Η ΟΣΙΑ ΜΗΤΗΡ ΗΜΩΝ ΕΛΙΣΑΒΕΤ Η ΘΑΥΜΑΤΟΥΡΓΟΣ (24 ΑΠΡΙΛΙΟΥ)

site analysis

῾Η οσία Ελισάβετ από μικρή ακολούθησε την ασκητική ζωή και έλαβε από τον Χριστό τη χάρη των ιαμάτων. Γι᾽αυτό και θεράπευσε όλων των ειδών τα  νοσήματα. Η γέννησή της φανερώθηκε με θεία αποκάλυψη και προαγγέλθηκε ότι θα γίνει σκεύος εκλογής του Θεού. Φορούσε ένα χιτώνα μόνον και έγινε σκληρή στο κρύο και στον παγετό. Δεν έπλυνε το σώμα της ποτέ με νερό και σαράντα ημέρες έζησε χωρίς καθόλου να φάει. Για τρία χρόνια είχε τον νου της μόνον προς τον Θεό, ενώ με τους σωματικούς οφθαλμούς της δεν είδε καθόλου το κάλλος ή το μέγεθος του ουρανού. Ένα τεράστιο φοβερό φίδι το θανάτωσε με την προσευχή της και για πολλά χρόνια δεν γεύτηκε καθόλου λάδι. Υποδήματα στα πόδια της δεν απέκτησε. Λάμποντας λοιπόν με όλα αυτά τα κατορθώματα, αναπαύτηκε εν Κυρίω, συνεχίζοντας να παρέχει μέχρι σήμερα τη χάρη των πολλών θαυμάτων της σ᾽αυτούς που προσέρχονται σ᾽αυτήν με πίστη. Διότι το χώμα που λαμβάνει κανείς από τη σορό της θεραπεύει κάθε νόσο᾽. Αποκτά μεγάλη επικαιρότητα η οσία Ελισάβετ η θαυματουργός κυρίως από το γεγονός ότι ολόκληρη η ζωή της υπήρξε – και συνεχίζει εν χάριτι να είναι – μία εξαιρετική παρουσία συμπαθείας προς τον κόσμο. Ιδιαιτέρως σήμερα που λόγω της πολλαπλής κρίσεως που βιώνουμε ένα μεγάλο ποσοστό των συνανθρώπων μας ζει μέσα στη θλίψη και τη στενοχώρια, έρχεται η οσία ως κατεξοχήν προστάτις των εν θλίψεσι ανθρώπων να δώσει εκείνη τη χάρη που βοηθά στην υπέρβαση της θλίψης και την απόκτηση της αληθινής χαράς. Ο άγιος υμνογράφος της Εκκλησίας μας αυτό ακριβώς καταγράφει ήδη από την αρχή των ύμνων που αφιερώνει στην οσία: ῾Δέχτηκες τη χάρη να διώχνεις τις αρρώστιες των ψυχών και των σωμάτων, Μητέρα σεμνή, να απομακρύνεις τα πονηρά πνεύματα με το Θείο Πνεύμα, να είσαι η προστάτις όλων αυτών που βρίσκονται στις θλίψεις᾽(῾Εδέξω χάριν ψυχών νοσήματα και των σωμάτων, Μήτερ σεμνή, αποσοβείν, πνεύματα διώκειν θείω Πνεύματι, πάντων των εν θλίψεσι προϊστασθαι᾽) (στιχηρό εσπερινού). Ολόκληρη η ζωή της ήταν μία ενσυνείδητη προσπάθεια να μετέχει στο πάθος των συνανθρώπων της, δηλαδή να ζει την πραγματική και αληθινή αγάπη που έφερε ο Κύριος Ιησούς Χριστός. Κι αυτό σημαίνει βεβαίως ότι αγωνιζόταν να βρίσκεται πάνω στην πέτρα της ορθόδοξης πίστης, αφού η αληθινή αγάπη, προς τον Θεό και τον συνάνθρωπο, είναι γνωστό ότι αποτελεί το εκλεκτότερο λουλούδι της σωστής ορθόδοξης πίστης. Πίστη και αγάπη είναι οι δύο όψεις του ενός νομίσματος κι όποιος νομίζει ότι μπορεί να έχει το ένα εκ των δύο μόνο του πλανάται πλάνην οικτράν. ῾Άσκησες τη συμπάθεια, την ορθόδοξη πίστη και την αγάπη, προς τον Κύριο και τον πλησίον, θεομακάριστη σεμνή. Γι᾽αυτό και η θεία χάρη του Πνεύματος αναπαύθηκε σε σένα, Μητέρα Ελισάβετ᾽ (῾Συμπάθειαν εξήσκησας, πίστιν ορθόδοξον και την αγάπην, την προς τον Κύριον και τον πλησίον, θεομακάριστε σεμνή. Όθεν θεία χάρις σοι του Πνεύματος, Μήτερ Ελισάβετ, ανεπαύσατο᾽) (στιχηρό εσπερινού). Έτσι η οσία Ελισάβετ υπήρξε για όλους τους πιστούς είτε στο παρελθόν είτε κι έπειτα μέχρι σήμερα ῾ένα απλωμένο χέρι συμπάθειας᾽ (῾χείρα προτείνεις συμπαθείας᾽) (ωδή ζ´), που σημαίνει ότι στο πρόσωπό της βλέπουμε πάντοτε έναν ένθεο φίλο μας, συνέχεια και προέκταση του φιλικού και πολυπόθητου προσώπου του Κυρίου Ιησού Χριστού. Διότι στην πραγματικότητα αυτό είναι η οσία: μία άλλη φανέρωση του Χριστού μας στον κόσμο, μία θέαση του κάλλους του προσώπου Του, το οποίο διακαώς πάλευε να δει και να ζήσει η ίδια. ῾Πόθησες να δεις με καθαρότητα το νοητό κάλλος του Νυμφίου Χριστού᾽(῾Ιδέσθαι κάλλος νοητόν του Νυμφίου καθαρώς επεπόθησας᾽) (ωδή θ´). Κι αυτό θα πει: άνθρωπος ο οποίος αγαπά τον Κύριο και έχει Αυτόν ως προτεραιότητα της ψυχής του γίνεται τελικά ίδιος με Εκείνον. Ο άγιος Ιωσήφ ο υμνογράφος πράγματι επανειλημμένως επισημαίνει τη θερμή αγάπη της οσίας, εκ βρέφους μάλιστα, προς τον Κύριο, κάτι που φανερωνόταν με την αδιάκοπη ενατένισή της προς Εκείνον. ῾Ολοκληρωτικά ανέθεσες όλη τη διάνοιά σου στον Κύριο, γι᾽αυτό και ενατένιζες Αυτόν με τα μάτια του νου και της καρδιάς σου᾽ (῾Ολοτρόπως Κυρίω πάσαν την διάνοιαν αναθεμένη σου, οφθαλμούς νοός μεν και καρδίας αυτώ ενητένιζες᾽) (ωδή ε´). Η απόλυτη αυτή προτεραιότητα της οσίας, η οποία αποτελεί απλώς υλοποίηση της εντολής του Θεού να Τον αγαπούμε με όλην την καρδιά και την ψυχή και τη δύναμη και τη διάνοιά μας, εξηγεί και αυτό που εκ πρώτης όψεως φαίνεται παράδοξο: για τρία χρόνια να μη βλέπει καθόλου τις ομορφιές του ουρανού. Η οσία δεν ήθελε να βλέπει τις ομορφιές αυτές όχι γιατί αρνείτο την ομορφιά της δημιουργίας – αυτό θα ήταν αντίθετο προς τη χριστιανική πίστη – αλλά γιατί είχε απορροφηθεί από την ομορφιά του Δημιουργού. Και θα έλεγε κανείς ότι μόνον εκείνος που θεάται την ομορφιά του Δημιουργού ικανώνεται να δει και με τα σωστά μάτια την ομορφιά των δημιουργημάτων Του. ῾Για τρία χρόνια δεν είδες τον ουρανό, αλλά έβλεπες μόνο προς τα κάτω τη γη, αφού ήσουν από γη, θεομακάριστε᾽ (῾εν τρισί δε χρόνοις τον ουρανόν ουκ εθεάσω, αλλά γην ως εκ γης, θεομακάριστε᾽) (ωδή ε´). Ακριβώς, η ορθή ιεράρχηση που είχε κάνει στη ζωή της: η αγάπη του Θεού και του πλησίον πρωτίστως, και έπειτα όλα τα άλλα, ήταν αυτό που ερμηνεύει όλες τις θεωρούμενες ῾ακρότητες᾽ της ασκητικής της διαγωγής: την σκληρή νηστεία της, το μάκρος αυτής, τα πύρινα εν μετανοία δάκρυά της. Η οσία ήταν προσανατολισμένη στο πώς θα στολίσει τον ναό της ψυχής της κι η ενέργεια της χάρης του Θεού την έκανε να μη βλέπει τίποτε άλλο. Για παράδειγμα: ῾Ζήλεψες τον Ηλία και τον Μωυσή, πάνσεμνε, στο μήκος των ημερών, γι᾽αυτό και έκανες νηστεία όπως εκείνοι, δεχόμενη έτσι με τη χάρη του θείου Πνεύματος τον ουράνιο άρτο των σοφωτάτων θεωριών Του᾽ (῾Τον Ηλίαν ζηλούσα και Μωυσήν, πάνσεμνε, μήκει ημερών, ως εκείνοι νηστείαν ήνυσας, άρτον ουράνιον θεωριών σοφωτάτων δεχομένη χάριτι, του θείου Πνεύματος᾽) (ωδή γ´). ῾Κολλήθηκες, σεμνή, στον πόθο του Χριστού, γι᾽αυτό και έλιωσες το φρόνημα της σάρκας με τη νηστεία᾽(῾Κολληθείσα σεμνή τω του Χριστού πόθω, της σαρκός το φρόνημα διά νηστείας έτηξας᾽) (ωδή α´). ῾Επειδή πόθησες, σεμνή, να αποκτήσεις το έλεος του Θεού με ασκητικό τρόπο, γι᾽αυτό και δεν θέλησες τη μετάληψη του λαδιού από τα βρεφικά σου χρόνια, ευφραινομένη από τις επιδόσεις των ασκητικών σου κόπων᾽ (῾Τον έλεον του Θεού ασκητικώς επισπάσασθαι επιποθούσα, σεμνή, ελαίου μετάληψιν εκ βρέφους εξέκλινας, ιλαρυνομένη ταις των πόνων επιδόσεσιν᾽) (ωδή ς´). Μακάρι ῾τη φιλόθεη γνώμη που απέκτησε η οσία, διά της οποίας ζει τώρα μαζί με τους αγγέλους᾽(ωδή ζ´) να αποκτήσουμε έστω και λίγο και εμείς. ῾Ταις της οσίας Ελισάβετ πρεσβείαις, Χριστέ ο Θεός, ελέησον ημάς. Αμήν᾽. ΠΗΓΗ.ΑΚΟΛΟΥΘΕΙΝ

Η Αγία Μάρτυς Πολυχρονία,μητέρα του Αγίου Μεγαλομάρτυρα Γεωργίου του Τροπαιοφόρου

site analysis

Η Αγία Μάρτυς Πολυχρονία ήταν μητέρα του Αγίου Μεγαλομάρτυρα Γεωργίου του Τροπαιοφόρου και καταγόταν από την πόλη Λύδδα (Διόσπολη) της Παλαιστίνης. Προερχόταν και εκείνη από φημισμένο και 
αρχοντικό γένος. Ήταν σεμνή και γενναία και πλημμυρισμένη από 
σωφροσύνη, καλοσύνη και γλυκύτητα. Απ' όλα πιο πολύ η ψυχή της αγαπούσε τον Θεό, την προσευχή και την ταπείνωση. Ο χρόνος της κυλούσε με την ανάγνωση των Θείων Γραφών και την προσευχή. Τις προσευχές δε και τις αγρυπνίες της, η μακαρία Πολυχρονία, τις συνόδευε με εγκράτεια και νηστεία. Έτσι, αποσπασμένος ο νους της από τη γη υψωνόταν στον ουρανό και βυθιζόταν στη θεωρία του Θεού. Με αυτό τον τρόπο μεταμόρφωνε το γύρω χώρο της και άφηνε να διαχέεται στο ειδωλολατρικό περιβάλλον του συζύγου της Γεροντίου η πάντερπνη οσμή της πνευματικής ευωδίας.

