Ἡ Ἁγία Μαρία ἡ Μάρτυς ἡ ἐν Πέργῃ

site analysis

Ημ. Εορτής:     21 Μαρτίου

Ἡ Ἁγία Μάρτυς Μαρία εἶναι ἄγνωστη στοὺς Συναξαριστές. Ἡ μνήμη της ἀναφέρεται στὸ Λαυρεωτικὸ Κώδικα καὶ ἡ ἀσματικὴ Ἀκολουθία, στὴν ὁποία ἡ Μάρτυς ἐξυμνεῖται ὡς καλλίνικος, μᾶλλον εἶναι ποίημα τοῦ ὑμνογράφου Θεοφάνους.

Οἱ Ἁγίες Ἀλεξανδρία, Εὐφημία, Εὐφρασία, Ἰουλιανή, Θεοδοσία, Κλαυδία καὶ Ματρώνη οἱ Μάρτυρες ἐν Ἀμινσῷ

site analysis

Οἱ Ἁγίες ἑπτὰ Μάρτυρες ἄθλησαν κατὰ τοὺς χρόνους τοῦ ἀσεβοῦς αὐτοκράτορα Μαξιμιανοῦ (286 – 305 μ.Χ.) στὴν πόλη Ἀμινσό, ὅταν ξεσηκώθηκε μεγάλος διωγμὸς κατὰ τῶν ἀνθρώπων ποὺ ὁμολόγησαν τὸν Χριστό. Οἱ Ἁγίες συνελήφθησαν ἀπὸ τὸν ἄρχοντα τῆς Ἀμινσοῦ, ποὺ ἦταν εἰδωλολάτρης. Καὶ ὅταν στάθηκαν ἐνώπιόν του, ὁμολόγησαν ὅτι εἶναι Χριστιανὲς καὶ τὸν ἔλεγξαν μὲ παρρησία, ἀφοῦ τὸν ἀποκάλεσαν σκληρὸ καὶ ἄδικο καὶ ἐχθρὸ τῆς ἀλήθειας. Ὁ ἄρχοντας ἐξοργίσθηκε. Τότε ἔδωσε ἐντολὴ καὶ τὶς τοποθέτησαν σὲ δημόσιο μέρος γιὰ θέαμα, ὅπου ἄρχισαν νὰ τὶς χτυποῦν μὲ ραβδιά. Στὴν συνέχεια ἔκοψαν τοὺς μαστοὺς αὐτῶν μὲ ξίφη καί, ἀφοῦ τὶς κρέμασαν, τὶς ἔγδαραν τόσο πολύ, ὥστε φάνηκαν τὰ ἔντερά τους. Τέλος, τὶς ἔριξαν σὲ μεγάλο καμίνι φωτιᾶς καί, ἐνῷ ἔψαλλαν καὶ προσεύχονταν στὸν Θεό, παρέδωσαν τὶς ψυχές τους.Τὸ μαρτύριό τους ἔγινε μεταξὺ τῶν ἐτῶν 303 – 305 μ.Χ. Ημνήμη τους τιμάται στις 20 Μαρτίου

ΟΣΙΑ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ Η ΕΠΙΒΑΤΙΝΗ (11ος αἰ.)

site analysis

Σειρά: Ἀδιάφθοροι Ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας (ἀπό τό ὁμώνυμο ἔργο τοῦ Καθηγητοῦ Ἀντ. Μάρκου).

Ἡ λαοφιλέστερη Ἁγία τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ρουμανίας, σύμβολο τῆς ἑνότητος τῶν Βαλκανικῶν λαῶν κάτω ἀπό τήν Ὀρθόδοξη Πίστι.
Γεννήθηκε στούς Ἐπιβάτες τῆς Θράκης τό 1023. Μόνασε σέ ἡλικία 15 ἐτῶν σέ κοινόβιο τῆς Μ. Ἀσίας καί μετά ἀπό ἄσκηση 5 ἐτῶν στήν Ἡράκλεια τοῦ Πόντου, πῆγε προσκυνήτρια στά Ἱεροσόλυμα, ὅπου κοινοβίασε 25 χρόνια σέ μοναστήρι στήν ἔρημο τοῦ Ἰορδάνη. Κοιμήθηκε εἰρηνικά στήν ΚΠολη, στόν Ναό τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων στήν Καλλικράτεια, ὅπου ἡσύχασε τά δύο τελευταῖα χρόνια τῆς ζωῆς της. Κηδεύθηκε σέ τόπο παραθαλάσσιο. Ἄγνωστο πότε τό Λείψανό της ἀνακομίσθηκε ἀδιάφθορο, ὅταν χωρικοί θέλησαν νά ἐνταφιάσουν δίπλα της τό σῶμα ἑνός ναυτικοῦ, τό ὁποῖο ἐκβράστηκε στήν ἀκτή καί ἡ Ὁσία μέ ἐμφάνισή της ζήτησε νά τήν μεταφέρουν!
Τήν περίοδο τῆς βασιλείας τῶν Βουλγάρων Βασιλέων Πέτρου καί Ἰωάννη Ἀσάν (1290 - 1310), οἱ Βυζαντινοί δώρησαν τό Λείψανο τῆς Ὁσίας στόν Ὀρθόδοξο Βουλγαρικό λαό, σάν σημεῖο φιλίας καί ἑνότητος στήν Ὀρθόδοξη Πίστι. Τό 1393, ὅταν ὁ Σουλτάνος Βαγιαζίτ κατέλαβε τό Τύρνοβο καί κατέλυσε τό Βουλγαρικό Κράτος, δώρησε τό Λείψανο στούς (τότε) ὑποτελεῖς του Σέρβους, οἱ ὁποῖοι τό κατέθεσαν στό φρούριο τοῦ Βελιγραδίου. Ἀργότερα, ὅταν ὁ Σουλτάνος Μουράτ Β' κατέκτησε τήν Σερβία, τό Λείψανο ἀγοράσθηκε ἀπό τό Πατριαρχεῖο ΚΠόλεως, ἐνῶ στήν Ἐκκλησία τῆς Σερβίας δωρήθηκε μέρος μιᾶς τῶν χειρῶν, φυλασσόμενο σήμερα στό Βελιγράδι καί τήν Σρέμσκα Καμένιτσα.
Τό ἀδιάφθορο Λείψανο τῆς ὁσ. Παρασκευῆς τῆς Ἐπιβατινῆς, ἐπιμελῶς καλυμένο μέ πολύτιμα ἄμφια, στήν ἀνοικτή λάρνακα πού τό φυλάσσει, στόν ὁμώνυμο Καθεδρικό Ναό τοῦ Ἰασίου Μολδαβίας. 
Τό 1640, ὁ Ἡγεμόνας τῆς Μολδαβίας Βασίλειος Λούπου, ἀνέλαβε τό τεράστιο χρέος τοῦ Πατριαρχείου πρός τήν Τουρκική Κυβέρνηση (περίπου 2.000.000 ἄσπρων) καί γιά λόγους εὐγνωμοσύνης ὁ Πατριάρχης Παρθένιος δώρησε τό Λείψανο στόν Ὀρθόδοξο Μολδαβικό λαό. Τό Λείψανο κατατέθηκε μέ μεγάλες τιμές στόν Ναό τῶν Τριῶν Ἱεραρχῶν στό Ἰάσιο (ἐκεῖ ὅπου ὁ Πρίγκιπας Ἀλέξανδρος Ὑψηλάντης κήρυξε τήν Ἐπανάσταση κατά τῶν Τούρκων στίς Παραδουνάβιες Ἡγεμονίες - τό 1821 - καί δέχθηκε τήν εὐλογία τοῦ Μητροπολίτου Βενιαμίν Κώστακε). Τό 1888 τό Λείψανο μεταφέρθηκε στόν νέο, πρός τιμή τῆς Ὁσίας, Καθεδρικό Ναό, ὅπου καί σήμερα φυλάσσεται, κατατεθημένο σέ ἀργυρή λάρνακα.
Ἡ μνήμη της τιμᾶται τήν 14η Ὀκτωβρίου καί ἡ πανήγυρίς της εἶναι ἡ μεγαλύτερη θρησκευτική ἐκδήλωσις στήν Ρουμανία.

ΟΙ ΕΞΙ ΑΔΙΑΦΘΟΡΕΣ ΟΣΙΕΣ ΤΗΣ ΜΟΝΗΣ ΝΤΙΒΙΓΙΕΒΟ

site analysis

Σειρά: Ἀδιάφθοροι Ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας (ἀπό τό ὁμώνυμο ἔργο τοῦ Καθηγητοῦ Ἀντ. Μάρκου).

Ἡ περιώνυμος Μονή τοῦ Ντιβίγιεβο στήν κεντρική Ρωσία, ἔργο ζωῆς τοῦ μεγάλου Ἁγίου τῆς Ρωσικῆς Ὀρθοδοξίας ὁσ. Σεραφείμ τοῦ Σάρωφ (+ 1833), πέραν τῶν χαριτοβρύτων Λειψάνων τοῦ ὁσ. Σεραφείμ, φυλάσσει ὡς πολύτικο πνευματικό καί κειμηλιακό θησαυρό καί τά 6 ἀδιάφθορα Λείψανα τῶν Ὁσίων Πελαγίας, Παρασκευῆς καί Μαρίας τῶν διά Χριστόν Σαλῶν, Ἀλεξάνδρας Καθηγουμένης καί Μάρθας καί Ἑλένης τῶν μοναζουσῶν.
Τόν βίο τῶν χαριτωμένων αὐτῶν ψυχῶν παρουσιάζουν συγκεντρωτικά οἱ Ἰστότοποι http:// simplyxpress. wordpress.com/ καί http:// www.proskynitis. blogspot.com/, ἀπό ἀντλοῦμε τήν δική μας παρουσίαση, ἐμπλουτισμένη μέ στοιχεῖα καί ἀπό τίς δικές μας ἐργασίες καί ἄλλη βιβλιογραφία. Ὅλες οἱ ἐργασίες ἔχουν βασισθεῖ κατά κύριο λόγο στά ἐξαιρετικά ἔργα τοῦ κ. Πέτρου Μπότση.

Στήν δημοσιευόμενη φωτογραφία οἱ ἑξι λάρνακες μέ τά ἀδιάφθορα Λείψανα τῶν Ὁσίων γυναικῶν καί ὁ Μακ. Πάπας καί Πατριάρχης Ἀλεξανδρείας κ. Θεόδωρος ὡς προσκυνητής αὐτῶν καί τῆς Μονῆς.

