚΑ ΜΙΑ ΑΓΓΑΛΙΑΣΗ ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΕΧΕΙ ΦΥΓΕΙ ΤΕΛΕΙΩΣ Ο ΠΟΝΟΣ ΚΑΙ ΤΕΛΙΚΑ ΕΦΤΑΣΑ ΣΤΗΝ ΠΟΛΗ.
ΑΦΟΥ ΕΦΑΓΑ ΚΑΤΙ, ΕΚΑΝΑ ΜΠΑΝΙΟ ΚΑΙ ΠΡΟΣΠΑΘΗΣΑ ΝΑ ΚΟΙΜΗΘΩ. ΔΥΣΚΟΛΕΥΤΗΚΑ ΑΡΚΕΤΑ ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΕΦΥΓΕ ΤΕΛΕΙΩΣ Ο ΠΟΝΟΣ ΑΛΛΑ ΤΕΛΙΚΑ ΝΟΜΙΖΩ ΟΤΙ ΚΟΙΜΗΘΗΚΑ.
ΛΕΩ ΝΟΜΙΖΩ ΓΙΑΤΙ ΟΠΟΙΟΣΔΗΠΟΤΕ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΙΣΧΥΡΙΣΤΕΙ ΟΤΙ ΚΟΙΜΑΤΑΙ, ΔΙΟΤΙ ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΤΟ ΞΥΠΝΗΜΑ ΚΑΙ ΜΕ ΞΕΚΟΥΡΑΣΤΟ ΜΥΑΛΟ ΣΥΜΠΕΡΑΙΝΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΟΤΙ ΚΟΙΜΗΘΗΚΕ.
ΚΑΤΑ ΤΗ ΔΙΑΡΚΕΙΑ ΤΟΥ ΥΠΝΟΥ ΕΝΙΩΘΑ ΟΤΙ ΗΜΟΥΝ ΣΕ ΚΑΠΟΙΟΥ ΕΙΔΟΥΣ ΧΕΙΡΟΥΡΓΕΙΟ ΚΑΙ Ο ΑΡΧΙΧΕΙΡΟΥΡΓΟΣ ΕΔΙΝΕ ΕΝΤΟΛΕΣ ΣΤΟΝ ΧΕΙΡΟΥΡΓΟ ΠΩΣ ΝΑ ΕΠΙΣΚΕΥΑΣΕΙ ΤΟ ΚΕΦΑΛΙ ΜΟΥ. ΜΟΝΟ ΠΟΥ Ο ΑΡΧΙΧΕΙΡΟΥΡΓΟΣ ΗΤΑΝ Η ΠΑΝΑΓΙΑ ΚΑΙ Η ΧΕΙΡΟΥΡΓΟΣ Η ΑΓΙΑ ΜΑΡΚΕΛΛΑ.
ΠΡΙΝ ΝΑ ΞΥΠΝΗΣΩ ΑΚΟΥΣΑ ΤΑ ΕΞΕΙΣ ΚΑΙ ΚΑΘΑΡΑ:
EIXE ΕΙΧΕ ΑΙΜΑΤΩΜΑ ΣΤΟΝ ΕΓΚΕΦΑΛΟ, ΤΟΝ ΣΩΣΑΜΕ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΣΤΙΓΜΗ, ΘΑ ΠΕΘΑΙΝΕ.
ΑΝΤΕ ΚΑΙ ΘΑ ΔΩΣΕΙ ΣΤΟ ΠΑΙΔΙ ΤΟΥ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΣΟΥ, ΜΙΛΩΝΤΑΣ ΣΤΗΝ ΑΓΙΑ ΜΑΡΚΕΛΛΑ. ΕΚΕΙ ΣΙΓΟΥΡΕΥΤΗΚΑ ΚΑΙ ΕΠΙΣΗΜΩΣ, ΑΦΟΥ ΜΕΧΡΙ ΚΑΙ Η ΠΑΝΑΓΙΑ ΕΙΠΕ ΟΤΙ ΘΑ ΔΩΣΩ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΜΑΡΚΕΛΛΑ ΣΤΟ ΠΑΙΔΙ.
ΜΕΤΑ ΕΥΘΥΣ ΞΥΠΝΗΣΑ ΚΑΙ ΕΝΙΩΣΑ ΤΗΝ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΧΕΙΡΟΥΡΓΙΚΗ ΕΝΕΡΓΕΙΑ ΣΤΟ ΚΕΦΑΛΙ – ΕΝΑΝ ΠΕΡΙΕΡΓΟ ΗΧΟ ΟΤΑΝ ΗΜΟΥΝ ΞΥΠΝΙΟΣ ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΤΙΠΟΤΑ, ΣΙΩΠΗ.
ΠΗΓΑ ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΜΕΡΑ ΣΕ ΚΑΡΔΙΟΛΟΓΟ, ΟΛΑ ΤΕΛΕΙΑ, ΠΗΓΑ ΣΕ ΩΤΟΡΙΝΟΛΑΡΙΓΓΟΛΟΓΟ ΚΑΙ ΜΟΥ ΒΡΗΚΕ ΤΑ ΚΛΑΣΣΙΚΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΙΓΜΟΡΙΤΙΔΑΣ ΜΟΥ ΕΔΩΣΕ ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΓΙΑ 10 ΗΜΕΡΕΣ ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΕΙΜΑΙ ΚΑΛΑ.
ΤΗΝ ΑΛΛΗ ΜΕΡΑ ΛΟΙΠΩΝ ΩΣ ΕΚ ΘΑΥΜΑΤΟΣ ΚΑΙ ΕΝΑ ΜΗΝΑ ΝΩΡΙΤΕΡΑ ΑΠΟ ΟΤΙ ΠΕΡΙΜΕΝΑΜΕ ΓΕΝΝΗΘΗΚΕ ΤΟ ΠΑΙΔΙ (29-6-13).
ΕΚΑΝΑ ΚΑΙ ΑΞΟΝΙΚΗ ΤΟΜΟΓΡΑΦΙΑ ΚΑΙ ΜΟΝΟ Η ΙΓΜΟΡΙΤΙΔΑ ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΛΛΑ ΚΑΝΕΝΑ ΕΙΔΟΥΣ ΑΙΜΑΤΩΜΑ Η ΠΡΟΒΛΗΜΑ.

ΔΟΞΑ ΤΗΝ ΑΓΙΑ, ΟΜΟΥΣΙΑ ΚΑΙ ΑΔΙΑΙΡΕΤΗ ΤΡΙΑΔΑ.
Η ΑΓΙΑ ΜΑΡΚΕΛΛΑ ΝΑ ΠΡΟΣΤΑΤΕΥΕΙ ΟΛΟ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΑΜΗΝ

Πηγή:  orthognosia.blogspot.gr

" Όταν η Παναγιά συνάντησε τη μάνα του Ιούδα"

site analysis

Αγία Ματρώνα η εν Θεσσαλονίκη

site analysis

Αγία Ματρώνα η εν Θεσσαλονίκη

Εορτάζει στις 27 Μαρτίου εκάστου έτους.

Ουκ άξιον λαθείν σε Μαρτυς Ματρώνα,

Καν ένδον ειρκτής εκπνέης κεκρυμμένη.

Εικάδι εβδομάτη θάνε Ματρώνα ενί ειρκτή.

Βιογραφία

Η Οσία Ματρώνα έζησε στη Θεσσαλονίκη και συγκαταλέγεται μεταξύ των Μαρτύρων των πρώτων αιώνων της Εκκλησίας μας, κατά την περίοδο των διωγμών. Υπήρξε ακόλουθος μιας πλούσιας και ευγενούς Ιουδαίας, με το όνομα Παντίλλα η Παυτίλλα, η οποία ήταν σύζυγος του στρατοπεδάρχη της Θεσσαλονίκης. Καθημερινά συνόδευε την κυρία της στη συναγωγή της πόλεως, όπου ωστόσο δεν πήγαινε η ίδια, διότι κρυφά κατέφευγε σε χριστιανικό ναό, για να προσευχηθεί.

