Ἡ ἁγία Μακρίνα (19 Ἰουλίου) (+Μητροπολίτου Φλωρίνης Αυγουστίνου Καντιώτου)

site analysis

Ἡ ἁγία Μακρίνα

(Ομιλία του †Επισκόπου Φλωρίνης Αυγουστίνου Καντιώτου)

Ἡ ἁγία Μακρίνα, ἀγαπητοί μου, ἔζησε τὸν τέταρτο (Δ΄) αἰῶνα σὲ μία ἀπὸ τὶς ὡραιότερες πόλεις τῆς Μικρᾶς Ἀσίας, τὴν Καισάρεια τῆς Καππαδοκίας. Γεννήθηκε τὸ 327 μ.Χ.. Ἀνῆκε σὲ πολύτεκνη οἰκογένεια καὶ ἦταν τὸ πρῶτο καὶ μεγαλύτερο παιδί. Ἡ μητέρα της,ἡ ἁγία Ἐμμέλεια, εἶχε σύζυγο τὸν Βασίλειο,καὶ ἀπὸ τὸ γάμο τους ἀπέκτησαν δέκα παιδιά, τέσσερα ἀγόρια - ἕξι κορίτσια. Ἡ οἰκογένεια αὐτὴ εἶνε ὑπόδειγμα οἰκογενείας.Ἡ ἁγία Μακρίνα, ὡς μεγαλύτερη, ἀναδείχθηκε δεύτερη μάνα τοῦ σπιτοῦ . Φρόντιζε μὲστοργὴ γιὰ τ᾿ ἀδέρφια της καὶ συνέβαλε στὴν διαπαιδαγώγησί τους.

Τρεῖς ἔγιναν ἐπίσκοποι· ὁ ἕνας εἶνε ὁ Μέγας Βασίλειος, ὁ δεύτερος εἶνε ὁ Γρηγόριος Νύσσης, ὁ τρίτος εἶνε ὁ Πέτρος ἐπίσκοπος Σεβαστείας· τὸ τέταρτο ἀγόρι, ὁ Ναυκράτιος, ἔγινε μοναχός. Εἶχε δὲ καὶ πέντε ἀδελφές. Ὁ πρῶτος ἀπὸ τὰ ἀγόρια, ὁ Μέγας Βασίλειος, εἶνε καύχημα τῆς Ἐκκλησίας· σοφὸς ἱεράρχης, ποὺ σπούδασε τὴν ἑλληνικὴ σοφία στὴν Ἀθήνα, μετὰ ἐπέστρεψε στὴν πατρίδα του, καὶ τέλος ἔγινε ἐπίσκοπος Καισαρείας. 

Ὁ Μέγας Βασίλειος στὴν ἀρχὴ εἶχε κλίσι στὸ δικηγορικὸ ἐπάγγελμα καὶ διέπρεπε σ᾿ αὐτό. Ἀλλὰ ἡ ἁγία Μακρίνα ἐπέδρασε στὸν χαρακτῆρα του καὶ τὸν ἔστρεψε σὲ πνευματικὰ ἐνδιαφέροντα καὶ μελέτες, καθὼς καὶ τὰ ἄλλα μικρότερα ἀδέρφια της. Ὑπάρχει μία ὡραία εἰκόνα, ποὺ παριστάνει τὴν ἁγία Μακρίνα νὰ περιποιῆται τὸ μικρότερο ἀδελφό της τὸν Πέτρο.
Ἡ Μακρίνα διακρινόταν γιὰ τὸ κάλλος της,τὸ σωματικὸ καὶ τὸ ψυχικό. Ἀπὸ μικρὴ διδάχθηκε τὶς ἀλήθειες τῆς πίστεως, τὶς ὁποῖες ἐφύλαττε μὲ ζῆλο. Ἦταν ἀρκετὰ μορφωμένη. Σὲ νεαρὰ ἡλικία μνηστεύθηκε ἕναν ἐκλεκτὸ νέο τῆς Καισαρείας. Ἀλλὰ προτοῦ νὰ γίνῃ ὁ γάμος ὁ μνηστήρας της ἀπεβίωσε ἐνῷ βρισκόταν σὲ ταξίδι γιὰ τὴν συλλογὴ δημοσίων φόρων. Ἐν συνεχείᾳ, μολονότι πολλοὶ τὴ ζητοῦσαν νὰ τὴν πάρουν σύζυγο, ἐκείνη δὲν θέλησε πλέον ἄλλο γάμο. Ἔμεινε στὸ σπίτι.Προτίμησε τὴ χηρεία παρ᾿ ὅλες τὶς δυσκολίες της. Ἀπομακρύνθηκε ἀπὸ κάθε κοσμικὴ συναναστροφὴ καὶ ἀφωσιώθηκε στὴν καλλιέργεια τῶν ἀρετῶν. Συγχρόνως βοηθοῦσε τὴ μητέρα της στὴν ἀνατροφὴ τῶν μικροτέρων ἀδελφῶν της. Εὐγενὴς ψυχὴ ἡ Μακρίνα, βλέποντας τὴ ματαιότητα τῆς παρούσης ζωῆς, ἀπεφάσισε ν᾿ ἀφοσιωθῇ πλέον ἐξ ὁλοκλήρου στὸ Θεό .Ἀνεχώρησε καὶ ἀπεσύρθη μαζὶ μὲ τὴ μητέρα της σ᾿ ἕνα ἐρημικὸ ἀγρόκτημά τους στὸν Πόντο, μέσα σ᾿ ἕνα θαυμάσιο τοπίο μὲ βλάστησι καὶ δάση, ὅπου ἀκούγονταν τὰ κελαϊδήματα τῶν πουλιῶν καὶ ἔτρεχε ὁ Ἴρις ποταμός. Ἐκεῖ ἔχτισαν ἕνα γυναικεῖο μοναστήρι. Ἐκεῖ ἐμόνασε καὶ ἀσκήτευε. Ἔζησε μὲ προσευχή, μὲ μελέτη τῶν Γραφῶν καὶ μὲ ἀγαθοεργία. Ἡ ἁγία ζωή της εἵλκυσε καὶ ἄλλες γυναῖκες. Ἔτσι σχηματίσθηκε ἕνα κοινόβιο, ψυχὴ τοῦ ὁποίου ἦταν ἡ ἁγία Μακρίνα, προεστῶσα τοῦ ἱεροῦ παρθενῶνος.Κοντὰ ἐκεῖ ἐμόναζε καὶ ὁ ἀδελφός της Βασίλειος. Ἀλλὰ μετὰ ἀπὸ λίγο, ἀρκετὰ νέος, ὁ Μέγας Βασίλειος ἀπέθανε . Ἡ κοίμησίς του σκόρπισε θλῖψι καὶ πένθος στὶς ἐκκλησίες καὶ μάλιστα στὸ οἰκογενειακό του περιβάλλον.Ἔδωσε δὲ ἀφορμὴ νὰ γίνουν τότε συζητήσεις καὶ νὰ λεχθοῦν πολλὰ γύρω ἀπὸ τὸ θάνατο καὶ τὴν ἀθανασία τῆς ψυχῆς.Ἀλλὰ καὶ ἡ ἁγία Μακρίνα δὲν ἔζησε πολύ.Ἔφθασε καὶ τὸ δικό της τέλος.