Ἡ Ὁσία Πελαγία , ἡ διά Χριστόν Σαλή (+ 1884)Ἡ κατά κόσμον Πελαγία Ἰβάνοβνα Σερεμπρενίκοβα, γεννήθηκε τό 1809 στό Ἀρζαμᾶς, πόλη τῆς κεντρικῆς Ρωσίας, στήν οἰκογένεια τοῦ ἐμπόρου Ἰβάν Ἰβάνοβιτς Σουρίν. Σέ μικρή ἡλικία ἡ Πελαγία ἔμεινε ὀρφανή ἀπό ἀπό πατέρα καί ἡ μετέρα της ἀναγκάσθηκε νά παντρευτεῖ γιά δεύτερη φορά ἕναν ἄνθρωπο ἄξεστο καί σκληρό, τόν Ἀλέξιο Νικήτητς Κορόλεφ, ὁ ὁποῖος εἶχε καί δικά του παιδιά ἀπό προηγούμενο γάμο. Ἀπό τότε ἡ διαβίωση τῆς Πελαγίας στό πατρικό της σπίτι ἔγινε μαρτυρική.
Σέ μικρή ἐπίσης ἡλικία ἡ Πελαγία ἀρρώστησε σοβαρά καί ἔμεινε στό κρεββάτι γιά μεγάλο διάστημα. Ὅταν συνῆλθε ἦταν ἕνας διαφορετικός ἄνθρωπος, μέ διαταραγμένη ψυχολογική συμπεριφορά. Ἄρχισε νά κάνει διάφορες ἀνοησίες, μέ ἀποτέλεσμα νά δέχεται τιμωρίες καί ξυλιές. Στήν πραγματικότητα ἀπό τότε εἶχε ἀρχίσει τήν ἄσκηση τῆς διά Χριστόν σαλότητος, ἀλλά αὐτό τότε δέν τό ἀντιλήφθηκε κανείς.
Ὅταν ἡ Πελαγία ἦρθε σέ ἡλικία γάμου, παρά τίς ἀντιρήσεις της, σέ ἡλικία 19 ἐτῶν παντρεύθηκε τόν Σέργιο Βασίλιεβιτς Σερεμπένικωφ. Ὁ νεαρός σύζυγος, θέλοντας ἐνδεχομένως νά τήν βοηθήσει στήν παράξενη συμπεριφορά της, τήν πῆγε μαζί μέ τήν μητέρα της νά προσκυνήσουν στό Σάρωφ καί πάρουν τήν εὐλογία τοῦ μεγάλου Στάρετς ὁσ. Σεραφείμ. Ἐκεῖ ὁ Ἅγιος, μόλις ἀντίκρυσε τήν Πελαγία, τῆς ἔκανε μία ἐδαφιαῖα μετάνοια καί τῆς ἔδωσε ἕνα κομποσχοῖνι, ἀποκαλῶντας την Μάτουσκα (Μητέρα). Ὅταν ἔφυγαν, ὁ Ἅγιος πλησίασε τόν συμμοναστή του Ἰβάν Ταμπάρτσεφ καί τοῦ εἶπε ὅτι ἡ Πελαγία νά γίνοταν ἕνα ἀστέρι πού θά φώτιζε ὁλη τήν Ρωσία!
Ἀπό τήν ἐπίσκεψη αὐτή καί μετά ἡ συμπεριφορά τῆς Πελαγίας ἔγινε ἀκόμη πιο ἀσύμβατη μέ τά κοινωνικά πρότυπα. Ἀργυπνοῦσε τίς νύχτες προσευχομένη, κοιμόταν σ’ ἕνα φέρετρο, ζητιάνευε μισόγυμνη στούς δρόμους, μοίραζε τά χρήματα τῆς οἰκογένειας στούς φτωχούς. Ἔτσι ὀ ἄνδρας της τήν ἔδιωξε ἀπό τό σπίτι καί ὑποχρεώθηκε νά ἐπιστρέψει στό πατρικό της, ὅπου ὅμως τήν περίμεναν νέες περιπέτειες. Τά παιδιά τοῦ πατριοῦ της τήν μισοῦσαν, ὁ ἴδιος τήν ἔδερνε καί ἡ μικρή του κόρη ἔβαλε κάποιον νά τήν πυροβολήσει καί ὅταν αὐτός ἀστόχησε ἄκουσε τήν Πελαγία νά τοῦ λέει, ὅτι πυροβόλησε τόν ἑαυτό του! (Πράγματι μετά ἀπό λίγο ὁ παρ’ ὀλίγον δράστης αὐτοκτόνησε!).
Μετά ἀπό ὅλα αὐτά ἡ ταλαιπωρημένη μητέρα τῆς Πελαγίας ἐπισκέφθηκε καί πάλι τόν ὅσ. Σεραφείμ καί τοῦ περιέγραψε τήν κατάσταση. Φωτιζόμενος ἀπό τό Ἅγιο Πνεῦμα ὁ Στάρετς διεῖδε τήν διά Χριστόν σαλότητα τῆς μακαρίας καί συνέστησε στή μητέρα της νά τήν ἀφήσουν ἐλεύθερη (διότι μέχρι τότε τήν ἔδεναν), νά ἀκολουθήσει τόν δρόμο πού τῆς εἶχε ὁρίσει ὁ Θεός. Ἀπό τότε ἡ μακαρία περνοῦσε τίς παγωμένες νύχτες στό προαύλιο τῆς ἐκκλησίας, μέ θερμές προσευχές καί ἀστήρευτα δάκρυα, ντυμένη μέ κουρέλια, καλῶντας μέ ἀπεγνωσμένες κραυγές τούς πιστούς σέ μετάνοια.
Μ’ αὐτό τόν τρόπο ζωῆς πέρασαν 4 χρόνια. Ὅταν τό 1833 κοιμήθηκε ὁ ὅσ. Σεραφείμ, ἡ προορατική ἀδελφή τῆς Μονῆς Ντιβίγιεβο Γερόντισσα Ἰουλιανή Γρηγορίεβνα, συνάντησε τήν Σαλή Πελαγία στόν δρόμο καί ζήτησε ἀπό τήν μητέρα της νά τῆς ἐπιτρέψει νά τήν πάρει στό μοναστήρι. Πρίν φύγει ἀπό τό πατρικό της ἡ Πελαγία, ἀπόλυτα λογική, ἔκανε σ’ ὅλους μία μεγάλη μετάνοια λέγοντας: «Γιά τήν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ συγχωρέστε με, δέν θά ξαναγυρίσω κοντά σας ὥσπου νά πεθάνω»!
Στό Ντιβίγιεβο ἡ Πελαγία συνέχισε τίς σαλότητες μέ ἀποτέλεσμα ἄλλες μοναχές νά τήν σέβονται, ἄλλες νά τήν φοβοῦνται, ἄλλες νά τήν κοροϊδεύουν καί ἄλλες νά τήν χτυποῦν! Σάν ἀποτέλεσμα αὐτῆς τῆς ὑπέρτατης ταπείνωσης ἡ μακαρία ἐλεήθηκε ἀπό τόν Θεό μέ Ἁγιοπνευματικά χαρίσματα. Θεράπευσε λ.χ. τόν καλλιτέχνη Μ. Π. Πετρώφ τοῦ ὁποίου τό χέρι εἶχε παραλύσει, ἔσβησε ἀπό μακρυά μία πυρκαγιά, ἄρχισε νά ἐμφανίζεται «καθ’ ὕπνον» σέ ἀσθενεῖς καί νά τούς θεραπεύει!). Προφήτευσε ἀκόμη τήν ἐπανάσταση πού θά κατέστρεφε τήν Ἁγία Ρωσία καί τήν δολοφονία τοῦ Τσάρου Ἀλεξάνδρου Β’, γιά τόν ὁποῖο ἔκλαιγε συνεχῶς.
Μετά ἀπό 20 χρόνια τέτοιας μαρτυρικῆς βιοτῆς (τό 1853), ἐμφανίσθηκε στόν ὕπνο της ὁ ὅσ. Σεραφείμ καί τῆς ἔδωσε ἐντολή νά μείνει ἔγκλειστη στό κελλί της. Ἐκεῖ ἡ μακαρία ἔζησε ἄλλα 31 χρόνια, προσευχομένη ἀδιαλείπτως, ἀποφεύγοντας τούς ἀνθρώπους καί τρεφομένη μόνο μέ μαῦρο ψωμί! Προεῖδε τόν θάνατό της ἑπτά χρόνια πρίν καί τόν ὑποδέχθηκε προετοιμασμένη μέ τά Ἄχραντα Μυστήρια. Κοιμήθηκε τήν 30η Ἰανουαρίου 1884 καί ἐνταφιάσθηκε πίσω ἀπό τό ἱερό τοῦ Ναοῦ τῆς Ἁγίας Τριάδος, μέσα σέ ἕνα φέρετρο ἀπό κυπαρρίσι, ντυμένη μέ τά ἐνδύματα πού συνήθιζε (μία λευκή μπλοῦζα, ἕνα σαραφάν, ἕνα μάλλινο σάλι καί ἕνα λευκό μαντήλι). Τό Λείψανό της ἔμεινε ἄταφο 9 ἡμέρες, χωρίς νά παρουσιάσει σημεῖα φθορᾶς καί καθημερινά ἀναπέμπονταν 30 – 40 Τρισάγια, ὑπέρ ἀναπαύσεως τῆς μακαρίας της ψυχῆς!
Κατά τήν ἀνακομιδή της τό Λείψανό της βρέθηκε ἀδιάφθορο καί σήμερα φυλάσσεται στή Μονή τοῦ Ντιβίγιεβο.
Ἡ μνήμη της τιμᾶται τήν 30η Ἰανουαρίου.