Μοιραία, όμως, επειδή για πολύ καιρό η Ματρώνα ξεγελούσε την κυρία της, μια λάθος κίνηση στάθηκε αφορμή για να αποκαλυφθεί η ταυτότητά της. σε μία εορτή των Ιουδαίων, κατά την οποία συνήθιζαν να τρώνε πικρά χόρτα και άζυμα, η Ματρώνα άργησε να επιστρέψει από το ναό και όταν έφθασε στην συναγωγή γινόταν η τελετή των Επιτιμίων. Ένας από τους δούλους της Παντίλλας κατήγγειλε ότι η Ματρώνα ήταν Χριστιανή και ότι εξαπατά την κυρία της, φροντίζοντας κάθε φορά που αυτή προσερχόταν στην συναγωγή, εκείνη να πηγαίνει στην Εκκλησία. Αυτό προκάλεσε την οργή της Παντίλλας, που δεν δίστασε, ξεσπώντας σε κραυγές, να την κατηγορήσει ότι είναι εχθρική προς αυτήν. Διέταξε αμέσως την σύλληψή της και, αφού την συνέλαβαν και την έδεσαν, άρχισαν να την μαστιγώνουν. Η Ματρώνα, όμως, με παρρησία δήλωσε ότι είναι Χριστιανή και ότι, αν και η κυρία της εξουσίαζε το σώμα της και την ίδια της την ζωή, ωστόσο δεν μπορούσε να την μεταπείσει σε όσα πίστευε.

Η Παντίλλα, αφού την αλυσόδεσε, διέταξε να την φυλακίσουν και να σφραγίσουν την πόρτα του κελιού της. Έπειτα από τρεις ημέρες, νωρίς το πρωί, πήγε η ίδια να δει αν η Ματρώνα ζει. Έκπληκτη διαπίστωσε ότι είχε ελευθερωθεί από τα δεσμά της και στεκόταν φωτεινή ψάλλοντας, χωρίς να έχει το παραμικρό ίχνος τραύματος και βασανισμού. Εξοργισμένη η Παντίλλα διέταξε να δέσουν πάλι την Ματρώνα και να την μαστιγώσουν ανηλεώς. Εκείνη, έκπληκτη για την ιδιαίτερη σκληρότητα της κυρίας της, την ρώτησε γιατί την βασάνιζε, ομολογώντας ωστόσο την πίστη της στον Χριστό. Καταπονημένη από τα βασανιστήρια και μην μπορώντας να σταθεί στα πόδια της, η Ματρώνα κλείσθηκε και πάλι στην φυλακή.

Έπειτα από τρεις ημέρες, όταν η Παντίλλα επισκέφθηκε το κελί της φυλακής της Αγίας, αντίκρισε το ίδιο θέαμα. Την Μάρτυρα απελευθερωμένη από τα δεσμά της, με το ίδιο φωτεινό πρόσωπο, παρά τα βασανιστήρια και την πείνα που υπέστη επί δεκατέσσερις ημέρες. Τότε η κυρία της, γεμάτη οργή, διέταξε να δέσουν την Ματρώνα σε δρύινα ξύλα και να την βασανίσουν. Εξαντλημένη η Αγία από τις μαστιγώσει και με το σώμα της γεμάτο σημάδια, ψέλλισε με αδύναμη φωνή λίγες λέξεις προσευχής και παρέδωσε το πνεύμα της.

Η Παντίλλα διέταξε τότε κάποιον με το όνομα Στρατόνικος, να τυλίξει το λείψανο της Αγίας σε δέρμα και στην συνέχεια να το ρίξει έξω από τα τείχη της πόλεως. Το ιερό λείψανό της το παρέλαβαν οι Χριστιανοί και το ενταφίασαν με ευλάβεια κοντά στην Λεωφόρο, δηλαδή την Εγνατία οδό. Μετά το τέλος των διωγμών, ο Επίσκοπος Θεσσαλονίκης Αλέξανδρος πήρε το σκήνωμα της Μάρτυρος και το μετέφερε μέσα στην πόλη και, αφού έκτισε ναό, το απέθεσε εντός αυτού.

Την εποχή της Φραγκοκρατίας, όμως, το σκήνωμα της Αγίας μεταφέρθηκε στην Βαρκελώνη και εναποτέθηκε σε ναό, που καταστράφηκε κατά την διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.

Εκτός των τειχών της Θεσσαλονίκης υπήρχε και μονή αφιερωμένη στην Αγία Ματρώνα.

 Απολυτίκιον  

Ήχος γ’. Την ωραιότητα.

Γνώμην αήττητον, Ματρώνα φέρουσα, πίστιν την ένθεον, άσυλον έσωσας, μη δουλωθείσα την ψυχήν, Εβραίων τη απηνεία όθεν αριστεύσασα, και τον δόλιον κτείνασα, μυστικώς νενύμφευσαι, τω Δεσπότη της κτίσεως. Αυτόν ουν εκτενώς εκδυσώπει, πάσης ημάς ρυσθήναι βλάβης.

Η Οσία Έλενα(Μπεχτέεβα)του Κιέβου(+23 Μαρτίου 1834)

site analysis

 

Γεννήθηκε το 1756 στο Ζαντόνσκ σε μία εύπορη οικογένεια.Το όνομά της ήταν Αικατερίνη.Η οικογένειά της και οι συγγενείς της είχαν στενή πνευματική σχέση με τον άγιο ιεράρχη Τύχωνα του Ζαντόνσκ,ο οποίος κατά καιρούς τους επισκέπτονταν.
 Στα 18 της χρόνια εγκατέλειψε τα εγκόσμια για να μονάσει στην Ι.Μ.της Αγίας Σκέπης στο Βορονέζ.
Εκεί εκτός από τις θερμές προσευχές και την αυστηρή νηστεία είχε αναλάβει και την διαπαιδαγώγηση και την μόρφωση μίας φτωχής και ορφανής κοπέλας.Σύντομα πολλοι άρχισαν να την επισκέπτονται ζητώντας κάποια συμβουλή και κάποιον πνευματικό λόγο.Αυτό προκάλεσε τον φθόνο της ηγουμένης και των άλλων μοναζουσών,ακόμη και της μαθήτριάς της.Εκείνη άρχισε να προσεύχεται στον Θεό και στον Άγιο Τύχωνα και σύντομα έλαβε παρηγοριά.Ειδε στον ύπνο της τον Άγιο Τύχωνα ο οποίος της είπε:«Παραπονείσαι ότι σου πήραν τα πάντα.Σύντομα θα λάβεις Θεία παρηγοριά.»

 

  Μαζί με την δόκιμη Ελισάβετ(αργότερα Ευγενία μοναχή)πήγε στο Κίεβο όπου νοίκιασε ένα φτωχικό δωματιάκι.Κάθε μέρα πήγαιναν στην Λαύρα των Σπηλαίων όπου με καυτά δάκρυα προσευχόνταν στους αγίους της Λαύρας.Εκεί,μαθαίνοντας για τα βάσανά της ο Άγιος Αντώνιος Σμιρνίτσκι(ιερομόναχος και μετέπειτα στάρετς της Λαύρας-αγιοποιήθηκε το 2008)της βοήθησε να γίνουν μέλη της αδελφότητας της μονής των Αγίων Φλώρου και Λαύρου(Φλορόφσκι)του Κιέβου.

Η Μονή των Αγίων Φλώρου και Λαύρου στο Κίεβο

Μετά από λίγο καιρό το μοναστήρι αλλά και  κελί τους έπιασε φωτιά και έγινε στάχτη.Δεχόμενες το συμβάν ως θέλημα Θεού οι δύο μοναχές γύρισαν πάλι στο Βορονέζ προσπαθώντας να γίνουν εκεί δεκτές.Σύντομα έμαθαν ότι το μοναστήρι του Κιέβου θα ξανανοίξει και γύρισαν εκεί.Στον δρόμο τους αντιμετώπισαν πολλές δυσκολίες αλλά και την πείνα.Όταν έφτασαν στην Μονή Φλορόφσκι μετά από λίγο καιρό το κελί τους κάηκε,ενώ τις ίδιες τις έδιωξαν από το μοναστήρι.