Λίγο πρὸ τῆς κοιμήσεώς της ἔσπευσε κοντά της ὁ ἄλλος ἀδελφός, ὁ ἅγιος Γρηγόριος ἐπίσκοπος Νύσσης, ἀφοῦ διήνυσε μεγάλη ἀπόστασι. Ὅταν ἔφτασε ἦταν ἡ τελευταία ἡμέρα τῆς ζωῆς της. Συναντήθηκαν τὰ δύο ἀδέρφια καὶ δάκρυσαν. Θυμήθηκαν τὰ παιδικά τους χρόνια τὴν ἁγία τους μητέρα, τὸν καλό τους πατέρα,τὴ σοφὴ γιαγιά τους ποὺ ἦταν κόρη ὁμολογητοῦ, ὅλα ἐκεῖνα τὰ ὡραῖα ποὺ εἶχαν ζήσει.Πρὸ παντὸς θυμήθηκαν τὸν ἀδελφό τους τὸν Μέγα Βασίλειο, καὶ ὁ πρόσφατος θάνατός του ἔδωσε ἀφορμὴ νὰ ὑψωθοῦν σὲ ὕψη πνευμα-τικῶν σκέψεων. Μεταξὺ ἁγίας Μακρίνης καὶ Γρηγορίου Νύσσης διεξήχθη ἕνας διάλογος,τὸν ὁποῖον ἐγὼ θεωρῶ ἀνώτερο ἀπὸ τὸν Φαίδωνα τοῦ Πλάτωνος· ὕψιστος διάλογος, ὁ ὁποῖος ἔχει μεταφραστῆ στὰ νεοελληνικά, δημοσίευσα δὲ καὶ ἐγὼ ἐπ᾿ αὐτοῦ σχετικὸ ἄρθρο (βλ. «Τὰ Μακρίνεια – Περὶ ἀναστάσεως νεκρῶν καὶ ἀθανασίας ψυχῆς» περιοδ. «Χριστ. Σπίθα» φ. 300-301/Ἰαν.-Φεβρ. 1967, σσ. 2-3) .Ἔτσι λοιπὸν ἡ ἁγία Μακρίνα, ἀφοῦ ἔζησεμὲ ἄσκησι καὶ ἁγιότητα, παρέδωσε τὴν ψυχή της στὸν Κύριο τὸ 379 μ.Χ. σὲ ἡλικία 52 ἐτῶν.

Ἡ κηδεία της ἔγινε πάνδημος. Συνέρρευσαν ἀπ᾿ ὅλα τὰ μέρη τῆς Μικρᾶς Ἀσίας πολλοὶ καὶκήδευσαν τὸ ἅγιο σκήνωμά της μὲ ἐπὶ κεφαλῆς τὸν ἅγιο Γρηγόριο Νύσσης.

Ἐκεῖνο ποὺ θέλω τώρα νὰ τονίσω, ἀγαπητοί μου, μὲ ἀφορμὴ τὴν οἰκογένεια τῆς ἁγίας Μακρίνας εἶνε, ὅτι ὁ γάμος εἶνε μυστήριο, ἕνα ἀπὸ τὰ ἑπτὰ μυστήρια. Ὁ λεγόμενος πολιτικὸς «γάμος» δὲν εἶνε μυστήριο, οὔτε συμφωνεῖ μὲ τὰ ἤθη τοῦ λαοῦ μας. Μία μικρὴ μειονότης, δύο στοὺς ἑκατό, κάνουν πολιτικὸ«γάμο». Ἐπιρροὲς ξένων πίεσαν νὰ ψηφιστῇ ὁ σχετικὸς νόμος. Ἐμεῖς κάναμε ἀγῶνα ἐναντίον του. Στὸν Ἅγιο Γερμανὸ Πρεσπῶν ἀρνηθήκαμε ὄχι τὴν ταφὴ ἀλλὰ τὴν ἐκκλησιαστικὴ κηδεία ἑνός, ὁ ὁποῖος παρ᾿ ὅλες τὶς συμβουλές μας ἐπέμενε νὰ τελέσῃ πολιτικὸ «γάμο»,διότι ἦταν ἄθεος. Δὲν ὑποκύψαμε. Διότι ἀπόφασις τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἱεραρχίας εἶνε, ὅσοι τελοῦν πολιτικὸ «γάμο» νὰ στεροῦνται κάθε εὐλογία· διαγράφονται ἀπὸ τὸν κατάλογο τῶν μελῶν τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ.

Ὁ γάμος λοιπὸν εἶνε μυστήριο. Ὑπῆρξανὅμως ὡρισμένοι ποὺ πολεμοῦσαν τὸ γάμο, διότι τὸν θεωροῦσαν ὡς κάτι τὸ ἁμαρτωλό. Αὐτὸ εἶνε αἵρεσις, τὴν ὁποία καταδικάζει ἡ Ἐκκλησία. Σύμφωνα μὲ τὴ διδασκαλία τοῦ ἀποστόλου Παύλου (βλ. Α΄ Τιμ. 4,3) , ὅποιος «κωλύει» δηλαδὴ ἐμποδίζει τὸ γάμο, πλανᾶται καὶ ἁμαρτάνει.

Ἀλλ᾿ ὅπως εἶνε αἵρεσις τὸ νὰ ἐμποδίζῃ κανεὶς τὸ γάμο, ἔτσι καὶ ἀκόμα περισσότερο εἶνε αἵρεσις τὸ νὰ ἐμποδίζῃ κάποιος τὸ παρθενεύειν, τὴν παρθενικὴ ζωή . Διότι ἡ παρθενία εἶν εἀνώτερη βαθμίδα ζωῆς, ὅπως ψάλλει ἡ Ἐκκλησία· «Τοῖς ἐρημικοῖς, ζωὴ μακαρία ἐστί,θεϊκῷ ἔρωτι πτερουμένοις» (Παρακλ., ἦχ. πλ. α΄, ἀναβ.). Ἡ παρθενικὴ ζωὴ διακρίνεται σὲ «δύο ἀδελφὰ ῥεύματα», ὅπως γράψαμε κ᾿ ἐμεῖς σὲ ἕνα βιβλίο μας· τὸ ἕνα ῥεῦμα εἶνε ὁ μοναχισμὸς καὶ τὸ ἄλλο ἡ ἱεραποστολή, οἱ ἱεραπόστολοι, αὐτοὶ ποὺ δὲν φεύγουν στὴν ἔρημο ἀλλὰ μένουν μέσα στὴν κοινωνία καὶ ἐργάζονται γιὰ τὴν σωτηρία τῶν ψυχῶν.Σήμερα γίνεται πόλεμος ἐναντίον τοῦ παρθενικοῦ βίου · ὄχι τόσο τοῦ μοναστηριακοῦ ὅσο τοῦ ἱεραποστολικοῦ βίου ἀνδρῶν καὶ γυναικῶν. Πόλεμος σφοδρὸς ἐκ μέρους ἀθέων,ἐκ μέρους δημοσιογράφων, ἀλλὰ καὶ ἐκ μέρους ἐπισκόπων, ἀκόμη καὶ μοναχῶν.

Πόλεμος ἀπὸ παντοῦ. Ἀλλ᾿ ὁ φοβερώτερος ἐχθρὸς τοῦ παρθενικοῦ βίου ξέρετε ποιός εἶνε; Εἶνε ἡ ὑπογεννητικότης!

Ἡ πολύτεκνη οἰκογένεια τῆς ἁγίας Μακρίνας ἔδωσε τόσα παιδιὰ νὰ ὑπηρετήσουν τὴν Ἐκκλησία. Οἱ σημερινὲς οἰκογένειες, μὲ σατανικὰ μέσα, δὲν γεννοῦν πλέον παιδιά· γι᾿ αὐτὸ κι ἀπὸ τὰ λίγα ποὺ γεννιοῦνται δὲν θέλουν ν᾿ ἀφιερωθῇ στὸ Θεὸ κανένα. Πολλοὶ σοῦ λένε ὅτι θρησκεύουν. Ἀλλ᾿ ἅμα τοὺς ρωτήσῃς, πόσα παιδιὰ ἔχουν, ὅλοι σχεδὸν ἀπαντοῦν· «Δύο», «δύο»,«δύο»… Ἐμίσησα τὸν ἀριθμὸ δύο. Ἔχουμε τὰ λιγώτερα παιδιὰ στὰ Βαλκάνια. Ἀλβανία,Σερβία, Βουλγαρία εἶνε γεμᾶτες παιδιά· ἡΤουρκία; δὲν περιγράφεται ἡ ὑπεργεννητικότητά της· ἕνας Τοῦρκος πεθαίνει, δώδεκα γεννιῶνται. Στὴν Ἑλλάδα ἕνας Ἕλληνας πεθαίνει, μισὸς γεννιέται! Θεέ μου, δολοφόνοι!… Τί νὰ τὴν κάνῃς τέτοια θρησκευτικότητα; Τὸ μεγαλύτερο ἔγκλημα εἶνε ὁ φόνος τοῦ παιδιοῦ.

