Κυριακή των Μυροφόρων.(Μητροπολίτης Σουρόζ Αντώνιος Bloom (†)

site analysis

Εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος.

Θυμόμαστε σήμερα τις Μυροφόρες, τον Ιωσήφ και τον Νικόδημο, ανθρώπους που στην πορεία του Ευαγγελίου μόλις και αναφέρονται, όμως, όταν ο Χριστός είχε φαινομενικά ηττηθεί, όταν ο θάνατος, η απόρριψη, η προδοσία και το μίσος είχαν υπερισχύσει, απέδειξαν ότι είναι άνθρωποι με πίστη και κουράγιο, με την πίστη της καρδιάς και το κουράγιο που μόνο η αγάπη μπορεί να γεννήσει. Την ώρα της Σταύρωσης οι Απόστολοι είχαν σκορπίσει, εκτός από τον Ιωάννη που στάθηκε δίπλα στον Σταυρό με την Μητέρα του Θεού. Όλοι είχαν εγκαταλείψει τον Χριστό, μόνο μια μικρή ομάδα γυναικών στάθηκε σε μικρή απόσταση από το Σταυρό, και όταν ο Κύριος πέθανε, ήλθαν να μυρώσουν το σώμα Του που ο Ιωσήφ ο ο από Αριμαθαίας είχε ζητήσει από τον Πιλάτο, δίχως να φοβηθεί ότι θα τον αναγνωρίσουν ως μαθητή Του, επειδή στη ζωή και στο θάνατο, η αγάπη και η πίστη είχαν νικήσει.

Ας προβληματιστούμε πάνω σ’αυτό. Είναι εύκολο να είμαστε μαθητές του Χριστού, όταν όλα πηγαίνουν καλά, στην ασφάλεια της πατρίδας όπου δεν υπομένουμε κάποια δίωξη, απόρριψη, καμία προδοσία δεν μπορεί να μας οδηγήσει στο μαρτύριο, ή απλώς να γίνουμε θύματα χλευασμού και απόρριψης.

Ας σκεφτούμε τον εαυτό μας, όχι σε σχέση με τον Χριστό, αλλά τις μεταξύ μας σχέσεις, επειδή Εκείνος είπε ότι ο,τι κάνουμε στον οποιδήποτε από εμάς, στον πιο μικρό κι ασήμαντο, το κάνουμε σ’ Εκείνον.

Ας αναρωτηθούμε πως συμπεριφερόμαστε όταν κάποιος απορρίπτεται, χλευάζεται, εξοστρακίζεται, καταδικάζεται από την κοινή γνώμη ή από τη γνώμη εκείνων που για εμάς σημαίνουν κάτι, αν εκείνη τη στιγμή η καρδιά μας παραμένει πιστή, ή βρίσκουμε το θάρρος να πούμε, «Ήταν και παραμένει φίλος μου, είτε τον αποδέχεστε, είτε τον απορρίπτετε». Δεν υπάρχει πιο μεγάλο μέτρο πίστης, από την πίστη που εκδηλώνεται μέσα από την ήττα. Ας το λάβουμε αυτό υπόψιν, διότι χάνουμε με τόσους τρόπους. Προσπαθούμε, με όποια δύναμη έχουμε – λίγη ή πολλή, να είμαστε αυτό που πρέπει να είμαστε, και κάθε λεπτό χάνουμε. Δεν θα έπρεπε να κοιτάζουμε ο ένας τον άλλον, όχι μόνο με συμπόνοια, αλλά με την πίστη που έχουν οι φίλοι που είναι έτοιμοι να σταθούν δίπλα σ’ έναν άνθρωπο που πέφτει, μακρυά από τη χάρη, μακρυά από ιδανικά, που ματαιώνει κάθε ελπίδα και προσδοκία που έχουμε επενδύσει. Εκείνη την ώρα ας σταθούμε δίπλα του, ας δείξουμε πίστη και ας αποδείξουμε ότι η αγάπη μας δεν εξαρτιόταν από την ελπίδα της νίκης, αλλά ήταν ένα δώρο υπέροχο, γεμάτο χαρά, που προσφέρθηκε δωρεάν, από την ψυχή μας. Αμήν.

Κυριακή Των Μυροφόρων: «Και αύθις εκ του τάφου ωραίος…» (Πρεσβύτερος Νικόλαος Πάτσαλος)

site analysis

Κυριακή Των Μυροφόρων και η Ανάσταση του Χριστού συνεχίζει να μας συγκινεί και να μας εμπνεύει στις αναστάσιμες πλέον ακολουθίες. Ο Αναστάσιμος Κανόνας αποτελεί χάρμα ψυχής που όσες φορές κι αν τον ακούσεις, όσες φορές κι αν τον διαβάσεις, είναι κάθε φορά μία ξεχωριστή εμπειρία. Η Ελπίδα και η Χαρά που προκαλεί είναι μεγάλη και απεριόριστη. Κι αυτό γιατί εξυμνεί την Νέκρωση του Θανάτου, την κατάργηση του Άδου, και το ξεκίνημα της Άλλης Βιοτής που την χαρακτηρίζει η «Ειρήνη» και η «Όντως Χαρά».

Στην Δ΄ Ωδή του Αναστάσιμου κανόνα, ο υμνογράφος ομιλεί για την Ωραιότητα που εκπέμπει ο ζωήρρυτος τάφος του Κυρίου. «Και αύθις εκ του τάφου ωραίος, δικαιοσύνης ημίν έλαμψεν Ήλιος». Ο Χριστός προσδιορίζεται με την ισχυρή λέξη του «Ωραίος». Είναι λοιπόν Ωραῖος και η ωραιότητά του διαφαίνεται στο Σταυρό και έπειτα στην Ανάσταση. Τι σημαίνει όμως «ωραίος»; Είναι αυτός που μπορεί να δεχτεί την Αδικία του κόσμου τούτου για κάτι που την ξεπερνά. Είναι αυτός που ξέρει και μπορεί να υπομένει έχοντας στο νου την προσδοκία της Δικαιοσύνης που προσφέρει η Ανάσταση. Αυτή είναι και η μεγάλη κληρονομιά του Σταυρωμένου και Αναστημένου Χριστού προς τους αποστόλους, τις μυροφόρες, και τον κάθε άνθρωπο που δέχεται τη διδασκαλία του. Έτσι, σ’ αυτό το πρίσμα, καλεί τους αποστόλους να φανούν όντως «Ωραίοι» προς την ανθρωπότητα, όντας δηλαδή έτοιμοι να βιώσουν κι αυτοί Αναστάσιμα πάθη και κακουχίες.

Την Ωραιότητα όμως του Ζωντανού του τάφου, την αντίκρυσαν πρώτα οι απόγονοι της πηγής της Ωραιότητας, της απογόνου της Εύας, της Μάνας του Χριστού, της λεγομένης κατά τους ευαγγελιστές «Μαρίας του Ιωσή» και «Μαρίας η του Ιακώβου». Δηλαδή οι Μυροφόρες γυναίκες όπου ωσάν τους Μάγους της Βηθλεέμ αποφασίζουν με τόλμη και αφοβία να πορευτούν προς τον τάφο του Χριστού για να του προσφέρουν «τα μύρα ως δώρα». Τόση ήταν η αγάπη τους που ξεπέρασε τα όρια του γυναικείου φύλου τους. Και την ίδια ώρα όπου οι μαθητές του Χριστού ήταν κρυμμένοι «δια τον φόβον των Ιουδαίων», αυτές βάλλουν τον φόβο έξω, από περισσή αγάπη για τον Ζωντανό και Αγαπημένο Θεό και Κύριόν τους και έρχονται προς το μνημείο για να «υπαντήσουν», να προσκυνήσουν και να «ὑπαλείψουν» το Ζωηφόρο σώμα του Κυρίου.

«Όρθρου βαθέος» λοιπόν «της μιάς Σαββάτων […] ανατείλαντος του ηλίου» έρχονται προς το μνημείο. Και εκεί τί αντίκρυσαν; Το Μέγα Μυστήριο που τους προκάλεσε «Τρόμο» και «Έκστασιν». Αντίκρυσαν αντί το θνητό σώμα του Χριστού, την Αθανασία σε όλο της το μεγαλείο, την ίδια την Ανάσταση με όλο το μυστήριο που κρύβει μέσα της. Οι μυροφόρες γυναίκες ενώ πάνε να επιμεληθούν την φθορά του σώματος ψηλαφούν εμπειρικά την Αφθαρσία βλέποντας τα «οθόνια κείμενα μόνα». Εν ολίγοις είδαν ένα Τάφο Ζωντανό που αντί οσμής θανάτου, μυρόβλιζε αθανασία. Αντίκρυσαν έναν τάφο που «εξήστραπτε Ζωήν» μέσα από το Φως που εξέπεμπε ο περιβεβλημένος με στολή λευκή άγγελος.

Οι Μυροφόρες γυναίκες είναι όντως οι πρώτοι αψευδείς μάρτυρες της Αναστάσης του Χριστού, οι οποίες μάλιστα λαμβάνουν ιεραποστολικό έργο προς τους μαθητές, ώστε να τους διαμηνύσουν τα Ευαγγέλια της Χαράς. Γίνονται όπως γράφει και ο μητροπολίτης Εδέσσης Ιωήλ, οι «Ταχυδρόμοι της Χαράς».

