Φωτογραφίες από την αγιοκατάταξη της Οσίας Αγάθης της Κουσαλεούκα!(24-9-2016)

site analysis

Η Οσία Αγάθη γεννήθηκε το 1819 στο χωριό Πασατέλ,στην Μολδαβία.Οι γονείς της Ιωάννης και Ευδοκία Μαραντσιούκ ήταν ευλαβείς χριστιανοί,πήγαιναν συχνά για προσκύνημα στους αγιασμένους τόπους της πατρίδας τους και είχαν ξεχωριστή ευλάβεια για τους αγίους της Λαύρας των Σπηλαίων.

Η μικρή Αγάθη παρακαλούσε τους γονείς της με δάκρυα στα μάτια να την παίρνουν μαζί τους στα προσκυνήματα.Οι γονείς ξέροντας τις δυσκολίες της διαδρομής την άφηναν σπίτι με τα συγγενικά τους πρόσωπα.Πρέπει να πούμε πως εκείνη την περίοδο τα προσκυνήματα γίνονταν με τα πόδια και ένα παιδί ήταν ένα επιπλέον βάρος

  Μία φορά οι γονείς της πήγαν στην Λαύρα των Σπηλαίων και άφησαν την μικρή Αγάθη υπό την επίβλεψη των συγγενών.Λίγες μέρες μετά η μικρή Αγάθη ξεκίνησε μόνη της για την Λαύρα των Σπηλαίων σκεπτόμενη πως μπορεί να φτάσει εκεί μόνη της.Ο Κύριος όμως της είχε ετοιμάσει άλλον δρόμο.Προχωρόντας η μικρή μέσα στο σκοτάδι,έπεσε σ'ένα πηγάδι βαθύ και τραυμάτισε τα πόδια της.Αυτό το ατύχημα σημάδεψε την ζωή της αφού απ'όταν την βρήκαν αναγκάστηκε να μείνει για πάντα στο κρεβάτι.Σε αυτό το πηγάδι πέρασε τρία χρόνια και την παρηγορούσαν και την ενίσχυαν οι Άγιοι Άγγελοι του Θεού,οι οποίοι την έτρεφαν με το ουράνιο μάννα.

  Επιστρέφοντας από την Λαύρα των Σπηλαίων του Κιέβου οι γονείς έκλαψαν πολύ για την απώλεια της κόρης τους την οποίαν θεωρούσαν νεκρή.
Στα μέρη αυτά το έδαφος ήταν γόνιμο και πλούσιο χορτάρι κάλυπτε τα βοσκοτόπια

  Όχι πολύ μακριά από το πηγάδι που ζούσε με τρόπο θαυμαστό η Αγάθη,έβοσκε τα πρόβατά του ο Δημήτριος,ο οποίος ξεχώριζε από τους άλλους για την καλωσύνη της ψυχής του.Μιά φορά και ενώ πήγαινε τα πρόβατά του στον κάμπο άρχισε να ψάλλει τους Ψαλμούς.Τότε άκουσε μέσα από το πηγάδι μια αγγελική μελωδία.Έτσι βρήκε την Αγάθη,την έβγαλε από το πηγάδι και ειδοποίησε τους γονείς της.Η Αγάθη ομολόγησε λίγο αργότερα πως έρχονταν δύο περιστέρια και την τάιζαν και την ζέσταιναν.Βλέποντας οι γονείς της πως δεν μπορεί να περπατήσει,την ανέβασαν σ'ένα καρότσι και την πήγαν στο σπίτι

Η ευλογία του Αγίου Όρους

  Έτσι έφτασε η Αγάθη στο πατρικό της σπίτι όπου μπορούσε να απολαύσει την αγάπη και τις φροντίδες των δικών της.Η Αγάθη όμως είχε αλλάξει.Δεν ήταν πια το κορίτσι που μιλούσε πολύ αλλά είχε περιπέσει σε μία βαθιά σιωπή,περνώντας τον καιρό της προσευχόμενη.Η Αγάθη πέρασε μερικά χρόνια μέσα στην ακατανόητη για τους άλλους αυτή σιωπή υποφέροντας από ασθένειες και πόνους.Μέσα σε αυτήν την σιωπή τον πόνο και την υπομονή την αξίωσε ο Κύριος με το χάρισμα της θαυματουργίας.Δίπλα στο κρεβάτι της τώρα έρχονταν άνθρωποι ασθενείς και δυστυχείς τους οποίους η Αγάθη με τις προσευχές της τους απάλασσε από τον πόνο και την ασθένεια.Στο κρεβάτι του πόνου την επισκέφτηκαν και δύο μοναχοί από το Άγιον Όρος.Αφού συζήτησαν 
της χάρισαν ένα Ευαγγέλιο ως ευλογία από το Άγιον Όρος και το οποίο ποτέ δεν το αποχωρίστηκε.

  Εμπιστεύτειτε στον Κύριο τον πόνο σας και Εκείνος θα σας θρέψει

Στο χωριό Πασατέλ,όπου ζούσε η Αγάθη,κατοικούσαν και δύο πιστοί ο Βασίλης και η Ξένια,οι οποίοι μεγάλωναν 12 παιδιά.Είχαν ένα μικρό κομμάτι γης και μία αγελάδα για να τρέφουν την οικογένεια.Ο εχθρός όμως του ανθρωπίνου γένους προέτρεψε έναν άνθρωπο ονόματι Αρτέμιο να τους κλέψει την αγελάδα.Ο Βασίλης και η Ξένια ζήτησαν την βοήθεια της Αγάθης και εκείνη τους ησύχασε λέγοντας:«Εμπιστεύτειτε στον Κύριο τον πόνο σας και Εκείνος θα σας θρέψει»έχοντας εμπιστοσύνη στο απέραντο έλεος του Θεού.

Η Οσία Αγάθη τους έστειλε σπίτι και αυτοί άρχισαν να προσεύχονται θερμά.Το βράδυ εκείνο ο Αρτέμιος είδε ένα τρομαχτικό όνειρο:είχε λέει πέσει σε ένα βαθύ λάκκο,σκοτεινό,απ'όπου μάταια προσπαθούσε να βγει.Μετά από πολλές μάταιες προσπάθειες ο Αρτέμιος πρόσεξε στην άκρη του λάκκου να στέκεται η Αγάθη ηοποία απλώνοντας το χέρι της για να τον βοηθήσει του έλεγε:«Επέστρεψε αυτά που έκλεψες!».Μετά από αυτό εξαφανίστηκε.Ο Αρτέμιος ξύπνησε κααττρομαγμένος και κρύος ιδρώτας τον είχε λούσει.Το ίδιο εκείνο πρωινό επέστρεψε την αγελάδα και έζησε την υπόλοιπη ζωή του εν προσευχή και νηστεία.

 Το πατρικό σπίτι της Αγάθης ήταν τόπος παρηγοριάς και ενισχύσεως της πίστης.Συχνά έφερναν πλούσια δώρα ως ένδειξη ευγνωμοσύνης και ευχαριστίας για τις προσευχές της,δια των οποίων ο πολυεύσπλαγχνος Κύριος θεράπευε τους ασθενείς,έδινε φωνή στους μουγγούς,φως στους τυφλούς, ακοή στους κωφούς και ειρήνευε όλους όσους ζητούσαν τις προσευχές της.
Άλλη όμως ήταν η πρόνοια του Θεού.Να μην είναι πια το πατρικό σπίτι της Αγάθης ένα καταφύγιο για αυτούς που ήθελαν βοήθεια.Η Παναγία εμφανίστηκε στον ύπνο της και την πρόσταξε να πάει στο πιο φτωχό μοναστήρι της Μολδαβίας,στην Κουσελαούκα.

42 χρόνια στο μοναστήρι πάνω σ'ένα κρεβάτι

 Ερχόμενη η Αγάθη στην Κουσελαούκα συνέχισε να καθοδηγεί και να προσεύχεται για τους ανθρώπους.Οι ευεργεσίες της είχαν γίνει γνωστές σε όλην την χώρα και χριστιανοί ερχόνταν από τα πιο μακρινά μέρη,φέρνοντας αγαθά και συνεισφέροντας στην ανοικοδόμιση της μονής

Νέα κτίρια χτίστηκαν και ο  κανόνας προσευχής της μονής έγινε πιο αυστηρόςΑνάμεσα σε αυτούς που ερχόντανσυχνά στο κελί της Αγάθης ήταν και μία διακόνισσα στην οποία η Αγάθη προείπε πως μετά την κοίμησή της ,αυτή θα είναι η ηγουμένη του μοναστηριού.Στον διάκονο-σύζυγό της δώρησε ένα μεγάλο κομποσχοίνι σαν ένα σημάδι πως η ζωή του πρέπει να προσαρμοστεί στην μοναχική άσκηση.