Η Αγία Πολυχρονία μεγάλωνε κρυφά τον υιό της με παιδεία και νουθεσία Κυρίου. Του μετέδιδε την θερμή της αγάπη προς τον Χριστό, καθώς και την βαθιά ευλάβειά της. Και όταν εκείνος αντιμετώπισε το μαρτύριο για την αγάπη του Χριστού, η Αγία βρισκόταν διαρκώς κοντά του. Και στη φυλακή και στον τόπο των μαρτυρίων. Φρόντιζε πάντοτε για την ενίσχυσή του με τα Άχραντα Μυστήρια.

Όταν την είδε ο βασιλέας Διοκλητιανός να ομιλεί στον Άγιο, την κάλεσε κοντά του και την ρώτησε ποια είναι. Η Αγία με πνευματική ανδρεία απάντησε: «Με λένε Πολυχρονία και είμαι Χριστιανή, όπως και ο υιός μου Γεώργιος, που νομίζεις ότι τιμωρείς, ενώ αυτός στεφανώνεται από τον Βασιλέα Χριστό». 

Εξοργισμένος ο Διοκλητιανός πρόσταξε να την βασανίσουν αμέσως. Στην συνέχεια την κρέμασαν επάνω σε ένα ξύλο και της έκαναν ακόμη μεγαλύτερα μαρτύρια. Κατέσχισαν τις σάρκες του σώματός της με σιδερένιες χειράγρες τόσο πολύ, που φάνηκαν τα σπλάχνα της. Ύστερα πήραν αναμμένες λαμπάδες και άρχισαν να καίνε τις πληγές της. Παρόλα αυτά εκείνη έμενε ασάλευτη στην πίστη της και ανδρεία στον λογισμό της. Οι δήμιοι όμως συνέχισαν. Της φόρεσαν με λαβίδες σιδερένια πυρακτωμένα υποδήματα. Η Αγία Πολυχρονία, με την παρηγοριά του Παρακλήτου, νίκησε τους πόνους και παρέδωσε με ειρήνη την αγία της ψυχή στα χέρια του Θεού.

ΠΗΓΗ.http://agiosgeorgios57.blogspot.gr/
Το τίμιο λείψανό της το παρέλαβαν κρυφά οι Χριστιανοί και το ενταφίασαν δοξάζοντας τον Θεό.

Η αγία Αλεξάνδρα η βασίλισσα, η σύζυγος του διώκτη Διοκλητιανού.

site analysis

Εορτάζεται στις 21 Απριλίου.

Τό ὄνομα Ἀλεξάνδρα εἶναι σύνηθες στόν ἑλληνορωμαϊκό κόσμο. Πλῆθος ἀπό βασίλισσες καί πριγκίπισσες τό ἔφεραν κατά καιρούς. Μεταξύ αὐτῶν καί μία ἁγία...

Ἡ ἁγία Ἀλεξάνδρα δέν ἀπασχόλησε τούς κοσμικούς ἱστορικούς.Ἦταν βέβαια καί αὐτή, κατά μίαν ἔννοια, βασίλισσα, ὡς μία ἀπό τίς συζύγους τοῦ αὐτοκράτορα Διοκλητιανοῦ. Δέν εἶχε ὅμως νά ἐπιδείξει κάτι ἀπό ἐκεῖνα πού ἕλκουν τήν προσοχή τῶν ἱστορικῶν τοῦ κόσμου. Οὔτε σέ ραδιουργίες τῆς αὐλῆς ἀναμείχθηκε οὔτε μέ τή ζωή της προκαλοῦσε. Καί θά παρέμενε τελικά ἄγνωστη, ἄν δέν ἐπέλεγε τό τέλος της! 

Ἦταν τότε πού ὁ Διοκλητιανός ἐξαπέλυσε τόν μεγάλο, τόν φοβερότερο ἴσως, διωγμό κατά τῶν χριστιανῶν (303 μ.Χ.).

Η Αγία Αλεξάνδρα ήταν σύζυγος του αυτοκράτορα Διοκλητιανού (284 – 305 μ.Χ.). Εντελώς διαφορετική από εκείνον, που ήταν τραχύς στα αισθήματα και φίλος της βίας και του αίματος, διακρινόταν για την ήρεμη ψυχική της διάθεση, την ευσπλαχνία και την φιλάνθρωπη ζωή της. Και η Χάρη του Κυρίου αύξανε μέσα της τον φωτισμό. Και το θείο έλεος την καταξίωσε κατά τη διάρκεια του μαρτυρίου του Αγίου Μεγαλομάρτυρος Γεωργίου να αισθανθεί μέσα της την πνοή και την ορμή της πίστεως στον Χριστό. Τότε, αφού στράφηκε προς τον αυτοκράτορα, τον παρακάλεσε να διατάξει την παύση των μαρτυρικών βασανιστηρίων. Εκείνος υπέθεσε ότι η αυτοκράτειρα, ασυνήθιστη σε τέτοιου είδους θεάματα, κατελήφθη από οίκτο ασυνείδητο και απερίσκεπτο. Της είπε λοιπόν να αποσυρθεί. Αλλά έλαβε μεγαλόφωνη την απάντηση ότι μια τέτοιου είδους σκηνή είναι απάνθρωπη και ανάξια του στέμματος.

Και όταν ο αυτοκράτορας καθύβρισε το Όνομα του Χριστού, εκείνη με ανδρεία φωνή διακήρυξε ότι καταγγέλλει ενώπιον του αληθινού Θεού τους διώκτες των Χριστιανών και ομολογεί και αυτή την πίστη της στον Ιησού Χριστού.

Ο Διοκλητιανός τότε εξεμάνη. Ενώ αυτός ζητούσε να εξοντώσει τους Χριστιανούς, η κατάκτησή τους εισήλθε και στα ανάκτορα και η ίδια η βασίλισσα προέβαλε φανερά την ίδια πίστη και ήταν συνήγορός τους.Διέταξε λοιπόν την απαγωγή και την φυλάκισή της.

Στη φυλακή η Αγία πέρασε τη νύχτα με προσευχή για τον εαυτό της και παρακαλώντας τον Κύριο για την Εκκλησία Του, η οποία τόσο σφοδρά κλυδωνιζόταν. Για την ζωή της δεν ενδιαφέρθηκε καθόλου. Επιθυμούσε μάλιστα να λάβει μαρτυρικό θάνατο, αλλά δίσταζε. Γνώριζε ότι για τον σύζυγό της δεν υπήρχε έλεος ενώπιον του Θεού που ήταν δίκαιος κριτής, δεν ήθελε όμως να επιβαρυνθεί η ενοχή του για το έγκλημα με το δικό της φόνο, και δεήθηκε προς τον Ύψιστο να παραλάβει την ψυχή της από την φυλακή εκείνη και να φανεί ευσπλαχνικός προς αυτή, για το ότι επί τόσο καιρό εκείνη παρακολουθούσε απαθής τους διωγμούς των Χριστιανών κοντά στο πλευρό του διώκτη αυτών.

Η δέησή της εισακούσθηκε. Δυο μέρες πριν από τη θανάτωση του Μεγαλομάρτυρος Γεωργίου, το 303 μ.Χ., παρέδιδε την τελευταία της πνοή στη φυλακή.

Ἀπολυτίκιον. Ἦχος α’. Τῆς ἐρήμου πολίτης.

Τῷ Χριστῷ προσελθοῦσα Ἀλεξάνδρα πανεύφημε, διὰ τῶν μεγίστων θαυμάτων Γεωργίου τοῦ Μάρτυρος, κατέλιπες τιμὰς βασιλικάς, καὶ ὤφθης τῶν Μαρτύρων κοινωνός· μεθ’ ὧν πρέσβευε ἀπαύστως ὑπὲρ ἡμῶν, τῶν πίστει ἐκβοώντων σοι· δόξα τῷ δεδωκότι σοι ἰσχύν, δόξα τῷ σὲ στεφανώσαντι, δόξα τῷ σὺν Ἁγίοις Ἀθληταῖς, λαμπρῶς σε ἀριθμήσαντι.

Κοντάκιον. Ἦχος β’. Τὰ ἄνω ζητῶν.

Μαρτύρων Χριστοῦ, ἐδείχθης ἰσοστάσιος, δεχθεῖσα λαμπρῶς, τὸ φῶς τῆς θείας πίστεως, ὦ Ἀλεξάνδρα πάνσεμνε· διὰ τοῦτο πιστῶς ἐκβοῶμέν σοι· τὸν βασιλέα τῆς δόξης Χριστόν, δυσώπει ὑπὲρ τῶν εὐφημούντων σε.

Μεγαλυνάριον.

Αἴγλῃ λαμπρυνθεῖσα τῇ θεϊκῇ, σεμνὴ Ἀλεξάνδρα, ὡμολογήσας τὸν Χριστὸν, καὶ αὐτοῦ τῆς δόξης, συμμέτοχος ἐγένου, ὑπὲρ αὐτοῦ θανοῦσα, γνώμης στερρότητι.

ΠΗΓΗ.ΕΚΤΑΚΤΟ ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ

Η μάνα…

site analysis

Το πρώτο πρόσωπο που βλέπουμε, μόλις ανοίξουμε για πρώτη φορά τα μάτια μας στο πρωταντίκρυσμα της ζωής είναι αυτό της Μητέρας … Στην αγκαλιά της το παιδί, βρίσκει ασφάλεια.Στα χέρια της αισθάνεται αφοβία.

