Η αγία Εμμέλεια, η πολύτεκνη μητέρα αγίων…

site analysis

.

Η ΑΓΙΑ ΕΜΜΕΛΕΙΑ (30 Μαΐου)

.
Είναι χαρακτηριστικό ότι σε πολλές περιπτώσεις πίσω από μεγάλους ‘Αγίους βρίσκεται μια ‘Αγία μητέρα.

Ό άγιος Βασίλειος ό Μέγας, ‘Αρχιεπίσκοπος Καισαρείας της Καππαδοκίας και τα εννέα αδέλφια του (μεταξύ των οποίων κυριότεροι ήταν, Άγιος Γρηγόριος Επίσκοπος Νύσοης, Άγιος Πέτρος Επίσκοπος Σεβαστείας,  Όσία Μακρινά Μοναχή, Όσιος Ναυκράτιοςμοναχός, τα άλλα πέντε αδέλφια έζησαν άγιο έγγαμο βίο), είχαν μητέρα τους την Αγία Έμμέλεια.

ΟΙ ρίζες τους περνούσαν φυσικά και από τον πατέρα τους τον Άγιο Βασίλειο Ιερέα διδάσκαλο της ρητορικής ενάρετο ευσεβή και προχωρούσαν ακόμα πιο βαθειά στους ευσεβέστατους γονείς του, στην μητέρα του Μακρινά και στους γονείς της ‘Αγίας Έμμέλειας οι όποιοι κατήχαν μεν υψηλά αξιώματα και πλούτη πολλά, είχαν όμως αγαπήσει άλλους θησαυρούς αφάνταστα γλυκύτερους τους πνευματικούς και αιώνιους. ‘Απόδειξη ήταν ή θυσία της ζωής του πατέρα της ό όποιος μαρτύρησε κατ’ εντολή του ορισθέντος βασιλέως.

Ή ‘Αγία Έμμέλεια έμεινε ορφανή από πατέρα και μητέρα, αλλά με μια μεγάλη κληρονομιά πνευματικού πλούτου, όμορφη στην σωματική εμφάνιση αλλά πεντάμορφη στην ψυχή, στολισμένη με αγάπη, προσευχή και πίστη στο Σωτήρα Χριστό, πού της έδωσε τον άνδρα πού της άξιζε, τον Άγιο Βασίλειο. Στή συζυγική τους ζωή βασίλευε ό αλληλοσεβασμός, ή αλληλοβοήθεια, ή ταπεινοφροσύνη, ή πραότητα, ή ειλικρίνεια, ή εγκράτεια, ή προσευχή, οι ελεημοσύνες και φυσικά ή τεκνογονία και ή σωστή διαπαιδαγώγηση των παιδιών τους για τη δόξα του Κυρίου τους.

Η Οσία Εμμελεία δοκίμασε στη ζωή της, όπως συμβαίνει συνήθως με τους εκλεκτούς, πολλές θλίψεις. Ο θάνατος των γονέων της, πριν ακόμα νυμφευθεί, ο θάνατος του συζύγου της, μόλις γεννήθηκε ο υιός τους Πέτρος και ο πρόωρος θάνατος του υιού της Ναυκρατίου, αλλά και το να αναθρέψει μόνη της με παιδεία και νουθεσία Κυρίου, από ένα σημείο και μετά, τα τέκνα της, ήταν μερικές από αυτές. τις αντιμετώπισε όμως με υποδειγματική πίστη, ανδρεία και υπομονή. Δίδασκε τα παιδιά της κυρίως με το παράδειγμά της. Τους έδωσε, μαζί με το δικό της γάλα, το ανόθευτο γάλα της πίστεως και τους δίδαξε το μυστήριο της Εκκλησίας.

Όμως, ό πόνος και οι θλίψεις δεν την νίκησαν, τόνωσε την προσευχή της και άκουσε την συμβουλή της κόρης της Μακρίνας, να δοξάσουν μαζί τον Σωτήρα τους στην ασκητική ζωή με τις άλλες μοναχές.

Τελείωσε τη ζωή της ως μοναχή με ηγουμένη τη θυγατέρα της Οσία Μακρίνα.

.
Απολυτίκιον. Ήχος δ’. Ταχύ προκατάλαβε.
Σωφρόνως τον βίον σου κατ’ εναντίον Θεού, έτέλεσας πρότερον συν Βασιλείω σεμνώ, Έμμέλεια πάνσεμνε, είτα δε εν ερήμω, αναβάσεις διέθου άμα τοις σοίς έκγόνοις, ως τα άνω ποθούσα, διό σε ό Χριστός πανοικοί, ύπερεδόξασε.

.

πηγές: Ορθόδοξος Συναξαριστής  και Ορθόδοξος Χριστιανική Γωνιά

εικόνες από: ektimotheou.blogspot.gr :  Η ΑΓΙΑ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ ΒΑΣΙΛΕΙΟ

ΜΝΗΜΗ ΤΗΣ ΟΣΙΑΣ ΘΕΟΔΟΣΙΑΣ ΤΗΣ ΕΝ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΙ...

site analysis

Του φιλολόγου Γιάννη Γιγουρτσή

Καθηγητού στην Πατριαρχική Μεγάλη του Γένους Σχολή

Το φυλλάδιο 

Έφαγα τον κόσμο για να το βρω ανάμεσα στις στοίβες από χαρτιά, βιβλία, φωτογραφίες και memorabilia, αλλά δεν το κατάφερα. Αυτή η μανία να αναζητώ ή να κρατώ όλες αυτές τις σκόρπιες εικόνες από το παρελθόν, που πάντως όλες μαζί φτιάχνουν για μένα την συνολική εικόνα της ιστορίας, και σχηματίζουν την ταυτότητα της προσωπικής και συλλογικής μνήμης δεν σταματά ποτέ. Την ίδια ώρα όλα αυτά που χρόνια μαζεύω και συνεχώς ταξινομώ και όλο τον αταξινόμητο έχουν, έτσι ώστε να χάνω κάποτε τον μπούσουλα για το πού έχω φυλάξει τι. Δεν πειράζει σκέφτομαι από την άλλη, μια τακτική αταξία είναι όλο αυτό το πράγμα που με χαρακτηρίζει. 

Έψαχνα ένα φυλλάδιο που ξέρω σίγουρα πως το έχω στην συλλογή μου. Το φύλαξα τόσο καλά, γιατί το θεώρησα πολύτιμο, που τώρα δεν μπορώ ούτε ο ίδιος να το βρω. Το ανακάλυψα σε μια δημοπρασία και το αγόρασα σε πολύ καλή τιμή. Ήταν φτιαγμένο από λεπτό και φτηνό χαρτόνι σε χρώμα υπόλευκο και με τα γράμματα τυπωμένα μαβιά. Ήταν διπλωμένο στα δύο και δεν ξεπερνούσε τα 10-12 εκατοστά στο ύψος 7-8 στο πλάτος. Απέξω είχε τυπωμένη με την μορφή σκίτσου την εικόνα του Αγίου Νικολάου, αφού η εκτύπωση ήταν δίχρωμη και δεν σήκωνε πολυτέλειες για εκτύπωση έγχρωμης εικόνας. Επάνω έγραφε το όνομα του ναού «Άγιος Νικόλαος Τζιβαλίου». Για την ακρίβεια το όνομα του Αγίου πάνω από την εικόνα και της περιοχής από κάτω. Στην πραγματικότητα η εικόνα, το σχετικό τυπογραφικό καλούπι δηλαδή, ήταν σταθερά το ίδια και πιθανότατα υπήρχε στο τυπογραφείο όπου η ενορία τύπωνε κατά καιρούς τα φυλλάδιά της. Την χρησιμοποιούσαν λοιπόν για να τυπώνουν παρόμοια φυλλάδια, αλλάζοντας απλώς κατά καιρούς το χρώμα της μελάνης εκτύπωσης. 

Φυλλάδια σαν και αυτό είχα ήδη αρκετά, όλα από διάφορους ναούς της Πόλης, τα περισσότερα τυπωμένα με την ευκαιρία της μίας ή της άλλης πανηγύρεως, συνήθως αυτής του ναού που την τύπωνε, είτε με την ευκαιρία κάποιας μεγάλης γιορτής (Χριστούγεννα, Πάσχα κλπ). Συνήθως μοιραζόταν στην εκκλησία της Κυριακές από τους επιτρόπους που «διαφήμιζαν» στους ενορίτες το εκκλησιαστικό γεγονός που θα ακολουθούσε λίγες μέρες μετά. Παρόμοιες ανακοινώσεις ήταν πολύ της μόδας τις δεκαετίες του '50 και '60 ακόμα και του '70 καθώς αποτελούσαν ένα είδος μαζικού μηνύματος την εποχή εκείνη που δεν υπήρχε όχι ίντερνετ, αλλά ούτε καν τηλέφωνο σε πολλά σπίτια. Είχα αγοράσει πολλές. Τις έβρισκες εύκολα και δεν είχαν ζήτηση, άρα ήταν φτηνές. Δεν ήταν και κάτι το ιδιαίτερο αισθητικά ή ιστορικά. Οι περισσότερες δεν είχαν καν ημερομηνία. Αν μάλιστα ήταν για την πανήγυρη του ναού πολλές φορές δεν χρειαζόταν και η έτσι η επιτροπή της κοινότητας μπορούσε να χρησιμοποιήσει όσες περίσσεψαν και την επόμενη χρονιά. Τα χρήματα άλλωστε για κάποιες κοινότητες ήταν (και είναι ακόμη) μετρημένα. Το χτύπησα και το πήρα στις 5-6 λίρες νομίζω, γύρω στα δύο ευρώ. Ο υπεύθυνος το έβαλε στην άκρη μαζί με τα υπόλοιπα που είχα αγοράσει, για να τα πάρω στο τέλος της δημοπρασίας,όπως και έγινε. Πλήρωσα και πήρα το πακέτο μου με μερικές φωτογραφίες και καρτ ποστάλ ακόμη μέσα, όμορφα τυλιγμένες σε ειδικό για παλιό χαρτί, μη τοξικό, πλαστικό. Ο Καπτάν, έτσι λέγανε τον υπεύθυνο της εβδομαδιαίας δημοπρασίας- παρατσούκλι που του ταίριαζε γάντι- ήταν άνθρωπος μερακλής σε όλα του. 