 Η Αγάθη έζησε στο μοναστήρι 42 χρόνια χωρίς ποτέ να σηκωθεί από το κρεβάτι της εξαιτίας της ασθένειάς της.Υπέφερε από πολλές δυσκολίες ο Θεός όμως της έδωσε το προορατικό χάρισμα.Προφήτεψε την ακμή και την παρακμή της μονής πράγμα που συνέβη ακτά τα χρόνια του κομμουνιστικού διωγμού,όταν έκλεισαν οι ναοί,εθνικοποιήθηκαν τα κτήματα και οι μοναχές υποχρεώθηκαν να δουλέψουν στα κολχόζ.

Κατά τους τελευταίους μήνες της ζωής της η Οσία Αγάθη συνομιλούσε συχνά με την ηγουμένη και τις μοναχές και τις συμβούλευε να σηκώσουν τον σταυρό τους με ειρήνη και μετάνοια.
Στις 9 Ιουνίου 1873 η Αγάθη μετέλαβε των Αχράντων Μυστηρίων και παρέδωσε την ψυχή της στα χέρια του Πανάγαθου Θεού.Οι αυτόπτες μάρτυρες λένε πως μόλις κοινώνησε το πρόσωπό της έλαμψε μ'ένα ασυνήθιστο φως

Λίγο μετά την κοίμηση της η σύζυγος του διακόνου στην οποία είχε προφητέψει η Οσία,έγινε μοναχή στην Κουσαλεούκα.Εκεί έχτισε ένα εκκλησάκι και έφτιαξε ένα πηγάδι το οποίο υπάρχει μέχρι σήμερα.Οι αδελφές της μονής με αυτό το νερό μαγειρεύουν.Εκτός από την ωραία γεύση του θεραπεύει και από πονοκεφάλους και άλλες ασθένειες.Σύμφωνα με την παράδοση,η Οσία Αγάθη λίγο πριν κοιμηθεί υποσχέθηκε πως δεν θα εγκαταλείψει το μοναστήρι και ότι θα βοηθάει όλους όσους το ζητούν με τις προσευχές τους.Αδιάψευστος μάρτυρας είναι τα θαύματα που γίνονται σήμερα στο μοναστήρι

Σήμερα τα λείψανα της Οσίας Αγάθης βρίσκονται στην Μονή Κουσαλεούκα.Η αγιοκατάταξή της έγινε από το Πατριαρχείο Μόσχας στις 15 Ιουλίου 2016 και η μνήμη της θα τιμάται στις 9 Ιουνίου ημέρα της κοιμήσεώς της

πηγή / Απόδοση στα ελληνικά-επιμέλεια π.Γεώργιος Κονισπολιάτης/proskynitis.blogspot

Η σελίδα της μονής-http://manastireacuselauca.info/

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΟΝ ΒΙΟ της αγίας αυτής μορφής στο

Η Οσία Αγάθη της Κουσαλεούκα(+9 Ιουνίου 1873) Μία νέα Αγία

http://ortodox.md/sa-o-laudam-in-cantari-pe-fericita-agafia-caci-celor-drepti-li-se-cuvine-lauda/-ΠΡΟΣΚΥΝΗΤΗΣ

Η Ὁσία Εὐφροσύνη.

site analysis
Την 25ην του μηνός Σεπτεμβρίου, Ὁσία Εὐφροσύνη.

Ἦταν μοναχοκόρη καὶ πολὺ πλούσια. Ὃ πατέρας της Παφνούτιος ἦταν ὁ πλουσιότερος τῆς Ἀλεξάνδρειας καὶ μαζὶ μὲ τὴν σύζυγό του διακρίνονταν γιὰ τὴν θερμὴ πίστη τους στὸν Θεό.

Δώδεκα χρονῶν ἡ Εὐφροσύνη ἔμεινε ὀρφανὴ ἀπὸ μητέρα, καὶ ὁ πατέρας της ἀφοσιώθηκε ἀκόμα πιὸ φιλόστοργα στὴν ἐπιμέλεια τῆς κόρης του. Ὅταν ἡ Εὐφροσύνη ἔφθασε στὸ 18ο ἔτος τῆς ἡλικίας της, ὁ πατέρας της θέλησε νὰ τὴν παντρέψει μὲ ἕναν νέο ὑψηλῆς κοινωνικῆς τάξης. Ὅμως τὴν ψυχὴ τῆς Εὐφροσύνης εἶχε καταλάβει ὁ θεῖος ἔρωτας. Ὁ γάμος καὶ οἱ κοσμικότητες θὰ τῆς ἦταν ἐμπόδιο νὰ ἀφιερωθεῖ συστηματικὰ στὴν ἐλεημοσύνη καὶ στὴν ὑπηρεσία τοῦ πλησίον.

Γι’ αὐτὸ κάποια μέρα, ἀφοῦ διαμοίρασε τὰ ὑπάρχοντά της στοὺς φτωχούς, ἔφυγε κρυφὰ ἀπὸ τὸ σπίτι, καὶ μετὰ ἀπὸ πολλὲς περιπέτειες, κατέληξε μεταμφιεσμένη ἀνδρικὰ σὲ κοινόβιο ἀνδρικὸ μοναστῆρι. Ἐκεῖ πῆρε τὸ ὄνομα Σμάραγδος καὶ ὅλοι οἱ μοναχοὶ θαύμαζαν τὸν πνευματικό της ἀγῶνα καὶ τὴ διακονία ποὺ πρόθυμα πρόσφερε σὲ ὅλους. Ἔζησε στὸ μοναστῆρι 38 χρόνια. Στὸ τέλος τῆς ζωῆς της συναντήθηκε καὶ μὲ τὸν πατέρα της, ὅταν καὶ αὐτὸς ἔγινε μοναχὸς στὸ ἴδιο μοναστῆρι.

Ἔτσι, μὲ τὴν ζωή της ἡ Εὐφροσύνη μᾶς ὑπενθυμίζει τὰ λόγια της Ἁγίας Γραφῆς, ποὺ λένε: «ἀρνησάμενοι τὰς κοσμικὰς ἐπιθυμίας σωφρόνως καὶ δικαίως καὶ εὐσεβῶς ζήσωμεν ἐν τῷ νῦν αἰώνι». Δηλαδή, ἀφοῦ ἀρνηθοῦμε τὶς ἐπιθυμίες τοῦ ματαίου καὶ ἁμαρτωλοῦ αὐτοῦ κόσμου, νὰ ζήσουμε στὸν παρόντα αἰῶνα μὲ ἐγκράτεια στὴν ζωή μας, μὲ δικαιοσύνη πρὸς τοὺς συνανθρώπους μας καὶ μὲ εὐσέβεια πρὸς τὸν Θεό.

Ἀπολυτίκιον. Ἦχος πλ. α’. Τὸν συνάναρχον Λόγον.

Ὡς παρθένος φρονίμη καὶ ἀδιάφθορος, κατηγγυήθης ὁσίως τῷ Ζωοδότῃ Χριστῷ, καὶ προσκαίρων τὴν χλιδὴν ἐμφρόνως ἔλιπες· ὅθεν ἐν μέσῳ τῶν ἀνδρῶν, ὡς ἀμόλυντος ἀμνάς, ἐξέλαμψας Εὐφροσύνη, καὶ τοῦ Βελίαρ τὰ κέντρα, τῇ πολιτείᾳ σου ἀπήμβλυνας.

Κοντάκιον. Ἦχος β’. Τὰ ἄνω ζητῶν.

Τῆς ἄνω ζωῆς, ποθοῦσα, τὴν κάτω τρυφήν, σπουδαίως καταλέλοιπας, καὶ σαυτὴν κατέμιξας, ἀναμέσον ἀνδρῶν παναοίδιμε· διὰ Χριστὸν γὰρ τὸν νυμφίον σου, μνηστῆρος προσκαίρου κατεφρόνησας.

Ἕτερον Κοντάκιον. Ἦχος δ’. Ἐπεφάνης σήμερον.

Εὐφροσύνης πρόξενος ἡ βιοτή σου, τοῖς ἐν κόσμῳ γέγονε, προτυπωθείσης ἐναργῶς, τῇ φερωνύμῳ σου πένσεμνε, προσηγορίᾳ Εὐφροσύνη ἔνδοξε.

Μεγαλυνάριον.

Μνήστορα λιποῦσα τὸν γεηρόν, φαιδρῶς ἐνυμφεύθης, τῷ ὡραίῳ κάλλει Χριστῷ, δι’ ἀμέμπτου βίου, Ὁσία Εὐφροσύνη, δι’ οὗ ἀεὶ εὐφραίνεις, τοὺς σὲ γεραίροντας.

