Αργυρώ, ένα ευωδιαστό κομμάτι του Παραδείσου

site analysis

Άκουσα την ιστορία της πριν λίγες μέρες σε μια ομιλία του π.Ευαγγέλου Παπανικολάου. Αξίζει να καταγραφεί και να κοινοποιηθεί. Γιατί οι άνθρωποι σαν την Αργυρώ αγιάζουν τον τόπο, αγιάζουν τον χρόνο, αφήνουν ευωδία Χριστού στο πέρασμά τους, γίνονται για όλους μας φως και άλας και νοστιμιά της ζωής μας και αφορμή και κίνητρο πνευματικού αγώνα. Και φέρνουν σ' αυτήν την ταλαίπωρη πραγματικότητά μας που βογγάει απ' τις κακίες και την ιδιοτέλεια των ανθρώπων ένα ευωδιαστό κομμάτι του Παραδείσου!

Γεννήθηκε στην Κρήτη, σ' ένα χωριό έξω από το Ηράκλειο γύρω στα 1920. Ήταν μια λεβέντισσα, όμορφη, καλοστημένη! Αγαπήθηκαν μ' έναν νέο, αλλά πριν προλάβουν να παντρευθούν κηρύχθηκε ο πόλεμος. Το παλικάρι έφυγε και πολέμησε στην Αλβανία τους Ιταλούς. Μετά την συνθηκολόγηση κατέβηκε στην Κρήτη για να αγωνιστεί κι εκεί εναντίον των Γερμανών. Κάποια στιγμή βρίσκεται αιχμάλωτος των Γερμανών να οδηγείται προς εκτέλεσιν. Πληροφορείται η Αργυρώ τα καθέκαστα και τρέχει στον τόπο της εκτέλεσης. Δέκα Έλληνες είναι στημένοι στον τοίχο κι απέναντί τους δέκα Γερμανοί με προτεταμμένα τα όπλα τους περιμένουν τη διαταγή  για να πυροβολήσουν. Η Αργυρώ αγέρωχη, περήφανη, όμορφη σαν θεά περνάει μπροστά τους και μία μία κατεβάζει τις κάνες των όπλων. Όλοι σαστίζουν. Ο στρατιωτικός υπεύθυνος της εκτέλεσης την φωνάζει μπροστά του. "Τι κάνεις εκεί; Τι θέλεις; ". "Ο αρραβωνιαστικός μου είναι εδώ. Ή θα τον ελευθερώσεις ή χτύπα κι εμένα!". Ο άνθρωπος υποκλίνεται. Τέτοιο θάρρος, τέτοια αφοσίωση δεν την έχει ξαναδεί. "Πάρ' τον και φύγε!" της λέει. Μα η Αργυρώ δεν σταματά εδώ. Και τα άλλα παλικάρια είναι Έλληνες, είναι χωριανοί της. Με περίσσιο θάρρος αντιλέγει! "Όχι! Ή όλους ή στήσε με κι εμένα στον τοίχο!" και με τα λόγια αυτά προχωράει προς τους κατάδικους. Ο διοικητής έχει μείνει άφωνος. Οι στρατιώτες τους το ίδιο. Στέλνει μήνυμα στον ίδιο τον Φύρερ, ο οποίος εκφράζει τον θαυμασμό του και την επιθυμία του να γνωρίσει αυτή την ηρωική Ελληνίδα. Και χαρίζεται η ζωή σε όλους...

Η Αργυρώ κι ο αγαπημένος της παντρεύονται. Αποκτούν ένα παιδάκι. Μετά την γέννα εκδηλώνεται η φοβερή λέπρα στην Αργυρώ. Πρέπει να αφήσει τον άντρα της, το νεογέννητο αγγελούδι της, το σπιτικό της, όλο το στήσιμο της ζωής της και να απομονωθεί στην Σπιναλόγκα, το νησί των καταραμένων. Την περιμένει η κοινή μοίρα αυτών των απόκληρων...

Ο πατέρας μένει μ' ένα λεχούδι στα χέρια. Αναζητάει τροφό για να του το αναστήσει και βρίσκει βοήθεια από μια γυναίκα στα Χανιά, στην άλλη άκρη της Κρήτης. Περνούν λίγοι μήνες. Η Αργυρώ καίγεται απ΄τη στέρηση του σπλάχνου της και παίρνει μια τρελή απόφαση. Νύχτα βουτάει στη θάλασσα και διασχίζει κολυμπώντας την απόσταση μέχρι την απέναντι στεριά. Έχει κάνει εναν μπόγο τα ρούχα της και τά 'χει δέσει πάνω στο κεφάλι της. Περπατάει εφτά μερόνυχτα, μόνη, κρυπτόμενη για να μην την αντιληφθούν και την πετροβολήσουν, σχεδόν άσιτη και άποτη και κάποια στιγμή φθάνει στα Χανιά και βρίσκει το σπίτι της τροφού -είχε πάρει τις πληροφορίες της από τα μηνύματα που της έστελνε ο άντρας της. Το βρίσκει έρημο. Κάθεται παράμερα στην αυλή και περιμένει. Κάποια στιγμή έρχονται κάποιοι, μια γυναίκα, δυο-τρεις γριές. Από μακριά τους μιλάει, τους συστήνεται. "Μόνο να μου πείτε αν είναι καλά το παιδί μου. Μόνο να το δω από μακριά!!!" τους λέει. "Το παιδί σου πέθανε χθες το βράδυ! Μόλις το κηδέψαμε, ερχόμαστε από τα μνήματα...". Μαζεύει τα συντρίμμια της, τον πόνο της και παίρνει το δρόμο της επιστροφής...

Περνούν λίγα χρόνια. Εκείνη πάντα στην Σπιναλόγκα. Παίρνει μήνυμα από τον άντρα της πως θέλει να παντρευτεί. Εκείνος είναι νέος και δεν υπάρχει καμιά ελπίδα σωτηρίας και επιστροφής για την Αργυρώ. "Μ΄όλη μου την καρδιά και την αγάπη μου!!!", του απαντάει. Και τη μέρα του γάμου κάνει πάλι την ίδια παράτολμη ενέργεια. Βγαίνει κολυμπώντας και παρευρίσκεται στο γάμο, πάλι από μακριά. Κι όταν τελειώνει το μυστήριο πλησιάζει τη νύφη και της φωνάζει "Έχεις καλόν άντρα να τον αγαπάς!" και της αφήνει και το δώρο της, ένα χρηματικό ποσό που το μάζεψε ψίχουλο-ψίχουλο από το επίδομα που της έδιναν. Και σε κάθε παιδί που γεννούσε αυτή η γυναίκα, έβγαινε με τον ίδιο τρόπο στη βάφτισή του κι άφηνε ένα δώρο, ό,τι μπορούσε η φτώχια της να προσφέρει...

Το 1957 το Λεπροκομείο της Σπιναλόγκα κλείνει. Έχει φθάσει κι εδώ το φάρμακο της λέπρας. Όσοι είχαν την νόσο σε πρώιμα στάδια θεραπεύθηκαν και επέστρεψαν στα σπίτια και στις οικογένειές τους. Οι παλιοί ασθενείς, στους οποίους είχαν προκληθεί ορατές ανεπανόρθωτες βλάβες και οι  οποίοι ως επί το πλείστον είχαν ξεχαστεί και από τις οικογένειές τους, αν και θεωρούνταν ασφαλείς πλέον με την θεραπεία στην οποία είχαν και αυτοί υποβληθεί, μεταφέρθηκαν σε ειδική πτέρυγα του Νοσοκομείου Λοιμωδών Νόσων στην Αγία Βαρβάρα Αττικής.

Εδώ η Αργυρώ θα γίνει μια ταπεινή διάκονος των πιο ηλικιωμένων ασθενών. Θα γνωρίσει τον Άγιο Νικηφόρο και τον Άγιο Ευμένιο και θα βιώσει την άπειρη αγάπη του Θεού. Θα πάρει και θα δώσει αγάπη και προσφορά, θα αγιάσει με τη ύπαρξή της εκείνον τον ταλαίπωρο τόπο. Μαζί με δυο-τρεις άλλες ομοιοπαθείς γυναίκες έπλεναν, καθάριζαν, περιποιούνταν και νεκροστόλιζαν, όταν ερχόταν η ώρα τους, τις λεπρές αδελφές. Αξιοσημείωτο είναι και το τάμα που είχαν από παλιά κάνει: "Κάνε, Θεέ μου, να βρεθεί το φάρμακο για τη λέπρα, όχι για μας, για τους νέους που χάνουν την αξιοπρέπεια και τη ζωή τους και δεν θα φάμε λάδι στον αιώνα!!!". Κι αφού βρέθηκε το φάρμακο έπρεπε να κρατήσουν την υπόσχεση. Και την κράτησαν. Και δεν έβαλαν λάδι στο στόμα τους. Και το Πάσχα για να κάνουν κατάλυση βουτούσαν το δάχτυλο, το κολοβωμένο απ' την αρρώστια, στο λάδι της καντήλας και το ακουμπούσαν στα χείλη τους για να τιμήσουν την ημέρα την Ανάστασης χωρίς να πατήσουν τον όρκο τους.