Στο σπίτι άνοιξα το πακέτο και περιεργάστηκα τα όσα πήρα. 1-2 παλιές φωτογραφίες της Πόλης, μια φωτογραφία στούντιο – πορτρέτο ενός μουστακαλή νέου κυρίου με καπέλο που έμοιαζε χριστιανός- και το φυλλάδιο από το Τζιβαλί. Πήγα να τα βάλω στη κούτα που είχα και τα υπόλοιπα προς κατάταξη αποκτήματα και άνοιξα το φυλλάδιο να δω μήπως παρ΄ελπίδα γράφει τίποτε ενδιαφέρον. Και εκεί κοντοστάθηκα. Η επιτροπή της Κοινότητας του Τζιβαλίου καλούσε τους ενορίτες και όλους τους ευσεβείς χριστιανούς να πάνε στην εκκλησία για μια ολονυχτία, παράκληση και επιμνημόσυνη δέηση που θα ακολουθούσε. Αυτό ήταν το πρώτο περίεργο. Ήταν η πρώτη φορά που είδα κάτι τέτοιο σε παρόμοιο έντυπο. Ολονυχτία ξαφνικά στο Τζιβαλί σε εκείνες τις δύσκολες εποχές που ακόμα και την ανάσταση ακόμα έκαναν συχνά το απόγευμα, πώς και γιατί; Αμέσως από κάτω η πρόσεξα να είναι γραμμένη η ημερομηνία και η ώρα της παράκλησης: 

Πέμπτη 28 Μαΐου 1953 ώρα 8: 00 μ.μ. 

Σαν υστερόγραφο: Ο Άγιος Νικόλαος του Τζιβαλίου είναι ένας ναός στον Κεράτιο, παραλιακός σχεδόν κάποτε, που πήρε την ονομασία του από την περιοχή που βρίσκεται, το Τζιμπαλί, λίγο πριν από το Φανάρι. Πιθανότατα σε προγενέστερη μορφή να υπήρχε και στα βυζαντινά χρόνια εκεί, (είναι άλλωστε εμφανή και τα υστεροβυζαντινά στοιχεία στην τοιχοποιία του), ωστόσο μετά από την Άλωση, όταν ο παρακείμενος ναός της Αγίας Θεοδοσίας έγινε τζαμί, ο Άγιος Νικόλαος έμεινε η μόνη εκκλησία στην περιοχή. 

Η Αγία Θεοδοσία, λίγες δεκάδες μέτρα πιο πέρα, πίσω από τον Άγιο Νικόλαο ήταν ο ναός που πανηγύριζε την ημέρα της Άλωσης της Κωνσταντινούπολης από τους Οθωμανούς, αφού η μνήμη της Αγίας εορτάζεται στις 29 Μαΐου. Μετά την μετατροπή της εκκλησίας σε τζαμί ονομάστηκε Gül camii που θα πει το τζαμί των Ρόδων. Σύμφωνα με μια παράδοση το όνομα οφείλεται στο γεγονός ότι όταν οι κατακτητές μπήκαν εκείνη την ημέρα στον ναό, τον βρήκαν στολισμένο με εκατοντάδες μυρωδάτα μαγιάτικα τριαντάφυλλα τα οποία είχαν φέρει οι πολυάριθμοι πιστοί που προσευχόταν την προηγούμενη βραδιά της αγωνίας στην Αγία Θεοδοσία που εόρταζε. 

Η λειτουργία προς τιμήν της Αγίας Θεοδοσίας γίνεται, κάθε χρόνο τέτοια μέρα, στον Άγιο Νικόλαο του Τζιβαλίου, και δεν είναι λίγοι οι Ρωμιοί που εκείνη την μέρα αφήνουν την ενορία τους για να εκκλησιαστούν εκεί, αν βολεύει ή περνάνε κάποια στιγμή για να ανάψουν ένα κεράκι, για την Αγία τους και για την Πόλη τους. 

Κωνσταντινούπολη, 29 Μαΐου 2016 

Κυριακή της Σαμαρείτιδος και Σύναξις πάντων των εν Αγίοις Πατέρων ημών Αρχιεπισκόπων και Πατριαρχών Κωνσταντινουπόλεως 

Μνήμη Αγίας Θεοδοσίας της Παρθένου και 

Αγίας Θεοδοσίας της Οσιομάρτυρος εκ Κωνσταντινουπόλεως 

«Κέρας κριοῦ κτεῖνάν σε, Θεοδοσία, Ὤφθη νέον σοι τῆς Ἀμαλθείας κέρας.» 

Μνήμη Οσίας Υπομονής

ΠΗΓΗ.fanarion.blogspot.com

Αναζητώντας τη Μάνα

site analysis

Μητροπολίτης Σισανίου και Σιατίστης, Παύλος Ιωάννου

Σήμερα ξέρουμε γιατί παντρευόμαστε;

Έχω μια απορία και τη λέω στα νέα παιδιά κυρίως. Βρε παιδιά, δεν μπορώ να σας καταλάβω. Έρχεστε να βγάλετε την άδεια του γάμου σας και σας χαίρομαι. Και σας λέγω, παιδιά τι γίνεται, πως τ’ αποφασίσατε; Και μου λέτε, πάτερ αγαπιόμαστε. Εγώ χαίρομαι που το ακούω. Και κάνετε ένα γάμο και πολλές φορές ξοδεύετε πολλά γι’ αυτό το γάμο.

Κι όταν τελειώσει η χαρά και το γλέντι και περάσουν οι πρώτοι μήνες, αρχίζετε να ‘χετε προβλήματα, αρχίζουνε οι συγκρούσεις. Ψάχνω να βρω την αγάπη σας και δεν τη βρίσκω. Βρίσκω το θυμό σας, βρίσκω την ένταση, κάποτε και τη χειροδικία. Και πριν κλείσει ο χρόνος, έχετε χωρίσει. Και σκέφτομαι, μήπως αυτά τα παιδιά είχαν τόσα πολλά λεφτά, αυτά και τα σπίτια τους, και δεν ξέραν τι να τα κάνουνε και είπανε, βρε δεν παντρευόμαστε να ξοδέψουμε και μετά χωρίζουμε; Γιατί αυτή είναι η λογική την οποίαν βλέπω και παρακολουθώ σήμερα σε μία απίστευτη έκταση. Και λες, τελικά ξέρουμε τι θέλουμε; Ξέρουμε τι κάνουμε; Ξέρουμε γιατί παντρευόμαστε; Ξέρουμε τι ζητάμε ο ένας απ’ τον άλλον;

Τι λέγαμε; Το μπέρδεμα, το μπέρδεμα που έχει φτάσει παντού πια.

Κι έρχεται η μάνα και προσπαθεί να προσφέρει στο παιδί της. Τι; Πάρα πολλά για το σώμα του. Πάρα πολλά για το μυαλό του. Τίποτα για την ψυχή του. Ο καρπός ένα παιδί ανάπηρο, ένα παιδί ζαλισμένο, ένα παιδί που δεν έμαθε τίποτα για το τι σημαίνει αρετή. Που δεν έμαθε τίποτα για το τι σημαίνει αγώνας προσωπικός για να γίνουμε καλύτεροι. Σήμερα, καλλιεργούμε τα αγκάθια και εξαφανίσαμε τα λουλούδια.

Πόσο να φταίνε τα καημένα τα παιδιά που δεν αναζήτησαν και δεν βρήκαν πουθενά κάτι. Αυτό το άλλο.

Γιατί χάθηκε η μάνα;

Γιατί έχασε το πρότυπό της. Γιατί δεν έχει κάτι. Γιατί κοιτάει γύρω της, μόνο, και βλέπει τι κάνει η μία, τι κάνει η άλλη, τι κάνει η τρίτη και συναγωνίζεται να κάνει κι εκείνη ό,τι κάνουν οι άλλοι. Αλλά τελικά, ξέρει τι είναι αυτό το παιδί που ‘ναι μπροστά της; Ξέρει ποια είναι η δομή του;

Ρώτησα κάποτε γονείς. Πιστεύετε πως τα παιδιά σας έχουνε και ψυχή; Και με κοιτούσαν περίεργα. Και τους είπα, εννοώ το ερώτημά μου. Γιατί βλέπω να κάνετε πολλά για το μυαλό και το σώμα των παιδιών σας αλλά σχεδόν τίποτα για την ψυχή τους. Θα ‘ρθετε αύριο και θα πείτε πάτερ το παιδί μου; Ξέρετε τι είπα σε μερικούς; -και μην, έτσι, με μαλώσετε- Τους είπα, θα ‘θελα τότε που θα ‘ρθετε να ‘χω τη δύναμη να σας πετάξω με τις κλωτσιές έξω από τη Μητρόπολη και να σας πω, τώρα ήρθατε; Τώρα ήρθατε; Τώρα ξυπνήσατε;

Είναι πια πολύ αργά. Γιατί; Τώρα φτιάξατε ένα παιδί ανάπηρο. Ένα παιδί που δεν ξέρει γιατί ζει. Ένα παιδί που έχει μόνο απαιτήσεις. Έτσι το φτιάξατε, ανίκανο να έχει φίλους. Έρχονται νέα παιδιά και μου λένε, Σεβασμιότατε, υπάρχουνε σήμερα φίλοι; Και τους λέω, παιδιά μου, μόνο που με ρωτάτε σας λυπάμαι. Σας λυπάμαι γιατί πάει να πει πως δεν έχετε, και σας λυπάμαι γιατί με τη χάρη του Θεού στη ζωή μου είχα πολλούς φίλους, αδελφούς με τους οποίους είμαστε ακόμα φίλοι.

Θυμάμαι κάτι. Ένας απ’ την παρέα μας έφυγε νέος. Όταν ο γιος μεγάλωσε η μάνα του έδωσε το αρχείο του πατέρα. Tο αρχείο του πατέρα ήτανε η ζωή της παρέας μας, της φιλίας. Κι εκεί το παιδί ξαφνιάστηκε γιατί έβλεπε, παιδιά τότε κι εμείς, να γράφουμε ο ένας στον άλλον, «Αγαπητέ εν Χριστώ αδελφέ». Και σκέφτηκε το παιδί -ασυνήθιστη αυτή η γλώσσα γι’ αυτόν- τι είναι αυτό; Μου το είπε η μητέρα και κάποια στιγμή που πήγα στο σπίτι και ήταν εκεί του λέω, σε θέλω λίγο, έμαθα ότι έχεις μια απορία και θέλω να στη λύσω.