ΑΓΙΑ ΡΑ"ΙΣ-Η δωδεκάχρονη παρθενομάρτυς(+23 Σεπτεμβρίου)

site analysis

Μικρός ό βίος της, πού διεσώθη. Μικρή ή ηλικία της, αλλά μεγάλος ό άθλος και ή δόξα της ανήλικης Αγίας Ραΐδος, πού θυσιάστηκε για την αγάπη του Χρίστου στα δώδεκα της χρόνια! "Αλλα κορίτσια στην ηλικία της παίζουν με τα παιχνίδια τους και τις κούκλες ή ονειρεύονται το κοσμικό τους μέλλον και τις χαρές του μάταιου κόσμου. Αντίθετα ή μικρή Ραΐδα oλα τα είχε περιφρονήσει άπό μικρή και δεν αγαπούσε και δεν σκεφτόταν τίποτε άλλο από τον Κύριο μας Ίησού Χριστό, τον Δημιουργό και Σωτήρα του σύμπαντος καί τον πιο μεγάλο, τον πιο αληθινό καί ασύγκριτο φίλο καί προστάτη των παιδιών. Κι όπως αναφέρει ό Συναξαριστής στα «Μηναία» (μήνας Σεπτέμδριος ΚΓ') :

«Ποθούσα κάλλος ή Ραΐς Θεού βλέπειν σαρκός το κάλλος έκδίδωσι τω ξίφει».

Καί σε σημερινή άπόδοσι:

«Ή Ραΐς ποθώντας να δη την ομορφιά του Θεού θυσίασε με το ξίφος την ομορφιά της σάρκας».

 Δεν εΐναι ή πρώτη και δεν είναι ή μόνη ανήλικη Αγία, πού έμαρτύρησε για τον Χριστό. Αμέτρητα είναι τα αγόρια και τα κορίτσια, πού έθυσίασαν την ζωή τους και τις χαρές του κόσμου τούτου για τον Κύριο. Στρατιές από, μικρούς ενσαρκους αγγέλους, πού χαίρονται τώρα στην Βασιλεία των Ουρανών.

Έκείνο, πού ξεχωρίζει την Ραΐδα από όλες τις άλλες μορφές των παιδιών, πού αγίασαν με το μαρτύριο, είναι ότι δόθηκε μόνη της, εθελοντικά στο μαρτύριο, χωρίς κανείς να την βιάση σε κάτι τέτοιο, Αντίθετα μάλιστα προσπάθησε και αγωνίστηκε να φτάση ως το μαρτύριο και να ξεπεράση τα εμπόδια, πού συναντούσε.

 Είναι μια από τις σπάνιες, άλλα και τόσο ώραΐες και μεγάλες κορυφώσεις έθελοθυσίας από αγάπη. Κι' όλα αυτά τα μαρτύρια και ό αποκεφαλισμός, οί σκληρές και άγριες ώρες, πού λυγίζουν ακόμη καϊ τους μεγάλους, να γίνονται σ΄' ένα κοριτσάκι δώδεκα χρονών και το κοριτσάκι αυτό αντί να λιπόψυχη και να άποφεύγη τον πόνο, να ζήτα μόνο του, από αγάπη και μόνο, τα βάσανα και τον θάνατο για την αγάπη και την δόξα του Θεού!

 "Ω., Κύριε των Δυνάμεων, πόσο θαυμαστά ξέρεις να μας διδάσκης και να μας δίνης οδηγούς για την ζωή μας κι' ας είμαστε εμείς τόσο ράθυμοι και σκληρόκαρδοι και εγωιστές και ανάξιοι για κάθε ευεργεσία. Πάντα το έλεος σου είναι μεγαλύτερο από κάθε σκέψη και από κάθε φαντασία της αμαρτωλής καρδίας μας!...

"Ας σταθούμε όμως μέσα στις λίγες αράδες, πού διέσωσαν για την Ραΐδα οί Συναξαριστές, μέσα στις μυριάδες των Άγιων και των Μαρτύρων, πού μετριούνται σε πολλά εκατομμύρια.

Γράφει λοιπόν το Συναξάρι της θαυματουργής Αγίας ότι γεννήθηκε στην πόλι Τάμμαν της Αιγύπτου. Δεν αναφέρεται όμως ή ακριβής ημερομηνία της γεννήσεως της. Πάντως υπολογίζεται ότι γεννήθηκε στο τέλος περίπου του τρίτου αιώνος. Ηταν κόρη ενός Χριστιανού ιερέως, -πού τον έλεγαν Πέτρο και είχε φροντίσει από νωρίς να της δώση χριστιανική ανατροφή και να της έμπνευση απεριόριστη πίστη και αγάπη για τον Χριστό. Μέρα και νύχτα ή μικρή Ραΐδα βρισκόταν μαζί με τον πατέρα της και ζούσε από κοντά την λατρευτική ζωή της Εκκλησίας, Κι όταν εξέφρασε την επιθυμία της να γίνη μοναχή, ό καλός πατέρας δέχτηκε μετά χαράς κι όχι όπως κάνουν σήμερα πολλοί γονείς, πού αρνούνται και αντιδρούν και αναστατώνουν τον κόσμο, εάν τα παιδιά τους αποφασίσουν να αφιερωθούν στο Χριστό...

Ευλόγησε λοιπόν ό ιερεύς Πέτρος την δωδεκάχρονη κόρη του, της έδωσε την ευχή του και τις καλές του πατρικές συμβουλές και υστέρα την παρέδωσε στο γυναικείο μοναστήρι της Τάμμαν. Έκεί φόρεσε το σχήμα της δόκιμης μοναχής, μέχρι να φθάση στην νόμιμη ηλικία για να γίνη μοναχή.

Μια μέρα, πού πήγαινε μαζί με τις άλλες μοναχές στην πηγή για να κουβαλήση νερό, είδε ενα πλήθος από μοναχούς, μοναχές, κληρικούς και λαϊκούς, πού τους εΐχε συλλάβει ό σκληρός ηγεμόνας της περιοχής Λουκιανός. "Οταν έμαθε ότι τους είχαν δέσει γιατί ήταν Χριστιανοί και θα τους θανάτωναν, εάν δεν αρνιόνταν την πίστη τους, έτρεξε σαν μικρό έλαφάκι για να ένωθή μαζί τους και να όμολογήση τον Χριστόν Κύριον και Θεόν και Σωτήρα του κόσμου. Ό κομενταρίσιος (δεσμοφύλακας) την λυπήθηκε, καθώς την είδε τόσο μικρή, με το μαύρο ράσο της και την σταμάτησε με καλό τρόπο:

— Που πας κοριτσάκι μου, εσύ με τους άλλους; Αυτούς θα τους σκοτώσουν αν επιμείνουν στην θρησκεία τους. Εσύ όμως γιατί να πεθάνης πριν από την ώρα σου; Κι οϋτε κανένας σε βιάζει να κάνης κάτι τέτοιο.

Είσαι μικρή ακόμα και δεν ξέρεις τι κάνεις...

— Ξέρω τι πιστεύω και τι κάνω, κομενταρίσιε, είπε θαρρετά ή μικρή Ραΐς. Κι οϋτε με νοιάζει πότε θα πεθάνω, τώρα ή αργότερα. Είμαι Χριστιανή και θέλω να ομολογήσω και να διακηρύξω την πίστη μου!

— Ξανασκέψου το, την συμβούλεψε ό δεσμοφύλακας.Είσαι τόσο μικρούλα. Κρίμα να χαθείς από τώρα, πρινγνωρίσης την ζωή και τον κόσμο.

— Για μένα δεν υπάρχει τίποτα πιο σπουδαίο από τον Χριστό και οποίος θυσιάζεται για τον Κύριο δεν πεθαίνει ποτέ του. Κατάλαβες; Μη στενοχωριέσαι λοιπόν για μένα και πες μου που είναι ό ηγεμόνας;

Της έδειξαν την αμαξά του κι' εκείνη χωρίς δισταγμό πλησίασε και είπε στον σκληρό Λουκιανό:

— "Αρχοντα Λουκιανέ, είμαι Χριστιανή κι' έτοιμη αν χρειασθή να πεθάνω για τον Χριστό και Θεό μου, πού τον αγαπώ και τον λατρεύω πάνω από όλα και από την ϊδια την ζωή !

— Μπα, μπα και τους δικούς μας θεούς δεν τους προσκυνάς, λοιπόν μικρή μου;

— Ούτε τους προσκυνώ, ούτε τους θεωρώ θεούς, αλλά ψεύτικα είδωλα καΐ τους περιφρονώ με όλη την καρδιά μου!