Αυτή ήταν η Αργυρώ. Ποιος ξέρει πόσα άλλα διαμάντια έκρυβε η μαρτυρική ζωή της! Αλλά ο Θεός την εφανέρωσε και το λείψανό της ευωδίαζε! Το λείψανο αυτής που εν ζωή έπρεπε να περικρύπτει την ασχήμια και την κακοσμία του λεπρού της σώματος!!!

Η Γερόντισσα Μαγδαληνή Κουλλιά και το δαχτυλίδι αρραβώνων με τον Νυμφίο της.

site analysis

 ΕΝΑ ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ "ΜΥΣΤΙΚΑ ΒΙΩΜΑΤΑ ΣΤΗΝ ΑΓΙΑ ΓΗ - ΤΟΜΟΣ Β'

Μια από τις εξέχουσες μορφές του γυναικείου μοναχισμού, η Γερόντισσα Μαγδαληνή η Καλύμνια, αποτελεί μια σύγχρονη ασκητική φυσιογνωμία που ευαρέστησε με την ισάγγελη βιοτή της τόσο το Νυμφίο της Χριστό, όσο και τους συνανθρώπους μας, τις υποτακτικές της και τους ευλογημένους κατοίκους της ακριτικής γεωλογικά, αλλά πολύκαρπης πνευματικά Καλύμνου. Το παράδειγμα των ασκητικών της κατορθωμάτων και των ελεημοσυνών της αποτελεί ασφαλή οδηγό για εκείνες τις ψυχές που θέλουν να ξεπεράσουν τη φύση τους και να ακολουθήσουν τον υπερφυσικό δρόμο, το δρόμο που υπερβαίνει τα ανθρώπινα μέτρα. Αποτελεί πυξίδα αλάνθαστη σωτηρίας των ψυχών των συνανθρώπων μας. Πριν ακόμη γίνει μοναχή, εμφανίστηκε ένα βράδυ ο Κύριος Ιησούς Χριστός και της έδωσε το ίδιο δαχτυλίδι που είχε δώσει στην Αγία Αικατερίνα, ως ένα σημείο αιώνιου αρραβώνα με τον Νυμφίο της Ιησού Χριστό που όχι μόνο την προόριζε για μεγάλα και θεάρεστα πράγματα αλλά την κάλεσε αργότερα να τον επισκεφτεί στα Ιεροσόλυμα.

Η Γερόντισσα Μαγδαληνή, κατά κόσμον Μαρία Κουλλιά, ήταν η πρωτότοκη θυγατέρα μιας υπερπολύτεκνης οικογένειας με πέντε κορίτσια και πέντε αγόρια που εκείνη την εποχή είχαν ζητήσει εργασία στην αχανή χώρα της Ρωσίας. Η Μαρία από τα παιδικά της χρόνια έδειχνε ότι ήταν σκεύος εκλογής. Ο θείος έρωτας φλόγιζε την καρδιά της και επιθυμούσε διακαώς να εγκαταλείψει κάθε τι το κοσμικό και μάταιο και να αφιερωθεί ολοκληρωτικά στο Χριστό μας, στον ουράνιο Νυμφίο της. Ένα βράδυ στο πατρικό σπίτι της Μαρίας ο πονηρός χόρευε. Ο πατέρας της, αρκετά ευκατάστατος, της συμπεριφερόταν βάναυσα και σαν ανήμερο θηρίο βίαια προσπαθούσε να την πείσει να έλθει σε γάμο με κάποιο νέο Καλύμνιο. Δεν έμενε δε μόνο στα λόγια, στους φοβερισμούς και στις ύβρεις. Χρησιμοποιούσε μαζί λεκτικα και σωματική βία. Η ήρεμη, όμως, και απαθής στάση της κόρης του τον εκνεύριζε ακόμη περισσότερο και η οργή του ξεπέρασε τα όριά της.

Σε κάποια στιγμή το ανένδοτο φρόνημά της τον τύφλωσε και ο πονηρός του όπλισε το χέρι με ένα τσεκούρι. Το σήκωσε απότομα και το έριξε με μανία εναντίον της θεοφρούρητης θυγατέρας του. Αλλά εάν ο Θεός είναι μαζί μας κανείς δεν μας φοβίζει, κανείς δεν μπορεί να μας απειλήσει και να μας κάνει κακό. Γι’ αυτό και ο Προφήτης Ησαΐας έγραφε: «Γνώτε έθνη και ηττάσθε, ότι μεθ’ ημών ο Θεός» (Ησ. η ́ 9).

Το θαύμα τότε έγινε! Το τσεκούρι άλλαξε πορεία και αντί για τη νύμφη του Χριστού πήγε και καρφώθηκε, ώ των θαυμασίων Σου, Κύριε, στην πόρτα του σπιτιού. Το θαύμα αυτό της διασώσεως της νεαρής Μαρίας ήταν η θεία βεβαίωση ότι ο Χριστός μας θα στήριζε αδιάκοπα τη νύμφη Του σε όλη την περαιτέρω πορεία της ζωής της. Τα μαρτύρια της αγνής κόρης δεν σταμάτησαν, όμως, για να φανεί και η δύναμη της πίστεώς της, να δοκιμασθεί αυτή «ως χρυσός εν χωνευτηρίω» (Σοφ. Σολομ. γ ́ 6) και να γίνει αφορμή συνετισμού και καταπραΰνσεως της οργής όλων των οικείων της και, γιατί όχι, της καλής αλλοιώσεώς τους. Έτσι, μια άλλη σκοτεινή και βροχερή νύχτα, ο άστοργος και σκληρόκαρδος πατέρας πέταξε τη Μαρία έξω από το σπίτι. Αυτή κατέφυγε κάτω από μια ροδιά, και προσευχόταν ασίγητα. Ο Θεός μας τότε τη ροδιά την έκανε ομπρέλλα, αφού ως Παντοδύναμος μπορεί και από λίθους «εγείραι τέκνα τω Αβραάμ» (Λουκ. γ ́ 8).

 Η μητέρα της, όταν άκουσε τις βροντές και είδε τις αστραπές άρχισε να αγωνιά για το σπλάχνο της. Περίμενε να αποκοιμηθεί ο σύζυγός της και κρυφά μετά βγήκε στην αυλή σε αναζήτηση του παιδιού της. Φαντασθείτε τη χαρά και την έκπληξή της, όταν αντίκρυσε τη Μαρία να κάθεται κάτω από το δένδρο, που σημειωτέον, λόγω του χειμώνα, είχε ρίξει τα φύλλα του, και ούτε σταγόνα βροχής δεν την είχε ακουμπήσει. Όλη η αυλή ήταν πλημμυρισμένη από τα νερά της βροχής και ο χώρος της ροδιάς με την καθισμένη στη ρίζα της Μαρία ήταν εντελώς στεγνός. Δάκρυα τότε χαράς και ευγνωμοσύνης προς το Θεό μας, που μας προστατεύει από κάθε κίνδυνο, ξεχύθηκαν από τα μητρικά της μάτια καθώς την οδηγούσε στο δωμάτιό της. Μετά από τα οικογενειακά αυτά περιστατικά και την εμφανή προστασία του Θεού μας προς αυτήν, η Μαρία πήρε τη μεγάλη απόφαση να Του αφιερωθεί ολοκληρωτικά. Το ποθούσε, όπως ο διψασμένος το νερό, όπως ο πεινασμένος το ψωμί, όπως ο ασθενής την υγειά του.

Και ο πόθος του Θεού, όπως λέγει και ο Άγιος Ισαάκ ο Σύρος, έσβησε τον πόθο των γονέων και των αδελφών. Στο κοντινό νησί της Πάτμου, το ευλογημένο νησί της Αποκαλύψεως, είχε ακούσει για ένα γυναικεί κοινόβιο, το Μοναστήρι της Ζωοδόχου Πηγής το οποίο είχε κτίσει ο ομολογητής Άγιος της Εκκλησίας μας, ο Παρθένιος Παγκώστας. Εκεί θα μπορούσε να ζήσει τη ζωή της αγνότητος, της πτωχείας, της μοναδικής πολιτείας, αυτής που στοχεύει στην κατάκτηση της αρετής και της κληρονομίας τη Βασιλείας των Ουρανών.