 Ένας γνωστός της οικογένειας της μοναχής Έλενας,ο οποίος βρισκόνταν στο Κίεβο,παρακάλεσε τον μητροπολίτη Κιέβου Σεραπίωνα να τις δεχτούν πάλι στο μοναστήρι.Ο ιεράρχης υποσχέθηκε ότι θα βοηθήσει,η υπόσχεση όμως εκπληρώθηκε από τον διαδοχό του ο οποίος ήταν και μακρινός της συγγενής.
Έτσι το 1817,στα 61 της χρόνια η Οσία Έλενα έγινε δεκτή στην μονή όπου έμεινε μέχρι το τέλος της ζωής της.
 Πολλές ψυχές παρηγόρησε η Οσία Έλενα με την πραότητά της,την αγάπη της για τον πλησίον και την ειρήνη που μετέδιδε.Η ίδια προσευχόνταν όλη την νύχτα για όλον τον κόσμο με καυτά δάκρυα και νήστευε αυστηρά.Για τις αρετές της αλλά και για την υπομονή και την μακροθυμία που έδειξε όλα αυτά τα χρόνια που υπέφερε από διάφορες θλίψεις,ήταν αγαπητή απ'όλους.
 Το 1834,στα 78 της χρόνια,αρρώστησε σοβαρά.Αντιμετώπισε την ασθένεια με μεγάλη υπομονή και προσευχόνταν όλο και πιο θερμά.
Όταν την κοινώνησαν με τα Άχραντα Μυστήρια-όπως η ίδια διηγήθηκε στις μοναχές-είδε το Άγιο Ποτήριο καλυμμένο με ένα ουράνιο φως.
 Τους τελευταίους δύο σχεδόν αιώνες πολλοί άνθρωποι βρήκαν θεία παρηγοριά αλλά και ίαση των ασθενειών τους στον τάφο της Οσίας Έλενας,ενώ όλοι αισθάνονται στην καρδιά τους την ίδια ειρήνη που μετέδιδε και όταν βρίσκονταν στο μοναστήρι.

 

 Το λείψανό της βρέθηκε άφθαρτο και στις 6 Οκτωβρίου 2009 έγινε η επίσημη αγιοκατάταξή της.
 Η μνήμη της τιμάται στις 23 Μαρτίου.
www.proskynitis.blogspot.com

ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΜΑΡΤΥΡΕΣ ΧΡΥΣΑΝΘΟΣ ΚΑΙ ΔΑΡΕΙΑ (19 ΜΑΡΤΙΟΥ)

site analysis

῾Οἱ ἅγιοι αὐτοί ἔζησαν ὅταν βασιλιᾶς ἦταν ὁ Νουμεριανός (περί τά τέλη τοῦ 3^ου μ.Χ. αἰ.). ῾Ο Χρύσανθος εἶχε πατέρα συγκλητικό ἀπό τήν ᾽Αλεξάνδρεια, ὀνόματι Πολέμονα, ἐνῶ ἡ Δαρεία ἦταν ἀπό τήν ᾽Αθήνα. ᾽Επειδή δέ ὁ Χρύσανθος μυήθηκε τά θεῖα ἀπό κάποιο χριστιανό, βαπτίστηκε καί κήρυττε τόν Χριστό μέ παρρησία, μέ ἀποτέλεσμα ὁ ἴδιος ὁ πατέρας του νά τόν κλείσει στή φυλακή. Καθώς ὅμως δέν ὑποχωροῦσε, ἀλλά παρέμενε σταθερός καί ἀσάλευτος στήν πίστη του, ὁ πατέρας του ἔστειλε καί ἔφερε ἀπό τήν ᾽Αθήνα μία κόρη ὄμορφη καί ὡραία, ὀνόματι Δαρεία, γιά νά τόν νυμφεύσει, ὥστε μέ τόν ἔρωτα πρός αὐτήν νά τόν μετακινήσει ἀπό τήν πίστη τῶν χριστιανῶν. ῾Η Δαρεία ὅμως ἀντί νά πείσει τόν Χρύσανθο, μᾶλλον πείστηκε, κι ἀφήνοντας τήν ἀσέβεια τῆς εἰδωλολατρίας δέχτηκε τό βάπτισμα. Συμφώνησαν μάλιστα νά διαφυλάξουν τήν παρθενία τους καί οἱ δύο.

῞Οταν μαθεύτηκε τό γεγονός τῆς μεταστροφῆς καί τῆς Δαρείας,  κατηγορήθηκαν πρός τόν ἔπαρχο Κελλερίνο, ὁ ὁποῖος τούς ἔδωσε πρός ἐξέταση στόν τριβοῦνο Κλαύδιο τόν ἔπαρχο. Αὐτός τότε τούς τιμώρησε μέ πολλῶν εἰδῶν βασανιστήρια, ἀλλά καθώς τούς εἶδε νά τά ξεπερνοῦν καί νά μή ὑποκύπτουν, ἄλλαξε καί πίστεψε στόν Χριστό, μαζί μέ τή γυναίκα του ᾽Ιλαρία καί τά δύο τους παιδιά, τόν ᾽Ιάσωνα καί τόν Μαῦρο, ὅπως συνέβη καί μέ τούς στρατιῶτες πού ἦταν ὑπό τίς διαταγές τους, οἱ ὁποῖοι ἀργότερα δέχτηκαν καί τό στεφάνι τοῦ μαρτυρίου, κατά τήν δεκάτη ἐνάτη τοῦ μηνός Μαρτίου. Καί ὁ μέν Κλαύδιος, ἀφοῦ δέθηκε σέ λίθο καί ρίχτηκε στή θάλασσα τελειώθηκε, τῶν δέ παιδιῶν του καί τῶν στρατιωτῶν του ἔκοψαν τά κεφάλια. ῾Ο ἅγιος Χρύσανθος καί ἡ Δαρεία ρίχτηκαν σέ βόθρο, κι ἀφοῦ ἔριξαν ἀπό πάνω χῶμα, καταχώθηκαν, ὁπότε δέχτηκαν καί τό τέλος τοῦ μαρτυρίου᾽.

