Η Αγία Φωτεινή η Σαμαρείτιδα και Ισαπόστολος († 26 Φεβρουαρίου)

site analysis

«Σώσε μας, Κύριε, από την «πρόοδο» του αιώνος τούτου»

~ ΠΑΙΡΝΩ, αγαπητοί μου, αφορμή από τη σημερινή εορτή για να πω λίγα λόγια. Ή Εκκλησία μας έχει αγίους.

Και οι άγιοι — εδώ είναι ή σοφία του Θεού— δεν είναι μόνο καλόγεροι, πού ζουν σε σπηλιές και κρατούν κομποσχοίνι και προσεύχονται όλη τη νύχτα σαν άγγελοι – τους τιμούμε πρεπόντως.

Άγιοι δεν είναι μόνο κληρικοί, παπάδες και δεσποτάδες και πατριάρχες. Αν ανοίξουμε τα βιβλία της Εκκλησίας μας, θα δούμε αγίους άπ’ όλα τα επαγγέλματα.

Έχω γράψει κ’ εγώ ένα βιβλίο με τίτλο «’Απ’ όλα τα επαγγέλματα»• φαίνεται εκεί, ότι όλα τα επαγγέλματα τα αγιάζει ό Κύριος ημών Ιησούς Χριστός. Οι άγιοι δεν είναι μόνο άντρες• είναι και γυναίκες είναι και παιδιά, είναι και γέροντες ασπρομάλληδες, όπως είδαμε στις 23 του μηνός, στην εορτή του αγίου Πολυκάρπου, ό οποίος σε βαθύτατο γήρας μαρτύρησε για το Χριστό. Ή Εκκλησία μας, δηλαδή, έχει ισοτιμία και δεν κάνει διακρίσεις. Μπορεί ν’ αγιάση και ό άντρας και ή γυναίκα και το παιδί και ό γέρος, κάθε ηλικία και τάξις• και ό άσπρος και ό μαύρος και ό κόκκινος και ό κίτρινος και ό θνητός παντός γένους. Ό αγιασμός είναι ένα λουλούδι πού φυτρώνει σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης.

Σήμερα εορτάζει ή αγία Φωτεινή, πού έζησε και μαρτύρησε την εποχή του Νέρωνος, του ασπόνδου αυτού εχθρού του χριστιανισμού.

Προηγουμένως τι ήταν; Μια αμαρτωλή γυναίκα. Ήταν, όπως εκφράζομαι συνήθως, ένα κοράκι μαύρο πού έτρωγε σάρκες, και απότομος έγινε περιστέρι. Ήταν θαύμα του Κυρίου. είναι ποτέ δυνατόν ένα κοράκι να γίνη περιστέρι; Εάν στο φυσικό κόσμο αυτό δέ’ συμβαίνει, στον ηθικό και θρησκευτικό όμως κόσμο συμβαίνει με την δύναμη του Χριστού. Ανοίξτε το κατά Ιωάννη Ευαγγέλιο στο 4ο κεφάλαιο, και εκεί θα δείτε τη φωτογραφία της.

Πώς ονομάζεται εκεί; Λέγεται «Σαμαρείτης» (Ίωάν. 4,9). είναι ή Σαμαρείτης. Όπως είπαμε, ήταν αμαρτωλή. Τόσο αμαρτωλή, πού είχε διώξει πέντε άντρες τον ένα κατόπιν του άλλου• κι ό έκτος, με τον όποιο ζούσε, δεν ήταν σύζυγος της.

Παρ’ όλ’ αυτά είχε και κάτι μέσ’ στην καρδιά, μια ντροπή. (‘Αμαρτάνεις τέλος πάντων, άνθρωπε, αλλά να ‘χεις λίγη ντροπή• ενώ τώρα και ή ντροπή χάθηκε). Πώς φαίνεται ότι είχε ντροπή; Διότι — κ’ είναι καλό σημάδι — δεν έβγαινε έξω, δέ’ γύριζε δεξιά – αριστερά. Κι όταν ακόμα ήταν ανάγκη να πάει στην πηγή για νερό, δεν πήγαινε πρωί ή απόγευμα• (όσοι είμαστε από χωριά ξέρουμε ότι τότε πηγαίνουν για νερό το καταμεσήμερο, και μάλιστα Ιούνιο μήνα πού καίει ό ήλιος τις πέτρες, δεν πηγαίνουν). Περίμενε λοιπόν, κι αφού έπαιρναν όλες οί γυναίκες νερό, τότε πλέον πήγαινε αυτή, το μεσημέρι, ολομόναχη να γέμιση τη στάμνα της.

Άλλα μια μέρα εκεί στην πηγή, στο φρέαρ της Συχάρ, συνάντησε ένα ξένο. Δεν τον ήξερε. Ό ξένος όμως την ήξερε, και μάλιστα πολύ καλά. Πώς, αφού την έβλεπε πρώτη φορά, γνώριζε τη ζωή της; Περίεργος ξένος. Ποιος ήταν; Ό Κύριος ημών Ιησούς Χριστός! Και βάδισε χιλιόμετρα χωρίς τα δικά μας συγκοινωνιακά μέσα, με τα πόδια, επί ώρες κάτω από τον καυστικό ήλιο. Πήγε για μία ψυχή, για μία αμαρτωλό ψυχή. Ω αγάπη του Χριστού μας! Ποτέ δεν αγαπήθηκε άνθρωπος όπως αγάπησε ό Χριστός τον αμαρτωλό πού μετανοεί.

Τον είδε, λοιπόν, στην πηγή. και ό Χριστός με ευγένεια της ζήτησε νερό. Και από το νερό άνοιξε μια συζήτηση, ένας διάλογος. Όσοι έχετε πάει στα γυμνάσια και λύκεια, διδαχθήκατε διάλογους φιλοσόφων. Θαυμάζουν όλοι τους διαλόγους του Πλάτωνος. Ομολογώ και εγώ ότι οι διάλογοι του Πλάτωνος έχουν ύψος βάθος πνεύματος και έκφραση σπουδαία. Άλλα τι είναι οί διάλογοι αυτοί, πού κάνει ό Σωκράτης με τους μαθητάς του, μπροστά στο διάλογο του Χριστού με τη Σαμαρείτιδα; Είπαν κάποιοι, ότι και μόνο αυτός ό διάλογος αποδεικνύει ότι ό Χριστός είναι Θεός. Είπαν άλλοι ότι, κι αν στους άλλους πλάνητος υπάρχουν λογικά όντα, δεν είναι δυνατόν να έχουν άλλη θρησκεία εκτός από αυτήν πού κήρυξε ό Χριστός εκεί παρά το φρέαρ της Συχάρ.

Να εξηγήσουμε όλο το διάλογο; Δεν μπορούμε. Ένα μόνο σας λέγω. Όταν ή Σαμαρείτιδα αντελήφθη ότι ό ξένος αυτός διαφέρει από τους άλλους Ιουδαίους, του λέει• —Νομίζω ότι είσαι προφήτης γι’ αυτό θέλω να μου λύσης ένα μεγάλο ζήτημα, πού μας έχει χωρίσει σε δυο θρησκευτικές μερίδες.

Από τη μια μεριά είναι οί Ιουδαίοι, πού λένε ότι το Θεό πρέπει να το λατρεύουμε μόνο στο ναό πού έχτισε ό Σολομών στα Ιεροσόλυμα. Από την άλλη είμαστε εμείς οί Σαμαρείτες, πού λέμε ότι το Θεό πρέπει να το λατρεύουμε μόνο στην κορυφή του όρους Γαριζείν όπου είναι ό ναός ό δικός μας. Ποιο είναι το σωστό; και ό Χριστός απήντησε με λόγια πού δεν υπάρχει ζυγαριά να τα ζύγιση. —Λάθος, λέει. Ό Θεός δεν περιορίζεται σε ένα σημείο της γης. είναι παρών σ’ ολόκληρο το σύμπαν. Όπου να πας, παντού είναι. «Πνεύμα ό Θεός, και τους προσκυνούντας αυτόν εν πνεύματι και αλήθεια δει προσκυνείν» (έ.ά. 4,24). (Αυτή είναι ή πνευματική θρήσκε ία του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού). Ή Σαμαρείτης, έξυπνη – τετραπέρατη, απήντησε• —Αυτά πού λες είναι δύσκολα για μένα να τα καταλάβω• αλλά ελπίζω ότι θα μας τα εξηγήσει όλα εκείνος πού περιμένουμε, ό Μεσσίας. Και τότε ό Χριστός της λέει• —Εγώ είμαι πού σου ομιλώ… Τόση ήταν ή χαρά της από την αποκάλυψη αυτή, ώστε άφησε τη στάμνα κ’ έτρεξε στο χωριό. —Ελάτε, είπε στους συγχωριανούς της, ελάτε να δείτε έναν πού μου είπε όλα τα μυστικά μου’ μήπως αυτός είναι ό Χριστός; Πήγαν όλοι και τον είδαν. Και ό Χριστός άνοιξε το στόμα του, τους δίδαξε, και μαγεύτηκαν. Και στη γυναίκα είπαν —Τώρα πιστεύουμε όχι γιατί μας το’ πες εσύ, αλλά διότι εμείς οί ίδιοι με τ’ αυτιά και με τα μάτια μας βεβαιωθήκαμε, ότι αυτός είναι ό σωτήρας του κόσμου, ό Χριστός.

Στα στοιχεία αυτά ή παράδοσης προσθέτει τα εξής. Ή Σαμαρείτιδα πίστεψε, βαπτίστηκε, και πήρε το όνομα Φωτεινή. Μαζί της βαπτίστηκαν οί πέντε αδελφές της και οί δύο υιοί της. Έγινε απόστολος. Και πήγε παντού. Πού κατέληξε; Σε μια πόλη πού μας συγκινεί. είναι ή Σμύρνη.

Ω Σμύρνη αλησμόνητος! Εκεί κήρυξε φλογερά, και πίστεψαν πολλοί. Γι’ αυτό έπειτα οί κάτοικοι της Σμύρνης, από ευγνωμοσύνη προς την αγία Φωτεινή, έκτισαν —μέσα• σε 40 μέρες!— τον περίλαμπρο ναό της Αγίας Φωτεινής.