Ἡ Ὁσία Παρασκευή, ἡ διά Χριστόν Σαλή (+ 1915)Ἡ Πάσα τοῦ Σάρωφ – Ντιβίγιεβο, κατά κόσμον Εἰρήνη, κατάγοταν ἀπό οἰκογένεια χωρικῶν τῆς περιοχῆς τοῦ Ταμπώφ, ὅπου γεννήθηκε τό 1785. Ἀρχικά ἔζησε ἔγγαμο βίο, ἀλλά δέν ἀπέκτησε παιδιά. Ὅταν ἀπεβίωσε ὁ σύζυγός της ἔκανε ἕνα προσκύνημα στό Κίεβο, ὅπου προσευχήθηκε στήν περιώνυμη Λαύρα τῶν Σπηλαίων καί ἀποφάσισε νά ἀφιερωθεῖ στόν Θεό. Ἐκεῖ στό Κίεβο ἔγινε μοναχή καί πῆρε τό ὄνομα Παρασκευή. Ὅμως κατά τό θέλημα τοῦ Θεοῦ ὁ τόπος τῆς ἀσκήσεώς της ἦταν τό Σάρωφ, ὅπου ἔζησε 30 χρόνια μέσα στό δάσος, ὡς διά Χριστόν Σαλή, σέ μία χωμάτινη σπηλιά πού ἔσκαψε μόνη της. Ἐκεῖ κατά τό θέλημα τοῦ Θεοῦ ὑπέστη τήν ἴδια δοκιμασία μέ τόν ὅσ. Σεραφείμ. Τήν χτύπησαν κακοποιοί καί ἔκτοτε μέ ἐντολή τοῦ Ἁγίου ἐγκαταστάθηκε στό Ντιβίγιεβο.
Ὑπῆρξε ἡ πνευματική μητέρα καί καθοδηγητής μιᾶς ἄλλης διά Χριστόν Σαλῆς, τῆς Μαρίας Ἰβάνοβνας καί μεταφορέας τῶν προφητειῶν τοῦ ἁγ. Σεραφείμ πρός τόν Τσάρο Νικόλαο Β’.
Ἡ σαλότητα τῆς ὁσ. Παρασκευῆς εἶχε μία ἰδιαιτερότητα. Ἦταν ὑπερβολικά τακτική καί καθαρή, μέ τό κελλί της πάντα τακτοποιημένο! Μέ συντροφιά τίς κούκλες τῶν παιδικῶν της χρόνων, ζοῦσε προσευχομένη καί ἐργαζομένη μαζί μέ τίς ἄλλες ἀδελφές (ὅταν ἔπλεκε κάλτες ἔλεγε τήν προσευχή τοῦ Ἰησοῦ καί ὅταν θέριζε μέ τό δρεπάνι, ἔκανε πολλές μετάνοιες).
Ἐλεημένη μέ τό χάρισμα τῆς προοράσεως καί τῆς προφητείας, εἶχε ἕναν παράξενο τρόπο νά προλέγει στούς ἀνθρώπους τήν μελλοντική τους εὐτυχία ἤ δυστυχία. Σ’ αὐτούς πού ἔβλεπε πειρασμούς, ὅταν σέρβιρε τσάϊ ἔβαζε πολύ ζάχαρη στό φλυτζάνι τους! Ἔτσι, τό 1903, ὅταν κατά τίς τελετές διακηρύξεως τῆς ἁγιότητος τοῦ ὁσ. Σεραφείμ, τήν ἐπισκέφθηκε στό κελλί της ὁ Τσάρος Νικόλαος Β΄ , ἡ μακαρία ξεχείλισε τό φλυτζάνι του μέ ζάχαρη, γιά νά δείξει τούς πειρασμούς πού τόν περίμεναν καί τοῦ μίλησε γιά τήν γέννηση τοῦ αἱμοφιλικοῦ διαδόχου Ἀλεξίου, τήν Ἐπανάσταση τοῦ 1917, τήν καταστροφή τῆς Ἁγίας Ρωσίας καί τόν μαρτυρικό θάνατο, τόν δικό του καί τῆς οἰκογενείας του.
Λίγο πρίν τήν κοίμησή της ἡ μακαρία ἔκανε μετάνοιες μπροστά στήν φωτογραφία τοῦ Τσάρου, διακηρύσοντας ἔτσι τήν μαρτυρική του ἰδιότητα καί ἁγιότητα. Κοιμήθηκε εἰρηνικά τό 1915, σέ ἡλικία 120 ἐτῶν καί ἐνταφιάστθηκε στό μοναστήρι της. Κατά τήν ἀνακομιδή της τό Λείψανό της βρέθηκε ἀδιάφθορο καί σήμερα φυλάσσεται ἐκεῖ.
Ἡ μνήμη της τιμᾶται τήν 22α Σεπτεμβρίου.

Ὁσία Μαρία, ἡ διά Χριστόν Σαλή (+ 1927)Ἡ Μαρία Ἰβάνοβνα γεννήθηκε στό χωριό Γκολέτκβα τῆς περιφερείας τοῦ Ταμπώφ. Ἀπό τήν παιδική της ἡλικία εἶχε τήν τάση νά μένει ἀπεριποίητη καί νά ντύνεται μέ κουρέλια. Στήν ἡλικία τῶν 13 ἐτῶν οἱ γονεῖς της Ζαχαρίας καί Πελαγία ἀπεβίωσαν καί ἔτσι ὑποχρεώθηκε νά πάει στό σπίτι τοῦ μεγάλου ἀδελφοῦ της, ὅπου ὅμως δέν ἔγινε εὐχάριστα δεκτή, λόγῳ τῆς ἰδιαίτερης συμπεριφορᾶς της. Αὐτό τήν ἀνάγκασε νά ἀρχίσει νά ζῆ τήν ζωή μιᾶς περιπλανώμενης ἐρημήτριας. Συνήθως κατέφευγε στά δάση γύρω ἀπό τά περιώνυμα μοναστήρια τοῦ Σάρωφ, τοῦ Ντιβίγιεβο καί τοῦ Ἀρντάτωφ, ὅπου ζοῦσε μισόγυμνη μέσα στό κρύο καί πάντα πεινασμένη.
Ὅταν τά βήματά της τήν ἔφερναν στό Ντιβίγιεβο, κάποιες καλόγριες πού τήν συμπαθοῦσαν τῆς ἔδιναν καινούργια ροῦχα, ἀλλά μετά ἀπό μερικές ἡμέρες ἡ μακαρία τά ἔδινε στούς φτωχούς καί ἔμενε πάλι ρακένδυτη. Ὑπῆρχαν ὅμως καί μοναχές πού τήν ἔδιωχναν κακήν-κακῶς.
Μετά ἀπό ἕνα μεγάλο διάστημα περιπλάνησης τήν δέχθηκαν στό Ντιβίγιεβο, ὅπου ἔγινε μοναχή. Στήν ἀπόφαση αὐτή συνετέλεσε ἡ διά Χριστόν Σαλή ὁσ. Παρασκευή, ἡ ὁποία ἀνέλαβε νά τήν καθοδηγήσει στήν πνευματική ζωή. Τότε φάνηκε τό προορατικό της χάρισμα καί γιά νά τό κρύψει αὔξησε τίς σαλότητες, ὅμως οἱ πιστοί τήν «ἀνακάλυψαν» καί ἔτρεχαν κοντά της νά τήν συμβουλευθοῦν!
Κάποτε ἐπισκέφθηκε τό μοναστήρι ἕνα μικρό ἀγόρι καί ἡ μακαρία τό ὑποδέχθηκε ὡς Ἱερέα Ἀλέξιο. Πράγματι στήν πορεία τό παιδί αὐτό μεγαλώνοντας ἔγινε Ἱερομόναχος μέ αὐτό τό ὄνομα! Σέ ἄλλη περίπτωση ὅταν τήν ἐπισκέφθηκε ὁ Ἱερομ. Ἀλέξιος, ἡ Ὁσία τόν ὑποδέχθηκε μ’ αὐτά τά λόγια: «Δέν τρώω κρέας, ἄρχισα νά τρώω χορταρικά καί τώρα εἶμαι καλύτερα»! Μέ αὐτά τά λόγια τοῦ ἀποκάλυψε τήν ἀσθένεια πού τόν ἀνάγκασε νά καταλύει κρέας, ἀλλά καί τόν τρόπο τῆς θεραπείας του!
Ἡ Ὁσία Μαρία θεωρεῖται προστάτης τῶν ἀγωνιζομένων κατά τοῦ καπνίσματος. Σέ μία περίπτωση πού τήν ἐπισκέφθηκε μία κυρία ἀπό τό Μούρομ, μόλις τήν εἶδε τῆς εἶπε ὅτι κάπνιζε σάν φουγάρο! «Δέν μπορῶ νά τό κόψω – τῆς ἀπάντησε ἡ ἐπισκέπτρια –καπνίζω καί τήν νύχτα, ἀκόμα καί πρίν τήν Θεία Λειτουργία»! Τότε ἡ μακαρία εἶπε στή συγκελλιώτισσά της νά πετάξει τήν ἀσημένια ταμπακιέρα της στή φωτιά! Μετά τήν παράξενη αὐτή κίνηση, ἡ ἐπισκέπτρια ἔκοψε τό κάπνισμα, ὅπως ἀνέφερε σέ μία ἐπιστολή της γεμάτη εὐγνωμοσύνη!
Μία ἄλλη φορά, τήν ἐπισκέφθηκαν κάποιες μοναχές καί τήν ρώτησαν γιά ἕναν χαμένο ἐξάδελφό τους, τόν Μίσα Ἀρτσιμπούσεβα. Ἡ Ὁσία τούς ἀνάντησε, ὅτι ἔχει μπλέξει μέ μία γύφτισσα! Ὅταν ἀργότερα οἱ μοναχές τόν συνάντησαν ἔμαθαν, ὅτι εἶχε ἀρχίσει τό κάπνισμα, πάνω στό πακέτο τῶν τσιγάρων του μάλιστα ὑπῆρχε μία γύφτισσα!
Μετά τήν ἐπανάσταση τοῦ 1917, ἡ ὁσ. Μαρία ἄρχισε νά χρησιμοποιεῖ ἄσχημη γλῶσσα, σέ σημεῖο ὥστε νά σκανδαλίζονται οἱ ἄλλες μοναχές. Ὅταν μάλιστα κάποιες τήν ρώτησαν πῶς εἶναι δυνατόν μία μοναχή νά μήν μιλάει εὐγενικά, ἐκείνη ἀπάντησε: «Κάτω ἀπό τόν Τσάρο Νικόλαο αὐτό ἦταν εὔκολο, γιά δοκιμάστε ὅμως καί μέ τούς Σοβιετικούς»! Μέ αὐτό τόν τρόπο ἡ μακαρία προφήτευσε τά θλιβερά γεγονότα τῆς διαλύσεως τῶν Μονῶν Σάρωφ καί Ντιβίγιεβο καί γενικά τόν διωγμό κατά τῆς Ἐκκλησίας.
Κοιμήθηκε εἰρηνικά τό 1927 καί ἐνταφιάσθηκε στό Ντιβίγιεβο, ὅπου φυλάσσεται σήμερα τό ἀδιάφθορο Λείψανό της.