Γεννοῦν λοιπὸν δύο παιδάκια, καὶ προγραμματίζουν· τὸ ἕνα γιατρός, τὸ ἄλλο καθηγητής. Καὶ ποιός θὰ ὑπηρετήσῃ τὸ Θεό, ποιός θὰ γίνῃ καλόγερος;

Ἄ, ὄχι καλόγερος!… Τέτοιους γονεῖς, ποὺ ἐμποδίζουν τὰ παιδιά τους νὰ ζήσουν τὴν παρθενικὴ ζωή, ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος τοὺς ὀνομάζει ἀπίστους. Διότι ἡ ἐπιθυμία τῆς παρθενικῆς ζωῆς εἶνε σπόρος οὐράνιος,ποὺ ὁ Θεὸς τὸν σπέρνει μέσα σὲ ἐκλεκτὲς ψυχές. Αὐτὲς τώρα σπανίζουν πλέον.Κινδυνεύει λοιπὸν νὰ σβήσῃ ἡ παρθενικὴ ζωή, κινδυνεύει νὰ σβήσῃ καὶ τὸ ἔθνος ἐξ αἰτίας τῆς ὀλιγοπαιδίας  , ὅπως λέει ὁ ἱστορικὸςΠολύβιος. Γι᾿ αὐτὸ ὅσοι πιστεύετε, εἴτε ἔγγαμοι εἴτε ἄγαμοι, λατρεύσατε ἐμπράκτως, ἐνλόγοις καὶ ἔργοις, Ἰησοῦν Χριστόν· ὅν, παῖδες Ἑλλήνων, ὑμνεῖτε καὶ ὑπερυψοῦτε εἰς πάντας τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων· ἀμήν.

Οι άγιοι βασιλομάρτυρες Ρομάνοφ. Όσα δεν μπόρεσε να κρύψει η σιωπή

site analysis

Το 2018 έκλεισαν εκατό χρόνια από το μαρτύριο της τελευταίας τσαρικής οικογένειας, των αγίων βασιλομαρτύρων Ρομάνοφ. 

Ενώ οι άγιοι τιμώνται με μεγάλη ευλάβεια, γύρω από τους τελευταίους Ρομάνοφ υπάρχει μια διεθνής εκστρατεία συκοφάντησης. Είναι αλήθεια ότι το να διαχειρίζεται κανείς την εξουσία είναι κάτι εξαιρετικά δύσκολο και μάλιστα σε εποχές ταραγμένες, όπως αυτήν των Ρομάνοφ, και είναι ίσως φυσικό να υπάρχουν ερωτήματα.

Προσπαθώντας να φωτίσουμε καλύτερα τα πρόσωπα και τα γεγονότα εκείνης της εποχής, επικοινωνήσαμε με την Ιερά Μονή Τιμίου Προδρόμου Μέσα Ποταμού Κύπρου, που μετά από μία συστηματική έρευνα, με τη συνεργασία ιστορικών ερευνητών και μελέτη πρωτογενών πηγών, εκπόνησε ένα ογκώδες έργο με τίτλο: «Άγιοι Βασιλομάρτυρες Ρομάνοφ - Όσα δεν μπόρεσε να κρύψη η σιωπή». Η αδελφότητα της Ιεράς Μονής Μέσα Ποταμού εγκαταβιώνει στην οροσειρά Τρόοδους της Κύπρου, είναι ανδρώα και βρίσκεται υπό την πνευματική καθοδήγηση του μητροπολίτου Λεμεσού κ. Αθανασίου

Κάποιοι -ακόμη και εντός της Εκκλησίας- αμφισβητούν την αγιότητα των τελευταίων Ρομάνοφ.

Κάθε φορά που γίνεται λόγος για το θέμα αυτό, η συζήτηση τίθεται πάνω σε λάθος βάση. Δυστυχώς, μας διαφεύγει το γεγονός ότι η αμφισβήτηση μιας αγιοκατάταξης ουσιαστικά συνιστά αμφισβήτηση της αγιοπνευματικής διάστασης των αποφάσεων της Εκκλησίας μας. Αν αμφιβάλλουμε για την αγιότητα των βασιλομαρτύρων Ρομάνοφ -ή οποιωνδήποτε άλλων αγίων- γεγονός το οποίο σφράγισε η Εκκλησία, τότε μπαίνουμε σε μία φοβερή προοπτική, όπου η ορθότητα κάθε απόφασης της Εκκλησίας -εννοείται σε συνοδικό πάντοτε επίπεδο- μπορεί να τεθεί στην υποκειμενική κρίση του κάθε ανθρώπου!

Θα μπορούσαμε να παραθέσουμε αμέτρητα στοιχεία τα οποία μαρτυρούν για την αγιότητα των βασιλομαρτύρων Ρομάνοφ, ωστόσο αυτό θα υποβίβαζε τη συζήτηση και πάλι σε μία στείρα λογική διεργασία και θα μας εξομοίωνε με τους Ρωμαιοκαθολικούς, οι οποίοι κατά καιρούς μετανοιώνουν για την αναγνώριση της αγιότητας των «αγίων» τους και τους αποσύρουν από τα αγιολόγιά τους!

Η αγία οικογένεια των βασιλομαρτύρων Ρομάνοφ σε μια από τις σπάνιες στιγμές οικογενειακής ηρεμίας όπου όλη η οικογένεια ήταν μαζί

Υπάρχουν άλλοι άγιοι της Ορθοδόξου Εκκλησίας που έχουν δώσει μαρτυρία για τους Ρομάνοφ; 

Ναι, υπάρχουν και έχουν δημοσιευθεί αναφορές από μεγάλους μάλιστα του 20ού αιώνος, που μίλησαν για την αγιότητα των βασιλομαρτύρων. Το έκαναν πολύ πριν η Εκκλησία μας αναγνωρίσει επίσημα την αγιότητα των Ρομάνοφ. Μεταξύ αυτών είναι ο άγιος Ιωάννης της Κρονστάνδης, ο άγιος Ιωάννης Μαξιμόβιτς και όσιοι πατέρες της Όπτινα. Ο όσιος Νεκτάριος της Όπτινα είπε χαρακτηριστικά για τον άγιο Νικόλαο: «Αυτός ο τσάρος θα γίνει μεγαλομάρτυς». Όσο για τον άγιο Ιωάννη της Κρονστάνδης, κατέγραψε ένα όραμα που είχε το 1901, δεκαεπτά δηλαδή χρόνια πριν το μαρτύριο των Ρομάνοφ. Στο όραμα αυτό, όπως αναφέρει ο άγιος Ιωάννης, ο τσάρος Νικόλαος «φορούσε έναν χρυσό σταυρό γύρω από τον λαιμό του και ψιθύριζε ήσυχα μια προσευχή. Έπειτα, μου είπε με δάκρυα: “Προσευχήσου για μένα, πάτερ Ιωάννη. Πες σε όλους τους ορθοδόξους χριστιανούς ότι εγώ, ο τσάρος μάρτυρας, πέθανα ανδρείως για την πίστη μου στον Χριστό και την Ορθόδοξη Εκκλησία”».

Έχουμε έναν ενάρετο και ευλαβή τσάρο. Ο Θεός έστειλε σ’ αυτόν έναν βαρύ σταυρό δοκιμασιών, διότι είναι τo εκλεκτό καi αγαπημένο παιδί του Αγίου Ιωάννη της Κροστάνδης

Στον πρόλογο της έκδοσης ο Γέροντας Εφραίμ μιλάει για πνεύμα συγχωρήσεως. Προκύπτει αυτό από τα ίδια τα γραπτά των αγίων; 

Είναι πολύ σημαντικό το γεγονός ότι ο Γέροντας Εφραίμ αποδέχθηκε την πρόταση της Μονής να προλογίσει το έργο. Ο Γέροντας επέλεξε να χρησιμοποιήσει απόσπασμα από την προσευχή που βρέθηκε στο σημειωματάριο της Όλγας Ρομάνοφ μετά το μαρτύριό τους, όπου αναφέρονται τα εξής: «Χάρισέ µας δύναμη, ω Κύριε της δικαιοσύνης, να συγχωρούμε το κακό του πλησίον µας και να βαστάζουμε µέ τη δική σου ταπείνωση τον σταυρό µας, τον τόσο βαρύ και αιματηρό… Πνεύσε υπερκόσμια δύναμη στα χείλη των δούλων σου, που βρίσκονται στα πρόθυρα του θανάτου, για να προσευχόμαστε µέ πραότητα για τους εχθρούς µας». Πραγματικά, μελετώντας κανείς τα ημερολόγια και την αλληλογραφία των βασιλομαρτύρων -ιδιαίτερα βέβαια κατά την τελευταία φάση της ζωής τους- συγκλονίζεται από τη μεγάλη πίστη και παράδοσή τους στο θέλημα του Θεού. 