Η Κυριακή των Μυροφόρων είναι πραγματικά μεστή και ωραία βιωμάτων και διδαγμάτων. Την προηγούμενη Κυριακή, του Αντίπασχα, διά της απιστίας του Θωμά λάβαμε μια Χειροπιαστή Απόδειξη της Αναστάσεως. Σήμερα μέσω της έντονης και θερμής πίστης των Μυροφόρων προσκυνούμε το κενό μνημείο. Οι μυροφόρες βλέπουν «ιδίοις όμμασι» τα ανέπαφα, και καθόλου σκορπισμένα νεκρικά σουδάρια που κανείς δεν τα άγγιξε και αποτελούν μέχρι σήμερα το ανερμήνευτο γεγονός της Ανάστασης. Αυτό το υπερφυσικό θαύμα, που δεν έπαυσε ακόμα να δίνει παρηγοριά σε λαούς και έθνη. Η Ανάσταση ως δόγμα, ως πίστη, ως ζωή είναι η ταυτότητα του Χριστιανισμού που πλημυρίζει τα πάντα με Φως. Απο αυτό το Φως «εξεθαμβήθησαν» οι μυροφόρες γυναίκες και το ίδιο προσδοκούμε στο δικό μας βίο.

Η Μαρία η Μαγδαληνή στον Τάφο του Κυρίου ((Μητροπολίτης Κιέβου Αντώνιος Κραποβίτσκυ (+1936))

site analysis

«δεύτε ίδετε τον τόπον όπου έκειτο ο Κύριος»

Έχουμε διαβάσει ποικίλες συζητήσεις σχετικά με την φαινομενική έλλειψη συμφωνίας ανάμεσα στις Ευαγγελικές διηγήσεις της Αναστάσεως του Χριστού. Έχουν γίνει πολλές απόπειρες για να αποδειχθεί μία συμφωνία ανάμεσα στους Ευαγγελιστές σε αυτό το θέμα, αλλά δεν είναι όλες αρκετά επιτυχείς. Θα ήθελα να προσφέρω μία προσεκτική εξέταση αυτού του θέματος και θα αρχίσω αναφέροντας τα πιο φανερά σημεία που δείχνουν έλλειψη συμφωνίας.

Στο Ευαγγέλιο του Ματθαίου διαβάζουμε ότι κατά τον χαιρετισμό από τον Αναστημένο Κύριο με την λέξη «Χαίρετε» η Μαρία η Μαγδαληνή και η άλλη Μαρία αμέσως «εκράτησαν αυτού τους πόδας» (Μτ, κη, 9). Όμως αλλού (Ιω, κ, 11-17) διαβάζουμε ότι όταν η Μαρία η Μαγδαληνή θρηνούσε στον άδειο τάφο και δεν αναγνώρισε τον Χριστό, αλλά νόμισε ότι ήταν ο κηπουρός, δεν της επετράπη να τον αγγίξει. Αυτές οι διηγήσεις δεν φαίνεται να συμφωνούν μεταξύ τους και προσπάθειες από αναγνώστες να τις συμβιβάσουν παράγουν βεβιασμένες ερμηνείες και μη πειστικές επινοήσεις.

Τα τέσσερα Ευαγγέλια δεν αναφέρουν την εμφάνιση του Κυρίου στις Μυροφόρες Γυναίκες με ένα ταυτόσημο τρόπο. Αυτό που περισσότερο μπερδεύει τους ερμηνευτές είναι η έλλειψη συμφωνίας ανάμεσα στις αφηγήσεις που δίνονται από τον Ματθαίο και τον Ιωάννη. Είναι προφανές ότι ο Κύριος εμφανίσθηκε στην Μαρία την Μαγδαληνή δυό φορές: μία φορά μόνο σε αυτήν και την άλλη φορά μαζί και στην άλλη Μαρία, αλλά η σχέση αυτών των δύο εμφανίσεων μπερδεύει τους ερμηνευτές.

Η άποψή μας με την οποία προτιθέμεθα να λύσουμε αυτή την απορία μπορεί να εκφραστεί ως εξής: ο Ευαγγελιστής Ματθαίος αναφέρει την πορεία που έκαναν οι δύο Μαρίες στον τάφο του Κυρίου ενώ ήδη ήξεραν ότι ο Χριστός είχε αναστηθεί εκ νεκρών. Αυτό που περιγράφει ο Ματθαίος συνέβη μετά την εμφάνιση που περιγράφει ο Ιωάννης όταν η Μαρία η Μαγδαληνή εξέλαβε τον Χριστό σαν τον κηπουρό. Πληροφόρησε τους Αποστόλους ότι είδε τον Κύριο και της μίλησε, μετά πληροφόρησε την άλλη Μαρία και οι δυό μαζί πήγαν στον τάφο. Αυτή την φορά δεν πήγαν για να αλείψουν το σώμα, επειδή ήξεραν ότι είχε αναστηθεί, αλλά πήγαν «για να δούν τον τάφο» ξέροντας ότι είναι άδειος και ξέροντας επίσης ότι τα οθόνια μέσα στα οποία είχε θαφτεί ήταν ακόμα εκεί. Δεν ήταν μόνο αυτές και οι δύο απόστολοι που βιαστηκά πήγαν στο μνημείο για να επαληθεύσουν αυτό που η Μαρία η Μαγδαληνή είχε δεί, αλλά αργότερα και άλλες μυροφόρες και άλλοι επίσης πήγαν (Λκ, κδ, 9, 24). Ο Ευαγγελιστής Ματθαίος μας πληροφορεί ότι οι δύο Μαρίες αξιώθηκαν μία δεύτερη εμφάνιση Αγγέλου και μετά του ίδιου του Κυρίου.

Ποια άλλη απόδειξη έχουμε εκτός από τα λόγια του Ματθαίου ότι αυτές πήγαν «για να δούν τον τάφο» για το ότι τα γεγονότα στο κατά Ματθαίον έγιναν μετά από αυτά που περιγράφονται στο κατά Ιωάννην; Η δεύτερη απόδειξη είναι ότι ο Ιωάννης περιγράφει ότι τα γεγονότα έγιναν «ενώ ήταν ακόμη σκοτάδι» ενώ ο Ματθαίος καθαρά μιλάει ότι έγιναν «την αυγή της πρώτης μέρας της εβδομάδας».

Το τρίτο σημείο που απαιτεί την προσοχή μας είναι η αντίδραση των μυροφόρων στα λόγια του Αγγέλου και του ίδιου του Χριστού. Στο κατά Ιωάννην η Μαρία παρουσιάζεται τόσο ανέτοιμη για το γεγονός της Αναστάσεως που δεν μπορεί να το αφομοιώσει και εκλαμβάνει τον Χριστό σαν τον κηπουρό, στο κατά Μάρκον τα λόγια του Αγγέλου έφεραν στις Μυροφόρες τόσο φόβο ώστε «δεν είπαν σε κανέναν τίποτα, επειδή εφοβούντο». Ο Λουκάς γράφει ότι «κατελήφθηκαν από φόβο και έκλιναν τα πρόσωπα στην γη».

Η αφήγηση του Ματθαίου από την άλλη πλευρά παρουσιάζει τις μυροφόρες ήδη προετοιμασμένες για την συνάντηση, αν και ο άγγελος τις καθησυχάζει «Μην φοβάστε εσείς» και «Ελάτε να δείτε τον τόπο όπου έκειτο ο Κύριος». Στο κατά Μάρκον διαβάζουμε για τις άλλες μυροφόρες ότι «δεν είπαν τίποτα σε κανένα γιατί εφοβούντο». Ο Ματθαίος όμως διηγείται για τις δύο Μαρίες ότι «έτρεξαν με φόβο και χαρά μεγάλη για να αναγγείλουν στους μαθητές του» ότι είχε αναστηθεί. Και «ενώ πήγαιναν τις συνάντησε ο Ιησούς». Για την Μαρία την Μαγδαληνή αυτή ήταν η δεύτερη συνάντηση και η άλλη Μαρία που το ήξερε από την Μαγδαληνή τώρα μαθαίνει τα νέα πάλι από τον ίδιο τον Κύριο ενώ είναι ήδη προετοιμασμένη για αυτά. Από που είναι αυτό φανερό;

Η απάντηση σε αυτό είναι η τέταρτη απόδειξη ότι οι δυό γυναίκες πήγαν στον τάφο ήδη ξέροντας για την Ανάσταση. Η ίδια απάντηση θα μας εξηγήσει γιατί ο Κύριος δεν επέτρεψε στην Μαρία την Μαγδαληνή να τον αγγίξει την πρώτη φορά, αλλά λίγο μετά επέτρεψε στις δύο Μαρίες να κρατήσουν τα πόδια του.

Στο Πεντηκοστάριο στην Κυριακή των Μυροφόρων διαβάζουμε στα στιχηρά ότι η Μαγδαληνή «εστάλθη χωρίς να αγγίξει τον Κύριο». (Όπως διηγείται και ο Ιωάννης) Τι σημαίνει αυτό; Η Μαρία, η οποία νωρίτερα θρηνούσε για τον αγαπημένο διδάσκαλο όταν τον είδε στον τάφο, τώρα κατελήφθη από υπερβολική χαρά. Χωρίς να κατανοήσει την θεότητά του η να σκεφτεί το νόημα της μυστηριώδους Αναστάσεως, ξεχνά και θέλει να τον αγκαλιάσει σαν ένα αγαπημένο της που τον θεωρούσε νεκρό και χαμένο, αλλά τώρα φανερώνεται ζωντανός. Παραδίδεται σε μία ενθουσιώδη χαρά, χωρίς βαθύτερη κατανόηση. Επιπλέον κατί δεν έχει ακόμα εκπληρωθεί, επειδή ο Κύριος πρέπει να «ανεβεί» στον Πατέρα. Αργότερα ο Κύριος συμπεριφέρεται διαφορετικά στις δυό Μαρίες. Αυτή την φορά οι δύο γυναίκες γνωρίζουν καλά ότι ο Κύριος εμφανίζεται στους πιστούς σαν ο Νικητής του Θανάτου και του Άδη, σαν κάποιος που ανεβαίνει στον Πατέρα στο αιώνιο βασίλειο, και με κάθε εξουσία, στέλνει τους Αποστόλους του να διαδώσουν το νέο του νικηφόρου αγώνα στον κόσμο. Τώρα και οι δύο γυναίκες, όταν τον συναντούν και τον ακούν να τις απευθύνει το «χαίρετε», δεν σκέπτονται πιά με κοσμικό τρόπο, αλλά τον ευλαβούνται σαν τον ζώντα Υιό του Θεού. Έτσι και αυτός δεν εμποδίζει την ευλαβή λατρεία τους όταν «κράτησαν τα πόδια του και τον προσκύνησαν» (Μτ, κη, 9).

