Σύγχρονη ασκήτρια η Ευλογημένη Λιουμπούκα (Susaninskaya). (1912-1997)

site analysis

 Η Λιουμπούσκα στον κόσμο - Lyubov Ivanovna Lazareva, ονομαζόταν ευρέως "η ευλογημένη ΞΕΝΙΑ του 20ου αιώνα".

Γεννήθηκε το 1912 κοντά στην έρημο της Οπτινα.. Κατά την παιδική ηλικία και την εφηβεία, είδα τους τελευταίους πρεσβύτερους της Οπτίνας.

Η ευλογημένη Λιουμπούσκα δεν μίλησε πολύ για τον εαυτό της, είναι γνωστό ότι γεννήθηκε στις 17 Σεπτεμβρίου 1912 σε μια μεγάλη οικογένεια αγροτών. Ο πατέρας της Ιβάν Λάζαρεφ ήταν αρχηγός της εκκλησίας του χωριού. Σε ηλικία τεσσάρων ετών, η Λιουμπούσκα έμεινε χωρίς μητέρα και σύντομα μετά  από λίγο  πέθανε ο πατέρας της. Το κορίτσι την μεγάλωσε  ένας στενός συγγενής. Όταν ήταν 18 ετών, πήγε στο Λένινγκραντ στο μεγαλύτερο  αδελφό της που την  βοήθησε να πάρει δουλειά στο εργοστάσιο "Κόκκινο Τρίγωνο". Αξίζει να σημειωθεί ότι η  ευλογημένη Λιουμπούσκα έδινε το γάλα στα παιδιά , το  οποίο δινόταν  δωρεάν στον εργαζόμενο λόγο της  «επιβλαβής» παραγωγής.

Σύντομα αρρώστησε, οι γιατροί συνέστησαν να αλλάξει δουλειά. Έπρεπε να πάω στη θέση  στην αποθήκη. Έτρωγε λίγο. Έπινε  τσάι και λίγο ψωμί. Στην οικογένεια του αδελφού της έφτιαναν  σούπες κρέατος –αλλά η ευλογημένη  δεν έτρωγε  κρέας.

Μια μέρα, έπεσε, εξασθενημένοι, στο δρόμο και άρχισε να καλεί τον Κύριο. Ο ιατρός ασθενοφόρου έφτασε και αρνήθηκε να την πάει στο θεραπευτικό τμήμα: «Δεν είναι ο ασθενής μου». Και το κορίτσι, δεδομένης της "περίεργης"  συμπεριφοράς της, μεταφέρθηκε σε ψυχιατρικό νοσοκομείο. Κατάφερε να βγει από εκεί, αφήνοντας το διαβατήριό της στα χέρια των γιατρών.

Αυτά που έπρεπε να αντέξει τότε, ένας Κύριος τα  ξέρει. Δεν έφαγα τίποτα για τρεις ημέρες. Με τη χάρη του Θεού, συναντήθηκα μια  με γυναίκα που πίστευε βλέποντας το κορίτσι που έκλαιγε, ένιωθε λύπη  για αυτήν και την ταΐζε. Μετά από αυτά, υπήρχαν προβλήματα με τον αδελφό της. Όλα αυτά έγιναν  πολύ περίπλοκα στη ζωή της.

Η επιθυμία να αφιερωθεί αποκλειστικά στην υπηρεσία του Θεού την ανάγκασε να αποστασιοποιηθεί από όλους και να περιπλανηθεί. Ο Κύριος ήταν ευχαριστημένος που η Λιουμπούκα έπρεπε να αναλάβει για τον εαυτό της την μαρτυρία του δια Χριστού σαλής για χάρη της. Έχει κοιμηθεί, συχνά στο δάσος κάτω από τον ανοιχτό ουρανό. Το κρύο και η πείνα, ο παγετός και η βροχή την έκαναν να υποφέρει  να είναι  ξυπόλητοι, και μισοντυμένη.

Η περιηγήτρια  επισκέφθηκε πολλές εκκλησίες και μοναστήρια στη Ρωσία, αλλά η Βυρίτσα έγινε το πιο σημαντικό  μέρος γι 'αυτήν,  όπου ζούσε εδώ ο πνευματικός πατέρας  Άγιος  Σεραφείμ  της Βυρίτσας. Και μετά το θάνατο του Σεραφείμ, η Λιουμπούκα επέστρεφε συχνά στη Βυρίτσα και προσευχόταν για ώρες στον τάφο του γέροντος.

Από τα απομνημονεύματα της Lucia Ivanovna Mironova : "Έζησε εκείνη την εποχή στη Βυρίτσα, κοντά στον Λένινγκραντ. Μόλις ήρθε στον καθεδρικό ναό για την λειτουργία  ακούω, όλοι ψιθυρίζουν: "Lyubushka, Lyubushka ..." Κοίτα - η γριά, ντυμένη πολύ απλά, όπως με τίποτα ξεχωριστό, αλλά υπήρχε κάτι σε  αυτήν που την διέκρινε μεταξύ των άλλων. Ήταν όλη μέσα  στην προσευχή, σαν να μην ήταν από  αυτόν τον κόσμο. Πολλοί μετά την λειτουργία την  προσέγγισαν, αλλά εγώ  ήμουν δειλή ...

Η ευλογημένη Λιουμπούσκα  ήρθε σε μας στη γιορτή των Αγίων Αποστόλων Πέτρου και Παύλου το 1974. Συναντήσαμε τη Λιουμπούκα στο δρόμο. Ο  ευλογημένη Λιουμπούσκα με ρώτησε πού μένω και ζήτησε να περάσει τη νύχτα. Της είπα τότε ότι είμαι αμαρτωλή και ανάξια, αλλά θα χαρώ. Μόνο τα εγγόνια μου είναι μικρά.

«Δεν φοβάμαι τα παιδιά», απάντησε η Λιουμπούκα.

Ήρθε σπίτι, και η Γκίλινα θηλάζει τον Παβίκ. Στη συνέχεια, κάθισα  σε ένα δωμάτιο σε ένα κοινόχρηστο διαμέρισμα. Και η Γκαλίνα ήρθε να με δει για το καλοκαίρι με τον σύζυγό της και δύο μικρά παιδιά. Το πρώτο πράγμα που είπε η Λιούμπουκα όταν φτάσαμε είπε: "Εσείς ζείτε εδώ. Και τώρα θα μείνω εδώ ... "Τη βάζαμε σε μια κούνια, δεν υπήρχε άλλη θέση. Έτσι έμεινε στο σπίτι μας. Θυμάμαι ένα χρόνο αργότερα μου είπε: "Lucy, ας πάμε να περιπλανηθούμε μαζί σου."

Μου  το είπε δύο φορές για να περιπλανηθώ. Ήρθε στο σπίτι μας με μια τσάντα, όπου υπήρχαν  ένα ζευγάρι εσώρουχα και μια φέτα ψωμί. Στα πόδια - παντόφλες. Κάποιος από τους προσκυνητές της έδωσε ένα νέο φούτερ. Είχα το ίδιο, μόνο αλλά ήταν  παλιό. Ξαφνικά μου λέει: "Lyusya, ας αλλάξουμε, θέλω να φορέσω τη δική σου". Και έτσι το άλλαξα..

Με την ευλογία της  ευλογημένης Λιουμπούσκα αγοράσαμε ένα σπίτι στο Susanino, κοντά στο ναό της εικόνας της Παναγίας του Καζάν, το οποίο ιδιαίτερα τιμούσε. Πρόβλεψε αυτή την αγορά εκ των προτέρων, πριν  τρία χρόνια. Η Λιουμπούσκα προσευχόταν πολύ, ειδικά τη νύχτα. Ήξερε πολλές προσευχές από την καρδιά. Στο Susanino, οι άνθρωποι άρχισαν να την στρέφονται όλο και πιο συχνά, σε αυτή  ειδικά στα προβλήματα της  θλίψης.  Ήταν για όλους εκείνους που της  απευθύνονταν, ανοιχτό βιβλίο στο θέλημα του θεού.

Διάβασε την ζωή τους σαν ανοιχτό βιβλίο.

Με προσευχή, βέβαια,  οι δίκαιοι, έφταναν μετά  στον Θεό. Πολλούς η  ευλογημένη Λιουμπούσκα   έστειλε να προσεύχονται στον Άγιο Ιωάννη της Κρονστάνδης και στην αγία Ξένια . Εκείνη πολύ τους εκτιμούσε. Αγαπούσε  ιδιαίτερα τη Μητέρα του Θεού. Η   ευλογημένη Λιουμπούσκα, επειδή ήταν  ορφανή, την αγάπησε με όλη της την καρδιά, με όλη της την ψυχή, σαν τη δική της μητέρα. Και μίλησε μαζί της και με την καρδιακή της απλότητα. Η   ευλογημένη Λιουμπούσκα μου είπε ότι η Βασίλισσα του Ουρανού της εμφανίστηκε επανειλημμένα.

 Η ΠΡΟΦΗΤΕΙΑ.

Ο Λιούμπουκα προσευχόταν ασυνήθιστα και συγκινητικά. Τόσο στο ναό όσο και στο σπίτι μιλούσε με τις εικόνες στη γλώσσα της, αναφέροντας στην εικόνα τα πάντα ως προς τη ζωή. Μερικές φορές ρωτούσε  για κάτι, και  δάκρυζε κάποιες φορές. Προσευχόταν  για όλους όσοι της  απευθύνονταν, προσευχήθηκε για την Αγία Πετρούπολη, για τη Ρωσία. Κάποτε είπα ότι αν οι άνθρωποι αν  εξακολουθούν να αμαρτάνουν και δεν  μετανοήσουν τις αμαρτίες τους, θα έρθει ένας φοβερός χρόνος. Προσευχόταν  έντονα, ειδικά τη νύχτα. Η Λιουμπούκα ποτέ δεν κοιμόταν καθώς κοιμούνται οι άνθρωποι. Τυλιγμένη, μερικές φορές, σε μια κουβέρτα, κοιμόταν, κάθεται στον καναπέ. Προσευχόταν  ασταμάτητα, αλλά μιλούσε  ελάχιστα. Πόσα άτομα βοήθησε! Ιδιαίτερα αγαπούσε τα παιδιά και τα περιστέρια, πάντα τα έτρεφε.

Το Σπίτι Lukia Ivanovna Mironova, όπου Lyubushka έζησε 22 χρόνια

ΕΙΔΑ ΠΟΛΛΕΣ ΦΟΡΕΣ ΤΗΝ ΠΑΝΑΓΙΑ. 