Η αγία μάρτυς Όλγα Ρομάνοβα

Πώς μπορεί να σκιαγραφηθεί συνοπτικά η προσωπικότητα του τελευταίου Τσάρου;

Ο βασιλομάρτυς τσάρος Νικόλαος Β΄, σύμφωνα με τα λόγια του παγκοσμίου φήμης ιστορικού Ντόμινικ Λίβεν, «δεν ήταν ανόητος. Ούτε καν πλησίαζε στο να είναι τόσο αδύναμος όπως κοινώς πιστεύεται. Τα διλήμματα της διακυβέρνησης της Ρωσίας ήταν τεράστια και αντικρουόμενα, και ήταν μια ψευδαίσθηση η ιδέα ότι απλά με το να γίνει συνταγματικός μονάρχης θα μπορούσε να διατηρήσει τη δυναστεία και την αυτοκρατορία του». 

Η διακυβέρνηση του Νικολάου Β΄ κοσμείται από μία σειρά θετικών αλμάτων άνευ προηγουμένου για την ιστορία της Ρωσίας σε όλα τα επίπεδα. Ο ιστορικός ερευνητής Νίκολας Νίκολσον, στον επίλογο του βιβλίου, κάνει μία αναλυτική παρουσίαση της μεγάλης προόδου που γνώρισε η Ρωσία κατά τη διακυβέρνηση του Νικολάου Β΄. Τη σημαντικότερη, ίσως, μαρτυρία για την πραγματικότητα της πολιτικής διάστασης του έργου του Νικολάου Β΄ τη δίνει ο Ουίνστον Τσώρτσιλ. Λέει χαρακτηριστικά: «Στις κυβερνήσεις των κρατών, όταν μεγάλα γεγονότα βρίσκονται σε εξέλιξη, ο ηγέτης του έθνους ‒όποιος και αν είναι‒ εκλαμβάνεται ως υπεύθυνος για τις αποτυχίες και δικαιώνεται από τις επιτυχίες. Ασχέτως του ποιος έκανε το έργο, ποιος οργάνωσε τον αγώνα, η μομφή ή ο έπαινος ανήκει στην ανώτατη υπεύθυνη αρχή… Στην κορυφή, όπου όλα τα προβλήματα περιορίζονται σε ένα Ναι ή ένα Όχι, όπου τα γεγονότα υπερβαίνουν τις ανθρώπινες δυνάμεις και όπου τα πάντα είναι ανεξιχνίαστα, αυτός ήταν [ο Νικόλαος] που έπρεπε να δώσει τις απαντήσεις. Η δική του λειτουργία ήταν αυτή της βελόνας μιας πυξίδας. Πόλεμος ή όχι πόλεμος; Προέλαση ή οπισθοχώρηση; Δεξιά ή αριστερά; Να εκδημοκρατισθεί ή να παραμείνει σταθερός; Να παραιτηθεί ή να επιμείνει; Αυτά ήταν τα πεδία μάχης του Νικολάου Β΄. Γιατί να μην απολάβει τιμές γι’ αυτά;».

Όσο για την πνευματική ζωή του Νικολάου Β΄, μεγαλύτερο ίσως εγκώμιο αποτελεί αυτή καθ’ αυτήν η κύρια κατηγορία που μέχρι σήμερα του προσάπτουν πολλοί δυτικοί ιστορικοί: η τελεία παράδοσή του στο θέλημα του Θεού. Ο άγιος Νικόλαος δήλωνε συχνά τα εξής: «Ποτέ δεν προετοιμάζομαι για το τι θα πω όταν θα μιλήσω δημοσίως, αλλά προσεύχομαι στον Θεό και λέω αυτά που έρχονται στον νου μου». Έλεγε επίσης: «Έχω τη σταθερή, την απόλυτη πεποίθηση ότι τα πεπρωμένα της Ρωσίας, εμένα του ιδίου και της οικογένειάς μου βρίσκονται στα χέρια του παντοδύναμου Θεού, ο οποίος με τοποθέτησε στη θέση που βρίσκομαι. Ό,τι και αν συμβεί, θα υποκλιθώ στο θέλημά Του». Αυτού του είδους οι δηλώσεις αποτελούν σκάνδαλο για τους ορθολογιστές κάθε εποχής. Εμείς, ωστόσο, ως Ορθόδοξοι χριστιανοί, δεν μπορούμε να μην αναγνωρίσουμε στα λόγια αυτά έναν μεγάλο ηγεμόνα, ο οποίος -όσο ελάχιστοι στην παγκόσμια ιστορία- έθεσε τον εαυτό του και την αποστολή του στην προοπτική του θείου θελήματος. Με τον τρόπο αυτόν, τόσο το έργο του όσο και ο ίδιος με την οικογένειά του δοξάστηκαν τελικά από τον Ίδιο τον Θεό.

Η μεγαλύτερη αρετή, όμως, του αγίου Νικολάου ήταν η συγχωρητικότητα και αυτών ακόμη των εχθρών του. Αυτό φαίνεται πολύ έντονα σε μήνυμα που υπαγόρευσε στην κόρη του Όλγα, κατά την περίοδο της εξορίας της οικογένειας, και το οποίο αποτέλεσε την τελική του διαθήκη. Αναφέρει εκεί η Όλγα: «Ο πατέρας ζητά από όλους όσοι έμειναν πιστοί προς αυτόν να μην πάρουν εκδίκηση εκ μέρους του. Έχει συγχωρέσει τους πάντες και προσεύχεται για όλους. Ούτε και για τον εαυτό τους να πάρουν εκδίκηση, αλλά να θυμούνται ότι το κακό που βρίσκεται τώρα στον κόσμο θα γίνει ακόμη πιο ισχυρό, και ότι δεν είναι το κακό το οποίο νικά το κακό αλλά η αγάπη».

Για την αυτοκράτειρα Αλεξάνδρα κυκλοφορούν διάφορες φήμες ότι επηρεαζόταν από τον Ρασπούτιν με αρνητικό τρόπο. Ποια ήταν τελικά η Αλεξάνδρα και γιατί ανακηρύχθηκε αγία;

Η αυτοκράτειρα Αλεξάνδρα ήταν μία γυναίκα η οποία συνδύαζε στην προσωπικότητά της δύο πολύ σημαντικά στοιχεία: δυναμισμό και ευαισθησία. Αυτά τα δύο στοιχεία του χαρακτήρα της αποτέλεσαν τη βάση για την πνευματική της πορεία προς τον αγιασμό, η οποία, όπως και στα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας Ρομάνοφ, άρχισε πολύ πριν το μαρτύριό της. Το βάθος των πνευματικών εννοιών που συναντά κανείς διαβάζοντας τις επιστολές της είναι απίστευτα εντυπωσιακό. Γράφει, για παράδειγμα, σε επιστολή της: «Σύντομα έρχεται η άνοιξη να χαροποιήσει την καρδιά μας. Πρώτα η οδός του Σταυρού και έπειτα η χαρά και η ευτυχία… Η ζωή εδώ είναι ένα τίποτα ‒ η αιωνιότητα είναι τα πάντα και αυτό που κάνουμε είναι να ετοιμάζουμε τις ψυχές μας για τη βασιλεία των ουρανών. Έτσι, τελικά τίποτα δεν είναι φοβερό. Και αν ακόμη πάρουν τα πάντα από μας, δεν μπορούν να πάρουν την ψυχή μας». Αυτά τα λόγια, είναι αρκετά για να αποκαλύψουν την πνευματική κατάσταση της αγίας Αλεξάνδρας.