Ό Λουκιανός κάγχασε και μίλησε με άσέβεια για την πίστη των Χριστιανών. Ή Ραΐς αντί να του απάντηση με λόγια, έκανε ένα βήμα πιο κοντά στον ηγεμόνα και τον έφτυσε στο πρόσωπο. Εκείνος ξαφνιάστηκε στην αρχή με το τόλμημα της Ραΐδος και υστέρα ούρλιαξε από τον θυμό του, για την άπάντηση, πού πήρε στις βλασφημίες του κατά του αληθινού Θεού.

— Βασανίστε την! Σκοτώστε την! Κομματιαστέ την!

Ή μικρή Αγία όταν άκουσε τις φωνές του ηγεμόνα δεν ταράχτηκε ούτε φοβήθηκε. Ή καρδιά της χαιρόταν, πού θα υπέφερε για τον Κύριο, όπως κι' Εκείνος είχε υποφέρει πάνω στον σταυρό για την σωτηρία των ανθρώπων. Χαιρόταν, γιατί έφτυσε εναν εχθρό του Χρίστου, δπως κι Εκείνος είχε δεχθή «έμπτυσμούς» από τους βασανιστές του πριν σταυρωθή. Κι ακόμα έχαιρε, γιατί ό θάνατος της θα την εφερνε ολοκάθαρη καί πιο γρήγορα μπροστά στον θρόνο του Θεοϋ και θα μπορούσε να δη τις ομορφιές και τα μεγαλεία της Βασιλείας των Ουρανών.

Οι δήμιοι άρπαξαν την μικρή Ραΐδα και κατά διαταγήν του Λουκιανού, την βασάνισαν πολύ, πριν την αποκεφαλίσουν με ξίφος.

«Ποθούσα κάλλος ή Ραΐς Θεοϋ βλέπειν...»

"Ετσι μόλις έπεσε στην γη το κομμένο κεφάλι της Αγίας ή ψυχή της πέταξε ψηλά στα ουράνια καϊ τότε ο πόθος της να δη την ομορφιά του Θεοϋ — μακάρι όλοι να την δουμε μια μέρα — έγινε πραγματικότης. Ό ίδιος ό Κύριος, πού στεφανώνει όλους τους Μάρτυρες, στεφάνωσε και την δωδεκάχρονη Ραΐδα με την αιώνια δόξα του Μαρτυρίου υπέρ Χρίστου και χαίρεται τώρα την «ά-νεκλάλητη χαρά» στους κόλπους του Αβραάμ. Άλλα κι' εδώ στη γη, ή Αγία Παρθενομάρτυς Ραΐς, θα λάμπη μέσα στο στερέωμα της μνήμης της Εκκλησίας, για να θυμίζη ότι ή δωδεκάχρονη 'Αγία έθυσίασε εθελοντικά την ζωή της για τον Κύριο και μας δείχνει πόσο πρέπει να αγαπούμε τον Χριστό και τίποτε να μη μας χωρίζη από Εκείνον, στον όποιον ανήκει, μαζί με τον Θεόν Πατέρα και το "Αγιον Πνεϋμα, ή δόξα, ή δύναμις και το κράτος εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν

πηγή«Π.Μ.Σωτήρχος-Παιδομάρτυρες»/orthodoxigynaika.blogspot

Η γερόντισσα Βαρβάρα

site analysis

Μεταφέρουμε και μια εμπειρία μας από επίσκεψή μας στη Βόρεια Ρωσία το 1994 με τους νέους του Κέντρου Νεότητος της Ι. Μητροπόλεως Θηβών και Λεβαδείας.

Στην περιοχή της Καρελίας πριν την επανάσταση υπήρχαν πάνω από 600 εκκλησίες. Όλες γκρεμίστηκαν ή μετατράπηκαν από τους μπολσεβίκους σε θέατρα, αποθήκες, εργοστάσια κ.λπ.

Στην πόλη Ολονέτς σώθηκε η μικρή εκκλησία του κοιμητηρίου. Και αυτό χάρη στην αντίσταση μιας γυναίκας. Θελήσαμε να τη γνωρίσουμε. Την επισκεφθήκαμε στο φτωχικό σπιτάκι της. Ηλικιωμένη πλέον, πλησίαζε τα 100 χρόνια της, μας διηγήθηκε την ιστορία της.

Το 1925, όταν οι μπολσεβίκοι θέλησαν να γκρεμίσουν την εκκλησία, το έμαθε και έτρεξε εκεί. Μπήκε μέσα στην εκκλησία και παρά τις απειλές δεν έβγαινε. Οι εχθροί της πίστης είτε από φόβο είτε από σεβασμό, δεν τόλμησαν να την ενοχλήσουν. Περίμεναν ότι θα βγει μετά από λίγες μέρες. Η γυναίκα αυτή ήταν τότε περίπου 25 χρονών. Έμεινε μέσα στην εκκλησία 15 χρόνια. Την περιποιόταν, τη φρόντιζε κ.λπ. ενώ οι πιστοί κρυφά της προμήθευαν τα τρόφιμα. Το κρύο στην περιοχή φτάνει και 40 βαθμούς υπό το μηδέν. Όμως η γενναία ψυχή τα υπέμεινε όλα. Με την έναρξη του πολέμου, όταν χαλάρωσε ο διωγμός, έφυγε και πήγε σπίτι της.

Το 1961 με τους διωγμούς του Χρουστσώφ οι αρχές της πόλης αποφάσισαν πάλι να γκρεμίσουν την εκκλησία. Η γυναίκα αυτή μόλις το πληροφορήθηκε, έτρεξε πάλι στην εκκλησία. Αυτή τη φορά έμεινε μέσα 10 χρόνια! Η εκκλησία, χάρη στην αυτοθυσία της, σώθηκε. Όταν κατάλαβε ότι η εκκλησία δεν κινδυνεύει πλέον, επέστρεψε σπίτι της. Θέλησε όμως να αφιερωθεί ολοκληρωτικά στον Κύριο. Έτσι ντύθηκε το μοναχικό σχήμα και πήρε το όνομα Βαρβάρα. Επειδή τα μοναστήρια είχαν κλείσει, μόναζε στο φτωχικό σπιτάκι της εκτελώντας τα μοναχικά καθήκοντά της. Το 1996 κοιμήθηκε, έχοντας περάσει συνολικά 25 χρόνια, δηλαδή το ¼ της ζωής της μέσα σε ένα μικρό ναό. Στην περιοχή όλοι μιλούν με συγκίνηση για την απλή αυτή γυναίκα που τόλμησε να τα βάλει με μια υπερδύναμη. Αντιστάθηκε και με τη χάρη του Θεού νίκησε. «Τα ασθενή του κόσμου εξελέξατο ο Θεός, ίνα καταισχύνη τα ισχυρά».

Ηγουμένη Ιεράς Μονής Αγίου Ραφαήλ, Νικολάου και Ειρήνης, Ευγενία Κλειδαρά

site analysis

Η Ευγενία Κλειδαρά γεννήθηκε στο Πλωμάρι της Λέσβου.

Το κατά κόσμον όνομά της ήταν Ειρήνη. Κόρη του Φιλίππου Κλειδαρά και της Ασπασίας Μαμάκου, μεγάλωσε με Χριστιανικές αρχές. Τελείωσε το Δημοτικό και τις πρώτες τάξεις του Γυμνασίου στην γενέτειρά της – τις υπόλοιπες στην Αθήνα, με άριστες επιδόσεις και παράλληλη μελέτη της Ελληνικής και ξένης λογοτεχνίας. Μετά τις σπουδές της στη Θεολογία, στράφηκε προς την Φιλολογία και ειδικότερα προς την Φιλοσοφία ουσιαστικοποιώντας έτσι την γνωριμία της με τους σπουδαιότερους στοχαστές και επιστήμονες. Κήρυξε στην Αγία Βαρβάρα Δάφνης και στην Ανάληψη Βριλλησίων και ανέπτυξε μεγάλη δράση σε έργα ευποιίας. Λίγο μετά – όταν είχε αποφασίσει να περιβληθεί το Αγγελικό Σχήμα – από το Πλωμάρι, όπου είχε επιστρέψει, πήγαινε συχνά στην Ιερά Μονή Χίου Αγία Σκέπη, κοντά στον Ιερομόναχο Κορνήλιο Μαρμαρινό – Πνευματικό Πατέρα της. Εκάρη  Μοναχή από τον Μητροπολίτη Χίου Παντελεήμονα Φωστίνη, που την ανέβασε αμέσως στο παραθρόνιο της Ηγουμενίας της Αγίας Σκέπης. Έζησε στην Χίο με έργο που την έκανε ιδιαιτέρως αγαπητή.