Ὁσία Ἀλεξάνδρα ἡ Ἡγουμένη (+ 1789)Ἡ Ἀγάθη Σεμιόνοβα Μελκούνοβα στόν κόσμο ἦταν μία πλούσια καί εὐσεβής χήρα, μέ κτήματα στό Γιαρσλάβ, τό Βλαδιμήρ καί το Ρυαζάν. Τό 1760 ἔγινε μοναχή στή Μονή Φλωρόφσκυ τοῦ Κιέβου μέ τό ὄνομα Ἀλεξάνδρα. Ἐκεῖ δέχθηκε τήν ἐπίσκεψη τῆς Κυρίας Θεοτόκου, ἡ Ὁποία τῆς ἔδωσε ἐντολή νά φτιάξει ἕνα μοναστήρι πρός τιμήν Της. Μετά ἀπό πολύ ἔρευνα ἔφερε τά βήματά της στό Ντιβίγιεβο, μία τοποθεσία κοντά στή Μονή τοῦ Σάρωφ καί ἐκεῖ ἵδρυσε τό μοναστήρι της, σέ τόπο πού ἐπέλεξε ἡ Ἴδια ἡ Παναγία, μέ τήν βοήθεια καί τήν πνευματική καθοδήγηση τῶν Στάρετς τῆς Μονῆς καί κυρίως τοῦ ὁσ. Σεραφείμ.
Ἀρχικά ἔζησε ἡσυχαστικά, σ’ἕνα κελλί δίπλα στόν ναό τῆς Παναγίας τοῦ Καζάν. Ἔπειτα, ἀφοῦ ρευστοποίησε τήν περιουσία της, ἔκτισε ἕνα μεγάλο κτηριακό συγκρότημα, ἐνῶ ταυτόχρονα διέθεσε χρήματα σέ φιλανθρωπίες καί ἀνακαινίσεις ἐκκλησιῶν. Ἡ ἴδια ζοῦσε μέ τήν ἐργασία της πού ἦταν πολύ ταπεινή (καθάριζε σταύλους καί ἔπλενε σέ σπίτια!). Ἔτσι δημιουργήθηκε μία ἀδελφότητα μέ βάση τήν ἐκούσια πτωχεία, τήν χειρωνακτική ἐργασία, τήν φιλοξενία τῶν προσκυνητῶν καί τήν ἀδιάλειπτη νοερή προσευχή.
Ἡ Ὁσία τιμήθηκε ὡς Ἁγία ἤδη ἀπ’ αὐτή τήν ζωή καί πολλοί ἄνθρωποι, ὅλων τῶν κοινωνικῶν τάξεων, ἔρχονταν σ’ αὐτήν γιά νά πάρουν εὐλογία καί συμβουλές.
Κοιμήθηκε εἰρηνικά τήν 13η Ἰουνίου 1789 καί ἐνταφιάσθηκε στό μοναστήρι της, ὅπου σήμερα φυλάσσεται τό ἄφθαρτο Λείψανό της. Τό Μεγάλο καί Ἀγγελικό Σχῆμα δέχθηκε δύο ἑβδομάδες πρίν κοιμηθεῖ! Προέβλεψε τήν μεγάλη ἀκμή τοῦ μοναστηροῦ, ἀλλά καί τά προβλήματα πού θά προέκυπταν μετά τήν Ἐπανάσταση τοῦ 1917.
Ὁ ὅσ. Σεραφείμ τήν ἐκτιμοῦσε ἰδιαίτερα καί ἀναφέρονταν σ’ αὐτήν σάν σέ μεγάλη Ἁγία. Μετά τήν κοίμησή της διαβεβαίωσε τίς μοναχές, ὅτι ἦταν κοντά στόν θρόνο τοῦ Θεοῦ καί συνέστησε νά προσεύχονται σ’ αὐτήν μέ τά ἀκόλουθα λόγια: «Μητέρα καί κυρία μας, προσευχήσου γιά μᾶς στόν Κύριο νά μᾶς συγχωρέσει, ὅπως συγχώρεσε ἐσένα καί νά μᾶς θυμᾶσαι καί ἐμᾶς μπροστά στόν Θρόνο τοῦ Θεοῦ».
Ἡ μνήμη της τιμᾶται τήν 13η Ἰουνίου.

Ἡ Ὁσία Μάρθα (+ 1829)Ἡ κατά κόσμον Μαρία Σεμένοβα Μελιούκοβα ἦταν πνευματική κόρη τοῦ ὁσ. Σεραφείμ τοῦ Σάρωφ. Μόνασε στή Μονή τοῦ Ντιβίγιεβο πολύ μικρή καί ἀπό τήν ἡλικία τῶν 13 ἐτῶν ἀσκοῦσε τήν σιωπή καί τήν ἀδιάλειπτη προσευχή. Ἡ μοναχική της ζωή ξεπερνοῦσε σέ αὐστηρότητα τήν ζωή πολλῶν μοναχῶν καί ἡ ὑπακοή της στόν ὅσ. Σεραφείμ ἦταν ἀδιάκριτη. Ὁ Ὅσιος τήν ἀγαποῦσε τόσο πολύ, ὥστε τίς ἐμπιστεύθηκε τίς λεπτομέρειες τῶν ἐμφανίσεων σ’ αὐτόν τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου, καθώς καί τίς προβλέψεις του γιά τό μέλλον τῆς μονῆς.
Κοιμήθηκε εἰρηνικά τήν 21η Αὐγούστου 1829 καί ἐνταφιάσθηκε στό Ντιβίγιεβο, ὅπου σήμερα φυλάσσεται τό ἀδιάφθορο Λείψανό της. Κατά τήν κηδεία της ἡ διαμονιζόμενη ἀδελφή τῆς μονῆς Πρασκόβια Σεμένοβα, εἶδε στήν Ὡραῖα Πύλη τοῦ ναοῦ τήν Ὑπεραγία Θεοτόκο καί δίπλα της τήν μοναχή Μάρθα. Ἀμέσως ἡ πάσχουσα ἄρχισε νά οὐρλιάζει καί νά σχίζει τά ροῦχα της καί ὅλοι ἀκουσαν τό τρίξιμο τῶν δοντιῶν τῶν δαιμόνων πού ἔβγαιναν ἀπό τό σῶμα της! Ὁ ἴδιος ὁ ὅσ. Σεραφείμ διηγοῦνταν ἀργότερα, ὅτι κατά τήν κηδεία της πολλοί ἀσθενεῖς θεραπεύθηκαν. Πληροφόρησε ἐπίσης τίς ἀδελφές, ὅτι τῆς εἶχε δώσει μυστικά τό Μεγάλο καί Ἀγγελικό Σχῆμα! Ἀργότερα ἀποκαλύφθηκε στόν Ὅσιο γιά τήν μ. Μάρθα, ὅτι «ἡ ψυχή της βρισκόταν στήν Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν, κοντά στήν Ἁγία Τριάδα, στόν θρόνο τοῦ Θεοῦ καί ὅλοι θά βοηθηθοῦν ἀπ’ αὐτήν»!
Ἡ μνήμη της τιμᾶται τήν 21η Αὐγούστου.

Ἡ Ὁσία Ἑλένη (+ 1832)Ἡ κατά κόσμον Ἑλένη Βασίλιεβνα Μαντούροβα, ἦταν πνευματική κόρη τοῦ ὁσ. Σεραφείμ καί μέ τήν εὐχή του συνέχισε τήν ἡσυχαστική μοναστική παράδοση τῆς ὁσ. Ἀλεξάνδρας, τῆς σιωπῆς καί τῆς προσευχῆς.
Ὅταν ἡ Ὁσία ἦταν μικρή, «εἶχε εὔθυμο χαρακτῆρα, ἀγάπη γιά τά ἐγκόσμια καί τήν ἔλκυαν οἱ διασκεδάσεις» καί ἐνῶ ἦταν ἕτοιμη νά παντρευτεῖ, ἀπέρριψε ξαφνικά καί χωρίς αἰτία τόν γαμπρό! Μετά ἀκολούθησε ἕνα σημαντικό ὅραμα: Ἕνα τεράστιο φίδι προσπαθοῦσε νά τήν καταπιεῖ καί τήν ἔσωσε ἡ Ὑπεραγία Θεοτόκος! Ἀπό τότε ἡ νεαρή Ἑλένη ἄρχισε νά ἀπομακρύνεται ἀπό τά ἐγκόσμια καί μέ τήν βοήθεια τοῦ ὁσ. Σεραφείμ νά προετοιμάζεται γιά τό μοναστήρι. Μετά ἀπό τρία χρόνια προετοιμασίας στόν κόσμο, τό 1825, ἐντάχθηκε στήν ἀδελφότητα καί ἔζησε μέ σιωπή καί προσευχή, ὅπως ἡ ὁσ. Ἀλεξάνδρα.
Ἡ κοίμησίς της ὑπῆρξε ὁσιακή καί θαυμαστή. Ὁ ὅσ. Σεραφείμ τῆς ζήτησε νά πεθάνει στή θέση τοῦ ἀσθενούς ἀδελφοῦ της Μιχαήλ Βασίλεβιτς Μαντούρωβ, τόν ὁποῖο χρειαζόταν γιά τό ἔργο του στό Ντιβίγιεβο! Ἔτσι ἡ ὁσ. Ἑλένη κοιμήθηκε εἰρηνικά στίς 28η Μαΐου 1832, κάνοντας ὑπακοή στόν Γέροντά της, νέα στήν ἡλικία καί χωρίς προβλήματα ὑγείας! Πρίν τήν κοίμησή της εἶδε σέ ὅραμα τόν Κύριο, «πύρινο σάν τήν φωτιά» καί τήν Ὑπεραγία Θεοτόκο, ἡ Ὁποία τῆς ἔδειξε τήν προηγουμένη, ἀλλά καί τήν μέλλουσα ἀδελφότητα τοῦ μοναστηριοῦ! Ἕνα χρόνο ἀργότερα κοιμήθηκε καί ὁ ὅσ. Σεραφείμ. Προηγουμένως «ἔλαβε πληροφορία», ὅτι ἡ πνευματική του κόρη εἶχε συναριθμηθεῖ στόν χορό τῶν παρθένων τῆς Βασιλίσσης τῶν Οὐρανῶν.
Ἡ μνήμη της τιμᾶται τήν 28η Μαΐου καί τό Λείψανό της φυλάσσεται ἄφθαρτο στό Ντιβίγιεβο.

ΑΓΙΑ ΟΛΓΑ Η ΙΣΑΠΟΣΤΟΛΟΣ (+ 969)

site analysis

Σειρά: Ἀδιάφθοροι Ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας (ἀπό τό ὁμώνυμο ἔργο τοῦ Καθηγητοῦ Ἀντ. Μάρκου).