Όσο για τη σχέση της με τον Ρασπούτιν, αυτό αποτελεί ένα μεγάλο κεφάλαιο. Με λίγα λόγια μπορούμε να πούμε ότι, ναι, η αγία Αλεξάνδρα πίστεψε στην αγιότητα του Ρασπούτιν. Ας μην ξεχνάμε, όμως, ότι μεταξύ άλλων και ο ίδιος ο άγιος Ιωάννης της Κρονστάνδης αρχικά πίστεψε στην πνευματικότητα του Ρασπούτιν. Ο Ρασπούτιν αποτελεί ένα αίνιγμα για την ιστορία, που μάλλον ποτέ δεν θα εξιχνιαστεί πλήρως. Αυτό, όμως, που πρέπει να λεχθεί είναι ότι όπως για όλους τους αγίους της η Εκκλησία μας δεν επικαλείται το αλάθητο, έτσι και για την αγία Αλεξάνδρα. Το γεγονός ότι η Αλεξάνδρα ευλαβείτο τους λόγους και τις υποδείξεις του Ρασπούτιν δεν μειώνει καθόλου το πνευματικό της κύρος. Η Εκκλησία μας έχει πλήθος παραδειγμάτων στην ιστορία της, όπου μεγάλοι άγιοι υπέπεσαν σε μεγάλα σφάλματα και παρά ταύτα αυτό δεν μας εμποδίζει από το να τους τιμούμε με μεγάλη ευλάβεια. Διαβάζοντας κανείς για τους βασιλομάρτυρες, θα κατανοήσει πλήρως ότι το πνευματικό μεγαλείο της αγίας Αλεξάνδρας δεν μπορεί να επισκιαστεί καθόλου από την παρουσία του Ρασπούτιν στην ζωή της οικογένειας.

Ας γνωρίσουμε και τα παιδιά της οικογένειας. Αυτά είναι λιγότερο γνωστά. 

Παραθέτουμε τα λόγια του πατρός Αθανασίου Μπελιάεφ, ο οποίος εξομολόγησε τα παιδιά το Πάσχα του 1917, όταν η οικογένεια βρισκόταν υπό κράτηση στα ανάκτορα του Αλεξάνδρου, στο Τσάρσκογιε Σελό: «Είθε ο Θεός να δώσει ώστε όλα τα παιδιά να είναι τέτοιας ηθικής ακεραιότητας, όπως τα παιδιά του πρώην τσάρου. Με εξέπληξε η τόση γλυκύτητα, ταπείνωση και υποταγή στο θέλημα των γονιών τους, η απόλυτη παράδοση στο θέλημα του Θεού. Ήμουν κατάπληκτος: έπρεπε άραγε, ως εξομολόγος τους, να τους ρωτήσω για αμαρτίες οι οποίες πιθανώς να τους ήταν άγνωστες;».

Νοσηλεύτριες του Ερυθρού Σταυρού

Όσο για τον Αλέξιο, παραθέτουμε ένα απόσπασμα από επιστολή της μητέρας του όταν το παιδί διερχόταν το σοβαρότερο επεισόδιο με την υγεία του, κατά το οποίο γλίτωσε εκ θαύματος από τον θάνατο: «Ήταν φοβερές οι ώρες που περάσαμε, και σπάραζε η καρδιά μας να βλέπουμε το φοβερό του μαρτύριο. Έδειξε όμως αγγελική υπομονή και ποτέ δεν παραπονέθηκε για την αρρώστια του – έκανε μόνο τον σταυρό του και ικέτευε τον Θεό να τον βοηθήσει, στενάζοντας από τους πόνους … Τον αφήσαμε δύο φορές να απολαύσει αυτήν τη χαρά [της θείας μεταλήψεως] και καθώς ο ιερέας τον πλησίαζε με τα άχραντα μυστήρια, το λεπτοκαμωμένο του πρόσωπο, με τα βασανισμένα του μάτια, φωτίσθηκε από ευλογημένη χαρά».

Υπάρχουν μαρτυρίες από τους ανθρώπους που τους εκτέλεσαν; Τι λένε αυτοί; Ποιοι ήταν;

Όλες οι πληροφορίες για το μαρτύριο των βασιλομαρτύρων προέρχονται αποκλειστικά από τις μαρτυρίες των δολοφόνων τους. Αυτοί οι άνθρωποι θεωρούνταν ήρωες της επανάστασης και για χρόνια διηγούνταν το μεγάλο τους «κατόρθωμα» σε διάφορες εκδηλώσεις και επίσημες εμφανίσεις! Πολλοί απ’ αυτούς, όπως ο διοικητής Γιάκομπ Γιουρόφοσκυ, στον οποίο ανατέθηκε το έργο της δολοφονίας, κατέγραψαν στα απομνημονεύματά τους τα γεγονότα του εγκλήματος. Οι διηγήσεις τους από την περίοδο διαμονής με την οικογένεια στο σπίτι Ιπάτιεφ, την τελευταία φυλακή των βασιλομαρτύρων όπου και δολοφονήθηκαν, αποκαλύπτουν ότι επρόκειτο για μία απλή και αγαπημένη οικογένεια. Τόση ήταν μάλιστα η έκπληξη κάποιων εκ των φρουρών όταν είδαν από κοντά την οικογένεια, που δεν δίστασαν να εκφράσουν ανοικτά τη συμπάθειά τους. Κάποιοι μάλιστα αρνήθηκαν, να λάβουν μέρος στη δολοφονία! Παραθέτουμε μαρτυρίες: «Παρ’ όλο που ο Νικόλαος Αλεξάντροβιτς ήταν κύριος όλων εμάς των αγροτών και χωριατών, συμπεριφερόταν με έναν ήσυχο και σεμνό τρόπο». Επίσης: «Μετά τις πρώτες ημέρες άλλαξε η γνώμη μας για τη βασιλική οικογένεια».

Ωστόσο, η πλειονότητα των αδίστακτων αυτών δολοφόνων μισούσε και αυτήν ακόμη την παρουσία της οικογένειας. Κατά την τελευταία περίοδο της φυλάκισής τους στο Αικατερίνμπουργκ, τα μέλη της βασιλικής οικογένειας υπέμειναν μεγάλους εξευτελισμούς. Οι δολοφόνοι συμπεριφέρθηκαν σαν άγρια θηρία, χωρίς να νοιώθουν το ίχνος οίκτου για τα ανυπεράσπιστα θύματά τους. Το τι συνέβη ήταν μία πραγματική σφαγή, ένα λουτρό αίματος, για το οποίο οι απάνθρωποι αυτοί «ήρωες» κόμπαζαν και δοξάζονταν επί δεκαετίες!

Πότε βρέθηκαν τα λείψανα των Ρομάνοφ; Πότε και πώς έγινε η αγιοκατάταξή τους;

Στις 30-31 Μαΐου του 1979, ο ερασιτέχνης ερευνητής Αλέξανδρος Αβντόνιν, έπειτα από πολυχρόνιες έρευνες και συλλογή αποδεικτικών στοιχείων, με τη βοήθεια του κινηματογραφιστή Γκέλι Ρυάμποφ κατόρθωσαν να εντοπίσουν τον ομαδικό τάφο των εννέα θυμάτων. Ωστόσο, έπρεπε να περιμένουν άλλα δέκα χρόνια, μέχρι την εποχή της Περεστρόικας του Μιχαήλ Γκορμπατσόφ, για να ανακοινώσουν επίσημα την ανακάλυψή τους. Στις 29 Ιουλίου του 2007, μια ομάδα μελών της Στρατιωτικής και Ιστορικής Λέσχης του Αικατερίνμπουργκ κατάφερε να εντοπίσει και τον δεύτερο τάφο, όπου βρέθηκαν μέλη από τα κατατεμαχισμένα σώματα του Αλεξίου και μίας από τις μικρότερες αδελφές του. Πλήθη αναφορών θαυμάτων των βασιλομαρτύρων άρχισαν να εμφανίζονται ήδη από την πρώτη περίοδο μετά το μαρτύριό τους. Θεραπείες ασθενών, επανενώσεις διαλυμένων οικογενειών, μυροβλύζουσες και ευωδιάζουσες εικόνες, όλα μαρτυρούσαν τη μεγάλη τους παρρησία ενώπιον του θρόνου του Θεού. Έτσι, η επίσημη αναγνώριση της αγιότητάς τους αναμενόταν με μεγάλο πόθο από το πλήρωμα της Εκκλησίας. Πράγματι, η πρώτη πράξη αγιοκατάταξης της βασιλικής οικογένειας έγινε την 1η Νοεμβρίου του 1981 από την Υπερόριο Εκκλησία της Ρωσίας και ακολούθησε η αντίστοιχη εκ μέρους του Πατριαρχείου της Ρωσίας στις 15 Αυγούστου του 2000.