Δέν εἶναι μόνον ἡ ἁγία Φιλοθέη ἡ ᾽Αθηναία, ἡ ὁποία ἀποτελεῖ κόσμημα καί σέμνωμα τῆς πόλης τῶν ᾽Αθηνῶν, ἀλλά πολύ πιό πίσω ἀπό αὐτήν ἡ ἁγία Δαρεία λάμπει καί κοσμεῖ τήν πόλη. Γιατί ἡ ᾽Αθήνα ὑπῆρξε ἀκριβῶς ἡ γενέτειρα καί τῶν δύο. Καί μπορεῖ βεβαίως ὁ ἅγιος ὑμνογράφος νά μή μπορεῖ νά κάνει ὁποιοδήποτε συσχετισμό τῶν ἁγίων σπουδαίων αὐτῶν γυναικῶν μαρτύρων, δεδομένου ὅτι ἔζησε πρίν ἀπό τήν ἐποχή τῆς ἁγίας Φιλοθέης, ὅμως εἴμαστε βέβαιοι ὅτι καί οἱ δύο ᾽Αθηναῖες χαίρουν καί ἀγάλλονται μπροστά στόν θρόνο τοῦ Κυρίου μας ᾽Ιησοῦ Χριστοῦ, στεφανωμένες μέ τό διπλό στεφάνι τῆς ἄσκησης καί τοῦ μαρτυρίου. Στήν ἁγία Δαρεία μάλιστα ἴσως λάμπει περισσότερο τό στεφάνι τῆς ἄσκησης, διότι λαμπρύνθηκε καί ἀπό τόν ἀγώνα τῆς παρθενίας μέ τόν ἰδιότυπο τρόπο τῆς λευκῆς συζυγίας της μέ τόν ἅγιο Χρύσανθο. Κι εἶναι κάτι πού ἀξίζει κανείς νά τονίσει ἐν προκειμένῳ: χωρίς νά εἶναι κἄν χριστιανή ἡ Δαρεία, πείθεται στά λόγια τοῦ συζύγου της Χρυσάνθου, πιστεύει στόν Χριστό, ἀφιερώνεται σ᾽ Αὐτόν ὁλοκληρωτικά, δίνει καί τό αἷμα της γιά χάρη Του. Πόσο καλοπροαίρετη πρέπει νά ἦταν, πόσο ἕτοιμη γιά τήν πίστη τοῦ Χριστοῦ, γιά νά πειστεῖ στόν σύζυγό της γιά κάτι πού φαίνεται καί εἶναι ὑπεράνω τῆς φυσικῆς τάξης τῶν πραγμάτων: τήν ἐν συζυγίᾳ παρθενία καί τό μαρτύριο τοῦ αἵματος!  Καί πόση δύναμη λόγων πρέπει νά εἶχε ὁ Χρύσανθος, πόση φωτεινή προσωπικότητα, ὥστε νά πείσει μία νέα κοπέλα γιά ἕνα τέτοιο ἐγχείρημα! Τά λόγια του κυριολεκτικά πρέπει νά ἦταν χρυσά, δηλαδή γεμάτα ἀπό τό Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ, γιά νά μποροῦν νά διεισδύσουν στήν καρδιά τῆς νεαρῆς Δαρείας. ῾῾Υπακούεις σ᾽ αὐτόν πού ἀγαποῦσες, πάνσοφη, ὁ ὁποῖος σέ ὁδηγοῦσε ὡς νύμφη στόν Χριστό, ἐγκαταλείποντας τόν ἔρωτα τῆς σάρκας μέ τήν ἱερή πίστη᾽ (῾῾Υπείκεις τῷ ἐραστῇ, νυμφαγωγοῦντί σε Χριστῷ, πάνσοφε, διά σεπτῆς πίστεως ἔρωτα σαρκός καταλείψασα᾽) (ὠδή γ´). ῾῾Οδήγησες, Χρύσανθε μακάριε, στόν Χριστό τήν ἔνδοξη Δαρεία μέ τά χρυσά λόγια σου, ἡ ὁποία ἔκανε ἄθλους καί ντρόπιασε τούς τυράννους᾽ (῾Προσηγάγω τῷ Χριστῷ, χρυσέοις Μάρτυς λόγοις σου, Χρύσανθε μακάριε, τήν Δαρείαν τήν ἔνδοξον, ἄθλους διανύσασαν καί τυράννους αἰσχύνασαν᾽) (κάθισμα ὠδῆς γ´).

Ποιητικό αἴτιο τῶν θαυμασίων τῆς μεγάλης αὐτῆς προσωπικότητας πού λέγεται Χρύσανθος ἦταν βεβαίως, κατά τόν ὑμνογράφο, ἡ σφοδρή ἀγάπη του γιά τόν Κύριο. ῾Η ἀγάπη αὐτή, κυριολεκτικά ἔρωτας πρός τόν Χριστό, ἦταν ἐκείνη πού τόν φτέρωνε γιά νά ξεπερνᾶ ὅ,τι θεωρεῖται φυσικό καί ἀποδεκτό καί νόμιμο: ἡ συζυγία, ἡ ἀγάπη τῶν θελγήτρων τῆς ζωῆς αὐτῆς, ἡ ἀπόλαυση τῶν ἡδέων τοῦ βίου. ῾Πληγώθηκες ἀπό τόν γλυκύτατο ἔρωτα τοῦ Δημιουργοῦ, μάρτυρα Χρύσανθε, κι ἀφοῦ περιφρόνησες τά τερπνά τοῦ βίου, ἔδωσες ὅλη τή ροπή τῆς καρδιᾶς σου σ᾽ Αὐτόν πού ποθοῦσες μέ μεγάλη προθυμία᾽(῾᾽Ετρώθης τῷ γλυκυτάτῳ ἔρωτι, μάρτυς, τοῦ κτίσαντος, καί τά τερπνά τοῦ βίου παριδών, τήν ροπήν ὅλην δέδωκας τῆς σῆς καρδίας, Χρύσανθ, τῷ ποθουμένῳ προθυμότατα᾽) (ὠδή α´). Κι εἶναι μία ἀλήθεια πού ἡ ᾽Εκκλησία μας τονίζει διαρκῶς: κανείς δέν μπορεῖ νά ἀπεμπλακεῖ ἀπό τά ὡραῖα τῆς ζωῆς αὐτῆς, ἄν δέν ὑπάρχει κάτι ἄλλο ὡραιότερο καί ἰσχυρότερο ὡς δύναμη ροπῆς, πού δέν εἶναι ἄλλη ἀπό τήν πίστη τοῦ Χριστοῦ. Σάν νά ἔχει κάποιος ὡραῖα ἐνδύματα νά φορέσει, ὅμως μπροστά σέ ἀπείρως ὡραιότερα ἐπιλέγει τά δεύτερα. Καί πράγματι ὁ ἅγιος ᾽Ιωσήφ ὁ ὑμνογράφος ἔτσι τοποθετεῖ τά πράγματα: ῾῾Ο Δημιουργός σέ ἔντυσε, μακάριε Χρύσανθε, μέ ἄφθαρτο χιτώνα πού τόν ὕφανε ἀπό τόν οὐρανό ἡ θεία χάρη, γιατί κράτησες τό σῶμα σου καθαρό, γι᾽ αὐτό καί σέ στεφάνωσε ὡς νικητή᾽ (῾῾Υφαντόν σε θείας χάριτος ἐκ τῶν ἄνω, ὁ Ποιητής ἐνέδυσεν ἄφθαρτον χιτῶνα, ἄμωμον τηρήσαντα τό σῶμα, μακάριε, καί ὡς νικητήν ἐστεφάνωσε᾽) (ὠδή δ´).

Ἡ ἀγάπη τοῦ ἁγίου Χρύσανθου καί τῆς ἁγίας Δαρείας βεβαίως γιά τόν Χριστό ἦταν ἐκείνη πού ἔκανε τόν λογισμό τους νά κρατεῖται στέρεος ἀκόμη καί μπροστά στά βασανιστήρια. ᾽Αγάπη πού ἐνισχυόταν βεβαίως ἀπό τήν ἴδια τή χάρη καί τή δύναμη τοῦ Θεοῦ, δεδομένου ὅτι ῾χωρίς Αὐτῆς οὐ δύναται ὁ ἄνθρωπος ποιεῖν οὐδέν᾽. Ἡ βούληση τοῦ Θεοῦ δηλαδή ἐνίσχυσε τήν ἀγάπη τους γιά τόν Χριστό, ὥστε καί νά κρατήσουν ἁγνή τή σχέση τους καί νά μή δειλιάσουν μπροστά στά μαρτύρια. ῾Μέ τή θέληση τοῦ Θεοῦ κυριαρχήσατε στά πάθη τῆς σάρκας, γι᾽ αὐτό καί ὁ Χρύσανθος καί ἡ Δαρεία δροσισμένοι ἀπό τό Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ ἀποτέφρωσαν τή φωτιά τῶν κολάσεων᾽ (῾Βουλήσει Θεοῦ τῶν τῆς σαρκός παθῶν κρατήσαντες, πῦρ ἀπετέφρωσαν τό τῶν κολάσεων Χρύσανθος καί Δαρεία δρόσῳ Πνεύματος᾽) (ὠδή η´). Μ᾽ αὐτόν τόν τρόπο ἔφτασαν στό χαρισματικό σημεῖο τῶν τριῶν παίδων στήν κάμινο τοῦ πυρός τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης. ῾᾽Αντιτάχτηκες, μακάριε Χρύσανθε, στόν ματαιόφρονα τύραννο μέ τή σταθερότητα τοῦ λογισμοῦ, κι ἔτσι ὑπέφερες τούς γδαρμούς τοῦ σώματος. Κι ἐνῶ φλογιζόσουν ἀπό τή φλόγα, δέν καταφλέχτηκες, ψάλλοντας μαζί μέ τούς τρεῖς παῖδες: Εὐλογεῖτε, πάντα τά ἔργα Κυρίου τόν Κύριον᾽ (῾Στερρότητι μάκαρ λογισμοῦ, ἀντιταξάμενος τῷ ματαιόφρονι, ξεσμούς τοῦ σώματος ἤνεγκας. Καί λαμπάσι φλογιζόμενος, οὐ κατεφλέχθης, τοῖς Παισί συμψάλλων, Χρύσανθε: Εὐλογεῖτε πάντα τά ἔργα Κυρίου τόν Κύριον᾽) (ὠδή η´).