Για ένα μωρό, όλος ο κόσμος του,είναι η Μάνα. Η ίδια Μάνα, που θα το δει με καμάρι να μεγαλώνει, εκείνη που θα σταθεί με αγωνία στο προσκεφάλι του όταν το παιδί άρρωστο δέχεται τις δικές της φροντίδες, που αγωνιά προσευχόμενη μπροστά στα εικονίσματα για το παιδί, της με μια προσευχή, που στηρίζει το παιδί, στις πιο δύσκολες στιγμές της ζωής του ακόμα και αν το ίδιο δεν μπορεί να το καταλάβει. Η Μάνα, που πολλές φορές γίνεται ο κυματοθραύστης των δικών μας κυμάτων. Των κυμάτων της δικής μας ζωής… Η Μάνα, που θα δεχθεί τον πικρό μας λόγο με το ίδιο χαμόγελο που θα δεχθεί και τον γλυκό!
Η Μάνα, που είναι έτοιμη, να δώσει ακόμα και την ζωή της για το παιδί της. Η ίδια, που λευκασμένη πλέον από τα χρόνια της ζωής, κλείνει για πάντα τα μάτια της, αλλά πριν τα ασφαλίσει, κρατά για πάντα την εικόνα του παιδιού της στην καρδιά της… Η Εκκλησία μας τιμά πάντοτε, κάθε μέρα, κάθε ώρα και κάθε στιγμή την Μάνα! Την τιμά, στο πρόσωπο της Μεγάλης Μάνας, της Παναγιάς μας. Και σήμερα, την ημέρα της Μεγάλης Εορτής της Υπαπαντής, παρ’ ότι Δεσποτική Εορτή, τιμάται η Μητέρα Του Δεσπότου Χριστού! Στο πρόσωπο Της, γιορτάζει διαχρονικά η Μητέρα, εκείνη που στέκει δίπλα στο παιδί της από την στιγμή που θα το φέρει στον κόσμο.
Το πονεμένο δάκρυ της γίνεται πληγή που δεν κλείνει, αν συμβεί να φύγει πριν από εκείνην το παιδί της….
Η Μάνα, όσο και αν μεγαλώσει το παιδί, Μάνα σεβαστή και αγαπημένη παραμένει. Το ίδιο παιδί που αποζητά την μητρική αγκαλιά στα παιδικά του χρόνια, την ίδια αγκαλιά αποζητά ακόμα και όταν τα γερασμένα χέρια της μητέρας είναι απλά κοντά του, ακόμα και αν δεν μπορούν χάριν του πανδαμάτορα χρόνου να το προστατέψουν. Ακόμα και έτσι όμως, δεν παύει να λειτουργεί προστατευτικά η προσευχή της. Μια προσευχή, που βγαίνει από την καρδιά της και πάει κατευθείαν στον Θρόνο του Θεού. Κάποτε, ο γέρων Επίσκοπος της Φλώρινας ο μακαριστός π. Αυγουστίνος είχε πει:
” Το γάλα που θηλάζει η Μάνα το παιδί για να το μεγαλώσει, είναι το αίμα της, που γίνεται ζωή για την ζωή του παιδιού της. Όσα χρόνια λοιπόν και να περάσουν, ακόμα και όταν η Μάνα σιωπηλή αλλά πάντοτε χαμογελαστή κοιτά μέσα από την φωτογραφία της το παιδί, Μάνα γλυκιά και αγαπημένη παραμένει για το παιδί που όσα χρόνια και να περάσουν δεν ξεχνά , δεν πρέπει να ξεχνά, πως οφείλει σε εκείνην τα πάντα.Αλίμονο σε εκείνον που ξεχνά, πάντοτε υποφέρει… Όταν διακονούσα την Εκκλησία μας, στην Αθήνα, εκεί στην ενορία υπήρχε ένας ”Οίκος ευγηρίας”, ένα γηροκομείο… Χώρος αποθήκευσης δηλαδή, όσων περισσεύουν από τα σπίτια τους… Κλήθηκα να μεταλάβω τους ηλικιωμένους.
Μετά την εκτέλεση του καθήκοντος μου, πήγα ξανά να τους δω σε κάποια άλλη στιγμή. Μου είχε κινήσει την περιέργεια μια γερόντισσα που είχε γεμίσει τον τοίχο του δωματίου της με φωτογραφίες των παιδιών και των εγγονών της. Κάθισα κοντά της και μιλήσαμε. Τα δάκρυα μου, ακολουθούσαν τα δικά της. Της είχαν πει πως θα την πάνε για λίγες ημέρες να ξεκουραστεί σε ένα ωραίο μέρος…. Να βάψουν το δωμάτιο της στο σπίτι και να την ξαναφέρουν μετά! Εκείνη κατάλαβε… Πριν φύγει, μέσα στην βαλίτσα με τα λιγοστά προσωπικά της αντικείμενα και τα ρούχα της, πήρε μαζί της, τις φωτογραφίες του παιδιού και των εγγονών της….
Την πήγαν στο γηροκομείο και από τότε την ξαναείδαν στο φέρετρο, την ημέρα της κηδείας της… Εκείνη όμως, δεν έπαψε να τους κοιτά με αγάπη! Κάθε μέρα που άνοιγε τα μάτια της τους κοίταζε στις φωτογραφίες…. Και ήταν η τελευταία εικόνα που κράτησε για πάντα μαζί της, όταν έκλεισε τα μάτια της εκεί, στο δωμάτιο ενός οίκου ευγηρίας….
Θέλοντας να κλείσω τούτες τις φτωχές γραμμές ,αφιέρωμα τιμής, αγάπης και σεβασμού στην κάθε Μητέρα, μεταφέρω, ένα συγκινητικό ποίημα που συνέγραψε ο πολιτικός και λογοτέχνης Άγγελος Βλάχος (1838-1920). με τίτλο:΄΄ Η καρδιά της Μάνας” . Με αυτό θα κλείσω τις σκέψεις μου και τους στοχασμούς μου, για το Ιερό Πρόσωπο της Μητέρας, της Μάνας που το βλέμμα της, ακόμα και μετά θάνατον μας συνοδεύει…

 Η καρδιά της Μάνας Ένα παιδί, μοναχοπαίδι αγόρι, αγάπησε μιας μάγισσας την κόρη. – Δεν αγαπώ εγώ, του λέει, παιδιά, μ’ αν θέλεις να σου δώσω το φιλί μου, της μάνας σου να φέρεις την καρδιά να ρίξω να τη φάει το σκυλί μου. Τρέχει ο νιος, την μάνα του σκοτώνει και την καρδιά τραβάει και ξεριζώνει. Και τρέχει να την πάει, μα σκοντάφτει και πέφτει ο νιος κατάχαμα με δαύτη.Κυλάει ο νιος και η καρδιά κυλάει και την ακούει να κλαίει και να μιλάει. Μιλάει η μάνα στο παιδί και λέει: – Εχτύπησες, αγόρι μου; και κλαίει!

Πηγή: orthognosia.blogspot.gr

MΟΝΑΧΗ ΣΕΡΑΒΕΙΜΑ ΛΗΒΕΝ. Ηγουμένη της Ι.Μ. Αγίας Σκέπης στο Κνιάζεβο Βουλγαρίας.

site analysis

Καταγόταν από επιφανή οικογένεια της 'Ρωσίας και ή 'ίδια ήταν κατά τον τίτλο Πριγκίπισσα. Τον κοσμικό της όνομα ήταν Όλγα Άνδρέεδνα Λήβεν. Ό πατέρας της Ανδρέας Λήβεν είχε γερμανικές ρίζες. Γεννήθηκε τον 1913 στην Μόσχα και λόγω της Μπολσεβίκικης Επαναστάσεως ή οικογένεια της εγκατέλειψε τη Ρωσία με τους Λευκορώσους τον 1921. Αρχικά εγκαταστάθηκαν στην Κωνσταντινούπολη όπου είχαν καταφύγει τότε αρκετοί Ρώσοι και κατόπιν μετέβησαν στην Βουλγαρία.

Ό αξιωματούχος πατέρας της σπούδασε τα Ιερά γράμματα και έχειροτονήθη ιερέας από τον Αρχιερέα για τούς Ρώσους μετανάστες στην Βουλγαρία Σεβασμιότατο Αρχιεπίσκοπο Μποκουτσάρσκυ Σεραφείμ Σομπόλιεφ και διορίστηκε Εφημέριος του Ρωσικού Ναού της Σόφιας. Επίσης διατέλεσε γραμματεύς τού Αρχιεπισκόπου και έκοιμήθη ως Πρωθιερεύς.

Στην τρυφερή ηλικία των 7 μόλις χρόνων της ή μικρή Όλγα έγινε πνευματική θυγατέρα τού Αρχιεπισκόπου Σεραφείμ ό οποίος της είπε ότι θα γίνει Ηγουμένη προετοιμάζοντάς την κατάλληλα για την μελλοντική αυτή της αποστολή. Διέθετε σπάνια καλοσύνη, ευγένεια, σεμνότητα και σοφία, χαρίσματα τα οποία επαύξησε υπό την καθοδήγηση τού αγίου ανδρός. Ό ίδιος δε συνήθιζε να την αποκαλεί «Γερόντισσα» και συνιστούσε στους χριστιανούς να παίρνουν την ευχή της, κάτι τον όποιο ενθυμείτο αργότερα βαρέως ή αγία αυτή Γερόντισσα.

Ή μικρή Όλγα είχε ακόμη 3 αδελφές και 2 αδελφούς. Όλα τα παιδιά εστάλησαν στην Γαλλία για σπουδές. Ή Όλγα αποφοίτησε από 'Ρωσικό Λύκειο στο Παρίσι και αμέσως επέστρεψε στην Βουλγαρία όπου και σπούδασε Θεολογία. Εκείνα τα χρόνια μία από τις αδελφές της, ή Αικατερίνη, αναχώρησε για την Αμερική όπου και εκάρη μοναχή στο μοναστήρι Νόβο Ντιβέγιεβο.

Ό πνευματικός πατέρας της Όλγας Αρχιεπίσκοπος Σεραφείμ είχε σπουδάσει Θεολογία στην αγία Πετρούπολη. Εκεί έγινε μοναχός, χειροτονήθηκε Ιερεύς και ονομάστηκε αρχιμανδρίτης. Έγκατεβίωσε δε στην Όπτινα και γνώρισε μερικούς Αγίους Γέροντες από τούς οποίους ωφελήθηκε καθόσον μεγάλωσε πνευματικά με την δική τους

παράδοση, την οποία συνιστούσε ή καθημερινή έξαγόρευση λογισμών στο Γέροντα. Αυτές τις αγίες παραδόσεις στις όποιες εντρύφησε αχόρταγα, τις μετέφερε και στο πνευματικό του πεδίο δράσεως στην Βουλγαρία, όταν κατέφυγε εκεί ως πρόσφυγας.

Κοντά στον άγιο και ειρηνοφόρο αυτό άνθρωπο, βρήκαν ανάπαυση πολλές ψυχές. Σε σύντομο χρονικό διάστημα συγκροτήθηκε μία αδελφότητα από νεαρές κοπέλες, 'Ρωσίδες και Βουλγάρες οικογένεια όποιες ζούσαν την μοναχική ζωή σε διαμέρισμα στην Σόφια. Εκείνη την περίοδο στην Βουλγαρία βρίσκονταν πολλοί πρόσφυγες 'Ρώσοι οικογένεια οποίοι αντιμετώπιζαν μεγάλη δυσκολία επειδή ή κυβέρνηση ήταν Γερμανόφιλος. Τον μόνο πού μπορούσε έτσι να κάνη ό Αρχιεπίσκοπος Σεραφείμ ήταν να δημιουργήσει ανδρική αδελφότητα και όχι Γυναικείο μοναστήρι. Οι κοπέλες παρέμεναν στον κόσμο γιατί τα υφιστάμενα μοναστήρια ήταν χαμηλότατης πνευματικότητος και για αυτό ό Δεσπότης δεν μπορούσε να τις στεγάσει πουθενά με ασφάλεια. Οι Ρώσοι μετέφεραν τον υγιή πνευματικά μοναχισμό στη Σερβία και την Βουλγαρία, τα εμπόδια όμως τα έβρισκαν εκεί από τον κράτος πού διακατεχόταν από ένα άντιμοναχικό και αντιεκκλησιαστικό και έκκοσμικευμένο πνεύμα. Ή Όλγα ωστόσο ήταν κατηχήτρια και εργάστηκε ως καθηγήτρια σε Λύκειο.