Οι άγιοι Νικόλαος και Αλεξάνδρα με τις αυτοκρατορικές στολές της Ρωσίας

Οι φωτογραφίες προέρχονται από το βιβλίο: «Οι άγιοι Βασιλομάρτυρες Ρομάνοφ- Όσα δεν μπόρεσε να κρύψει η σιωπή» και είναι ευγενική παραχώρηση των εκδόσεων ΑΘΩΣ
ΠΗΓΗ.ΑΜΦΟΤΕΡΟΔΕΞΙΟΣ

____________

Σοφία Χατζή

δημοσιεύθηκε στην εβδομαδιαία εφημερίδα

ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΑΛΗΘ

Η Προσευχή Αγίας Μαρίνας πριν τον αποκεφαλισμό της

site analysis

«Άναρχε, αθάνατε άχρονε, ακατάληπτε και ανεξιχνίαστε Κύριε, Θεέ των όλων και Δημιουργέ πάσης Κτίσεως, προνοητά και Σωτήρ όλων, όπου εις Σε ελπίζουσι, ευχαριστώ Σοι, όπου με έφερες εις την ώραν ταύτην και ήγγισα εις τον στέφανον της δικαιοσύνης Σου.

Υμνώ και ευλογώ την αναρίθμητον ευσπλαχνίαν και φιλανθρωπίαν Σου, όπου ηθέλησας να με συντάξης με τους εκλεκτούς δούλους Σου. Επίβλεψον και τώρα επ’ εμέ την ταπεινήν, Δέσποτα Θεέ, Κύριε του ελέους, Παντοκράτωρ και παντοδύναμε, επάκουσον της προσευχής μου και πλήρωσον μου τα αιτήματα εις έπαινον.

Και τιμήν και δόξαν του υπεραγίου και προσκυνητού Σου ονόματος, χάρισαι την άφεσιν των αμαρτιών όλων εκείνων, όπου θέλουν οικοδομήσει Εκκλησίαν εις το όνομα της δούλης Σου, να λειτουργούν εις αυτήν προσευχόμενοι, ή γράφουσι το μαρτύριον της αθλήσέως μου, και το αναγινώσκουσι μετά πίστεως, μνημονεύοντες το όνομα της δούλης σου, και καρποφορούσιτο κατά δύναμιν όλων αυτών, λέγω όσοι θεραπεύουσι το οικητήριον του σώματός μου, όπου εμαρτύρησα δι’ αγάπην Σου, συγχώρησον τας αμαρτίας κατά το μέτρον της πίστεως αυτών και μη εγγίση χείρ κολαστήριος, ούτε πείνα, ουδέ θανατικόν ή άλλη βλάβη ψυχής ή σώματος.

Μια δασκάλα δεν συμπαθούσε καθόλου ένα μαθητή της. Ώσπου έμαθε το τραγικό μυστικό του…

site analysis

Πριν από πολλά χρόνια σε ένα Δημοτικό σχολείο της Αμερικανικής επαρχίας υπήρχε μια δασκάλα. Το όνομα της ήταν κυρία Τόμπσον.

Την πρώτη μέρα της καινούργιας σχολικής χρονιάς, στάθηκε μπροστά από τα παιδιά της πέμπτης τάξης, τους συστήθηκε και στη συνέχεια τους είπε ένα μεγάλο ψέμα.

Όπως και οι περισσότεροι άλλωστε δάσκαλοι, κοίταξε τους μαθητές της και τους είπε ότι τους θα τους αγαπάει και θα τους προσέχει όλους το ίδιο. Αλλά αυτό ήταν αδύνατον, γιατί εκεί στην μπροστινή σειρά, κάθονταν ένα μικρό αγόρι, ο Τέντυ Στάλλαρντ. Η κυρία Τόμπσον είχε παρατηρήσει τον Τέντυ από την προηγούμενη χρονιά και δεν τον συμπαθούσε ιδιαίτερα. Δεν έπαιζε με τα άλλα παιδιά, δεν συμμετείχε στην τάξη, τα ρούχα του ήταν συνέχεια βρώμικα και σίγουρα δεν έκανε όσο συχνά έπρεπε μπάνιο.

Ο Τέντυ ήταν ένα παιδί που την δυσαρεστούσε όποτε τον έβλεπε για αυτό και απολάμβανε τις στιγμές που σχημάτιζε με τον κόκκινο στυλό της τα τεράστια Χ στα τετράδια του, έσβηνε τα λάθη του ή βαθμολογούσε με 6 και με 5 τις εργασίες του.

Στο σχολείο, όπου δίδασκε η κυρία Τόμπσον, ήταν υποχρεωμένη να ελέγχει το παρελθόν όλων των παιδιών που υπήρχαν στη τάξη της. Ακόμη και του μικρού Τέντυ. Έτσι όταν άνοιξε τα αρχεία του, την περίμενε μια μεγάλη έκπληξη.

Ο δάσκαλος που είχε τον Τέντυ στην πρώτη τάξη του Δημοτικού έγραφε για αυτόν: «Ο Τέντυ είναι ένα υπέροχο παιδί όλο χαμόγελο. Είναι οργανωτικός, μελετηρός και έχει καλούς τρόπους.Είναι μια έμπνευση για τα παιδιά που βρίσκονται γύρω του.»

Η δασκάλα που είχε τον Τέντυ στη Δευτέρα Δημοτικού έγραφε: «Είναι εξαιρετικός μαθητής, τον συμπαθούν πολύ οι συμμαθητές του αλλά ο ίδιος μοιάζει πολύ προβληματισμένος επειδή η μητέρα του πάσχει από μια ανίατη ασθένεια και η ζωή στο σπίτι του πρέπει να είναι πολύ δύσκολη.»

Η δασκάλα που τον δίδαξε στην Τρίτη Δημοτικού έγραφε: «Ο θάνατος της μητέρας του του στοίχισε πολύ. Ο ίδιος προσπαθεί να κάνει ότι καλύτερο μπορεί, αλλά ο πατέρας του δεν του δείχνει μεγάλο ενδιαφέρον. Η άσχημη κατάσταση στο σπίτι θα τον επηρεάσει πολύ σύντομα, αν δεν αλλάξει γρήγορα κάτι.»

Ο δάσκαλος του Τέντυ στην Τετάρτη Δημοτικού έγραφε: «Ο Τέντυ έχει παραιτηθεί και δεν δείχνει κανένα ενδιαφέρον για το σχολείο. Δεν έχει πολλούς φίλους και πολλές φορές κοιμάται στην τάξη.»

Η κυρία Τόμπσον συνειδητοποίησε το πρόβλημα και αισθάνθηκε ντροπή για τον εαυτό της. Αισθάνθηκε ακόμη χειρότερα, όταν όλοι οι μαθητές της, της έφεραν χριστουγεννιάτικα δώρα τυλιγμένα με αστραφτερά περιτυλίγματα και όμορφες κορδέλες. Όλοι, εκτός από τον Τέντυ. Το δικό του δώρο ήταν αδέξια τυλιγμένο σε ένα βρώμικο, καφέ χαρτί που μάλλον πριν ήταν η σακούλα ενός παντοπωλείου.

Η κυρία Τόμπσον δυσκολεύτηκε να το ανοίξει. Τα περισσότερα παιδιά γέλασαν όταν έβγαλε από μέσα ένα βραχιόλι που είχε φτιάξει ο ίδιος με σπάγκο και πέτρες αλλά και ένα ανοιχτό, μισογεμάτο μπουκάλι με άρωμα. Σηκώθηκε από τη θέση της και σταμάτησε απότομα των γέλιο των παιδιών όταν φώναξε δυνατά πόσο πολύ της άρεσε το δώρο του. Στη συνέχεια φόρεσε το βραχιόλι και έριξε λίγο από το άρωμα στο χέρι της.