Ἦταν σύζυγος τοῦ Μεγ. Ἡγεμόνα τοῦ Κιέβου Ἰγώρ καί κυβέρνησε μέ ἰσχυρή πυγμή τήν Κιεβινή Ρωσία μετά τόν θάνατό του, σάν ἐπίτροπος τοῦ γιοῦ της Σβιατοσλάβου. Ἐκδικήθηκε τόν θάνατο τοῦ συζύγου της, καίγοντας ζωντανούς τούς δολοφόνους του (τήν φυλή τῶν Δρεβλιάνων), ὅμως τό ἀπάνθρωπο ἐθιμικό δίκαιο τῆς ἐποχῆς της τήν ἀπομάκρυνε σταδιακά ἀπό τήν εἰδωλολατρεία καί τήν ὁδήγησε στό Χριστιανισμό, στόν ὁποῖο κατηχήθηκε ἀπό τόν Κιεβινό Χριστιανό Ἱερέα Γρηγόριο. Ἡ Ὄλγα βαπτίσθηκε στήν ΚΠολη τό 955 (ἤ 957). Ὁ Βυζαντινός Αὐτοκράτορας Κωνσταντῖνος Ζ' ὁ Πορφυρογέννητος ἦταν ὁ ἀνάδοχός της καί ὁ ἴδιος ἔγραψε γιά τήν ἐπίσκεψή της. Ὅπως ἀναφέρει, ὁ Πατριάρχης Πολύευκτος πού τήν βάπτισε, τῆς πρόσφερε τόν Σταυρό της, σάν εὐλογία γι' αὐτήν, καί πάνω του ἦταν γραμμένα τά ἀκόλουθα: "Ἡ Ρωσική γῆ ὑψώθηκε στήν κατά Θεόν ζωή, μέ τό βάπτισμα τῆς εὐλογημένης Ὄλγας".
"Ἡ διατύπωσι αὐτή τοῦ Πατριάρχη - γράφει ὁ Μοναχός Ἐπιφάνιος Chernov - ὑπῆρξε προφητική καί σπουδαιοτάτης σημασίας. Διότι, ἐπιστρέφοντας ἡ Ὄλγα στό Κίεβο, σάν Μεγάλη Ἡγεμονίδα Ὄλγα - Ἑλένη, ἄρχισε νά διασχίζει ὁλόκληρη τήν χώρα τῶν Ρώσων, κηρύττοντας τόν Χριστιανισμό, ὁ ὁποῖος ἦταν ἤδη γνωστός στό λαό ἀπό Βυζαντινούς ἐμπόρους. Ἔτσι ἔγινε Ἰσαπόστολος, ὄχι μέ μεταφορική ἔννοια, ἀλλά γνησίως καί κυριολεκτικῶς. Ἦταν ζηλώτρια τῆς νεοαποκτηθείσης Πίστεως, καθένας μποροῦσε νά τό καταλάβει καί ἀκολουθοῦσε τό παράδειγμά της. Πρίν τόν θάνατό της, ἔπεισε τόν γιό της Μεγάλο Ἡγεμόνα Σβιατοσλάβο νά δεχθεῖ τόν Χριστιανισμό, ἀλλά αὐτός τελικά ἄλλαξε γνώμη. Τότε ἐκείνη τοῦ προφήτευσε ἕνα ἀπαίσιο θάνατο καί αἰώνια ἀπώλεια, προκηρύσσοντας ταυτοχρόνως καί τό ἐπερχόμενο Βάπτισμα τῆς Ρωσίας.
Τρία χρόνια μετά τό γεγονός αὐτό, ὁ Σβιατοσλάβος συνελήφθη αἰχμάλωτος κατά τήν διάρκεια τοῦ πολέμου μέ τούς Πετσενέγους καί αὐτοί ἔφτιαξαν μέ τό κρανίο του ἕνα κύπελο γιά τόν ἀρχηγό τους! Ἔτσι, ὁ ἐγγονός τῆς Ὄλγας Μεγ. Ἡγεμόνας ἅγ. Βλαδίμηρος, ἦταν ἐκεῖνος πού βαπτίσθηκε μέ ὅλους τούς Ρώσους, τό 988".
Κατά τό Ρωσικό Χρονικό ἡ Ὄλγα ὑπῆρξε "ἡ πρόδρομος τῆς Χριστιανικῆς γῆς τῆς Ρωσίας, ὡς ἡ ἠώς προηγεῖται τοῦ ἡλίου καί ἡ αὐγή τῆς ἡμέρας, διότι αὐτή ἔλαμψεν ὡς ἡ σελήνη ἐν νυκτί καί ἠκτινοβόλει μεταξύ τῶν ἀπίστων ὡς ὁ μαργαρίτης ἐν βορβόρῳ".
Τήν ἐποχή τοῦ βαπτίσματος τῆς Ὄλγας ὁ Βασιλιάς τῶν Φράγκων Ὄθων Α’ ἐκδήλωσε βλέψεις ἐπί τῶν ἀνατολικῶν Σλάβων, τούς ὁποίους προσπάθησε νά ὑπαγάγει στήν σφαίρα ἐπιρροῆς του μέσῳ τῆς ἱεραπο-στολῆς. Γιά τόν σκοπό αὐτό ἔστειλε στό Κίεβο τόν Ἐπίσκοπο Λιβούτιο, ὁ ὁποῖος ὅμως ἀπεβίωσε κατά τήν διαδρομή, τό 960. Τόν διαδέχθηκε ὁ Ἀδαλβέρτος, ὁ ὁποῖος χειροτονήθηκε Ἐπίσκοπος Ρωσίας, ἀλλά ὅταν ἔφθασε στό Κίεβο ἀντιμετώπισε τήν ἀδιαφορία τῆς Ὄλγας καί ἀναγκάστηκε νά ἐπιτρέψει ἄπρακτος(M.G.H., SS, I, 624 - 625).Ἡ ἁγ. Ὄλγα κοιμήθηκε εἰρηνικά τό 969. Τό 1009 ὁ Μέγας Βλαδίμηρος κατέθεσε τό ἀδιάφθορο Λείψανό της στόν περίφημο Ναό Κοιμ. Θεοτόκου (τῆς Δεκάτης), στό Κίεβο. Ἐκεῖ τό εἶδε σέ ἄριστη κατάσταση ὁ Χρονογράφος Ἰακώβ Mnikh (τό 1072) καί τό περιέγραψε. Μετά τήν εἰσβολή τῶν Τατάρων, δέν ὑπάρχουν πληροφορίες γιά τήν τύχη του. Ἡ μνήμη της τιμᾶται τήν 11η Ἰουλίου.

ΑΓΙΑ ΜΑΡΙΑ Η ΜΑΓΔΑΛΗΝΗ (1ος αἰ.)

site analysis

Μία τῶν μαθητριῶν τοῦ Κυρίου καί ἐπίσης μία τῶν Μυροφόρων γυναικῶν. Γεννήθηκε στά Μάγδαλα τῆς Παλαιστίνης, ἀπ' ὅπου ἐπονομάσθηκε. Ὁ Εὐαγγ. Λουκᾶς τήν μνημονεύει ἀνάμεσα στίς γυναῖκες "αἵ ἦσαν τεθαραπευμέναι ἀπό νόσων καί μαστίγων καί πονηρῶν πνευμάτων καί ἀσθενειῶν, Μαρία ἡ καλούμενη Μαγδαληνή, ἀφ' ἧς δαιμόνια ἑπτά ἐξεληλύθει" (Λουκ. 8, 2).Ἡ ἀγάπη καί ἡ εὐγνωμοσύνη της πρός τόν Κύριο ἦταν τόση, ὥστε ἦταν παροῦσα κατά τήν Σταύρωση ("ἦσαν ἐκεῖ γυναῖκες πολλαί ἀπό μακρόν θεωροῦσαι, αἵτινες ἠκολούθησαν τῷ Ἰησοῦ ἀπό τῆς Γαλιλαίας διακονοῦσαι αὐτῷ· ἐν αἷς Μαρία ἡ Μαγδαληνή"· Ματθ. 27, 55 - 56· πρβλ. Ἰω. 29, 25). Ἦταν ἡ πρώτη πού ἔσπευσε στόν τάφο τοῦ Κυρίου, "τῇ μιᾷ τῶν σαββάτων, πρωϊ σκοτίας ἔτι οὔσης" καί διαπίστωσε "τόν λίθον ἠρμένον τοῦ μνημείου" καί στάθηκε "πρός τῷ μνημείῳ κλαίουσα ἔξω" καί εἶδε τούς "δύο Ἀγγέλους ἐν λευκοῖς καθεζομένους" καί τόν "Ἰησοῦν ἐστῶτα καί οὐκ ἤδει ὅτι ὁ Ἰησοῦς ἐστι" καί ἄκουσε νά τῆς λέγει "μή μοῦ ἄπτου, οὔπω γάρ ἀναβέβηκα πρός τόν πατέρα μου" (Ἰω. 20, 1 - 20).Μετά τήν Ἀνάληψη τοῦ Κυρίου καί τήν Πεντηκοστή πῆγε στήν Ρώμη καί κατήγγειλε στόν Αὐτοκράτορα Τιβέριο τήν κακοδικία τοῦ Ἰησοῦ, μέ ἀποτέλεσμα τήν τιμωρία τῶν ὑπευθύνων Πιλάτου, Ἄννα καί Καγιάφα. Κατά τόν Νικηφόρο Κάλλιστο κήρυξε τό Εὐαγγέλιο ὄχι μόνο στή Γαλατία καί στήν Ἰταλία, ἀλλά καί στήν Αἴγυπτο, τήν Φοινίκη, τήν Συρία καί τήν Παμφιλία. Κοιμήθηκε εἰρηνικά στήν Ἔφεσσο, κοντά στόν Εὐαγγελιστή Ἰωάννη καί ἐνταφιάσθηκε στό σπήλαιο ὅπου ἀργότερα (στόν διωγμό τοῦ Δεκίου, 249 - 251), κοιμήθηκαν οἱ Ἑπτά Παῖδες.
Τό Λείψανό της ἀνακόμισε ἀδιάφθορο στήν ΚΠολη ὁ Αὐτοκράτορας Λέων ΣΤ' ὁ Σοφός (τό 890), μαζί μέ τά Λείψανα τοῦ ἁγ. Λαζάρου τοῦ Τετραημέρου καί τῆς ἀδελφῆς του ἁγ. Μαρίας. Σήμερα στή Μονή Σίμωνος Πέτρας στό Ἅγιο Ὄρος, φυλάσσεται τό ἀριστερό χέρι τῆς Ἁγίας, "ἄφθαρτο, μέ τό δέρμα καί τούς τένοντες", τό ὁποῖο "ἔχει οὐράνια εὐωδία· ἀκόμη, ὅσοι τό ἀσπάζονται μέ εὐλάβεια καί πίστι, διαπιστώνουν ὅτι εἶναι θερμό"! (Ἀρχιμ. Χαρ. Βασιλοπούλου, "Ἡ ἁγ. Μαρία ἡ Μαγδαληνή", σελ. 42).Ἡ μνήμη της τιμᾶται τήν 22α Ἰουλίου καί ἡ Ἀνακομιδή τοῦ Λειψάνου της τήν 4η Μαϊου.