Δέν εἶναι λοιπόν παράδοξη ἡ ἐκτίμηση τοῦ ἁγίου ὑμνογράφου γιά τούς ἁγίους: εἶναι σάν καθαρά κειμήλια  πού ὁ Δημιουργός ἔχει ἀφιερώσει στόν ἐπουράνιο Ναό Του, εὑρισκόμενα μέσα σέ ἄπειρη δόξα. ῾᾽Αποφύγατε τήν σαρκική ἕνωση μέ τήν ἕνωση τῆς ψυχῆς, καί φανήκατε σάν ἁγνά κειμήλια τοῦ Παντοκράτορος, ἀφιερωμένα στόν ἐπουράνιο Ναό᾽ (῾῾Ενώσει ψυχῆς τήν τῆς σαρκός, φυγόντες ἕνωσιν, ἁγνά κειμήλια τοῦ Παντοκράτορος ὤφθητε, καί Ναῷ προσανετέθητε, ἐπουρανίῳ᾽) (ὠδή η´). ῾῾Υψωθήκατε πρός ἄπειρη δόξα, Χρύσανθε μάρτυς καί Δαρεία, καί βρίσκεστε στεφανωμένοι μπροστά στόν Παντοκράτορο Λόγο, πρεσβεύοντας γιά ἐμᾶς πού σᾶς μακαρίζουμε πάντοτε᾽ (῾῎Ηρθητε πρός ἄπειρον δόξαν, Χρύσανθε μάρτυς καί Δαρεία, καί τῷ Παντοκράτορι Λόγῳ, στεφανηφόροι ἅμα παρίστασθε, ὐπέρ ἡμῶν πρεσβεύοντες, μακαριζόντων ὑμᾶς πάντοτε᾽) (ὠδή θ´). 

Μορφές που γνώρισα να ασκούνται στο σκάμμα της Εκκλησίας» ( μοναχή Μόνικα) - 2014

site analysis

 

 

 

 

Ένα  πολύ ενδιαφέρον βιβλίο τού πατρός Γρηγορίου, ηγούμενου τής Ιεράς Μονής Δοχειαρίου τού Αγίου Όρους γραμμένο σε γλαφυρή καί απλή γλώσσα...

"...Έφερε πάντα πολύτιμο περιδέραιο την διάκριση, την σιωπή και το ακατάκριτο. Διαμάντια πιο λαμπερά και από τον φωστήρα της ημέρας.

Την γνώρισα στα μέσα του ’50. Ερχότανε στην Πάτμο στον γέροντα Αμφιλόχιο όσο το γήρας της το επέτρεπε και γιόρταζε κοντά του το Πάσχα το καινό. Τα χρόνια εκείνα ήταν ο Ευαγγελισμός η πόλις Ιερουσαλήμ. Εκεί ανέβαιναν αι φυλαί, φυλαί Κυρίου να γιορτάσουν Πάσχα Κυρίου.
Ήταν υψίκορμη και λιπόσαρκη σαν δούγα παλαιού ξύλινου βαρελιού. ‘Όταν κάποτε νοσηλεύθηκε σε θεραπευτήριο των Αθηνών, οι φοιτητές ρώτησαν τον γιο της, καθηγητή της Παιδιατρικής :

   -- Η μητέρα σας δεν έφαγε ποτέ μια μπριζόλα;

Ερχότανε στον ναό της Βαγγελίστρας μαζί με την αδελφή που άναπτε τις κανδήλες. Καθότανε στο στασίδι, με το μακροφούστανο και το μαντήλι μέχρι την μύτη, τόσο ήσυχα, που δεν έδειχνε μέσα στο μισοσκόταδο πως υπάρχει παρουσία ζωντανού ανθρώπου. Ήταν σαν κάποια αδελφή να κρέμασε το ράσο της στο θρονί.

Είτε έμπαιναν είτε έβγαιναν από την εκκλησία, ούτε σήκωνε το κεφάλι ούτε το έστρεφε. Ρώτησα:

-        Αυτή η γριά δεν βλέπει, δεν ακούει;

-        Και βλέπει και ακούει, αλλά συνεχώς προσεύχεται.

Μου θύμιζε την μάννα του Σαμουήλ , όταν πήγαινε στο ναό να προσευχηθή και ο γιος του ιερέα Ηλεί την πρόσεξε και είπε στον πατέρα του: «Μια γυναίκα ίσταται στον ναό και  μαίνεται..."

Καθόμουνα απέναντί της .Η μόνη κίνηση που έκανε ήταν να σκουπίζη τα δάκρυά της, τα ασίγητα και αθόρυβα, με το άσπρο της μαντήλι. Περισσότερο έστρεφα την προσοχή μου στην γερόντισσα Μόνικα παρά στο τέμπλο της εκκλησιάς.

Όταν απαντούσε στις ερωτήσεις του Γέροντα, μιλούσε τόσο στοχαστικά, σαν να έβγαινε η φωνή της μέσα από τους παλαιούς αιώνες. Αν ήταν άνδρας, θα μου θύμιζε τον παλαιό των ημερών. Ο λόγος της ήταν τόσο μετρημένος σαν ρήση ευαγγελική.

Εκεί όμως που εγνώρισα τον άνθρωπο αυτόν πρόσωπο με πρόσωπο ήταν στο τέλος της δεκαετίας του ’60. Τότε έζησα από κοντά τον άνθρωπο των δακρύων και της καρδιακής προσευχής και έμαθα την ιστορία της ζωής της.

Ο σύζυγός της Γεράσιμος Ζερβός ήταν πάντα «ο πατέρας» και για την σύζυγο και για τα παιδιά. Οσάκις έλεγε «ο πατέρας μας» , αρκετό καιρό υπελάμβανα την πατέρα της, αλλ’ αργότερα εννόησα ότι επρόκειτο περί του συζύγου.

Εργαζόταν στις Ινδίες, στις Αγγλικές επιχειρήσεις εξορύξεως πολύτιμων μετάλλων. Σε μία από τις επισκέψεις του στον οίκο του πατρός του εγνώρισε την Άννα και ηράσθη του αληθινού κάλλους της ψυχής της.

Την ζήτησε εις γάμου κοινωνίαν . Έπασχε όμως από μυοκαρδίτιδα. Του λέει:

-        Δεν μπορώ να σταθώ όρθια. Πώς θα γίνη ο γάμος;

Και υπανδρεύθη καθιστή.

Τον ακολούθησε στην Ινδία και έφερε στον κόσμο πέντε παιδιά. Έπειτα από λίγα χρόνια εγκαταστάθηκαν στην Αθήνα , ίσως για τις σπουδές των παιδιών. Τα δύο, την Φανή και τον Τζον, τα έχασε εφήβους από κάποια λιμώδη νόσο της εποχής εκείνης. Ο Τζον έγινε ουρανοβάμων προτού γίνη άνδρας. Δεκαέξι ετών ήταν ψάλτης αριστερός στον Άγιο Γεώργιο Καρύτση.

Υπέμεινε την αρρώστια με μαρτυρική υπομονή. Τα τελευταία λόγια του στην Αγία μάννα του ήταν:

-        -- Θα λυπηθώ πολύ, όταν φορέσης μαύρα και κλάψης. Εγώ είδα τον Χριστό και μου είπε: «Έρχου γρήγορα∙ σε περιμένω».