Θα έφευγε κρυφά από τη μαρτυρική πατρική εστία, για να συγκαταριθμηθεί στις νύμφες του Χριστού, του μόνου επιθυμητού της καρδιάς της. Θεώρησε, όμως, σκόπιμο και σωστό να πάρει ευλογία για την απόφασή της αυτ από τον τότε Μητροπολίτη του νησιού Ιωάννη.

Εκείνος την άκουσε με κατανόηση και, δοκιμάζοντάς την, προσπάθησε να την αποτρέψει από την πραγματοποίηση του σκοπού της, ίσως σκεφτόμενος ότι η Κάλυμνος θα έχανε ένα τέτοιο φιλέρημο στρουθίο, μια κόρη, που θα μπορούσε να αναδείξει το νησί σε τόπο αγιασμού ψυχών. Όταν, όμως, πρόσκρουσε στο αμετάθετο της γνώμης της, την παρακάλεσε να παραμείνει για λίγο ακόμη στο νησί και με πολλές προσευχές να δεηθεί στο Θεό, για να αναδείξει Εκείνος το θέλημά Του. Μετά από τρεις ημέρες ο Δεσπότης κάλεσε τον πατέρα της Μαρίας κα του ανακοίνωσε την απόφαση της θυγατέρα του, να φύγει για την Πάτμο. Τότε ήταν που φάνηκε η μεταστροφή του άγριου πατέρα, πουμε τη Χάρη του Θεού, ξεπερνούσε τις αδυναμίες του και μαλακώνοντας τη σκληροκαρδία του απάντησε στο Δεσπότη, ότι είχε ήδη πάρει ο ίδιος την απόφαση να της κτίσει Μοναστήρι στα κτήματά του.

Ο Γέρο Κουλλιάς τήρησε το λόγο του. Σε ένα οικογενειακό κτήμα στο Άργος έκτισε μιά Εκκλησία και ένα κελλάκι, γύρω στο 1865, όταν η πρωτότοκη κόρη του ήταν στο άνθος της ηλικίας της, στα δεκαοκτώ της χρόνια. Την απόφαση αυτή με απερίγραπτη χαρά δέχθηκε η Μαρία, που με δοξολογική διάθεση προς τον αγαπημένο της Ιησού εγκαταστάθηκε στο ερημικό της ασκητήριο. Και ήταν ερημικό τότε, γιατί όλη η γύρω περιοχή του Άργους ήταν ακατοίκητη.

Μόνο η οικογένεια Βρόντου έμενε στο «κάθισμα» του Μοναστηριού του Θεολόγου της Πάτμου, σε αρκετά μακρυνή απόσταση από το ερημητήριο της Μαρίας του Κουλλιά. Αυτή την ενέπνεε η τοποθεσία, γιατί στο «κάθισμα» των Αγίων Αποστόλων, που είχε κτίσει ο Όσιος Χριστόδουλος τον ενδέκατο αιώνα, είχαν ασκητέψει Όσιοι Γέροντες που αγίασαν το μέρος με τα δάκρυά τους και ευαρέστησαν με την ασκητική βιοτή τους τον Κύριο. Άλλωστε και η μορφή της Κυρίας των Ουρανών, της Παναγίας της Κυράς, ο μονόχωρος καμαροσκεπής Ναός της με νάρθηκα με βυζαντινές και μεταβυζαντινέ τοιχογραφίες από τους ίδιους αγιογράφους των Ναών του Μεγάλου Κάστρου και της Μεταμορφώσεως, που κοσμεί το Άργος, και του οποίου το Ιερό Βήμα χωρίζεται από τον κυρίως Ναό με ξύλινο ζωγραφιστό τέμπλο του 1785, την ενίσχυε στην προσπάθειά της για ανάβαση της κλίμακας των αρετών και μάλιστα στο καινούριο της σπίτι, το αφιερωμένο στον Ευαγγελισμό της. Το ξεκίνημα, λοιπόν, των ασκητικών κατορθωμάτων της Μαρίας είχε την ευλογία της Παναγίας μας και τη στήριξη των παλαιοτέρων οσιακών μορφών του οροπεδίου του Άργους, που το πότισαν με τα δάκρυα και τους ιδρώτες των ασκητικών τους πόνων.

Ασφαλώ η νεαρή κόρη θα είχε γαλουχηθεί πνευματικά από το ακμαίο φιλοκαλικό πνεύμα που εκείνη την εποχή συντηρούσε το κολλυβαδικό κίνημα Θα είχε εστερνισθεί την αδιάλειπτη προσευχή, τη νήψη και την συνεχή Θεία Μετάληψη, απ τα βιβλία του Αγίου Νικοδήμου του Αγιορείτο και από διδασκαλίες Αγιορειτών Πατέρων που γυρνούσαν στα γύρω νησιά και μετέφεραν την πνευματική αναγέννηση. Αυτοί, με πρώτο τον Άγιο Νήφωνα τον Χίο, έκτιζαν Ναούς και μοναστήρια στη χάρη της Ευαγγελίστριας, όπως στη Σκιάθο, στην Ικαρία, στη Σάμο, και στους γειτονικούς Λειψούς. Για έξη ολόκληρα χρόνια, η νεαρή ασκήτρια έμεινε έγκλειστη στο μικρό της κελλάκι, ολομόναχη και δεχόταν τη λιτή τροφή της από ένα παραθυράκι. Βίωνε έμπρακτα και μάλιστα σε πληρότητα το τρίπτυχο της μοναχικής πολιτείας, την παρθενία, την πτωχεία και την υπακοή, θεωρώντας ως αξίες όσα οι κοσμικοί άνθρωποι θεωρούν απαξίες. Στόχευε μέσα από τις αρετές αυτές να φθάσει στον αγιασμό της, τη σωτηρία της ψυχής της, την πλήρη αφοσίωσή της στον Ουράνιο νυμφίο της μέσα από την υπακοή, την άσκηση και την προσευχή. Με απαράμιλλη ανδρεία κατατρόπωνε τις καθημερινές μηχανορραφίες του μισοκάλου. Μια βραδιά, όπως παλαιότερα συνέβη στον Όσιο Αντώνιο, όπου ερπετά πλημμύρισαν το χώρο της προσευχής του, και πρόσφατα στον Όσιο Γέροντα Ιάκωβο Τσαλίκη, που με μορφή πλήθους σκορπιών του επιτέθηκαν κατά την ώρα της προσευχής του στο σπήλαιο του Οσίου Δαβίδ, ο πονηρός και μισόκαλος δαίμονας γέμισε το κελλί της ασκήτριας της Καλύμνου με ιοβόλα ερπετά. Όμως παρά την ευαισθησία της γυναικείας της φύσεως δεν φοβήθηκε. Γνώριζε τα τεχνάσματα του πονηρού και λέγοντας «συντριβήτωσαν υπό την σημείωσιν του τύπου του Τιμίου Σταυρού Σου πάσαι αι εναντίαι δυνάμεις» έκανε τον έχθιστο να απομακρυνθεί καταντροπιασμένος.

Στον Κύριό μας, η νεαρη ερημήτρια της Καλύμνου μιλούσε με παρρησία,αλλά και με δάκρυα ευχαριστίας του έλεγε: «Κύριε, σε διψάει η ψυχή μου και σε ζητάει! Kαι πώς να μην Σε ζητήσει, αφού Εσύ πρώτος τη ζήτησες, την ανέσυρες από τον κόσμο. Εσύ που «από κοπρίας ανυψείς πένητα» (Ψαλμ. 112, 7). Εσύ πρώτος τη ζήτησες και της έδωσες να γευθεί τη γλυκύτητα του Αγίου Σου Πνεύματος. Γι’ αυτό και η ψυχή μου Σε αγαπά μέχρι τέλους»!

Το ίδιο όμως περιστατικό συνέβη και στον Ηγούμενο της Ιεράς Μονής Αγίου Γερασίμου του Ιορδανίτου, Χρυσόστομο Ταβουλαρέα.