Ξέρεις πόσο καλοί φίλοι ήμασταν και πόσο συνεχίζουμε να είμαστε. Μου λέει, ναι και πραγματικά το χαίρομαι και το εκτιμώ. Ξέρεις παιδί μου που οφείλεται αυτό; Σε τρεις λέξεις, αυτές που σε παραξένεψαν διαβάζοντας το αρχείο του πατέρα σου, «Αγαπητέ εν Χριστώ αδελφέ». Δεν ήταν παιδί μου προσφώνηση, ήταν η εμπειρία της ζωής μας. Γι’ αυτό είμαστε ακόμα μαζί και τώρα, έπειτα από τόσα χρόνια. Γι’ αυτό ο άλλος ήταν για μας ο αγαπητός. Γιατί ήτανε «αδελφός εν Χριστώ» και εννοούσαμε στο ακέραιο αυτές τις λέξεις και δεν προσφωνούσαμε απλά και τυχαία. Γιατί αυτές ήταν το βάθρο της φιλίας μας που άντεξε. Κι εσύ σήμερα είσαι μόνος και δεν έχεις φίλους και φίλες γιατί οικοδομήσατε τη φιλία σας στην άμμο.

Όμως αγαπητοί μου, όλοι εμείς που μπορέσαμε και το κάναμε αυτό είχαμε πίσω μας σπίτια. Είχαμε μανάδες που έτσι μας μεγάλωσαν κι έτσι χαιρόντουσαν να μας βλέπουν. Και δεν μας έδιωχναν απ’ το σπίτι για να γιορτάσουμε τα γενέθλιά μας σε ένα ξέρω κι εγώ κέντρο, αλλά που άνοιγαν το σπίτι, όσο φτωχικό κι αν ήτανε, για να μαζευτούμε όλοι εκεί και να νοιώσουμε την ομορφιά της φιλίας κάτω από την στοργή και την αγάπη της μάνας που ήταν η ψυχή όλων αυτών.

Δεν είναι ιστορίες του παρελθόντος. Ευτυχώς, είναι και γεγονότα του παρόντος. Γιατί σήμερα μπροστά στη δική μου την όψη βρίσκονται και τα δύο. Απ’ τη μια μεριά οι ευλογημένες οικογένειες. Οι οικογένειες που έχουν θεμέλιο και το θεμέλιο είναι ο λίθος πάνω στον οποίον αν οικοδομήσεις θα αντέξει η οικοδομή σου, και είναι ο Χριστός. Και όταν το παιδί αρχίζουμε να το συμβουλεύουμε στα δεκαπέντε του και να του λέμε, μίλα μου ρε παιδί μου. Τώρα θα σου μιλήσει; Πέρασε η ώρα. Αν δεν αρχίσεις να μιλάς με το παιδί σου απ’ την στιγμή που γεννήθηκε και είναι στην κούνια, τότε πλέον έχεις χάσει το παιχνίδι.

Έτσι λοιπόν, έτσι μάθαμε και τελικά και σήμερα βλέπει κανείς τέτοιες οικογένειες και βλέπει ότι τα παιδιά και μεγάλα δε διστάζουν να ακολουθήσουν στην Εκκλησία. Κι εμείς λέμε, μα δε με ακολουθεί τώρα. Για ψάξε λιγάκι γιατί; Και βλέπει κανείς αυτά τα παιδιά να ζουν τη σημερινή ζωή αλλά με ακεραιότητα, με ομορφιά, χωρίς ψυχές πληγωμένες.

Μου ‘λεγε πρόσφατα ένας πατέρας. Τον είχα παλιά στο κατηχητικό, σήμερα είναι πατέρας, γιατρός, έχει τέσσερα παιδιά. Βρέθηκα στο σπίτι τους πρόσφατα και μου λέει, Σεβασμιότατε, βλέπετε πόσο όμορφο είναι το σπίτι που δεν έχει τηλεόραση; Βλέπετε τα παιδιά τι ωραία που παίζουνε, που συνεργάζονται, που εμπνέονται. Μου ‘λεγε το μικρό, θα ‘ρθεις να παίξουμε σκάκι; Λέω, και βέβαια θα ‘ρθω. Βλέπει κανείς πραγματικά την κινητικότητα. Γιατί; Γιατί τα παιδιά ζουν. Γιατί τα παιδιά μετέχουν στη ζωή, δεν είναι παθητικοί θεατές της ζωής. Από τα πιο απλά και θα ακολουθήσουν και θα πάνε και στην εκκλησία και στο κατηχητικό και το θέλουν και το περιμένουν. Μα αυτή είναι η ατμόσφαιρα του σπιτιού τους, δεν ψάχνουν κάτι έξω από το σπίτι.

Αυτή τη μάνα λοιπόν τη χάσαμε και την ψάχνουμε σήμερα. Το είπα στην αρχή. Υπάρχει η άκρη και αυτή είναι η Παναγιά. Αυτή είναι η Μάνα. Αυτή είναι το πρότυπο. Σ’ Αυτήν μπορεί να κοιτάξει η σημερινή μάνα και να αντλήσει ομορφιά. Να χαρεί τη στοργή αυτής της Μάνας. Να αντλήσει δύναμη στην ώρα του πόνου και της δοκιμασίας. Να αντλήσει δύναμη από Αυτήν όταν το παιδί της αρρωσταίνει, όταν υποφέρει, όταν αδικείται και να του εμπνεύσει αυτή τη δύναμη και στο ίδιο.

Ψάχνουμε για πρότυπα σήμερα. Ποιο είναι λοιπόν, αν δεν είναι η Παναγιά, ποιο είναι το πρότυπο της σημερινής μάνας;

Δεν υπάρχει. Είναι το είδωλό της, αυτό θεωρεί πρότυπο. Και γι’ αυτό μπερδεύεται, γιατί δεν ξέρει κι εκείνη ποια είναι. Άμα λοιπόν θέλουμε τη μάνα, ας κοιτάξουμε την Παναγιά. Και .. η μάνα σήμερα θα βρει τον εαυτό της, θα βρει τη διακονία και την αποστολή της, θα βρει τις προτεραιότητες που πρέπει να έχει η ζωή της. Θα δει, τον τρόπο που πρέπει να σταθεί στο παιδί της και έχοντας πρότυπο και αντλώντας δύναμη, θα ξεπεράσει τις ανοησίες της σημερινής εποχής. Το είπα και προηγουμένως. Η γιορτή του Μαΐου δεν έχει να δώσει τίποτα, είναι από αυτές τις χαζοχαρούμενες γιορτές που τις κάνουμε για να γίνονται καταναλωτικές γιορτές.

Αυτή η μάνα έχει να δώσει πολλά, τα πάντα στην πραγματικότητα, και να γίνει πηγή έμπνευσης για τη σύγχρονη γυναίκα. Γιατί αυτή η μάνα είναι την ίδια στιγμή και η γυναίκα. Η γυναίκα που φανερώνει τι; Τις διαστάσεις που μπορεί να έχει μια γυναίκα σήμερα. Αυτή η γυναίκα η κατά πάντα όμοια με εμάς, έγινε, Θεοτόκος. Ένας άνθρωπος γέννησε το Θεό. Συγκλονιστικό αλλά αληθινό. Μια γυναίκα στέκεται μεταξύ ουρανού και γης και στα άχραντα σπλάχνα της ενώνει τη γη με τον ουρανό. Σκύφτε λίγο μόνο πάνω σ’ αυτό για να δείτε τι έμπνευση μπορεί να βρει μια σημερινή γυναίκα και μια σημερινή μάνα για το ρόλο και τον προορισμό της μέσα στη ζωή. Αυτή ακριβώς η γυναίκα είναι ο στέφανος και η δόξα όλων των γυναικών. Ο αληθινός στέφανος και η αληθινή δόξα.

Μπορεί λοιπόν μια νέα κοπέλα πριν γίνει μάνα να αντλήσει απ’ αυτήν την κοπέλα, απ’ αυτή τη γυναίκα, απ’ αυτή τη μάνα την ομορφιά. Δεν θα βρει ασχήμια πουθενά, θα βρει ομορφιά. Δε θα προσπαθεί να φτιάξει μια επίπλαστη εξωτερική εμφάνιση για να εντυπωσιάσει. Όταν μέσα στην καρδιά υπάρχει χάρη, τότε αυτή η χάρη ακτινοβολεί. Ακτινοβολεί στο πρόσωπο, ακτινοβολεί στα λόγια, ακτινοβολεί παντού. Αυτό ψάχνουμε σήμερα .. και όπου το βρίσκουμε το θαυμάζουμε. Γιατί; Γιατί είναι γνήσιο, γιατί είναι αυθεντικό, γιατί είναι αληθινά όμορφο.

Είδατε εκείνο το ωραίο τραγούδι που λέει, «σ’ αγαπώ γιατί είσαι ωραία». Κοιτάχτε, άλλο η ωραιότητα, άλλο η ομορφιά. Η ωραιότητα αφορά τον μέσα άνθρωπο .. «γιατί είσαι ωραία». Που; Στην ψυχή σου, στην ύπαρξή σου, γιατί είσαι πραγματικά ένα εκπληκτικό πλάσμα.

Θυμάμαι κάποτε ένα νέο άνθρωπο αρκετά, σε κάποια χρόνια, μπερδεμένο. Κάποια στιγμή γνώρισε μια κοπέλα κι έμεινε έκπληκτος. Έμεινε έκπληκτος. Όταν ήρθε να τον δω, δεν έχω ξανασυναντήσει τέτοια κοπέλα στη ζωή μου, μου λέει. Του λέω, χαίρομαι που τη συνάντησες, θέλω όμως να σου πω μια κουβέντα. Αυτή η κοπέλα είναι καρπός κάποιων ριζών. Δεν μπορείς να απαιτήσεις τους καρπούς και να μην σεβαστείς τις ρίζες, την παράδοση της Εκκλησίας μέσα στην οποίαν μεγάλωσε. Είναι ωραία όντως, γιατί έχει χάρη Θεού. Κι έχει χάρη Θεού γιατί; Γιατί ακολούθησε το θέλημα και τις εντολές Του. Δεν μπορείς λοιπόν σήμερα εσύ .. Γιατί το λέω αυτό, και είναι πολύ σημαντικό να το πω καθαρά. Γιατί η κοπέλα του είπε, κοίταξε εγώ έχω κάποιες αρχές στη ζωή μου και μια απ’ αυτές τις αρχές είναι ότι η ερωτική μου ζωή θα αρχίσει στο γάμο μου. Και ο νεαρός έπεσε απ’ τα σύννεφα, δεν το είχε ξανακούσει αυτό. Όμως απ’ την άλλη μεριά έβλεπε το πρόσωπο που είχε θαυμάσει και της είπε, αν αυτό σε εκφράζει θα το σεβαστώ απόλυτα παρ’ όλο που σου ομολογώ πως δεν το καταλαβαίνω. Κι έτσι προχώρησαν, και όταν ήρθε η ώρα του γάμου τους και βγήκα να τους πάρω στην πόρτα, όταν έδωσα στο γαμπρό το χέρι να του πω η ώρα η καλή, έσκυψε, το πήρε με τα δυο του χέρια, το ασπάστηκε, ακούμπησε και το μέτωπό του κι ένοιωσα να μου λέει, σας ευχαριστώ για τον τρόπο που φτάσαμε σ’ αυτήν την ώρα.