Αγαπούσε ιδιαίτερα τη Μητέρα του Θεού. Η Λιούμπουκα, από ορφνοί, την αγάπησε με όλη της την καρδιά, με όλη της την ψυχή, σαν τη δική της μητέρα. 

Και μίλησε μαζί της και με την καρδιακή της απλότητα. Η Λιουμπούσκα μας  είπε ότι η Βασίλισσα του Ουρανού της εμφανίστηκε επανειλημμένα. Για πρώτη φορά μίλησε για αυτή στο Βυρίτσα. Μόλις η Λιουμπούκα προσευχόταν στο δρόμο, όχι μακριά από το ναό.  βλέπει πώς μια αγέλη  λύκων έρχεται κατευθείαν προς αυτήν,  μαύροι, και  τρομεροί. Ήταν δαίμονες. Λίγες μέρες πριν , στο σημείο κοντά στο δρόμο, είδε την Ουράνια Βασίλισσα σε ένα απαλό μπλε φόρεμα σε ένα πεύκο...

Μόλις στάθηκε στο ναό, προσευχόταν και ξαφνικά βλέπει τη Μητέρα του Θεού πολύ κοντά, σε λίγα βήματα. Η Βασίλισσα του Ουρανού, σαν να κατέβηκε από την εικόνα. Στάθηκε και κοίταξε την υπηρέτρια του Θεού Λούμπουσκα, την παρηγορούσε με την εμφάνισή της.

"Θα περπατήσετε στον ναό και θα σωθείτε", απάντησε στην  ευλογημένοι.

Θα θεωρήσουμε ότι αυτή είναι μια εντολή για όλους μας - όσοι επιδιώκουν να σώσουν την ψυχή τους .

Ο ιερέας Μιχαήλ (Maleev) λέει :

Ο ιερέας Μιχαήλ (Maleev) λέει : «Η ευλογία για την προσευχή της, , έλαβε από  ευλογημένο γέροντα, ο οποίος ζούσε στον καθεδρικό ναό του Αγίου Νικολάου. Η  περιπλανώμενη εγκαταστάθηκε στη Βυρίτσα και στη συνέχεια μετακόμισε στο Σούζανινο. Έτσι, το όνομα του χωριού έγινε για τους ανθρώπους από όλα τα μέρη της Ρωσίας τόσο σημαντικό όσο το όνομα των ιερών τόπων που υπήρχαν. Έπρεπε να επισκεφτώ τη μητέρα αρκετές φορές. Το Susanino - ένας οικισμός που απέχει μία ώρα από το Λένινγκραντ – είχε  γίνει τόπος προσκυνήματος για ανθρώπους από όλα τα μέρη όχι μόνο της Ρωσίας αλλά και άλλων χωρών.

Μπορούσε να συνομιλεί με τους αγίους για ώρες πάνω στις εικόνες του ναού της Σούζαν και στην άγια γωνιά της. Για να παρακολουθήσετε πως προσευχόταν η Λούμπουσκα ήταν λύπη γεμάτη δάκρυα. Η προσευχή που έκανε δεν επέτρεπε να καθίσει λίγο κατά τη διάρκεια της θείας λειτουργίας. Μαζί με την ιδιαίτερη προσευχή του γέροντα, μπορεί κανείς να μιλήσει για τη μυστική διορατικότητα των μυστηριωδών δούλων  του Θεού. Έτσι, την παραμονή της τραγωδίας στην έρημο Optina το Πάσχα του 1993, ένας από τους μοναχούς της ρώτησε τι τον περιμένει, και άκουσε ως απάντηση: «Θα σκοτώσουν, αλλά όχι εσένα».

Η φωτεινή εικόνα αυτής της ταπεινής ψυχής  της προσευχής θα παραμείνει πάντοτε στη μνήμη μου, οι απαντήσεις της οποίας καθοδηγούσαν  όχι μόνο από απλούς πιστούς, αλλά και από εκείνους που είχαν  ανατεθεί να «τροφοδοτήσουν την Εκκλησία»: έμπειρους εξομολόγους, άρχοντες, κληρικούς.

Ο ιερέας Μιχαήλ (Maleev) λέει :

Ο ιερέας Μιχαήλ (Maleev) λέει : «Η ευλογία για την προσευχή της, , έλαβε από  ευλογημένο γέροντα, ο οποίος ζούσε στον καθεδρικό ναό του Αγίου Νικολάου. Η  περιπλανώμενη εγκαταστάθηκε στη Βυρίτσα και στη συνέχεια μετακόμισε στο Σούζανινο. Έτσι, το όνομα του χωριού έγινε για τους ανθρώπους από όλα τα μέρη της Ρωσίας τόσο σημαντικό όσο το όνομα των ιερών τόπων που υπήρχαν. Έπρεπε να επισκεφτώ τη μητέρα αρκετές φορές. Το Susanino - ένας οικισμός που απέχει μία ώρα από το Λένινγκραντ – είχε  γίνει τόπος προσκυνήματος για ανθρώπους από όλα τα μέρη όχι μόνο της Ρωσίας αλλά και άλλων χωρών.

Μπορούσε να συνομιλεί με τους αγίους για ώρες πάνω στις εικόνες του ναού της Σούζαν και στην άγια γωνιά της. Για να παρακολουθήσετε πως προσευχόταν η Λούμπουσκα ήταν λύπη γεμάτη δάκρυα. Η προσευχή που έκανε δεν επέτρεπε να καθίσει λίγο κατά τη διάρκεια της θείας λειτουργίας. Μαζί με την ιδιαίτερη προσευχή του γέροντα, μπορεί κανείς να μιλήσει για τη μυστική διορατικότητα των μυστηριωδών δούλων  του Θεού. Έτσι, την παραμονή της τραγωδίας στην έρημο Optina το Πάσχα του 1993, ένας από τους μοναχούς της ρώτησε τι τον περιμένει, και άκουσε ως απάντηση: «Θα σκοτώσουν, αλλά όχι εσένα».

Η φωτεινή εικόνα αυτής της ταπεινής ψυχής  της προσευχής θα παραμείνει πάντοτε στη μνήμη μου, οι απαντήσεις της οποίας καθοδηγούσαν  όχι μόνο από απλούς πιστούς, αλλά και από εκείνους που είχαν  ανατεθεί να «τροφοδοτήσουν την Εκκλησία»: έμπειρους εξομολόγους, άρχοντες, κληρικούς.

Από τα απομνημονεύματα της Claudia Georgievna P .:

- Η  ταξιδιώτης εγκαταστάθηκε στη Βυρίτσα, στην οικογένεια της Λουκίας Ιβάνοβνα Μιρόνοβα, και όταν Η ιδιοκτήτης μετακόμισε στο Σούζανινο, πήγε εκεί μαζί της. Ένας γείτονας ζούσε πίσω από τον τοίχο. Ήταν δυσαρεστημένος που όλη η νύχτα από την αίθουσα Lubushkina άκουγε δυνατά λυγμούς: ευλογημένε κλαίει για τον κόσμο που πεθαίνει, προσεύχονταν ικετευτικά για  τους ανθρώπους.

---------------------------------------------------------------

Ο Άγιος  Σεραφείμ της Βυρίτσα  είπε ότι θα έρθει ο καιρός που θα προσκολληθούν σε κάθε πιστό σαράντα αμαρτωλοί, ώστε να τους τραβήξει από το βάλτο της αμαρτίας. Ένας τέτοιος σωτήρας για εκείνους που την ήξεραν ήταν η ευλογημένη Λιουμπούκα. Βοήθησε στη διάσωση της πνευματικής πείνας όχι μόνο κατά τη διάρκεια της πολιορκίας αλλά και κατά τη διάρκεια της ειρήνης, όταν οι άνθρωποι χρειάζονται έναν μεσολαβητή και μια  παρηγοριά.  Το σπίτι στο Susanino έγινε ένα δημοφιλές καταφύγιο - εκατοντάδες έσπευσαν εκεί, και έπειτα χιλιάδες επισκέπτες. Οι άνθρωποι πήγαν στην Λιουμπούσκα, όπως και στον προφήτη: αυτό που ο Κύριος προανήγγειλε, θα έλεγε και θα δεχόταν  ο πιστός  την απάντησή της, ήταν από το στόμα του Θεού.

ΠΗΓΗ.ΑΠΑΝΤΑ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ

Από τον βίο της αγίας Μελάνης

site analysis

Από τον Ευεργετινό

Η αγία Μελάνη μαζί με τον άντρα της Απελλιανό, αφού απαρνήθηκαν προ πολλού τον κόσμο και σκόρπισαν τον πλούτο τους, που ήταν αμέτρητος, σε όλη σχεδόν την οικουμένη, πήγαν και στην Αίγυπτο, επειδή ήθελαν να δουν και αυτής της χώρας τους αγίους ανθρώπους, και συγχρόνως να προσφέρουν την καλοσύνη τους και στους εκεί φτωχούς. Καθώς λοιπόν επισκέπτονταν τους ασκητές, έφτασαν σε μια καλύβα, όπου έμενε ένας κορυφαίος στην πνευματική φιλοσοφία που τον έλεγαν Ηφαιστίωνα. Τον παρακαλούσαν λοιπόν και αυτόν να πάρει ό,τι έδιναν και στους άλλους, αυτός όμως δεν δεχόταν.

Η αγία Μελάνη έκανε το παν για να τον πείσει να πάρει, επειδή όμως δεν τον έπειθε, μηχανεύτηκε αμέσως κάτι το οποίο απέδειξε ολοκάθαρα ότι και οι δύο είχαν ίση επιμονή, αυτή να κάνει το καλό και εκείνος να μην πείθεται να πάρει κάτι από τα ανθρώπινα. Γύρισε δηλαδή όλο το καλυβάκι παρατηρώντας τάχα τα πράγματα που υπήρχαν, και μη βλέποντας τίποτε άλλο, εκτός από μια ψάθα και ένα καλάθι με λίγο αλάτι, έβαλε σε αυτό μερικά χρυσά νομίσματα, τα σκέπασε με το αλάτι και, νομίζοντας ότι δεν έγινε αντιληπτή, ζήτησε βιαστικά την ευχή του, την πήρε και έφυγε. Δεν κέρδισε όμως τίποτε με το τέχνασμά της· γιατί ο άγιος εκείνος άνθρωπος το κατάλαβε και έτρεξε με όλη του τη δύναμη, φωνάζοντάς τους από μακριά να σταματήσουν. Κουνώντας έπειτα τα χέρια του έδειχνε τα χρυσά νομίσματα και έλεγε ότι δεν του χρειάζονται σε τίποτε. Αυτοί του είπαν: «Και αν όχι σ’ εσένα, σε άλλους πάντως θα φανούν χρήσιμα», εκείνος όμως απάντησε: «Μα δεν υπάρχει εδώ κανένας να τα ζητήσει, γιατί, όπως βλέπετε, ο τόπος είναι αδιάβατος και εντελώς έρημος». Καθώς λοιπόν ούτε έτσι τα έπαιρναν πίσω, ο γέροντας πέταξε τα χρυσά νομίσματα στον ποταμό και έφυγε.