Ο Τέντυ έφυγε τελευταίος εκείνη τη μέρα από την τάξη. Βγαίνοντας από τη πόρτα γύρισε προς τη δασκάλα του και της είπε με θλιμμένη φωνή «Σήμερα κυρία μυρίζετε σαν τη μαμά μου!»

Η κυρία Τόμπσον έκλαψε πολύ εκείνη τη μέρα. Από τότε σταμάτησε να μαθαίνει τα παιδιά ανάγνωση, γραφή και αριθμητική. Αντ “αυτού, άρχισε να τα διδάσκει.

Αγαπούσε όλα τα παιδιά αλλά έδινε ιδιαίτερη προσοχή στον μικρό Τέντυ. Κάθε φορά που τον βοηθούσε στα μαθήματα του, το μυαλό του έμοιαζε να ζωντανεύει. Όσο περισσότερο τον ενθάρρυνε, τόσο πιο γρήγορα απαντούσε στις ερωτήσεις της. Μέχρι το τέλος του έτους, ο Τέντυ είχε γίνει ένα από τα πιο έξυπνα παιδιά της τάξης και, παρά το ψέμα της ότι θα αγαπούσε όλα τα παιδιά το ίδιο, ο Τέντυ ήταν πλέον και επίσημα ο αγαπημένος της. Την επόμενη χρονιά η κυρία Τόμπσον ανέλαβε πάλι την Πέμπτη Δημοτικού και έβλεπε τον Τέντυ μόνο στα διαλείμματα. Μια μέρα, προς το τέλος του έτους, βρήκε ένα σημείωμα κάτω από την πόρτα του σπιτιού της. Το σημείωμα είχε την υπογραφή του Τέντυ και έγραφε: «Είσαστε ακόμη η καλύτερη δασκάλα που είχα ποτέ στη ζωή μου».

Έξι χρόνια μετά η κυρία Τόμπσον έλαβε άλλο ένα σημείωμα, αυτή τη φορά με το ταχυδρομείο.

Ήταν πάλι ο Τέντυ και της έγραφε ότι είχε τελειώσει τρίτος σε βαθμό το Λύκειο, αλλά εκείνη ήταν ακόμη η καλύτερη δασκάλα που είχε ποτέ στη ζωή του.

Τέσσερα χρόνια μετά, πήρε άλλη μια επιστολή από τον Τέντυ. Της έγραφε ότι είναι δύσκολα στο Πανεπιστήμιο αλλά πολύ σύντομα θα έπαιρνε το πτυχίο του και με καλό βαθμό. Τέλειωσε το γράμμα του γράφοντας ότι ακόμη εκείνη είναι η καλύτερη και η πιο αγαπημένη του δασκάλα που είχε ποτέ.

Έπειτα από τέσσερα χρόνια άλλο ένα γράμμα από τον Τέντυ έκανε την εμφάνιση του στο ταχυδρομικό κουτί της κυρία Τόμπσον. Της έγραφε ότι αφού πήρε το πτυχίο του, αποφάσισε να προχωρήσει λίγο ακόμη τις σπουδές του. Τέλειωνε την επιστολή γράφοντας ότι παραμένει η καλύτερη και η αγαπημένη του δασκάλα.

Η κυρία Τόμπσον πήρε ακόμη ένα γραμμα από τον Τέντυ εκείνη την άνοιξη.Αλλά αυτή τη φορά το όνομα με το οποίο υπέγραφε,ήταν διαφορετικό: Δρ. Θίοντορ Φ. Στάλλαρντ. Της έγραφε ότι είχε βρει μια κοπέλα και επρόκειτο να την παντρευτεί. Της έλεγε ότι ο πατέρας του είχε πεθάνει μερικά χρόνια πριν και αναρωτιόταν αν θα μπορούσε εκείνη, να καθίσει στη θέση που κάθεται η μητέρα του γαμπρού.

Φυσικά εκείνη το έκανε…

Πήγε στο γάμο φορώντας στο χέρι εκείνο το βραχιόλι από πέτρες που της είχε κάνει δώρο ο Τέντυ και φορώντας το άρωμα που του θύμιζε τη μητέρα του. Την στιγμή που ο Δρ. Στάλλαρντ την αγκάλιασε της ψιθύρισε στο αυτί: «Σας ευχαριστώ, κυρία Τόμπσον, γιατί πιστέψατε σε μένα.

Σας ευχαριστώ τόσο πολύ γιατί με κάνατε να αισθανθώ σημαντικός και μου δείξατε πως μπορώ να κάνω τη διαφορά».

Η κυρία Τόμπσον με δάκρυα στα μάτια του απάντησε: «Τέντυ, κάνεις πολύ μεγάλο λάθος. Εσύ είσαι αυτός που μου έμαθε ότι μπορώ να κάνω τη διαφορά. Δεν ήξερα πώς να διδάξω τους μαθητές μου μέχρι που σε γνώρισα.»

Προσπαθήστε να μην κρίνετε από το περιτύλιγμα και μην υποτιμάτε ποτέ μα ποτέ την δύναμη που έχετε και που μπορεί να αλλάξει τις ζωές των ανθρώπων γύρω σας.
ΠΗΓΗ.https://douriosippos.blogspot.com/

Η Οσία Σάρρα (13 Ιουλίου)

site analysis

Kόλπους υποσχών την νέαν Σάρραν δέχου, Ω της παλαιάς Aβραάμ Σάρρας άνερ.

Βιογραφία Για την Οσία Σάρρα γράφει ο Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης: «Περί της Aγίας ταύτης Σάρρας γράφεται εις τον Παράδεισον των Πατέρων, ότι είπε ταύτα τα λόγια. «Eάν εύξωμαι τω Θεώ, ίνα πάντες οι άνθρωποι πληροφορώνται εις εμέ, ευρεθήσομαι εις την θύραν εκάστου μετανοούσα. Aλλά μάλλον εύξομαι, την καρδίαν μου αγνήν είναι μετά πάντων». Προς την Oσίαν ταύτην επήγαν μίαν φοράν δύω μεγάλοι Γέροντες και αναχωρηταί από τα μέρη του Πηλουσίου όρους, πηγαίνοντες δε, έλεγον αναμεταξύ των, ας ταπεινώσωμεν την γραίαν ταύτην. Eίτα λέγουσιν αυτή. Bλέπε, μήπως υπερηφανευθή ο λογισμός σου, και ειπής, ότι ιδού οι αναχωρηταί έρχονται εις εμένα, οπού είμαι γυναίκα. H δε Oσία απεκρίθη εις αυτούς. Kατά μεν την φύσιν, είμαι γυναίκα, όχι δε κατά τον λογισμόν. Άλλην φοράν επήγαν εις αυτήν Σκητιώται, και ετραπέζωσεν εις αυτούς μερικά φαγητά οπού της έφερον. Eκείνοι δε αφήσαντες τα καλά φαγητά, έφαγον τα αχαμνά. Tότε λέγει αυτοίς η Oσία, αληθώς Σκητιώταί εστε. Tόσον δε αγωνίστρια ήτον η μακαρία αύτη, ώστε οπού εξήντα χρόνους εκάθησεν επάνω εις ένα ποταμόν, και κάτω δεν έσκυψε να ιδή.» Η Οσία Σάρρα απεβίωσε ειρηνικά.

Η ... φιλενάδα των κεκοιμημένων

site analysis

Στο μοναστήρι της Όπτινα ζούσε μια μοναχή σχεδόν ενενήντα ετών.

Το όνομά της ήταν Βαρσανουφία και περιπλανιόνταν με ένα ραβδί στο χέρι από το ένα μοναστήρι στο άλλο.
 

Όλη της η περιουσία ήταν δυο δισάκια τα οποία κουβαλούσε μαζί της. Στο ένα δισάκι είχε κάποια ξεροκόμματα ψωμί ενώ τα υπόλοιπα ήταν χαρτιά μνημόνευσης τα περισσότερα από τα οποία ήταν παλιά και φαγωμένα.