Και έτσι είναι γιατί .. η αλήθεια δεν αλλάζει με τις εποχές. Η αλήθεια είναι αιώνια. Αυτός που αποστασιοποιείται από την αλήθεια, αυτός ναυαγεί. Αυτός είναι ανίκανος να ερωτευθεί και να αγαπήσει, γιατί γι’ αυτόν πλέον, όπως έχει μάθει να ζει, ο άνθρωπος δεν είναι πρόσωπο αγάπης αλλά αντικείμενο απρόσωπης χρήσης και γι’ αυτό ναυαγούν οικογένειες.

Αγαπητοί αδελφοί, ξέρω ότι σας κούρασα . Όμως, η αναζήτησή σας σήμερα είναι πραγματικά συγκλονιστική. Αναζητούμε τη μητέρα του ανθρώπου. Την αναζητούμε γιατί τη χάσαμε, και τη βλέπουμε αυτή την αλήθεια στο πρόσωπο τόσων χαμένων παιδιών. Βλέπουμε αυτή την αλήθεια στο πρόσωπο τόσων και τόσων γυναικών που δέχτηκαν το χάρισμα της μητρότητας με μια εμπιστοσύνη στο πρόσωπο του Θεού. Το βλέπουμε, στα διαλυμένα σπίτια μας και αναζητούμε πάλι την ομορφιά που θα σώσει τον κόσμο.

Η μάνα που ψάχνουμε λοιπόν υπάρχει, όπως ο άνθρωπος ο μπερδεμένος που ψάχνει να βρει τον εαυτό του, κι αυτός ο άνθρωπος υπάρχει. Είναι ο θεάνθρωπος. Κι αυτή η γυναίκα και η μάνα υπάρχει και είναι η Παναγιά. Άρα λοιπόν, αν Την πάρουμε απ’ το χέρι, αν Την εμπιστευθούμε, εάν Της πούμε μαζί με το παιδί μας, Παναγιά μου βοήθησέ με στο δρόμο της μητρότητας. Τότε, τα παιδιά θα ‘χουν ξαναβρεί τη μάνα τους. Τότε, η μάνα θα ‘χει ξαναβρεί τα παιδιά της και τότε η ελπίδα θα έχει ξαναγεννηθεί.

Σήμερα φτάσαμε να ζητάμε αυτό που κάποτε ήταν αυτονόητο. Σήμερα δεν είναι αυτονόητο. Γνωρίσαμε στο παρελθόν μανάδες που για χάρη των παιδιών έζησαν σε δύσκολους ανθρώπους γύρω, αλλά ήταν μάνες. Δεν έλεγαν τότε πρέπει να κοιτάξω και εγώ τη ζωή μου έστω κι αν πληγώνω και θυσιάζω τα παιδιά μου. Κι απ’ την άλλη μεριά, οι σώφρονες άνθρωποι ζητούσαν μια γυναίκα για σπίτι, για οικογένεια, όχι απλά για σύντροφο σε μια ζωή χωρίς νόημα.

Κι επιτρέψτε μου να πω μια κουβέντα ακόμα. Ξέρετε τι φανερώνει αυτή την ανικανότητα πια των ανθρώπων να αγαπάνε; Κάτι που επινόησε η Πολιτεία μας, το λεγόμενο, Σύμφωνο Ελεύθερης Συμβίωσης. Ακούγεται ωραίο αλλά είναι τραγικό. Σήμερα ένας άνθρωπος άμα δεν πιστεύει μπορεί να κάνει και πολιτικό γάμο. ‘Όμως σήμερα κι αυτός είναι βαρύς, και ψάχνουμε να βρούμε ένα Σύμφωνο Ελεύθερης Συμβίωσης. Γιατί ψάχνουμε να βρούμε αυτό; Γιατί ακόμα και όταν συμβιώνουμε φοβόμαστε ο ένας τον άλλον και λέμε, αν αύριο το διαλύσουμε μη βγω και ζημιωμένος οικονομικά.

Τι σημαίνει λοιπόν «ανικανότητα»; Μου είπε κάποιος, μα πάτερ ο γάμος είναι δέσμευση, και του λέω, συμφωνώ απολύτως. Ξέρεις όμως παιδί μου ποιος φοβάται να δεσμευτεί; Ποιος; Αυτός που δεν αγαπάει. Αυτός φοβάται, γιατί φοβάται τον άλλον. Τον χρησιμοποιεί αλλά και τον φοβάται. Και αυτό που θεωρείται μοντέρνο, είναι πραγματικά το πένθιμο αγγελτήριο της αγάπης και των ανθρώπων των ανίκανων να αγαπήσουνε.

Πόσο πιο όμορφα ήταν τα παλιά τα χρόνια που μερικές φορές όταν δε σου δίνανε αυτή που αγαπάς την έκλεβες και έφευγες. Γιατί, και αυτό είχε μια ομορφιά μέσα του. Γι’ αυτό λοιπόν σήμερα τα βλέπουμε όλα, την ομορφιά και τη χάρη που δίνει στη ζωή μια αγάπη που είναι θυσιαστική και γεννιέται με το θάνατο του εγωισμού του ανθρώπου και απ’ την άλλη μεριά ένα πλήθος ανθρώπων ανίκανων και να αγαπήσουν και να ερωτευθούν. Και βέβαια τέτοιοι άνθρωποι, που να καταλάβουν τη θυσιαστική αγάπη της μάνας; Καλά κάνετε και την ψάχνετε ..

Μια προσευχή να κάνουμε στη Μεγάλη Μάνα. Να φωτίζει τις σημερινές μανάδες να βρουν τον εαυτό τους. Να Την έχουν στο σπίτι σαν πρότυπο, σαν παρηγοριά, σαν έμπνευση, σαν πηγή δύναμης. Να βλέπουν την εικόνα Της και να νοιώθουν τις απίστευτες δυνατότητες που έχουν, γιατί κι εκείνες και ο καθένας μπορεί να σαρκώσει το Θεό. Να νοιώθουν τις δυνατότητες που τους εμπιστεύθηκε η αγάπη του Θεού, να τους παραδώσει τις ζωντανές εικόνες Του για να τις συντηρήσουν. Να τις βάλουν στο τέμπλο του σπιτιού, της κατ’ οίκον εκκλησίας. Να τις θυμιάζουν με το άρωμα της δικής τους ευλάβειας και να προσκυνούν στο πρόσωπο των παιδιών τους τη ζωντανή εικόνα του Θεού.

Και τότε, θα ‘χουμε ξαναβρεί το δρόμο μας ..

***

Απομαγνητοφώνηση Φαίη/Αβέρωφ

Αγία Νεομάρτυς Αθανασία(Λεπέσκιν)ηγουμένη της Μονής Σμόλενσκ(+1932)

site analysis

Γεννήθηκε στη Μόσχα στις 15 Μαρτίου 1885 Ο πατέρας της - Vasily Ν Lepeshkin είχεμπορική επιχείρηση

Το 1902 τελείωσε το Usachevsky Ινστιτούτο της Μόσχας όπου φοιτούσαν παιδιά πλούσιων εμπόρων και γνώριζε τη γαλλική και γερμανική γλώσσα.Μετά από λίγο καιρπρος έκπληξη πολλών- έγινε δόκιμη μοναχή στο μοναστήρι της Αγίας Τριάδος Zosimova κοντά στην Μόσχα,ενώ το 1904 στάλθηκε στο μοναστήρι Πονετάεβσκ όπυ τελειοποίησε την τεχνική της στην αγιογραφία.

Εκάρη μοναχή το 1914 και το 1920 εκλέχθηκε ηγουμένη.Το μοναστήρι έκλεισε και στην θέση άνοιξε ένας γεωργικός συνεταιρισμός όπου εργάζονταν οι μοναχές μέχρι το 1928.Ως υπεύθυνη για τον συνεταιρισμό είχε επαφές με την εκτελεστική επιτροπή της περιοχής.Σε μία συνάντηση,ένας μπολσεβίκος για να την πειράξει της είπε:«Εμείς εδώ έχουμε το πορτραίτο του Μάρξ,μαθητή του πρώτου σοιαλιστή που ήταν ο Χριστός.Τότε η ηγουμένη του απάντησε:''Τότε γιατί δεν έχετε ένα πορτραίτο και του Δασκάλου!;''
Λόγω των δύσκολων συνθηκών υπέφερε από την καρδιά της και από άλλες ασθένειες.
Έπειτα έζησε  στην περιοχή Naro-Fominsk, της Μόσχας όπου και εγκαταστάθηκε με μία ηλικιωμένη μοναχή την Αντωνία, και την μοναχή Ευδοκία Buchinevoy.Για να επιζήσουν έφτιαχναν παπλώματα

Συνελήφθη για αντισοβιετική προπαγάνδα στις 28 Μαίου/10 Ιουνίου 1931.Καταδικάστηκε σε 5 χρόνια εξορία στο Καζακστάν.Εκοιμήθη στις 12 Μαίου 1932.

ΠΗΓΗ.ΠΡΟΣΚΥΝΗΤΗΣ

Η ΑΓΙΑ ΝΕΟΜΑΡΤΥΣ ΜΑΡΙΑ Η ΜΕΘΥΜΟΠΟΥΛΑ.

site analysis

ΗΜΕΡΑ ΜΝΗΜΗΣ: 1η ΜΑΪΟΥ.