Και άλλους τέτοιους, όπως λένε, συνάντησαν, όχι λίγους, οι οποίοι απέφευγαν εντελώς το να πάρουν στο χέρι τους χρυσάφι από κάποιον, όπως ακριβώς το να πιουν θεληματικά δηλητήριο φιδιού ή κάτι άλλο θανατηφόρο και καταστρεπτικό.

(Από το βιβλίο: ΕΥΕΡΓΕΤΙΝΟΣ, τόμος Δ’, Υπόθεση Α’. Εκδόσεις Το Περιβόλι της Παναγίας, Θεσσαλονίκη 2010)

(Πηγή: koinoniaorthodoxias.org)

Λάμπρος Κ. Σκόντζος, Αγία Ευγενία η Οσιοπαρθενομάρτυς

site analysis

ΑΓΙΑ ΕΥΓΕΝΙΑ Η ΟΣΙΟΠΑΡΘΕΝΟΜΑΡΤΥΣ

ΛΑΜΠΡΟΥ Κ. ΣΚΟΝΤΖΟΥ Θεολόγου – Καθηγητού

        Μια κατηγορία αγίων γυναικών της Εκκλησίας μας είναι εκείνη τωνΟσιοπαρθενομαρτύρων. Πρόκειται για χριστιανές, οι οποίες είχαν υποσχεθεί ισόβια παρθενία και υπέστησαν βασανιστήρια για την πίστη τους. Μια από αυτές υπήρξε η Αγία Οσιοπαρθενομάρτυς Ευγενία.

         Έζησε τον 3^ο μ. Χ. αιώνα, στα χρόνια που αυτοκράτορας της Ρώμης ήταν ο Κόμοδος (180-192). Την εποχή που ήταν φοβερά επικίνδυνο να είναι κάποιος Χριστιανός, αφού οι Χριστιανοί θεωρούνταν εγκληματίες και διώκονταν απηνώς από το Ρωμαϊκό Κράτος. Ο πατέρας της ονομαζότανΦίλιππος και υπηρετούσε ως έπαρχος της Αλεξάνδρειας. Ήταν δε ευγενής και πολύ πλούσιος. Η μητέρα της ονομαζόταν Κλαυδία και είχε δύο αδελφούς, τον Αβίτα και τον Σέργιο. Ήταν στολισμένη με σπάνιο σωματικό κάλλος και στολισμένη με αρετές και ευγενικούς τρόπους.

        Ο πατέρας της, αν και ειδωλολάτρης, ήταν άνθρωπος αγαθός και διοικούσε με δικαιοσύνη. Συμπαθούσε τους Χριστιανούς και δεν τους δίωκε, αθετώντας τα αυτοκρατορικά διατάγματα.  Υπεραγαπούσε την Ευγενία και φρόντισε να τη μορφώσει. Είχε σπουδάσει ρωμαϊκή και ελληνική φιλολογία. Όταν έφτασε στην ηλικία των 15 ετών, πληροφορήθηκε για τους Χριστιανούς και θέλησε να μάθει για την πίστη τους. Προμηθεύτηκε την Αγία Γραφή και κάποια χριστιανικά συγγράμματα, τα οποία μελετούσε με προσοχή, κρυφά από τους γονείς της. Εύκολα διαπίστωσε ότι οι συκοφαντίες των ειδωλολατρών κατά των Χριστιανών δεν ευσταθούσαν και πείστηκε πως η πίστη τους ήταν ασύγκριτα ανώτερη από τις διάφορες ειδωλολατρικές θρησκείες της εποχής της. Προσπαθούσε δε να βρει την ευκαιρία να ασπασθεί την πίστη στο Χριστό.

      Κάποια μέρα, προσποιήθηκε ότι ήθελε να πάει στην εξοχή και ζήτησε την άδεια των γονέων της να πάρει μαζί της τους πιστούς της ευνούχους Πρωτάν και Υάκινθο. Στο δρόμο τους εξήγησε ότι δεν θα επέστρεφε στο σπίτι και τους ρώτησε αν ήταν διατεθειμένοι να την ακολουθήσουν. Εκείνοι δέχτηκαν και έφτασαν έξω από ένα κοινόβιο μοναστήρι, όπου ηγούμενος ήταν ένας ενάρετος άνδρας ονόματι Θεόδωρος και μαζί τους κατοικούσε και ο Επίσκοπος της περιοχής Έλενος. Για να τη δεχτούν, ντύθηκε ανδρικά ρούχα και προσποιήθηκε τον έφηβο. Η Ευγενία μαζί με τους δύο ευνούχους της έγιναν δεκτοί στην αδελφότητα, κατηχήθηκαν και έλαβαν το άγιο Βάπτισμα.  

      Εν τω μεταξύ οι οικείοι της θρηνούσαν την εξαφάνισή της και προσπαθούσαν να τη βρουν. Ο πατέρας της κάλεσε τους μάντεις και τους ιερείς των ειδώλων να του φανερώσουν την κόρη του. Μάταια προσπαθούσαν να μαντέψουν για την Ευγενία. Και για να ξεμπερδέψουν με τον πατέρα της, του είπαν ότι δήθεν οι «θεοί» ζήλεψαν την ομορφιά της και την πήραν για σύζυγό τους! Ο αγαθός Φίλιππος τους πίστεψε και διέταξε να της κάμουν άγαλμα και να την προσκυνούν ως «θεά».      

      Η Ευγενία πρόκοβε πνευματικά στο Μοναστήρι. Έφτασε μάλιστα και σημείο αγιότητας, επιτελώντας θαύματα. Οι πιστοί της ευνούχοι προσπαθούσαν να την μιμηθούν στην αρετή και στην πνευματική της προκοπή.

       Ύστερα από τρία χρόνια κοιμήθηκε ο ηγούμενος Θεόδωρος και τότε οι αδελφοί της Μονής ζήτησαν από την Ευγενία (την οποία θεωρούσαν άνδρα) να γίνει ο ηγούμενός της. Αυτή συναισθανόμενη το βάρος της διακονίας, αλλά και από φόβο μήπως αποκαλυφτεί το μυστικό της, αρνήθηκε. Αλλά ύστερα από επιμονή των αδελφών, δέχτηκε και αναδείχτηκε ικανότατη ηγούμενος, καθοδηγώντας στην άσκηση και στην πνευματική πρόοδο τους μοναχούς της Μονής. Η αγιότητά της είχε γίνει πασίγνωστη, καθώς και η θαυματουργική της χάρη, να θεραπεύει την ανθρώπινη

αρρώστους. Έτρεχαν από όλη την γύρω περιοχή να λάβουν θεραπεία χιλιάδες ασθενείς.

      Όμως η χάρη της θαυματουργίας της στάθηκε αφορμή να αποκαλυφτεί το μυστικό της. Κάποια αρχόντισσα από την Αλεξάνδρεια, ονόματι Μελανθία είχε αρρωστήσει βαριά, κατέφυγε στη Μονή και θεραπεύτηκε από την Ευγενία. Όμως ο διάβολος την πείραξε και ερωτεύτηκε την Ευγενία, την οποία εξέλαβε ως ωραιότατο άνδρα. Ύστερα από καιρό πήγε στη Μονή και φανέρωσε σε Εκείνη τον έρωτά της. Η Ευγενία έγινε έξαλλη από το θυμό της και επέπληξε σκληρά την Μελανθία. Τότε εκείνη γεμάτη θυμό έτρεξε στον έπαρχο πατέρα της και την συκοφάντησε ως ηγούμενο ως ανήθικο. Ο Φίλιππος διέταξε να πάνε να την συλλάβουν και να την οδηγήσουν μπροστά του, μαζί με όλη την αδελφότητα, οι οποίοι υπερέβαιναν τους τριακοσίους και τους οδήγησε στη φυλακή. Δεν αναγνώρισε την κόρη του και την ανέκρινε. Η δαιμονική συκοφάντης έφερε και μια δούλη, η οποία ισχυρίστηκε ότι τη βίασε ο ηγούμενος. Ο έπαρχος τους απείλησε με θάνατο.

      Βλέποντας η Ευγενία ότι θα θανατώνονταν τόσοι άνθρωποι, αποκαλύφτηκε στον έπαρχο πατέρα της, και του γνώρισε την απόφασή της να γίνει Χριστιανή. Εκείνος την πήρε με το ζόρι μαζί του, την έντυσε λαμπρά ενδύματα και την ανέβασε σε θρόνο. Την ίδια στιγμή φωτιά έπεσε από τον ουρανό και κατέκαψε την Μελανθία και ολόκληρο το οικοδόμημα. Προφανώς φονεύτηκε και ο πατέρας της.

       Μετά από αυτό η Ευγενία, με τη μητέρα της, τα αδέλφια της και τους πιστούς της ευνούχους, αναχώρησε για τη Ρώμη, όπου ζούσαν με προσευχή και νηστεία. Όμως νέο σκληρό διωγμό κίνησαν Ρωμαίοι κατά των Χριστιανών. Χιλιάδες Χριστιανοί συλλαμβάνονταν, βασανίζονταν και θανατώνονταν για την πίστη τους στο Χριστό. Οι στρατιώτες ανακάλυψαν την Ευγενία με τους ακολούθους της. Τους συνέλαβαν και τους έφεραν σε κάποιο ειδωλολατρικό ναό να θυσιάσουν στα είδωλα. Τα αγάλματα όμως έπεσαν από μόνα τους και στρίφτηκαν.  Τότε ο έπαρχος Νικίτιος διέταξε και αποκεφάλισαν τον Πρωτάν και τον Υάκινθο. Την δε Ευγενία οδήγησαν σε παρακείμενο ναό της Αρτέμιδος να θυσιάσει. Εκείνη αρνήθηκε και την ίδια στιγμή έγινε μεγάλος σεισμός και το άγαλμα της ψευτοθεάς ράγισε και έγινε κομμάτια. Τότε της έδεσαν μεγάλη πέτρα στο λαιμό και την έριξαν στονΤίβερη, αλλά σώθηκε θαυματουργικά. Την έριξαν σε πυρακτωμένο καμίνι, αλλά και πάλι σώθηκε.  Ομολογούσε με απαράμιλλο θάρρος την πίστη στο Χριστό, μεταστρέφοντας πολλούς ειδωλολάτρες στη σωτηρία.