Μέχρι τώρα είδαμε πολύ καλά την συμφωνία μεταξύ των Ευαγελίων του Ματθαίου και του Ιωάννη, αλλά πως θα εναρμονίσουμε και την αφήγηση των άλλων δύο Ευαγγελιστών; Σε ποιο σημείο θα τοποθετήσουμε την άφιξη της Μαρίας της Μαγδαληνής στο τάφο στην ομάδα των άλλων γυναικών που αναφέρονται από τον Μάρκο και τον Λουκά;

Το κύριο σημείο της απάντησής μας είναι ότι η Μαρία η Μαγδαληνή δεν συνόδεψε τις άλλες γυναίκες στον τάφο του Κυρίου μετά αρωμάτων, αλλά ότι οι άλλες γυναίκες ήρθαν αργότερα από την Μαρία την Μαγδαληνή και ίσως αργότερα και από τις δύο Μαρίες που είδαν τον Κύριο κατά την δεύτερη εμφάνισή του, αλλά δεν ήξεραν ακόμα τίποτα για την ανάσταση. Αυτές οι γυναίκες έφτασαν εντελώς απροετοίμαστες για την αποκάλυψη του γεγονότος της αναστάσεως και δεν υπάρχει λόγος να συμπεράνουμε ότι η Μαρία Μαγδαληνή ήταν μαζί τους· στην πραγματικότητα οι ευαγγελιστές αφήνουν ανοικτή την δυνατότητα για το αντίθετο συμπέρασμα. Και οι δύο άλλοι ευαγγελιστές διαιρούν την διήγηση σε τρία γεγονότα:

1. αγορά αρωμάτων (Μάρκος) και την φύλαξή τους για χρήση αργότερα (Λουκάς)

2. άφιξη στον τάφο και συνομιλία με άγγελο (Μάρκος) η αγγέλους (Λουκάς)

3. ανακοίνωση στους αποστόλους

Ας αρχίσουμε με το τελευταίο γεγονός. Δεν είναι απαραίτητο να συμπεράνουμε από την αφήγηση του Μάρκου ότι οι γυναίκες δεν πληροφόρησαν ποτέ τους αποστόλους για την εμφάνιση του Αγγέλου. Ο Μάρκος μόνο σημειώνει ότι αυτές δεν το έκαναν αμέσως και ότι οι Απόστολοι έμαθαν τα νέα από την Μαρία την Μαγδαληνή, στην οποία ο Κύριος «φανερώθηκε πρώτα» (Μρ, ις΄, 9). Βλέπετε ότι ο Μάρκος την ξεχωρίζει από την ομάδα των άλλων μυροφόρων και ακολούθως ξεχωρίζει την πληροφόρηση των Αποστόλων από την μεταφορά των αρωμάτων και των μύρων. Ο Μάρκος δεν αναφέρει την Μαγδαληνή σαν να συμμετείχε στην μεταφορά των αρωμάτων στον τάφο, αλλά μόνο για την συμμετοχή της στην αγορά τους (Μρ, ις΄, 1), η οποία έγινε το εσπέρας του Σαββάτου, μετά την λήξη των απαγορεύσεων του Σαββάτου, δηλαδή μετά την έκτη ώρα. Η Μαρία η Μαγδαληνή πήγε στον τάφο «ενώ ήταν ακόμα σκοτάδι» (Ιω, κ,1) και χωρίς τα αρώματα και τα μύρα. Οι άλλες γυναίκες ήρθαν με τα μύρα «στην ανατολή του ηλίου» (Μρ, ις΄, 2). Ο Κύριος δεν εμφανίστηκε σε όλες αυτές αλλά μόνο στην Μαρία την Μαγδαληνή, η οποία – επομένως – δεν ήταν μαζί με τις άλλες (Μρ, ις΄, 9). Ο Μάρκος κατονομάζει αυτές που αγόρασαν τα αρώματα και αυτές που παρακολούθησαν την ταφή του Κυρίου, αλλά δεν επαναλαμβάνει τα ονόματα όταν αναφέρεται στην μεταφορά των αρωμάτων στον τάφο. Ο Λουκάς δεν κατονομάζει αυτές που ετοίμασαν τα αρώματα και τα μύρα, ούτε αυτές που τα έφεραν στον τάφο, αλλά υποδεικνύει ότι οι δύο ομάδες δεν ήταν ήταν ταυτόσημες («και κάποιες άλλες μαζί τους» Λκ, κδ, 1). Προφανώς κάποιες από αυτές είχαν προμηθευτεί αρώματα και μύρα ήδη από την Παρασκευή μετά τον θάνατο του Σωτήρος, αλλά παρέμειναν σε αργία το Σάββατο κατά την εντολή (Λκ, κγ, 56), ενώ άλλες αγόρασαν αρώματα μετά την καθορισμένη αργία του Σαββάτου (Μρ, ις΄, 1). Ο Λουκάς δεν κατονομάζει τις γυναίκες που έφεραν τα αρώματα, αλλά λέει ότι κάποιες «αφού επέστρεψαν από το μνημείο, απήγγειλαν όλα αυτά στους έντεκα και σε όλους τους άλλους. Ήταν η Μαγδαληνή Μαρία και Ιωάννα και η Μαρία η μητέρα του Ιακώβου και οι λοιπές μαζί τους, οι οποίες έλεγαν προς τους απστόλους αυτά» (Λκ, κδ, 9-10). Στην πραγματικότητα, όπως ο Ιωάννης και ο Μάρκος μας θυμίζουν, ήταν η Μαγδαληνή Μαρία αυτή που άρχισε την εξάπλωση των χαρούμενων νέων. Εφόσον τα νέα διαδόθηκαν σε όλους τους μαθητές επιπλέον των έντεκα, αυτό δεν συνέβη σε μια στιγμή. Οι γυναίκες έπρεπε να πάνε από σπίτι σε σπίτι, όχι μόνο οι δυό Μαρίες, αλλά και οι λοιπές μυροφόρες επίσης. Η μαρτυρία της Μαγδαληνής σχετίζει τα λόγια του τρίτου Ευαγγελίου (κατά Λουκάν) με το κατά Ιωάννην ότι ο Ιωάννης και ο Πέτρος έτρεξαν στον τάφο. Ο Πέτρος εισήλθε στον τάφο και είδε τα οθόνια.

Έτσι τα τέσσαρα Ευαγγέλια είναι σε τέλεια συμφωνία με αυτή την ακολουθία γεγονότων:

1) Μερικές γυναίκες αγόρασαν αρώματα και μύρα την Παρασκευή πριν το τέλος της μέρας, πριν την δύση του ηλίου (Λουκάς), ενώ άλλες όπως και η Μαρία η Μαγδαληνή αγόρασαν στο τέλος του Σαββάτου μετά την έκτη ώρα (Μάρκος).

2) Η Μαρία η Μαγδαληνή αφήνει τις λοιπές και πηγαίνει μόνη στον τάφο νύκτα πριν ξημερώσει η Κυριακή. Εκεί δεν βρίσκει το σώμα του Κυρίου (Ιωάννης).

3) Η Μαγδαληνή τρέχει και αναγγέλει στον Πέτρο και στον Ιωάννη (Λουκάς, Ιωάννης) και μετά στέκεται μόνη έξω από τον τάφο θρηνώντας, όταν ένας άγγελος εμφανίζεται σε αυτήν, και μετά ο Ιησούς, τον οποίο δεν αναγνωρίζει. Όταν τον αναγνωρίζει ορμά προς αυτόν, αλλά δεν της επιτρέπεται να τον αγγίξει.

4) Υπακούοντας την εντολή του Κυρίου, πηγαίνει και ανακοινώνει τα νέα στους αποστόλους (Ιωάννης, Μάρκος).

5) Χωρίς να γνωρίζουν την επίσκεψη της Μαγδαληνής άλλες ομάδες μυροφόρων επισκέπτονται τον τάφο αργότερα και συναντούν αγγέλους (Μάρκος, Λουκάς) και επιστρέφουν πολύ φοβισμένες στην αρχή για να το ανακοινώσουν (Μάρκος), αλλά αργότερα διαδίδουν τα νέα σε όλους (Λουκάς).

6) Η Μαρία η Μαγδαληνή και η άλλη Μαρία, γνωρίζοντας πλέον το νέο της Αναστάσεως πηγαίνουν για να δούν τον τάφο και τα οθόνια, τα οποία ο Πέτρος και ο Ιωάννης είχαν ήδη δεί (Λουκάς, Ιωάννης), αλλά όχι η ίδια η Μαγδαληνή. Έρχονται στον τάφο και εισέρχονται όπως τις προτρέπει ο άγγελος (Ματθαίος).

7) Ο άγγελος παραγγέλει σε αυτές να επιβεβαιώσουν το νέο της Αναστάσεως στους μαθητές και να ανακοινώσουν την επικείμενη συνάντηση μαζί του στην Γαλιλαία.

