Η Χρυσταλλού και το θαύμα του Αποστόλου Ανδρέα

site analysis

Μιά φορά, ήταν μιά γυναίκα που την έλεγαν Χρυσταλλού. Τούτη η γυναίκα στον κόσμο είχε μόνο ένα γιό.Κι ήταν έξυπνος-έπαιρνε τα γράμματα πολλά-κι όμορφος και ζωηρός.

Μιάν ημέρα, μάνα μου, εβγήκαν οι Τούρκοι κι είδαν το παιδί πως ήταν παλλικάρι κι επήραν το.Από τότε η μάνα του… μέρα-νύκτα έκλαιε.

-Α, το γιό μου, α το γιό μου…Απόστολε Αντρέα μου, φανέρωσε μου τον, Απόστολε Αντρέα μου…

Μιά νύχτα πήγε ο Απόστολος Αντρέας και της λέει:

-Τι έχεις και κλέεις;

-Τι έχω; Μου κλέψαν το παιδάκι μου και δεν ηξέρω που ένι.Τον σκότωσαν; Ζεί; Τι τον εκάμαν δεν ηξέρω.

-Να μην μαραζώνεις, της λέει, τον έχουν πολλά καλά.Να μην κλέεις και σε δέκα χρόνους από τώρα να πάεις στο Μοναστήρι μου στην Καρπασία και θα τον εύρεις.

Έκτοτε σιώπησε η κακορίζικη, πήρε παρηγοριά.Πέρασε ένας χρόνος, άλλος ένας χρόνος…Τέλος πάντων να μην τα πολυλογούμε, τελείωσαν οι δέκα χρόνοι.Ετοιμάστηκε η Χρυσταλλού κι έπιασε τα τάματα που έταξε στον Απόστολο Αντρέα και πήγε στο Μοναστήρι του στην άκρη της Κύπρου.Πήρε πρόσφορα, άναψε λαμπάδες, έκαμε γιορτή, παράκληση, λειτουργήθηκε, μετάλαβε και βγήκε έξω από την εκκλησία.Είχε έγνοια, παρατηρούσε…Έρχονταν ξένοι πολλοί.Από ένα καράβι κατέβηκαν κάμποσοι κι ένας αξιωματικός των Τούρκων, ψηλός, όμορφος, λεβέντης.Παρατηρεί, εγνώρισεν την εκείνος.»Είναι η μάνα μου, λαλεί τούτη»!Πάει κοντά και της λέει:

-Ε, ποιά είσαι εσύ;

-Εκλέψαν μου το γιό μου, γιέ μου, εκλέψαν μου τον, εσκοτώσαν μου τον, τι τον εκάμαν δεν ηξέρω. Μου είπε όμως ο Απόστολος Αντρέας να’ ρτω σε δέκα χρόνους και θα τον εύρω.

-Θένα τον αναγνωρίσεις; Λαλεί της.Έχει τόσον καιρό να τον δεις.

-Θένα μου βοηθήσει, γιέ μου, ο Απόστολος Αντρέας να τον αναγνωρίσω.

Δεν έχει κανένα σημάδι πάνω του; Λαλεί της.

-Πάνω στο πόδι του. Από τον καιρό που ήταν μωρό, καθώς έπαιζε κοντά στη νεστιά, εκύλισ’ ένα κάρβουνο πάνω στο πόδι του.Μέχρι ν’ αρχίσει φωνές, μέχρι να πάω κοντά, κάηκε και σούρωσε.Τον πήρα στο γιατρό και του έβαλε κάτι πάνω και γλύκανε ο πόνος, και λίγο-λίγο υγίανε.Τού έμεινε όμως σημάδι.

-Έχω κι εγώ λαλεί της, ένα σημάδι. Σηκώνει τα ρούχα του…αρχίνησε κλάματα.

-Γιέ μου, λαλεί του, μα είσαι εσύ;

-Εγώ είμαι! Και λούστηκαν στο κλάμα.

Μάνι-μάνι πήγε κι αγόρασε ρούχα χριστιανικά για να βγάλει τα τούρκικα και πήγε εις τους παπάδες και τους είπε την ιστορία του.

-Να έρθετε να με διαβάσετε, να με λειτουργήσετε να φωρέσω τα ρούχα μου τα χριστιανικά, γιατί ηύρα τη μάνα μου.

Ήρθαν, εδιαβάσαν τον, ελειτουργήσαν τον, εκοινωνήσαν τον κι έκαψε τα ρούχα τα τούρκικα κι εφόρεσε τα ρωμεΐκα.

Είδες ο Απόστολος Αντρέας…!Πρέπει να’ χεις πίστη πάνω σου για να σε ακούει ο αφέντης μου ο Θεός.Πίστη και καλοσύνη.

Κυπριακό Λαϊκό Διήγημα Βασισμένο Σε Αληθινή Ιστορία

Μεταφέρθηκε Σε Γραπτό Λόγο Από Τον Χαράλαμπο Επαμεινώνδα

Πηγή: Http://Noctoc-Noctoc.Blogspot.Com/2008/11/Christallou-And-Miracle-Of-Saint-Andrew.Html

Κλαίει η Παναγία για τον Σπύρο μου.

site analysis

Μια μητέρα εξιστορεί το συγκλονιστικό θαύμα της Παναγίας και των Αγίων Αναργύρων, που έσωσε τη ζωή του γιού της.
Διαβάστε τη μοναδική διήγηση της μητέρας:

«Το όνομα μου είναι Αθηνά Παππά. Στις 24-10-08 ο υιός μου Σπυρίδων είχε ένα σοβαρότατο τροχαίο.Είχε χτυπήσει στο κεφάλι και είχα αιματώματα στον εγκέφαλο, νεκρά κύτταρα τα οποία δεν αναπλάθονται ποτέ ξανά και θλάση στο κέντρο του εγκεφάλου.

Ήταν στην εντατική του Ν.Ν.Α επί 29 πραγματικά πολύ δύσκολες μέρες διότι ήταν σε κώμα, διασωληνωμένος γιατί δεν μπορούσε ν’ αναπνεύσει και επιπλέον είχε αρχίσει η εσωτερική σήψη στα όργανά του.

Το αποκορύφωμα ήταν η 45-λεπτη ανακοπή που έκανε 3 ημέρες πριν την γιορτή της Παναγίας (τα εισόδια της Θεοτόκου).

Απ’ την ανακοπή του έμεινε ανεπάρκεια στην καρδούλα του, που θα την είχε για όλη του την ζωή.

Ο γιός μου ήταν 16 χρονών όταν συνέβη το τροχαίο. Εμείς πλέον δεν ξέραμε τι να παρακαλέσουμε τον Θεό. Οι γιατροί είπαν ότι αν ζήσει θα μείνει φυτό γιατί το χτύπημα στον εγκέφαλο είναι σ’ ένα σημείο όπου απ’ εκεί φεύγουν όλες οι πληροφορίες.

Μετά την ανακοπή και ενώ ήταν σε κώμα συνέχισε να βαραίνει. Δεν ανέπνεε, δεν λειτουργούσαν τα όργανά του, του έβαζαν αίμα και είχε πάρει και λοίμωξη όπου είχε 40 πυρετό.
Παρακαλούσαμε τον Θεό με τον άντρα μου να τον αναστήσει, δεν ξέραμε τι να πρωτοπαρακαλέσουμε.

Την επόμενη μέρα απ’την ανακοπή κάναμε ακόμη μία λειτουργία στον Άγιο Σπυρίδωνα, την εκκλησία που ήταν μέσα, στον προαύλιο χώρο του Ν.Ν.Α. Η λειτουργία τελείωσε στις 10 περίπου το πρωί.

Όταν άνοιξε το επισκεπτήριο στις 13.00 μάθαμε ότι είχε περάσει ο πνευματικός μας κύριος Στέφανος Νταλιάνης και διάβασε το παιδί μας στην εντατική κατόπιν εντολής του πατρός Παΐσίου και Ευμενίου που έχουν κοιμηθεί. Μπήκαμε στο δωμάτιο του και ώ του θαύματος το παιδί απ’ τον λαιμό και κάτω ήταν αναστημένο.

Ο πυρετός ήταν 36,6, τα νεφρά του δούλευαν κανονικά, είχε πολλά ούρα και κόπρανα και ανέπνεε μόνος του χωρίς μηχάνημα. Επιπλέον η καρδιά του δούλευε μόνη της χωρίς το μηχάνημα.

Οι γιατροί μας είπαν: πρόκειται για θαύμα. Ξαφνικά πήρε μπρος και εκτός από το κεφάλι του (ήταν σε κώμα) όλο του το σώμα δούλευε ρολόι. Αν συνεχίσει έτσι, μας είπαν, σε 2 ημέρες θα βγει από την εντατική. Όσο για τον εγκέφαλο μας είπαν θα μείνει φυτό…

Σε δύο ημέρες ξημέρωναν τα εισόδια της Θεοτόκου. Το πρωί κάναμε λειτουργία πάλι στον Άγιο Σπυρίδωνα και φύγαμε να πάμε στο Τζάνειο νοσοκομείο, διότι εκεί θα μετέφεραν το γιο μας. Καθώς πηγαίναμε στο Τζάνειο άρχισα να φωνάζω υστερικά.