       Τελικά, αφού είδαν ότι ήταν μάταιο να περιμένουν την μεταστροφή της, έστειλαν αιμοβόρο δήμιο στη φυλακή, ο οποίος την κατάσφαξε. Τα αδέλφια της και η μητέρα της πήραν το σώμα της και το έθαψαν στη Ρωμαία Οδό, το οποίο είχε γίνει πηγή θαυμάτων. Η μνήμη της τιμάται στις 24 Δεκεμβρίου. 

Η αγία Ιουλιανή της Νικομηδείας – 21 Δεκεμβρίου

site analysis

Ήταν δεκαοχτώ χρονών όταν με το μαρτύριό της  τέλεσε τους γάμους της με τον Χριστό…

Η αγία Ιουλιανή. Ρωσική εικόνα του 13ου αιώνα.

Η αγία Ιουλιανή ήταν κόρη ειδωλολατρών. Οι γονείς της, επιφανείς άρχοντες στην Νικομήδεια επί βασιλείας του στυγνού Διοκλητιανού (286-305), την αρραβώνιασαν με κάποιον Ελεύσιο, άνδρα με βαθμό συγκλητικού, ο οποίος την ερωτεύθηκε παράφορα και βιαζόταν να γίνει ο γάμος τους. Την καρδιά όμως της Ιουλιανής είχε κυριεύσει ο έρωτας για τον επουράνιο Νυμφίο· η νεαρή κόρη προσπαθούσε να διαφυλαχθεί άθικτη και ακέραια για τον Χριστό, και προσπαθεί να αντισταθεί όσο μπορούσε στις επιδιώξεις του μνηστήρα της.

Δήλωσε κατ’ αρχήν, σαν να επρόκειτο για καπρίτσιο κοσμικής κοπέλας, ότι θα δεχόταν να νυμφευθεί τον Ελεύσιο μόνο αν εκείνος γινόταν έπαρχος της πρωτεύουσας της Βιθυνίας. Παρά την δυσκολία του εγχειρήματος, ο Ελεύσιος επιδόθηκε αμέσως στο έργο: δαπάνησε ανυπολόγιστα χρήματα, έβαλε να μεσολαβήσουν φίλοι και συγγενείς του στην αυλή, και σε σύντομο χρονικό διάστημα κατόρθωσε να γίνει έπαρχος της Νικομηδείας.

Επανέλαβε τότε την πρόταση γάμου, και αναγκασμένη πλέον να φανερώσει την πίστη της, η μνηστή του Χριστού είπε: «Αν δεν εγκαταλείψεις την λατρεία των μάταιων ειδώλων και δεν προσκυνήσεις τον Δεσπότη μου Χριστό, ομόζυγό μου δεν θα σε λάβω, διότι πώς είναι δυνατόν να ενωθούν τα σώματα και να αντιμάχονται οι καρδιές μας».

Ακλόνητη στην απόφασή της παρά τις παρακλήσεις των γονέων της, η Ιουλιανή συνελήφθη ως οπαδός της υπό διωγμό θρησκείας και σύρθηκε ενώπιον του δικαστηρίου του επάρχου. Ο μνηστήρας της έγινε κριτής και δήμιος· διέταξε να την γδύσουν και να την υποβάλουν σε ανελέητα μαρτύρια. Μαστίγωσαν την αγία σε όλο της το σώμα και μετά την κρέμασαν από τα μαλλιά και ξερρίζωσαν το τριχωτό της κεφαλής της. Στην φυλακή της παρουσιάστηκε ο διάβολος με την μορφή αγγέλου Κυρίου και της πρότεινε να δεχθεί να θυσιάσει στα είδωλα· η αγία όμως, οπλισμένη με την προσευχή, κατατρόπωσε το τέχνασμα του πονηρού χτυπώντας τον και καταπτύοντάς τον και άντλησε νέες δυνάμεις για την συνέχεια των αγώνων της.

Την έβγαλαν από την φυλακή και την ανέκριναν. Ο Ελεύσιος τής απηύθυνε έκκληση να τον νυμφευθεί για να γλυτώσει από τις βασάνους και της υποσχέθηκε να την αφήσει ελεύθερη να λατρεύει τον Θεό της. Η αγία παρέμεινε ακλόνητη.

Την οδήγησαν τότε σε μεγάλο καζάνι όπου χοχλάκιζε λιωμένο μολύβι για να την ρίξουν μέσα. Ο πόθος της Ιουλιανής για τον Χριστό ήταν διάπυρος, πλέον φλογερός από την όποια επίγεια φωτιά, ώστε η ψυχή της μετάγγισε στο σώμα λίγη από την αφθαρσία που υπόσχεται η αιώνια ζωή στους εκλεκτούς. Όχι μόνο δεν έπαθε τίποτε η αγία, αλλά όταν άγγιξε το καζάνι, εκείνο ανετράπη και το λιωμένο μολύβι χύθηκε πάνω στους φρουρούς.

Μπροστά σε τόσα σημεία και θαύματα, πολλοί από τους ειδωλολάτρες που παρευρίσκονταν στον τόπο του μαρτυρίου, πεντακόσιοι άνδρες και εκατόν τριάντα γυναίκες, δόξασαν την δύναμη που χαρίζει ο Θεός στους αγίους μάρτυρες, ομολόγησαν το όνομα του Χριστού και αποκεφαλίσθηκαν επί τόπου με διαταγή του επάρχου. Τέλος, αποκεφαλίσθηκε και η Ιουλιανή, και η ψυχή της αγαλλομένη μετέστη στους χορούς των αγίων.

Ήταν δεκαοχτώ χρονών όταν με αυτόν τον τρόπο τέλεσε τους γάμους της με τον Χριστό.

.

Πηγή: “Νέος Συναξαριστής της Ορθοδόξου Εκκλησίας”, υπό ιερομονάχου Μακαρίου Σιμωνοπετρίτου, εκδ. Ίνδικτος (τόμος τέταρτος – Δεκέμβριος, σ. 245-246) / Διακόνημα εικόνες από Ορθόδοξο Συναξαριστή

Ταρσώ, η διά Χριστόν σαλή, μια αγία του π.ημ.

site analysis

Η Γερόντισσα Ταρσώ η διά Χριστόν σαλή ασκήτεψε στο μοναστήρι της Παναγίας της Πευκοβουνογιάτρισσας, στην Κερατέα Αττικής, το σημαντικό πνευματικό κέντρο τουαρχιεπισκόπου Ματθαίου, πνευματικού πατέρα των "Ματθαιικών" ΓΟΧ, από τους οποίους καιτιμάται ως άγιος και Νέος Ομολογητής.

Η αγιότητα της Ταρσώς είναι αποδεκτή από τους ορθόδοξους χριστιανούς ακόμη και του νέου ημερολογίου (μια αναζήτηση στο διαδίκτυο αρκεί για του λόγου το αληθές), πλην ολίγων, που την απορρίπτουν επειδή ανήκε στην Εκκλησία του π.ημ. Μάλιστα η βιογραφία της έχει γραφτεί από τον καθηγητή του παν/μίου Αθηνών Ιωάννη Κορναράκη (ν.η.) και εκδοθεί από το Ιερόν Κελλίον Αγίου Νικολάου Μπουραζέρη, του Αγίου Όρους.

Οι ΓΟΧ (Μεσογαίας και Λαυρεωτικής Κήρυκος)αναγνώρισαν επίσημα την αγιότητά της το 2010, ορίζοντας ως ημέρα της μνήμης της την 24η Σεπτεμβρίου (π.ημ.), ημέρα της κοίμησής της.
Το παρακάτω βιογραφικό, απευθυνόμενο στους αδελφούς του ν.ημ. (για να τεκμηριωθεί ότι και εντός της Εκκλησίας του π.ημ. αναδεικνύονται άγιοι), αναδημοσιεύουμε από εδώ και εδώ. Δεν αναφέρει ότι η Ταρσώ ανήκε στην Εκκλησία του π.ημ. Εκτενές βιογραφικό της, με πολλές πληροφορίες και έμφαση στην ιδιότητά της, ως ΓΟΧ, προτρέπω να διαβάσετε στο ιστολόγιο Το Συναξάριο της Εκκλησίας του καθηγητή Αντωνίου Μάρκου. Εκεί αναφέρονται άλλοι δύο αγιασμένοι σαλοί του π.ημ.: 

Ἡ Γνησία Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος - ἡ χλευαστικῶς, πλήν ἀδοκίμως θεολογικά, ἀποκαλουμένη «Ἐκκλησία τῶν Παλαιοημερολογιτῶν» - ὡς ἱστορική καί ὁμολογιακή συνέχεια τῆς ἐν Ἑλλάδι Ἐκκλησίας μετά τό Νεοημερολογιτικό Σχίσμα τοῦ 1924, ἀνέδειξε κατά τόν 20ο αἰ. πλήν τῶν ἄλλων Ἁγίων Της καί τρεῖς διά Χριστόν Σαλούς: Τόν Χαραλάμπη τῶν Καλαμῶν (+ 1974), τήν βιογραφουμένη Ταρσώ τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Κερατέας (+ 1989) καί τόν Ἱερομόναχο Λεόντιο τῆς Σάμου (+ 1993 [ο βίος του εδώ]).

Διαβάστε επίσης την Ακολουθία της Οσίας Ταρσώς της διά Χριστόν σαλής και τονπαρακλητικό κανόνα της. Ας έχουμε τις πρεσβείες της...