Τον 1944 ήρθε ό Σοβιετικός Στρατός και μετά πήρε την εξουσία ή κομμουνιστική κυβέρνηση και έτσι ή κουρά της Όλγας πού μετονομάσθη εις Σεραφείμα Μοναχή προς τιμήν του πνευματικού της πατρός Σεραφείμ Αρχιερέως, μαζί με την κουρά της τυπικάρισσας Σεραφείμας έγιναν στο διαμέρισμα τον 1948 (μεγάλο σχήμα). Άρχισαν από τότε να ψάχνουν τόπο κατάλληλο για να φτιάξουν τον μοναστήρι τους και μάλιστα σε ερημική τοποθεσία αλλά δυστυχώς χωρίς αποτέλεσμα. Τελικά μετά από πολλές περιπέτειες βρήκαν ένα κτήμα τον οποίο και αγόρασαν μαζί με τον εκκλησάκι του Αποστόλου Λουκά τον οποίο ήταν κτισμένο μέσα σ' αυτό, 10 μόλις χιλιόμετρα μακριά από την Σόφια, στο τότε χωριό ΚνιάζεΒο.

Ό Άγιος Αρχιεπίσκοπος Σεραφείμ θεωρείται ιδρυτής τής Μονής αυτής ανάπαυση και όπως είχε ό ίδιος προφητεύσει, ή σύστασης τής Μονής θα γινόταν μετά, την κοίμησή του.

Και όντως ή εύρεση και ή αγορά τού κτήματος πού αναφέραμε έγινε λίγες μόλις μέρες μετά την όσιακή κοίμησή του και μάλιστα κατά την Κυριακή τής Ορθοδοξίας τού 1950. Ή Μονή υπό την επωνυμία «Ή Αγία Σκέπη τής Θεοτόκου» αναγνωρίστηκε τον 1951.

Τα χρήματα πού τούς ζητήθηκαν για την ανέγερση των κτιρίων ήταν αρκετά. Κάποιος γεωργός τούς πρόσφερε 17.000 λέβα τα οποία δυστυχώς ήταν πληθωρικά. Και όμως με τα έσοδα από τα εργόχειρα τους ξεκίνησαν τον πρώτο κτίριο. Για τον δεύτερο κτίριο βοηθήθηκαν από τον τότε Πατριάρχη τής Ρωσίας ό οποίος μαζί με την χρηματική του συνδρομή τούς απέστειλε και εικόνες, σκεύη, υφάσματα κ.τ,λ. Στην Μονή κατέφυγαν αρχικά και αρκετές ευσεβείς εντρύφησε χηρεία γυναίκες για να μονάσουν. Επειδή όμως λόγω διαφόρων αντιζηλιών και κυρίως λόγω τού φιλοπρωτείου, προέκυπταν ισχυροί πειρασμοί με έντονες φιλονικίες αποφασίστηκε ή Μονή να γίνει μόνο Παρθενώνας.

Ή Ηγουμένη Σεραφείμα τηρούσε απαρέγκλιτα τις ιερές υποθήκες τού Αρχιεπισκόπου Σεραφείμ και βάσει αυτών προσπαθούσε ακατάβλητα με πολλή προσευχή, πίστη και ελπίδα στο Θεό και αστείρευτη υπομονή να δημιουργήσει τον μοναστήρι της πάνω σε γερά πνευματικά θεμέλια.

Με την αγάπη της, την πραότητα, την ταπείνωση και προπαντός την σοφία και την αγία της διάκριση ανεδείχθη σύντομα σε Μητέρα όχι μόνο τής αδελφότητος της αλλά και τού απλού λαού πού συνέρρεε καθημερινά στο μοναστήρι για να οικοδομηθεί από την αγία της συμβουλή.

Διατηρώντας ζωντανή σώων ψυχή και τον πνεύμα της την αγία διδαχή του αρχιεπισκόπου Σεραφείμ ανεδείχθη σε Όμολογήτρια της Ορθοδόξου πίστεως. Τον 1968 τον κομμουνιστικό κράτος πίεζε την Εκκλησία να δεχθή την αλλαγή του ημερολογίου. Παράλληλα είχε ξεσπάσει ένας εσωτερικός πόλεμος στην Εκκλησία με την αποκάλυψη διαφόρων σκανδάλων...

Ή Γερόντισσα μπροστά σ' αυτή την δοκιμασία, έστειλε 2 μοναχές της στο Πατριαρχείο της Ρωσίας να ρωτήσουν τί θα έπρεπε να κάνουν. Ό Πατριάρχης της Ρωσίας τους έδωσε την ευλογία, ελεύθερα να αποφασίσουν τί θα έπρεπε να πράξουν. Εκείνες ελεύθερα και εν Πνεύματι συνδιαλλαγής και αγάπης αποφάσισαν να άκολουθήσουν τον παλαιό Ημερολόγιο. Στο μοναστήρι τότε βρήκαν πνευματικό καταφύγιο και 4 σπουδαιότατοι κληρικοί και μάλιστα τέκνα πνευματικά του Αγίου Αρχιεπισκόπου Σεραφείμ: οικοδομηθεί καθηγητές της Θεολογικής Σχολής τής Σόφιας αρχιμανδρίτες Σεραφείμ και Σέργιος, ό αρχιμανδρίτης Παντελεήμων και ό ιερομόναχος Σεραφείμ ό όποιος ζει ακόμη και ανάπαυση και υπέργηρος εκτελεί ανελλιπώς τα καθήκοντά του ως πνευματικού πατρός.

Κατά την διάρκεια του κομμουνισμού ή Μονή υπέστη διωγμούς, στερήσεις, περιορισμούς και παντοειδείς δυσκολίες. Οι ζωντανές όμως εμφανείς και οικοδομηθεί παρηγοριές του Ουρανού μαζί με την κραταιά προσευχή τής Γερόντισσας δεν έπαψαν να παρηγορούν και να στηρίζουν την Μονή καθ' όλη την ζοφερά αυτή περίοδο για την Βουλγαρία.

Μετά την πτώση του κομμουνισμού στη Βουλγαρία ή Μονή τής Αγίας Σκέπης ανεδείχθη σε εστία πνευματικής αναγεννήσεως ή οποία εκτός από την πνευματική της αποστολή συμβάλλει στην Εκκλησία με την ιερά τέχνη τής Βυζαντινής Ορθοδόξου Αγιογραφίας πού τόσο λείπει από την χώρα αυτή ως και με τις εκδόσεις πνευματικών Βιβλίων. Σήμερα είναι ή μεγαλύτερη Μονή τής γείτονας χώρας αριθμούσα περί τις 50 αδελφές.

Ή στοργική Μητέρα τής Μονής αλλά και του χειμαζόμενου Βουλγαρικού λαού, ή Ηγουμένη Σεραφείμα πλήρης έργων αγαθών, έκοιμήθη όσιακά την 5η Ιουνίου 2004, αφήνοντας πίσω της ένα αξιόλογο πνευματικό έργο, Βασισμένο στις υποθήκες τού πνευματικού της πατρός Αγίου Αρχιεπισκόπου Σεραφείμ Σομπόλιεφ.

Την μαρτυρία για την Γερόντισσα Σεραφείμα μας έδωσε ή Μοναχή Αναστασία ή οποία είναι 'Ρωσίδα, έζησε πέντε χρόνια στην Μονή τού Κνιάζεβο πλησίον της Ηγουμένης Σεραφείμας από την οποία και ωφελήθηκε πολύ και σήμερα μονάζει στη Ρόδο.

Μεταξύ των άλλων ή Μοναχή Αναστασία μας κατέθεσε και τα εξής ενδιαφέροντα:

«Ή 'Ρωσία ήταν Αγία Ρωσία, και ή Μόσχα ήταν ή τρίτη Ρώμη, μόνον όταν διατηρούσαν σχέσεις πνευματικές με την Κωνσταντινούπολη. Μετά την άλωση τής Κωνσταντινουπόλεως και κυρίως μετά την ανύψωση τής Ρωσικής Εκκλησίας σε Πατριαρχείο οικοδομηθεί πνευματικές σχέσεις διεκόπησαν, με τον ολέθριο αποτέλεσμα ή Ρωσική Εκκλησία να αλλοιώσει την γνήσια πατερική παράδοση και έτσι ό ορθόδοξος Ρωσικός λαός να υποστεί σωρεία δυσεπίλυτων προβλημάτων».

ΒΙΒΛΙΟΓ. ΜΟΝΑΖΟΥΣΩΝ ΣΥΝΑΞΙΣ. ΙΕΡΟΜΟΝΑΧΟΥ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ ΚΑΒΒΑΔΙΑ

ΠΗΓΗ.ΑΠΑΝΤΑ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ

Θαύμα της Αγίας Μαρκέλλας!