«Έκλαψε η Παναγία και θέλω να μου φέρετε τα δάκρυά της. Κλαίει για τον Σπύρο μου».

Η αδερφή μου και ο άντρας μου προσπαθούσαν να με ηρεμήσουν, όμως εγώ ήμουν ανένδοτη και πολύ εχθρική μαζί τους γιατί δεν με πίστευαν. Φώναζα συνεχώς ότι κλαίει η Παναγία κάπου στον Ορωπό για τον Σπύρο μου αλλά όλοι με θεωρούσαν τρελή.

Δεν ήξερα τι έλεγα όμως επέμενα πολύ. Σε σημείο που μ’ άκουγαν οι γιατροί του Τζανείου και οι ασθενείς και προσπαθούσαν να με ηρεμήσουν. Εγώ ανένδοτη.

Ωστόσο η ώρα περνούσε και το ασθενοφόρο που μετέφερε το παιδί μας απ’ το Ν.Ν.Α δεν φαινότανε πουθενά. Εγώ γκρίνιαζα για τα δάκρυα της Παναγίας, μ’ έπιασε ανησυχία επειδή αργούσε να ‘ρθει το παιδί. Στις 1.30 περίπου το μεσημέρι έφτασαν.

Εγώ έκλαιγα πολύ και παρακαλούσα τους συγγενείς να μου φέρουν τα δάκρυα της Παναγίας μέχρι που είδα το φορείο με τους γιατρούς που συνόδευαν το παιδί μας να έρχονται… Οι γιατροί ήταν χαμογελαστοί… Το παιδί είχε ξυπνήσει καθ’ οδόν προς το Τζάνειο γι’ αυτό άργησαν να μας το φέρουν…

Είδαμε το παιδί μας ξύπνιο και δεν το πιστεύαμε. Τα μάτια του ήταν στη θέση τους και το αιμάτωμα που είχε στα μάτια είχε εξαφανιστεί. Είχε ξυπνήσειείχε ξυπνήσει καλά.

Ακόμη βέβαια δεν ξέραμε τι θα λειτουργούσε απ’ το σώμα του και τι όχι διότι μόνο μας κοιτούσε… Είχε ακόμη τραχειοστομία και την γαστροστομία…

Μόλις τακτοποιήσαμε το παιδί στο δωμάτιο εγώ άρχισα πάλι να φωνάζω και να μαλώνω με όλους. «Κλαίει η Παναγία για τον Σπύρο μου», τους έλεγα. Πηγαίνετε να μου φέρετε τα δάκρυά της. Κανείς δεν με καταλάβαινε, κανείς δεν με πίστευε. Κανείς δεν μου έδινε καμία σημασία…

Σε 2 ώρες περίπου και ενώ περιποιόμουν το γιο μου χτύπησε το κινητό μου και ήταν μια φίλη η οποία με ρώτησε σε ποιο νοσοκομείο και σε ποιο δωμάτιο είμαστε για να ‘ρθει. Μόλις ήρθε της λέω: «Μου ‘φερες τα δάκρυα της Παναγίας»;

Εκείνη με κοίταξε κάπως και μου είπε ότι η πεθερά της είχε πάει εκδρομή στον Ορωπό αλλά πρώτα πέρασε απ’ την εκκλησία ν’ ανάψει ένα κερί.

Εκεί έμαθε ότι η εικόνα της Παναγίας μυροβλύζει και κάθε χρόνο που είναι τα εισόδια της Θεοτόκου ανοίγουν την εικόνα και παίρνουν το μύρο. Πήρε μύρο για κείνη και θυμήθηκε και μένα και ζήτησε απ’ τον ιερέα και για μένα.

Το ‘δωσε στη νύφη της κι εκείνη έτρεξε και μου το ‘φερε. Παίρνω το μύρο απ’ τα χέρια της και χωρίς δεύτερη σκέψη το κάνω χαπάκι και του το βάζω με τη σύριγγα απ’ την γαστροστομία που είχε στο στομάχι. Εκεί ηρέμησα και δικαιώθηκα κιόλας στους συγγενείς μου.


Το ίδιο βράδυ γύρω στις 1.30 μπήκαν 2 γιατροί στο δωμάτιο οι οποίοι στάθηκαν πάνω απ’ το παιδί το κοίταξαν κάτι είπαν μεταξύ τους και έφυγαν. Είπα στην αδερφή μου να τρέξει στο διάδρομο να τους προλάβει νε μας πουν τι είδανε, όμως εκείνη δεν τους είχε δει.

Την επόμενη το πρωί που πήγα να κοινωνήσω στην εκκλησία του Τζανείου είδα ότι η εικόνα των Αγίων Αναργύρων και οι γιατροί που είχαν έρθει ήταν τα ίδια πρόσωπα.

Απ’ εκείνη την ημέρα τ’ αποτελέσματα ήταν θεαματικά. Ο Σπύρος μου έβγαλε την τραχειοστομία, την γαστροστομία, επικοινωνούσε και σε μία εβδομάδα δειλά-δειλά περπατούσε. Ο υπέρηχος της καρδιάς έδειξε ότι έχει καινούρια καρδιά και η μαγνητική εγκεφάλου έδειξε ότι το παιδί μας δεν είχε χτυπήσει ποτέ.

Βγήκαμε την ημέρα του Αγ. Σπυρίδωνος απ’ το νοσοκομείο περπατώντας. Οι γιατροί μας είπαν: Δεν ξέρουμε που πιστεύετε αλλά όλ’ αυτά η επιστήμη δεν μπορεί να τα εξηγήσει.

Πρέπει ακόμη να πώ ότι ο σταυρός που έφερε ο πνευματικός μας στην εντατική και σταύρωσε το παιδί μας κοκκίνισε. Η Παναγία σκέπασε το παιδί μας και τόσο ταπεινοί είναι οι Άγιοι μας όπου ανάστησαν το Σπύρο μας και σήμερα είναι εντελώς καλά. ”
Μεγάλη η χάρη της!

Αγία Αικατερίνη η Μεγαλομάρτυς – Γυναίκα πρότυπο ιεραποστολής (Επίσκοπος Αυγουστίνος Καντιώτης)

site analysis

 

Τῆς ἁγίας μεγαλομάρτυρος Αἰκατερίνης
25 Νοεμβρίου

Σήμερα, ἀδελφοί μου, ἑορτάζει ἡ ἁγία Αἰ­κατερίνη. Ἂν διαβάσε­τε στὰ συναξάρια τὸν βίο καὶ τὸ μαρτύριό της, θὰ ἔρθουν δά­κρυα στὰ μάτια σας. Λίγα μόνο λόγια θὰ πῶ, γιὰ νὰ δοῦμε πόσο μπορεῖ μιὰ γυναίκα νὰ συντελέ­σῃ στὴ μετάνοια καὶ ἐπιστροφὴ τοῦ λαοῦ μας.

* * *

Ἡ ἁγία Αἰκατερίνη δὲν ἔζησε μέσα σὲ μοναστήρι ἢ στὶς ὀπὲς τῆς γῆς, δὲν κρατοῦσε στὰ χέρια κομποσχοίνια· ἔζησε μέσα στὴν Ἀ­λεξάνδρεια, μιὰ πόλι ἀπὸ τὶς πιὸ διεφθαρμένες. Καμμιὰ φο­ρὰ ἀκοῦμε· Δὲν μπορεῖ κανεὶς ν᾽ ἁ­γιάσῃ στὸν κόσμο… Ἂν θέλῃς, μπορεῖς καὶ μέσ᾽ στὸν κόσμο νὰ μείνῃς διαμάν­τι τοῦ Χριστοῦ· ἅμα δὲν θέλῃς, καὶ στὰ Ἰεροσόλυμα καὶ στὸν Ἰορδάνη νὰ πᾷς, καὶ στὰ μοναστήρια καὶ στὰ ἀσκηταριά, μπορεῖ νὰ χάσῃς τὴν ψυχή σου. Δὲν εἶνε ὁ τόπος, ἀλλ᾽ ὁ τρόπος, ποὺ κάνει τὸν ἄνθρωπο νὰ ἁγιάσῃ.

Ἦταν ἀπὸ οἰκογένεια εἰδωλολατρῶν, μὲ τὴ διαφορὰ ὅτι ἡ μητέρα της εἶχε κάποια συμ­πάθεια στὸ Χριστιανισμό. Ἡ ἁγία διακρινόταν καὶ γιὰ εὐγένεια καταγωγῆς, καὶ γιὰ σοφία καὶ μόρφωσι, καὶ γιὰ ὀ­μορφιά. Πολλοὶ λοιπὸν τὴ ζήτησαν σὲ γάμο. Ἀλλ᾽ αὐτὴ ἀπέρριπτε ὅλες τὶς προτάσεις, γιατὶ τὴν εἵλκυε κάτι ἀνώτερο.