8) Τώρα έχοντας καταλάβει πλήρως τα γεγονότα οι δύο Μαρίες σπεύδουν να αναγγείλουν στους μαθητές πάλι, αλλά συναντούν τον Κύριο και αυτή την φορά τις επιτρέπει να τον αγγίσουν κρατώντας τα πόδια του (Ματθαίος).

9) Μέχρι το τέλος της μέρας, όχι μόνο όλο το σύνολο των μαθητών, αλλά ακόμα και οι Φαρισαίοι και οι Γραμματείς έχουν ακούσει τα νέα. Οι τελευταίοι προσπαθούν να σκεπάσουν τα γεγονότα.

Η τραγική ιστορία της Κύπριας βασίλισσας και το άσχημο παιχνίδι της μοίρας που παίχτηκε για την ίδια.

site analysis

Η Δημώνασσα ήταν μια σκληρή γυναίκα με μεγάλες πολιτικές και νομοθετικές ικανότητες. Θέλοντας να οργανώσει το βασίλειό της θέσπισε τρεις πολύ αυστηρούς νόμους. Οι νόμοι αυτοί προνοούσαν τα εξής:
α) κάθε γυναίκα που διαπράττει μοιχεία να κόβονται τα μαλλιά της και να αντιμετωπίζεται ως πόρνη
β) όποιος αυτοκτονεί να ρίχνεται έξω από την πόλη και να παραμένει άταφος και
γ) απαγορεύεται η θανάτωση του βοδιού που χρησιμοποιείται στην καλλιέργεια των χωραφιών.

Επιβάλλοντας αυτούς του σκληρούς νόμους η Κύπρια βασίλισσα δεν γνώριζε πως στο τέλος θα έπλητταν την ίδια και θα κατέληγαν στη δική της συμφορά. Από τα τρία παιδιά που είχε και τα τρία παρέβησαν τη νομοθεσία. Η μεν κόρη διέπραξε μοιχεία και ως αποτέλεσμα υπέστη τις συνέπειες του πρώτου νόμου, ο ένας της γιος αυτοκτόνησε, οπότε το σώμα του ρίχτηκε άταφο κάπου μακριά και τέλος ο δεύτερος της γιος σκότωσε βόδι και για το λόγο αυτό καταδικάστηκε σε θάνατο.
Η Δημώνασσα υπεραγαπούσε τα παιδιά της αλλά γνώριζε πως έπρεπε είναι ιδιαίτερα σκληρή στην εφαρμογή των νόμων και δεν θα έπρεπε να επιδείξει οποιαδήποτε επιείκεια και ανοχή. Παρόλο που έπεσε σε βαθύτατη θλίψη εντούτοις συνέχισε να εφαρμόζει το σκληρό της νομοθετικό έργο. Ώσπου μια μέρα είδε μια αγελάδα να μουγκρίζει από πόνο κοντά στο νεκρό της μοσχαράκι και τότε αναγνώρισε τη δική της συμφορά και θλίψη για το χαμό των τριών της παιδιών. Μην αντέχοντας τον αβάστακτο πόνο, που η ίδια είχε προκαλέσει στον εαυτό της, πήδησε μέσα σε λιωμένο στη φωτιά χαλκό και σκοτώθηκε.

Αναφορά στο όνομά της γίνεται από τον ρήτορα και σοφιστή Δίωνα στο έργο του «Λόγος περί Τύχης δεύτερος» (1ος με 2ος αιώνας μ.Χ.)..
θέτει ως θέμα την υπακοή στους νόμους από θεληματικό σεβασμό και όχι με την επιβολή τους. Η επιτυχία στην εφαρμογή των νόμων σε μια δημοκρατική κοινωνία επιτυγχάνεται όταν η δέσμευση από το νόμο συνυπάρχει με την ελεύθερη συνείδηση και η υπακοή υπαγορεύεται από σεβασμό και όχι από φόβο.
Είναι αβέβαιο κατά πόσο υπήρξε ιστορικό πρόσωπο ή μια μορφή μεταξύ μύθου και ιστορίας -- Cyprus

ΠΗΓΗ.ΤΡΕΛΟΓΙΑΝΝΗΣ

Η τόλμη των Μυροφόρων

site analysis

«Ηγόρασαν αρώματα ίνα ελθούσαι αλείψωσιν αυτόν»

Το μυστήριο της θείας οικονομίας το υπηρέτησε ολόκληρη η κτίση. Όταν Εκείνος άπλωσε τα χέρια Του πάνω στο Σταυρό, η γη σείσθηκε, τα μνημεία άνοιξαν, οι νεκροί διαμαρτυρήθηκαν, ο εκατόνταρχος ομολόγησε, ο ήλιος σκοτίσθηκε, η Παναγία έκλαψε, ο Ιωσήφ κήδευσε και οι μυροφόρες γυναίκες «ηγόρασαν αρώματα ίνα ελθούσαι αλείψωσιν αυτόν» (Μαρκ. 16,1). Ενώ στην παλαιά εποχή η γυναίκα γινόταν διάκονος και αιτία της πτώσεώς μας στην αμαρτία, αντιθέτως σήμερα βλέπουμε στο ευαγγελικό ανάγνωσμα τις μυροφόρες γυναίκες να γίνονται ταχυδρόμοι της χαράς. Ο Ευθύμιος Ζιγαβηνός το σημειώνει: «Επειδή πάλαι γυνή γέγονε τω ανδρί διάκονος λύπης, νυν γυναίκες γίνονται τοις ανδράσι διάκονοι χαράς».

Είχαν ανδρικό φρόνημα

Πράγματι είχαν ανδρικό φρόνημα, γιατί την ώρα που οι μαθητές είχαν σκορπισθεί στα διάφορα σημεία της Ιερουσαλήμ και φοβόντουσαν να πλησιάσουν τον τάφο του Κυρίου οι τολμηρές μυροφόρες γυναίκες αγόραζαν αρώματα για να πάνε να αλείψουν το σώμα του Χριστού. Η κινητήρια δύναμη που ωθούσε τις μυροφόρες να πάνε στο ζωοδόχο τάφο, είναι η αγάπη. Για την αγάπη αυτή και σε δαπάνη και σε κόπο και σε κίνδυνο υποβλήθηκαν και σε απρόβλεπτες καταστάσεις εξετέθησαν με μεγάλη προθυμία. Την τελευταία στιγμή θυμήθηκαν· «τις αποκυλίσει ημίν τον λίθο εκ της θύρας του μνημείου;» (οπ.π. στιχ. 3). Ένας σύγχρονος Επίσκοπος γράφει για την αγάπη των μυροφόρων: Ο λογισμός ερωτά, η γλώσσα σιωπά, η αγάπη βαδίζει. Στις δύσκολες περιστάσεις τη λύση τη δίνει πάντα ο θεός. «Των δ’ αδόκητων πόρον εύρε θεός», έλεγε ένας αρχαίος φιλόσοφος. Στα ξαφνικά και δύσκολα περιστατικά της ζωής μας τη λύση δίνει μόνον ο Θεός.

Τα αποτελέσματα της τόλμης τους

Πρώτα πρώτα στο ερώτημά τους ο θεός απάντησε με τον άγγελο που σήκωσε την πέτρα από την είσοδο του μνήματος. Μετά τους απαλλάσει από το φόβο που δημιουργήθηκε μέσα τους εξαιτίας της παρουσίας των αγγέλων. Η Ανάσταση του Χριστού είναι χαροπιό γεγονός. Όπου η παρουσία του Χριστού, εκεί τα δεσμά του φόβου, της δειλίας και της νευρικότητας διαλύονται. Μετά τους μίλησε για τον Εσταυρωμένο Ιησού Χριστό. Μετά την Ανάσταση του Σωτήρα η λέξη Εσταυρωμένος είναι πλέον τίτλος τιμής. Δεν είναι βδελυρή και αποτρόπαια λέξη. Ο Σταυρός του Κυρίου είναι τίμιος. Η Ανάσταση είναι καρπός της Σταυρώσεως. Σταυρός και Ανάσταση δε χωρίζονται. Ακόμη είδαν τον άδειο τάφο να είναι γεμάτος από το φως της Αναστάσεως έχοντας μέσα του τα σημεία της εγέρσεως του Κυρίου. Στο τέλος είδαν πρώτες τον αναστημένο Ιησού και κράτησαν τους αχράντους πόδας Του και «προσεκύνησαν αυτώ» (Ματθ. 28,9).

Οι Μυροφόρες είναι έλεγχος για τους Χριστιανούς

Οι γυναίκες που πήγαν να αλείψουν το σώμα του Ιησού, είναι έλεγχος για τους σημερινούς χριστιανούς· για μας τους χριστιανούς που έχουμε μία δειλία να δείξουμε στους άλλους πως οι σχέσεις μας με το Χριστό είναι στενές. Φοβόμαστε να πούμε πως ο Κύριος είναι το αγαπημένο πρόσωπο στη ζωή μας. Ο ιερός Χρυσόστομος κάνει μία παρατήρηση για τη σχέση του χριστιανού και του πιστού. Μερικοί μακαρίζουν τις μυροφόρες που προσκύνησαν τον Κύριο. Ο Άγιος όμως λέγει πως «δύνασθε και νυν όσοι βούλεσθε», δηλαδή μπορείτε και τώρα όσοι θέλετε όχι μόνον τους πόδας και τα χέρια, αλλά και την κεφαλή του Χριστού να ακουμπήσετε, εάν «των φρικτών απολαύσητε μυστηρίων καθαρώ συνειδότι» εάν απολαύσετε τα άχραντα μυστήρια, δηλαδή τη θεία Ευχαριστία, με καθαρή συνείδηση. Χρειάζεται τόλμη για να πλησιάσει κάποιος τα ιερά μυστήρια. Χρειάζεται να έχει τον πόθο των μυροφόρων, να αγαπάει το πρόσωπο του Χριστού, όπως αυτές να υπερπηδά τα εμπόδια, που αναφύονται ανάμεσα σ’ αυτόν και τον Κύριο· να παραδέχεται την Ανάστασή Του και να είναι δεκτικός άνθρωπος, να ακούει τα μηνύματα του Ευαγγελίου, όπως οι ευλογημένες αυτές γυναίκες άκουσαν τη χαρμόσυνη είδηση του Χριστού. Επίσης πρέπει να μπούμε σε σκέψεις για το τι προσφέραμε από τη μεριά μας στο Χριστό. Μήπως ο Χριστός είναι στο περιθώριο της ζωής μας κι όχι στο κέντρο;

Ο Εσταυρωμένος Κύριος πρέπει να συνέχει τη ζωή μας, να τη νοηματοδοτεί, να τη μεταβάλλει και να την αγιάζει. Τα μύρα που προσφέρουμε εμείς είναι η καλή μας προαίρεση, ο συνεχής αγώνας μας και η απέραντη αγάπη στο πρόσωπο του Κυρίου μας.