Εκεί στην Αθήνα η κυρία Άννα εδέχετο όλη την ημέρα όχι μόνον πονεμένους, αλλά και κληρικούς.

Έτσι γνωρίστηκε με τον πατέρα Σάββα ( τόν μετέπειτα Άγιο Σάββα τής Καλύμνου )  και τον βοήθησε , μαζί με τον σύζυγό της, να εγκατασταθή στο νησί και σήμερα είναι ο προστάτης της Καλύμνου και των κήπων του ανατολικού Αιγαίου το εγκαλλώπισμα. Ο προϊστάμενος της Ζωής πατήρ Σεραφείμ Παπακώστας ήταν από τους πιο τακτικούς επισκέπτες.

Ο γιος της ο παιδίατρος της έλεγε:

-        Μάννα , εσύ έχεις περισσότερους επισκέπτες από μένα.

Κάτω από το προσκέφαλό της είχε τρία βιβλία: τον Ιωάννη της Κλίμακος, τον Νείλο τον Σιναΐτη και τον αββά Ισαάκ. Αυτούς μελετούσε μέρα και νύχτα. Προτιμούσε την ανάγνωση από το κείμενο.

       --- Καλύτερα – έλεγε- να διαβάσω μια σελίδα κείμενο, παρά δέκα ερμηνεία. Στο κείμενο βρίσκεται το πνεύμα του Πατρός. Στην ερμηνεία έχει εξατμισθή το πνεύμα του και επικρατεί του ερμηνευτού.

Στους προσερχομένους πάντα απαντούσε από τους Πατέρες : «Αυτό μας λέγει ο αββάς Ισαάκ Ιωάννης, αυτό ο Νείλος, και αυτό ο Ισαάκ». Ποτέ δεν έκλωθε δικά της λόγια. Έτσι, κανένας δεν αντέλεγε στις νουθεσίες της. Όλοι ευχαριστημένοι έφευγαν από την εξαγόρευση και την πατερική νουθεσία.

Είχε φοβερή υπομονή να ακροάζεται τους πειρασμούς , τον πόνο και την θλίψη των άλλων. Η νύφη της ερχόταν κάθε πρωί και μιλούσε επιθετικά εις βάρος του γιού της. Έπειτα από δίωρη ακρόαση αναπάντητη , της έλεγε:

-        Πήγαινε τώρα να ετοιμάσης φαγητό, γιατί τα παιδιά θα επιστρέψουν από το σχολείο.

-        Δεν στενοχωριέστε για όσα λέγει;

-        Καθόλου. Μόνον για την ψυχή της θλίβομαι.

Είχε τόση διάκριση, που ακουμπούσε στις ψυχές αυτό που μπορούσαν να βαστάξουν. Κανένας δεν έφευγε ούτε βαρυφορτωμένος ούτε ξεφόρτωτος. Το στόμα της ήτανε χρυσό. Ούτε αστεϊσμούς ούτε σαπρούς λόγους έλεγε ούτε κατάκριση εξήρχετο. Αυτά είναι τα στόματα των Αγίων.

Στην προσευχή – όπως μου ωμολόγησε η θεία μου μοναχή Θεοκτίστη και όπως και εγώ είδα και μαρτυρώ- συνεχώς έτρεχαν τα μάτια της αστείρευτη πηγή.

-      --- Πού , Γρηγόριέ μου –μου έλεγε η θεία μου μοναχή –βρίσκονταν τόσα δάκρυα; Εσπερινό κάναμε; Απόδειπνο διαβάζαμε; Όρθρο ψάλλαμε; Ώρες λέγαμε; Οι βρύσες των ομματιών της έτρεχαν.

Στην νοερά προσευχή η στάση της ήταν ουράνια. Μοναχός Πάτμιος, Αντίπας το όνομα, της είχε προσφέρει το επίτομο βιβλίο της Φιλοκαλίας των αγίων Πατέρων, το οποίο μελέτησε πολύ καλά.

Αλλά και ο Γεράσιμος καθόλου δεν υστερούσε στα πνευματικά της «μητέρας»- συζύγου του. Φαίνεται από πολύ νωρίς είχε συναναστραφή με πνευματικούς άνδρες. Είχε πολλά ωφεληθή και πολλά σπουδάσει. Αυτός πρέπει να βοήθησε την Άννα να προαχθή στα πνευματικά γυμνάσματα.

Στον οίκο του στην Κάλυμνο είχε δωμάτιο με τους τέσσερις τοίχους γεμάτους βιβλία. Το δωμάτιο αυτό το έλεγαν «παπαδικό». Στους επισκέπτες έλεγε:

-        Περάστε να σας δείξω τα χόμπι της ζωής μου. Από ΄δω είναι τα «τσιγάρα» μου. Από ‘κει τα «ποτά» μου. Και πιο ‘κει τα «γλυκά» μου.

Κάθε βράδυ περιήρχετο το λιμάνι μήπως βρη κάποιον άστεγο επισκέπτη του νησιού να φιλοξενήση στο σπίτι του. Αν επέστρεφε με επισκέπτη, έλεγε στην Άννα:

-        Έφερα τον Χριστό.

Αν δεν λάχαινε κανένας άστεγος, γύριζε λυπημένος.

-        Χάσαμε , μητέρα, σήμερα...

Στο τέλος του προσεβλήθη από την νόσο του καρκίνου. Δάγκωνε τα σίδερα του κρεβατιού να μη φανή ο πόνος του ούτε στους ανθρώπους ούτε στους Αγγέλους.

Η σύζυγός του, μετά την χηρεία, εκάρη ,μοναχή από τον γέροντα Αμφιλόχιο με το όνομα Μόνικα. Της ζήτησα κάποτε το βιβλίο του αββά Νείλου.

Μου είπε:

-        Μετά την κοίμησή μου να είναι δικό σου. Τώρα όμως δεν μπορώ να το αποχωριστώ, γιατί ό όσιος Νείλος με τέρπει. Ο Σιναΐτης με οικοδομεί και όλα τα λαμπικάρει στην καρδιά μου ο Ισαάκ ο Σύρος.

Εκοιμήθη ενενήντα ετών η καρδιοπαθής και αδύνατη σαν την καλαμιά του ξηροπόταμου.

Αυτά έζησα και ενθυμούμαι και τα καταθέτω. Ξεύρω ότι είναι φτωχά και λίγα. Ας έχω την συμπάθειά της και τις πρεσβείες της μαζί μου..."

Από το βιβλίο: «Μορφές που γνώρισα να ασκούνται στο σκάμμα της Εκκλησίας»

Ιερά Μονή Δοχειαρίου , Άγιον Όρος

Γραφικές Τέχνες – Εκδόσεις: «Το Παλίμψηστον»
 http://eisdoxantheou-gk.blogspot.gr/2014/07/blog-post_21.html

Φωτογραφίες από το σπήλαιο που ασκήτεψε η Οσία Μαρία η Αιγυπτία

site analysis

Το σπήλαιο όπου έζησε η Οσία Μαρία η Αιγυπτία στην έρημο του Ιορδάνου

Ο βίος της

Η Oσία Μαρία γεννήθηκε στην Αίγυπτο το 345 μ.Χ. Από νωρίς αναπτύχθηκε η ωραιότητα του σώματός της. Παρά τις συμβουλές γονέων και ιερέων, ακολούθησε το δρόμο της διαφθοράς και της ακολασίας για δεκαεπτά χρόνια.

Η θεία πρόνοια όμως δεν την άφησε. Ο πανάγαθος και πολυεύσπλαχνος θεός ενήργησε το ιδικό του σχέδιο σωτηρίας. Οδήγησε τα βήματά της εις τούς Αγίους Τόπους την ημέρα της εορτής της Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού.

Φθάνοντας στην είσοδο της εκκλησίας η Μαρία αισθάνθηκε την ανάγκη να εισέλθει στην εκκλησία και να προσκυνήσει τον Τίμιο Σταυρό . Μάταια, όμως. Μια αόρατη δύναμη την εμπόδιζε να περάσει την είσοδο του ναού.