Πολλούς είλκυσε στα δίχτυα του Χριστού ή αγία Φωτεινή. Μεταξύ των άλλων πού συνέλαβε ήταν και ένας μάγος τρομερός. Όλοι τον φοβούνταν. Αυτός με εγωισμό την πλησίασε και της λέει• —Εγώ έχω δύναμη πιο μεγάλη από αυτόν πού πιστεύεις. —τι θέλεις; —Θα σου δώσω, λέει, ένα φάρμακο, να δω αν μπορείς να το πιεις. Ή αγία Φωτεινή θυμήθηκε το λόγο του Χριστού «Καν θανάσιμων τι πίωσιν, ου μη αυτούς βλάψει» (Μάρκ. 16,18). Κάνει το σταυρό της και το πίνει. Ό μάγος περίμενε να πεθάνει τίποτα. —Ήταν αδύνατο το φάρμακο, λέει θα σου δώσω πιο ισχυρό. Δίνει δεύτερο τίποτα. Δίνει τρίτο• τίποτα. Τότε ό μάγος ομολόγησε• —Με νίκησες• αυτός πού πιστεύεις είναι πιο ισχυρός άπ’ όλους τους μάγους και τους δαίμονες… Έτσι πίστεψε στο Χριστό, βαπτίστηκε και πήρε το ωραίο όνομα Θεόκλητος.

Μη φοβάστε, λοιπόν. Σαν την αγία Φωτεινή κάντε το σταυρό σας, πού είναι το ισχυρό όπλο, και ή μαγεία δέ’ θα σας κάνη τίποτα. Ισχυρότερος άπ’ όλους είναι ό Κύριος ημών Ιησούς Χριστός, εν τω ονόματι του οποίου εκδιώκονται τα δαιμόνια.

Προβάλλει, αγαπητοί μου, ως παράδειγμα ή αγία Φωτεινή. Σήμερα βέβαια υπάρχουν και γυναίκες πού δέ’ θέλουν να έχουν σχέση με την Εκκλησία. Αυτές όποιον πιστεύει τον θεωρούν καθυστερημένο. Λέγονται φεμινίστριες και αυτοτιτλοφορούνται προοδευτικές!

Άλλα τι είναι πρόοδος; Δεν είναι πρόοδος το να κόβεις μαλλιά, να ντύνεσαι αντρικά, να ξενυχτάς σε ντισκοτέκ, να χαρτοπαίζεις σε καζίνα ή να κάνης το σπίτι σου χαρτοπαικτική λέσχη, να χορεύεις έξαλλους χορούς. Δεν είναι πρόοδος οί εκτρώσεις, τα διαζύγια, ό καρνάβαλος. Αυτά είναι εκφυλισμός. Γι’ αυτό έχει δίκιο ένας άγιος ασκητής σ’ ένα μοναστηράκι της Σερβίας, πού τον τιμά όλη ή Ορθοδοξία, ό Ιουστίνος Πόποβιτς. Αυτός λέει, ότι οί Χριστιανοί του αιώνος μας πρέπει, κοντά στις άλλες δεήσεις, να κάνουν και την έξης• «Σώσε μας, Κύριε, από την «πρόοδο» του αιώνος τούτου»!

Είθε ό Θεός, δια των πρεσβειών του αγίου Θεοκλήτου και της αγίας Σαμαρείτιδος, να μας ελεήσει και να μας σώσει.

ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΑΥΓΟΥΣΤΊΝΟΣ

ΑΠΟΜΑΓΝΗΤΟΦΩΝΗΜΕΝΗ ΟΜΙΛΙΑ Η ΟΠΟΙΑ ΕΓΙΝΕ ΣΤΟΝ ΙΕΡΟ ΝΑΟ ΆΓΙΟΥ ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΩΝ ΦΛΩΡΙΝΗΣ ΤΗΝ 25-02-1987.

ΚΑΤΑΓΡΑΦΗ ΚΑΙ ΣΥΝΤΜΗΣΗΣ 26-02-2005

πηγή: http://armenisths.blogspot.gr/

Η αγία οικογένεια της αγ. Φωτεινής της Σαμαρείτιδος-Το αγίασμα της αγίας Φωτίδας και η πίστη του Αγά!

26 Φεβρουαρίου: εορτάζει η Αγία Φωτεινή η Μεγαλομάρτυς η Σαμαρείτιδα και η οικογένειά της:

οι πέντε αδελφές της:Αγία Ανατολή-Αγία Φωτώ-Αγία Φωτίς-Αγία Παρασκευή-Αγία Κυριακή

οι δύο γυιοί της:Άγιος Φωτεινός-Άγιος Ιωσής

ο Άγιος Σεβαστιανός ο δούκας

δείτε στην συνέχεια και ένα μεγάλο θαύμα της αγίας Φωτίδος σε αλλόπιστο!

Σύντομο συναξάρι:

Η Αγία Φωτεινή έζησε στα χρόνια του Χριστού. Ήταν Σαμαρίτισσα στην καταγωγή και διέμενε στην πόλη Συχάρ όπου ζούσε ένα έκλυτο βίο. Ο τρόπος ζωής της ήταν γνωστός στους συμπολίτες της και για αυτόν την είχαν στιγματίσει.

.
Εκείνο τον καιρό, ο Ιησούς περνούσε από την Συχάρ και στάθηκε σε ένα πηγάδι για να πιει νερό. Εκεί συναντήθηκε με την Αγία Φωτεινή από την οποία ζήτησε να του δώσει νερό. Τότε οι Ιουδαίοι και οι Σαμαρείτες δεν είχαν επαφές και γι’ αυτό παραξενεύτηκε η Αγία που ένας Ιουδαίος της απηύθυνε τον λόγο. Το είπε αυτό στον Ιησού και Εκείνος της αποκρίθηκε ότι αν ήξερε ποιος είναι θα του ζητούσε αυτή νερό που δεν τελειώνει ποτέ και όταν το πιει κάποιος δεν ξαναδιψά, εννοώντας φυσικά τον λόγο του Κυρίου και την Χριστιανική πίστη. Μετά από την συνομιλία με τον Χριστό, η Αγία Φωτεινή πίστεψε σε Αυτόν και κάλεσε τους συμπολίτες της να τρέξουν να Τον συναντήσουν. Ο Χριστός έμεινε δύο ημέρες στη Συχάρ και τους μετέδωσε τον Λόγο και την ευλογία Του.

.
Η Αγία Φωτεινή βαπτίστηκε από τους Αποστόλους την ημέρα της Πεντηκοστής μετά την Ανάσταση του Κυρίου. Μαζί της βαπτίστηκαν και οι δύο γιοι της καθώς και οι πέντε αδερφές της. Με την συνοδεία των γιων της και των αδερφών της κήρυξε τον λόγο του Χριστού στην Συρία, στην Φοινίκη, στην Παλαιστίνη, στην Αίγυπτο, στην Καρχηδόνα και τελικά στη Ρώμη. Η μεγάλη της αυτή αποστολική δράση είναι ο λόγος για τον οποίο η εκκλησία μας την ονομάζει Ισαπόστολο.
Τα χρόνια περνούσαν και η Αγία κήρυττε τον λόγο του Χριστού με θέρμη σε όσα μέρη την αξίωσε η χάρη Του να ταξιδέψει. Κάποια στιγμή έφτασε και στην Καρθαγένη στην Βόρεια Αφρική. Μαζί της ήταν πάντα οι πέντε αδερφές της (Ανατολή, Φωτώ, Φωτίς, Παρασκευή και Κυριακή) και ο μικρός γιος της ο Ιωσής.

.
Ο μεγάλος της γιος Βίκτωρ ήταν στρατιώτης στον Ρωμαϊκό στρατό και έφερε το βαθμό του στρατηλάτη. Ρωμαίος αυτοκράτορας τότε ήταν ο Νέρων, ο οποίος μη γνωρίζοντας ότι ο Βίκτωρ ήταν χριστιανός, του ανέθεσε να διώξει τους Χριστιανούς στην Ιταλία. Ο Βίκτωρ πήγε στην Ιταλία αλλά φυσικά αρνήθηκε να φέρει σε πέρας τις εντολές που είχε λάβει. Ο δούκας Σεβαστιανός, φίλος του Βίκτωρα προσπάθησε να τον μεταπείσει αλλά αντί αυτού και με την χάρη του Ιησού Χριστού, μεταπείστηκε ο ίδιος και βαπτίστηκε χριστιανός.

.
Ο Νέρων πληροφορήθηκε τα γεγονότα αυτά και κάλεσε στην Ρώμη τόσο τον Βίκτωρα, που είχε εντωμεταξύ λάβει το χριστιανικό όνομα Φωτεινός, και τον Σεβαστιανό, όσο και την Αγία Φωτεινή με τις αδερφές της και τον μικρό της γιο.
Στην προσπάθειά του να τους κάνει να αλλάξουν πίστη, ο Νέρων χρησιμοποίησε όσα δόλια μέσα και όσα βασανιστήρια του ήταν γνωστά. Η Αγία Φωτεινή και οι υπόλοιποι μάρτυρες δεν λύγισαν ούτε στιγμή και συνεχώς δοξολογούσαν τον Ιησού Χριστό.

.
Κατά τη διάρκεια των φρικτών μαρτυρίων που υπέστησαν, πολλά θαύματα έλαβαν χώρα. Μετά από κάθε μαρτύριο, τόσο η Αγία όσο και οι υπόλοιποι μάρτυρες ήταν ανέπαφοι. Αυτό ήταν κάτι που πείσμωνε τον Νέρωνα αλλά ταυτόχρονα έκανε πολλούς από αυτούς που έβλεπαν τα θαύματα αυτά να πιστέψουν στον Χριστό και να βαπτιστούν χριστιανοί.
Μετά από ατελείωτα μαρτύρια που υπέστει η Αγία Φωτεινή φυλακίστηκε και μέσα στην φυλακή παρέδωσε την ψυχή της στον Κύριο.

.
Την μνήμη της Αγίας Φωτεινής της Σαμαρείτιδος την γιορτάζουμε στις 26 Φεβρουαρίου και την Κυριακή της Σαμαρείτιδος (την πρώτη Κυριακή μετά την Μεσοπεντηκοστή).
.
Απολυτίκιο της Αγίας Φωτεινής:
Θείω Πνεύματι καταυγασθείσα, και τοις νάμασι, καταρδευθείσα, παρά Χριστού του Σωτήρος, πανεύφημε, της σωτηρίας το ύδωρ κατέπιες, και τοις διψώσι αφθόνως μετέδωσας, Μεγαλομάρτυς και Ισαπόστολε Φωτεινή, Χριστόν τον Θεόν ικέτευε, σωθήναι τας ψυχάς ημών.

Τα στοιχεία είναι από τη Ματιά

.

.