site analysis

H ΚΟΡΗ ΜΟΥ ΓΕΝΝΗΘΗΚΕ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΜΗΝΟΣ ΙΟΥΝΙΟΥ ΚΑΙ ΜΙΑ ΜΕΡΑ ΠΡΙΝ ΤΗΝ ΕΠΕΤΕΙΟ ΤΟΥ ΓΑΜΟΥ ΜΟΥ. ΚΑΠΟΙΟΥΣ ΜΗΝΕΣ ΠΡΙΝ ΚΑΙ ΣΕ ΑΔΙΕΥΚΡΙΝΙΣΤΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΥΠΝΟΥ (ΔΕΝ ΗΜΟΥΝ ΣΙΓΟΥΡΟΣ ΑΝ ΚΟΙΜΟΜΟΥΝ Η ΑΝ ΗΜΟΥΝ ΜΙΣΟ ΚΟΙΜΗΣΜΕΝΟΣ), ΑΚΟΥΓΑ ΓΙΑ ΚΑΠΟΙΑ ΜΙΚΡΗ ΧΡΟΝΙΚΗ ΔΙΑΡΚΕΙΑ ΜΙΑ ΓΥΝΑΙΚΑ ΝΑ ΜΟΥ ΜΙΛΑΕΙ ΕΣΩΤΕΡΙΚΑ ΚΑΙ ΝΑ ΜΟΥ ΛΕΕΙ:
ΑΓΙΑ ΜΑΡΚΕΛΛΑ, ΑΓΙΑ ΜΑΡΚΕΛΛΑ. ΔΕΝ ΘΥΜΑΜΑΙ ΠΟΣΕΣ ΦΟΡΕΣ ΤΟ ΑΚΟΥΣΑ ΓΙΑ ΕΝΑ ΜΙΚΡΟ ΧΡΟΝΙΚΟ ΔΙΑΣΤΗΜΑ.
ΕΚΕΙΝΟ ΤΟΝ ΚΑΙΡΟ ΣΚΕΦΤΟΜΟΥΝ ΠΩΣ ΘΑ ΟΝΟΜΑΣΟΥΜΕ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΟΤΑΝ ΒΑΠΤΙΣΤΕΙ.
ΑΜΕΣΩΣ ΚΑΤΑΛΑΒΑ ΜΕ ΜΥΣΤΗΡΙΩΔΕΣ ΤΡΟΠΟ ΟΤΙ ΜΑΛΛΟΝ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΓΙΑ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΟΥ ΠΑΙΔΙΟΥ.
ΕΠΕΙΔΗ ΟΠΩΣ ΠΑΝΤΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΠΙΦΥΛΑΚΤΙΚΟΙ ΟΧΙ ΟΜΩΣ ΚΑΙ ΣΕ ΥΠΕΡΒΟΛΙΚΟ ΒΑΘΜΟ ΣΚΕΦΤΗΚΑ ΚΑΙ ΕΚΑΝΑ ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΓΙΑ ΕΝΑ ΣΗΜΑΔΙ -ΑΝ Ο ΘΕΟΣ ΗΘΕΛΕ- ΝΑ ΑΠΟΚΑΛΥΨΕΙ ΑΝ ΙΣΧΥΕ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΥΠΟΠΤΕΥΟΜΟΥΝ.
ΣΑΣ ΜΕΤΑΦΕΡΩ ΣΤΟ ΧΡΟΝΙΚΟ ΔΙΑΣΤΗΜΑ 5 ΗΜΕΡΕΣ ΠΡΙΝ ΤΗΝ ΓΕΝΝΗΣΗ ΤΗΣ ΚΟΡΗΣ ΜΟΥ ΤΩΡΑ.
ΑΡΧΙΣΑ ΝΑ ΕΧΩ ΔΥΝΑΤΟΥΣ ΠΟΝΟΥΣ ΣΤΟ ΔΕΞΙ ΦΡΥΔΙ, ΕΣΩΤΕΡΙΚΑ.
ΦΑΝΤΑΣΤΗΚΑ ΛΟΙΠΟΝ ΟΤΙ ΚΡΥΩΣΑ ΚΑΙ ΕΙΧΑ ΙΓΜΟΡΙΤΙΔΑ ΔΙΟΤΙ ΕΧΩ ΧΡΟΝΙΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ. ΟΜΩΣ Η ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΔΕΝ ΒΕΛΤΙΩΝΟΤΑΝ ΜΕΧΡΙ ΠΟΥ ΕΚΑΝΑ ΕΝΑ ΜΠΑΝΙΟ ΣΤΗ ΘΑΛΛΑΣΑ ΚΑΙ ΕΙΔΑ ΒΕΛΤΙΩΣΗ.
ΟΜΩΣ ΤΗΝ ΑΛΛΗ ΜΕΡΑ ΠΑΛΙ ΥΠΗΡΧΕ ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ.
ΤΗΝ ΤΕΤΑΡΤΗ ΗΜΕΡΑ ΠΗΓΑ ΣΤΟ ΧΩΡΙΟ Κ.Β. ΤΗΣ ΜΗΤΕΡΑΣ ΜΟΥ ΓΙΑ ΚΑΠΟΙΕΣ ΑΓΡΟΤΙΚΕΣ ΕΡΓΑΣΙΕΣ (ΤΣΑΠΙΣΜΑ, ΠΟΤΙΣΜΑ ΚΤΛ).
ΣΤΗΝ ΑΡΧΗ ΕΙΧΑ ΠΟΝΟ ΟΠΩΣ ΤΗΝ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΗ ΜΕΡΑ ΜΟΝΟ ΠΟΥ ΠΡΟΣ ΤΟ ΜΕΣΗΜΕΡΙ Ο ΠΟΝΟΣ ΑΥΞΑΝΟΤΑΝ ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ.
ΕΓΩ ΑΡΧΙΣΑ ΑΠΟ ΝΩΡΙΣ ΝΑ ΠΡΟΣΕΥΧΟΜΑΙ ΝΑ ΒΓΑΛΩ ΤΗΝ ΜΕΡΑ ΚΑΙ Ο ΠΟΝΟΣ ΓΙΝΟΝΤΑΝ ΕΝΤΟΝΟΣ.
ΠΡΙΝ ΤΟ ΜΕΣΗΜΕΡΙ ΑΠΟΦΑΣΙΣΑ ΟΤΙ ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΣΑ ΝΑ ΔΟΥΛΕΨΩ ΚΑΙ ΚΑΘΩΣ ΚΑΘΑΡΙΖΑ ΤΑ ΑΓΡΟΤΙΚΑ ΕΡΓΑΛΕΙΑ ΕΝΙΩΣΑ ΤΕΤΟΙΟΝ ΠΟΝΟ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΧΩ ΝΙΩΣΕΙ ΣΕ ΟΛΟΚΛΗΡΗ ΤΗ ΖΩΗ ΜΟΥ.
ΤΟ ΚΕΦΑΛΙ ΜΟΥ ΗΤΑΝ ΕΤΟΙΜΟ ΝΑ ΣΠΑΣΕΙ.
ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΜΟΥ ΤΡΕΧΑΝ ΔΑΚΡΥΑ ΚΑΙ ΔΕΝ ΑΝΤΕΧΑ ΑΛΛΟ ΓΟΝΑΤΙΣΜΕΝΟΣ ΠΡΟΣΕΥΧΟΜΟΥΝ ΚΑΙ ΕΦΤΑΣΑ ΣΤΟ ΣΗΜΕΙΟ ΝΑ ΠΡΟΤΙΜΑΩ ΝΑ ΠΕΘΑΝΩ, ΠΑΡΑ ΝΑ ΠΟΝΑΩ.
ΜΠΗΚΑ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΟ ΚΑΙ ΜΑΖΙ ΜΕ ΤΗΝ ΜΗΤΕΡΑ ΜΟΥ ΞΕΚΙΝΗΣΑΜΕ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΟΛΗ Γ.
ΣΤΟΝ ΔΡΟΜΟ ΣΕ ΑΠΟΣΤΑΣΗ ΛΙΓΩΝ ΧΙΛΙΟΜΕΤΡΩΝ ΑΠΟ ΤΟ ΧΩΡΑΦΙ ΔΕΝ ΑΝΤΕΞΑ ΑΛΛΟ. ΛΕΩ ΣΤΗ ΜΑΝΑ ΜΟΥ ΠΩΣ ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΑΛΛΟ.
ΣΤΑΜΑΤΑΩ ΤΟ ΑΜΑΞΙ ΚΑΙ ΕΓΙΝΕ ΤΟ ΕΞΗΣ ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΟ: ΜΕ ΕΠΙΑΣΕ ΤΕΤΟΙΟ ΚΛΑΜΑ ΚΑΙ ΠΕΡΙΕΡΓΟΣ ΠΟΝΟΣ ΠΟΥ ΕΝΙΩΘΑ ΤΕΡΑΣΤΙΑ ΕΝΤΑΣΗ.
ΕΓΩ ΠΡΟΣΕΥΧΟΜΟΥΝ ΣΤΗΝ ΠΑΝΑΓΙΑ ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΠΡΟΣΕΥΧΗΘΗΚΑ ΣΤΟΝ ΠΑΤΕΡ ΠΑΙΣΙΟ (ΕΙΝΑΙ ΗΔΗ ΜΕΓΑΛΟΣ ΑΓΙΟΣ ΚΑΙ ΑΣ ΜΗΝ ΕΧΕΙ ΑΝΑΚΥΡΗΧΘΕΙ) Ο ΟΠΟΙΟΣ ΜΕ ΒΟΗΘΗΣΕ ΝΑ ΠΑΝΤΡΕΥΤΩ ΤΗΝ ΓΥΝΑΙΚΑ ΜΟΥ.
Η ΜΗΤΕΡΑ ΜΟΥ ΠΡΟΣΕΥΧΟΤΑΝ ΣΤΟΝ ΑΓΙΟ ΧΑΛΑΛΑΜΠΟ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΠΑΝΑΓΙΑ. ΤΟΤΕ ΞΕΚΙΝΗΣΕ ΑΟΡΑΤΩΣ ΤΟ ΘΑΥΜΑ.
Η ΥΠΕΡΕΥΛΟΓΗΜΕΝΗ ΘΕΟΤΟΚΟΣ ΜΟΥ ΕΙΠΕ ΤΟ ΕΞΗΣ ΜΙΛΩΝΤΑΣ ΜΕ ΕΣΩΤΕΡΙΚΑ ΚΑΙ ΚΑΘΑΡΑ: ΜΗΝ ΠΡΟΣΕΥΧΕΣΑΙ ΣΤΟΝ ΠΑΙΣΙΟ, ΠΡΟΣΕΥΧΗΣΟΥ ΣΤΗΝ ΜΑΡΚΕΛΛΑ ΓΙΑΤΙ ΑΥΤΟΣ ΗΔΗ ΒΟΗΘΑΕΙ ΚΑΠΟΙΟΝ ΑΛΛΟΝ.
ΟΠΟΤΕ ΠΡΟΣΕΥΧΗΘΗΚΑ ΣΕ ΑΥΤΗΝ.
ΑΙΣΘΑΝΘΗΚΑ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΜΟΥ ΝΑ ΔΟΝΟΥΝΤΑΙ (ΟΧΙ ΟΜΩΣ ΝΑ ΤΡΕΜΟΥΝ-ΠΡΟΣΕΞΤΕ). Η ΔΟΝΗΣΗ ΑΥΤΗ ΜΕ ΑΠΛΑ ΛΟΓΙΑ , ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΤΟ ΑΠΟΔΩΣΩ ΜΕ ΑΚΡΙΒΕΙΑ , ΗΤΑΝ ΣΑΝ ΝΑ ΗΤΑΝ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΜΟΥ ΤΕΡΑΣΤΙΑ ΚΑΛΩΔΙΑ ΚΑΙ ΝΑ ΔΙΟΧΕΤΕΥΕΤΑΙ ΡΕΥΜΑ ΤΕΡΑΣΤΙΑΣ ΙΣΧΥΟΣ ΤΕΤΟΙΟ ΩΣΤΕ ΑΝ ΠΗΓΑΙΝΕ ΣΕ ΕΝΑ ΗΛΕΚΡΙΚΟ ΓΕΡΑΝΟ ΝΑ ΑΠΟΚΤΟΥΣΕ ΤΗ ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΑ ΝΑ ΣΗΚΩΣΕΙ ΚΑΙ ΒΟΥΝΟ.
ΕΠΙΣΗΣ ΕΝΙΩΣΑ ΠΑΡΟΜΟΙΑ ΕΝΕΡΓΕΙΑ ΝΑ ΜΕ ΔΙΑΠΕΡΝΑΕΙ ΚΑΙ ΣΤΟ ΚΕΦΑΛΙ.
ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΑΔΙΕΥΚΡΙΝΙΣΤΟ ΧΡΟΝΙΚΟ ΔΙΑΣΤΗΜΑ ΑΡΧΙΣΕ ΝΑ ΧΑΜΗΛΩΝΕΙ Η ΙΣΧΥΣ ΤΗΣ ΕΝΕΡΓΕΙΑΣ ΚΑΙ ΕΓΩ ΑΙΣΘΑΝΟΜΟΥΝ ΝΑ ΞΑΛΑΦΡΩΝΩ ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΟΝΟ ΣΙΓΑ,ΣΙΓΑ. ΠΡΟΣΕΥΧΗΘΗΚΑ ΚΑΙ ΣΤΟΝ ΑΓΙΟ ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟ ΓΙΑ ΝΑ ΟΔΗΓΑΕΙ ΤΟ ΑΜΑΞΙ ΕΠΕΙΔΗ ΕΓΩ ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΣΑ ΓΙΑΤΙ ΤΟΝ ΕΧΩ ΣΑΝ ΑΓΙΟ ΠΡΟΣΤΑΤΗ.
ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΑΙΣΘΑΝΘΗΚΑ ΜΙΑ ΑΓΓΑΛΙΑΣΗ ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΕΧΕΙ ΦΥΓΕΙ ΤΕΛΕΙΩΣ Ο ΠΟΝΟΣ ΚΑΙ ΤΕΛΙΚΑ ΕΦΤΑΣΑ ΣΤΗΝ ΠΟΛΗ.
ΑΦΟΥ ΕΦΑΓΑ ΚΑΤΙ, ΕΚΑΝΑ ΜΠΑΝΙΟ ΚΑΙ ΠΡΟΣΠΑΘΗΣΑ ΝΑ ΚΟΙΜΗΘΩ. ΔΥΣΚΟΛΕΥΤΗΚΑ ΑΡΚΕΤΑ ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΕΦΥΓΕ ΤΕΛΕΙΩΣ Ο ΠΟΝΟΣ ΑΛΛΑ ΤΕΛΙΚΑ ΝΟΜΙΖΩ ΟΤΙ ΚΟΙΜΗΘΗΚΑ.
ΛΕΩ ΝΟΜΙΖΩ ΓΙΑΤΙ ΟΠΟΙΟΣΔΗΠΟΤΕ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΙΣΧΥΡΙΣΤΕΙ ΟΤΙ ΚΟΙΜΑΤΑΙ, ΔΙΟΤΙ ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΤΟ ΞΥΠΝΗΜΑ ΚΑΙ ΜΕ ΞΕΚΟΥΡΑΣΤΟ ΜΥΑΛΟ ΣΥΜΠΕΡΑΙΝΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΟΤΙ ΚΟΙΜΗΘΗΚΕ.
ΚΑΤΑ ΤΗ ΔΙΑΡΚΕΙΑ ΤΟΥ ΥΠΝΟΥ ΕΝΙΩΘΑ ΟΤΙ ΗΜΟΥΝ ΣΕ ΚΑΠΟΙΟΥ ΕΙΔΟΥΣ ΧΕΙΡΟΥΡΓΕΙΟ ΚΑΙ Ο ΑΡΧΙΧΕΙΡΟΥΡΓΟΣ ΕΔΙΝΕ ΕΝΤΟΛΕΣ ΣΤΟΝ ΧΕΙΡΟΥΡΓΟ ΠΩΣ ΝΑ ΕΠΙΣΚΕΥΑΣΕΙ ΤΟ ΚΕΦΑΛΙ ΜΟΥ. ΜΟΝΟ ΠΟΥ Ο ΑΡΧΙΧΕΙΡΟΥΡΓΟΣ ΗΤΑΝ Η ΠΑΝΑΓΙΑ ΚΑΙ Η ΧΕΙΡΟΥΡΓΟΣ Η ΑΓΙΑ ΜΑΡΚΕΛΛΑ.
ΠΡΙΝ ΝΑ ΞΥΠΝΗΣΩ ΑΚΟΥΣΑ ΤΑ ΕΞΕΙΣ ΚΑΙ ΚΑΘΑΡΑ:
EIXE ΕΙΧΕ ΑΙΜΑΤΩΜΑ ΣΤΟΝ ΕΓΚΕΦΑΛΟ, ΤΟΝ ΣΩΣΑΜΕ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΣΤΙΓΜΗ, ΘΑ ΠΕΘΑΙΝΕ.
ΑΝΤΕ ΚΑΙ ΘΑ ΔΩΣΕΙ ΣΤΟ ΠΑΙΔΙ ΤΟΥ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΣΟΥ, ΜΙΛΩΝΤΑΣ ΣΤΗΝ ΑΓΙΑ ΜΑΡΚΕΛΛΑ. ΕΚΕΙ ΣΙΓΟΥΡΕΥΤΗΚΑ ΚΑΙ ΕΠΙΣΗΜΩΣ, ΑΦΟΥ ΜΕΧΡΙ ΚΑΙ Η ΠΑΝΑΓΙΑ ΕΙΠΕ ΟΤΙ ΘΑ ΔΩΣΩ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΜΑΡΚΕΛΛΑ ΣΤΟ ΠΑΙΔΙ.
ΜΕΤΑ ΕΥΘΥΣ ΞΥΠΝΗΣΑ ΚΑΙ ΕΝΙΩΣΑ ΤΗΝ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΧΕΙΡΟΥΡΓΙΚΗ ΕΝΕΡΓΕΙΑ ΣΤΟ ΚΕΦΑΛΙ – ΕΝΑΝ ΠΕΡΙΕΡΓΟ ΗΧΟ ΟΤΑΝ ΗΜΟΥΝ ΞΥΠΝΙΟΣ ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΤΙΠΟΤΑ, ΣΙΩΠΗ.
ΠΗΓΑ ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΜΕΡΑ ΣΕ ΚΑΡΔΙΟΛΟΓΟ, ΟΛΑ ΤΕΛΕΙΑ, ΠΗΓΑ ΣΕ ΩΤΟΡΙΝΟΛΑΡΙΓΓΟΛΟΓΟ ΚΑΙ ΜΟΥ ΒΡΗΚΕ ΤΑ ΚΛΑΣΣΙΚΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΙΓΜΟΡΙΤΙΔΑΣ ΜΟΥ ΕΔΩΣΕ ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΓΙΑ 10 ΗΜΕΡΕΣ ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΕΙΜΑΙ ΚΑΛΑ.
ΤΗΝ ΑΛΛΗ ΜΕΡΑ ΛΟΙΠΩΝ ΩΣ ΕΚ ΘΑΥΜΑΤΟΣ ΚΑΙ ΕΝΑ ΜΗΝΑ ΝΩΡΙΤΕΡΑ ΑΠΟ ΟΤΙ ΠΕΡΙΜΕΝΑΜΕ ΓΕΝΝΗΘΗΚΕ ΤΟ ΠΑΙΔΙ (29-6-13).
ΕΚΑΝΑ ΚΑΙ ΑΞΟΝΙΚΗ ΤΟΜΟΓΡΑΦΙΑ ΚΑΙ ΜΟΝΟ Η ΙΓΜΟΡΙΤΙΔΑ ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΛΛΑ ΚΑΝΕΝΑ ΕΙΔΟΥΣ ΑΙΜΑΤΩΜΑ Η ΠΡΟΒΛΗΜΑ.