Γεννήθηκε στὸ χωριὸ Κάτω Φουρνὴ τοῦ Μεραμβέλλου Ἡρακλείου. Ἔζησε στὰ δύσκολα καὶ πικρὰ χρόνια τῆς τουρκικῆς σκλαβιᾶς. Ὅμως ἡ βαρυχειμωνιὰ τῆς δουλείας δὲν τὴνἔπνιγε,γιατὶ ἄφηνε τὴν ψυχή της νὰ γλυκαίνεται ἀπὸ τὰ οὐράνια λόγια τοῦ Χριστοῦ ποὺ στάλαζαν μέσα της οἱ εὐσεβεῖς γονεῖς της.Πόσο σημαντικὰ ἦταν ἐκεῖνα τὰ πρῶτα χρόνια.9

Στὶς ἀγροτικὲς ἐργασίες ἦταν ἐπιμελὴς καὶ πρόθυμη, στὸ νοικοκυριὸ ἀκριβὴς καὶ πρώτη, στὰ πνευματικὰ ἄριστη…Μελετοῦσε τὴν Ἁγία Γραφή, τοὺς Βίους τῶν ἁγίων, εκκλησιαζόταν τακτικά, προσευχόταν μὲ πίστη, ὑπάκουε στοὺς γονεῖς της. Ὅλοι τὴν ἀγαποῦσαν. Ἀλλὰ καὶ ἕνας τήν… φθονοῦσε. Ὁ ἐχθρὸς διάβολος, ποὺ προσπάθησε νὰ τὴν αἰχμαλωτίσει στὰ δίχτυα του. Μάταια ὅμως.

Στὴν περιοχὴ ποὺ ζοῦσε ἡ Μαρία, ἐπόπτευε τὴν τάξη ἕνας χωροφύλακας Τουρκαλβανός, ποὺ τὴν ἔβλεπε καὶ τὴν ἀγάπησε μὲ πονηρὸ πάθος. Καὶ ἄρχισε τὶς ἐνοχλήσεις. Πρῶτα μὲ περιποιητικὰ λόγια καὶ κολακεῖες καὶ ἔπειτα μὲ χαμόγελα καὶ ὑποσχέσεις. Ἡ πιστή μαθήτρια του Χριστού, η Μαρία, ἀντιστάθηκε ἀπὸ τὴν ἀρχὴ μὲ γενναία περιφρόνηση. «Δὲν εἶναι δυνατόν», ἔλεγε μέσα της, «νὰ παραδώσω τὸ σῶμα μου καὶ τὴν ψυχή μου σὲ χέρια ἄπιστου ἀνθρώπου». Καὶ προσευχόταν μὲ πίστη νὰ τὴν ἀσφαλίσει ὁ Κύριος.

Ὁ πονηρὸς Τουρκαλβανὸς διαπιστώνοντας ὅτι οἱ προσπάθειές του ναυαγοῦσαν ὀργίσθηκε. Ἡ συμπάθειά του πρὸς τὴν πανέμορφη κόρη μετατράπηκε σε μίσος. Καὶ ἀπό τὸ μίσος του οδηγήθηκε στὴν ἀπόφαση νὰ την ἐξοντώσει. Ἔτσι δυστυχῶς λειτουργοῦν οἱ ἄνομοι ἄνθρωποι.

Ἡ Μαρία ἀσχολοῦνταν με τη σηροτροφία. Ἔτρεφε μεταξοσκώληκες καὶ ἔγνεθε τὸ μετάξι τους . Τὴν ἄνοιξη καὶ καλοκαίρι κάθε μέρα συνέλεγε ἀπὸ τὶς μουριὲς τὰ δροσερότερα φύλλα καὶ τὰ ἅπλωνε στὶς ξύλινες κασέλες. Εκεῖνα τὰ μικρὰ ὁλόχιονα σκουλήκια ἀκατάπαυστα ἔτρωγαν καὶ μεγάλωναν, γιὰ νὰ δώσουν τὸ μεταξένιο κουκούλι τους .

Ἦταν κάποια ὥρα ποὺ ἀνέμελα εἶχε σκαρφαλώσει σὲ μουριὰ και ἔκοβε καὶ συνέλεγε ένα-ένα τὰ μουρόφυλλα. Ξαφνικὰ ἀκούστηκε θόρυβος. Ἦταν τὰ βήματα ἀνθρώπου ποὺ βιαστικὰ καὶ νευρικὰ προχωροῦσε καὶ παραμέριζε τὶς ψηλὲς ἀγριοπρασινάδες.

Καὶ νά, μπροστά της ὁ Τουρκαλβανός, ὁ χωροφύλακας, μὲ ὑπηρεσιακό του ὅπλο καὶ τὸ δάχτυλο στὴ σκανδάλη. Εἶχε ἔρθει γιὰ νὰ σκοτώσει τὸ πιὸ ἁγνὸ λουλούδι. Σημάδεψε καλὰ τὸ θύμα του καὶ πυροβόλησε. Ἡ σφαί ρα βρῆκε τὴν ἁγνὴ κόρη στὴν καρδιά.

Αἱμόφυρτη,νεκρὴ ἔπεσε ἀπὸ τὸ δένδρο ἡ Μαρία. Το ἔγκλημα εἶχε ὁλοκληρωθεῖ.

Ο Ἀγαρηνὸς ἔφευγε πίσω ἱκανοποιημένος καὶ οἱ ἄγγελοι κατέφθαναν ἀπὸ τὸν οὐρανὸ να παραλάβουν τὴν πανέμορφη ψυχὴ τῆς νεομάρτυρος Μαρίας, γιὰ νὰ τὴν παραδώσουν μὲ χαρὰ στὰ χέρια τοῦ Νυμφίου της.

Στὴ γῆ τῆς ἁγιοτόκου καὶ λεβεντογέννας Κρήτης πόση εὐλογία ἔφερε τὸ μαρτυρικὸ σῶμα τῆς ἄφθορης καὶ ἁγνῆς καὶ πιστῆς κόρης, τῆς Μαρίας τῆς Μεθυμοπούλας. Ἦταν τὸ ἔτος1826.

Δύο αἰῶνες πέρασαν ἀπὸ τότε καὶ ὅμως ἡ μνήμη τῆς ἁγίας Μαρίας δὲν ἔσβησε. Εἶναι δυνατὴ καὶ ἐμπνέει δυνατὰ τοὺς πιστοὺς νέους ὄχι μόνο τῆς Κρήτης ἀλλὰ καὶ ὅλης τῆς Ἑλλάδος σὲ ζωὴ δοσμένη στὸν Θεὸ καὶ τὴν ἀλήθεια Του.

Ἀπολυτίκιον

Ἦχος δ’. Ταχὺ προκατάλαβε.

Χριστὸν καθικέτευε, ὑπὲρ ἡμῶν ἐκτενῶς, Φουρνῆς ἐγκαλλώπισμα, καὶ Νεοάθλων τερπνόν, Μαρία λευκάνθεμον· ἔρωτα γὰρ ἀπίστου, ἀρνηθεῖσα ἐδέχθης, βλῆμα θανατηφόρον, ἐξ αὐτοῦ ὡς στρουθίον, καὶ πτέρυγας πρὸς τὸν Κτίστην, ψυχῆς σου ἐπέτασας.

Ἕτερον Ἀπολυτίκιον

Ἦχος πλ. α’. Τὸν συνάναρχον Λόγον.

Εὐσεβούντων οἱ δῆμοι, ἐγκωμιάσωμεν, Μεθυμοπούλαν Μαρίαν, τὴν ἐκ Φουρνῆς ἐκτενῶς, ὡς ἀμνάδα τοῦ Παντάνακτος πανάσπιλον, κράζοντες· πρέσβευε Χριστῷ, Νεομάρτυς θαυμαστή, ὡς ὄρνις ἐπὶ μωρέας, ὑπὸ στυγνῆς ἡ τρωθεῖσα, χειρὸς σωθῆναι τὰς ψυχὰς ἡμῶν.

Ἕτερον Ἀπολυτίκιον

Ἦχος πλ. α’. Τὸν συνάναρχον Λόγον.

Τῆς Τριάδος τὴν πίστιν, καλῶς ἐτήρησας, καὶ δι’ αἱμάτων σου ταύτην, καλλιγραφοῦσα πιστῶς, τάς ἐνέδρας τοῦ ἐχθροῦ, πάσας διέφυγες· ὅθεν ἠγώνισαι στεῤῥῶς, ὡς παρθένος εὐκλεής, ὦ νεομάρτυς Μαρία • διό σε πάντες τιμῶμεν, τὰς σὰς πρεσβείας ἐξαιτούμενοι.

Κοντάκιον

Ἦχος πλ. δ’. Τῇ ὑπερμάχῳ.

Στεῤῥῶν ἀμνάδων τοῦ Χριστοῦ τὴν καλλιπάρθενον, τὴν ἐκ Κρήτης ὥσπερ ἄνθος εὐωδέστατον, ἑξανθήσασαν Μαρίαν τὴν ἀθληφόρον, μελῳδίαις καταστέψωμεν καὶ ᾂσμασιν, ὡς παρθένων νεανίδων κῆπον ἥδιστον, ἀνακράζοντες· χαίροις Μάρτυς νεόαθλε.

Κάθισμα

Ἦχος δ’. Ἐπεφάνης σήμερον.

Τὴν ὀφρὺν ἐπάτησας, τοῦ ἀρχεκάκου, νεομάρτυς δράκοντος, ῥωσθεῖσα χάριτι Θεοῦ, καὶ ἠνδραγάθησας ἄριστα, Μαρία νέον, τῆς πίστεως σέμνωμα.

Ὁ Οἶκος

Ἄνθος τερπνὸν ἁγνείας, ἀνεδείχθης Μαρία, καὶ πίστεως νεόδρεπτον κρίνον, ἐν Φουρνῇ τὸ βλαστῆσαν καλῶς, καὶ ὀδμαῖς ἡδῦναν εὐσεβεῖς ἅπαντας, ἀνδρείας καὶ συνέσεως, βοῶντάς σοι σεμνῶς τοιαῦτα·

Χαῖρε δοχεῖον τῆς παρθενίας·

χαῖρε πυξίον στεῤῥοψυχίας.

Χαῖρε γυναικῶν ἀλκιφρόνων ὑπόδειγμα·

χαῖρε εὐκλεῶν νεανίδων θησαύρσιμα.

Χαῖρε καύχημα τῆς πίστεως καὶ σεμνότητος κανῶν·

χαῖρε ἔρεισμα ἁγνότητος καὶ σοφίας λαμπηδών.

Χαῖρε ὅτι κατεπάτησας τοῦ ἀλάστορος ὀφρύν·

χαῖρε ὅτι πᾶσιν ἔδειξας εὐψυχίαν ἀνδρικήν.