Ἕτερον Ἀπολυτίκιον 

Ἦχος α’. Τῆς ἐρήμου πολίτης.
Φωτεινὴν καὶ Φωτίδα καὶ Φωτῶ ἀνυμνήσωμεν, σὺν Ἀνατολὴ Φωτεινὸν τὲ Ἰωσὴν θείοις ἄσμασιν, ὁμοὺ Κυριακὴν Παρασκευήν, τοὺς Μάρτυρας Χριστοῦ περιφανεῖς· θείαν χάριν γὰρ αἰτοῦνται καὶ φωτισμόν, τοὶς πίστει ἀνακράζουσι· δόξα τῷ ἐνισχύσαντι ὑμᾶς, δόξα τῷ στεφανώσαντι, δόξα τῷ ἐνεργούντι δι’ ὑμῶν πάσιν ἰάματα.

Θαύμα της αγίας Φωτίδας σε αλλόπιστο

(Από το πολύ αξιόλογο βιβλίο  ”Ασκητές μέσα στον κόσμο” τόμος Α, που εκδόθηκε από το Ησυχαστήριο «Άγ. Ιωάννης ο Πρόδρομος» στη Μεταμόρφωση Χαλκιδικής, 2008, σελ. 315-317.)

Το αγίασμα της αγίας Φωτίδας και η πίστη του Αγά

«

Θαύμα της αγίας Φωτίδας σε αλλόπιστο

(Από το πολύ αξιόλογο βιβλίο  “Ασκητές μέσα στον κόσμο” τόμος Α, που εκδόθηκε από το Ησυχαστήριο «Άγ. Ιωάννης ο Πρόδρομος» στη Μεταμόρφωση Χαλκιδικής, 2008, σελ. 315-317.)

Κυκλοφόρησε πρόσφατα και ο Β τόμος.

(ΔΙΒΆΣΤΕ ΠΑΡΑΚΆΤΩ ΤΟΝ ΠΡΟΛΟΓΟ ΤΟΥ Β ΤΟΜΟΥ, ΩΣ ΒΙΒΛΙΟΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ)

*******

Το αγίασμα της αγίας Φωτίδας και η πίστη του Αγά

«Μια από τις πολλές φορές που πηγαίναμε με τον ιερέα του χωριού μου, τον παπά Αλέκο, να εξυπηρετήσουμε τον συνοικισμό της Αμφιπόλεως» [ανατ. Μακεδονία κοντά στο Στρυμώνα], διηγήθηκε ο Γέροντας Γρηγόριος της Ι. Μ. Τιμίου Προδρόμου Μεταμορφώσεως, «συναντήσαμε κάποιον ηλικιωμένο που τότε βοηθούσε στην εκκλησία της Αμφιπόλεως. Συζητώντας μαζί του μας διηγήθηκε ένα γεγονός που συνέβη επί τουρκοκρατίας, όταν αυτός ήταν παιδί δώδεκα ετών:

»Είχε αρρωστήσει βαριά ο Αγάς, έτρεχε σε γιατρούς στα κοντινά μέρη, έφτασε μέχρι την Θεσσαλονίκη αλλά δεν μπορούσε να τον κάνει κανείς καλά και η υγεία του πήγαινε προς το χειρότερο. Καθηλώθηκε στο κρεβάτι. Κάποια μέρα απελπισμένος θυμήθηκε την αγία Φωτίδα, το εξωκλήσι της αγίας που ήταν κατά σάρκα αδελφή της αγίας Φωτεινής [εορτάζουν την ίδια μέρα, 26 Φεβρουαρίου], το οποίο απέχει περίπου ένα χιλιόμετρο από τον συνοικισμό και στο οποίο μέχρι σήμερα αναβλύζει αγίασμα. Το “αγίασμα της αγίας Φωτίδος”. “Η αγία Φωτίδα θα με κάνει καλά”, είπε ο Αγάς. Διέταξε λοιπόν τον τότε επίτροπο της εκκλησίας της Αμφιπόλεως να πάει να του φέρει αγίασμα από την αγία Φωτίδα.

»Ο επίτροπος δεν μπορούσε να κάνει διαφορετικά. Βγαίνοντας όμως από το σπίτι του Αγά ψιθύρισε: “Γουρούνι, θα σου φέρω, νομίζεις, αγίασμα από την αγία μας να το μαγαρίσεις;”. Έφυγε, υπολόγισε την ώρα που θα έκανε να πάει και να επιστρέψει από το εξωκλήσι για να μην αντιληφθεί την απάτη ο Αγάς και τον τιμωρήσει, πήρε κοινό νερό και το πήγε αντί για αγίασμα στον Αγά.

»Ο Αγάς, όταν έφθασε το δήθεν αγίασμα της αγίας Φωτίδος, διέταξε τους παρισταμένους να τον ανασηκώσουν στο κρεββάτι του, έκλαψε και με ευλάβεια και δάκρυα στα μάτια είπε δυο φορές: “Αγία Φωτίδα, βοήθησέ με. Αγία Φωτίδα, βοήθησέ με”. Πήρε το “αγίασμα”, όπως το θεωρούσε, το ήπιε και την άλλη μέρα ήταν καλά. Όλοι έμειναν κατάπληκτοι, ειδικά ο επίτροπος που ήξερε τι έκανε. Η πίστη, ο πόθος και η εμπιστοσύνη του Αγά στην αγία Φωτίδα, καθώς και οι πρεσβείες της αγίας, τον έκαναν καλά».

Μοναχή Φεβρωνία-Η καλόγρια της αγάπης

site analysis

Η Φεβρωνία, κατά κόσμο Φεβρωνία Κερεμίδου γεννήθηκε ένα κρύο βράδυ στις 1 Ιανουαρίου του 1933 στην Δράμα με έναν περιπετειώδη, συγκλονιστικό και θαυματουργό τρόπο.
Όταν γεννήθηκε οι γιατροί και η μαία διέγνωσαν τον θάνατό της και αντί να την παραδόσουν στους γονείς της για ταφή την πέταξαν στην κυριολεξία στο κάδο αποβλήτων του νοσοκομείου όπου κάποια στιγμή όμως το υπόκωφο κλάμα της άκουσε τυχαία ένας γιατρός και με έκπληξη αναφώνησε:
''Μα αυτό ζωντάνεψε..''
Έκπληκτες οι νοσοκόμες την πήραν στα χέρια τους, την έπλυναν, τύλιξαν με βαμβάκια το κορμάκι της και την άφησαν κάτω από μία ξυλόσομπα για να ζεσταθεί, έτσι θαυματουργικά και περιπετειώδη επανήλθε στην ζωή.

 Οι συνθήκες ήτανε δύσκολες και το 1940 μετακομίζει με την οικογένειά της στην Θεσσαλονίκη ενώ σχεδόν αμέσως φεύγουν και πηγαίνουν στο χωριό Προφήτη Ηλία της Σκύδρας, στην Πέλλα από όπου και πάλι όμως το 1944 επιστρέφουν στην Θεσσαλονίκη.
Στα δύσκολα εκείνα χρόνια, παιδάκι ακόμη πηγαίνει καθημερινά και παρακολουθεί το «Κατηχητικό» στον Ιερό Ναό του Αγίου Αθανασίου επί της Εγνατίας οδού.
 Το 1961, σε ηλικία 28 ετών, πηγαίνει στην Αίγινα για την αγιοποίηση του Αγίου Νεκταρίου γεγονός που την συγκλόνισε και την σημάδεψε τόσο που γυρίζοντας σπίτι της, αποφασισμένη πια, ανακοινώνει στον πατέρα της την μεγάλη επιθυμία της να γίνει μοναχή. Ο πατέρας της όχι μόνο δεν αντιδρά αλλά της εκμυστηρεύεται ότι την είχε τάξει από βρέφος στον Θεό λόγω των θαυματουργών συνθηκών της γέννησης και της επανόδου της στην Ζωή και έτσι την ενθαρρύνει.

 Τα χρόνια που περνάνε βρίσκουν την Φεβρωνία νοσηλεύτρια σε μεγάλο νοσοκομείο της Θεσσαλονίκης, να διακονεί τους πονεμένους συνανθρώπους της 
και να προσφέρει απλόχερα κουράγιο, φροντίδα, δύναμη και ελπίδα. Μάλιστα τον περισσότερο χρόνο μένει μέσα στο νοσοκομείο σε ένα μικρό χώρο στο υπόγειο για να είναι κοντά και συνεχώς στους ασθενείς.
 Μοναχή έγινε μετά τον θάνατο των γονιών της, αφού πρώτα εκπλήρωσε την υποχρέωσή της σε αυτούς, στις 17 Ιανουαρίου του 1991 με την «Κουράς» της να πραγματοποιείται από τον αείμνηστομακαριστό Σεβασμιώτατο Σισανίου και Σιατίστης κ. Αντώνιο και τοποθετείται σε ένα μικρό μοναστήρι τότε, την Ιερά μονή Γενέσιον της Θεοτόκου στο Δρυόβουνο της Κοζάνης ενώ το 1993 γίνεται μεγαλόσχημη μοναχή παίρνοντας το «Αγγελικό Σχήμα» και το 1994 ανακηρύσσεται «Καθηγουμένη» της Μονής.

Υπηρέτησε το Μοναστήρι αυτό πιστά για πολλά χρόνια και με την βοήθεια των κατοίκων της περιοχής αλλά και του εφημέριου του χωριού φτιάχτηκαν τα σημερινά κτίρια όπως οι ξενώνες, το αρχονταρίκι, τα κελιά κ.α.
Τα τελευταία χρόνια σημαντικά προβλήματα υγείας την κρατάνε μακρυά από το μοναστήρι αυτό που τόσο αγάπησε και φρόντισε, έτσι διαμένει σήμερα στην Θεσσαλονίκη σε ένα πολύ λιτό και μικρό διαμέρισμα γεμάτο εικόνες, βιβλία, φάρμακα και φωτογραφίες μιάς άλλης εποχής, στην Τριανδρία.


Καλόγρια της Αγάπης
 Θα περίμενε κανείς σήμερα να φροντίζει πια τον εαυτό της όμως παρόλα τα προβλήματα υγείας που την ταλανίζουν, καθημερινά και αδιάκοπα κατεβαίνει με το αστικό στην κεντρική αγορά της πόλης, το Καπάνι ενώ παράλληλα διακονεί, φροντίζει τον άρρωστο αδερφό της.
 Οι έμποροι της αγοράς την προσφωνούν η «Καλόγρια της Αγάπης» και της δίνουν ρούχα, υποδήματα μέχρι και τρόφιμα και αυτή με την σειρά της τα διανέμει σε συνανθρώπους της με ανάγκες ενώ η πενιχρή της σύνταξη κάθε μήνα γίνεται φαγητό που η ίδια φτιάχνει σπίτι της και προσφέρει μέσα σε ταπεράκια σε οικογένειες που το έχουν ανάγκη.
Έχει βαπτίσει παιδιά που οι γονείς τους είχανε δυσκολίες οικονομικές, έχει παντρέψει για τον ίδιο λόγο, έχει βοηθήσει πολλούς συνανθρώπους μας, είναι πάντοτε με ένα καλό λόγο, την Ελπίδα και την Αγάπη στα χείλη της για τον κάθε συνάνθρωπό μας … αμέτρητες και ατελείωτες οι πράξεις Αγάπης της μοναχής Φεβρωνίας.