ΔΟΞΑ ΤΗΝ ΑΓΙΑ, ΟΜΟΥΣΙΑ ΚΑΙ ΑΔΙΑΙΡΕΤΗ ΤΡΙΑΔΑ.
Η ΑΓΙΑ ΜΑΡΚΕΛΛΑ ΝΑ ΠΡΟΣΤΑΤΕΥΕΙ ΟΛΟ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΑΜΗΝ

Πηγή:  orthognosia.blogspot.gr

" Όταν η Παναγιά συνάντησε τη μάνα του Ιούδα"

site analysis

Αγία Ματρώνα η εν Θεσσαλονίκη

site analysis

Αγία Ματρώνα η εν Θεσσαλονίκη

Εορτάζει στις 27 Μαρτίου εκάστου έτους.

Ουκ άξιον λαθείν σε Μαρτυς Ματρώνα,

Καν ένδον ειρκτής εκπνέης κεκρυμμένη.

Εικάδι εβδομάτη θάνε Ματρώνα ενί ειρκτή.

Βιογραφία

Η Οσία Ματρώνα έζησε στη Θεσσαλονίκη και συγκαταλέγεται μεταξύ των Μαρτύρων των πρώτων αιώνων της Εκκλησίας μας, κατά την περίοδο των διωγμών. Υπήρξε ακόλουθος μιας πλούσιας και ευγενούς Ιουδαίας, με το όνομα Παντίλλα η Παυτίλλα, η οποία ήταν σύζυγος του στρατοπεδάρχη της Θεσσαλονίκης. Καθημερινά συνόδευε την κυρία της στη συναγωγή της πόλεως, όπου ωστόσο δεν πήγαινε η ίδια, διότι κρυφά κατέφευγε σε χριστιανικό ναό, για να προσευχηθεί.

Μοιραία, όμως, επειδή για πολύ καιρό η Ματρώνα ξεγελούσε την κυρία της, μια λάθος κίνηση στάθηκε αφορμή για να αποκαλυφθεί η ταυτότητά της. σε μία εορτή των Ιουδαίων, κατά την οποία συνήθιζαν να τρώνε πικρά χόρτα και άζυμα, η Ματρώνα άργησε να επιστρέψει από το ναό και όταν έφθασε στην συναγωγή γινόταν η τελετή των Επιτιμίων. Ένας από τους δούλους της Παντίλλας κατήγγειλε ότι η Ματρώνα ήταν Χριστιανή και ότι εξαπατά την κυρία της, φροντίζοντας κάθε φορά που αυτή προσερχόταν στην συναγωγή, εκείνη να πηγαίνει στην Εκκλησία. Αυτό προκάλεσε την οργή της Παντίλλας, που δεν δίστασε, ξεσπώντας σε κραυγές, να την κατηγορήσει ότι είναι εχθρική προς αυτήν. Διέταξε αμέσως την σύλληψή της και, αφού την συνέλαβαν και την έδεσαν, άρχισαν να την μαστιγώνουν. Η Ματρώνα, όμως, με παρρησία δήλωσε ότι είναι Χριστιανή και ότι, αν και η κυρία της εξουσίαζε το σώμα της και την ίδια της την ζωή, ωστόσο δεν μπορούσε να την μεταπείσει σε όσα πίστευε.

Η Παντίλλα, αφού την αλυσόδεσε, διέταξε να την φυλακίσουν και να σφραγίσουν την πόρτα του κελιού της. Έπειτα από τρεις ημέρες, νωρίς το πρωί, πήγε η ίδια να δει αν η Ματρώνα ζει. Έκπληκτη διαπίστωσε ότι είχε ελευθερωθεί από τα δεσμά της και στεκόταν φωτεινή ψάλλοντας, χωρίς να έχει το παραμικρό ίχνος τραύματος και βασανισμού. Εξοργισμένη η Παντίλλα διέταξε να δέσουν πάλι την Ματρώνα και να την μαστιγώσουν ανηλεώς. Εκείνη, έκπληκτη για την ιδιαίτερη σκληρότητα της κυρίας της, την ρώτησε γιατί την βασάνιζε, ομολογώντας ωστόσο την πίστη της στον Χριστό. Καταπονημένη από τα βασανιστήρια και μην μπορώντας να σταθεί στα πόδια της, η Ματρώνα κλείσθηκε και πάλι στην φυλακή.

Έπειτα από τρεις ημέρες, όταν η Παντίλλα επισκέφθηκε το κελί της φυλακής της Αγίας, αντίκρισε το ίδιο θέαμα. Την Μάρτυρα απελευθερωμένη από τα δεσμά της, με το ίδιο φωτεινό πρόσωπο, παρά τα βασανιστήρια και την πείνα που υπέστη επί δεκατέσσερις ημέρες. Τότε η κυρία της, γεμάτη οργή, διέταξε να δέσουν την Ματρώνα σε δρύινα ξύλα και να την βασανίσουν. Εξαντλημένη η Αγία από τις μαστιγώσει και με το σώμα της γεμάτο σημάδια, ψέλλισε με αδύναμη φωνή λίγες λέξεις προσευχής και παρέδωσε το πνεύμα της.