*****

Η Ταρσώ (ή Ταρασία) Ζαγοραίου γεννήθηκε στις 4 Ιουλίου του έτους 1910, στο χωριό Ρογό, της περιοχής Κορθίου της νήσου Άνδρου. 
Ήταν η μικρότερη από τα έξι παιδιά της οικογένειάς της. Οι γονείς της Περικλής και Μαρία, ήσαν Θεοσεβείς και Θεοφοβούμενοι, ιδιαιτέρως δε η μητέρα της. Ίσως την θρησκευτική ζωή της οικογένειας να επηρέασε θετικά συγγενής της μοναχός, ονόματι Γαλακτίων, ο οποίος από το 1898 έμενε σε έναν απόμερο χώρο του σπιτιού τους. 
Η νεαρή Ταρσώ έτυχε άρτιας μόρφωσης για την εποχή της. τελείωσε το δημοτικό σχολείο και το σχολαρχείο στη Χώρα. Ήταν άριστη μαθήτρια, πολλές φορές πρώτη στην τάξη της. 
Η Ταρσώ, σαν στερνοπαίδι, ήταν το πιο χαϊδεμένο από τα αδέλφια, γι' αυτό και δεν την άφηναν να κάνει δουλειές. Σε μικρή ηλικία πήρε μαθήματα μαντολίνου και με την αδελφή της έπαιζαν συχνά σε συντροφιές. Οι γονείς καθώς και τα παιδιά τους, ήταν πολύ εργατικοί και έτσι υπήρχε στο σπίτι επάρκεια αγαθών. Ζούσαν σε ένα κτήμα έξω από το χωριό και η ζωή κυλούσε ήσυχα μέσα σε οπωροφόρα δένδρα, ελιές και έναν λαχανόκηπο που είχαν για τις ανάγκες τους, παρέα με τα αγελαδοπρόβατα, τα οποία τους προμήθευαν μαλλί, γάλα και τυρί. 
Όταν ήταν 8 χρονών, ο θάνατος της μεγάλης αδελφής της, Πηνελόπης, σε ηλικία 20 ετών, βύθισε αυτήν και όλη την οικογένειά της στο πένθος. 
Στο δέκατο τέταρτο έτος της ηλικίας της, άρχισε να εκδηλώνεται ο θρησκευτικός της χαρακτήρας και η διάθεσή της να ασχολείται με τα θεία. Η ίδια ομολογεί και επισημαίνει το χρονικό σημείο της αρχής της ζωής της ευσέβειας της, λέγοντας κάποια φορά: "εγώ έφυγα από το σπίτι μου 14 χρονών, τόσα παιδιά παίζαμε έξω από το φούρνο αλλά ήρθε ο αξιωματικός (ο άγγελος) και εμένα διάλεξε. Με πήρα στην αγκαλιά του και που με πήγε δεν ξέρω. Έπαθα αλλοίωση". 
Πράγματι, φαίνεται ότι από την αποκαλυπτική αυτή χρονική στιγμή άρχισε η εμφάνιση κάποιων τρόπων συμπεριφοράς της, που προοιωνιζαν τη μετέπειτα παράδοξη πνευματική της ζωή, όπως τελικά καταστάλαξε στην ιδιότυπη δια Χριστόν σαλότητά της.
- "Εμείς είμαστε αμαρτωλοί, τι σχέση μπορούμε να έχουμε με τους αγίους;". Η μακαρία Ταρσώ είχε άλλη λογική. Ξεκίνησε τον ασκητικό της αγώνα με την απόφαση ενός θανάτου, του θανάτου του εαυτού της. Συχνά έλεγε, όταν δε μιλούσε με σαλότητα : - "Στον τόπο τούτο μ' έφερε μια νεκροφόρα. Να, εδώ από κάτω μ' έφερε" (και έδειχνε το χώμα). Έτσι, όλη της η ζωή ήταν μια προσπάθεια διαρκούς νεκρώσεως του εαυτού της. Ήταν νεκρή για όλα τα τερπνά και τα ηδέα, αλλά και τα θλιβερά του κόσμου τούτου. Και ακριβώς αυτή η νέκρωση κάθε ανθρώπινου στοιχείου στην προσωπική της ζωή, έκανε εύλογα όσους την πλησίαζαν να σκέπτονται: - Ποιος μπορεί αλήθεια να φτάσει στα μέτρα της Ταρσώς; Αυτή είναι η εκλεκτή του Θεού! 
Η μακαρία Ταρσώ διέβλεψε, χάριτι Θεού, τα δικά της μέτρα και έτσι διάλεξε το δικό της δρόμο, τη δική της οδό προς την Βασιλεία του Θεού, την οδό της σαλότητας διά Χριστόν! Το οικογενειακό της περιβάλλον δεν ήταν φυσικά ικανό να αντιληφθεί τον υψηλό στόχο της, που φαίνονταν αφύσικος για μια τόσο μορφωμένη και ιδιαιτέρα όμορφη κόρη. Σε τέτοιες περιπτώσεις, μιας επίμονης φυγής και καταφυγής στο μοναχικό βίο, η ευκολότερη αντίδραση είναι συνήθως η γνωμάτευση των οικίων, ότι "το παιδί τρελάθηκε"! Έτσι η Ταρσώ "χρειάστηκε" ψυχιατρική βοήθεια. Όμως, η μακαρία Ταρσώ δεν ήταν τρελλή. Ήταν πολύ πιο λογική από πολλές μοναχές της Μονής, που την θεωρούσαν τρελή και γι' αυτό την περιφρονούσαν και την απέφευγαν. Ήταν σαλή διά Χριστόν, δηλαδή, ολόκληρη, με την ψυχή και το σώμα, με την καρδιά και το λογικό της, δοσμένη στον Σωτήρα Χριστό. Συνεπής στον Πατερικό λόγο, "Δώμεν εαυτούς τω Κυρίω εξ ολοκλήρου ίνα ολόκληρον αυτόν αντιλάβωμεν". Σε αυτό το ολοκληρωτικό δόσιμο στο Χριστό το λογικό της εφωτίζετο αδιάλειπτα από το φως του Χριστού, κατά την διαβεβαίωση του ψαλμωδού : "συ φωτίεις λύχνον μου, Κύριε ο Θεός μου, φωτίεις το σκότος μου". 
Τώρα ήθελε να φύγει μακριά από τους ανθρώπους και την οικογένειά της, ποθούσε την μόνωση και την ελευθερία. Παρά το νεαρό της ηλικίας της, σκεπτόταν και μιλούσε για την άλλη ζωή, προσηύχετο για τους νεκρούς συγγενείς της και μάλιστα συζητούσε μαζί τους. Άρχισε να εκδηλώνει χάρισμα διοράσεως σε διάφορα περιστατικά της καθημερινής ζωής. Ένα βράδυ, την ώρα που ετοιμάζονταν να ξαπλώσουν και η μητέρα της τελείωνε την προσευχή της, η Ταρσώ της είπε να μην κάνουν την Θ. Λειτουργία που είχαν προγραμματίσει για την επόμενη σε διπλανό χωριό, επειδή ο παπάς δεν ήταν σε θέση να λειτουργήσει. Η μητέρα της έκπληκτη, την αποπήρε και η Θεία Λειτουργία έγινε. Όπως όμως απεδείχθη, η μικρή Ταρσώ με το μεγάλο χάρισμα, διέβλεψε το κώλυμα: ο ιερέας αποβραδίς είχε μεθύσει. 
Εν τω μεταξύ, αφού η αδελφή της Κατίνα παντρεύτηκε στην Αθήνα, μετά το 1931, εγκαταστάθηκαν και οι υπόλοιποι εκεί. Η συμπεριφορά της και εδώ παρέμεινε η ίδια : ήρεμη, εσωστρεφής αλλά και αγαπητή σε όλους. Παρουσίαζε όμως και τα παρεξηγήσιμα σαλά καμώματά της. Το πιο ανησυχητικό ήταν ότι συχνά φορούσε ένα λευκό χιτώνα και επίσης λευκό μαντήλι και ότι έφευγε πολλές φορές προς άγνωστη κατεύθυνση, χωρίς κανένα φόβο. Φορούσε πάντοτε παλιά παπούτσια και όταν της έδιναν κάποιο καινούργιο ζευγάρι φρόντιζε να τα "περιποιηθεί" καταλλήλως, κτυπώντας τα επίμονα με μια πέτρα για να τα κάνει όπως ήθελε αυτή. 
Προπολεμικά, το 1939, της έκαναν και συνοικέσιο. Την κάλεσαν για τραπέζι στο σπίτι του γαμπρού, όπου πήγε με τον αδελφό της. Ο Θεός όμως επέτρεψε να γίνει κάποιος μικρός πειρασμός που έκανε τον αδελφό της να θυμώσει και να την πάρει αμέσως να φύγουν. Η ίδια, έφυγε με την ίδια απάθεια με την οποία είχε πάει, χωρίς να εκδηλώσει αντίδραση, ούτε δυσαρέσκεια. Ότι είχε να πει, το έλεγε μυστικά στο Νυμφίο της Χριστό και ήρεμη δεχόταν τα γεγονότα όπως έρχονται, γεμάτη εμπιστοσύνη και πίστη σε Αυτόν που την επέλεξε από μικρή ως νύμφη Του. 
Το καλοκαίρι του 1940, πήγαν για παραθερισμό στην Άνδρο, όπου αποκλείσθηκαν έως το 1942. Εκεί έχασε και την καλύτερή της φίλη, με την οποία έκαναν πολύ παρέα, πράγμα που την λύπησε πολύ. 
Σύμφωνα πάντοτε με πληροφορίες των συγγενών της, η σαλότητα της Ταρσώς, είχε ανησυχήσει τόσο τους οικείους της, ώστε το 1942 που επέστρεψαν στην Αθήνα για να προλάβουν χειροτέρευση της καταστάσεώς της, "την πήγαν με το ζόρι" στους ψυχιάτρους. Eκείνοι διέγνωσαν "σχιζοφρένια". 
Για τους ψυχιάτρους η Ταρσώ είχε κάποια πειστικά ευρήματα μιας τέτοια ψυχοπαθολογίας. Ισχυριζόταν ότι άκουγε φωνές κεκοιμημένων, είχε το στοιχείο της επιμονής και "άλογης" φυγής από τις κοινωνικές σχέσεις, ζητούσε την μόνωση. Αλλά οι ψυχίατροι δεν μπορούσαν φυσικά να αντιληφθούν τις πνευματικές αφετηρίες της, κατ' αυτούς, "παθολογικής" συμπεριφοράς. 
Έτσι την υπέβαλαν σε μια χειρουργική επέμβαση, που συνηθιζόταν εκείνη την εποχή. Έκαναν δύο τρύπες στο κρανίο της, στην θέση των κροτάφων, δεξιά και αριστερά, αλλά χωρίς κανένα "θεραπευτικό" αποτέλεσμα, ούτε εξάλλου βλαπτικό των διανοητικών και ψυχικών της λειτουργιών. 
Πάντως με την χειρουργική αυτή ψυχιατρική επέμβαση, η Ταρσώ χαρακτηρίστηκε "επίσημα" ως τρελή. Επέτρεψε ο Θεός να φθάσει σε μια πολύ ταπεινωτική, για τους πολλούς, κατάσταση, η οποία εντούτοις συνυπολογίζεται οπωσδήποτε στην εκούσια και ακούσια γενικώς άσκηση, στην οποία την οδήγησε ο Θεός για να τον δοξάσει από το υψηλό πνευματικό βάθρο της έσχατης, κατά κόσμο, ταπεινώσεως της δια Χριστόν Σαλότητας. 
Η Ταρσώ είχε ήδη λάβει Πνεύμα Θεού, προ του πειρασμού του ψυχιατρείου. Έτσι ο πειρασμός της αναγκαστικής της υποβολής σε ψυχιατρική χειρουργική επέμβαση ήταν από το Θεό το καθορισμένο ψυχοσωματικό υπόβαθρο της πνευματικής της σαλότητος. Ήταν δύο φορές "τρελή". Μία φορά κατά κόσμο! Σύμφωνα με την ψυχιατρική διάγνωση! Και μια φορά κατά Χριστόν. Ήταν έτσι περιχαρακωμένη στην έσχατη ταπείνωση. Σε αυτήν την κατάσταση, "δεν ήταν τίποτε, δεν είχε τίποτε!". 