Στην Μυτιλήνη γύρισε στις 27 Μαρτίου 196 , μετά από πρόσκληση του Ιδίου του Αγίου Ραφαήλ και του Μητροπολίτου Ιακώβου Κλεομβρότου, ο οποίος της έδωσε αμέσως τον επίσημο διορισμό Ηγουμένης της Ιεράς Μονής Αγίου Ραφαήλ.

Έκτοτε, το Μοναστήρι των Καρυών, το οποίο η ίδια έκτισε από το μηδέν, με τα έσοδα από το συγγραφικό της έργο, ξεκινώντας από ένα αντίσκηνο, έγινε κέντρο θρησκευτικής λατρείας, με την διάδοση των βιβλίων της, με πιστούς που το επισκέπτονται, απ’ όλα τα σημεία του κόσμου. Η προσωπική κοινωνική της προσφορά ήταν απεριόριστη και πολυσήμαντη, με Υποτροφίες, ενισχύσεις Σχολείων, Κοινοτήτων, Δήμων, κτίσιμο Νηπιαγωγείων, εκκλησιών κ.λ.π. Έχοντας λογοτεχνικό τάλαντο, έγραψε ποιήματα, διηγήματα, μελέτες, βιογραφίες ανθρώπων της Εκκλησίας κ.π.α., τα οποία βραβεύτηκαν διεθνώς. Από το 1973 που τυπώθηκε η συλλογή ποιημάτων της < < Φωτεινές Ελπίδες >> συνέχισε το πνευματικό και συγγραφικό της έργο μέχρι το 2012 που τυπώθηκε το τελευταίο βιβλίο της. Συνολικά έγραψε 170 βιβλία.

Εκοιμήθη εν Κυρίω στις 4 Ιουλίου του 2013.

Για την αδελφότητα της Ιεράς Μονής που η ίδια δημιούργησε, υπήρξε η αξέχαστη Πνευματική Μητέρα της Αγάπης – Πρότυπο ταπεινοφροσύνης και πνευματικού αγώνα. Θα μείνει για τις επερχόμενες γενιές φωτεινό παράδειγμα αρετής και αγιότητος .

Η Ηγουμένη Ευγενία, όταν το 1964 ήρθε στον τόπο όπου αποκαλύφθηκαν οι Τάφοι των Αγίων , όπως γράφει η ίδια στο βιβλίο της  << Ιστορικό Ιεράς Μονής Αγίου Ραφαήλ >> :  << δεν βρήκα απολύτως τίποτα παρά μόνο την κάτω Εκκλησία , κι αυτή μισοτελειωμένη , και δεν είχα που να μείνω. Ήταν ένα άμορφο ξερό βουνό. Έστησα ένα αντίσκηνο για να μένω την ημέρα και την νύχτα με φιλοξενούσαν κάτω στην Θερμή. Παντού γύρω φίδια και σκορπιοί >>.

Όποιος όμως επισκέπτεται τώρα το Μοναστήρι μένει κατάπληκτος από το τεράστιο και εντυπωσιακό Μοναστηριακό συγκρότημα: Ναοί και Παρεκκλήσια, εργαστήρια, αρχονταρίκι, μεγάλοι ξενώνες, Βιβλιοθήκη, βοηθητικοί χώροι, κιόσκια, παντού τάξη, πράσινο και λουλούδια. Και μία πολυάριθμη, αφοσιωμένη αδελφότητα Μοναζουσών. Στα διακονήματά τους περιλαμβάνεται η πλαστικοποίηση Εικόνων, η κατασκευή χειροτεχνημάτων και κομβοσχοινίων, ο ευπρεπισμός των Ναών, η φιλοξενία των πολυαρίθμων κάθε μέρα προσκυνητών και η εκτέλεση των παραγγελιών των βιβλίων που έχει γράψει η Ηγουμένη Ευγενία  ( 170 συνολικά , διεθνώς βραβευμένα ), και τα οποία αποστέλλονται σε όλα τα σημεία της υφηλίου όπου ζουν Ορθόδοξοι Έλληνες και όχι μόνον, αφού μερικά από αυτά έχουν μεταφραστή και σε ξένες γλώσσες. Με το αντίτιμο αυτών των βιβλίων έκτισε όλο το Μοναστήρι η Ηγουμένη Ευγενία και επιτέλεσε ένα τεράστιο κοινωνικό και πολιτιστικό έργο.

Στο εντυπωσιακό Μοναστηριακό συγκρότημα, πλην του διώροφου Καθολικού (άνω) προς τιμήν του Αγίου Ραφαήλ και (κάτω) προς τιμήν του Γενεσίου της Θεοτόκου και των Αγίων Νικολάου και Ειρήνης, υπάρχουν και τα Παρεκκλήσια:   

Αγίας Σκέπης της Θεοτόκου (Κατακόμβη), Αγίου Νεκταρίου, Ταξιάρχου Μιχαήλ και  Ναίσκος της Αγίας  Μαγδαληνής. Στην Κυριότητα της Ιεράς Μονής ανήκει και το Μετόχιο του Προφήτου Ηλιού και ο μεγάλος Ναός της Αγίας Μαγδαληνής που εκτίσθησαν επίσης και τα δύο από την Ηγουμένη Ευγενία.

Εντός της Μονής λειτουργεί Εκθετήριο – Βιβλιοπωλείο με τα βιβλία της Ηγουμένης Ευγενίας και μεγάλοι ξενώνες, όπου φιλοξενούνται οι προσκυνητές για τρείς ημέρες,δωρεάν.

Η Ηγουμένη Ευγενία είναι Κτίτωρ και του Ιερού Ναού του Αγίου Θεοδώρου του Βυζαντίου, που ευρίσκεται στο Στρατηγείο της Μυτιλήνης. Ακόμη έκτισε εξ ολοκλήρου, με τα έσοδα από τα βιβλία της, προς τιμήν των Αγίων Ραφαήλ, Νικολάου και Ειρήνης περικαλλή Ιερό Ναό στο Καμερούν της Κεντρικής Αφρικής ,καθώς και Σχολείο και Νοσοκομείο στην πόλη Τατσέκα.

Η Ηγουμένη Ευγενία Κλειδαρά με την γενναιοδωρία της έβγαλε από τα σκοτεινά υπόγεια μιας σκουπιδούπολης ασθενείς με aids, ορφανά και πεινασμένα παιδιά και τα περιέθαλψε. Μία φορά την ημέρα έδινε ζεστό φαγητό σε 4.000 παιδάκια που γύριζαν γυμνά, άρρωστα και φοβισμένα μέσα στην ζούγκλα, και μάθαιναν γράμματα στο Σχολείο.

Επιδότησε η Ηγουμένη Ευγενία την επισκευή Σχολείων και ανέγερση Ναών της Λέσβου (Ιερός Ναός Αποστόλου Παύλου και Ιερός Ναός των Αγίων Τριών Παίδων στην Μυτιλήνη), κάλυψε  την δαπάνη ανεγέρσεως τριών Νηπιαγωγείων (Μυτιλήνης, Θερμής και Πλωμαρίου) και χορήγησε την δαπάνη του νέου κτιρίου Πληροφορικής του Γυμνασίου Θερμής Λέσβου, το οποίο εφοδίασε με όλα τα απαραίτητα όργανα .

Χρηματοδότησε την Βιβλιοθήκη του ιστορικού Πειραματικού Γυμνασίου και Λυκείου Μυτιλήνης, αφού προηγουμένως αποκατέστησε με απεντόμωση τις σχεδόν κατεστραμμένες πολύτιμες εκδόσεις.

Δημιούργησε εντός του Πειραματικού Σχολείου Μυτιλήνης και μία ακόμη Βιβλιοθήκη, την οποία εφοδίασε η ίδια με 380 επιστημονικά βιβλία ,με σύνδεση στο διαδίκτυο , καθώς επίσης και με όλα τα δικά της βιβλία.

Ενίσχυε οικονομικά το Κατσακούλειο Ορφανοτροφείο Μυτιλήνης, προικοδοτούσε άπορα κορίτσια, χορηγούσε Υποτροφίες σε μαθητές και φοιτητές.

Ενίσχυε  πολύτεκνες οικογένειες και φιλανθρωπικά σωματεία, καθώς και το Γηροκομείο Μυτιλήνης .Βράβευε κάθε χρόνο τους αριστούχους μαθητές Γυμνασίων και Λυκείων Μυτιλήνης, Πλωμαρίου, Παμφίλων και Μόριας.