πηγή: www.agiazoni.gr

Πέντε παιδιά στο Μοναστήρι! – Μακαριστής Πορφυρίας Μοναχής.

site analysis

Δύο η ώρα μεσημέρι στο Αεροδρόμιο. Βρίσκομαι στη σειρά για επιβίβαση. Μέσα από το ταξί βλέπω τον κόσμο που περιμένει στη σειρά, για να επιβιβα¬στούν. Η ματιά μου πέφτει σε μια κυρία, που με μαγνητί¬ζει. Πω! πω! αυτή την κυρία θέλω να επιβιβάσω, μονο¬λογώ.

Ο αστυνομικός που είναι εκεί μου κάνει νόημα να πάω κοντά του, κάνοντας δεύτερη σειρά, για να επιβιβά¬σουμε γρήγορα. Για καλή μου τύχη μού έστειλε στο ταξί αυτήν την κυρία. Έβαλα γρήγορα τη βαλίτσα της στο πορτ-μπαγκάζ, μπήκαμε μέσα και ξεκίνησα αμέσως.

Σε λίγα λεπτά της είπα:

-Καλησπέρα σας, συγγνώμη που δεν σας χαιρέτησα, αλλά είδατε τον πανικό.

-Καλησπέρα, κορίτσι μου!

-Πού πάμε;

Μου είπε τον προορισμό της.

-Μμ! Πολύ μακριά πάμε!

-Μήπως φοβάστε;

-Όχι βέβαια, ο Θεός με προστατεύει, όπου κι αν πάω.

-Πιστεύετε στον Θεό;

-Αν δεν πίστευα από καρδιάς στον Θεό, δεν θα εργα¬ζόμουν στο ταξί, γιατί εργάζομαι και νύχτα.

-Συγχαρητήρια, κορίτσι μου!

-Θέλετε να μου πείτε για την δική σας πίστη στον Θεό;

-Για τη δική μου πίστη; Κορίτσι μου, είμαι η πιο ευ¬τυχισμένη γυναίκα, μαννούλα και γιαγιά του κόσμου!!!

-Μπράβο σας! Τότε έχετε πολλά να μου πείτε, σας ακούω, της είπα χαμογελαστά.

-Έχω επτά παιδιά και έναν πολύ καλό σύζυγο.

-Μάλιστα! Εγγόνια;

-Έχω και εγγόνια. Όμως έχω και κάτι άλλο, που θα σου αρέσει, αφού πιστεύεις τόσο πολύ στον Θεό. Έχω τέσ¬σερις κόρες καλόγριες και έναν γυιό μοναχό στο Άγιο Όρος!

Τρέχοντας στην Αττική οδό κόντεψε να μου φύγει το τιμόνι από τα χέρια ακούγοντας την.

-Πού; Σε ποιο μοναστήρι;

-Και οι τέσσερις στο ίδιο μοναστήρι.

-Ηλικίες;

-Από 17 έως 28.

-Χριστέ μου, τι ευτυχία! αναφώνησα.

-Πάτε συχνά και τις βλέπετε;

-Όχι δεν πάω συχνά, δεν θέλω να τις απασχολώ. Αυ¬τές έχουν τις διακονίες τους, την προσευχή τους, τις λει¬τουργίες τους. Δεν είναι σωστό να είμαι συνέχεια μέσα στα πόδια τους. Άλλωστε δεν το θέλουν κι εκείνες. Παρ’ ό¬τι είμαστε πολύ κοντά, είκοσι λεπτά από το μοναστήρι. Βέβαια, αν χρειαστούν κάτι, με παίρνουν τηλέφωνο και τους το πάω. Αφού καθίσω καμιά ώρα, μου λένε οι κόρες μου: Μαμμά, άντε, ώρα να πας σπίτι σου. Όταν τις ακούει η ηγουμένη να με διώχνουν, τις μαλώνει. Αλλά εγώ φεύγω πριν μου το πουν, για να μην τις μαλώσει αυτή η γλυκιά ηγουμένη.

Στην Εθνική οδό, μια κυρία σηκώνει το χέρι να στα¬ματήσω. Αφού πήρα την άδεια, σταμάτησα.

-Άγιο Στέφανο πάω, μήπως μπορείτε να με πάρετε;

-Ναι, ναι! απαντάει η κυρία που καθόταν πίσω.

Η δεύτερη κυρία κάθισε δίπλα μου. Σ’ αυτή τη ζωή τίποτα δεν είναι τυχαίο. Τη συζήτηση με την πρώτη κυρία τη συνεχίσαμε. Μόλις η δεύτερη κυρία άκουσε το θέμα που συζητούσαμε, τινάχτηκε από το κάθισμα.

-Και σεις πονεμένη, ε;

-Πονεμένη; Ευτυχισμένη, κυρία μου, έχω τέσσερις κόρες καλόγριες και ένα γυιο στο Άγιο Όρος!

Γυρίζει στην κυρία πίσω.

-Τέσσερις κόρες καλόγριες και ζείτε ακόμη;

-Ζω, κυρία μου και είμαι κι ευτυχισμένη. Αφού το επέλεξαν τα παιδιά μου και είναι χαρούμενα, γιατί να μην είμαι κι εγώ; Τα παιδιά μου διάλεξαν τον δρόμο του Θεού και όχι τον δρόμο της πορνείας ή των ναρκωτικών. Αν διά¬λεγαν αυτούς τους δρόμους, τότε θα πέθαινα.

Έχετε δει μαννούλες, που έχουν παιδιά μεσ’ στην πορνεία, μεσ’ στα ναρκωτικά, πόσο υποφέρουν; Πόσα νέα παιδιά είναι μέσα στις φυλακές, πόσα νέα παιδιά κλέβουν, για να πάρουν τη δόση τους; Δεν λυπάστε αυτά τα παιδιά, που τα βλέπετε στους δρόμους να τριγυρνούν βρόμικα, άπλυτα με ζωγραφισμένο τον πόνο στο πρόσωπο τους;

Αν πάτε στο μοναστήρι και δείτε τις κόρες μου, στο πρόσωπο τους είναι ζωγραφισμένοι οι άγγελοι. Με ποιο δι¬καίωμα θα στερήσω εγώ από τα παιδιά μου αυτή τη χαρά; Με ποιο δικαίωμα θα τα κάνω εγώ δυστυχισμένα, απαγο¬ρεύοντας τους να ακολουθήσουν το δρόμο που διάλεξαν; Επειδή τα γέννησα, έχω το δικαίωμα να τα κάνω δυστυχι¬σμένα; Όχι, κυρία μου, το κάθε μου παιδί διάλεξε το δρόμο του… Έχω δυο κόρες παντρεμένες, έχω και πέντε εγγόνια. Είμαι μια ευτυχισμένη γυναίκα, μαννούλα και γιαγιά!

Ξαφνικά η κυρία που καθόταν δίπλα μου έβαλε τα κλάματα.

-Χριστέ μου! Γιατί κλαίτε, κυρία μου; τη ρωτώ.

Μέσα από τα κλάματα της μας είπε πως και αυτή έχει μια κόρη καλόγρια και της έχει κάνει το βίο αβίωτο. Πάει στο μοναστήρι και τις βρίζει όλες με άσχημες κουβέ¬ντες. Και η κόρη της δεν θέλει να τη δει!

-Έχω να δω την κόρη μου τρία χρόνια!

-Δεν είναι σωστό αυτό που κάνετε, κυρία μου, της λέω. Το παιδί σας διάλεξε το δρόμο που του αρέσει. Δεν έχετε το δικαίωμα να την πληγώνετε και να ταράζετε τη γαλήνη της ψυχής της. Σας συμβουλεύω να πάτε να της ζητήσετε ταπεινά συγγνώμη καθώς και από όλες τις μονα¬χές. Και τότε θα δείτε πως η πόρτα του μοναστηριού και η πόρτα της ψυχής του παιδιού σας θα είναι διάπλατα ανοι¬κτές για σας. Και κάτι άλλο, να βρείτε έναν καλό πνευμα¬τικό, να εξομολογηθείτε και να κοινωνήσετε και τότε η γα¬λήνη θα φωλιάσει στην ψυχούλα σας.

Της έκανε τόσο καλό αυτή η συζήτηση, που φεύγο¬ντας φίλησε της κυρίας το χέρι.

-Ο Θεός να σας ευλογεί, είπε.