Δὲν εἶνε μόνο ὁ γάμος σκοπὸς τῆς ζω­ῆς. Μερικοὶ νομίζουν, γυναῖ­κες καὶ ἄντρες, πὼς ἅ­μα παντρευτοῦν πέτυχαν τὸ σκοπό τους. Δὲν εἶνε ἔτσι. Δὲν μπορεῖ νὰ ἱκανοποιήσῃ τὴ γυναῖ­κα ἕνας ἄντρας, ἂς εἶνε καὶ βασιλιᾶς. Καὶ δὲν μπορεῖ ὁ ἄντρας νὰ ἱκανοποιηθῇ καὶ μὲ τὴν καλύτερη καὶ ὡραιότερη γυναῖκα· πάνω κι ἀ­πὸ γυναῖκες κι ἀπὸ ἄντρες ὑπάρχει κάτι ἄλλο ἀνώτερο. Αὐτὸ δὲν σημαίνει ὅτι εἴμαστε ἐναν­τίον τοῦ γάμου. Ὄχι, ὑπὲρ τῆς οἰκογενείας εἴ­μαστε. Ἀλλὰ δὲν εἶνε καὶ δόγμα ὅτι «ἂν δὲν παντρευτῇ τὸ κορίτσι ἢ ὁ νέος, ἀλλοίμονό του». Ὁ ἄνθρωπος δὲν ἱκανοποιεῖ­ται. Πάνω ἀπὸ τὰ συνοικέσια ὑπάρχει κάτι ὑ­ψηλότερο ποὺ νοσταλγεῖ ἡ ψυχή.

Ἀπέρριπτε λοιπὸν ἡ ἁγία τὶς προτάσεις γάμου. Καὶ γιὰ ν᾽ ἀποφύγῃ τὴν πίεσι ἀπὸ τὴν οἰ­κογένειά της, εἶπε στὴ μητέρα της· Δέχομαι νὰ παντρευτῶ ὑ­πὸ τὸν ὅρο νὰ βρεθῇ κάποιος ποὺ νὰ μοῦ μοιάζῃ στὰ ἑξῆς· πρῶτον στὴν εὐγένεια τῆς καταγωγῆς, δεύτερον στὴ σοφία καὶ τὴ μόρφωσι, τρίτον στὰ πλούτη, καὶ τέταρτον στὴν ὀμορφιά· διαφορε­τικὰ δὲν δέχομαι.

Ἡ μητέρα της, ποὺ τὴν ἀγαποῦσε, πῆγε σὲ ἕναν ἀσκητὴ ποὺ ζοῦσε ἔξω ἀπὸ τὴν Ἀλεξάν­δρεια, εἶπε τὸν πόνο της καὶ ζήτησε τὴ συμβου­λή του. Ὁ σοφὸς ἐκεῖνος γέρον­τας κάλε­σε τὴν Αἰκατερίνη καὶ τῆς εἶπε· Ξέρω τί πόθο ἔ­χεις καὶ τί ὅρους θέτεις γιὰ νὰ συνάψῃς γάμο. Ἐγὼ λοιπὸν γνωρίζω κάποιον τέτοιο νέο, ποὺ διαθέτει ὄχι ἁ­πλῶς αὐτὰ ποὺ ζητᾷς ἀλλὰ ἀπείρως περισσότερα. Τὰ πλούτη του εἶνε ἀ­μέτρητα, στὴν εὐγένεια καὶ ὑψηλὴ καταγωγὴ δὲν τὸν φτάνει κανείς, ἡ σοφία του εἶνε ὠκεανὸς ἀνεξάντλητος, κι ἂν πῇς γιὰ τὸ κάλλος του ποτέ του δὲν γηράσκει, εἶνε ὁ «ὡραῖος κάλ­λει παρὰ τοὺς υἱοὺς τῶν ἀνθρώπων» (Ψαλμ. 44,3). Τὰ λόγια αὐτὰ ἄναψαν στὴν καρδιὰ τῆς κό­ρης ἐνθουσιασμὸ καὶ ἐνδιαφέρον γιὰ τὸ νυμφίο αὐτόν. Ἐνῷ ἄλλοι μὲ γλυκόλογα ἀνάβουν φωτιὲς ἁμαρτω­λὲς καὶ ἀπατοῦν τὰ κορίτσια, ὁ ἀσκητὴς αὐτὸς κατώρθωσε ν᾽ ἀνάψῃ στὴν καρδιὰ τῆς νέας τὸν θεῖο ἔρωτα γιὰ τὸ νέο αὐ­τόν, ποὺ δὲν ἦταν ἄλλος ἀπὸ τὸν Χριστό· για­τὶ μόνο ὁ Χριστὸς εἶχε τὰ χαρίσματα αὐτά.

Ἡ Αἰκατερίνη ζήτησε νὰ δῇ τὸν νέο – δὲν τῆς εἶχε πεῖ ἀκόμη ὁ ἀσκητὴς τὸ ὄ­νομά του. Ὁ ἀσκητὴς τῆς ἔδωσε τότε τὴν εἰκόνα τῆς ὑ­περαγίας Θεοτόκου καὶ τῆς εἶπε τὸ βράδυ νὰ προσευχηθῇ. Τὴ νύχτα –ὤ τοῦ θαύματος! ἂς μὴ πιστεύουν οἱ ἄπιστοι, δικαίωμά τους, ἀλλὰ δικαίωμά μας κ᾽ ἐμᾶς νὰ πιστεύουμε, γιατὶ ὑ­πάρχουν καὶ θεῖες ὀπτασίες καὶ ὁράματα– ἡ Αἰκατερίνη εἶ­δε τὴν Παναγία νὰ κρατάῃ τὸν Κύ­ριο στὴν ἀγ­κάλη της. Ἀλλ᾽ ἐνῷ ἡ Παν­αγία ἔ­λεγε στὸν Υἱό της νὰ κοιτάξῃ τὴν Αἰκατερίνη, ὁ Χριστὸς ἀπέστρεφε, γύριζε ἀλλοῦ τὸ πρόσω­πό του· δὲν ἤ­θελε νὰ τὴ δῇ. Ἡ Παν­αγία ρώτησε –Γιατί, Υἱέ μου, σὺ ποὺ ἐπιβλέπεις τὸν κόσμο ὅ­λο μὲ εὐ­σπλαχνία, γιατί τὸ πλάσμα σου τὴν Αἰ­κατερίνη δὲν θέλεις νὰ τὴν κοιτάξῃς; Ὁ Χριστὸς εἶ­πε· –Εἶνε ἄσχημη. –Ἄσχημη αὐτή; –Ναί, Μῆ­τερ μου, εἶνε ἄσχημη.

Ἡ Αἰκατερίνη ἔτρεξε στὸν ἀ­σκητὴ καὶ ρώτησε· –Τί πρέπει νὰ κάνω; –Ἂν θέλῃς, παιδί μου, εἶπε ἐκεῖνος, ν᾽ ἀποκτήσῃς τὴν ὡραιότητα τῆς ψυ­χῆς καὶ νὰ σ᾽ ἀγαπήσῃ ὁ Νυμφίος Χριστός, ἕ­νας τρόπος ὑπάρχει· νὰ μετανοήσῃς, νὰ πιστέ­ψῃς σ᾽ αὐτὸν καὶ νὰ βαπτισθῇς στὸ ὄνομά του. Κι ἀπὸ τότε ἄρχισε, γιὰ ἀρκετὸ διάστημα, νὰ τὴν κατηχῇ σὲ ὅλα τὰ δόγματα τῆς πίστεώς μας. Τέλος μὲ φλογερὴ καρδιὰ ὡμολόγησε «Πιστεύω στὸ Χριστό» καὶ βαπτίσθηκε Χριστι­ανή. Ἔτσι, μιὰ ἄλλη εὐλογημένη νύχτα, βλέ­πει ἄλλο ὅραμα. Εἶδε τὸ Χριστὸ νὰ λάμπῃ ὑ­πὲρ τὸν ἥλιο, καὶ δὲν ἀπέστρεφε πλέον τὸ πρό­σωπό του, ἀλλὰ τὴν κοίταξε μὲ βλέμμα γεμᾶτο στοργή. Ὤ τὸ βλέμμα τοῦ Χριστοῦ! Τὰ βλέματα τοῦ κόσμου εἶνε μάταια καὶ ἀπατηλά· τὸ βλέμμα τοῦ Χριστοῦ εἶνε ὁ παράδεισος. Κι ὅ­ταν ἡ Αἰκατερίνη εἶδε πάνω της τὸ βλέμμα τοῦ Χριστοῦ καὶ δέχθηκε τὴν ἀγάπη του, τότε κατάλαβε τί θὰ πῇ ζωή· ὅτι πάνω ἀπὸ πλούτη καὶ εὐγένειες κι ὅλα τὰ μάταια τοῦ κόσμου τούτου ὑπάρχει κάτι ἀνώτερο καὶ ὑψηλότερο, ποὺ ἀξίζει νὰ τὸ ἀγαπήσῃ κανεὶς ὁλόψυχα, καὶ αὐ­τὸ εἶνε ὁ Χριστός. Ἔτσι ἀφωσιώθηκε πλέον στὸ Χριστὸ καὶ ἔγινε «νύμφη Χριστοῦ», ὅπως λέει τὸ ἀπολυτίκιο τῆς σημερινῆς ἑορτῆς.