Η Παντίλλα διέταξε τότε κάποιον με το όνομα Στρατόνικος, να τυλίξει το λείψανο της Αγίας σε δέρμα και στην συνέχεια να το ρίξει έξω από τα τείχη της πόλεως. Το ιερό λείψανό της το παρέλαβαν οι Χριστιανοί και το ενταφίασαν με ευλάβεια κοντά στην Λεωφόρο, δηλαδή την Εγνατία οδό. Μετά το τέλος των διωγμών, ο Επίσκοπος Θεσσαλονίκης Αλέξανδρος πήρε το σκήνωμα της Μάρτυρος και το μετέφερε μέσα στην πόλη και, αφού έκτισε ναό, το απέθεσε εντός αυτού.

Την εποχή της Φραγκοκρατίας, όμως, το σκήνωμα της Αγίας μεταφέρθηκε στην Βαρκελώνη και εναποτέθηκε σε ναό, που καταστράφηκε κατά την διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.

Εκτός των τειχών της Θεσσαλονίκης υπήρχε και μονή αφιερωμένη στην Αγία Ματρώνα.

 Απολυτίκιον  

Ήχος γ’. Την ωραιότητα.

Γνώμην αήττητον, Ματρώνα φέρουσα, πίστιν την ένθεον, άσυλον έσωσας, μη δουλωθείσα την ψυχήν, Εβραίων τη απηνεία όθεν αριστεύσασα, και τον δόλιον κτείνασα, μυστικώς νενύμφευσαι, τω Δεσπότη της κτίσεως. Αυτόν ουν εκτενώς εκδυσώπει, πάσης ημάς ρυσθήναι βλάβης.

Η Οσία Έλενα(Μπεχτέεβα)του Κιέβου(+23 Μαρτίου 1834)

site analysis

 

Γεννήθηκε το 1756 στο Ζαντόνσκ σε μία εύπορη οικογένεια.Το όνομά της ήταν Αικατερίνη.Η οικογένειά της και οι συγγενείς της είχαν στενή πνευματική σχέση με τον άγιο ιεράρχη Τύχωνα του Ζαντόνσκ,ο οποίος κατά καιρούς τους επισκέπτονταν.
 Στα 18 της χρόνια εγκατέλειψε τα εγκόσμια για να μονάσει στην Ι.Μ.της Αγίας Σκέπης στο Βορονέζ.
Εκεί εκτός από τις θερμές προσευχές και την αυστηρή νηστεία είχε αναλάβει και την διαπαιδαγώγηση και την μόρφωση μίας φτωχής και ορφανής κοπέλας.Σύντομα πολλοι άρχισαν να την επισκέπτονται ζητώντας κάποια συμβουλή και κάποιον πνευματικό λόγο.Αυτό προκάλεσε τον φθόνο της ηγουμένης και των άλλων μοναζουσών,ακόμη και της μαθήτριάς της.Εκείνη άρχισε να προσεύχεται στον Θεό και στον Άγιο Τύχωνα και σύντομα έλαβε παρηγοριά.Ειδε στον ύπνο της τον Άγιο Τύχωνα ο οποίος της είπε:«Παραπονείσαι ότι σου πήραν τα πάντα.Σύντομα θα λάβεις Θεία παρηγοριά.»

 

  Μαζί με την δόκιμη Ελισάβετ(αργότερα Ευγενία μοναχή)πήγε στο Κίεβο όπου νοίκιασε ένα φτωχικό δωματιάκι.Κάθε μέρα πήγαιναν στην Λαύρα των Σπηλαίων όπου με καυτά δάκρυα προσευχόνταν στους αγίους της Λαύρας.Εκεί,μαθαίνοντας για τα βάσανά της ο Άγιος Αντώνιος Σμιρνίτσκι(ιερομόναχος και μετέπειτα στάρετς της Λαύρας-αγιοποιήθηκε το 2008)της βοήθησε να γίνουν μέλη της αδελφότητας της μονής των Αγίων Φλώρου και Λαύρου(Φλορόφσκι)του Κιέβου.

Η Μονή των Αγίων Φλώρου και Λαύρου στο Κίεβο

Μετά από λίγο καιρό το μοναστήρι αλλά και  κελί τους έπιασε φωτιά και έγινε στάχτη.Δεχόμενες το συμβάν ως θέλημα Θεού οι δύο μοναχές γύρισαν πάλι στο Βορονέζ προσπαθώντας να γίνουν εκεί δεκτές.Σύντομα έμαθαν ότι το μοναστήρι του Κιέβου θα ξανανοίξει και γύρισαν εκεί.Στον δρόμο τους αντιμετώπισαν πολλές δυσκολίες αλλά και την πείνα.Όταν έφτασαν στην Μονή Φλορόφσκι μετά από λίγο καιρό το κελί τους κάηκε,ενώ τις ίδιες τις έδιωξαν από το μοναστήρι.

 Ένας γνωστός της οικογένειας της μοναχής Έλενας,ο οποίος βρισκόνταν στο Κίεβο,παρακάλεσε τον μητροπολίτη Κιέβου Σεραπίωνα να τις δεχτούν πάλι στο μοναστήρι.Ο ιεράρχης υποσχέθηκε ότι θα βοηθήσει,η υπόσχεση όμως εκπληρώθηκε από τον διαδοχό του ο οποίος ήταν και μακρινός της συγγενής.
Έτσι το 1817,στα 61 της χρόνια η Οσία Έλενα έγινε δεκτή στην μονή όπου έμεινε μέχρι το τέλος της ζωής της.
 Πολλές ψυχές παρηγόρησε η Οσία Έλενα με την πραότητά της,την αγάπη της για τον πλησίον και την ειρήνη που μετέδιδε.Η ίδια προσευχόνταν όλη την νύχτα για όλον τον κόσμο με καυτά δάκρυα και νήστευε αυστηρά.Για τις αρετές της αλλά και για την υπομονή και την μακροθυμία που έδειξε όλα αυτά τα χρόνια που υπέφερε από διάφορες θλίψεις,ήταν αγαπητή απ'όλους.
 Το 1834,στα 78 της χρόνια,αρρώστησε σοβαρά.Αντιμετώπισε την ασθένεια με μεγάλη υπομονή και προσευχόνταν όλο και πιο θερμά.
Όταν την κοινώνησαν με τα Άχραντα Μυστήρια-όπως η ίδια διηγήθηκε στις μοναχές-είδε το Άγιο Ποτήριο καλυμμένο με ένα ουράνιο φως.
 Τους τελευταίους δύο σχεδόν αιώνες πολλοί άνθρωποι βρήκαν θεία παρηγοριά αλλά και ίαση των ασθενειών τους στον τάφο της Οσίας Έλενας,ενώ όλοι αισθάνονται στην καρδιά τους την ίδια ειρήνη που μετέδιδε και όταν βρίσκονταν στο μοναστήρι.

 

 Το λείψανό της βρέθηκε άφθαρτο και στις 6 Οκτωβρίου 2009 έγινε η επίσημη αγιοκατάταξή της.
 Η μνήμη της τιμάται στις 23 Μαρτίου.
www.proskynitis.blogspot.com

ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΜΑΡΤΥΡΕΣ ΧΡΥΣΑΝΘΟΣ ΚΑΙ ΔΑΡΕΙΑ (19 ΜΑΡΤΙΟΥ)

site analysis

῾Οἱ ἅγιοι αὐτοί ἔζησαν ὅταν βασιλιᾶς ἦταν ὁ Νουμεριανός (περί τά τέλη τοῦ 3^ου μ.Χ. αἰ.). ῾Ο Χρύσανθος εἶχε πατέρα συγκλητικό ἀπό τήν ᾽Αλεξάνδρεια, ὀνόματι Πολέμονα, ἐνῶ ἡ Δαρεία ἦταν ἀπό τήν ᾽Αθήνα. ᾽Επειδή δέ ὁ Χρύσανθος μυήθηκε τά θεῖα ἀπό κάποιο χριστιανό, βαπτίστηκε καί κήρυττε τόν Χριστό μέ παρρησία, μέ ἀποτέλεσμα ὁ ἴδιος ὁ πατέρας του νά τόν κλείσει στή φυλακή. Καθώς ὅμως δέν ὑποχωροῦσε, ἀλλά παρέμενε σταθερός καί ἀσάλευτος στήν πίστη του, ὁ πατέρας του ἔστειλε καί ἔφερε ἀπό τήν ᾽Αθήνα μία κόρη ὄμορφη καί ὡραία, ὀνόματι Δαρεία, γιά νά τόν νυμφεύσει, ὥστε μέ τόν ἔρωτα πρός αὐτήν νά τόν μετακινήσει ἀπό τήν πίστη τῶν χριστιανῶν. ῾Η Δαρεία ὅμως ἀντί νά πείσει τόν Χρύσανθο, μᾶλλον πείστηκε, κι ἀφήνοντας τήν ἀσέβεια τῆς εἰδωλολατρίας δέχτηκε τό βάπτισμα. Συμφώνησαν μάλιστα νά διαφυλάξουν τήν παρθενία τους καί οἱ δύο.

῞Οταν μαθεύτηκε τό γεγονός τῆς μεταστροφῆς καί τῆς Δαρείας,  κατηγορήθηκαν πρός τόν ἔπαρχο Κελλερίνο, ὁ ὁποῖος τούς ἔδωσε πρός ἐξέταση στόν τριβοῦνο Κλαύδιο τόν ἔπαρχο. Αὐτός τότε τούς τιμώρησε μέ πολλῶν εἰδῶν βασανιστήρια, ἀλλά καθώς τούς εἶδε νά τά ξεπερνοῦν καί νά μή ὑποκύπτουν, ἄλλαξε καί πίστεψε στόν Χριστό, μαζί μέ τή γυναίκα του ᾽Ιλαρία καί τά δύο τους παιδιά, τόν ᾽Ιάσωνα καί τόν Μαῦρο, ὅπως συνέβη καί μέ τούς στρατιῶτες πού ἦταν ὑπό τίς διαταγές τους, οἱ ὁποῖοι ἀργότερα δέχτηκαν καί τό στεφάνι τοῦ μαρτυρίου, κατά τήν δεκάτη ἐνάτη τοῦ μηνός Μαρτίου. Καί ὁ μέν Κλαύδιος, ἀφοῦ δέθηκε σέ λίθο καί ρίχτηκε στή θάλασσα τελειώθηκε, τῶν δέ παιδιῶν του καί τῶν στρατιωτῶν του ἔκοψαν τά κεφάλια. ῾Ο ἅγιος Χρύσανθος καί ἡ Δαρεία ρίχτηκαν σέ βόθρο, κι ἀφοῦ ἔριξαν ἀπό πάνω χῶμα, καταχώθηκαν, ὁπότε δέχτηκαν καί τό τέλος τοῦ μαρτυρίου᾽.