Με την κυρία συνεχίσαμε τον δρόμο μας, μα και τη συζήτηση μας. Επισκέφθηκα το μοναστήρι που είναι οι κόρες της. Πραγματικά, όταν αντίκρισα τις κόρες της, μα και όλες τις μοναχές, είδα αγγελικά πρόσωπα, χαμόγελα γλυκά, μάτια πλημυρισμένα από αγάπη και καλοσύνη. Η ηγουμένη είναι η μεγαλύτερη. Είναι σαράντα ετών. Όλες μαζί είναι τριάντα πέντε μοναχές. Όλη η δροσιά και η ευ¬ωδιά των λουλουδιών είναι, θαρρείς, εκεί μέσα!

Από το βιβλίο: «Ταξιδεύοντας στα τείχη της πόλης», της Μακαριστής μοναχής Πορφυρίας.

ΑΘΗΝΑ 2010

Κεντρική διάθεση Νεκτάριος Δ. Παναγόπουλος.

Ο Άγιος Νεκτάριος και η γιαγιά Τατιάνα στην Κορέα

site analysis

Από το περιοδικό “Οδοιπορικό”, Ιούλιος-Αύγουστος-Σεπτέμβριος 2017

2 Αυγούστου 2017

Η γιαγιά Τατιάνα, όπως την αποκαλούσαμε, ήταν από τις πρώτες γυναίκες που έλαβαν το άγιο Βάπτισμα στην Κορέα. Ήταν κόρη του συλληφθέντος και εξαφανισθέντος από τους Βορειοκορεάτες πατρός Αλεξέι Κιμ στις 9 Ιουλίου του 1950. Με την κοίμησή της τελείωσε την επί γης παρουσία της η πρώτη γενιά των Ορθοδόξων Κορεατών.

Τα τελευταία δέκα χρόνια ζούσε στο κέντρο υπερηλίκων της Ενορίας του Αγίου Βορίδος στην πόλη Τσουντσόν. Όταν το 2010 εκδόθηκε από τις “Κορεατικές Ορθόδοξες Εκδόσεις” της Ιεράς Μητροπόλεως Κορέας η βιογραφία του Αγίου Νεκταρίου, τόσο πολύ άρεσε το βιβλίο στην γιαγιά Τατιάνα, ώστε άρχισε αμέσως, χωρίς να το πει σε κανέναν, να το μεταφράζει στα ιαπωνικά. Η αείμνηστη γνώριζε πολύ καλά ιαπωνικά γιατί κατά την περίοδο της ιαπωνικής κατοχή στην Κορέα είχε σπουδάσει ιαπωνικά, έμεινε και εργάστηκε στην Ιαπωνία και το επάγγελμά της για πολλά χρόνια ήταν δασκάλα.

Ένα χρόνο, λοιπόν, μετά την έκδοση του βιβλίου στα κορεατικά, ξαφνικά μια μέρα η κ.Τατιάνα Κιμ ήρθε στην Σεούλ και παρέδωσε στον Σεβ. Μητροπολίτη Κορέας π.Αμβρόσιο σε χειρόγραφη μορφή την μετάφραση του βιβλίου του Αγίου Νεκταρίου από τα κορεατικά στα ιαπωνικά και μια εικόνα του Αγίου, την οποία ζωγράφισε η ίδια με μολύβι αντιγράφοντας την εικόνα του Αγίου από το εξώφυλλο του βιβλίου της κορεατικής έκδοσης. Αμέσως μετά τα πρώτα συναισθήματα έκπληξης και χαράς, γεννήθηκε η επιθυμία να εκδοθεί το βιβλίο από τον εκδοτικό οίκο της Ιεράς Μητροπόλεως Κορέας στα ιαπωνικά, για την πνευματική ωφέλεια των γειτόνων μας αδελφών Ιαπώνων και αυτών που ζουν στην Κορέα και κατά καιρούς επισκέπτονται τις ενορίες της Ορθόδοξης Μητρόπολης Κορέας.

Η αείμνηστη γιαγιά Τατιάνα, εκτός από την μετάφραση του βιβλίου και την εικόνα του Αγίου Νεκταρίου, έγραψε και πρόλογο στον οποίο εξιστορεί το πόσο άγγιξαν την ψυχή της οι περιπέτειες που υπέστη ο Άγιος Νεκτάριος εν ζωή και ο τρόπος που τις αντιμετώπισε. Και καταλήγει στην συγκινητική ομολογία ότι: “εάν είχα γνωρίσει από τα νειάτα μου την ζωή του Αγίου Νεκταρίου, θα ήταν διαφορετική και η δική μου ζωή”.

Η γιαγιά Τατιάνα προαισθανόμενη την κοίμησή της επικοινωνούσε με τους αρμόδιους του εκδοτικού οίκου και ρωτούσε πότε θα εκδοθεί το βιβλίο του Αγίου Νεκταρίου. Μάλιστα από την πενιχρή σύνταξή της έστελνε κάθε τόσο και κάποια μικροποσά για να διευκολύνει την έκδοση γιατί όπως έλεγε: “θα πεθάνω και δεν θα προλάβω να δω το βιβλίο τυπωμένο”.  Η έκδοση τα ιαπωνικά πραγματοποιήθηκε με την βοήθεια του Θεού και τις πρεσβείες του Αγίου Νεκταρίου τον Απρίλιο του 2015, ένα μήνα περίπου πριν από την κοίμηση της γιαγιάς Τατιάνας. Όταν το πήρε στα χέρια της είπε το “νυν απολύεις την δούλη σου, Δέσποτα εν ειρήνη”.

Και πράγματι. Το πρωί της 6ης Μαρτίου 2015 η γιαγιά Τατιάνα πήγε στην Τράπεζα με τα πόδια κι εκεί έπαθε εγκεφαλικό επεισόδιο. Την μετέφεραν στο νοσοκομείο και μετά από λίγες ώρες, στις 10 το βράδυ, παρέδωσε εν ειρήνη το πνεύμα της σε ηλικία 93 χρονών.

Τον τελευταίο μήνα πριν από την κοίμησή της είχε επισκεφθεί τον καθεδρικό ναό του Αγίου Νικολάου στην Σεούλ για να αποχαιρετίσει τους γνώριμους σ’ αυτήν από τα παλιά χρόνια πιστούς στους οποίους έλεγε ότι: “είναι η τελευταία φορά που έρχομαι στον Άγιο Νικόλαο”. Επίσης επισκέφτηκε το μοναστήρι της Μεταμορφώσεως στο Καπιόνγκ για να δει τον σεβαστό και αγαπητό της Σεβασμιώτατο π.Σωτήριο. Και στον Σεβασμιώτατο επανέλαβε τα ίδια περί της σύντομης αναχώρησής της. Αλλά και στην Μητρόπολη έγραψε γράμμα στο οποίο εξηγούσε τα περί της ταφής της και συνάμα έστειλε ένα ποσόν για τα έξοδα της κηδείας της.

Την Μ.Εβδομάδα αρρώστησε και, προς μεγάλη λύπη της που δεν θα μπορούσε να συμμετάσχει στις Ιερές Ακολουθίες στο Μοναστήρι της Μεταμορφώσεως, όπως είχε προγραμματίσει, βρέθηκε στο νοσοκομείο. Το βράδυ της Αναστάσεως περίμενε ξάγρυπνη μέχρι τις 12. Σηκώθηκε με δυσκολία από το κρεβάτι της, βγήκε από το δωμάτιό της για να μην ενοχλήσει τους άλλους ασθενείς και σ’ ένα απόμερο σημείο του διαδρόμου ύψωσε τα γεροντικά χεράκια της στον Ουρανό και έψαλε στα κορεατικά το Χριστός Ανέστη!

Όταν η υγεία της καλυτέρευσε την Παρασκευή της Διακαινησίμου (17/4) επέστρεψε στο δωμάτιό της στην Ενορία του Αγίου Βόριδος, όπου με πολλή χαρά έλαβε από την Σεούλ το νεοεκδοθέν βιβλίο του Αγίου Νεκταρίου στα ιαπωνικά. Μέχρι την παραμονή της αναχωρήσεώς της στους Ουρανούς επικοινωνούσε τηλεφωνικώς με πιστούς από την Σεούλ μιλώντας για τα λουλούδια που φρόντιζε με πολλή αγάπη στον κήπο του Αγίου Βόριδος και, βεβαίως, για το αγαπημένο της βιβλίο του Αγίου Νεκταρίου.

Πόσο χαιρόταν να ακούει ότι το βιβλίο ήδη βρίσκεται στα χέρια των Ορθοδόξων Ιαπώνων. Και φυσικά πόσο θα χάρηκε όταν συνάντησε τον ίδιο τον Άγιο Νεκτάριο και θα τον είδε να λειτουργεί στο Άγιο και Υπερουράνιο Θυσιαστήριο!

Νάχουμε την ευχή της και παρακαλούμε τον Άγιο Νεκτάριο να συνεχίζει τις μεσιτείες του υπέρ των εν Κορέα και εν Ιαπωνία Ορθοδόξων Αδελφών μας και το βιβλίο του να γίνει γέφυρα καλύτερης πνευματικής επικοινωνίας μεταξύ τους.