Η προσκυνήτρια ερχόνταν στην Όπτινα συνήθως το βράδυ και χτυπούσε με το ραβδί στο παράθυρο:

«Αφήστε με να διανυκτερεύσω»!
 

Άλλοι την άφηναν και άλλοι όχι, γνωρίζοντας την συνήθεια της μοναχής να μην κοιμάται το βράδυ, προσευχόμενη γονατιστή όλη νύχτα. 

Δεν θα ήταν τίποτα εάν μόνο αυτή δεν κοιμόνταν, κατά τα μεσάνυχτα όμως ξύπναγε όσους κοιμόνταν: «Γιατί κοιμάσαι υπναρά; Σκέψου την Τελική Κρίση και σήκω να προσευχηθείς!». Εδώ να σημειώσουμε ότι επέμενε πολύ μέχρι να σηκωθούν γι αυτό πολλές φορές το ξημέρωμα την έβρισκε στον σταύλο ή σε καμιά αποθήκη, μαζί με τα πολύτιμα πράγματά της. Εκτιμούσε πολύ τα δισάκια της, αντιθέτως τα ζεστά ρούχα που της έδιναν τα χάριζε ή τα παρατούσε.
 

Η μοναχή Βαρσανουφία είχε καρεί μοναχή από πολύ νεαρή. Κανείς δεν ήξερε γιατί περιπλανιόνταν, όχι πάντως επειδή δεν είχε καταφύγιο.
 

Παλαιότερα ερχόνταν σπάνια στην Όπτινα και μόνο στα βαθιά γεράματα εγκαταστάθηκε εκεί. Τα χρόνια είχαν αρχίσει να την βαραίνουν και οι περιπλανήσεις είχαν μειωθεί ενώ στις ακολουθίες καθόνταν σ' ένα στασίδι. Βασικά δεν καθόνταν μόνο στις ακολουθίες αλλά ερχόνταν στον ναό από τις πέντε το πρωί. Έβγαζε τα χαρτάκια της από το δισάκι της και όλη την ημέρα καθόνταν εκεί προσευχόμενη και μνημονεύοντας ονόματα.
 

Δεν πήγαινε στην τράπεζα της μονής για να φάει αφού το φαγητό δεν την ενδιέφερε. Αν την σέρβιρες κάτι ψευτομασουλούσε, εάν όχι έβγαζε ένα ξεροκόμματο από το δισάκι της, δάγκωνε λίγο και το υπόλοιπο το ξαναφύλαγε με μεγάλη προσοχή.
 

Πριν πεθάνει παρακάλεσε όσους ήρθαν να την δουν, να πάρει κάποιος το δισάκι με τα ονόματα έτσι ώστε μετά τον θάνατό της να συνεχιστεί η μνημόνευση των ονομάτων
 

"Αυτή είναι μια μεγάλη αρετή των χριστιανών,να μνημονεύουν τους κεκοιμημένους" έλεγε ταπεινά και κοίταζε με ελπίδα στα μάτια τον καθέναν ξεχωριστά.
 

Όλοι όμως κοίταζαν αλλού και κανένας δεν αναλάμβανε να πάρει τα δισάκια με τα ονόματα των κεκοιμημένων που ζύγιζαν τουλάχιστον δέκα-δεκαπέντε κιλά.

Λένε πως η μοναχή Βαρσανουφία ήξερε όλα τα ονόματα απέξω. Είχε μια πολύ καλή μνήμη και να πως το κατάλαβα αυτό:

Μετά τον θάνατο της μητέρας μου μοίραζα στην εκκλησία φρούτα και γλυκά για το συγχώριο. Όταν είδα την μοναχή Βαρσανουφία σε μια γωνία να προσεύχεται, ήδη τα είχα μοιράσει όλα. Βρήκα ωστόσο δυο μικρές ντομάτες στην τσάντα μου. Της έδωσα και την παρακάλεσα να προσεύχεται για την ψυχή της κεκοιμημένης δούλης του Θεού Αναστασίας. Μετά από πέντε χρόνια και ενώ βρισκόμουν έξω από τον ναό, με φώναξε και μου είπε: "Την μητέρα σου Αναστασία την μνημονεύω πάντοτε".

Θυμάμαι μιαν ακόμη ιστορία που σχετίζεται με το κοιμητήριο της πόλης Κοζέλσκ. Στα χρόνια των διωγμών όταν έκλεισαν τα μοναστήρια, εδώ έθαβαν τους μοναχούς της Όπτινα και τις μοναχές του Σαμόρντινο, αλλά κανείς δεν γνώριζε τα ονόματά τους. Αρχεία δεν διατηρήθηκαν, ενώ οι επιγραφές των τάφων με τον καιρό ξεθώριασαν. Οι ιερομόναχοι της Όπτινα συχνά έκαναν εδώ μνημόσυνα, μνημονεύοντας τους κεκοιμημένους με αυτόν τον τρόπο: «Κύριε, Εσύ γνωρίζεις τα ονόματά τους».
 

Μια φθινοπωρινή ημέρα ήρθαν στο κοιμητήριο για το μνημόσυνο.
 

Τα χρυσοκίτρινα φθινοπωρινά φύλλα του σφένδαμου είχαν σκεπάσει τα μνήματα και στα στενά δρομάκια είχαν σχηματιστεί ολόκληροι σωροί. Ξαφνικά μέσα από έναν σωρό πετάχθηκε χαρούμενη η μοναχή Βαρσανουφία.
 

"Αδελφή Βαρσανουφία,τι κάνεις εκεί; ρώτησαν όλοι έκπληκτοι. Περνάς το βράδυ σου στο κοιμητήριο;"
 

"Εμένα οι νεκροί με αγαπάνε" τους απάντησε η μοναχή και ταυτόχονα οδήγησε τους αδελφούς στο κοιμητήριο λέγοντάς τους ποιος και που είναι θαμμένος!
 

Έτσι οι μοναχοί της Όπτινα έρχονταν συχνά στο κοιμητήριο για να φτιάξουν τις επιγραφές στους τάφους, με την καθοδήγηση της μοναχής. Ταυτόχρονα τους διηγούνταν το θάρρος και το σθένος των ομολογητών που υπέφεραν για τον Χριστό στα χρόνια των διωγμών. Τους θυμόνταν όλους, τους γνώριζε, τους αγαπούσε και το βράδυ προσευχόνταν γι αυτούς. Σπάνια την έβλεπε κάποιος να κοιμάται.
 

"Αδελφή Βαρσανουφία" την ρωτούσαμε πώς αντέχεις χωρίς ύπνο;

"Με βοηθούν οι νεκροί" απαντούσε  με χαρά.
 

Τώρα στα μνημόσυνα στην Όπτινα μνημονεύουν την μοναχή Βαρσανουφία.
 

Η μοναχή τους αγαπούσε όλους, όμως αγαπούσε τους κεκοιμημένους πιο πολύ και από τους ζωντανούς. Αυτοί της φαινόνταν πιο ενδιαφέροντες αφού εκεί όλα είναι αλήθεια. Στην γη η ψυχή αισθάνεται στριμωγμένη στην ματαιότητα και μας πιέζουν οι έγνοιες και οι φροντίδες για τα φθαρτά και τα περαστικά. Γι' αυτό ίσως σε όλη της την ζωή περιπλανιόνταν μακριά από τις έγνοιες για τα φθαρτά, ξεχνώντας τις ανάγκες της ζωής, έτσι όπως ένας μεγάλος ξεχνά τα παιδικά του παιχνίδια. Η πίστη της μοναχής Βαρσανουφίας ήταν απλή.
 

"Εμείς μόνο ζητάμε στα μνημόσυνα" μας εξηγούσε "οι κεκοιμημένοι να προσεύχονται για εμάς στο Θεό. Και αυτά δεν είναι κούφια λόγια αλλά η πραγματικότητα. Προσεύχονται για εμάς, μας θυμούνται και μας αγαπούν. Όλα τα επίγεια θα φθαρούν, το μόνο που θα μείνει είναι η αγάπη".
 

Πηγή Νίνας Πάβλοβα, Η ημέρα του Αρχαγγέλου Μιχαήλ, απόδοση στα ελληνικά π.Γεώργιος Κονισπολιάτης/proskynitis.blogspot.