Δέν εἶναι μόνον ἡ ἁγία Φιλοθέη ἡ ᾽Αθηναία, ἡ ὁποία ἀποτελεῖ κόσμημα καί σέμνωμα τῆς πόλης τῶν ᾽Αθηνῶν, ἀλλά πολύ πιό πίσω ἀπό αὐτήν ἡ ἁγία Δαρεία λάμπει καί κοσμεῖ τήν πόλη. Γιατί ἡ ᾽Αθήνα ὑπῆρξε ἀκριβῶς ἡ γενέτειρα καί τῶν δύο. Καί μπορεῖ βεβαίως ὁ ἅγιος ὑμνογράφος νά μή μπορεῖ νά κάνει ὁποιοδήποτε συσχετισμό τῶν ἁγίων σπουδαίων αὐτῶν γυναικῶν μαρτύρων, δεδομένου ὅτι ἔζησε πρίν ἀπό τήν ἐποχή τῆς ἁγίας Φιλοθέης, ὅμως εἴμαστε βέβαιοι ὅτι καί οἱ δύο ᾽Αθηναῖες χαίρουν καί ἀγάλλονται μπροστά στόν θρόνο τοῦ Κυρίου μας ᾽Ιησοῦ Χριστοῦ, στεφανωμένες μέ τό διπλό στεφάνι τῆς ἄσκησης καί τοῦ μαρτυρίου. Στήν ἁγία Δαρεία μάλιστα ἴσως λάμπει περισσότερο τό στεφάνι τῆς ἄσκησης, διότι λαμπρύνθηκε καί ἀπό τόν ἀγώνα τῆς παρθενίας μέ τόν ἰδιότυπο τρόπο τῆς λευκῆς συζυγίας της μέ τόν ἅγιο Χρύσανθο. Κι εἶναι κάτι πού ἀξίζει κανείς νά τονίσει ἐν προκειμένῳ: χωρίς νά εἶναι κἄν χριστιανή ἡ Δαρεία, πείθεται στά λόγια τοῦ συζύγου της Χρυσάνθου, πιστεύει στόν Χριστό, ἀφιερώνεται σ᾽ Αὐτόν ὁλοκληρωτικά, δίνει καί τό αἷμα της γιά χάρη Του. Πόσο καλοπροαίρετη πρέπει νά ἦταν, πόσο ἕτοιμη γιά τήν πίστη τοῦ Χριστοῦ, γιά νά πειστεῖ στόν σύζυγό της γιά κάτι πού φαίνεται καί εἶναι ὑπεράνω τῆς φυσικῆς τάξης τῶν πραγμάτων: τήν ἐν συζυγίᾳ παρθενία καί τό μαρτύριο τοῦ αἵματος!  Καί πόση δύναμη λόγων πρέπει νά εἶχε ὁ Χρύσανθος, πόση φωτεινή προσωπικότητα, ὥστε νά πείσει μία νέα κοπέλα γιά ἕνα τέτοιο ἐγχείρημα! Τά λόγια του κυριολεκτικά πρέπει νά ἦταν χρυσά, δηλαδή γεμάτα ἀπό τό Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ, γιά νά μποροῦν νά διεισδύσουν στήν καρδιά τῆς νεαρῆς Δαρείας. ῾῾Υπακούεις σ᾽ αὐτόν πού ἀγαποῦσες, πάνσοφη, ὁ ὁποῖος σέ ὁδηγοῦσε ὡς νύμφη στόν Χριστό, ἐγκαταλείποντας τόν ἔρωτα τῆς σάρκας μέ τήν ἱερή πίστη᾽ (῾῾Υπείκεις τῷ ἐραστῇ, νυμφαγωγοῦντί σε Χριστῷ, πάνσοφε, διά σεπτῆς πίστεως ἔρωτα σαρκός καταλείψασα᾽) (ὠδή γ´). ῾῾Οδήγησες, Χρύσανθε μακάριε, στόν Χριστό τήν ἔνδοξη Δαρεία μέ τά χρυσά λόγια σου, ἡ ὁποία ἔκανε ἄθλους καί ντρόπιασε τούς τυράννους᾽ (῾Προσηγάγω τῷ Χριστῷ, χρυσέοις Μάρτυς λόγοις σου, Χρύσανθε μακάριε, τήν Δαρείαν τήν ἔνδοξον, ἄθλους διανύσασαν καί τυράννους αἰσχύνασαν᾽) (κάθισμα ὠδῆς γ´).

Ποιητικό αἴτιο τῶν θαυμασίων τῆς μεγάλης αὐτῆς προσωπικότητας πού λέγεται Χρύσανθος ἦταν βεβαίως, κατά τόν ὑμνογράφο, ἡ σφοδρή ἀγάπη του γιά τόν Κύριο. ῾Η ἀγάπη αὐτή, κυριολεκτικά ἔρωτας πρός τόν Χριστό, ἦταν ἐκείνη πού τόν φτέρωνε γιά νά ξεπερνᾶ ὅ,τι θεωρεῖται φυσικό καί ἀποδεκτό καί νόμιμο: ἡ συζυγία, ἡ ἀγάπη τῶν θελγήτρων τῆς ζωῆς αὐτῆς, ἡ ἀπόλαυση τῶν ἡδέων τοῦ βίου. ῾Πληγώθηκες ἀπό τόν γλυκύτατο ἔρωτα τοῦ Δημιουργοῦ, μάρτυρα Χρύσανθε, κι ἀφοῦ περιφρόνησες τά τερπνά τοῦ βίου, ἔδωσες ὅλη τή ροπή τῆς καρδιᾶς σου σ᾽ Αὐτόν πού ποθοῦσες μέ μεγάλη προθυμία᾽(῾᾽Ετρώθης τῷ γλυκυτάτῳ ἔρωτι, μάρτυς, τοῦ κτίσαντος, καί τά τερπνά τοῦ βίου παριδών, τήν ροπήν ὅλην δέδωκας τῆς σῆς καρδίας, Χρύσανθ, τῷ ποθουμένῳ προθυμότατα᾽) (ὠδή α´). Κι εἶναι μία ἀλήθεια πού ἡ ᾽Εκκλησία μας τονίζει διαρκῶς: κανείς δέν μπορεῖ νά ἀπεμπλακεῖ ἀπό τά ὡραῖα τῆς ζωῆς αὐτῆς, ἄν δέν ὑπάρχει κάτι ἄλλο ὡραιότερο καί ἰσχυρότερο ὡς δύναμη ροπῆς, πού δέν εἶναι ἄλλη ἀπό τήν πίστη τοῦ Χριστοῦ. Σάν νά ἔχει κάποιος ὡραῖα ἐνδύματα νά φορέσει, ὅμως μπροστά σέ ἀπείρως ὡραιότερα ἐπιλέγει τά δεύτερα. Καί πράγματι ὁ ἅγιος ᾽Ιωσήφ ὁ ὑμνογράφος ἔτσι τοποθετεῖ τά πράγματα: ῾῾Ο Δημιουργός σέ ἔντυσε, μακάριε Χρύσανθε, μέ ἄφθαρτο χιτώνα πού τόν ὕφανε ἀπό τόν οὐρανό ἡ θεία χάρη, γιατί κράτησες τό σῶμα σου καθαρό, γι᾽ αὐτό καί σέ στεφάνωσε ὡς νικητή᾽ (῾῾Υφαντόν σε θείας χάριτος ἐκ τῶν ἄνω, ὁ Ποιητής ἐνέδυσεν ἄφθαρτον χιτῶνα, ἄμωμον τηρήσαντα τό σῶμα, μακάριε, καί ὡς νικητήν ἐστεφάνωσε᾽) (ὠδή δ´).

Ἡ ἀγάπη τοῦ ἁγίου Χρύσανθου καί τῆς ἁγίας Δαρείας βεβαίως γιά τόν Χριστό ἦταν ἐκείνη πού ἔκανε τόν λογισμό τους νά κρατεῖται στέρεος ἀκόμη καί μπροστά στά βασανιστήρια. ᾽Αγάπη πού ἐνισχυόταν βεβαίως ἀπό τήν ἴδια τή χάρη καί τή δύναμη τοῦ Θεοῦ, δεδομένου ὅτι ῾χωρίς Αὐτῆς οὐ δύναται ὁ ἄνθρωπος ποιεῖν οὐδέν᾽. Ἡ βούληση τοῦ Θεοῦ δηλαδή ἐνίσχυσε τήν ἀγάπη τους γιά τόν Χριστό, ὥστε καί νά κρατήσουν ἁγνή τή σχέση τους καί νά μή δειλιάσουν μπροστά στά μαρτύρια. ῾Μέ τή θέληση τοῦ Θεοῦ κυριαρχήσατε στά πάθη τῆς σάρκας, γι᾽ αὐτό καί ὁ Χρύσανθος καί ἡ Δαρεία δροσισμένοι ἀπό τό Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ ἀποτέφρωσαν τή φωτιά τῶν κολάσεων᾽ (῾Βουλήσει Θεοῦ τῶν τῆς σαρκός παθῶν κρατήσαντες, πῦρ ἀπετέφρωσαν τό τῶν κολάσεων Χρύσανθος καί Δαρεία δρόσῳ Πνεύματος᾽) (ὠδή η´). Μ᾽ αὐτόν τόν τρόπο ἔφτασαν στό χαρισματικό σημεῖο τῶν τριῶν παίδων στήν κάμινο τοῦ πυρός τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης. ῾᾽Αντιτάχτηκες, μακάριε Χρύσανθε, στόν ματαιόφρονα τύραννο μέ τή σταθερότητα τοῦ λογισμοῦ, κι ἔτσι ὑπέφερες τούς γδαρμούς τοῦ σώματος. Κι ἐνῶ φλογιζόσουν ἀπό τή φλόγα, δέν καταφλέχτηκες, ψάλλοντας μαζί μέ τούς τρεῖς παῖδες: Εὐλογεῖτε, πάντα τά ἔργα Κυρίου τόν Κύριον᾽ (῾Στερρότητι μάκαρ λογισμοῦ, ἀντιταξάμενος τῷ ματαιόφρονι, ξεσμούς τοῦ σώματος ἤνεγκας. Καί λαμπάσι φλογιζόμενος, οὐ κατεφλέχθης, τοῖς Παισί συμψάλλων, Χρύσανθε: Εὐλογεῖτε πάντα τά ἔργα Κυρίου τόν Κύριον᾽) (ὠδή η´).

Δέν εἶναι λοιπόν παράδοξη ἡ ἐκτίμηση τοῦ ἁγίου ὑμνογράφου γιά τούς ἁγίους: εἶναι σάν καθαρά κειμήλια  πού ὁ Δημιουργός ἔχει ἀφιερώσει στόν ἐπουράνιο Ναό Του, εὑρισκόμενα μέσα σέ ἄπειρη δόξα. ῾᾽Αποφύγατε τήν σαρκική ἕνωση μέ τήν ἕνωση τῆς ψυχῆς, καί φανήκατε σάν ἁγνά κειμήλια τοῦ Παντοκράτορος, ἀφιερωμένα στόν ἐπουράνιο Ναό᾽ (῾῾Ενώσει ψυχῆς τήν τῆς σαρκός, φυγόντες ἕνωσιν, ἁγνά κειμήλια τοῦ Παντοκράτορος ὤφθητε, καί Ναῷ προσανετέθητε, ἐπουρανίῳ᾽) (ὠδή η´). ῾῾Υψωθήκατε πρός ἄπειρη δόξα, Χρύσανθε μάρτυς καί Δαρεία, καί βρίσκεστε στεφανωμένοι μπροστά στόν Παντοκράτορο Λόγο, πρεσβεύοντας γιά ἐμᾶς πού σᾶς μακαρίζουμε πάντοτε᾽ (῾῎Ηρθητε πρός ἄπειρον δόξαν, Χρύσανθε μάρτυς καί Δαρεία, καί τῷ Παντοκράτορι Λόγῳ, στεφανηφόροι ἅμα παρίστασθε, ὐπέρ ἡμῶν πρεσβεύοντες, μακαριζόντων ὑμᾶς πάντοτε᾽) (ὠδή θ´).