Μὰ ἦταν τότε ἐποχὴ διωγμοῦ, ἐπὶ τῆς βασι­λείας τοῦ Μαξεντίου (306-311 μ.Χ.), καὶ ὁ Χρι­στι­ανισμὸς στοίχιζε θυσίες. Ἀπὸ τοὺς πρώτους ποὺ συνελήφθησαν ἦταν ἡ Αἰκατερίνη. Τὴν ὡδήγησαν μπροστὰ στὸ κριτήριο κ᾽ ἐκεῖ ὡμολόγησε τὸ Χριστό. Ὅταν ὁ Μαξέν­τιος εἶ­δε τὴ σο­φία της κι ὅτι δὲν μπορεῖ νὰ τὰ βγάλῃ πέρα συζητώντας μαζί της, κάλεσε τοὺς πιὸ σοφοὺς ποὺ διέθετε καὶ μαζεύτηκαν στὴν Ἀλεξάνδρεια 150 σοφοί, ποὺ ἤξεραν ῥητορεία, φιλοσοφία, ἱστορία κ.τ.λ.. Μία ἡ Αἰκατερίνη – 150 αὐτοί. Ἔγινε ἔντονη διαλογικὴ ἀναμέτρησι μεταξύ τους. Τὸ ἀποτέλεσμα· οἱ σοφοὶ φιμώθηκαν, ἀποστομώθηκαν, δὲν μποροῦσαν ν᾽ ἀπαντήσουν στὰ ἐρωτήματα ποὺ τοὺς ὑπέβαλλε ἡ Αἰ­κατερίνη. Ἀναγκάστησαν νὰ ὁμολογήσουν τὴν ἧττα τους, παραδέχτηκαν ὅτι ἡ ἀληθινὴ θρησκεία εἶνε αὐτὴ ποὺ κηρύττει ἡ Αἰκατερίνη, πίστεψαν καὶ οἱ 150 κ᾽ ἔγιναν ὅλοι Χριστι­ανοί. Κατώρθωσε νὰ τοὺς ἑλκύσῃ στὴν πίστι!

Καὶ μόνο 150; προσθέστε σ᾽ αὐτοὺς καὶ ἄλ­λους 200. Τί ἦταν αὐτοί; Δὲν ἦταν φιλόσοφοι· ἦταν ἀγροῖκοι καὶ βάρβαροι, ποὺ δὲν τοὺς πιά­νεις μὲ λόγια καὶ ἐπιχειρήματα, ἀλλὰ μὲ ἄλλο τρόπο. Αὐτοὶ ἦταν ἡ φρουρὰ τῶν ἀνακτόρων μὲ ἐπὶ κεφαλῆς τὸν φρούραρχο Πορφυρίωνα. Ὅ­ταν ἄρχισαν τὰ βασανιστήρια τῆς ἁγίας καὶ ἔ­βλεπαν μία εὐγενῆ κόρη νὰ τὰ ὑποφέρῃ ὅλα μὲ χαμόγελο, ὅταν εἶδαν νὰ νικάῃ τὸν πόνο, ν᾽ ἀ­ναδεικνύεται ἀνώτερη ἀπὸ κάθε πειρα­σμό, καὶ οἱ 200 αὐτοὶ στρατιῶτες μαζὶ μὲ τὸν Πορφυρίωνα πίστεψαν στὸ Χριστὸ καὶ βαπτίσθηκαν.

Τότε μέσ᾽ στὰ ἀνάκτορα ἔγινε πνευματι­κὸς σεισμός. Κι αὐτὴ ἀκόμα ἡ βασίλισσα, ποὺ ἔ­βλεπε μιὰ γυναῖκα νὰ νικᾷ φιλοσόφους καὶ φρουράρχους, ὅλα τὰ δεινά, καὶ νὰ λάμπῃ σὰν ἀστέρι, πῆγε τὴ νύχτα, τὴ βρῆκε, ἔπεσε στὰ πόδια τῆς ἁ­γίας καὶ πίστεψε κι αὐτή.

Ἡ ἁγία Αἰκατερίνη δὲν εἶνε τυχαία ἁγία· ἔχει πολλοὺς τίτλους, ὅπως λέει ἡ Ἐκ­κλησία. Ἄλλες ἅγιες γυναῖκες ἔχουν ἕνα μόνο στεφά­νι· τὸ κεφάλι τῆς ἁγίας Αἰκατερίνης κοσμοῦν τρία στεφάνια· τὸ στεφάνι τῆς παρθενί­ας, τὸ στεφά­νι τῆς σοφίας, καὶ τὸ στεφάνι τοῦ μαρτυρίου· εἶνε καὶ παρθένος, καὶ σοφή, καὶ μάρτυς τοῦ Χριστοῦ.

* * *

Βλέπετε, ἀδελφοί μου, τί κατώρθωσε μιὰ γυ­ναίκα; Ἔφερε στὸ Χριστὸ 352 ψυχές. Καὶ πάν­τα λίγοι ζωντανοὶ Χριστιανοὶ εἵλκυαν πλήθη. Δώδε­κα ἦταν καὶ οἱ ἀπόστολοι, ἀλλὰ ἄλλαξαν τὸν κόσμο ὁλόκληρο. Βάλτε τώρα μπροστά σας τὸν καθρέπτη αὐ­τόν. Ἐμεῖς τί κάνουμε;

Γιά κοιτάξτε καὶ τοὺς χιλιαστάς, τοὺς μαρξι­στάς, τοὺς μασόνους, τοὺς αἱρετικούς, πῶς κινοῦνται. Καὶ βλέ­πεις τὸ Χριστιανὸ μουγγό. Τὴ γλῶσσα δὲν σοῦ τὴν ἔδωσε ὁ Θεὸς νὰ μιλάῃ γιὰ τὰ μάταια τοῦ κόσμου· κάνε τὴ γλῶσ­σα σου κιθάρα καὶ σάλπιγγα, ὅπως ἡ ἁγία Αἰ­κατερίνη. Δὲν εἴμαστε Χριστιανοί, θὰ κολαστοῦμε ἀδέρ­φια μου. Δὲν μπορεῖς φέρῃς στὴν Ἐκκλησία 352 ψυχές; φέρε 100. Δὲν μπορεῖς 100; φέρε 50. Δὲν μπορεῖς 50; φέρε 20. Δὲν μπορεῖς 20; φέρε 10. Δὲν μπορεῖς 10; φέρε 1 ψυχή!

Κάθε Κυριακὴ ἔρχεσαι στὴν ἐκκλησία· στὴ γειτονιά σου ὑπάρχουν ἄνθρωποι ποὺ δὲν πά­τησαν ποτέ στὴν ἐκκλησιά. Κάνε ἐκεῖνο ποὺ κάνουν οἱ ἐχθροὶ τῆς πίστεως. Σᾶς βάζω κανόνα καὶ πετραχήλι, γιατὶ δὲν εἶνε χριστιανισμὸς αὐτός. Μπρός! ἀπὸ τὴν ἄλλη Κυριακή, ὅλοι ὅ­σοι εἶστε ἐδῶ, νὰ φέρετε κ᾽ ἕναν ἄλλο στὴν ἐκ­κλησία. Κανείς πιὰ νὰ μὴν ἔρχεται μόνος του, ἀλλὰ νὰ φέρνῃ ἕνα, δύο, τρεῖς, γιὰ νὰ δοξάζεται ὁ Χριστός· ὅν, παῖδες ὑμνεῖτε καὶ ὑπερυψοῦτε εἰς πάντας τοὺς αἰῶνας.

(†) ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος

Β΄ μέρος ἀπομαγνητοφωνημένης ὁμιλίας, ποία ἔγινε στὸν ἱ. ν. Ἁγ. Σπυρίδωνος Ν. Ἰωνίας – Ἀθηνῶμ τὴν 25-11-1962 τὸ πρωί. Καταγραφή, σύντμησις καὶ διαίρεσις 17-10-2015.

Ἀπό τήν ἐπιφάνεια στήν οὐσία τῶν φαινομένων (διδακτική ἱστορία)

site analysis

Η δασκάλα γύρισε προς τη τάξη και ρώτησε τα παιδιά:

«Ένα κρουαζιερόπλοιο άρχισε να βουλιάζει στη θάλασσα και έπρεπε άμεσα να εκκενωθεί από τους επιβάτες. Ένα ζευγάρι έτρεξε γρήγορα προς τις σωσίβιες λέμβους. Όταν έφτασαν όμως, είδαν έντρομοι ότι υπήρχε χώρος για να σωθεί μόνο ένα άτομο.
Εκείνη ακριβώς τη στιγμή ο άντρας έσπρωξε τη σύζυγό του και πριν προλάβει εκείνη να αντιδράσει, πήδηξε αυτός μέσα στη βάρκα.
Τότε η γυναίκα του, η οποία στέκονταν στο πλοίο που βυθίζονταν, φώναξε στον σύζυγό της μια φράση».
Η δασκάλα σταμάτησε την αφήγηση της, γύρισε προς τη τάξη και ρώτησε τα παιδιά:
– «Τι νομίζετε ότι του φώναξε;»
Οι περισσότεροι από τους μαθητές με ενθουσιασμό απάντησαν ότι η σύζυγος φώναξε: «Σε μισώ!», «Δεν το περίμενα ποτέ αυτό από εσένα» και «Νόμιζα ότι με αγαπούσες».