Ίσως γι' αυτό αργότερα έλεγε συχνά : "Μου τα πήραν όλα. Μου πήραν εκατομμύρια και δεν έχω τίποτα". Δεν είχε τίποτα. Είχε λοιπόν την δυνατότητα να αποκτήσει το παν. Την καλή αλλοίωση μέσα από την χαρισματική οδό την εν Χριστώ σαλότητος. 
Το 1944, στον εμφύλιο, ενώ όλοι οι άνθρωποι ήσαν κλεισμένοι στα σπίτια τους, η Ταρσώ εξακολουθούσε να φεύγει ντυμένη στα άσπρα. Ένα βράδυ κάποιοι κτύπησαν το κουδούνι στην πόρτα της αδελφής της – εκείνη έμενε στα Εξάρχεια, στους πρόποδες του λόφου Στρέφη, όπου είχαν ανοίξει χαρακώματα οι αριστεροί και κατείχαν τον λόφο. Η Ταρσώ έμενε με τους γονείς της, στο σπίτι τους, πίσω από το πρώτο νεκροταφείο στην Γούβα. Έντρομη η αδελφή της, που ήταν μόνη με τα τρία της μικρά παιδιά, άνοιξε την πόρτα και αντίκρισε μια ομάδα από ένοπλους αριστερούς, με γενειάδες, που την ρώτησαν αν έχει μια αδελφή με το όνομα Ταρσώ Ζαγοραίου. Η αδελφή της τρόμαξε, νομίζοντας ότι είχε πάθει κάτι η Ταρσώ. Ο ένας από του ένοπλους άντρες, που φαινόταν και επικεφαλής, παραμέρισε τότε τους άλλους και έκανε τόπο στην Ταρσώ να περάσει και να μπει στο σπίτι. Στην συνέχεια λέει στην αδελφή της : "Ποια είναι αυτή που περνάει ατρόμητη μέσα από τις σφαίρες και καμιά σφαίρα δεν την αγγίζει;". 
Αυτή η παράδοξη εξωτερικώς και θεία εσωτερικώς κατάσταση της μακαρίας Ταρσώς είχε φέρει σε πλήρη αμηχανία τους δικούς της, οι οποίοι πλέον δεν ήξεραν τι να σκεφτούν και τι να κάνουν. Η αγαπημένη τους Ταρσώ, αν και είχε έναν διαφορετικό από αυτούς τρόπο ζωής, ήταν τόσο προσηνής και υπάκουη, ώστε δεχόταν αδιαμαρτύρητα κάθε κίνηση που γινόταν "για το καλό της", εκ μέρους των άλλων.Είδαμε ότι δεν αντέδρασε στο συνοικέσιο που της έκαναν, αλλά και υπέμεινε στο πραγματικό μαρτύριο της αδικαιολόγητης λοβοτομής, παραδομένη ολοκληρωτικά στον Κύριο και Νυμφίο της. Εφόσον ο Ίδιος την είχε εισάγει στο μεγαλειώδες και ειδικό αυτό αγώνισμα της δι' Αυτόν σαλότητος, ώφειλε να τον ακολουθήσει, αίροντας τον Σταυρό Του, ο οποίος είναι "Ιουδαίοις μεν σκάνδαλον, Έλλησι δε μωρία" (Α' Κορ. α', 23). 
Πως ήταν δυνατόν ωστόσο, να την αφήσει ο Χριστός στα χέρια των καλοθελητών αυτών μέχρι τέλους, αφού έβλεπε ότι, από το πολύ ενδιαφέρον τους, είχαν καταντήσει επικίνδυνοι για την γνήσια δούλη Του; Έτσι, οδήγησε τα βήματά της, πάλι μέσω της υπακοής, σε τόπο όπου πλέον θα μπορούσε ανενόχλητη να ασκηθεί μαζί με άλλες ψυχές που είχαν επίσης αφιερωθεί σ' Αυτόν. 
Η μητέρα της Ταρσώς ακολουθούσε το παλαιό ημερολόγιο και είχε κάποια σχέση με την Ι. Μονή Παναγίας Πευκοβουνογιατρίσσης, στην Κερατέα. Εκείνη την εποχή, που η Ταρσώ εθεωρείτο άρρωστη, με ψυχιατρική βεβαίωση (!), κυκλοφορούσε η φήμη ότι ο Ματθαίος, κτήτωρ και επίσκοπος της Μονής, έκανε θαύματα και ιδιαιτέρως θεραπείες. Για το λόγο αυτό η μητέρα της Ταρσώς σκέφτηκε να συνοδεύσει την κόρη της και να φιλοξενηθούν για κάποιο διάστημα στη Μονή, μήπως γίνει το θαύμα και "θεραπευθεί" η Ταρσώ. Έτσι κάποια μέρα του 1949, την πήρε, απογοητευμένη από κάθε ανθρώπινη βοήθεια και την έφερε, χωρίς να το γνωρίζει, στο οριστικό στάδιο της αθλήσεώς της. 
Φαίνεται ότι εκεί έμειναν περίπου τρεις μήνες, χωρίς όμως το αποτέλεσμα που έλπιζαν και επιθυμούσαν. Έτσι, η μητέρα της Ταρσώς απεφάσισε να την πάρει να γυρίσουν στο σπίτι τους. Η Ταρσώ όμως δεν ήθελε να φύγει από το Μοναστήρι με κανένα τρόπο. Γι' αυτό παρακάλεσε η μητέρα της να την φιλοξενήσουν για κάποιο ακόμα διάστημα. Το διάστημα αυτό ήταν τελικά όλη της η ζωή. 
Δεν συγκαταλέχθηκε στην αδελφότητα της Μονής, παρέμεινε με τις άλλες δόκιμες στον ξενώνα, όπως συνηθίζεται στην Μονή αυτή. Διέμενε στον χώρο αυτό, υπηρετούσε στα διάφορα διακονήματα, έκανε τα σαλά της, ολοένα αυξανόμενα, και εδέχετο τις περιφρονητικές αντιμετωπίσεις των μοναχών και των λαϊκών. Παρακολουθούσε τις καθημερινές ακολουθίες που εγίνοντο για τους εκεί διαμένοντες, όπου και ανεγίγνωσκε τον Εξάψαλμο, τα Ψαλτήρια, τις Ώρες. Πολλοί ακόμη ενθυμούνται την κατανυκτική της φωνή. 
Κατά την διάρκεια της εκεί παραμονής της, της ανέθεσαν το διακόνημα της αντιγραφής των χειρογράφων από το αρχείο της βιβλιοθήκης που διέθεταν, επειδή η Ταρσώ ήταν καλλιγράφος. Οι μοναχές θυμούνται ότι, στην εμφάνισή της ήταν πολύ όμορφη, με ξανθές πυκνές μπούκλες, πράσινα μάτια και χαρούμενο πρόσωπο. Κρατούσε πάντα στα χέρια της ένα Προσευχητάριο με το οποίο προσηύχετο συνεχώς. Απέφευγε τις επαφές με τις άλλες δόκιμες μοναχές και προτιμούσε να κάθετε στο κελί της και να προσεύχεται. 
Κάθε φορά που η αρμόδια μοναχή πήγαινε να την ξυπνήσει νύχτα, στην ώρα του κανόνα, την έβρισκε πάντα όρθια να προσεύχεται. Μετά από λίγες μέρες διαπίστωσαν οι αδελφές ότι δεν ξάπλωνε στο κρεβάτι για να κοιμηθεί ούτε την ώρα της αναπαύσεως, αλλά κοιμόταν καθιστή. Στον κόπο της νύκτας πρόσθετε και αυτόν της ημέρας. Εκτός από το παραπάνω διακόνημα ανέλαβε να κουβαλά νερό από την Ζωοδόχο Πηγή, 100 μέτρα από τον ξενώνα της Μονής, για τις ανάγκες των εξωτερικών αδελφών. 
Μετά από καιρό άρχισε να συμπεριφέρεται και να μιλά παράξενα, σε σημείο που παρεξηγείτο. Άρχισε να κοροϊδεύει και να επιτιμά τους ανθρώπους και περισσότερο τους ξένους που επισκέπτοντο την Μονή. Οι μοναχές, βλέποντας όλα αυτά της είπαν να φύγει από τον Ξενώνα, όπου είχε μείνει περίπου δύο χρόνια. Έτσι, χωρίς πάλι να το επιδιώξει, βρέθηκε η αγωνίστρια του Χριστού χωρίς κελί, μη έχοντας "που την κεφαλή κλίνη". Εγκαταστάθηκε έξω από την νότια είσοδο της Μονής, στα χωράφια, όπου υπήρχαν τα μαντριά της Μονής και κάποια χαλάσματα. Από τότε, μέχρι το 1988, έμενε εκεί, στο ύπαιθρο ή σε καλύβες από χορτάρια, που τις έστηνε και τις χαλούσε μόνη της. Τα πρώτα χρόνια, δεν είχε σταθερό μέρος να μένει και περιφέρετο μέσα στα χωράφια και στα βουνά. Αργότερα, στην δεκαετία 1970-1980 επιδιόρθωσε τα χαλάσματα που αναφέραμε, τελείως μόνη της, κουβαλώντας τσιμεντόλιθους και σκεπάζοντάς τα με νάιλον και τσίγκους, όταν πλέον είχε αρχίσει να γερνά και είχε ανάγκη από κάποια σταθερή στέγη. Κανείς δεν ήξερε που κοιμόταν και που εύρισκε υπόστεγο στις μεγάλες βροχές και στις κακοκαιρίες. Πολλές φορές ωστόσο, την είδαν μέσα στην βροχή να κάθεται στο ύπαιθρο, κρατώντας μία λαμαρίνα πάνω από το κεφάλι της. 
Πολλές φορές, έβγαινε και έξω από την ακτίνα του χώρου της Μονής και περπατούσε στις κωμοπόλεις της Κερατέας και του Μαρκόπουλου και επισκέπτετο διάφορα σπίτια. Αυτό ανησυχούσε πολύ την Ηγουμένη Ευφροσύνη, επειδή πίστευε ότι ήταν επικίνδυνο για μια γυναίκα να γυρίζει μόνη της τις νύχτες. Γι' αυτό μια μέρα την φώναξε και της είπε να μη φεύγει μακριά από το Μοναστήρι, γιατί διαφορετικά θα την έδιωχνε. Υπάκουσε η Ταρσώ στην Ηγουμένη και από τότε δεν ξαναβγήκε από την περιοχή της Μονής. 
Αν και δεν θεωρείτο κανονικά αδελφή της Μονής, συμμετείχε ενεργά στην ζωή της αδελφότητος. Η διακονία της, που την είχε διαλέξει μόνη της, ήταν να μεταφέρει κάθε μέρα, για πολλά χρόνια, το γάλα για όλη την αδελφότητα (περισσότερες από 300 μοναχές) από τα μαντριά που ήταν περίπου 500 μέτρα έξω από την Μονή, στο Μαγειρείο. Τα άδεια δοχεία τα επέστρεφε στο μαντρί γεμάτα νερό από την Ζωοδόχο Πηγή, που το χρησιμοποιούσαν οι μοναχές για να ποτίζουν τα ζώα. Από το Μαγειρείο έπαιρνε και το φαγητό της. 
Επίσης, έριχνε κοπριά στα αμπέλια της Μονής. Το φορτηγό της Μονής άδειαζε την κοπριά εκεί κοντά, για να πάνε οι μοναχές την επομένη ή κάποια άλλη μέρα, να την ρίξουν στα αμπέλια. Δεν προλάβαιναν όμως, γιατί την επομένη το πρωί, τα εύρισκαν όλα έτοιμα. Το μυστήριο αυτό δεν μπορούσαν να το εξηγήσουν. Έτσι παραφύλαξαν ένα βράδυ και είδαν την Ταρσώ να ρίχνει μόνη της μέσα στην νύχτα όλη την κοπριά απ' άκρη σε άκρη στα αμπέλια. 