Όταν εγκαταβίωσε για πρώτη φορά στο ερειπωμένο τότε μοναστήρι του Αγίου Γερασίμου της Ιεριχούς, οι κατσαρίδες όχι μόνο δεν μειώνονταν αλλά πολλαπλασιάζονταν, παρά τις γενναίες προσπάθειές του. Κάνοντας μια μέρα το σημείο του Σταυρού και λέγοντας παρόμοια λόγια με αυτά της Οσίας Μαγδαληνής Κουλλιά, εξαφανίστηκαν μονομιάς οι κατσαρίδες και ο μισόκαλος καταντροπιάστηκε. Τα ίδια όμως δεν πέρασε και η γερόντισσα Γαβριηλία Παπαγιάννη που όταν ήταν η ώρα της προσευχής οι σκορπιοί έρχονταν με τα μιλούνια;

Για να συνεχίσουμε την βιογραφία της γερόντισσας Μαγδαληνής Κουλλιά, μετά την επτάχρονη δοκιμασία της η Μαρία, που εν τω μεταξύ έλαβε με το μοναχικό σχήμα το όνομα Μαγδαληνή, αξιώθηκε να αποκτήσει την πρώτη υποτακτική της και μάλιστα σύναιμη. Ήρθε και αφιερώθηκε στο Χριστό μας, μιμούμενη το παράδειγμά της, η μικρότερη αδελφή της Αθανασία. Το φως της Μαρίας φώτισε την αδελφή της και μετά το φως και των δύο πλήθος άλλων κοριτσιών της Καλύμνου, των οποίων ταυ τόχρονα θέρμανε τις ψυχές για το δύσκολο και τραχύ, αλλά ευλογημένο δρόμο της μοναχικής πολιτείας. Η αγάπη και το μητρικό φίλτρο που διέθετε η Γερόντισσα Μαγδαληνή με τα άριστα διοικητικά προσόντα και την άκρα ταπείνωση προσέλκυσε ψυχές και τις οδήγησε με καρτερία και στοργή στους ουράνιους λειμώνες. Υπήρξε μητέρα στοργική για όλους, φιλόπονη, αδιαλείπτως προσευχόμενη και νήφουσα.

Επί των ημερών της, το Μοναστήρι του Άργους εξελίχθηκε σε πνευματική κυψέλη, όπου οι μέλισσες τρυγούσαν από τα χείλη της Γερόντισσάς τους και έφτιαχναν μέλι αρετής και εν Χριστώ τελειώσεως. Κάθε μία από τις νεοπροσερχόμενες μοναχές έκτιζε το απέριττο κελλάκι της δίπλα στης προηγούμενης και το Μοναστήρι μεγάλωνε με άναρχο μεν οικιστικό τρόπο, αλλά με πνευματικές αρχές άριστες και θεάρεστες. Με την πάροδο του χρόνου η Ευαγγελίστρια του Άργους εξελίχθηκε σε πνευματική όαση για το νησί της Καλύμνου με αποτέλεσμα γύρω του να δημιουργηθεί και οικισμός από πτωχές οικογένειες βοσκών, που έβοσκαν τα ποίμνιά τους στα πλούσια θαμνώδη βοσκοτόπια της περιοχής. Ο διακαής πόθος όμως της Γερόντισσας Μαγδαληνής ήταν να επισκεφθεί τους Αγίους Τόπους, τα χώματα όπου βάδισε ο Κύριός μας Ιησούς, και τα Μοναστήρια των μεγάλων ασκητών της ερήμου. Η επιθυμία της κάποτε πραγματοποιήθηκε. Τί συγκίνηση ένοιωσε στον Πανάγιο Τάφο, όπου υπηρέτησε ως καντηλανάφτισσα! Τί δέος αισθάνθηκε εκεί στο φρικτό Γολγοθά, στο σπήλαιο της Γεννήσεως, στην Αγία Γεθσημανή, στο φρέαρ του Ευαγγελισμού στη Ναζαρέτ αλλά και στον Ιορδάνη ποταμό! Πόσα δάκρυα έχυσε στην πλάκα της Αγίας Αποκαθηλώσεως, στη φυλακή του Πραιτωρίου, στον κήπο της προδοσίας! Αλλά και πόση δύναμη πήρε και άριστη γνώση της καλογερικής από τα Μοναστήρια της ερήμου, τον Άγιο Σάββα, τον Χοζεβά, τον Άγιο Θεοδόσιο, και τον Άγιο Γεράσιμο. Όπου πήγαινε σαν διψασμένο ελάφι ζητούσε να πιεί νάματα ζωήρρυτα μοναχικής πολιτείας, αναβάσεως της κλίμακας των αρετών και πνευματικής τελειώσεως.

Εκεί στην Μονή Μάρθας και Μαρίας και του Αγίου και Δικαίου Λαζάρου στην Βηθανία εκάρη μεγαλόσχημη, θυμίζοντάς μαςλιγάκι από την πορεία της Γερόντισσας Γαβριηλίας, η οποία πέρασε από εκεί και έμεινε ως δόκιμη 3 έτη. Η Ιερά Μονή της Βηθανίας είναι όμως γνωστή και για έναν άλλο γέροντα. Τον θαυματουργό γέροντα Θεοδόσιο, Ηγούμενο και κτήτορα της Ιεράς Μονής Αγίου Λαζάρου, στον οποίο θα αναφερθούμε παρακάτω.

Τον Σεπτέμβριο που μας πέρασε εκδόθηκε ο δεύτερος τόμος “ΜΥΣΤΙΚΑ ΒΙΩΜΑΤΑ ΣΤΗΝ ΑΓΙΑ ΓΗ- ΤΟΜΟΣ Β'” της συγγραφέως Σοφίας Κιόρογλου, με υπότιτλο “Κατάθεση Ψυχής”

Το βιβλίο περιλαμβάνει θαυμαστές εμπειρίες που έζησαν πρόσωπα σαν και εμάς αλλά και μοναχοί. Οι διηγήσεις που θα διαβάσετε στο βιβλίο είναι αληθινές και ανήκουν σε πραγματικά πρόσωπα. Το βιβλίο διατίθεται αποκλειστικά στο βιβλιοπωλείο της Κυρίας Ψαρουδάκη, ΜΑΡΟΥΣΙ, ΒΑΣ. ΣΟΦΙΑΣ 14, ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΑΠΟ ΤΟ ΔΗΜΑΡΧΕΙΟ  ΤΗΛ 6972848891.

πηγη.ΑΠΑΝΤΑ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ

Ο Άγιος Νεκτάριος και η γιαγιά Τατιάνα στην Κορέα!

site analysis

 Η γιαγιά Τατιάνα, όπως την αποκαλούσαμε, ήταν από τις πρώτες γυναίκες που έλαβαν το άγιο Βάπτισμα στην Κορέα. Ήταν κόρη του συλληφθέντος και εξαφανισθέντος από τους Βορειοκορεάτες πατρός Αλεξέι Κιμ στις 9 Ιουλίου του 1950. Με την κοίμησή της τελείωσε την επί γης παρουσία της η πρώτη γενιά των Ορθοδόξων Κορεατών.

 Τα τελευταία δέκα χρόνια ζούσε στο κέντρο υπερηλίκων της Ενορίας του Αγίου Βορίδος στην πόλη Τσουντσόν. Όταν το 2010 εκδόθηκε από τις “Κορεατικές Ορθόδοξες Εκδόσεις” της Ιεράς Μητροπόλεως Κορέας η βιογραφία του Αγίου Νεκταρίου, τόσο πολύ άρεσε το βιβλίο στην γιαγιά Τατιάνα, ώστε άρχισε αμέσως, χωρίς να το πει σε κανέναν, να το μεταφράζει στα ιαπωνικά. Η αείμνηστη γνώριζε πολύ καλά ιαπωνικά γιατί κατά την περίοδο της ιαπωνικής κατοχή στην Κορέα είχε σπουδάσει ιαπωνικά, έμεινε και εργάστηκε στην Ιαπωνία και το επάγγελμά της για πολλά χρόνια ήταν δασκάλα.

 Ένα χρόνο, λοιπόν, μετά την έκδοση του βιβλίου στα κορεατικά, ξαφνικά μια μέρα η κ.Τατιάνα Κιμ ήρθε στην Σεούλ και παρέδωσε στον Σεβ. Μητροπολίτη Κορέας π.Αμβρόσιο σε χειρόγραφη μορφή την μετάφραση του βιβλίου του Αγίου Νεκταρίου από τα κορεατικά στα ιαπωνικά και μια εικόνα του Αγίου, την οποία ζωγράφισε η ίδια με μολύβι αντιγράφοντας την εικόνα του Αγίου από το εξώφυλλο του βιβλίου της κορεατικής έκδοσης. Αμέσως μετά τα πρώτα συναισθήματα έκπληξης και χαράς, γεννήθηκε η επιθυμία να εκδοθεί το βιβλίο από τον εκδοτικό οίκο της Ιεράς Μητροπόλεως Κορέας στα ιαπωνικά, για την πνευματική ωφέλεια των γειτόνων μας αδελφών Ιαπώνων και αυτών που ζουν στην Κορέα και κατά καιρούς επισκέπτονται τις ενορίες της Ορθόδοξης Μητρόπολης Κορέας.