Ένα νεκρό βρέφος που πετάχτηκε στα απόβλητα ενός νοσοκομείου το 1933 αλλά «ξύπνησε» από την Χάρη του Θεού και επέζησε στα δύσκολα εκείνα χρόνια, η Μοναχή Φεβρωνία σήμερα, το 2017, είναι η εμβληματική μορφή, η προσωποποίηση της Αγάπης και της αλληλοβοήθειας για τον συνάνθρωπό μας αποτελώντας ένα τεράστιο φωτεινό παράδειγμα που σήμερα όσο ποτέ άλλοτε η κοινωνία μας έχει μεγάλη ανάγκη να ακολουθήσει.
Η ζωή της και το έργο της είναι ένα παράδειγμα που μας γεμίζει δύναμη, κουράγιο και κυρίως Ελπίδα για το Αύριο.
ΠΗΓΗ.ΤΡΕΛΟΓΙΑΝΝΗΣ-ΠΡΟΣΚΥΝΗΤΗΣ

Επικήδειος στη μακαριστή Παρθενόπη Σάββα Ροδοσθένους από τη νύμφη της, δρα Ειρήνη Ροδοσθένους

site analysis

Την παρελθούσα Παρασκευή, 02.06.2017, εξεδήμησε προς Κύριον, πλήρης ημερών των του σώματος και του Πνεύματος, η εκλεκτή και ενάρετη δούλη του Θεού Παρθενόπη Σάββα Ροδοσθένους, γέννημα και θρέμμα του χωριού Λινούς Σολέας της καθ᾽ ημάς μητροπολιτικής περιφέρειας Μόρφου. Η εξόδιος Ακολουθία της τελέσθηκε την επομένη στον ιερό ναό της γενέτειράς της, Παναγίας Χρυσοπαντανάσσης Λινούς, παρουσία αρκετών κληρικών και πιστών. Η μεταστάσα υπήρξε υπόδειγμα πιστής χριστιανής μητέρας και γιαγιάς και ενσάρκωνε την αυθεντική πατροπαράδοτη λαϊκή ρωμαίικη ευσέβεια. Τόσο η ίδια, όσο και η πολυπληθής οικογένειά της (τα 9 παιδιά της με τις οικογένειές τους), προσέφεραν και συνεχίζουν να προσφέρουν ποικιλότροπα τις υπηρεσίες τους και την αγάπη τους στη Μητρόπολη Μόρφου ειδικώτερα, και γενικώτερα στην Εκκλησία της Κύπρου, ο καθένας με τον τρόπο του. Καταχωρίζουμε κατωτέρω οφειλετικά, εις μνήμην της μεταστάσης, την επικήδειο ομιλία της νύμφης της, εκλεκτής δρος Φιλολόγου Ειρήνης Παρασκευά Ροδοσθένους, που θεωρούμε πως με καλλιέπεια εκφράζει συμπυκνωμένα την αγία προσωπικότητα της δούλης του Θεού Παρθενόπης. ******* Μητέρα μας πολύτιμη, γιαγιά αγαπημένη, Είμαστε όλοι μαζί και πάλι στο χωριό, στην εκκλησία που τόσο αγάπησες και φρόντισες, της Χρυσοπαντάνασσας. Παραστέκει εδώ κοντά σου η Αγία σου, η αδελφή σου όπως την αποκαλούσες, η Αγία Μαρίνα, που τόσο πιστά την υπηρέτησες. Είναι παρούσα κι αυτή και σε συντρέχει τώρα, ανταποδίδοντας την απλόχερη τότε υπηρεσία σου, όταν ακόμη και με δυσκολία, με το μπαστουνάκι σου κινούσες, για να ανάψεις το καντήλι της, να παρακαλέσεις, να ικετεύσεις για κάποιο από τα παιδιά σου, τους γιους, τις κόρες, τις νύφες, τους γαμπρούς, για κάποιο από τα εγγόνια ή τα δισέγγονά σου, για τον κάθε πονεμένο. Παραδίπλα αισθανόμαστε την παρουσία των Αγίων Σαράντα. Στη σκιά τους θα αναπαυθείς σε λίγο, έχοντας και αυτούς προστάτες και μεσίτες στο μεγάλο σου ταξίδι. Άξιος και μεγάλος θα είναι ο μισθός σου που τους καθάριζες το σπιτικό τους, που πότιζες τα δεντράκια τους, εκεί που κάποτε ξαπόσταινες από το περπάτημα της προσφοράς σου. Από ψηλά σε ευλογεί και ο Προφήτης Ηλίας, θυμούμενος τις αναβάσεις σου τη μέρα της γιορτής του, τα τάματα, θυμούμενος τα ευλογημένα παιδιά σου, που με τη δική σου προτροπή κοπίασαν για να τον φωτίσουν, για να φωτίσει κι αυτός τον ουρανό του χωριού σου. Μαζευτήκαμε, για να σε αποχαιρετίσουμε, να προσευχηθούμε για το μεγάλο σου ταξίδι. Η ζωή σου η ίδια ήταν ένα μεγάλο ταξίδι, μια όμορφη πορεία όλο δημιουργικότητα, όλο αγάπη και θυσία, με την κυριότερη ιδιότητά σου να φωτίζει τη ζωή όλων μας, αυτή της μητέρας. Ευλογημένη μάνα εννέα παιδιών, γιαγιά 36 εγγονιών και 17 δισέγγονων. Έβλεπες στα μάτια των παιδιών σου να καθρεφτίζεται ο Ουρανός. Πάλεψες με αξιοπρέπεια και αρχοντιά για όλα, αλλά και για το καθένα ξεχωριστά, με τη ζωή σου, με τις θυσίες σου, με την προσευχή σου σε καιρούς δύσκολους και συνθήκες αντίξοες. Έμαθες από μικρή να αναφωνείς, κάνοντας το σημείο του σταυρού: «Μέγας είσαι, Κύριε και θαυμαστά τα έργα σου», να σκύβεις το κεφάλι, σαν να είναι εκεί μπροστά σου ο Θεός· «Δοξάζω σε, Θεέ μου». Στάθηκες βράχος, έπνιγες τον ανείπωτο πόνο σου, όταν έχασες τον άνδρα σου, έδειξες το μεγαλείο σου όταν βίωσες τον θάνατο του πρωτότοκού σου γιου, αποδεικνύοντας τις απέραντες ψυχικές σου δυνάμεις, τη θέλησή σου για ζωή για χάρη των άλλων παιδιών σου, που τα στήριζες με τις ευχές και τις προσευχές σου. Αχ αυτές οι ευχές σου! Βάλσαμο στις ψυχές μας, δύναμη στον αγώνα μας, προστασία από του κακού το μάτι, από τον φθόνο του πονηρού. Δίχως την ευχή σου είμαστε πολύ αδύναμοι, για να σταθούμε. Φουσκώνουν μέσα μας οι αναμνήσεις. Μέρα τη μέρα από τώρα και στο εξής, μετά την έξοδό σου, θα πρέπει να δώσουμε αξία στη ζωή μας, όπως εσύ το έκανες, θα πρέπει να αξίζουμε τα δάκρυά σου, τις προσευχές, τις ευχές σου, και να ερχόμαστε όλοι εδώ στο μνήμα σου προσκυνητές αδελφωμένοι, όπως εσύ το ήθελες, για να βρούμε με τα χελιδόνια το δρόμο πίσω στη μητρική σου αγκαλιά, τη μεγάλη, απέραντη μοναδική αγκαλιά, που χώρεσε όλους μας, που συγχωρούσε όλους μας, χωρίς κανένα παράπονο, που αγαπούσε μέχρι θυσίας, που αγιαζόταν με την προσευχή, την ταπείνωση, την ελεημοσύνη. Άγια τα βήματά σου στο ταξίδι σου, μάνα μας, στη ζωή αυτή την πρόσκαιρη, που της έδωσες, όμως, αξία και άφησες ως παρακαταθήκη ιερή σε μας, σε παιδιά και εγγόνια, σε όλους όσοι σε γνώρισαν, σε έπραξαν. Μας λείπει το ψωμί σου, μάνα μας, το καθετί της προσφοράς σου, αγαπημένη μας, το άγγιγμά σου, το φίλημα του χεριού σου, εκλιπαρώντας για ευχή, μας λείπει το χαμόγελό σου, το τραγούδι σου μέσα από το νανούρισμα των εγγονιών σου, μας λείπει η ματιά σου, η βαθιά και όλο νόημα. Μας επέτρεπες να αγγίξουμε τα βάθη της καρδιάς σου μέσα στο σπιτικό σου, να πιάνουμε τους παλμούς του. Σε ευχαριστούμε! Προικιό ήταν τα σοφά τα λόγια σου, Κοφτές παραγγελιές, έν’ άγιο συναξάρι. Στην όμορφη αυλή του σπιτιού σου, εκεί κρεμούσαμε τον πόνο, τη χαρά μας, τη θλίψη, την ελπίδα μας. Γύρω γύρω όλοι ενώναμε τα χέρια, γύρω στη φιγούρα σου στήναμε τραγούδι και χορό σε πανηγύρια. Κι εσύ, Κυρά και βασίλισσα, να εποπτεύεις, να χαίρεσαι, να ευλογείς, να προσεύχεσαι ασταμάτητα. «Κι ένα τέταρτο από σένα, ΜΑΝΑ μας, αρκεί για δέκα ζωές, και πάλι κάτι θα περισσέψει.» Το όνομά σου θα το ανακράζουμε σε στιγμή μεγάλου κινδύνου, στην αστοχιά, στον πειρασμό και στη δυσκολία, και είμαστε σίγουροι ότι θα μας συντρέχεις, όπως παλιά, όπως πάντα. Σε ευχαριστούμε, γιατί ήσουν η ΜΗΤΕΡΑ ΜΑΣ, Ευχαριστούμε τον Θεό, που σε χάρισε σε μας. Αιωνία σου η μνήμη, ΜΗΤΕΡΑ ΜΑΣ! Καλή αντάμωση! Καλή Ανάσταση! ΠΗΓΗ.ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΗ ΜΟΡΦΟΥ

Η ΑΓΙΑ ΦΙΛΟΘΕΗ Η ΑΘΗΝΑΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΑΝΕΚΤΙΜΗΤΟ ΕΡΓΟ ΤΗΣ

site analysis

   ΛΑΜΠΡΟΥ Κ. ΣΚΟΝΤΖΟΥ Θεολόγου - Καθηγητού

      Η τουρκοκρατία ανέδειξε ένα νέο νέφος μαρτύρων, το ίδιο ηρωικό με αυτό της αρχαίας Εκκλησίας. Είναι οι πολυπληθείς Νεομάρτυρες, οι οποίοι κοσμούν το εκκλησιαστικό στερέωμα ως αστέρες πολύφωτοι.  Ένα τέτοιο πολύφωτο αστέρι της μαύρης αυτής εποχής, για την Εκκλησία και το Έθνος μας, είναι και η Αγία Φιλοθέη η Αθηναία, της οποίας τη μνήμη εορτάζει στις 19 Φεβρουαρίου.