Επίσης, συμμετείχε στις γενικές εργασίες - παγκοινίες - όπου συγκεντρώνονταν πολλές αδελφές, όπως στην συλλογή του βίκου, στον τρύγο, στα χωράφια κ.λ.π. εργαζόταν και αυτή όπως και οι άλλες αδελφές, με την διαφορά ότι δεν καθόταν κοντά τους, αλλά σε κάποια απόσταση από αυτές και ακολουθούσε στην εργασία. Στην ώρα του φαγητού, με το κατσαρολάκι της, πήγαινε για να ζητήσει το φαγητό της από την μαγείρισσα που έδινε φαγητό και στις αδελφές. 
Έτσι λοιπόν ο Θεός δια των γεγονότων καθόρισε τον τρόπο της ζωής της αλλά και τον τόπο, στον οποίο θα ζούσε μέχρι την κοίμησή της. Ερημική, ασκητική ζωή. Αδιάλειπτη προσευχή και λογική λατρεία στο Θεό. Διηγείται λοιπόν, η αδελφή της Μαρίνα, πως την συνέλαβε κάποτε σε μια πολύ προσωπική της στιγμή, αφού δεν γνώριζε ότι την παρακολουθούν: "Είχαμε αγρυπνία στο Μοναστήρι. Ήταν καλοκαίρι και η αγρυπνία γινόταν στην αυλή. Είχε φεγγάρι. Όταν άρχισε το Απόδειπνο, έφυγα για να πάω να δω τι κάνει η Ταρσώ. Τότε έμενε στο προηγούμενο κελί της, μια παράγκα από σανίδες. Δεν ήταν έξω. Πλησίασα σιγά-σιγά και, χωρίς να με αντιληφθεί, κοίταξα ανάμεσα από τις χαραμάδες που είχαν οι σανίδες. Ήταν όρθια, έκανε τον σταυρό της, προσηύχετο ψιθυριστά και συνεχώς έλεγε: "Παναγία μου, βοήθησέ με την αμαρτωλή, βοήθα με Παναγία μου, Δέσποινά μου, βοήθα με σε παρακαλώ...". Έμεινα να την ακούω όσο μπόρεσα και όταν επέστρεψα, η αγρυπνία ευρίσκετο στα Απόστιχα, μετά την Λιτή". 
Με τον τρόπο αυτό, τον ασκητικό και ησυχαστικό, διαμόρφωσε ανάλογα την εξωτερική της εμφάνιση και αργότερα το ερημικό κελί της. 
"Στην αρχή φορούσε μαύρο ράσο αλλά φρόντιζε να φαίνεται παλιό. Το έραβε μόνη της, με τεράστιες φαρδιές τσέπες για να βάζει τα βιβλία της προσευχής, τη Σύνοψη, την Αγία Γραφή, το Ψαλτήρι, κ.α.. Αλλά καθώς προχωρούσαν τα χρόνια, η ενδυμασία της προσαρμόζετο πλέον στην ψυχολογία και το πνεύμα της σαλότητος, εγίνετο ρυπαρή και κακόγουστη, μέχρι αστεία". 
Μια τακτική επισκέπτρια της Ταρσώς περιγράφει ως εξής την ενδυμασία της: "Φορούσε μια ξεσκισμένη βρώμικη πουκαμίσα (κάποτε λευκή), μακρύτερη από το, κάποτε μαύρο φόρεμα - ζωστικό, η οποία είχε ραμμένη μια τεράστια εσωτερική τσέπη, τέτοια που να χωρά ότι είχε και δεν είχε, αυτή που τίποτα δεν είχε. Από πάνω, προσπαθώντας μάταια να ζεσταθεί το χειμώνα, έβαζε 3-4 αδιάβροχα νάιλον, το ένα πάνω στο άλλο και στους ώμους ένα καφετί προσόψι, με επιτήδεια ραμμένη κορδελίτσα, σαν μπέρτα"! 
Η Ταρσώ φρόντιζε ιδιαίτερα να κρύβει το ωραίο πρόσωπό της, από τα νιάτα της, και ιδιαίτερα τώρα, στην άσκησή της, τα ωραία μάτια της, που αν τα πρόσεχες κάποιες φορές έδειχναν σαν ένα κομμάτι διαμαντένιου ουρανού! Φορούσε στα μάτια της γυαλιά με χοντρούς φακούς, τα οποία στήριζε γύρω στο κεφάλι της με σύρμα. Όταν ήθελε να διαβάσει κάτι, το πλησίαζε πολύ κοντά στο πρόσωπό της. Μια φορά, λοιπόν, λέει σε μια συνομιλήτριά της: "Όλα τους τα έδωσα αδελφούλα μου, τι άλλο να τους δώσω ακόμη; Και τα μάτια μου τους τα έδωσα". Η ευλαβής αδελφή δεν αντιλήφθηκε το νόημα των λόγων αυτών. Όμως αργότερα πληροφορήθηκε, πως όταν ήταν νέα, κάποιος άνδρας, που είχε επισκεφθεί το Μοναστήρι, θαύμασε τα μάτια της και τον άκουσε να λέει πως έχει ωραία μάτια. Τότε αυτή πήγε στο Μοναστήρι, πήρε ένα ζευγάρι γυαλιά με χοντρούς φακούς και τα φόρεσε, με αποτέλεσμα να χαλάσει την όρασή της. 
Επίσης τα κάλυπτε την μύτη της με μια μαύρη κορδέλα, την οποία είχε η ίδια επιμεληθεί για να κρύβει το πρόσωπό της, γιατί κάποιος της είχε πει ότι έχει ωραία μύτη. Την κορδέλα αυτή την έβγαλε από το πρόσωπό της όταν άρχισε να γερνά. Φρόντιζε επίσης να έχει σκυμμένο συνεχώς το κεφάλι της, κάτω στο χώμα. Όπως η ίδια είχε πει, "το καφετί χρώμα είναι το χρώμα μου" ! Εξάλλου, τα παπούτσια της ήταν τρυπητά, λαστιχένια (πάντοτε όμως παλιά), δεμένα με σκουριασμένο σύρμα και επίσης πάντοτε παράταιρα. 
Οι διαστάσεις του κελιού της δεν επέτρεπαν ένα ανθρώπινο κρεβάτι. Μόνο σκυφτός ή καθιστός χωρούσες μέσα. Άλλωστε σαράντα πέντε χρόνια δεν κοιμήθηκε ξαπλωμένη. Μόνο όταν χρειάστηκε να νοσηλευτεί σε νοσοκομείο δύο φορές, κοιμήθηκε σε κρεβάτι με κάποιες τύψεις "για την πολυτέλεια". 
Το εσωτερικό, πάντως, του κελιού της ήταν εντελώς ακατάστατο. Εκεί υπήρχαν μπόγοι ανοιγμένοι, που έχασκαν χυμένα κάποια παλιόρουχα ή κουβέρτες κουβαριασμένες, ντενεκάκια από κονσέρβες για τις γάτες, σκουπίδια διάφορα και μικροπράγματα άχρηστα.Όλα αυτά σχημάτιζαν ένα σωρό ετερόκλητων πραγμάτων που, στο σύνολό τους, θύμιζαν σκουπιδότοπο. "Στη γωνιά του κελιού της, υπήρχε ένας μεγάλος πάγκος. Ένας – δύο τσιμεντόλιθοι και ένα στραβωμένο σακί τσιμέντο που πέτρωσε από την βροχή, ήταν τα καθίσματά της. Στα νιάτα της κούρνιαζε σαν σκυλί, δίπλα σε θάμνους και στα γεράματά της, συνήθως την εύρισκες καθιστή σε αυτόν τον πάγκο, με το κεφάλι γερμένο. Ακόμη και όταν, τον τελευταίο χρόνο, την πήραν στο γηροκομείο του Μοναστηριού, την εύρισκαν να περνά τη νύχτα σε ένα πεζούλι, έξω στην βροχή". 
Η τροφή της ήταν πάντοτε λιγοστή. Ο κανόνας της στο φαγητό φάνηκε και στις τελευταίες της μέρες στο Κ.Α.Τ. Έκανε υπακοή να δεχθεί σούπα, αλλά όταν επέμεναν να συνεχίσει, αρνήθηκε. "Έφαγα, έφαγα, τέσσερις κουταλιές". Αυτό ήταν το όριό της. Η αδελφή Μαρίνα, από την Μονή, της έφερνε το μεσημβρινό φαγητό της, που το χώριζε στα δύο για να δειπνήσει με δυο μπουκιές το βράδυ. Στην περίπτωση που η καλή Μαρίνα έλειπε για δουλειές εκτός της Μονής, δεν είχε την έγνοια της κανένας άλλος.Φαίνεται ότι κάποιες φορές έμενε ολόκληρη εβδομάδα νηστική, μέχρι αν επιστρέψει εκείνη από τις δουλειές της. Της έφερναν μερικές φορές καλομαγειρεμένο φαγητό, που διαφέρει πολύ από φαγητό μαγειρεμένο στο καζάνι για 300 ψυχές. Η αδελφή Μαρίνα της έλεγε : "Κράτησε λίγο να φας", διότι την λυπόταν που ήταν ταλαιπωρημένη. Της απαντούσε : "Μα καλά, το κοσμικό φαγητό είναι καλύτερο;". 
Άλλοτε, της πήγε μια πολύ καλή μερίδα ψάρι. Αυτή το καθάρισε και τόδωσε στα γατιά. Της λέει η αδελφή: "μα τι κάνεις; Τι θα φας; Φάε ευλογημένη εσύ το ψάρι και δώσε στα γατιά τα κόκαλα". Και η απάντηση : "μα καλά, εσύ αποφάγια τρως στο Μοναστήρι; Πως θα φάνε τα γατιά τα αγκάθια (κόκαλα);" Με την ίδια στοργή, τάιζε και τα ποντίκια του κελιού της, με μικρά κομματάκια ψωμί. "Θέλουν να φάνε και αυτά", έλεγε. 
Η τρυφερότητα που αισθανόταν για τα ζώα ήταν πολύ μεγάλη. Μια φορά βρήκε κοντά στην θάλασσα ένα κοκαλιάρικο γαϊδουράκι, που έπρεπε να το είχαν εγκαταλείψει γέρικο πολύ για να πεθάνει. Το πήρε, το έφερε στο κελί της και το τάιζε με ψωμί, όσο καιρό έζησε. 
Ποιος μπορεί αν αμφιβάλει ότι δεν θα ήταν δυνατόν να μοιράζεται το λιγοστό φαγητό της με τους άλογους και τους λογικούς φίλους της, αν δεν είχε σε μεγάλο βαθμό αποδεσμευτεί από τις υλικές ανάγκες; Όντως, η πραγματική της τροφή, αυτή που την χόρταινε, ώστε να λησμονεί την υλική τροφή, ήταν η πνευματική. Η σκέψη της και η καρδιά της ήταν αποκλειστικά δοσμένες στα ουράνια και στα άγια, στα οποία εντρυφούσε αδιάλειπτα. Αυτό το νόημα είχε ασφαλώς η απάντησή της στην πρόθυμη επισκέπτρια να της φέρει ότι φαγητό θα επιθυμούσε: - Τι να σου φέρω Ταρσώ να φας; - Εσύ θα μου φέρεις να φάω; Εμένα μου φέρνει ο αξιωματικός (ο άγγελος) και η Μαρία! 
Τα λίγα αυτά βιογραφικά στοιχεία δίνουν μία πρώτη γενική εικόνα της ζωής της Ταρσώς που προηγήθηκε της εγκαταστάσεώς της στον τόπο της θεοφιλούς της ασκήσεως, αλλά, μέχρι κάποιου σημείου, και της ζωής της, όπως άρχισε αυτή να διαμορφώνεται πλέον, με την ασκητική της βιοτή, στον τόπο αυτό.