 Η αείμνηστη γιαγιά Τατιάνα, εκτός από την μετάφραση του βιβλίου και την εικόνα του Αγίου Νεκταρίου, έγραψε και πρόλογο στον οποίο εξιστορεί το πόσο άγγιξαν την ψυχή της οι περιπέτειες που υπέστη ο Άγιος Νεκτάριος εν ζωή και ο τρόπος που τις αντιμετώπισε. Και καταλήγει στην συγκινητική ομολογία ότι: “εάν είχα γνωρίσει από τα νειάτα μου την ζωή του Αγίου Νεκταρίου, θα ήταν διαφορετική και η δική μου ζωή”.

 Η γιαγιά Τατιάνα προαισθανόμενη την κοίμησή της επικοινωνούσε με τους αρμόδιους του εκδοτικού οίκου και ρωτούσε πότε θα εκδοθεί το βιβλίο του Αγίου Νεκταρίου. Μάλιστα από την πενιχρή σύνταξή της έστελνε κάθε τόσο και κάποια μικροποσά για να διευκολύνει την έκδοση γιατί όπως έλεγε: “θα πεθάνω και δεν θα προλάβω να δω το βιβλίο τυπωμένο”. Η έκδοση τα ιαπωνικά πραγματοποιήθηκε με την βοήθεια του Θεού και τις πρεσβείες του Αγίου Νεκταρίου τον Απρίλιο του 2015, ένα μήνα περίπου πριν από την κοίμηση της γιαγιάς Τατιάνας. Όταν το πήρε στα χέρια της είπε το “νυν απολύεις την δούλη σου, Δέσποτα εν ειρήνη”.
Και πράγματι. Το πρωί της 6ης Μαρτίου 2015 η γιαγιά Τατιάνα πήγε στην Τράπεζα με τα πόδια κι εκεί έπαθε εγκεφαλικό επεισόδιο. Την μετέφεραν στο νοσοκομείο και μετά από λίγες ώρες, στις 10 το βράδυ, παρέδωσε εν ειρήνη το πνεύμα της σε ηλικία 93 χρονών.
 Τον τελευταίο μήνα πριν από την κοίμησή της είχε επισκεφθεί τον καθεδρικό ναό του Αγίου Νικολάου στην Σεούλ για να αποχαιρετίσει τους γνώριμους σ’ αυτήν από τα παλιά χρόνια πιστούς στους οποίους έλεγε ότι: “είναι η τελευταία φορά που έρχομαι στον Άγιο Νικόλαο”. Επίσης επισκέφτηκε το μοναστήρι της Μεταμορφώσεως στο Καπιόνγκ για να δει τον σεβαστό και αγαπητό της Σεβασμιώτατο π.Σωτήριο. Και στον Σεβασμιώτατο επανέλαβε τα ίδια περί της σύντομης αναχώρησής της. Αλλά και στην Μητρόπολη έγραψε γράμμα στο οποίο εξηγούσε τα περί της ταφής της και συνάμα έστειλε ένα ποσόν για τα έξοδα της κηδείας της.

 Την Μ.Εβδομάδα αρρώστησε και, προς μεγάλη λύπη της που δεν θα μπορούσε να συμμετάσχει στις Ιερές Ακολουθίες στο Μοναστήρι της Μεταμορφώσεως, όπως είχε προγραμματίσει, βρέθηκε στο νοσοκομείο. Το βράδυ της Αναστάσεως περίμενε ξάγρυπνη μέχρι τις 12. Σηκώθηκε με δυσκολία από το κρεβάτι της, βγήκε από το δωμάτιό της για να μην ενοχλήσει τους άλλους ασθενείς και σ’ ένα απόμερο σημείο του διαδρόμου ύψωσε τα γεροντικά χεράκια της στον Ουρανό και έψαλε στα κορεατικά το Χριστός Ανέστη!
 Όταν η υγεία της καλυτέρευσε την Παρασκευή της Διακαινησίμου (17/4) επέστρεψε στο δωμάτιό της στην Ενορία του Αγίου Βόριδος, όπου με πολλή χαρά έλαβε από την Σεούλ το νεοεκδοθέν βιβλίο του Αγίου Νεκταρίου στα ιαπωνικά. Μέχρι την παραμονή της αναχωρήσεώς της στους Ουρανούς επικοινωνούσε τηλεφωνικώς με πιστούς από την Σεούλ μιλώντας για τα λουλούδια που φρόντιζε με πολλή αγάπη στον κήπο του Αγίου Βόριδος και, βεβαίως, για το αγαπημένο της βιβλίο του Αγίου Νεκταρίου.
Πόσο χαιρόταν να ακούει ότι το βιβλίο ήδη βρίσκεται στα χέρια των Ορθοδόξων Ιαπώνων. Και φυσικά πόσο θα χάρηκε όταν συνάντησε τον ίδιο τον Άγιο Νεκτάριο και θα τον είδε να λειτουργεί στο Άγιο και Υπερουράνιο Θυσιαστήριο!
Νάχουμε την ευχή της και παρακαλούμε τον Άγιο Νεκτάριο να συνεχίζει τις μεσιτείες του υπέρ των εν Κορέα και εν Ιαπωνία Ορθοδόξων Αδελφών μας και το βιβλίο του να γίνει γέφυρα καλύτερης πνευματικής επικοινωνίας μεταξύ τους.

Αθανασία Δημ. Κοντογιαννακοπούλου
(Από το περιοδικόν “ΦΩΣ ΕΘΝΩΝ”)

πηγή

Αγιοπνευματικές Αλήθειες

site analysis

Μία κόρη είπε μια μέρα στη μάνα της:

- Μαμά, απόψε θα πάω σε ένα πάρτυ.

- Παιδί μου, να μην πας. Εκεί που θα πας, δεν είναι για σένα...

- Μαμά εκεί θα είναι φίλες μου και οι συμφοιτήτριές μου...

- Παιδί μου, να μην πας!

- Εγώ θα πάω και χτυπάει το τακουνάκι της κάτω.

Η κόρη βγήκε έξω, πήρε ταξί και πήγε στο πάρτυ. Η μητέρα πάει στο προσκυνητάρι, γονατίζει και άρχισε να προσεύχεται στην Παναγία.

- Παναγία μου, όπως βλέπεις, δεν μπορώ να κάνω τίποτα... Αν νομίζεις ότι μπορείς να βοηθήσεις κάτι, σε παρακαλώ να βοηθήσεις. Ο δικός μου λόγος δεν περνάει, εσύ κάποιον τρόπο έχεις.

Έτσι προσευχόταν η μητέρα με κλάματα επί μία ώρα, όταν σε μία στιγμή δέχεται ένα χτύπημα στην πλάτη και ακούει μια φωνή να της λέει:

- Μαμά σήκω, γύρισα!

Ήταν η κόρη που είχε φύγει για το πάρτυ.

- Γιατί γύρισες παιδί μου;

- Δεν ήταν για μένα εκεί. Όταν είδα ποιοί ήταν στο πάρτυ, έφυγα...

Ποιός γύρισε πίσω την κόρη; Η λογική της κόρης; Η Παναγία την γύρισε πίσω, την τροποποίησε τη σκέψη της. Ο Χριστός και η Παναγία έχουν έναν ''βιδολόγο'', ο οποίος τροποποιεί τα μυαλά των ανθρώπων που παρακαλούμε στην προσευχή μας να επηρεαστούνε.

Δημήτριος Παναγόπουλος Ιεροκήρυκας

Λάδι και δάκρυ χρειάζονται τα παιδιά μας..

site analysis

Ότι κι αν έκανε η μάνα για το παιδί της, αυτό πήγαινε στα χαμένα.
 Όσες προσπάθειες κι αν έκανε να το φέρει στο δρόμο του Θεού, ήτανε άκαρπες. 
Άσπρο η μάνα, μαύρο ο γιος.
Κι όσο έβλεπε να βγαίνουν από τα χέρια της, με την χάρη του Θεού, παιδιά υπέροχα, έξυπνα, χρήσιμοι άνθρωποι στην Κοινωνία, παιδιά περήφανα που την είχανε δασκάλα και το δικό της το μοναδικό παιδί, πού του αφοσιώθηκε ολότελα σαν έμεινε χήρα, να μην κάνει, να μην θέλει τίποτε, να μην αποφασίζει για κάτι, της ερχότανε τρέλα.
Μέρες, εβδομάδες, μήνες έλειπε από το σπίτι.
Η μάνα λοιπόν περίμενε. 
Πάντα περίμενε μια αλλαγή. 
Η προσευχή της, το λιβάνι που έκαιγε, το καντηλάκι πού άναβε, ήταν όλα, μα όλα γι' αυτό το παιδί.
Κάποτε παρουσιάστηκε στο σπίτι, γιατί πήρε την απόφαση να πάει στρατιώτης. 
«Καλό σημάδι» είπε μέσα της η μάνα.

Πέρασε όλη την θητεία του σε φυλάκιο του Έβρου. 
Δεν ήρθε να την δει ούτε μια φορά. 
Κι η μάνα δεν άφησε το εικονοστάσι χωρίς λάδι και δάκρυ ούτε ένα βράδυ.