Χαῖρε χαρὰ Φουρνῇς καὶ ὠράϊσμα·

χαῖρε φθορὰ ἀπίστων καὶ σύντριμμα.

Χαῖρε ἀμνὰς ἐκλεκτὴ τοῦ Κυρίου·

χαῖρε ψεκὰς μυστικοῦ θείου μύρου.

Χαίροις Μάρτυς νεοᾶθλε.

Μεγαλυνάριον

Φεύγουσα τὸν ἔρωτα μιαροῦ, ἀλλοπίστου θῦμα, τῷ Νυμφίῳ σου καὶ Θεῷ ἄμωμον προσήχθης Μαρία Νεομάρτυς, αὐτῷ τὴν σὴν ἁγνείαν, προῖκα προσφέρουσα.

Η ΟΣΙΑ ΜΗΤΗΡ ΗΜΩΝ ΥΠΟΜΟΝΗ

site analysis

 (13 ΜΑΡΤΙΟΥ)

«Η Αγία Υπομονή ήταν η βασίλισσα του Βυζαντίου Αυγούστα Ελένη – Δραγάση Παλαιολόγου. Ήταν κόρη του αυτοκράτορα των Σλάβων Κωνσταντίνου Δραγάση. Έγινε αυτοκράτειρα του Βυζαντίου ως σύζυγος του Εμμανουήλ Β’ του Παλαιολόγου. Είχε 6 παιδιά και ως αυτοκράτειρα, κατά τον φιλόσοφο Γεώργιο Πλήθων Γεμιστό, διακρινόταν για τη σωφροσύνη της και την δικαιοσύνη της. Ήταν η μητέρα του τελευταίου αυτοκράτορα του Βυζαντίου, Κωνσταντίνου Παλαιολόγου. Ο αυτοκράτορας σύζυγός της έγινε αργότερα μοναχός με το όνομα Ματθαίος και μετά το θάνατό του έγινε και η ίδια μοναχή στο μοναστήρι της Κυρά - Μάρθας. Ήταν μια μοναχή σαν όλες τις άλλες και, ακόμη και αν ήταν αυτοκράτειρα, έκανε όλα τα διακονήματα στο μοναστήρι.

Η Αγία Υπομονή βοήθησε να ιδρυθεί ένας οίκος ευγηρίας, με το όνομα ‘Η ελπίδα των απελπισμένων’, στο μοναστήρι του Αγίου Ιωάννη (του τιμίου Προδρόμου) της Πέτρας όπου φυλασσόταν το σκήνωμά του Αγίου Παταπίου.

Η πολιορκία της Κωνσταντινούπολης συνέβη κατά τη στιγμή που εκείνη και ο σύζυγός της είχαν εξοριστεί (1390 – 1392). Η Αγία Υπομονή πέθανε στις 13 Μαρτίου του 1450, 3 χρόνια πριν η Κωνσταντινούπολη, πρωτεύουσα του Βυζαντίου, πέσει στα χέρια των Οθωμανών Τούρκων, έπειτα από μακρά πολιορκία. Στην πτώση της Κωνσταντινούπολης ο αυτοκράτορας υιός της, Κωνσταντίνος Παλαιολόγος, πέθανε στη μάχη. Η Αγία Υπομονή ετάφη στη μονή του Παντοκράτορα στην Κωνσταντινούπολη. Εκεί ετάφησαν ο αυτοκράτορας σύζυγός της και 3 από τα παιδιά τους (εκ των οποίων τα 2 ήταν μοναχοί).

Μετά την άλωση της Κωνσταντινούπολης από τους Οθωμανούς το 1453, ο Αγγελής Νοταράς, συγγενής του αυτοκράτορα (ανιψιός της Αγίας Υπομονής) μετέφερε στο βουνό Γεράνεια στη Νότια Ελλάδα (κοντά στην Αθήνα) και έκρυψε το λείψανο του Αγίου Παταπίου σε μια σπηλιά, κοντά στην πόλη Θέρμαι (το σημερινό Λουτράκι) που ήταν ήδη ασκητήριο μοναχών από τον 11ο αιώνα μ.Χ. Στο σπήλαιο αυτό βρέθηκε Βυζαντινή αγιογραφία της Αγίας Υπομονής και η αγία κάρα της. Στο σπήλαιο αυτό χτίστηκε το 1952 από τον γέροντα Νεκτάριο Μαρμαρινό το μοναστήρι του Αγίου Παταπίου, όπου και φυλάσσεται η σεπτή κάρα της Αγίας Υπομονής».

(Πηγή: Βικιπαίδεια)

Είναι αξιοθαύμαστη η περίπτωση της πριγκιποπούλας, μετέπειτα  αυτοκράτειρας κι ύστερα μητέρας αυτοκράτορα, που έγινε μοναχή, της Ελένης Δραγάση και μετέπειτα Υπομονής. Διότι ασφαλώς δεν είναι εύκολο να αφήσει κανείς τις τιμές και τις δόξες, έστω και σε περίοδο παρακμής, για να εγκλειστεί σε μοναστήρι, ζώντας ως «κοινός» θνητός, με επιτέλεση και των πιο δύσκολων και «χαμηλών» διακονημάτων. Αυτό δείχνει μία ιδιαίτερη ταπείνωση, που αποτελεί την προϋπόθεση για να δεχτεί κανείς πλούσια τη χάρη του Θεού.  Το ακόμη θαυμαστότερο όμως  είναι ότι όχι μόνον έγινε μοναχή, αλλά έφτασε και σε μέτρα αγιότητας τέτοια, που η Εκκλησία μας τα διαπίστωσε, ώστε να διακηρύξει και  την οσιότητά της. Τα θαύματα για παράδειγμα που έχουν καταγραφεί από τις επεμβάσεις της, παλαιότερα και νεώτερα, είναι πολλά, σαν την περίπτωση εκείνου του οδηγού ταξί, που σαν σήμερα πριν λίγα μόλις χρόνια, μεταφέροντας στο Λουτράκι από την Αθήνα μία απλή καλόγρια και αποκαλύπτοντας το πρόβλημά του – καρκίνο στο δέρμα – δέχτηκε την ευλογία της που λειτούργησε άμεσα ως θεραπεία από το νόσημά του. Κι όταν μετά από μία μικρή στάση την αναζήτησε, αυτή είχε εξαφανιστεί, δεν την είχε δει κανείς, όπου ρώτησε εκεί γύρω που σταμάτησε, την αναγνώρισε δε λίγο αργότερα στο ιατρείο που προσήλθε, γιατί ο ιατρός είχε αναρτημένη την αγία εικόνα της.

Το παράδοξο όμως της ζωής της: από αυτοκράτειρα να γίνει απλή και ταπεινή καλόγρια και μάλιστα να αγιάσει, αίρεται και κατανοείται, όταν δει κανείς την όλη πορεία της απαρχής. Η Ελένη οσία Υπομονή ζούσε με αίσθηση της παρουσίας του Θεού, με φροντίδα επιτέλεσης των αγίων εντολών Του, με ταπείνωση και κυρίως με αγάπη προς τους συνανθρώπους της, θα έλεγε κανείς, από γεννησιμιού της. Είτε στα ανάκτορα είτε στο μοναστήρι, είτε μικρή κοπέλα είτε σύζυγος αυτοκράτορα, την ίδια ζωή στην ουσία ζούσε, κάτι που περίτρανα αποδεικνύει ότι ο καλοπροαίρετος άνθρωπος, ο άνθρωπος που αγαπά αληθινά τον Χριστό δεν επηρεάζεται από τις εξωτερικές συνθήκες της ζωής, αλλά από αυτό που έχει θέσει ως στέρεο στόχο της ζωής του. Με άλλα λόγια η οσία Υπομονή είναι μία επιπλέον περίπτωση πραγματικού αγίου ανθρώπου, που μπορούσε να λέει ό,τι και ο απόστολος Παύλος: «ηγούμαι πάντα σκύβαλα είναι, ίνα Χριστόν κερδήσω», όλα τα θεωρώ σκουπίδια, προκειμένου να είμαι με τον Χριστό. Κι ίσως εκείνο που μας κάνει να μένουμε περισσότερο έκθαμβοι στην περίπτωσή της είναι το γεγονός ότι ζούσε οσίως και σωφρόνως κι όσο ακόμη ήταν στις μεγάλες θέσεις και δεν είχε κλειστεί στο μοναστήρι. Σαν να μην την ακουμπούσε τίποτε επίγειο, σαν να ήταν ένα είδος περιστεριού που περιίπτατο υπεράνω της συγχύσεως του κόσμου τούτου. Και πράγματι μεταξύ των άλλων έτσι την αντιμετωπίζει ο υμνογράφος της. Μας καλεί «να την εγκωμιάσουμε, αυτήν που ήταν ένδοξη βασίλισσα, γιατί σαν περιστέρι ευλαβικό πέταξε πάνω από τον κόσμο της σύγχυσης προς τις σκηνές του ουρανού κι έζησε με αληθινή αγάπη, με άσκηση, με ταπείνωση» («Την κλεινήν βασιλίδα εγκωμιάσωμεν, Υπομονήν την οσίαν, περιστεράν ευλαβή εκ του κόσμου πετασθείσαν της συγχύσεως προς τας σκηνάς του ουρανού, εν αγάπη ακλινεί, ασκήσει και ταπεινώσει») (απολυτίκιο της οσίας).