      Η Αγία Φιλοθέη γεννήθηκε στην Αθήνα περί το 1522 από την επιφανή Οικογένεια των Μπενιζέλων και το κοσμικό της όνομα ήταν Παρασκευή. Οι ευσεβείς γονείς της Άγγελος και Σηρίγη, απόγονος της βυζαντινής οικογένειας των Παλαιολόγων, την ανάθρεψαν με ευσέβεια. Έμαθε τα πρώτα της γράμματα και σε ηλικία μόλις 14 την πάντρεψαν με τον πολύ μεγαλύτερό της άρχοντα των Αθηνών Ανδρέα Χειλά, χωρίς τη θέλησή της.  Ύστερα από τρία χρόνια χήρεψε κληρονομώντας μια τεράστια περιουσία. Παρά τις πιέσεις που δεχόταν να ξαναπαντρευτεί, αρνήθηκε και αποφάσισε να ακολουθήσει τη μοναχική ζωή. Μετά το θάνατο των γονέων της εκάρη μοναχή και έλαβε το όνομα Φιλοθέη. Το σπίτι της βρισκόταν στο σημείο που βρίσκονται τα γραφεία της Ιεράς Αρχιεπισκοπής, στην οδό Αγίας Φιλοθέης, στο οποίο συγκέντρωσε πολλές ευσεβείς κόρες της Αθήνας και το οποίο μετέβαλε με τον καιρό σε μοναστήρι, με καθολικό τον παρακείμενο ναό του Αγίου Ανδρέα.

     Γύρω στο 1571 ζήτησε από τον μητροπολίτη Αθηνών την αναγνώριση του Μοναστηριού της, στην οποία ζούσαν 150 μοναχές με ηγουμένη την Φιλοθέη. Πολλές από τις μοναχές ήταν εκχριστιανισμένες μουσουλμάνες, τις οποίες είχε εξαγοράσει από τουρκικά χαρέμια.  Εκείνη την εποχή αρχίζει το μεγάλο πνευματικό, φιλανθρωπικό, κοινωνικό και εθνικό έργο της. Ξοδεύει αφειδώς τη μεγάλη πατρική και συζυγική της περιουσία, ανακουφίζοντας χιλιάδες ενδεείς της Αττικής και άλλων περιοχών. Το μοναστήρι της μεταβλήθηκε, εκτός από τόπο προσευχής και ασκήσεως, σε μεγάλο συγκρότημα κοινωνικής ευποιΐας. Σχολείο νεανίδων, νοσοκομείο, ορφανοτροφείο, γηροκομείο, εργαστήρια εκμάθησης τεχνών, ξενοδοχείο για τη διαμονή των ξένων κλπ. Το συγκρότημα αυτό το ονόμασε «Παρθενώνα», όπου έβρισκαν φροντίδα πλήθος ανθρώπων Ελλήνων και Τούρκων.  Παράλληλα ιδρύει σε πολλά μέρη σχολεία, όπου φοιτούσαν αδιακρίτως αγόρια και κορίτσια δωρεάν.

      Παράλληλα επιδίδεται με πάθος στην υπηρεσία της πατρίδος. Προσφέρει μεγάλα ποσά στους Τούρκους αγάδες και απελευθερώνει Έλληνες αιχμαλώτους. Επίσης εκμεταλλεύεται τη φιλαργυρία των Τούρκων αφεντάδων της περιοχής και εξαγοράζει τις δύστυχες αρπαγμένες γυναίκες των χαρεμιών, τις οποίες φυγαδεύει στα νησιά, που βρισκόταν σε ενετική κατοχή, απογυμνώνοντας τους τούρκικους οντάδες από αιχμάλωτες κοπέλες.

      Για να βρίσκεται κοντά στους κατοίκους της αραιοκατοικημένης τότε Αττικής ιδρύει παραρτήματα σταΠατήσια, στο Χαλάνδρι, στο Ψυχικό και στην Καλογρέζα. Στην περιοχή του Ψυχικού είχε ανοίξει ένα πηγάδι για να ξεδιψούν οι αγρότες και οι στρατοκόποι, ως ψυχικό, και γι’ αυτό πήρε και η περιοχή το όνομα Ψυχικό. Κατ’ άλλους είχε γράψει στο χείλος του πηγαδιού τη φράση «ψυχικόν», δηλαδή αγαθοεργία. Από το «ψυχικό» της Φιλοθέης πήρε το όνομά της η σημερινή περιοχή της Φιλοθέης. Στην περιοχή της Καλογρέζας έκτισε μετόχι της Μονής της και από την ονομασία «καλογραία», εννοώντας τη Φιλοθέη, η περιοχή ονομάστηκε «Καλογρέζα», από την τοπική αρβανίτικη διάλεκτο.

      Έχει διασωθεί ένας μεγάλος αριθμός επιστολών τη Φιλοθέης στα αρχεία της Βενετίας, όπου η αγία αλληλογραφούσε με πλούσιους Έλληνες και ξένους, ζητώντας  οικονομική βοήθεια για το πνευματικό, φιλανθρωπικό και εθνικό της έργο. Μέσα από αυτές τις επιστολές διακρίνεται η ακράδαντη πίστη της στο Θεό και την Ορθοδοξία, τα απέραντα φιλανθρωπικά της αισθήματα προς τους πάσχοντες συνανθρώπους της και η αγάπη της για την σκλαβωμένη πατρίδα. Η δράση της πέταξε μακριά από την αττική γη και έφτασε ως τα πέρατα του κόσμου, όπου βρισκόταν η ελληνική Ορθοδοξία.

        Αλλά το ανεπανάληπτο και πολυσχιδές έργο της δεν άρεσε στους τυράννους της πατρίδας μας. Οι αδίστακτοι και αιμοβόροι ασιάτες Τούρκοι διέκριναν μέσα από την  προσωπικότητα και το έργο της Φιλοθέης τον κίνδυνο να ξυπνήσουν οι υπόδουλοι ορθόδοξοι Έλληνες και να διεκδικήσουν την ελευθερία τους. Τους ενόχλησε ιδιαίτερα η ίδρυση σχολείων, όπου στα ελληνόπουλα ξυπνούσε η κοιμισμένη εθνική συνείδηση.  Γι’ αυτό αποφάσισαν να την ξεπαστρέψουν. Τη νύχτα της 2^ας Οκτωβρίου του 1588 τούρκικο απόσπασμα εισέβαλε στη Μονή, κατά την αγρυπνία προς τιμήν του αγίου Διονυσίου Αρεοπαγίτου, πολιούχου των Αθηνών, όπου συνέλαβαν τη Φιλοθέη την έβγαλαν στο προαύλιο, την έδεσαν σε κολώνα και την έδειραν ανηλεώς για πολλές ώρες. Η μοναχή κατέρρευσε λιπόθυμη και πλημμυρισμένη στα αίματα. Οι μοναχές την πήραν και τη μετέφεραν στο μετόχι της Καλογρέζας, όπου υπέκυψε στα τραύματά της στις 19 Φεβρουαρίου του 1589, όπου ενταφιάστηκε στα δεξιά του ιερού βήματος του Αγίου Ανδρέα και ανακηρύχτηκε Αγία και Νεομάρτυς. Η ψυχή της εγκατέλειψε το κουρασμένο, από την άσκηση και την κοινωνική προσφορά, σκήνος της και πέταξε στα ουράνια για να συναντήσει το Νυμφίο Χριστό, που τόσο αγάπησε στη ζωή της και πόθησε να ενωθεί μαζί Του! Αργότερα έγινε εκταφή και το ιερό της λείψανο τέθηκε σε αργυρή λάρνακα και αναπαύεται στο μητροπολιτικό ναό των Αθηνών, χαρίζοντας ευλογία και ποιώντας άπειρα θαύματα στους ευσεβείς προσκυνητές της.

       Ο βίος και το έργο της Αγίας Φιλοθέης είναι μια ηχηρή απάντηση σε όσους εθελοτυφλούν, από παθολογική εμπάθεια, και αμφισβητούν την μοναδική προσφορά της Εκκλησίας μας προς το Έθνος και το δοκιμαζόμενο λαό μας τα μαύρα εκείνα χρόνια της τουρκικής δουλείας και όχι μόνο!     

Η Πολιούχος των Αθηνών Αγία Φιλοθέη (Φώτη Κόντογλου)

site analysis

Η αγία Φιλοθέη σε εικόνα του 1703. Στο ειλητάριο που κρατάει διαβάζουμε: «Αγαπήσατε τον Θεόν και ευρήσετε χάριν αιώνιον, μηδέν προτιμήσητε της αγάπης αυτού.» (Αγαπήστε τον Θεό και θα βρείτε Χάρη αιώνια, τίποτα μην προτιμήσετε από την αγάπη Του.)

H αγία Φιλοθέη γεννήθηκε στην Aθήνα από γονιούς άρχοντες, μοναχοπαίδι του Aγγέλου Mπενιζέλου και της Συρίγας. Φιλοθέη ονομάσθηκε όταν έγινε καλογρηά, αλλά το πρώτο όνομά της ήταν Pεβούλα. H μητέρα της ήτανε στείρα και παρακαλούσε το Θεό να της δώσει τέκνο, και μια νύχτα είδε πως βγήκε από το εικόνισμα της Παναγίας ένα φως δυνατό και πως μπήκε στην κοιλιά της. Kι’ αληθινά, το φως εκείνο ήτανε η αγιασμένη ψυχή της κόρης που γέννησε σ’ εννιά μήνες. Aπό μικρή φανέρωνε με τα φερσίματα και με τα αισθήματά της ποια θα γινότανε υστερώτερα, στολισμένη με κάθε λογής αρετή. Στην ευσέβεια είχε για οδηγό της την ίδια τη μητέρα της που ήτανε ευλαβέστατη.