ΑΓΙΑ ΣΟΛΟΜΩΝΗ (2ος αἰ. π.Χ.)

site analysis

Ἡ μητέρα τῶν Ἁγίων 7 Μακαβαίων παίδων (Ἀβείμ, Ἀντωνίου, Γουρία, Ἐλεάζαρου, Εὐσεβωνᾶ, Ἀχείμ καί Μάρκελλου). Κατά τήν αἰχμαλωσία τῶν Ἑβραίων ἀπό τόν Ἀντίοχο Σελευκίδη, πιέσθηκαν νά παραβοῦν τίς διατάξεις τοῦ Μωσαϊκοῦ Νόμου τίς σχετικές μέ τήν χοιροφαγία καί ἐπειδή ἀρνήθηκαν καταδικάσθηκαν σέ θάνατο καί μαρτύρησαν στήν πυρά. Ἡ ἁγ. Σολομονή ἀνῆκει στούς λεγόμενους "αὐτόκλητους Μάρτυρες", διότι ρίχθηκε μόνη της στήν πυρά, μετά τόν θάνατο τῶν παιδιῶν της.
Τό Λείψανό της σεβάσθηκε ἡ φωτιά καί σήμερα φυλάσσεται ἀδιάφθορο στόν Πατριαρχικό Ναό τοῦ ἁγ. Γεωργίου, στό Φανάρι ΚΠόλεως, μαζί μέ τά ἐπίσης ἀδιάφθορα Λείψανα τῶν Ἁγίων Θεοφανοῦς τῆς Βασιλίσσης καί Μεγαλομάρτυρος Εὐφημίας.
Ἡ μνήμη της τιμᾶται τήν 1η Αὐγούστου.

ΜΑΡΤΥΡΑΣ ΛΟΥΚΙΑ ΤΩΝ ΣΥΡΑΚΟΥΣΩΝ (3ος αἰ.)

site analysis

Οἱ Συναξαριστικές πηγές ἀναφέρουν τήν Μάρτυρα ὡς παρθένο, μνηστευμένη μέ ἐθνικό. Ὅταν ἡ μητέρα της ἀσθένησε σοβαρά, κατέφυγε μαζί της στήν Κατάνη, στό θαυματουργό τάφο τῆς ἁγ. Ἀγάθης. Ἐκεῖ ἡ ἁγ. Ἀγάθη ἐμφανίσθηκε στόν ὕπνο της, τήν διαβεβαίωσε γιά τήν θεραπεία τῆς μητέρας της καί τῆς προεῖπε γιά τό μαρτυρικό της τέλος.
Ὅταν ἡ μητέρα ἐπέστρεψε στίς Συρακούσες θεραπευμένη, πείσθηκε ἀπό τήν κόρη της νά διαμοιράσουν τόν οἰκογενειακό τους πλούτο στούς πτωχούς καί νά ζήσουν πνευματική ζωή. Ὅμως ἡ ἀπόφαση αὐτή προκάλεσε τήν ὀργή τοῦ μνηστήρα, ὁ ὁποῖος τήν κατέδωσε στόν Ἡγεμόνα Πασχάσιο, μέ ἀποτέλεσμα τήν σύλληψη τῆς Λουκίας, τόν ἐγκλεισμό της σέ πορνεῖο καί τελικά τόν ἀποκεφαλισμό της.
Γιά τό Λείψανο τῆς Μάρτυρος ἐπικρατοῦν δύο παραδόσεις. Σύμφωνα μέ τήν πρώτη, τό Λείψανο μεταφέρθηκε ἀδιάφθορο τό 1040 στήν ΚΠολη ἀπό τόν Βυζαντινό Στρατηγό Γεώργιο Μανιάκη, ὁ ὁποῖος ἀνακατέλαβε τίς Συρακούσες ἀπό τούς Ἄραβες. Ἀπό ἐκεῖ τό ἀφαίρεσε ἀπό τό 1204, κατά τήν Ἅλωση τῆς Πόλεως ἀπό τούς Σταυροφόρους, ὁ Δόγης Ἐρρίκος Δάνδολος καί τό μετέφερε στή Βενετία, ὅπου τό κατέθεσε στή Μονή τοῦ ἁγ. Γεωργίου τοῦ Μείζονος. Τό 1280 τό Λείψανο μεταφέρθηκε γιά περισσότερη ἀσφάλεια στόν πρός τιμήν τῆς Μάρτυρος Ναό, στήν εἴσοδο τοῦ Μεγάλου Καναλιοῦ. Τό 1860 τό Λείψανο μεταφέρθηκε στό Ναό τοῦ ἁγ. Ἱερεμίου, ὅπου καί σήμερα φυλάσσεται. Σήμερα στό Ναό τοῦ ἁγ. Γεωργίου τοῦ Μείζονος φυλάσσεται ἕνας βραχίονας τῆς Μάρτυρος.
Σύμφωνα μέ τήν δεύτερη παράδοση, τό Λείψανο τῆς Μάρτυρος δέν ἔφυγε ποτέ ἀπό τίς Συρακούσες γιά τήν ΚΠολη. Ἐκεῖ τό βρῆκε τόν 8ο αἰ. ὁ Δούκας τοῦ Σπολέτο Φεροβάλδος Β’, κατά τήν διάρκεια μιᾶς ἐπιδρομῆς του, καί τό μετέφερε στό Κορφίνιο. Τό 970 – 972 ὁ Ἐπίσκοπος Θεοδόριχος τῆς Μαγεντίας, συνοδεύοντας τόν ἐξάδελφό του Αὐτοκράτορα Ὄθωνα Α’, ἀφαίρεσε τό Λείψανο καί τό μετέφερε στήν Ἐπισκοπή του, ὅπου καί σήμερα φυλάσσεται, στό Ναό τοῦ ἁγ. Βικεντίου.
Ἀπό τά προηγούμενα προκύπτει, ὅτι στή Δύση ὑπάρχουν δύο λείψανα τά ὁποῖα ἀποδίδονται στή Μάρτυρα Λουκία, ἀλλά περισσότερες πιθανότητες γνησιότητες ἔχει ἐκεῖνο τῆς Βενετίας.
Στήν καθ’ ἡμᾶς Ἀνατολή δέν ὑπάρχουν Λείψανα τῆς ἁγ. Λουκίας, ἐκτός ἀπό τό ἀπότμημα πού φυλάσσεται στή Μονή Νταοῦ Πεντέλης.
Ἡ μνήμη της τιμᾶται τήν 13η Δεκεμβρίου.

http://churchsynaxarion.blogspot.com/

ΠΑΡΘΕΝΟΜΑΡΤΥΡΑΣ ΚΙΚΙΛΙΑ Η ΡΩΜΑΙΑ (+ 230)