Έχουμε σημειώσει και πάλι ότι τη χάρη ενός αγίου και γενικώς ενός ανθρώπου απλού την βλέπουμε φανερά από το τι μας προκαλεί στην προσέγγισή του. Ένας άγιος πάντοτε μας ανεβάζει πνευματικά, μας κάνει να βλέπουμε τον αληθινό σκοπό της ζωής, μας δίνει ώθηση να αποκαλυφθεί ο καλύτερος εαυτός μας. Με τον άγιο δηλαδή βγαίνει το γέλιο της ψυχής μας, γινόμαστε όντως άνθρωποι. Αυτό με ένα λόγο που έχει ο άγιος, τη χάρη του Θεού, αυτό και μεταγγίζει. Πώς το λέει ο ίδιος ο Κύριος; «Το δένδρον εκ του καρπού γινώσκεται». Αυτό ακριβώς συνέβαινε και με την οσία Υπομονή. Η προσέγγισή της από κάθε άνθρωπο οδηγούσε στην εν Θεώ αύξηση του ανθρώπου, στη φανέρωση του χαρισματικού εαυτού του. Και δεν είναι λόγια που τα λέμε εμείς σήμερα εγκωμιαστικά. Είναι η εμπειρία της εποχής, καταγεγραμμένη από ανθρώπους που την ήξεραν και μάλιστα αγίους. Ας ακούσουμε για παράδειγμα τι λέει ο πρώτος Οικουμενικός Πατριάρχης μετά την άλωση της Πόλης, Γεννάδιος ο Σχολάριος, σε συγκεκριμένο λόγο του «Επί τη κοιμήσει της μητρός του Βασιλέως Κωνσταντίνου ΙΑ΄ αγίας Υπομονής» :

 «Την μακαρίαν εκείνην Βασίλισσαν όταν την επεσκέπτετο κάποιος σοφός, έφευγεν κατάπληκτος από την ιδικήν της σοφίαν. Όταν την συναντούσε κάποιος ασκητής, αποχωρούσε, μετά την συνάντηση, ντροπιασμένος δια την πτωχείαν της ιδικής του αρετής, συγκρινομένης προς την αρετήν εκείνης. Όταν την συναντούσε κάποιος συνετός, προσέθετεν εις την ιδικήν του περισσοτέραν σύνεσιν. Όταν την συναντούσε κάποιος νομοθέτης, εγινόταν προσεκτικώτερος. Όταν συνομιλούσε μαζί της κάποιος δικαστής, διεπίστωνε ότι έχει ενώπιόν του έμπρακτον Κανόνα Δικαίου. Όταν κάποιος θαρραλέος (τη συναντούσε), ένοιωθε νικημένος, αισθανόμενος έκπληξιν από την υπομονήν, την σύνεσιν και την ισχυρότητα του χαρακτήρος της. Όταν την επλησίαζε κάποιος φιλάνθρωπος, αποκτούσε εντονώτερο το αίσθημα της φιλανθρωπίας. Όταν την συναντούσε κάποιος φίλος των διασκεδάσεων, αποκτούσε σύνεσιν, και, γνωρίζοντας την ταπείνωσιν εις το πρόσωπόν της, μετανοούσε. Όταν την εγνώριζε κάποιος ζηλωτής της ευσεβείας, αποκτούσε μεγαλύτερον ζήλον. Κάθε πονεμένος με τη συνάντηση μαζί της, καταλάγιαζε τον πόνο του. Κάθε αλαζόνας αυτοτιμωρούσε την υπερβολικήν του φιλαυτίαν. Και γενικά κανένας δεν υπήρξε, που να ήλθεν εις επικοινωνίαν μαζί της και να μην έγινε καλύτερος».

Κι ακόμη: «Ο σύγχρονός της διάκονος Ιωάννης Ευγενικός, αδελφός του Μάρκου του Ευγενικού, αρχιεπισκόπου Εφέσου, στον Παραμυθητικό του Λόγο προς τον Κωνσταντίνο Παλαιολόγο επί τη κοιμήσει της Μητρός του αγίας Υπομονής συνοψίζει:  «Ως προς δε την αοίδιμον εκείνην Δέσποιναν Μητέρα σου, τα πάντα εν όσω ζούσε, ήσαν εξαίρετα, η πίστις, τα έργα, το γένος, ο τρόπος, ο βίος, ο λόγος και όλα μαζί ήσαν σεμνά και επάξια της θείας τιμής και, όπως έζησε μέτοχος της θείας Προνοίας, έτσι και ετελεύτησεν».
Η «Αγία Δέσποινα»,όπως την ονομάζει ο Γεώργιος Φραντζής, συνέδεσε την έννοια του μοναχικού της ονόματος (Υπομονή) με τον τρόπον αντιμετωπίσεως και των ευτυχών στιγμών και των απείρων δυσκολιών της όλης ζωής της. Υπομονή κατά βίον, πράξιν και μοναχικό όνομα. «Τη υπομονή αυτής εκτήσατο την ψυχήν αυτής» (Ι. Μητρόπολις Μονεμβασίας και Σπάρτης).

Το μόνο που ίσως αυθόρμητα έρχεται και σε εμάς να κάνουμε μπροστά στην οσία Υπομονή είναι να τη μεγαλύνουμε όπως και η Εκκλησία μας: «Είθε να χαίρεις, Υπομονή, συ που αναδείχτηκες πρότυπο υπομονής, στήλη της σωφροσύνης, στέρεο τείχος των αρετών και ταμείο της αγάπης, συ που είσαι η ένδοξη κορυφή των ένθεων βασιλισσών» («Χαίροις εκμαγείον υπονονής, στήλη σωφροσύνης, αδιάσειστον αρετών τείχος και ταμείον, Υπομονή, αγάπης, ενθέων βασιλίδων κέρας περίδοξον»).

Γυναίκες καπετάνισσες στο αντάρτικο του Πόντου

site analysis

Η Σοφία Καζεπίδου

εικονα: Karakapan

Η θρυλική Σοφία Καζεπίδου, από το χωριό Ολουχλού του Καράπουναρ της Πάφρας, ήταν μια φιλήσυχη νοικοκυρά έως το 1915, τότε που οι ορδές των Τούρκων έγιναν απειλή για τον τόπο της. Από το 1915 βρίσκεται στο βουνό, κοντά στον φυγόστρατο άντρα της, τον Νικόλα, ο οποίος σκοτώθηκε στις 18 Απριλίου του 1917, στη μάχη της Ματεωμένης Σπηλιάς του Οτ Καγιά, στο βουνό Νεπίν.

Μετά τον θάνατο του άντρα της, ανέλαβε την εκδίκησή του και για τον σκοπό αυτό δημιούργησε στο βουνό δική της ομάδα από γυναίκες και άντρες, που είχαν σκοπό τους να μπαίνουν στα τουρκικά χωριά και να κάνουν σε βάρος των Τούρκων,  αντίποινα, σε ότι έκαναν και αυτοί στους Έλληνες, δηλαδή πυρπολισμούς χωριών, συλλήψεις, θανατώσεις, φυλακίσεις, εξορίες κ. τ. λ.

Το χωριό της, το Ολουχλού, ήταν θρησκευόμενο, είχε βγάλει πολλούς ιερείς, που λειτουργούσαν σε χωριά της περιοχής Πάφρας, Σαμψούντας, Γάβζας και Βεζίρ Κιοπρού. Η Σοφία είχε μεγαλώσει μέσα στο κλίμα αυτό και είχε γαλουχηθεί με τα νάματα της χριστιανοσύνης, αλλά βρέθηκε, άθελά της, μέσα στη λαίλαπα αυτή του πολέμου 1915-1922.

Ένιωθε πως δεν τη χωρούσε πλέον ο τόπος που τόσο πολύ αγάπησε, με τους φιλήσυχους και προοδευτικούς του κατοίκους, γιαυτό και πήρε την απόφαση να ακολουθήσει τον άντρα της στα βουνά, όταν αυτός, από ανάγκη, κατέφυγε σε αυτά για προστασία, επειδή ήταν φυγόστρατος. Από τις πρώτες μέρες που βρέθηκε στο βουνό, έπρεπε και αυτή να ακολουθήσει τη μοίρα των τόσων άλλων Ελλήνων και Ελληνίδων, που για την ίδια αιτία κατέφυγαν στο βουνό.

Οι επιζήσαντες Παφραίοι πρόσφυγες, που ήρθαν στην Ελλάδα το 1924, διηγούνται ένα θλιβερό περιστατικό, που συνέβη στην Κυρά Σοφία Καζεπίδου, την καπετάνισσα, όταν πολεμούσε τους Τούρκους στη μάχη της Γιαλάς, στην τοποθεσία Τρεις Βρύσες.

Ένα εχθρικό βόλι τη βρήκε στο κεφάλι, ενώ είχε δεμένο στην πλάτη της το δύο χρόνων κοριτσάκι της, την Ιφιγένεια, που την ώρα της μάχης δεν μπορούσε να την αφήσει πουθενά, όπως, εξάλλου, γινόταν στις περισσότερες περιπτώσεις. Όταν οι γυναίκες έμπαιναν στη μάχη, είχαν δεμένα τα παιδιά τους στην πλάτη τους για περισσότερη ασφάλεια, παρά να τα έχουν δίπλα τους.

Οι Τούρκοι, στις 27 Ιουνίου 1917, αφού εξουδετέρωσαν την άμυνα των ανταρτών, προχώρησαν πιο ψηλά, προς τα λημέρια των ανταρτών, που είχαν στο μεταξύ απομακρυνθεί από την επικίνδυνη περιοχή και όταν, μετά από δύο μέρες, οι Τούρκοι έφυγαν και πήγαν στις έδρες των μονάδων τους, οι αντάρτες πήγαν στον τόπο της μάχης, στις Τρεις Βρύσες, για να θάψουν τους νεκρούς συμπολεμιστές τους και να περιθάλψουν, αν έβρισκαν, τους τραυματίες. Εκεί βρήκαν τη Σοφία νεκρή και το κοριτσάκι της, την Ιφιγένεια, δεμένη ακόμη στην πλάτη της μητέρας της ζωντανή. Δεμένη όπως ήταν, έγλυφε το ματωμένο κεφάλι της μητέρας της, από ανθρώπινο ένστικτο για επιβίωση. Με το αίμα αυτό επέζησε αυτές τις δύο μέρες.

Την Ιφιγένεια υιοθέτησε ένα αντρόγυνο ανταρτών, που δεν είχε παιδιά.

Ήρθαν στην Ελλάδα και εγκαταστάθηκαν, αρχικά στο χωριό Νυμφόπετρα Λαγκαδά, και στη συνέχεια στην Κάτω Τούμπα.

Ο θετός της πατέρας, ο μπαρμπα Κυριάκος έδωσε όλες τις πληροφορίες που αναφέρονται πιο πάνω.

.

Γιώργος Αντωνιάδης
Οικονομολόγος- Συγγραφέας

Πηγή: Santeos το διαβάσαμε στο Αβέρωφ

ΣΚΕΨΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΕΣΒΥΤΕΡΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΡΟΛΟ ΤΗΣ..

site analysis

Με ξεχωριστή χαρά θα προσπαθήοω να ρίξω μερικές ακτίνες φωτός στη μορφή της πρεσβυτέρας (αλλά και στις νέες κοπέλες που πρόκειται να γίνουν πρεσβυτέρες) για την μεγάλη αποστολή πού έχει στην ορθόδοξη Εκκλησία μας. Σ' αυτήν την ηρωική προσωπικότητα οφείλονται πολλά για την υπομονή, την σιωπή, την γλυκιά της παρουσία.