Φτάνοντας σε ηλικία δώδεκα χρονών τη ζήτησε για γυναίκα κάποιος άρχοντας του τόπου, μα η κόρη δεν ήθελε να παντρευθεί. Aλλά επειδή οι γονιοί της την παρακαλούσανε, η τρυφερή ψυχή της δεν βάσταξε να τους λυπήσει και να τους παρακούσει και στο τέλος παραδέχθηκε να πανδρευθεί με εκείνον τον πλούσιο άνθρωπο, που ήτανε όμως πολύ φτωχός στην ψυχή, διεστραμμένος και κακός. Tρία χρόνια έζησε μαζί του η Pεβούλα κάνοντας υπομονή στα απότομα φερσίματά του, ώς που ο άνδρας της πέθανε κι’ απόμεινε χήρα. Oι γονιοί της θελήσανε να την ξαναπανδρέψουνε, μα αυτή τους είπε καθαρά πως έταξε να γίνει καλόγρηα.

Σαν πεθάνανε οι γονιοί της, δέκα χρόνια από τον καιρό που χήρεψε, δόθηκε ελεύθερα στην άσκηση, με νηστείες, προσευχές, αγρύπνιες και ελεημοσύνες. Kατήχησε τις υπηρέτριές της και τις έκανε δοχεία του Πνεύματος. Kατά θέλημα του αγίου Aνδρέα που είδε στον ύπνο της, έχτισε ένα μοναστήρι με εκκλησία στόνομά του. Eίναι η εκκλησιά που σώζεται ακόμα πλάγι στο μέγαρο της Aρχιεπισκοπής στην οδό Aγίας Φιλοθέης. Aφού τελείωσε το μοναστήρι, η Pεβούλα χειροθετήθηκε μοναχή με τόνομα Φιλοθέη. Oι πρώτες αδελφές που ζήσανε μαζί της ήτανε οι δουλεύτρες που είχε στο πατρικό σπίτι της. Mε τον καιρό έδραμαν πλήθος άλλες παρθένες κι’ από αρχοντικές οικογένειες και ντυθήκανε το μοναχικό σχήμα. Zήσανε αγωνιζόμενες τον καλόν αγώνα με υποταγή στην άξια ηγουμένισσα που τις διοικούσε στον πνευματικό δρόμο σαν κάποια αγία Συγκλητική.

Tα αγιασμένα λόγια της έμπαιναν στην καρδιά τους σαν δροσιά και άνθιζαν μέσα τους τα εύοσμα άνθη των αρετών. Kαι τα έργα της βεβαιώνανε τα λόγια της κατά τα λόγια του Xριστού που λέγει: «Oς δ’ αν ποιήση και διδάξη, ούτος μέγας κληθήσεται εν τη βασιλεία των ουρανών» (Mατθ. ε΄, 19). Όπου μάθαινε πως βρίσκεται φτωχός, δυστυχισμένος, άρρωστος, χαροκαμένος, έτρεχε σε βοήθειά του με περισσότερη προθυμία παρά αν έπαιρνε η ίδια τη βοήθεια απ’ άλλον. Έχτισε νοσοκομεία και γηροκομεία κοντά στο μοναστήρι της κι’ η αγία Φιλοθέη δεν φρόντιζε μοναχά για τη γιατρειά τους και για τη σωματική τροφή τους αλλά και για την πνευματική. Mε τον καιρό, πληθύνανε τόσο πολύ οι αδελφές που μπήκανε στο μοναστήρι της, που δυστυχούσανε από κάθε πράγμα επειδή δεν μπορούσε η ηγουμένη να απαντήσει τα μεγάλα έξοδα, κ’ οι καλογρηές γογγύζανε. Mα η αγία τις καταπράυνε με λόγια υπομονετικά, κι’ ο Θεός έστελνε τη βοήθειά του πότε μ’ έναν τρόπο και πότε με άλλον ώς που περνούσε η στενοχώρια.

Eξόν από τα ντόπια κορίτσια που συμμάζευε στο μοναστήρι της, έδινε προστασία και σε ξένες γυναίκες που ερχόντανε στην Aθήνα από διάφορα μέρη σκλαβωμένες από τους Tούρκους. Mε τι κινδύνους και με τι βάσανα τις προστάτευε δεν είναι μπορετό να γράψουμε καταλεπτώς σε τούτο το σύντομο σημείωμα. Tέσσερες απ’ αυτές τις σκλάβες είχανε ακουστά την αγία Φιλοθέη κι’ επειδή τις βασανίζανε οι αφεντάδες τους να αρνηθούν την πίστη τους, φύγανε κρυφά και καταφύγανε στο μοναστήρι. H αγία τις πήρε μέσα και τις στερέωσε στην πίστη τους και περίμενε εύκαιρη περίσταση για να μπορέσει να τις στείλει στον τόπο τους. Mα οι Tούρκοι, που είχανε τις σκλάβες, μάθανε πως τις είχε περιμαζέψει η Φιλοθέη και μπήκανε σαν θηρία στο κελλί της που κειτότανε άρρωστη και την τραβήξανε και την πήγανε στον πασά. Kαι κείνος πρόσταξε να τη ρίξουνε στη φυλακή. H αγία δεν φοβήθηκε, αλλά ετοιμάσθηκε να χύσει το αίμα της για την πίστη του Xριστού. Tην άλλη μέρα μαζευθήκανε πολλοί Tούρκοι και φωνάζανε να σκοτώσουνε την αγία. Kι’ ο πασάς πρόσταξε να τη βγάλουνε από τη φυλακή και να την παρουσιάσουνε μπροστά του, και της είπε να διαλέξει ανάμεσα στα δύο, ή ν’ αρνηθεί την πίστη της ή να κοπεί το κεφάλι της. Mα η αγία απάντησε με αφοβία πως είναι έτοιμη να μαρτυρήσει για τον Xριστό. O πασάς θάβγαζε την απόφαση να κόψουνε το κεφάλι της, αλλά προφθάσανε κάποιοι επίσημοι χριστιανοί και με τα παρακάλια τους αλλάξανε τη γνώμη του πασά και πρόσταξε να τη βγάλουνε από τη φυλακή.

Γυρίζοντας στο μοναστήρι της η οσία, δεν έπαψε να πορεύεται όπως και πριν στο δρόμο του Xριστού. K’ επειδή πληθαίνανε ολοένα οι μαθήτριές της, έχτισε κι’ άλλο μοναστήρι στην τοποθεσία Πατήσια, κι’ αυτό στόνομα του αγίου Aνδρέα. Aλλά έχτισε μετόχια και στη Tζια και στην Aίγινα, κι’ εκεί έστελνε τις αδελφές που έπρεπε να μακρύνουνε από την Aθήνα για κάποια αιτία.

Σ’ όλα αυτά τα ασκητήρια οι καλογρηές δουλεύανε στους αργαλειούς και σε άλλα εργόχειρα, σαν τις προκομμένες μέλισσες μέσα στο κουβέλι. Φτωχά κι’ ορφανά κορίτσια βρήκανε προστασία κ’ εργασία μέσα σ’ εκείνα τα καταφύγια. Σε ό,τι κτήματα είχε η αγία από τους γονιούς της, έχτισε μοναστήρια και φτωχοκομεία. K’ είχε πολλή περιουσία. Ένας προπάππος της είχε πάρει τη «δεχατέρα του αφέντη της Aθήνας και πήρε προίκα όλη την Kηβισιά και τον Aχλαδόκαμπο που είναι πριν από το Xαλιάντρι». Στο κτήμα που είχε στον Περισό έχτισε άλλο μοναστήρι στο μέρος που το λένε τώρα Kαλογρέζα. Όλη η φτωχολογιά την είχε σαν πονετικιά μάνα. Mε κάθε τρόπο πάσχιζε να ανακουφίσει τους δυστυχισμένους, τους τάιζε, τους άνοιγε πηγάδια για νάχουνε νερό, τους γιάτρευε, τους έβρισκε δουλειά. O κόσμος την έλεγε «κυρά δασκάλα».

Tην παραμονή του αγίου Διονυσίου στα 1589 η αγία Φιλοθέη βρισκότανε στο μοναστηράκι πούχε χτισμένο στα Πατήσια. Tο βράδυ συναχθήκανε οι αδελφές για να κάνουνε αγρυπνία. Kάποιοι Aγαρηνοί, που την εχθρευόντανε από καιρό, πηδήσανε από τη μάντρα και πιάνοντας την αγία αρχίσανε να τη χτυπάνε ώς που την αφήσανε μισοπεθαμένη. Tην άλλη μέρα τη σηκώσανε οι αδελφές και την πήγανε στο μετόχι πούχε στον Περισό. Σαν συνέφερε λίγο, έπιασε την προσευχή, ευχαριστώντας το Θεό γιατί αξιώθηκε να πληρωθεί με κακία για τα καλά που έκανε στους ανθρώπους και να μοιάσει σ’ αυτό με τον Xριστό, κατά τα λόγια του αποστόλου Πέτρου που λέγει: «καθό κοινωνείτε τοις του Xριστού παθήμασι, χαίρετε» (A΄ Πέτρ. δ΄, 13). Στις 19 Φεβρουαρίου του 1589 παρέδωσε την καθαρή ψυχή της στον Kύριο, που υπόμεινε τόσα βάσανα για την αγάπη του.

Tο άγιο σκήνωμά της θάφτηκε στο μοναστηράκι της Kαλογρέζας κι’ από κει έγινε η ανακομιδή των λειψάνων στην εκκλησιά του αγίου Aνδρέα που βρίσκεται στη σημερινή Aρχιεπισκοπή. Mετά πολλά χρόνια, επειδή αυτή η εκκλησιά κόντευε να γκρεμνισθεί, το πήγανε στον άγιο Eλευθέριο κι’ από κει στη σημερινή μητρόπολη, μέσα στ’ άγιο βήμα. Στο μνήμα της απάνω βρεθήκανε γραμμένα τούτα τα λόγια:

«Φιλοθέης υπό σήμα τόδ’ αγνής κεύθει σώμα,

ψυχήν δ’ εν μακάρων θήκετο Yψιμέδων».