 Επιχορήγησε Λέσβιους συγγραφείς για την έκδοση βιβλίων τους. Η μεγαλοπρέπεια της Φιλαρμονικής του Δήμου Μυτιλήνης οφείλεται στην Ηγουμένη Ευγενία, τόσο στα Όργανα όσο και στις περίλαμπρες στολές των παιδιών.

Το συγγραφικό της έργο υπηρετεί το δημιούργημα του Θεού, τον ΑΝΘΡΩΠΟ. Το κοινωνικό και Εθνικό της έργο τον ΑΝΘΡΩΠΟ και την ΠΑΤΡΙΔΑ.

Για το έργο της (συγγραφικό, ποιητικό, θρησκευτικό, πολιτιστικό) η Ηγουμένη Ευγενία έτυχε Ελληνικής και Διεθνούς αναγνωρίσεως. Έχει αποσπάσει χρυσά μετάλλια , αριστεία , βραβεία , διπλώματα , χρυσά κλειδιά κ.λ.π. ,ενώ η ίδια από την ημέρα που εγκαταστάθηκε στο Μοναστήρι της (1964), παρέμεινε έγκλειστη σ’ αυτό.

Η Ηγουμένη Ευγενία στόχευε στο μέλλον αφουγκραζόμενη το παρελθόν. Απαλλαγμένη από  την βαρβαρότητα της εγωλατρείας κατέθεσε την ψυχή της στα βιβλία της. Σε έναν κόσμο επιδεικτικό ανά τους αιώνες , που η Πνευματική καλλιέργεια δεν είναι η ουσία των πραγμάτων, η Ηγουμένη Ευγενία τείνει το πνεύμα της στον Εσταυρωμένο και αναρωτιέται, Γιατί ;με το έξοχο ποίημά της:

ΓΙΑΤΙ ;

Γιατί, Χριστέ μου, θέλησαν Ἐσένα να σταυρώσουν,

γιατί είσαι η  Αλήθεια, το Φῶς και η Ζωή ;

Εσταυρωμένε, Σύ έφερες στον κόσμο την αγάπη

κι’ οι άνθρωποι τυφλώθηκαν από το Φώς Σου, Λυτρωτή.

  

Γλυκύτατε Ιησού μου, δεν μπορώ να Σε βλέπω

επάνω στο Σταυρό Εσένα την Αγάπη καρφωμένο.

Πονώ,  Νυμφίε μου, πονώ αφάνταστα, Χριστέ,

δεν έχω πια στον κόσμο αυτόν τίποτα να προσμένω.

Σχίζεται η καρδιά μου, Γλυκύτατε μου Εσταυρωμένε,

όταν Σε αντικρύζω  Εσένα επάνω στον Σταυρό…

Σκέπτομαι, ας μην ερχόμουνα σ’ αυτόν τον κόσμο,

τέτοια εικόνα στη ζωή μου δεν θάθελα να δω.

Εσένα, Δυνατέ, τον Νομοθέτη ως παράνομο!!!

Εσένα, την Ζωή των απάντων, καταδίκασαν;

Γιατί ανέστησες νεκρούς και φώτισες τυφλούς,

τους τύφλωσε το Φώς Σου κι οι ψυχές σκοτείνιασαν.

Νοιώθω την ύπαρξή μου να χάνεται απ’ τον πόνο,

γιατί Σε φθόνησαν, Σωτήρα μου Αγαπημένε;

Γιατί, Χριστέ μου, φώτισες την σκοτεινιά του κόσμου

κι’ έφερες την αγάπη σ’ αυτή τη γη, Εσταυρωμένε;

Χτυπούν λυπητερά οι καμπάνες κι αγγίζει ο ήχος

κάθε ανθρώπινη καρδιά σ’ αυτή εδώ τη γη.

Γιατί; Γιατί ο Γλυκύτατος Χριστός να σταυρωθή;

<< Ο φθόνος ου ζητεί το εαυτού συμφέρον >> , είπες Λυτρωτή.

Νόμιζαν, αν Σε δουν επάνω στο Σταυρό καρφωμένο

το Φώς το Θεικό  Σου θα σβήσουν, θ’ αμαυρώσουν

 όμως η λάμψη Σου αγγίζει, Χριστέ μου, τις καρδιές

κι’ όσοι Σ’ αγάπησαν τη ζωή τους θέλουν να Σου δώσουν.

Γλυκύτατε Ιησού, Μονάκριβή μου Αλήθεια,

χίλιες ζωές αν είχα σε Σένα να τις δώσω…

Σε πίστεψα, Σ’ αγάπησα, Χριστέ μου Αγαπημένε,

κάθε τι άλλο στη ζωή αδυνατώ να νοιώσω.

Ας φθάσει η χάρη Σου σε τούτη εδώ τη γη ,

σ‘ αυτούς τους καιρούς τους άχαρους και ζοφερούς,

λύσε τα δεσμά της αμαρτίας όλου του κόσμου,

δέξου, Χριστέ μου, αυτούς τους στοχασμούς τους ιερούς.

Πηγή : http://ieramoni-agiou-rafail.gr/el/FAC4A17A

ΟΙ ΔΙΔΑΧΕΣ ΤΗΣ ΜΕΓΑΛΟΣΧΗΜΗΣ ΗΓΟΥΜΕΝΗΣ ΕΥΦΗΜΙΑΣ ΤΗΣ ΣΕΡΒΙΑΣ. 1896-1958 Μ.Χ.

site analysis

ΟΙ ΔΙΔΑΧΕΣ ΤΗΣ ΜΕΓΑΛΟΣΧΗΜΗΣ ΗΓΟΥΜΕΝΗΣ ΕΥΦΗΜΙΑΣ ΤΗΣ ΣΕΡΒΙΑΣ.

Με την ακτινοβόλο ζωή της είλκυσε στην κοινότητά της μεγάλο αριθμό όσων ζητούσαν την σωτηρία. Μέ την επιστροφή της από την Μπάτσκα, βρεθήκαμε στο κέντρο της Σερβίας, όπου υπήρχαν ακόμη παιδιά των Μπογκομόλιτσι, τά όποια είχαν μεγαλώσει μέ σκοπό να μπουν στο μοναστήρι. Αυτά τά παιδιά ή Μητέρα τά εκπαίδευσε στο δικό της πνεύμα καί έτσι ανανέωσε τις τάξεις των μοναστών νέων.

Μέ τον πλέον προσεκτικό ζήλο, κατέβαλε κόπο να ενδυναμώσει στο ποίμνιό της την θέρμη για την υπακοή, την υπομονή καί την ασκητική ζωή, τά όποια είχε αγαπήσει από την στιγμή της μετάνοιας της. Ήταν για τό ποίμνιό της πρότυπο της βαθειάς πίστης στην Πρόνοια του Κυρίου, της θερμής προσευχής καί της μνήμης του Θεού. Είχε ταπεινή συγκατάβαση στις αδυναμίες του πλησίον της καί μητρική συμπάθεια προς τις ανάγκες τους, για τά όποια κέρδισε την ολόψυχη καί ανυπόκριτη αγάπη του ποιμνίου της, για τό όποιο είχε πολύ μεγάλη φροντίδα καί τό όποιο πάντοτε δίδασκε. Θα παραθέσουμε εδώ μόνον λίγες από τις πολλές της διδαχές, για χάρη της πνευματικής ωφέλειας καί αιωνίου μνήμης.

"Όταν δίδασκε περί μετάνοιας, έλεγε: “Αδελφές, ό Κύριος ζητάει από μάς αληθινή μετάνοια, μέ συντετριμμένη καρδιά καί νου πού ταπεινώνεται, όπως λέει ό Ίδιος ό Θεός τό "Άγιο Πνεύμα διά μέσου του προφήτη: θου, Κύριε, φυλακήν τω στόματί μου καί Θήραν περιοχής περί τά χείλη μου. Μή εκκλίνης την καρδίαν μου εις λόγους πονηριάς, του προφασίζεσθαι προφάσεις εν άμαρτίαις. Έάν δεν αγωνιστούμε να αυξήσουμε τον αγώνα του νου καί της ψυχής σε κάθε θεοειδή ταπείνωση, ή εξωτερική μας καλή τάξη δεν θα μάς βοηθήσει, αλλά μάλλον θα είμαστε σάν τις μωρές παρθένες, οι όποιες κατείχαν κάθε εξωτερική αρετή, αλλά δεν φρόντισαν για εκείνα πού βρίσκονταν εντός. Επομένως ας προσπαθούμε να είμαστε σωστοί, καί εξωτερικά ενώπιον των ανθρώπων καί εσωτερικά ένώπιον του Θεού. Εφ’ όσον ό άνθρωπος δημιουργήθηκε μέ δύο φύσεις—τήν σωματική καί την πνευματική—πρέπει επομένως να Αγωνιζόμαστε να είμαστε υγιείς, δηλαδή, Αβλαβείς από την Αμαρτία, καί στα δύο μέρη, έτσι ώστε να μπορέσουμε να υπηρετήσουμε μέ Αγνότητα τον αγνό καί Αναμάρτητο Κύριο.