Η δασκάλα παρατήρησε ένα αγόρι που ήταν συνέχεια σιωπηλό.
Τον ρώτησε τι πίστευε ότι φώναξε η σύζυγος και αυτός της απάντησε:
– «Κυρία, νομίζω ότι του φώναξε: «Να προσέχεις το παιδί μας»».
Έκπληκτη η δασκάλα τον ρώτησε:
– «Έχεις ακούσει ξανά αυτή την ιστορία;»
Το αγόρι κούνησε το κεφάλι του αρνητικά:
– «Όχι, αλλά αυτό ήταν που είπε και η δική μου μαμά στον μπαμπά μου, λίγο πριν πεθάνει από την αρρώστια της».

Η δασκάλα γύρισε προς τα παιδιά και τους είπε με χαμηλή φωνή:
– «Η απάντηση είναι σωστή».

Το πλοίο τελικά βυθίστηκε και όλοι όσοι δεν κατάφεραν να ξεφύγουν πνίγηκαν. Ο άντρας πήγε στο σπίτι και μεγάλωσε την κόρη τους μόνος του.

Πολλά χρόνια αργότερα, μετά το θάνατο του πατέρα της, η κόρη τους βρήκε τυχαία το ημερολόγιο του και διάβασε ολόκληρη την ιστορία. Ανακάλυψε ότι η μητέρα της, λίγο πριν επιβιβαστεί στο πλοίο, είχε διαγνωσθεί με μια ανίατη ασθένεια. Την κρίσιμη στιγμή, ο πατέρας έκανε αυτό που πίστευε ότι ήταν σωστό. Όχι για αυτόν, αλλά για την κόρη τους.
«Ήθελα τόσο να μείνω μαζί σου στο πλοίο αγαπημένη μου γράφει. Ήθελα να πεθάνουμε μαζί. Αλλά για χάρη της κόρης μας, επέλεξα να σε αφήσω μόνη», έγραφε στο ημερολόγιό του».
Τα παιδιά έμειναν για αρκετά λεπτά σιωπηλά μόλις η δασκάλα τελείωσε την ιστορία της.

Η δασκάλα τότε προσπάθησε να δώσει στα παιδιά να καταλάβουν το νόημα αυτής της ιστορίας:
«Το καλό και το κακό είναι περίπλοκα και πολλές φορές πολύ δύσκολο να τα κατανοήσεις.
Αυτός είναι και ο λόγος που δεν πρέπει να επικεντρώνεται κάποιος μόνο στην επιφάνεια και να κρίνει τον άλλον χωρίς να προσπαθήσει πρώτα να κατανοήσει τις πράξεις του.
·Αν έχετε βγει να φάτε με κάποιον φίλο και προσφερθείτε να πληρώσετε τον λογαριασμό, δεν το κάνετε γιατί έχετε πολλά χρήματα αλλά γιατί βάζετε την φιλία σας πάνω από τα χρήματα.
.Εκείνοι που παίρνουν πρωτοβουλίες στη δουλειά τους, δεν το κάνουν επειδή είναι χαζοί, αλλά επειδή καταλαβαίνουν την έννοια της ευθύνης.
· Όσοι ζητούν συγγνώμη μετά από έναν καυγά, δεν το κάνουν επειδή ξέρουν ότι υποστήριζαν την λάθος άποψη, αλλά επειδή εκτιμούν περισσότερο τον άνθρωπο δίπλα τους.
· Εκείνοι που είναι πρόθυμοι να σας βοηθήσουν, δεν το κάνουν επειδή σας χρωστάνε κάτι, αλλά επειδή σας βλέπουν ως ένα αληθινό φίλο.
· Εκείνοι που σας τηλεφωνούν συχνά, δεν το κάνουν γιατί δεν έχουν τίποτα άλλο να κάνουν, αλλά επειδή είστε στην καρδιά τους.
Μια ημέρα, όλοι θα αναγκαστούμε να χωρίσουμε από αυτούς που έχουμε σήμερα δίπλα μας.
Θα χάσετε τις κουβέντες σας, θα ξεχάσετε τα όνειρο που κάνατε μαζί τους.
Οι ημέρες θα περάσουν, τα χρόνια θα φύγουν και μια μέρα τα παιδιά σας θα δουν μερικές φωτογραφίες και θα σας ρωτήσουν:
– «Ποιοι είναι αυτοί οι άνθρωποι;»
– Και εσείς θα χαμογελάσετε με αόρατα δάκρυα, και θα τους απαντήσετε:

– «Είναι οι άνθρωποι με τους οποίους πέρασα τις καλύτερες μέρες της ζωής μου.»

Ευχαριστίες στον Κώστα Κ.

ΠΗΓΗ.http://istologio.org.

Η ΠΡΟΣΕΥΧΉ. ΓΕΡΟΝΤΙΣΣΑ ΔΩΡΟΘΕΑ. ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΣΤΗΝ ΑΛΆΣΚΑ.

site analysis

Πλησίασα την Γερόντισσα ενώ προσευχόταν κάτω από την εικόνα της Παναγίας που είναι κρεμασμένη στο τεράστιο έλατο λίγα μόλις μέτρα πριν τον απότομο κρημνό που καταλήγει στην θάλασσα, και τη ρώτησα μήπως θα έπρεπε να ρίξει κάτι πάνω της γιατί κάνει κρύο. Γύρισε το κεφάλι προς το μέρος μου και μου απάντησε ευγενικά: 
Όχι είμαι καλά, θα ήθελα μόνο να με αφήσετε για λίγο ήσυχη και να έλθετε να με φωνάξετε πριν τον εσπερινό εάν δείτε ότι αργώ, και βυθίστηκε ξανά στην προσευχή της.
Την κοιτούσα που στεκόταν ακίνητη κι έμοιαζε θαρρείς πνοή του δάσους καθώς η λεπτή σιλουέτα της χανόταν κυριολεκτικά στο θάμπος του δειλινού. Η μόνη κίνηση που πρόδιδε ότι η μαύρη σκιά κάτω απ’ το αιωνόβιο δέντρο ήταν άνθρωπος  ήταν όταν με ηρεμία σήκωνε το χέρι της για να κάνει το σημείο του σταυρού.
Ακούγονταν τα κύματα στα βράχια στο βάθος του κρημνού και η ανάσα από τις βελόνες των κόκκινων ελάτων της Σίτκα πάνω απ’ τα κεφάλια μας. Πόσα χρόνια αγιασμένης προσευχής σε αυτόν τον έρημο τόπο, σκεπτόμουν. Μια πραγματική μοναχή που σίγουρα με τον αγώνα της αυτόν έχει ανοίξει την πόρτα του Παραδείσου, σαν τον πατέρα μας τον Άγιο Γερμανό.
Λίγο πριν τον εσπερινό πριν προλάβουμε να την φωνάξουμε φάνηκε στο μονοπάτι. Έτσι γινόταν πάντα. Με ακρίβεια και συνέπεια. Ο Χέρμαν και η παρέα του έτρεξαν να την προϋπαντήσουν. Έσκυψε και τα χάιδεψε γλυκά. Έβγαλε μερικές κροκέτες που πάντα είχε σε ένα σακουλάκι στην τσέπη της και τους έδωσε. Ήρθε προς το μέρος μου και με κοίταξε κατευθείαν στα μάτια. Ξέρετε αδελφή, μου είπε με τον πιο πράο τρόπο που ένα πλάσμα αυτού του κόσμου μπορεί να σου μιλήσει, το ότι βρισκόμαστε μακριά από τους ανθρώπους μέσα στην μοναξιά και την ασφάλεια του ερημητηρίου μας δεν σημαίνει ότι και κατ’ ανάγκη έχουμε κερδίσει τον παράδεισο. Είναι πολύ παρακινδυνευμένο να το πει και να το πιστεύει κανείς. Η ώρα του Θεού έρχεται για τον καθένα μας μόνο όταν Εκείνος μας θεωρήσει πραγματικά έτοιμους και άξιους. 
Κάπου στην Περσία τον τέταρτο αιώνα, οι χριστιανοί υπέφεραν φοβερές διώξεις και μαρτύρια. Κυρίως όμως οι διώκτες τους καταφέρονταν με μένος κατά των μοναχών. Η ζωή των μοναχών δεν άξιζε τίποτε για τους διώκτες τους και γι’ αυτό τους σκότωναν κατά εκατοντάδες. Ένας Αββάς διηγήθηκε ότι κάποιος μοναχός από αυτούς που είχαν μαρτυρήσει παρουσιάστηκε στον παράδεισο. Εκεί τον ρώτησαν:
- Εσύ λοιπόν, πόσα χρόνια ήσουν μοναχός αδελφέ για να αξιωθείς τέτοιας τιμής και να βρίσκεσαι εδώ σήμερα; 
-Χρόνια, ρώτησε εκείνος με έκπληξη. Μα εμένα μόλις πριν από πέντε λεπτά ολοκληρώθηκε η κουρά μου. Δεν είχαν περάσει ούτε μόλις πέντε λεπτά που είχα λάβει και φορέσει το αγγελικό σχήμα! 
Κατάλαβες αδελφή, μου είπε αυτή την φορά η Γερόντισσα με φωνή αυστηρή και γεμάτη επισημότητα: για κάποιους φτάνουν μόνο πέντε λεπτά ενώ για άλλους δε φτάνει μια ολόκληρη ζωή!
Είχε δει μέσα στην ψυχή μου αυτό που εγώ δεν διέκρινα, τον κίνδυνο της υπερηφάνειας και του εγωισμού και μου απάντησε όπως έπρεπε, με τον πιο απλό τρόπο που γινόταν, διδάσκοντάς με. Απάντησε στον λογισμό μου με τον τρόπο του Θεού!