Αθανασία Δημ. Κοντογιαννακοπούλου

(Από το περιοδικόν “ΦΩΣ ΕΘΝΩΝ”)

Η ΕΛΛΗΝΙΔΑ ΜΟΝΑΧΗ ΣΤΗΝ ΙΝΔΙΑ ΠΟΥ ΣΩΖΕΙ ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥ ΔΡΟΜΟΥ

site analysis

Αγία Πολυχρονία

site analysis

Ημερομηνία εορτής:	23/04/2018

Βιογραφία Η Αγία Μάρτυς Πολυχρονία ήταν μητέρα του Αγίου Μεγαλομάρτυρα Γεωργίου του Τροπαιοφόρου και καταγόταν από την πόλη Λύδδα (Διόσπολη) της Παλαιστίνης. Προερχόταν και εκείνη από φημισμένο και αρχοντικό γένος. Ήταν σεμνή και γενναία και πλημμυρισμένη από σωφροσύνη, καλοσύνη και γλυκύτητα. Απ' όλα πιο πολύ η ψυχή της αγαπούσε τον Θεό, την προσευχή και την ταπείνωση. Ο χρόνος της κυλούσε με την ανάγνωση των Θείων Γραφών και την προσευχή. Τις προσευχές δε και τις αγρυπνίες της, η μακαρία Πολυχρονία, τις συνόδευε με εγκράτεια και νηστεία. Έτσι, αποσπασμένος ο νους της από τη γη υψωνόταν στον ουρανό και βυθιζόταν στη θεωρία του Θεού. Με αυτό τον τρόπο μεταμόρφωνε το γύρω χώρο της και άφηνε να διαχέεται στο ειδωλολατρικό περιβάλλον του συζύγου της Γεροντίου η πάντερπνη οσμή της πνευματικής ευωδίας. Η Αγία Πολυχρονία μεγάλωνε κρυφά τον υιό της με παιδεία και νουθεσία Κυρίου. Του μετέδιδε την θερμή της αγάπη προς τον Χριστό, καθώς και την βαθιά ευλάβειά της. Και όταν εκείνος αντιμετώπισε το μαρτύριο για την αγάπη του Χριστού, η Αγία βρισκόταν διαρκώς κοντά του. Και στη φυλακή και στον τόπο των μαρτυρίων. Φρόντιζε πάντοτε για την ενίσχυσή του με τα Άχραντα Μυστήρια. Όταν την είδε ο βασιλέας Διοκλητιανός να ομιλεί στον Άγιο, την κάλεσε κοντά του και την ρώτησε ποια είναι. Η Αγία με πνευματική ανδρεία απάντησε: «Με λένε Πολυχρονία και είμαι Χριστιανή, όπως και ο υιός μου Γεώργιος, που νομίζεις ότι τιμωρείς, ενώ αυτός στεφανώνεται από τον Βασιλέα Χριστό». Εξοργισμένος ο Διοκλητιανός πρόσταξε να την βασανίσουν αμέσως. Στην συνέχεια την κρέμασαν επάνω σε ένα ξύλο και της έκαναν ακόμη μεγαλύτερα μαρτύρια. Κατέσχισαν τις σάρκες του σώματός της με σιδερένιες χειράγρες τόσο πολύ, που φάνηκαν τα σπλάχνα της. Ύστερα πήραν αναμμένες λαμπάδες και άρχισαν να καίνε τις πληγές της. Παρόλα αυτά εκείνη έμενε ασάλευτη στην πίστη της και ανδρεία στον λογισμό της. Οι δήμιοι όμως συνέχισαν. Της φόρεσαν με λαβίδες σιδερένια πυρακτωμένα υποδήματα. Η Αγία Πολυχρονία, με την παρηγοριά του Παρακλήτου, νίκησε τους πόνους και παρέδωσε με ειρήνη την αγία της ψυχή στα χέρια του Θεού. Το τίμιο λείψανό της το παρέλαβαν κρυφά οι Χριστιανοί και το ενταφίασαν δοξάζοντας τον Θεό.

Η Αγία Θάμαρ, βασίλισσα της Γεωργίας (1156-1212 μ.Χ.)

site analysis

Η Ορθόδοξος Εκκλησία της Γεωργίας εορτάζει τη μνήμη της στις 1/14 Μαΐου.

Θάμαρ (β’ μισό 12ου αι. – 1212/13). Βασίλισσα της Γεωργίας (1184-1212/13), κόρη και διάδοχος του βασιλιά Γεωργίου Γ΄, με τον οποίο συμβασίλευσε από το 1178/79 (…).

Τα χρόνια της βασιλείας της Θάμαρ, που φημιζόταν για την ομορφιά και την αποφασιστικότητά της, αποτελούν το χρυσό αιώνα της ιστορίας της Γεωργίας. Βοηθούμενη από τον σύζυγό της και τους δυο στρατηγούς της, Ζακαρέ και Ιβανέ, οδήγησε της χώρα της στο απόγειο της πολιτικής και πολιτιστικής της δύναμης. Κατέλαβε το Καρς και το Ανί και μετά από τις επιχειρήσεις στην περιοχή του Αζερμπαϊτζάν ήλεγχε τις χώρες ως την Κασπία θάλασσα. Κατέλαβε ακόμη της Τραπεζούντα και την περιοχή του Πόντου και τοποθέτησε εκεί ως τοπάρχες τους Βυζαντινούς ανιψιούς της Αλέξιο Α΄ και Δαβίδ Α΄ Μεγάλους Κομνηνούς, που είχαν καταφύγει στην αυλή της, μετά την άλωση της Κωνσταντινούπολης από τους Λατίνους (1204). Χορηγώντας τους χρήματα και στρατό η Θάμαρ βοήθησε στην ίδρυση της Αυτοκρατορίας της Τραπεζούντας. Το 1208 μια εκστρατεία της κατά της Περσίας είχε ως αποτέλεσμα την κατάληψη του Αρντεμπίλ και τη δήωση των πόλεων Ταμπρίζ (Ταυρίδα) και Καζβίν.

Οι επιτυχίες αυτές κατέστησαν τη Θάμαρ την πιο δημοφιλή μορφή του γεωργιανού λαού (…).

Αυτά γράφει η ιστορία του κόσμου. Όμως στα βιβλία του ουρανού έχει γραφεί η πιο βαθιά αλήθεια. Αυτό που έκανε τη Βασίλισσα Ταμάρα (Θάμαρ) να γίνει η Αγία Βασίλισσα της Γεωργίας.

Κάθε φορά που οι στρατιώτες του βασιλείου της εμπλέκονταν σ’ ένα πόλεμο, η Βασίλισσά τους τους ακουμπούσε με την προσευχή της στα χέρια του Θεού.

Τα χρόνια ήταν δύσκολα· η Βυζαντινή Αυτοκρατορία βρισκόταν σε αδυναμία. Οι εχθροί των Ορθοδόξων Χριστιανών γύρω πολλοί.

Πολεμώντας με τους Τούρκους η Θάμαρ στις αρχές του 13ου αιώνα βρέθηκε αντιμέτωπη με τον Ισλαμικό κόσμο ενωμένο να απειλεί το Γεωργιανό Χριστιανικό Ορθόδοξο Βασίλειό της.

Ο Σουλτάνος Ρουκν-αντ-Ντιν (Rukn-ad-Din) προσπάθησε να τη δελεάσει με πλούτη και τιμές, αν δεχθεί να αλλάξει θρησκεία και να γίνει σύζυγός του. Η πρόταση μετατράπηκε τελικά σε απειλή να κάνει τη Γεωργία ολόκληρη ένα δικό του χαρέμι.

Η πιστή Βασίλισσα του απάντησε: «Συ εμπιστεύεσαι στο χρυσό σου, χωρίς να γνωρίζεις την κρίση του Θεού. Εγώ όμως δεν ελπίζω ούτε σε πλούτο, ούτε σε κάθε τι του κόσμου αυτού. Εγώ εμπιστεύομαι στη δύναμη του Θεού και στη βοήθεια του Σταυρού, τον οποίο εσύ βεβηλώνεις».

Έπειτα παρέδωσε με δάκρυα τον πόλεμο και το στρατό της στα χέρια της Θεοτόκου.

Ο Θεός επάκουσε την προσευχή της Βασίλισσας και η νίκη των στρατευμάτων της στο Basiani ήταν τελικά νίκη όλου του Χριστιανικού κόσμου! Ο Rukn-ad-Din αιχμαλωτίστηκε και οδηγήθηκε μπροστά στη βασίλισσα Ταμάρα, η οποία τον ελευθέρωσε την επόμενη ημέρα!

Στον καιρό της ειρήνης η Ταμάρα γονατιστή προσευχόταν πάντα και φρόντιζε για κάθε ανάγκη του λαού της. Έπλεκε, κεντούσε, έραβε προσφέροντας όλα τα εργόχειρά της στους φτωχούς, ακολουθώντας έτσι το παράδειγμα του πάππου της, αγίου Δαυΐδ Δ΄, του Οικοδόμου (του οποίου η μνήμη εορτάζεται την 25η Ιανουαρίου), ο οποίος βοηθούσε τους φτωχούς με προσωπική εργασία. Γράμματα και τέχνες γνώρισαν μέρες ακμής. Ορθόδοξη Εκκλησία και μοναχισμός αποτέλεσαν κύριο μέλημά της στη χώρα της αλλά και έξω απ’ αυτήν.

Ανέστησε την ευεργέτιδά του για να την κοινωνήσει!

site analysis

Κάποτε, όταν σαν ώριμος ιεροκήρυξ άπλωνε τη δράση του σε όλη την Αιτωλοακαρνανία, έλαβε ένα τηλεφώνημα, που του γνωστοποιούσε ότι η ευεργέτιδά του βρισκόταν στα τελευταία της και τον καλούσε για να την κοινωνήση. Αμέσως ο π. Βενέδικτος πήρε ένα ταξί και έσπευσε στην Πάτρα, στο σπίτι της. Φθάνοντας όμως στις σκάλες, συναντά έναν ιεροδιάκονο που πήγε προηγουμένως να την κοινωνήση και κείνη τη στιγμή έφευγε.O αρχιμ. Βενέδικτος Πετράκης (†8 Σεπτεμβρίου 1961) ανέπτυξε μια θαυμαστή ποιμαντική δραστηριότητα στην Ι. Μητρόπολι Αιτωλοακαρνανίας και ιδιαίτερα στο Αγρίνιο. Πολλά πνευματικά αναστήματα της περιοχής αυτής είναι καρποί της πολυετούς συστηματικής εργασίας και της φλογερής αγάπης του για τον Θεό και τον πλησίον.
Στα νεανικά του προπαντός χρόνια τον βοήθησε οικονομικά μια ευλαβής κυρία από την Πάτρα, η Μελπομένη Μπουλμπασάκου. Με τη συμπαράστασή της μπόρεσε να σπουδάση Θεολογία.