Η αλλαγή στα βάθη της καρδιάς της ήδη είχε αρχίσει.

Παρακάλεσε την Παρθένο Μαρία να της επιτρέψει να εισέλθει στο ναό και να προσκυνήσει και θα ακολουθήσει την οδό της σωτηρίας και της λύτρωσης. Έπειτα με θεία νεύση πήγε στην έρημο του Ιορδάνη, όπουεξομολογήθηκε και κοινώνησε το Σώμα και το Αίμα του Κυρίου. Γιαπενήντα ολόκληρα χρόνια ακολούθησε αυστηρή άσκηση καιπροσευχή. Δεν συνάντησε ποτέ κανέναν άνθρωπο, παρά μόνο τον ιερομόναχο Ζωσιμά ο οποίος λίγο πριν παραδώσει το πνεύμα της στον Κύριο της προσέφερε τον «άρτον της ζωής», τη Θεία Κοινωνία. Με την αυστηρή της άσκηση έκαψε το αμαρτωλό παρελθόν της και συγχρόνως έγινε μεγάλο παράδειγμα μετανοίας.

H μνήμη της εορτάζεται την 1η Απριλίου και την Ε΄ Κυριακή των Νηστειών της Μεγάλης Τεσσαρακοστής.

ΠΗΓΗ.ΠΡΟΣΚΥΝΗΤΗΣ

Η ΟΣΙΑ ΜΗΤΗΡ ΗΜΩΝ ΥΠΟΜΟΝΗ (13 ΜΑΡΤΙΟΥ)

site analysis

«Η Αγία Υπομονή ήταν η βασίλισσα του Βυζαντίου Αυγούστα Ελένη – Δραγάση Παλαιολόγου. Ήταν κόρη του αυτοκράτορα των Σλάβων Κωνσταντίνου Δραγάση. Έγινε αυτοκράτειρα του Βυζαντίου ως σύζυγος του Εμμανουήλ Β’ του Παλαιολόγου. Είχε 6 παιδιά και ως αυτοκράτειρα, κατά τον φιλόσοφο Γεώργιο Πλήθων Γεμιστό, διακρινόταν για τη σωφροσύνη της και την δικαιοσύνη της. Ήταν η μητέρα του τελευταίου αυτοκράτορα του Βυζαντίου, Κωνσταντίνου Παλαιολόγου. Ο αυτοκράτορας σύζυγός της έγινε αργότερα μοναχός με το όνομα Ματθαίος και μετά το θάνατό του έγινε και η ίδια μοναχή στο μοναστήρι της Κυρά - Μάρθας. Ήταν μια μοναχή σαν όλες τις άλλες και, ακόμη και αν ήταν αυτοκράτειρα, έκανε όλα τα διακονήματα στο μοναστήρι.

Η Αγία Υπομονή βοήθησε να ιδρυθεί ένας οίκος ευγηρίας, με το όνομα ‘Η ελπίδα των απελπισμένων’, στο μοναστήρι του Αγίου Ιωάννη (του τιμίου Προδρόμου) της Πέτρας όπου φυλασσόταν το σκήνωμά του Αγίου Παταπίου.

Η πολιορκία της Κωνσταντινούπολης συνέβη κατά τη στιγμή που εκείνη και ο σύζυγός της είχαν εξοριστεί (1390 – 1392). Η Αγία Υπομονή πέθανε στις 13 Μαρτίου του 1450, 3 χρόνια πριν η Κωνσταντινούπολη, πρωτεύουσα του Βυζαντίου, πέσει στα χέρια των Οθωμανών Τούρκων, έπειτα από μακρά πολιορκία. Στην πτώση της Κωνσταντινούπολης ο αυτοκράτορας υιός της, Κωνσταντίνος Παλαιολόγος, πέθανε στη μάχη. Η Αγία Υπομονή ετάφη στη μονή του Παντοκράτορα στην Κωνσταντινούπολη. Εκεί ετάφησαν ο αυτοκράτορας σύζυγός της και 3 από τα παιδιά τους (εκ των οποίων τα 2 ήταν μοναχοί).

Μετά την άλωση της Κωνσταντινούπολης από τους Οθωμανούς το 1453, ο Αγγελής Νοταράς, συγγενής του αυτοκράτορα (ανιψιός της Αγίας Υπομονής) μετέφερε στο βουνό Γεράνεια στη Νότια Ελλάδα (κοντά στην Αθήνα) και έκρυψε το λείψανο του Αγίου Παταπίου σε μια σπηλιά, κοντά στην πόλη Θέρμαι (το σημερινό Λουτράκι) που ήταν ήδη ασκητήριο μοναχών από τον 11ο αιώνα μ.Χ. Στο σπήλαιο αυτό βρέθηκε Βυζαντινή αγιογραφία της Αγίας Υπομονής και η αγία κάρα της. Στο σπήλαιο αυτό χτίστηκε το 1952 από τον γέροντα Νεκτάριο Μαρμαρινό το μοναστήρι του Αγίου Παταπίου, όπου και φυλάσσεται η σεπτή κάρα της Αγίας Υπομονής».

(Πηγή: Βικιπαίδεια)

Είναι αξιοθαύμαστη η περίπτωση της πριγκιποπούλας, μετέπειτα  αυτοκράτειρας κι ύστερα μητέρας αυτοκράτορα, που έγινε μοναχή, της Ελένης Δραγάση και μετέπειτα Υπομονής. Διότι ασφαλώς δεν είναι εύκολο να αφήσει κανείς τις τιμές και τις δόξες, έστω και σε περίοδο παρακμής, για να εγκλειστεί σε μοναστήρι, ζώντας ως «κοινός» θνητός, με επιτέλεση και των πιο δύσκολων και «χαμηλών» διακονημάτων. Αυτό δείχνει μία ιδιαίτερη ταπείνωση, που αποτελεί την προϋπόθεση για να δεχτεί κανείς πλούσια τη χάρη του Θεού.  Το ακόμη θαυμαστότερο όμως  είναι ότι όχι μόνον έγινε μοναχή, αλλά έφτασε και σε μέτρα αγιότητας τέτοια, που η Εκκλησία μας τα διαπίστωσε, ώστε να διακηρύξει και  την οσιότητά της. Τα θαύματα για παράδειγμα που έχουν καταγραφεί από τις επεμβάσεις της, παλαιότερα και νεώτερα, είναι πολλά, σαν την περίπτωση εκείνου του οδηγού ταξί, που σαν σήμερα πριν λίγα μόλις χρόνια, μεταφέροντας στο Λουτράκι από την Αθήνα μία απλή καλόγρια και αποκαλύπτοντας το πρόβλημά του – καρκίνο στο δέρμα – δέχτηκε την ευλογία της που λειτούργησε άμεσα ως θεραπεία από το νόσημά του. Κι όταν μετά από μία μικρή στάση την αναζήτησε, αυτή είχε εξαφανιστεί, δεν την είχε δει κανείς, όπου ρώτησε εκεί γύρω που σταμάτησε, την αναγνώρισε δε λίγο αργότερα στο ιατρείο που προσήλθε, γιατί ο ιατρός είχε αναρτημένη την αγία εικόνα της.