ΠΗΓΗ.ΑΠΑΝΤΑ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ

Ο επικεφαλής των συμμοριτών απεφάνθη πως αφού δεν μιλά Ελληνικά δεν της χρειάζεται η γλώσσα!

site analysis

Φωτογραφία του 1947 που εμφανίζει την Χρυσούλα Μπάτσικα από την Κουτσούφλιανη Ιωαννίνων με την τότε εννιάχρονη κόρη της Ευγενία.

ΕΓΚΛΗΜΑΤΑ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΩΝ...

 Το 1948 η Χρυσούλα Μπάτσικα κινούμενη με ένα γαϊδούρι από την περιοχή της Κόνιτσας όπου είχε μεταβεί με την εικονιζόμενη κόρη της για προμήθειες, προς την περιοχή της Κουτσούφλιανης όπου διέμεναν, έπεσαν σε ενέδρα συμμοριτών του ‘’ΔΣΕ’’ οι οποίοι αφού τις ακινητοποίησαν, τους κατέσχεσαν το γαϊδούρι με όλες τις προμήθειες, με την αιτιολογία πως ο ‘’ΔΣΕ’’ χρειάζονταν την ‘’βοήθειά’’ τους.

 Η Χρυσούλα Μπάτσικα κλαίγοντας τους εκλιπαρούσε μιλώντας στην βλάχικη διάλεκτο να τους τα επιστρέψουν καθώς οι προμήθειες αυτές που ήταν λάδι, πατάτες και αλεύρι, ήταν προμήθειες για πολλούς μήνες, χωρίς να έχουν την δυνατότητα να τα ξανά αγοράσουν.

 Οι συμμορίτες αδιαφορώντας για τις ικεσίες της, την χαστούκισαν και την ρωτούσαν βρίζοντάς την γιατί δεν μιλά Ελληνικά, η ανήλικη κόρη της, τους εξήγησε με σπαστά Ελληνικά πως είναι Βλάχοι στην καταγωγή, και όλοι στην οικογένειά της, και ιδίως οι μεγαλύτεροι σε ηλικία ομιλούν μόνο την Βλάχικη διάλεκτο.

 Ο επικεφαλής των συμμοριτών απεφάνθη πως αφού δεν μιλά Ελληνικά δεν της χρειάζεται η γλώσσα, οπότε διέταξε δύο εκ των συμμοριτών να την ακινητοποιήσουν και ένας τρίτος να της κόψει την γλώσσα.

 Διαδραματίστηκαν σκηνές αρχαίας τραγωδίας και φρίκης μεταξύ των θυμάτων μάνας και κόρης, και των θυτών, αφού η μεν κόρη έκλαιγε και εκλιπαρούσε να μην κακοποιήσουν την μάνα της δείχνοντας και μια εικόνα της Παναγίας κάνοντας τον σταυρό της για να αποδείξει ότι είναι Έλληνες Χριστιανοί, και η δε άτυχη μάνα έκλαιγε για την μοίρα της, αλλά και εκλιπαρούσε για να μην πειράξουν και την κόρη της.

Δυστυχώς οι συμμορίτες δεν κάμφθηκαν από τις εκκλήσεις μάνας και κόρης και έκοψαν την γλώσσα της μάνας.

Ένα γεγονός που σημάδεψε μάνα και κόρη για πάντα.

Το 1950 η οικογένεια Μπάτσικα μετανάστευσε στον Καναδά, όπου και εκεί το 1972 απεβίωσε η Χρυσούλα χωρίς να θελήσει ποτέ να επιστρέψει πίσω στην Ελλάδα, όπως και τα δύο της παιδιά.

Η Αγία Νεομάρτυς Βασιλική του Κοσόβου

site analysis

-«Αυτός δεν είναι ο θάνατός μου,αυτό δεν είναι το τέλος μου,αλλά η αρχή της αιώνιας ζωής.Αντίθετα εσείς,πεθάνατε για πάντα»

Του ιερομονάχου Σοφρωνίου Κοπάν από την Μονή Draganac του πολύπαθου Κοσόβου

 Η Αγία μάρτυς Βασιλική(Bosiljka) έζησε στα μέσα του 19ου αιώνα στο χωριό Pasjane,κοντά στην πόλη Gnjilane,στα ανατολικά της επαχίας του Κοσόβου.Τον καιρό της τουρκοκρατίας,το χωριό δεν είχε ναό,η οικογένεια της Βασιλικής όμως ήταν γνωστή για την ευλάβειά της.Πολλές φορές η Βασιλική πήγαινε για να λειτουργηθεί και να κοινωνήσει των Αχράντων Μυστηρίων στην Μονή Draganac,η οποία βρισκόνταν σε απόσταση 17 χιλιομέτρων και ήταν ένα καταφύγιο για τους χριστιανούς.

 Στην ηλικία των 17 ετών,η ήσυχη ζωή της Βασιλικής στο χωριό τελείωσε,εφόσον έπρεπε να απαντήσει με πίστη και θάρρος σε μία άνωθεν κλήση.Την περίοδο εκείνη,η οικογένειά της αποφάσισε να πάει στο Gnjilane,όπου ακόμη λειτουργούσε μία Ορθόδοξη εκκλησία,ο Προφήτης Ηλίας.Δυστυχώς,όπως συνήθως συνέβαινε την περίοδο της Οθωμανικής κατοχής,κάποιος μουσουλμάνος Αλβανός την είδε και μαγεύτηκε από την ομορφιά και την αθωότητά της και της ζήτησε να γίνει μουσουλμάνα για να παντρευτούν. Η Βασιλική αρνήθηκε,ενώ σαν απάντηση, στην πρόταση και στα δώρα του Αλβανού,του είπε ότι δεν έχει ανάγκη από άλλη πίστη και ότι δεν υπάρχει τίποτε ομορφότερο από τον Χριστό.

Foto: svetigora.com

 Ο μουσουλμάνος προσβλήθηκε από τα λόγια της νεαρής, την απήγαγε και την πήγε στο σπίτι του.Εκεί προσπάθησε να την πείσει κρατώντας την νηστική,χωρίς όμως αποτέλεσμα. Η Βασιλική ήταν σίγουρη ότι ο Χριστός ήταν αυτό που χρειάζεται και ότι κανένα βασανιστήριο δεν θα την απομακρύνε από Εκείνον και από την αγάπη Του.

Ο μουσουλμάνος τότε την παρέδωσε σε μία γυναίκα που ήταν χριστιανή και είχε εξισλαμιστεί,η οποία προσπαθούσε να την πείσει να γίνει μουσουλμάνα για το καλό το δικό της και της οικογένειάς της. Η νεαρή Βασιλική απάντησε εκ νέου ότι δεν έχει ανάγκη από άλλη πίστη εκτός από την Ορθόδοξη και ότι έχει ήδη ένα σύζυγο.Όταν η μουσουλμάνα την ρώτησε με περιέργεια ποιος είναι ο σύζυγός της,εκείνη απάντησε:«Ο Χριστός φυσικά!Αυτός είναι ο Νυμφίος μου,σε Εκείνον ανήκω και δεν θα παρατήσω ποτέ τον Χριστό και την πίστη μου όπως έκανες εσύ και σε λυπάμαι!»
Η Σέρβα μουσουλμάνα της απάντησε:«Μην έχεις πείσμα,άλλαξε πίστη για να σώσεις την ψυχή σου.

«Τότε η Βασιλική της απάντησε αποφασιστικά:«Δεν σώζεις έτσι την ψυχή σου,με αυτόν τον τρόπο την χάνεις!»