Ή ολοκληρωμένη αυτή γυναίκα, με την χάρη του Θεού, για την μεγάλη τιμή πού της έκανε να είναι δίπλα στον ιερέα σύζυγο της, είναι μια παρουσία προσφοράς, αφοσίωσης, αγάπης και ζεστασιάς. Είναι γεγονός ότι και εσένα καλούσε ό Θεός, στην αποδοχή μιας μεγάλης τιμής, να γίνεις σύζυγος και συνεργάτης του αντιπροσώπου Του πάνω στη γη.

"Αλλά, ας δούμε την δική μας συμπεριφορά στο θεϊκό αυτό κάλεσμα. Ξέρεις ότι πρέπει να είσαι ισχυρή, να σε χαρακτηρίζει παντού και πάντοτε ή ειλικρίνεια και διαφάνεια, να έχεις επίγνωση και συναίσθηση ότι πρέπει να κινείσαι μέσα στα πλαίσια της μετριοφροσύνης και της ταπεινοφροσύνης. Δεν χαρίζεσαι στον εαυτό σου.

Πόσο δύσκολο αγώνισμα, πόση ενδοσκόπηση και προσευχή, πόση αντίσταση, πόση προσπάθεια για να μπορείς να οπλιστείς για την κατάκτηση της τελειότητας. Πόσο, αλήθεια, είναι σκληρός ό αγώνας. Κάθε μέρα, κάθε ώρα, κάθε στιγμή παραδομένη άνευ όρων στην αγάπη, στη θυσία.

Ή προσφορά σου σου δίνει μια εξαίσια χαρά. Έχεις την δύναμη να κυβερνήσεις τη ζωή σου, προσφέρεσαι χωρίς αντάλλαγμα, θυσιάζεσαι άγόγγυστα και πορεύεσαι αψηφώντας το εγώ σου. Πολλές φορές ό κόσμος γύρω σου σε κοιτάζει καχύποπτα και εχθρικά, γιατί δεν δέχεται ότι υπάρχουν και ψυχές με τόση ακεραιότητα.

Σέ πολλές κρίσιμες στιγμές στη ζωή σου, που χάνεις το έδαφος κάτω από τα πόδια σου, πού ό πόνος καταλύει το είναι σου, την ϋπαρξή σου ολόκληρη, εσύ βρίσκεις την δύναμη να σταθείς και να συνεχίσεις την ιερότητα της δημιουργικής σου αποστολής. Είναι αλήθεια ότι έχεις επίγνωση της καταστάσεως σου, το γνώθι σ'αύτόν και πάντα χίλια συναισθήματα θα εκφράζουν οι κινήσεις σου. Και μέσα στον ενθουσιασμό, τη χαρά και το πάθος, πού θα χτυπάει οτήν καρδιά σου, θα έρχονται χτυπήματα λύπης, απελπισίας, στεναγμού ψυχής, αγωνία στην πορεία σου.

'Αλλά εσύ αναγνωρίζεις ότι ή οδύνη φέρνει τη χαρά. "Εχεις ανοιχτά τα παράθυρα ατό φως. "Ολες οι πράξεις σου μετρημένες και ζυγισμένες, προσεκτική και συνετή ή συμπεριφορά σου, άριστοι οί τρόποι σου, ευγενική και σαγηνευτική, οι εκδηλώσεις σου ειλικρινείς, οι σκέψεις σου και οί ιδέες σου μετριοπαθείς και λογικές, απαλλαγμένες από ακρότητες και φανατισμό.

Είναι αλήθεια ότι δεν μπορείς να κάνεις την ζωή σου όπως τη θέλεις. Πρέπει να συνειδητοποιήσεις την πραγματική σου αξία. Τίποτα και κανένας στον κόσμο δεν υπάρχει χωρίς σκοπό, και έσΰ έχεις σκοπό. Τα πράγματα, όμως, δεν είναι τόσο εύκολα, ό δρόμος είναι πολύς, ή πορεία σου μεγάλη, το τέρμα μακριά, οι ανάγκες είναι τόσες πολλές, οι δοκιμασίες τόσο συχνές, οι απαιτήσεις υπερβολικές και οί θλίψεις τόσο βαριές.

"Ολοι και όλα βιάζονται και τρέχουν μέσα στο σπίτι σου και στην ενορία σου, και εσύ πρέπει να είσαι το παράδειγμα καταπληκτικής υπομονής, για την ικανοποίηση όλων των απαιτήσεων. "Ομως ή πίστη σου, ή καρτερία σου, ή αντοχή σου, το θάρρος σου, ή δύναμη σου θα δοκιμάζονται συχνά. Γι' αυτό ή ζωή σου, ιδιαίτερα σήμερα, έχει ανάγκη την υπομονή. Να ξέρεις ότι είσαι απαραίτητη δίπλα στον Ιερέα σύζυγο σου, στην ενορία σου.

Ή ενορία είναι για σένα ή μεγάλη σου οικογένεια. Ή καθημερινή επαφή με τους ενορίτες στις μεγάλες πόλεις είναι λίγο δύσκολη, αλλά έσΰ πρέπει να έχεις την δυνατότητα της προσέγγισης. Σέ έχει ανάγκη ό πολυβασανισμένος άνθρωπος. Ή διακριτική παρουσία, ή συμμετοχή σου στις στιγμές της χαράς και της λύπης θα είναι ειλικρινής και πηγαία. Ή παρουσία, ή δική σου και του ιερέως συζύγου σου, είναι πολλές φορές αναγκαία. Σέ καταλαβαίνω, όμως, σε τούτη τη μεγάλη αποστολή, πού καλείσαι να ενισχύσεις εσύ, και να πραγματοποιήσεις το δύσκολο έργο της ενορίας σου.

Ό ιερεύς σύζυγος οου και εσύ, ανακαλύπτετε ότι τον περισσότερο χρόνο είστε χαμένοι μέσα στη δίνη οικογενειακών υποχρεώσεων και φροντίδων. Ό βασικός σκοπός του ιερέως συζύγου σου, όμως, πρέπει να ξέρεις ότι είναι το θυσιαστήριο. Δεν πρέπει να ξεχνάς ότι είναι άνθρωπος με αδυναμίες, με κούραση, με αποτυχίες, πού ίσως καμιά φορά να έχει χάσει και το ζήλο του πρώτου καιρού. Εσύ πολλές φορές με τη στοργή σου θα του αναπτερώνεις την ελπίδα και θα του θυμίζεις την χάρη πού έχει λάβει, για τον δρόμο της αγάπης και της θυσίας. Εσύ θα είσαι ή ψυχή του ιερέως, αλλά θα κρατάς και την απόσταση πού σε χωρίζει από το "Αγιον Βήμα.

Να είσαι ευσεβής, να παίρνεις αντίδωρο και να του φιλάς το χέρι, να μην ερημώνεις το στασίδι σου στις θείες λειτουργίες, να φεύγεις τελευταία, γιατί είσαι σημαντική και απαραίτητη για να δώσεις κουράγιο και θάρρος ατούς ανθρώπους πού σε χρειάζονται.

Πόσα σπίτια κρύβουν μεγάλο πόνο; Εσύ με την παρουσία σου δώσε κουράγιο ελπίδας, γίνε ελπιδοφόρα ακτίνα φωτός. Χαρούμενη στην καρδιά και στην όψη θα μεταδίδεις το μήνυμα της αισιοδοξίας και της χαράς, πού τόσο έχει ανάγκη ό σύγχρονος κόσμος.

Κι εσύ, ή σημερινή πρεσβυτέρα, μην λησμονείς ότι είσαι ή δημιουργός της ευτυχίας της οικογένειας σου και είναι καθήκον και προνόμιο, κατ' εξοχήν δικό σου, ή κοινωνική όραση μέσα στην ενορία σου. Στάθμισε καλώς την μεγάλη σου αποστολή και περιφρούρησε τον εαυτό σου από κάθε ηθικό κίνδυνο. Προσπάθησε να ζήσεις την ελευθερία της Εκκλησίας, για να μπορείς να ανταποκριθείς στον σπουδαίο προορισμό σου.

Είναι χαρά να είσαι συνεχώς συνοδοιπόρος του Θεού, να έχεις τη χάρη της κυριαρχίας Του, να είσαι και συ μια από τις καρδιές πού θέλει να αναγεννήσει και να ενώσει μαζί Του.

Εμείς, όλες πιστές στην αποστολή μας θα συνεχίσουμε το έργο μας. Και πρέπει να το συνεχίσουμε, γιατί είναι δικό μας. Όλες το μπορούμε, αν το θελήσουμε. Ως πρεσβυτέρα έχεις ευθύνη να δίνεις από τον πλούτο της καρδιάς σου τη φροντίδα σου μέσα στην ενορία. Ή πόρτα του σπιτιού σου να είναι ανοιχτή για να μπορούν να σε βρουν οί κουρασμένοι, οί αδικημένοι, οι όλιγόπιστοι, οί ηλικιωμένοι, οί άρρωστοι.

Να είσαι κοντά, αλλά και σε απόσταση. "Εχε ελπίδα και πίστη, κάνε προσευχή για να αντέξεις. Ή προσευχή είναι ή ανάσα της ψυχής.

"Ας παρακαλέσουμε τον Κύριο με ταπείνωση και με θερμή καρδιά να φωτίσει τις καρδιές μας, να μας χαρίσει ανόθευτη ορθόδοξη πνευματική ζωή, πού θα καταξιώνει την υψηλή αποστολή μας.

Κύριε μας, Ίησοϋ, αξίωσε μας κάθε μέρα να ακουμπάμε το δικό μας σταυρό στο δικό Σου Σταυρό, να ενώνουμε τον πόνο μας με το δικό Σου Πάθος κι έτσι να βρίσκουμε πάντα τον δρόμο μας.

Κύριε του ελέους να μην σβήνει το καντήλι της Πίστεως, ή λαμπάδα της ελπίδος, το θυμίαμα της αγάπης, για να μπορούμε να ζοϋμε την αληθινή ζωή μας.

Τέλος, Ολη μας την ελπίδα να την στηρίζουμε στην Υψηλότερα των Ουρανών, στην Μεσίτρια των χριστιανών, σε εκείνη πού βαστάζει τον Βαστάζοντα πάντα.

Πρεσβυτέρας Βασιλική Πολύζου - περιοδικο ''Εφημέριος''Οκτώβριος 2000