ΤΑΡΣΩ - Η ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗ ΚΑΙ ΜΥΣΤΗΡΙΑΚΗ ΖΩΗ ΤΗΣ

 

Η ευωδιάζουσα κάρα της Γερόντισσας Ταρσω (ΠΗΓΗ)

Η ερημική ζωή της Ταρσώς και το γεγονός ότι δεν απομακρυνόταν, παρά σπανιότατα και μόνο για σοβαρό λόγο (όπως στην περίπτωση μιας αναγκαίας νοσηλείας), από τον τόπο αυτό της ασκητικής της διαμονής, δημιουργούσε ευνόητα την απορία στους επισκέπτες, που για πρώτη φορά έφταναν εκεί, ποια μπορούσε να είναι η πνευματική της τροφοδοσία, εφόσον δεν μπορούσε να εκκλησιάζεται και ποια σχέση ήταν δυνατόν να έχει με τη μυστηριακή, ιδιαίτερα, ζωή της Εκκλησίας. Είναι φυσικό, ένας διά Χριστόν σαλός άνθρωπος να μην έχει Εκκλησιαστική ζωή, όπως την ζει ο χριστιανός του κόσμου: εκκλησιασμό και συμμετοχή στα μυστήρια της Εκκλησίας, κατά τις τακτές ημέρες και ώρες των Ιερών Ακολουθιών. Ο σαλός και επομένως "άτακτος" τρόπος της ζωής του, δεν του επιτρέπει την παρακολούθηση της εκκλησιαστικής ζωής, κατά τον "κατεστημένο" τρόπο, εφόσον εξάλλου, μεταξύ των στόχων της σαλότητας, υπάρχει και η αποφυγή από οτιδήποτε συντηρεί "κατεστημένη" ευσέβεια, "ευσχημόνως και κατά τάξιν", όπου όμως ελλοχεύει ο κίνδυνος της "ρουτίνας" της εκκλησιαστικής ζωής. 

Αλλά τότε, πως μπορεί ένας σαλός διά Χριστόν να είναι ένας χαρισματικός χριστιανός, χωρίς εκκλησιαστική ζωή;
Αν ένας χριστιανός είναι πράγματι χαρισματικός, και μόνο από το γεγονός αυτό βεβαιώνεται ότι ο άνθρωπος αυτός ζει μέσα στην Εκκλησία και διά της Εκκλησίας πορεύεται προς την Βασιλεία του Θεού, όπως όλοι οι άλλοι χριστιανοί. Κάθε πραγματικό χαρισματικό άνθρωπο τον παρακολουθεί βήμα προς βήμα, κατά την πορεία του αυτή, η χάρη του Θεού και αναπληρώνει τα πνευματικά υστερήματα που μπορεί αν οφείλονται στον ιδιαίτερο τρόπο βιώσεως της χριστιανικής του ζωής, όπως λ.χ. αυτούς που ζουν "στα σπήλαια και στις οπές της γης"!

Είπε κάποτε: "Οι αρχάγγελοι μου έδωσαν τρεις στολές και τρεις η Παναγία. Μία μέχρι κάτω, μία ως εδώ και μία ως το γόνατο. Μου τις πήραν και λειτουργούν στην Εκκλησία".
Τι ήθελε να πει η Ταρσώ με τους συμβολικούς αυτούς λόγους; Ποιο είναι το νόημά τους που απέκρυπτε από το νου του συνομιλητή της; Μια πρώτη εντύπωση, που προκαλούν οι λόγοι αυτοί της Ταρσώς είναι ότι ευλογήθηκε τρεις φορές από τους αρχαγγέλους και από την Παναγία. Να υποθέσουμε ότι τον πλούτο αυτό των ευλογιών η ίδια η Ταρσώ τον κατάθεσε στο Σώμα της Εκκλησίας; Οπωσδήποτε όμως δεν είμαστε έξω από το βασικό νόημα αυτού του λόγου, αν αντιληφθούμε την προσφορά του χαρίσματος της σαλότητας αλλά και ολόκληρης της αναγεννημένης ζωής της στη "λειτουργία" της Εκκλησίας! Η αυτοσυνειδησία της Ταρσώς ήταν βαθύτατα εκκλησιαστική!

Μια κυρία, συχνή επισκέπτρια της Ταρσώς διηγείται: "Μια νύχτα βλέπω στον ύπνο μου πως έκανα καθαριότητα στο σπίτι μου και πίσω μου ακολουθούσε η Ταρσώ με μία σκούπα στο χέρι, σκουπίζοντας το δάπεδο με πολύ προθυμία και επιμέλεια. Είχα χαρά και απορία μέσα μου γι' αυτό που έκανε. Και αμέσως, σαν να διάβασε τις σκέψεις μου εκείνη την στιγμή, μου λέει σαν απάντηση σε αυτά που σκεφτόμουν : "επειδή έστειλες στον αδελφό μου αλάτι για το φαγητό του, ήρθα και εγώ να σε βοηθήσω". Ξύπνησα πολύ χαρούμενη. Προσπαθούσα να καταλάβω τα λόγια της και σκεφτόμουν αν είχα κάνει κάτι καλό εκείνες τις ημέρες. Θυμήθηκα μετά από πολύ κόπο ότι είχα στείλει ένα δεματάκι στο Άγιον Όρος με κιμωλία για την προεργασία των εικόνων και κάποιες πληροφορίες για την αγιογραφία, προκειμένου να βελτιώσουν την δουλειά τους.
Την επόμενη φορά που την επισκέφτηκα μου λέει: "ο αδελφός μου με τρέφει και μένα κάθε μέρα, με μνημονεύει, τον ευχαριστώ, να' ναι καλά". Αργότερα πληροφορήθηκα ότι ο μοναχός στον οποίο είχα στείλει το δέμα, που ήταν ιερέας, είχε ακούσει για την Ταρσώ και την μνημόνευε καθημερινά στις Θείες Λειτουργίες που έκανε".