Κάποτε απολύθηκε. 
Μάιο μήνα ήρθε ίσια στο σπίτι. 
Χαρούμενος, κεφάτος, σαν να μην έλειψε ούτε μια μέρα. 
Της ζήτησε χρήματα να πάει λίγες μέρες στη θάλασσα με κάτι φίλους. 
Του έδωσε αμέσως.
Ένοιωθε να παλεύει η μάνα με κάποιον στήθος με στήθος. 
Κι αυτός ο κάποιος δεν ήταν το παιδί της. 
Ήταν το πνεύμα του κακού που έπρεπε να το νικήσει το πνεύμα του Θεού.
Πέρασαν δέκα μέρες κι όλη η παρέα γύρισε. 
Γύρισαν χαρούμενοι. 
Είπανε τα νέα τους.
- Μάνα, σου έφερα ένα δώρο. Είπα να μην έρθω με άδεια χέρια αυτή τη φορά. Άνοιξέ το να δούμε αν σου αρέσει.
- Δώρο από σένα αγόρι μου και δεν θα μου αρέσει; Και μόνο που με σκέφτηκες φτάνει.
- Άνοιξέ το, λοιπόν...
Η μάνα παίρνει το δέμα και το ανοίγει. 
Μόλις αντίκρισε το δώρο πάγωσε. 
Τα δάκρυα αυλάκωσαν τα μάγουλά της. 
Ήταν ένα πανέμορφο καντηλάκι, σπάνιας τέχνης.
- Μάνα, σε έβλεπα πρωί και βράδυ να ανάβεις το καντήλι και ήξερα, ήμουνα βέβαιος πώς το έκανες για μένα. 
Στην σκέψη μου, στην θύμηση μου σ' έφερνα πάντα μπροστά στο καντηλάκι. 
Τίποτε δεν μου ξέφευγε από όσα έκανες, από όσα υπέφερες. 
Κάποιο μέρος ήθελα να 'χω σε αυτή σου την λαχτάρα. 
Άντε λοιπόν, σήκω. 
Έλα μπράβο, βάζω το καντηλάκι, βάζεις, το λάδι και το ...δάκρυ..
Μα σού έφερα ένα ακόμη δώρο. 
Άνοιξέ το...
Πήρε η μάνα το δεύτερο δώρο, το ανοίγει και τι να δει! Ένα καντήλι!
- Κι άλλο, παιδάκι μου; Δίδυμα ήτανε;
- Αυτό για το σαλόνι. 
Φωνάξαμε τον πατέρα Γρηγόριο να κάνει αγιασμό και βρήκε το σαλόνι χωρίς καντήλι. 
Ξέρεις πόσο ντροπιάστηκα; 
Ολόκληρο σαλόνι χωρίς καντήλι;
Λάδι και δάκρυ χρειάζονται τα παιδιά μας. 
Με λάδι και δάκρυ δεν χάνονται ποτέ.
πηγή

Ρώτησαν μια μητέρα

site analysis

 

Ρώτησαν μια μητέρα
Ποιο παιδί σου αγαπάς περισσότερο;;
Κι απάντησε ..
Το άρρωστο μέχρι να γίνει καλά,
το ξενιτεμένο μέχρι να γυρίσει πίσω,
το μικρότερο μέχρι να μεγαλώσει..
Και ΟΛΑ μέχρι να πεθάνω

Η 15χρονη ελληνίδα αγία της Εκκλησίας μας και οι σύγχρονες 15χρονες της Νέας Τάξης.

site analysis

Μία ακόμα Ελληνοπόύλα που προτίμησε τον τίμιο και ένδοξο θάνατο για τον Χριστό από το να παραδώσει το σώμα της και την ψυχή της στα βρώμικα χέρια του Τούρκου αφέντη, είναι η αγία νεομάρτυς Ελένη από την Σινώπη του Πόντου. Εφήβη, μόλις 15 χρονών, και όμως δεν δείλιασε μπροστά στα μαρτύρια που την υπέβαλαν οι άγριοι βασανιστές της. Γιατί η ψυχή της αγαπούσε πραγματικά τον Χριστό και από Εκείνον αντλούσε δύναμη για να μην υποκύψει…  Ας δούμε τον βίο της, με την ευχή να αποτελεί ένα στήριγμα για τους νέους που αγωνίζονται να ζήσουν αγνά στην σημερινή διεφθαρμένη εποχή που “η αμαρτία κατήντησε μόδα” και, δυστυχώς, από πολλούς ο αγνός νέος και νέα θεωρούνται μη φυσιολογικοί … Καρπός και βλάστημα του ελληνικού και άγιοτόκου Πόντου υπήρξε ή άγια παρθενομάρτυς Ελένη ή νέα. Έζησε τον 18ο αιώνα στην όμορ­φη παραλιακή πόλη του Ευξείνου Πόν­του, τη Σινώπη, σε εποχή τουρκικής σκλαβιάς. Γεννήθηκε και ανατράφηκε α­πό γονείς πιστούς και ευσεβείς, το ζεύ­γος Μπεκιάρη. Με ιδιαίτερη προσοχή οι γονείς έσκυψαν και έσπειραν στην α­παλή ψυχή της μικρής τους Ελένης το σπόρο της χριστιανικής διδασκαλίας. Αλλά και ό θείος της Ελένης, πού ήταν εκεί δάσκαλος σε ελληνικό κρυφό σχο­λείο, επέδρασε στη διαμόρφωση του α­κέραιου και γενναίου χαρακτήρα της.  Τα χρόνια περνούσαν. Ή Ελένη είχε φθάσει στην ηλικία των 15 ετών και αγω­νιζόταν με ενθουσιασμό να «μορφώνει» μέσα της τον Χριστό. Ήταν τόσο πολύ αγνή στην καρδιά, ώστε το πρόσωπο της έλαμπε ολόκληρο από σπάνια και ζηλευτή ωραιότητα. Κάποια μέρα ή μητέρα της την έστει­λε στο κατάστημα του Κρύωνα για να αγοράσει νήματα για κέντημα. Με προ­θυμία, όπως πάντα, υπάκουσε στο θέ­λημα της μητέρας. Ό δρόμος όμως για το κατάστημα περνούσε από την κα­τοικία του πασά – διοικητή της Σινώπης, του Ουκούζογλου. Ή Ελένη ανυποψία­στη πέρασε και από το μέρος αυτό. Στο βάδισμα της ήταν πάντοτε και παντού προσεκτική και προσευχομένη.  Έτυχε όμως και την είδε ό πασάς και θαμπώ­θηκε από την ομορφιά της. Ή ψυχή του πλημμύρισε από ακόλαστη επιθυμία και διέταξε τούς φρουρούς του να τη φέ­ρουν μπροστά του για να μολύνει την παρθενία της. Όμως ή γενναία και πιστή Ελένη απέ­κρουσε με πείσμα τις άνομες προτάσεις του. Μια αόρατη μυστική δύναμη εμπό­δισε τον πασά να αγγίξει την αγνή κό­ρη. Ή «φοβερά προστασία» του παντο­δυνάμου Θεού περιτείχιζε την πιστή Ε­λένη, πού συνέχεια προσευχόταν από μέσα της λέγοντας τον Εξάψαλμο. Ή προσπάθεια του πασά ναυάγησε. Διέταξε να κλείσουν στο σπίτι του την Ελένη. Όμως ή ιδία διέφυγε απαρατή­ρητη από τους φρουρούς για το σπίτι της. Όταν έμαθε τη φυγή της ό πασάς, έξαλλος διέταξε τη Δημογεροντία των Ελλήνων να του φέρει πίσω την Ελένη, διαφορετικά θα διέτασσε σφαγή όλων των Ελλήνων της Σινώπης. Ό πατέρας της ενημερώθηκε αμέσως. Και αναγκά­στηκε για το συμφέρον του τόπου να παραδώσει με αβάστακτο πόνο τον μο­νάκριβο θησαυρό του στον αιμοβόρο τύραννο.  Ό πασάς άντίκρυσε με χαρά τη χρι­στιανή κόρη, την ‘Ελένη. Είχε πολλές ελπίδες ότι θα ικανοποιούσε τώρα τα κα­τώτερα ένστικτα του. Όμως πάλι νικήθη­κε. Οι θερμές προσευχές της γενναίας πιστής Ελένης τον εμπόδισαν να ασελ­γήσει. Ή αόρατη μυστική δύναμη του Θεού, όπως και πριν, τον απωθούσε α­πό το «θήραμα» του. Επιχείρησε και την επόμενη μέρα. Όμως διαλύθηκαν και πάλι τα δόλια του σχέδια. Ό πανάγαθος Κύριος ενίσχυε και ασφάλιζε το κρίνο του αυτό – την Ελένη – από κάθε είδους βεβήλωση. Αγανακτισμένος ό πασάς διέταξε και την έκλεισαν στις υγρές και σκοτεινές φυλακές της Σινώπης. Ή μι­κρή – έφηβη Ελένη δεν φοβήθηκε ούτε το σκοτάδι, ούτε τη μοναξιά, ούτε τις νέ­ες απειλές τού Ούκούζογλου. Με τη δύ­ναμη και πάλι του Νυμφίου Κυρίου της απωθούσε με πείσμα τον φοβερό πειρα­σμό και νικούσε…  Οργισμένος ό πασάς τώρα διέταξε να τη βασανίσουν, να τη θανατώσουν και να της τρυπήσουν το κεφάλι με δύο καρ­φιά. Ατάραχα και γενναία δέχθηκε ή Ε­λένη τα κτυπήματα, τους βασανισμούς και τον οδυνηρό θάνατο. Πέρασε ένδο­ξα στην αθανασία με «άσπιλο τον θεούφαντο χιτώνα της ψυχής της», όπως ω­ραία σημειώνει ό υμνογράφος της. Το λείψανο της οι δήμιοι το σφράγισαν σε σάκο και το κατεπόντισαν στο πέλα­γος. Ό Κύριος με σημείο φανέρωσε το τί­μιο Λείψανο της Νεομάρτυρος σε διερ­χόμενο ελληνικό πλοίο. Οι ναυτικοί εί­δαν από τον πυθμένα να εξέρχεται φως. Το πέρασαν για χρυσάφι. Ήταν όμως θησαυρός αμύθητου αξίας: το ιερό σκή­νωμα μιας νεομάρτυρος, της Ελένης της νέας.  Μέχρι το 1924 ή τιμία κάρα της βρι­σκόταν θησαυρισμένη στον Ιερό Ναό Παναγίας της Σινώπης. Ερχόμενοι όμως τότε στη Θεσσαλονίκη οι διωχθέντες ευ­σεβείς Πόντιοι αδελφοί μας της Σινώπης έφεραν μαζί τους και τον πλούτο τους, την Αγία τους. Ή τιμία κάρα της νεομάρ­τυρος Ελένης, πού μάλιστα κάποτε και ευωδιάζει, φυλάσσεται σήμερα στον Ιε­ρό Ναό Αγίας Μαρίνας Άνω Τούμπας Θεσσαλονίκης. Αλλά και στον Μητροπο­λιτικό Ιερό Ναό Αγίου Νικολάου Τρικά­λων υπάρχουν ιερά Λείψανα της Αγίας. Πλήθη ευσεβών πιστών συγκινούνται καθώς μελετούν τη ζωή της ένδοξου Νεομάρτυρος. Και την τιμούν. Τελούν με πίστη Ιερές Παρακλήσεις. Και οι ικεσίες της θαυματουργούν ιδιαίτερα στους πά­σχοντες από πονοκεφάλους. Ή αγία Ελένη ή νεομάρτυς ή Σινωπίτις με τη δύναμη της θερμής προσευχής κα­τέβαλε τον πολυμήχανο εχθρό της και κράτησε τον θησαυρό της αγνείας της ασύλητο. Με το παντοδύναμο όπλο της προσ­ευχής μπορούμε και μείς πάντα να νι­κούμε στις μεγάλες ώρες των πειρα­σμών. Ιδιαίτερα οι σημερινοί χριστιανοί νέοι στο μεγάλο τους αγώνα για τη δια­τήρηση της αγνότητας ας έχουν δυνατό πρότυπο τους την άγια Ελένη. «Πάνσεμνε του Χριστού κόρη Ελένη, ή καθελούσα τον έχθρόν τη δυνάμει της πίστε­ως, διά παντός έκδυσώπει, έλεηθήναι τάς ψυχάς ημών». ΠΗΓΗ του βίου: Περιοδικό Άγιος Κυπριανός  ΑΝΤΕΧΟΥΜΕ  ...... και οι σημερινές 15χρονες οπαδοί του Σορος και της Νέας Τάξης, που λόγω της πλύσης εγκεφάλου που έχουν υποστεί κυρίως στα σχολεία αλλά και στις οικογένειές τους, βλέπουν παντού με υποκρισία, ρατσισμούς, φασισμούς (ενώ αυτούς ακριβώς υπηρετούν) και τους αρέσει ο πολυπολιτισμός και η διαφορετικότητα.... Λογικά θα τις ξαναδούμε στα Gay Pride.... Νομίζω ότι όλοι αντιλαμβανόμαστε ότι δυστυχώς δεν έχουν ουδεμίαν σχέση με την συνομήλική τους αγία Ελένη την Σινωπίτισσα...  Εξάλλου τέτοια πρότυπα σαν την αγία Ελένη είναι ενοχλητικά για την παιδεία μας και θάβονται.... και από την ιστορία και από τα θρησκευτικά....