site analysis

Γεννήθηκε στή Ρώμη ἀπό γονεῖς εὐγενεῖς, ἀλλά εἰδωλολάτρες. Εἶχε γίνει μυστικά Χριστιανή καί ὅταν οἱ γονεῖς της τήν πάντρεψαν παρά τήν θέλησί της μέ τόν εἰδωλολάτρη Βαλεριανό, ἐκείνη γιά νά προστατέψει τήν παρθενία της τοῦ ἀποκάλυψε ἕνα ὑπερφυσικό γεγονός. Ἕνας Ἄγγελος φύλασσε τήν καθαρότητά της, τόν ὁποῖο θά μποροῦσε νά δεῖ κι αὐτός, ἄν λάμβανε τό Ἅγιο Βάπτισμα. Ὁ Βαλεριανός πράγματι βαπτίσθηκε ἀπό τόν Ἐπίσκοπο Οὐρβανό καί τότε εἶδε τήν Κικιλία νά συμπροσεύχεται μέ τόν Ἄγγελο. Γοητευμένος ἀπό τήν οὐράνια αὐτή ἀποκάλυψη, ζήτησε σάν χάρι τόν φωτισμό τοῦ ἀδελφοῦ του Τιβουρτίου, ὁ ὁποῖος καί τοῦ δόθηκε ἀπό τόν Θεό.
Οἱ Ἅγιοι Κικιλία, Βαλεριανός καί Τιβούρτιος συνήθιζαν νά θάπτουν τά σώματα τῶν Ἁγίων Μαρτύρων. Στό ἔργο αὐτό συνελήφθησαν ἀρχικά οἱ δύο ἀδελφοί καί καταδικάσθηκαν σέ θάνατο. Κατά τόν ἀποκεφαλισμό τους ὁ δήμιος Μάξιμος εἶδε φωτεινούς Ἀγγέλους νά παραλαμβάνουν τίς ψυχές τους, πίστεψε στόν Ἕνα Θεό καί μαρτύρησε κι αὐτός ἀμέσως μετά.
Ἡ ἁγ. Κικιλία συνέχισε τό ἔργο τῆς ταφῆς τῶν Μαρτύρων καί διαμοίρασε τήν περιουσία της στούς πτωχούς. Ὅταν συνελήφθη καταδικάσθηκε σέ θάνατο, μετά ἀπό φρικτά βασανιστήρια. Ἡ καρτερία της στό μαρτύριο ἔφερε στή θεογνωσία 400 περίπου ψυχές! Ἐξ αἰτίας τῆς εὐγενοῦς καταγωγῆς της οἱ διώκτες ἀποφάσισαν νά τήν θανατώσουν μυστικά καί ὄχι δημόσια. Ἔτσι τήν ἔκλεισαν στό λουτρό τοῦ μεγάρου της, γιά νά πεθάνει ἀπό ἀσφυξία, ἀλλά μέ τήν χάρη τοῦ Θεοῦ ἡ Μάρτυς παρέμεινε ἄτρωτη γιά μία ὁλόκληρη ἡμέρα. Τελικά στάλθηκε ἕνας πεπειραμένος δήμιος γιά νά τήν ἀποκεφαλίσει, ὁ ὁποῖος ὅμως ἔχασε τό κουράγιο του βλέποντας τήν νέα γυναῖκα καί ἀποτυγχάνοντας νά τήν φονεύσει μέ τρία κτυπήματα, ὅπως ἐπέβαλε ὁ Ρωμαϊκός νόμος, τράπηκε σέ φυγή. Ἡ Ἁγία ἔμεινε ριγμένη στό πλακόστρωτο τοῦ λουτροῦ, μέ τό λαιμό μισοκομένο, καί ἀπεβίωσε προσευχομένη τρεῖς ἡμέρες ἀργότερα.
Οἱ πρῶτοι Χριστιανοί ἔντυσαν τό σῶμα τῆς Μάρτυρος μέ χρυσοϋφαντα ὑφάσματα, τό τοποθέτησαν σέ ἕνα φέρετρο ἀπό κυπαρίσσι καί τό ἐνταφίασαν στήν Κατακόμβη τοῦ ἁγ. Καλλίστου.
Τό 822 ὁ Πάπας Πασχάλης Α', κατά τήν διάρκεια τῆς ἀναστηλώσεως τοῦ Ναοῦ πού ἀφιερώθηκε στή μνήμη της (πρόκειται γιά τήν ὁμώνυμη Βασιλική πού κτίσθηκε στή θέση τοῦ σπιτιοῦ της μετά τούς διωγμούς), θέλησε νά μεταφέρει τά Λείψανά της στό νέο Ναό, ἀλλά δέν μποροῦσε νά ἐντοπίσει τόν τάφο της. Τότε ἡ Ἁγία μέ ἐμφάνισή της τοῦ ὑπέδειξε τήν θέση τοῦ τάφου! Τό Λείψανο τῆς Μάρτυρος Κικιλίας βρέθηκε τότε ἀδιάφθορο, ἀνάμεσα στούς σκελετούς τῶν ἄλλων Μαρτύρων (τοῦ συζύγου της Βαλεριανοῦ, τοῦ ἀδελφοῦ του Τιβουρτίου καί τοῦ δημίου Μαξίμου).
Μία ἀπό τίς πλέον τεκμηριωμένες ἀνακομιδές τοῦ σώματος ἔγινε τό 1599, ὅταν ὁ Καρδινάλιος Σφονδράτο (ἐπί Πάπα Κλήμεντος Η'), προχώρησε στήν ἀναστήλωση μερικῶν τμημάτων τῆς Βασιλικῆς. Στίς 20 Ὀκτωβρίου αὐτοῦ τοῦ ἔτους, κατά τήν διάρκεια ἐργασιῶν κάτω ἀπό τήν Ἁγία Τράπεζα τοῦ Ναοῦ, βρέθηκαν δύο μαρμάρινες σαρκοφάγοι πού περιεῖχαν ἡ μία τά Λείψανα τῶν ἄλλων Μαρτύρων καί ἡ ἄλλη τό ἀδιάφθορο σῶμα τῆς ἁγ. Κικιλίας. 1422 χρόνια μετά τό μαρτύριο καί τόν ἐνταφιασμό τῆς Μάρτυρος, τό κυπαρισσένιο φέρετρο βρέθηκε ἄσηπτο καί τό Λείψανο ἄριστα διατηρημένο. Ἕνα μεταξωτό πέπλο κάλυπτε τό παρθενικό σῶμα, κάτω ἀπό τό ὁποῖο διακρινόταν τό χρυσοϋφαντο ἔνδυμα τῆς Ἁγίας, τό θανάσιμο τραῦμα στό λαιμό καί τά λεκιασμένα μέ τό αἵμα της ἄλλα ἐνδύματα! Τό Λείψανο βρισκόταν σέ πλάγια θέση καί ἡ Ἁγία ἦταν μικροῦ ἀναστήματος.
Μέ ἐντολή τοῦ Πάπα τό Λείψανο ἐκτέθηκε σέ λαϊκό προσκύνημα μέχρι τήν μνήμη τῆς Ἁγίας, τήν 22α Νοεμβρίου. Στή συνέχεια τό Λείψανο τοποθετήθηκε καί πάλι στό ἀρχικό φέρετρο καί στή συνέχεια σέ μία ἀσημένια λάρνακα, ἡ ὁποία ἐνταφιάσθηκε κάτω ἀπό τήν Ἁγία Τράπεζα ἀπό τόν ἴδιο τόν Πάπα, παρουσίᾳ 42 Καρδιναλίων καί διπλωματικῶν ἐκπροσώπων πολλῶν χωρῶν.
Τήν ἴδια περίοδο ὁ γλύπτης Στέφανος Μαντέρνο (1576 - 1636), φιλοτέχνισε ἕνα ἄγαλμα τῆς Ἁγίας, τό ὁποῖο ἀναπαριστᾶ τήν ἀκριβή στάση τοῦ Λειψάνου της. Τό ἄγαλμα αὐτό στήθηκε μπρός ἀπό τήν Ἁγία Τράπεζα καί δίνει τήν ἐντύπωση ἀνοικτῆς σαρκοφάγου.
Ἡ Βασιλική τῆς ἁγ. Κικιλίας διατηρήται σέ ἄριστη κατάσταση καί δέν ὑπάρχει ἱστορική μαρτυρία, ὅτι τό ἀδιάφθορο Λείψανό της μετακινήθηκε ἀπό τήν θέση του, κάτω ἀπό τήν Ἁγία Τράπεζα (ἄν καί ἀπότμημα τοῦ Λειψάνου της φυλάσσεται στό Παπικό Ἀββαεῖο τοῦ ἁγ. Φραγκίσκου, στό Φάργκο Νεβάδας Η.Π.Α.). Τό δεύτερο Παρεκκλήσιο στό δεξιό κλίτος τοῦ Ναοῦ εἶναι τό δωμάτιο στό ὁποῖο καταδικάσθηκε σέ θάνατο ἡ Ἁγία. Ἐκεῖ βρέθηκαν ὑπολλείματα Ρωμαϊκοῦ λουτροῦ. Ἀκόμη, ἡ μαρμάρινη πλάκα τῆς Ἁγίας Τραπέζης, εἶναι ἐκείνη πάνω στήν ὁποία ἐπέζησε ἡ Ἁγία κατά τό μαρτύριο τῆς ἀσφυξίας. (Rev. Prosper Gueranger, "Abbe de Solesmes", σελ. 283).Ἡ μνήμη της τιμᾶται τήν 22α Νοεμβρίου.

ΜΕΓΑΛΟΜΑΡΤΥΣ ΧΡΙΣΤΙΝΑ (+ 193 – 211)

site analysis

Σειρά: Ἀδιάφθοροι Ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας (ἀπό τό ὁμώνυμο ἔργο τοῦ Καθηγητοῦ Ἀντ. Μάρκου).

Καταγόταν ἀπό τήν Τύρο τῆς Φοινίκης καί ἦταν κόρη τοῦ Στρα-ηγοῦ Οὐρβανοῦ, ὁ ὁποῖος τήν περιώρισε σέ πύργο, γιά νά μήν πληροφορηθεῖ γιά τήν Χριστιανική Πίστη καί πιστέψει στόν Χριστό. Ὅμως παρά τήν προσπάθειά του ἡ νέα δέχθηκε τήν νέα πίστη, τεμάχισε τά πολύτιμα εἴδωλα τοῦ πύργου καί τά μοίρασε στούς πτωχούς. Ἐξαγριωμένος ὁ πατέρας της τήν φυλάκισε καί ἀργότερα τήν ἔριξε στή θάλασσα, ὅπου τήν βάπτισε ὁ Ἴδιος ὁ Κύριος!
Μετά τόν θάνατο τοῦ πατέρα της οἱ Ἄρχοντες Δίων καί Ἰουλιανός τήν βασάνισαν στή φυλακή, ἀλλά ἡ καρτερία της εἵλκυσε στήν Ἐκκλησία 3.000 περίπου ψυχές. Παρέδωσε τό πνεῦμα μετά ἀπό λογχισμούς καί ἀφοῦ τῆς εἶχαν κόψει τούς μαστούς καί τήν γλώσσα, κατά τήν βασιλεία τοῦ Σεβήρου (193 – 211).
Στή Βενετία φυλάσσεται ἄφθορο Λείψανο πού ἀποδίδεται στήν Μεγαλομάρτυρα Χριστίνα. Μέ δεδομένο, ὅτι ἡ μνήμη της «ἐτελεῖτο ἐν τῶ ἁγιωτάτῳ αὐτῆς μαρτυρίῳ ἐν τῶ νέῳ Παλατίῳ καί ἐν Νύμφαις ταῖς Μεγάλαις καί τῶ μαρτυρίῳ τοῦ ἁγ. Τρύφωνος πλησίον τῆς Ἁγίας Εἰρήνης τῆς ἀρχαίας καί νέας» (Σωφρονίου Εὐστρατιάδου, «Ἁγιολόγιον τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας», σελ. 475), καταλήγουμε στό συμπέρασμα, ὅτι τό ἀδιάφθορο Λείψανο τῆς Μεγαλομάρτυρος, ἄγνωστο πότε, μεταφέρθηκε ἀπό τήν Συρία ὅπου μαρτύρησε στήν ΚΠολη καί κατατέθηκε σέ Ναό πρός τιμήν της, στήν περιοχή τοῦ Ἱεροῦ Παλατίου. Τό Λείψανο ἀφαιρέθηκε κατά τήν Φραγκοκρατία καί μεταφέρθηκε στή Βενετία. Τό 1252 τό Λείψανο κατατέθηκε στή Μονή τοῦ ἁγ. Μάρκου στό Τορσέλλο καί τό 1340 μεταφέρθηκε στό Ναό τοῦ ἁγ. Ματθαίου στό Μουράνο. Τό 1435 ὁ Πάπας Εὐγένιος Δ’ διέταξε τήν μεταφορά του στό Ναό τοῦ ἁγ. Ἀντωνίου, ἐπίσης στό Τορσέλλο. Τό 1793 μεταφέρθηκε στή Μονή τῆς Μάρτυρος Ἰουστίνης Βενετίας καί τό 1810 στό Ναό τοῦ ἁγ. Φραγκίσκου τῆς Ἀμπέλου, ὅπου καί σήμερα φυλάσσεται, κατατεθημένο σέ κρυστάλλινη λάρνακα. (Ἐπ. Φαναρίου Ἀγαθαγγέλου, «Ἱερά Λείψανα Ἁγίων τῆς καθ’ ἡμᾶς Ἀνατολῆς στή Βενετία», σελ. 343 – 344).Ἡ μνήμη της τιμᾶται τήν 24η Ἰουλίου.

ΑΓΙΑ ΦΙΛΟΘΕΗ ΤΟΥ ΑΡΤΖΕΣ ΡΟΥΜΑΝΙΑΣ (16ος αἰ.)

site analysis

Σειρά: Ἀδιάφθοροι Ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας (ἀπό τό ὁμώνυμ ἐργο τοῦ Καθηγητοῦ Ἀντ. Μάρκου).

Σχετικά μέ τήν ἁγ. Φιλοθέη τοῦ Ἄρτζες, ἐπικρατοῦν δύο ἐκδοχές. Σ' αὐτή τήν ἐργασία δεχόμεθα τήν Βουλγαρο-Ρουμανική ἐκδοχή, καθ' ὅτι τό ἀδιάφθορο Λείψανο πού φυλάσσεται στό Ἄρτζες ἀνῆκει σέ παιδί καί ὄχι σέ ἐνήλικο ἄτομο.