“Μην ξεχνάτε ποτέ ότι δεν μπορεί κανείς να τακτοποιεί τούς λογαριασμούς του μέ τον Θεό μέσω υλικών δώρων οποιουδήποτε είδους, ούτε μέ εξωτερική προσευχή, αν στις καρδιές μας υπάρχει μυστική εκδικητικότητα, ισχυρογνωμοσύνη (ίδιον θέλημα) καί πείσμον πνεύμα του νου. Γιατί μόνο μία συντετριμμένη καρδιά καί ένας νους πού ταπεινώνεται μπορούν να ελκύσουν τό έλεος του Θεού καί τίποτε άλλο δεν είναι ευάρεστο στον Θεό. Δεν είναι όμως δυνατό να είναι κανείς ταπεινός ενώπιων του Θεού, αν είναι

θρασύς καί Ανυπάκουος ενώπιων των Ανθρώπων. ’Αν στρέψουμε τις καρδιές μας στον Κύριο καί μέ όλη την δύναμη των ψυχών μας Απασχολούμαστε μέ την εύαρέστησή Του καί επιτύχουμε την έκκοπή των δικών μας θελημάτων καί της αυταρέσκειας, τότε τό έλεος του Θεού θα επισκεφτεί τις ψυχές μας, χορηγώντας μας την Αγία Του ειρήνη καί την πνευματική χαρά, τά όποια θα μας τηρούν Από κάθε κακό, ορατό καί Αόρατο.

“’Άς έχουμε τον φόβο, Αδελφές, μήπως βρεθούμε ενώπιων τού Θεού μέ ψεύτικη ευσέβεια, μήπως μετανοήσουμε αιώνια πού δεν υπηρετήσαμε τον Θεό Αληθινά στο σύντομο χρονικό διάστημα της ζωής μας. Παρακαλούμε τον Κύριο καί Σωτήρα μας ό 'Οποίος Από την δική Του καλή θέληση για εμάς καί για την σωτηρία μας πήρε πάνω Του την μορφή δούλου, για να μας χαρίσει Αληθινή ευλάβεια καί γνώση του παναγίου θελήματος Του, τό όποιο βρίσκεται στην Αληθινή ταπείνωση καί στον φόβο του Θεού, ώστε σε όλες τις ημέρες αυτής της ζωής να μην έχουμε Άλλη επιθυμία η φροντίδα Από τό να βαδίζουμε ενώπιων του Θεού καθώς είναι ευάρεστο στο πανάγιο όνομά Του* έτσι ώστε, ενωμένοι στον Κύριο μέ ένα νου καί μία ψυχή, να μπορέσουμε να εισέρθουμε στην αιώνια χαρά του Κυρίου μας, στον Όποιο πρέπει δόξα, νϋν καί εις τούς αιώνας. Αμήν”.

Καί όταν τις δίδασκε καί τις ενίσχυσε να μην ολιγοψυχούν καί να μην γίνονται Ανυπόμονες στούς κόπους τους, έλεγε: Αδελφές, μην Αποτάσσεστε στην ολιγοψυχία καί στην Ανυπομονησία εξ αιτίας των συνεχών σας κόπων καί φορτίων, αλλά να θυμάστε πάντοτε τούς λόγους του Άγ. Αποστόλου Παύλου, ό όποιος είπε: Υιέ μου, μη ολιγώρει παιδείας Κυρίου, [αλλά μάλλον υπόμενε με Αγάπη]... ον γάρ αγαπά Κύριος παιδεύει, μαστίγια δε πάντα υιόν ον παραδέχεται (Εβραίους 12: 5-6). Σε άλλο σημείο, ό ίδιος "Άγιος Απόστολος λέει ότι όλο τό μαρτύριο αυτού τού κόσμου, όσο δύσκολο καί αν είναι, δεν είναι τίποτε σε σύγκριση με την δόξα του Ουρανού, ή όποια θα μάς δοθεί μόνον αν επιμείνουμε μέχρι τέλους στον αγώνα κατά της Αμαρτίας καί δεν 

Αποχωρήσουμε στον θυμό ή στο πείσμα ή σε οποιαδήποτε άλλη πνευματική Ακαθαρσία ή όποια είναι αποκρουστική στον Θεό καί για την όποια αιτία θα μπορούσε να μάς Αφήσει να πέσουμε στην κυριαρχία του Σατανά καί των οπαδών του. Θυμηθείτε τί μαρτύρια Απείλησαν τούς άγιους μάρτυρες καί τούς Πατέρες της ερήμου. Διότι ούτε μία ψυχή δεν μπορεί να εξαγνιστεί από τό Αμαρτωλό σκοτάδι παρά μόνον μέ τό εκούσιο μαρτύριο.

“Επομένως στερεώστε τις καρδιές σας στην κατανόηση αυτή καί υπομείνετε μέ γενναιότητα όλες τις δυσκολίες πού επιτρέπει ό Θεός, πιστεύοντας σταθερά ότι όλο αυτό θα υπηρετήσει τον εξαγνισμό τών ψυχών σας. Τουλάχιστον ας Αφιερώσουμε την ζωή μας στο καθήκον μας καί στην υπακοή. Μακάρια θα είναι εκείνη ή ψυχή πού δεν ταλαντεύεται κάτω από όποιοδήποτε φορτίο. Θα χαρεί την ώρα της Αναχώρησής της από αυτόν τον κόσμο. Καί έκτος από όλο αυτό, πάντοτε να έχετε κατά νου ότι τό βλέμμα του Κυρίου είναι πανταχού παρόν καί συνεχώς παρατηρεί όλες τις εξωτερικές καί εσωτερικές μας πράξεις. ’Αν θα έχετε αγωνιστεί, μέ σταθερή πίστη καί μέ την βοήθεια του Θεού, να είστε γενναίες στην καρδιά καί να υπομένετε κάθε δυστυχία καί κάθε φορτίο, κρύο καί γυμνότητα, ως αληθινοί δούλοι τού Ουράνιου Πατέρα, θα αισθανθείτε, ήδη από αυτόν τον κόσμο την γλυκύτητα της αιώνιας ζωής.

“Καί επιπλέον, Αδελφές, μην επιτρέπετε ποτέ στον εαυτό σας να είστε παράτολμες σε οτιδήποτε, διότι ό αληθινός ζήλος διαφέρει τόσο πολύ από την απερισκεψία, όσο ό Ουρανός από την γη. Για αυτόν τον λόγο, σε κάθε απόφαση να φροντίζετε να μην σφάλλετε, διότι τά λάθη διαπράττονται γρήγορα, αλλά ενώπιων του Θεού σβήνονται μέ δυσκολία. 'Ο αγώνας λοιπόν της μετάνοιας είναι απαραίτητος, αλλά είμαστε πολύ αδύναμοι καί δεν έχουμε την πνευματική φλόγα πού απαιτείται για αυτόν. Πάνω απ’ όλα είναι απαραίτητο ή κάθε μία να εξετάζει την συνείδησή της, για να μάθει προς ποιά πλευρά κλίνει. 'Η κάθε μία πρέπει πρώτα απ’ όλα να κόψει όλες της τις ροπές καί μόνον τότε θα μπορεί να διακρίνει ειρηνικά, μέ τό βλέμμα της ψυχής, ποιά είναι ή φωνή της συνείδησης καί να καθοδηγηθεί από αυτήν όπου καί αν πάει”.

 ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ. Η ΜΑΚΑΡΙΑ ΕΥΦΗΜΙΑ ΤΗΣ ΣΕΡΒΙΑΣ. ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΓΙΟΣ ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΤΟΥ ΣΑΡΩΦ 2015.