Οσία Δόμνα η δια Χριστόν Σαλή του Τόμσκ (+16/29 Οκτωβρίου 1872)

site analysis

Οσία Δόμνα η δια Χριστόν Σαλή

του Τόμσκ

(+16/29 Οκτωβρίου 1872)

 Η Δόμνα Κάρποβνα γεννήθηκε στις αρχές του 19ου αιώνα από ευγενείς γονείς σε κάποιο χωριό της ρωσικής πόλης Πολτάβα  στην ουκρανική επαρχία Περεγιασλάβ.

 Εκεί φαίνεται ότι η Δόμνα ορφάνεψε από μικρή και την ανέθρεψαν συγγενικά της πρόσωπα, επίσης πλούσιοι.

Την σπούδασαν και σαν έφτασε σε ικανή ηλικία θέλησαν να την παντρέψουν.

Εκείνη δεν ήθελε και έτσι το έσκασε και τριγυρνούσε στους δρόμους της Πολτάβας,

όπου την συνέλαβαν με την κατηγορία της επαιτείας και την έστειλαν στην Σιβηρία.

 Εκεί δεν είχε μόνιμο τόπο διαμονής και άρχισε να προσποιείται την σαλή.

Τις περισσότερες νύχτες, είτε ήταν χειμώνας, είτε καλοκαίρι,τις περνούσε στο ύπαιθρο προσευχόμενη.

Ντυνόνταν πολύ παράξενα.

Αντί για ρούχα είχε περιζώσει το σώμα της με διαφόρων μεγεθών μπόγους,

που ήταν δεμένοι μεταξύ τους με σπάγκους.

Μέσα οι μπόγοι περιείχαν σχοινιά, παπούτσια ,σπασμένα γυαλιά, πέτρες,

ενώ από πάνω είχαν σακούλια με ψωμί, τσάι, κεριά, ζάχαρη, λιβάνι, γάλα ,μπίρα, λαχανικά ακόμα και τουρσιά. Αυτά όλα ήταν το ντύσιμό της ,

το οποίο συνεχώς μετακινούσε γύρω από το σώμα της ενώ προσευχόνταν.

Ήταν ένα είδος κομποσχοίνι.

Δεν ακολούθησε το πρότυπο των υπόλοιπων δια Χριστόν σαλών ,που ήταν μόνιμα ανυπόδητοι.

Η οσία φορούσε παπούτσια ή παντόφλες ,αλλά πάντοτε διαλυμένες.

Επίσης φορούσε σάλι ενώ πολλές φορές δύο ή τρία καπέλα ταυτοχρόνως.

Είχε επίσης και ένα παλτό, το οποίο λόγω των μπόγων δεν μπορούσε να φορέσει κανονικά,

ενώ τις βαρυχειμωνιές κατέληγε σε κάποιο δυστυχισμένο.

Κάποτε ο μητροπολίτης της περιοχής, Πορφύριος, που την είδε να κάθεται στο φοβερό κρύο της Σιβηρίας,

της έδωσε το δικό του παλτό, το οποίο η Δόμνα,αφού τον ευχαρίστησε,το πήρε και σε δύο ώρες βρισκόνταν στους ώμους κάποιου φτωχού.

Όταν το έμαθε ο ιεράρχης είπε:

«Η αγαπητή μας μικρή σαλή 

διδάσκει εμάς τους γνωστικούς...»

Οι μπόγοι της που ήταν ιδιαίτερα βαρείς και αποτελούσαν από μόνοι τους ένα είδος άσκησης,

δεν μπορούσαν να την προφυλάξουν, διότι ανάμεσά τους υπήρχε αρκετό κενό αρκετό να διαπερνά το κρύο και η βροχή.

 Συχνά κοιμόνταν στις αυλές κάποιων σπιτιών και μόλις ξυπνούσε το πρωί δε μιλούσε σε κανένα,

αλλά τακτοποιούσε τους μπόγους της για μία ολάκερη ώρα.