 

Το παράδοξο όμως της ζωής της: από αυτοκράτειρα να γίνει απλή και ταπεινή καλόγρια και μάλιστα να αγιάσει, αίρεται και κατανοείται, όταν δει κανείς την όλη πορεία της απαρχής. Η Ελένη οσία Υπομονή ζούσε με αίσθηση της παρουσίας του Θεού, με φροντίδα επιτέλεσης των αγίων εντολών Του, με ταπείνωση και κυρίως με αγάπη προς τους συνανθρώπους της, θα έλεγε κανείς, από γεννησιμιού της. Είτε στα ανάκτορα είτε στο μοναστήρι, είτε μικρή κοπέλα είτε σύζυγος αυτοκράτορα, την ίδια ζωή στην ουσία ζούσε, κάτι που περίτρανα αποδεικνύει ότι ο καλοπροαίρετος άνθρωπος, ο άνθρωπος που αγαπά αληθινά τον Χριστό δεν επηρεάζεται από τις εξωτερικές συνθήκες της ζωής, αλλά από αυτό που έχει θέσει ως στέρεο στόχο της ζωής του. Με άλλα λόγια η οσία Υπομονή είναι μία επιπλέον περίπτωση πραγματικού αγίου ανθρώπου, που μπορούσε να λέει ό,τι και ο απόστολος Παύλος: «ηγούμαι πάντα σκύβαλα είναι, ίνα Χριστόν κερδήσω», όλα τα θεωρώ σκουπίδια, προκειμένου να είμαι με τον Χριστό. Κι ίσως εκείνο που μας κάνει να μένουμε περισσότερο έκθαμβοι στην περίπτωσή της είναι το γεγονός ότι ζούσε οσίως και σωφρόνως κι όσο ακόμη ήταν στις μεγάλες θέσεις και δεν είχε κλειστεί στο μοναστήρι. Σαν να μην την ακουμπούσε τίποτε επίγειο, σαν να ήταν ένα είδος περιστεριού που περιίπτατο υπεράνω της συγχύσεως του κόσμου τούτου. Και πράγματι μεταξύ των άλλων έτσι την αντιμετωπίζει ο υμνογράφος της. Μας καλεί «να την εγκωμιάσουμε, αυτήν που ήταν ένδοξη βασίλισσα, γιατί σαν περιστέρι ευλαβικό πέταξε πάνω από τον κόσμο της σύγχυσης προς τις σκηνές του ουρανού κι έζησε με αληθινή αγάπη, με άσκηση, με ταπείνωση» («Την κλεινήν βασιλίδα εγκωμιάσωμεν, Υπομονήν την οσίαν, περιστεράν ευλαβή εκ του κόσμου πετασθείσαν της συγχύσεως προς τας σκηνάς του ουρανού, εν αγάπη ακλινεί, ασκήσει και ταπεινώσει») (απολυτίκιο της οσίας).

 

Έχουμε σημειώσει και πάλι ότι τη χάρη ενός αγίου και γενικώς ενός ανθρώπου απλού την βλέπουμε φανερά από το τι μας προκαλεί στην προσέγγισή του. Ένας άγιος πάντοτε μας ανεβάζει πνευματικά, μας κάνει να βλέπουμε τον αληθινό σκοπό της ζωής, μας δίνει ώθηση να αποκαλυφθεί ο καλύτερος εαυτός μας. Με τον άγιο δηλαδή βγαίνει το γέλιο της ψυχής μας, γινόμαστε όντως άνθρωποι. Αυτό με ένα λόγο που έχει ο άγιος, τη χάρη του Θεού, αυτό και μεταγγίζει. Πώς το λέει ο ίδιος ο Κύριος; «Το δένδρον εκ του καρπού γινώσκεται». Αυτό ακριβώς συνέβαινε και με την οσία Υπομονή. Η προσέγγισή της από κάθε άνθρωπο οδηγούσε στην εν Θεώ αύξηση του ανθρώπου, στη φανέρωση του χαρισματικού εαυτού του. Και δεν είναι λόγια που τα λέμε εμείς σήμερα εγκωμιαστικά. Είναι η εμπειρία της εποχής, καταγεγραμμένη από ανθρώπους που την ήξεραν και μάλιστα αγίους. Ας ακούσουμε για παράδειγμα τι λέει ο πρώτος Οικουμενικός Πατριάρχης μετά την άλωση της Πόλης, Γεννάδιος ο Σχολάριος, σε συγκεκριμένο λόγο του «Επί τη κοιμήσει της μητρός του Βασιλέως Κωνσταντίνου ΙΑ΄ αγίας Υπομονής» :

 «Την μακαρίαν εκείνην Βασίλισσαν όταν την επεσκέπτετο κάποιος σοφός, έφευγεν κατάπληκτος από την ιδικήν της σοφίαν. Όταν την συναντούσε κάποιος ασκητής, αποχωρούσε, μετά την συνάντηση, ντροπιασμένος δια την πτωχείαν της ιδικής του αρετής, συγκρινομένης προς την αρετήν εκείνης. Όταν την συναντούσε κάποιος συνετός, προσέθετεν εις την ιδικήν του περισσοτέραν σύνεσιν. Όταν την συναντούσε κάποιος νομοθέτης, εγινόταν προσεκτικώτερος. Όταν συνομιλούσε μαζί της κάποιος δικαστής, διεπίστωνε ότι έχει ενώπιόν του έμπρακτον Κανόνα Δικαίου. Όταν κάποιος θαρραλέος (τη συναντούσε), ένοιωθε νικημένος, αισθανόμενος έκπληξιν από την υπομονήν, την σύνεσιν και την ισχυρότητα του χαρακτήρος της. Όταν την επλησίαζε κάποιος φιλάνθρωπος, αποκτούσε εντονώτερο το αίσθημα της φιλανθρωπίας. Όταν την συναντούσε κάποιος φίλος των διασκεδάσεων, αποκτούσε σύνεσιν, και, γνωρίζοντας την ταπείνωσιν εις το πρόσωπόν της, μετανοούσε. Όταν την εγνώριζε κάποιος ζηλωτής της ευσεβείας, αποκτούσε μεγαλύτερον ζήλον. Κάθε πονεμένος με τη συνάντηση μαζί της, καταλάγιαζε τον πόνο του. Κάθε αλαζόνας αυτοτιμωρούσε την υπερβολικήν του φιλαυτίαν. Και γενικά κανένας δεν υπήρξε, που να ήλθεν εις επικοινωνίαν μαζί της και να μην έγινε καλύτερος».

Κι ακόμη: «Ο σύγχρονός της διάκονος Ιωάννης Ευγενικός, αδελφός του Μάρκου του Ευγενικού, αρχιεπισκόπου Εφέσου, στον Παραμυθητικό του Λόγο προς τον Κωνσταντίνο Παλαιολόγο επί τη κοιμήσει της Μητρός του αγίας Υπομονής συνοψίζει:  «Ως προς δε την αοίδιμον εκείνην Δέσποιναν Μητέρα σου, τα πάντα εν όσω ζούσε, ήσαν εξαίρετα, η πίστις, τα έργα, το γένος, ο τρόπος, ο βίος, ο λόγος και όλα μαζί ήσαν σεμνά και επάξια της θείας τιμής και, όπως έζησε μέτοχος της θείας Προνοίας, έτσι και ετελεύτησεν».
Η «Αγία Δέσποινα»,όπως την ονομάζει ο Γεώργιος Φραντζής, συνέδεσε την έννοια του μοναχικού της ονόματος (Υπομονή) με τον τρόπον αντιμετωπίσεως και των ευτυχών στιγμών και των απείρων δυσκολιών της όλης ζωής της. Υπομονή κατά βίον, πράξιν και μοναχικό όνομα. «Τη υπομονή αυτής εκτήσατο την ψυχήν αυτής» (Ι. Μητρόπολις Μονεμβασίας και Σπάρτης).

Το μόνο που ίσως αυθόρμητα έρχεται και σε εμάς να κάνουμε μπροστά στην οσία Υπομονή είναι να τη μεγαλύνουμε όπως και η Εκκλησία μας: «Είθε να χαίρεις, Υπομονή, συ που αναδείχτηκες πρότυπο υπομονής, στήλη της σωφροσύνης, στέρεο τείχος των αρετών και ταμείο της αγάπης, συ που είσαι η ένδοξη κορυφή των ένθεων βασιλισσών» («Χαίροις εκμαγείον υπονονής, στήλη σωφροσύνης, αδιάσειστον αρετών τείχος και ταμείον, Υπομονή, αγάπης, ενθέων βασιλίδων κέρας περίδοξον»).

ΠΗΓΗ.

ΕΝΟΡΙΑ ΑΓ. ΠΑΡΑΣΚΕΥΗΣ ΚΑΛΛΙΠΟΛΕΩΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