 Τότε την επέστρεψε στον μουσουλμάνο που την είχε ερωτευτεί και προσπαθούσε εκ νέου να την πείσει να αλλάξει πίστη για να την κάνει σύζυγό του.Αποτυγχάνοντας άρχισε να την βασανίζει.Πρώτα την κράτησε πάνω από την φωτιά για να την πνίξει ο καπνός και έπειτα πέταξε επάνω της αναμμένα κάρβουνα. Σε όλα αυτά,η μόνη απάντηση της Βασιλικής ήταν:«Σκοτώστε με.μόνο το σώμα μου μπορείτε να σκοτώσετε,εγώ όμως θα μείνω Ορθόδοξη,θα μείνω με τον Χριστό!

 Ταπεινωμένος που δεν μπορούσε να πείσει μία 17χρονη,ο μουσουλμάνος Αλβανός την έδεσε σ'ένα άλογο και την έσυρε στην πόλη,όπου αυτός και κάποιοι φίλοι του την τεμάχισαν ζωντανή φωνάζοντας:«Θάνατος στην βρωμερή Σέρβα!».
Όλο αυτό το διάστημα η Βασιλική προσευχόνταν και επαναλάμβανε τα λόγια:«Κύριε,δώσε μου δύναμη να υπομείνω μέχρι τέλους,μη με αφήσεις να πέσω,δώσε μου δύναμη μέχρι τέλους!»
Τα τελευταία της λόγια ήταν αυτά:«Αυτός δεν είναι ο θάνατός μου,αυτό δεν είναι το τέλος μου,αλλά η αρχή της αιώνιας ζωής.Αντίθετα εσείς,πεθάνατε για πάντα»

 Η οικογένειά της κατάφερε να περιμαζέψει τα λείψανά της με την άδεια των τουρκικών αρχών,και τα έθαψε κάτω από τα ερείπια του πρώην ναού του χωριού.Μετά από μερικές δεκαετίες έγιναν μια σειρά από μεταρρυθμίσεις με στόχο την αναδιοργάνωση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας,(Τανζιμάτ)και οι χριστιανοί μπορούσαν και πάλι να χτίσουν ναούς,το χωριό Pasjane ξανάχτισε τον ναό του και τοποθέτησαν τα λείψανα της Βασιλικής σε μία κολώνα.

Η τοποθέτηση των λειψάνων σε μία πέτρινη κολώνα ή στα θεμέλιά της ήταν μία σύνηθη πρακτική στην οθωμανική Σερβία επειδή εαν τα λείψανα ήταν σε κοινή θέα οι Τούρκοι και οι Αλβανοί συχνά προχωρούσαν στην σύλησή τους.Με αυτόν τον τρόπο πολλά λείψανα,ανάμεσά τους και της Αγίας Νεομάρτυρος Βασιλικής,διεσώθησαν μέχρι τις μέρες μας.

Η αγιοκατάταξή της έγινε στις 28 Απριλίου/10 Μαΐου 2018 από την Ιερά Σύνοδο του Πατριαρχείου Σερβίας και η μνήμη της τιμάται στις 13/26 Οκτωβρίου

πηγή/Απόδοση στα ελληνικά π.Γεώργιος Κονισπολιάτης για το proskynitis.blogspot

Η μοναχή Βέρα της Όπτινα και η φωνή της Παναγίας που της έλεγε «'Ελα σε εμένα»

site analysis

 ...Έτσι η Ζένια εργάστηκε στο μοναστήρι μέχρι το θάνατό της, μέχρι που ήρθε το ασθενοφόρο και την πήγε στο νοσοκομείο. Η διάγνωση των γιατρών τους εξέπληξε όλους. Είχε καρκίνο σε προχωρημένο στάδιο, το συκώτι της ήταν ήδη διαλυμένο. Την κράτησαν για κάποιο χρονικό διάστημα στο νοσοκομείο κάνοντάς της ανώφελες ενέσεις και δίνοντάς της ψεύτικες ελπίδες. Συνέβαινε δηλαδή η συνηθισμένη υποκρισία μπροστά στο θάνατο, όταν οι γιατροί καταλαβαίνουν ότι καμιά θεραπεία δεν βοηθάει τον ασθενή και το μόνο που μπορούν να κάνουν είναι να μην τον αφήσουν να πεθάνει στο νοσοκομείο αλλά να πεθάνει στο σπίτι του. 

Ο Γέροντας έφερε την Ευγενία στο σπίτι της.

Ειδοποίησαν με τηλεγράφημα τους γιους της. Φτάνοντας βιαστικά κοντά στη μητέρα τους, στο κελί είχε ήδη γίνει η κουρά της. Όπως θα αναγνωρίσουν αργότερα, τους συγκίνησε η σκέψη πως, ενώ πέθαινε η επίγεια μητέρα τους, γεννιόταν η μοναχή Βέρα.

Η μοναχή Βέρα έζησε στη γη ως μοναχή δεκατέσσερις ημέρες. Στο κελί της έμπαιναν μόνο όσοι είχαν ευλογία από τον γέροντα παρότι πολλοί προσφέρθηκαν τότε να την βοηθήσουν

- Τι γυρεύετε όλοι εσείς εκεί; έλεγε ο γέροντας. Αφήστε την επιτέλους ήσυχη.

 Ούτε εμένα με άφηναν να μπω στο κελί της μοναχής Βέρας, ωστόσο όμως την είδα μια φορά. Την ώρα που καθάριζαν το κελί της με παρακάλεσαν να καθίσω δίπλα της στο παγκάκι κοντά στο σπίτι. 

Τότε την είδα πρώτη φορά με μοναχικά ενδύματα και με εξέπληξε η αλλαγή της: το πρόσωπό της έλαμπε με μια ουράνια χαρά και εξέπεμπε φως.Αγκαλιαστήκαμε

- Συγχώρεσε με, μητερούλα Βέρα.

- Συγχώρεσέ με εσύ, αγαπητή μου, συγχώρεσέ με.

Αγκαλιαζόμασταν καταλαβαίνοντας πως είναι ο τελευταίος αποχαιρετισμός και η μητερούλα Βέρα μου είπε:

- Ξέρω ότι σύντομα θα πεθάνω, αλλά είμαι τόσο ευτυχισμένη! Τι γέροντα έχω! Πόσο πολύ αγαπάει όλον τον κόσμο. Από πού αντλεί τόση αγάπη;

Συνέβαινε κάτι ανεξήγητο και εγώ την παρακάλεσα:

- Μητερούλα Βέρα, διηγήσου μου κάτι για σένα.

- Είχα μια ζωή δύσκολη. Ήμουν ορφανή και η ζωή μου ήταν γεμάτη πίκρες. Δόξα τω Θεώ πάντων ένεκεν!

Μη θέλοντας να γογγύσει άλλο, η μοναχή Βέρα δεν μου είπε τίποτε περισσότερο. 

 Εγώ γνωρίζω για εκείνη μόνο το γεγονός πως από νωρίς έμεινε χωρίς σύζυγο και με παιδιά μικρά στην αγκαλιά. Δεν είχε πού να ζήσει και δεν περίμενε βοήθεια από κανέναν. Τότε ακολούθησε τα ίχνη των θαρραλέων εκείνων Σιβηριανών που φεύγουν στον απομακρυσμένο βορρά όπου αντλούν πετρέλαιο ή αέρια. Τον χειμώνα εδώ η θερμοκρασία πέφτει κάτω από τους πενήντα βαθμούς. Τα πουλιά πέφτουν ενώ πετάνε και μετά από μία ανεμοθύελλα μπορείς να χάσεις τον δρόμο για το σπίτι. Στον βορρά όμως οι μισθοί ήταν καλύτεροι και στα αέρια η Βέρα πληρωνόταν καλύτερα αφού έπαιρνε και ανθυγιεινό επίδομα.

Οι ειδικοί στην έρευνα αερίων είχαν ένα σύνθημα: «Χημικά, χημικά, όλο το πρόσωπο γεμάτο μελανιές». Η νεαρή μητέρα όμως εκτιμούσε αυτά τα χημικά που προσέφεραν στα παιδιά της φαγητό. Όλη της τη ζωή έτρεχε σαν ένας μαραθωνοδρόμος προς τον τελικό σκοπό να αποκτήσει ένα διαμέρισμα και να σταθούν τα παιδιά της στα πόδια τους. Δεν αρνήθηκε ποτέ το Θεό, αλλά δεν τον γνώριζε. Μερικές φορές είχε τόση μελαγχολία, που την έπαιρνε ο ύπνος με τα μάτια πλημμυρισμένα από δάκρυα. Είδε στον ύπνο της την Παναγία έτσι όπως αγιογραφείται στην εικόνα «Πολλαπλασιασμός των σιτηρών». Η Ζένια ξύπνησε ευτυχισμένη ακούγοντας τη φωνή:

- Έλα σ’ Εμένα!

- Θα έρθω! αναφώνησε η Ζένια, μην ξέροντας που έπρεπε να πάει.

Για τη Ζένια το όνειρο ήταν μια αποκάλυψη τόσο μεγάλη, που πήρε άδεια και έφυγε για τη Μόσχα για να βρει τον «πίνακα» όπως πίστευε τότε. Γύρισε όλα τα μουσεία και ρωτούσε: «Μήπως να είδατε έναν παρόμοιο πίνακα;»

- Ισως ψάχνετε τη «Μαντόνα» του Ραφαήλ, την ρωτούσαν αυτοί. Και εκεί η Παναγία στέκεται πάνω στα σύννεφα.