Ήταν η ώρα της εωθινής προσευχής.

Μετά χαρετούσε τους ιδιοκτήτες των αυλών που πέρασε το βράδυ με τα εξής:

«Καλημέρα.! Χρόνια πολλά ,χρόνια πολλά».!💓

Ακολούθως έκανε το σταυρό της, τους φιλούσε και άρχιζε τις σαλότητές,

μέχρι να αρχίσει η Θεία Λειτουργία στον κοντινό ναό.

Πολλές φορές ,αν υπήρχε πολύς κόσμος στον ναό,συνέχιζε και εκεί τις τρέλες της.

 Αγαπούσε πολύ τα ζώα και ιδιαίτερα τα μαντρόσκυλα.

Συχνά τα βράδια πλησίαζε τους χώρους που τα είχαν δεμένα και τα έλυνε.

Τα ζώα την αγαπούσαν 

και πολλές φορές μπορούσε κάποιος να τη δει τις νύχτες να ακολουθείται από ολάκερες αγέλες σκύλων.

Καθόντουσαν γύρω της και γρύλιζαν ευχάριστα.

Ανάμεσα στα γρυλητά ακουγόνταν και η γλυκειά φωνή της Δόμνας να σιγομουρμουρίζει:

«Υπεραγία Θεοτόκε σώσον ημάς.Πάσαι αι ουράνιαι δυνάμεις,τα Χερουβείμ και τα Σεραφείμ,πρεσβεύσατε υπέρ ημών».

Πάντοτε προσευχόνταν εάν ήξερε ότι δεν την βλέπει κανείς.

Μόλις αντιλαμβάνονταν ότι κάποιος την έβλεπε,άρχιζε τις σαλότητές της.

 Λίγο πριν κοιμηθεί απόκτησε το χάρισμα της προορατικότητας.

Οι κάτοικοι της πόλης της τήν ευλαβούνταν πολύ και όταν κοιμήθηκε ειρηνικά 

στις 16/29 Οκτωβρίου 1872 ..

Παρευρέθηκαν μαζικά στην κηδεία της που έγινε στο γυναικείο μοναστήρι του Τόμσκ, όπου και θάφτηκε.

Από το βιβλίο του Ίκαρου Πετρίδη Εμπαίζοντες''Ημείς μωροί δια Χριστόν''
ΠΗΓΗ.ΑΠΑΝΤΑ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ

Η ορεινή γυναίκα.

site analysis

κυρ-Φώτη Κόντογλου

Αν γυρίσεις τον κόσμο, θα δεις πως δεν θα βρεις παρά σπάνια ευτυχισμένους ανθρώπους και εκείνους με λιγόχρονη και άστατη ευτυχία, πικραμένους όμως θα βρεις πολλούς σε κάθε σου πάτημα. Αδέρφια σου στην χαρά δε θα βρεις πολλά, μα αδέρφια στην πίκρα θα βρεις πάρα πολλά. Αυτό φανερώνει πώς τούτος ο κόσμος είναι ένας τόπος που έρχεται ο άνθρωπος για να δοκιμαστεί, όπως το χρυσάφι στην φωτιά. Αφήνω πως ευτυχία δεν είναι η καλοπέραση του κορμιού, κι αυτό φαίνεται τρανότατα από το ότι οι καλοπερασμένοι και οι πλούσιοι δεν είναι ευτυχισμένοι, αλλά κάνουνε τον ευτυχισμένο και στο τέλος βαριούνται την ζωή τους. Η ευτυχία τους είναι μάλλον ρηχή και ψεύτικη, κι ολοένα ζητάνε να βρούνε την αληθινή ευτυχία, κ᾿ επιχειρούνε κάθε τόσο ν᾿ αλλάξουνε την ζωή τους. Μπορεί η ψυχή να είναι ευτυχισμένη και μέσα σε ένα κορμί δυστυχισμένο; Μπορεί να ισχύει αυτό το παράδοξο;
Μία από τούτες τις ημέρες βρέθηκα σ᾿ ένα βουνό πυκνοδασωμένο και μοσχοβολημένο και σαν να ξαναγεννήθηκα. Περπατούσα σ᾿ ένα έρημο μονοπάτι, κι ανάσαινα το δροσερό αεράκι που κατέβαινε από τις ραχούλες, μακριά από την πνικτική βρόμα της αλεποφωλιάς που την λένε πολιτεία, και που βγάζει μέσα της κάθε λογής κακία, πονηριά και ασχήμια, μ᾿ όλα τα ψεύτικα στολίδια που στολίσανε την πόρνη οι εραστές της.
Εκεί που περπατούσα, βλέπω να βγαίνει από το δάσος μία μικροκαμωμένη γυναίκα, μ᾿ ένα σακί στον ώμο. Ήτανε ξυπόλυτη, μ᾿ ένα τσεμπέρι και κρατούσε στο χέρι της ραβδί. Σαν ήρθε κοντά μου με χαιρέτησε μ᾿ έναν έμορφον χαιρετισμό. Το πρόσωπό της ήτανε πολύ εκφραστικό και συμπαθητικό, αλλιώτικο από τα πρόσωπα που βλέπουμε στην πολιτεία, που είναι γεμάτα αφηρημάδα, αδιαφορία, ανέκφραστες μάσκες. Με κοίταζε με προσοχή σαν μιλούσε και με περισσότερη προσοχή μ᾿ άκουγε όταν της απαντούσα. Η όψη της ήτανε βασανισμένη, μα γεμάτη αξιοπρέπεια, απλότητα και σεμνότητα. Το μικρό πρόσωπό της ήτανε ψημένο από τον αγέρα και τον ήλιο. Τα μάτια της ήτανε τόσο εκφραστικά και η ομιλία της τόσο σπουδαία, απονήρευτη και συμπαθητική, που τραβούσε τον άνθρωπο σαν μαγνήτης. Το σώμα της ήτανε κοκκαλιάρικο και πολύ σβέλτο, και μ᾿ όλο που ήτανε κακοντυμένη και ξυπόλυτη, είχε επάνω της κάποιο ανεξήγητο μεγαλείο, τόσο που ν᾿ απορεί κανείς και να συλλογίζεται γιατί δεν βρίσκονται πια τέτοιοι άνθρωποι ανάμεσά μας.
Μου μίλησε για τα πρόβατα που τα φύλαγε ο γιος της και εκείνη η ίδια, μου μίλησε για τα βάσανα που τραβάνε με τους βαριούς χειμώνες και για κάποιους «επίσημους ανθρώπους» που έρχονται από την Αθήνα με συνοδεία και που τους φοβερίζουνε πως θα πάρουνε τις βοσκές και που λένε πως δεν χρειάζονται τα πρόβατα και πως θα τα διώξουνε, επειδή στα βουνά κάνουνε περίπατο οι άνθρωποι που έρχονται από τα ξένα μέρη, και που δεν θέλουνε να βλέπουνε πρόβατα που κοπρίζουνε, μηδέ γιδερά, αλλά μοναχά δένδρα. «Έλα Χριστέ και Παναγία» μου λέγει. Η κοπριά που κάνουνε τα πρόβατα, μοσχοβολά. Η δική μας κοπριά βρωμά, η ανθρώπινη. Εμένα ο παππούς μου κι ο προπάππους μου, ο πατέρας μου κι ο άνδρας μου κι όλοι οι συγγενείς μου, αυτή την δουλειά κάνανε, με τα ζωντανά ζούσανε. Α! το γάλα και το μαλλί το θέλουνε οι άνθρωποι που έρχονται από την Αθήνα! Τα κακόμοιρα πρόβατα δεν θέλουνε!
Ακουμπισμένη στο ραβδί, με κοίταζε σαν να με ήξερε από χρόνια. Ήτανε σαν το αγριολούλουδο που κρύβεται ντροπαλά κάτω από την πέτρα. Και οι σοφοί και επίσημοι από την Αθήνα δεν θέλουνε να βλέπουνε μήτε πρόβατα μήτε τσοπάνηδες! Γιατί άραγε να βρίσκονται ΠΑΝΤΑ υπό διωγμό οι απλοϊκοί και καθαροί άνθρωποι; Αυτούς που δεν πειράζουνε κανένα, γιατί τους πειράζουν όλοι; Γιατί να κινδυνεύουνε να εξοντωθούνε οι απλοί και άβλαβοι άνθρωποι;"
Το έργο που συνοδεύει το κείμενο αυτό, είναι το πλέον αγαπημένο της οικογένειάς μας και πρόκειται για τη γνωστή πια Γριά, που έκανε ο Κόντογλου σε ηλικία 15 χρονών, όπως σημειώνει και ο ίδιος επάνω.