– Την κοινώνησες; τον ρωτά.
– Δεν πρόλαβα, πάτερ. Απέθανε!…
– Έλα μαζί μου.
Μπήκαν μαζί στο δωμάτιο της νεκρής. Ήταν γεμάτο από ευλαβείς χριστιανούς. Λέει ο π. Βενέδικτος:
– Γονατίστε όλοι και προσευχηθείτε!

Γονατίζει και ο ίδιος… Ύστερα με το δεξί του χέρι πιάνει το χέρι της και με το αριστερό αγγίζει το μέτωπό της, και της φωνάζει:
– Μελπομένη… Μελπομένη… Ο Βενέδικτος είμαι. Ήρθα να σε κοινωνήσω.

Και ω του θαύματος! Συνήλθε, γύρισε στη ζωή! Άνοιξε ελάχιστα το στόμα της και την κοινώνησε το Σώμα και το Αίμα του Χριστού. Της έδωσε μετά κρασί, λέγοντάς της:
– Πιες το.
Και το ήπιε… Μετά και νερό, και το κατάπιε… Μετά της λέει:
– Κοιμήσου τώρα και καλή αντάμωση στη βασιλεία των ουρανών.
Απευθύνεται έπειτα στόν διάκονο:
-Δεν σου είπα, αδελφέ, ότι δεν πέθανε;

Και απευθυνόμενος σε όλους τους παρευρισκομένους είπε:
– Να μην πείτε σε κανένα τίποτε από αυτά που είδατε σήμερα, πριν από τον θάνατό μου.

Από το βιβλίο του αρχιμανδρίτη Σπυρίδωνος Ξένου, Ένας σύγχρονος Άγιος, π. Βενέδικτος Πετράκης. Το πιο πάνω απόσπασμα αναδημοσιεύεται στο βιβλίο Χαρίσματα και Χαρισματούχοι, τόμος β’, (έκδοση Ιεράς Μονής Παρακλήτου).

Μνήμη της Ευφροσύνης Προεστού, της Κυράς της Λαπήθου – Κύπρος 1974.

site analysis

.

Ένα θαύμα έσωσε το 1974 δώδεκα εγκλωβισθέντες στρατιώτες στην καταληφθείσα από τον Αττίλα Λάπηθο της επαρχίας Κερύνειας στην Κύπρο.

Το θαύμα ονομαζόταν Ευφροσύνη Προεστού, 71 χρονών τότε, πραγματική σωτήρας των αγνοουμένων επί ένα μήνα νεαρών πολεμιστών Πανίκου Παραλιμνίτη, Κώστα Καστελλανή, Γιώργου Χριστοφή, Στέλιου Θεοδούλου, Κούλλη Κυριάκου, Νίκου Παπαναστασίου, Παύλου Νικολάου, Ανδρέα Γρηγορίου και Νίκου Νικολάου τού 286 ΜΤΠ και των Πολύκαρπου Πέτρου  και Γιώργου Παπανικολάου του 256 ΤΠ.

Στη μάχη-μακελειό που εξαπέλυσε την Τρίτη 6 Αυγούστου, για την κατάληψη Καραβά και Λαπήθου, η 28η Μεραρχία τού Αττίλα, δυνάμεως 8.000 ανδρών, έναντι δύο ισχνών λόχων του 256ΤΠ κι ενός του 286 ΜΤΠ συνολικής δύναμης 165 ανδρών, που μαζί τους βρέθηκαν την τελευταία στιγμή και 31 ναρκοθέτες του 70ΤΜΧ, οι συνολικές απώλειες τής ΕΦ ήσαν 86 ηρωικοί νεκροί και αγνοούμενοι, που κυκλώθηκαν, εγκλωβίστηκαν κι εξοντώθηκαν από τους κατακτητές.

Θεόσταλτη η Ευφροσύνη, απέκρυψε και τροφοδοτούσε επί ένα μήνα τους δώδεκα. Ως τις 4 Σεπτεμβρίου, που τους εντόπισε ο Αττίλας. Δύο κατάφεραν να διαφύγουν. Οι υπόλοιποι υπέστησαν φρικτά βασανιστήρια, τούς έστησαν στο εκτελεστικό απόσπασμα, γλύτωσαν όμως την τελευταία στιγμή, όταν οι Τούρκοι βεβαιώθηκαν πως είχε ειδοποιηθεί ο Ερυθρός Σταυρός.

Φρικτά και ανήκουστα μαρτύρια υπέστη άκαμπτη μέχρι τέλους και η γριά Ευφροσύνη. Επάξια πήρε τον τίτλο ευγνωμοσύνης Κυρά τής Λαπήθου. Απεβίωσε στα 90 της το 1993. Η προτομή της στήθηκε κοντά στο κατοχικό οδόφραγμα του Λήδρα Πάλας το 2002 και από εκεί ατενίζει τον σκλαβωμένο Πενταδάκτυλο.

Πηγή: ΜΑΛΚΙΔΗΣ

.

Οσία Αθανασία εξ Αιγίνης η Θαυματουργός

site analysis

ύπος εορτής:	Σταθερή. Εορτάζει στις 18 Απριλίου εκάστου έτους.

Ἀθανασίας τῇ κορυφῇ προσφέρω, Στέφανον ἀθάνατον διὰ τῶν λόγων.

Βιογραφία Η Οσία Αθανασία γεννήθηκε στην Αίγινα από ευσεβείς γονείς κατά τον 9ο αιώνα και είχε μεγάλη κλήση για τα θεία. Οι γονείς της όμως, ο Νικήτας και η Ειρήνη, την ενύμφευσαν παρά τη θέλησή της. Λίγες μέρες μετά το γάμο ο σύζυγός της εφονεύθη από βάρβαρους πειρατές, που εκείνη την εποχή επέδραμαν στην Αίγινα. Τότε η Οσία, αφού έμεινε χήρα, θεώρησε κατάλληλη την στιγμή για να εκπληρώσει το ιερό της πόθο για τη μοναχική πολιτεία. Κι ενώ την απασχολούσε αυτό, έφτασε στην Αίγινα πρόσταγμα βασιλικό, δια του οποίου διατάσσονταν όλες οι ανύμφευτες γυναίκες και οι χήρες να παντρευτούν άνδρες εθνικούς. Έτσι λοιπόν η Αθανασία, παρά τη θέλησή της, ήλθε σε δεύτερο γάμο. Φροντίζοντας πάντοτε για τη σωτηρία της ψυχής της, η Οσία προσευχόταν αδιάλειπτα και προσέφερε αφειδώς από τα πλούτη της στους ενδεείς και πάσχοντες. Ύστερα δε από κάποιο χρονικό διάστημα έπεισε τον σύζυγό της να γίνει μοναχός, αν και ήταν εθνικός. Αυτός, αφού πρόκοψε στις αρετές, μετά από λίγο καιρό παρέδωσε την ψυχή του στον Κύριο. Τότε η Οσία διαμοίρασε την περιουσία της στους φτωχούς και αφού παρέλαβε και άλλες ευσεβείς γυναίκες, κατέφυγε σε ασκητήριο, όπου ζούσε με αυστηρή άσκηση και νηστεία. Στον τόπο αυτό υπήρχε ωραιότατος και πανάρχαιος ναός του Αγίου Πρωτομάρτυρος Στεφάνου. Μετά παρέλευση τεσσάρων ετών η Οσία προχειρίσθηκε Ηγουμένη του ασκητηρίου, αλλά ανεχώρησε σε τόπο ήσυχο και άγνωστο κι εκεί με τις συνασκήτριές της αγωνιζόταν τον καλό αγώνα και ετρεφόταν από το εργόχειρο που έκανε. Από κει επισκέφθηκε το Βυζάντιο, όπου ασκήτεψε για επτά χρόνια, και ύστερα επέστρεψε πάλι στον τόπο της ησυχίας της. Η Οσία Αθανασία προαισθάνθηκε την κοίμησή της δώδεκα μέρες πριν, γεγονός που ανακοίνωσε στις μοναχές και για το οποίο εξέφρασε με την προσευχή της τις ευχαριστίες της στον Κύριο. Φρόντισε δε να γίνει εκλογή της Ηγουμένης τους, για να εξακολουθήσει απρόσκοπτα η συμβίωσή τους και να διατηρηθεί ο σύνδεσμος της αδελφικής τους αγάπης. Την ημέρα της κοιμήσεώς της εκάλεσε κοντά της τις μοναχές, απηύθυνε σε αυτές λόγια παρηγορητικά και συνετά, και τις παρακάλεσε να διατηρήσουν πάντοτε μια ψυχή και μια καρδιά. Κατόπιν, αφού έψαλε κι εκείνη και οι μοναχές και ενώ είχε εξομολογηθεί και κοινωνήσει των Αχράντων Μυστηρίων την προηγούμενη μέρα, παρέδωσε το πνεύμα της με γαλήνη, δηλώνοντας προς όσες παρευρίσκονταν ότι τις περιμένει εκεί πάνω. Η είδηση του θανάτου της έφερε πολλούς από τους κατοίκους του νησιού στο ασκητήριο. Εκεί γονάτισαν μπροστά στο ιερό λείψανό της πενθώντας και κλαίγοντας όλοι όσοι είχαν δεχθεί από τα χέρια της βοηθήματα και από τα λόγια της παρηγοριά, αρκετοί δε άρρωστοι θεραπεύτηκαν την ώρα του ενταφιασμού της.