Ἡ ἁγ. Φιλοθέη ἦταν Βουλγαρικῆς καταγωγῆς. Γεννήθηκε στό Τύρνοβο ἀπό πτωχούς γονεῖς. Στήν τρυφερή παιδική της ἡλικία ἔμεινε ὀρφανή ἀπό μητέρα, ἀπό τήν ὁποία εἶχε διδαχθεῖ τήν ἀγάπη πρός τόν Θεό καί τούς ἀνθρώπους. Βρῆκε τόν θάνατο σέ ἡλικία 11 ἐτῶν, ἀφοῦ ὑπέφερε τά πάνδεινα ἀπό τήν μυτριά της, κάτω ἀπό τίς ἀκόλουθες συνθῆκες:
Κάποια φορά πού ὁ πατέρας της δούλευε στήν ἐξοχή, ἡ μυτριά της τῆς ἔδωσε φαγητό γιά νά τοῦ τό πάει. Ἡ Φιλοθέη, ἀπό τήν ἀγάπη πού ἔτρεφε πρός τούς πτωχούς, μοίρασε τό φαγητό κατά τήν διαδρομή καί ἔτσι ὁ πατέρας της τό βράδυ ἐπέστρεψε νηστικός καί κουρασμένος. Τό περιστατικό αὐτό συνέβη ἀρκετές φορές. Κάποτε ὁ πατέρας της παραφύλαξε σέ κάποιο σημεῖο τῆς διαδρομῆς, γιά νά διαπιστώσει τί κάνει ἡ κόρη του τό φαγητό πού προοριζόταν γι' αὐτόν. Ὅταν λοιπόν τήν εἶδε νά τό μοιράζει στούς πτωχούς, "ὥρμησε μέ ἕνα ρόπαλο κατεπάνω της, τήν ἔδεσε μέ σχοινιά καί ἄρχισε νά τήν κτυπάει καί νά τήν τσαλαπατάη μέ τά πόδια του"!
Στόν τόπο ἐκεῖνο καί ἀπό τά χέρια τοῦ πατέρα της, ἡ Φιλοθέη ἀναδείχθηκε Μάρτυρας τῆς Ἀγάπης καί τῆς Ἐλεημοσύνης. Ὁ παιδοκτόνος μετά τό ἔγκλημά του, στήν προσπάθειά του νά κρύψει τό σῶμα τοῦ θύματος, διαπίστωσε ὅτι ἦταν ὑπερφυσικά βαρύ! Ἔσπευσε λοιπόν νά παραδωθεῖ στίς Ἀρχές, ἐνῶ στόν τόπο τοῦ συμβάντος πῆγε ὁ ἐπιχώριος Ἐπίσκοπος, μέ τήν συνοδεία Κληρικῶν καί πολλῶν Χριστιανῶν. Παρά τίς δεήσεις τό σῶμα τῆς Φιλοθέης παρέμενε ἀμετακίνητο! Ἔτσι, "ἀποφάσισαν νά μνημονεύσουν μοναστήρια καί ἐκκλησίες τῆς Βουλγαρίας, μήπως εἶναι θέλημά Της νά ἐγκατασταθῆ σέ κάποιο ἱερό τόπο. Ἀφοῦ τελείωσαν τήν μνημόνευση τῶν ἱερῶν τόπων τῆς Βουλγαρίας καί τό Λείψανο παρέμενε ἀσήκωτο, ἄρχισαν νά μνημονεύουν μοναστήρια καί ἐκκλησίες τῆς Ρουμανίας. Ὅταν ἐμνημόνευσαν τήν περικαλλῆ ἐκκλησία τῆς Μονῆς Κούρτεα τῆς πόλεως Ἄρτζες, ἀμέσως τό σῶμα τῆς Μάρτυρος ἐλάφρωσε περισσότερο ἀκόμη καί ἀπό τό φυσικό του βάρος! Ἔτσι ὅλοι ἐγνώρισαν, ὅτι εἶναι θέλημά Της νά μεταφερθῆ στήν Μονή ἐκείνη, μακριά ἀπό τήν πατρίδα Της".
Τό παρθενικό Λείψανο τῆς Παιδομάρτυρος Φιλοθέης, ὑποδέχθηκε στήν βόρεια ὄχθη τοῦ Δουνάβεως ὁ Ἡγεμόνας Ράδος ὁ Μέγας, μέ κάθε πολιτική καί ἐκκλησιαστική μεγαλοπρέπεια καί τό ἐναπέθεσε στόν περίφημο γιά τό κάλλος του Ναό τῆς Μονῆς Κούρτεα τῆς πόλεως Ἄρτζες, πρώτης πρωτεύουσσας τῆς Οὐγγροβλαχίας. Τό Λείψανο ἀργότερα ἀνακομίσθηκε ἀδιάφθορο καί σήμερα φυλάσσεται στό Παρεκκλήσιο τῆς Γεννήσεως τῆς Θεοτόκου, στήν ἴδια Μονή, κατατεθημένο σέ ἀργυρή λάρνακα.
Ἡ ἁγ. Φιλοθέη ἐλεήθηκε ἀπό τόν Θεό μέ τό χάρισμα τῆς θεραπείας τῶν ἐπιληπτικῶν καί ἡ μνήμη της τιμᾶται τήν 7η Δεκεμβρίου.

ΑΓΙΑ ΘΕΟΦΑΝΩ Η ΑΥΤΟΚΡΑΤΕΙΡΑ (+ 985)

site analysis

Σειρά: Ἀδιάφθοροι Ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας (ἀπό τό ὁμώνυμο ἔργο τοῦ Καθηγητοῦ Ἀντ. Μάρκου).

Αὐτοκράτειρα τοῦ Βυζαντίου, σύζυγος τοῦ Αὐτοκράτορος Λέοντος ΣΤ' τοῦ Σοφοῦ . Ἦταν ἀρχοντικῆς καταγωγῆς καί καρπός προσευχῆς τῶν εὐσεβῶν γονέων της Κωνσταντίνου "Ἰλλουστρίου" Μαρτινάκιου καί Ἄννας. Νυμφεύθηκε τόν Λέοντα μέ συνοικέσιο τοῦ πεθεροῦ της Βασιλείου Α' τοῦ Μακεδόνος, ὁ γάμος της ὅμως δέν ὑπῆρξε εὐτυχισμένος, διότι ὁ Λέων δέν ἀγαποῦσε τήν σύζυγό του, ἀλλά τήν εὐνοούμενή του Ζωή.
Ὑπῆρξε "βασιλική μοναχή", ἀφοῦ ἡ ζωή της στό Ἱερό Παλάτιο δέν διέφερε σέ τίποτα ἀπό τήν ἀσκητική ζωή τῶν μοναχῶν. Ἀντιμετώπισε τήν οἰκογενειακή της κατάσταση μέ μεγάλη ἀξιοπρέπεια. Ἀνάλωσε τόν ἑαυτό της σέ νηστείες, ἀγαθοεργίες καί προσευχές. Ἐσωτερικά φοροῦσε εὐτελέστατα ράκη καί εἶχε τήν ἀρετή τῆς χαμαικοιτίας καί τό χάρισμα τῶν δακρύων. Μετά τόν θάνατο τῆς μοναδικῆς κόρης (892), ἀποσύρθηκε στίς Βλαχέρνες, ὅπου καί κοιμήθηκε τό 895 ἤ 846 (κατά μία πληροφορία δολοφονήθηκε ἀπό τήν Ζωή Καρβουνοψίνη, τέταρτη σύζυγο τοῦ Λέοντα).
Μετά τόν θάνατό της μετανοημένος ὁ Λέων ἄρχισε τήν ἀνέγερση κοντά στόν Ναό τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων, ναοῦ πρός τιμήν της. Ἐπειδή ὅμως ἡ Ἐκκλησία δέν δέχθηκε τήν τιμή αὐτή - διότι δέν ὑπῆρχαν φανερές ἀποδείξεις γιά τήν ἁγιότητά της, "δηλαδή δέν ἔδειξεν ἀκόμη ὁ καιρός τήν ἀπόκρυφον αὐτῆς ἀσκητικήν πολιτείαν καί διαγωγήν, διά τῆς ὁποίας ἐφάνη εὐάρεστος εἰς τόν Θεόν" - θεσπίσθηκε ἡ ἑορτή τῶν Ἁγίων Πάντων καί ὁ Ναός ἀφιερώθηκε στή μνήμη τους. Μάλιστα λέγεται, ὅτι ὁ Λεών εἶπε χαρακτηριστικά: "Ἄν εἶναι ἡ Θεοφανώ Ἁγία, ἄς καταταχθεῖ μέ τούς Ἁγίους Πάντας".
Τήν μεγάλη της ἁγιότητα βράβευσε ὁ Θεός μέ τήν ἀφθαρσία τοῦ Λειψάνου της, τό ὁποῖο σήμερα φυλάσσεται στόν Πατριαρχικό Ναό τοῦ ἁγ. Γεωργίου, στό Φανάρι ΚΠόλεως. Ἀπότμημα τῆς Κάρας της φυλάσσεται στή Μονή Διονυσίου Ἁγίου Ὄρους.
Ἡ μνήμη της τιμᾶται τήν 16η Δεκεμβρίου.

ΟΣΙΑ ΑΓΓΕΛΙΝΑ ΤΗΣ ΣΕΡΒΙΑΣ (15ος αἰ.)

site analysis

Σειρά: Ἀδιάφθοροι Ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας (ἀπό τό ὁμώνυμο ἔργο τοῦ Καθηγητοῦ Ἀντ. Μάρκου).

Ἦταν θυγατέρα τοῦ Γεωργίου Καστριώτη - Σκεντέρ Μπέη, Ἡγεμόνα τῆς Ἀλβανίας καί συζεύχθηκε τόν Δεσπότη τῆς Σερβίας ἅγ. Στέφανο, γιό τοῦ Δεσπότη Γεωργίου Μπράνκοβιτς, μέ τόν ὁποῖο ἀπέκτησε δύο γιούς, τόν Μητροπολίτη Βλαχίας ἅγ. Μάξιμο (+ 1546) καί τόν Δεσπότη τῆς Σερβίας ἅγ. Ἰωάννη (+ 1493).
Μετά τήν ἀτυχή ἔκβαση τοῦ πολέμου τοῦ συζύγου της Στεφάνου κατά τῶν Τούρκων καί τήν τύφλωσή του ἀπό αὐτούς, τόν ἀκολούθησε αὐτοεξόριστη στήν Ἰταλία καί μετά τόν θάνατό του ἔγινε μοναχή. Μέ τήν βοήθεια τοῦ Μεγ. Ἡγεμόνα τῆς Ρωσίας Βασιλείου Γ' , ἵδρυσε στή Σερβία τήν Μονή τοῦ Κουπίνοβο, ὅπου μετέφερε καί ἐναπόθεσε τό ἀδιάφθορο Λείψανο τοῦ συζύγου της.
Κοιμήθηκε εἰρηνικά καί ἐνταφιάσθηκε στήν ἴδια Μονή. Τό Λείψανό της ἀνακομίσθηκε ἀδιάφθορο καί σήμερα φυλάσσεται στή Μονή τοῦ Κουπίνοβο. Στήν ἴδια Μονή ἐνταφιάσθηκαν καί οἱ γιοί της Ἅγιοι Μάξιμος Μητροπολίτης Βλαχίας καί Ἰωάννης Δεσπότης τῶν Σέρβων, τῶν ὁποίων τά Λείψανα ἀνακομίσθηκαν ἐπίσης ἀδιάφθορα καί φυλάσσονται ἐκεῖ.
Ἡ μνήμη της τιμᾶται τήν 10η Δεκεμβρίου