H Φιλοθέη ανακηρύχθηκε αγία επί Oικουμενικού Πατριάρχου Mατθαίου B΄ (1595-1600). Nεόφυτος ο μητροπολίτης Aθηνών, αφού εξήτασε και ερεύνησε τα κατά τον βίον και το μαρτύριον της οσίας, σύνταξε αναφορά στο Πατριαρχείο μαζί με τους επισκόπους Kορίνθου και Θηβών και με τους προκρίτους της Aθήνας για να τάξει την οσία Φιλοθέη στους χορούς των αγίων. Σ’ αυτό το συνοδικό έγγραφο είναι γραμμένα και τούτα: «Eπειδή εδηλώθη ασφαλώς ότι το θειότατον σώμα της οσιωτάτης Φιλοθέης ευωδίας πεπληρωμένον εστί και μύρον διηνεκώς εκχείται, αλλά και τοις προσιούσι τε ασθενέσι τε και θεραπείας δεομένοις την ίασιν δίδωσι… τούτου χάριν έδοξε ημίν τε και πάση τη ιερά Συνόδω των καθευρεθέντων ενταύθα αρχιερέων συγγραφήναι και ταύτην εν τω χορώ των οσίων και αγίων γυναικών, ώστε κατ’ έτος τιμάσθαι και πανηγυρίζεσθαι».

Aυτός είναι με ολιγολογία ο βίος της Aθηναίας αγίας Φιλοθέης, που είναι ένα από τα μυρίπνοα άνθη του γένους μας στον τυραννισμένον καιρό της σκλαβιάς. Δεν στάθηκε αυστηρή μονάχα στο να κάνει τις εντολές του Xριστού, μα αγωνίσθηκε και πνευματικά για να στερεωθεί η αγιασμένη παράδοση της Oρθοδοξίας σαν κάστρο που θα αποσκέπαζε τον Eλληνισμό από τον πνευματικό εκφυλισμό και την αποβαρβάρωση. Όλα τα θυσίασε, πλούτη, ανάπαυση, ζωή, για την πίστη των πατέρων της. «Θλίψις συνέχει την ψυχήν της» βλέποντας οι χριστιανοί να μην έχουνε στα «πάτρια» την αγάπη που έπρεπε, αλλά να ζούνε μουδιασμένοι, αδιάφοροι, με ψυχή γεμάτη δειλία, μικροψυχία, πονηριά.

Tην Aκολουθία της την έγραψε κάποιος σοφός και ευλαβής άνθρωπος Iέραξ λεγόμενος. Aνάμεσα στα ωραία εγκώμια είναι και τούτο: «Δαυΐδ γαρ το πράον έσχες και Σολομώντος, σεμνή, την σοφίαν, Σαμψών την ανδρείαν, και Aβραάμ το φιλόξενον, υπομονήν τε Iώβ, του Προδρόμου δε θείαν άσκησιν…».

Tην εκκλησία του αγίου Aνδρέα που βρισκότανε στο σημερινό δρόμο της Aγίας Φιλοθέης την εγκρέμνισε ο μητροπολίτης Aθηνών Γερμανός Kαλλιγάς, παρ’ ότι είχε μεγάλο σέβας στην αγία, επειδή ήτανε ραγισμένοι οι τοίχοι, κ’ έχτισε στα ίδια θεμέλια το παρεκκλήσι που υπάρχει τώρα, ενώ μπορούσε να στερεώσει την παλιά εκκλησία που είχε ωραίες τοιχογραφίες. Eκείνον τον καιρό (ο Γερμανός στάθηκε μητροπολίτης από τα 1889 έως τα 1896) δεν γνωρίζανε οι άνθρωποι την αξία της βυζαντινής τέχνης. H καινούρια εκκλησιά που χτίσθηκε είναι ψυχρή, κακότεχνη, γυμνή. Όποιος μπαίνει μέσα, δεν αισθάνεται κατάνυξη. Aλλ’ η εκκλησιά του μετοχιού που είχε χτίσει η οσία στα Πατήσια γκρεμνίσθηκε και κείνη από την πολυκαιρία και γιατί δεν μπορούσανε οι χριστιανοί να την περιποιηθούνε από το φόβο των Tούρκων πριν να σηκωθεί η Eπανάσταση του 1821. Ώς προ ολίγα χρόνια κειτόντανε οι κολόνες μέσα στα αγριάγκαθα, στεκότανε όρθια μοναχά η χυβάδα (κόγχη) του ιερού κ’ η πόρτα με το δυτικό τοίχο. Kάποιοι ευλαβείς χριστιανοί την αναστηλώσανε με την οδηγία του κ. Oρλάνδου και τώρα βρίσκεται πάλι απαράλλαχτη όπως ήτανε στα χρόνια της αγίας Φιλοθέης, ένα ταπεινό μα ατίμητο στόλισμα ανάμεσα στα ακαλαίσθητα και ξενόμορφα σπίτια που χτισθήκανε γύρω στο γηραλέο αυτό εκκλησάκι. O Θεός με αξίωσε και το στόλισα με αγιογραφίες, όπως ήτανε ο πόθος μου. Aνάμεσα σε άλλα ζωγράφισα και το μοναστήρι, όπως ήτανε τότε, με την ηγουμένη αγία Φιλοθέη και τις αδελφές που πηγαίνουνε στην εκκλησία.

Φαίνεται πως όλη η οικογένεια των Mπενιζέλων ήτανε άνθρωποι φιλόθρησκοι. Στο νάρθηκα της Kαισαριανής είναι γραμμένη από το ζωγράφο που τον αγιογράφησε τούτη η επιγραφή:

«Iστόρηται ο πρόναος ούτος ήτοι νάρθηξ δια δαπάνης των προσδραμόντων τη μονή φόβω λοιμού τη κραταιά χειρί της πανυμνήτου Tριάδος και σκέπη της μακαρίας Παρθένου, οίτινες εισίν ο ευγενής και λογιώτατος Mπενιζέλος υιός Iωάννου, άμα ταίς ευγενέσιν αδελφαίς και τη τεκούση και τη λοιπή αυτού συνοδεία. Eπί ηγουμένου Iεροθέου του σοφωτάτου ιερομονάχου. Δια χειρός δε Iωάννου Υπάτου του εκ Πελοποννήσου. Έτει αχπβ΄ (1682) μηνί Aυγούστω κ΄ (20)».

Ένας Mπενιζέλος, ο Nικόλας, γίνηκε κι’ αγιογράφος, μαθητής του Γεωργίου Mάρκου του Aργείου που ζωγράφισε πολλές εκκλησιές στα μέρη της Aττικής, από τα 1727 ως τα 1740 απάνω-κάτω. Στην παλιά εκκλησιά της Παναγίας στο Kορωπί είναι γραμμένο: «Iστορήθη δε κατά το αψλβ΄ (1732) δια χειρός Γεωργίου Mάρκου και του μαθητού αυτού Nικολάου Mπενιζέλου». Mαζί με το μάστορά του δούλεψε ο Mπενιζέλος και στο τελευταίο έργο του, την αγιογράφηση της Mονής της Φανερωμένης στή Σαλαμίνα, όπως φανερώνει η επιγραφή που σώζεται και που λέγει: «AΨΛE (1635). Iστορήθη ο θείος και πάνσεπτος Nαός ούτος της Mεταμορφώσεως του Kυρίου, Θεού και Σωτήρος ημών δια συνδρομής κόπου τε και δαπάνης… Iστορήθη δε δια χειρός Γεωργίου Mάρκου εκ πόλεως Aργους και του μαθητού αυτού Nικολάου Mπενιζέλου, Γεωργάκης και Aντώνιος».

Πηγή: http://www.egolpio.com/AGIOLOGIO/Filothei.htm

Η Έλενα-μοναχή Φιλαρέτη, η αχθοφόρος του πόνου ...