ΠΗΓΗ.ΑΠΑΝΤΑ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ

Αγία μάρτυς Λουντμίλλα βασίλισσα της Τσεχίας(+16 Σεπτεμβρίου)

site analysis

Όταν ο άγιος Μεθόδιος με τον αδελφό του άγιο Κύριλλο ξεκίνησαν από το Βυζάντιο νά μεταφέρουν το χριστιανισμό στους Σλάβους, ανάμεσα στους πρώτους πού δέκτηκαν το μήνυμα του Ευαγγελίου ήταν η πριγκίπισσα Λουντμίλλα (=Αγάπη) και ο σύζυγός της πρίγκιπας των Τσέχων Μποριβόης. Κατηχήθηκαν και δέκτηκαν την ορθόδοξη πίστη από τον ίδιο τον άγιο Μεθόδιο, το φωτιστή των Σλάβων

Το πριγκιπικό ζεύγος εκοσμείτο με πολλές αρετές, αλλά ιδιαίτερα από μια θερμή πίστη κι ένα ένθεο ζήλο για μετάδοση της Ορθοδοξίας στους υπηκόους των. Με τη φροντίδα τους κτίστηκαν πολλοί ναοί σε ολόκληρη τη Τσεχία, και φρόντισαν νά τους στελεχώσουν με ευλαβείς κληρικούς.Ο πρίγκιπας Μποριβόης απέθανε στα τριανταέξι του χρόνια, κι έτσι η Λουντμίλλα απέμεινε χήρα με τρία αγόρια και μια κόρη

Η νεαρή χήρα υποτάχθηκε στό θέλημα του Θεού, εγκατέλειψε κάθε κοσμική δραστηριότητα, μοίρασε την περιουσία της στους φτωχούς και αφιερώθηκε ολοκληρωτικά στο Θεό.
Ο γυιός της Βρατισλάβ ανέβηκε στο θρόνο της Τσεχίας ¬και κυβέρνησε τη χώρα από τη θέση αυτή για 33 ολόκληρα χρόνια. Τον διαδέχθηκε στο θρόνο ο γυιός του Βενσεσλάς. Αυτόν τον είχε αναθρέφει η γιαγιά του Λουντμίλλα με ιδιαίτερη προσοχή, «εν παιδεία και νουθεσία Κυρίου». Καλλιέργησε στην ψυχή του η αγία γιαγιά του κάθε χριστιανική αρετή και τον προετοίμασε νά γίνει ο προστάτης της Ορθοδοξίας στη χώρα, συνεχιστής του έργου του παππού του πρίγκιπα Μποριβόη. Πράγματι ο Βενσεσλάς δικαίωσε τις προσδοκίες της γιαγιάς του, αναδείκτηκε πραγματικά ιεραπόστολος, γι΄ αυτό και η Εκκλησία τον κατέταξε στο αγιολόγιό της και τιμά την μνήμη του στις 28 Σεπτεμβρίου.Όσο καλός και πράος ήταν ο Βενσεσλάς, τόσο σκληρή και κακιά ήταν η βασίλισσα σύζυγός του. Αυτή ζήλευε για την αγιότητά της και μισούσε θανάσιμα τη γιαγιά πλέον Λουντμίλλα. Αυτή, θέλοντας νά δώσει τόπο στην οργή και για νά μήν προκαλεί με την παρουσία της την νύμφη της, απομακρύνθηκε από το παλάτι και κατέφυγε στην πόλη Τσετίν. Όμως, η νύμφη της και βασίλισσα μή αντέχοντας νά ακούει νά μιλούν για την αγιότητα της Λουντμίλλας, έστειλε ανθρώπους της και αφού της πέρασαν σχοινί στο λαιμό, την στραγγάλισαν. Έτσι η αγία Λουντμίλλα έλαβε το στεφάνι του μαρτυρίου στις 16 Σεπτεμβρίου του έτους 917

Τα λείψανα της βρίσκονται στο ναό του αγίου Γεωργίου στην Πράγα, αποτελούν πηγή απείρων θαυμάτων και δέχονται την ευλάβεια και την τιμή πλήθους πιστών.

πηγή: Μηνιαία Έκδοση Εκκλησίας Αγίου Δημητρίου Παραλιμνίου «Παρά την Λίμνην», περίοδος β΄, έτος κ΄, αρ. 9, Σεπτέμβριος 2010 vatopaidi.wordpress

Μοναχή ΚΟΡΝΗΛΙΑ (ΒΑΣΙΛΙΚΗ) ΚΑΡΑΖΟΥΡΝΑ (1941- 2016)

site analysis

Μοναχή ΚΟΡΝΗΛΙΑ (ΒΑΣΙΛΙΚΗ) ΚΑΡΑΖΟΥΡΝΑ (1941- 2016)

Τού κ. Γεωργίου Φωτ. Παπαδοπούλου-Κήρυκος τού θείου λόγου- Άντιδημάρχου Χίου

Έξεδήμησε προς Κύριον, τό Σάββατο τής Α' εβδομάδος της Αγίας καί Μεγάλης Τεσσαρακοστής (παραμονή της Ορθοδοξίας) ή Μοναχή Κορνηλία (κατά κόσμον Βασιλική) Καραζουρνά ασκούμενη από νεαρή ηλικία στην

Ιερά Σκήτη Αγίας Σκεπής Χαλκείου, πλησίον του άειμνήστου

Γέροντος καί Κτήτορος της Σκήτης, Οσίου Ιερομονάχου Κορνηλίου (Μαρμάρινου, +1975).

Ή μακαριστή Μοναχή Κορνηλία έξεμέτρησε τό ζην αναλώνοντας ολόκληρη τη βιωτή της στη μοναστική ζωή, διακρινόμενη για την καλοσύνη, πραότητα, υπομονή καί υπακοή της τόσο —αρχικά— στον Άγιο Γέροντα Κορνήλιο, όσο κατόπιν –μέχρι τα χρόνια πριν ή σωματική ασθένεια την καθηλώσει στο κρεβάτι, επί έτη- καί στην μακαριστή Γερόντισσα-Ηγουμένη της Σκήτης Ευαγγελίστρια Μοναχή (Χούμη, +2004), μετά την εκδημία της όποιας παρέμεινε ή τελευταία Μοναχή της αδελφότητος.

Ή Ιερά Σκήτη ανακαινίστηκε πλήρως τό τελευταία χρόνια, μέ την επιμέλεια καί μέριμνα τού Αρχιμανδρίτου π. Νεκταρίου Έπιτροπάκη, νυν Πρωτοσυγκέλλου της Ιερός Μητροπόλεως Χίου, ό όποιος -μαζί μέ φίλους καί ευσεβείς προσκυνητές της Μονής, αλλά καί ευσεβείς συντοπίτες της περιοχής- παρείχαν στη μακαριστή Κορνηλία τά ανθρωπίνως απαραίτητα για την αξιοπρεπή διαβίωσή της τά δύσκολα χρόνια της δοκιμασίας της. Τό χρόνια αυτά, ή ίδια καρτερικά υπέμεινε τον πόνο της σαρκός, δίχως ποτέ να γογγύσει για όσα υπέστη, απεναντίας δοξολογούσε διαρκώς τον Θεό καί επικαλείτοτις μεσιτείες της Ύπεραγίας Θεοτόκου.

Για την ιστορία καί μόνο να σημειώσουμε ότι, από την ίδια ΙεράΣκήτη -καί μέ Γέροντα καί Πνευματικό τον π. Κορνήλιο (πού έχει δείξει θαυμαστά σημεία)- ξεκίνησαν τον μοναχικό τους βίο, τόσο ή μακαριστή Ηγουμένη της Ιερός Νέας Μονής Μαριάμ (Μανιοΰ,

1922- +2014), όσο καί ή μακαριστή Ηγουμένη της Ιερός Μονής

τού Αγίου Ραφαήλ Μυτιλήνης

Ευγενία (Κλειδαρά, 1929- +2013). Ό δε Γέροντας Κορνήλιος υπήρξε Πνευματικός καί των άοιδίμων Μητροπολιτών, Χίου κυρού Χρυσοστόμου (Γιαλούρη, +1978) καί Μηθύμνης κυρού Ιακώβου (Μαλλιαρού, +1984).

Ή Εξόδιος Ακολουθία της Μοναχής Κορνηλίας (Βασιλικής) Καραζουρνα τελέσθηκε από τον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Χίου κ. Μάρκο (ό όποιος καί κήρυξε τον έπικήδειο θείο λόγο, τονίζοντας-μεταξύ άλλων- τις αρετές τού μοναχισμού, αλλά καί την ματαιότητα του παρόντος κόσμου), τό μεσημέρι της Δευτέρας 21/03, στην Ιερά Σκήτη Άγ. Σκέπης Χαλκείου, παρουσία πλειάδος Ιερέων καί πιστών χριστιανών.

’Άς είναι ή μνήμη της αιωνία. Καλό Παράδεισο, Καλή Ανάσταση, αδελφή.

ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΤΥΠΟΣ. 

ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΚΑΣΤΟΡΙΑΣ Κ Κ ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΘΑΥΜΑΣΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΜΕ ΤΗΝ ΑΓΙΑ ΣΟΦΙΑ ΤΗΣ ΚΛΕΙΣΟΥΡΑΣ

site analysis