- Όχι, στο κάτω μέρος υπήρχαν σπαρτά και δέσμες σιταριού.

Χρόνια ολόκληρα ρωτούσε για να βρει τον «πίνακα». Εν τω μεταξύ είχε γίνει μια συνειδητή χριστιανή. Κάποια στιγμή και ενώ βρισκόταν σε άδεια, η Ζένια επισκέφτηκε μια φίλη της στην Καλούγκα κι εκείνη της πρότεινε να πάνε μαζί στην Όπτινα.

Όταν η Ευγενία είδε στο μοναστήρι την εικόνα «Πολλαπλασιασμός των σιτηρών» κοκάλωσε. Αυτός ήταν ο «πίνακάς» της και η φωνή της Παναγίας την καλούσε εκ νέου:

- Έλα σ’ Εμένα!

- Έρχομαι! απάντησε αυτή.

Πούλησε το διαμέρισμά της και ήρθε στο μοναστήρι.

Ήδη άνθιζαν τα τελευταία χρυσάνθεμα κι εμείς καθόμασταν στο παγκάκι ενθυμούμενες λεπτομέρειες από τη ζωή της.

- Θυμάσαι όταν έβαψες το ταβάνι και έπεσες;

- Ναι, τότε που χτύπησα και νόμιζα πως θα πεθάνω. Καθόμουν στο πάτωμα γεμάτη αίματα και δεν μπορούσα να σηκωθώ. Μόνο προσευχόμουν και εκλιπαρούσα την Παναγία να έλθει κάποιος να με βοηθήσει. Τη στιγμή εκείνη μπήκαν μέσα οι τρεις μοναχοί της Όπτινα που δολοφονήθηκαν το Πάσχα, ο ιερομόναχος Βασίλειος, ο μοναχός Τρόφιμος και ο μοναχός Θεράπων. Με σήκωσαν και μου είπαν...

- Τι συνέβη;

Η μοναχή Βέρα όμως σώπασε κουνώντας το κεφάλι της και δεν αποφάσισε να μου μιλήσει γι’ αυτό.

- Ξέρεις, θυμήθηκα εγώ, πως οι ίδιοι ήρθαν στη μοναχή Σεπφόρα πέντε μέρες πριν από το θάνατό της; «0 π. Βασίλειος στεκόταν χαμογελαστός στην πόρτα, μου διηγόταν η ίδια, ενώ ο π. Τρόφιμος και ο π. Θεράπων με ασπάζονταν ο ένας στη μύτη κι ο άλλος στο μέτωπο”.

Κατά το μοναχικό έθος το πρόσωπο της ηγουμένης Σεπφόρας στην κηδεία ήταν καλυμμένο με το κουκούλι και αποχαιρετώντας την οι άνθρωποι την ασπάζονταν «ο ένας στη μύτη κι ο άλλος στο μέτωπο».

- Ναι, το γνωρίζω, μου είπε η μοναχή Βέρα, εμφανίζονται στους ανθρώπους και τους βοηθούν.

- Σε βοηθούν κι εσένα;

- Πάρα πολύ!

Σώπασε ξανά, κοιτώντας ήσυχα με ένα βλέμμα απόμακρο στο άγνωστο εκείνο μέρος όπου οι ζωντανοί δεν μπορούν να μπουν. 

«Ψάχνουμε την ησυχία σε μια ησυχία από εμάς “πλασμένη”, έγραφε ο Όσιος Νεκτάριος της Όπτινα, αλλά αυτή αποκτάται μόνο δια του σταυρού».

Ωστόσο αυτός είναι βαρύς σταυρός. Η νοσοκόμα που καθόταν δίπλα στο κρεβάτι της ετοιμοθάνατης μοναχής Βέρας μάς διηγιόταν αργότερα πως οι πόνοι της ήταν αφόρητοι και δεν την βοηθούσε κανένα φάρμακο. Δεν άκουσε όμως ποτέ τη μητερούλα να παραπονιέται. Δάγκωνε τα χείλη της από τον πόνο. Ακόμη ψιθύριζε μια προσευχή: «Άξιον εστί κατά τα έργα μου να υποφέρω όλα αυτά, μνήσθητί μου, Κύριε, εν τη Βασιλεία Σου».

Ο γέροντας την εξομολογούσε και την κοινωνούσε καθημερινά. Έπειτα κατέστη αδύνατο να την κοινωνάει επειδή δεν μπορούσε πια να καταπιεί ούτε μια γουλιά νερό.

 Μια μέρα που βασανιζόταν από φριχτούς πόνους, παρακάλεσε:

- Πάτερ, παρηγόρησέ με.

- Εμείς είμαστε μοναχοί, αδελφή Βέρα, και δεν χρειαζόμαστε παρηγοριά.

Και πάλι συμπλέχτηκαν σε εκείνον τον αόρατο πνευματικό πόλεμο, στον οποίο όσο πιο κοντά βρίσκεται η σωτηρία, τόσο πιο σκληρή είναι η μάχη...

- Πάτερ, δεν μπορώ πια. Ευλόγησέ με για το δρόμο!

- Να περιμένουμε μέχρι την Κυριακή, αδελφή Βέρα, είπε ο γέροντας προσευχόμενος.

Την Κυριακή ήταν η ονομαστική εορτή του γέροντα και η κοινή γιορτή όλων των πνευματικών του τέκνων που κοινώνησαν όλοι εκείνη την ημέρα. Η μοναχή Βέρα κοινώνησε χωρίς δυσκολία στο κελί της, ενώ ο γέροντας τη σταύρωσε τρεις φορές ευλογώντας το δρόμο. Μετά τη Θεία Κοινωνία ο πόνος εξαφανίστηκε και η ψυχή βρήκε ανάπαυση.

Όταν απέλυσε η Θεία Λειτουργία ευχηθήκαμε στον γέροντα. Ξαφνικά η ψυχή μου άρχισε να λυπάται:

- Πάτερ, ευλογήστε με να πάω στην αδελφή Βέρα.

- Πήγαινε!

Έτσι αξιώθηκα να δω το οσιακό τέλος της μοναχής Βέρας. Εκείνη κοίταξε χαμογελώντας την εικόνα «Πολλαπλασιασμός των σιτηρών», σταύρωσε τα χέρια της στο στήθος όπως όταν κοινωνούμε και στέναξε για τελευταία φορά.

- Εγώ φοβάμαι τους πεθαμένους, άγγιξέ την εσύ, μου είπε η μοναχή που είχε βάρδια στο κελί της. Δεν καταλαβαίνω, αποκοιμήθηκε ή...

Η ψυχή της μοναχής Βέρας ήδη κατευθυνόταν σαν αστραπή προς τους Ουρανούς. Αυτό είναι ένα δώρο - να πεθάνεις ανήμερα μιας μεγάλης εορτής έχοντας κοινωνήσει. Ειδοποίησαν τον γέροντα;

- Η μοναχή Βέρα εκοιμήθη. Τι να κάνουμε;

- Διαβάστε το Ψαλτήρι και έρχομαι κι εγώ.

Λένε ότι δεν πρέπει να κοιτάς το πρόσωπο ενός κεκοιμημένου μοναχού. Όσο όμως έντυναν τη μοναχή Βέρα δεν χόρταινα να κοιτάζω το φωτεινό της πρόσωπο. Στο κεφάλι της μοναχής είχαν βάλει το κουκούλι, την πνευματική περικεφαλαία, στα χέρια της το κομποσχοίνι, τη σπάθη του πνεύματος και ήδη καταλάβαινες, χωρίς πολλά λόγια, πως είναι ένας στρατιώτης του Χριστού που βγήκε νικητής από τον πόλεμο. Υπήρχε ένα αίσθημα χαράς, νίκης, τόσο που είπα:

- Γέροντα, να είχα κι εγώ ένα τέτοιο τέλος!

- 0 Θεός να σε αξιώσει, μου απάντησε ο γέροντας, αποχαιρετώντας με δάκρυα στα μάτια τη ρέμπελη και χαϊδεμένη πνευματική του κόρη.

Η μοναχή Βέρα Μπαρισνίκοβα εκοιμήθη εν Κυρίω στις 11 Οκτωβρίου 1998 και κηδεύτηκε στο μοναχικό κοιμητήριο του Σαμορντίνο. Τον τάφο της τον σκιάζει η εικόνα της Παναγίας «Πολλαπλασιασμός των σιτηρών». Σύντομα κοντά στον τάφο της ιδρύθηκε μια σκήτη προς τιμήν της εικόνας της Παναγίας «Πολλαπλασιασμός των σιτηρών».

Νίνα Πάβλοβα-Η ημέρα του αρχαγγέλου Μιχαήλ,εκδόσεις Πορφύρα

ΠΗΓΗ.ΠΡΟΣΚΥΝΗΤΗΣ