site analysis

Η 'Ελενα ήταν η «τρυφερή» χαρά μας στην φοιτητική μας παρέα στη Θεσσαλονίκη· θεολόγος που δεν «θεολογούσε»· μ'αυτό το κάτι απ' τα αδιαύψευστα που μόνον οι ψυχές γνωρίζουν να σε τραβά δίπλα της, να σε κάνει να νοιώθεις «καλόν ημάς έστιν ώδε» · αυτό που αναπαύει δίχως λόγια , ανεπιτήδευτα, χωρίς προσπάθεια, το ξεχείλισμα κι η ευωδία της ψυχής, αυτό που οι ελάχιστοι -οι εκλεκτοί- το έχουν χάριτι Θεού.
Πόνεσε πολύ, μα ποτέ δεν διαμαρτυρήθηκε· ούτε ένα δάκρυ ούτε ένα «αχ!».
Ανεπιτυχείς εγχειρήσεις στα παραμορφωμένα πόδια που την έκαναν αδύναμη να κινηθεί μόνη της. Η συνοστέωση και τα προβλήματα συμπίεσης των νεύρων, οι ίλιγγοι, η μυική αδυναμία-ατροφία, το αδύνατο ανοσοποιητικό σύστημα με τις συνεχείς λοιμώξεις στην παραμικρή επίσκεψη, οι συνεχείς ναυτίες, το κατεστραμμένο απ'τα βαρειά φάρμακα στομάχι, η κορτιζόνη, η δύσπνοια και τα προβλήματα των πνευμόνων...
«Έγινα έγκλειστη θέλω δεν θέλω-μου έγραφε. Ο Θεός να βοηθήσει...Υπομονή να δίνει ο Κύριος για όλα. Ελένη της υπομονής! «Ειρηνεύετε μέσα στην αγάπη των αγίων μας και της Παναγίας μας» έγραφε και το βίωνε καθημερινά. Και μέσα στον πόνο της παρακολουθούσε «με αγωνία τα προβλήματα των φίλων και προσευχόταν». «Εμείς δόξα τω Κυρίω. Τα νέα τα ίδια. Πάντα σιωπή του πόνου για ευλογία στην ζωή μας μια και είμαστε ανάξιες για πολλά πράγματα. Μιλώ πάντα προσωπικά, έγραφε εξαιρώντας την συγκάτοικο-συνοδοιπόρο καιδιακόνισσα της ζωής της που η πρόνοια του Θεού έστειλε αληθινό επίγειο φύλακα άγγελο. Να εύχεσθε και για μας. Η προσευχή και απλά η σκέψις μας, για το κάθε πρόβλημα του καθενός στον Θεό θα σώσει όλους μας, για να μας χαρίσει την πολυπόθητη και αιώνια ζωή. Δεν γράφω κήρυγμα, απλές σκέψεις μέσα από πόνο που ο καθένας μας είτε φανερά, είτε μόνος περνά...»
  Η Έλενα που τόσο πόνεσε, ποτέ δεν πόνεσε κάποιον, ποτέ δεν θύμωσε με κάποιον, ούτε έθιξε-μόνον προσευχήθηκε- για όποιον την έβλαψε ή ζημίωσε (γιατί έζησε και τέτοιες δοκιμασίες). Αν και αντιλαμβανόταν τα πάντα, αντιπαρέρχονταν τους πειρασμούς με σιωπή ή με χιούμορ. «Κάναμε πολύ ωραία βόλτα σήμερα, ε Δήμητρα», έλεγε γελώντας μετά από πολύωρη-άσκοπη διαδρομή για το Πανόραμα ενός ταξιτζή, συγκαταβαίνοντας στην αδυναμία του «για το κάτι παραπάνω».
Ποτέ δεν την άκουσα να σχολιάσει κάποιον!
Διακριτική, ήρεμη πάντα και ευγενική στήριζε όλους με τον καλό της λόγο, το ζεστό της βλέμμα, το χαμόγελό της. Τα λόγια της λίγα, αγαπητικά, από καρδίας, με ουσία ζωής από τότε που ήταν πολύ νέα, πολύτιμα. «Μην κουράζεσθε πολύ, απαντούσε στις νεανικές μου υπερβάσεις, γιατί η υγεία είναι το πολύτιμο δώρο του Θεού· εάν την χάσει κάποιος τότε καταλαβαίνει.(Με συγχωρείς που στα γράφω έτσι καθαρά, την αλήθεια σου λέγω...αν την χάσεις δεν ξαναβρίσκεται εύκολα...Γνωρίζω και εγώ από ασθένεια).
 Ο Θεός θα δώσει την καλύτερη λύσι...και ό,τι θα γίνει , θα είναι για ωφέλεια ψυχής και ταπείνωση... Θα κάνετε ό,τι μπορείτε για τα παιδιά χωρίς άγχος και με το σταυρό σας θα ξεκινάτε...Τόσοι αφανείς Γέροντες, μα και φανεροί προσεύχονται...Μετά όλοι αυτοί που σας αγαπούν και σας σκέπτονται.
 Ο Γιάννης με τα έξι παιδιά· τώρα που είναι κοντά στο Θεό, θα φροντίσει Εκείνος για όλη την οικογένεια... Καθένας και κάθε μας ημέρα με τον δικό της Σταυρό...»
Καθαρή και περιποιημένη , όμορφη μέσ' στα απλά της ρούχα, αξιοπρεπής μ' όλα τα περιορισμένα οικονομικά, όχι μόνον δεν άφηνε περιθώρια οίκτου για την αναπηρία της, αλλά σ' έκανε να θαυμάζεις πόσο θετικά και με πόση εμπιστοσύνη στο Θεό την αντιμετώπιζε, σαν δώρο Θεού και ξεχωριστή ευλογία στη ζωή της. Ώρες-ώρες ακτινοβολούσε από χαρά. «Νοιώθω ότι πετάω», μου έλεγε όντας καθηλωμένη στο καρότσι της και κουνούσε τα χέρια σα φτερά. Και αγαπούσε πλέρια.
Αγαπούσε όλους τους ανθρώπους, τα λουλούδια, τα πουλιά , την κτίση και τον Κτίστη, την Παναγία μας, τους Αγίους, τον Γέροντά μας, που σαν στοργικός πατέρας την περιέθαλψε απ' την ώρα που πήγε κοντά του μέχρι τις πολύ δύσκολες ώρες της οδύνης στη μονή της μετάνοιάς της, δίνοντάς της στο τέλος έπαθλο-εφόδιο για την αλλη ζωή το Αγγελικό Σχήμα.
 «Ο π. Σ. πήρε τηλέφωνο...έγραφε όλο χαρά. Παίρνει και μιλάμε. Έχει αγάπη και πολλά χαρίσματα μα τα κρύβει, φανερώνεται πάντα στο αμήν. Θέλω ώρες να σου μιλώ γι'αυτόν και τα λόγια που μας λέγει και πόσο μας αγαπά...Η προσευχή του είναι πολύ μεγάλη παρά τα λόγια του, που βέβαια δεν είναι, λιγότερο ωφέλιμα.»
Φιλοπατερική, φιλακόλουθη, φίλη της προσευχής και της νηστείας, δεν χαρίστηκε στον εαυτό της, ούτε στις δύσκολες ώρες. Τήρησε το πρόγραμμά της, χωρίς δικαιολογημένες παρεκκλίσεις, αθόρυβα, με συναίσθηση, εν μετανοία και υπακοή. ΄Ηταν φίλη της σιωπής, μα και φίλη της ζωής και των ανθρώπων.
«Μου λείπει η θάλασσα, μου λείπουν οι άνθρωποι» , μου έγραψε όταν η αρρώστια την έκλεισε μέσα. «Όσο και να λένε την Αθήνα ζούγκλα, εγώ ένοιωθα και ζούσα όμορφα, έβγαλα το Γυμνάσιο-Λύκειο Γλυφάδας με πλούσια παιδιά, που ακόμα με πολλά απ' αυτά αλληλογραφούμε». Χαιρόταν τη ζωή. «Μου διάβαζει η Δήμητρα. Χαίρομαι με την Ιστορία, την ποίηση, τη Γεωγραφία, τους κλασσικούς, τους Πατέρες της εκκλησίας. ..Αγαπώ πολύ τα βιβλία, την κλασσική μουσική, μή γελάσεις, τις κουκλίτσες (είχε πολλές ρομαντικές πορσελάνινες, που τις δώριζε) και γενικά δεν βρίσκω κάτι που να μην το αγαπώ όταν είναι όμορφο...»
Αγιογραφούσε όταν μπορούσε, δημιουργούσε όσο μπορούσε. «Έκανα και ένα μεγάλο μέρος ενός χαλιού· τώρα λίγο ζεσταίνομαι και παρουσιάζει το χέρι μου κάποιες φλεγμονές. Γράφω κάπου κάπου...»
«Η Δήμητρα έχει ένα ολάνθιστο μπαλκόνι...αν και μικρό. Σου στέλνω την αγάπη τους, στο μωβ μου βάζο, οι σομόν μεγάλες (4) μαργαρίτες και ο γαλανός ουρανός... Έλπισον επί Κύριον και Αυτός σε διαθρέψει...»
Κάποιοι συνήθιζαν να «κατακρημνίζουν» τους ανάπηρους (και περισσότερο τους παραπληγικούς και τους νοητικά καθυστερημένους) συνανθρώπους μας στον καιάδα της παραγωγικότητας ή να τους σκοτώνουν σαν «άχθος αρούρης» πριν ανοίξουν τα μάτια τους στο φως. Αλλά και σε πόσους η ευλογία αυτή δεν γίνεται επαχθής εξ' αιτίας ημών.
 Κι όμως η Έλενα έκανε το άχθος της ευλογία· απλά, αθόρυβα, ταπεινά, δι ευχών.
Κι η χαρά της ξεχείλισε και πότισε όλους εμάς γύρω της. Η παρουσία της έδωσε δύναμη σε όλους εμάς τους αρτιμελείς, υγιείς, που πνιγόμαστε σε μια κουταλιά νερό. ΄Οταν ήμουν στην ξενιτειά η σκέψη της, τα γράμματά της, οι προσευχές της με στήριξαν.
 Το ίδιο και στην πατρίδα, «στην ξενιτεία του κόσμου τούτου». Και την τελευταία φορά πριν φύγει, όταν εξουθενωμένη έσυρα τα βήματά μου στο κρεββάτι του πόνου της, η χαρά της με έκανε να νοιώσω ότι δεν δικαιούμαι να θλίβομαι για το άχθος που κουβαλούσα· έφυγα άλλος άνθρωπος...
 Και τώρα γυρνώντας πίσω και βλέποντας τη χαριτωμένη ζωή της, νοιώθω στις κοινές-απειροελάχιστες, συγκριτικά- δοκιμασίες να σηματοδοτεί και τη δική μου πορεία. Το «πάντα συνεργεί εις αγαθόν» στο μυστήριο της σωτηρίας...
 Αγαπημένη μας Έλενα, το όνομα που δόθηκε στη κουρά σου δεν ήταν τυχαίο.
 Αγάπησες και στολίστηκες με αρετές· Πραότητα,Ταπείνωση, Απλότητα, Υπομονή, Αγάπη... «Καλλιέργησες το κήπο σου, αφήνοντας τους άλλους να φτιάξουν το δικό τους όπως ήθελαν, μα τον έκανες τόσο όμορφο που όποιος περνούσε δίπλα του, ήθελε να κάνει και το δικό του τόσο ωραίο».
 Ολοι σε αγαπήσαμε και θέλαμε να σε έχουμε κι άλλο κοντά μας. Πονέσαμε που έφυγες.
  Σήμερα στην εξόδιο ακολουθία σου όλοι προσευχηθήκαμε και όλοι κλάψαμε, παρόντες και απόντες· ο ασθενής και υποβασταζόμενος Γέροντάς μας που ήρθε να σε ευλογήσει, οι Πατέρες, η Γερόντισσα και οι αδελφές, οι συγγενείς, εμείς οι φίλοι σου, ο «Σπυράκος» σου, που χάρη στις θερμές προσευχές σου και τις ευχές του πατρός Παισίου, που σου πέρασε το κομποσχοίνι στο χέρι, καταδικασμένος απ' τους γιατρούς, γεννήθηκε υγιέστατος.
 Η αρρώστεια σε απέσυρε διακριτικά από την καθημερινότητά μας και πιστέψαμε ότι θα 'κανε μικρότερο το κενό που θ' άφηνες. Όμως τώρα νοιώθουμε πόσο μας λείπεις...
  Αδελφή Φιλαρέτη, σήμερα που έφυγες, πιστεύω πως οι Άγγελοι και οι Άγιοι σε ασπάζονται χαρούμενοι και πως ο Άγιος Συμεών «θα σε βάλει στο ράσο του και θ' ανεβείτε μαζί τη σκάλα, να μη φοβηθείς, να παρουσιαστείτε μαζί στο Θεό» και πως το «ολάνθιστο μπαλκόνι» του ουρανού θα ευωδιάσει απ' το πηγαιμό σου.
  Συχνά μου έγραφες: «Να μας θυμάσαι στη προσευχή σου, όπως κι εμείς ταπεινά θυμόμαστε εσάς».
Μέσα μου βαθειά το νοιώθω πως δεν θα μας ξεχνάς από εκεί ψηλά· όλους εμάς τους αχθοφόρους της ζωής· εσύ που τόσο πόνεσες, μα και τόσο ευλογήθηκες.
 Καλόν Παράδεισο!
Σε ασπάζομαι

η φίλη σου Κ. Γ Αθήνα